หัวข้อ: อยากให้รัก ตอนที่ 6 คนบนฟ้า (ต่อจากตอนที่แล้ว)52 29/7/55

[4559]

ท่าทางลูกจะแสบนะ

[yeyong]

ถ้าเป็นบ้านเรา ลุกขึ้นโวยวายอยากกินน้ำมะพร้าวตอนดึกแบบนั้น
สงสัยถูกมะพร้าวทุ่มหัวซะละมั้ง

[xiiiNG]

มีคำถามคร๊าบบบ ??? ,,, อยากรู้อะไรทำให้พี่ทรีรักพี่โฟม ขนาดนี้ !!!

[acorntan]

สวัสดียามสายครับผม  ที่ผมบอกว่าสายก็เพราะตอนนี้อีก 5 นาที  ก็จะ 10 โมงเช้าเข้าไปแล้ว  ผมลุกไปกู๊ดมอร์นิ่งตากับยาย  ที่ตอนนี้ห่างหายจากชีวิตผมไปได้ 2 – 3  วัน  ไม่รู้ไปรับจ๊อบส่งลูกให้ชาวบ้านที่ไหน    พอผมไปฝากข้อความให้ตากับยายแล้วก็เดินกลับมาที่บ้านเห็นป้านองบีกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่  ผมเลยขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวบ้างดีกว่า แต่พอขึ้นมาก็เจอศพสามีนอนนิ่งบนเตียงไม่ขยับ  วันนี้มันไม่ไปทำงานรึไงครับ...เดี่ยวบริษัทมันเจ๊งขึ้นมามันจะเอาตังค์ที่ไหนมาเลี้ยงดูลูกแฝดของผม  ผมไม่ยอมให้ลูกกัดก้อนเกลือกินหรอกนะ  เพราะลูกผมเกิดมาเพื่อไฮโซ......ฮะ ฮะ ฮะ

   “พี่....พี่ครับ  ตื่นได้แล้ว”  ผมแบกพุงหลามเหมือนท้องประมาณ 5 เดือนมาหาไอ้สามีตัวอย่าง ออกแรงผลักไหล่ให้ตื่นเล็กน้อยเอาพอดูเป็นคนดี   ถ้าเป็นปกติผมคงถีบตกเตียงไปแล้ว

   “ว่าไงโฟม....”  ไอ้พี่ทรีนอนมองผมที่นั่งข้างเตียงด้วยใบหน้ายู้ยี่

   “พี่ไม่ไปทำงานหรอ  สายแล้วนะ”  ผมเห็นไอ้คนที่นอนอยู่ส่ายหน้า  อ่าว....เกงานรึไง

   “วันนี้พี่จะพาโฟมไปฝากท้องแล้วเลยไปซื้อของ  แต่แวะเข้าบริษัทไปดูงานก่อนแล้วเราค่อยไปเที่ยวกันได้ไหม”  ไอ้ได้นะมันได้ครับ...

   “ตามใจพี่แล้วกัน  อ้อ...ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว”

   “โฟมอาบน้ำรึยัง”  ผมส่ายหน้า..มันโง่นะครับผมก็ยังอยู่ชุดนอนเมื่อคืนอยู่  จะไปอาบน้ำแล้วใส่ชุดเดิมทำไม

   “งั้นไปอาบน้ำกับพี่ดีกว่า  ไปเล๊ย!”

   “เดี่ยว  เดี๊ยววววววววว.........”  แล้วผมก็โดนลากลงน้ำ  แต่ไม่โดนกินนะครับขืนกินสิไอ้ที่ตั้งใจจะไปฝากท้องครั้งที่ล้าน  คงต้องเป็นครั้งที่ล้านเอ็ดแน่นอน


   ผมถูกวางลงบนอ่างที่มีฟองฟ๊อดเต็มไปหมด  ไอ้พี่ทรีเอาฟองน้ำรูปกบมาขัดผิวผมซะเอี่ยมอ่อง  พอเห็นว่าอาบน้ำเสร็จก็มายืนล้างฟองอีกนานกว่าพ่อกับลูกท่านจะคุยกันเสร็จ  คนพิมพ์เค้าพิมพ์ไม่ผิดหรอกครับ  ไอ้พี่ทรีมันนั่งคุยกับท้องของผมเป็นเรื่องเป็นราว  แถมยังบ่นงึมงำสอนลูกชายผมว่าอย่าหิวอะไรแปลก ๆ ดึก ๆ อีก  จนผมอาบเสร็จก็ต้องนั่งรอพี่ท่านอาบอีกที  ผมจะเดินออกไปก่อนคุณพี่ท่านก็จ้องจะง้าปผม  ผมก็เลยต้องคำนึกถึงแผนที่วางไว้ว่าจะต้องทำเป็นเมียที่ดีผัวจะได้รักได้หลง  แล้วไม่ทิ้งผมที่เป็นต่างด้าวข้ามศตวรรษอย่างนี้  ด้วยเหตุนี้กว่าผมจะออกจากห้องน้ำได้ก็เกือบครึ่งชั่วโมง

   “ใส่ตัวนี้ได้ไหม”  ผมเกาะไหล่ไอ้พี่ทรีใส่กางเกงขายาวสีขาวอยู่  ไอ้ผมนะจริง ๆ จะแต่งตัวเองก็ได้แต่ไอ้พี่ทรีกลัวผมจะล้มหน้าขมำพุ่งหลาวชายกับพรมเสียก่อน  เลยต้องมาโชว์เอ็กซ์เลือกเสื้อผ้าให้ผม

   “อึดอัดอะ...เอาตัวอื่นได้ไหม”  ผมรู้สึกอึดอัดจริง ๆ ครับ  ไอ้พี่ทรีเลยถอดแล้วไปค้นกางเกงตัวใหม่  จะให้ผมใส่กางเกงไอ้พี่ทรีก็คนละไซด์เกิน  ผมมานี้เหมือนเจอพวกอวาตานเลยครับ  สูงกันจังเลยผมนี้ 170 ซม.  เตี้ยหม้อต้อไปเลย  นั้น ๆ ได้กางเกงมาอีกตัวแล้วครับ

   “ลองตัวนี้หน่อยแล้วกัน”  ผมพยักหน้าแต่พอลอง.... ตัวนี้ยิ่งแล้วใหญ่  ติดตะขอไม่ได้ด้วยซ้ำ

   “พอเถอะ.....มันใส่ไม่ได้ทั้งตู้แหละมั่ง”  ผมถอดกางเกงออกแล้วมานั่งตรงเก้าอี้ลองรองเท้า  ตาก็มองดูไอ้พี่ทรีขมวดคิ้วคุ้ยหากางเกงผมอีก  ป้านองบีเข้ามาเห็นเสื้อผ้ากระจายเหมือนโจรขึ้นบ้านแบบนี้ร้องไห้ตายแน่เลย

   “ทำไมโฟมมีเสื้อผ้าน้อยแบบนี้แหละ  ...ไม่ได้ ๆ วันนี้พี่จะพาโฟมไปหาเสื้อผ้า  ท้องก็โตขึ้นเร็วจริง ๆ โฟมลองกางเกงของพี่ไหม”  ผมมองไอ้พี่ทรีที่ชูกางเกงของตัวเองให้ผมดู

   “จะบ้าหรอ....พี่ตัวอย่างกะควายผมใส่ได้เป็นสายยันห์  ดอกสะเดาหรอก”

   “ใครสายยันห์  ดอกสะเดา  นามสกุลเค้าแปลกดีนะ”  โว้ย.....  กูจะประชดมึงก็เสือกไม่รู้มุกอีก  ฮ้วย!

   “ผมไม่ใส่!  ไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ”  หงุดหงิดครับนั่งลองเสื้อผ้าตั้งนานยังไม่ได้ใส่อะไรนอกจากเสื้อคลุมอาบน้ำตัวเดิม  วันนี้ทั้งวันถ้าให้ไอ้พี่ทรีเลือกให้คงไม่ได้ใส่กันพอดี

   “โฟม....”

   “หึ?....”

   “ยังใส่กางเกงในชุดเดิมได้รึเปล่า”  กูว่าละ  เห็นก้มไปมองอะไรในลิ้นชัก  มึงจะวุ่นวายกะกูแม้กระทั้งกางเกงในเลยรึไง  แต่จะว่าไปมันก็คับจริง ๆ แหละครับ

   “ยังใส่ได้ไม่เป็นไรหรอก”  ไอ้พี่ทรีจับกางเกงในในลิ้นชักมายืด ๆ เอวทดสอบ

   “อึดอัดไหมละ  พี่ว่าเปลี่ยนก็ดีนะ”  เอามึงว่าเหอะ...  ไม่ต้องถามแล้ว  ระดับอารมณ์ผมยิ่งไม่คงที่เดี่ยวได้เหวี่ยงใส่แน่ ๆ

   “พี่เร็ว ๆ เหอะโฟมรำคาญแล้วนะ”

   “จ้า ๆ   ไม่มีชุดไหนแล้ว  เอาชุดนอนพี่ไปใส่แล้วกัน”

   “ฮะ....ชุดนอน”  ผมมองชุดนอนลายทางสีน้ำตาลอ่อนที่ดีส อีส อะ สามีผมชูให้ดู

   “ชุดนอนพี่เอวใหญ่กว่าของโฟมคงใส่ได้พอดีนั้นแหละ  เดี่ยวเราไปซื้อของค่อยไปหาเปลี่ยนที่โน้นแล้วกัน”  ไอ้พี่ทรีเข้ามาช่วยผมเปลี่ยนชุดนอนจับเท้าผมสอดเข้ากางเกงนอนรอผมยืนจะได้สวมให้

   “เอาจริง ๆ นะพี่...ไม่อายชาวบ้านเค้าหรอ”

   “อายทำไม..คนเยอะแยะ”  บ๊ะ!....ที่กูอายเพราะคนเยอะนั้นแหละ  แต่สรุปแล้วผมก็ใส่ชุดนอนของไอ้พี่ทรีออกข้างนอก  ผมรู้สึกเป็นปมด้อยยังไงไม่รู้  น้อยเนื้อต่ำใจที่ทำไมผมเตี้ยและสั้นได้ขนาดนี้  ผมต้องผับทั้งแขนเสื้อ และขากางเกงขึ้น  เหมือนเด็กใส่ชุดนอนเผื่อโตยังไงอย่างนั้น

   กว่าเราสองคนจะกินข้าวเสร็จ  เอาเอกสารที่จะต้องไปฝากท้องแล้วให้พร้อมก็ได้ฤกษ์ออกบ้านเกือบ 11 โมง  วันนี้ไม่มีคนขับรถมาขับให้ครับ  ไอ้คุณสามีมันรับอาสาขับเองเพราะมันบอกว่าอยากใช้เวลากับผมสองคน  เอามันว่าเถอะครับยังไงผมก็มีหน้าที่นั่งใส่ชุดนอนในรถหรู ๆ อยู่แล้ว  แถมร้องเท้ายังเป็นร้องเท้าสวมอยู่กับบ้านอีก  เอาให้อายกันไปข้างหนึ่งกันไปเลยครับ

   รถจอดประตูทางเข้าตึกพอดิบพอดี  แล้วคุณสามีก็มาเปิดประตูรถให้ผมทั้งๆ ที่ผมไม่อยากจะเอาหน้าไม่อายของผมไปพบเจอใครต่อใครในชุดนอนเลย  นั้นไงครับแค่ผมก้าวออกรถเหมือนได้รับอิทธิพลของการเป็นดาราไทย  ที่ไปไหนก็มีแต่คนจ้องมอง  ผมเดินตัวลีบก้มหน้าหลบสายตาสังคม  แต่ไอ้คนจูงมือประคองเอวผมนี้สิไม่รับรู้สายตารอบข้างเลย  ยังมีหน้ามาหยุดพับขากางเกงให้ผมโชว์หวานกลางบริษัทอีก ถ้าไม่คิดว่าแบกลูกอยู่คงวิ่งขึ้นลิฟต์ไปแล้วละครับ

   “อ๊าว!  พี่ทรีคร้าป....” ผมหันไปมองด้านหลังมีผู้ชายที่วัยน่าจะใกล้เคียงกับผมกำลังวิ่งมาทางพวกผม  โดยทิ้งให้ผู้ชายอีกคนเดินตามมาอย่างช้า ๆ  แต่ที่แน่ ๆ มึงพับขากางเกงเร็ว ๆ สิวะกูอาย

   “อ๊าวข้าว.... ไม่มีเรียนหรอวันนี้”  ผมดูไอ้คุณสามีลุกขึ้นมาลูบหัวเด็กผู้ชายที่เดินมาถึง  น่ารักครับจัดว่าน่ารักจริง ๆ สูงก็เท่า ๆ ผม  ขาวกว่าผมเยอะผมนี้สีน้ำตาล  เอาเป็นว่าบ้านเราเรียกว่าหล่อเกาหลีแต่ออกทางหวานนั้นแหละครับ

   “พี่ทรีลืมรึไงว่าข้าวมาฝึกงานที่นี้วันแรก”

   “อ่าวหรอ.... พี่คงลืมไปจริง ๆ ช่วงนี้ยุ่ง ๆ นิดหน่อย  ข้าว....นี้พี่สะใภ้ชื่อโฟม  โฟมนี้ต้นข้าวเป็นน้องชายพี่เอง  เป็นลูกของอาพี่  อีกหน่อยคงจะได้เจอกับพ่อแม่ของข้าวนะ”  ผมยิ้มให้คนที่กอดผัวผมแน่น  แต่เค้ายิ้มให้ผมแบบจริงใจผมก็ไม่รู้จะวีนทำไม  เลยได้แต่ยืนเป็นสยามเมื่อยิ้มต่อไป

   “สวัสดีฮะ...ผมต้นข้าวครับ  ผมอายุ 20  ไม่รู้ว่าผมกับพี่สะใภ้ใครอายุมากกว่ากันเอ่ย”  ผมยิ้ม ๆ ให้กับต้นข้าว  แหม๋..รุ่นเดียวกันนี้เอง

   “รุ่นเดียวกันครับ  ผมก็ 20 เหมือนกัน  ยินดีที่ได้รู้จักครับ”  ผมยื่นมือไปข้างหน้าแต่ต้นข้าวกลับปล่อยตัวไอ้พี่ทรีแล้วมากอดผมแทน

   “ยินดีที่สุดที่ได้รู้จักครับผม”  ผมมองต้นข้าวที่กอดผมหมับ  แถมยังถูหัวน้อย ๆ กับอกผมไปมา  มือก็ไม่วายลูกท้องของผมไปด้วย

   “นี้จะทักทายกันอีกนานไหมวะ.....”  ผมหันไปมองผู้ชายที่เดินตามต้นข้าวมาเมื่อกี้  โห...หน้าบึ้งเชียว

   “โฟมนี้ดาป  เพื่อนพี่ตอนโฟมมาไอ้ดาปออกไปทำงานให้พี่  พึ่งกลับมา  ดาป...เมียกู”  ผมยกมือไหว้พี่ดาปแล้วยิ้มให้

   “โฟมจะไปไหนหรอ...ต้นข้าวไปด้วยได้ไหม”  ผมมองต้นข้าวที่ยังคงเกาะผมไม่ปล่อย  แถมส่งสายตาหวานจ๋อยมาให้ผมอีก

   “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ.... รู้แต่ว่าต้องไปฝากท้องแล้วจะเลยไปดูของ”

   “ต้นข้าวไปด้วย!”

   “ไม่ได้/ไม่ได้!!”  ผมสะดุ้งเล็กน้อย  ก็ไอ้พี่ทรีกับพี่ดาปเล่นพูดประสานเสียงคำเดียวกันแบบนั้น  พอพูดเสร็จพี่ดาปก็แงะต้นข้าวออกจากตัวผม  แล้วพี่ทรีก็ลากผมมากอดทั้งตัว...ตกลงพวกพี่สองคนเป็นอะไรกัน

   “ต้นข้าว...ขึ้นไปบนห้องกับพี่”  พี่ดาปลากต้นข้าวไปทางลิฟต์  แต่ดูเหมือนต้นข้าวจะไม่ยอมเลยส่งสายตามาทางผมให้ช่วยสุดฤทธิ์

   “ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!”  ไปแล้วครับ..จะร้องให้คอแตกต้นข้าวก็โดนลากเข้าไปในลิฟต์แล้ว  เสียงของต้นข้าวหายไปพร้อม ๆ กับประตูลิฟต์ปิดสนิท

   “ต้นข้าวจะเป็นอะไรไหมฮะ”

   “ไม่เป็นอะไรหรอก..ไอ้ดาปมันรักของมันอย่างนั้นเดี่ยวก็ใจอ่อนพาต้นข้าวไปเที่ยวเองนั้นแหละ”  อะไรนะ.....

   “อย่าบอกนะว่าต้นข้าวเป็นแฟนของพี่ดาป”  ผมเงยหน้ามองคนที่สวมกอดผมจากด้านหลัง 

   “เป็นยิ่งกว่าแฟนอีก  เลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก ๆ คงไม่มีวันให้ใครหรอก”

   “เลี้ยงต้อยนี้หว่า”

   “โฟมว่าไงนะ”

   “เปล๊า...จะไปได้ยังโฟมเริ่มปวดหลังแล้ว” 

   “ไปครับไป...”

   ผมกับไอ้พี่ทรีเดินขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นสูงสุด  เหมือนเดิมครับพอผมกับไอ้พี่ทรีเดินไปห้องพักพนักงานทั้งชั้นก็ลุกขึ้นเหมือนฮ้องเต้มาตรวจราชการอะไรประมาณนั้น  ผมเดินเข้าห้องผ่านยายป้าปลวกเบญจาไปด้วยท่าทีนิ่งเฉย  พอผมเข้ามาด้านในผมก็ถูกพยุงให้มานั่งเก้าอี้ของไอ้พี่ทรีครับ  ส่วนเจ้าของเค้านั่งฝั่งตรงข้ามกับผมแล้วตรวจดูแฟ้มงานไป

   “ขอโทษคะท่าน....วันนี้ท่านมีงานกับ..”

   “ขอโทษครับคุณเบญจาวันนี้ผมไม่ทำงาน  โอนงานให้ดาปกับเอมได้เลยครับ  ผมโทรสั่งงานกับสองคนนั้นแล้วให้พวกเค้าตัดสินใจแทนผมได้เลย  ถ้ามีอะไรด่วนสองคนนั้นจะติดต่อผมเองครับ”

   “แต่ว่าวันนี้...”

   “ไม่มีแต่ครับ  อ้อ....คุณควรทำหน้าที่เลขาที่ดีให้สมกับค่าจ้างหน่อยนะครับ  ผมกับภรรยามาถึงไม่เห็นมีอะไรมาต้อนรับเลย  ถือว่านี้เป็นครั้งแรกผมแค่ตักเตือนแล้วกัน...ผมขอโกโก้ร้อนสักถ้วย ส่วนผมขอชาร้อนแล้วกันครับ”

   “คะ..”  ยายเบญจาชายตามามองผมด้วยสายตาจิกกัด  แต่ไอ้พี่ทรีไม่เห็นหรอกครับก็มันหันหลังให้ป้าปลวกเบญจานี้ครับ  ผมนี้หันหน้าเผชิญเต็ม ๆ

   “วันนี้ดุแหะ....”  ไอ้พี่ทรีหันแฟ้มมาทางผม  แล้วยื่นปากกาให้.... 

   “ไม่ชอบหรอทำแบบนี้....  โฟมเซ็นตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้  ลายเซ็นก็ได้  หรือว่าลายมือก็ได้” ผมมองกระดาษสลับกับหน้าไอ้พี่ทรี  มันให้ผมค้ำประกันอะไรรึเปล่าวะนั้น  ผมจับปากกาค้างแล้วอ่านเนื้อหาในกระดาษ.... เอกสารสิทธิ 

   “ให้โฟมเซ็นทำไมฮะ....”  ผมเงยหน้ามองไอ้พี่ทรีที่ยิ้มกว้างให้ผม

   “เอาไว้จะได้มีอำนาจไง  ต่อไปนี้โฟมมีอำนาจเท่าเทียมกับพี่ทุกอย่างในบริษัทนี้”  อ๊าก!..... อ้าปากค้างครับ  แม่เจ้าโว้ยไอ้โฟมรวยแล้วครับพี่น้อง  อยู่ ๆ ก็ได้เป็นประธานบริษัทกับเค้าด้วยแต่มันไม่กลัวผมทำบริษัทมันเจ๊งหรอครับ

   “ไม่เอาดีกว่า....เดี่ยวโฟมทำเจ๊ง”  ไอ้พี่ทรีหัวเราะร่วนเมื่อผมพูด  ผมอุส่าเป็นห่วงมาหัวเราะผมอีก

   “ไม่เป็นไรหรอก...พี่เชื่อโฟม”

   “อย่าเปลี่ยนใจแล้วกัน”  ผมยิ้ม ๆ แล้วตวัดปากกาเป็นลายเซ็นสุดเท่ของผม

   “ไม่หรอกครับ...อะไรเอ่ยตำแหน่งใหญ่กว่าประธานบริษัท”  ผมหัวเราะกับคำถาม  นี้มันจะบอกใช่ไหมครับว่าเป็นผม

   “ก็เมียเจ้าของบริษัทไง  ใหญ่สุด ๆ”
   “ถูกต้องแล้วครับ!!!!”  ฮ่า ๆ  ฮาครับ...ผมพึ่งได้ยิ้มกว้างเต็มปากก็วันนี้เอง  พึ่งรู้ว่าไอ้พี่ทรีก็อารมณ์ขันเหมือนกัน  คิดว่ามีแต่อารมณ์หื่น

   “จะเที่ยวแล้วเราไปกันเถอะ”  ผมถูกไอ้คุณสามีพยุงให้ลุกจากเก้าอีกประธานบริษัทช้า ๆ พวกผมกำลังจะเดินออกประตู  ป้าเบญจาหน้าปลวกก็เปิดประตูเข้ามาพอดี

   “ท่านจะไปไหนคะ..”

   “เรื่องส่วนตัวครับ....”  ผมกับไอ้คุณสามีเดินออกไปจากห้องนั้นทิ้งให้ป้าหน้าปลวกยืนถือถาดค้างอย่างนั้น  ผมหัวเราะไปตลอดทางจนเข้ามาในรถอีกครั้ง

   “อารมณ์ดีจริง ๆ เลยนะ  มีอะไรดีหรอถึงหัวเราะตลอดทาง”  ผมกลั้นหัวเราะเพื่อคุยกับคนข้าง ๆ แต่...แต่มันอดขำไม่ได้

   “ฮะ ๆๆฮ่า  โอ้ย....ตึงท้อง  คิดถึงหน้าป้าเบญจานั้นแล้วขำ  โอ้ย....”  ผมขำจริง ๆ ครับ  ตอนนี้ป้าเค้าคงแช่งผมบนต้องนั้นเป็นสิบกันเทศแล้วมั่งนั้น

   “ไปว่าเค้า...ไปฝากท้องกันเถอะแล้วจะได้รีบไปซื้อกางเกงในกันเสียที”  ผมหยุดหัวเราะกึก  แล้วหันไปมองไอ้คนขับรถที่หัวเราะก๊ากตอนผมมองหน้ามัน  มันคิดแต่เรื่องกางเกงในอย่างเดียวเลยหรอครับ


   ผมถูกพามาโรงพยาบาลเดิมด้วยชุดนอน  เท่ไหมครับคนมองทั้งโรงพยาบาล  แถมมาต้อนรับกันทั้งแต่ทางเข้าโรงพยาบาลยันห้องฝากท้อง  มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับขอแค่มาลายเซ็นผมที่เป็นแม่ แล้วก็เจ้าของไข้คือไอ้สามีผม  แค่นั้นจริง ๆ ไม่ถึงนาทีแต่มีคนมาต้อนรับเป็นถึง ผอ. โรงพยาบาล  บางคนก็มามุมเพราะอยากเห็นหน้าผม  บางคนก็เข้ามาขอซื้อเลือดผมดื้อ ๆ  จน รปภ.  วิ่งกันให้วุ่นผมที่ดูสถานการณ์ไม่ค่อยดีสะกิดให้ไอ้พี่ทรีให้รีบหนีโดยด่วน  แต่ที่ว่าอายที่โรงพยาบาลยังไม่เท่าที่นี้ครับ  ในห้างปี 3000

   อารมณ์ผมประมาณขอทานเข้าพารากอนอย่างนั้น  ด้วยแฟร์ชั่นการแต่งตัวของผมที่ราวกับพึ่งตื่นนอนมาใหม่ ๆ กับไอ้สามีที่แต่งตัวหล่อเกินหน้าผมเคียงคู่กันราวกับไฮโซกับยาจก  สาว ๆ ที่เดินสวนทางไปมาเลยมองไอ้พี่ทรีมากกว่าผม  แต่ก็มีบางคนยิ้มให้ผมบ้าง  ผมก็รับน้ำใจไมตรีโดยการยิ้มตอบ  เราสองคนขึ้นบันไดเลื่อนมายังชั้นสองก็ยังคงได้รับความนิยมจากชาวบ้านที่มองกันอย่างตัวประหลาด
 ส่วนไอ้สามีก็ยังคงประคองผมเหมือนเป็นง้อยไม่ห่างจนผมเองที่เริ่มอาย  ก็คนมันไม่ชินนะครับให้ผู้ชายมากอด ๆ อย่างงี่  ชาติที่แล้วเค้ายังรับไม่ได้กันเลยไอ้ชายรักชาย  พวกวิทยายุทธเก่งกล้าออกมาเปิดเผยต่อธาระกำนันหน่อยก็เป็นพวกสวยจนลืมไปแล้วว่าเคยเป็นชาย ประมาณนั้นแล้วล่ำ ๆ แมน ๆ หล่อ ๆ อย่างผมกับไอ้พี่ทรีมาเดินกระหนุงกระหนิงกันแบบนี้มันแปลก ๆ ครับ  อ่าว...มัวแต่คิดอะไรเพลินผมเข้ามาที่นี้ทำไมครับเนี๊ยะ

   “เดี่ยว...ไหนบอกว่ามาซื้อเสื้อผ้าเข้ามาในนี้ทำไม”  ผมหยุดเดินเมื่อเข้ามาในสถานที่แปลก ๆ แต่เริ่มชินกับสายตามีปัญหาจากคนรอบข้างแล้วครับ

   “มาทำธุระให้โฟมนิดหน่อย”  ไอ้พี่ทรียิ้มให้ผมแล้วจับเอวผมหมับลากเข้าไปข้างใน

   “เชิญครับคุณอองค์ตาล  คุณอภิชาต  ทางธนาคารของเรายินดีต้อนรับเป็นอย่างยิ่งครับ”  อะไรนะ!  ธนาคาร!  ผมหันไปมองไอ้คนตัวโตข้าง ๆ ที่ลากผมไปนั่งโซฟาแล้วเค้าก็มานั่งข้าง ๆ ผม

   “ที่ผมให้พ่อบ้านมาเดินเรื่องก่อนเรียบร้อยดีไหมครับ”  พ่อบ้านนี้น้าเอเมทใช่มะ  หรือว่าเรามาค้ำประกันให้อาเอเมท

   “เรียบร้อยดีครับ  หลักฐานที่ส่งมาพร้อมทุกอย่าง  เอกสารพร้อมแล้วเชิญคุณอภิชาตเซ็นได้เลยครับ”

   “ฮะ!  ผมหรอ...”  ผมชี้หน้าตัวเองงง ๆ แล้วมองเอกสารตรงหน้า  หนังสือค้ำประกันจริง ๆ รึเปล่าวะ

   “ก็เป็นกรรมสิทธิ์ของคุณอภิชาตนี้ครับ  ก็ต้องให้คุณอภิชาตเซ็น   แล้วก็ต้องของตัวอย่างเลือดกับลายนิ้วมือด้วยครับ”  ผมมองหน้าพนักงานสลับกับไอ้คนข้าง ๆ ผมงงครับ  กรรมสิทธิ์อะไรอีก 

   “พี่มาเปิดบัญชีเงินฝากให้โฟมนะ  เอาไว้โฟมอยากเอาไปซื้อของอะไรจะได้ใช้ได้เลย  เอาเซ็นเลย”  ผมงง ๆ โก๊ะ ๆ อยู่แป๊ปนึ่ง  แล้วก็ตวัดปากกาสีน้ำเงินเรืองแสงบนเอกสาร  ไอ้พี่ทรีเอาเครื่องแสกนลายนิ้วมือมาแสกนนิ้วมือผมทุกนิ้ว  สุดท้ายก็เอาเข็มมาจิ้มนิ้วผมแล้วหยดเลือดเข้าไปในแผ่นกระดาษอะไรสักอย่าง  แล้วมันก็ซึมเข้าไปจนไม่เหลือคราบเลือดอีกเลย

   “ตกลงคุณอภิชาตตัดสินใจได้รึยังครับว่าจะฝั่งตัวจับรหัสกับอะไร”  อะไรตัวจับสัญญาณครับ...คนแต่งมึงอธิบายมาหน่อยสิกูงงโคตร  (คนแต่ง :  มึงอย่าโวยวายกูก็ไม่รู้รอพนักงานอธิบายสิมึง  กูคนแต่ไม่ใช่พนักงานธนาคาร...แต่กูก็ทำงานธนาคารนี้หว่า)
   “อะไรคือตัวจับสัญญาณครับ”  ผมทำหน้าโง่ ๆ ให้พนักงานตรงหน้าให้รู้กันไปเลยว่ากูไม่รู้จริง ๆ ถามคนแต่งแม่งยังไม่รู้เรื่องเลย

   “อ๋อ...คือลูกค้าระดับพิเศษของธนาคารของเราส่วนมากจะไม่นำรหัสร่วมกับบัตรประชาชนเหมือนกับลูกค้าระดับอื่นนะครับ  ส่วนมากลูกค้าระดับพิเศษแบบคุณอภิชาตจะฝั่งรหัสไว้กับพวกเครื่องประดับ  ไม่ก็ของที่มันใส่ติดตัวตลอดที่เก๋กว่าเดิม”

   “อย่างที่ผู้จัดการเค้าบอกนั้นแหละ  อย่างเมื่อก่อนของพี่ก็เป็นแหวนที่พี่ให้โฟมนั้นแหละ  แต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นแหวนแต่งงานแล้ว”  แหวนแต่งงาน...ผมแต่งกับมันตอนไหนครับ  ผมแอบมองนิ้วนางของไอ้พี่ทรีก็ยังว่างเปล่าแถมแสนรู้อีกว่าผมดูมือ ก็เลยชูมือให้ดูเสียแบบนั้น

   “หาแหวนแต่งงานหรอ....ผู้จัดการครับแหวนที่ผมฝากมาได้รึยังครับ”  ผู้จัดการหยิบกล่องแหวนมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วยื่นมาตรงหน้า  ไอ้พี่ทรีเปิดออกดูแล้วยื่นแหวนวงหนึ่งให้ผม

   “ใส่ให้พี่หน่อยสิ...”  ผมมองแหวนที่พี่ทรียื่นให้ สลับกับมองหน้าพี่ทรี  เอาวะ....  ผมหยิบแหวนมาสวมให้ไอ้พี่ทรีมันยิ้มหน้าบานมากเลยครับหมั่นไส้

   “ตกลงคุณอภิชาตจะใส่รหัสไว้ที่ไหนครับ”  ลอกชาวบ้านเลยครับ

   “เอาใส่ไว้ที่แหวนแต่งงานเหมือนกันเลยได้ไหมครับ”  ผู้จัดการยิ้มให้กับผมกว้าง

   “แหม๋....รู้ใจกันจริง ๆ นะครับคุณอองค์ตาล  คุณอองค์ตาลได้ขอให้ใส่รหัสไว้ที่แหวนแต่งงานของคุณอภิชาติเหมือนกันครับ  รอซักครู่นะครับเดี่ยวผมขอเอาแหวนใส่ข้อมูลก่อนเชิญตามสบายนะครับ”  ผมมองผู้จัดการถือแหวนในกล่องเข้าไปด้านในจนลับตา จึงหันมามองไอ้พี่ทรีข้าง ๆ

   “ไม่กลัวหมดตัวหรอ...มาทำบัตรเครดิต  เอ๊ย!  รหัสให้โฟมงี้”

   “มีเวลาใช้ก็ใช้ไปเถอะ..พี่กลัวโฟมจะไม่มีเวลาจะใช้มันมากกว่า”  ทำเป็นรู้ดีนะมึง..โด่  อย่าให้ท้องแล้วกันพ่อจะร่อนให้ทั่วกรุงเลย  ไม่หมดธนาคารอย่ามาเรียกไอ้โฟม  ไม่นานผู้จัดการก็กลับมาครับพร้อมกับแหวน  ไอ้พี่ทรีสวมแหวนแต่งงานที่มีเพชรเม็ดเล็ก ๆ สามชั้นสวมให้ผมทับกับแหวนทับทิมสีแดงวงเดิม  เลยดูนิ้วนางผมจะมีค่ากว่าชีวิตผมอีกหวังว่าคงไม่มีใครเอาอะไรมาฟันมือผมขาดเพราะหวังแหวนสองวงนี้หรอกนะครับ

   เราสองคนเดินดูโอ้หน้าไม่อายออกจากธนาคารขึ้นไปอีกชั้นหนึ่ง  ชั้นนี้มีแต่ห้องเสื้อเต็มไปหมดครับ...ผมถูกลากมาห้องเสื้อหนึ่งที่ดูจะแพง  เพราะบรรยากาศชวนคนมีตังค์มาเสียงเงินเหลือเกิน  ผมกับไอ้คุณสามีเข้ามาในร้านเจ้าของร้านก็วิ่งหญิงเดี่ยว 1 x 100 เมตรเข้ามาทันที  จากการพูดคุยแสดงว่าไอ้สามีผมต้องมีความหลังกับร้านนี้ไม่น้อย

   “สวัสดีคะคุณโฟม...วันนี้เลือกเสื้อผ้าเต็มที่เลยนะคะ  ร้านเรามีครบทุกอย่างจริง ๆ”  ถ้าผมจะขอซื้อลูกอมร้านนี้จะมีไหมครับนั้น

   “ขอบคุณครับ..ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องซื้อของเท่าไหรคงต้องรบกวนคุณจัดหาให้ดีกว่า”  ผมยิ้มแหะ ๆ ให้  ก็ใครจะไปเลือกถูกละครับ  มีเป็นล้านแบบเดินทั้งเดือนก็ไม่ครบหรอกมั่งนั้น

   “งั้นคงต้องให้คุณอองค์ตาลช่วยเลือกคะ  ขานี้ถนัดนัก....”  นั้นไง...นั๊นไงไอ้โฟมว่าแล้วว่ามันต้องมีความหลังอะไรแน่ ๆ

   “พึ่งรู้จะครับว่าเค้าพาใครมาที่นี้ด้วย”  ผมชายตามองไอ้สามีผมที่ตัวเริ่มหดลงแถมทำเป็นอ้อนประคองผมใกล้ ๆ

   “แหม๋.....ไม่อยากจะบอกว่าขาประจำเลยละคะ  เชิญคุณโฟมนั่งก่อนดีกว่าคะเดี่ยวทางร้านจะจัดเสื้อผ้ามาให้เลือกดีกว่า”  ผมถูกประคองไปนั่งโซฟาไฮโซไม่แพ้ที่บ้าน  โต๊ะด้านหน้ามีน้ำสีส้มสวยกับเค้กน่ากินวางอยู่

   “มาบ่อยหรอฮะร้านนี้...สนิทกับเจ้าของร้านน่าดู”  ผมจะเอื้อมหยิบน้ำมาดื่ม  แต่ก็ถูกมือใหญ่ของจำเลยหยิบแล้วยินดีส่งถึงปาก

   “มันก็แค่เมื่อก่อนตอนนี้ไม่มี๊ไม่มีจริง ๆ...” 

   “ขอให้มันแน่....”

   “ดูเสื้อผ้าดีกว่า  พี่ช่วยเลือกนะ”  ผมกอดอกไขว้ห้างลูบพุงมองไอ้ตัวพ่อเดินไปที่ราวเสื้อผ้าที่พนักงานลากมาใกล้ๆ  ไอ้พี่ทรีจับ ๆ จ้อง ๆ แล้วโชว์ให้ผมดู  บ้างก็เอามาทาปกับผมบ้าง  หรือไม่ก็เอามากะว่าผมจะใส่ได้นานแค่ไหนเพราะผมอ้วนขึ้นทุกวัน

   “โฟม...ตัวนี้เอาไว้ใส่ตอนไปเที่ยวไหม”  ผมมองเสื้อในมือก็พยักหน้าส่งๆ เริ่มง่วงนอนมานิด ๆ ห๊าว......  จะซื้อไปถมที่รึไงนั้น  คงต้องต่อบ้านเอาไว้เก็บเสื้อผ้าผมแน่  ไม่เกินเดือนก็ต้องมาซื้อใหม่จะซื้อไปทำไมเยอะแยะ..แล้วทำเหมือนผมจะออกไปไหนบ่อย  ไหนจะรองเท้าอีก 30 กว่าคู่  หมวก  ผ้าพันคอ  เสื้อกันหนาว  นาฬิกา  สร้อย  เข็มขัด  อะไรนั้น  กระเป๋า!  พอเถอะพ่อคู๊ณ!

   “โฟม....ขนาดนี้ได้ไหม”  ผมที่ง่วงนอนปรือตาดูสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

   “ว๊าก!....... เอามาโชว์ทำไมหะ!”  ผมตกใจนิดหน่อยครับที่ลืมตาขึ้นมาก็เจอกับกางเกงในเจ้ากรรมนายเวรที่ตามหลอกหลอนผมตั้งแต่เช้า

   “ก็พี่ไม่ใช่คนใส่นี้จะรู้ได้ไงว่าใส่สบายไหม  แต่พี่ว่าก็คงพอดีจากประสบการณ์ถอด”  ผมมองไอ้คนตรงหน้าที่กางกางเกงในในมือผลิกไปหน้าเอหน้าบีดู

   “เอาขนาดนี้เนอะ...” ยังมีหน้ามาถามอีก  กูอ้ายยยยยย.....เชี้ย!

   “เออ!!!!”


   ตอนนี้เสื้อผ้าทั้งแต่ชุดนอนยันชุดเที่ยวผมเลือกเรียบร้อยเพียงแค่พยักหน้าครับ  มาตอนนี้ผมกำลังนั่งพิงกับอกไอ้คุณสามีหลับตาพักสายตา  ส่วนคุณสามีก็วุ่นวายกับการเอานาฬิกามาลองกับข้อมือผม เรือนนั้นใส่เรือนนั้นถอดออกอยู่นาน  ผมก็พอจะรู้ว่าไอ้พี่ทรีบ้านาฬิกา  จากที่ห้องแต่ตัวมีตู้เก็บนาฬิกาเยอะมาก....

   “ทรีขา!..... ที่รัก! คิดถึงจังเลย...”  ผมสะดุ้งกับเสียงแปดหลอดนั้นเล็กน้อย  พร้อมกับแรงปะทะทำให้หัวผมแทบหลุดจากอก  หน้าจะพุงหลาวชายตกโซฟา

   “มีนา!....”  ผมเงยหน้ามองไอ้สามีเอ่ยนามยายแปดหลอดที่กำลังกอดแขนผัวผมแน่น

   “มีนาเองคะ..ดีใจจังเลยได้เจอทรีที่นี้มีนาคิดถึงคุณจัง”ยายแปดหลอดหอมแก้มไอ้ผัวตัวแสบของผม  มึงสองคนเห็นหัวกูไหมหะ

   “มีนามาซื้อเสื้อกับแฟนหรอครับ”  ผมจ้องไอ้พี่ทรีที่พยายามจะแกะชะนีออกจากแขน  มึงรีบเลย.....

   “มีนามีแต่คุณ...จะมีแฟนได้ไงคะ”  นั้นไง....นั๊นไงมาอีกตัวแล้ว  อดีตอีกคนใช่ไปไหมหะ!...

   “อะไรกันครับ..วันก่อนได้ข่าวว่าไปเที่ยวต่างประเทศกับแฟนหนุ่มไม่ใช่หรอครับ”

   “แหม๋.....ทรีไม่ต้องหึงหรอกคะก็แค่เพื่อน” 

   “มีนาปล่อยผมเถอะครับ..ทำอย่างนี้มันไม่ดี”

   “มีนาขอโทษคะ...นั้นน้องต้นข้าวที่เล่าให้มีนาฟังหรอคะ”  เปิดทางมาหาผมแล้วใช่ไหมครับ....

   “ผมไม่ใช่ต้นข้าวหรอกครับ...”  ผมยิ้มให้ยายแปดหลอดที่ยังคงเกาะแน่นทนนานเหมือนกาวตาช้างอยู่กับแขนของไอ้สามีของผม

   “ต้องขอโทษด้วยนะคะ  ไม่คิดว่าจะเจอคู่ขาของทรีที่นี้”  ยายแปดหลอดหัวเราะแล้วมองผมด้วยหางตา...

   “ผมก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ  ไม่คิดว่าจะเจอคู่ขาเก่าของสามีผมที่นี้....คุณของเก่า”  ผมยกมือด้านซ้ายให้มาใกล้ ๆ กับหน้าผม  กางให้เห็นชัด ๆ กันไปเลย  ไม่พอครับไม่พอ...ผมเอามือซ้ายไปทาบทับมือซ้ายของไอ้พี่ทรีให้ยายนั้นเห็นกันจะ จะ ...ตัวจริงเสียงจริงกันไปเลย  ตายายนั้นซูมเข้ามาที่แหวนของผมกับไอ้พี่ทรีที่คล้ายกัน  ของผมเป็นแหวนเพชรเม็ดเล็กเรียงกันสามแถว  แต่ของพี่ทรีเป็นแหวนที่เรียงกันแถวเดียวแล้วมีทองคำขาวอยู่ด้วยเพชรก็เม็ดใหญ่กว่า  แต่ถ้าไม่โง่ดูก็รู้ครับว่ามันคู่กัน

   “ไม่จริง....ทรีคะคุณหึงมีนาก็ไม่น่าจะประชดมีนาด้วยการทำแบบนี้  มีนาสัญญาว่าจะไม่ไประรานเลขาคุณอีก แต่คุณเลิกประชดมีนาแบบนี้ได้ไหมคะ”  ยายนี้หลอกคนอื่นเก่งพอ ๆ กับหลอกตัวเองเลยนะครับ

   “มีนา...นี้ภรรยาของผม ตัวจริง  คนเดียวด้วยครับ....มีนาจะดูเสื้อผ้าตามสบายนะครับผมกับภรรยามานานแล้วคงต้องขอตัวก่อน  ไปเถอะที่รัก”  ยังมีน่ามาที่รักอีกนะมึง...แต่แสดงละครไปก่อน  แถวนี้มันไม่มีเสื้อคู่หรอครับ..จะใส่เดินด้วยกันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย  ช้างเท้าหน้ากับควานช้าง  ผมเป็นควานช้างนะครับ.....  ผมถูกจูงมายังร้านอาหารหรูในห้างด้วยสามี  และชุดนอนเหมือนเดิม...พอผมนั่งปุ๊บปากก็ออกเลยทันที

   “อีกคนแล้วนะ...จะมีอีกไหม”  ผมถามไอ้คนข้าง ๆ

   “อีกเยอะจ้าที่รัก...ออมแรงไว้นะครับ”  อ๊าก!!!! 

[acorntan]

มีคำถามคร๊าบบบ ??? ,,, อยากรู้อะไรทำให้พี่ทรีรักพี่โฟม ขนาดนี้ !!!

ตอบจาใจจริงนะคะ...แตนก็ไม่รู้เหมือนกันคะว่าทำไมพี่ทรีถึงรักโฟมได้  เรื่องนี้เค้ารู้กันสองคนคะ 5555 ตอบงี่จะโดนตบเอาไหมน้า...คงประมาณรักแรกพบ  เจอพวกซิงแล้วอยากได้เป็นเจ้าของ  ไม่อยากให้ใครมาเตะต้องอะไรประมาณนี้แหละค  แต่ถามว่าพี่ทรีรักโฟมรึยังในความรู้สึกแตน...แตนว่าทั้งคู่ยังไม่ได้รักกันหรอกคะ  มันเป็นเพราะสถานการณ์บังคับทำให้ทรีต้องทำเป็นรักมากกว่าสำหรับตอนนี้  ส่วนโฟมก็ต้องทำดีเพื่อให้ตัวเองกับลูกอยู่รอด...แต่ต่อไปอะไรมันก็ไม่แน่สองคนนี้อาจจะรักกันจริง ๆ ก็ได้ (พูดเหมือนว่าเค้าจะไม่รักกันอย่างนั้น)

ถ้าเป็นบ้านเรา ลุกขึ้นโวยวายอยากกินน้ำมะพร้าวตอนดึกแบบนั้น
สงสัยถูกมะพร้าวทุ่มหัวซะละมั้ง

5555 แตนเห็นด้วยคะ  แต่คนเป็นพ่อเป็นแม่มือให,j มักจะตื่นเต้นแล้วก็เห่อลูก  เรื่องที่แพ้ท้องอยากกินอะไรแล้วจะหามาให้คงไม่ยาก  แต่แตนคูณความเวอร์เพื่อนความสมจริงในอดีตเข้าไปอีกเยอะ เลยออกาแบบนี้  มันเป็รเรื่องอนาคตอ่านฮา ๆ นะคะ


เอาละคะไปอ่านนิยายกันเถอะ  ขออภัยที่ไม่ได้แก้ไขคำผิด  แล้วก็มาดึกสะมากมาย....ไปอ่านกันดีกว่าคะ
๕๕๕

[acorntan]

ลายตากันไหมคะ  5555 คอมเจ๊ง....ทำได้เท่านี้จริง ๆ มันไม่เว้นบรรทัดให้งะ  แต่มันเพิ่มช่องไฟให้  แปลก ๆ 

ไม่ได้ตรวจคำผิดนะคะ  ขออภัยอย่างแรงที่อ่านและสะดุด ฉึก ฉึก  หลายที

[lasom]

มีนาหรือมีนอกันแน่ยะ

[lazewcielo]

นั่นไงกิ๊กเก่าโผล่มาอีกหนึ่ง...
พี่ทรีนี่มีกิ๊กกี่คนดนี่ย!?
น้องโฟมจัดการให้หมดเลยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!

[P★RiTŸ]

ถ้าเค้าเป็นโฟมก็คงจะร้องไม่ต่างกัน
อ๊่าก!!!!!!!! ไอ้ตัวพ่อเอ๊ย นู๋โฟมเหนื่อยแย่

นู๋ต้นข้าวนี่คงจะมาเป็นคู่หูของนู๋โฟมแน่ๆ
แต่อยากให้นิสัยแรงๆหน่อย จะได้มาช่วยนู๋โฟม
สู้รบปรบมือกับบรรดากิ๊กเก่าๆของไอ้ตัวพ่อมันได้

[Michiyolovniiz]

ช้างเท้าหน้ากับควานช้าง !!

ตอนนี้โฟมพูดใจซะใจจังเลย ฮ่าๆๆๆ

= = '' อดีตพี่ทรีเริ่มเยอะเเล้วน้า = ='' คุณภรรยาจะไหวมะเนี้ย

เอาใจช่วยนู๋โฟมเเละ ไรเตอร์นะคะ!

( ขอให้คอมหายไวๆเเละมาต่อเร็วๆน้าา.....สนุกมากๆ รอทั้งวันเลย อิอิ)

[ชะรอยน้อย]

อีกเยอะเลยหรอพี่ทรี 

[BossZa]

     กิ๊กเยอะโฟมจะไหวมั้ยเนี้ย

  สำหรับยายมีนา

[didi]

เหนื่อยแทนโฟม

[iranen]

โฟมคงเหนื่อยไปอีกนาน
เจือนพี่ทรีดีกว่าไหม
 

[♠DekDoy♠]

ตอบแบบไม่สะทกสะท้านเลยนะเหอะๆ มีน้องต้นข้าวมาเป็นคู่หู
ดูท่าทางรายนั้นจะเลิฟพี่สะใภ้ซะด้วยสิ พากันเที่ยวเลยหนูๆ ^^

[A-J.seiya*]

ขำที่พี่ทรี บอกให้ออมแรงไว้
ก๊ากกกกก
ท่าทางจะเยอะจริง
จะเยอะไปจนลูกคลอดเลยมั้ยยยย
เหอะๆๆ

^^

[Cupcake]

จะมากี่คนโฟมเราก็ไม่กลัวหรอก ขอแค่พี่ทรีแกชัดเจนว่าจะไม่นอกลู่นอกทางให้แม่ลูกต้องปวดหัวใจก็พอ

[YELLOWSTAR]

โฟม

อาละวาดให้บ้านแตกไปเลย

อยากทำอย่างงี้ดีนัก  เอาให้ตายไปข้างหนึงเลย

[iforgive]

วันหลังจะออกจากบ้านก็ถือไม้กวาดกับที่ตักขยะไปด้วย
เอาไว้เก็บกวาดพวกบรรดากิ๊กเก่าของสามี  เยอะเกิ๊นนน

[heefever]

พี่ทรี ยังกล้าบอกอีกนะว่ายังมีอีกเยอะ

ไม่กลัวตายเลยหรือไงฟระ

[i1_to*pp]

โฟมไหวมั้ยเนี่ยของเก่าอิพี่ทรีเยอะจัดค่อยๆโผล่ออกมาทีละคนสองคน

[IZE]

พี่ทรี เริ่มเยอะ จะม่ใครดผล่มาอีกเนี่ย

[Rinze]

 “อีกเยอะจ้าที่รัก...ออมแรงไว้นะครับ”  อ๊าก!!!! 

กร๊ากกกก ยังมีอีกเยอะใช่ไหม!!!

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

เอาให้เต็มที่เลยโฟม ไหนไหนมันก็สามีเราเว้ย เอาให้เต็มที่

สามีโฟมใครห้ามแตะ  555

พี่ทรีดูแลเมียรักให้ดี เดี๋ยวจะหาว่าแฟนคลับโฟมไม่เตือน

โห่ไรเตอร์ที่บอกว่าตอนนี้อาจยังไม่รัก  พี่ทรีให้ขนาดนี้ ตามใจขนาดนี้ ยังเรียกว่าไม่รักอีกเหรอ

ที่สำคัญหนูโฟมของเราดูจะหึงคนอื่นไม่ใช่น้อยนะนั่น  รักกันได้แล้วม๊างงงงงงงง

แถมตอนนี้ก็มีโซ่ทองมาคร้องใจแล้วด้วย สองเส้นเชียวนา รักกันรักกันได้แล้ว

วันนี้ก็มาต่ออีกเหอะน๊า หนุกหนานอ่ะ

[iChoCoHoLiC]

โฟม อย่างนี้สิ ถึงจะเหมาะกับนายเอกยุค 3000 แต่อย่าลืมกลับไปซักฟอกด้วยไฮเตอร์อีกรอบเอาให้สะอาดเลยน่ะรอบนี้ ต้นข้าว คู่หูคนใหม่ของโฟม คงจะน่ารักไม่แพ้โฟม อิอิ....เอาตอนต้นข้าว กับดาป มั้งนะครับ Writer ขอบคุณล่วงหน้าครับผม....

[kitty]

 :laugh:พี่ทรีงานเข้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


โฟมสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[ThyRist]

เยอะนะเนี่ย เหอ ๆ

เดวให้โฟมตัดทิ้งซะดีมั๊ยเจ้าชู้นัก 

..

[PeeYaR]

ไปที่ไหนก็มีแต่คู่ขาพี่ทรีเต็มไปหมดเลยนะเนี่ย
อยากอ่านน้องต้นข้าวบ้างจัง ^^

[ณ ที่เดิม™]

"อีกเยอะ"
อ่านประโยคนี้หนักใจแทนโฟมเลยขอรับ

แต่ยังไงก็สู้ๆนะขอรับ

[Paracetamol]

มาอีกคนแล้ว
คู่ขาเยอะจริงๆนะนายทรี - -