หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55

[phoeniix]

รอเมื่อใหร่จะเจอ

[cherrycream]

ตกลงใคร...สรุป ช่างมัยกายเอาทุกคน ฮ่ะ ฮ่ะ 

สนุกมากครับเป็นกำลังใจให้ต่อไปครับ 

[ลูกลิงแสดงตัว]

ท่านประธานเค้ามีปัญหาอะไรของเค้า
ตอนนี้ยังตัดสินใจไม่ถูกเลยว่าจะเชียร์ใครดี ถ้าเพิ่มนาวาตรีเมฆมาอีกคนคงจะมันส์พิลึก...ยุ่งๆเหมือนยุงตักัน :laugh:แต่เค้าก็ชอบ


ปอลอ..'พิษสังวาส'ฆาตรกรรม ..เอิ่ม
ฟังดูน่ากลัวดีแท้

[~~GigaBYTE~~]

  ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะเชียร์ใครดี รอเก็บข้อมูลอีกนิ้ดแล้วกัน

ตอนนี้ก็ให้กำลังใจคุณนายไปก่อนแล้วกันเนอะ 

[kiyomene]

ท่านประธานเป็นที่คนที่มาเรียกอยู่หน้าห้องละมัง

ก็เลยเกิดอาการไม่พอใจ

เพราะคิดว่าใข้เส้นเข้ามาสินะ 

[treerat002]

เราชอบท่านประธานนะ 

ถึงแม้บทจะน้อยก็เถอะ 

สู้ ๆ ค่ะ

[w1234]

เมื่อไรจะเจอนะกาย

 

[moonoi_sert]

 :เฮ้อ:คิดหนักเลยนะเนี่ย อยากรู้จังเลยอะว่าใครกันนะคือคนนั้น แต่กายเนื้อหอมจริงๆ มีแต่คนมาชอบ แต่ถ้ามองอีกมุมหนึ่งก็น่าลำบากใจนะมีคนมาชอบเยอะทำให้ตัดสินใจลำบาก

[oaw_eang]

มาตอนใหม่ อิอิ

[sasa]

ชอบวรุธอ่ะ ขำขำดี เมฆก็ชอบอ่ะมาแบบเท่ห์ ๆๆ

[kongkilmania]

เพิ่งจะตามอ่านจนทัน
คุณนายเขียนได้สนุกเหมือนเดิม เอ๊ะ!!!ไม่ใช่สิ
เดี๋ยวจะหาว่าไม่ปั๊ดตะนา 555++
ต้องบอกว่าเขียนได้สนุกมากขึ้น น่าติดตามมากขึ้น 

ยังไม่เชียร์ใคร เพราะเข้าตาทู๊กกกกโคนนนน
ถ้าเป็นเราจะเหมาซะให้หมด 
ทยอยกินวันละคน ยังไงก็เจอรอยสักรูปมังกรจนได้ เนอะ 

[ชัดเจนกาบ]

คงต้องรอต่อไปอีกแล้วครับ....เดี๋ยวไปเรียนแล้วครับ....

มาต่อเร็วๆ นะครับ...จะรอ...และเป็นกำลังใจให้กายครับ....

[NUKWUN]

ตอนแรกแอบเชียร์ท่านประทาน
แต่ดันแพ้คนในเครื่องแบบเลยแอบเอนเอียง
เทใจไปเชียร์นิดนึง

[oaw_eang]

เข้ามาดูรอบที่สอง

[Pamphlet]

เข้ามารอตอนใหม่...แต่ท่าทางวันนี้คงไม่มา
 

[akihito]

เชียร์วรุจน์

ไม่รู้อ่ะ จะเอาอ่ะ เค้าจะเอาวรุจน์

555+ ทำไปได้นะเรา

[fungfung]

ไม่รู้จะเชียร์ใครดีรออีกนิดคอยตัดสินใจแล้วกัน

[BlackWater]

อ๊ากกกกๆๆๆ

เดาแล้งเดาอีกจนไม่รู้ ใครเป็นใครแล้ววววว

อยากรู้มากว่าใครๆๆๆๆๆๆๆๆ

[JaJa89]

บทรักมันเร่าร้อนนนน
กรี๊ดดดดด เขิน
ใครกันน้าๆๆ
วรุจน่าสงสารจริงๆค่ะงานนี้
เฮ้อ เสน่ห์แรงเกินไปแล้วนะกาย
คงจะไม่.. หลายพีเกินไปนะ 
รอยสักมังกรหางเป็นเลข8 จะอยู่บนท้องใครน้า~
 

[Pamphlet]

วันนี้ก็ไม่มา...เศร้า 
ปล.แต่ก็จะกด+ รอต่อไปค่ะ

[mamamamama]

ลุ้นค่ะลุ้น

เพิ่งเข้ามาอ่านนะคะผู้ต้องสงสัยออกมาหมดแล้ว
ชอบวรุจน์กับธฤตอ่ะ
แต่ท่าทางกายไม่สนใจเลย
มาต่อเร็วๆนะคะ

[gviolet42]

ลุ้นๆ

เปิดเข้ามาเจอเรื่องใหม่ ของคุณคฑาวุธ อ่านแล้วก็ยังสนุก แอนด์  เหมือนเดิม

มาต่อเร็วๆ นะ ขอเป็นผู้ติดตามเรื่องของกายด้วยคน อยากรู้จริงๆ ว่าบุคคลปริศนานั้นคือใครกันแน่

[bluemoon]

ท่านประธาน น่าสงสัยน่ะเนี้ย

[maymun]

ตอนแรกเชียร์คเชนทร์ แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ   
โทษฐานโผล่หน้ามาให้สงสัยบ่อยเกิ๊น
ขอติดเบรครอเก็บข้อมูลอีกซักหลายๆ ตอนดีก่า 

[Ak@tsuKII]

หายๆๆๆๆๆๆๆๆๆ วอหนึ่งเรียกวอสอง ตามตัวคนเขียนเรื่องนี้ค่า

ไหนว่าจะมาลงทุกวันงาย   


รอ ๆๆๆ เชียร์ประธานขี้เก๊ก ปากแข็ง หุหุ

[golove2]

หลายวันแล้วน๊า
มาอัพต่อได้แล้วจ้า

 

[oaw_eang]

 หรือคนแต่งจะหายไปกับกระทง

คฑาวุธหลงทาง?

[katawoot]

โทษนะครับ มาช้าหน่อย สุดสัปดาห์ที่ผ่านมาปิดทำการครับ ไปลอยกระทง (เขื่อป่ะใช้เวลา ไม่ถึง 5 นาที เงียบเหงามากๆ ไม่รู้คนหายไปไหนหมด สงสัยไปสุโขทัยกับเชียงใหม่กัน)
เชียร์พระเอกหน่อยนะครับ เรื่องนี้มีลุ้นมาก อิ อิ ดำเนินเรื่องไปเรื่อยๆ ตามสไตล์คฑาวุธนะครับ อยากรู้ว่าใครต้องใจเย็นๆ


Guy Chapter 12

ปกติวรุจน์ไม่ชอบใช้เวลาประชุมนาน ความจริงเขาไม่ชอบการประชุมด้วยซ้ำ วรุจน์มักจะดำเนินการประชุมอย่างรวบรัดที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่วันนี้ เวลาผ่านไปเกินหนึ่งชั่วโมงแล้วการประชุมก็ยังไม่เสร็จสิ้น
เหตุผลเพราะวรุจน์ใจลอยอยู่บ่อยๆ หัวข้อการประชุมหลายหัวข้อต้องอภิปรายกันถึงสองครั้ง
“พักซักหน่อยดีไหมคะคุณวรุจน์” เลขานุการของวรุจน์กระซิบเจ้านาย
“ผมยังไม่เหนื่อยเลย” วรุจน์ส่ายหน้า
“แต่คนอื่นเหนื่อยค่ะ”
“ยังไม่ถึงชั่วโมงเลย อะไรกัน เหนื่อยเสียแล้ว”
“ชั่วโมงกว่าแล้วนะคะ” สาวิตรีตอบยิ้มๆ
“หือ” วรุจน์เลิกคิ้วแล้วหันไปสนใจฟังผู้จัดการฝ่ายจัดเลี้ยงซึ่งเพิ่งจะอธิบายอะไรบางอย่างจบลงและหันมาถามว่าเขาจะตัดสินใจอย่างไร
วรุจน์นิ่งไปชั่วครู่ เกือบจะถามกลับไปว่า 'ตัดสินใจอะไร' แต่เลขานุการซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ สะกิดแขนทำให้เขารู้สึกตัว
“คอฟฟิี่เบรกนะคะคุณวรุจน์”
“เดี๋ยวก่อน เบรกซักสิบนาที” วรุจน์ยกมือขึ้น
“สิบนาที” เสียงหนึ่งอุทานขึ้น
“งั้นห้านาที” วรุจน์เปลี่ยนใจแล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้มองดูคนอื่นๆ เดินออกจากห้องประชุมยกเว้นเลขานุการคู่ใจ
“คุณใจลอยไปถึงไหนคะ” สาวิตรีถาม
“แถวๆ นี้ล่ะ ไม่ใกล้ไม่ใกล” วรุจน์ถอนหายใจยาว
“คิดถึงเนื้อคู่หรือคะ”
“คุณสา บอกผมที เขาว่าคู่กันแล้วไม่แคล้วกัน ใช่หรือเปล่า ถ้าบุพเพสันนิวาสเป็นเรื่องจริง ยังไงผมก็จะได้คู่กับเค้าใช่ไหม” วรุจน์ถาม สายตาจับอยู่ที่แจกันสีน้ำตาลเข้มซึ่งตั้งอยู่มุมห้อง
“กาแฟแก่ๆ ซักถ้วยนะคะ”
“เวลาหนักใจทีไร ทำไมชอบให้ผมดื่มกาแฟ” วรุจน์หน้ามุ่ยแล้วพูดต่อว่า “คนนี้ล่ะใช่เลย ไม่มีใครอีกแล้ว”
“คุณก็บอกไปเลยซิคะว่ารัก” สาวิตรีแนะนำ
“จะบอกได้ยังไง”
“แสดงว่าคุณยังไม่ได้รัก”
“เราเพิ่งพบกันนะคุณสา จะให้บอกรักเลยได้ยังไง” วรุจน์แย้ง “แบบนี้เขาก็ว่าผมไม่จริงใจ”
“ไหนว่าเป็นรักแรกพบ” สาวิตรีถาม
“ผมนึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน แต่ผมมั่นใจว่าเคยเจอกันมาก่อน หลายครั้งด้วย และตอนนั้นผมก็ชอบเข้าไปแล้ว แต่อยู่ๆ ผมก็นึกต่อไม่ออก...นึกไม่ออกว่าเจอที่ไหน แต่ทำไมรู้สึกคุ้นเคยกันนัก ผมไม่รู้สึกว่าเป็นคนแปลกหน้ากันเลย ทำไมเป็นอย่างนี้” วรุจน์พึมพำ
“เขารู้สึกอย่างที่คุณรู้สึกหรือเปล่าล่ะคะ”
“ไม่รู้สิ” วรุจน์ตอบเบาๆ
“อ้าว”
“เขาไม่เชื่อผม เขาคิดว่าผมไม่จริงใจ เขาระแวงผมยังไงก็ไม่รู้ เหมือนกับสงสัยในตัวผม ทั้งที่ผมจริงใจกับเขา” วรุจน์ถอนหายใจ
“ก็คุณเป็นแบบนี้”
“เป็นแบบนี้ เป็นแบบไหน พูดให้ดีๆ นะ คุณว่าผมดูเป็นคนเจ้าชู้หรือไง” วรุจน์ทำเสียงไม่ชอบใจ
“เรื่องแบบนี้มันมองออกไม่ยากหรอกค่ะ” สาวิตรีหัวเราะเบาๆ
“ระวังจะโดนตัดเงินเดือน” วรุจน์ทำหน้าเคร่ง เลขานุการลูกสามทำหน้าเศร้าและพูดว่า
“สาจะเอาเงินที่ไหนเลี้ยงลูก กำลังโตเลยนะคะ นี่ก็กำลังคิดจะมีคนที่สี่”
“ไม่ได้นะ อย่าเพิ่ง” วรุจน์รีบห้าม “คุณจะท้องตอนที่ผมกำลังยุ่งๆ ไม่ได้”
“คุณก็ไม่เห็นจะยุ่ง”
“ก็เรื่องนี้ไง คุณก็เห็นผมว่าเป็นแบบไหน” วรุจน์ให้เหตุผล
“อ๋อ กำลังเสียศูนย์” สาวิตรีพยักหน้าเข้าใจ
“คุณสารู้หรือเปล่า” วรุจน์หันมากระซิบเลขานุการทั้งที่นั่งอยู่ในห้องประชุมกันเพียงสองคน “เขายอมผมแล้ว”
“อะไรนะคะ” สาวิตรีได้ยินประโยคสุดท้ายไม่ชัด
“เขายอมเป็นของผมแล้ว แต่ผมปฏิเสธ” วรุจน์พูดซ้ำ ช้าๆ ชัดๆ
“ตายแล้ว” สาวิตรีอุทาน ยกมือขึ้นทาบหน้าอก ทำตาโต
“ใครตาย” วรุจน์เลิกคิ้ว “คุณพูดอย่างนี้เป็นความหมายทางลบหรือทางบวก”
“อุทานว่า ตายแล้ว จะเป็นบวกได้ไงคะคุณเจ้านาย”
“ทำไมต้องตาย”
“แสดงว่า” สาวิตรีหรี่ตา แสดงสีหน้าครุ่นคิด “เขาปฏิเสธคุณไปแล้ว”
“ปฏิเสธ หมายความว่ายังไง” วรุจน์สงสัย “แต่แบบนี้คุณไม่คิดว่าเขาง่ายหรือ”
“เขายอมจริงๆ หรือเขาแค่บอกยอม แต่ที่จริงแล้วเขาไม่ได้หมายความว่ายังงั้นคะ” สาวิตรีถามกลับ
“เขาดูนิ่งๆ”
“เขากำลังผลักใสคุณ” สาวิตรีทำเสียงจริงจังราวกับเป็นครูกำลังสอนนักเรียน “เขากำลังขีดเส้นแบ่งระหว่างคุณกับเขา กำลังทำให้คุณมองเขาว่าเป็นคนง่าย ไม่มีคุณค่า คุณจะได้เลิกตอแยกับเขา แต่การที่คุณปฏิเสธก็เป็นสิ่งที่ดี คุณยังพอมีโอกาส แต่คุณจะรอช้าไม่ได้”
“ผมต้องทำยังไง” วรุจน์โน้มตัวไปใกล้เลขานุการผู้กลายมาเป็นที่ปรึกษาเรื่องหัวใจ
“ตายแล้ว” สาวิตรีอุทานอีกครั้ง
“อะไรอีกเล่า” วรุจน์ขมวดคิ้ว
“ไม่อยากจะเชื่อว่าสากำลังแนะนำผู้ชายเจ้าชู้เรื่องรักแรกพบ” คราวนี้สาวิตรียกมือทั้งสองข้างทาบอก แหงนหน้ามองเพดาน
“คุณสา อย่ามาล้อเล่นนะ”
“ไม่ได้ล้อนะคะ”
“ผมจะเลิกเจ้าชู้แล้ว” วรุจน์กระแทกเสียง
“นั่นล่ะคือสิ่งถูกต้องที่คุณจะต้องทำ เป็นการบ้านที่คุณต้องทำให้เสร็จโดยด่วน เป็นรายงาน เป็นสารนิพนธ์ เป็นวิทยานิพนธ์ เป็นดุษฎีนิพนธ์ และให้เนื้อคู่ของคุณเขาเห็นและรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ว่าคุณจะเลิกเจ้าชู้ และมีเขาคนเดียว ไม่งั้นคุณก็รอไปเจอรักแรกพบกับเนื้อคู่คนใหม่เถอะ” เลขานุการสาวใหญ่แนะนำ
“คุณสา” วรุจน์ทำเสียงดุ
“แต่ตอนนี้คุณต้องโฟกัสเรื่องการประชุมก่อนค่ะ ไม่งั้นเราจะไม่ได้กลับบ้านซะที คุณเอาเวลาที่เหลือไปตื๊อเขาไม่ดีกว่าหรือคะ มันแต่มานั่งประชุมยืดยาวจนเย็น เดี๋ยวเนื้อคู่คุณก็ไปเจอคนอื่นหรอก”
“ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก” วรุจน์พึมพำ “และต้องตื๊อให้หนักด้วย ใช่แล้ว”
“ตื๊ออย่างเดียวไม่พอนะคะเจ้านาย”
“ผมไม่ถอยแน่ ต่อให้ต้องไปนั่งเฝ้าทุกวันหลังเลิกงานผมก็จะทำ” วรุจน์พูดด้วยเสียงหนักแน่น “ผมมั่นใจว่านี่คือโชคชะตาที่ให้นำเรามาพบกัน ผมไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้มาก่อน ผมไม่เคยรู้สึกคุ้นเคยกับใครแบบนี้มาก่อน มันเหมือนกับว่า...เราสองคน เกิดมาเพื่อกันและกัน ตลอดเวลาที่ผมเจ้าชู้มา ไม่จริงจังกับใครซักคน ก็เพราะผมรอคนนี้”
“อืม...เป็นเอามาก” เลขานุการของวรุจน์พึมพำเสียงเบา มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเจ้านายอย่างครุ่นคิด พยักหน้าช้าๆ ในใจนึกหาวิธีช่วยเจ้านายของตัวเองให้สมหวังในรัก

กายลงจากรถตู้ของบริษัทแล้วเดินตามเพื่อนพนักงานคนอื่นๆ เข้าไปในโรงพยาบาลอย่างเซ็งๆ รู้สึกเหมือนเป็นเด็กนักเรียนประถมที่ถูกอาจารย์บังคับให้เดินไปเข้าแถวฉีดวัคซีนป้องกันโรค
วันนี้พนักงานต้องมาตรวจสุขภาพประจำปี เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน พอไปถึงที่ทำงานก็เห็นพนักงานพากันเดินออกไปจากห้องทำงานกันเงียบๆ กายถามคนที่นั่งถัดไปจากเขาจึงทราบว่าเป็นการตรวจสุขภาพประจำปี ซึ่งปีนี้ 'เร็วกว่าปกติ'
ระหว่างเดินทางจากบริษัทมาที่โรงพยาบาล บรรยากาศในรถแตกต่างจากพนักงานที่ทำงานเดิมของเขาโดยสิ้นเชิง แต่ละคนคุยกันแทบจะนับประโยคได้ จากนั้นต่างคนต่างนั่งหลับตา ประหนึ่งว่าต้องการใช้เวลาสามสิบนาทีของการเดินทางงีบหลับพักผ่อนเพื่อเอาแรงกลับไปทำงานต่อ
หนึ่งในประโยคที่มีคนบ่นและตั้งคำถามก็คือว่า ทำไมปีนี้ตรวจสุขภาพเร็วกว่าปกติ อยู่เฉยๆ ก็มาบอกให้ตรวจ แล้วพอถึงสิ้นปีจะต้องไปตรวจอีกอย่างที่เคยทำหรือไม่ ส่วนกายเองบ่นอยู่ในใจว่าเพิ่งเสียเวลาไปตรวจเลือดเมื่อไม่นานมานี้เอง ถ้ารู้ว่าจะได้มาตรวจสุขภาพประจำปี เขาก็คงไม่ถ่อสังขารไปตรวจเลือดที่คลีนิคนิรนาม
กายนั่งรอเงียบๆ เหมือนพนักงานคนอื่นๆ หัวหน้าการุณย์เอาแต่อ่านหนังสือ เขาเห็นคุณเจนจิรานั่งแยกจากคนอื่นๆ และง่วนอยู่กับการโทรศัพท์ซึ่งเขาเดาว่าเป็นเรื่องงาน และไม่นานก็เห็นคเชนทร์เดินยิ้มร่าเข้ามาในห้องตรวจสุขภาพพร้อมกับทักทายทุกคน
“ทุกคนรีแลกซ์กันหน่อยนะครับ เราไม่ได้มาทำงาน เดี๋ยวความดันจะเพิ่มไม่รู้ด้วยนะ การตรวจครั้งนี้เป็นการตรวจพิเศษ แต่การตรวจประจำปีกลางเดือนธันวาคมก็ยังมีปกติ ปีนี้บริษัทใจดีให้เราตรวจได้สองครั้ง เพราะบริษัทห่วงใยสุขภาพพนักงาน ขอให้มีสุขภาพดีกันทั่วหน้านะครับ อย่าลืม คเชนทร์ เบอร์สอง รองประธานที่อยู่เคียงข้างทุกคน” คเชนทร์พูดราวกับนักการเมืองกำลังหาเสียง พนักงานที่นั่งรอกันอยู่พากันยิ้มบางๆ ให้คเชนทร์แล้วกลับ 'สู่สภาพปกติ' ของตัวเอง ส่วนคเชนทร์เดินไปที่เคาท์เตอร์พยาบาลและชวนคุยจนพยาบาลทั้งสามคนหัวเราะคิกคัก
“กาย” คเชนทร์หันหน้ามาหากาย พยักหน้าเรียก อ้าปากพูดโดยไม่มีเสียงออกมาแต่กายอ่านริมฝีปากได้
กายส่ายหน้าแต่คเชนทร์ก็ยังไม่ยอมหยุด ดังนั้น กายจึงลุกขึ้นและเดินไปหาคนช่างพูดช้าๆ
“อยากกลับเร็วไหม”
“ทำไมหรือครับ” กายตอบแล้วปรายตาไปมองด้านข้างเมื่อรู้สึกว่ามีใครคนหนึ่งจ้องอยู่
เลขานุการของคเชนทร์นั่นเอง ส่งสายตาไม่เป็นมิตรมาให้ ทำท่าเหมือนอยากจะลุกขึ้นมาแทรกระหว่างคเชนทร์กับเขา
“คุณขึ้นไปชั้นสองสิ ไปตรวจแบบผู้ป่วยนอก ไม่ใช่ตรวจกลุ่มพนักงานแบบนี้ ช้าตายเลย แล้วค่อยเอาบิลกลับไปเบิก” คเชนทร์กระซิบกระซาบ
“แต่ว่าคนอื่น...”
“คนอื่นเขาอยากอยู่ที่นี่กันนานๆ” คเชนทร์ยักคิ้ว “ไม่มีใครอยากจะรีบกลับบริษัททไวไลท์โซนหรอก”
กายกลั้นหัวเราะ เบือนหน้าออกไปด้านข้างซึ่งไม่ใช่ด้านที่เลขานุการของคเชนทร์นั่งอยู่ ก่อนจะหันมาพูดกับคเชนทร์ว่า
“แล้วทำไมคุณมาตรวจที่นี่ล่ะครับ”
“ผมต้องมาเป็นขวัญเป็นกำลังใจให้พนักงาน เดี๋ยวจะหาว่าผู้บริหารไม่ดูแลเอาใจใส่”
“มาคุมสิไม่ว่า”
“ทั้งๆ ที่ผมแข็งแรง แข็งปั๋ง ฟิตเปรี๊ยะ สุขภาพดีเหมือนม้าพ่อพันธ์ แต่ผมก็ยังต้องมาตรวจตามที่บริษัทตั้งนโยบายเอาไว้ ให้เห็นว่า ผู้บริหารกับพนักงานก็ต้องตรวจเหมือนกัน” คเชนทร์อธิบายอย่างคล่องแคล่ว กายพยักหน้า ในใจอยากจะถามนักว่า
แล้วท่านประธานล่ะ ทำไมไม่เห็นมาเหมือนท่านรองประธาน หรือว่าสุขภาพดียิ่งกว้างช้างพลายอย่่างคเชนทร์
ม้าพ่อพันธ์...พูดออกมาได้
อืม...แต่ว่าคเชนทร์จะ 'ใหญ่' เหมือนม้าหรือเปล่าว๊า คืนนั้นที่เรา 'โดน' สอยไปตอนไร้สติ จุกไปหมด
สมมุติว่า...ถ้าเราลองมีอะไรกับคเชนทร์ดู ก็น่าจะพอทำให้เปรียบเทียบกับผู้ชายลึกลับคนนั้นในคืนวันศุกร์ที่ 20  ก็เป็นได้ ถ้าตื่นมาแล้วจุกพอๆ กัน ก็น่าจะเป็นคนเดียวกัน
จะบ้าหรือไอ้กาย แบบนี้ไม่ต้องไปลองกับวรุจน์และธฤตด้วยหรือ
อ้อ อย่าลืมนายทหารอากาศคนนั้นนะ ท่าทางคึกไม่ใช่เล่นเหมือนกัน
แต่วรุจน์กับธฤต 'หลุดโผ' ไปแล้ว เหลือคเชนทร์คนเดียว จุกครั้งเดียว
ไม่ใช่...ต้องจุกสองครั้ง...นาวาอากาศตรีเมฆด้วยไงล่ะ สักลายสายฟ้าฟาดที่ข้อมือ และมีรอยสักอีกรอยในที่ 'ค่อนข้างเป็นส่วนตัว' แบบนี้เข้าข่ายผู้ต้องสงสัยอย่างไม่ต้องสงสัย
เอ...คิดไปคิดมา นาวาอากาศตรีเมฆน่าจะผู้ต้องสงสัยที่เข้าเค้ามากที่สุด
“กาย” คเชนทร์สะกิดแขนกาย “คิดอะไรอยู่ ทำไมชอบเหม่อลอย คิดเรื่องทะลึ่งหรือเปล่า”
“เปล่าครับ” กายส่ายหน้าแล้วหันซ้ายหันขวา จึงเห็นว่าเลขานุการของคเชนทร์ยังคงจ้องเขาอยู่ไม่วางตา
คุณนะสิคิดเรื่องทะลึ่ง ถ้าคุณคิดว่าผมคิดเรื่องทะลึ่งคุณก็กำลังคิดเรื่องทะลึ่งเหมือนกันนั่นล่ะคุณคเชนทร์
“นี่อย่าลืมสัญญาของเราสองคนนะ ผมช่วยคุณเรื่องแปล F-35 ไปแล้ว” คเชนทร์ทวงบุญคุญ “วีคเอนด์นี้คุณมาเจอผมที่หน้าห้างดอกบัวก่อนถึงบริษัท หรือจะให้ผมไปรับที่บ้านก็ได้ หรือคุณจะไปเจอผมที่หน้าคอนโดผมก็ได้ หรือไม่ก็...”
“ห้างดอกบัวคืออะไรครับ” กายถาม
“โลตัสไง” คเชนทร์หัวเราะขำมุขตลกของตัวเอง
“อ๋อ” กายยิ้มขำๆ ให้คเชนทร์รู้สึกพอใจกับมุขตลกที่ตัวเองพูดขึ้น “ผมไปรอที่หน้าโลตัสก็ได้ครับ ผมต้องแวะซื้อดอกบัวด้วย”
“ซื้อทำไม”
“ก็จะไปหัวหินไม่ใช่หรือครับ” กายเลิกคิ้ว “ระหว่างทางแวะวัดไร่ขิงว่ายพระซักหน่อย จิตใจจะได้ปกติ”
กายเดินกลับไปที่นั่งของตัวเองช้าๆ ทิ้งให้คเชนทร์ขมวดคิ้วมองตาม ก่อนจะหันไปตอบนางพยาบาลสาวสวยที่ถามคำถามเขาเกี่ยวกับการการตรวจสุขภาพประจำปีของพนักงานบริษัท
กายหลอกด่าเขาหรือเปล่าเนี่ย
ฮึ...ร้ายไม่ใช่เล่นนะกายนะ เดี๋ยวเถอะ...

นรธีร์มองชายหนุ่มตรงหน้ากำลังทานอาหารอย่างลุกลี้ลุกลนจนชักจะทนไม่ไหวเพระทำให้เขารู้สึกต้องเร่งรีบตาม
“ไอ้กาย แกจะรีบยัด_่าอะไรวะ นี่พักเที่ยงนะโว้ย ไม่ใช่กินข้าวกลางสมรภูมิรบ” นรธีร์ตบโต๊ะ “ฉันอุตส่าห์เดินทางมากินข้าวเที่ยงด้วย”
“หิว” กายเงยหน้าขึ้นแต่ก็ยอมลดความเร็วการรับประทานลง “เดี๋ยวไม่ทัน”
“ไม่ทันอะไร” นรธีร์ถาม
“ต้องรีบกลับไปทำงาน”
“อะไรกัน พักสิบห้านาทีเองหรือ บริษัทเห้อะไรวะ ทำยังกะพนักงานเป็นนักโทษ” นรธีร์โวยวายตามความเคยชิน
“ชั่วโมงนึง” กายชูนิ้วกลางขึ้นให้นรธีร์ดูประกอบคำพูด “เขาพักหนึ่งชั่วโมงเหมือนที่อื่น แต่ตรงเวลาเป๊ะ”
“นี่แค่เที่ยงสิบห้าเอง”
“อ้าว จริงหรือ” กายอุทานแล้ววางช้อนลง
“แ_กเหมือนไม่ใช่คน” นรธีร์ค่อยๆ บรรจงตักอาหารเข้าปาก
“โทษทีเจ๊ มันเคยตัว” กายยังคงก้มหน้ารับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
“ก็ไม่เห็นแกเคยเป็นแบบนี้”
“ก็เป็นตั้งแต่มาอยู่บริษัทนี้ล่ะ เจ๊ไม่เห็นตอนผมกินข้าวเช้า ยิ่งกว่านี้อีก มาทำงานเกือบไม่ทันทุกวัน ขาดเกินก็หนึ่งนาที” กายชูนิ้วเดิมประกอบคำพูด
“ฉันว่าแกกลับไปทำงานที่เดิมดีกว่า”
“เงินที่นี่ดีกว่านะเจ๊ เงินเดือนได้มากกว่าก่อนตั้งหมื่น” กายชูนิ้วกลางอีกครั้ง
“แหม ที่เดิมก็ได้เยอะเหมือนกัน” นรธีร์เถียง “ถ้าขยันหน่อยก็ได้เท่าที่นี่ล่ะ โชคดีลูกทัวร์ให้ทิปเยอะก็สบายไป”
“แต่ไม่สม่ำเสมอนะสิ” กายให้เหตุผล “แต่ที่นี่มันแน่นอน มั่นคง มีเครดิตกว่า เวลาส่งเรื่องกู้เงิน ธนาคารก็อนุมัติได้ง่ายกว่า”
“แล้วตกลงแกจะซื้ออะไร บ้านหรือรถ” นรธีร์ถาม
“ยังไม่รู้” กายยักไหล่ “แต่ก็ต้องมีทรัพย์สินซักอย่าง”
“โทรศัพท์หนึ่งเครื่องกับไอพอดนี่ยังไม่พอหรือไงวะ อ้อ แกมีหม้อหุงขาวซันโยกับเตารีดชาร์ปด้วยไม่ใช่หรือ ไหนจะพัดลมกับทีวี แล้วเครื่องเป่าผมซื้อหรือยัง”
“ซื้อทำไม แค่เอามือเสยๆ ก็ได้แล้ว” กายส่ายศีรษะ
“ฉันล่ะอิจฉาแกจริงๆ เลย แ_่ง อะไรวะ ไม่หวีผม ไม่ใส่เจล ไม่ไดร์ ไม่อะไรทั้งสิ้นแกก็ออกบ้านได้” นรธีร์เบ้ปาก ถอนหายใจ อิจฉาเพื่อนรุ่นน้อง
“ผมเป็นคนมีบุญ” กายทำหน้าทะเล้น หัวเราะชอบใจ “เกิดก็มาก็เพอร์เฟคเลย”
“แต่เ_ือกหาแฟนไม่ได้ซักคน” นรธีร์เบ้ปากอีกครั้ง “แล้วนี่จะเอายังไงกับไอ้ชาย มันจะบ้าตายอยู่แล้ว นี่ฉันต้องบีบไข่มัน บังคับให้มันพาลูกทัวร์ไปสิมิลัน กว่ามันจะยอมก็แทบแย่ มันบอกว่าไม่อยากห่างแก กลัวหมาจรจัดจะมาคาบแกไปแ_ก”
“ปากไม่ดี”
“ทำไม ฉันก็พูดของฉันแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไหร” นรธีร์แหวใส่เพื่อนรุ่นน้อง “นี่พูดเพราะที่สุดแล้วนะ”
“ผมว่าเชิงชาย”
“กาย” นรธีร์เปลี่ยนเป็นเสียงอ่อนโยน  “ไม่สงสารไอ้ชายมันหรือวะ มันรักและเทอดทูนแกขนาดนี้ยังไม่ยอมมันอีก จะทรมานมันไปถึงไหน ไอ้ชายมันรักและเคารพแกจะตาย มันยอมแกทุกอย่าง นี่ถ้าแกสั่งให้มันแต่งชุดเป็นหมีแพนด้าแล้วไปเต้นโชว์หน้าตลาด อตก. เพื่อพิสูจน์ว่ามันรักแกขนาดไหนมันก็คงทำ แกจะอยู่เป็นโสดไปถึงไหน”
“เจ๊นอ” กายหยุดทานอาหารแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม “ผมเพิ่งอายุ 26 ย่าง 27 เองนะคร้าบ”
“เผลอแป๊บเดียวก็จะ 30 ทำเป็นเล่นไป พอ 30 แล้วจะหาผัวยาก”
“เหมือนเจ๊ใช่ไหม”
“ไอ้...” นรธีร์ยกมือขึ้นทำท่าจะตบเพื่อนรุ่นน้อง
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ถึงตอนนั้นผมก็คงมีเงินเก็บมากพอจะใช้หว่านเรียกเด็กให้มาปรนเปรอกาม” กายยักคิ้ว ทำหน้าทะเล้น
“แกไม่ต้องมากัดฉันเลย” นรธีร์เบ้ปากแล้วทำตาค้อนใส่เพื่อนรุ่นน้องคนสนิท
“อ้าว ไอ้หนุ่มคนใหม่ที่ปฏิบัติหน้าที่สามีเจ๊อยู่ตอนนี้ทำให้เจ๊ฟรีๆ งันหรือ” กายทำหน้าสงสัย
“ฟรีห่_ที่ไหน ต้องซื้อเสื้อผ้าให้มัน” นรธีร์กระแทกเสียง “แ_่งชอบแต่งตัว ดีนะไม่เคยขอเงินสด แต่กางเกงใหม่มันชอบนักล่ะ โรคจิตชอบใส่กางเกงใหม่ๆ ฉันใส่กับมันได้ก็คงดี แต่นี่ ยัดไม่เข้าซักตัว”
“ก็เจ๊ชอบมีเซ็กส์กับจิ้งจกนี่นะ”
“ไอ้กาย” นรธีร์ถลึงตา
“คิดยังไง คนเก่าก็ดีอยู่ เปลี่ยนมาเอากะคนผอมๆ เนื้อหนังก็ไม่มี มันอร่อยตรงไหนหรือเจ๊ หรือชอบแทะกระดูก”
“ใครบอกว่าฉันชอบแทะกระดูก ฉันชอบเอ็นต่างหาก” นรธีร์หัวเราะเบาๆ และขยิบตา “แกอย่าดูุถูกนะ ผอมแกร่งแต่แ_่งไอ้นั่นใหญ่ถูกใจ แกไม่รู้อะไร”
...คนตัวใหญ่ก็ใหญ่ตามตัว เจ๊นรธีร์นั่นล่ะไม่รู้อะไร ผู้ชายคืนวันศุกร์ที่ 20 คนนั้นไง เล่นเอาจุกไปหนึ่งวันหนึ่งคืน...
...เฮ้อ แล้วนี่เมื่อไหร่จะรู้ว่าเขาเป็นใคร...
“กาย วันเสาร์นี้ไปช่วยเจ๊พาทัวร์ไปตลาดน้ำนะน้องนะ ไอ้ชายไม่อยู่ เจ๊เหงาปาก” นรธีร์เปลี่ยนเป็นพูดเสียงหวาน
“อ้าวๆ แล้วที่เย้วๆ กับลูกทัวร์นี่ไม่ใช้ปากหรือไง”
“ไม่โว้ย ฉันใช้รู_ูด ไม่ใช่รูปาก” นรธีร์กระแทกเสียงแล้วสะบัดหน้า “ไม่รู้ล่ะ แกต้องไปช่วยฉัน พรุ่งนี้กรุ๊ปใหญ่ มาจากแคนาดา แกเอาพวกแก่ๆ พูดฝรั่งเศสไป ฉันจะพาพวกหนุ่มๆ ไปล่องเรือตามคลอง”
“แต่ว่า...” กายอำ้อึ้ง
“ทำไม” นรธีร์ทำเสียงสะบัด “อย่าบอกนะว่าแกต้องทำโอที”
“ก็ทำนองนั้นล่ะ” กายพยักหน้า
...อาจต้องทำโอทีให้คเชนทร์ ด้วยการเป็นแฟนกำมะลอเพื่อช่วยให้คเชนทร์บอกเลิกแฟน นี่บอกแต่ว่าวีคเอนด์นี้ ไม่ได้บอกว่าเสาร์หรืออาทิตย์...
“ขอผมถามท่านรองประธานก่อนนะ แล้วจะโทรไปคอนเฟิร์ม”
“อะไรวะ รองประธานบริษัทเชียวหรือ” นรธีร์เบ้ปาก ทำหน้าไม่สบอารมณ์
“ท่านอาจจะให้ผมไปเป็นล่าม”
“รองประธานห่_อะไรวะพูดภาษาอังกฤษไม่เป็น ต้องเอาลูกน้องไปเป็นล่าม”
“ก็คงพูดได้บ้าง แต่ว่าท่านพูดภาษามนุษย์ไม่ค่อยเป็นที่เข้าใจ” กายยิ้มแหยๆ อดกระทบกระเทียบคเชนทร์ไม่ได้แม้จะไม่ได้พูดกับเจ้าตัวก็ตาม “นะเจ๊นะ ขอถามท่านก่อนว่าท่านจะเอาผมวันไหน” กายลืมตัว เผลอพูดสไตล์แบบเดียวกับคเชนทร์ชอบพูด
“เอาอะไรนะ” นรธีร์ได้ยินไม่ชัด
“ก็ไปเป็นล่ามไง” กายหัวเราะแหะๆ
“อ๋อ” นรธีร์พยักหน้าแล้วบ่นว่ากายพูดไม่ชัดเจน “แล้วท่านรองประธานนี่เป็นผู้ชายใช่หรือเปล่า หน้าตาเป็นยังไง หล่อไหม แก่หรือยัง น่ากินหรือเปล่า” ตานรวีร์วาววับขึ้นมาทันทีเมื่อพูดถึงผู้ชาย
“ก็พอดูได้ครับเจ๊ แต่ถ้าไม่ดูจะสบายตากว่า” กายตอบ นึกภาพรูปร่างหน้าตาของคเชนทร์แล้วต้องถอนหายใจ
คเชนทร์หน้าตาดีมาก และรูปร่างก็คงจะดีด้วย แม้จะสวมชุดทำงานก็พอจะมองออก
แผ่นอกกว้าง แขนกำยำ ล่ำ บึกไปทั้งตัว แล้วตรงนั้นก็ไม่น่าจะเล็ก กายแอบสังเกตว่าคเชนทร์ก็ดู 'ตุง' ไม่ใช่ย่อย
...จะเป็นผู้ชายคนนั้นหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ถ้าใช่ล่ะ จะว่ายังไง...
...แต่ถ้าไม่ใช่ ก็คงน่าเสียดาย...
...อ้าว ทำไมคิดแบบนี้ล่ะกาย นี่กำลังรู้สึกอะไรแปลกๆ กับคเชนทร์อยู่หรือไง...

::: End of Chapter 12 :::

[alterlyx]

“นะเจ๊นะ ขอถามท่านก่อนว่าท่านจะเอาผมวันไหน” 
เชียร์ ท่านรองประธาน อย่างไม่มีเหตุผลค่ะ .... +1

[samsoon@doll]

ยิ่งอ่านก็ยิ่งลุ้น สรุปมัดรวมกันมาเลยดีกว่า

ไม่หงไม่หามันและผู้ต้องสงสัย อิอิ