หัวข้อ: สนิมน้ำค้าง (Stained Glass) บทที่ ๔๐ และ อวสาน (ธันวาคม ๑๒, ๒๕๕๓) หน้า ๓๑

[eiky]

จะจัดหนักเลยหรอ กลัวนะเนี่ย จะหนักช่วงไหน ถ้าหายไปก็อย่าเคืองกันนา  รอให้คลี่คลายแล้วจะกลับมา อิอิ

แอ่ะ ไม่ว่ากันคร้าบพี่หนึ่ง แต่ขออะไรได้ไหม ช่วงจัดหนักยังไม่ต้องอ่าน แต่มาโยนดอกไม้ทิ้งให้กันสักช่อสองช่อได้ไหมอ่า อิอิ
จุ๊บๆๆ

[~NeMeSiS_PURE~]

อ่านแล้วนึกถึงบ้านนอกจัง เทศกาลต่าง ๆ สนุกสุด ๆ ป้า ๆ น้า ๆ อา ๆ แต่งตัวกันลืมโลกจริง ๆ

ไปกินบ้านนู้นทีบ้านนี่ที เพราะแต่ละบ้านก็จะเตรียมอาหารไว้รับแขก



เอ่อพี่อิ๊กค๊าบบ ดอกไม้ที่บอทเอาให้น้ำวันวาเลนไทน์น่าจะเป็นดอกเทียนทองมากกว่านะครับ

ถ้าดอกเทียนบางพันธุ์จะมีลักษณะคล้ายดอกกล้วยไม้ บางพันธุ์จะเหมือนดอกกุหลาบหรือมะลิซ้อนมีหลากสี

ต้นจะใสคล้ายกับต้นกระสังมีขนอ่อน ๆ ความสูงประมาณ 30-50 เซนติเมตร



รถอิแต๊กนี่บ้านพี่ก็เรียกรถอีแต๊กด้วยหรอ นึกว่าจะเรียกเฉพาะแถวบ้านเพียว

เพราะเวลาเห็นออกรายการทีวีทางภาคอิสานจะเรียกรถอิต๊อก สรุปภาคอิสานก็เรียก 2 อย่าง

ส่วนที่นั่งที่เหมือนเกวียน บ้านเพียวเรียก "สาลี่" อ่ะ เรียกเหมือนกันมั้ยย

ถ้าเอาเครื่องรถอิแต๊กไปใส่รถคันใหญ่คล้ายรถ 6 ล้อ ก็เรียกรถอีแต๋น อิอิ

[lazewcielo]

จัดหนักเลยหรอ....ขอเวลาทำไปทำใจก่อนได้มั้ยเนี่ยยยยย

[TanyaPuech]

ถ้าขอเดาพี่อิ๊กจะว่าไหม  ขอเดาว่าตอนหักเหคือบอทไปนอนกะพุหญิงเพราะโดนมอมแล้วน้ำหนีไปเมืองนอก  55 เดาเข้าไป

[humanculus]

ถึงพี่อิ้ก สุดหล่อ



เด่วว่างๆจะพาไป จัดดราม่าสักยก สองยก



5555+

จัดพี่อิ้กกี้เป็นของตอบแทน หึๆๆๆๆๆๆ โทษฐานน่ารักเกินเหตุ (SM อยู่ใหน  จัดมาโล้ดด)

[kanda53]

อ่านแล้วนึกถึงบ้านนอกจัง เทศกาลต่าง ๆ สนุกสุด ๆ ป้า ๆ น้า ๆ อา ๆ แต่งตัวกันลืมโลกจริง ๆ

ไปกินบ้านนู้นทีบ้านนี่ที เพราะแต่ละบ้านก็จะเตรียมอาหารไว้รับแขก



เอ่อพี่อิ๊กค๊าบบ ดอกไม้ที่บอทเอาให้น้ำวันวาเลนไทน์น่าจะเป็นดอกเทียนทองมากกว่านะครับ

ถ้าดอกเทียนบางพันธุ์จะมีลักษณะคล้ายดอกกล้วยไม้ บางพันธุ์จะเหมือนดอกกุหลาบหรือมะลิซ้อนมีหลากสี

ต้นจะใสคล้ายกับต้นกระสังมีขนอ่อน ๆ ความสูงประมาณ 30-50 เซนติเมตร



รถอิแต๊กนี่บ้านพี่ก็เรียกรถอีแต๊กด้วยหรอ นึกว่าจะเรียกเฉพาะแถวบ้านเพียว

เพราะเวลาเห็นออกรายการทีวีทางภาคอิสานจะเรียกรถอิต๊อก สรุปภาคอิสานก็เรียก 2 อย่าง

ส่วนที่นั่งที่เหมือนเกวียน บ้านเพียวเรียก "สาลี่" อ่ะ เรียกเหมือนกันมั้ยย

ถ้าเอาเครื่องรถอิแต๊กไปใส่รถคันใหญ่คล้ายรถ 6 ล้อ ก็เรียกรถอีแต๋น อิอิ

พี่มาตามเก็บความรู้เอากับเม้นท์ ๆ ทั้งหลาย...พี่เกิดมานานแต่ความรู้น้อยก็งี่แหละ...

สรุปน้องน้ำทิ้งบอทใช่ไหม????....เราก็หลงจับผิดเจ้าบอทอยู่ด้ายยย...
สงสัยต้องหันไปเอาใจเจ้าบอทมาก ๆ หน่อย...ซะแล้วววว...

เออ...อ่านนิยายน้อง eiky ไม่เศร้ามากหรอกค่า....อ่านแล้ว...แค่ซึม ๆ สมองเบลอ ๆ
เพื่อนฝูงไม่ค่อยกล้าคุยด้วย....เพราะบางครั้งชีก็ออกอาการเหมือนคนเมายา...
เจ้านายเอง...ถ้าพูดไม่ถูกหูก็มีสิทธิโดนชีกระโดดงับหูเอาได้....แค่นั้นเองนิ
จัดมาน้อง eiky อย่าให้เสียของ....เดี๋ยวพี่ไประบายต่อที่ทำงานเองงง...
ตามเก็บความหวานต่อไป....ฮึบ ๆ...

  น้องน้ำ กะ น้อง eiky 

[なおみ™]

แอบเข้ามาตอนกลางวันถึงรู้ว่าคุณอิ๊กกี้ก็แอบมาลงตอนดึกๆ
แต่ก็ดีนะคะตื่นมาก็ได้อ่านเลยไม่ต้องคอยนาน

น้ำจะ "โกอินเตอร์" หรอคะเนี่ย ไปตั้งอเมริกา ถ้าไปจริงไม่รู้ว่าจะมีหนุ่มผมทองมาจีบรึเปล่านะ

กลอนท้ายตอนๆ นี้เศร้าจังนะคะ แต่ก็เพราะเหมือนเดิมนะคะ  +1 ให้กลอนเพราะๆ ค่ะ

รออ่านฉากเรียกน้ำตาของคุณอิ๊กกี้อย่าใจจดจ่อยิ่งค่ะ 


***********************

ผูกพันธ์ คำนี้ไม่ต้องใส่ ธ์ นะคะ ผูกพัน กันเฉยๆ ผูกและพันคนสองคนไว้ด้วยกัน
กาพท์เห่เรือ คำนี้ต้องเป็น ย์ กาพย์เห่เรือค่ะ
แต่เท่าที่จำได้สุนทรภู่ไม่เคยแต่งกาพย์เห่เรือนะคะ มีแต่บทเห่กล่อมพระบรรทม 

[bbyuqin]

ท่าทางจะมีความห่างไกลต้องมาแยกสองคนนี้แล้วละมั้ง...

[hpsky]

เค้ากลัวอ่ะคุณอิ๊ก

[なおみ™]

  แอบเข้ามาดู นึกวาสคุณอิ๊กกี้จะแอบมาต่อเหมือนเมื่อวาน

[eiky]

อ่านแล้วนึกถึงบ้านนอกจัง เทศกาลต่าง ๆ สนุกสุด ๆ ป้า ๆ น้า ๆ อา ๆ แต่งตัวกันลืมโลกจริง ๆ

ไปกินบ้านนู้นทีบ้านนี่ที เพราะแต่ละบ้านก็จะเตรียมอาหารไว้รับแขก



เอ่อพี่อิ๊กค๊าบบ ดอกไม้ที่บอทเอาให้น้ำวันวาเลนไทน์น่าจะเป็นดอกเทียนทองมากกว่านะครับ

ถ้าดอกเทียนบางพันธุ์จะมีลักษณะคล้ายดอกกล้วยไม้ บางพันธุ์จะเหมือนดอกกุหลาบหรือมะลิซ้อนมีหลากสี

ต้นจะใสคล้ายกับต้นกระสังมีขนอ่อน ๆ ความสูงประมาณ 30-50 เซนติเมตร

รถอิแต๊กนี่บ้านพี่ก็เรียกรถอีแต๊กด้วยหรอ นึกว่าจะเรียกเฉพาะแถวบ้านเพียว

เพราะเวลาเห็นออกรายการทีวีทางภาคอิสานจะเรียกรถอิต๊อก สรุปภาคอิสานก็เรียก 2 อย่าง

ส่วนที่นั่งที่เหมือนเกวียน บ้านเพียวเรียก "สาลี่" อ่ะ เรียกเหมือนกันมั้ยย

ถ้าเอาเครื่องรถอิแต๊กไปใส่รถคันใหญ่คล้ายรถ 6 ล้อ ก็เรียกรถอีแต๋น อิอิ

ฮ่าๆๆ อยู่ไหนนิ เรียกเหมือนกันเลย ดอกไม้ใช่ๆ ดอกเทียนทอง อิอิ เห็นเพื่อนๆเรียกแต่ดอกเทียนๆ พี่เองก็จำไม่ค่อยได้หรอกครับ ได้ประโยชน์จากเพื่อน ไม่เข้าใจอะไรก็โทรไปถาม อิอิ อีคนที่รับบทเอ๋นั่นล่ะ อิอิ

[eiky]

บทที่ ๑๙

ปุจฉา ทำไมดอกไม้แห้งดอกนั้นถึงมีค่ามากกว่าเพชรพลอย เก็บมันไว้อย่างดีไม่ให้บอบช้ำ ทั้งที่มันเป็นแค่กิ่งก้านแห้งๆของดอกไม้แค่นั้นเอง

๓๐ กรกฏาคม

ทำไมอะไรๆเหมือนมันผ่านไปเร็วจังนะหลายๆอย่างเลย กูมีความสุขนะ มีความสุขมาก มีคนบอกว่าเวลาที่เรามีความสุขเวลามันมักจะผ่านไปเร็วเสมอ คงจะจริง ทุกวันกูมีมึงอยู่เคียงข้าง เรานอนด้วยกันทุกคืน กูกอดมึงนอนทุกคืน ต่อไปมันจะเป็นยังไงนะ คิดไม่ออกเลย เรื่องยายหน่องที่ถามกูเรื่องไปเรียนต่อที่โน่น กูตัดสินใจตั้งนานแล้วล่ะเลยไม่ได้บอกมึง กูคงไม่ไปหรอก ไม่ใช่ไม่เห็นแก่อนาคตตัวเอง กูไม่ได้อะไรมากมายกับมันนัก ไม่ได้อยากร่ำรวยหรือมีหน้ามีตาอะไร แค่อยากมีความสุข จนถึงตอนนี้กูยังไม่แน่ใจเลยว่ากูจะสอบเอ็นฯหรือเปล่า ไม่รู้สิ ตอนนี้แค่คิดว่าเรียนที่ไหนก็ได้ แค่จบมาให้ได้แลกกับกระดาษแผ่นหนึ่ง แต่ที่สำคัญกว่านั้นกูอยากเรียนที่ไหนหรืออยู่ที่ไหนก็ได้ที่มีมึง ไม่ว่าจะเป็นแค่รามฯ แต่ก็ก็พอใจ มาคิดๆดูแล้วคนเรามันไม่ได้วัดกันด้วยสถานที่เรียนหรอกจริงไหม สิ่งที่เราทำมันตอนเราเรียนจบต่างหากที่เขาวัดกัน มึงยังรักกูดีอยู่ กูก็ยังรักมึงมาก เราไม่เคยทะเลาะกันเลยแม้จะมีงอนกันบ้าง แต่นั่นก็ยิ่งทำให้เรารักกันมากขึ้น กูคิดว่าแค่นี้กูก็โชคดีมากแล้วที่เกิดมาครั้งหนึ่งแล้วได้สัมผัสกับคำว่า "รัก" รักจริงๆ รักจากใจ ช่วงนี้ทำนาเหนื่อยมาก แต่คงจะเสร็จเร็วๆนี้ เห็นพ่อกับแม่แล้วสงสาร แล้วแบบนี้จะให้กูหนีไปไหนได้ ไม่อยากคิดแล้ว เรื่องในวันข้างหน้าช่างหัวมัน แค่ตอนนี้กูมีความสุขอยู่กับมึง ช่วยพ่อแม่ทำงานเป็นพอ

หัวใจเต้นเนื้อหนั่นสั่นระริกร้อน  ดุจดังกรจับต้องไฟให้ร้อนรน

คิดถึงวันที่สิ้นเขาแล้วเราจน     โลกมืดมนหนทางไปหาไม่มี

กอดร่างไว้ในอกประคบรัก      จำหลักร่างฝังในทรวงให้สุขศรี

จะเนิ่นนานแสนนานเท่าทวี     แค่ใจนี้ผูกกันไว้อย่าให้คลาย

ต้นเดือนสิงหาคมแล้ว ข้าวในนาของบางคนที่ปักดำเสร็จก่อนเริ่มตั้งต้นใบเขียวขจี ลมไหวพัดยอดข้าวให้เอนไปตามแรงนั้น ลมที่หอบเอาเมฆฝนดำตั้งเค้ามาทางทิศประจิมในทุกเย็น เมฆก้อนใหญ่ที่บดบังแสงสุดท้ายแห่งวัน แสงสุริยันที่รักและหลงไหลฉายแสงออกมาไม่ได้เพราะเมฆบัง นาของบอทยังเหลืออีกนาหนึ่งใกล้บ้าน แต่ก็อีกไม่นานก็คงเสร็จเพราะเพื่อนบ้านต่างก็มาลงแขกช่วยกันเป็นประจำเพราะด้วยเห็นอกเห็นใจแม่นิ่มที่ตรากตรำทำงานหนักเพียงลำพังเวลาที่บอทเองไปโรงเรียนจะมีเพียงแม่บุญช่วยที่มาขลุกช่วยงานอยู่ งานที่อนามัยก็ไปบ้างแต่ส่วนใหญ่จะมาอยู่ที่นาของแม่นิ่ม เพราะแม่บุญช่วยเคยบอกว่า คนเราเกิดมาต้องช่วยเหลือพึ่งพาอาศัยกัน ในวันข้างหน้าตัวเราเอง เราก็ไม่รู้ลิขิตไม่ได้ เก็บเกี่ยวน้ำใจเพื่อนบ้านเอาไว้ใช้เวลาที่เราอับจน

"เออมึงได้ข่าวอีนกนั่นไหม มันไม่เรียนแล้วนะ"

เดือนเอ่ยขึ้นตอนนั่งรวมกลุ่มกันอยู่ที่ใต้ต้นมะม่วง

"อ้าวทำไมล่ะ วันก่อนยังเห็นมันอยู่เลย"

กาญจน์ถามด้วยน้ำเสียงสูง

"ก็มันท้องน่ะสิ จับผู้ชายแถวบ้านได้มั้ง เห็นน้องๆมันเม้าท์กัน"

"กูว่าแล้ว เห็นไหมไอ้บอทเกือบซวย"

"อ้าว เกี่ยวไรกะกูวะ กูไม่ได้แลมันซะหน่อย"

"นั่นล่ะ มันหาผู้ชายจับอยู่นะกูว่า ได้ข่าวไอ้ผู้ชายคนนั้นเป็นเด็กเรียนด้วยนะ ไม่รู้ไปพลาดท่าเสียทีมันยังไง"

วงสนทนาก็เปิดประเด็นด้วยเรื่องชู้สาว

"เออมึง ไอ้ต้ากะอีน้อยอ่ะ มึงสังเกตไหมว่าอีน้อยมันดูอวบๆไป กูว่าท้องแหงๆ"

เล็กออกความเห็น

"อย่าไปพูดไปมึง ไม่ดี"

น้ำเองแย้งเอาไว้เพราะยิ่งพูดเหมือนจะยิ่งมัน

"จริงนะมึง วันก่อนกูเดินผ่านแถวบ้านมัน เห็นอ้วกใหญ่เลย แพ้ท้องแน่ๆ"

เดือนสนับสนุนหลักความคิดของเล็ก

"แล้วพ่อแม่อีน้อยไม่ว่าเอาเหรอวะ"

"จะว่าได้ไงอยากได้ลูกเขยครูจนตัวสั่น ไม่อยากจะเมาท์ รู้เห็นเป็นใจน่ะสิ เปิดบ้านให้ไอ้ต้าไปนอนกะลูกสาว ไม่กลัวขี้ปากชาวบ้าน"

ฝนเองก็เมาท์ออกรสออกชาติ กว่าจะแยกย้ายกันไปเรียนได้ก็เผาไปหลายคนเหมือนกัน ช่วงชีวิต ม ๕ ดูเหมือนว่าทุกคนจะตั้งใจเรียนกันมากขึ้น แต่ไม่ใช่หรอกทำท่าเรียนมากกว่า จะเน้นไปทางกิจกรรมต่างๆเสียมากกว่า หลบเรียนเอย ไปเที่ยวตามทาม ฝายน้ำล้นเอย แล้วเวลาหลบเรียนก็หลบกันไปทั้งห้อง เพราะมีกันอยู่แค่ ๒๐ คน เวลากลับมาโรงเรียนก็โดนอาจารย์ฝ่ายปกครองเฆี่ยนกันไปทุกคน

"น้ำที่ยายหน่องบอกน่ะ เราสนใจหรือเปล่า ถ้าสนใจแม่จะได้บอกยายหน่องไป จะได้เตรียมตัวทัน"

แม่บุญช่วยเอ่ยขึ้นในตอนเย็นหลังจากที่กินข้าวเสร็จแล้ว น้ำลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทพอได้ยินก็ถึงกับสะอึกหน้าสลดลง

"ไม่อยากไปอ่ะแม่ อยากอยู่ที่นี่ อยากเรียนที่เมืองไทยนี่ล่ะ ไปโน่นไม่รู้จะไปกินอยู่ยังไง"

"เดี๋ยวมันก็ชินเองล่ะ ไปเรียนเมืองนอกจะได้อนาคตดีๆ"

พอถาวรเสริม แต่น้ำเองยังยืนยันคำเดิม

"อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลยแม่ น้ำยังไม่อยากคิด เรียนเมืองไทยก็เป็นเจ้าคนนายคนได้เหมือนกันล่ะ"

"ไอ้ลูกคนนี้นี่ หัวรั้นจริง"

"แหมพ่อ ถ้าไปอยู่โน่นก็ต้องไปรบกวนยายหน่อง อีกอย่างพ่อกับแม่ก็ต้องเสียเงินเยอะขึ้น ไหนจะหินต้องเรียนอีกนะ น้ำไม่อยากไปไหนไกลจากพ่อกับแม่น่ะ อย่าให้น้ำต้องไปเลย"

พยายามอ้อนวอน แม่บุญช่วยเองก็นิ่งเงียบไป เพราะอย่างน้อยก็รู้ว่าลูกโตแล้วมีความคิดความอ่านเป็นของตนแล้ว ครั้นจะบังคับให้ทำตามใจตนเหมือนครั้งยังเป็นเด็กก็คงจะยาก อันลูกที่เกิดในอุทรนั้นเลี้ยงให้เติบใหญ่มาได้แต่ตัวเท่านั้นแล สิ่งใดดีสิ่งใดงามก็คอยเติมคอยป้ายให้ ส่วนความคิดความอ่านมันขึ้นอยู่กับตัวของลูกเอง

"อืม งั้นค่อยมาคุยกันใหม่"

แม่บุญช่วยเอ่ยออกมา เอามือแตะแขนผู้เป็นสามีเอาไว้เพราะเห็นสีหน้าของลูกชายแล้วท่าทางจะไม่ยอมง่ายๆ

"เป็นไรน้ำ หน้าตาไม่ดีเลย มีอะไรกับที่บ้านเหรอ"

บอทถามขึ้นตอนที่ออกไปวางเบ็ดเหมือนเคย กิจกรรมที่คล้ายๆกันวนเวียนมาซ้ำกันทุกปี หน้าน้ำมาปลามีก็ออกไปหาปลา หน้าน้ำลดก็เข้าป่าหาของกินในป่า หน้าแล้งก็ไปพึ่งบุญบารมีของธรรมชาติกลางทุ่งนาอันแห้งแล้ง ว่าจะพอมีอะไรเหลือให้พอหล่อเลี้ยงชีวิตไปได้หรือไม่ อันปูนา หอย ปลายังพอมีให้หาได้อยู่ถ้าตราบใดที่เราไม่ตักตวงเอาจากธรรมชาติมากจนเกินไป เกินไปจนมันหมดมันหายไปจากท้องทุ่งนานี้เสีย

"ไม่มีอะไรหรอกบอท ก็เรื่องเรียนต่อนั่นล่ะ เครียดเรื่องเอ็นฯ"

เฉไฉไปไม่อยากให้เพื่อนรักและคนรักในร่างเดียวกันคิดมากไปตามตน

"น้ำเริ่มอ่านหนังสือแล้วเหรอ"

"อืม ก็เปิดๆดูบ้าง"

"น้ำเก่งนี่นะ เราคงไปเรียนแค่รามฯล่ะ เรียนรามฯก็ไม่รู้จะจบหรือเปล่า"

สายตาที่มองต้นข้าวในยามวิกาลนั้นพอจะเดาออกว่าคิดอะไรอยู่

"เราก็ไปอยู่ด้วยกันไงบอท ไม่ว่าบอทจะไปไหน น้ำจะไปด้วยตลอดล่ะ"

บอทหันมายิ้ม คำหวานที่คอยเติมให้กันช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจที่กำลังห่อเหี่ยว เหมือนแสงดาวในคืนเดือนแรมที่คอยส่องนำทางให้กันและกัน

"ขอบใจนะน้ำ เรารักน้ำจังเลย ยิ่งอยู่ด้วยกันยิ่งรักมาก"

"ให้จริงเถอะ กลัวว่าบอทจะเบื่อซะก่อนอ่ะดิ"

"ไม่มีทาง น้ำนั่นล่ะจะเบื่อเรา"

คืนที่ไร้ซึ่งแสงระยับพราวของมวลหมู่ดวงดารา มีเพียงแต่เมฆครึ้มดำทะมึนอยู่ แสงวาบแปลบปลาบเป็นสัญญาณให้รู้ว่าอีกไม่นานฝนห่าใหญ่ก็คงเทลงมา ร่างของเด็กชายวัยรุ่นสองคนกำลังเร่งมือปักเป็ดแล้วเดินวนอีกรอบ เพราะยิ่งฟ้าคะนองมากเท่าไหร่เหมือนจะกระตุ้นให้ปลาออกหาเหยื่อมากเท่านั้น โดยเฉพาะปลาช่อนที่จะคึกกว่าปลาชนิดอื่น

"กลับเถอะบอทฝนลงเม็ดแล้ว"

น้ำร้องบอกบอทที่กำลังปลดปลาช่อนออกจากเบ็ดใส่ในข้อง

"อืม เดี๋ยวคันนี้ก่อน"

พูดยังไม่ทันขาดคำฝนก็เทกระหน่ำลงมา จะวิ่งไปหลบที่ไหนก็ไม่ได้ต้องยืนตากฝนตัวเปียกปอนทั้งสองคน

"หลบที่กระท่อมก่อนน้ำ"

บอทวิ่งนำหน้าตรงไปยังกระท่อมหลังเดิมที่เคยหลบฝน น้ำเองก็วิ่งตาม ภาพเดิมเมื่อปีที่แล้วฉายวนมาอีกรอบ เด็กสองคนที่ลักษณะทางกายภาพเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดูโตเป็นหนุ่มขึ้น สภาพทางจิตใจก็เปลี่ยนไป ไม่ได้แอบชอบแอบแอบรักหรือคิดไปเองฝ่ายเดียวเหมือนปีที่แล้ว น้ำเบียดกายเข้าหาบอททันทีไม่มีเอียงอาย

"หนาวเหรอน้ำ"

"อืม เย็นอ่ะ"

"มา เดี๋ยวเรากอด"

ไม่ขัดขืนไม่อายแต่หน้าก็ยังแดงระเรื่อขึ้นมาเพราะลมหายใจอุ่นนั้นมันรดมาที่ใบหน้า กลิ่นของลมหายใจที่สูดเข้าไปเต็มรัก

"น้ำ"

บอทเรียกเสียงกระเส่า แววตาหวานฉ่ำ น้ำเองเงยหน้าขึ้นมองสบตาหวานคู่นั้นไม่หลบสายตา

"หือ"

แค่ครางออกมาเพราะบอททาบริมฝีปากลงกับปากของน้ำที่เผยอออกรอรับแล้ว สายฝนที่สาดเท แสงปลาบที่หักเห เห็นร่างสองเคียงคู่ชัดเจน เสื้อยังคงอยู่ตามเดิมเพียงแต่กางเกงร่นออกจากเอวไปอยู่ที่หน้าขา

"พอเถอะบอท เดี๋ยวฟ้าฝ่า"

น้ำร้องออกมาเพราะสายฟ้าแปลบปลาบน่ากลัวเหลือเกิน

"เราหลบอยู่ในกระท่อมฟ้ามองไม่เห็นหรอกน้ำ"

ค้านไม่ได้ต้านไม่ไหว แรงเสียดทานที่ร่ำร้องอยู่ในใจ โหยหาปรารถนาแรงแห่งใจ มือไม้ป่ายเกาะเรือนร่าง เสียงครางลอดเย้ยเยาะเสียงฟ้านั้น สุขกระสันหรรษาสนใจไม่ แรงอัดแรงกระตุ้นจากภายใน สองร่างไซร้ฤๅจะกลัวเสียงฟ้าครืน ปากบดบี้ขยี้รักให้สมอยาก ยิ่งรักมากยิ่งโถมหาไม่หวั่นไหว ยิ่งร้อนแรงถลาลึกล้ำเข้าในกาย แตกสลายมลายสิ้นทั้งอินทรีย์

"อายผีสางนางไม้ว่ะบอท"

น้ำพูดอายๆหลังจากดึงกางเกงขึ้นใส่เหมือนเดิม ส่วนบอทเองก็หัวเราะชอบใจอยู่

"เอาน่า ผีสางท่านเข้าใจ คนรักกันนี่นา ทำไงได้มันอดใจไม่ได้นี่"

"กลับเถอะ รอคงสว่างพอดี"

น้ำไม่ยอมมองหน้าบอทเพราะอาย แม้จะชินที่อยู่ด้วยกันตลอดเวลา แต่ไม่ชินกับการทำอะไรแบบนี้นอกสถานที่ ละอายแก่ใจลึกๆข้างใน

เสนห์ของวสันตฤดูคือเสียงของสายฝนกระทบหลังคา อีกทั้งแสงวูบวาบแปลบปลาบนั้นก็งามจับใจ แสงแฟลชที่ไม่มีกล้องหรือแสงไฟใดในโลกจะสวยงามเท่า ยังมีความเย็นสบายที่ไม่ถึงกับหนาว เย็นแค่พอให้ร่างได้เบียดเข้าหาร่างของคนที่รัก แต่ดวงดารานั้นดูเหมือนจะหม่นหมองไปเสียสิ้นเพราะไม่ได้ฉายแสงแวววาวให้ชื่นชมเท่าใดนักเหมือนมันโดนบดบังรัศมีไปด้วยม่านชั้นหมู่เมฆา

กิจกรรมต่างๆผ่านไปเช่นเคย ทั้งการเรียน งานบ้านทุกอย่างยังวนเวียนทำอยู่เหมือนเดิม ไปโรงเรียนด้วยกัน กลับบ้านด้วยกัน นอนด้วยกัน ตัวติดกันเกือบ ๒๔ ชั่วโมง มนุษย์เราความทรงจำในวัยเด็กมันติดตรึงตราเหนียวแน่นกว่าทุกวัย คราใดที่เราระลึกย้อนกลับไปหวนคิดถึงความหลัง ภาพเหล่านั้นแม้จะลางเลือนแต่ก็นับว่ายังติดอยู่ในความทรงจำ แต่กระนั้นโดยส่วนตัวคิดว่าความทรงจำในวัยรุ่นยิ่งเฉพาะตอนเรียนมัธยมปลาย มันเป็นช่วงเวลาที่ความจำหรือสมองทำงานอย่างเต็มประสิทธิภาพมากที่สุด ทั้งเรื่องการเรียนและเรื่องหัวใจ

"นี่พวกเรา ปลายปีหลังสอบเสร็จไปเที่ยวกันไหม ไปทั้งหมดห้องเรานี่ล่ะ"

เล็กเสนอความคิดขึ้นเมื่อตอนคาบแนะแนวรวมกลุ่มกันอยู่แปลงเกษตร คาบแนะแนวแต่ให้ปลูกผักบุ้ง ผักบุ้งที่ปลูกไม่โตสักทีเพราะไม่ได้รับการเอาใจใส่ที่ดี

"เออดีเหมือนกัน ไปไหนดีแก"

เดือนเองก็เห็นดีด้วย

"ไปที่สวยๆน่ะ อุบลไหม"

"ต๊าย ไปดูผาแต้มนั่นน่ะเหรอ ไม่เอาย่ะไม่ระทึก"

เอ๋ สะดีดสะดิ้งจีบปากจีบคอพูดเหมือนเคย

"ไปผามออีแดงไหมล่ะมึง ไปส่องใกล้ๆกูจะได้ถีบตกผา จะได้เปลี่ยนชื่อซะที เป็นผามออีเอ๋"

"ว้าย บอทใจร้าย กล้าทำกับคนสวยแบบนี้เหรอ"

"สวยน้อยน่ะสิ กูว่าไปภูกระดึงไหมมึง เห็นมีคนบอกว่าสวย ไปค้างสักคืน"

"เออ ดีๆ อยากไปเหมือนกัน"

หัวข้อสนทนาก็เป็นการตกลงกันว่าจะไปเที่ยวภูกระดึง จัดทริปยังไง ไปรถใคร ไปกันกี่คน คนละเท่าไหร่ มีการวางแผนไว้เรียบร้อย ฝนกับเดือนจะเป็นธุระให้เรื่องรถตู้ ส่วนค่าใช้จ่ายก็รอถามค่ารถว่าเขาจะเรียกเท่าไหร่แล้วค่อยมาตกลงกันอีกที ทั้งที่มันเพิ่งจะกลางเดือนสิงหาคมผ่านวันแม่มาไม่นาน แต่ทริปที่ว่ามันคือหลังเดือนมกราคม

"เราไม่รู้จะได้ไปหรือเปล่านะน้ำ"

บอทเอ่ยขึ้นตอนเดินกลับจากโรงเรียน

"ทำไมล่ะบอท น้ำไปบอทก็ต้องไปดิ เราจะห่างกันได้ไง"

"อืม กลัวแม่บ่นอ่ะ ยิ่งหาว่าใช้เงินเปลืองอยู่ด้วย"

"ไม่ต้องห่วงหรอกบอทเรื่องแม่นิ่มอ่ะ เดี๋ยวน้ำช่วยออกค่ารถ"

"ไม่ดีหรอกน้ำ เรารบกวนน้ำทุกเรื่องเลย เกรงใจ"

"บอท น้ำเป็นใครล่ะ น้ำสำคัญกับบอทไหม"

เสียงเข้มขึ้นจ้องมองเอาคำตอบ

"น้ำเป็นแฟนเราไง สำคัญสำหรับเรามากด้วย"

"ถ้าน้ำสำคัญ บอทจะมาเกรงใจอะไรน้ำล่ะ ในเมื่อเราแบ่งปันกันมาตั้งแต่เด็ก ไม่รู้ล่ะน้ำไปไหนบอทต้องไปด้วย ไม่มีข้อแม้"

ทำสีหน้าจริงจังขึ้นมา บอทเองทำหน้าไม่ถูกไม่รู้จะยิ้มดีใจหรือหนักใจดี

"คร้าบ คุณแฟน"

แต่ก่อนที่จะผ่านปีนี้ไปได้ก็อีกตั้งนานแสนนาน นานพอที่จะทำให้เรื่องการไปเที่ยวภูกระดึงซาลงไปมากจนเกือบลืมไปเลยว่ามีทริปจะไปเที่ยวกัน เพราะกิจกรรมต่างๆที่ร่วมทำกับโรงเรียนมันมีมากมายนัก อย่างกีฬาสีอาจารย์ก็มอบหมายใหเป็นคนจัดการทุกอย่าง ทั้งที่มีรุ่นพี่ ม ๖ อยู่แต่อาจารย์ก็ไม่ได้สนใจ บางทีนึกขึ้นมาก็เกรงใจรุ่นพี่เหมือนกันเหมือนว่าข้ามหน้าข้ามตากันไป แต่ตอนนั้นทำทุกอย่างเพื่อให้ชั้นเรียนของตัวเองเด่นขึ้นมาเพื่อลบคำครหาของใครหลายคน รอยยิ้มเยาะนั้นมันเป็นแรงผลักดันให้ทำและกิจกรรมทุกอย่างก็ออกมาได้ด้วยดี มีเสียงชมมากกว่าเสียงติ กีฬาสีก็จัดการทำกองเชียร์ขึ้นมา ลงทุนออกเงินกันไปจ้างเครื่องเสียงมาเปิดในงานทั้งสามวันทั้งที่ไม่เคยมีมาก่อน แต่งตัวกันไม่มีอาย รุ่นน้องเองก็ชอบใจเพราะกีฬาสีแต่ละปีต่างฝ่ายต่างแยกย้ายไม่รวมกลุ่มกันแต่ ปีนี้พิเศษหน่อยนักเรียนจึงอยากมาเชียร์กีฬากันมากเป็นพิเศษ

"น้ำมึงดูบาสหน่อยสิ สีแสดจะแพ้แล้วเดี๋ยวกูเชียร์ไอ้บอทเอง"

เล็กบอกหลังจากวิ่งกระหืดกระหอบมาจากสนามบาสฯ น้ำเองก็กำลังเชียร์บอทที่กำลังแข่งตระกร้ออยู่ โรงเรียนนี้มีเพียง ๔ สี สี ม่วง ฟ้า ชมพู แสด ห้อง ม ๕ อยู่สีม่วงกัน ๕ คน ที่เหลืออยู่สีแสดหมดไม่รู้ว่าแบ่งสีกันยังไง อีกอย่างพวกที่อยู่สีม่วงก็ไม่ไปประจำสีของตนมาขลุกอยู่แต่กับสีแสด

"น้องมันสู้พี่ ม ๖ ไม่ได้หรอกมึงไปเชียร์มันหน่อย"

"ไปเดือน ฝากด้วยนะเล็ก บอทมันชนะอยู่แล้วล่ะแต่ไม่อยากให้ไม่มีกองเชียร์"

น้ำบอกแล้วหอบอุปกรณ์การเชียร์ตรงไปยังสนามบาสฯ พอไปถึงก็ส่งเสียงให้กำลังใจน้องๆที่กำลังแข่งบาสฯกับรุ่นพี่อยู่ แม้จะไม่ชนะแต่กองเชียร์กินขาด กีฬาสีจบไปอย่างราบรื่นได้รับเสียงตอบรับเป็นอย่างดี ดูเหมือนรุ่นน้องจะจำรุ่นพี่รุ่นนี้ได้ดีกว่ารุ่นอื่นๆเพราะเป็นนักกิจกรรมตัวยง ปัจจุบันเวลาเจอหน้ากันรุ่นน้องก็จะเข้ามาทักทาย ตัวเราเองที่ทำหน้าเหรอหราไม่รู้จักรุ่นน้องเอง

"แป๊บเดียวเองนะพวกเราก็อยู่ ม ๕ แล้ว แป๊บๆจะสอบอีกแล้ว อีกแค่ปีเดียวก็จะจบแล้วว่ะ เฮ้อ"

กาญจน์เอ่ยขึ้นหลังจากงานกีฬาสีจบลง มานั่งรวมกันกับพื้นสนามบอลรอให้คนมารับเครื่องเสียงคืน

"นั่นสิ พอจบก็ต้องแยกกันไปเนอะ คงคิดถึงพวกมึงมากเลย"

ฝนทำหน้าซึ้ง ต่างมองหน้ากัน

"เว้ย มาซึ้งอะไรกันตอนนี้วะ เพิ่งจะอยู่ ม ๕ พวก ม ๖ กูไม่เห็นพวกมันซึ้งแบบนี้เลย"

เล็กร้องขึ้นไม่อยากเห็นใครทำหน้าสลดใส่

"ก็พวกมันไม่เหมือนเรานี่มึง"

"ใช่ ไม่มีใครเหมือนห้องเราหรอก"

สรุปก็ไม่ได้ซึ้งอะไรกันมากเปิดเพลงรอคนมารับเครื่องเสียงคืน แล้วก็พากันเต้นอย่างสนุกสนาน ตะวันรอนลงต่ำจะลับขอบฟ้าอยู่แล้ว วันนี้ท้องฟ้าโปร่งกลิ่นดินกลิ่นหญ้ายังตลบอบอวลอยู่ทั่วบริเวณ แสงสุดท้ายของวันสาดสีแดงส้มทาบไปทั่วทั้งบริเวณ เงาของร่างกลุ่มคน ๒๐ คนกำลังเต้นกันอย่างสนุกสนานข้างๆสนามฟุตบอล ไม่ให้ใครเข้ามายุ่งเกี่ยว ขอมีเวลาส่วนตัวกับเพื่อนที่รัก เป็นภาพแห่งความทรงจำที่งดงามเหลือคณา เวลาเหงา เวลาท้อ หลับตาลงครั้งใดคิดหวนกลับคืนไป ก็ระบายรอยยิ้มออกมาได้ทุกครั้งไปมันเป็นเหมือนขุมแห่งพลังใจที่ดึงมาใช้ได้อย่างไม่มีวันหมดสิ้น ขอบคุณเพื่อนๆทุกคน ขอบคุณกลิ่นดินกลิ่นหญ้าเหล่านั้นที่ยังจำได้อย่างแม่นยำ ขอบคุณวันคืนเก่าๆที่มีเรา ที่เรารักกัน ไม่เคยคิดว่าจะลืม ภาพเหล่านั้นมันไม่ได้ติดอยู่ที่สมองส่วนความจำแต่มันติดอยู่ที่ใจ ติดอยู่แน่นหนาเหลือเกิน ขอบคุณจริงๆ

วิสัชนา เพราะดอกไม้นั้นมันมีค่าทางใจ ท่าที่หาอะไรมาทดแทนไม่ได้นั่งไง

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล เริ่มหนืดแล้วใช่ไหมครับ ผมเองก็เรียบเรียงไม่ถูกเหมือนกัน ฮ่าๆๆ พยายามเปิดไดอารี่ออกอ่าน แต่รู้สึกช่วงนี้จะเพ้อถึงคนที่แอบชอบอยู่ เรื่องเด่นๆเขียนไว้ไม่เยอะเท่าไหร่นัก ดีนะที่ยังมีคนคบพอให้ได้โทรศัพท์ไปถาม อิอิ คาดว่าน่าจะไม่เกินสามตอนนะครับ เราจะจัดไปตามคำขอ ไวไวช้างน้อยอ่ะ อิอิ

ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ อ่านเรื่องนี้เครียดก็ ข้ามไปหาน้องญี่ปุ่นน้า แล้วค่อยกลับมาอ่านใหม่ เขียนเรื่องนั้นไว้กันเรื่องหนักๆนี่ล่ะครับจุดประสงค์หลัก อิอิ

[samsoon@doll]

จิ้มก่อนค่ำๆมาอ่านนะจ๊ะ

[yayee2]

ใกล้ถึงจุดหักเหของเรื่องแล้วเหรอ อยากรู้จัง ใครจะเป็นคนเปลี่ยนก่อนนะ

เจอคำผิดอีกคำค่ะ ละแวก ค่ะ ไม่ใช่ ระแวก

ยังไม่เบื่อหรอกค่ะ อ่านเรื่องเล่าความหลังน่ะสุขใจดีออก

[eiky]

ใกล้ถึงจุดหักเหของเรื่องแล้วเหรอ อยากรู้จัง ใครจะเป็นคนเปลี่ยนก่อนนะ

เจอคำผิดอีกคำค่ะ ละแวก ค่ะ ไม่ใช่ ระแวก

ยังไม่เบื่อหรอกค่ะ อ่านเรื่องเล่าความหลังน่ะสุขใจดีออก

พี่แก้ว อ่า เค้าหามะเจออ่า มันอยู่ตรงหนายชอบจริงๆเขียนผิด อิอิ เขินจังเนะ แต่ดีใจจริงๆมีคนมาเติมเต็มความสมบูรณ์ให้ อิอิ ขอบคุณคร้าบ เดี๋ยวรอน้องมิมาเขียนเส้นให้แดงเถือก อิอิ

[なおみ™]

นึกว่าวันนี้คุณอิ๊กกี้ไม่มาต่อเสียแล้ว

จะเข้าสู่ห้วงแห่งความเศร้าแล้วหรอคะ แสดงว่าเรื่องจะก้าวไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว น่าติดตามค่ะ อยากรู้ค่ะว่าใครเปลี่ยนกันแน่ เพราะต่างคนต่างก็บอกว่าไม่เปลี่ยนใจ
คุณอิ๊กกี้ขาฉากอัศจรรย์แบบมีสัมผัสก็สวยดีนะคะ แต่บางทีก็...แบบว่า...อยากอ่านแบบที่เร่าร้อนเหมือนภูมิบุญกับโตโต้อีกอะค่ะ เอาเป็นว่าตามแต่บรรยากาศในเรื่องกับอารมณ์ตัวละครจะพาไปแล้วกันนะคะ

เดี๋ยวรอน้องมิมาเขียนเส้นให้แดงเถือก อิอิ

แหม ไม่ได้เยอะอะไรขนาดนั้น ตอนนี้นอกจากละแวกของพี่แก้วแล้วก็
สุริยันต์ คำนี้ไม่ต้องมี ต์ นะคะ สุริยัน เฉยๆ ส่วน ยันต์ หมายถึง ผ้ายันต์ ลงยันต์ พวกนั้น
อ๊วก คำนี้เป็นเสียงโท พยัญชนะต้นเป็นอักษรกลาง สามารถประสมรูปวรรณยุกต์ได้ทั้งสี่รูปนะคะ ดันนั้นออกเสียงโทก็ใส่รูปวรรณยุกต์โทไปได้เลยค่ะเป็น อ้วก  นะคะ
กระสันต์ คำนี้ไม่ต้องมี ต์ นะคะ กระสัน เฉยๆ เพราะ สันต์ แปลว่าสงบ แต่ กระสัน แปลว่า  คนึง คิดผูกพันอยู่ มีจิตใจจดจ่ออยู่ เป็นคนละคำกันนะคะ

[TanyaPuech]

เห้อ รอวันรับประทานมาม่า หวังว่าคงไม่หนักจนเกินไป ช่วงนี้แทบทุกเรื่องมาม่าทั้งนั้น

[som]

พี่อิ๊กจะจัดหนักแล้วเหรอ
ไม่ปล่อยให้มันสบายๆไปอย่างนี้ก่อนเหรอครับ

[roseen]

 

[bbyuqin]

สองคนนี้เค้าน่ารักน๊า...เค้ารักกันน๊าา..

จะจัดมาม่าแล้วเหรอ eiky.... กลัวเศร้าอ่าาา

[taroni]

เหมือนจะได้กลิ่นมาม่าโชยมา

[yayee2]

ใกล้ถึงจุดหักเหของเรื่องแล้วเหรอ อยากรู้จัง ใครจะเป็นคนเปลี่ยนก่อนนะ

เจอคำผิดอีกคำค่ะ ละแวก ค่ะ ไม่ใช่ ระแวก

ยังไม่เบื่อหรอกค่ะ อ่านเรื่องเล่าความหลังน่ะสุขใจดีออก

พี่แก้ว อ่า เค้าหามะเจออ่า มันอยู่ตรงหนายชอบจริงๆเขียนผิด อิอิ เขินจังเนะ แต่ดีใจจริงๆมีคนมาเติมเต็มความสมบูรณ์ให้ อิอิ ขอบคุณคร้าบ เดี๋ยวรอน้องมิมาเขียนเส้นให้แดงเถือก อิอิ

อยู่ตรงนี้จ้ะ...
".... บั้งไฟที่มาแข่งขันไม่ได้มีเฉพาะแต่บั้งไฟของบ้านตัวเองเท่านั้น หมู่บ้านใน ระแวก ใกล้เคียงหรืออำเภอที่ทำบั้งไฟล่ารางวัลก็แห่มาร่วมแข่งขัน มีพิธีกรภาคสนามคอยพูดนั่นพูดนี่ให้บรรยากาศแลดูอึกทึกครึกโครมไปอีกเท่าตัว..."

เขินทามมาย ถ้าไม่รักกันจริงไม่ชี้แนะ หรือเติมเต็มให้กันหรอกจ้ะ พี่ยังชอบแอบน้องมิ แล้วก็แอบชื่นชมน้องเค้าเลย ที่ช่วยแก้คำผิดให้ไรเตอร์หลายๆคน น้องเค้าเนี่ยยอดเยี่ยมจริงๆ
ความเผลอไผลเป็นกันได้ทุกคนจ้ะ

[knightofbabylon]

แล้วจะเตรียมกะละมังมารอรับมาม่าต้มยำน้ำข้นคลั่กนะคุณอิ๊ก 

มามะขอ :กอด1:ทีนึง

[~NeMeSiS_PURE~]

ตอนนี้มี Outdoor ด้วยยย 


เพียวอยู่กำแพงเพชรคับ พี่อิ๊กกี้

[DarKLasT]

เอ่อ

ที่กลัวชักกลัวน้ำแฮะ

มาม่าจะมาแล้วหรอ

ไม่ไหวน๊า  แต่ก็จะอ่านะครับ

[kanda53]

อ่านแล้ว....ประทับใจในความรักและผูกพันของเหล่าเพื่อน ๆ ทั้งหลาย
เป็นเด็กกิจกรรมเต็มตัวเลยนะเนี่ย....เสียดายไม่มีผู้ใหญ่สนับสนุนนิ....
ค่อย ๆ ใกล้วาระที่ต้องจากลาแล้วซิ....แล้ว...น้ำไปไหนบอทต้องไปด้วยน่ะ
มันจะคงอยู่ไปได้นานแค่ไหน......ตามติดและติดตามด้วยใจจรดจ่อนะ

  น้องน้ำ กะ น้อง eiky 
กด + ให้กำลังใจจ้า......

[なおみ™]

คืนนี้มาต่อไหมคะคุณอิ๊กกี้ 

[eiky]

คืนนี้มาต่อไหมคะคุณอิ๊กกี้ 

น้องมิ พี่อิ๊กเป็นหวัดอ่ะครับ ขอลาหยุดสักสองวันน้า หัวมันตื้อๆ น้ำมูกไหลตลอดเลยอ่า

จุ๊บๆๆ

[なおみ™]

น้องมิ พี่อิ๊กเป็นหวัดอ่ะครับ ขอลาหยุดสักสองวันน้า หัวมันตื้อๆ น้ำมูกไหลตลอดเลยอ่า

จุ๊บๆๆ

ไม่เป็นไรนะคะ ยังไงพักผ่อนมากๆ ดื่มน้ำอุ่นเยอะๆ หายไวๆ นะคะ 

[lasom]

คุณอิคเค้ากลัวแบบความแตกแล้วโดนพ่อแม่จับแยกเพราะอายคนในหมู่บ้านไรแบบเนี้ยอ่ะ
ยิ่งถ้ารักกันมากๆแบบนี้กลัวคิดสั้นกันด้วยอ่ะ จากเป็นแบบนี้ไม่ชอบเลย

p.s ทู้คุณอิคเม้นโคตรยากเลย :serius2:บางทีที่ไม่ได้เม้นก็เพราะมันเม้นไม่ได้อ่ะ
p.s เก็บเสื้อผ้าเรียบร้อยรอคุณอิคจัดทริปบุญบั้งไฟ
p.s กินยากับพักผ่อนเยอะนะ