มาโพสแทบทุกวัน วันละบท อย่าเพิ่งเบื่อกันนะครับ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่าน และคอมเมนท์ นะครับ ตอนนี้อย่าเพิ่งเลือกข้างนะ ให้ครบหนึ่งโหลก่อน ทีนี้พอบทที่ 13 เป็นต้นไปรักใครชอบใครก็เชียร์กันเอง แต่ห้ามเล่นการพนันนะครัับ การพนันเป็นสิ่งไม่ดี (ถ้าไม่ได้เงิน) หุ หุ
ใครอ่านแล้วก็อย่าลืมกดให้คะแนนคฑาวุธนะครับ ใครอ่านแล้วไม่กด + ขอให้โดนฟันโดยชายแปลกหน้าและไม่รู้ว่าคนนั้นเป็นใคร สาธุ
Guy Chapter 10
กายยอมรับว่าร้านอาหาร The Paradis นั้นตกแต่งได้สวมงามและบรรยากาศดีจริงๆ แต่ที่เขารู้สึกแทบจะทนไม่ไหวคือรสชาติของอาหาร กายพยายามบอกตัวเองว่าเป็นเพราะไม่คุ้นกับอาหารแบบนี้ แต่ยิ่งทานก็ยิ่งรู้สึกผะอืดผะอม
“ไม่อร่อยหรือครับ” วรุจน์แสดงสีหน้าห่วงใย น้ำเสียงเป็นกังวล “หรือไม่ค่อยสบาย”
“เอ่อ...”
“บอกมาได้เลยครับ ไม่ต้องกลัวว่าผมจะรู้สึกไม่ดี”
“คือผมไม่เคยกินอะไรแบบนี้” กายยังถนอมน้ำใจของวรุจน์
“คาเวียร์เลยนะครับ”
“ยิ่งไม่เคยใหญ่เลย” กายตอบ ขมวดคิ้ว แสดงสีหน้าให้อีกฝ่ายเห็นว่่ากำลังพยายามนึกอะไรบางอย่าง “อ้อ ผมว่ามันรสชาติเหมือนๆ อืม...ไข่เยี่ยวม้าผัดกับเต้าเจี้ยว”
“เปรียบซะเสียเลย” วรุจน์หัวเราะขำ
“ผมชอบอาหารรสจัด” กายยิ้มบางๆ
“อ๋อ” วรุจน์พยักหน้าแล้วหันไปมองบริกรซึ่งรีบปรี่เข้ามาหาทันที “เดี๋ยวผมสั่งให้เขาเพิ่ม”
“ไม่ต้องครับ ไม่ต้อง แค่นี้ก็พอแล้ว” กายรีบห้ามแล้วบอกให้บริกรกลับไป
“ผมอยากให้คุณทานอาหารอร่อย บรรยากาศดีๆ วันนี้เป็นวันแรกที่เราดินเนอร์กัน ผมอยากให้มันพิเศษ สมกับที่ผมรอคอย คุณรู้หรือเปล่า ผนนั่งคิดทั้งวันว่าจะไปทานที่ไหนดี อยู่ๆ ก็นึกถึงที่นี่ขึ้นมา”
“เหมือนที่อยู่ๆ คุณก็เจอผม” กายเลิกคิ้ว
“มันเป็นโชคชะตานะครับ” วรุจน์พูดเสียงนุ่ม ในใจอยากจะพูดด้วยซ้ำว่าเป็นบุพเพสันนิวาส
“ผมว่าเป็นเรื่องบังเอิญ” กายแย้ง “แต่ก็โชคดีที่ผมไม่โดนรถชน”
“เห็นไหม คุณก็เชื่อเรื่องโชคเหมือนกัน”
“โชคชะตากับโชคดีนี่มัน...”
“ไม่ต่างกันหรอก” วรุจน์แทรก “ผมถึงได้พูดไงว่าผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณมาก เหมือนเคยเจอกันมาก่อน แต่ผมนึกไม่ออก แต่ผมก็รู้สึกว่าเราไม่ใช่คนแปลกหน้ากัน”
“คุณอย่าบอกนะว่าเราเป็นเนื้อคู่กันจากชาติที่แล้ว” กายพูดแล้วหัวเราะขำ แล้วปรับสีหน้าให้ราบเรียบและพูดกับวรุจน์ด้วยเสียงจริงจังว่า “คุณวรุจน์ครับ คุณกำลังจีบผมอยู่หรือเปล่า”
“คุณจะว่ายังไงถ้าผมตอบว่า ใช่” วรุจน์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นกัน “มันอาจจะเร็วไปหน่อย แต่บางอย่าง ถ้าเรารู้ว่าใช่ เราก็ไม่ควรจะรอ ผมปล่อยเวลาให้ผ่านไปนานเกินไปแล้ว พอได้เจอคนที่ผมเห็นแล้วชอบเลยโดยไม่สงสัย โดยไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องเป็นแบบนั้น ผมก็ต้องบอกให้คุณรู้”
“แสดงว่าคุณไม่แน่ใจว่า จริงๆ แล้ว คุณรู้สึกยังไงกับผม” กายเลิกคิ้ว จ้องตาวรุจน์
“ไม่ใช่ครับ อย่าเข้าใจผิดสิ ผมแน่ใจ ไม่งั้นผมก็ไม่พูดตรงไปตรงมากับคุณขนาดนี้หรอก เพียงแต่ว่า...”
“เพียงแต่ว่าอะไรครับ” กายถาม
“คุณเชื่อในเรื่องรักแรกพบหรือเปล่า”
“คุณรักผม” กายถาม สบตากับวรุจน์นิ่ง
“จะให้ผมพูดเลยหรือ”
“หรือว่าคุณแค่ต้องการมีอะไรกับผมก่อน จากนั้นค่อยว่ากันอีกที”
“ผมพูดตามตรง ผมยอมรับว่าใช่ แต่ไม่ใช่ว่าจากนั้นค่อยว่ากันอีกที เมื่อเราเจอคนที่เราชอบเราก็อยากมีอะไรกับเขา เรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดาใช่ไหมครับ ถ้าเราไม่รู้สึกว่าอยากจะมีอะไรด้วยนี่สิแปลก”
“ถ้างั้นก็ได้” กายยักไหล่
“อะไรนะครับ” วรุจน์อ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
“ถ้าคุณไม่คิดว่าผมง่ายเกินไป เราจะมีอะไรกันก็ได้” กายยิ้มมุมปาก “แต่คุณอย่าลืมนะครับว่า สิ่งที่ได้มาง่ายๆ มักจะไม่มีคุณค่า”
“ผมไม่เคยคิดเลยว่าคุณไม่มีคุณค่า” วรุจน์ส่ายหน้า
“เพียงแต่คุณไม่อยากรอ”
“ผมรอได้” วรุจน์พยักหน้า “แต่คุณต้องเปิดโอกาสให้ผม ไม่ใช่พยามหลบหน้าผมเหมือนที่ผ่านๆ มา คุณรู้ไหม บางทีผมก็ไม่ค่อยเข้าใจ หรือว่า...หรือว่่าผมรุกเร็วไปหน่อย ทำให้คุณตกใจ”
“ผมไม่ใช่คนขวัญอ่อน” กายยิ้ม วางซ่อมลงข้างจานแล้วหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
“คุณเป็นคนใจแข็ง” วรุจน์เลิกคิ้ว ส่งสายตาเป็นเชิงถามคำถาม
“ก็ไม่เชิงครับ” กายยักไหล่ “ผมเป็นคนง่ายๆ สบายๆ ถ้าถูกใจกันก็ไม่เป็นปัญหา แต่คุณต้องรู้ไว้อย่างหนึ่งว่า ผมไม่ใช่คนที่ชอบการผูกมัดเท่าไหร่ คุณก็คงเหมือนกัน ท่าทางคุณก็บอก...”
“คุณคิดว่าผมเป็นคนเจ้าชู้งั้นหรือครับ” วรุจน์ถาม
ตัวพ่อเลยล่ะ ไม่ต้องมาทำหน้านิ่งๆ เลย ธฤตที่มีมาดขรึมๆ ก็ยังดูออกเลยว่า 'ไม่เบา' เหมือนกัน
เอ เป็นยังไงนะ เจอคนเจ้าชู้พร้อมๆ กันทีเดียวสองสามคน ธฤตกับวรุจน์นั้นแสดงออกชัดเจนว่าชอบเรา ส่วนคเชนทร์นั้นยังไม่คอยแน่ใจ แต่ก็คงรู้สึกอะไรบ้างล่ะ ไม่งั้นไม่มายุ่งกับเราหรอก เป็นถึงรองประธานบริษัท มาผูกมิตรกับพนักงานใหม่ ถ้าไม่ใช่เรื่องรักๆ ใคร่ๆ จะเป็นเรื่องอะไรล่ะ
คเชนทร์เป็น 'ผู้ต้องสงสัย' เพียงรายเดียวที่เหลืออยู่ ธฤตกับวรุจน์นั้นไม่ใช่แน่นอน ถ้าจะมีอะไรกับวรุจน์ก็ไม่เห็นจะแปลก ให้จบๆ ไป จะได้เลิกยุ่งกับเราซะที
“หรือคุณจะปฏิเสธว่าไม่ใช่คนเจ้าชู้” กายเอียงหน้ามองอีกฝ่่าย สายตาท้าทาย “คุณคิดว่าผมมองไม่ออกหรือครับ คนเจ้าชู้เท่านั้นที่จะใจกล้าโผล่หน้าขึ้นมาจากรถเปิดประทุน แล้วพูดกับผู้ชายที่กำลังเดินข้ามถนนแบบนั้น คุณเห็นผม และคุณก็ดูออก ทั้งๆ ที่ไม่น่าจะดูออก คุณไม่รีรอเลย ผู้ชายธรรมดาไม่ทำแบบนั้นหรอกครับ ที่ผมพูดนี่ถูกหรือเปล่า”
“คุณนี่บทจะตรงก็ตรงจนไม่น่าเชื่อ” วรุจน์ยิ้มกว้าง ส่ายหน้าช้าๆ
“ถ้างั้นไปกันเลยไหมครับ”
“คุณกาย” วรุจน์คราง อ้าปากค้าง ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง มือที่จับซ่อมอยู่วางลงทันใด ก่อนจะเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำมาดื่มช้าๆ สายตามองกายตลอดเวลา ใจเต้นตึกตักอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
นี่กายกำลังชวนเขา 'ไปทำอะไรกัน' ยังงั้นหรือ
วันนี้เขาคาดหวังเพียงแค่ว่าจะได้ทานอาหารเย็นกับกายเท่านั้น แต่นี่ ไม่นึกเลยว่าจะไปไกลถึงขนาดนี้
แต่ดีหรือไม่ดีล่ะ หรือว่ากายอยากจะเล่นเกมกับเขา
ธฤตพยักหน้าช้าๆ ทำให้คณะผู้บริหารของ Sarittanan Entertainment Groups ต่างก็ถอนหายใจโล่งอกและยิ้มกว้างไปตามๆ กัน
“ดิฉันจะติดต่อกลุ่ม BKG ด่วนเลยค่ะ เขารอคำตอบอยู่ว่าเราจะขาย The Real Models ราคาเท่าไหร่” สลิตา ผู้ช่วยคนสนิทซึ่งเปรียบเสมือนเป็นมือขวาของธฤตพูดขึ้นอย่างกระตือรือร้น
“ผมว่าขายในตลาดหุ้นดีกว่า เราอาจจะได้เยอะกว่าที่ BKG เสนอซื้อ ผมรู้จักกับคุณคชานนท์” ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ถัดจากสลิตาเสนอความเห็น
“คชานนท์เอ็นเตอร์ไพรซ์นะหรือ” ธฤตหันไปพูดกับผู้จัดการฝ่ายการตลาดซึ่งเพิ่งแสดงความเห็น “คุณจะให้เขาปั่นหุ้นแล้วค่อยขายยังงั้นหรือ”
“เสี่ยงนะคะ” สลิตาแทรก
“เสี่ยงแต่ก็น่าลอง” หญิงสาวปราดเปรียว ผมตัดสั้น นั่งอยู่ทางด้านซ้ายของธฤตพูดขึ้น “ฝีมือคุณคชานนท์ขั้นเทพ เราได้เงินเยอะกว่าที่ขายทั้งหมดให้ BKG แน่ๆ อลิซคอนเฟิร์ม เพราะทาง BKG ก็เขี้ยวไม่ใช่เล่น ถ้าเราจะเลิกทำธุรกิจเกี่ยวกับแฟชั่น ก็ต้องขาย The Real Models ให้ได้เงินดีที่สุด”
“เรื่องนี้ค่อยคุยกันอีกที เย็นมากแล้ว” ธฤตตัดสินใจแล้วยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา “ตอนนี้เอาเรื่องโปรเจคหนังย้อนยุคของคุณสาโรชก่อน แล้วตัดสินใจกันเรื่องบริการเพลงออนไลน์ของ Evertrack กับ Voice Industry ให้จบก่อนสองทุ่มครึ่ง”
ธฤตออกคำสั่งแล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้รอฟังคณะผู้บริหารที่เริ่มแสดงความคิดเห็นทีละคน เขาตั้งใจฟังเพื่อเป็นข้อมูลในการตัดสินใจ แต่เมื่อทั้งหมดเริ่มถกเถียงกันเรื่องนักร้องที่จะมาร้องเพลงประกอบภาพยนต์ ธฤตก็เริ่มคิดเรื่องอื่น
กาย...
หลายวันมานี้เขาคิดแต่เรื่องของกาย
คิดถึงแต่สิ่งที่เขาอยากจะทำกับกาย
นี่เขากำลังตกหลุมรักหรือเปล่า ทำไมมันเร็วแบบนี้ ไม่ได้มีโอกาสได้ตั้งตัวเลย อยู่ๆ ก็มาอย่างไม่ได้คาดคิด
กาย...
“คุณธฤตคะ ตกลงว่าไงค่ะ”
ธฤตสะดุ้ง ตื่นจากภวังค์ เลิกคิ้วมองอลิซ ผู้ช่วยของเขาซึ่งถามคำถามเสียงค่อนข้างดัง ส่วนคนอื่นๆ นั่งนิ่งมองเขาตาไม่กะพริบ
“ตกลง” ธฤตพยักหน้าช้าๆ
“ตกลงเรื่องอะไรคะ” สลิตาถาม
“ก็...” ธฤตขมวดคิ้ว
“จะเอาแบงค์ นิตินัย หรือ พีช พิชญ หรือให้ทั้งสองคนร้องด้วยกันคะ” อลิซเห็นเจ้านายลังเลจึงเข้าใจได้ทันทีว่าเมื่อครู่นี้ที่ถกเถียงกันเรื่องนักร้องที่จะมาร้องเพลงประกอบภาพยนต์ฟอร์มยักษ์ของสาโรชผู้กำกับการแสดงชั้นแนวหน้าของเมืองไทยนั้น ธฤตใจลอยไปไหนถึงไหน “ซาวด์แทรคหนังคุณสาโรชไงคะ”
“ทำไมไม่ให้ผู้กำกับเขาตัดสินใจ” ธฤตพูด
“ก็...” สลิตาอ้าปากจะตอบ แต่ไม่ทันอลิซซึ่งชิงตอบก่อน
“เราคุยกันเรื่องนี้แล้ว แต่ตามที่คุณบอกว่าให้ลดงบลงห้าสิบล้าน ก็เลยจะลดเรื่องเพลงกับดาราบทรองบางบทที่ไม่จำเป็นต้องใช้ดาราใหญ่”
“ถ้าใช้ พีช พิชญ ก็ไม่ใช่ลดค่าใช้จ่ายสิ ค่าตัวเขาเยอะมาก เราก็รู้” ธฤตแสดงความเห็น
“ค่ะ เราคุยกันแล้ว” สลิตาตอบ “แต่หลายคนบอกว่าถ้าจะตีตลาดต่างประเทศ ก็ต้องใช้พีช พิชญ”
“เราจะเอาหนังตีตลาดต่างประเทศ หรือซาวด์แทรค” ธฤตถาม
“ถึงได้ให้คุณธฤตตัดสินใจไงค่ะ” อลิชพูด
“ผมว่าสองคนไปเลยครับ” ผู้จัดการฝ่ายการตลาดได้ที ยันยันความคิดเดิมของตัวเองเพราะตอนนี้รู้แล้วว่าธฤตเผลอใจลอยไม่ได้ฟังที่ถกเถียงกันมาเมื่อครู่จึงคิดว่าอาจจะโน้วน้าวใจเจ้านายได้
“คุณแม็ค เราต้องลดงบห้าสิบล้านนะคะ” สลิตาหันไปพูดกับผู้จัดการฝ่ายการตลาด
“ห้าสิบล้าน” ธฤตหรี่ตา “ลดจากค่าตัวดาราใช่หรือเปล่า”
“โฆษณาด้วยค่ะ” อลิซแทรก “ใช้ชื่อเสียงของ พีช พิชญ กับแบงค์ นิตินัยให้เป็นประโยชน์ แบงค์กำลังมีข่าวลงหน้าหนึ่ง และก็คงมีข่าวอยู่เรื่อยๆ พีช กำลังจะขึ้นร้องเพลงบนเวทีแกรมมี่ปีนี้ เป็นนักร้องไทยคนแรกที่ได้เข้าชิงนักร้องหน้าใหม่ยอดเยี่ยม และ Best song of the year 2012”
“ห้าสิบล้านจะไปลดตรงไหน” ธฤตถาม
“ลดฉากใหญ่บางฉาก ให้ผู้กำกับใช้ซีจีมากขึ้น”
“เรารู้ค่าตัวพีช พิชญหรือยัง”
“อย่างน้อยหนึ่งล้านค่ะ” หญิงสาวใบหน้าราบเรียบ สวมแว่นกรอบดำซึ่งนั่งติดกับผู้จัดการฝ่ายการตลาดพูดขึ้น “หนึ่งล้านดอลลาร์สหรัฐฯ”
ธฤตขมวดคิ้ว ทุกคนในที่ประชุมนั่งนิ่ง รอฟังคำตอบของเจ้านาย แต่แทนที่ธฤตจะตอบ กลับถามคำถามสั้นๆ ว่า “กี่เพลง”
“คุณธฤตคะ” สลิตากระซิบ “หนึ่งเพลงค่ะ กับสัญญาว่าพีช พิชญจะร้องเพลงของเราในคอนเสิร์ทหรือการแสดงสดอื่นๆ 12 ครั้ง และรวมเพลงนี้ในอัลบั้มพิเศษที่จะออกมาต้นปีหน้า”
“คุ้มหรือเปล่าคุณพลอย” ธฤตหันไปถามหญิงสาวสวมแว่นกรอบดำซึ่งเป็นผู้จัดการด้านการเงิน
“ดิฉันต้องขอเวลาเช็คกับมาร์เก็ตติ้งหน่อยค่ะ”
“แล้ววันนี้เราสรุปอะไรได้บ้าง” ธฤตถาม
“เรื่องเพลงออนไลน์ของ Evertrack กับ Voice Industry ยังไม่ได้คุยเลยนะคะ” อลิซพูดกับธฤตเบาๆ
“สองทุ่มแล้ว” ธฤตดูนาฬิกาอีกครั้ง “เรื่องเพลงเอาไว้คุยวันมะรืน วันนี้เอาแค่เรื่องหนังก็พอ”
“ค่ะ/ครับ” ทุกคนในที่ประชุมพูดออกมาเกือบพร้อมกัน
“ผมเลือก พีช พิชญ” ธฤตตัดสินใจ “แต่ต่อรองเรื่องเพลงเพิ่มอีกหนึ่งเพลง เพลงไทยหนึ่ง เพลงฝรั่งหนึ่ง และคุยเรื่องเงินให้ดีๆ ผมไม่อยากให้เกิน 32 ล้าน เงินที่ต้องลดให้ไปลดค่าตัวดาราใหญ่ที่ให้เล่นบทรอง หรือไม่ก็หาดาราใหม่เลย แล้วก็ใช้ซีจีตามที่คุยกัน”
ทุกคนในที่ประชุมถอนหายใจแล้วคุยกันต่ออีกเล็กน้อยก่อนที่ธฤตจะสั่งให้เลิกประชุม อลิซเป็นคนสุดท้ายที่เดินออกจากห้องประชุม ทิ้งให้ธฤตนั่งอยู่คนเดียว
“คุณธฤตโอเคนะคะ” อลิซยืนอยู่ที่ประตูห้อง ถามเจ้านายอย่างเป็นห่วง ธฤตพยักหน้าแล้วยิ้มให้ผู้ช่วยสาวด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นช้าๆ แสดงให้อลิซเห็นว่าเขาก็จะกลับเหมือนกัน
“พรุ่งนี้บรีฟผมอีกทีนะอลิซ” ธฤตพูดขึ้นมาเบาๆ
“ได้ค่ะ อลิซจดไว้อย่างละเอียดเลยค่ะ จะส่งให้ดูคืนนี้ยังได้ แต่ว่าคุณธฤตรีบกลับบ้านพักผ่อนเถอะค่ะ ขับรถดีๆ นะคะ อย่ามัวแต่ใจลอย” อลิซรับปากแล้วเดินจากไป
ธฤตถอนหายใจยาวๆ แล้วเดินเนือยๆ กลับไปที่ห้องทำงานเพื่อหยิบกุญแจรถ ในใจอดคิดถึงกายไม่ได้อีกครั้ง ใบหน้าของชายหนุ่มลอยเด่นอยู่ในห้วงคำนึงของเขา พยายามสลัดให้หายไปแต่ทำอย่างไรก็ทำไม่ได้
เออนะ ทำไมแปลกอย่างนี้ อยู่ดีๆ ก็มาคิดถึงแต่คนเดียว
ตอนแรกธฤตตั้งใจจะกลับบ้านเลย แต่เขากลับเปลี่ยนใจ ต้องการจะแวะหาอะไรดื่มที่ผับแห่งนั้นซึ่งเขาเคยพบกับกาย เผื่อว่าคืนนี้เขาจะพบกับชายหนุ่มอีกครั้ง
วรุจน์จอดรถหน้าอพาร์ทเมนต์ของกายแล้วหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาหนักใจระคนสงสัย เขารู้สึกแปลกใจมากที่อยู่ดีๆ กายก็ชวนให้เขามีอะไรด้วย และยิ่งแปลกใจมากขึ้นอีกเมื่อกายขอเปลี่ยนสถานที่จากคอนโดมิเนียมของเขามาเป็นที่พักของตัวเอง
และที่หนักใจก็คือ ขณะนี้ เขาพยายามที่จะตัดสินใจว่าควรจะมีอะไรกับกายดีหรือไม่
ไม่ใช่เพราะไม่อยากมี แต่เพราะหวั่นใจเมื่อนึกถึงคำพูดที่ว่า 'สิ่งที่ง่ายเกินไปนั้นมักจะไม่มีคุณค่า'
วรุจน์รู้สึกว่ากายยอมเขาไปยังงั้นเอง ทำเหมือนคนรักสนุกที่มีอะไรก็ได้กับคนที่ถูกใจกัน จากนั้นก็ต่างคนต่างไป ไม่ได้คิดอะไรมากมาย
กายกะจะทำกับเขาแบบนี้ใช่ไหม...ต่างคนต่างไปเมื่อเสร็จสมอารมณ์หมายกันแล้ว
แต่เขาไม่คิดแบบนั้น!
“คุณกาย คุณแน่ใจแล้วหรือครับ” วรุจน์ถาม
“อ้าว หรือคุณจะเปลี่ยนใจ” กายเลิกคิ้ว ทำหน้าสงสัย “หรือไม่ชอบสถานที่ งั้นกลับไปคอนโดคุณก็ได้นะครับ”
“ผมไม่อยากเปลี่ยนใจ” วรุจน์ส่ายหน้า “ผมอยากจะทำใจจะขาด แต่ผมก็อยากให้ครั้งแรกของเรามันมีความหมาย”
“คุณวรุจน์” กายถอนหายใจเบาๆ “ที่คุณมายุ่งกับผมก็เพราะไม่ใช่ต้องการแบบนี้หรือครับ”
“คุณกำลังมองผมผิดไป” วรุจน์ตอบ “คุณคิดว่าผมเป็นคนเจ้าชู้ จีบดะ หวังเพียงแต่อยากจะมีอะไรกับคุณเท่านั้นใช่ไหม โอเค ผมยอมรับว่าผมอยากมีอะไรกับคุณจริงๆ ใครเห็นคุณแล้วไม่คิดอย่างนั้นก็บ้าแล้ว แต่มันไม่ใช่แบบที่คุณคิดอยู่นะครับ”
“แล้วแบบไหนครับ” กายขมวดคิ้ว มองตาวรุจน์อย่างค้นหา รู้สึกลังเลขึ้นมาทันใด
วรุจน์ดูแปลกไป!
อย่าบอกนะว่าอยากจะจริงจังกับเรา...หรือแค่เป็นวิธีการที่ทำให้ตัวเอง 'ดูดี' เฉยๆ
เฮ่ย เราคาดการณ์ผิดไปไหมเนี่ย
“ถ้าผมจะมีอะไรกับคุณ ก็เพราะว่าคุณอยากจะมีกับผมจริงๆ”
“คุณกำลังทำให้ผมงง” กายพูดทั้งที่เริ่มจะเข้าใจแล้ว
“คุณคงคิดว่าพอมีอะไรกันแล้วก็เลิกกัน พอแค่นี้ ต่างคนต่างไป คุณมองว่าผมแค่ต้องการคุณ พอได้คุณแล้วก็จบกัน ใช่หรือเปล่า”
กายนิ่ง ยังไม่ตอบวรุจน์ แต่ในใจอดชมวรุจน์ไม่ได้ว่า ฉลาดไม่ใช่เล่น
จะมาไม้ไหนกับเรา...
จะเอายังไงกันแน่...
“ก็ได้ ถ้าคุณไม่อยากทำก็ไม่เป็นไร” กายอมยิ้ม “รู้หรือเปล่า นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนปฏิเสธผม”
“ผมไม่ได้ปฏิเสธ” วรุจน์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วพูดเสียงอ่อนโยน “ผมแค่อยากให้มันพิเศษและมีความหมาย”
“จุดเทียนก็ได้ ธูปหอมก็มี ไฟสลัวๆ เปิดเพลงแจ๊สเบาๆ แค่นี้ก็พิเศษแล้ว” กายแกล้งพูด ทำหน้ายิ้มๆ ราวกับไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่ แต่ในใจเริ่มรู้สึกอยากจะเปลี่ยนใจ ไม่ขอมีอะไรกับวรุจน์...ในสภาพแบบนี้
เพราะอะไรนะหรือ
เพราะเขาเริ่มจะคิดเหมือนกับที่วรุจน์คิดแล้วนะสิ
...ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ นะ ถ้าวรุจน์พูดจากใจจริง ไม่ได้โกหก...
แต่เขาก็ยังไม่มั่นใจในตัววรุจน์อยู่ดี เพิ่งจะพบกัน และท่าทางวรุจน์ก็ดูเป็นคนเจ้าชู้ มองยังไงก็เจ้าชู้ จะให้จริงจังกับคนเจ้าชู้ หรือคิดว่าคนเจ้าชู้จะมาจริงจังด้วย นี่เป็นการคิดที่เสี่ยงมากเลยทีเดียว
“ผมเดินขึ้นไปส่งคุณหน้าห้องนะครับ” วรุจน์พูดเสียงอ่อนโยน
“ผมเสนอครั้งเดียวเท่านั้นนะครับ ถ้าคุณไม่สนองผมก็ไม่เสนอเป็นครั้งที่สองแล้วนะ” กายพูดเสียงราบเรียบ
“ผมจะลองดู คุณต้องให้โอกาสผมบ้าง อย่าปิดกั้นตัวเอง ผมจะทำให้คุณเห็นว่า ผมไม่ได้คิดแค่จะเล่นๆ” วรุจน์พูดเสียงหนักแน่น “ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ผมรู้สึกเหมือนเจอคุณในความฝัน เคยเห็นคุณนานมาแล้ว รู้สึกคุ้นหน้าคุณมาก ครั้งแรกที่เจอก็รู้สึกคุ้นเคย เหมือนกับเราสองคนเคยรู้จักกันมาก่อน”
“คุณเชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ” กายเลิกคิ้ว ไม่อยากจะเชื่อว่าคนสมัยใหม่อย่างวรุจน์จะพูดอะไรแบบนี้
“เรื่องอะไรครับ”
“ก็เรื่อง...” กายชะงัก หยุดคำพูดว่า 'บุพเพสันนิวาส' เอาไว้ได้
“ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ” วรุจนพยักหน้า “ผมจะจีบคุณ ผมจะทำให้คุณยอมรับผมให้ได้ ผมขอประกาศเป็นทางการคืนนี้เลยว่า ผมจะจีบคุณ”
จะมีคนมาจีบเรา
วรุจน์จะจีบเรา!
ประกาศอย่างเป็นทางการซะด้วย
กายนั่งนิ่ง มองพาร์ติชั่นสีเทาเข้มตรงหน้าโต๊ะทำงานอย่างครุ่นคิด แต่เมื่อหางตามองเห็นการุณย์เดินเข้ามาใกล้จึงรีบหันไปและถามว่า
“มีอะไรให้ผมทำครับ”
“F-35” การุณย์วางเอกสารลงบนโต๊ะ “วันนี้แก้ให้เสร็จ ส่งให้ท่านประธานดูก่อนกลับบ้าน แล้วส่งให้กองทัพอากาศพรุ่งนี้ก่อนเที่ยง”
“ครับ” กายพยักหน้าแล้วกัดฟัน อยากจะเขกศีรษะตัวเองนักเพราะนึกได้ว่าลืมไปรับเอกสาร F-35 จากคุณเจนจิเราในตอนเช้าตามคำสั่งของท่านประธานที่บอกว่าให้ไปรับเอกสารเพื่อเอามาแก้ไข
มัวแต่นึกถึงคำประกาศจีบของวรุจน์อยู่นะสิ
หัวหน้าการุณย์ก็เดินกลับออฟฟิสไปซะแล้ว วันนี้สั่งงานยาวหน่อย แต่ก็เข้าใจไม่ชัดเจนอยู่ดี สงสัยต้องนั่งทางในอีกแล้วสิเรา
ถ้าเราลืมไปรับเอกสารตอนเจ็ดโมงเช้า แล้วทำไมต้องส่งไปให้คุณการุณย์เพื่อเอามาให้เรา แค่โทรศัพท์มาบอกว่าเราลืมก็ได้ ถ้าคุณเจนจิราไม่เห็นเราไปรับเอกสารจาก 'ท่านประธานผู้อ่านหนังสือเร็วและเก่งในการคาดเดาว่าต้องมีที่ผิดให้แก้ทั้งที่ยังไม่ได้อ่านด้วยซ้ำ' เธอก็คงโทรศัพท์มาเตือน
แต่นี่...
ท่านประธานแน่ๆ เลย ท่านต้องสั่งให้คุณการุณย์ซึี่งเป็นหัวหน้าและต้องรับผิดชอบลูกน้องเป็นคนไปรับเอกสารเพื่อเอามาให้ 'ไอ้ลูกน้องขี้ลืม' แก้สิ่งที่แปลผิด
แปลผิดงั้นหรือ นั่นมันฝีมือคุณคเชนทร์เกือบทั้งหมดนะนั่น จะว่าไป เราเป็นแค่คนพิมพ์และตรวจทาน
โอย ช่างเจอแต่วิบากกรรมจริงๆ เลยกายเอ๊ย ตัวใหญ่สุดในบริษัทไม่ชอบหน้าแก คราวนี้ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดกับคนอื่นเขาหรอก นี่จะโดนอะไรอีกก็ไม่รู้
พรุ่งนี้ก่อนเที่ยงต้องส่งให้กองทัพอากาศ แต่วันนี้ก่อนเลิกงานยังต้องส่งคืนให้ท่านประธานดูอีกที แล้วนี่ถ้าเกิดคุณท่านแก้อีกล่ะ พรุ่งนี้เข้ามิต้องแก้ที่ผิดแบบติดซุปเปอร์เทอร์โบชาร์จหรือไง
ส่งกองทัพอากาศก่อนเที่ยง ส่งยังไงล่ะ ใครไปส่ง เอากระดาษไปส่ง หรือส่งทางอีเมล์ แล้วส่งให้ใครหว่า กองทัพอากาศไม่ใช่เล็กๆ
ให้เราส่งงั้นหรือ
ถ้าไปถามคุณการุณย์จะได้คำตอบชัดเจนที่ยาวเกินสองประโยคหรือเปล่าก็ไม่รู้ เมื่อกี้พูดกับเราตั้งสี่ประโยคไปแล้ว
“เจออะไรมาอีก” เสียงห้าวๆ ดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าโผล่ขึ้นมาเหนือพาร์ติชั่นหน้าโต๊ะ กายสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นมอง เห็นใบหน้าคมเข้มของคเชนทร์กำลังยิ้มกว้างให้
คเชนทร์ปากแดงเหมือนกัน ไม่น่าเชื่อ คนผิวเข้มแต่ปากแดง
ปากที่จูบเราไปทั่วตัว ซุกไซร้จนเสียวสยิวแทบจะทนไม่ไหว แล้วยังใช้ลิ้นได้ระดับเทพ ไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อนเลย ทั้งที่เมาและความจำเลือนลาง นึกภาพได้เพียงบางฉาก แต่เรากลับจำความรู้สึกซ่านเสียวนั้นได้
ใช่คเชนทร์หรือเปล่านะ
แล้วคเชนทร์จะจำเราไม่ได้เลยหรือ รูปร่างหน้าตาอย่างไอ้กายยังลืมลงด้วยหรือ
อ้าว ตัวเองยังจำไม่ได้เลยไอ้กายเอ๊ย
“สงสัยเจอนุ๊คถล่ม เล่นเอาโคม่า” คนที่เอาคางเกยอยู่บนพาร์ติชั่นพูดขึ้นมาเบาๆ
“อะไรนะครับ”
“ผมถามว่าคุณโดนอะไร ทำไมอึ้งได้ขนาดนี้ สงสัยคงโดนที่ไม่ธรรมดาแน่เลย” คเชนทร์ทำหน้าเป็นห่วง “ทำเหมือนคนเพิ่งเสียพรหมจรรย์ตอนอายุสามสิบ”
“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่คิดอะไรเพลินๆ”
“คิดเพลินๆ แบบขมวดคิ้วนี่นะ” คเชนทร์ส่ายหน้าแล้วหลุบตามองบนโต๊ะของกายก่อนจะพูดต่อว่า “รู้แล้ว คุณโดนท่านประธานฟันนี่เอง เป็นไงล่ะ ช๊อคอ้าปากค้างเลยใช่ไหมล่ะ”
“ฟัน...” กายพึมพำ แต่ทันใดก็เข้าใจคำพูดของคเชนทร์ว่าหมายถึงโดนท่านประธานตำหนิเรื่องงาน
“ท่านบอกว่าต้องแก้ครับ”
“เปล่า” คเชนทร์ส่ายหน้ายิ้มๆ
“ก็นี่ไงครับ วางอยู่บนโต๊ะ” กายชี้ที่เอกสาร F-35 “สั่งว่าวันนี้แก้ให้เสร็จ ส่งกลับให้ท่านดูก่อนเลิกงาน พรุ่งนี้เที่ยงส่งให้กองทัพอากาศ ผมเข้าใจแค่นี้ล่ะ”
“อืม...” คเชนทร์พยักหน้าอย่างเข้าใจ “หนักนะนี่ หนักจริงๆ ท่านประธานต้องมีอะไรกับคุณแน่ๆ เลย”
“มีอะไรกับผม หมายความว่ายังไงครับ” กายถามคเชนทร์ทั้งที่คิดว่าตัวเองเข้าใจว่าคเชนทร์หมายความว่าอย่างไร แต่เขาก็ยังต้องการให้ 'คนที่พูดเร็ว เข้าใจยาก' แปลความหมายคำพูดของตัวเองให้ฟังอีก
“”ผมหมายความว่า คุณอาจไปทำอะไรให้ท่านไม่พอใจ” คเชนทร์พูดช้าลง
“ตั้งแต่เมื่อไหร่” กายขมวดคิ้ว ส่ายหน้า นึกไม่ออกว่าเคยทำอะไรให้ท่านประธานไม่สบอารมณ์
“อืม...” คเชนทร์เคาะนิ้วกับกรอบพาร์ติชั่น เอียงหน้า หรี่ตา ใช้ความคิด แล้วพูดเบาๆ ว่า “มันน่าสงสัย น่าสงสัยจริงๆ แต่ก็พอแก้ไขได้นะ ปรับได้นิดหน่อย ทั้งที่มันถูกหมดแล้ว แต่ถ้าท่านอยากให้แก้ก็ต้องแก้ คนเค้าอยากให้แก้แต่เราไม่แก้เค้าจะอารมณ์เสีย เอางี้ ผมจะช่วยคุณ ไหนๆ ก็ช่วยมาตั้งแต่ต้นแล้ว”
“โดยมี...” กายเลิกคิ้ว ตามองคเชนทร์ และจงใจลากเสียงยาว เพื่อให้คเชนทร์เติมประโยคให้จบ
“ข้อแลกเปลี่ยนเล็กน้อย” คเชนทร์ยักคิ้ว
“ว่าแล้วเชียว” กายทำหน้ามุ่ย “งั้น ผมทำเองก็ได้ครับ”
“แค่ขอให้ไปหัวหินเป็นเพื่อน คุณไม่ต้องทำอะไรเลย ผมขับรถ คุณนั่งไปเป็นเพื่อน อยู่เฉยๆ ไปสาย บ่ายกลับ” คเชนทร์พูดเร็วเหมือนเดิม
“คุณจะให้ผมไปเป็นกันชน หรือว่าจะให้ไปแกล้งเป็นอะไรกับคุณ เพื่อคุณจะได้บอกเลิกแฟนคนต่อไป”
“อย่าทำเป็นรู้ดี” คเชนทร์ชี้หน้ากาย อมยิ้มอย่างมีเลศนัย “ว่าไง ตกลง ครับ โอเค เยส ไฮ้ หรือถ้าไม่อยากพูดก็พยักหน้าเฉยๆ”
กายยังนั่งนิ่ง มองหน้าคเชนทร์ ไม่ตอบใดๆ ทั้งสิ้น และไม่พยักหน้าหรือส่ายหน้า
“โชคดี ผมมีพรสวรรค์พิเศษ อ่านใจคนได้” คเชนทร์หัวเราะเบาๆ แล้วเดินจากไปทันที ทิ้งให้กายนั่งนิ่งต่อไปอีกกว่านาทีก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วโขกหน้าผากของตัวเองกับโต๊ะเบาๆ
::: End of Chapter 10 :::
หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55 (อ่าน 799652 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก