หัวข้อ: Stone rose's line:กุหลาบทรายใต้เงาหิน-จบ- UP>>แจ้งข่าวส่งหนังสือ+โด 28/2/55

[Ryze]

ฮือๆ ไม่น่าอ่านคอมเมนท์ก่อนเลย
ไม่กล้าอ่าน กีซซซ รอตอนหน้าาา

**************************

ซิกๆ อ่านแล้ว ..
ฮือ คนที่ทรยศได้แนบเนียนที่สุด และเจ็บปวดที่สุด ก็คนใกล้ตัวนี่แหละ
ถึงจะมีเหตุผลดูดีล้านแปด สุดท้ายฟังแล้วน่าให้อภัย..

แต่.. จะทนได้เหรอ กีซซซ

คาลวี่รู้แล้วจะทำยังไงนะ?

แล้วอเล็กซ์ จะแก้ปัญหาเองได้มั้ย
ไม่รู้ทำไม อ่านๆไป ดูฮีแก้ปัญหาเองไม่ค่อยจะได้เรื่องเลย...

[MaeMoo]

ถ้าคุณลุงเป็นคนวางแผนเบื้องหลัง
คาวี่จะทำยังไงเนี่ย

แล้วชีคล่ะ ถอดใจแล้วจริงๆเหรอ

[ToffeE_PrincE]

ต้องหลอกให้นังวี่รู้สึกถึงใจตัวเองซ่ะทีน่ะ อัลชาห์
งัดออกมาใช้หลอกนังวี่เลย มีกี่แผนเอาออกมาใฃ้ให้หมด
ให้นังวี่รู้ใจตัวเองซ่ะที
มามา เดี๋ยวช่วยนั่งคิดหาวิธี
เอ่อ ตอนนี้คิดไม่ออก คิดเองไปก่อนน่ะ

สู้ๆน่ะอัลชาห์

 

[maple4120]

ไม่นะ! หมางเมินกันซะแล้วว
อย่างนี้จะยังมีโอกาสได้อ่านบทอัศจรรย์ของสองคนนี้อยู่อีกรึป่าวเนี่ย  (ยังแอบคาดหวัง  )
แต่แบบเฮ้ยย ร๊อบน่ารักอ่ะ คาวี่น่าจะนิสัยงี้เนาะ รักตายเลย
ว่าแต่ ร๊อบดีขนาดนี้ ทำไมถึงได้เลิกล่ะ น่าสงสัยจริงๆ
เอ๊ะ หรือเพราะอัลชาอ์มาปิ๊งคาวี่  เห้ยย งี้ก็มีโอกาสรีเทิร์นอ่ะดิ
ม่ายยยยยยย 
แต่แบบนะ ถ้าคาวี่รู้ว่าโดนถอดออกจากตำแหน่งบอสแล้วจะทำไงเนี่ย
อย่างนี้ที่พยายามมาตลอดก็สูญเปล่าอ่ะดิ แถมยังหมดโอกาสเลิฟๆกับชีคไปฟรีๆอีกต่างหาก โอ๊โนววว 
แต่เป็นแบบนี้ก็มีข้อดีน๊า เพราะถ้าไม่ต้องเป็นบอสแล้ว คาวี่ก็สามารถกุ๊กกิ๊กกับชีคได้โดยไม่มีความผิดน่ะสิ ว้าว!
เอาเป็นว่ารอตอนต่อไปนะค๊า รักเรื่องนี้ที่สุดเลย!

ปล. เราอาบน้ำทุกวันนะ 

[konnarak]

 

[carmel]

ลุ้นพอๆกับข้อสอบปลายภาค
ฮ่าๆๆๆ

ไอ่วี ถ้ารุ้ความจริงทั้งหมดคงจะปวดหัวใจน่าดูเชียว
ตัดใจจากท่านชีคของเราเพื่อตำแหน่งหัวหน้า
แต่ไหนลุงถึงทำแบบนี้ซะงั้น

ว่าแต่คนที่หักหลังนั้นใคร??อะไรยังไง

ขอบคุณนะคะ

[butajang]

เหอๆๆ ตอนใหม่มาเเล้ว สู้ๆนะคะ คนเเต่ง วิ่งเข้ามาเเล้วก็เลี้ยวกลับไป เดี๋ยวมาเจอกันใหม่ จะมาเมนท์ต่อ  +1 ไปก่อน ให้คนเเต่ง

[iforgive]

ชีคน่าสงสารที่สุด  มามะ  จะกอดปลอบให้
คาลเองก็สับสนในตัวเองมาก ๆ ช่วงนี้  เฮ้อ

[penda]

 
ช่วนี้กำลังอึนๆเครียดๆ
อ่านเรื่องนี้แล้วไม่ช่วยคลาดเครียด
แต่ช่วยเปลี่ยนเรื่องเครียดแทน555+
(บ้าไปแล้ว )


 

[ai_no_uta]

หลังจาก เป็นรีดเดอร์ในเงามานาน ขอแสดงตัวก็ตอนนี้อ่ะค่ะ
ตั้งแต่แรก รักคาวี่มากกกก แต่ตอนนี้เริ่ม จะหมั่นไส้ นีดนึงแหละนะคะ อย่าโลเลอย่านี้เซ่
ไม่เห็นใจ อัลชาว์มั่งเลยยย เดี๊ยะถ่านไฟเก่าคุขึ้นมานะ อย่าให้รู้ว่า น้ำตาเช็ดหัวเข่า!!!!


ปล. อิน เกินไปป๊าวววเนี่ย =]]] ต่อไวๆนะคะ ไรท์เตอร์ เป็นกำลังใจให้ จุ๊ฟๆ

[gumrai3]

ถ้าคาวี่รู้ว่าลุงเป็นคนทำละ ถ้าคาวี่ไม่เป็นหัวหน้า คาวี่จะเป็นภรรเมียท่ายชีคไม ถ้าท่านชีคมันรู้ว่าใครเป็นคนวางแผนท่านจะช่วยคาวี่ไม

ท่านชีค 

[ammer]

แบบว่าแอบดีใจคะ่ที่ท่านชีคตัดใจซะที แล้วก็ถ้าไม่ถึงวันที่คาวัลโลรักท่านชีคจริงๆก็ไม่อยากให้ท่านชีคแสดงท่าทางว่ามีเยื่อใย อยากให้ตัด!!!!ให้ขาดไปเลยจริงๆ
มีปมขึ้นมาอีกแล้ว เรื่องอะไรกันอีกละเนี่ย แล้วคาวัลโลจะเป็นยังไงถ้ารู้เรื่องทั้งหมดว่าตัวเอง"ไม่เป็นที่ต้องการ"แล้ว ทั้งทางนี้และทางโน้น

[nutgen]

I miss you...

[Serin]

พรุ่งนี้อัพค่า ~~
วันนี้ปั่นอยู่ คาดว่าไม่ทัน

[kitty]

 

[Chk~a]

มารอ ๆ พรุ่งนี้ ๆ

[คนของเธอ]

รอจ้า...

[nutgen]

คิดว่าท่านซีคกำลังแอบยั่วให้หึงอยู่รึเปล่าเอ่ย ประมาณว่าอยากดูปฎิกิริยาของหนูคาวี่อะไรแบบนั้น

อ่านไปอ่านมารู้สึกสะใจหน่อยๆแฮะตอนนี้ ฮ่าๆ

[Serin]

Line : 25  สอบสวน


    คาวัลโลนั่งนิ่งบนเก้าอี้ รอยยิ้มของเขาปรากฏบนริมฝีปาก หากแต่จ้องมองสีหน้าอวดดีเย่อหยิ่งของราฟาเอลโร่ บอนด์เต้ ชายผู้มีสมญาว่าเทพบุตรแห่งเรกาโซ่ด้วยแววตาวาววับ...วูบหนึ่งที่ความโกรธเกรี้ยวผลักดันให้เขาอยากจะควักปืนมาซัดกระสุนใส่มันให้ตายตกลงไปอย่างที่ใจหวัง อยากจะฆ่ามันแล้วเอาทิ้งกลางทะเลทรายให้เป็นเหยื่อแร้งกา ให้สัตว์พวกนั้นจิกทึ้งร่างนี้จนเหลือ แต่โครงกระดูก แล้วจึงส่งไปเป็นของกำนัลให้กับพวกเรกาโซ่...ให้พวกมันแค้นใจจนกระอัก ให้สาสม กับสิ่งที่พวกมันทำไว้กับเขา....ความคิดนี้ลอยเวียนวนในสมองไม่ยอมผละจาก นับแต่ก้าวลงมายังห้องขังนี้ ยิ่งได้สบมองแววตาท้าทาย แววตาอวดดีที่ไม่เคยจางหายนั้นแล้ว..ความเคียดแค้นและโกรธเกรี้ยวยิ่งทบทวี....

...แต่แล้วเขาก็ถอนใจพรู หลับตาลงด้วยสีหน้าสงบนิ่ง...


  การแก้แค้นเป็นอาหารเลิสรส เมื่อมันเย็นแล้ว...


     คาวัลโลเตือนตัวเองอย่างเคร่งเครียด ...หากเขายังไม่"เย็น"พอจะจัดการมันได้ ทุกอย่างก็จบกัน การนำ"อารมณ์"ของตัวเองมาร่วมในการสืบสวนรีดข้อมูลไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ ถึงอยากจะฆ่ามัน ถึงอยากจะทำร้ายมันให้สาสม...แต่นี่มันไม่ใช่เมื่อยี่สิบปีก่อนที่จะได้ฆ่าใครได้ตามใจ และเขาก็ไม่ใช่มาเฟียหัวเก่าที่ใช้การเข่นฆ่าเพื่อข่มขวัญหรือต่อรองพวกศัตรู...

    อาวุธที่"ดี"ที่สุดในยุคนี้ ไม่มใช่ปืนผาหน้าไม้ ไม่ใช่ระเบิดหรือมือสังหาร เป็น"เงิน" ต่างหาก

จะฆ่าใครสักคน ไม่จำเป็นต้องปลิดชีวิตมันให้จบลงต่อหน้า

หากแต่ตัดทางหากิน ตัดเม็ดเงินที่หล่อเลี้ยงธุรกิจ ค่อยฟาดฟันมันช้าๆให้มันค่อยๆตายลงอย่างทรมาร...

...การแก้แค้นที่สาสม ไม่ใช้เพียงการทำร้ายร่างกายหรือฆ่ามันทิ้ง แต่มีวิธีมากมายนัก..

ดังนั้น ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน ไม่จำเป็นต้องโกรธหรือฉุนเฉียว ในเกมส์นี้มันเป็นเหมือนหนึ่งในบททดสอบความ"เหนือชั้น"ว่าระหว่างเขากับราฟาเอลโร่ ใครที่จะพลาดแสดงอารมณ์ออกมาก่อนกัน..

...ต่อให้มีอำนาจล้นมือ สามารถสั่งฆ่ามันได้ในพริบตา แต่หากการสืบข้อมูลล้มเหลว การเจรจาไม่เป็นผล ปล่อยให้ความโกรธเกรี้ยวครอบงำสติ...นั่น.... ไม่ต่างจากพ่ายแพ้...

 และศักดิ์ศรีของเขาก็บอกว่าเขาพ่ายแพ้ไม่ได้...ในเมื่อเขายอม"ทิ้ง"ทุกอย่างเพื่อเดินบนเส้นทางของมาเฟีย..

   ...ยอมปล่อยมือและปัดทิ้งความรักที่ยื่นมาหา ยอมละทิ้ง"รัก"ที่มีตัวตนอยู่ตรงหน้า...ไม่ต่างจากที่ราฟาเอลโร่ บอนด์เต้ มันเคยทำ.

     ฮาซานยืนอยู่หน้าประตูเหล็ก องค์รักษ์หนุ่มจ้องมองบรรยากาสเงียบงันในห้องขัง มองสีหน้าของมาเฟียหนุ่มเบื้องหน้าที่ค่อยหลับตาลงและนิ่งเงียบด้วยความกังขา เมื่อพบว่าเจ้าตัวสงบกว่าที่คิด ทั้งที่น่าจะโกรธเกรี้ยวรุนแรง เมื่อผู้สร้างรอยแผลและความอัปยศนี้ก็คือชายตรงหน้ามิใช่หรือ?

...แต่เมื่อนึกถึงการสืบสวนที่ตยนเคยพบเจอ ฮาซานก็เตือนตัวเองว่า ความนิ่งสงบเช่นนี้ ภายในคงดั่งพายุใหญ่ถาโถม..ไม่ต่างจากความ"นิ่ง"ในวันที่สืบสวนเขาเลยแม้แต่นิด...

...นิ่ง สงบ ไม่แสดงอารมณ์ เลือดเย็นหากแฝงความเกรี้ยวกราดไว้ทุกการกระทำ..

  ...นัยน์ตาสีน้ำทะเลเปิดออกอีกครั้งอย่างเชื่องช้า คาวัลโลหันกลับมาสบตาฮาซานที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องขัง เขาออกปากบอกให้มันหาอะไรสักอย่างมาอุดปาก ฟิลิเป้ เรกาโซ่ ที่ถูกล่ามโซ่อยู่อีกห้องเพราะรังเกียจแม้แต่จะได้ยินเสียงมัน ชายหนุ่มมองเห็นฮาซานเดินออกไปอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาสีน้ำทะเลกวาดมองทั่วห้อง และเงยหน้ามองเพดานที่มีกล้องวงจรปิดกระพริบสีแดงถี่...

       "....หลับสบายดีไหม? " คาวัลโลเอ่ยถามสั้นๆ ราวกับว่าทักทายญาติสนิท หาใช่ศัตรูที่จ้องหมายเอาชีวิต

       "...ก็ดี...เสียแต่พื้นห้องขังมันแข็งไปหน่อย " ราฟาเอลโร่สบตาเขาพลางเหยียดยิ้มหยันอันแสนคุ้นตา " แต่พื้นเตียงข้างบนนั่นคงนุ่มน่าดูว่าไหม? แกถึงได้ติดใจจนไม่ยอมลุก..."

        "......" คาวัลโลสูดหายใจลึกควบคุมอารมณ์โกรธที่แล่นริ้ว เขาบอกตัวเองอย่างแข็งขันว่าอย่าไปสนใจคำพูดพล่ามนั้น...อย่าพลาดพลั้ง จนกว่าจะได้คำตอบที่มาดหมายนั่น...

      "...อย่างน้อยก็ดีกว่าเตียงห้องแก ที่ใครก็นอนไม่ได้...อ้อ.....แต่ก็มีแม้สาวพิการคนนึงสินะ..." คาวัลโลแสยะยิ้มหยัน "สงสัยว่าเส้นประสาทจะ"แข็ง"ไปจนไม่รับรู้เสียแล้ว"

      "......แก......" นัยน์ตาวาววับนั้นทำให้คนมองหัวเราะเบาๆในลำคอ...คาวัลโลจ้องมองนัยน์ตาคู่นั้นอย่างรู้เท่าทัน...มันรู้ว่าจะเอาเรื่องไหนมาเล่นงานเขา..และคาวัลโล ก็ใช่จะไม่รู้ว่าต้องเอาเรื่องไหนมาจัดการชายตรงหน้าเสียหน่อย

เรื่องที่เขาไม่ชื่นชอบการตกเป็นที่หมายปองของเพศชายด้วยกันไม่ใช่เรื่องลับที่ใครไม่รู้...และเป็นเรื่องปกติเช่นกันสำหรับบุรุษ ใครจะดีใจหากรู้ว่ามีผู้ชายมาหลงรัก?
และเรื่องที่ราฟาเอลโร่ต้องโกรธเกรี้ยวทุกครั้งที่นึกถึง ก็คือเรื่องของคนๆนั้น....กับผุ้หญิงของมัน...ที่มันต่างพลาดท่าเสียทีให้กับเขาทั้งคู่...

ถึงราฟาเอลโร่จะได้เปรียบตรงที่มันสามารถยกเรื่องที่เขามาอยู่ที่นี่มาเหยียบย่ำได้...แต่เมื่อเขา"ปัด"มือนั้นทิ้งไปแล้ว จะต้องโกรธ จะต้องสนใจไปไย...

 ต่างกับราฟาเอลโร่ เรื่องคนรักเก่าที่ถูกแย่งชิงและร่วมมือกับเขาหักหลังมัน...กับคนรักใหม่ที่กลายเป็นคน"พิการ"ด้วยแผนการณ์ของเขาและด้วยกระสุนจากปลายกระบอกปืนของซิลเวีย กราดอน คุ่หมั้นเก่าของมัน เป็นความจริงที่ราฟาเอลโร่แค้น...แค้นเสียจนกระอัก...แค้นแต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันจริง...และแค้น....ทุกครั้งที่มีคนพูดถึง...

...แต่ไหนเล่าจะแค้น...เท่ากับคนที่ทำให้เกิดเหตุการณ์นั้น มาพูดเย้ยหยันต่อหน้า..

       "...จะว่าไป....คุณก็ไม่ได้โตขึ้นจากวันนั้นสักนิดนะครับ..."ภาษาทางการราวกับแสดงความนับถือ แต่สำหรับผู้ได้ฟัง...คงไม่ใช่ "นี่ก็จะสามปีมา
แล้ว...ยัง"โง่ "และ"ไร้ค่า"เหมือนเดิมไม่มีผิด...น่าสงสารบอสเรกาโซ้นะครับ ได้แต้ทายาท"ไม่สมประกอบ"ทั้งนั้น..ไม่ "ไร้ความสามารถ"ก็"ไร้สมอง" น่าเศร้าจริงๆ...."

       "...เรกาโซ่เรามีทายาทหลายคน...และเป็น"ชายแท้ที่สามารถสืบสกุลได้"ครับ...เพราะแะนั้นไม่จำเป็นต้องห่วงว่าอนาคตจะตกไปอยู่ในมือของ"พวกวิปริตผิดเพศ" ...จนต้องหา"ตัวแทน"มาอยู่ในตำแหน่ง..คุณไม่จำเป็นต้องเศร้าแทนเราก็ได้ คาวัลโล วาลกัส..."

      คาวัลโลสูดหายใจลึก...กับคำปรามาสที่ชวนให้ในอกคำรามด้วยความไม่พอใจ...เขาจ้องหน้าราฟาเอลโร่ที่ยิ้มหยันด้วยแววตาที่พยายามซ่อนความเกรี้ยวกราดอย่างเต็มที่...เมื่อมันกล้าจะดูถูกครอบครัวของเขา..

    เรื่องพี่ชายทั้งสองคน ซึ่งเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้เกิดสงครามมาเฟียครั้งที่แล้ว รสนิยมทางเพศและความรักที่ไม่อาจะเปิดเผยได้เนั้น เป็นที่รู้กันอย่างลับๆของพวกระดับสูงในแกงค์ต่างๆมาเนินนาน...เสียงเหยียดหยันที่พวกมันมีนั้นลอยเข้าหูแม้กระทั่งในงานเลี้ยงที่ต้องสวมหน้ากากมายิ้มแย้มให้แก่กัน..และเสียงเยาะหยันกว่าวว่า"ตำแหน่ง"ที่เขาได้มาเป็นเพียงตัวแทนของพี่ชายผู้เพียบพร้อมซึ่งไม่อาจจะดำรงตำแหน่งได้ ด้วยเหตุผลเรื่องรักของเจ้าตัวนั้น..

   นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขาโกรธเกรี้ยว และแสดงความโกรธของตนออกมาในรูปแบบของคฤหาสถ์ที่ถูกเผาทำลาย ศพที่ถูกฆ่าทิ้ง และการฟาดฟันทางเศรษฐกิจที่ดุเดือดไม่ยอมอ่อนข้อ...

  ....เขาตัด...แขนขาเรกาโว่ด้วยการดึงวิลเวีย กราดอนและแกงค์ของเธอมาเป็นพรรคพวก..

....เขาดึงแขนขวาของพวกมัน...ฟิลิเป้ เรกาโ.ซ่ ให้พบกับความย่อยยับ ปราชัย จนมันทั้งรักทั้งคลั่งแค้นในตัวเขา..

    เพื่อศักดิ์ศรีของตัวเอง เพื่อล้างลบคำสบประมาท เพื่อแก้แค้นให้กับพี่ชายทั้งสอง และที่สำคัญที่สุด...เพื่อ"เพื่อนรัก"ของเขาที่ต้องตายไปกับเหตุการณ์นั้น...
 เขาไม่เคยลืม...ไม่เคยลืมวันที่เจ้าคนนั้นมันต้องตายด้วยกระสุนปืนที่ซัดใส่ร่าง ดังนั้นเขาจึงทำให้ราฟาเอลโร่ไม่ลืมเลือนมัน ด้วยกระสุนที่พุ่งทะลุกระดูกไขสันหลัง จากปลายกระบอกปืนของซิลเวีย...หญิงสาวที่เคียดแค้นและชิงชังราฟาเอลโร่ กับคนรักของมันที่ร่วมกันวางแผนฆ่าหล่อน...สร้างชีวิตดั่ง"ตายทั้งเป็น"ของ โรซาลน่า ดีไลว่า วาดฝันร้ายไม่เคยจางให้คนที่เธอชังนัก...

      คาวัลโลจ้องหน้าชายหนุ่มผมสีอ่อนนัยน์ตาสีเทาเบื้องหน้า...เมื่อเขาคิดถึงสาเหตุและความเป็นไปของเรื่องราวครั้งนั้น ความโกรธเกรี้ยวเริ่มจะลดลง หากแต่ความทรงจำมันค่อยปะทุขึ้นมาทีละเล็กทีละน้อย...

ราฟาเอลโร่ บอนด์เต้ ที่จะฆ่าซิลเวีย กราดอน...ทำด้วยเหตุผลไหน? เขาไม่เคยถามมัน...และไม่เคยถามซิลเวียเมื่อเจ้าตัวไม่คิดจะเล่าให้ฟัง

เขารุ้เพียงสองคนนั้น"แค้น"และต้องการแก้แค้นขึ้นอยู่กับว่าเขาจะดึงมือฝ่ายไหนมาหาก็เท่านั้น..

เขาไม่เคยถาม ว่าราฟาเอลโร่มันแค้นเขาถึงเพียงไหน...และเช่นเดียวกัน ราฟาเอลโร่ไม่เคยถาม ว่าเขาแค้นมันแค่ไหน...

 ศัตรูกันไม่จำเป็นต้องคุยกันให้มากความ แค่คอยหาช่องโอกาศในการทำลายอีกฝ่ายด้วยความมาดหมายเท่านั้น..

แล้ววันนี้...เขากลับต้องมานั่งถามมันถึงสาเหตุและเรื่องราวทั้งหมด...ที่มันเกิดจากเมื่อสามปีก่อน...งั้นหรือ?

   คาวัลโลพ้นลมหายใจเบาๆ มองสบนัยน์ตาสีชาคู่นั้นก่อนจะออกปากถามไปเรียบๆ...ถึงคำถามแรกที่เขาต้องการจะรู้...

      " ทำไมต้องการ...เอาคนที่เขาไม่อยากจะอยุ่ตรงนั้น กลับไปอีก? "

เขาจ้องตามัน เลิกคิ้ว....

      ....จะเอาคนที่แกไม่รัก จะเอาคนที่แกต้องการฆ่า ไปอยู่ข้างกายแกอีกทำไม?

...จะเอาคนที่ไม่เคยเต็มใจจะอยู่ใกล้ ไปเป็นของตัวเอง...คิดว่าจะมีความสุขนักหรือ? อยากรู้นัก

..............

[Serin]

   " ทำอะไรอยู่ครับ? " เสียงทักทายดังขึ้นพร้อมกับร่างของหนุ่มชาวอังกฤษเดินมาหา ทำให้อัลชาอ์ละสายตาจากภาพเบื้องตรงหน้า ชีคหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบมองนัยน์ตาสีเขียวสดที่ทอดตรงมา ร่างของ โรเบิร์ต ชอว์ตัน ยืนอยู่ที่ประตูห้องซึ่งเปิดออกรับแสงจากดวงอาทิตย์

      ".........." อัลชาอ์ไม่ตอบ แต่ส่งสายตาเชิงดุไปใให้ชายตรงหน้า โรเบิร์ตเพียงหัวเราะรับ โคลงศรีษะ

     " ครับ...รู้แล้วว่าเวลางาน คุณบ้างานนะผมรู้...แต่...." ว่าแล้วคนพูดก็พยักเพยิดไปทางคอมพิวเตอร์พีซีของอัลชาอ์ซึ่งกำลังฉายภาพจากกล้องวงจรปิด ชายหนุ่มมองมันคล้ายจะกังขา "...ไม่นึกว่าคุณจะสอดส่องงานของลูกน้องเสียขนาดนี้.."

     "....ปิดประตูก่อน.."ชีคหนุ่มสั่งการสั้นๆ ขณะที่ร่างของอดีตคนรักก็เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับเอนตัวดูภาพจากกล้องวงจรปิดด้วยท่าทีสนใจ

     "...เอ๋? กำลังสอบสวนนักโทษเหรือครับ? " โรเบิร์ตมองแล้วออกปากถามงงๆ "แล้วนั่น...ไหนบอกเป็นที่ปรึกษาคุณ "

     " ใช่ "อัลชาอ์รับคำสั้นๆ เหมือนไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก สายตาของชีคหนุ่มจับจ้องไปที่กล้อวงจรปิดพร้อมกับหน้านิ่ว...เมื่อพบว่าทั้งจำเลยทั้งผู้สอบกำลังคุยกันด้วยภาษาอิตาเลียนที่ตนไม่อาจเข้าใจ

     " คุณใช้งานเขาหนักเกินไปแล้ว "โรเบิร์ตส่ายหัวพลางบ่นพึมพัม

      " นี่ก็เป็นงาน..." อัลชาอ์ถอนหายใจพรู ก่อนจะกดอินเตอร์โฟนสั่งการให้ฮาซานไปบอกคนในคุกใต้ดินให้คุยเป็นภาษาอังกฤษเสียที โรเบิร์ตมองร่างของอดีตคนรักที่มองภาพและฟังภาษาในจอแล้วหน้านิ่ว ขมวดคิ้วพลางถอนหายใจไปพลางๆแล้วก็ได้แต่ยิ้มขัน

      "...ทำไมไม่ลงไปดูซะล่ะครับ ในเมื่อคุณก็ไม่ได้คิดจะทำงานอยู่แล้ว "ว่าพลางพยักเพยิดไปทางเอกสารที่ถูกจัดเรียงอยู่บนโต๊ะ...

       "...ร๊อบ..ถ้าว่างขนาดมาประชดประชันผม ก็เอาเวลานั่นไปหาคนที่ควรจะไปเสียสิ " อัลชาอ์ถอนหายใจยาว หันไปจ้องตาคนฟัง

        "...ฮ่ะๆๆ....รู้ทันจริง "โรเบิร์ตส่ายหัว ชายหนุ่มคล้องแขนพาดลำคอของชีคหนุ่ม ใบหน้าซุกซบลงบนซอกคอหนา หลับตาพริ้มแล้วถอนหายใจเเผ่วเบา...

        "...เดี๋ยวเจ้านั่นก็ไม่พอใจหรอก.." อัลชาอ์เอ่ยเตือนอีกฝ่าย ไม่ได้ขยับตัวหนีห่าง ทว่าก็ไม่ได้เอื้อมมือไปกอดไว้เช่นกัน

        "...เขาก็ไม่เคยพอใจอะไรอยุ่แล้วนี่ "น้ำเสียงขึ้นจมูกของโรเบิร์ตทำให้คนฟังถอนหายใจอย่างขำปนฉิว อัลชาอ์เอื้อมมือไปลูบเส้นผมสีอ่อนเพียงแผ่วเบา ชีคหนุ่มละสายตาจากภาพในกล้องวงจรปิดมาสบมองดวงตาสีเขียวอ่อนที่หรุบต่ำ..

       ".....อัลชาอ์...." น้ำเสียงอู้อี้ คนฟังครางรับเบาๆ ฝ่ามือไล้เส้นผมสีอ่อนอย่างเคยมือ

       " เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้รึเปล่า? " คำถามนั้นทำให้คนฟังนิ่ง ปลายนิ้วที่ลูบไล้เส้นผมสีอ่อนชะงัก นัยน์ตาสีดำสนิทที่สบกับนัยน์ตาสีเขียว เกลื่อนด้วยแววประหลาดใจเพียงชั่วครู่ ลังเลเพียงชั่วกระพริบตา

       "....เราไม่เหมือนเดิมแล้ว ทั้งคุณ ทั้งผม.. " อัลชาอ์เอ่ยตอบ เขาละมือจากเส้นผมสีอ่อน นัยน์ตาหันกลับไปมองภาพในกล้องวงจรปิดอีกครั้ง

       "  เขาสำคัญกับคุณใช่ไหม? " โรเบิร์ตจ้องมองร่างของอดีตคนรักที่มองภาพในจอคอมพิวเตอร์ไม่วางตา โดยเฉพาะผู้ชายผมสีอัลมอนด์นัยน์ตาสีน้ำทะเลคนนั้น..

       " พอผมมาถึง ฟาลซาอ์ก็ทำท่าอึกอัก บ่นๆกับผมว่าคุณมีคนรักคนใหม่...ดูจากสีหน้าแววตาที่คุณมองเขาผมก็รู้..เพียงแต่สงสัยว่าทำไมถึงไม่บอกเรื่องนี้กับผมตามตรง.."     

       ".....ก็แค่รักข้างเดียว "ชีคหนุ่มบิดริมฝีปากคล้ายแสยะยิ้มพ่นลมหายใจพรู

       " งั้นผมก็ยังมีหวังสิ...ใช่ไหม? " นัยน์ตาสีเขียวหันมาสบมอง...อัลชาอ์ถอนหายใจแผ่วเบา..เรื่องราวระหว่างเขาและชายหนุ่มตรงหน้าคล้ายจะผ่านผันมาเนิ่นนานทั้งที่เป็นเวลาแค่ไม่กี่ปี เปรียบเปรยไปมันคงเหมือนรักครั้งแรก..รักที่สุดท้ายก็ได้แต่ยิ้มและถอนใจกับความโง่เขลา ความรักที่รุนแรงราวกับพายุ และสุดท้ายก็พัดผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือแค่อดีตอันงดงามในหัวใจเท่านั้น..

        "...อย่าพูดอย่างนี้ ถ้าคุณไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ.." ชีคหนุ่มแตะปลายนิ้วลงบนผิวแก้มขาวของชายหนุ่มตรงหน้า "แล้วตอนนี้ผมก็ไม่ได้ว่างพอจะมาผิดใจกับราเซย์...ในเรื่องเดิมอีกหรอกนะ "

        "....ผมไม่อยากพูดเรื่องนั้น "โรเบิร์ตเม้มปากแน่น นัยน์ตาเริ่มขุ่น

        "...ถึงได้บอกให้คุยกันให้เรียบร้อย..คุณน่ะชอบทำนิสัยแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ไม่พอใจก็ยิ้มประชด หงุดหงิดอะไรก็เอาแต่ยิ้มเฉยเสียจนน่าโมโห.." อัลชาอ์ส่ายหัวพลางถอนใจ " เรื่องที่ราเซย์ทิ้งคุณมาทำงานกับผมมันดูแย่ก็จริง..จะโทษผมด้วยก้ได้ว่าผมผิด...แต่ไม่ใช่เหตุผลที่จะมาอยู่กับผมให้เจ้าคนนั้นมันอกแตกตายหรอกนะ "

     อัลชาอ์เอ่ยปากอย่างรู้เท่าทัน และที่สุดเมื่อมีคนรู้จัดประสงค์ โรเบิร์ต ชอว์ตันก็ครางฮึ่มในลำคออย่างหงุดหงิด

         " ผมถึงบอกไงล่ะ ว่าคุณยังดีกว่าเจ้าคนงี่เง่านั่นไม่รู้กี่เท่า ! " ชายหนุ่มบ่นพึมพัมสีหน้าหงุดหงิด กับคนที่ยังทำหน้าตา"ไม่รู้ไม่สน"อะไรเอาเสียเลยจนน่าโมโหคนนั้น " เจอกันก็ทำเฉย ทักทายก็ทำท่าเหมือนไม่มีอะไร กระทั่งผมจะกลับมาคบกับคุณอีกก็ยังเฉย จนอยากจะรู้นักว่าในใจเขามีผมอยู่บ้างไหม!? "

        "....ไม่เอาน่า..." ชีคหนุ่มไล้ปลายนิ้วเช้ดน้ำตาปริ่มของชายตรงหน้าเบาๆ 

        "....จะให้ผมทำยังไงล่ะ เขาถึงจะ"รู้สึก"อะไรบ้างเสียที !! " คราวนี้โรเบิร์ตยิ่งหน้าเบ้หนัก ทำท่าจะแบะปากร้องไห้ออกมาไม่กี่วินาทีข้างหน้า ทำเอาชายหนุ่มผู้รู้ฤทธิ์เดชของหนุ่มอังกฤษตรงหน้ามาไม่น้อยแล้วเริ่มมีสีหน้ากังวลอย่างปิดไม่มิด

        "..ชู่ว...เบาๆสิ...อย่าร้องไห้ " อัลชาอ์ถอนใจ แล้วกอดปลอบอดีตคนรักอย่างรวดเร็ว...ไม่ใช่เพราะความพิศวาสหากแต่เพราะรู้ ว่าถ้าโรเบิร์ต ชอว์ตันได้ร้องไห้ขึ้นมาล่ะก็...

        "....หมอนั่นมันงี่เง่า...ถ้าเขาแค่ขอโทษ...ถ้าเพียงแต่เขาขอโทษ ผมก็จะไม่โกรธแล้วแท้ๆ "โรเบิร์ตบ่นงึมงัมในอ้อมแขนหนา 

        "...คุณก็น่าจะรู้..ว่าใช้วิธีนี้กับเขาไม่ได้ รังแต่จะทำให้เจ็บใจไปเสียเปล่าๆ " อัลชาอ์ส่ายตัว ละอ้อมกอดออกจากร่างของหนุ่มชาวอังกฤษเมื่อพบว่าชายตรงหน้าไม่ได้มีท่าทีเหมือนจะร้องไห้อีกแล้ว

       "..ทำไมล่ะ? " โรเบิร์ตหน้านิ่ว...

       " ก็เขารู้...ว่าผมจะไม่กลับไปไงเล่า " อัลชาอ์ตวัดสายตามองกล้องวงจรปิดอีกครั้ง สีหน้าใคร่ครวญว่าจะลงไปดู หรือจะปิดมันดี เพราะถ้าโรเบิร์ตยังมาวนเวียนอยู่แถวนี้ คงไม่มีแม้แต่สมาธิจะดูแน่ๆ

       "...เรื่องที่คุณชอบคาวัลโลงั้นสิ " โรเบิร์ตมองตามสายตาของอดีตคนรักก็เข้าใจได้ไม่ยาก

        " อืม..." อัลชาอ์รับคำแผ่วเบา มองหน้าโรเบิร์ตแล้วลอบถอนใจ ถึงแม้โรเบิร์ตจะเลิกกับเขาแล้วไปคบกับราเซย์ทว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ยังถือว่าจบกันด้วยดี...สามารถคบกันเป็นเพื่อนสนิทได้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจ แต่ถ้าจะให้มาช่วยไกล่เกลี่ยสองคนนี้เหมือนก่อน เขาคงไม่ว่างพอจะทำได้..

         "...ทำไมเขาไม่ชอบคุณ.." นั่นก็อยากรู้เหมือนกัน...อัลชาอ์ฟังคำถามแล้วได้แต่ถอนหายใจ

        "...เขาคงใจร้ายพอๆกับราเซย์...ไม่สิ...มากกว่าด้วยล่ะมั้ง...ถึงไม่ชอบผม " ชีคหนุ่มโคลงศรีษะ

       "โถ่... จะมีด้วยเหรอที่คุณจีบใครแล้วมีคนไม่ชอบ..." โรเบิร์ตขมวดคิ้วท่าทีสงสัย

       " ก็คนนี้ไง "อัลชาอ์พยักเพยิดไปทางกล้องวงจรปิด ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อพบว่าคาวัลโล วาลกัสกำลังลุกจากเก้าอี้ไปกระซิบอะไรบางอย่างกับนักโทษรายนั้น

       "...ทั้งที่คุณออกจะ...เพียบพร้อมแบบนี้เนี่ยนะ "โรเบิร์ตยังสงสัยไม่หาย พลางตวัดสายตามองกล้องวงจรปิดตามชีคหนุ่ม " ยิ่งคุณรักใคร...คุณให้เขาได้หมดเสียด้วยซ้ำ คุณเป็นคนรักที่ดีมากนะอัลชาอ์ ถึงตอนโมโหจะน่ากลัวนิดหน่อย แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาเท่าไหร่...แล้วเขา...เจ้าหมอนี่ก็ยังไม่ชอบคุณอีกเหรอ? "

       " จะชมผม ก็ไม่มีอะไรให้หรอกนะ " อัลชาอ์ยิ้มให้อีกฝ่าย ก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบา

       " คุณก็รู้ เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่ว่าใครดีกว่า ใครเพียบพร้อมกว่า...ในโลกของความรักที่ซับซ้อนวุ่นวายสุดท้ายก็มีเพียงคำตอบน่าเบื่อแค่สองคำ...รัก..กับไม่รักเท่านั้น "

       "..........."

       " และคุณ...โรเบิร์ต..ทุกคนมีเรื่องเจ็บปวดในใจกันทั้งนั้น  และต่อให้หนีไปไกลลิบโลกก็หนีไม่พ้น ”ชีคหนุ่มละสายตาจากนัยน์ตาสีเขียวสด " คุณกับราเซย์ยังดีที่รักกัน...ก็รีบไปคุยกันเสีย ..."

        "...ผม...."

        "...จะได้ไม่มาเสียใจภายหลัง.."

       " ดีจังนะครับอัลชาอ์ .." โรเบิร์ตนิ่งไปสักพักก่อนจะมองหน้าอดีตคนรัก เขายิ้มออกมาน้อยๆ

       "ตอนนั้น...ถึงพวกเราจะยังเด็ก แต่ความทรงจำของผมที่มีต่อคุณ ยังเป็นเรื่องดีอยู่เสมอนะ...ดีจริงๆ...ที่เรารักกัน คุณทำให้ผมรัก..."

       " ถึงมันจะจบลงแบบไหน  ..ผมก็ดีใจจริงๆ.."

            ชีคหนุ่มยิ้มรับ...เขาสบมองนัยน์ตาสีเขียวสดอีกครั้ง มองใบหน้าที่คุ้นเคยและเป็นส่วนหนึ่งในความทรงจำ...แม้จะเป็นอดีต แม้จะผ่านมาเนิ่นนาน ทว่ากลิ่นของควงามหลังแสนสุขก็ยังคงอายอวลในหัวใจเสมอ...

  ฝ่ามือหนาทาบลงบนผิวแก้มขาว อัลชาอ์ไล้ปลายนิ้วเกลี่ยเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะยันกายลุกขึ้นแตะริมฝีปากจูบไล้หางตาที่มีน้ำใสเอ่อคลอเเผ่วเบา...หยอกเย้าเช่นในอดีต..

        " ขี้แยจริง.." ชีคหนุ่มกระซิบเอ่ยคำ..พร้อมกับหัวเราะในลำคอแผ่วเบา...

ไม่ใช่ด้วยความรักใคร่อยากครอบครอง..

ไม่ใช่ความสมเพชเวทนาหรือสงสาร

หากแต่เป็นสัมผัส...และอ้อมกอดของ"เพื่อนเก่า"ที่คุ้นเคยกันมานานแสนนาน ปลอบประโลม และหวังดีอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม...

..............................

[Serin]

   " ทำไมต้องการ...เอาคนที่เขาไม่อยากจะอยุ่ตรงนั้น กลับไปอีก? "


     ราฟาเอลโร่ บอนด์เต้..ฟังคำถามนั้นแล้วเงียบนิ่ง เขามองสบแววตาสีน้ำทะเลที่จ้องมองมาคล้ายรอคำตอบ...หากเจ้าของฉายาเทพบุตรแห่งเรกาโซ่กลับยังนิ่ง..

ใช่ว่าจะไม่คิด หากแต่เพราะคิด เพราะคิดถึงคำตอบของคำถามนี้ นั่นล่ะเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาเงียบ..

 ...จะเอาคนที่เขาไม่อยู่ตรงนั้น กลับไปทำไม?

      เขามองหน้าคาวัลโล วาลกัส และไพล่คิดไปถึงอีกคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้ คนที่เขายังต้องการให้กลับไป..ทั้งที่ปากบอกว่าจะ"ฆ่า"ให้ตาย...แล้วเหตุใดถึงต้องการตัว เหตุใดถึงต้องเฝ้าเกลียดชังและเฝ้าเคียดแค้นชายตรงหน้า ที่แย่งชิงคนๆนั้นไปจากเขา

ราฟาเอลโร่ไม่ใช่คนโง่ เขารู้ รู้ตัวเองดีว่าเพราะอะไร แต่...เขาไม่เพียงแต่จะไม่ยอมรับ หากยังผลักไส...ปัดความรู้สึกของตัวเองทิ้ง

....หากถามว่าทำไมถึงต้องการคนๆนั้นกลับไป ทั้งที่เขาไม่ได้ต้องการ

 คำตอบของเขาคงจะเป็นการดันทุรัง..คำตอบของเขา ก็คงเพราะตนเองนั้นเสียใจภายหลัง..

ถึงจะโกรธเกลียดเคียดแค้นที่ถูกทำร้าย แต่ทว่าสุดท้ายก็ยังรัก...

เพราะรัก จึงได้พยายามคว้ากลับมา...เพราะรัก...จึงได้เสียใจภายหลังและเฝ้าพยายามอย่างบ้าคลั่ง..

...ราฟาเอลโร่มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยดวงตาแวววับ..หากชนะ...เขาก็ไม่ได้หัวใจเธอ ใช่...แม้จะชนะก็ยังไม่ได้"หัวใจ"ของคนๆนั้นคืนมา

 เพราะฉะนั้น ทำไปเพื่ออะไร ตัวเขาก็ยังไม่รู้เอาเสียเลย.


.
“Oh credono, il mio cuore, oh credere (โอ้ จงเชื่อใจของเจ้า จงเชื่อ)
Niente a che si ? perso! (ไม่มีสิ่งใดที่เจ้าจะสูญเสีย)
Il vostro ? s? la tua, ? ci? che si desidera (ของเจ้า ใช่ มันเป็นของเจ้า ความปรารถนาเอย)
Tuo, quello che hai amato (อีกทั้งรักนี้ก็เป็นของเจ้าเช่นกัน)
Quello che hanno lottato per la (เป็นสิ่งยืนยันว่าเจ้าได้ต่อสู้เพื่อแย่งมันมา)”


     บทเพลง“Resurrection”ของมาห์เลอร์ดังขึ้นจากริมฝีปากที่เหยียดยิ้มคลายเยาะหยัน...คำพูดที่มาจากบทเพลงนี้เมื่อดังจากปากของคาวัลโล วาลกัส...ความหมายของมันไม่ได้แตกต่างอะไรกับคำตอบในหัวใจเขา...ความหมายที่บ่งชัด ว่ามันรุ้ รู้ว่าเหตุใดเขาถึงได้ทำแบบนี้...นั่น ทำให้ราฟาเอลโร่นิ่งงัน...

      " Niente a che si ? perso! ..งั้นหรือ...ไม่มีสิ่งใดจะสูญเสีย...ราฟาเอลโร่ แกทิ้งเขามาแล้ว ยังจะเฝ้าต่อสู้เพียงเพื่อจะได้หัวใจที่ไม่ใช่ของตัวเองเนี่ยนะ.."  คาวัลโลหรี่ตามองมาเฟียหนุ่มคู่อริที่กลายเป็นนักโทษอย่างขบขัน...ปนเย้ยเยาะ " เชื่อ..ว่าหากเป็นของตัวเองแล้ว จะทำลายมันอย่างไรก็ไม่มีวันจะเสียไป..ถึงเขาจะเดินหนีไปก็เป็นฝ่ายแย่งกลับมางั้นเหรอราฟาเอลโร่..."

     "Figlio di una cagna!! (ไอ้บ้า) " คาวัลโลก้มกระซิบใกล้หูของคนฟังอย่างหงุดหงิดปนเย้ยหยัน " เขาเป็นของฉัน ฉันไม่มีวันให้แกมาแย่งเอาไป...ไม่มีวัน..ถ้าแกได้มีชีวิตรอดกลับไปก็จำไว้เสียล่ะ ว่าอย่ามายุ่งกับเราอีก..ราฟาเอลโร่...เพราะฉันรุ้สึกเสียศักดิ์สรีเป็นบ้าที่ถูกแกตามล่า เพียงเพราะเรื่องผู้หญิง "

      "  le..coatto(ชั้นต่ำ)” ราฟาเอลโร่ยอกย้อนอย่างไม่ยอมแพ้ " พวกชั้นต่ำ...ยังไงก็เป็นได้แค่พวกชั้นต่ำ..ฉันไม่ว่างพอจะมาฆ่าแกเพื่อจะแย่งผู้หญิงคนเดียวหรอก "


  ปึก !

       "อุ่ก! " เสียงครางในลำคอของราฟาเอลโร่ดังขึ้นเมื่อปลายเท้านั้นเหยียบลงบนหน้าท้องพร้อมกระทืบรุนแรง เสียจนตัวงอ

      "ถ้าแกกล้าพูดถึง  La fidanzata(คู่หมั้น) ของฉันแบบนี้อีก...ฉันจะฆ่าแก จำไว้ !! " ปลายเท้าที่เหยียบย่ำไม่ได้เจ็บไปมากกว่า La fidanzata ประโยคที่สะท้อนอยู่ในสมอง

...ราฟาเอลโร่กัดฟันกรอด เม้มปากแน่น ไม่ยอมเอ่ยเสียงร้องใดออกมาแม้จะเจ็บแปลบไปทั่วกาย ชายหนุ่มมองเห็นนัยน์ตาสีน้ำทะเลวาววับเหนือร่างนั้นทอประกายไม่พอใจอย่างชัดเจ้ง...หากความชัดเจนของเจตนารมย์ที่จะปกป้องเกียรติของตนและคู่หมั้น..กลับทำให้หัวใจปวดเเปลบ

...La fidanzata

La fidanzata

 คู่หมั้น..ที่เคยเป็นของเขา ผู้หญิงที่เคยเป็นของเขา...

ตอนนี้ไม่ใช่ของเขาอีกแล้ว..


แกร๊ง....


    เสียงประตูห้องขังเปิดออก ทำให้ทั้งสองคนชะงัก คาวัลโลชะงักฝ่าเท้าที่กระหน่ำลงบนร่างของราฟาเอลโร่หยุดลงและหันไปมองคนที่เข้ามา เขานิ่งไปก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อเห็นร่างของชีคหนุ่มและชายชาวอังกฤษยืนอยู่หน้าห้องขัง ตามมาด้วยฮาซานที่กำลังไขกุญแจให้เปิดออก

   มาเฟียหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อมองเห็นร่างของชายหนุ่มที่เขาได้ข่าวว่าเป็นแฟนเก่าของอัลชาอ์ยืนอยู่ด้วย...ไอ้ยืนอยู่น่ะไม่ว่า แต่อัลชาอ์จะให้คนนอกมายุ่งกับเรื่องนี้อีกกี่คนถึงจะพอใจ

 สำนึกมั้ยว่าที่กำลังทำอยู่นี่ต้องปิดเป็นความลับ ทำไมให้คนนั้นคนนี้มายุ่งวุ่นวายอยู่ได้

     " ...ไหงถึงนึกอยากจะมาดู ? " คาวัลโลเลิกคิ้ว ลุกจากเกาอี้ให้เพื่อชีคหนุ่มนั่งลงตามมารยาท  และยืนนิ่งอยู่ใกล้ร่างที่หมอบคุดคู้ของราฟาเอลโร่ บอนด์เต้..."แล้วนั่น..."

      " อะไร? " อัลชาอ์เลิกคิ้ว ด้วยสีหน้าคล้ายไม่รุ้สึกรู้สา

      " ผมไม่อยากทะเลาะกับคุณเรื่อง"ปิดข่าว"อีกรอบหรอกนะท่านชีค...จะให้ย้ำอีกกี่ครั้งกัน " คาวัลโลขมวดคิ้วมุ่น พ่นลมหายใจพรู

      " โรเบิร์ตเป็น...."

     " จะเป็นอะไรก็ช่าง "คาวัลโลสวนขวับทันควัน" ผมไม่ได้อยากจะรู้ว่าใครเกี่ยวอะไรกับคุณ...แต่ผมต้องจัดการคนรอบตัวเอง...คนนอก..."

      " โรเบิร์ตไม่ใช่คนนอก " คาวัลโลอ้าปากคล้ายจะเถียง...แต่สุดท้ายเขาก็ทำได้เพียงถอนหายใจ ...

       "...ก็ตามใจ ตายไปก็ไม่เกี่ยวกับผม " คาวัลโลยักไหล่  ทำเมินสายตาไม่พอใจที่ตวัดมาหาไม่บ่อยนักอย่างชาเฉยอารมณ์ที่ดีๆมาเริ่มขุ่นมัว..และ....เริ่มจะ"เย็น"อย่างที่เคยเป็นมาไม่ไหว...

        "............" ต่างเงียบกันไปด้วยความไม่พอใจทั้งคู่....คนต้นเรื่องที่เป็นเหตุได้แต่หน้าเหย...รู้สึกแย่ที่ขออัลชาอ์ตามลงมาเป็นที่สุด

        " เอ่อ...ถ้าผมไป....."โรเบิร์ตเกริ่นขึ้นมาเบาๆ

        " ไม่/ไม่ต้องครับ " คาวัลโลกับอัลชาอ์สวนขึ้นมาพร้อมกัน ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะเอ่ยปากต่อ

        " เมื่อท่านชีคพอใจจะพาคุณมา...ผมเป็นแค่ลูกจ้าง ไม่มีสิทธิไล่ใคร " คนพูดยักไหล่ แม้คนฟังอยากจะนึกเถียงว่าที่ทะเลาะหันเมื่อครุ่มัน"กล้า"เกินลูกจ้างไปแล้ว


     " คุณเคยบอกว่าการสอบสวนคนพวกนี้ไม่ควรใช้ความรุนแรง "ในที่สุดอัลชาอ์นั่งลงบนเก้าอี้ และออกปากถาม..

     " ถ้ามันดื้อด้านนัก...บางทีมันก็ต้องใช้บ้าง.." หนุ่มอิตาเลียนยักไหล่อย่างไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ

      " คุณไม่พูดภาษาอังกฤษ " อัลชาอ์หมายถึงที่เขามาเพราะฟังไม่รู้เรื่อง

      " อ้อ...โทษที เผอิญเมื่อกี้ผมแค่คุยเรื่องจิปาถะตามประสาเพื่อนร่วมชาตินิดหน่อย "คาวัลโลยักไหล่ " คุณมาก็ดีแล้ว อยากรุ้อะไรก้ถามันเอง ให้ผมถามเดี๋ยวจะ"ลืมตัว"กระทืบมันให้จมดินเสียเปล่าๆ "

      " parlo, rido e tu, tu non sai perch...(ฟังที่แกพูดแล้วน่าหัวเราะเป็นบ้า)."เสียงของราฟาเอลโร่ที่ยังจะดึงดันพูดเป็นภาษาอิตาเลียน ทำให้คนฟังพ่นลมหายใจออกจากจมูกแรงๆอย่างไม่พอใจ 

       " Dumb (ไอ้โง่) "  คาวัลโลหน้านิ่วด้วยความไม่พอใจ

       "...คุณคงไปไหนไม่ได้ "อัลชาอ์เอ่ยเสียงเรียบ พลางจ้องมองมาเฟียหนุ่มเบื้องหน้าอย่างใคร่ครวญ

       " ก็คงงั้น "  คาวัลโลรับคำ พ่นลมหายใจพรู

        " ถ้ายังอยากจะมีชีวิตรอด ราฟาเอลโร่ บอนด์เต้...แกช่วยบอกฉันดีๆ...ว่าใครเป็นคนสนับสนุนแกให้ก่อเรื่องนี้ขึ้น " ภาษาอังกฤษห้วนๆที่ดังขึ้นทำให้โรเบิร์ตชัดสีหน้าไม่ค่อยดี ชายหนุ่มกำพนักเก้าอี้เบื้องหลังอัลชาอ์แน่น..จ้องมองการสืบสวนต่อไปด้วยสีหน้าตื่นกลัวปนอยากรู้อยากเห็น..

        "...ยังไงฉันก็ต้องตายอยู่แล้ว ทำไมฉันจะต้องบอก " บทจะพูดมันก็พูดได้....คาวัลโลเหลือกตามองเพดานคุกอย่างหน่ายระอา

        "....ใครบอกว่าแกจะตาย? " คาวัลโลเลิกคิ้ว " ถึงแกมันจะน่าฆ่าให้ตายแค่ไหน...แต่เก็บไว้ทรมารคงสนุกกว่าเยอะ"

        " หึ...รนหาที่ " ฟังแล้วก็ได้แต่ความหงุดหงิด...

        "...ก็คงไม่เท่าแก ที่วิ่งโร่มาหาที่ตายถึงแถบนี้...ว่างมากนักหรือไง? " คาวัลโลเลิกคิ้วถาม สีหน้ายียวน

         "...นายทหาร "ราฟาเอลโร่ตอบสั้นๆ

         " หือ? " ทุกคนที่ได้ยินต่างก็นิ่งด้วยควงามสงสัย

          "...ฉันบอกได้แค่นายทหาร...แค่นั้น " แน่นอนว่ามาเฟียหนุ่มเบื้องหน้าไม่ใช่คนโง่ ที่จะไม่รู้ว่าเขาไม่อาจจะตายได้และหากพูดก็จะรอดไปได้อย่างปลอดภัย

          " ...ถึงจะแปลกใจที่แกพูด แต่ก็ช่วยขยายความด้วย "

          "....ถึงจับพวกฉันได้ แกก็ฆ่าฉันไม่ได้ แกไม่ใช่คนโง่นี่คาวัลโล ถึงจะได้ไม่รู้ว่าถ้าฆ่าฉันแล้วจะมีอะไรเกิดขึ้น "ราฟาเอลโร่แสยะยิ้ม "แต่ก็ขอโทษนะ...ข่าวที่แกพยายาม"ปิด"น่ะ มันไปถึงคนของเราที่อิตาลีแล้ว อีกไม่นาน...ก็คงจะได้ต้อนรับเพื่อนเก่าที่แวะมาหาแน่ๆ..."

           "....เรียกมันมาตาย..ฉันไม่กลัว "คาวัลโลสวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้ แม้ตอนนี้จะเริ่มปวดหัวตุบ..

          "..แกก็รู้ ว่าเราไม่ได้มีแค่วิธีนั้น...คาวัลโล..." คนฟังหน้านิ่ว คาวัลโลเม้มปากแน่นอย่างไม่พอใจ เพราะเขารู้...รู้ตามที่มันบอก ว่าวิธีการของมันคืออะไร..

          "........."

           "..แต่ก็ไม่จำเป็นต้องบอกพวก"โสเภณีไร้ค่า"ให้เสียเวลาอีกแล้ว... "



ผลั่วะ!!!

[Serin]

      ฝ่าเท้าที่ตวัดแตะใบหน้าสุดแรง ทำให้ราฟาเอลโร่ถึงกับผงะหงาย ร่างที่ทรงตัวอยู่ได้ด้วยการนั่งเอนตัวพิงขอบลูกกรงทรุดฮวบ เลือดสีเข้มกระเซ็นจากปากและจมุกเละปลายคาง หากแต่คนถูกกระทำยังหัวเราะเบาๆราวกับไม่เจ็บปวด...ไม่หยี่ระใดๆทั้งสิ้น

      ไม่ต่างกับผู้กระทำที่แม้แววตาจะวาววับ ก็ยังคงเปล่งเสียงหัวเราะเยาะหยันออกมาราวกับอารมณ์เย็นนักหนา..หากดวงตาวาววับคุระอุด้วยความหงุดหงิดสะสมที่พร้อมจะระเบิดออกมาเมื่อเจอคำพูดหยามหยันที่ตนรังเกียจนัก

           "...แก....ถอน-คำ-พูด ซะ "ฝ่ามือกำแน่นกระชากคอเสื้อเชิ้ตขาวเปื้อนเลือดเปื้อนฝุ่น นัยน์ตาสีน้ำทะเลวาววับด้วยความไม่พอใจ

           " แค่ก...ฮึ....เรื่องอะไร....โสเภณีก็ยังเป็นแค่สะ....อั่ก!!" หมั่นลุ่นๆซักเข้าให้ตรงสันกรามจนได้ยินเสียงเปรี๊ยะลั่นในหู  หากราฟาเอลโร่ยังคงหัวเราะแม้จะเจ็บแปลบไปทั่วตัว เขาได้ยินเสียงพูดคุยโวยวายไม่เป็นศัพท์ผ่านเปลือกตาที่กลายเป็นสีแดงเข้ม บดบังทัศนะวิสัยให้มืดดับ และสติก็หลุดลอยไปอย่างรวดเร็ว...
.
            " ปล่อย !! " คาวัลโลกระชากเสียงห้วนนัยน์ตาสีน้ำทะเลกราดมองร่างของราฟาเอลโร่บอนด์เต้ที่สลบคาเท้าไปอย่างเคียดแค้น คำพูดของมันยังคงดังก้องอยู่ในหุ คำหยามหยันที่เขาเกลียดชังที่สุดยังดังก้อง...โสเภนี...มันกล้าด่าเขาว่าเป็นพวกไร้ค่า...ทั้งที่มันพ่ายแพ้ แต่ทำไม...

           " คาวัลโล ตั้งสติหน่อย !! " เสียงตวาดของชีคหนุ่มดังลั่น พร้อมกับแขนหนทาที่คว้าแขนของเขาทั้งสองข้างไปล๊อกไว้เมื่อไหร่ไม่ทราบได้ ฝ่ามือนั้นบีบแน่น จนไม่อาจจะขยับไปไหน เขาทำได้เพียงคำรามอย่างไม่พอใจและดิ้นรนจนสุดแรงเท่านั้น

          "....ไม่...ปล่อย...ผมจะฆ่ามัน คอยดู!! " แผดเสียงร้องลั่นด้วยความโกรธเกรี้ยว แม้ว่าราฟาเอลโร่ บอนด์เต้จะสลบไปแล้ว แต่ทว่าเขายังอยากจะทรมารมัน อยากจะกรีดเนื้อเถือหนัง ทำร้ายให้มันสาสมกับที่เขาเคยเจ็บ เคยเสียศักดิ์สรีเพราะมัน !    
 
          " คาวัลโล !! " อัลชาอ์ตวาดลั่น นัยน์ตาวาววับด้วยความไม่พอใจ ขณะที่ฮาซานทำได้เพียงยืนคุมเชิงระวังระไวไม่ให้เจ้านายถูกคนอารมณ์ขาดทำร้าย ส่วนโรเบิร์ตถูกกันไปยืนนอกวง อ้าปากค้างหน้าตาช๊อกเหวอ

           "...เงียบไปเลย คุณไม่โดนมันด่านี่ ! " คาวัลโลสะบัดเท้าดิ้นรนแม้จะถูกล๊อคไว้จนตัวลอยจากพื้น คำรามในลำคอเสียงห้วนไม่ต่างกับเสียงครางฮึ่มอํ่มไม่พอใจของชีคหนุ่มเบื้องหลัง

           " คุณไม่เป็นแบบนั้นแล้วจะโกรธทำไม!!" น้ำเสียงตลวาดลั่น หากใจความทำให้คนฟังชะงัก...

           ".........."

           " คุณไม่ใช่แบบที่มันพูด จะโวยวายให้มันได้ใจงั้นเหรอ? ตั้งสติหน่อย ! "  อัลชาอ์เขย่าแขนคนบ้าที่ยังคงดิ้นรนไม่เลิกแรงๆจนคาวัลโลแทบหัวสั่นหัวคลอน แต่ใจความนั่นสามารถทำให้คนที่กำลังโมโหจนขาดสติ ค่อยนิ่งเงียบ ควบคุมอารมณ์ไม่พอใจได้ในที่สุด

           ".....ให้ตายสิ....คุณไม่ต้องทำแล้ว เสียเรื่องเปล่าๆ "อัลชาอ์คำรามในลำคอ ปล่อยแขนมาเฟียหนุ่มที่ตนเองกำแน่นไว้อย่างอารมณ์เสีย..

           "...ขอโทษ..."คาวัลโลเม้มปากแน่น งึมงัมขอโทษอัลชาอ์เบาๆ

          "..ออกไปซะ..." ชีคหนุ่มทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้ เอ่ยปากเสียงห้วน

          " หา? แต่ว่า....." คาวัลโลอ้าปากค้าง สีหน้าเหรอหรา

          " ออกไป  คาวัลโล เตอเกียเร่ คนที่ปล่อยให้อารมณ์มาอยู่เหนือเหตุผลจนขาดสติ ไม่มีคุณสมบัติจะทำงานนี้..." ชีคหนุ่มกอดอก นัยน์ตามองร่างของนักโทษที่โดนทำร้ายและเริ่มได้สติมาอีกครั้งอย่างเหนื่อยหน่าย

           "...แต่ผม....."คาวัลโลกัดปากแน่น...นึกโกรธตัวเองว่าอุตส่าห์เตือนแล้วว่าอย่างไปไหลตามเกมส์ของราฟาเอลโร่มัน แต่ทว่สสุดท้ายเขาก็พลาด...แต่ยังไงเขาก็ยังอยากจะได้ข้อมูล...และ ยังมีเรื่องมากมายที่อยากจะถามมัน...

         "...ออกไปเดี๋ยวนี่! " ปลายนิ้วชี้ไปยังประตูไม่แม้แต่จะหันมามองหน้า ผสานกับเสียงหัวเราะแผ่วเบาในลำคอของราฟาเอลโร่ ทำให้ความหงุดหงิดพุ่งปรี๊ด... คาวัลโลเม้มปากแน่น เขากัดฟันกรอด แต่ที่สุดแล้วก็ต้องเดินออกไปตามคำสั่งของอัลชาอ์..


        " Mi chiederai tu, morto disadorno, d'abbandonare questa disperatapassione  di essere nel mondo? "

        "..shit !  "


ปัง !!


         ฝ่าเท้าของคาวัลโล วาลกัสถีบลงบนโครงเหล็กใกล้บริเวณที่ร่างของราฟาเอลโร่ บอนด์เต้หมอบคุดคู้อยู่ ประโยคคำพูดภาษาอิตาเลียนของชายหนุ่มมีความนัยน์เช่นใดไม่มีใครรู้ ทว่ามันคงจะไม่ได้สวยงามอะไรนัก เมื่อผู้ฟังอย่างคาวัลโลถึงกับเดินมาถีบประตูห้องขังอย่างไม่พอใจทันควัน...

          อัลชาอ์มองตามร่างของมาเฟียหนุ่มที่ฮึดฮัดจากไปด้วยสายตาหน่ายระอา ขณะที่โรเบิร์ต ชอว์ตันมองร่างของหนุ่มชาวอิตาเลียนไปลับตา เขากลืนน้ำลายเอื้อกด้วยสีหน้าอิลักอิเหลื่อ...


         " ผมว่า....ที่เขาไม่ชอบคุณ อาจจะดีแล้ว...จริงๆนะ "

              เสียงกระซิบนั่นแฝงความหวั่นผวา อัลชาอ์ฟังแล้วพยักหน้ารับ...ก็ใช่ นิสัยร้ายกาจแบบนี้ไม่รับรักเสียก็ดีจะได้ไม่ปวดหัว แต่เสียอย่างเดียว คือเขาดันไปหลงรักเจ้าตัวเข้าจนถอนตัวไม่ขึ้นไม่สนกระทั่งจะมีเรื่องปวดหัวแค่ไหนให้เจอนี่สิ....

...........................


      เรื่องของ ราฟาเอลโร่ ซิลเวีย และโรซาลน่า เป็นออรินอร์มอลของปุ้ยเองค่ะ (เคยแต่งชายหญิงนะ 555+)แต่งเรื่องนั้นไม่จบ แต่โครงเรื่องมันยังอยู่ในหัว ประกอบกับคิดเรื่องคาวี่ขึ้นมาได้เพราะเรื่องนี้เองละพล๊อตมันอยู่อิตาลีแต่แรก เลยเอามาฟิวชั่นกันตัวละครหลายตัวก็มาจากออริเรื่องนั้น ทั้งพี่อเล็กทั้งสอง ทั้งคุณพ่อ และพวกการ์ดอย่างฮาซานก็ใช่(โครงเรื่องมีจนจบล่ะ แต่ไม่ลงมือเขียน น่าสงสารจริงๆ)
ฉายาซิลเวียในเรื่อง คือ นกกราเวน ค่ะ นกกราเวนเป็นนกที่ว่ากันว่าจะร้องเรียกเมื่อมีคนตายหรือมีสงครามถือเป็นลางร้าย ยิ่งกว่าอีกาเสียอีก
ส่วน ราฟาเอลโร่ เทพบุตรแห่งเรกาโซ่ ราฟาหัวขาวตาก็เกือบขาวในเมื่อมันขาวๆไปหมดเเลยกลายเป็นฉายาราฟาซะ
คาวัลโล...อันนี้คงรู้กันมั้ง ฉายาคนอื่นจะเรียกคาวี่ว่าเหยี่ยวนะ พญาเหยี่ยวแห่งวาลกัส ไม่ใช่ไฮยีน่า ไอ้ไฮยีย่ามันอัลชาอ์เรียกเอง สำหรับปุ้ยก็ได้ทั้งสองอย่าง คือถึงมันเจ้าเล่ห์ร้ายกาจแบบไฮยีน่า แต่ก็เท่ห์และองอาจเหมือนเหยี่ยวนะ
ส่วนท่านชีค ก็สิงโตค่ะ สิงโตเท่านั้น เปรียบอัลชาอ์เป็นเจ้าป่า ตอนเเรกเห็นคาวี่เป็นหนู  หนูที่ทำให้บัลลังค์เจ้าป่าสะเทือน แล้วกลายเป็นเหยี่ยวบ้าศักดิ์ศรีที่ไม่ยอมบินลงมาหาสิงโตง่ายๆเสียด้วย งานนี้สิงโตเลยต้องไต่ขึ้นฟ้าเอาเอง

...ตอนนี้แสลงใจฉฉากอัลชาอ์กับร๊อบเล็กน้อย...แต่ก็นะ เขาเป็นแค่เพื่อนค่ะ เขาแค่เป็นอดีตคนรัก แค่อดีตจริงๆ...แต่ถึงจะเป็นอดีตก็อดแสลงใจไม่ได้ เห็นท่านชีคหวานกับคนอื่นแล้วมันคันๆมือ/ได้ข่าวว่าเขียนเอง?
ส่วนร๊อบกับราเซย์. ร๊อบเป็นตัวละครสำคัญในเรื่องรามิลกับราเซย์เลยล่ะ หนุ่มที่กิ๊กกับสองพี่น้องนี่ในตอนพิเศษมันผมดำตาดำและเอเชียชัดๆ..เพราะงั้นหุหุ..เรื่องนี้ยังอีกยาวค่ะ
 ...แล้วราฟาก็ซวยเป็นที่ระบายคาวี่จนได้ ตอนแรกพ่อคุณก็เย็นอยุ่หรอก พอหลังๆมาทะเลาะกับอัลชาอ์เลยเย็นไม่ค่อยอยู่ แล้วยังจะว่าไม่สนอีกนะคนเรา
ปล. ประโยคสุดท้ายที่ราฟาพูดกับคาวัลโล หมายถึงอะไรเชิญไปตบตีกับกุเกลิ้นทรานได้...แม้ความหมายที่ออกมาจะวายป่วงก็ตาม ไม่งั้นก็รอเฉลยตอนหน้าค่ะ
 

[ณยฎา]

+1 ให้ค่ะ ปวดหัวแทนคาวี่จัง

[cho_co_late]

แอบปวดใจกับฉากของอัลกับร็อบ มันหวานเกิ๊น
คาวี่ก็ตอนแรกเหมือนจะเย็นนะ พออัลเข้ามากับแฟนเก่าเท่านั้นล่ะ ปรี๊ดแตกกก
ถึงร้ายอย่างนี้แต่อัลก็รักเหมือนเดิมนะ

[Saffron]

เฮ้อออออออ หนทางรักยังอีกยาวไกลนักกก


อยากกินน้ำตา มากกว่ากลิ่นเลือดอ่ะ 555555

[ammer]

อ่านแล้วมึนเล็กน้อยถึงปานกลางค่ะ
คาวี่จะโหดไปไหนลูก พอได้ฟังวีรกรรมในอดีตแล้วสยองเลย

[kitty]

 

[Chk~a]

บีบคั้นอารมดีจริง ๆ
เบื้องหลังนี่รู้สึกจะเป็นปัญหาลึกนะเนี่ยย

[zeen11]

ยังคงปวดหัวกับคาวี่ต่อไป 

[omuya]

 

พ่อเหยี่่ยวผู้องอาจของเราจะมีหึงพ่อโตบ้างไหมนะ

หึงสักหน่อยก็ยังดี

เนอะ