หัวข้อ: คุณครับ...ได้(ฟัน)ผมแล้วก็มารักกันเถอะครับ บทที่ 59/60 พิเศษ UP 6/1/55

[roseen]

 

[Es]

น่ารักมากกกกกก!!! อ๊ากกกก
ชอบๆ เรื่องใหม่น่าติดตาม

[stupidchild]

มาต่อเลย ย ย ย
ตามหา เคนนี่ ให้พบ
55555555555555

[YMP]

 

[talentcs]

เปิดตัวได้เร็วนะนี่ นายเอก ของเรา
 

[โจ๊กกุ้ง]

น่าติดตามมั่กมากค่ะ พระเอกของเราท่าจะเจ้าชู้นะเนี่ย มีแฟนอยู่แล้วแท้ๆ

[ลูกกุญแจ]

สนุกดี ชอบๆ
รอตอนต่อไปนะ

[kingphai]

โห
แอบน่ากลัวนะนี่
ไม่ได้ป้องกันซะด้วยอ่ะ
เฮ้อออ

[IRIS]

ขอบคุณค่า..

เปิดตัวแรงใช้ได้เลย..เหอๆ

ก่อนจะไปตามหาเค้า..ไปหาหมอตรวจเลือดก่อนดีกว่ามั้ย..เพื่อความปลอดภัยมีอะไรจะได้แก้ทันนิ..

[~~GigaBYTE~~]

 
 
 

[Cupcake]

 :mc4:น่าติดตามมากค่ะ

[wan]

เปิดตัวมา ได้ฮา... ปน เครียดเลยพี่นาย
แต่ว่า ยังไงน้องกาย บุญคงคุ้ม ครั้งเดียวคงไม่พลาดหรอก  ( ก็นายเอก ) หึ หึ หึ....หรือเปล่า
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นาย เรื่องใหม่แต่แรงไม่ใช่เล่น ยิ่งบอกเป็นนัย ๆ ไว้อย่างงั้น 

[thaitanoi]

เห็นชื่อคนแต่งก็รีบแวะมาอ่านโดยไว โอ้โหรวดเร็วทันใจเลยแต่ทำให้นายเอกกลุ้มซะแล้วยังไงก็ไปตรวจเลือดก่อนดีกว่านะครับ

[sasa]

สนุกอีกแล้วอ่ะ

[Dee^daY]

ตามติด ชิดขอบจอ

[samsoon@doll]

มารอตอนต่อไปจร้า..........

[a_tapha]

สนุกค่ะ แล้วจะรอดูว่ากายเสร็จใคร   

[aimaim]

เรื่องใหม่ๆ เย้ๆ ท่าทางจะสนุกนะ คิกๆ

[hikkimeako]

ว้าวๆๆ เรื่องใหม่ เปิดตอนแรกมาก็สนุกละ
ว่าแต่...เมื่อไหร่กายจะเจอหนุ่มผิวเข้มคนนั้นล่ะเนี่ย...
รอตอนต่อไปค่า.....

[~l3aml3ery~]

มาติดตามกะเค้าด้วยคน

[dahlia]

ขอสมัครอ่านด้วยคนนะคะ

[Sorso]

กายคิดหนักเลย

[WhatLoveIs]

มาลงชื่อด้วยคนค่า

[NumNim_Jung]

มาแวะแปะชื่อด้วยคนค่ะ
แอบมาเจอที่หน้าแรกเลยแวะมาอ่าน
ไม่ผิดหวังเลยๆ

รออยู่นะคะสู้ๆ

[Acacha]

น่าสนุกๆ
รอติดต่อตอนต่อไปโล้ด~ 

[BaoBao]

Fiction  อ้างอิงจากอะไรรึคะ?

อ๊ายยยยย คงไม่ใช่ไปเป็นล่ามให้เค้าน๊าาา รักในที่ทำงานอ่ะป่าว?

[katawoot]

Guy Chapter 2

ทั้งที่ไม่ค่อยแน่ใจว่าจะได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์จากวินเตอร์ผู้มีนิสัยขี้หลงขี้ลืมแต่กายก็ยอมเสียเวลาเดินทางมาหาเพื่อนถึงที่ทำงานเพื่อ 'สืบสวน' ถึง 'ผู้ชายผิวเข้มคนนั้้น'
จริงอย่างที่คาด วินเตอร์จำอะไรไม่ค่อยได้ ไม่ว่าจะเมาหรือไม่เมา หากเวลาผ่านไปสามวันสองคืนวินเตอร์ก็มักจะลืมเกือบหมด
“มีคนหลายคน ส่วนมากผู้ชาย ส่วนน้อยผู้หญิง” วินเตอร์ตอบคำถามของกายเมื่อถูกคาดคั้นจนถึงที่สุด
“ส่วนมากเมา ส่วนน้อยไม่เมา แกจะพูดต่อแบบนี้ใช่ไหม” กายกระแทกเสียง
“อ้าว ใครจะไปจำได้หมดวะ แล้วทำไมต้องจำ อยากจะรู้ไปทำไม หรือว่า” วินเตอร์หรี่ตา ทำหน้าสงสัย “ติดใจใคร”
“เปล่า” กายส่ายหน้า “แค่อยากจะเอาไปเขียนลงไดอารี่”
“ไดอารี่” วินเตอร์ตาเหลือก “อย่างคุณกายนี่นะเขียนไดอารี่”
“ลืมไปแล้วหรือว่าเพื่อนจบอะไรมา” กายวางมาด
“จบอักษรศาสตร์ ใครจะจำไม่ได้ ไปจีบเด็กอักษรทุกปี กินแห้วทุกปี” วินเตอร์เบ้ปาก
“เพิ่งเริ่มเขียน แล้วคืนนั้นน่ะเป็นคืนที่น่าจดจำ ก็เลย...”
“น่าจดจำตรงไหนวะ ก็เมาเหมือนเคย แถมซวยอีกต่างหาก” วินเตอร์เบ้ปากแล้วทำตาหลุกหลิก กายจึงรีบถามเพราะความสงสัย เพื่อนของเขาปฏิเสธเสียงแข็งแต่ในที่สุดก็ยอมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเองแล้วสำทับกายว่าห้ามไปบอกใครเด็ดขาด
“เวรกรรม บาป บาป บาป” กายแสดงความเห็น
“ก็คนมันเมานี่หว่า แล้วไอ้เอกก็ไม่รู้ด้วยว่ามันเองกลับไปถึงบ้านได้ยังไง นี่ถ้าไม่ใช่แก ฉันไม่เล่าเด็ดขาด” วินเตอร์ทำหน้าจริงจัง “พอวันถัดมาฉันไปลองหยั่งเชิงดู คุณเธอทำเฉยๆ เหมือนไม่รู้ว่าตัวเองนอนเปลือยอยู่บนเตียงกับเพื่อนของแฟน”
“แน่ใจนะว่าตอนที่แกลงจากเตียงมาแต่งตัว เขานอนหลับอยู่”
“ลองเขย่าตัวดูแล้ว แน่นิ่งไม่ไหวติง” วินเตอร์พยักหน้า
“แล้ว...นั่น...กันหรือเปล่า” กายถาม
“อะไรนะ” วินเตอร์ขมวดคิ้ว “แกหมายถึง แบบว่า ฉึกๆ กันหรือเปล่างั้นหรือ”
“ก็จะอะไรซะอีก เมาแล้วตื่นขึ้นมาเห็นตัวเองนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงด้วยกัน จะให้เข้าใจว่ายังไง”
“อืม มันเบลอๆ ว่ะ มันจำไม่ได้ ถ้าได้ทำ มันก็ต้องจำได้สิวะ” วินเตอร์เอียงหน้าคิด “แต่ว่า ฉันจะไปนอนแก้ผ้าอยู่บนเตียงกับแฟนไอ้เอกทำไม และที่สำคัญ ไปได้ยังไงนี่สิ”
“นี่จำอะไรไม่ได้เลยหรือวะ” กายถามเพื่อน และในขณะเดียวกันก็ถามตัวเองด้วย
“ไม่ได้” วินเตอร์ส่ายหน้า “แกก็รู้ว่าเพื่อนความจำสั้น” วินเตอร์ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะทำหน้าทะลึ่งแล้วพูดต่อว่า “แต่ของยาวววว”
“เลยสอยไม่เลือก” กายเบ้ปาก
“ไม่แน่ใจเหมือนกัน ถ้าได้ทำมันน่าจะจำได้หน่อย ถึงเมาไม่ได้สติก็เถอะ มันจะต้องแบบว่าฝังอยู่ในจิตใต้สำนึกลึกๆ ลึกๆ ลึกๆ ลึกมาก แล้วมันก็คงจะค่อยๆ แพลมออกมาทีละน้อย ทีละน้อย เหมือนในหนังไง ที่พอเราไปสถานที่เดิม แล้วมันก็มีแสงแว๊บๆ ขึ้นมา แล้วภาพเก่าๆ ก็ฉายวับๆ แวบๆ วิบๆ วับๆ พอให้เห็นทีละนิดทีละหน่อย” วินเตอร์ทำท่าทางประกอบ
“สรุปว่า แกไปถึงบ้านแฟนไอ้เอก ต่างคนต่างแก้ผ้า แล้วขึ้นไปนอนบนเตียง โชคดีแกตื่นก่อน แฟนไอ้เอกยังหลับ แกก็เลยรีบเผ่น” กายสรุป
“คงงั้นมั๊ง” วินเตอร์ยักไหล่ แต่ก็ทำหน้าสงสัยอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพูดออกมาว่า “หรือไม่ก็อึ๊บหนึ่งยก แล้วสลบคาที่”
“เวรกรรม”
“สงสัยจริงๆ ทำไมฉันเสือกซวยแบบนี้วะ แต่ก็โชคดีที่ไอ้เอกก็เมาไม่รู้เรื่องเหมือนกัน คิดดูสิ มันนอนอยู่ในห้องรับแขกที่บ้านตัวเอง ตื่นเอาบ่าย แล้วยังมีหน้าโทรศัพท์มาถามว่าฉันเป็นคนไปส่งมันหรือเปล่า”
“วินเตอร์ ลองทบทวนดูอีกที จำได้หรือเปล่าว่ามีใครบ้าง เอาเฉพาะคนที่ตัวสูงๆ ผิวเข้มๆ ก็ได้” กายลองพยายามกระตุ้นความจำของเพื่อนเป็นครั้งสุดท้าย
“อืม...ส่วนมากก็ตี๋ขาว ส่วนน้อยก็ผิวเข้ม” วินเตอร์ตอบ หลังจากนิ่งไปครู่ใหญ่
“นึกภาพอีกนิด สมมุติว่าเรากำลังนั่งอยู่ในผับของพี่อ๋อง” กายยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อน พูดเสียงเบา ทำประหนึ่งกำลังสะกดจิตวินเตอร์
“ฉันว่าคืนนี้ค่อยคิดดีกว่า ไปจริงๆ เลย ไปนั่งโต๊ะเดิม อาจคิดออก” วินเตอร์หาเรื่องดื่มเหล้า
“ไม่ต้อง” กายส่ายหน้า “ลองคิดตอนนี้ล่ะ”
“อืม...” วินเตอร์หลับตา พยายามอย่างหนักเพื่อช่วยเพื่อน “ตำรวจสองคนนั้นที่เดินเข้ามาทักตอนยัยโอ๋เริ่มซบไหล่ไอ้เอก ตัวสูงเหมือนกันเพราะฉันต้องแหงนหน้ามอง ท่าทางเจ้าชู้ตัวพ่อ คนหนึ่งขาวกว่าอีกคน ชื่ออะไรว๊า ชื่อแปลกๆ เหมือน...เหมือน...เอ่อ...เสา...เอ่อ...อ้อ เสาธง!”
“คนขาวหรือคนไม่ขาว” กายรีบถาม
“ไม่รู้ ไม่ได้สนใจ แต่ไอ้ตี๋แว่นสนใจ เห็นเดินไปคุย แล้วมันก็หายไปเลย” วินเตอร์ส่ายหน้า
“คิดต่อซิ” กายบอกเพื่อน วินเตอร์หลับตาลงอีกครั้ง ใช้นิ้วคลึงขมับของตัวเอง พยายามคิดเหมือนกับระลึกชาติ
“พอไอ้ตี๋แว่นไป พี่ชายเพื่อนไอ้โก้ก็เดินเข้ามาทัก แล้วก็...”
“ผิวขาวหรือคล้ำ”
“ไม่ขาว” วินเตอร์ตอบ
“อ้วนหรือผอม”
“ถึก”
“หมายความว่าไงวะ หุ่นดีหรือไม่ดี”
“ตัวใหญ่” วินเตอร์ตอบ “ใครจะไปรู้ว่าหุ่นดีหรือไม่ดี เขาไม่ได้แก้ผ้าให้ดูนี่หว่า”
“จมูกโด่งหรือเปล่า”
“อะฮ่ะ” วินเตอร์พยักหน้า ทำเสียงในลำคอ
“ชื่ออะไร”
“ไม่รู้โว๊ย เขานั่งเดี๋ยวเดียวแล้วก็ไป”
“คิดต่อ ภาพกำลังมาแล้ว อย่าปล่อยให้ช่วงนาทีทองนี้ผ่านไปโดยไร้ประโยชน์ วินเตอร์ ถ้าแกระลึกเรื่องราวครั้งนี้ได้ก็ถือว่าเป็นบุญเป็นกุศลที่แกทำเอาไว้มาตั้งแต่ชาติที่แล้ว มันจะเปลี่ยนชีวิตของแกโดยสิ้นเชิง จากนี้ไป วินเตอร์จะกลายเป็นคนใหม่ จะไม่มีใครมาด่าแกว่าไอ้อ้วนปลาทองอีกต่อไป” กายลุ้นระทึกเพราะเพื่อนรักกำลังอยู่ในภวังค์และพยายามคิดอย่างเต็มที่ เขาไม่อยากให้เสียโอกาส เพราะนานๆ ครั้งวินเตอร์ถึงจะพยายามใช้สมองคิดเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในอดีต และขณะที่รอฟังคำพูดแต่ละคำของเพื่อน กายเองก็พยายามนึกภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคืนนั้นไปด้วยเช่นกัน

หลังจากแยกกับวินเตอร์แล้ว เดิมทีกายตั้งใจจะกลับบ้านเลย แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของเพื่อนก็นึกอะไรได้บางอย่างจึงเดินทางไป 'สถานที่จริง' อีกครั้ง
เผื่อจะนึกอะไรออก!
กายเตร่อยู่ใกล้ๆ ผับ Lose Urself ในมือถือเบียร์หนึ่งกระป๋อง กำลังตัดสินใจว่าจะดื่มดีหรือไม่ อีกใจหนึ่งก็อดตำหนิตัวเองไม่ได้ว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่นี้ดูเหมือนไร้สาระ
ดื่มเบียร์เพื่อจำลองเหตุการณ์ พอให้รู้สึกว่ามีแอลกอฮอลล์เข้าไปในร่างกาย และมายืนอยู่ใกล้ๆ ผับ เผื่อจะนึกอะไรออก
กายมองไปรอบๆ แล้วหันไปมองผับอีกครั้ง พยายามคิดหาเหตุผลว่า เมื่อออกจากผับก็ต้องข้ามถนน เพราะต้องนั่งรถแท๊กซี่ ฝั่งนี้รถส่วนตัวจอดหน้าผับ หากเขาและผู้ชายคนนั้นเมามาก ไม่น่าจะขับรถไปถึงคอนโดมีเนี่ยมได้
แต่ถ้าเมาขนาดนั้น แล้วจะขึ้นไปถึงบนห้องได้ยังไง เพราะคอนโดสูงๆ ก็ต้องขึ้นลิฟท์
กายถอนหายใจยาวๆ แล้วเดินข้ามถนน ตั้งใจว่าจะลองไปเดินไปเดินมาตรงที่แท๊กซี่จอดรอรับผู้โดยสาร
เผื่อจะนึกอะไรออก!
ทันใดนั้น เสียงรถเบรกดังเอี๊ยด พร้อมกับเสียงบีบแตรดังลั่น กายหันไปมอง สะดุ้งตกใจเล็กน้อย รถเบ็นซ์สปอร์ตเปิดประทุนคันหรูหยุดอยู่ห่างจากเขาไม่ถึงหนึ่งเมตรพร้อมกับชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งโผล่หน้าขึ้นมาเหนือกระจก
“ขอโทษครับ” ผู้ชายในรถเปิดประทุนยืดตัวขึ้นกึ่งยืนกึ่งนั่งแล้วส่งเสียงถามพร้อมกับทำหน้าตกใจ “คุณไม่เป็นอะไรนะครับ”
กายส่ายหน้าแล้วกำลังจะก้าวเดินต่อ แต่ผู้ชายคนนั้นรีบยกมือห้าม
“แน่ใจนะครับ”
“แน่ใจสิ” กายตอบงงๆ
“ผมนึกว่าคุณตกใจจนขวัญเสีย” ชายหนุ่มเจ้าของรถเบ็นซ์สปอร์ตแสดงสีหน้าห่วงใย
ผิวสีแทน จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้ม ไรหนวดค่อนข้างครึ้ม ตัวใหญ่
กายชะงัก รู้สึกสงสัยขึ้นมาทันที
ท่าทางแบบนี้เจ้าชู้ไม่ใช่ย่อย หูตาแพรวพราว ต้องเป็นผู้ชายรักสนุก ชอบเที่ยวกลางคืนแน่นอน
...ลองดูถามดูซักหน่อย เผื่อจะได้อะไรบ้าง...
กายเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นแล้วถามขึ้นมาตรงๆ ว่า “คุณชอบมาเที่ยวแถวนี้หรือ”
“อะฮ่ะ” ชายหนุ่มคนนั้นพยักหน้ารับ ทำเสียงในลำคอ
“บ้านคุณอยู่ที่ไหน”
“ก็ไม่ไกล” ชายหนุ่มในรถเบนซ์ยักคิ้ว อมยิ้ม แสดงสีหน้าแบบคาดไม่ถึงว่าจะถูกถามแบบนี้ “ทำไมหรือครับ”
“คอนโดหรือว่าบ้าน”
“คุณหมายถึงบ้านเดี่ยว?”
กายพยักหน้า
“ผมมีทั้งสอง บางทีผมก็นอนบ้าน บางทีก็นอนคอนโด คืนไหนกลับบ้านไม่ไหวก็นอนคอนโดในเมือง”
“เช่นคืนที่เที่ยวแล้วเมา” กายเลิกคิ้ว ถามคำถามต่อ
“ผมชื่อ วิรุจน์” คนที่อยู่ในรถแนะนำตัว ไม่สนใจที่จะตอบคำถามนั้นและเปลี่ยนเรื่องสนทนาทันใด “คุณล่ะครับ”
“ขอเบอร์หน่อยได้ไหมครับ” กายถามวรุจน์ แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินประโยคหลัง
“เอาเลยหรือ” วรุจน์อมยิ้มพร้อมกับหยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นให้คนที่ยืนอยู่ข้างรถ “ด้วยความยินดีครับ...ทีนี้...”
กายรับนามบัตรแล้วกำลังจะเดินจากไป วรุจน์จึงรีบยื่นมือออกมาเพื่อดึงแขนกายเอาไว้และพูดว่า “เดี๋ยวก่อนสิคุณ ได้เบอร์ผมไปแล้ว แต่ว่าผมยังไม่ได้เบอร์คุณ”
“แล้วผมจะโทรไป ตอนนี้ผมต้องรีบ” กายรีบพูดพร้อมกับชี้มือไปหลังรถของชายหนุ่ม “รถข้างหลังเริ่มจะติดแล้ว เดี๋ยวโดนด่าหรอกคุณ รีบๆ ไปเถอะ”
“เดี๋ยวก่อนสิ” วรุจน์รีบห้าม
“แล้วคุยกันครับ”
“บอกชื่อก่อนก็ได้” วรุจน์ตะโกน แต่ช้าเกินไป กายวิ่งข้ามถนนไปเสียแล้ว เขาจึงได้แต่มองตาม จากนั้นหันไปมองด้านหลังแต่กลับเห็นว่ามีรถเพียงคันเดียวกำลังขับมาช้าๆ โดยมีระยะห่างจากรถของเขาพอสมควร และรถคันนั้นเปิดสัญญาณไฟแสดงให้เห็นว่าจะเปลี่ยนช่องทางเดินรถเพราะเห็นรถของเขาจอดชิดขอบถนน
วรุจน์นั่งลงบนเบาะ พร้อมกับกดปุ่มปิดหลังคารถ สายตายังมองตามร่างของชายหนุ่มคนนั้น ปากพึมพำกับตัวเองว่า “สเป็คสุดๆ นานๆ ทีจะเจอคนที่ได้คะแนนเต็มสิบทั้งรูปร่างหน้าตา แต่ว่าไม่ยอมบอกชื่อกับเบอร์โทร แสดงว่าชอบความตื่นเต้นหรือนี่ อือ แบบนี้ถูกใจวรุจน์ แล้วเจอกันนะจ๊ะพ่อหนุ่ม”

เชิงชายตักอาหารเข้าปากแล้วเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม กายกำลังเหม่อและดูแปลกไปจากที่เคย อาหารอร่อยที่สั่งมาวางอยู่บนโต๊ะเป็นของโปรดกายทั้งนั้น แต่กายกลับเขี่ยเล่นทั้งที่เมื่อครู่ใหญ่บอกว่าหิวมาก
“อะแฮ้ม กายจ๋า คิดถึงใครอยู่หรือจ๊ะ ชายอยู่นี้ แต่ใจของกายอยู่ไหนเอ่ย” เชิงชายยกมือขึ้นโบกหน้าคนที่กำลังเหม่อลอยเพื่อเรียกร้องความสนใจ
“ยุ่ง” กายปัดมือของเชิงชายให้เอาออกไปให้พ้นหน้า
“ไม่รักไม่ยุ่ง”
“อย่ามาพูดแบบนี้นะ คนกำลังกินข้าว ยังไม่อยากอ๊วก”
“กินที่ไหน เห็นเขี่ยเล่นอยู่เป็นนานสองนานจนผักเละหมดแล้ว” เชิงชายแย้ง “ไหนบอกว่าหิว ของโปรดกายทั้งหมดเลยนะนี่ ชายอุตส่าห์เก็บเงินเลี้ยงดินเนอร์”
“จ่ายเองก็ได้” กายยักไหล่แล้วตักอาหารเข้าปากแล้วทำหน้าเหยเก แสดงให้อีกฝ่ายรู้ว่ารสชาติอาหารไม่ได้เรื่อง
“แย่ขนาดนั้นเลยหรือกาย” เชิงชายทำหน้ามุ่ย “จริงใจมากไปหรือเปล่า”
“คราวหลังไม่เอาแล้วนะร้านนี้”
“ก็ร้านข้าวต้มข้างถนน จะอร่อยสู้ร้านดังๆ ได้ยังไง” เชิงชายทำหน้าผิดหวัง
“ก็บอกว่าให้กินแถวที่ทำงาน ไม่รู้จะถ่อมาถึงที่นี่ทำไม” กายเบป้าก
“ก็ไม่อยากมีกอขอคอนี่นา ถ้ากินแถวที่ทำงานก็มีมารผจญ”
“เดี๋ยวจะฟ้องเจ๊นอ” กายทำหน้าดุ แล้วเปลี่ยนเป็นท่าทางตื่นเต้น ชี้มือไปด้านหลังของเชิงชาย “เฮ่ย นั่นไง มาพอดี”
“โอ้ โนว ไม่นะไม่ ไม่ ไม่ ไม่” เชิงชายอุทาน ทำเสียงตกใจปนผิดหวังพร้อมกับหันหน้าไปมอง แต่ก็ต้องรีบหันกลับมาทำตาค้อนใส่คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามและพูดว่า “เข้าใจหลอกให้ขวัญเสียนะ นี่ถ้าเจ๊หนอกมาจริงๆ ชายจะรีบดำดินหายไปเดี๋ยวนี้เลย”
“อ้าว จะทิ้งกันง่ายๆ ยังงี้หรือ เป็นแบบนี้เองนะคนเรา” กายแกล้งทำหน้าตาผิดหวัง
“ก็ถ้ากายยอมเป็นของชายซะที ชายก็จะไม่...” เชิงชายทำท่าออดอ้อนแล้วชะงักเมื่อเห็นว่ากายหันไปมองชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งที่กำลังลงจากรถเก๋งสีบรอนซ์ซึ่งเพิ่งจอดชิดฟุตบาธใกล้ๆ โต๊ะที่กายกับเขานั่งอยู่
“ฮึ...ดูซิดู ขนาดนั่งอยู่ด้วยกันยังเหล่คนอื่น” เชิงชายทำเสียงน้อยใจ
“แค่มอง” กายยักไหล่ แต่หันกลับไปมองชายหนุ่มร่างสูงคนนั้นอีกที
“เพิ่งรู้ว่ากายชอบของแปลกของดำ”
“บ้า” กายดุเชิงชาย “ดำที่ไหน แค่ผิวเข้ม”
“มิน่า หนุ่มหน้าใสผิวเนียนละเอียดอย่างชายถึงไม่อยู่ในสายตากาย” เชิงชายยังคงทำหน้าและทำเสียงน้อยใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าฉุนๆ เมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นหันมาสบตากับกาย “เฮ่ย อะไรวะ หน้าไม่อาย ยังมากล้าทำตาแบบนั้นใส่อีก”
“อะไรเล่า” กายหันกลับมาขมวดคิ้วใส่เชิงชาย
“ดูซิ ขนาดกายนั่งอยู่กับชาย ยังกล้าทำตาแพรวพราวใส่กายอีก โอ้โห เชื่อพี่เขาเลย แค่ลงจากรถมาซื้อเต้าหู้ ยังมีหน้ามาเล่นหูเล่นตากับแฟนชาวบ้าน”
“ใครเป็นแฟนใคร พูดดีๆ นะ” กายเสียงเข้ม
“ก็ถ้ามองจากตรงนั้น เห็นเราสองคนนั่งอยู่ด้วยกัน จะเป็นอะไรอย่างอื่นได้ เขาก็ต้องรู้ล่ะว่าเราสองคนต้องเป็นแฟนกันแน่นอน แต่พี่แกยังอ่อยซะขนาดนั้น” เชิงชายเบ้ปาก แล้วยกนิ้วขึ้นชี้หน้ากาย “และที่สำคัญ เลิกมองเขาได้แล้ว หน้าตาก็งั้นๆ สู้ชายก็ไม่ได้”
“ผิวสีแทน จมูกโด่ง ตาคม คิ้วเข้ม ตัวใหญ่ มาดเท่” กายพึมพำแล้วปรายตาไปมองคนที่ยืนอยู่ริมฟุตบาธอีกทีจึงได้สบตากับ 'คนหน้าตางั้นๆ' คนนั้น
คนนี้ก็น่าสงสัย เป็นไปได้หรือเปล่าว่าจะใช่คนนี้ เขามองเราเหมือนจะรู้จักเรา นี่ถ้าไม่ได้นั่งอยู่กับเชิงชาย ไม่แน่ เขาอาจจะเดินเข้าไปถามตรงๆ เหมือนถามอีตาเจ้าชู้คนขับเบ็นซ์ที่เจอวันนั้น
“คนหรือยักษ์ก็ไม่รู้ ตัวใหญ่ กินพื้นที่กรุงเทพฯ แย่งอากาศคนอื่นหายใจในปริมาณที่เกินมาตรฐาน เฮ้อ ทำไมไปไหนก็เจอแต่เกย์วะ” เชิงชายบ่น
“แล้วที่นั่งอยู่นี่ไม่ใช่หรือไง พูดยังกับว่าตัวเองไม่ได้เป็น” กายหันมาว่าเชิงชาย “ลองดูไหมล่ะ ที่นั่งกินข้าวอยู่แถวนี้ ประมาณยี่สิบกว่าโต๊ะของร้านนี้ เกือบครึ่ง เป็นกันทั้งนั้น”
“ก็นี่ไงถึงได้บ่น ไปไหนก็เจอ ชายก็ต้องหนักใจ เพราะกายก็คงเหล่หนุ่มไปเรื่อย นี่อุตส่าห์ดีใจว่าแถวๆ นี้ไม่มีคนหน้าตาดีเหมือนชาย”
“เหนือเมฆยังมีฟ้านะคุณเชิงชาย” กายยิ้มเยาะ
“อ๋อ คิดว่าเขาหล่อกว่าชายงั้นหรือ” เชิงชายทำตาค้อนแล้วเบ้ปาก แล้วบ่นพึมพำ “แน่ะ ยังมองอีก ซื้อน้ำเต้าหู้อะไรวะเป็นนานสองนาน จะขนไปบริจาคหรือไง ซื้อไม่เสร็จซะที แม่ค้าก็ขายช้า ลูกค้าก็ยืนบื๊ออยู่นั่นล่ะ ตาก็เอาแต่มองมาโต๊ะนี้ กายก็เลิกมองเขาได้แล้ว”
“รู้สึกคุ้นๆ หน้า” กายหรี่ตา ใช้ความคิด ยอมรับว่าตัวเองกำลังหมกมุ่นกับเรื่องนี้ เมื่อเจอผู้ชายผิวเข้ม จมูกโด่ง โครงหน้าคมสัน เขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าอาจเป็น 'ผู้ชายคนนั้น' ที่มีอะไรกับเขาตอนเมาไม่รู้เรื่อง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเจอในละแวกใกล้เคียงกับ'สถานที่ก่อนเกิดเหตุ'
“รีบกินซะ จะได้รีบกลับ ดึกกว่านี้เดี๋ยวก็กลับไม่ถึงบ้านหรอก ไม่อยากใจแตกแวะผับแวะบาร์แถวนี้” เชิงชายยื่นหน้าเข้ามาใกล้กาย “หรือไม่กายก็แวะค้างกับชาย จะได้ไม่ต้องนั่งรถไกล”
“หยุดพูดเลยนะ” กายทำตาขวางใส่เพื่อนร่วมงานที่จีบเขามานานนับปี
“กาย” เชิงชายเรียกอีกฝ่ายด้วยเสียงอ่อนโยน “ทำไมไม่ตกร่องปล่องชิ้นกับชายซะที จะให้จีบต่ออีกนานแค่ไหน รู้หรือเปล่า ไม่มีคู่ไหนเหมาะสมกันเท่ากับเราสองคนแล้วนะกายนะ กายกับชาย ชายกับกาย กายชาย ชายกาย ไม่ว่าจะพูดยังไง ชื่อเราก็คล้องจองกัน กายรักชาย ชายรักกาย ชายรักชาย กายของชาย ชายของกาย ชายได้กาย เห็นไหม ไปกันได้สบายมาก”
“หุบปาก” กายพูดเสียงห้วน “แล้วยัดไอ้ที่สั่งๆ มาเข้าปากอย่าให้เหลือ เสียดายเงิน”
“ก็กินด้วยกันสิ” เชิงชายกระแทกเสียง “โน่น เขาขึ้นรถไปแล้วล่ะ ทีนี้ก็สนใจกินข้าวได้แล้ว”
“หุบปากนะชายนะ”
“ไปได้ซะที ยืนซื้อน้ำเต้าหู้เป็นชั่วโมง อย่าบอกนะว่าจ่ายเงินแม่ค้าแล้วแอบฝากเบอร์โทรไว้ให้หนุ่มโต๊ะนี้” เชิงชายบ่นแล้วก้มหน้าลงตักอาหารเข้าปากจนเต็มปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ พร้อมกับทำหน้าไม่สบอารมณ์


**End of Chapter 2**

[samsoon@doll]

จะเป็นคนใดคนหนึ่งในสองคนนี้หรือป่าวหนอ แต่ว่าถ้าพากายกลับไปคอนโดได้น่าจะต้องมีสติอยู่บ้างคนนั้นน่าจะจำกายได้ แต่ว่า2หนุ่มผิวเข้มนี้อาจจะยังไม่ใช่ แอร๊ยยยยลุ้นนนนนนนนนน

[หัวเเม่มือ]

เจอแล้วหรอ?

[meduza]

รักนี้ยังคงอีกยาวไกลดูท่าแล้วเฮ้อ
ขอให้กายเจอคนนั้นไวๆน๊าอยากอ่านฉากหวานๆแล้วน๊าอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่า