หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55

[konnarak]

พึ่งได้เข้ามาอ่าน พออ่านเเล้วยิ่งอยากรู้ ใจจะขาดอยุ่เเล้ว  อยากรู้จิงๆ  คนนั้นเป็นใคร


เค้าเป้นใครหนอ เค้าคือใครหนอ  โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


 



 

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ลุ้น ๆ ๆ ๆ คนไหนจะพระเอก

ใจเชีย สอง คนคเชน กับ ท่านประธาน

เอิ๊ก ๆ ๆ ๆ

[bow55]

คลุมเคลือ

อ่านแล้ว.....

ใครเปนใคร

แค่ชื่อก้ตีกันวุ่นวายแล้วน๊า

[BlackWater]

โอ้ยยยยๆๆๆๆๆ มาต่อเถ๊อะะะะะะะะะ

[oaw_eang]

สมเพศ จ้า

จุบุจุบุ

[Pamphlet]

วันนี้จะมาไหมน้อ???
รอตอนใหม่อยู่นะคะ  

[aimaim]

ถ้ามีจัดอันดับคนน่าตื้บมากที่สุดในเรื่องนี้ อันดับสำหัรบเค้าต้องนายชาย เพราะรบเร้ามากเกินไป มันน่ารำคาญ อันดับสองต้องให้ท่านประธาน ถึงจะเชียร์แต่นิ่ง สูงส่งเกินไปน่าตื้บสุดๆ อันดับสามต้องนายคเชนทร์ ชอบพูดอะไรกำกวม ไม่เคลียร์สักอย่าง

นายซัมเมอร์ต้องรู้อะไรในคืนวันศุกร์ที่ 20 แน่ๆ ไม่งั้นจะหลบหน้าหลบตากายทำไม น่าสงสัยๆๆ

[jiki]

ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดประธาน คนอาไร๊~ พาลโคตร
ถ้าใช่จริงนาย ขอให้นายกายสะบัดหนีให้วิ่งตามไปอีกครึ่งปีทีเหอะ

[MIkz_hotaru]

ท่านประธาน คิดในใจแค่นั้นเหรอ
คิดว่ากายเป็นเด็กคเชนทร์เลยหมั่นไส้ใช่ป่ะ
เง้อ เซง 5555
ซัมเมอร์ รู้อะไร บอกมาให้หมดนะ
หรือแกเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด

[mumoo]

รึคืนนั้น กายจะเสร็จหลายคน เจี๊ยกกกก!!! 555

[Ak@tsuKII]

เย็นชากะกายมาก ๆ ระวังกายลาออกเน้อ ท่านประธานคนปากหนัก อิิอิ

[Mitra]

รู้สึกไม่ชอบชายขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วนะ
ตื้อจังเลยอ่ะ
ไม่ชอบเลย

แล้วซัมเมอร์ทำไมต้องทำแบบนั้นนะ
หลบหน้ากายทำไมกัน
อ่า อยากรู้จังเลยอ่ะ

และก็รอลุ้นกันต่อไป
อิอิ

[ชัดเจนกาบ]

อ่านทีไร...ปวดหัวทุกที....ทิ้งประเด็นตลอด......ปวดหัว.....เฮ้อ......มาต่อเร็วๆนะคราบ.......ถึงมันจะปวดหัวก็สนุกอะความชอบๆ

[Pamphlet]

เข้ามารอตอนใหม่ค่ะ   

[katawoot]

โทษทีครับมาช้า อีกแค่ตอนสองตอนก็ชัดเจนแล้วครับ
ทำไมเชียร์ท่านประธานกันเยอะจัง ทั้งๆ ที่นิสัยไม่ดี นี่คงคิดกันว่าท่านประธานเป็นพระเอกงั้นสิ อย่าเพิ่งด่วนสรุป บอกแล้วว่าเรื่องนี่มันยาวววว


Guy Chapter 22

กายเคยคิดว่าการเป็นล่ามนั้นเป็นงานที่ท้าทายความสามารถ นั่นคือเหตุผลที่เลือกศึกษาต่อในสาขาการแปลและล่าม แต่สถานการณ์จริงที่กำลังเกิดขึ้นในห้องประชุมเล็กของกองทัพอากาศทำให้เขารู้สึกแวบหนึ่งว่าอยากจะเลิกอาชีพนี้
พฤศนำเสนอรายละเอียดเครื่องบินรบรุ่นใหม่ F-35 เป็นภาษาไทยและพูดเร็วมากแทบไม่ต่างจากคเชนทร์ ไม่เว้นช่องว่างให้ล่ามหายใจแม้แต่นิด กายแปลเป็นภาษาฝรั่งเศสให้ Mean Michael ฟัง ช่วงนี้เขาพอเอาตัวรอดไปได้เพราะหากแปลไม่ทันก็ใช้ภาษาอังกฤษปนด้วย ซึ่ง Jean Michael ผงกศีรษะเมื่อฟังคำแปลแสดงท่าทีว่าเข้าใจ
แต่เมื่อถึงคราวที่ Jean Michael นำเสนอและกายต้องแปลเป็นภาษาไทยให้นายทหารระดับสูงในที่ประชุมฟังนั้นเป็นเรื่อง 'ไม่ง่าย' เลยเพราะความเข้าใจภาษาฝรั่งเศสของกายมีน้อยกว่าภาษาอังกฤษ Jean Michael พูดช้ากว่าพฤศ เว้นช่องว่างให้ล่ามได้มีโอกาสคิดและแปล แต่กายก็ติดขัดบ่อยครั้ง จนพฤศต้องลุกขึ้นมาช่วย หรือแม้แต่เมื่อแปลได้ช้า พฤศก็แทรกด้วยการแปลแทน
สองชั่วโมงผ่านไป กายรู้สึกเหมือนพลังงานของตัวเองถูกรีดออกมาใช้จนหมดสิ้น รู้สึกเหนื่อยจนหมดแรงราวกับวิ่งรอบสนามถึงยี่สิบรอบ ห้านาทีสุดท้ายของการนำเสนอเป็นการฉายวีดิทัศน์ประสิทธิภาพของเครื่องบินรบ F-35 ซึ่งไม่มีการบรรยายทำให้กายได้มีโอกาสนั่งพักและชมภาพการบินผาดโผนของเครื่องบินรบ F-35
ตลอดการประชุม นายทหารระดับสูงที่เข้าร่วมนั้นแสดงความสนใจต่อการนำเสนอของพฤศและ Jean Michael และต่างก็ 'ทึ่ง' ในความล้ำเลิศของเครื่องบินรบรุ่นใหม่ สายตาของทุกคนจับอยู่ที่ผู้นำเสนอและจอภาพ สลับกับล่ามของการประชุม ยกเว้นนายทหารหนุ่มรูปหล่อซึ่งอ่อนวัยกว่านายทหารทุกคนในห้องซึ่งนั่งอยู่มุมโต๊ะใกลสุด สายตาคมกริบคู่นั้นจับอยู่ที่ใบหน้าของล่ามเสียเป็นส่วนมาก บางครั้งอมยิ้มและสบตากับผู้ที่กำลังยืนแปลการประชุมอยู่หน้าห้อง
ทั้งที่เหนื่อยแต่กายก็อดสนใจภาพของ F-35 บนจอโปรเจคเตอร์ไม่ได้ เขาไม่อยากจะเชื่อว่านักบินจะสามารถขับเครื่องบินรบเป็นแนวตั้งฉาก พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยความเร็วเหนือเสียง เป็นระยะทางซึ่งมองตามจนลับสายตา จากนั้นพุ่งดิ่งลงมาจากท้องฟ้าด้วยความเร็วสูง ก่อนจะพลิกตัวและบินฉวัดเฉวียนราวกับการเล่นวีดีโอเกมส์
ขณะที่กำลังชมวีดีทัศน์และถือว่าการเป็นการ 'พักเหนื่อย' ด้วย ท่านประธานก็เอนตัวมาพูดกับกายเบาๆ ให้ได้ยินกันเพียงสองคนว่า
“ผมมาพรีเซนท์สินค้าและคาดหวังว่า ทอ. จะซื้อเพราะประสิทธิภาพของเครื่องบิน ไม่เคยคิดจะใช้ทางลัดด้วยการส่งล่ามของบริษัทมาหว่านเสน่ห์ให้ลูกชายของ รอง ผบ. ทอ. ซึ่งกำลังจะเลื่อนขึ้นไปแทน ผบ. ที่ใกล้จะเกษียณ”
“หือ” กายหันไปมองท่านประธานเพราะจู่ๆ ฝ่ายนั้นก็พูดกับเขาขณะที่กำลังเพลินกับการชมภาพบนจอ
“เป็นล่าม คุณต้องมีสมาธิ ความถูกต้องของสารที่ถ่ายทอดเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ถ้าคุณวอกแวก แปลไปสบตากับคนที่สนใจไป ผลงานก็ออกมาอย่างที่เห็นนี่ล่ะ”
กายไม่ตอบ ได้แต่มองตาของท่านประธาน ก่อนที่จะคนปากร้ายจะหันหน้ากลับไปมองจอภาพโปรเจคเตอร์ต่อไป
ภาพสุดท้ายบนจอเป็นฉากเครื่องบิน F-35 ยิงระเบิดถล่มอาคารเก่าสองชั้นกลางทะเททรายจนแหลกเป็นจุล กายเผลอจินตนาการว่าท่านประธานปากจัดกำลังยืนเท้าสะเอวอยู่บนหลังคาของอาคารเก่าๆ หลังนั้น
...คุณทหารอากาศเมฆเป็นลูกชายของรอง ผบ. ทอ. และจะเป็นนักบินที่ไปทดลองขับ F-35 คเชนทร์มาเตือนเขาเรื่องการไปเป็นล่ามที่สหรัฐอเมริกา แล้วท่านประธานก็มาพูดกับเราแบบนี้ หากเราได้ไปเป็นล่ามจริง ท่านพฤศอาจหาเหตุมาแกล้งก็ได้ สมมุติว่ากองทัพอากาศตัดสินใจซื้อ F-35 ท่านก็คงเหน็บแนมเราว่าเพราะล่ามเอาตัวเข้าแลก ลูกชายผู้ใหญ่ในกองทัพอากาศก็เลยไปอ้อนพ่อขอให้ซื้อของเล่นเป็นเครื่องบินรบให้ แต่หากกองทัพอากาศตัดสินใจไม่ซื้อ ท่านก็คงตำหนิว่าเพราะเราเอาตัวเข้าล่อ กองทัพเลยไม่พอใจ หาว่าจะไปทำให้ลูกชายเขาเสียคน ฮึ โดนทัั้งขึ้นทั้งล่อง...
...แบบนี้น่าให้เราเป็นคนไปลองขับเอง จะแอบขับกลับมาที่เมืองไทย ยิงถล่มตึกบริษัทนี้ให้ย่อยยับ...
...ใครว่าเราสบตากับคุณทหารอากาศเมฆตอนที่แปล เขาจ้องเราเองต่างหาก หลบตาก็ไม่ได้ ตอนแปลจะให้แหงนหน้ามองเพดานหรือยังไง ล่ามก็ต้องมองตรงไปข้างหน้าสิ ปกติล่ามจะไม่สบตาใครอยู่แล้วเพราะทำให้เสียสมาธิ เราใช้แต่หู ตาแทบจะเรียกได้ว่าปิดสนิททั้งๆ ที่เปิดอยู่ ล่ามที่ไหนจะเที่ยวสบตาคนนั้นคนนี้ แบบนั้นไม่มีทางแปลภาษาได้...

วันเสาร์กายมาเที่ยวทะเลกับเมฆตามที่นายทหารอากาศรูปหล่อชวน กายพยายามที่จะลืมความจริงที่ว่านาวาอากาศตรีเมฆเป็นลูกชายคนใหญ่คนโตในกองทัพอากาศ เขาไม่ได้ชวนเมฆคุยเรื่องนั้น ส่วนเมฆเองก็ไม่ได้เอ่ยปากเรื่องเครื่องบินรบ F-35 หรือการเดินทางไปทดลองขับเครื่องที่สหรัฐอเมริกา เกือบตลอดวันที่ใช้เวลาด้วยกัน กายยอมรับว่านาวาอากาศตรีเมฆเป็นคนที่มีเสน่ห์มาก เขาคิดอยู่ในใจว่า หากใครก็ตามที่กำลังอยากมีคนรักและได้ใช้เวลาอยู่กับผู้ชายอย่างเมฆ ก็คงตกหลุมรักนายทหารคนนี้ได้ไม่ยาก
“คุณกายเงียบไปนะครับผม คิดอะไรอยู่หรือเปล่า หรือว่าคิดเรื่องวันนั้นครับผม” เมฆถามขณะที่นั่งกันอยู่สองคนริมชายหาด
“วันไหนครับ”
“วันที่คุณเป็นล่าม ผมสังเกตดูว่าคุณเครียดมาก ยิ่งประชุมเสร็จยิ่งดูเครียด ผมอยากจะเข้าไปคุยด้วยแต่ไม่มีจังหวะ”
“งานล่ามเครียดครับ” กายตอบ
“ขอโทษนะครับที่จู่ๆ ก็ถามเรื่องงาน”
“ไม่เป็นไรครับ” กายยิ้ม “เป็นล่ามต้องใช้สมาธิสูง สองชั่วโมงที่ทำรู้สึกเหนื่อยเหมือนทำงานมาทั้งวัน”
“ก็น่าจะจริงครับผม” เมฆพยักหน้า “ผมยังนึกภาพตัวเองไม่ออกเลยว่าจะทำอะไรแบบนั้นได้ ยิ่งโดนเจ้านายนั่งจ้องแบบนั้นก็ยิ่งเครียดหนัก”
“จ้องงั้นหรือครับ” กายสงสัย
“ครับผม” เมฆพยักหน้า “ผมสังเกตว่าเขาจ้องคุณตาไม่กะพริบ”
“จ้องจับผิดผมนะสิ เขาคงกลัวผมแปลผิด ไม่เห็นหรือครับ ตอนผมพูดตะกุกตะกักหรือแปลช้า เขาก็รีบทำหน้าที่แทน”
“เจ้านายคุณดุนะครับผม” เมฆแสดงความเห็น
“ยิ่งกว่าฉลาม” กายมองไปที่ทะเลแล้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“เขาไม่ชอบคุณเรื่องอะไรครับ”
“ไม่รู้สิครับ” กายส่ายหน้า “รู้แต่ว่า ตั้งแต่เข้ามาทำงาน เขาก็มองผมแบบ เอ่อ...อย่าพูดถึงท่านเลยครับ เดี๋ยวจะกลายเป็นว่านินทาเจ้านาย”
“จริงครับผม” เมฆยิ้มกว้างแล้วลุกขึ้นจากเตียงผ้าใบ “มาเที่ยวทะเลทั้งที เลนน้ำกันดีกว่าครับ จะได้ผิวสีแทนเข้ม”
“คุณก็แทนอยู่แล้ว” กายตอบ แหงนหน้ามองร่างสูงใหญ่ซึ่งยืนตระหง่านอยู่ข้างๆ
“จะได้แทนมากว่านี้ไงครับผม” เมฆหัวเราะ “ผมจะได้เข้มๆ สมกับเป็นนักบินรบ F-35”
“แค่นี้ก็เข้มจนไม่รู้จะว่ายังไงแล้วครับ” กายยิ้มให้นายทหารมาดเท่แล้วถามว่า “มีชุดว่ายน้ำหรือครับ”
“กางเกงขาสั้นนี่ล่ะครับ” เมฆก้มหน้าลงมายิ้มกว้าง “คุณกายมาเล่นด้วยกันสิครับผม”
“แต่ว่าผมใส่กางเกงยีนส์ขายาวนี่ครับ แล้วก็ไม่ได้เอาซันบล๊อคมาด้วย ผมผิวขาว ไม่ค่อยได้ถูกแดด แทนที่จะได้ผิวสีแทน กลัวจะได้ผิวลอกๆ เป็นหย่อมๆ” กายให้เหตุผลแต่ทันใดนั้นก็นึกได้ว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะได้เห็น น.ต. เมฆ เปลือยอก
...หากคุณทหารอากาศเมฆมีแผลเป็นที่หน้าอกและมีรอยสักบนหน้าท้อง ไม่แน่ อาจจะเข้าเค้าว่าคือชายหนุ่มผู้ต้องสงสัยคืนที่เราเสียตัวคืนนั้น...
“จริงสิ คุณกายผิวขาว โดนแดดเผาคงแดงเหมือนกุ้งต้ม” เมฆหัวเราะแล้วนั่งลง
“อ้าว ทำไมไม่เล่นแล้วล่ะครับ” กายทำหน้าผิดหวัง
“เล่นคนเดียวไม่สนุกครับผม”
“ถ้ายังงั้นก็ได้” กายพยักหน้า “แต่ผมลงน้ำเดี๋ยวเดียวนะครับ”
“ผมจะยืนบังแดดให้” เมฆหัวเราะขำแล้วถามว่า “ถ้ายังงั้นผมจะไปหาซื้อกางเกงขาสั้นให้นะครับ”
“ไม่ต้องหรอกครับ”
“อ้าว ทำไมครับผม จะเล่นทั้งที่ใส่กางเกงขายาวยังงี้หรือครับ” เมฆถาม
“เล่นได้ก็แล้วกัน” กายตอบแล้วบอกให้นายทหารถอดเสื้อออกก่อน เมฆลุกขึ้นอีกครั้งพร้อมกับถอดเสื้อโปโลสีกรมท่าออกจากตัว เผยให้เห็นอกกว้างกำยำ
และรอยแผลเป็นสามรอย!
...เกินคาดแฮะ นึกว่าจะเห็นรอยเดียว นี่มีรอยแผลเป็นตั้งสามรอย แล้วคืนวันนั้น ตอนที่เราเห็นแผลเป็นบนอกผู้ชายคนนั้นมันมีกี่รอยว๊า...
“ผมเป็นทหาร มีรอยแผลเป็นมันเรื่องธรรมดาครับผม” เมฆยิ้มบางๆ เมื่อสังเกตเห็นว่ากายจ้องหน้าอกของตัวเอง จากนั้นจึงเอียงไหล่ซ้ายให้ดู “แล้วนี่รอยลูกปืนครับ ถูกยิงถากๆ ตอนนั้นฝึกภาคสนาม”
“เป็นทหารอากาศมีฝึกแบบทหารบกด้วยหรือครับ” กายถามเสียงเบา มองหัวไหล่ที่นายทหารเอียงให้ดู แล้วละสายตามองต่ำลงไปยังลอนกล้ามบนหน้าท้องแกร่ง
...ไม่เห็นมีรอยสัก...
...แต่ว่าคุณทหารอากาศเมฆสวนกางเกงขาสั้นอยู่นี่นา รอยสักอยู่บนหน้าท้องไม่ใช่หรือ ไม่ได้อยู่บนซิ๊กแพค...
“มีสิครับผม ทหารอากาศก็ฝึกรบเหมือนกัน เป็นพื้นฐาน แต่ส่วนมากเราฝึกบิน” เมฆตอบ
“เอ่อ ผมว่าคงไม่เหมาะที่จะใส่กางเกงเล่นน้ำทะเลเพราะเราไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน แล้วเราก็ต้องนั่งกางเกงเปียกในรถ กว่าจะถึงกรุงเทพฯ คงคันตายพอดี” กายคิดอะไรได้ยางอย่าง จึง 'ลงทุน' ที่จะชวนนายทหารหุ่นเท่เล่นน้ำทะเลโดยให้ถอดกางเกงออก
“ใส่กางเกงชั้นในเล่นหรือครับผม” เมฆพูดขึ้นมาทันที
“ครับ” กายพยักหน้า
“งั้นเราคงต้องย้ายไปที่ตรงโน้น” เมฆชี้มือไปยังโขดหินไกลออกไปทางด้านขวา “แถวนี้คนเยอะครับผม เดี๋ยวโดนมอง ผมรู้สึกอายๆ ยังไงไม่รู้”
“ครับๆ” กายพยักหน้าแล้วเดินนำไปช้าๆ รู้สึกใจเต้นตึกตักขึ้นมาโดยไม่สามารถควบคุมเอาไว้ได้
...เปลือยซะเลยดีไหมเนี่ย นี่ก็บ่ายแก่ๆ แล้ว อีกหน่อยพระอาทิตย์ก็ตก จะได้เห็นกันจะๆ ไปเลยว่ารอยสักมังกรตวัดหางเป็นเลขแปดจะอยู่บนหน้าท้องของคุณทหารอากาศเมฆหรือเปล่า เผื่อสวมกางเกงชั้นในตัวใหญ่ ปิดบังรอยสักเอาไว้ อีกอย่าง ขนาดเท่าไหร่จะได้รู้กันไปเลย...

“ไกลพอแล้วล่ะครับ ผมว่าตรงนี้ล่ะ” กายพูดขึ้นมาเมื่อปีนป่ายโขดหินตามหลังเมฆมาจนถึงเวิ้งหาดเล็กๆ ห่างไกลจากผู้คน
“ไปตรงโน้นอีกหน่อยนะครับผม” เมฆยิ้มบางๆ “ผมอาย ผมใส่กางเกงชั้นในสีขาว”
“ครับๆ” กายพยักหน้าเห็นด้วย แล้วตามหลังเมฆไปโดยไม่พูดอะไรอีก จนกระทั่งถึงชายหาดเล็กๆ ที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง
“ทรายขาวดีจริงๆ เลยนะครับผม” เมฆพูดขึ้น “ไม่เสียเที่ยวที่มาไกลขนาดนี้”
“ขอบทะเลมากหรือครับ” กายหันไปถามเมฆ พลางถอดเสื้อยืดสีขาวของตัวเองออก
“ครับผม” เมฆตอบพร้อมกับปลดตะขอกางเกงแล้วรูดซิปลงช้าๆ “ผมชอบทะเลพอๆ กับท้องฟ้าครับผม และชอบความลึกพอๆ กับความสูง ถ้าว่าง ผมอยากจะชวนคุณกายไปดำน้ำดูประการัง แล้วก็ถ้ามีโอกาสเหมาะๆ ผมจะพาไปขับเครื่องบิน นี่ถ้าแอบเอา F-16 ไปขับได้ ผมจะจะพาขับแบบโลดโผน รับรองว่าคุณกายต้องชอบ”
“กลัวจะหัวใจวายตายก่อน” กายหัวเราะเบาๆ
“สนุกดีครับผม ถ้าไม่ได้เป็นคนกลัวความสูงผมรับรองว่าสนุกจริงๆ” เมฆพูดไปพลางถอดกางเกงของตัวเองออกวางพาดไว้บนโขดหิน ร่างสูงใหญ่กำยำยืนอยู่ตรงหน้ากาย หุ่นดีไม่มีที่ติ สวมกางเกงชั้นใสสีขาวสะอาดเพียงตัวเดียวอวดเป้านูนเด่น
“คุณกายไม่ถอดกางเกงหรือครับผม” เมฆถามกายซึ่งยังนิ่ง
“ครับๆ” กายพยักหน้าแล้วหันหลังให้นายทหารหนุ่ม ก่อนจะปลดกางเกงแล้วดึงลงช้าๆ
“คุณกายหุ่นดีนะครับผม คงออกกำลังกายทุกวันใช่ไหมครับ” นายทหารหุ่นดีชม 'คนหุ่นดี'
“เฉพาะบางวันเท่านั้นครับ” กายพยายามดึงกางเกงให้พ้นจากปลายเท้า รู้สึกเงอะงะขึ้นมาทันทีเพราะขณะนี้ตัวเองกำลังก้มหน้าลงถอดกางเกง อวดก้นท้าทายสายตาของนายทหารหนุ่มซึ่งยืนมองอยู่เงียบๆ
“คุณกายถอดรองเท้าก่อนสิครับผม จะได้ถอดกางเกงออกได้ง่าย” เมฆแนะนำพลางเดินเข้ามาใกล้ ทำท่าเหมือนจะช่วย
“ครับๆ” กายตอบรับ แต่ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองยังไม่ถอดรองเท้าออกตามที่นายทหารแนะนำ เมฆยืนอยู่ข้างๆ เขา พอเหลือบตาขึ้นมองก็เห็นต้นขาสีแทนแข็งแกร่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
“ผมช่วยไหมครับ” เมฆก้มลงมา ทำท่าจะถอดรองเท้าให้กาย
“ไม่เป็นไรครับ” กายพูดแล้วขยับออกห่าง แต่กางเกงกองอยู่ที่ข้อเท้าทำให้ก้าวเท้าไม่สะดวกจึงล้มก้นกระแทกกับพื้นทราย เมฆหัวเราะขำแล้วเอื้อมมือมาถอดรองเท้าให้กาย
“คุณอยู่นิ่งๆ ผมจะช่วยเอง” เมฆเงยหน้าขึ้นพูดกับกายยิ้มๆ ขณะที่คุกเข่าซ้ายลงบนพื้นทรายตรงหน้ากาย ชันเข่าขวาขึ้น มือใหญ่แข็งแรงๆ ค่อยถอดรองเท้าของกายออก จากนั้นจึงดึงกางเกงยีนส์ของชายหนุ่มออกมาจากข้อเท้า
“เรียบร้อยครับผม” เมฆพูดขึ้นหลังจากช่วยกายจนเสร็จ แต่คนที่นั่งอยู่บนพื้นทรายยังคงไม่ไหวติง ตามองอยู่ที่ต้นขาด้านในของนายทหารอากาศ จน น.ต. เมฆก้มลงมอง
“รอยสักที่ผมเคยบอกว่าอยู่ในที่ค่อนข้างส่วนตัวไงครับ รูปเครื่องบินรบ F-16”
“ทำไม...” กายพึมพำ
“ทำไมอยู่ตรงนี้หรือครับผม” เมฆหัวเราะเบาๆ “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ตอนนั้นกำลังคะนองครับผม เป็นวัยรุ่น ชอบ F-16 มาก ผมกับเพื่อนเลยพากันไปสัก คิดยังไงก็ไม่รู้ถึงไปสักตรงนั้น แต่ว่ารอยสักนี้น้อยคนที่จะได้เห็นครับ เพราะไม่ได้กะจะโชว์เหมือนรอยที่ข้อมือครับผม”
“ผมนึกว่าเป็นรอยสักรูปมังกรบนหน้าท้อง” กายยังคงพึมพำ
“ผมไม่ชอบมังกร ไม่ชอบรูปสัตว์ที่ไม่มีอยู่จริงครับผม แล้วก็ไม่ใช่คนจีนด้วย” เมฆหัวเราะเบาๆ เช่นเคยแล้วลุกขึ้น ก้มหน้าลงพูดกันกายว่า “บนหน้าท้องก็มีครับผม เป็นรูปสายฟ้าฟาดเหมือนที่ข้อมือ”
“ทำไมไม่เห็นครับ” กายพึมพำต่อ
“มันอยู่ต่ำครับผม” เมฆพูดเสียงแผ่วเบา ยื่นมือมาข้างหน้า ก้มลงมองกายด้วยสายตาวิบวับแต่อ่อนโยน “ไปเล่นน้ำกันเถอะครับ บรรยากาศกำลังดี ไม่ร้อนเกินไป”
“ครับๆ” กายตอบเบาๆ แล้วลุกขึ้น เดินลงทะเลไปพร้อมกับนายทหารอากาศ
...เป็นอันว่าคุณทหารอากาศเมฆหลุดพ้นจากการตกเป็นผู้ต้องสงสัย...
...ถ้ายังงั้นก็ไม่ต้องพิสูจน์อะไรต่อไปแล้วสิ นี่เราจะลงทุนมากไปหรือเปล่าเนี่ย ถึงกับนุ่งกางเกงในลงเล่นน้ำทะเลตอนใกล้จะพลบค่ำ เกิดมีอารมณ์กันขึ้นมาจะทำยังไง...
...ก็ยอมเขาไปเลยสิกาย ไม่เห็นจะเป็นไร หล่อล่ำ เท่สุดๆ อย่างคุณทหารอากาศเมฆ นานๆ ทีถึงจะเจอ ถ้าพอใจกันก็ไม่เห็นจะต้องคิดมาก แต่ก่อนเวลาถูกตาต้องใจกับใครก็นอนกับเขาได้ เรื่องธรรมดาๆ...
“เย็นไหมครับ” เมฆถามกายเสียงนุ่มเมื่อลุยน้ำลงไปถึงต้นขา เป้ากางเกงชั้นในสีขาวเร่ิมเปียกน้ำ เห็นผิวเนื้อของสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าฝ้ายสีขาวลางๆ
“ไม่ครับ”
“คุณกายคงไม่ใช่คนขี้หนาวใช่ไหมครับผม”
“ไม่ครับ” กายส่ายหน้าแล้วเดินลงไปลึกกว่าเดิมจนน้ำถึงระดับเอว “ทำไมหรือครับ”
“จะได้เล่นน้ำนานๆ” เมฆตอบ “ผมชอบลอยคลอดูพระอาทิตย์ตกดิน”
“มันก็มืดนะสิครับ”
“มืดก็ไม่เป็นไรครับผม” เมฆตอบ “หรือว่ากลัวครับ แต่ไม่ต้องกลัวนะครับ ถึงผมจะเป็นทหารอากาศ แต่ในน้ำ ผมก็ไม่ใช่ย่อย”
“ผมก็ว่ายังงั้นล่ะ” กายตอบเบาๆ แล้วก้มลงมองในน้ำทะเลใส
...ไม่ใช่ย่อยจริงๆ อย่างที่พูดนั่นล่ะ ไม่ใช่เล็กเลยนะเนี่ย ใครโดนเข้าไปคงจุกน่าดู...
...แต่อะไรที่อยู่ในน้ำนี่มันหลอกตานะ ถ้าจะรู้แน่ว่าขนาดจริงแค่ไหนต้องขึ้นไปดูบนบก...
...ไม่ก็สัมผัสด้วยมือซะเลย กำด้วยมือซักครั้งสองครั้งเดี๋ยวก็รู้เองล่ะ...
“ว่ายน้ำออกไปข้างนอกไหมครับผม คุณกายว่ายเก่งไหมครับ” เมฆขยับเข้ามาใกล้
“ก็พอได้ครับ” กายพยักหน้าแล้วโผออกไปห่างจากฝั่งมากขึ้นโดยมีนายทหารร่างกำยำว่ายน้ำมาติดๆ
สองหนุ่มว่ายน้ำออกไปไกลจากฝั่งประมาณสองร้อยเมตรแล้วพากันลอยคลอมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนจากสีฟ้าเป็นม่วงปนแดงแฝงด้วยริ้วสีแสดงามจับตา สายลมเย็นพัดเอื่อยๆ กระทบใบหน้าทำให้กายรู้สึกสบายใจยิ่งนัก นานแล้วที่เขาไม่ได้ 'สัมผัส' กับธรรมชาติอย่างใกล้ชิดเช่นนี้ กายเคยทำงานเป็นมัคคุเทศก์ก็จริง แต่การเดินนำกลุ่มนักท่องเที่ยวกลุ่มใหญ่เยี่ยมชมสถานที่ต่างๆ พร้อมกับอธิบายเรื่องราวของสถานที่ท่องเที่ยวให้กับลูกทัวร์ฟังนั้นแตกต่่างจากเวลานี้ิยิ่งนัก เขาได้ท่องเที่ยวไปยังที่ต่างๆ หลายที่แต่น้อยครั้งที่จะได้ 'เที่ยว' จริงๆ อย่างที่กำลังทำอยู่ตอนนี้
“ชอบไหมครับ” เมฆถามขึ้นมาเบาๆ
“ชอบครับ” กายตอบ
“ผมก็ชอบมากๆ ครับผม”
“ถ้าพระอาทิตย์ตกแล้วที่นี่คงมืด เราจะกลับเมื่อไหร่ครับ” กายถาม
“แล้วแต่คุณกายครับผม” เมฆตอบ “คุณกายกลัวทะเลตอนมืดๆ หรือเปล่าครับ”
“ไม่กลัวหรอกครับ กลัวแต่จะเป็นตะคริว” กายตอบพร้อมกับหัวเราะเบาๆ และทันใดนั้นก็นึกอยากจะทำอะไรสนุกๆ ด้วยการแกล้งเป็นตะคริวเพื่อให้ น.ต. เมฆพาเข้าฝั่ง เวลานั้นก็จะทำทีเป็นตะกุยตะกายน้ำ ป่ายมือไปมาแล้วลองสัมผัส 'ส่วนนั้น' ของนายทหารหนุ่มเพื่อพิสูจน์ 'ขนาด'
...สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น สิบตาเห็นไม่เท่ามือคลำ สิบมือคลำไม่เท่าหนึ่งมือกำและขย้ำเบาๆ...
กายอมยิ้มแล้วปล่อยตัวให้จมน้ำลงไปเล็กน้อยแล้วดิ้น ปากร้องออกมาเบาๆ ว่าเจ็บข้อเท้าเป็นตะคริว
...โชคดีที่คุณทหารอากาศเมฆไม่ใช้ผู้ต้องสงสัยคนนั้น ตอนนี้เราก็ไม่ค่อยจะรู้สึกตะขิดตะขวงใจเท่าไหร่ที่จะทำอะไรเล่นสนุกๆ ก่อนที่จะจากกันก็ขอทำอะไรไว้ให้จดจำกันซักหน่อยเถอะ...
“คุณเมฆครับ” กายร้องขึ้นมาเบาๆ “โอ๊ย เท้าผม โอย...” กายกระเสือกกระสน ทำเป็นพยายามพยุงตัวไม่ให้จมน้ำ หน้าตาเหยเก บ่งบอกว่ากำลังเจ็บปวด
“เป็นตะคริวหรือครับ” นายทหารอากาศหนุ่มเห็นอาการแล้วสันนิษฐานได้อย่างถูกต้อง รีบสอดแขนแข็งแรงเข้ามาช้อนตัวกายเอาไว้
“ครับผม” กายพูดเสียงกระท่อนกระแทน “สงสัยเป็นที่เท้าซ้ายครับ โอย เกร็งไปหมดแล้ว อูย” กายแล้วดิ้น ตะกุยตะกายน้ำแรงกว่าเดิม มือป่ายไปป่ายมา พยายามคว้าตัวของเมฆเอาไว้เพื่อพยุงตัวให้ลอยน้ำ
“อย่าดิ้นครับผม อยู่เฉยๆ ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่” เมฆปลอบแล้วพยายามให้ความช่่วยเหลือ
“โอ้ย ไม่ไหวแล้้ว เจ็บ” กายตีเท้าอย่างแรง วาดแขนไปมาใต้น้ำ และได้สัมผัส 'ร่างแกร่ง' ของนายทหารสมใจ
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยู่นี่ ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลคุณเอง อย่าเกร็งนะครับ ผมจะพาเข้าฝั่ง”
กายไม่เชื่อ เริ่มตะกายน้ำแรงขึ้น และทันใดก็รู้เจ็บแปลบที่ข้อเท้าขวา เส้นเอ็นกระตุกและเกร็งจนปวด ก่อนจะร้องออกมาด้วยความเจ็บ ซึ่งคราวนี้เจ็บจริงๆ ไม่ได้แกล้งแต่อย่างใด
“เดี๋ยวก็ถึงฝั่งแล้วครับคุณกาย แข็งใจไว้นะครับผม” เมฆพยายามช่วยพากายว่ายน้ำเข้าฝั่งแบบที่ได้รับการฝึกมา แต่คนที่เป็นตะคริว 'จริงๆ'  กลับไม่อยู่นิ่ง มือป่ายไปมาอย่่างควบคุมตัวเองไม่ได้ คราวนี้ได้ 'สัมผัส' กับสิ่งที่ตัวเองอยากจะ 'พิสูจน์' ครั้งแล้วครั้งเล่า และเมื่อเส้นเอ็นข้อเท้าของตัวเองกระตุก กายก็เกร็งมือ โชคร้ายที่มือขวาของกายป่ายแปะอยู่ใกล้ๆ หน้าท้องของ น.ต. เมฆ
“โอย” เมฆอุทานขึ้นมาเบาๆ
“ขอโทษครับ” กายรู้สึกตัว ปล่อยมือจากการขย้ำเป้าอวบอูมของนายทหาร
“อย่าดิ้นสิครับผม คุณกายต้องปลอดภัยแน่ครับ อยู่เฉยๆ แค่นี้ผมพาเข้าฝั่งได้สบายมาก”
“ผมเจ็บเท้า ไม่ไหวแล้ว” กายคราง รู้สึกเจ็บปวดที่ข้อเท้ามากยิ่งขึ้น
“แข็งใจอีกหน่อยนะครับ” เมฆกระชับร่างของกายแน่นกว่าเดิมแล้วเร่งว่ายน้ำให้เร็วขึ้น กายพยายามไม่เกร็งตัว แต่บางครั้งตัวเองก็สะบัดหน้าและกลืนน้ำทะเลเข้าไปหลายอึก แขนของกายยังคงแกว่งป่ายปะไปมา คราวนี้ไม่ใช่เพื่อ 'ฉวยโอกาส' พิสูจน์ 'ความใหญ่' ของนายทหารหนุ่ม แต่เพราะตัวเองควบคุมไม่ได้
...คุณทหารอากาศเมฆก็กำลังควบคุมตัวเองไม่ได้เหมือนกัน อะไรเนี่ย ช่วยคนเป็นตะคริวกำลังจะจมน้ำ แต่ตัวเองกลับเริ่มแข็งตัว ทหารอากาศเขาสอนกันมาอย่างนี้หรือ...
...อืม ใหญ่จริงๆ ตามที่สายตากะไว้ไม่ผิด นึกว่าในน้ำจะหลอกตา ที่ไหนได้ คุณทหารอากาศเมฆ 'ไม่ใช่ย่อย' จริงๆ แฮะ...
...โอย ไม่ไหวแล้ว เจ็บข้อเท้า เจ็บน่องไปหมด นี่ก็กลืนน้ำไปหลายอึก รู้สึกแย่เหลือเกิน นี่ถ้าไปถึงฝั่งแล้วไม่ได้รับการผายปอดเราก็คงแย่แน่ๆ หวังว่าคุณทหารอากาศเมฆคงผายปอดเป็นนะ และถ้านวดขาให้กล้ามเนื้อหายเกร็งได้จะดีที่สุดเลยล่ะ...
“คุณกายครับ ใกล้แล้วครับ ใกล้ถึงแล้วครับผม” เมฆปลอบกายด้วยเสียงเหนื่อยหอบ “ปล่อยมือได้แล้วครับ ไม่ต้องเกร็ง”
...คุณนะสิเกร็ง ผมไม่ได้เกร็ง ผมแค่เจ็บ แต่คุณเกร็งจนแข็ง...
“คุณเมฆ” กายคราง
“ครับผม คุณกาย” เมฆตอบเสียงเบา แต่กายรู้สึกว่าเสียงของนายทหารหนุ่มนั้นทุ่มต่ำและสั่นเล็กน้อย “ใกล้แล้วครับ รอหน่อยนะครับ ใกล้แล้วครับ”
...ใกล้ถึงฝั่งแล้วหรือ โอย เจ็บ คุณเมฆ ช่วยผมด้วย ช่วยให้ผมหายเจ็บด้วยเถอะ...
“คุณกาย คุณกาย” เมฆเรียกด้วยความห่่วงใย “กาย...แข็งใจเอาไว้นะครับ กาย...”
“อือ...” กายหลับตาพริ้ม เผยอปากช้าๆ ครางอืออา และไม่ถึงนาทีก็รู้สึกถึงความอุ่นๆ เปียกๆ ผสมความเค็มสัมผัสกับริมฝีปาก
...โอย ตัวอ่อนไปหมดเลย นี่ผายปอดหรือจูบ ทำไมเนิบนาบแบบนี้ หายใจไม่ออก...

::: Chapter 22 :::

[aaron670826]

ง่า อยากอ่าน ต่อจัง จะทำไรกันต่ออะ

[kazhiki]

กรี๊ดดดดดดดดดดด  ถูกใจนายทหารเมฆที่ซู้ดดดดดดดดดดดดด ชอบๆ
มาต่อหน่อยค่า ค้างอ่ะ

[yayee2]

อิจฉาหนูกาย คืนนี้คงได้กับคนในเครื่องแบบ

[iforgive]

รัยเนี่ยะ  กาย  แอบร้ายนะ  มีพิสูจน์  เดี๋ยวเหอะ  เดี๋ยวได้เจอปืนใหญ่เข้าให้หรอก
ว่าเมฆหลุดข้อหาแล้ว  ทีนี้จะเป็นใครล่ะ  เหลืออีกตั้งหลายคน

[love2y]

ไรเตอร์คะ ... เรื่องนี้กายจะมีบทอัศจรรย์กับหนุ่มหลายคนมั้ยคะ?? หุหุ

[ordkrub]

เขากอดกันแล้ว เขาจูบกันแล้ว แล้วเขาจะ...กันหรือเปล่านะ เฝ้ารอตอนต่อไปด้วยใจระทึก

[โจ๊กกุ้ง]

กายจะเสียตัวมั้ยเนี่ย ฮ่าๆๆ บรรยากาศให้มาก

[NUTTYZERO]

บรึ๋ยยย...พอไม่มีข้อสงสัยเอาใหญ่เลยนะคับกาย 55+

[moonoi_sert]

 :z1:ค้างอย่างแรง นายทหารเมฆผายปอดหรือว่าจูบอะ แล้วจะมี...ต่อกันไหมอยากรู้

[gibichan]

5555 เริ่มเชียร์เมฆและ หล่อล่ำ สุภาพบุรุษ อิอิ

[arjinn]

อร๊ายยยย คุณคฑาฯ
ไม่อยากให้กายเปลืองตัวเลย... ไม่อยากให้กะใครก้อได้อ่ะ   
เสียตัวไม่กลัว กลัวแต่เสียใจใช่มะ!! 

[pinkky_kiku]

  ม่ายน๊าาาา เค้ายังบ้าเชียร์ รองประธานต่อไป

  เดาไม่ถูกอ่าเสะ ฮ่าๆๆ ว่าแต่ ระวังนะจ๊ะ นายกาย จะโดนของดีเข้า

[milky way]

เราว่ากายนี่คงจะน่ากินมาก
นายทหารถึงกับ ทั้งเกร็ง ทั้งแข็ง
ขนาดต้องผายปอด แต่นี่ถึงกับจูบ
กาย อยากจะหาใครคนนั้น แต่ยิ่งหา
ก็ยิ่งยุ่ง
ตอนนี้เมฆ ก็ไม่ใช่คนในคืนนั้น
แล้วซิ
แต่ตอนจากท่านประธานแล้ว
รองลงมาเราก็เชียร์นายทหารคนนี้แหละ

[kythe]

กายเอ๊ยยย   แรงงงงงงงได้อีก 

[andy_kwan]

ป้าชอบหนุ่มหล่อล่ำแบบนี้จริงๆ   น่าค้นหากว่านะ
นู๋กายคงจะได่อมปืน คงจะโดนปืนสอยเต็มๆ