หัวข้อ: Stone rose's line:กุหลาบทรายใต้เงาหิน-จบ- UP>>แจ้งข่าวส่งหนังสือ+โด 28/2/55

[kitty]

 

[purple]

โอ๊ะโอ มาแล้วๆ
คาวี่เถื่อนมากกก ร้ายกาจ!!! 55
สะใจด้วยอีกคนกับอีตาฟิลิเป้ โดนซะมั่ง
แต่แอบสงสารราฟาเอลโร่นิดๆนะ เจอคาวี่จัดเต็ม กรั่กๆ
ส่วนท่านชีค ก็หล่อนิ่งๆ รอคาวี่จีบต่อไป~ ><
ใกล้จบแล้วววววว ตื่นเต้น^^

[dezzetoeiiz]

 
โอ้ยยยยยย คาวี่เอ้ยยย โหดจริงๆ
รู้สึกจะมีความสะใจมากๆที่ได้แก้แค้น อัลชาอ์เห็นแบบนี้แล้วขยาดบ้างมั๊ยเนี่ย
เลี้ยงลูกเสือไว้จริงๆ ไม่ใช่ลูกแมวแล้วล่ะ

ถ้ามันง่ายเกินไป สงสัยจะมีเรื่องอีกแน่เลย อย่ามาม่ามากเลยนะ
กว่าจะมาหวานถึงนี่ เค้ากินมาหลายซองละ 

[inhyung]

สะใจกับวิธีแก้เผ็ดของคาวัลโลมากกกก สาสมแล้ว ฮ่าๆๆๆ

ตกลงคริสไม่ใช่สาบลับแล้วใคร อย่าบอกนะว่า แฟนเก่าอัลอ่ะ

[puchi]

ช้าไม่เป็นไรยังรอได้เสมอ  คุ้มค่าจริงๆ คาวี่ทำได้สะใจมากๆๆ

[l2ockyou_l3ody!]

แหม่ะ นึกถึงวันข้างหน้าแล้วก็ ... 



แต่ตอนนี้คาวี่เหี้ย(ม)สุด เอาไปเลย 7เป็ดพี่คนแต่ง 



 

[tamako]

นานมากแต่ก็คุ้มค่ากับการรอคอย
คาวี่โหดได้ใจมากค่ะ เหมาะสมกับมาดมาเฟียดีจริงๆ
ดีนะที่อัลซาล์ไม่เข้ามาได้ยินตอนคุยกับซิลเวียไม่งั้นแย่
สู้ๆค่ะ

[MiSS-U]

  ยาวมากกก  อ่านสะใจไปเลย

ชอบคาวี่ค่ะรู้สึกถึงสองมุมในตอนเดียว  อยู่กับอัลชาก็อ้อนน่ารักแถมตามจีบต่างหาก555
พอเจอศัตรูฮีก็น่ากลัวมาก มาเฟียขาโหดเข้าสิงทันที  รู้สึกว่าเรื่องคลี่คลายแล้วแต่จบ
ด้วยปมใหม่ซะงั้น  อยากรู้จังเลยว่าจะเป็นยังไงต่อ

ปล.+1และเป็ดให้นะคะ 

[iforgive]

เอิ่มมม  มาเฟียคาวี่กลับมาแล้วว  โหดซะ

[sakerum]

  รึว่าสายลับตัวจริงจะเป็น.....โรเบิร์ต ชอว์ตัน

ใกล้จะจบแล้วสินะ อิอิ

รอๆ อัพไวๆน้า

เป็นกำลังใจ

[punchnaja]

" คิดจีบผมอยู่หรือไง คาวัลโล ? "

           "...ใช่สิ ! "

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด คู่นี้เวลาหวาน หวานได้โล่สุดๆ

ส่วนเวลาโหด...เอ่อ โหดได้อีกอ่ะเพ่น้องงง

[kisssky]

คาวี  ไม่ว่าจะทำอะไรก็น่ารักไปหมดแหละ 

[kikumaru]

คิดถึงทั้งคาวีและคนเขียน
ว่าแต่ใกล้จบแล้วจริงๆเหรอเนี่ย
ชอบนะออกแนวบู๊ๆแบบนี้รักระหว่างรบ
เรื่องหน้าจะมีออกแนวนี้อีกไหมช๊อบชอบ

[boworange]

  ในที่สุดก็ตามอ่านหนูคาวี่จนทัน. แม้จะช้ามากๆ

อยากบอกว่าสนุกมากและเนื้อเรื่องโครตน่าติดตาม อ่านแล้ววางไม่ลงไปเลยทีเดียวคะ 

กด Like ให้หลายๆครั้งเลยนะ

ปล.มาอัพบ่อยๆนะคะ 

[Ciin]

รอมานานนมากกกกกกกกกกกกก
แทบขาดใจแหนะ

มาต่อบ่อยๆ ไวๆนะคะ

อ่านตอนนี้แบบงงๆ ขอสารภาพว่าแอบลืมตอนที่แล้วไปนิดนึงง แหะๆ > <

ถ้าคริสไม่ใช่สายลับแล้วใครเป็นสายลับล่ะเนี่ย!!
ไม่เอาคนใกล้ตัวนะคะ กลัวชีคผิดหวัง ฮี่ๆ

[u_cosmos]

ขอแปะก่อน
แอบเครียด เข้าเล้าไม่ได้ ><

.........................

ทำร้ายร่างกายแป๊ปๆมันก็หาย แต่จิตใจนี่มันฝังลึกเกินกว่าจะจาง
คาวี่ร้ายมากกกก เป็นนายเอกไม่ไหว หนับหนุนให้เป็นตัวร้ายอีกคน ฮ่าๆ
ชอบตอนอาคลาร์กหมั่นไส้คาวี่อ่ะ อยากจะหัวเราะใส่คุณอาเหลือเกิน
คุณอาต้องทำใจนะ เขารักกัน ทั้งตัวและหัวใจไปแล้ว

[JipPy]

เท่เกิ่น  น น น น

[ToffeE_PrincE]

โอ้ว เลือดเย็น สมดังมาเฟีย

 

[loveview]

ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ พึ่งได้มาอ่านไม่นานมานี้ ก็พอได้อ่านก็เข้าใจตัวนายเอกค่ะ ซึ่งตามความคิด
ของวิวนั้น คาวี่เป็นคนที่ไม่รู้ใจตัวเองค่ะ ออกแนวใจดีด้วยซ้ำแต่วิถีทางทำให้ต้องแสดง
ออกอีกอย่าง นายเอกค่อนข้างจะเข้าใจสถานการณ์ได้ดีเลยทีเดียวเมื่อเทียบกับท่านชีคของเรา
ที่ออกจา ฉันอยากจะทำอะไรก็ทำ อะไรประมาณนี้แหละค่ะ แต่ก็โอเคนะคะ  จารอตอนต่อไปค่ะ

[threetanz]

สวัสดีค่ะ คุณนักเขียนนน ตามอ่านมาจนครบทุกตอนน สนุกมากมาย  เรื่องราวซับซ้อนซ้อนเงื่อน ปมแน่นปึก เลยจริง ๆ ฮ่าๆ

สนุกมากมายเลยค่ะะะ ^^

[Noi]

เข้ามาช่วยดัน  ตกไปหลายหน้าแล้วนะ

 

[Fairy_94]

รออยุนะคะ! !!!~

[Noi]

ย่องเข้ามาดูอีกรอบ

[sakerum]

แวะมาดู ..... ว่าอัพหรือยัง
ชักจะยากแล้วนะเนี่ย คุคุคุคุคุ

[Noi]

 

[sarama]

คาวี่ร้ายแต่ก็รักค่ะ มั่นมากลูก ตอนที่ยอมรับเรื่องจีบอัลชาอ์นี่โดนมาก...

[Noi]

20 วัน ผ่านไป

[katte]

แจ้งข่าวแทนคนเขียนค่า

ตอนนี้ป้าคนเขียนกลับบ้านค่ะ ไม่สะดวกจะอัพเดตตอนนี้
อีกสองวันคงมาอัพเเล้วค่ะ อิอิ

 

[PAnppyJunJii]

มาดันกระทู้  นานแล้วนาาาาา

คิดถึงคาวี่จัง

[Serin]

Line 43 : คำตอบ




    นาฬิกาเดินอย่างเที่ยงตรงบอกเวลาบ่ายสองโมงสี่สิบห้า  อากาศในห้องขังค่อนข้างร้อนอ้าวขึ้นเนื่องจากสภาพอากาศภายนอกที่ยิ่งทวีความร้อนจัด ผนังโบกปูนซีเมนต์ฉาบเรียบทว่าไร้การตกแต่งใดๆเนื่องจากใช้มันเป็นเพียงห้องขังราวกับจะแผ่ความร้อนออกมาเมื่อยืนอยู่ใกล้ นัยน์ตาของคาวัลโลมองไปยังร่างของ"สายลับ"คนที่ว่ามาเฟียหนุ่มหรี่ตาลงช้าๆ..จ้องมองการสอบปากคำที่ไม่ได้อะไรเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิมแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ


         " จะทำแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ ? "ที่สุดก็ทนไม่ไหวจนต้องออกปากถาม นัยน์ตาสีน้ำทะเลมองภาพความรุนแรงเบื้องหน้าด้วยแววตาเรียบเฉย..ก็มันเป็นเพียงแค่การชกต่อยธรรมดาเท่านั้น ไม่เห็นจะมีอะไรแตกต่าง


         "..คุณจะลองบ้างหรือไง " อัลชาอ์เลิกคิ้วเนิบช้า เอ่ยถามกลับ


         " ไม่มีอารมณ์.." คาวัลโลยักไหล่เฉยเสีย เพราะมันไม่น่าสนใจและไม่มีอะไรให้สนใจ "กะอีแค่..สายลับกระจอกๆคนนึง "
    นัยน์ตาสีน้ำทะเลปรายมองร่างของคริสอีกครา ใบหน้าฟกซ้ำ สีหน้าเหนื่อยอ่อนและร่างกายที่หอบระโหยโรยแรงนั้นอยู่ในสภาพทรุดโทรม ทว่าดวงตายังคงวาววับไม่ยอมแพ้..ใจแข็งสมกับเป็นสายลับ ทว่าร่างกายก็อ่อนแอเกินกว่าจะเป็น"มืออาชีพ"เช่นเดียวกัน


           " คุณสงสัยมาแต่แรก แล้วจะเอาเขาเข้ามาทำงานทำไม " คาวัลโลส่ายหน้า..จ้องมองชีคหนุ่มซึ่งมองการสอบสวนด้วยแววตาวาววับ..


           ริมฝีปากของคนฟังยกยิ้ม " มันจำเป็น "


           " หาเรื่องใส่ตัว "คาวัลโลพ่นลมหายใจพลางส่ายหน้า..." แล้วจับได้ยังไงล่ะ ? "


          " ก็คิดโง่ๆ แอบติดกล้องสอดแนมในวัง โง่เสียจนไม่รู้ว่าที่นี่มีกล้องวงจรปิดติดอยู่ทั่ว " ราเซย์เอ่ยตอบคำพลางใช้สายตาหยามหยันสาดไปยังร่างของผู้ร้ายที่ตนจับมาได้ แต่ใจความนั้นทำให้คาวัลโลยิ่งสงสัยหนัก..


        ....โง่เกินไปจริงๆเสียด้วย..


        โง่จนไม่เหมาะจะเป็น"สายลับ"เอาเสียเลย


          " เหรอ..แล้ว..คิดจะเอาไปให้ใครกันล่ะ? "


          " กำลังเค้นเอาคำตอบอยู่นี่ไง.." รามิลตอบสั้นๆ ขณะที่คนฟังกรอกตามองเพดานห้องขังอย่างเบื่อๆ..ในเมื่อการเค้นเอาคำตอบยังไม่ไปถึงไหน คนถูกถามก็ไม่ยอมปริปากอะไรสักคำ แถมการ"เค้น"เอาคำตอบยังดูไม่จริงจังเสียด้วย..


         ยิ่งมองยิ่งสงสัย...คาวัลโลคาดว่าต้องมีอะไรซ่อนอยู่ในเหตุการณ์นี้แน่นอน..


           " ...หมอนี่...เป็นอะไรนะ สถาปนิกใช่ไหม? "คาวัลโลเอ่ยปากถามลอยๆ พลางมองหน้าคนถูกจับแล้วพ่นลมหายใจช้าๆ " ตรรกะพื้นฐานอย่าง"ที่นี่เป็นพระราชวัง มีทหารประจำ มีการรักษาความปลอดภัย ก็ต้องมีกล้องวงจรปิด "แค่นั้นก็คิดไม่ออกรึไง? แล้ว...ในเมื่อเป็นสถาปนิก ก็ต้องดูออกสิว่าโครงสร้างอาคารแบบนี้ สมควรจะจัดวางกล้องไว้มุมไหน ยังไง ...จะบอกว่าไม่รู้เพราะเป็นอาคารแบบสถาปัตยกรรมอาหรับก็ไม่ใช่ ในเมื่อตัวเองเป็นฝ่ายออกแบบอาคารหอสมุดแห่งชาติที่โครงสร้างไม่ต่างกัน จะบอกว่าไม่ศึกษางั้นเหรอ..ถ้าอย่างนั้นใครจ้างมาเป็นสายลับคงโง่ตาย...แบบนี้มันไม่แนบเนียนเอาซะเลย "


           "....คาวัลโล.." ชีคหนุ่มเเห่งเซเนียยาขมวดคิ้วฉับกับข้อสันนิษฐานอันไม่ไว้หน้าของมาเฟียหนุ่มตรงหน้า  พลางเอ่ยปากทักท้วง..


           "นี่คุณกำลังปิดอะไรผมอยู่ ?" คาวัลโลนิ่วหน้า เอ่ยปากถามชีคหนุ่มทันควัน ขณะที่สองพี่น้องเซฮามัคเริ่มหันมาด้วยท่าทีไม่พอใจ


          "จะบอกว่าเราจับคนผิด...ทั้งที่ผมเห็นเองกับตา.."


          " หุบปาก!! ไม่ได้คุยกับพวกแก " คาวัลโลตวัดสายตาไม่พอใจใส่ราเซย์ และหันไปจ้องชีคหนุ่มเขม็งอีกครั้ง ดวงตาสีน้ำทะเลหรี่ลงช้าๆ...จ้องมองเพื่อถามเอาความจริงจากชายหนุ่มเบื้องหน้า..ซึ่งกำลังปิดยบังอะไรบางอย่างกับเขาอยู่..


           " หรือ...คุณกำลังปกป้องใคร..." ดวงตาสีน้ำทะเลวาววับ...ไม่พอใจกับข้อสันนิษฐานที่ปรากฏชัดเจนที่สุด..


           " เมื่อได้ผู้ต้องสงสัยเราก็ต้องจับนะคาวัลโล หรือจะให้ผมปล่อย ทั้งที่เห็นเขาทำความผิดอยู่ซึ่งหน้า " อัลชาอ์ส่ายหน้าพลางถอนหายใจพรู " ผมว่ามายืนเถียงกันตรงนี้ก็ไม่มีประโยชน์ ออกไปคุยกันข้างนอกเถอะ "


            " ตอบผมก่อนสิ ! "คาวัลโลส่ายหน้า เอ่ยปากอย่างดื้อดึง


           " ผม...." ชีคหนุ่มเอ่ยปาก จ้องมองตอบสายตาคู่นั้นราวกับจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าก็เพียงแค่คิดจะพูด เพราะอีกหนึ่งวินาทีต่อมา อัลชาอ์ก็พ่นลมหายใจช้าๆ จ้องมองตอบแววตาวาววับคู่นั้นด้วยสีหน้าชาเฉย


           " เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ "


           " นี่..! ผม......"


           " อย่าลืมว่าเราตกลงกันไว้แล้ว และตอนนี้ตัวคุณอยู่ในสถานะไหน นี่ไม่ใช่เรื่องที่จะมาก้าวก่าย  "นัยน์ตาสีเข้มจ้องสบไม่อ่อนข้อ ฝ่ามือหนาคว้าหมับที่ต้นแขนของมาเฟียหนุ่มแล้วกระตุกแรงๆเป็นสัญญาณให้หยุดอาการหงุดหงิด พร้อมจะกระทืบบาทตวาดอึงไว้เท่านั้น และบอกอีกเช่นกัน ว่าตอนนี้อยุ่ในสถานการณ์ไหน..ใครมีสิทธิ์หรือไม่มีสิทธิ์

           " รามิล ราเซย์..จัดการต่อไป ส่วนคุณออกมาได้แล้ว  " อัลชาอ์พ่นลมหายใจแรง ออกแรงลากดึงร่างของคาวัลโลให้ห่างออกมาจากกรงขัง ชีคหนุ่มออกแรงลากเจ้าคนที่ยังมีท่าทีขัดเคืองไม่น้อยให้ออกมาพ้นจากห้องขังนั้น และเมื่อก้าวไปถึงปากทางขึ้นจากเรือนจำ พบร่างของสองมาเฟียที่ยืนรออยู่พร้อมฮาซาน จึงยอมหยุดฝีเท้าในที่สุด

          ร่างของชีคแห่งเซเนียยาหมุนตัวกลับ จ้องมองใบหน้าและแววตาไม่พอใจของคาวัลโล วาลกัส ดวงตาสีน้ำทะเลคู่นั้นยังคงขุ่นมัวและเต็มไปด้วยความไม่พอใจ..ปกติมันคงทำให้อัลชาอ์ใจอ่อนและนึกยอมอ่อนลง ทว่า..ไม่ใช่กับตอนนี้...

        " บางครั้ง เราไม่จำเป็นต้องพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดทุกอย่าง คาวัลโล.."

         "แล้วไง?...จะบอกว่าผมควรยืนโง่ๆมองคุณทำเรื่องบ้าๆจนจบรึไง? "คนถูกสอนขมวดคิ้วกับคำพูดเสียดหูแล้วเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้...ทำให้ชีคหนุ่มนิ่วหน้ากับวาจาเสียดหู..หงุดหงิดกับคนที่พอกลายเป็นไฮยีน่าตัวแสบแล้วก็ช่างดื้อด้านและรั้นเสียจนน่าปวดหัวเป็นที่สุด

         " ผมว่าผมบอกคุณดีๆก่อนแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้ออกมาเงียบๆ..แต่คุณกลับโวยออกมาเสียได้.. ทุกสิ่งย่อมมีเหตุผลในตัวของมันนะคาวัลโล ถึงแม้ตอนนี้คุณจะไม่เห็นก็ตาม...เอาล่ะ ออกไปได้แล้ว ไปทำ"ธุระ"ของคุณให้เสร็จเรียบร้อยเสีย " ชีคหนุ่มเอ่ยตอบสั้นๆ ไหวไหล่หันหลังกลับไปยังห้องขังเดิมที่จากมาอย่างรวดเร็ว ท่าทีชาเฉยไม่ใส่ใจนั้นทำให้คนมองหน้านิ่ว ปวดหัวจี๊ดขึ้นมาทันควัน

          "...พูดแบบนี้แล้วจะเดินหนีไปอย่างนั้นน่ะเหรอ...อัลชาอ์ ! กลับมานี่นะ.! คุณมาปิดผมแบบนี้ได้ยังไง! ..." คาวัลโลดิ้นเร่า ออกปากทักท้วงทันควันด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่ง

          " โวยวายอะไรของแก คาวัลโล " ทำท่าจะหันหลัง หันรีหันขวานจะเดินไปคว้าแขนอัลชาอ์ออกมาพูดกันให้รู้เรื่องแต่มือของคนมากแรงกว่าคว้าหมับ ถามด้วยน้ำเสียงเข้มๆที่ส่อแววตำหนิชัดเจน

          "คุณอา...." คาวัลโลหันขวับ ครางเบาๆพลางมองหน้าคลาร์กซึ่งกำลังขมวดคิ้วให้เขาแบบไม่พอใจเล็กๆ

          " เป็นอะไร? มาโวยวายอย่างกับเด็กๆ " คลาร์กนิ่วหน้าใส่หลานชายตนอย่างไม่พอใจ ฝ่ามือที่กำแขนออกแรงกระตุกเบาๆให้ร่างของคาวัลโลต้องเดินตามแรงตน แม้ว่าใบหน้าของคนถูกลากจะฉายแววไม่พึงใจกับท่าทีนั้นก็ตาม " เอะอะอะไรกันนัก แกจะไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับการทำงานของคนอื่นเขา หน้าที่ตัวเองมีทำไมไม่ทำ โวยวายอะไรอยู่ "

         " แต่...." แต่มันก็เกี่ยวกับเรื่องที่เขารับปากไม่ใช่หรือไง?

         " เมื่อกี้เขาก็บอกไม่ใช่เหรอว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่แกควรยุ่ง " คลาร์กนิ่วหน้า ละฝ่ามือออกจากแขนของหลานชาย ทันทีที่พาร่างของตนและคาวัลโลขึ้นมาจากคุกใต้ดินเป็นที่เรียบร้อย ใบหน้าของคุณอาที่กอดอกจ้องมองมาอย่างตำหนิทำให้คาวัลโลมีสีหน้าเจื่อน " ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวแต่เป็นเรื่องความมั่นคงประเทศ เขามีเรื่องภายในที่ต้องจัดการ ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขาที่ต้องมาแจกแจงให้แกฟัง ขอบเขตของ"คนนอก"กับ"คนที่อยู่ในตำแหน่ง"มันต่างกันนะ  คิดเสียบ้าง ไม่นานแกก็จะขึ้นเป็นบอส ยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าบางเรื่องเราก็ไม่จำเป็นต้องบอกทุกคนไปเสียหมด  "

          ".............."

          " อีกอย่าง ทำตัวจู้จี้จุกจิกเป็นป้าแก่ๆแบบนี้ มันน่ารำคาญนะ ระวังจะถูก"เบื่อ"ขึ้นมาซะล่ะ"  ริมฝีปากของคนพูดยกยิ้มยียวน..อีกทั้งใจความนั้นทำเอาร่างของคาวัลโลสะดุ้งเฮือก..

          มาเฟียหนุ่มผู้เพิ่งจะนิ่งฟังอย่างพยายามจะเป็นผู้ใหญ่พลันสะดุ้ง สีหน้าขัดใจกับวาจาของคลาร์กอย่างชัดเจน นึกว่าอาของเขาจะพูดจาสั่งสอนกันดีๆ แต่ดันแฝงไอ้ประโยคยุแหย่ชวนหงุดหงิดแบบนี้มันหมายความว่ายังไง!?

          " คุณอา! " คาวัลโลร้องแหว ขณะที่คนยุหัวเราะหึๆ สีหน้ามาดร้ายอย่างเห็นได้ชัด..

          " ก็แล้วมันจริงไหมล่ะ โหวกเหวกโวยวายขอให้"บอกหน่อย " "อธิบายหน่อย" ยังกับยัยป้าแก่ๆกลัวสามีทิ้ง เฮอะ ! " ปากคอเราะร้ายทั้งยังคำพูดคำจาแบบนั้นส่อแววอยากแกล้งและยุให้แตกคอแท้ๆ คาวัลโลยังทำเป็นไม่ได้เห็นแล้วดิ้นตามเสียอย่างนั้น....แกเร็ตมองแล้วถอนหายใจหน่าย..นึกระอาใจ และนึกสงสารชีคแห่งเซเนียยาขึ้นมาอีกหน่อย

         ..โดนคนอย่างคาวัลโลผูกติดหรือหลงรัก ไม่ต่างกับเอาตัวเองไปยืนอยู่ขอบเหวนรกเลยให้ตาย 

 
         "นี่....คาวัลโล "น้ำเสียงที่จริงจังขึ้นมาอีกนิดของคลาร์ก..ทำให้หลานชายตัวดีที่หน้านิ่วบ่นหงุงหงิงต้องหันไปมองอย่างจริงจังอีกครา..

         "...ครับ..." รับคำงึมงัม พลางขยับคอเสื้อโธปตัวยาวที่ถูกคลาร์กกระชากไม่เบาแรงเพื่อรั้งเขาไม่ให้เดินตามไปคุยกับอัลชาอ์ให้เข้าที่

         " เคยคิดบ้างไหม..ว่านี่มันแค่ความหลงน่ะ? "   คำถามจากเจ้าของดวงตาสีบรูเน็ตคู่นั้นจริงจังและไม่แฝงแววล้อเล่น..นัยน์ตาคู่นั้นจ้องมองมาด้วยสีหน้าพิจารณา ไม่ได้ดูถูกหรือต่อว่า..ทว่า มันเป็นความอยากรู้..และต้องการคำตอบโดยแท้จริง..

         "............."

          คาวัลโลขมวดคิ้ว...ไม่ตอบคำ เขาจ้องสบตาผู้เป็นอาที่หยุดฝีเท้า และจ้องมองมาเงียบๆ..อยากรู้ว่าเพราะอะไรคลาร์กถึงได้คิดแบบนั้น? หรือในสายตาของคลาร์กแล้ว เขายังแสดงความรู้สึกที่มีต่ออัลชาอ์ไม่ชัดเจนพอ?

        คุณอามองหน้าของเขาที่ฉายแววงวยงงแล้วถอนหายใจพรู....คล้ายเหนื่อยระอา

        " มันก็มีหรอกนะ ไอ้คำน้ำเน่าที่บอกว่าความรักไม่เกี่ยวกับเวลา..แค่เจอกัน...สบตากันแค่เเว้บเดียวก็ตกหลุมรักกันได้.." พูดเองแล้วขำเองพลางส่ายหัว คลาร์กมองหน้าเจ้าหลานชายคนสนิทที่เริ่มทำตาขวางใส่ อย่างบ่งว่ามันไม่ชอบที่จะถูกเรียกสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ว่าเป็นแค่"ความหลง"

       ..แต่จะไม่ให้เขาสงสัย..รึคาใจได้หรือ ในเมื่อความสัมพันธ์หรือสิ่งที่มันเรียกว่า"ความรัก"ของหลานชายเขานั้นเกิดขึ้นมาในเวลาเพียงไม่กี่คืนวัน!?

      " แต่ฉันสงสัย..คาวัลโล...ในวันนี้แกพูดว่าตัวเองจริงจัง...ไม่อยากกลับบ้าน อยากอยู่ที่นี่เพราะว่ารัก...ฉันอยากรู้ ว่าหากมันผ่านไปซักครึ่งปี..แกยังจะคิดแบบนี้อยู่อีกรึเปล่า...หรือสุดท้ายไอ้เหตุการณ์ที่แกดิ้นทุรนทุรายจะเป็นจะตายนี่จะเป็นแค่..ความหลงไหลชั่วครั้งชั่วคราว ...ที่สุดท้ายก็หายไปตามกาลเวลา  " ดวงตาของคลาร์กหรี่ลงช้าๆ จ้องมองหน้าหลานชาย..ที่บัดนี้มันก็จ้องมองสบตาตนเขม็ง

       " ระยะเวลาที่แกมาอยู่ที่นี่..ก็เพียงแค่สองเดือนกว่าๆ...นั่นน่ะ มันอาจจะมากพอที่จะเพาะความรู้สึกรักใครสักคนขึ้นมาก็จริง..แต่ที่ฉันสงสัยไม่ใช่จุดเริ่มต้น...แต่เป็นทางเดินระหว่างนั้นต่างหาก ถ้านี่มันเป็น"รัก"อย่างที่แกพูดจริงๆฉันก็ไม่ว่า..แต่ถ้าไม่..การที่แกมากำหนดอนาคตตัวเองด้วยความรู้สึกครึ่งๆกลางๆนั่นล่ะคือปัญหา..."

         "............."

          " ฉันไม่อยากให้ทางเดินของแกต้องมาบิดเบี้ยว หรือว่าพลัดหลง เพราะความรู้สึกชั่ววูบ หรือด้วยสิ่งที่มันคล้ายกับความรักหรอกนะ เพราะนั่นไม่ได้หมายถึงแก แต่หมายถึงฉันและวาลกัสทุกคน ที่ตอนนี้ต้องเดินตามเส้นทางที่แกขีดและจะนำพาพวกเราไป ถ้าผู้นำโลเล ไม่มีจุดหมายที่แท้จริง แล้วบรรดาลูกน้องอย่างพวกฉันมิต้องบรรลัยไปหมดหรือ? "

           ".........."

          "  ถ้าแกคิดขึ้นเป็น"บอส"และยังคิดจะเป็นคนรักของผู้ชายคนนั้นไปด้วยความหลงชั่วครั้งชั่วคราว...นั่นมันหมายถึงความเสียหายของวาลกัส ถ้าจะเป็นแบบนั้น ฉันว่าสู้ให้มันจบๆไปเสียยังจะดีกว่า "

          "นั่นคือสาเหตของการกระทำที่แล้วมาของคุณเหรอ? " คาวัลโล วาลกัส เปรยบถามออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย..หากดวงตาสีน้ำทะเลที่จ้องมองอาของตนนั้นวาววับ.. "นั่น..คือคำตอบของการกระทำบ้าๆที่แล้วมา ใช่ไหม? "

        คาวัลโลขมวดคิ้วมองหน้าคลาร์กเขม้ง..จากที่สงสัย และยังสงสัยมาตลอดว่าอะไรคือสาเหตุของการกระทำบ้าบิ่นนั้น คลาร์กที่เขารู้จัก..คุณอาของเขาอาจจะเป็นคนปากจัด หุนหันและร้ายกาจก็จริง แต่ทว่าเขาก็ไม่ใช่คนไร้เหตุผล ไม่ใช่..คนที่จะใช้กำลังหรือกระสุนปืนมายุติเรื่องราวทั้งหมดอย่างที่ได้แสดงออกมาเมื่อยามเช้าของวันนี้..

         หรือนี่จะเป็นเหตุผลของสิ่งที่คุณอาได้ทำลงไป...ใช้ความเป็นความตายและกระสุนปืนมาวัดใจและทดสอบความจริงจังของเขาอย่างนั้นเหรอ?

         "........"

          " ถ้าที่แล้วมาคุณอยากจะวัดใจหรือพูดหยั่งเชิงกันเล่นๆผมก็ไม่คิดจะโกรธหรอก..." คาวัลโลเอ่ยต่อเมื่อยังไม่มีคำตอบใดออกมาจากปากของคลาร์ก นัยน์ตาสีน้ำทะเลจ้องมองใบหน้าของผู้เป็นอา..จ้องมองดวงตาคู่นั้นแล้วค่อยผ่อนลมหายใจช้าๆ..

          " แต่ถ้าที่คุณพูดมานั่นคือความรู้สึกจริงๆ...ผมจะถือว่ามันเป็นการหยามเกียรติผม..และไม่น่าให้อภัยอย่างที่สุด !"

            คาวัลโลจ้องหน้า คลาร์ก โรเซนเบิร์กผู้เป็นอาอีกครั้ง ครานี้เขาจับจ้องด้วยแววตาหนักแน่นและมั่นคงที่สุด จ้องมองสบดวงตาสีบรูเน็ตของคนที่เป็นทั้งครอบครัวคนสำคัญและมือขวาที่เก่งกาจเปี่ยมด้วยฝีมือ  ทั้งยังมองไปยังที่ปรึกษาที่ป็นดั่งมือซ้ายของตน..แกเร็ต เคย์ ซึ่งจ้องมองมาก่อนแล้ว ด้วยความสงสัยที่ไม่ต่างกัน...

           " ผมไม่สน...ว่าคนอื่นจะประเมิณค่าความรู้สึกหรือการกระทำของผมที่นี่ไว้แบบไหน...หลายคนมันก็มองว่าผมเป็นคนโง่..หลายคนก็บอกว่าผมมันบ้าและสมควรโดนดี หลายๆคนก็มองว่าผมกลายเป็นอีตัวสนองตัณหาคนอื่นเพื่อรักษาชีวิต...นั่นน่ะ..ผมได้ยินมาหมดแล้ว ผมรู้หมดแล้ว พบเจอมันและปวดแสบปวดร้อนกับคำพูดนั่น ดิ้นเร่าๆกับคำประณามหยามเหยียดของคนอื่นเหมือนคนบ้า คนโง่ ที่ไม่มีสมอง "

             " มาตอนนี้ผมถึงได้คิด...เพราะ"เขา"สอนผมว่าไม่ต้องสนใจ ไม่ต้องคิดแทนคนอื่นว่าเขาจะมองกับเราแบบไหน ตราบใดที่เราไม่ได้เป็นแบบนั้น...ความคิดคนอื่นน่ะมันห้ามไม่ได้ แต่ความจริงจะพิสูจน์ให้เห็นได้เอง ไม่ว่าความรู้สึกของผมที่เกิดขึ้นจะเป็นแบบไหน จะแค่รักหลอกๆ หลงชั่วครั่งชั่วคราวแล้วจางหายไป หรือจะเป็นความรู้สึกที่มั่นคงจนตาย เวลาเท่านั้นจะเป็นตัวตัดสิน และนั่น...ผมก็อยากให้คุณรอดูให้ดี "

             " ผมไม่คิดจะพร่ำพูดหรอกว่าคุณไม่เข้าใจ คนไม่รุ้จักความรักหรือไม่เห็นใจคนอื่น ถึงมันจะเป็นความจริงก็เถอะนะ ..." ริมฝีปากบางระบายยิ้ม กระตุกขึ้นคล้ายขบขัน  " แต่ผมจะให้คุณรอดู...ดูว่าหลังจากนี้อะไรจะเกิดขึ้น...คอยดู...ว่า"บอส"อย่างผม.. คาวัลโลที่เป็นเด็กไม่ประสีประสาในสายตาคุณจะทำให้ได้รู้เอง...ว่าไอ้ความรู้สึกครึ่งๆกลางๆหรือความหลงที่คุณมองนั่นมันจะไปได้ไกลแค่ไหน..."

             " และที่สำคัญ อย่าประเมิณความรู้สึกหรือคำพูดของผมไว้ต่ำเกินไป...อะไรที่ผมพูดออกมาว่าจะทำก็คือทำ อะไรที่ผมตัดสินว่าใช่ก็คือใช่..ผมไม่แคร์ถ้าคุณจะสงสัยในความสามารถของผม คำสั่งของผม หรือกระทั่งสงสัยในตัวผม แต่กรุณาอย่ามาสงสัยในสมองและสติรู้คิดของผม..อย่ามาพูดว่าผมหลอกตัวเองว่ารู้สึกรักทั้งๆที่มันเป็นความหลง อย่าพูดเหมือนรู้ดีว่าผมเป็นแบบไหน..ตราบใดที่คุณไม่ใช่ คาวัลโล วาลกัส "


          คาวัลโลสบมองแววตาของผู้เป็นอา..จ้องเขม็งราวกับวัดใจหลังจากคำพูดนั้นจบลง ราวกับจะอยากรู้ ว่าผู้เป็นคนสนิทนั้นจะคิดตอบเช่นไรกับคำพูดของตน..

          ช้า...นาน....คลาร์กจึงค่อยพ่นลมหายใจช้าๆ...ราวกับเหนื่อยใจ..ไม่ก็หน่ายเกินกำลัง..


             "  นี่คือความตั้งใจของแกสินะ" คลาร์กพ่นลมหายใจหลังจากได้ฟัง...มีแนวโน้มสูงว่าต่อไปอนาคตแกงค์วาลกัสจะโดนครอบงำด้วยเงาของศัตรูที่มองไม่เห็นแถวๆประเทศแถบนี้..คิดแล้วน่าปวดหัวชะมัด

        แต่...ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ..

           คนเป็นอาจ้องมองใบหน้าของเจ้าหลานชายตัวแสบ...ใบหน้า...ที่แม้จะมีร่องรอยฟกช้ำจากการวิวาทแต่ก็ยังคงความสดใส ดวงตา...ซึ่งแม้ผ่านการร้องไห้ก็ยังวาววับด้วยความมีชีวิตชีวา..ทั้งยังคิดถึงรอยยิ้มแสนสุขหรือดวงตาที่เปี่ยมด้วยความรักความผูกพันธ์ในยามที่คาวัลโลจ้องมองผู้ชายที่มันรักคนนั้น..

          ..บางที...เขาก็อาจจะแค่กังวลไม่เข้าเรื่อง....คนแก่ๆอย่างเขาคงคิดมาก ห่วงอยู่อนาคตของลูกหลานจนเกินไป..

          ..มองหน้าหลานชายอีกครั้งแล้วก็ถอนใจอีกครา..บอกตัวเองว่าอนาคต...ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเขา แต่ขึ้นอยู่กับตัวมันที่จะตัดสินใจเอาเอง..

            จะเลือกความรักที่ต้องผ่านความยากลำบาก หรือความสุขแม้จะไร้หัวใจก็แล้วแต่ตัวมัน


              "..ใช่....." คาวัลโลพยักหน้ารับ..จ้องมองคลาร์กแล้วเอ่ยสำทับ " .แล้วก็ไม่ต้องพยายามพูดให้ผมหมดกำลังใจหรือไขว้เขว...เพราะผมไม่สนหรอกว่าจะมีคนสงสัยในความรู้สึกของผมสักกี่ร้อยกี่พันคน..ขอเพียงคนที่ผมอยากให้รู้เขาเข้าใจก็เพียงพอแล้ว"   

             " ...เหอะ....คนตระกูลนี้นี่มันหัวเเข็ง ไม่น่ารักเลยสิน่า " คลาร์กเอ่ยปากบ่นพลางส่ายหัว ฝ่ามือวางหมับลงที่ศรีษะของคนใกล้ตัว ขยุ้มผมแดงๆของแกเร็ต พลางดึงเล่นเบาๆ " ไม่น่ารักว่าง่ายแบบแกเร็ตบ้างนะหืออออ...พวกแกเนี่ย "

             "..นับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่เอามือออกมีเรื่องนะครับ " แกเร็ต เคย์ส่งเสียงเข้มๆใส่พลางขยับแว่นกรอบใสของตนเองแล้วกระแอมในลำคอ..สีหน้าไม่พอใจเด่นชัด... แต่คาวัลโลยังเห็นมันกำลัง..แอบยิ้ม?

             " กล้าก็ลองสิแก..." คลาร์กคำรามกลับคำขู่นั้น ไม่พอหนุ่มเยอรมันยังกำหมับที่โคนผม กระตุกเส้นผมสีแดงเรียบแปล้ของแกเร็ตอย่างเจตนามาดร้ายเป็นที่สุด

             "...เดี๋ยว....อย่ามาตีกันเฉไฉคำถามผมนะ ตกลงว่าไอ้เรื่องบ้าๆที่ผ่านมา ทำเพราะแบบนี้ใช่ไหม!....." คาวัลโลอ้าปากโวย คาดคั้นเอาบ้างเมื่อเห็นคุณอาที่รักและเจ้าเด็กในปกครองรายนั้นทำท่าจะตีกันอย่างที่เห็นประจำ เป็นผลให้คลาร์กหน้านิ่ว ยอมละมืออกจากเส้นผมของแกเร็ตและกลับมาบ่นเฉไฉอะไรไปเรื่อยเปื่อยเช่นคนไม่ยอมรับความผิด ..ทั้งๆที่โดนจับได้ซึ่งหน้าเสียขนาดนั้น

                แกเร็ตขยับตัวห่างสองอาหลานพลางเอื้อมมือเข้าจัดแต่งทรงผมตัวเองที่ถูกฝ่ามือของคลาร์กจัดการขยำเสียจนไม่เป็นทรง  ที่ปรึกษาคนเก่งของวาลกัสบ่นงึมในใจ นัยน์ตาสีทองมองไปยังสองอาหลานที่โวยวายคุยกันเบื้องหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย...แต่ถึงจะเบื่อเขาก็ยังยิ้ม เมื่อมองเห็นแววตาสุกใสของคลาร์ก โรเซนเบิร์ก ชัดถนัดตา

         ..บางที ชะตากรรมของเขาคงไม่ต่างกับชายที่เขาเพิ่งนึกสงสารไปเสียเท่าไหร่ เพราะการเอาตัวไปผูกติดกับคลาร์ก  ก็ไม่ต่างกับการเอาระเบิดเวลาห้อยคอไว้อยู่แล้ว

          แต่ยังไง...เขาก็พอใจที่จะได้แขวนมันไว้อยู่ดี..



  .....................