สวัสดีครับทุกคน ถือโอกาสอัพเดทตัวผมหน่อย
บังเอิญว่าอาทิตย์นี้โดนใช้ให้มางานศพของหุ้นส่วนเก่าๆของพ่อวากดิษ บังเอิญอีกที่งานจัดที่บ้านของแม่ผม หมายถึงจังหวัดนะครับ เลยโดนใช้จากแม่ให้ไปดูป้าด้วย ตอนนี้ไม่ต้องสงสัยแล้วครับ คงเป็นโรคที่คุณก็รู้กัน แต่ท่านปลงตกครับ ไม่คิดอะไร แต่ใจสู้ เพิ่งทราบข่าวจากแม่ แล้วก็เดินทางมาถึงเมื่อชั่วโมงก่อน
วากดิษไม่ได้มาด้วยครับ ผมเลยเหน็บบันทึกมานั่งพิมพ์ซะเลย อยู่ไกลไม่โดนกระชากแน่ ก่ากๆๆ (เงียบๆๆ เดี๋ยวเค้าอ่านเจออีก)
สัปดาห์ก่อนเนี่ย มันมีความรู้สึกแปลกๆ ไม่รู้เป็นอะไร ทำนองว่า เออ กูเป็นอะไรวะ กูทำอะไรวะ อะไรเงี่ย แต่การทำงานเอย ความคิดยังโปร่งใสนะ วันนี้ว่างจริง (และฤทธิ์กาแฟ คึคึ) เลยถือโอกาสมารายงานตัวและเอาบันทึกมาต่อเลยครับ
******************************************************************
หน้าที่ 44 วรรคสุดท้าย
เช้ามืดของวันต่อมา ผมว่าจะตื่นมาช่วยแม่ทำกับข้าวให้ทุกคนได้กินกันตอนเช้า ผมกำลังจะพลิกตัวลงจากเตียง วากดิษก็เอามือมาจับแขนของผมไว้
“ จับทำไมเนี่ย ”
“ ตื่นเช้าจัง ไม่เจ็บไม่ปวดตรงไหนเหรอ ” ดูมันถาม
“ อย่างกับใหญ่โตนักนี่ ” ได้ทีแซวเลยครับ รายนั้นลุกพรวดขึ้นมาเลย
“ กล้านะ ที่ไม่เจ็บเพราะพี่ทำดีหรอก ” ขนาดเพิ่งตื่นมันยังขนาดนี้อะ
“ พอๆ จะไปช่วยแม่ทำกับข้าว ” ตอนนี้มันก็ยังไม่ได้ปล่อยมือผมครับ
“ แม่อยู่ทั้งคน น้องนอนต่ออีกหน่อยเถอะ”
“ ว่าจะไปคุยเล่นกันด้วย ” ผมก็จะถามเรื่องที่ไร่นั่นแหละครับ เมื่อคืนมีเรื่องให้คุยหลายเรื่องเลยไม่รู้จะเอามาคุยช่วงไหน
“ อย่าหักโหมนะ พี่เป็นห่วง ” ทำเองยังจะอุตส่าห์ห่วง ฮุ้ว
ผมเข้าไปล้างหน้าล้างตา แล้วเดินลงมาด้านล่าง มองดูนาฬิกาเพิ่งจะตีสี่ครึ่ง เห็นไฟชั้นล่างเปิดสว่างแล้วครับ ก็เลยเข้าไปในครัวเลย
“ ทำไมตื่นเช้านักล่ะ เป็นแบบนี้ทุกวันไหม ” ทีแรกเห็นแต่แม่ครับ ไม่นึกว่าพ่อจะอยู่ด้วย
“ ไม่อะพ่อ ปกติช้ากว่านี้เยอะ ” เยอะนี่คือน่าจะเป็นชั่วโมงอะครับ
“ แล้วกินอะไรกันล่ะตอนเช้า ” ยังไม่ทันตื่นดี โดนสัมภาษณ์สดซะงั้น เหอะๆ
“ ไข่มั่ง ผัดอะไรมั่ง นิดหน่อยครับ ” พ่อผมยิ้มนิดหน่อย
“ อย่าไปคิดมากเรื่องพวกนี้ล่ะ ข้าบอกแล้วว่ามันเป็นครอบครัว ถึงจะน้อยกว่าคนอื่นก็เป็นครอบครัว ”
“ แหม ผมไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้นหรอกพ่อ ” กะจะไปช่วยแม่ พอคุยกับพ่อแล้วเพลินซะงั้น แฮะๆๆ
“ วันนี้ข้าไม่กลัว แต่ซักวัน เกิดไม่พอใจกัน อาจจะขุดเอาเรื่องที่ว่าไปมาด่ากัน ” สิ่งที่พ่อพูดออกมา ผมไม่ได้คิดถึงดิษเลยครับ ผมดันไปคิดถึงคนอื่นมากกว่า
“ พ่อ คนเมื่อวานน่ะ คือคนที่ ..... เรียกไงดีอะ คนที่ ..... ” ผมหมายถึงพี่พานครับ
“ อะไร คนที่จะมาเป็นชู้หรือไง ”
“ อ๋อๆ ก็ ..... พ่อ ชู้มันใช้กับผู้หญิง ลูกพ่อเป็นผู้ชายนะ ” พ่อผมหัวเราะฮ่าๆ เออ หัวเราะเข้าไป ฮึ่ย
“ เอาเป็นว่าเข้าใจ ทำไมล่ะ มีอะไร ” ผมขยับเข้ามาใกล้พ่อมากขึ้น กลัวสองพี่น้องข้าวกล้องข้าวจ้าวจะมาได้ยิน
“ พ่อว่าจากที่เห็นนิสัยเค้าเป็นไง ”
“ ข้าไม่รู้หรอก คนที่ท่าทางดีอาจจะซ่อนอะไรไว้ด้านหลังก็ได้ แต่ไอการที่เค้ามายุ่งกับเองสองคน ทำให้ข้ามั่นใจว่าเค้ามีด้านที่ไม่ดี ข้าไม่ค่อยชอบคนนิสัยแบบนี้ ” กร่อยเลยกู เหอะๆๆ
“ แต่ว่าเค้า ..... กำลังจะคบกับอีกคนอะพ่อ พ่อรู้จักพี่ริช ลูกของหุ้นส่วนไหม ”
“ ข้าไม่คุ้น แต่เองเคยเล่าว่าคนที่บอกอยู่เมืองนอกไม่ชิน ” จำแม่นอยู่นะพ่อผม
“ เค้าสองคนอะทำท่าจะคบกัน ”
“ แล้วตื่นเต้นอะไรถ้าเกิดมาคู่กันเค้าก็คบกันเอง ” ได้ยินพ่อพูดแบบนี้ ผมชักจะคิดอะไรออกนิดหน่อย
ก็คือที่ผ่านมา เวลาที่คนอื่นดูต้องการความช่วยเหลือ ผมมักจะแทบยื่นทั้งตัวไปช่วยเสมอ แต่ระยะหลังนี้ผมเริ่มสังเกตว่าตัวเองคิดผิดไปหรือปล่าว เพราะยิ่งผมมองดูคนอื่นมากเท่าไร เหมือนผมไม่ได้ให้ความสำคัญกับคนที่ยืนข้างๆผมเท่าที่ควร คงใกล้แล้วสินะ ที่ผมควรจะคิดถึงคนใกล้ตัวมากขึ้น เลิกคิดว่าคนอื่นจะแย่ถ้าเราไม่ช่วย อีกอย่างพวกเค้าต้องมีพัฒนาการของตัวเองไม่ว่าเรื่องอะไรอยู่แลเว
“ อรุณสวัสดิ์ครับพ่อ ” ขณะที่ผมกำลังคิดเพลินๆ วากดิษก็เดินลงมา
“ เช้าๆมีคนมาทักทายแบบนี้ก็ดีนะ ไม่เหงาดี ฮะๆๆ ” และผมก็ไม่ได้พูดเรื่องไร่อีกตามเคย แปลกที่พ่อของผมก็ไม่เอ่ยขึ้นมาเลยเหมือนกัน เอาไว้ค่อยถามทีหลังแล้วกัน
“ ไหนว่าจะลุกมาช่วยแม่ไง ขี้เกียจใช่ไหมเนี่ย ” อ้าวมากัดผมซะงั้น
“ กำลังจะไปนี่ไง ” วากบ้าผลักๆให้ผมลุกขึ้น ส่วนตัวเค้านั่งเป็นเพื่อนพ่อของผมต่อครับ
พอข้าวจ้าวลุกมาอีกคน เราก็กินข้าวเช้ากัน แต่ยังเช้าอยู่เลยไม่มีใครรีบไปแต่งตัวครับ
“ ข้าถามหน่อยสิ อาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวนะ ”
“ ครับพ่อ ” หลังจากกินข้าวเช้าแล้ว เราย้ายมานั่งที่มุมรับแขกกัน
“ มีบ้านตั้งสองหลัง จะอยู่กันยังไง พวกพ่อบ้านแม่บ้านเค้าจะเอายังไง ” วากดิษเริ่มจะลูบต้นคอตัวเอง บอกแล้วว่าชอบท่านี้ คึคึคึคึ
“ คือผมว่าจะคุยกับข้าวจ้าวอีกทีครับ ”
“ บ้านหลังขนาดนี้ ถ้าไม่มีคนอื่นอยู่คงเหงามากแน่เลยครับ ” ข้าวจ้าวพูดขึ้น
“ แม่คิดว่า มาอยู่บ้านหลังนี้ด้วยกันสิลูก ที่หอพักก็ไปเฉพาะตอนที่จดรายการไฟฟ้าน้ำประปา ” วากดิษหัวเราะหึหึ แล้วเอาเท้ามาเขี่ยผม ผมนั่งติดกับเค้าครับ
“ ผมก็ ....... คิดอยู่เหมือนกันครับ ...... ติดที่ ...... ” มันแกล้งพูดจาเน้นๆคำใส่ผมอะ น่าจะจำกันได้ว่าวากบ้ามันตื๊อให้ผมมาอยู่บ้านเค้าหลายครั้งแล้ว แต่ผมบ่ายเบี่ยงไปเรื่อย
“ เออ พอเลย ”
“ สองคนนี้มีรหัสลับกันหรือไง ” ข้าวจ้าวแซวเลยเห็นไหมละ ฮุ้วววว
“ ดิษอยากให้ผมมาอยู่บ้านกับเค้าอะพ่อ แต่ผมว่ามันไม่สะดวก ”
“ พ่อว่าไงครับ ” อ้าว วากดิษหันไปพึ่งพ่อผมอีกล่ะ
“ เรื่องนี้ข้าเห็นไม่ตรงกับแม่เองนะ พ่อไม่รู้จะบอกอะไร ลองไปคุยกันเองเถอะ ” โดนไล่ส่งเลยไง ฮ่าๆๆ วากดิษหูตกเลย แต่เท้ายังเขี่ยผมไม่เลิก ผมก็เฉยๆครับ คือกระทืบตีนมันคืนเฉยๆ คึคึคึคึ
“ งั้นพ่อกับแม่จะยังอยู่ที่นี่ใช่ไหมครับ ”
“ อีกวันสองวัน ต้องกลับแล้ว ”
“ เรื่องไร่ใช่ไหมพ่อ จะเรียกพวกผมคุยเมื่อไร ” พ่อผมยิ้มๆให้
“ ไปแต่งตัวได้แล้วไป ปกติเห็นแต่งตัวช้า หล่อก็ไม่หล่อ ”
“ อ๊าววว ” คนอื่นก็หัวเราะใส่ผมครับ ผมเลยจำใจเดินขึ้นมาอาบน้ำข้างบน แต่วากดิษก็ไม่ตามมาเหมือนเดิม ผมรู้สึกว่าดิษก็ต้องการที่ปรึกษาแบบพ่อ ความจริงเค้าอาจจะคิดคุยกับพ่อแท้ๆ แต่วันนั้นมันไม่มีโอกาสเกิดขึ้นอีกแล้ว
พอผมอาบน้ำเสร็จ วากดิษก็ถอดเสื้อโชว์หุ่นรออยู่แล้ว ..... ทำไมอดอิจฉาหุ่นมันไม่ได้เลยวะ เหอะๆๆ
“ ยิ้มอะไร ” ผมถาม
“ ยังอยากกลับไร่อยู่อีกเหรอหัวหน้าคิม ”
“ เกลียดคนรู้ทันว่ะ ” ผมแกล้งเดินผ่านๆมัน แต่วากดิษจับมือของผมเอาไว้
“ เมื่อคืนพูดว่าอะไร ” ถามซะงงเลยอะ
“ พูดอะไรล่ะ หลายเรื่องอยู่ ” ภาพตอนนี้คือ ยืนหันข้างให้กันแล้วก็พูดๆ มันอาจจะคิดว่าเท่ครับ แต่ผมอะชอบ เพราะไม่ต้องมองตามัน ก่ากๆ
“ ที่บอกว่าพี่เป็นชีวิตของพ่อน่ะ ..... รู้ใช่ไหมพี่จะพูดอะไรต่อ ”
“ เหอะๆ จะหยอดชั่ว ” วากดิษหันมาแล้วก็หอมซอกคอผม สยิวมาก เหอะๆๆ
“ เก่งจังเด็กน้อย พี่ไม่พูดให้เขินหรอก พี่อาบน้ำดีกว่า ” มันเดินไปห้องน้ำแล้วครับ แต่ผมอะลูบซอกคอตัวเองอยู่เลย สงสัยมันคิดมุขใหม่ได้แหงๆเลย กูเขินกว่าตอนที่หยอดตรงๆอีก เหอะๆ
“ ข้าวจ้าว วันนี้ไม่แต่งหล่อเหรอ ” ข้าวจ้าวแต่งชุดปกติครับ ไม่ได้ใช่ชุดนักศึกษา
“ จะไปเดินเล่นดูบรรยากาศน่ะครับ ...... ทำไมลุงกับป้าดูจะไม่ช่วยเราล่ะครับพี่คิม ” ข้าวจ้าวคงจะระแวงไม่หายครับ
“ ถามพี่ พี่คงได้แต่เดาน่ะ ”
“ พี่เดาๆมาเถอะครับ ผมอยากรู้ ” จะว่าไปพี่น้องคู่นี้ความอดทนต่ำแฮะ
“ พี่ว่าพ่ออยากให้พวกเราช่วยกันมากกว่า ไม่ใช่ให้ผู้ใหญ่ชี้นำไปหมด ” ข้าวจ้าวถอนหายใจเบาๆ
“ ผมยังเด็ก จะทำอะไรได้ครับ ”
“ พี่ขอกอดหน่อย อย่าคิดลึกนะ ” ข้าวจ้าวยิ้มให้ แล้วเดินมากอดผม
“ เชื่อใจพี่ตัวเองมากๆ ...... เชื่อใจพี่ และก็มั่นใจในตัวเองหน่อย ” ผมตบหลังข้าวจ้าวปุ๊ๆ หุ่นดีนะเนี่ย คึคึคึ
“ ทำอะไรกัน ” เซ็งเลย เหอะๆๆ
“ พี่ข้าวกล้องมานี่ ” วากดิษใส่เชิ้ตขาวเหมือนเคยครับ ชอบเหลือเกิน
“ หืม ” วากดิษเดินมาช้าๆ ข้าวจ้าวให้วากดิษเข้ามาในอ้อมกอดด้วยอีกคน
“ พี่ไม่กลับบ้านมาตั้งหลายปี ผมกลัวแต่ผมจะเชื่อใจพี่ๆ และจะเป็นผู้ใหญ่ให้มากกว่านี้ครับ ”
“ อืม ” วากดิษขานรับสั้นๆ พอเราคลายอ้อมกอด เห็นแม่ของผมยืนยิ้มให้ ผมก็ได้แต่ยิ้มตอบไป
เท่าที่ผมฟังจากหลายๆคน ผมยิ่งเชื่อว่าคุณอาพ่อของวากดิษต้องทุ่มเทให้วากดิษมากกว่าแน่นอน เพราะดูจากสภาพจิตใจ วากดิษเข้มแข็งมาก เค้าคงเป็นอย่างที่อาตั้งใจไว้ ถ้าเทียบกับข้าวจ้าวนี่มาดคุณชายชัดๆ ยังไม่ชินกับการใช้ความคิด หรือเผชิญกับปัญหาต่างๆ หวังว่าถ้าเราสนิทกันมากขึ้น ไว้ใจกันมากขึ้น คงจะทำให้น้องคนนี้มีอนาคตที่ดีได้ เพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนี่
หลังจากลาพ่อกับแม่ ผมนั่งรถออกมาด้วยกันสามคน ส่งข้าวจ้าวที่มหาลัยก่อนแล้วถึงเดินทางข้ามฟากเพื่อมาที่ทำงาน
“ น้องมันก็บอกจะไปเองๆ ” ผมพูด
“ พี่ว่าเราคุยเรื่องๆนึงค้างอยู่ เรื่องพี่ริชกับพี่พาน ” เออออ ว่ะ เหอะๆๆ
“ พอดีเลย ทำเพื่อเค้าสองคนนี่อะไร ” วากดิษหันขวับ
“ จำได้ตอนนั้นเลย ไม่ตำหนิแล้วเหรอว่าทำไมพี่ถึงต้องกีดกัน เห็นพี่เป็นคนดีขึ้นมาแล้วเหรอ ” อะไรเนี่ย
“ เยอะนะพี่วาก เราคิดว่าทำไม่ดีตรงไหน ” วากดิษเป้ปากใส่ผม
“ การกระทำกับหน้ามันฟ้อง ไม่พูดก็รู้ว่ากำลังด่าพี่ในใจ ” เกลียดคนรู้ทัน คึคึ
“ เราว่าเค้าสองคนก็โอเคอะ ..... แต่ช่างเหอะ ไม่อยากคบก็ไม่สนละ ”
“ ..... โกรธพี่หรือปล่าว ”
“ โกรธเรื่องอะไร ”
“ พี่คิดว่าจะพยายามเป็นคนกลางไง ” ผมนั่งพิงด้วยความอ่อนใจ
“ อย่างแรก เราว่าจะไม่ไปทำอะไรให้ใครง่ายๆละ อย่างที่สอง เราว่าสองคนนั้นยังจูนกันไม่ติดอะ ”
“ จูนไม่ติดนี่เข้าใจ แต่ไม่ทำอะไรให้ใครเนี่ยคืออะไร ” ผมแกล้งเอามือไปลูบหลัง มันก็ทำท่าขยับไปขยับมา เหอะๆๆ
“ เป็นผู้ใหญ่ขี้สงสัยนี่ไม่น่ารักเลยน้า ” วากดิษหัวเราะเบาๆ แล้วก็ไม่ถามผมต่อ บอกแล้วไงว่าเวลาเค้าเห็นผมไม่พูด เค้าจะไม่ถามอะไรต่อ ตรงข้ามกับผมเลย คึคึ
เรามาถึงที่ทำงานสายนิดหน่อย วากดิษแก้ตัวให้เรียบร้อยว่าไปดูทำเลที่ตั้งบริษัท ซึ่งก็ผ่านมาจริงๆครับ กำลังอยู่ระหว่างการขอเช่าอยู่ (ตอนหลังเปลี่ยนเป็นซื้อ แล้วก็ไฟไหม้ไปส่วนนึงครับ)
มาถึงแผนกของผม ก็มีงานมาวางเต็มโต๊ะของผม ผมเลยมองไปที่ห้องหัวหน้า ปรากฏว่าเปิดกว้างเลย
“ หัวหน้าไปไหน ” ผมถามน้องๆ
“ ยังไม่มาอะครับพี่ ลาหรือปล่าว ” พอได้ยินว่าไม่มา ต่อมสงสัยเริ่มทำงานอีกล่ะ ผมโทรศัพท์ไปหน้าห้องของพี่ริช รายนั้นมาครับ พี่พานไปอยู่ที่ไหนเนี่ย
“ ติดต่อทีดิ บอกว่างานสำคัญ ” ไอน้องนั่นก็ทำหน้างง
“ พี่โทรไปไม่ดีกว่าเหรอครับ เบอร์แปลกๆพี่เค้าไม่ค่อยรับ ” นิสัยดีอีก ฮุ้ว สุดท้ายต้องกูจนได้สิเนี่ย
“ เออๆ นี่หาข้อมูลนี่หน่อย ” ผมยื่นงานที่ผมนั่งดูเมื่อวานให้น้องไป แล้วเดินออกมาโทรหาพี่พาน
“ พี่อยู่ไหน ทำไมไม่มาทำงาน ขาดเกินสองวันติดต่อกันไล่ออกนะพี่ ”
“ พี่ว่า ..... พี่คงอยู่ต่อไม่ได้แล้ว ” เฮ้ย
“ พูดอะไรของพี่ ”
“ อกหักจากคิมพี่ยังรู้สึกดีกว่านี้ ” เอาซะไม่ทันตั้งตัวเลยอะ
“ พี่มาทำงานเหอะ อย่างน้อยจะได้คุยกันตอนว่างๆ ”
“ ให้เจอหน้าเค้าอีกเหรอ ไม่ไหวแล้วคิม ” มันเกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้กันแน่เนี่ย
“ พี่ ...... ยืนยันกับผมก่อน ”
“ พี่รู้ พี่ไม่ฆ่าตัวตายหรอก ” หลังๆนี่ ชักจะกลัวคนคิดสั้นไปหมดละผม ต้องโทษไอน้องสองคนนั้นด้วย ไอเดย์กับไอวินอะครับ ว่าแต่ไอเดย์ไปอยู่ไหนอีกเนี่ย
“ เฮ้ย ไอเดย์ไปไหน ” ไอน้องคนเดิมชักหน้าเสีย
“ พี่ไม่ต้องวากก็ได้ครับ กลัว ” อ๋อลืม เหอะๆ
“ มันมาหรือยัง ”
“ บอกว่าพ่อโทรมาหาครับ ” ผมมองดูนาฬิกา ก็เลยเวลามาไม่ถึงสิบนาที จะว่ามันเรื่องธุระส่วนตัวก็ยังเร็วไปครับ คือเฉพาะที่ผมทำงาน ผมไม่อนุญาตให้ใครติดต่อธุระส่วนตัว เว้นแต่ญาติพี่น้องป่วย ตาย ไม่ก็เกิดอุบัติเหตุ ไม่ได้เกินไปนะครับ เพราะขนาดห้ามนี่ก็ยังมีหลุดรอดสายตาอยู่ แต่เพื่อฝึกนิสัยครับ ต้องยอมโหด
ผมว่าพี่พานคงไม่มาทำงานแน่ เลยให้น้องเอาใบแจ้งลาไปยื่นแทน หัวหน้าบุคคลไม่รู้เรื่องลึกก็ตำหนินิดหน่อย แต่เห็นว่าที่ผ่านมาพี่พานก็ทำงานได้ดี เลยยังไม่เสนอเรื่องไปหาดิษ เฮ้อ ผมยิ่งคิดยิ่งกลัวว่า ท้ายที่สุดต้องมีคนไปซักคนครับ
ผมนั่งดูงานได้ไม่นาน น้องสุดที่รักก็เดินหน้าเครียดกลับมานั่งที่โต๊ะ ไม่ทักผมด้วย
“ ดิษน้อย อมอะไรมิทราบ พี่มาแล้วก็ไม่ทัก ”
“ สวัสดีครับพี่ ” มันยกมือไหว้ พูดสวัสดีแล้วก็หันหน้าเข้าจอคอม ชักจะแหลกๆอีกละ
“ สนใจงานดีนี่ แบบนี้วินนี่หลงตายชักดิ้นชักงอแน่ ” กะจะแซวครับ มันดันหันมาทำหน้าโหดใส่ แว่บแรกใจหายว้าบเลย เหอะๆ
“ ไว้จะถามตอนพักเบรก เตรียมตัวเหอะ ” มันขู่ผมด้วยครับ เออช่างเหอะ จะให้ต่อมเผือกพักบ้าง
ผมทำงานจนถึงเวลาพัก ไอเดย์ก็เดินมาที่โต๊ะพร้อมด้วยกาแฟร้อนสองแก้ว
“ พี่คิม พี่ดิษจะว่างให้ปรึกษาไหม ” ผมเงยหน้ามองมัน
“ ทำไมเหรอ ”
“ พ่อผมไม่พอใจที่ผมทำงานที่เล็กๆ เรียกหลักสูตรต่างประเทศมาก็ไม่ได้ใช้อะไร นี่จะบังคับผมไปเรียนปริญญาโทแล้วก็ให้เรียนเฉยๆ ไม่ต้องทำงานอะ ” ผมนั่งคิดอยู่พักนึง ขณะที่มันก็พร่ามด้วยคำพูดไม่ค่อยน่ารักเท่าไร
“ นี่ๆ คุยกันแล้ว ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยเหรอ ”
“ ดียังไงล่ะ นู้นเทียบผมกับวินอีก บอกว่านั่นพ่อแม่เค้าตายแล้ว ยังเลือกไปบริษัทที่มั่นคงเลย ” มันพูดเสียงค่อยๆครับ ไม่ได้ร้อนแรงตามถ้อยคำที่พูด
“ งั้นบอกส่งๆไปก่อนว่า ช่วยแปรสภาพแล้วจะไปเรียนโทกับออกจากงาน ”
“ ได้ไงล่ะพี่ เนี่ยผมทำงานเองไม่ขอเงินพ่อแม่แล้วนะ ”
“ ซื้อเวลาไปก่อน พี่ว่าพ่อคงแอบอายที่ลูกผู้ใหญ่มาขลุกทำงานที่นี่ไง ” ไอเดย์มองหน้าผม
“ งั้นถามบ้าง ทำไมพี่ไม่กลับไปที่ไร่ ...... เพราะพี่กลัวพี่ดิษเหงาใช่ปล่าว ” มันถามซะผมอมยิ้มเลย
“ เรื่องในบ้านพี่ ยังไม่ลงตัว เอาไว้จะเล่าให้ฟัง ” หลังจากช่วยงานศพพ่อของวากดิษ พ่อของเดย์ก็บอกว่าอยากคุยกับดิษ แต่ยังไม่มีโอกาส นี่แสดงว่าจะให้วากดิษมากดดันไอเดย์แน่เลยครับ เราไม่ได้คุยกันต่อเพราะเวลาพักหมดแล้ว เลยแยกย้ายกันกลับไปทำงาน
ช่วงพักเที่ยงวากดิษงานยุ่งครับ เพราะมีประชุมเครียดกับหุ้นส่วน ซึ่งตอนนี้ก็ยังไม่ดีขึ้น เพราะเค้าถูกญาติฝั่งพ่อวากดิษส่งหนังสือไปห้ามการลงมติแปรสภาพ ไม่อย่างนั้นจะหาว่าสมคบกับวากดิษโกงเงิน ผมเลยไม่ได้ไปชวนเค้ากินข้าว แต่ก็เอาข้าวกล้องไปนั่งกินให้เค้าเห็นหน้าครับ แฮะๆๆ
ช่วงบ่าย แขกที่ไม่ได้รับเชิญเดินทางมาที่ห้าง หนึ่งในนั้นคือญาติฝ่ายพ่อของวากดิษ อีกคนคือทนายความ เค้าบอกพนักงานประชาสัมพันธ์ของผมว่า ญาติคนนั้นเลือกมาคุยกับผม และจะส่งทนายความไปคุยกับดิษ
“ พี่คิม ” ตอนนี้พนักงานก็ไม่เป็นอันทำงานกันครับ เพราะข่าวที่ว่ากำลังจะมีการฟ้องอายัดเงินของเราเริ่มถึงหูพวกนั้น
“ ว่าไง ”
“ เราจะวุ่นวายไหมครับ ”
“ อย่าห่วงเลย ลูกปืนแม่งหาง่ายจะตาย ” ผมแกล้งตะโกนเสียงดัง ทนายความคนนั้นเดินเข้ามา ผมก็ยืนยิ้มให้ พร้อมกับแนะนำตัวว่าผมเรียนกฎหมาย สอบเนติบัณฑิตไทยผ่านไปสองขา (ตอนนั้นผลสอบอีกภาคยังไม่ออกไม่กล้าอวดรอ คึคึ) เค้าก็เปลี่ยนจากท่าทางหาเรื่องมายิ้มให้แทน พร้อมกับบอกผมว่าเค้าต้องทำหน้าที่ อย่าโกรธเค้าเป็นการส่วนตัว ผมก็ยอมรับตามนั้น
ญาติคนนี้ขี้อวดมาก ใส่ชุดราคาน่าจะแพง เครื่องแต่งกายนี่เยอะจนน่าโดนโจรจี้มากๆ และท่าทางก็เหยียดหยามผมมาก เดินมานี่คนสวัสดีเจ๊ยังไม่ยกมือตอบเลย
“ เธอเหรอ คือลูกของคุณโรจน์ ”
“ ครับ ผมชื่อคิม ”
“ อามาเพื่อขอให้เธอ อย่าย้ายไปบ้านของดิษในตอนนี้ ” ผมผงะดิครับ เค้ารู้ได้ยังไงว่าผมกำลังมีแผนกลับไปที่บ้าน
“ เอ่อ .... ทำไมคุณถึง ”
“ อาเป็นน้องสาวพ่อของข้าวกล้อง ถึงอาเกลียดที่พวกเธอเป็นเกย์ แต่อาไม่อยากให้สายเลือดต้องตัดกัน ” พูดอะไรของเค้าวะ
“ เหอะๆ แล้วยังไงครับ ผมสองคนลำบากด้วยกันขนาดไหน ..... พวกอาๆอาจจะคิดไม่ถึง ”
“ อาบอกตรงๆ เราไม่ได้กังวลว่าคุณโรจน์จะเอาเงินทองของเราไป ”
“ ขอโทษนะครับ แต่เงินของเราตรงไหน ...... อาไปขอเมียพวกคุณก็ค้าน อาหมดตัวพวกคุณเห็นเป็นขยะ วันที่อามีเงินพวกคุณก็เข้ามาขอแบ่ง ผมจำได้ว่าอาไม่เคยคิดยกอะไรให้พวกคุณ ” ต้องขอบคุณพ่อผมที่ใส่ข้อมูลแน่นลงหัวผมเมื่อคืนนี้ ผมอัดไปจนคุณเธอต้องถอดแว่นออก
“ เราตกลงกันระหว่างญาติพี่น้อง เธอไม่ต้องใส่อารมณ์แทนหรอก ” ผมหัวเราะ
“ ถึงเงินดิษไม่ใช่เงินผม ..... แต่ถ้าเป็นเงินของคนรักผม ผมก็ยุ่งแน่ ” คุณเธอเริ่มถอนหายใจ ผมตั้งใจกดดันคืนจากที่เคยโดนใส่ญาติคนนี้หมดเลยครับ หึหึหึ
“ เราอยากซื้อบ้านหลังนั้นจากพวกเธอ ถ้าให้เราจะไม่เอาอะไรทั้งสิ้น ” หืม
“ ทำไมไม่ไปบอกดิษครับ ”
“ อาต้องการให้ไปบอกคุณโรจน์ เพราะเค้าจะต้องคุยกับข้าวกล้องได้ ”
“ ช้าไปแล้วครับ พ่อผมเพิ่งบอกจะไม่ยุ่ง ”
“ ตัวเองเอาไม่ได้ เลยให้ลูกมาเอาแทนสินะ ” พอแปลดีๆถึงรู้ครับว่า นี่มันดูถูกพ่อกูนี่หว่า
“ ขอโทษนะครับ ..... ใฝ่ต่ำว่ะ ” ไม่รู้เจ๊พ่นอะไรใส่อีก แต่ผมเลือกเดินออกมาเลย ไม่อยากคุยละครับ คนที่ไม่สนใจอะไรนอกจากประโยชน์นี่ต่ำช้าจริงๆ ด่าได้ไม่เลือกคน
พักนึงทนายความคนนั้นก็เดินออกมาจากห้องของวากดิษ โดยพี่ทนายต้นเดินตามมา ทนายความคนนั้นหันไปหาพี่ต้นแล้วบอกว่า ถ้าผมเป็นทนายความคงมีเรื่องสนุกให้คุยเยอะ แล้วก็ไปกลับไปกับเจ๊ตู้โชว์นั่นครับ
ถามไปถามมาก็รู้ว่า ทนายความน่ะเค้าไม่ได้แยกพวกแยกเหล่า ยกเว้นคนที่ไม่สนใจชาวบ้าน เจอหน้ากันนอกคดีก็ไม่ถือสาเอาความกันเป็นเรื่องส่วนตัว เพราะมันเป็นเรื่องคนอื่นทั้งนั้น แค่ถือสำนวนว่า เวลากัดก็กัดให้จมเขี้ยว ถอนเขี้ยวก็แล้วกันไป ดุเนอะ
เย็นวันนั้น วากดิษได้ยินว่าพี่พานไม่มาทำงานจากใบแจ้งการลา (ยุ่งขนาดไม่ได้คุยกันอะ งื้อ) เลยเรียกผมไปหา
“ สวัสดีครับผู้จัดการ ” วากดิษหน้ามันแผล็บเลย
“ นั่งก่อน พี่พานไม่มาทำงานเพราะอะไร ”
“ ไม่รู้สิดิษ เราไม่ได้ถามอะ ...... พูดเหมือนจะขอย้ายไปที่อื่น ”
“ คลังเราปิดไปที่นึงแล้ว อีกที่ยังไม่เปิด ยังไงก็ต้องอยู่นี่ ” ได้ข้อมูลใหม่อีกละ
“ แต่ ..... ”
“ พวกคลั่งความรักนี่จริงๆเลย มาเถอะไปคุยให้รู้เรื่อง ” วากดิษเดินคว้าเสื้อคลุมแล้วเดินมาใกล้ๆ
“ จะไปไหนล่ะ ”
“ หาพี่พานไง พี่ว่าเค้าเข้าใจพี่ผิดเยอะไปแล้ว ”
“ เดี๋ยวๆ พี่เค้าพูดทำนองว่าพี่ริชไม่ยอมรับเค้า ” วากดิษเท้าสะเอว จะหล่อไปไหน คึคึ
“ ไม่รู้สิ ขอไปทำอะไรที่เคยทำหน่อย ” อะไรของเค้าวะ
“ คืออะไร ”
“ เล่นบาสให้เหงื่อออก แล้วคุยอะไรโง่ๆกัน มาเถอะ ” ผมยังงงไม่หายเลย
“ เดี๋ยวๆ ” วากดิษหันมามองหน้าผม
“ อะไร ”
“ ...... ล้างหน้าล้างตาก่อนเหอะ ” วากดิษฉีกยิ้มกว้าง
“ อ่ะผ้า ออกมาเช็ดให้ด้วยล่ะ ” ฮึ่ยยยย เลี่ยน เหอะๆๆ พอเค้าเดินไปที่ห้องน้ำ ผมก็คิดว่า ปัญหาที่ถาถมเข้ามาหลายเรื่อง ตั้งแต่ครอบครัวของดิษ พี่ริชกับพี่พานที่ทำท่าจะส่งผมกับการงาน แม้แต่จุดเล็กๆในปัญหาของไอเดย์ ผมต้องตั้งหลักให้ดีซะแล้ว ดูท่าเรื่องพวกนี้จะไม่ผ่านพ้นไปง่ายๆเหมือนเรื่องก่อนๆอย่างแน่นอน
*********************************************************************
นอนไม่ค่อยหลับอะครับ ใจนึงห่วงป้า พรุ่งนี้อาจจะได้เยี่ยม เพราะท่านอยู่ห้องปลอดเชื้อ
ไม่รู้ทำไมงานเดือนนี้ถึงทั้งเร่งทั้งหนักแทบทุกปีเลย ผมเอาบันทึกมานั่งดู ปีที่แล้วก็แบบนี้เลย เหอะๆๆ
ขอบคุณคนอ่านๆที่เค้ามาทักทาย มารอกันนะครับ พูดถึงคนอ่าน อย่าบอกว่าวากดิษหวงผมเลยครับ ปกติก็แซวผมว่าเป็นบุคคลสาธารณะอยู่ละ แฮ่ รักกันๆ
อีกเรื่อง ไม่มีใครทักเรื่องแฝดผมเป็นวากเกอร์เหรอครับ มีสาวๆที่ทำงานถามผมเหมือนกันว่า อย่างน้องดาราคนนั้นจะวากได้ซักแค่ไหน ผมหัวเราะดิครับ ...... คือเสียงน้องเค้าไม่ดุเท่าผมอะ ดูอาการก็ห่วงๆ เหอะๆ แต่เชื่อว่าวากได้น่ารัก เอ้ย น่ากลัวพอตัวแหละครับ
นั่งไปนั่งมาคิดออกคิดเรื่อง แถมเลย วันอาทิตย์ที่ผ่านมา พ่อผมเพิ่งออกจากโรงพยาบาล ก็เรื่องหลังของท่านอะครับ ผมเลยชวนไปกินอาหารญี่ปุ่น ซึ่งแน่นอนแพงนิดหน่อย
" เองนี่ทำไมกินของทีนึงราคาแพงขนาดนี้ล่ะ "
" ผมออกครับพ่อ " วากดิษพยายามพูดให้พ่อผมไม่คิดมาก เพราะจริงๆผมออกแน่นอน
" ใครออกจะต่างกันตรงไหน " พ่อผมกินอาหารไม่กี่ชิ้นเอง คือจริงๆพ่อผมกินอาหารนอกบ้านน้อยครับ แต่งั้นก็เหอะ พูดแบบนี้ผมงอนดิ อารมณ์อยากจ่ายให้พ่อหดหายเลย
" พ่อเนี่ย พูดไม่ถนอมน้ำใจคิมเลยอะแม่ " หลังจากส่งพ่อเข้าไปพัก ผมโทรไปฟ้องแม่ครับ แม่ผมไม่ได้มาด้วย ระยะนี้ท่านบ่นปวดเข่า
" แน่ใจนะ "
" อะไรอะแม่ " แม่ผมหัวเราะผ่านสายแบบหนักมาก มีอะไรน่าหัวเราะเนี่ย
" ฮะๆๆๆ ..... คิมรู้ไหมว่าพ่อน่ะ โทรไปคุยหมดหมู่บ้านแล้วว่าลูกพาไปเลี้ยงข้าว " ผมหน้าชาเลยครับ
" แต่ พ่อแทบไม่กินเลยอะแม่ "
" พ่อคงกลัวลูกจะหมดเงินมากเฉยๆ "
" งั้น ผมวางสายก่อนนะแม่ " วากดิษนั่งมองผมคุยเฉยๆครับ
" โกรธพ่อเหรอ อย่าเลยน่า ท่านคงกลัวคิมสิ้นเปลือง "
" ฮ่าๆๆๆๆ " ผมหัวเราะไป น้ำตาซึมไป วากดิษนั่งไม่ติดดิครับ
" น้อง ไม่เอานะ อย่าร้องสิ " มันคงยังไม่เข้าใจที่ผมคิดอะ
" เดี๋ยวมา ไปหาพ่อก่อน "
" น้องอะ " ผมดึงแก้มวากบ้าเล่นๆ รายนั้นเห็นผมอารมณ์ขึ้นๆลงๆก็ไม่ยอมให้ผมไปหาพ่อคนเดียวครับ เดินตามมาด้วย
" พ่อ "
" อะไร " ตลอดทางที่กลับ ผมไม่ได้คุยกับพ่อเลย ครั้นจะแกล้งพูดให้อายก็เห็นใจคนอายุมาก เหอะๆๆ
" ขอบคุณนะพ่อ " พ่อของผมนั่งงงๆ แล้วผมก็เดินออกมา
" น้องเป็นอะไรน่ะ " วากดิษงงหนักกว่าพ่อผมอีกครับ
" ม่ายบอกหรอก ฮ่าๆๆ "
เนี่ยครับ แบบอยากเล่า เผื่อใครมีพ่อปากแข็งแบบพ่อผม เหอะๆ ขอไปทำธุระให้เรียบร้อย แล้วจะมาประจำการตามปกติ ย้ำนะครับว่าเดือนนี้โปรแกรมโถมเข้ามาอีกแล้ว แต่ใจยังห่วงทุกคนเหมือนเดิมน้า
ขอบคุณมากครับ
หัวข้อ: " บันทึกของคิม " จบเล่ม 30/04/2559 รายงานตัว เปิดเล่มใหม่ 05/10/2559 (อ่าน 1225790 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก