สวัสดีครับแฟนคลับของผมทุกท่าน (ไรเตอร์ : พี่ทรี...ไม่คิดว่ามีนะไอ้แฟนคงแฟนคลับของพี่) ตอนนี้ผมกำลังขับรถอยู่ครับ หลังจากแม่หมูข้าง ๆ ที่เอาแต่บ่น ๆ แล้วก็กิน ๆ สุดท้ายก็ง่วงนอน ผมเลยต้องพาภรรยาของผมรีบกลับไปพักผ่อนโดยด่วน ก่อนจะออกมาผมยังแอบหักเลี้ยวไม่ทัน ยังดีที่สายตาผมไกลเลยเห็นคู่กรณีของผมอีกคนกำลังสาวเท้ารีบมาหาผม ใครถามนะครับว่ามีนารึเปล่า..... ไม่ใช่ครับคนนี้ผู้ชาย
ระหว่างที่ผมขับรถพาแม่หมูกลับไปนอนที่เล้า ผมจะมาตอบข้อสงสัยกับทุกคนให้กระจ่างกันดีกว่าครับ มีคนถามว่าผมรักโฟมได้ยังไง ถ้าผมตอบตามความรู้สึกผมว่าลึก ๆ ของผมก็แค่รักและหวงแต่คงไม่ถึงขึ้นผูกพัน มันเหมือนมีอะไรบางอย่างผูกให้ผมกับโฟมต้องมาอยู่ด้วยกัน ทำให้ผมต้องพยายามให้โฟมอยู่ใกล้ ๆ ผม เป็นของผมเท่านั้น! ผมไม่ได้เห็นแก่ตัวนะครับ แต่ผมเป็นคนขี้หวง
ตอนแรกที่ผมเห็นโฟมนอนอยู่อยู่บนเตียง..ผมพูดตามตรงว่าผมกะจะเตะโฟมโด่งออกจากห้องด้วยซ้ำ อย่าว่าแหละ..ผมไม่ได้เดือดร้อยเรื่องหาที่ลงไม่ได้เสียหน่อย ผมเดินผ่านที่ทำงานแค่ชั้นแรกก็มีคนชายตาอยากมาร่วมรักกับผมเยอะแยะ แต่ผมไม่ชอบมีอะไรกับคนใต้การปกครองพวกสาว ๆ หนุ่ม ๆ ในบริษัทเลยซวยไป ผมเดินไปดูโฟมที่นอนหลับไม่ได้สติบนเตียง สีผิวแต่แตกต่างไปจากคนทั่วไปทำให้ผมรู้สึกว่าคน ๆ นี้พิเศษ แถมยังตัวเล็กอีกด้วยยิ่งมองก็ยิ่งสนใจและอยากครอบครองเหมือนต้องมนต์ก็เลยจัดการให้เป็นของผมอย่างที่รู้ ๆ กัน.....
คำถามต่อมาถามว่าผมเสียใจไหมที่รู้ว่าโฟมท้อง ไม่เลยครับ...มันกลับทำให้ผมโล่งอกที่ลูกจะทำให้โฟมไม่ไปไหน โฟมเป็นคนไม่น่ารักอะไรมากมาย แต่เค้าโดดเด่นเกินไปแถมยังดึงดูดให้คนเข้ามาใกล้ ๆ โดยที่เค้าเองก็คงไม่รู้ตัว ผมชอบมองโฟมตอนอาบน้ำที่สุดครับ ผมชอบมองท้องที่เหมือนปลาท้องของโฟม มันยื่นออกมาอย่างเห็นได้ชัดเพราะลูกแฝดในท้อง แถมมันยังนุ่มนิ่มเวลาผมสัมผัสผมหลงลูกตั้งแต่อยู่ในท้องแล้วครับ
อีกคำถาม ผมเจ้าชู้รึเปล่า? ....ผมว่าผมไม่ได้เจ้าชู้นะครับ แต่ผมเรื่อย ๆ มากกว่าไม่ได้เจาะจงว่าต้องกับใคร เพราะผมกับใครก็ได้ ยังไงก็ได้มาให้ฟรี ๆ กับรับ อยากได้เงินกลับก็จัดให้ ลีลาคนไหนเด็ดก็มีติดใจ คนไหนใช้ได้ก็ชั่วคราว ผมรู้ว่าทุกคนที่เข้ามาในชีวิตผมต้องการที่จะให้ผมหยุดที่เค้า...แต่ผมทำไม่จนมาพบกับโฟม เอาละครับถึงบ้านแล้วพาแม่หมูเข้าเล้ากันดีกว่าครับ
ผมเปิดประตูเพื่อพาแม่หมูเข้าไปในบ้าน ผมมองโฟมกี่ครั้งโฟมก็ทำให้ผมยิ้มได้เสมอไม่ว่าจะตอนไหนแม่กระทั้งตอนนี้ ผมอุ้มแม่หมูขึ้นในอ้อมแขนของผม ความเย็นจากด้านนอกทำให้โฟมซุกหน้าเข้ากับอกผมทันทีพร้อมกับสงเสียงงอแงให้ผมต้องรีบเข้าบ้านให้คนในอ้อมแขนเข้าสู่นิทราต่อไป
ผมวางแม่หมูบนเตียงของผม ตัวของโฟมเล็กมากเมื่อยู่บนเตียงแล้วยิ่งถูกห่มด้วยผ้านวมผืนหน้ามันยิ่งทำให้แม่หมูของผมแถบจมลงในเตียง เสียงเคาะประตูห้องทำให้ผมต้องรีบไปเปิดประตู เพราะกลัวว่าแม่หมูจะตื่น....
“คุณท่านคะ...เสื้อผ้าจากห้องเสื้อมาส่งแล้วคะ” ป้านองบีเองครับ ผมพยักหน้าแล้วเดินลงไปข้างล่างพร้อมกับป้านองบี รถขนของกำลังลำเรียงเสื้อผ้าของแม่หมูของผมลงมาเกือบสิบราว ผมเดินตรวจสอบเสื้อผ้าพวกนั้นว่าครบถ้วนหรือเปล่า
“ป้าซักเสื้อผ้าพวกนี้แล้วเอาเข้าไปในห้องด้วยนะ....อ้อ...ขนของเก่าออกให้หมดเลยนะครับ” ผมสั่งบรรดาแม่บ้านที่กำลังเก็บเสื้อผ้าของแม่หมูของผมไปซักอยู่ จริง ๆ แล้วผมก็ค่อนข้างมั่นใจว่าทางร้านต้องทำการซักรีดก่อนส่งมาให้ลูกค้าอยู่แล้ว แต่ผมก็ยังไม่ไว้ใจใครนอกจากไว้ใจตัวผมเองอยู่ดี
ผมเดินไปเปิดท้ายรถของผม ขนของใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ไม่มีอะไรหรอกครับก็แค่พวกเครื่องสำอาง เครื่องบำรุงผิวของโฟมเค้า ของผมอีกนิดหน่อยแล้วก็หนังสือที่โฟมกับผมไปเหมามาเกือบสิบเล่ม ผมส่งถุงกระดาษให้แม่บ้านยกเว้นแต่พวกหนังสือที่ผมจะนำขึ้นไปในห้องนอนเอง ต้องรีบแล้วครับผมกลัวแม่หมูตื่นขึ้นมาไม่เจอผม
“พี่ทรี.....” นั้นไงครับลงมาแป๊ปเดียวแม่หมูของผมก็ลืมตาทันที
“พี่อยู่นี้....เป็นอะไรรึเปล่า” ผมมองโฟมที่ยกมือสองข้างปิดดวงตาของตัวเองอยู่ ผมได้แต่มองอยู่ใกล้ๆ ไม่รู้จะทำอะไรได้
“โฟม.... เป็นอะไร” ผมดึงมือของโฟมออกก็เห็นดวงตาที่หวานแทบหยดลงหมอน ผมเลยอดใจจะโน้มตัวไปจูบรับขวัญแม่หมูของผมไม่ได้
“โฟมลุกไม่ได้ เวียนหัว......”
“ไปหาหมอไหม” โฟมส่ายหน้าไปมาแต่ยังคงหลับตาอยู่ ผมรู้สึกหงุดหงิดตัวเองทุกครั้งที่ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าโฟมกำลังจะเป็นอะไร หรือต้องการอะไร
“พี่ให้ป้านองบีเอาขนมปังให้โฟมหน่อย” โฟมบอกผมแค่นั้นแล้วก็นอนตะแคงมาทางผม ผมที่นั่งพิงกับหัวเตียงอยู่เอื้อมมือกดเรียกให้ป้านองบีให้เอาขนมปังขึ้นมาให้โฟมตามความต้องการ ผมยังคงก้มมองหน้าขมวดของโฟมอยู่ ผมยกหัวของโฟมขึ้นมานอนกับต้นขาของผม ส่วนมือก็ช่วยลูบหลังให้ดูเหมือนโฟมจะชอบให้ผมทำแบบนี้
“ได้แล้วคะคุณท่าน” ผมพนักหน้าให้ป้านองบีนำขนมปังหวาน ๆ กับผลไม้ป่าที่โฟมเรียกว่า อะไรรี่ ๆ สักอย่างมาวางไว้กับโต๊ะเล็ก ๆ ที่ตอนนี้เป็นของใช้ที่เพิ่มมาใหม่ตั้งแต่โฟมท้อง
“ป้าเอานม กับน้ำขิงมาให้ด้วยเผื่อว่านายท่านจะอยาก”
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มให้ป้านองบี พอบรรดาแม่บ้านออกจากห้องไปหมดผมจึงค่อย ๆ ตวัดร่างของโฟมให้มานอนในอ้อมแขนของผม แล้วดึงผ้าห่มมาห่มให้แม่หมูหน้ายู้ในวงแขน
“โฟม....กินขนมหน่อยไหม” ผมดูเปลือกตาของโฟมที่ค่อย ๆ เผยขึ้น คิ้วก็ยังคงพันกันเหมือนเครียดอะไรอยู่ แต่ใบหน้าเล็กก็พยักหน้าให้สัญญาณผมบ้าง ผมส่งขนมปังให้คนที่นอนในอ้อมแขนของผมเข้าปาก โฟมเคี้ยวอยู่นานกว่าจะกลืนลงไป ผมหยิบน้ำขิงส่งให้โฟมถึงปากกลัวจะคอแห้ง โฟมจิบมันเข้าปากเล็กน้อยแล้วก็ทิ้งตัวนอนที่เดิมเหมือนไม่มีแรง
“เอาอีกไหมโฟม....เป็นอะไรมากรึเปล่า” ผมลูบใบหน้าเล็ก ๆ อย่างหมั่นเขี้ยวอยากกัดแก้มนั้นจริง ๆ
“เดี่ยวค่อยกินใหม่ พักก่อน.....” ซักพักแม่หมูของผมก็เริ่มพยุงตัวเองนั่งพิงกับอกผม
“เวียนหัวหรอ....ไปหาหมอดีกว่า”
“มันก็เป็นอย่างี้มาได้สองสามวันแล้ว ไม่เป็นไรหรอกกินอะไรรองท้องหน่อยก็ดีขึ้นเอง” ผมก้มลงหอมแก้มนิ้ม ๆ ของแม่หมูที่ยังคงสลึมสลืออยู่
“เหนื่อยไหม....ท้องแรกแบบนี้” ผมลูบท้องของโฟม..ผมชอบครับความรู้สึกอุ่นๆ นี้
“ไม่เป็นไรหรอก....ดีขึ้นแล้ว อยากเข้าห้องน้ำ” ผมมองร่างเล็กที่ตวัดเท้านั่งข้าง ๆ เตียง โฟมค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนช้า ๆ โดยที่ผมก็คอยดูอยู่ไม่ห่าง
“ให้พี่ไปส่งไหม” ผมประคองให้โฟมค่อย ๆ เดินเข้าไปในห้องน้ำช้า ๆ
“ไม่เป็นไรหรอก...พี่รอโฟมอยู่ตรงนี้นะโฟมนะ มีอะไรจะเรียก” ผมยืนหันหลังให้แม่หมูขี้อายที่กำลังนั่งเข้าห้องน้ำอยู่ ประตูห้องน้ำที่ไม่ปิดทำให้ผมรู้ว่าแม่หมูด้านในกำลังทำอะไรอยู่
“เสร็จแล้ว...” ผมหันไปมองโฟมแล้วอดยิ้มกว้างไม่ได้ แขนเสื้อ ขากางเกงที่ผมพับไว้ตอนนี้มันหลุดเลื่อนลงมาจนทำให้กางเกงลากตามพื้น
“โฟมถอดกางเกงเลย...” ผมก้มตัวลงไปจับขอบกางเกงนอน แล้วรูดลงไปกองกับข้อเท้า โฟมจับไหล่ของผมพยุงร่างหนัก ๆ ให้ก้าวขาออกจากกางเกง ผมไม่ได้คิดอะไรลามกนะครับเพราะเสื้อนอนของผมคลุมตัวขอโฟมได้สบาย
“ปะไปได้แล้ว” ผมตวัดตัวโฟมขึ้นในอ้อมแขน แล้วพาก้าวไปวางบนเตียงให้เบามือ ผมมองแม่หมูค่อย ๆ ประคองท้องของเค้าแล้วค่อย ๆ ขยับตัวอย่างลำบาก แต่มันดูน่ารักสำหรับผม
“ปวดหลังไหม...ปวดขารึเปล่า” ผมนั่งมองโฟมที่นอนตะแคงมองผมตาแป๋วใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ มือของโฟมโผล่ออกมาจากแขนเสื้อเล็กน้อย แต่ที่สะดุดตาผมคือแหวนทับทิมสีแดงกับแหวนแต่งงานที่เด่นใกล้ๆ ใบหน้าของโฟมต่างหาก
“ปวดหลังนิดหน่อย...สงสัยเดินเยอะแต่นอนท่านี้ไม่เป็น...โอ๊ย!”
“โฟม! เป็นอะไร” ผมมองโฟมที่เอามือแนบกับท้อง ใบหน้านิ่วด้วยความเจ็บปวด ผมตวัดผ้าห่มออกดูตำแหน่งที่โฟมจับอยู่
“อูย........ เล่นซะจุกเลย” ผมยังงงอยู่ครับ อะไรจุกไม่เข้าใจแต่มือของผมก็ลูบท้องของโฟมไปมาเหมือนเดิม
“เป็นอะไรทำไมโฟมไม่ยอมบอกพี่บ้างเลย”
“จะรู้ก่อนไหมเล๊าว่าลูกจะเตะตอนไหน!”
“ฮะ! อะไรนะโฟม! พูดอีกทีสิ!” ผมจับแขนโฟมแน่น ตาก็มองท้องที่โฟมกำลังสัมผสอยู่
“จะเสียงดังทำไมเล๊า! ไม่ชอบ!” โอ๊ะ!.... ผมทำแม่หมูหงุดหงิดอีกแล้ว ผมอ่านหนังสือแล้วเลยรู้ว่าอารมณืของโฟมจะขึ้น ๆ ลง ๆ แบบนี้บ่อย เหวี่ยงบ้าง โกรธบ้าง น้อยใจบ้าง อยากกินแปลก ๆ เอาแต่ใจ และทั้งหลายทั้งปวง แต่ผมไม่สนหรอกครับ
“ขอโทษ.....ดีกันนะ ไหน ๆ ลูกคนไหนเตะแม่หมู พ่อตีเลย” ผมนอนลงต่ำให้ตำแหน่งใบหน้าของผมอยู่ตรงกับท้องของโฟม
“ยังไม่ทันเกิดก็จะลงไม้ลงมือกับลูกแล้วรึไง” โหย...เหวี่ยงได้อีกครับ สาบานได้เลยว่าถ้าเป็นคนอื่นไม่ได้มานอนนิ่งๆ แบบนี้แน่ ถึงจะเป็นเพื่อนก็ตามผมไม่เลี้ยงไว้ให้มาด่าผมแบบนี้หรอก แต่แม่หมูของผมจะว่าอะไรผม..ผมก็ไม่โกรธกลับขำเสียอีก
“โฟมอย่าอารมณ์เสียสิ ลูกจะพลอยอารมณ์เสียไปด้วยเนอะลูกเนอะ ไหน ๆ ....โฟมลูกดินนานแล้วหรอ” ผมเอาใบหน้าแนบกับท้องหันหน้าไปทางโฟม
“พึ่งดิ้นเมื่อกี้ครั้งแรกนั้นแหละ ตกใจเหมือนกัน ฮ่า ๆ” นั้นไงครับเมื่อกี้ยังด่าผมอยู่เลย ตอนนี้มาหัวเราะเสียแบบนั้นเอาใจลำบาก
“ลูก....ทักทายพ่อหน่อยสิลูก” ผมคุยกับลูกในท้อง ไม่รู้ว่าคนไหนจะตอบรับผม.....แต่.....เงียบสนิท
“ฮ่า ๆ ลูกไม่รักพี่แล้ว... โอ๊ย! อู้ย........” ผมรับเอามือไปสัมผัสท้องอีกด้านที่โฟมกำลังจับอยู่ แสดงว่าตอนนี้ลูกอีกคนกำลังดิ้นแน่นอน
“หมอบอกให้โฟมไปตรวจเพศวันไหนนะ” ผมถลกเสื้อนอนของผมออก แล้วเอาหน้าแนบกับท้องให้ทั่วไปหมด เอาสิครับคราวนี้ดิ้นทางไหนผมก็ถูไปทางนั้นแหละ
“อีกอาทิตย์ฮะ....ก็จะครบ 2 เดือน เหลืออีกตั้ง 8 เดือน” อีก 8 เดือนเลยหรอครับที่โฟมต้องทนแบบนี้ ท้องลูกคนเดียวก็ว่าลำบากแล้ว โฟมพึ่งจะอายุแค่นี้ต้องมาท้องแฝดอีก ผมรู้สึกไม่ดีเลย
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นแหละฮะ” ผมมองหน้าโฟมที่นอนหมอนสูง มองปมที่นอนอิงท้องของเค้าอยู่ ผมยิ้มให้แม่หมูของผม มือของโฟมกำลังแทรกผ่านเส้นผมของผมไปมา เฮ้อ.....ผมมีความสุขจัง
“ลูกไม่ดิ้นเลยโฟม” ผมรออยู่นาน..ลูกก็ไม่ยอมมาทักทายผมสักที โฟมนะยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกันอยู่แล้วแต่ผมนี้สิ...หรือว่าลูกไม่รักผมแล้วจริง ๆ
“พี่ลุกขึ้นมาก่อนเหอะอยู่อย่างนั้นลูกคงรู้ว่าพี่รอก็เลยไม่กล้าดิ้นมั้ง เอาแบบนี้ดีกว่า” ผมลุกขึ้นตามที่โฟมบอก แล้วโฟมก็เข้ามานั่งพิงกับอกผม
โฟมเปิดเสื้อขึ้นจนผมแอบเห็นกางเกงในสีขาวใต้ท้องนั้น มือขวาของผมถูกดึงให้ทาบทับกับท้องนูน ๆ ของโฟม มือของผมถูกลากผ่านจากซ้ายไปขวาอย่างนั้นเรื่อย ๆ
“พ่อเค้าอยากรู้จักหนูเฉย ๆ ทักทายพ่อหน่อยสิลูก เบา ๆ นะแม่เจ็บ.... โอ๊ะ!”
“ดิ้นแล้ว! ดิ้นแล้วจริง ๆ ด้วย!” ผมวางมือนิ่งเมื่อจุดที่มือผมหยุดถูกดันจากด้านใน พอย้ายมาอีกข้างก็ได้รับผลตอบรับไม่ต่างกัน มันรู้สึก...รู้สึกแน่นอกอย่างบอกไม่ถูก
“พอใจแล้วใช่ไหม... โฟมจุกไปหมดแล้ว แถมขาจะเป็นตะคิวอีก โอ้ย.....พี่ทรี”
“จ๋า ๆ ใจเย็น ๆ นะพี่นวดให้” ผมนวดขาที่เล็กกว่าผมมาก ผมไม่เคยนวดให้ใครแล้วยิ้มไปด้วยทั้งใบหน้าและใจอย่างนี้มาก่อน
ผมแค่นวด แค่ประคอง แค่อาบน้ำให้ แค่ป้อนข้าวป้อนน้ำ มันไม่ลำบากเลยครับเมื่อเทียบกับโฟมที่ต้องทนอยู่กับสิ่งที่เป็นตลอดเวลา และจากนี้ไปอีก 8 เดือน นี้แค่ 2 เดือนแรกโฟมก็กินข้าวลำบาก ไม่ค่อยอยากอาหาร..แล้วชอบกินแต่ของไม่มีประโยชน์เสียส่วนใหญ่ เวลาผมบ่นก็หงุดหงิดใส่ผมแบบนั้น
“พี่ทรี....”
“จ๋า......” ผมเงยหน้ามองแม่หมูคนดีของผม แต่ทำไมหน้าแม่หมูแปลก ๆ ละครับ
“โฟมจะอ้วก...”
“เดี๊ยว! เดี่ยว ๆ ก่อน...” เอาเป็นว่ามาเจอกับผมรอบหน้าแล้วกันครับ คราวหน้าผมจะมาเล่าขั้นตอนการกำจัดกิ๊กออกจากชีวิตให้ฟังแล้วกัน ตอนนี้ขออุ้มแม่หมูเข้าห้องน้ำก่อน ราตรีสวัสดิ์ครับผม
****
มาแล้วจ้า ไม่ได้ตรวจคำผิดเช่นเดิม
ตอนเก่า ๆ ก็กำลังจะตรวจ
หัวข้อ: อยากให้รัก ตอนที่ 6 คนบนฟ้า (ต่อจากตอนที่แล้ว)52 29/7/55 (อ่าน 541251 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก