มาต่อแต่เช้า กะลังคึก
**************************************************************
กว่าที่ผมจะเคลียร์งานเสร็จก็ตกเย็นพอดีเลยล่ะครับ มันถึงเวลาแล้วสิที่ผมจะโทรไปหาคนที่ผมคิดถึงมาทั้งวัน ผมรีบเดินออกจากงานสุดท้ายของวันนี้ทันทีที่ผมเก็บข้อมูลทุกอย่างเสร็จ ผมตรงดิ่งไปที่รถแล้วโทรหาต้นทันทีเลยครับ
“บอยว่าไงครับ” เสียงมันทักกลับมาเหมือนกับว่ามันไม่รู้สึกอะไรกับเหตุการณ์เมื่อวานเลย มิน่ามันไม่โทรกลับหาผมเลย ผมชักลังเลแล้วสิว่าจะพูดกับมันดีหรือเปล่าแต่แล้วมันก็เร่งผม
“พี่งานยุ่งนะครับมีอะไรจะคุยมั๊ย”
“ยังไม่เลิกงานเหรอครับ”
“ยังเหลืออีกหน่อย”
“แล้วพี่ไปไหนต่อหรือเปล่า”
“ยังไม่รู้มีอะไรหรือเปล่า” ถามย้ำๆอยู่นั่นแหละมึง
“ก็เปล่าแค่โทรมาหา”
“อืมงั้นเดี๋ยวพี่เคลียร์งานเสร็จเดี๋ยวโทรกลับ” ผมยังไม่ทันตอบว่าอะไรมันก็วางสายไปซะแล้ว
ยังไงล่ะครับทีนี้ผมจะบอกมันดีหรือเปล่าว่า ผมตัดสินใจจะลองไปสมัครงานที่เดียวกะมันดู เครียดเลยล่ะครับระหว่างรอมันโทรกลับไม่รู้เหมือนกันว่าตอนไหน ผมแวะไปหาเพื่อนเก่าผมดีกว่าครับ
“นนท์ทำอะไรอยู่ว่างป่ะ” ผมเลือกที่จะโทรหานนท์ครับ ไม่เจอมันนานแล้วเหมือนกัน
“บอยเหรอหายไปเลยนะครับสบายดีป่าว”
“ก็ดีนนท์เป็นไงมั่ง”
“เรื่อยๆเจอกันมั๊ยวันนี้ผมว่าง”
“เอาดิที่ไหนเดี๋ยวแวะไปหา”
“เฮ้ยจริงเหรอแล้วไม่กลัวแฟนว่าเหรอ”
“แฟนทิ้งไปแล้วตอนนี้ว่าง” ผมตอบคนองปากไปงั้นแหละครับ แต่ท่าทางนนท์มันจะอึ้งเงียบไปนานเลย
“นนท์ฟังอยู่ป่าว”
“อืมฟังอยู่ดีใจจนพูดไม่ออกในที่สุดบอยก็โสด”
“อย่ามาทีเล่นทีจริงเป็นแฟนผมขึ้นมาจริงๆแล้วจะรู้สึก”
“อยากลองรู้สึกดูเหมือนกัน”
“เอาเหอะเดี๋ยวค่อยว่ากันว่าแต่ตอนนี้อยู่ไหนครับ”
ผมบอกปัดเมื่อรู้มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วนนท์บอกที่อยู่มาเรียบร้อย ก็ร้านเดิมที่เราเจอกันแหละครับ มันเป็นลูกค้าที่ดีจริงๆตั้งแต่ต้นมันห้ามผมคราวนั้นผมก็ไม่เคยโผล่ไปอีกเลย ถ้าผมจะกลับไปอีกรอบวันนี้มันคงจะไม่เป็นไรมั้งครับเดี่ยวมันโทรกลับผมก็ค่อยออกมาละกัน
“รอนานป่าวนนท์” ผมทักเมื่อไปถึงที่นั่นคนยังไม่เยอะเท่าไหร่อาจจะหัววันด้วยแหละครับ
“รอได้ขออย่าให้รอเก้อละกัน” มันบอกยิ้มๆ เออมันก็ดูแลตัวเองดีเหมือนกันนะครับ มันดูดีขึ้นกว่าเดิมเป็นกองเลยล่ะ
“ดื่มไร” มันถามผมยิ้มแห้งๆจนโดนมันดักคอ
“น้ำเปล่าอ่ะดิ”
“ยังเข็ดไม่หายเลยอ่ะ”
“โหมันนานมากแล้วนะ อย่าบอกนะว่าตอนนี้ก็ยังไม่แตะเหล้าเหมือนเดิม” ผมพยักหน้าแทนคำตอบ
“ว้ากะจะมอมเหล้าซะหน่อยไม่เจอกันนานคิดถึง”
“ทะลึ่งอย่างนนท์เนี่ยนะไม่ต้องไปมอมเหล้าใครหรอก ดึกๆเดี๋ยวรู้ว่าจะแจกเบอร์ไปกี่คน”
“อย่างน้อยก็บอยคนนึงล่ะที่ผมจำเป็นต้องมอม ให้ตายสิวันนั้นไม่น่าพลาดเลยเรา” นนท์มันทำเป็นบ่น ผมรู้ครับว่ามันล้อเล่นกับผมผมก็เลยแหย่ๆกับมันบ้างตามประสา
จนเวลาล่วงเลยไปเท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ผมกับมันนั่งคุยกันอยู่อย่างนั้น ป่านนี้ต้นมันยังไม่โทรมาอีก
ผมเหลือบดูนาฬิกาข้อมือตัวเองจะสามทุ่มอยู่แล้ว สองชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ยผมเข้ามาที่นี่ตั้งแต่เกือบๆจะทุ่ม
“นัดแฟนไว้หรือเปล่า” นนท์เอ่ยถามมันคงเห็นสีหน้าผมเปลี่ยนไปเป็นกังวลนิดหน่อย
“คงไม่ได้เจอกันแล้วมั้งยังไม่โทรมาเลย”
“งั้นก็อยู่กับผมทั้งคืนได้สิ”
“ไม่ได้ครับพรุ่งนี้ทำงาน”
“ผมว่าแล้วชอบแฟนคนอื่นก็เงี้ยแหละ”
“อืมนะ..เดี๋ยวผมกลับแล้วนนท์จะอยู่ต่อใช่ป่าว”
“ให้กลับด้วยป่าวล่ะครับ”
“งั้นก็นั่งต่อเหอะไว้เจอกันใหม่ไปนะครับ”
ผมแยกตัวออกมาแล้วต้นมันจะยังไงของมัน ผมเริ่มคิดอีกแล้วกลับไปนอนก็ได้วะ มันคงยุ่งจริงๆ
ทันทีที่ผมขึ้นไปนั่งบนรถได้ ไอ้วัตถุที่วางอยู่ตรงเบาะข้างๆผมทำเอาผมใจหาย…นี่ผมลืมโทรศัพท์ไว้บนรถเหรอเนี่ย
ตายโหงแล้วกู ผมรีบคว้ามันมาดูทันทีครับซวยล่ะสิครับ ประมาณ สิบกว่า Miss Call เป็นชื่อต้นเกือบทั้งหมด
หาเรื่องอีกแล้วมั๊ยล่ะไอ้บอย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
