ขอโทษนะครับที่ให้รอนาน พอดีมันยุ่งๆ กับหลายๆ เรื่องอยู่ ยังตั้งหลักไม่ได้ ก็เลยได้แต่เขียนลงบนกระดาษ ยังไม่ได้พิมพ์และยังไม่ได้โพส วันนี้มีโอกาสก็เลยมาต่อบทที่ 32
ปล. ตอนนี้กำลังเครียด หมาที่เลี้ยงไว้มันผสมพันธ์กันโดยไม่ได้รับการอนุมัติจากผมอ่ะ ไม่อยากจะนึกภาพเลยว่ามันจะออกมาเป็นยังไง แล้วอีกอย่างหมาก็ป่วยปล่อยๆ คนก็เหนื่อยเพราะเลี้ยงทั้งลูกคนอื่นและหมาตัวเองและพยายามหาเลี้ยงตัวเองด้วย โพสช้าหน่อยนะครับ เพราะฉะนั้น ถ้ารักคฑาวุธเข้าไปแล้วก็รออ่านหน่อยนะคร้าบ ขอบคุณครับ
Chapter 32
กายวิ่งตาลีตาเหลือกเข้ามาในเครื่องบินเป็นคนสุดท้าย จากนั้นพนักงานจึงปิดประตูเครื่อง ผู้โดยสารที่นั่งอยู่พากันเงยหน้ามองกายเป็นตาเดียวกัน ชายหนุ่มเดินก้มหน้างุดๆ ไปนั่งที่นั่งของตัวเอง แต่ยังไม่วายต้องเจอสายตาดุๆ ของพฤศ
“ล่ำลากันนานจนเครื่องดีเลย์ ทำไมไม่อยู่เที่ยวต่อซะเลย” พฤศพูดกระทบกระเทียบ
“พอดีวันอาทิตย์ผมมีนัดที่กรุงเทพฯ ครับ” กายตีหน้าซื่อ
...วันเสาร์ก็มี ถึงสนามบินสุวรรณภูมิเดี๋ยวก็รู้...
“กับใคร คเชนทร์ หรือว่า...”
“เปล่าครับ กับคนอื่น” กายตอบ จงใจให้พฤศรู้ว่าคนอย่างเขา 'ไม่ได้มีแค่คนเดีียวนะจะบอกให้'
...หรือว่าใคร ท่านประธานคิดว่าใคร...
...เมฆ วรุจน์ ธฤต หรือเชิงชาย ไม่แน่ใจว่าท่านประธานรู้จักเชิงชายหรือเปล่่า แต่ถึงแม้ไม่รู้จักก็อาจจะเคยเห็น เล่นติดกล้องวงจรปิดไว้ทั่วบริษัทแบบนั้น...
...เฮ้อ ยุ่งจริงๆ ตอนนี้ยิ่งยุ่งกว่าเดิม เมื่อคืนนี้ว่าจะไม่ไปเที่ยวไหนแล้วเชียว โดนลากไปจนได้ ไม่น่่าไปเที่ยวบาร์เวอร์นีเชี่ยนกับเบนนี่เลย ให้ตายสิ...
วรุจน์ชะเง้อมองเห็นกายและพฤศเดินลากกระเป๋าออกมาจากช่องผู้โดยสารขาออก เขาขบกรามแน่นเพราะเห็นพฤศ แต่ในขณะเดียวกันก็อยากจะยิ้มกว้างให้กับกาย
เมื่อทั้งสองเดินเข้ามาใกล้ วรุจน์สบตากับพฤศแวบหนึ่งก่อนที่จะทำเป็นไม่รับรู้ว่าพฤศมีตัวตนอยู่ในโลก
“เหนื่อยไหมกาย” วรุจน์พูดกับกาย
“ไม่ครับ” กายส่ายหน้าแล้วพูดว่า “คุณมารับผมจริงๆ”
“ก็จริงสิครับ” วรุจน์ตอบและประโยคหลังเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น จงใจให้พฤศได้ยิน “เพราะผมจริงจังกับคุณ ไม่ได้คิดแค่จะเล่นๆ”
กายปรายตาไปมองพฤศจึงเห็นว่าฝ่ายนั้นเร่งเท้าก้าวเร็วขึ้น เมื่อหันกลับมามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าจึงสังเกตเห็นว่าวรุจน์ตวัดสายตามองพฤศอย่างแข็งกร้าวแล้วเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนเมื่อพูดกับเขา
“คิดถึงจังเลย” วรุจน์พูดเสียงหวาน “รู้ไหมกาย ผมแทบไม่เป็นอันจะทำงาน”
“ทำไมหรือครับ” กายทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ก็เพราะคุณไปทำงานต่างประเทศสองต่อสองกับนายพฤศนะสิครับ ผมรู้จักเขาดีว่าเป็นคนยังไง” วรุจน์ตอบ
“งานก็เรื่องงาน”
“แต่ก็มีหลายคนที่ไม่แยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงาน” วรุจน์พูดเสียงราบเรียบ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “สำหรับคุณ ห้ามเอาสองเรื่องนี้มาเกี่ยวกันเด็ดขาดนะ ผมขอห้าม ผมหึง”
“หึงผมกับท่านประธานนะหรือครับ” กายทำเสียงแปลกใจ
“ใช่” วรุจน์พยักหนา “และกับทุกๆ คน”
“พูดยังกับเราเป็น...” กายกรอกตาและไม่พูดต่อให้จบประโยค
“ผมก็อยากให้เราเป็น”
“เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์”
“แต่เวลาเดินช้าเหลือเกิน ผมอยากจะบินขึ้นไปบนท้องฟ้า จับพระอาทิตย์ขว้างไปทางทิศตะวันตกทุกวันให้เวลามันเร็วขึ้นกว่าเดิม”
“ถ้าทำได้ก็ดีสิ” กายหัวเราะขำวรุจน์ ในใจอดคิดเปรีียบเทียบกับเชิงชายไม่ได้ว่าพูดอะไรเลี่ยนๆ ก็เป็นเหมือนกัน
“กาย” วรุจน์ทำสีหน้าจริงจัง “ที่ผมพูดเมื่อกี้ไม่ได้แค่จะประชดให้พฤศได้ยินนะ”
“ที่ว่าจริงจังนั่นหรือครับ”
...ทำไมเราจะไม่รู้ วรุจน์จงใจพูดให้พฤศได้ยิน แต่เรื่องประชดนั้นไม่แน่ใจ...
...วรุจน์จริงใจและจริงจังแค่ไหน อยากมีมนต์วิเศษนัก จะได้เปิดหัวใจวรุจน์ออกมาดู จะได้รู้ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับวรุจน์...
สายวันอาทิตย์ กายกับนรธีร์เดินเข้ามาในสตูดิโอถ่ายภาพหรูของบริษัทของธฤต นรธีร์ดูตื่นเต้นมากเพราะมองไปรอบๆ เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีหลายคน
“คุณธฤตน่าจะโทรไปทวงสัญญาแกตั้งนานแล้ว ดูซิ เห็นไหมไอ้กาย หล่อๆ ล่ำๆ เดินกันให้ฟัก” นรธีร์พูด
“เดินอะไรนะเจ๊” กายส่ายหน้า
“เดินกันให้ควัก” นรธีร์พูดใหม่แล้วทำมือทำไม้อยากจะขย้ำหนุ่มหล่อและพูดต่อว่า “น่าควักน่าล้วงฉิบหาย”
“คุณธฤตนี่ก็จริงๆ เลย นึกว่าลืมไปแล้ว” กายถอนหายใจ
“ยากส์ เห็นนิ่งๆ แบบนั้น เจ๊สัมผัสได้ว่าพี่แกไม่ใช่ย่อย”
“หมายความว่าไงเจ๊” กายถาม
“ก็หมายความว่า” นรธีร์ทำตาลุกวาว “คุณธฤตนี่ก็ยาววว...ลากดินเหมือนกัน”
“เขี้ยวใช่ไหม” กายถามเสียงราบเรียบ
“หวังว่าคงใช่” นรธีร์หัวเราะคิกคัก
“เจ๊ จำเอาไว้เลนะ ว่าผมไม่ชอบที่จะถูกถ่ายรูป ไม่ว่ารูปอะไรทั้งนั้น ไม่อยากเป็นนายแบบ ไม่อยากอยู่ต่อหน้ากล้อง ไม่อยากเข้าวงการบันเทิง” กายเบ้ปาก ทำหน้าไม่สบอารมณ์
“ใครไปบังคับแก”
“ก็ถ้าเพราะไม่ใช่เจ๊ทำตั๋วดูคอนเสิร์ทคงเคจิ๋วเกาหลีวงนั้นหาย ผมก็คงไม่ต้องมาถ่ายรูปแลกกับตั๋ววีไอพีให้เจ๊หรอก” กายทำเสียงหงุดหงิด
“เถอะน่า กาย แค่ถ่ายรูปทำแฟ้มประวัติอาชญากร จะเหนื่อยแค่ไหนเชียว แป๊บเดียวก็เสร็จเหมือนเวลาเ_็ดกัน” นรธีรปลอบใจเพื่อนรุ่นน้อง “โน่นไง พ่อเทพบุตรเดินมาโน่นแล้้ว จะว่าไป คุณธฤตนี่ก็หล่อล่ำได้ใจเหนือกว่าพวกนายแบบเหมือนกันนะ ทำไมไม่ขึ้นปกนิตยสารตัวเองซะเลย”
“นั่นสิ มาจีบผมจะให้เข้าวงการอยู่ได้” กายเบ้ปากอีกครั้ง
“ฉันว่าเขาจีบแกเพื่อฟันมากกว่า”
“เจ๊นอ พูดแต่ละอย่าง เรทอาร์ทั้งนั้นเลย” กายดุ
“จะเอาเรทเอ็กซ์ไหมล่ะ เรท NC-17 ฉันก็พูดได้”
“พี่ว่าเขาคิดยังงั้นหรือ” กายกลับมาประเด็นก่อนหน้านี้
“ก็...” นรธีร์เอียงหน้าคิด “คงไม่คิดจะเ_็ดครั้งสองครั้งแล้วทิ้งมั๊ง น่าจะหลายทีกว่านั้น ไม่งั้นไม่ลงทุนตื๊อแกขนาดนี้หรอก ฉันว่าแกยอมๆ เขาไปเถอะ ถือว่าเอากันเอามันส์ เสร็จแล้วเวลาถ่ายจะได้โล่งตูด”
“เฮ้อ” กายถอนหายใจเฮือกใหญ่ ชักจะทนฟังคำพูดทะลึ่งของนรธีร์ไม่ไหว “เจ๊พูดอะไรระวังหน่อยนะ ยังไงก็สงสารคุณธฤตบ้าง เขาคงไม่ค่อยจะได้ยินคำพูดติดเรทแบบนี้เท่าไหร่ ส่วมผมกับไอ้ชายชินซะแล้ว”
“แกว่าคุณธฤตกับไอ้ชาย ใครน่ากินกว่ากันวะ” นรธีร์ถาม
“เจ๊ว่าไง”
“ว่าไงว่าตามกันไหมล่ะ”
“ไม่”
“ฉันว่าไอ้ชายสู้ไม่ได้อยู่แล้ว” นรธีร์ตอบ “แต่ที่สำคัญสุดยอดก็คือว่าไอ้ชายมันรักและเทอดทูนแกเหนือศีรษะมันมานานแล้ว ส่วนคุณธฤตหรือไอ้หนุ่มคนอื่นๆ ที่พร้อมใจกันโด่เด่เข้ามาหาแกหลายๆ คนเนี่ย แกแน่ใจในพวกเขาขนาดไหน อีกอย่าง วิถีชีวิตของแกกับพวกเขา มันไปกันได้หรือไอ้กาย แกอยู่ในโลกแบบของคุณธฤตได้หรือ แค่จะมาเทสท์หน้ากล้อง แกยังทำหน้าเหมือนโดนดิลโด้สามอันยัดก้นเข้าไปพร้อมกันแบบนี้”
“พอแล้วเจ๊ ไม่ต้องเปรียบ” คนฟังรีบห้าม
“กาย” ธฤตเดินเข้ามาหาสองหนุ่มและทักทายด้วยเสียงอ่อนโยน “คุณนรธีร์ ขอบคุณที่มาครับ”
“ขอบคุณที่คุมกายมาจนได้ใช่ไหมล่ะครับคุณธฤต”
“คุณนรธีร์นี่รู้ใจผมที่สุดเลยครับ” ธฤตหัวเราะ “แต่ผมว่าคุณกายจำสัญญาได้”
“จำเอาไว้นะกาย” นรธีร์หันมาชี้หน้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆ “เวลาสัญญากับใคร อย่าให้มีพยานรับรู้ ไม่งั้นแกต้องทำตามสัญญา”
“ผมเป็นคนจริง ไม่บิดพริ้วอยู่แล้ว” กายตอบ “แต่เราสัญญากันแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวใช่ไหมครับคุณธฤต คุณให้บัตรวีไอพีดูคอนเสิร์ท ผมถ่ายรูปทำพอร์ตโฟลิโอให้คุณ”
“ผมมีสิทธิ์ให้ลูกค้าดูได้ ส่วนคุณจะตัดสินใจรับงานหรือไม่เป็นเรื่องของคุณ” ธฤตเติมเพื่อทบทวนสิ่งที่เคยคุยกันไว้เมื่อหลายเดือนผ่านมาแล้ว
“ฉันก็ว่าแฟร์แล้วนะ” นรธีร์พูดกับกาย “คุณธฤตคงไม่มีวาระแอบแฝง ไม่ต้องกลัวหรอกน่า แค่รูปถ่าย รีบๆ ไปถ่ายเข้าซะ เจ๊ละเล่นเน็ตกับไอ้แป๊ดรอ”
“เล่นกับใครนะ” กายถาม ส่วนธฤตทำหน้างง แต่เมื่อนรธีร์ล้วง iPad ออกมาจากกระเป๋าสะพายจึงเข้าใจ
“คุณธฤตครับ เวลาคุยกับพี่นรธีร์ต้องปรับกระบวนการคิดให้เร็วกว่าเดิมหน่อยนะครับ” กายเตือนธฤต
“ครับผม” ธฤตหัวเราะแล้วหันไปพูดกับนรธีร์ “คุณนรธีร์น่าจะเป็นพิธีกรรายการทีวีนะครับ คุยสนุก มุขเด็ดแบบนี้ ผมว่าเยี่ยมไปเลย สนใจเทสน์หน้ากล้องไหมครับ”
“สนใจเต็มเหนี่ยวเลยฮะ” นรธีร์รีบพยักหน้า
“วันหลังนะเจ๊” กายกระซิบ แต่เค้นเสียงให้ผ่านไรฟันทำเสียงดุ
“ถ้ายังงั้นผมจะให้ลูกน้องโทรไปนัด” ธฤตยิ้มแล้วหันไปมองด้านหลัง “ทุกอย่างใกล้จะพร้อมแล้วครับ รออีกนิดเดียว ถ่ายรูปเสร็จผมเชิญไปทานอาหารที่ร้านของผมนะครับ”
“ฮะ ทำร้านอาหารด้วยหรือฮะ” นรธีร์ถาม
“อืม เรียกว่าร้านอาหารกึ่งผับน่าจะเหมาะกว่า” ธฤตพยักหน้า
“ไม่ได้อยู่ในสัญญานี่นา” กายบ่นอุบอิบ
“ไอ้กาย แกอย่าเถรตรงไปหน่อยเลยน่า คนจะเลี้ยงข้าวมาตอบปฏิเสธ แบบนี้เขาเรียกว่าไม่มีมารยาท” นรธีร์เข้าข้างธฤตซึ่งกำลังหันไปตรวจตราความเรียบร้อยของการเตรียมถ่ายภาพ
“อย่าลืมเชิงชายนะเจ๊” กายกระซิบเตือนความจำเบาๆ
“ช่างมัน” นรธีร์สะบัดหน้า “มันไม่เคยเลี้ยงข้าวฉันเลยซักครั้ง”
“วิถีชีวิต” กายกระซิบอีก
“ฉันกำลังจะเข้าวงการ แกไม่เห็นหรือ อีกหน่อยวิถีชีวิตก็เปลี่ยน” นรธีร์เชิดหน้า
“เวรกรรม” กายถอนหายใจ
กายหลับตาลงเพราะความเหนื่อยล้า ไม่เคยนึกเลยว่าแค่การถ่ายภาพเพื่อทำพอร์ตโฟลิโอจะให้เหนื่อยถึงขนาดนี้ ถ่ายภาพเสร็จก็ถูกนรธีร์ลากไปทานอาหารและดื่มกับธฤตต่อ ร้านนั้นหรูหราและถูกใจนรธีร์มาก ยิ่งไปกว่านั้นนรธีร์ถือโอกาสคุยเรื่อง 'เข้าวงการ' กับธฤตอย่างจริงจังจึงใช้เวลาทานข้าวและคุยกันนานกว่าที่คิด
ขณะนี้เป็นเวลาห้าทุ่มครึ่ง กายนั่งอยู่ในรถแท็กซี่กับนรธีร์ซึ่งกำลังนั่ง 'เล่นเน็ตกับไอ้แป๊ต' อยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย
“วู๊ย ถูกใจเจ๊จริงๆ ให้ตายสิ ถ้ารู้ว่าไอ้แป๊ตมันดีอย่างนี้เจ๊ซื้อมันมาตั้งนานแล้ว” นรธีร์พูดขึ้นมาพร้อมกับเตือนให้คนขับแท็กซี่ขับรถดีๆ อย่่างให้กระเทือน “อยากดูรูปโป๊เมื่อไหร่ก็ได้ดู ใหญ่คับจอ ตุงก็เห็นว่าตุง สีแจ่มสุดยอด สบายตากว่าโทรศัพท์เป็นพวงๆ”
...ทุกคนที่สตูดิโอชมเขากันใหญ่ว่าถ่ายรูปขึ้นและน่าจะเป็นนายแบบมากกว่านั่งทำงานในออฟฟิส ช่างภาพถึงกับบอกว่า ตั้งแต่เป็นช่างภาพแฟชั่นมา เขาเพอร์เฟ็คที่สุด...
...ธฤตสั่งให้พูดหรือเปล่าก็ไม่รู้ นั้นก็ไม่ใช่ย่อยอย่างที่เจ๊นอพูดจริงๆ ด้วย ตอนทานอาหารยังแอบจับมือเราอยู่หลายครั้ง...
“ว๊าย ตายแล้ว ตาเถรช่วย นี่มันอะไรกัน” อยู่นรธีร์ก็ร้องออกมา “กาย แกมาดูนี่เร็วเข้า”
“ไม่เอา ไม่ดู” กายพึมพำ
“แกต้องดู” นรธีร์สะกิด “ไม่ดูแล้วจะเสียใจ”
“ไม่” กายยืนยัน
“เลยระยำจริงๆ แหมอยากจะตาไปตบอีนี่ให้ฟันหลุด มีหน้ามาถามว่า เซ็กซี่ไหมฮะ เมาที่ไรผมชอบพลีกายให้ชายแปลกหน้า ได้ผัวแบบไม่ตั้งใจอยู่ร่ำไป แต่ทำไงได้ มันเป็นรสชาติของชีวิตนี่นะ หล่อแล้วต้องเอาให้คุ้ม แหวะ ไอ้กาย แกมาดูรูปเฟซบุ๊คนี่ เร็วๆ เข้า”
“ก็บอกว่าไม่ดู”
“แกต้องดูเฟซบุ๊คของอีเ_ี้ยคนนี้ อะไรวะ หน้าไม่มียางอาย”
...คงโพสรูปทุเรศของตัวเองล่ะสิ เมาทีไร ชอบพลีกายให้ชายแปลกหน้า เจ๊นอก็ช่างหาดูแต่รูปพวกนี้...
กายยังคงหลับตาเพราะรู้สึกง่วงนอน
“โอ๊ย เจ๊รับไม่ได้ ต๊าย ตาย ทนไม่ได้” นรธีร์ครวญ “เสียหายหลายแสน นี่กาย แกมาแหกตาดูเร็วเข้า แล้วแกจะช๊อค”
“บอกว่าไม่ดูไงล่ะเจ๊” กายหลับตาปี๋ รู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า ซึ่งเขาคิดว่าเป็นหน้าจอของเครื่อง iPad ที่นรธีร์ยกขึ้นมาจะให้เขาดูภาพจนแทบจะชิดใบหน้า
“ดูซะ ดูให้เต็มตา เฟซบุ๊คของไอ้คนที่ใช้ชื่อว่า แมน...เมาแอ๋อีกแล้วครับท่าน”
“ไม่ดู๊” กายส่ายหน้า
“ต้องดู”
“ไม่”
“ต้อง”
“เจ๊จะอะไรกับผมนักหนาเนี่ย” กายเริ่มโวยวาย
“แกไม่ดูแน่นะ” นรธีร์พูด “แล้วจะเสียใจที่ไม่ได้ดูรูปทุเรศของคนที่แกรู้จักดีที่สุด”
“ใคร”
“ก็ลืมตาขึ้นมาดูซิวะ” นรธีร์เสียงแหวใส่คนที่เอาแต่จะนอน “จะเอาแต่นอนอยู่ได้ ยังไม่ถึงบ้านซักหน่อย”
“อะไรนักหนา” กายลืมตา นรธีร์ยก iPad ให้เขาดูในระดับสายตา เพื่อที่จะให้มองเห็น 'คนที่เขารู้จักดีที่สุด' อย่างชัดเจน
“เฮ้ย” กายอุทานเสียงดัง
“มีอีก” นรธีรใช้นิ้วแตะเลื่อนให้ดูรูปต่อไป
“อะไรวะเนี่ย” กายไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองเห็น
“เป็นไง หน้าด้านไหม อ่านคำบรรยายมันด้วย คราวนี้แกอยากตบไอ้คนโพสที่ชื่อแมนหรือยัง”
“อยากต่อยและกระทืบมันมากกว่า” กายเค้นเสียงออกมา มือจับ iPad ของนรธีร์มาดูภาพทั้งหมดซ้ำแล้วซ้ำอีก
“นี่มัน...”
“ตอนแกเมาไง”
“เดี๋ยวให้อารมณ์ดีก่อนนะฮะ จะมาต่อเซ็ตต่อไป” กายพึมพำ
“แรดซะไม่มีดี คราวนี้ฉันด่าแก แล้วไอ้หนุ่มล่ำบึ๊กที่เห็นแต่คางที่กำลังกอดแกอยู่นี่ใครวะ แล้วใครมาแอบถ่ายแก แล้วแกไม่รู้เลยหรือ แต่เอ๊ะ รูปที่สามนี่แกมองกล้องนี่หว่า แกนี่มันเมาแล้วรั่วจริงๆ รู้อยู่ว่าตัวเองเมาทีไรเสี่ยงต่อการได้ผัวโดยไม่ตั้งใจอยู่บ่อยก็ยังจะแดกเหล้า เป็นไงล่ะ งามหน้าไหมล่ะทีนี้ โดนหมาที่ไหนคาบเอารูปไปโพสลงเฟซบุ๊ค อีนี่มีเพื่อนเป็นพันๆ ซะด้วย สาธู๊ ขออย่าให้มี forward mail ตามมาด้วยเลย”
คเชนทร์ทานอาหารคำสุดท้ายแล้วรวบช้อน จากนั้นหยิบผ้าเช็ดปากมาเช็ดปากช้าๆ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าซึี่งทานข้าวไปพร้อมกับนั่งเหม่อ
“เขาทำคุณเดี้ยงขนาดนี้เลยหรือกาย” คเชนทร์ถามแต่กายยังคงนั่งนิ่ง คเชนทร์จึงแตะข้อมือของอีกฝ่่ายและพูดต่อว่า “คิดอะไรอยู่ หรือคิดถึงคนใกล้ตัว
“ใครครับ” การรู้สึกตัว แต่ถามทั้งที่พยักหน้าช้าๆ
“แล้วใครอยู่ใกล้คุณที่สุดล่ะ”
“ก็คุณไงครับ ผมกำลังนั่งทานอาหารเย็นกับคุณ”
“งั้นก็ไม่มีอะไรน่าสงสัย” คเชนทร์พยักหน้า
“สงสัยอะไรครับ” กายเลิกคิ้ว
“สงสัยว่าคุณคิดถึงใครไงล่ะ”
“ผมคิดถึงใครหรือครับ” กายเลิกคิ้วอีกครั้ง
“เฮ้อ” คเชนทร์ถอนหายใจ “เหม่อลอยไปถึงไหนก็ไม่รู้”
“ผมแค่คิดอะไรบางอย่าง” กายพูดเสียงอ่อย
“มีอะไรไม่สบายใจ บอกผมได้ไหม” คเชนทร์ทอดเสียงอย่างอ่อนโยน
“เปล่าครับ” กายส่ายหน้าแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง ทำหน้าตาสดใสและถามว่า “กลับกันหรือยังครับ”
“กินให้คุ้นเงินก่อนสิ” คเชนทร์ชี้ที่จานอาหารของกาย “ร้านนี้แพงนะจะบอกให้ ต้องกินให้เกลี้ยง”
“ผมไม่ค่อยหิว”
“ไม่หิวก็ต้องกิน”
“ก็คนไม่หิว” กายทำหน้ามุ่ย
“งั้นก็ไปดื่มเหล้ากัน” คเชนทร์เปลี่ยนจากใบหน้าขึงขังเป็นยิ้มบางๆ
“ไม่ได้หรอกครับ พรุ่งนี้ต้องทำงาน ผมกลัวลุกไม่ขึ้น ไปทำงานสายคราวนี้โดนด่าตายเลย ยิ่งกำลังถูกเพ่งเล็งอยู่ด้วย”
“นอนที่คอนโดผมสิ ใกล้ที่ทำงาน สะดวกดี เดี๋ยวผมปลุก เมาแค่ไหนรับรองว่าลุกได้ ไปทำงานทันเวลาแน่นอน” คเชนทร์ชวนและรับประกัน
“ผมคงไม่ดื่ม”
“ทำไม กลัวเมาหรือไง กลัวอะไรหรือกาย”
“ก็ประมาณนั้น”
“ดีแล้วล่ะที่คิดได้ยังงั้น” คเชนทร์พยักหน้า
“อ้าว” กายแปลกใจ
“รู้ไหม ตอนคุณเมานี่ดูไม่ได้เลย เมาแล้วซ่าส์สุดๆ ไม่รู้จะบรรยายยังไง จำได้ไหม ครั้งที่เราไปแข่งรถแล้วไปฉลองชัยชนะกัน กว่าผมจะเอาคุณกลับไปนอนที่คอนโดได้เหนื่อยแทบตาย เหมือนวิ่งไล่จับแล้วก็ลากวัวกระทิงสเปนกลับเข้าคอกเลยล่ะ”
“แย่ขนาดนั้นเลยหรือครับ”
“ลองดูอีกทีไหมล่ะ คราวนี้ผมจะถ่ายคลิปวีดีโอไว้ให้ดู” คเชนทร์อมยิ้มขำๆ
“ไม่หรอกครับ”
“เถอะน่ากาย ไปหาอะไรดื่มกัน ดื่มแค่ให้เลือดมันสูบฉีด ถ้าไม่อยากดื่มเหล้า ดื่มเบียร์ก็ได้” คเชนทร์ชวน
“ไม่ค่อยต่างกันหรอกครับ ผิดศีลห้าอยู่ดี”
“ทำยังกะไม่เคย”
“บอกแล้วไงครับ พรุ่งนี้ต้องทำงาน”
“แล้วไง ทำยังกะไม่เคยดื่มเหล้าคืนวันทำงาน ก็บอกแล้วว่าไปนอนคอนโดผม” คเชนทร์เซ้าซี้
“คือว่า...เอ่อ...” กายอึกอัก
“กลัวหรือ” คเชนทร์เลิกคิ้ว โน้มตัวเข้ามาใกล้
“กลัวอะไรครับ”
“กลัวผมทำอะไร” คเชนทร์มองหน้ากายด้วยใบหน้าเคร่งขรึมแล้วพูดเสียงเน้นหนัก “คนอย่างคเชนทร์ ไม่เคยทำอะไรใครตอนเมา”
“ไม่ใช่ยังงั้นครับ” กายปฏิเสธ
“ยิ่งกับคุณ เราต้องยิมยอมพร้อมใจกันทั้งสองฝ่าย ไม่ยังงั้นเสียงชื่อเคนนี่หมด”
“คุณมั่นใจในตัวเองจังเลย” กายหรี่ตามองคเชนทร์
“แน่น๊อน” คเชนทร์ยักไหล่
“คิดยังกะว่าจะได้มีอะไรกับผม”
“แน่น๊อน” คเชนทร์พูดและยักไหล่อีกครั้ง
“คุณคเชนทร์” กายอุทาน “ผมพูดเล่น ใครจะไปกล้า”
“คุณกลัวอะไร” คเชนทร์เอียงหน้า เลิกคิ้วข้างเดียว
“คุณเป็นถึงรองประธานบริษัท ผมเป็นแค่พนักงานระดับปฏิบัติการในออฟฟิส เรื่องแบบนี้มันเป็น...”
“รักต้องห้าม” คเชนทร์พูดแทรกแล้วหัวเราะ “เชยจังเลย นี่มันสมัยไหนแล้ว”
“คุณมีแฟนแล้ว ยังจะมา...”
“ผมเลิกกับเท็ดดี้แล้ว ถ้าคุณหมายถึงเท็ดดี้นะ วันที่กลับจากดูไบ เขาไปรับผมที่สนามบิน ผมเลยถือโอกาสบอกเลิกกลางสุวรรณภูมินั่นล่ะ”
“โหดร้าย”
“ผมไม่ได้รักเขา...กาย” คเชนทร์พูดช้าและชัดเจน
“แล้ว...”
“ผมเป็นคน....เอ่อ...คุณอาจจะเห็นผมเป็นคนแปลกๆ น่าเวียนหัว แต่ตัวตนจริงๆ ของผมเป็นคนดีนะครับ และที่สำคัญ ตอนนี้ ผมมีคนที่ผมชอบ” คเชนทร์มองหน้ากายนิ่ง
“แสดงว่า ถ้าคุณเจอคนใหม่ที่ชอบมากกว่า คุณก็จะตีจากจากคนเก่า” กายสรุป
“ไม่ใช่ ผมกับเท็ดดี้ แทบไม่เรียกว่าเป็นแฟนกัน จำได้หรือเปล่่า ผมยืมตัวคุณไปเป็นกันชน บอกเลิกกับคนที่ผมคบด้วย ผมไปเคลียร์ตัวเอง”
“จำได้สิครับ ทำไมจะไม่ได้ ผมยังกลัวอยู่เลยว่าอาจโดนแอบตีหัว” กายเบ้ปาก
“แค่คนที่คบกันผิวเผิน ไม่ใช่แฟน เท็ดดี้นั้นดูเหมือนจะใกล้ชิดมากกว่าคนอื่น เขาถือว่าตัวเองเป็นน้องของพฤศ ก็เลยให้พฤศมาโน้วน้าวใจผม พยายามจะให้ผมจริงจังด้วย” คเชนทร์ส่ายหน้า
“น้องท่านประธาน” กายพูดเสียงสูง
“ไม่ใช่โดยสายเลือดหรอก น้องคนละแม่ เป็นลูกติดของเมียคนที่สามของพ่อของพฤศ”
“เจ้าชู้”
“ผมเปล่านะ” คเชนทร์รีบปฏิเสธ
“ผมว่าพ่อของท่านประธาน” กายตอบ
“รู้ไหมกาย ผมลอยไปลอยมาอยู่แบบนี้มานาน ตอนนี้ผมเคลียร์ตัวเองได้แล้ว” คเชนทร์พูดย้ำ
“แล้วไงครับ เคลียร์ตัวเองทำไม”
“เพราะผมอยากจริงจังเสียที อายุก็ไม่น้อยแล้ว และที่สำคัญ ผมเจอคนที่ผมชอบมากๆ คนหนึ่ง” คเชนทร์ยิ้มมุมปาก สายตาแวววาว
“อือ...” กายพยักหน้า
“ผมรู้สึก...เอ่อ...เหมือนกับเพลงนี้ รู้จักหรือเปล่า ที่ร้องว่า...หยุดตรงนี้ที่เธอ ไม่ไปไกลแล้วใจ จะหยุดทั้งใจไว้ที่เธอ หยุดตรงนี้ที่เธอ เพราะเธอที่ฉันเจอ...”
“ไม่เห็นจะเคยได้ยิน” กายแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ทั้งที่เริ่มจะรู้สึกแล้วว่าคเชนทร์กำลังจะบอกอะไร
“จะหยุดใจไว้ ให้กับเธอ” คเชนทร์ร้องเพลงจนจบ นัยน์ตาพราวระยับ ยิ้มกรุ้มกริ่ม เปิดเผยความในใจหมดสิ้น กายหันไปมองด้านข้าง พยายามไม่สบตาคเชนทร์ เพราะยังไม่รู้จะวางตัวอย่างไร
...เลี่ยนได้เหมือนเชิงชายอีกคนแล้ว เฮ้อ เวลาคนมีความรักทำอะไรกันแบบนี้โดยไม่รู้สึกอายบ้างเลยหรือไงนะ...
...มีความรัก! คเชนทร์มีความรัก นี่กำลังหมายความว่าคเชนทร์รักเรายังงั้นหรือ...ไม่นะ อย่าพูดออกมานะ ถ้าพูดออกมามันจะยุ่ง...
“ผมรู้ว่ามันอาจจะเร็วไป ส่วนคุณเองก็อาจจะคิดว่าไม่น่าไว้ใจผม เพราะบุคลิกของผมมันไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเขา แต่ว่า กาย...” คเชนทร์ทำใบหน้าเคร่งขรึม
หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55 (อ่าน 811974 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก