หัวข้อ: สนิมน้ำค้าง (Stained Glass) บทที่ ๔๐ และ อวสาน (ธันวาคม ๑๒, ๒๕๕๓) หน้า ๓๑

[eiky]

เข้ามาขอโทษทุกๆคนที่รอนะครับ

จะรอไหมถ้าผมจะบอกว่า ผมหมดแรงบันดาลใจแล้ว

ผมทำอะไรไม่ได้เลย เป็นอะไรไม่รู้ แต่รู้ว่าสมองกลวง

เสียใจนะครับที่เป็นแบบนี้ จะพยายามคืนกลับมาให้เร็วที่สุด


ขอบคุณทุกกำลังใจ


ขอบคุณครับ

อิ๊กกี้

[なおみ™]

หายไปนานเลยนะคะคุณอิ๊กกี้

[knightofbabylon]

รอค่ะ รอได้เสมอ 

[jimmyFG]

รอได้เสมอนะคับ พี่อิ๊ค

พีอิ๊คพร้อมเมื่อไหร่ค่อยมาลงก็ได้นะ

เป็นกำลังใจให้เสมอนะ

รักกันๆ

 

ป.ล. หมดแรงบันดาลใจได้ แต่อย่าหมดไฟ

[WhatLoveIs]

ยังรออยู่เสมอนะคะ สู้ๆ ค่ะ 

[som]

ไม่เป็นไรครับพี่อิ๊ก
กับพี่อิ๊กไม่ว่าอย่างไรก็รอครับ
เอาให้พี่อิ๊กสบายใจก่อนก็ได้

[Monkzaa]

รอคับ

[eiky]

บทที่ ๔๐

ปุจฉา อันน้ำค้างพราวงามระยับในยามเช้ารู้ไหมมันเกรงกลัวสิ่งใด

เสียงพระสวดดังแว่วมา ค่ำคืนที่เงียบสงัดพลันวายุก็หอบเอาห่าฝนใหญ่เทลงมา สายฝนกระหน่ำโปรยปราย ยอดไม้ลู่ไปตามแรงลม ภาชนะวัตถุใดที่บางเบาก็ปลิวว่อนไปกับแรงลมนั้น แม้นว่าลมจะแรงฝนกระหน่ำซาดซัดสักเพียงใดกระนั้นเสียงพระสวดบทพระอภิธรรมก็ ยังคงดำเนินต่อไป บอทเดินฝ่าสายฝนอย่างไม่รู้จักเกรงกลัวความเหน็บหนาว ไม่มีจิตใจไม่มีวิญญาณสิงอยู่ในร่าง ไม่มีแรงจากร่างกายที่จะพยายามลากร่างให้ไปให้ถึงบ้านที่พำนัก

"ตายแล้วลูก ตากฝนมาเดี๋ยวก็เจ็บไข้ไปอีกคนหรอก"

เสียงแม่บุญช่วยร้องขึ้นวิ่งไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้

"ผมน่าจะตายเสียมากกว่าให้แม่ตาย"

"บอท"

ได้แต่ครางออกมา สีหน้าแววตาของบอทไม่เหลือแล้วซึ่งหัวใจ ดวงตาแดงก่ำเอ่อนองไปด้วยน้ำตา ใบหน้าที่ซีดเซียวปากสั่นอยู่ด้วยความหนาว

"อย่าพูดแบบนี้ลูก ไม่เอาๆ แม่นิ่มเขาไปสบายแล้ว"

แม่บุญช่วยเองก็พยายามปลอบ ไม่มีเหตุอันใดที่จะไปตอกย้ำซ้ำเติมเขา ฤๅจะเอาหินไปถ่วงไอ้เตี้ยที่อุ้มค่อมอยู่ให้หน้าไถไปกับพื้นก็ใช่เรื่อง รังแต่จะเจ็บช้ำหนำใจกันไปเปล่าๆ

"น้ำ ไปดูบอทหน่อยไหม"

วายุเอ่ยขึ้นเพราะเห็นน้ำชำเลืองมองอยู่ตลอดเวลา สะกิดใจขึ้นมา น้ำเม้มปากแน่น

"ไม่หรอกวา เขาคงไม่เป็นไร พระสวดเสร็จรีบไปนอนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราต้องกลับแต่เช้า"

"อ้าว กลับเลยเหรอ ไม่รอทำบุญก่อนเหรอน้ำ"

"เราลามาหลายวันแล้ว เกรงใจเพื่อนๆ หมดธุระของเราแล้วนี่"

น้ำเสียงของน้ำทำให้วายุนิ่งเงียบไป หันหน้าไปพนมมือฟังพระสวดต่อ ส่วนน้ำในใจไม่ได้เป็นอย่างปากพูด มันร้อนรนกระวนกระวาย แต่บอกกับตัวเองว่าให้พอ เขาต้องได้รับรู้ความเจ็บปวดเหล่านี้บ้าง ไม่ว่าเรื่องราวในอดีตจะเป็นไปเช่นไร ถ้าจะอ้างเรื่องในวันวาน ก็จะตอบว่าทำดีที่สุดแล้ว

"น้ำ เราขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม"

พอส่งพระกลับวัดเสร็จเห็นน้ำยืนอยู่กับวายุ บอทเห็นไม่มีโอกาสอื่นที่จะเข้าใกล้น้ำมากกว่านี้แล้ว จึงเดินตรงเข้าไปหาด้วยร่างที่ยังสั่นเทา

"อืม ว่ามาสิบอท"

คราวนี้เป็นน้ำเสียงของน้ำที่นิ่งเย็นชา ไม่เหมือนน้ำคนเดิม

"น้ำ เราขอโทษ เราจำได้แล้ว เราจำได้ทุกอย่างแล้ว"

"บอทพูดเรื่องอะไร บอทเคยจำอะไรไม่ได้เหรอ บอทเคยลืมอะไรไปเหรอ น้ำไม่คิดว่าบอทลืมนะ น้ำคิดว่าบอทจำทุกอย่างได้ดี"

"น้ำ อย่าพูดแบบนี้ เราเสียใจ เรารู้ว่าน้ำเสียใจกับสิ่งที่เราทำ"

ได้แต่ครางออกมาสายตาอ้อนวอน

"ไม่เป็นไรหรอกบอท น้ำชิน ไปนอนเถอะวา เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสาย จะได้รีบกลับ"

น้ำหันไปหาวายุที่ยืนมองอยู่อย่างลำบากใจ

"น้ำ ให้อภัยเราได้ไหม เรารักน้ำคนเดียวนะ"

พอน้ำจะเดินหนีไปบอทก็พูดออกมา น้ำหยุดกึกลงเม้มปากแน่น วายุเองก็หันมามอง ถอนหายใจแล้วเดินหนีขึ้นบ้านไป

"น้ำก็รักบอทนะ รักบอทเสมอมา แต่น้ำไม่รู้เหมือนกัน ว่าตอนนี้คิดอะไรอยู่"

"น้ำ ไม่เป็นไร เรารอได้ น้ำยังรอเราเลย"

"บอท"

ความรักที่มีให้เขามันยังมากมายอัดแน่นอยู่ในใจ จะให้หันหลังเดินจากไปง่ายๆ คงทำไม่ได้หรอก

"น้ำถามหน่อยสิบอท ตอนที่บอทยังจำไม่ได้ ทำไมบอท ทำไมถึงทำแบบนั้น"

น้ำโพล่งออกมาสายตาตัดพ้ออย่างรุนแรง

"น้ำ เราไม่รู้ เราไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ แต่เรารู้สึกว่าชอบความสบาย ไม่อยากจะลำบากอีก"

บอทไม่กล้าสบตา ก้มหน้าลงต่ำ

"บอท น้ำก็ไม่ได้ชอบนะความลำบาก แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยลำบาก แต่น้ำไม่เข้าใจ จำไม่ได้บอทเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เชียวหรือ เปลี่ยนไปมากจนบางทีน้ำรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนอื่นในสายตาของบอท"

"น้ำ"

"เอาเถอะบอท น้ำยังเหมือนเดิมสำหรับความรักที่มีให้บอท แต่น้ำขอทำใจก่อนนะ"

"แล้วไอ้วายุนั่นล่ะน้ำ มันชอบน้ำใช่ไหม"

"วายุเขาไม่ได้ผิดนะบอท เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ว่าอะไรจะเป็นยังไงต่อจากนี้ บอทเองก็ต้องทำใจยอมรับมันให้ได้หมือนกัน อย่างที่น้ำทนทำใจยอมรับกับสิ่งที่บอททำ"

น้ำกัดฟันพูดออกมาสายตาเจือไปด้วยน้ำตา แล้วหันหลังขึ้นบ้านไป บอทเองยืนนิ่งน้ำตาไหล หัวใจกระตุก สายตาที่เย็นชามันฉายออกมาจากตาของน้ำ แม้จะมีม่านน้ำตาเคลือบอยู่ก็ตาม สายตาเย็นชาที่น้ำไม่เคยมองบอทมาก่อน สายตาที่แต่ก่อนมันฉายแต่ความห่วงใยถ่ายทอดมาให้กัน แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว จะกล่าวโทษใครก็คงไม่ได้ ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นตามวิบากกรรมของมัน

"น้ำ ยังรักเขาอยู่มากใช่ไหม"

วายุเอ่ยขึ้นกลางดึก แม้สายฝนจะโปรยปรายลงมาอย่่างหนัก อากาศทั้งภายนอกภายในเย็นสบายแต่นั่นไม่ได้ทำให้น้ำนอนหลับได้เลย พลิกกายไปมาถอนหายใจอยู่เป็นระยะ วายุเองก็นอนไม่หลับเหมือนกัน เป็นกังวลกับสิ่งที่เห็น กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

"นาย"

"เรารู้นะน้ำ ว่าน้ำไม่เคยลืมเขาเลย ไม่ว่าเขาจะทำให้น้ำเจ็บช้ำใจมากเพียงไหน"

วายุลืมตามองหลังคา เสียงฝนที่กระทบหลังคาสังกะสีดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ฟ้าแลบแปลบปลาบสาดแสงสว่างเข้ามาในห้องทำให้เห็นใบหน้าของวายุชัดเจน สีหน้าเขาดูขุ่นมัวนัก น้ำเองก็มีสีหน้าไม่ต่างจากเขาเลย

"ใช่ เรายังรักเขาอยู่ รักมากไม่เคยจาง แต่นายเคยรักใครมากๆไหม เวลาที่เรารักมาก แล้วเขาทำให้ช้ำใจ บางทีรักที่เต็มใจมันก็อาจจะลดน้อยลงได้นะ"

"แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะหมดไปจากใจนี่น้ำ จริงไหม"

"มันจะไม่มีวันหมดไปจากใจหรอกนะนาย อย่ามาขอให้เราลืม อย่ามาบอกให้เราหยุดที่จะรัก เราทำไม่ได้หรอก"

น้ำพูดออกมาเสียงเครือไปด้วยน้ำตา วายุเองสะดุ้งใจหายไป หันหน้าเข้าหาน้ำ น้ำตามันไหลอาบสองแก้มแล้ว

"แต่เราก็ไม่รู้ว่าเราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้หรือเปล่า อย่าถามเราได้ไหม ขอร้องล่ะ"

"น้ำ เราขอโทษ"

วายุดึงตัวน้ำเข้ามากอดไว้ในอก เป็นครั้งแรกที่ได้กอดน้ำแนบกับอก แม้ว่าจะเป็นการกอดจากการที่เขากำลังอ่อนอหรือเสียใจอยู่ก็ตาม ร่างของน้ำสั่นไหวไปด้วยแรงสะอื้น ความชอกช้ำใจที่มีอยู่แล้วเป็นทุนเดิม สะสมหมักหมมมานานในอกยิ่งเร้ายิ่งเหมือนสะกิดหนองในใจให้แตกออกมา ร้าวรานแสนจะทานทน

"แม่ บอทขอโทษ บอทเป็นลูกไม่ดี ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเป็นแบบนี้ แม่จ๋าบอทขอโทษ"

บอทเองก็นอนกอดรูปของมารดาร้องไห้คร่ำครวญอยู่บนบ้าน มองไปที่ที่แม่นิ่มเคยนอนมีเพียงความว่างเปล่า แสงสว่างจากฟ้าแลบทำให้เห็นแค่ฝาบ้านเครื่องนอนเอาเผาไปหมดแล้ว ถ้าแม่อยู่ป่านนี้ก็คงนอนหลับสบายไปแล้ว ถ้าแม่อยู่ก็คงไม่ต้องคิดอะไรแบบนี้ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่ไม่มีแม่ ถ้าหากว่าได้ความทรงจำคืนมาแล้วแลกกับแม่ ขอจำอะไรไม่ได้เสียจะยังดีกว่า ขอแค่ได้แม่คืนมา แค่คืนมาให้ลูกได้เอ่ยคำลาแค่นั้นเอง

อุษาสางยอดข้าวในนาพร่างพราว ระยับไปด้วยน้ำค้างที่ต้องแสงแรกของวัน เสียงนกการ้องเรียกหากันดังเจื้อยแจ้ว การร่ำลากันของน้ำกับพ่อแม่สิ้นสุดลงแล้ว วายุเองก็ลาผู้ใหญ่ทั้งสอง บอทเองยืนมองอยู่เม้มปากแน่นหัวใจสั่นไหวระริก น้ำเองก็ชำเลืองตาไปมองแต่ก็เบือนหน้าหนี ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องไปต่อ ไม่ว่าหัวใจจะบอบช้ำเพียงไหนก็ต้องลากร่างก้าวต่อไปให้ได้ เจ็บแค่ไหนก็รู้ แต่อย่างน้อยก็ยังไม่ตายยังหายใจอยู่ น้ำตัดสินใจก้าวขึ้นรถไปนั่งหน้านิ่ง

"น้ำ"

ครางออกมาน้ำตาเอ่อนอง

"น้ำเรารักน้ำนะ รักมาก"

บอทครางออกมาในคอ แม่บุญช่วยเองก็เห็นใจเดินมาตบบ่าของบอท

"เราจัดการงานทางนี้ให้เสร็จก่อนเถอะลูก ค่อยกลับลงไปเรียน"

"น้ำเขาไม่ยอมยกโทษให้ผมใช่ไหมแม่บุญ น้ำคงเกลียดผมไปแล้ว"

"อย่าพูดแบบนั้นสิบอท เราโตมาด้วยกันไม่รู้เหรอว่าน้ำมันเป็นคนยังไง"

แม่บุญช่วยก็พยายามปลอบเพราะเห็นใจมาก ไหนจะมาสูญเสียมารดาไป ไหนยังต้องมาถูกเมินหน้าแบบนี้อีก

"รู้ว่าน้ำรักจริงเกลียดจริง ผมผิดเองแค่จำไม่ได้ แต่ทำร้ายน้ำแบบนั้น"

"เอาเถอะลูก ถือว่าหมดเวรหมดกรรมกันเสีย เริ่มต้นใหม่นะ"

บอทเองเหมือนคนสูญเสียทั้งจิตใจและวิญญาณมีเพียงร่างที่ครองความโศกา อาดูรเท่านั้น ไม่มีจิตใจจะทำการสิ่งใด ส่วนน้ำเองพอขึ้นไปนั่งบนรถได้ วายุขับรถออกไปตามทาง

"วาพาเราไปที่ทุ่งนาหน่อยสิ"

เอ่ยออกมาน้ำตาเอ่อนอง วายุเองได้แต่ระบายลมหายใจออกมาไม่พูดสิ่งใด

"จอดตรงนี้หน่อยได้ไหมวา"

พอถึงคูห้วยน้ำก็หันไปบอกวายุให้จอดรถ ดวงตาที่กระตุกความรู้สึกได้เป็นอย่างดี น้ำก้าวลงจากรถหลังจากที่วายุจอดรถสนิทแล้ว ฟ้าหลังฝนงามงดหมดจดนัก สีฟ้าครามสดใส ก้อนเมฆลอยอยู่สูงเป็นปุยบางเบา น้ำในห้วยเอ่อล้นเต็มตลิ่งมองไม่เห็นบัวเหมือนตอนหน้าหนาว มีเพียงเศษของผักตบชวาหรือสวะลอยมากับสายน้ำสีขุ่นๆ น้ำยืนอยู่ริมห้วยนั้นด้วยหัวใจที่เหมือนดังสีของน้ำในห้วย ไม่ได้สดใสเหมือนฟ้าหลังฝนเลยแม้แต่น้อย กระท่อมปลายนาที่เคยหลบฝนหลังคามันเปิดออกไปส่วนหนึ่ง ทุกอย่างที่รายรอบดูเหมือนจะเปลี่ยนไป มองดูแล้วก็ใจหาย ดวงใจหลุดลอยหายไป ดูแล้วก็หวั่นไหวหัวใจเต้นแรงโรยรา ที่แห่งนี้เคยอบอวลไปด้วยรัก ทุกหย่อมหญ้ามันโปรยไปด้วยความรักความห่วงใยที่มีให้กัน ภาพของวันวานยังคงตราตรึงอยู่ในใจ ภาพเหล่านั้นที่มันไม่เคยลบเลือนไปไหนเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้น คนที่เรารักมากจนหมดใจในเมื่อเขากลับคืนมาหาเราแล้วทำไมเราถึงหันหลังเดิน หนีมา

"น้ำ"

วายุร้องขึ้นพร้อมกับปรี่เข้ามาประคองร่างเอาไว้เพราะน้ำทรุดลงนั่งกับพื้นดินที่ยังชุ่มอยู่ด้วยน้ำฝน

"เราเสียใจวา เราเสียใจ เราจะทำยังไงดี"

ครางออกมาน่าเวทนานัก วายุกอดร่างของน้ำไว้

"น้ำ ถ้าน้ำยังรักเขาอยู่ก็กลับไปหาเขาเถอะ ไม่ต้องห่วงใคร"

วายุเองก็น้ำตาซึม รู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นแค่ส่วนเกิน เขารักกันมากขนาดนนี้จะมาแยกเขาออกจากกันได้อย่างไร ความเป็นไปได้มันไม่มีเอาเสียเลย รู้ดีอยู่แก่ใจแต่ที่ทำเพราะว่ารัก รักไปตอนไหนไม่รู้ แต่พอรักแล้วมันถอนตัวถอนใจออกไม่ง่ายเลย

"เราไม่อยากทำแบบนี้วา เราเสียใจ แต่เราทำใจไม่ได้"

"ไม่เป็นไรนะน้ำ อย่าห่วงใคร ห่วงแต่ใจกับความรู้สึกของน้ำก็พอ สำหรับเรา เราอยากเห็นน้ำมีความสุข แค่นี้เราก็พอใจแล้ว"

"นาย"

มองหน้าของวายุทั้งน้ำตา ใบหน้าที่นิ่งแต่ดวงตามันอัดแน่นไปด้วยความเจ็บปวดร้าวรานใจ น้ำเองถึงกับอ้าปากค้าง

"นายยังจะเป็นเพื่อนเราอยู่ไหมวา นายยังจะเป็นเพื่อนกับคนอย่างเราไหม"

"น้ำ ถึงแม้ว่าเราจะไม่อยากเป็นแค่เพื่อนของน้ำ แต่ได้แค่นี้เราก็พอใจแล้ว เราไม่ขออะไรอีกแล้วน้ำ"

"วา"

เขาทำอะไรผิดหรือ เขาถึงได้มาเสียน้ำตาให้เรา ตลอดเวลาที่ได้รู้จักกันเขาหยิบยื่นมอบให้แต่สิ่งดีๆ เขาใส่ใจห่วงใยเราไม่ต่างไปจากคนที่รักในครั้งก่อน แต่ตอนนี้เหมือนกับว่าเขาทำอะไรผิด สับสนเหลือเกิน ปวดอยู่ในใจไม่รู้จะทำยังไงดี

"เล็ก มึงว่ากูจะทำยังไงดี"

พอกลับไปทำงานตามปกติก็เอ่ยปากปรึกษาเพื่อนรัก

"กูเองก็คิดไม่ออกหรอกมึง บอทมันก็น่าสงสาร แต่วาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดหรือไม่ดี มึงก็ค่อยๆคิดก็แล้วกัน"

"ให้กูทิ้งบอทมึงก็รู้ว่ากูทำไม่ได้ แต่สำหรับวาเขาคงดีเกินไปสำหรับกู"

"มึงถามเขาแล้วเหรอ ถึงว่าเขาดีเกินไป"

เล็กฉายแววตาขึ้นมองหน้าเพื่อนรักอย่างตำหนิ

"ถามแล้ว เขาบอกจะคอยเฝ้าดูกูตลอดไป"

"เฮ้อนะ กรรมแท้ๆ นี่มันอะไรกันวะมึง สงสารวาว่ะ"

มรสุมในใจมันยังไม่จางหายไปอย่างงายดายนัก แม้ภายนอกจะมองไม่ออกว่าเสียใจน้ำเองพยายามฝืนยิ้มทำตัวให้ร่าเริง แต่เวลาใดที่ได้อยู่คนเดียว ม่านน้ำตาก็หลั่งไหลออกมา บอทยังไม่กลับมาจากบ้าน นี่ผ่านไปจากสัปดาห์เดียวเป็นสองสัปดาห์แล้ว ติดต่อก็ไม่ติดต่อมา เป็นห่วงในใจมันหวิวสั่นไหว แต่ก็ต้องอยู่ให้ได้ ต้องหล่อเลี้ยงชีวิตต่อไปให้ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น น้ำย้ายหอไปแล้วแต่ทุกวันจะเดินมาถามที่หอว่าบอทกลับมาจากบ้านหรือยัง แต่ก็ยัง น้ำเป็นกังวลมาก มากเสียใจต้องตัดใจกลับบ้านไปอีกครั้ง

"วาไม่ต้องกลับด้วยหรอก ไหนบอกมีสอบไม่ใช่เหรอ เรากลับคนเดียวได้"

น้ำบอกวายุก่อนจะกลับหนึ่งวัน

"ไม่เป็นไรหรอกน้ำ เราไม่สนใจหรอก สอบก็สอบไปงั้นล่ะ แค่เก็บคะแนน"

"ไม่ได้นะวา นายจะมาเสียการเรียนเพราะเราไม่ได้นะ เราไม่สบายใจ"

"เราไม่ได้เสียการเรียนเพราะน้ำนะ แค่เราอยากจะดูแลน้ำ ผิดด้วยเหรอที่เราทำตามเสียงหัวใจของตัวเอง"

วายุทำให้น้ำอึ้งเงียบไป

"ไม่ผิดหรอกวาถ้านายจะทำเสียงเรียกร้องของหัวใจ แต่มันผิดที่หัวใจนายจะพานายลงสู่เหวแล้วนายยังไม่พยายามดึงตัวเองขึ้นมา อย่าทำแบบนี้เลย"

"ต่อให้เป็นเหวลึกสักแค่ไหน เจ็บปวดเท่าไร เราก็ไม่กลัวหรอกนะน้ำ เรารักน้ำนะ รักมากเสียจน เรายอมเจ็บเอง แต่เราไม่อยากให้น้ำเสียใจอยู่คนเดียว"

มีจริงหรือความรักแบบนี้ในโลกบูดเบี้ยวใบนี้ คนที่จะยอมเจ็บเพียงเพราะคำว่ารัก มีจริงหรือ รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่มีที่ว่างในหัวใจให้ตน แต่ก็ยอมทนทรมาน มีด้วยหรือ วายุเองแสดงสีหน้าที่มั่นคง น้ำเองได้แต่นิ่งเม้มปากแน่น ไม่ได้อยากเป็นคนเจ้าน้ำตา ไม่ได้อยากจะร้องไห้พร่ำเพรื่อ แต่ทุกคำพูดที่เขาเปล่งวาจาออกมามันเสียดแทงใจเสียเหลือเกิน

"เราขอโทษวา เราขอโทษ"

ครางออกมาน้ำตานองหน้า

"อย่าขอโทษน้ำ น้ำไม่ได้ทำอะไรผิด เรารักน้ำเอง น้ำไม่ได้บังคับ เรารักน้ำทั้งๆที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าเรื่องมันจะเป็นยังไง แต่แค่ได้รักน้ำรู้ไหมเราก็มีความสุขแล้ว"

สะอื้นออกมาโผเข้ากอดเขาแน่น แทงใจเหลือเกิน อย่าได้เอ่ยอะไรไปมากกว่านี้เลย เจ็บยอกอกอยู่ วายุเองก็กอดประคองร่างเอาไว้ลูบตามหลังคอยปลอบอยู่

อันความรัก อยากให้มันเป็นไปในรูปแบบไหนหรือ รักอยู่ในอกหรือกระจายตีแผ่รักนั้นออกมา ชีวิตจริงมันไม่ใช่แบบนั้น อุปสรรคมากมายนักที่กีดขวาง รักมากแน่นใจ ทุกข์มากคับอก ความรักจำเป็นด้วยหรือที่ต้องอยู่เคียงข้างกันเฉกเช่นสามีภรรยา จำเป็นด้วยหรือที่ต้องตื่นขึ้นมาแล้วต้องเจอหน้าเขาเป็นคนแรก ในเมื่อมันเป็นแบบนั้นไม่ได้ เราจะทำยังไง รักก็รักอยู่ในอกไม่ได้จางไม่ได้เลือนลบหายไปไหน ก็ใจดวงนี้มันมีสนิมขึ้นกัดกินเสียแล้ว จะให้มันครบถ้วนสมบูรณ์เฉกเช่นเดิมแล้วถ้าหากถามกลับคืนว่าทำไมเราถึงเป็น แบบนี้ จะตอบได้ไหม ตอบได้ไหมว่าทำไมใจเราถึงเป็นสนิม

วิสัชนา แสงอุษาสางนั่นไงท่าน


ปล พยายามแล้วนะครับ อันนี้อาจจะดูขัดๆหน่อย

มอบพิเศษให้ทุกท่านที่รอ

ขอบคุณจากใจครับ

อิ๊กกี้

[eiky]

อวสาน

ปุจฉา แสงตะวันยังมีวันลาลับเลือน อันแสงเดือนยังยอมแพ้สุริยา
                              แล้วแสงหนึ่งแสงใดในใต้หล้า  พสุธาใต้ฟ้าจะจีรัง

ก่อนหน้านี้ไม่กี่สัปดาห์นั่งรถกลับบ้านด้วยจิตใจที่ร้อนรนเป็นกังวล จิตใจคิดวกไปถึงความเป็นความตายของอีกคน นั่งไม่ได้เป็นสุข หายใจไม่ได้อิ่มเอิบ แต่ครานี้นั่งรถกลับบ้านด้วยจิตใจที่วกวนสับสน แม้จะไม่ทุกข์เท่าครั้งคราวก่อนแต่ก็ร้อนรุ่มสุมอยู่ในใจไม่ต่างกัน ใจมันแตกออกเป็นสองทาง ทางหนึ่งก็ปูลาดมาตั้งแต่ครั้งยังเยาว์ แม้มองเห็นภาพภายหน้าได้ลางเลือนนัก แต่ทุกย่างก้าวที่ผ่านพ้นมามันช่างน่าจดจำแม้มีช่วงเวลาหนึ่งหนทางแห่งความ ทรงจำนั้นมันเหมือนมีหนามมาโปรยวางให้ทิ่มตำ แต่ใจเอยก็รักเหลือเกินรักล้นออกจากใจ อีกทางหนึ่งก็เสมือทางอย่างดี รายรอบทางเดินมีแต่ความปรารถนาดีคอยส่องสว่างชี้นำทางแม้มองไม่เห็นเช่นกัน ว่าหนทางนั้นจะดำเนินต่อไปในทิศทางใด สับสน ทางซ้ายเขาสำนึกผิด จะว่าไปเขาไม่ได้ทำอะไรผิด การที่เสียความทรงจำไปมีใครพึงใจอยากให้มันเกิดคงไม่มี ทางขวาเขาก็หวังดีไม่เคยทำให้ชอกช้ำใจ การที่จะเขี่ยเขาทิ้งไป ใจร้ายไปไหม เขาทำอะไรผิด น้ำได้แต่ถอนหายใจออกมาทอดสายตาขุ่นมัวออกไปไกลแสนไกล

"ลำบากใจมากเหรอน้ำ"

วายุเอ่ยขึ้น ยังเป็นเขาที่คอยเคียงข้างตลอดมาในช่วงเวลาที่หัวใจมันอ่อนล้าถดถอย

"นิดหน่อย นายหิวไหมวา ขับรถทั้งวัน"

"น้ำล่ะหิวไหม เรานิดหน่อย"

"เราแวะกินข้าวกันก่อนนะ เดี๋ยวไม่มีแรงขับรถ"

ยังไปไม่ถึงไหนกันเลย ยังอยู่ในตัวเมืองโคราชอยู่เลย เหมือนกับใจที่มันมีทางให้เลือกไป แต่ยังไม่ไปถึงไหนเลย หยุดอยู่ตรงทางแยกนั้น ถามว่าทำไมต้องเลือก ตอบไม่ได้หรอกนะ เรื่องของใจจะให้สาธยายออกมาเป็นคำพูดก็คงลำบาก แล้วถ้าหากไม่เลือกเราไม่เห็นแก่ตัวไปหรือ อยากจะเดินทั้งสองทางหรือ ทำเช่นไร เดินไปยังไง เราก็คนเจ็บได้ร้องไห้เป็น เขาเองก็เช่นกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งได้แต่ถอนหายใจออกมา คำตอบที่ได้คือลมร้อนที่ปล่อยออกจากปอดผ่านออกมาทางโพรงจมูก

ภาพที่ผ่านตารายทาง ผู้คนบ้านเรือน ต้นไม้ใบหญ้า ผ่านมามันก็ผ่านไปไม่ได้ซึมผ่านเข้าไปในความทรงจำ เพราะใจมันไม่มีที่ว่างเหลือพอจะสั่งให้สมองมันจดจำได้ เรื่องที่แบกมาด้วยเต็มหนักอึ้งอยู่ในใจมากพออยู่แล้ว อึดอัดเหลือเกิน อยากจะวางมันลงเสียที

"อ้าว พี่น้ำ แม่ พี่น้ำมา"

เสียงของหินร้องทักขึ้นเมื่อตอนเย็น ตะวันจวนจะลาลับปลายยอดไผ่ฝั่งตะวันตกแล้ว เสียงนกกาบินกลับรัง สภาพแวดล้อมที่เห็นคราใดหัวใจมันก็ยอกจุกขึ้นมาครานั้น

"น้ำ มีอะไรหรือเปล่าลูก เพิ่งกลับไปไม่ใช่หรือ"

แม่บุญช่วยเดินเข้ามาหา วายุยกมือไหว้ น้ำเองก็ไหว้แม่แล้วโผเข้ากอด

"บอทล่ะแม่ น้ำเป็นห่วง"

สายตามองไปยังชายคาบ้านของบอท แม่บุญช่วยสูดลมหายใจเข้าปอดเหมือนกำลังรวบรวมพละกำลัง

"มาด้วยเรื่องแค่นี้เองเหรอลูก แล้วเรื่องเรียน เรื่องงานล่ะ"

"น้ำจัดการหมดแล้วแม่ ไม่ต้องห่วง ก็บอทยังไม่กลับลงไปสักที เขาจะยึดห้องแล้วสิ ติดต่อก็ไม่ได้"

"โทรฯ มาถามก็ได้นะน้ำ บ้านน้านพก็มีโทรศัพท์เสียเวลาเปล่าๆ"

แม่บุญช่วยพูดแล้วหันไปยิ้มให้วายุ

"พ่อวาเลยต้องลำบากขับรถมาไกลๆเลยสิ"

"อ้อ สบายมากครับแม่ ดีเหมือนกันช่วงนี้เรียนเครียดๆ ผมถือว่ามาพักครับ แล้วพ่อไปไหนครับแม่"

วายุเอ่ยวาจาขึ้นอย่างสนิทสนม

"พ่อเขามีประชุมที่โรงเรียน เดี๋ยวก็คงกลับล่ะลูก ไปๆเข้าบ้าน ไปกินน้ำกินท่าก่อน มาเหนื่อยๆ"

"แม่แล้วบอทไปไหน"

น้ำเองยังคงถามหาบอทอยู่ สายตาก็มองพยายามมองลอดไปใต้ถุนบ้าน

"เดี๋ยวค่อยคุยกันน้ำ พาพ่อวาเข้าบ้านก่อน หินไปช่วยพี่เขาขนของสิลูก"

ก่อนที่หินจะอ้าปากพูดออกมาแม่บุญช่วยก็ดันหลังให้ไปขนของช่วยวายุ

"พ่อ ตกลงบอทไปไหน ที่บ้านก็เหมือนไม่มีคนอยู่"

น้ำเอ่ยขึ้น เพราะเห็นท่าว่าถามจากแม่บุญช่วยคงจะไม่ได้เรื่อง

"บอทไปนอนที่วัดลูก"

"นอนวัด"

ครางออกมาจะอ้าปากพูดต่อ แต่ก็เงียบไปสายตาครุ่นคิดอยู่ นี่เขาคงเสียใจมากสินะ

"ใช่ ถ้าน้ำจะไปหา พรุ่งนี้ค่อยไปนะลูก"

น้ำเม้มปากแน่น ไม่มีอะไรจะเอ่ย แม่บุญช่วยมาบีบบ่าให้กำลังใจเหมือนรู้ว่าน้ำเองคงพอจะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

"รีบนอนเถอะลูกพรุ่งนี้จะได้ลุกมาใส่บาตรกัน"

แม่บุญช่วยบอกหลังจากจัดเตรียมที่นอนให้น้ำกับวายุเสร็จ

"นอนเถอะน้ำ พรุ่งนี้ค่อยไปหาเขา ไหนๆก็รู้แล้วว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร ทำใจให้สบายเถอะนะ"

วายุเอ่ยขึ้นหลังจากเอนหลังลงนอน น้ำเงียบไป จริงอย่างเขาว่า ร้อนรนใจไปก็ไม่มีประโยชน์ในเมื่อรู้แล้วว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร แต่เราเองก็ทำไม่ถูกความเศร้าหมองมันได้ทำให้คนที่นอนอยู่ข้างๆพลอยไม่สบาย ใจไปด้วยอย่างไม่รู้ตัว เห็นแก่ตัวเหลือเกิน ทำไมเรื่องความรักมันทำให้เราเห็นแก่ตัวได้มากขนาดนี้นะ ทำไมเรื่องหัวใจมันถึงมีอานุภาพมากมายถึงเพียงนี้

"พระมาแล้วลูก เตรียมก่องข้าวมาน้ำ พ่อวาเตรียมใส่ขนมนะ"

แม่บุญช่วยร้องบอกวายุกับน้ำที่ยืนเตรียมตัวจะใส่บาตรตั้งแต่ตอนเช้าตรู่ พระเดินมาแต่ไกลเห็นชายผ้าเหลืองเด่นเป็นสง่ามาจากทางวัด น้ำเองนั่งลงยกก่องข้าวขึ้นเหนือหัวหลับตาตั้งจิตภาวนาอยู่ วายุเองก็ยืนมองอยู่นิ่งๆ มือล้วงข้าวเหนียวในก่องเงยหน้าขึ้นมองบาตรพระ

"บอ"

ร้องออกมาตาค้าง มือชะงักไปข้าวเหนียวที่ปั้นเอาไว้ร่วงลงพื้น มือไม้สั่น สติไม่อยู่กับตัว

"บอท"

ครางออกมาเมื่อแน่ใจแล้วว่าพระท่านนี้คือใคร เม้มปากแน่นน้ำตาเอ่อออกมาทันที

"น้ำ บาปนะลูก"

แม่บุญช่วยร้องขึ้นเข้าไปยกมือขึ้นไหว้

"ไม่เป็นไรหรอกโยมแม่ โยมน้ำคงจะตกใจ"

อนิจจา น้ำเสียงนั้นช่างเงียบสงบเสียเหลือเกิน น้ำเหมือนต้องมนต์ อ้าปากค้างแน่นิ่งอยู่ พระท่านเดินไปแล้ว วายุก็ใส่บาตรตามปกติ

"ฝากโยมน้ำด้วยนะโยมวายุ"

วายุเองยกมือขึ้นไหว้ ตกใจอยู่เหมือนกันแต่ไม่ได้มีทีท่าเหมือนกับน้ำ แสงสุริยาฉายตะวันโด่ง ร่างของน้ำยังคุกเข่าอยู่ที่เดิมบนทางลูกรังสีแดงนั้น วายุเองก็ได้แต่ยืนมอง แม่บุญช่วยก็ได้แต่เม้มปากแน่น

"ทำไมไม่มีใครบอกน้ำสักคน ทำไมแม่"

น้ำตาไหลออกมา ไม่ฟูมฟายเหมือนแต่ก่อน ใจหนึ่งเหมือนต้องแสงพระธรรมชุ่มฉ่ำเย็นยะเยือกเข้าไปถึงทรวง ใจหนึ่งดังต้องเพลิงจากนรกอเวจีเผาไหม้ให้วอดวายอยู่

"พระท่านไม่ให้บอก พระท่านขอไว้"

"ทำไม แม่ น้ำไม่มีค่าเลยหรือไง น้ำเป็นใครในสายตาของบอท"

"น้ำ สงบสติอารมณ์หน่อยสิลูก พระท่านเองก็เสียใจมากนะ เสียใจจนเหมือนคนบ้า แม่ดีใจนะที่ท่านตัดสินใจได้แบบนี้ อย่างน้อยก็เป็นกุศลให้แม่นิ่มเขา"

"แต่น่าจะบอกน้ำหน่อย น้ำจะได้มา น้ำแค่อยาก"

สะอื้นออกมาไม่รู้จะสรรหาคำพูดใดออกมาดี เพราะอย่างที่แม่บุญช่วยบอกก็ถูกไม่มีคำใดผิด แต่ที่หาคำพูดใดออกมาไม่ได้เพราะลึกๆแล้วน้อยเนื้อต่ำใจนั่นเอง

"รีบกลับไปอาบน้ำอาบท่า อยากจะคุยก็ไปหาท่านที่วัดสิน้ำ แต่ไปแล้วอย่าไปร้องไห้คร่ำครวญให้ท่านเป็นกังวลใจนะ"

แม่บุญช่วยมาสะกิดให้ลุกจากที่ น้ำถึงยอมเดินกลับบ้าน รีบอาบน้ำชำระร่างกายแล้วเตรียมภัตตาหารไปยังวัด สายตาของพระบอทแน่นิ่งเย็นยะเยือก ไม่ได้มองจับต้องอยู่ที่จุดใดเป็นสำคัญ มองทอดสายตามาเหมือนกำลังควบคุมสติอยู่ ส่วนน้ำเฝ้ามองอยู่ตลอดเวลาด้วยหัวใจที่ร้อนรน

"โยมน้ำ อาตมาขอคุยด้วยหน่อยสิ"

พอฉันภัตตาหารเสร็จให้ศีลให้พรแล้วก็เดินตรงมาหาน้ำที่นั่งพนมมืออยู่ น้ำเดินตามพระบอทไปยังใต้ร่มมะขามกลางลานวัด

"อย่าเสียใจไปเลยนะโยม ที่อาตมาไม่ได้บอกข่าว อาตมาไม่อยากตัดสินใจลำบาก"

พระบอทเอ่ยออกมาหันแผ่นหลังให้น้ำที่ยืนนิ่งอยู่

"อาตมาเสียใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ถ้าให้ไปอยู่ในโลกความเป็นจริงอาตมาคงไม่ได้เป็นผู้เป็นคนกับเขาหรอก อาตมาเป็นคนเห็นแก่ตัว เห็นแก่ตัวมากเสียจนทำลายโยมน้ำให้เสียใจ อโหสิกรรมให้อาตมาเถิดนะโยมน้ำ"

"ฮึกๆ"

บีบปากตัวเองไว้ไม่อยากให้สะอื้นออกมา แต่น้ำตามันไหลออกมาแล้ว อ่อนไหวเหลือเกิน อยากจะเข้าไปกอดให้สมกับที่รัก แต่ทำไม ทำไมเรายืนนิ่งอยู่แบบนี้

"พระจะบวชนานไหม"

หลังจากที่กลืนความชอกช้ำใจเข้าไปในคอแล้วก็เอ่ยออกมา

"บาปนะโยม มาชวนพระสึกน่ะ อาตมาไม่มีกำหนดจะสึกหรอกนะ อยู่เป็นสงฆ์ก็สบายใจดี"

"พระ"

ครางออกมาเม้มปากแน่น

"ทำไมพระทำแบบนี้ ไหนบอกรัก ไหนบอกจะกลับมาหากัน ทำไมพระทำแบบนี้"

ทนไม่ไหวบาปไหนหนักหนาสักเท่าใดหาได้เกรงกลัวไม่ ในเมื่อใจมันสั่งให้เอ่ยคำเหล่านี้ออกมา

"โยมน้ำ"

"พระรู้ไหมว่าน้ำรอพระอยู่ สิ่งที่พระทำน้ำลืมมันไปหมดแล้ว"

"โยมน้ำ อาตมาเข้าใจโยมน้ำนะ แล้วโยมวายุล่ะ จะให้เขาอยู่ตรงไหน อาตมารู้ดีว่าการที่เราเป็นคนที่ถูกมองข้ามมันทรมานใจมากเพียงไหน โยมน้ำก็รู้ดีไม่ใช่หรือ เพราะสิ่งที่อาตมาทำไว้กับโยมน้ำมันไม่ใช่สิ่งเล็กๆที่วันสองวันหรือแม้แต่ คำว่ารักมากเต็มใจมันจะชดใช้ทดแทนให้กันได้ อาตมาเข้าใจโยมน้ำดีว่าโยมน้ำคงจะเสียใจมาก แต่อย่าได้ฟูมฟายไปเลย อาตมาไม่ไปไหน เคยรักใคร่อย่างไร อาตมาก็ยังรักใคร่เช่นนั้น เพียงแต่อาตมารู้แล้วว่าการที่รักใครสักคนเราไม่จำเป็นต้องครอบครองเขา ยึดมั่นในตัวเขาเอามาเป็นของตน เราแค่ปรารถนาดีให้เขามีความสุข เพียงเท่านี้ที่อาตมาต้องการ ทุกสิ่งล้วนเป็นไปตามกรรม กรรมที่อาตมาสร้างไว้กับโยมน้ำเอง แม้จะเป็นการเห็นแก่ตัวที่ตัดช่องน้อยหนีมาแต่เพียงลำพังเช่นนี้ แต่อาตมาก็อยากให้โยมน้ำเข้าใจ ว่าอาตมาก็คงไปสู้หน้าโยมน้ำไม่ได้สนิทใจนักหรอก"

พระท่านเอ่ยวาจาออกมาแต่คนฟังหาได้ฟังไม่ เม้มปากแน่นน้ำตาไหลเสียจนหูอื้อตาลาย

"พระน้ำเข้าใจแล้ว แต่ทำไมน้ำถึงยังเจ็บเหลือเกิน พระเข้าใจน้ำไหมว่าทำไม น้ำไม่ได้อยากจะเป็นคนไม่ดีที่มาชักชวนให้พระท่านหม่นหมอง แต่พระรู้ไหมว่าน้ำรักท่านมากเพียงใด ท่านเคยรู้ไหม"

"โยมน้ำ"

"ต่อให้ควักเอาหัวใจของน้ำออกมาเหยียบตรงนี้ ท่านยังจะรู้ไหม ว่านำรัก น้ำเองก็ไม่ได้ต้องการตัวท่านเอามาครอบครอง แต่"

นั่งทรุดตัวลงกับพื้น พระบอทเองก็จะปรี่เข้ามาแต่ชะงักตัวไว้ก่อน พระท่านกระพริบตาถี่ๆแล้วเมินหน้าหนีไปทางอื่น

"น้ำอโหสิกรรมให้พระทุกอย่าง น้ำอโหสิกรรม ถ้าหากสิ่งนี้เป็นสิ่งที่พระเลือก น้ำก็ขออนุโมทนาด้วย"

ยกมือขึ้นพนมสะอึกสะอื้นไห้อยู่ น้ำตาไหลออกมาหยดลงพื้นดิน พระบอทเห็นแล้วก็สะท้อนใจนัก

"รูปขันโธ เวทนาขันโธ อนิจจังสังขารไม่เที่ยงหรอกโยม"

"พระท่านรู้ไหมว่ามีสิ่งหนึ่งที่อยู่ในใจน้ำ น้ำอยากบอกให้พระรู้ไว้ ว่าตลอดเวลาที่เราเติบโตมาด้วยกัน จนถึงวินาทีนี้ ไม่มีวันไหน วินาทีไหนเลยที่น้ำจะคลายรักจากท่าน ไม่เคยมีเลย แม้จะน้อยใจไปบ้าง เจ็บปวดทรมานไปบ้าง แต่ใจน้ำก็ยังรักท่านไม่เสื่อมคลาย ถ้าหากแม้นว่ารักนี้จะส่งผลให้ท่านมีกำลังใจอยู่ใต้ร่มเงาของพระพุทธศาสนา ต่อไป น้ำจะดีใจมาก อย่างน้อยน้ำก็ยังรู้ว่าพระก็ไม่ได้อยู่คนเดียว และอย่างน้อยที่สุดน้ำก็ยังพอมีค่าอยู่"

"โยมน้ำ ทำไมพูดแบบนั้น โยมน้ำมีค่าเสมอในใจของอาตมา โยมน้ำเป็นดังดวงใจ แต่เอาเถิด ขอบใจมากโยมน้ำ โยมน้ำอยากรู้ไหมว่าที่ผ่านมาอาตมารู้สึกเช่นไร ถ้าหากแม้นว่าสิ่งที่อาตมาจะเอ่ยออกไปนี้ มันจะทำให้โยมน้ำมีกำลังใจที่จะใช้ชีวิตที่ดี ครองตัวให้ดี อาตมาเองก็นับว่ามันเป็นกุศล"

พระบอทเองมองน้ำแน่นิ่ง แม้บวชไปได้ไม่นานแต่ทว่าแต่ละท่อนแต่ละประโยคเหมือนคนบวชมานาน เหตุก็เพราะว่าพระบอทได้ฟูมฟายเสียอกเสียใจไม่เป็นอันหลับอันนอนพระเจ้า อาวาสท่านจึงให้ไปอยู่ด้วย เทศน์ให้ฟังทั้งคืน ยกตัวอย่างอุปมาอุปไมยต่างๆนานาจนเหมือนพระบอทเองได้แลเห็นแสงสว่างแห่งธรรม

"ตลอดเวลาที่ผ่านมา อาตมาไม่เคยมองใคร หัวใจของอาตมาไม่เคยแบ่งไปให้ใคร แม้จะมีช่วงเวลาที่อาตมาเสียความทรงจำไป แต่ในส่วนลึกๆของใจ อาตมายังมองเห็นโยมน้ำเพียงคนเดียว ตอนนั้นถามว่ารักไหม ไม่นะ อาตมาไม่ได้รู้สึกว่ารักโยมน้ำในตอนที่อาตมาเสียความทรงจำ แต่เหมือนระหว่างเราจะมีสายใยบางอย่างคอยดึงคอยรั้งอาตมาไว้ หลายครั้งหลายคราที่อาตมาจะทำตัวเกเรไป ใบหน้าของโยมน้ำจะผุดขึ้นมา แต่วันที่โยมน้ำเสียใจนั้น เพราะกิเลสตัณหาของอาตมาเอง มันเป็นวิบากรรมของอาตมาเอง แม้จะไม่เต็มใจแต่อาตมาเองก็ได้ทำให้หัวใจของโยมน้ำเป็นสนิม มีด่างมีรอย การจะล้างสนิมออกจากใจนั้นยากนัก อาตมารู้ดี แต่วันที่อาตมาโดนเขาตีหัว รู้ไหมคนแรกที่วิ่งเข้ามาในหัวของอาตมาคือโยมน้ำนะ สิ่งที่อาตมาอยากจะบอกโยมน้ำก็คือ อาตมายังมีจิตผูกพันกับโยมน้ำอยู่ไม่เสื่อมคลายเช่นกัน"

จะให้เอ่ยอะไรออกไปหรือ เสียใจนะที่เรื่องราวมันออกมาในรูปแบบนี้ แต่อย่างน้อยก็ยินดีที่พระท่านแลเห็นแสงสว่างแห่งใจ ท่านค้นพบแล้วไม่ว่าท่านจะครองตัวอยู่ในสมณะได้นานเท่าใด แต่เราสิยังเหมือนคนตาบอดควานหาสิ่งเร้าเอามาบำเรอใจอยู่ไม่ว่างวาย

"วา ออกไปทุ่งนากับเราไหม"

น้ำเอ่ยชวนวายุเมื่อตอนตะวันจะลับฟ้า วายุเองก็ไม่เคยขัดใจ น้ำหยิบเอาจักรยานมาจูงวายุเป็นคนอาสาปั่นให้ น้ำนั่งซ้อนท้าย

แสงตะวันรอนแรมจวนลับฟ้า หมู่นกกาบินวกเวียนกลับรัง ยอดข้าวไหวใบหญ้าพลิ้วบานสะพรั่ง กลับคืนรังในวันที่ใจมันร้าวราน หลับตาลงมองเห็นเพียงแต่เขา เห็นเพียงเงาของชายรักขนาบข้าง ใต้ต้นไม้ในทุ่งนาบัวสล้าง มีเขาข้างเคียงกายอยู่ไม่หาย แต่ตอนนี้ภาพนั้นมันทลาย มันเลือนหายลอยไปกับสายลม เหลือเพียงเรายืนมองอยู่ตรงนี้ ใจที่มีมันมากแต่ไม่สม เหลือเพียงรักแลใจที่ยังตรม ยังระทมช้ำรักยอกในใจ ในวันนั้นเขาปั่นเราซ้อนท้าย กายเบียดกายมือแตะบ่าคว้าเอวไว้ เสียงเหนื่อยหอบของลมที่หายใจ แต่ทำไมใจไม่เหนื่อยเพราะรักกัน ผ่านตรงนี้เนินหญ้านั้นก็หวั่นไหว รักในใจมันยอกนักแสนหนักหนา ปวดแปลบร้าวลึกลงไปในกายา ดังอุราเผาไหม้ด้วยไฟเพลิง

บรรยากาศรอบกาย แสงเงา ลมเอื่อยๆที่กำลังเพิ่มทวีกำลังรุนแรงขึ้นเพราะมันได้หอบเอาหมู่เมฆาหนา ครึ้มดำทะมึนมาทางทิศประจิม แสงตะวันถูกกลืนลาลับไปแล้ว น้ำซุกหน้าลงบนแผ่นหลังของวายุ เขาไม่ได้ว่าอะไรหรือแสดงกริยาอะไรความชื้นจากตาซึมผ่านเสื้อของเขาจนเปียก ชุ่ม เข้าใจดีในความเสียใจของน้ำ เข้าใจทุกอย่าง ตนเองก็เสียใจที่เป็นแค่คนที่มาทีหลัง เข้าก็ไม่ได้ออกก็ไม่ได้ ยืนมองอยู่อย่างนั้นด้วยความชอกช้ำใจ จะให้ทำอย่างไรได้ เมื่อคนที่รักเจ็บช้ำใจ แต่เราก็ทำอะไรไม่ได้ อยากให้ซบลงบนบ่าแต่ก็บังคับอะไรเขาไม่ได้ ได้แต่ยืนอยู่เคียงข้างอย่างนี้และได้แต่หวังว่าสักวันเขาจะหันมามองบ้างก็ เท่านั้นเอง

"โอเคไหมน้ำ"

วายุเอ่ยขึ้นเมื่อจอดจักรยานไว้ตรงริมห้วย แต่ว่าน้ำยังคงซบหน้ากับแผ่นหลังอยู่

"น้ำ เรารู้นะว่าน้ำยังจำที่แห่งนี้ไม่ลืม เราก็จะไม่ขอให้น้ำลืมหรอกนะ เราเข้าใจดี แม้เรารู้ว่าบางทีน้ำอาจจะไม่มีที่ว่างเหลือในใจแล้วก็ตาม แต่น้ำก็อย่าไล่เราไปไหนเลยนะ เราอยากจะอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆน้ำ แม้น้ำจะไม่ต้องการเรา แต่หากว่าวันใดที่น้ำเหนื่อย หรือเสียใจ เรายังอยู่ตรงนี้เสมอนะ"

"วา ทำไมล่ะ นายมีหนทางที่ดีกว่านะ ทำไมนายถึงทนอยู่อย่างนี้ เราไม่มีอะไรพิเศษหรือดีเด่กว่าใคร เราเป็นแค่เด็กบ้านนอกคนหนึ่ง นายก็เห็น เราไม่ได้มีอะไร นายจะอยู่ทำไมในเมื่อนายรู้ว่าอยู่แล้วก็มีแต่เจ็บ"

"น้ำ เราก็อยากจะถามน้ำนะ น้ำเองก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าความรักมันเป็นยังไงรักเขาแล้วจะให้ลืมให้ทิ้งกัน ไปง่ายๆน้ำทำได้ไหม เรารู้ว่าน้ำรักพระเพราะน้ำโตมาด้วยกัน รักผูกพันกันมาก แต่สำหรับเรา เรารักน้ำเพราะน้ำเป็นน้ำเห็นตอนแรกก็ชอบ พอชอบได้คุยได้รู้จักมากขึ้นก็รัก พอรักแล้วจะให้เราทำยังไงล่ะน้ำ ให้เราตัดใจจากน้ำง่ายๆเหรอ คงไม่มีทางนะ ถ้าหากน้ำเชื่อในรัก เราคนนึงก็เชื่อและศัทธาในรักเหมือนกัน"

"วา"

เมฆดำครึ้มแผ่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ สายฟ้าแปลบปลาบจนน่าเสียวสันหลัง สองร่างยืนมองตากันอยู่ริมห้วย น้ำในห้วยกระเพื่อมไปตามแรงปะทะของลม เนิ่นนานแสนนานจนฝนได้โปรยปรายลงมาแต่สองร่างยังไม่ขยับกาย จนอีกร่างที่สูงใหญ่กว่าดึงแขนของน้ำเข้าไปในกระท่อมปลายนาแห่งนั้น ที่เดิมที่เคยหลบฝนหลบแดดในวันเก่าๆ

ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไปหากมีรักก็ให้รักนั้นผลักดันเราให้สู่ที่สูงหรือ ที่ที่ดีกว่าเดิม แม้นหากไม่มีรักหรือได้สูญเสียมันไปก็อย่าได้ท้ออย่าได้ถอย หันกลับมาโอบรัดกอดตัวเอง ลองรักตัวเองดูสักคราแล้วความรักที่กระจายอยู่ทั่วทุกที่มันก็จะเข้ามาหาเรา เอง

สนิมที่เกิดในใจดังน้ำค้างที่พร่างพราวในยามเช้า น้ำค้างบริสุทธิ์ใสดังประกายเพชรแม้นหากว่ามีตะกอนขุ่นในน้ำค้างนั้น แม้จะยังพราวแสงอยู่แต่ก็ไม่ใช่น้ำค้างบริสุทธิ์ดังเดิม เช่นกันกับใจคน เวลาที่รักกันจงรักษาความรักนั้นไว้ให้ดี อย่าให้มันมีสนิมหรือสิ่งร้ายใดๆมาเกาะกิน เพราะใจคนยากแท้หยั่งถึง ทำเข็มหล่นแค่เล่มเดียวก็กระเทือนไปถึงใจ ถ้าหากท่านมีรักจงรักษาประคับประคองรักนั้นให้เนิ่นนานแสนนานเถิด

วิสัชนา อันแสงงามสว่างแท้แม้ยามค่ำ สุขเหลือล้ำสว่างจ้าแม้ไร้แสง
             แผ่รังสีส่องทางไม่โรยแรง   นั่นคือแสงแห่งธรรมชี้นำใจ


                              อวสาน



ขอบคุณทุกคนนะครับที่คอยติดตามและให้กำลังใจกันเสมอมา

ขอบคุณ พี่กานดา
ขอบคุณ น้อง มิ
ขอบคุณ knightofbabylon
ขอบคุณ น้องส้ม
ขอบคุณ พี่แก้ว
ขอบคุณ น้องญ่ากับน้องเพียว
ขอบคุณอีกหลายคนที่ไม่ได้เอ่ยชื่อ ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ ถ้ายังมีไฟอยู่ในใจหวังว่าคงได้พบกันอีกเร็วๆนี้

จำกันด้วยน้า รักทุกคนครับ

ขอบคุณจากใจ อิ๊กกี้

[DarKLasT]

จิ้มก่อนเดี๋ยวมาต่อ

จะว่าไปแล้วความรักของน้ำกับบอทนั้นเป็นตะกอนก็ตอนที่บอทเสียความทรงจำ

อ่านไปน้ำตาไหลไปพอตอนที่น้ำใส่บาตรแล้วรู้ว่าเป็นพระบอทน้ำตาหล่นเลย

แต่ก็ขอให้วารักน้ำไปนานๆแล้วกันนะ

ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะครับ

[なおみ™]

อวสานแล้วหรอคะ เดี๋ยวขออ่านก่อนนะคะ

_________________________________

จบได้ดีนะคะคุณอิ๊กกี้ ปล่อยให้คนอ่านไปคิดต่อกันเองว่าจะป็นยังไงต่อ
ไม่ได้สรุปแน่นอนชัดเจน ที่นี้ก็เป็นเรื่องของคนอ่านแต่ละคนแล้วค่ะ

  +1 ส่งท้ายสำหรับเรื่องนี้ค่ะ  
 

ขอบคุณอีกหลายคนที่ไม่ได้เอ่ยชื่อ ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ ถ้ายังมีไฟอยู่ในใจหวังว่าคงได้พบกันอีกเร็วๆนี้

อย่าเพิ่งหมดไฟสิคะ แฟนๆ ติดกันขนาดนี้ น้องมิยังรออ่านเรื่องต่อไปอยู่นะคะ
หวังว่าจะได้อ่านผลงานคุณอิ๊กกี้อีกนะคะ
ถ้าเรื่องใหม่คลอดแล้วรบกวน PM มาบอกหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ

[hpsky]

+1 ค่ะ
จบแล้วเหร่อค่ะเนี่ย
ที่จริงเค้าอยากให้จบแบบคืนดีกันมากกว่าอ่ะ ไม่ชอบความเศร้าซักเท่าไร
แต่จบแบบนี้ก็โอเคค่ะ เพราะมันอยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริงเนอะ
แต่ทำให้เค้าเสียน้ำตาในร้านเน็ตเนี่ย อายนะคะ 
เด็กๆที่นั่งเล่นเกมอยู่ข้างๆคงคิดว่า บ้าป่าวว่ะ มานั่งร้องไห้อยู่ได้

[roseen]

  :L2:เอากำลังใจมาฝาก  รอผลงานเรื่องต่อไปเป็นกำลังใจให้นะครับ

[indy❣zaka]

แง งงงงงงง!!!!!!!  
จบแว้ววววววว  

จบได้ดีมากค่ะคุณอิ๊ก  
และ การจบแบบนี้สำหรับเราแล้ว มันคือ Happy Ending นะคะ
ทางเลือกของบอทจะว่าไปก็มีไม่มากอยู่แล้ว เพราะถ้ากลับไปหาน้ำ แน่นอนว่าความรักนั้นมันไม่เหมือนเดิมแล้ว ต่างคนต่างเจ็บมามากเกินทน  
ละทางโลกเลยเป็นทางเลือกที่ถูกและดีที่สุดแล้ว จิตใจจะได้สงบสักที อีกนัยหนึ่งจะได้เป็นกุศลแก่แม่บอทที่เสียไปด้วย  
และสำหรับน้ำ ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป แต่อย่าไปจมกับความเศร้าโศกเพราะมันผ่านมาแล้วเนอะ  


ขอบคุณคุณอิ๊กมากค่ะ ที่แต่งเรื่องดีๆภาษางามๆเรื่องนี้ มาให้ได้อ่านกัน
ขอเป็นกำลังใจให้คุณอิ๊กต่อไปนะคะ อย่าเพิ่งท้ออย่าพิ่งถอย สู้ต่อไปค่ะ
จะคอยติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะคะ

[blackyoyo]

เป็นสนิมที่เกาะกินหัวใจ

เศร้าอ่ะ พอเปิดเพลงคลอไปด้วย

แล้วมันร้องไห้เลย ไม่ไหวแล้วจริง

ชอบมากๆ จะอยู่ในใจ ไปตลอด กดLIKE ตลอดไปเลย

[WhatLoveIs]

คำว่าจบพูดเบาๆ ก็เจ็บ (แหะๆ ไม่เกี่ยวกับเรื่องเลย)

ขอบคุณคุณอิ๊กมากนะคะ

อ่านจบแล้วแต่ยังเจ็บค้างๆ อยู่นิดๆ
แต่ก็เป็นสิ่งดีค่ะ เพราะว่าชีวิตจริง คงไม่มีอะไรที่สุขสมหวังตลอด
แต่ละสิ่งที่เกิดมาจากสิ่งที่ทำทั้งสิ้น

ขอเป็นกำลังใจให้สมำหรับทุกๆ สิ่งที่ทำนะคะ 

[kanda53]

พระบอทตัดสินใจถูกแล้ว.....หลาย ๆ อย่างที่กระทำหากไม่ได้พระธรรมเข้าปัดเป่าคงจะอยู่เป็นปกติสุขไม่ได้
น้องน้ำยังมีคนที่ดีอย่างวายุอยู่เคียงข้าง......สักวันน้องน้ำคงจะได้พบความสุขอีกครั้ง.......
ขอบคุณน้องอิ๊กสำหรับนิยายดี ๆ เรื่องนี้.......สนุก....ซึ้ง....เศร้า.....และจบแบบมีความหวังในใจ....

  เป็นกำลังใจให้น้องอิ๊กต่อไป  
สมองตันก็พักสักระยะ.....ถ้ายังไงพี่ยังรออ่านนิยายดี ๆ ของน้องอิ๊กอยู่นะจ๊ะ....
รักกัน ๆ เสมอจ้า....

[som]

พี่อิ๊กครับขอบคุณครับ ที่มาปิดเรื่องนี้ให้
ถึงแม้ว่ามันจะไม่เหมือนที่หวังใว้ แต่ความเป็นจริงชีวิตคนเราน่าจะเป็นแบบนั้น
ก็ยังไม่ค่อนรู้เท่าใหร่หรอกครับเกี่ยวกับชีวิต
ขอบคุณพี่อิ๊กอีกครั้งนะครับที่กลั่นกรองนิยายดีๆม่ให้อ่านไม่ขาดสาย
และยังจะรอนิยายของพี่อิ๊กอยู่ทุกเรื่องต่อๆไปนะคับ
และหวังว่าให้พี่อิ๊กที่น่ารักมีไฟในหัวใจเร็วๆนะครับ
สิ่งที่เสียไปถ้าเราไม่ปิดกันตัวเองซะ สิ่งใหม่ๆก็จะเข้ามาตลอดละครับ  ส้มคิดแบบนี้นะครับพี่อิ๊ก
อยากให้พี่อิ๊กคิดบวกใว้ ทำใจให้สบายหายใจลึกๆ  แล้วเวลาตื่นขึ้นตอนเช้าหันมามองกระจกก็ยิ้มให้กับตัวเองซะ  
เหมือนอย่างที่พี่อิ๊กเขียนในนิยายของพี่นั่นแหละ รักตัวเองให้มากๆ
ไม่รู้เม้นต์อะไรมั่วแล้ว แต่อยากให้พี่อิ๊กยิ้มได้เร็วที่สุดครับ
ขอบคุณอีกครั้งคับพี่อิ๊ก

[aisen]

อ่านไปน้ำตาไหลพราก เลยนะ ตอนที่พระพูดนะ


โอ้ย.......เรื่องนี้ ปวดใจพอๆ กับน้องภูมิพี่โตโต้

เลยนะจ๊ะ

สุดท้าบขอบคุณ คุณอิ๊กกี้ กับนิยาย ดีๆ ที่มีให้กัน

[comprivate]

เข้ามาขอโทษทุกๆคนที่รอนะครับ

จะรอไหมถ้าผมจะบอกว่า ผมหมดแรงบันดาลใจแล้ว

ผมทำอะไรไม่ได้เลย เป็นอะไรไม่รู้ แต่รู้ว่าสมองกลวง

เสียใจนะครับที่เป็นแบบนี้ จะพยายามคืนกลับมาให้เร็วที่สุด


ขอบคุณทุกกำลังใจ


ขอบคุณครับ

อิ๊กกี้

เป็นเรื่องความรักหรือเปล่าครับ ขอโทษนะครับถ้าพูดในสิ่งที่กระทบกระเทือนจิตใจ แต่อยากให้กำลังใจนะครับ อย่าพึ่งท้อแท้ ชีวิตคนเราบางทีมันก็เหมือน
นิยายนะครับ มีตั้งหลายครั้งที่คนที่ใช่ อาจจะไม่ใช่คนแรกนะครับ สู้ๆๆ เป็นกำลังใจให้

คุณมีพรสวรรค์ด้านการแต่งนิยายดีมากๆนะครับ แถมหลากหลายรูปแบบด้วย ดราม่าก็ดราม่าได้ใจ หวานก็หวานได้น่ารัก ชื่นชมนะครับ อย่าพึ่งหมดกำลังใจ
นิยายของคุณช่วยทำให้หลายๆคนในเว็บนี้มีความสุขได้นะครับ ^^

[eiky]

เป็นเรื่องความรักหรือเปล่าครับ ขอโทษนะครับถ้าพูดในสิ่งที่กระทบกระเทือนจิตใจ แต่อยากให้กำลังใจนะครับ อย่าพึ่งท้อแท้ ชีวิตคนเราบางทีมันก็เหมือน
นิยายนะครับ มีตั้งหลายครั้งที่คนที่ใช่ อาจจะไม่ใช่คนแรกนะครับ สู้ๆๆ เป็นกำลังใจให้

คุณมีพรสวรรค์ด้านการแต่งนิยายดีมากๆนะครับ แถมหลากหลายรูปแบบด้วย ดราม่าก็ดราม่าได้ใจ หวานก็หวานได้น่ารัก ชื่นชมนะครับ อย่าพึ่งหมดกำลังใจ
นิยายของคุณช่วยทำให้หลายๆคนในเว็บนี้มีความสุขได้นะครับ ^^

ไม่ใช่เรื่องความรักหรอกคร้าบ อยู่มาจนป่านนี้แล้วรู้ว่าความรักมันเหมือนในนิยาย เหมือนตอนท้ายของคุณอ่ะครับ ความรักเหมือน ทรีจี มีจริงแต่ยังไม่มา อิอิ
คือเพื่อนๆเขาลงความเห็นว่าผมคงเหงา เพราะแต่ก่อนอยู่กับเพื่อน แต่เพื่อนซื้อคอนโดฯไปอยู่กับฝามี อิอิ (เผาเพื่อนเลยนะเนี่ย) ก็เลยเหมือนจะเหงาอ่ะครับ พอมาเขียนนิยายก็เขียนไม่ออก

แต่ขอบคุณมากสำหรับคำพูดดีๆ ที่ว่านิยายของผมทำให้ใครหลายคนในเว็บมีความสุข แค่นี้ก็ดีใจล่ะครับ ขอบคุณน้า จุ๊บๆๆๆ

[moonoi_sert]

 :L2:มอบดอกไม้ให้คุณอิ๊กกี้คนแต่งก่อน

 :m15:คิดไว้แล้วว่าจะต้องจบแบบนี้ แต่ก็ไม่วายร้องไห้อยู่ดี เพราะว่ามันเศร้าเหลือเกิน รักกันแต่อยู่ด้วยกันไม่ได้

[PEENAT1972]

ในทุกเรื่องของปัญหามันมีทางออกของมันเสมอ
แม้แต่บางเรื่องของใจ
 
จบดี จบสวย จบบริบูรณ์

[knightofbabylon]

  ตกใจนิดๆ ที่เห็นตอนอวสาน (ไม่นึกว่าจะจบเร็ว)




จบได้เยี่ยมค่ะคุณอิ๊ก ถึงจะไม่เหมือนที่เราคิดไว้ (เพราะเราคิดว่าน้ำกับบอทจะกลับมาคู่กันน่ะ ฮ่าๆ)
แต่จบแบบนี้ เราว่าเยี่ยมอ่ะ 
เหมือนเป็นทางออกที่ดีที่สุด



ขอบคุณมากนะคะ มีเรื่องต่อไปข่วยบอกด้วย จะมาตามอ่านค่ะ 

[jimmyFG]

อ๊ากๆๆๆ

เศร้าอ่าๆ

T^T

อ่านไปร้องไห้ไปโดยเฉพาะตอนพระ

จนเร็วมากๆ อ่า แบบไม่คาดคิดเลย

แต่ก็ประทับใจนะ ฮ่าๆ ติดตามาซะนาน

ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆ มาให้อ่านนะพี่อิ๊ค

รอติดตามอ่านเรื่องหน้านะ อย่าหมดไฟล่ะ

แต่ไม่เอาแบบนี้แล้วนะ คนอ่านใจสลายๆ เลยง่ะ

เรื่อต่อไปมาเมื่อไหร่บอกด้วยน้าส์ เค้าจะรอ

อย่าลืมแฟนคลับ จิมมี คนนี้นะ ไม่งั้นเค้ามีงอน

 

[taroni]

จบแบบเศร้าๆ 

[samsoon@doll]

+1 สำหรับตอนจบสุดประทับใจมากๆ คิดแล้วหละว่าบอทต้องบวชแน่เลยแต่ไม่คิดว่าจะตัดจบไปแค่แสงธรรมนำใจ หุหุ

แต่ถึงในนิยายจะจบไปแบบนี้แต่ในใจยังไงเราก็ว่าสองคนนี้คู่กันตลอดอยู่ดี

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีดี ที่มีหลายหลายอารมณ์ ทั้งยิ้ม ทั้งขำนิดๆหน่อยๆ ทั้งเศร้าน้ำตาแตก


แล้วจะรอติดตามผลงานต่อๆไปอีกนะคะ

ปล.ขอไว้ก่อนเรื่องหน้าๆขอแบบรักใสๆได้มะ 

[bbyuqin]

ขอบคุณคุณอิ๊กกี้มากๆค่ะสำหรับเรื่องดีๆเรื่องนี้
โดยส่วนตัวแล้วจะไม่ค่อยชอบอ่านอะไรที่มันดราม่่า บีบคั้นหัวใจ แต่พออ่านเรื่องนี้แล้วแปลกแฮะ มันน่าติดตาม ทำให้อยากรู้ตอนต่อไปเรื่อยๆ
เรื่องนี้ใช้คำสวยนะคะ และจบเนื้อเรื่องได้ดีมากค่ะ 

ยังไงก็ไม่ลืมคุณอิ๊กกี้อยู่แล้ว เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[rellachulla]

อ่านไปน้ำตาไหลพรากๆ ตลอดๆ
จบโอเครแล้วสำหรับเค้านะ
แบบนี้หล่ะ
เวลาจะช่วยทุกอย่างให้ดีขึ้น
แม้ว่ามันจะนานแค่ไหน
หวังว่าน้ำคงเดินต่อไปได้
ใช้ชีวิตให้มีความสุขกับวา

โอ้ยยย ถึงตอนนี้น้ำตายังไ่ม่หยุดไหล
ขอบคุณมากค่ะคุณอิ๊ก ขอบคุณจริงๆ

[Monkzaa]

โห น้อยใจเจงๆ เป็นเรื่องที่ดีมากคับ ขอบคุณมากๆนะคับ
แล้วพระจะลาสิกขาไหมคับ [ภาค2อ่ะคับ]