@@@Writer's Talk@@@กลับมา กทม แล้วค่า เย้ๆ (เน็ตห่วยตามเคย) แต่จะย้ายหอหนีเน็ตก็กระไรอยู่ ฮ่าๆ
งานหลวง งานราษฏ์ ไม่ไหวจะเคลียร์
จุนจังไม่ต้องห่วงเดี่ยวเค้าเฝ้าให้
อิอิ ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม
แบบนี้ซิ่นะคะ เขาเรียกว่า "งานเข้า" ฮ่ะๆ
//////////////////////////////////////////" โช ต่อไปนี้ ห้าโมงเย็นทุกวันแกต้องกลับบ้านมาเล่นฟิตเนส พ่อจะให้อิโนะอุเอะเป็นเทรนเนอร์ ""ครับ!?" คิโยโนบุรับคำด้วยเสียงสูง ไม่เข้าใจ ความคิดของผู้เป็นพ่อคนนี้นัก
....รู้หรือเปล่าวว่าผมกับลูกคณเคยมีเรื่องกันเนี่ย.... " เฮ้ย พ่อ! "โชอ้าปากจะเถียง แต่สายตาที่ไม่มีทางเปลี่ยนใจทำให้ลูกชายตัวดีต้องนั่งกอดอกอย่างขัดใจท่าทางนั้นทำให้ เทรนเนอร์คนใหม่ของทางฟิตเนส ต้องจำใจก้มหัวรับหน้าที่ใหม่นี้ไปด้วย
"เดี๋ยวผมจะไปจัดการเคลียร์ตารางช่วงนั้น กับ เทรนเนอร์ คนอื่น ก็แล้วกันนะครับ" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลมองหน้าของทั้งสองคน ก่อนจะถามต่อ"ไม่ทราบว่าจะให้เริ่มวันไหนครับ"
" เย็นนี้เลย " เจ้าของฟิตเนสตอบกลับมาง่ายๆ" โช ถ้าแกเบี้ยว แม้แต่วันเดียว ฉันจะหักเงินค่าขนมครั้งละ ห้าพันเยน...เอาล่ะ ไปได้แล้ว "
คิโยโนบุโค้งให้กับเจ้านาย ก่อนจะลุกแล้ว เดินออกมาจากห้อง พร้อมๆ กับ อดีตนักเรียน ที่กำลังจะกลับมาเป็นนักเรียนใกม่ อีกรอบ
"โอเค... ไว้เจอกันตอนห้าโมงก็แล้วกันนะ....
โชคุง" ท้ายประโยคนั้นมีเสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ เพราะเสียงของมามิยะผู้พ่อที่เรียกอีกฝ่ายนั้น ทำให้อดที่จะขำไม่ได้.
... พ่อเข้มงวดขนาดนี้ ยังกล้าเกเรอีกนะคนเรา...
" เออ! "เด็กหนุ่มรับคำไปส่งๆแล้วเดินออกไปอีกทาง ไม่หันกลับมามองคนที่เขาต้องเจอทุกวัน จากนี้ไปซักนิด ชายหนุ่มยักไหล่เล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองตารางเวลา ของเหล่าเทรนเนอร์ที่ลงเอาไว้บนกระดานตรงโถงทางเดิน ก่อนจะต้องเกาหัวแกรก
"แลกงานกันมันส์แน่เลย" ชายหนุ่มว่าพลาง เดินกลับไปที่ด้านในฟิตเนส ...พยายามจะหาเหยื่อแลกตารางงานด้วย
................................
ใกล้เวลาจะห้าโมงเย็นคิโยโนบุเงยหน้า ขึ้นมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้องสำหรับคลาสศิลปะป้องกันตัว ชายหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะขอตัวออกมาเตรียมตัวสำหรับ คลาสพิเศษที่เขาจะต้องเป็นเทรนเนอร์ให้กับ
มามิยะ โช ลูกชายของเจ้าของกิจการ ชายหนุ่มนั่งรออดีตนักเรียนอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้า รอให้เด็กหนุ่มคนนั้น เดินเข้ามาแต่จนแล้วจนรอดเด็กหนุ่มก็ยังไม่มา
เวลาผ่านไปกว่า ยี่สิบนาที แต่ก็ยังไม่เห็นว่าจะมา คิโยโนบุถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะลุกเดินเข้าไปที่ล็อกเกอร์ เพราะถ้าอีกฝ้ายไม่มาเขาก็ไม่มีคลาสอะไรอื่นจะต้อง สอนอีกแล้วในวันนี้
"ไม่มาก็ดีจะได้กลับ"
" จะอู้รึไง? "เสียงห้าวๆ ดังขึ้นด้านหลัง ของเทรนเนอร์หนุ่ม
"อู้?...เปล่า ก็เห็นว่ามันเลยเวลานัดมานานมากแล้วก็เลยจะกลับ ก็เท่านั้น "คิโยโนบุหันไปตอบ ก่อนจะมองอีกฝ่าน "พร้อมจะออกกำลังกายหรือยังล่ะ "
" พ่อบังคับหรอก จะให้ทำอะไรก็บอก ละกัน เร็วๆ "ลูกชายเจ้านาย สั่งอีกฝ่ายพลางขมวดคิ้ว
"ถ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ดี... ไปที่ห้องโยคะก็แล้วกันยืดเส้นยืดสายก่อน แล้วเดี๋ยวจะให้ไปวิ่งที่เครื่องอีกสิบห้านาที ค่อยไปยกเวท ...หรืออยากจะทำอย่างอื่น"
ว่าพลางก็ใช้ยกสมุดจดตาราง ในการออกกำลังกายชี้ไปทางห้องโยคะ
" โยคะ? เหอะ แต๋วชะมัด "มามิยะทำปากย่น
" ครู หาอะไรให้มันแมนๆหน่อยไม่ได้รึไง?"
"ก็ถ้านายไม่วอร์มร่างกายแบบแต๋วๆ ก่อนนายก็จะบ้าพลังยกเวท จนกล้ามเนื้อฉีกเอาไหม จะได้ยกแขนต่อยหน้าใครไม่ได้ไปอีกหลายเดือน" คิโยโนบุหันมามองหน้า
" เหอะ "มามิยะ บ่นๆๆ แต่ก็เดินเข้าห้องโยคไปจนได้
"ก็เท่านั้นล่ะ...โอเค... ก่อนอื่นก็ยืดเส้นยืดสายกันหน่อย ทำตามนะ" คิโยโนบุว่ายืดแขน แล้วทำให้อีกฝ่ายดู "แบบนี้....หายใจเข้าแล้วก็ออก ทำไปสลับซ้ายขวา ข้างละ 15 ครั้ง" ชายหนุ่มว่าพลางมองหน้าของอีกฝ่ายผ่านกระจก เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูจะกำลังทำประชดเสียมากกว่า
"พ่อบังคับก็เถอะ...แต่ถ้าทำแบบนี้ มีแต่นายจะเจ็บตัว ค่อยๆทำซิ่" ว่าพลางก็เดินเข้าไป จับแขนอีกของเด็กหนุ่มที่กำลังสะบัดแขนไปมาแรงๆ แทนที่จะเป็นค่อยยืดออกตามคำแนะนำ
" เฮ้ย จับทำไม? "มามิยะสะดุ้งเมื่อถูกอีกฝ่ายแตะแขน ระยะห่างมันน้อยเกินไป...สำหรับเขา
"ก็นายกำลังทำร้ายตัวเอง ทางอ้อมอยู่... " คิโยโนบุมองหน้าของอีกฝ่าย "จะให้เทรนให้ หรือ จะ ออกกำลังกายตามมีตามเกิด ...ฉันจะได้ไป " มือเรียวละออกจากแขนของอีกฝ่าย แต่มือที่มีแต่เรื่องชกต่อยมาตลอดนั้นกลับดึงแขนของอีกฝายเอาไว้
" โอเค "เด็กหนุ่มถอนหายใจ " ยังไงก็ได้ คุณชนะ "
"ก็เท่านั้น ..โอเค ทำตามนะ " คิโยโนบุว่า ยืนข้างๆอีกฝ่าย พลางมองหน้าเด็กหนุ่มผ่าน กระจก แล้วเริ่ม ขยับ เพื่อให้อีกฝ่ายทำตาม
การวอร์มอัพจบลง หลังจากผ่านไปสิบนาที เทรนเนอร์หนุ่มนำอีกฝ่ายไปยัง ลู่วิ่ง ก่อนจะบอกให้มามิยะ วิ่ง อีกสิบห้านาที ก่อนจะยกเวท เพื่อบริหารกล้ามเนื้ออีกหลายเซ็ท
"โอเค...วันนี้ ก็พอแค่นี้ ก่อนก็แล้วกัน ... เดี๋ยวจะกล้ามเนื้อจะเจ็บเอาเสียก่อน " ชายหนุ่มว่าพลาง ช่วยยกเหล็กที่อีกฝ่ายกำลังยกชึ้นวาง
" อือ หิวแล้ว ... เออ
ครู เอ้ย
คุณ กินข้าวไหม? "มามิยะ ถามทั้งๆที่เช็ดหน้าอยู่
"กินข้าว?... ที่บ้านนายน่ะเหรอ...ไม่ดีกว่า" คิโยโนบุหัวเราะ ก่อนจะส่งขวดน้ำให้กับอีกฝ่าย แล้วเก็บอุปกรณ์ให้เข้าที่ยังมีแขกเข้ามาใช้บริการอีก แต่สำหรับวันนี้หน้าที่ของเขาหมดแล้ว "อ้อ...วันนี้ ทำได้ดีนะ" คิโยโนบุวางมือลงบนไหล่ของอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มให้แล้วละมือออกอย่างรวดเร็ว "แล้วเจอกันพรุ่งนี้ " คิโยโนบุว่า ก่อนจะถือสมุดจดความก้าวหน้า เดินไปอีกทาง
ปล่อยให้เด็กหนุ่มต้องมองตามหลังไปแบบนั้น
......................................
"กลับมาแล้ว หิว หิว หิว... " เสียงนุ่มดังขึ้นพร้อมกับเสียง ถอดรองเท้าที่หน้าประตูห้องคิโยโนบุกลับถึงบ้านตอนใกล้จะสองทุ่ม เขาเข้ามาเห็นว่าจุนกลับมาแล้ว
ก็คิดว่า ดีที่วันนี้ตัดสินใจกลับมากินข้าวที่บ้าน เพราะว่าวันนี้เขามีเรื่องจะเล่าให้อีกฝ่ายฟังมากมายเหลือเกิน "กลับมาแล้ว..."ชายหนุ่มตรงไปที่ห้องครัว แต่ก็ต้องหยุด เมื่อเห็นว่า ไม่มีใครอยู่ "อ้าว...จุน?...." ก่อนจะหันไปเห็นว่า เจ้าของชื่อ นั่งเงียบๆ อยู่คนเดียวที่หน้าทีวี
" มาแล้วเหรอ? " น่าแปลกที่เสียงของหนุ่มผมยาวนั้นเรียบๆ ไม่ค่อยจะยินดียินร้ายซักเท่าไหร่ ขณะที่ดูรายการโทรทัศน์ถ่ายทอดสดกีฬาอยู่
"อื้ม... เอ่อ...กินข้าวแล้วเหรอ...กลับมาเร็วจังนะวันนี้ " คิโยโนบุว่าพลางวางกระเป๋า ลงก่อนจะเดินไปหาน้ำมาดื่ใม ชายหนุ่มเดินถือแก้ว ไปนั่งลง ที่โซฟาตรงหน้าอีกฝ่าย "ถ่ายทอดอะไรน่ะ "
" ก็เรื่อยเปื่อยน่ะ "เจว่าก่อนจะกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ
"เหรอ...."ท่าทางของอีกฝ่าทำให้ ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย "อ้อๆๆ วันนี้ สอนคลาสใหม่อีกแล้ว ... คลาสพิเศษ ลูกเจ้าของ ฟิตเนสล่ะ...ทายซิ่ว่าใคร... มามิยะล่ะ...โอ้ย เหนื่อยแทบตาย "คิโยโนบุบ่นออกมายาวเป็นชุด ก่อนจะเอนตัวได้พิงกับพนักของโซฟา อิงตัวไปทางหนึ่งก่อนจะหันหน้าไปทางทีวีสองขายกขึ้นมาไว้บนพนักเก้าอี้
" มามิยะ? "หนุ่มผมยาวหันมามองตามเสียงพูด" เจ้าของฟิตเนส มามิยะ นั่นใช่..... บ้านเดียวกันเหรอ "
"พ่อลูกกันเลยล่ะ...พ่อเขาสั่งให้ฉันเทรนให้หมอนั่น..." คิโยโนบุตอบยกแก้วน้ำเย็นๆ ขึ้นแตะหน้าผาก "ไม่รู้ว่าเขารู้รึเปล่าว่า เคยมีเรื่องกันมาก่อน ไอ้เรามันก็แค่ลูกจ้างน่ะนะ จะพูดอะไรก็ไม่ได้ยิ่งไอ้เรื่องที่ว่า เคยต่อยหน้าลูกเขาด้วย...แถมดื้อบอกดีๆ ก็ไม่เอา กระแทกกระทั้นทำไป กล้ามเนื้อได้ฉีกกันพอดี บ้าจริง"
" งั้นเหรอ? "น่าแปลกที่เจเพียงแต่รับคำเท่านั้น " เอ้อ แล้วข้าวน่ะ ฉันนึกว่านายจะหามาจากข้างนอกแล้วก็เลยไม่ได้ทำไว้ "
"อ้าว...เหรอ... นายกินอะไรรึยังล่ะ ถ้ายังไงฉันออกไปซื้อมาเผื่อดีไหม?"
" เบียร์ หมดแล้ว "เจยิ้มให้อีกฝ่าย
"โอเค... เดี๋ยวไปซื้อมาให้ก็แล้วกัน... รอหน่อยนะ" ชายหนุ่มยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้น แล้วบิดซ้ายขวา ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
พอคิโยโนบุกลับมาชายหนุ่ม กลับมาพร้อมกับเบียร์ สองแพ็ค กับ อาหารกล่องสำหรับสองคน มีขนมและกลับแกล้ม ติดมือมือเผื่ออีกเล็กน้อย
"นี่จุน ใจคอจะกินแต่เบียร์จริงเหรอ" คิโยโนบุถามพลางมองกับข้าวที่ไม่ได้พร่องไปเลย แม้แต่น้อยตรงหน้าของอีกฝ่าย
" นายทำงานมาเหนื่อยนี่ กินอาหารสองกล่องมันเรื่องปกตินี่ กินซิ "หนุ่มผมยากยักไหล่แล้วเปิดเบียร์อีกกระป๋อง
"ซื้อมาให้นาย ต่างหากเล่า... อีกอย่างนะ ก็กินเหมือนคนปรกติ มานาน แล้ว..." ท่าทางของอีกฝ่ายที่ ดื่มแต่เบียร์ทำให้ ชายหนุ่ม อดที่จะสงสัยไม่ได้ "เป็นอะไรรึเปล่า มีอะไรเหรอ "
" เห็นนายดูโอเคแบบนี้ก็ดีแล้ว "เจว่าแล้วยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม
"...มีอะไรก็อยยากให้บอกกันหรอกน้า... " เมื่อเจออีกฝ่ายพูดแบบนั้นชายหนุ่มก็ ตักข้าวเข้าปากไปเงียบ
" อีกซักพักก็แล้วกัน "ก่อนที่เจจะได้พูดะไรต่อ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ชายหนุ่มรับโทรศัพท์โดยไม่ได้ลุกไปไหน
"เป็นไงบ้าง... " เสียงหวานดังลอดออกมาจากหูโทรศัพทืเมื่อชายหนุ่มร่างสูงกดรับสาย
" อาคาริ? "เจเรียกชื่อของอดีตคนรักของเขาเบาๆ แต่มันก็ดังพอที่จะให้คิโยโนบุได้ยิน ชื่อที่ดังขึ้นทำให้ ชายหนุ่มวางตะเกียบ ลงก่อนจะลุกขึ้นเก็บข้าวกล่องที่ ตัวเองทานหมดเรียบร้อยแล้ว
"แน่ล่ะ ไม่ได้เจอกันพักใหญ่นี่จะลืมกันเลย เหรอ
เรื่องนั้นว่าไงล่ะ "
" แล้วอาคาริล่ะ จะทำยังไง? "ชายหนุ่มถามปลายสาย แล้วเดินเลี่ยงไปที่ระเบียง คิโยโนบุได้แต่มองตามร่างสูงนั้นเดินออกไป
"
ถ้าได้ก็คงไปนั่นล่ะนะ โอกาสในมาถึงมือทั้งทีนี่นา... เป็นจุนเอง ก็คงจะทำแบบนั้นใช่ไหม...เว้นแต่ว่า...
เขา...จะว่ายังไง "
" ยังไม่ได้คุยน่ะ "ชายหนุ่มถอนหายใจ " ดูเขาเองก็มีเรื่องให้คิดอยู่มาก ผม..ไม่อยาก ให้เขามีเรื่องให้คิดมากขึ้นอีก "
"เป็นแบบนี้ล่ะนะ จุนน่ะ...บางครั้ง เพราะแคร์มากเกินไป ก็เก็บเอาไว้...เมื่อไรจะได้พูดกันล่ะ เกิดว่าจะต้องไป...วันเก็บของเลยรึไง"
" มันก็ไม่แน่หรอก ฮะ ฮะ "เจหัวเราะออกมาเบาๆ ท่าทางนั้นผ่อนคลายมากขึ้น
ท่าทางที่ จุนเดินออกไปคุยโทรศัพท์ไปพลางหัวเราะไปพลางตรงระเบียงนั้น ทำให้คิโยโนบุต้องหรี่ตามองเล็กน้อย เมื่อมองออกมาจากซิงค์น้ำ
ชายหนุ่มเปิดน้ำให้แรงขึ้นอีกเล็กน้อยเพื่อให้เสียงน้ำดังกลบบทสนทนานั้นไปเสีย
"ยังจะได้เจอกันอยู่ใช่ไหม...งานครั้งต่อไป " เสียงอาคาริดังขึ้น "ถึงคุณจะหักอกฉัน แต่ฉันก็ยังอยากจะร่วมงานกับคุณอยู่นะ "
" ผมก็เหมือนกัน ดีนะที่ได้คุยกันอีก "ชายหนุ่มยิ้ม " งั้นแค่นี้นะ อาคาริ "
"อืม... แค่นี้นะ " เสียงหวานดังขึ้นเบาๆ ก่อนจะวางสายไป
............................
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน มองคนที่ยืนอยู่ที่ระเบียง ก่อนจะหลับตาลง ความรู้สึกแปลกประหลาดแล่นลามมาจับที่หัวใจและเขาอยากจะให้มันหายไป... ก่อนที่มันจะลุกลามมากไปกว่านี้
" ล้างจานเสร็จแล้วเหรอ? "เจเดินกลับมาจากระเบียง แล้วมองจานที่คนรักยังคงถือเอาไว้ที่อ่างล้างจาน
"อ่ะ...อืม เสร็จแล้วๆ " ชายหนุ่ม ล้างฟองสบู่ออกจากจานก่อนจะ วางลงบนชั้นพักจาน ก่อนจะปิดน้ำแล้วเช็ดมือ
"นายจะอาบน้ำรึยัง... ไม่อย่างนั้นฉันจะไปอาบก่อนล่ะ... " เสียงที่พูดนั้น รัวเร็วจนเหมือนกับอยากจะรีบๆไปจากตรงนั้นเสียมากกว่า เจได้แต่มองอีกฝ่ายเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนตัวเขาเองก็ต้องเดินออกไปสูบบุหรี่อย่างเคร่งเครียด
คืนนั้น ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อน แทบจะไม่ได้พูดอะไรกับจุนอีก
...ถ้าพูดล่ะก็...อาจจะต้องถามออกไปแน่ๆ...
...ถ้าพูดออกไปล่ะก็...อาจจะ...ถามไปก้ได้ว่า ใครโทรมา คุยเรื่องอะไร...นั่นมัน...เหมือนผู้หญิงไม่ใช่เหรอ... ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน เหลือบมองใบหน้า ของชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างๆเล้กน้อย น่าแปลกที่ใบหน้าคมนั้น ดูจะเคร่งเครียดกว่าทุกคืนที่ผ่านมา และบรรยากาศระหว่างทั้งสองคนก็เป็นแบบนี้ ต่อไปอีกหลายวันเลยทีเดียว เชฟหนุ่มที่บางครั้งก็ทอดถอนใจ คิ้วขมวดนิ่งอยู่หน้าทีวีโดยที่ไม่ได้พูดอะไรและคิโยโนบุเองที่ได้แต่นั่งมองภาพนั้น โดยไม่ได้ถามอะไรเช่นเดียวกัน
...................................
"เฮ้อ.... " เสียงเทรนเนอร์หนุ่มถอนหายใจ เมื่อ มามิยะ ยกเวทครบตามเซ็ท ชายหนุ่มมัวแต่คิดเรื่องของคนรัก เกือบจะลืมที่จะไปช่วยอีกฝ่ายยกเหล็กขึ้นวาง
"อ่ะ โทษที เหม่อ ไปหน่อย "
" อะไร คุณทะเลาะกับหมอนั่นรีไง? "มามิยะลองถามดู แล้วค่อยๆลุกขึ้นนั่ง
"เอ่อ... เปล่านี่ ... เอ้ย..."คิโยโนบุหลุดปากไปก่อนจะมองหน้าของอีกฝ่าย
"ทำไมฉันต้องตอบนายเรื่องนี้ด้วยเนี่ย" คิโยโนบุว่าพลาง หัวเราะ เบาๆ แล้วเบือนหน้าไปอีกทาง
" แต่คุณก็ตอบ "
มามิยะหัวเราะออกมาเสียงดัง เด็กคนนี้ไม่เคยปิดบังอะไรเลยตั้งแต่ที่คิโยโนบุเป็นครูประจำชั้น มามิยะคนนี้ก็เป็นเนื้อร้ายของห้องอย่างเปิดเผยมาตลอดทั้งท่าทาง และการวางตัว ที่เปิดเผยของอีกฝ่าย แม้จะร้าย แต่ สิ่งที่ คิโยโนบุเห็น นั้น ไม่ได้แตกต่างไปจากคนที่คุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย
"มันก็แค่พลั้งปากหรอกน่า...อย่ามาหลอกถามเลย.... " คิโยโนบุว่าพลางขยี้ผมอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะหยุด เมื่อรู้ว่าลืมตัว ให้ความสนิทสนมมากเกินไปอีกแล้ว เขาเป็นแบบนี้เสมอเมื่อได้ใกล้ชิดใคร
"อ่ะ โทษๆ... เดี๋ยวนาย พักได้นะ แล้ว เดี๋ยวจะยกอีกเซ็ท แล้วจะวอร์มดาวน์ ก่อนจะเลิก"
" เลิกแล้วกินข้าวกับผมนะ "มามิยะ ยังคงพูดคำพูดติดปากเหมือนทุกวัน ทั้งที่ทุกครั้งเขาจะได้ยินคำปฏิเสธ
"ไปกินด้วยได้ แต่ฉันจ่าย โอเค? " คิโยโนบุตอบเมื่อลุกไปดื่มน้ำ เขาไม่ได้หันมามองหน้าของอีกฝ่าย
" ผมเลือกที่กินได้ไหมล่ะ? "เด็กหนุ่มถามขึ้นมา ทั้งๆที่ปกติก็ไม่ได้มีท่าทีเรื่องมากเลยซักนิด
"เลือก? ....อืม ก็ได้ อยากกินที่ไหนล่ะ "คิโยโนบุเลิกคิ้วถาม
" ไว้เดี๋ยวจะบอกทางให้ละกัน "เด็กหนุ่มเดินไปยังอุปกรณ์ออกกำลังอีกเครื่องตามโปรแกรมที่ได้วางเอาไว้
มามิยะออกกำลังกายภายใต้การกำกับดูและของเทรนเนอร์จนเมื่อได้เวลา คิโยโนบุจึงบอกว่าถ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วให้ลงไปเจอกันข้างล่าง
ซึ่งไม่นาน หลัง จากนั้น คิโยโนบุ ก็เดินลงมาที่ด้านหน้าฟิตเนส เด็กหนุ่มลูกชายเจ้าของกิจการยืนรออยู่แล้วเรียบร้อย
" ไปกันเถอะ หิวแล้ว "เด็กหนุ่มร่างสูงที่ร่างดูหนาขึ้นกว่าตอนที่คิโยโนบุสอนอยู่ที่โรงเรียนเดินเข้ามาหา
"อืม... "คิโยโนบุรับคำ ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กๆ
... สงสัยคอร์สเทรนนี่งที่คิดนี่จะได้ผล เกินคาด... " อีกหน่อยพ่อจะซื้อรถให้ ตอนนั้นค่อยไปกินอะไรกันไกลๆ นะ "มามิยะมองที่รถอีกฝ่ายสลับกับคนเป็นเจ้าของ " แต่ตอนนี้ ก็ไปกินแถวๆนี้ละกัน "
"แถวๆนี้... โอเค ได้ ก็บอกทางมาก็แล้วกัน " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลว่า พลางพยักหน้าให้อีกฝ่าย ไปนั่งที่ ข้างคนขับเมื่อกดรีโมทปลดล็อครถ คิโยโนบุออกรถ ก่อนจะหันมาถาม
"แล้วอยากไปไหน... ซ้าย...ขวา แถวไหน "
" ตรงไปอีกหน่อย .. ตรงนั้นเลย แถวนั้นมีร้านเจ๋งๆ "มามิยะชี้ที่ร้านอาหารกึ่งผับที่อยู่ด้านหน้า
"ร้านมีเหล้าขาย... ห้ามสั่งนะ ฉํนยังไม่อยากถูกจับ "คิโยโนบุ รู้ดีถึงนิสัยของอีกฝ่ายว่า คงได้สั่งอะไรแผลง มาให้เขาถูกเพ่งเล็งแน่ จึงพูดดักคอเอาไว้เสียก่อน
ทั้งสองคน เข้าไปในร้านอาหารกึ่งผับที่คิโยโนบุจอดรถเอาไว้ด้านหน้าร้านอาหารที่มามิยะสั่งมามีมากกว่าที่คนสองคนจะกินไหวเสียอีกแต่มันก็ผิดคาดตรงที่ในที่สุดพวกเขาก็ช่วยกันจัดการจนหมดได้คงจะเป็นเพราะ รสชาติ แล้วความเหนื่อยเป็นแน่
"โอ้ย...อิ่ม... "คิโยโนบุ แทบจะหงายหลังลงไปกับเก้าอี้ เพราะ เขาเอง ก็ทั้งกิน และเผลอดื่มเบียร์ไปอีกสองสามแก้วในขณะที่บังคับให้อีกฝ่าย กินน้ำ อัดลม แทน "โอเค... งั้น เดี๋ยวฉัน ไปส่งนาย ที่บ้านก็แล้วกันนะ เดี๋ยวพ่อนายจะว่า เอา ลูกชายหาย"
"
ผมอยากไปส่งคุณมากกว่า "มามิยะมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง
.........................................to be con.