หัวข้อ: Pieces of Time - Toki no Kakera - (เศษเสี้ยวเวลาของเราสองคน) (UP CH45 END จบแล้วค่า) 21/11/2010)

[goldfishpka]

@@@Writer's Talk@@@

เอ๋ รึเปลี่นพระเอกเป็นไอ้หนูมามิยะดีน้าส์ เด็กกำลังโตท่าจะ 

พูดถึงผี ผีก็มา...เจ้ามามิยะมัน..........

////////////////////////////////////////////////////////////


หลังจากที่คนรักออกไปทำงานในตอนเช้า คิโยโนบุเอาหนังสือเกี่ยวกับการหางานในเมือง มาเปิดผ่านๆ การทำงานเป็นครูมาหลายปี ต้องทำงาน ต้องใช้แรงทุกวันนั้น ทำให้น่าเบื่อหน่ายไม่น้อยในช่วงสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมา อาจจะเรียกได้ว่าหงุดหงิดอย่างมากก็เป็นได้ และการที่จะมองหางานใหม่นั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่ทำกันได้ง่ายๆเลย

"ไม่มีงานประจำรึยังไงนะ... " ชายหนุ่มพึมพำพลาง ผลิกหน้ากระดาษไปเรื่อยจนเจอกับประกาศหนึ่งในหน้ากระดาษ ความคิดฉับไว ทำให้เขารีบหยิบโทรศัพท์ติดต่อไปตามเบอร์โทรที่ให้ไว้ทันที

"สวัสดีครับ ... มิยะฟิตเนส หรือเปล่าครับ คือผมอย่างจะสอบถามเรื่อง เทรนเนอร์ที่ประกาศรับสมัครเอาไว้น่ะครับ... ครับ พรุ่งนี้นะครับ แล้วพบกันครับ"

นานเท่าไรแล้ว ที่ ใบหน้าได้รูปไม่มีรอยยิ้มที่ออกมาจากใจจริงๆ คิโยโนบุวางหูโทรศัพท์ด้วยความหวังที่ว่า ถ้าเขาไปสัมภาษณ์งานในวันรุ่งขึ้นแล้วเขาจะได้งานนี้... เขาต้องได้งานนี้ให้ได้
" วันนี้ดูนายอารมณ์ดีนะ " เจทักขึ้นมา เมื่อวันนี้คนที่ทำหน้าบึ้งมาหลายวันแล้วดูจะอารมณ์ดีขึ้น หลังจากที่เขาไม่"ยุ่ง" ด้วย
"อืม... "คิโยโนบุตอบสั้นๆ ก่อนจะยื่นแก้วกาแฟให้กับอีกฝ่ายในตอนเช้า
" งั้น วันนี้อยากกินอะไรรึเปล่า? "เชฟหนุ่มผมยาวถาม พลางยิ้มอย่างดีใจ
"ทำไมล่ะ ว่าง จะกลับมาทำให้เหรอ.... " คิโยโนบุถามกลับ
" อื้อ ก็งั้นสิ ไม่งั้นจะถามเหรอ? "ชายหนุ่มยักไหล่แล้วอ่านหนังสือพิมพเหมือนที่ชอบทำในตอนเช้า
"อืม.... กินอะไรก็ได้ที่มันให้พลังงานเยอะๆ" ตามปรกติ แล้วไม่ค่อยได้รีเควสอะไรมากนักแต่ก็น่าแปลกที่คราวนี้คิโยโนบุออกปากอยากกิน ก่อนที่มือเรียวจะรวบตะเกียบเข้าหากัน เขาไม่อยากกินอะไรเยอะนักเช้าวันนี้ เป็นการกินเพื่อให้พลังงานเพียงพอ เท่านั้นไม่ใช่กินจนอิ่ม ด้วยรู้ดีว่าอาจะทำให้จุกได้ เมื่อไปถึงที่ทำงาน แล้วต้องเป็นเทรนเนอร์ให้กับแขกที่เข้ามาใช้บริการ

หลังจากที่จุนไปทำงานแล้วคิโยโนบุ เตรียมเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนใส่กระเป๋าก่อนจะขับรถออกไปเพื่อเริ่มทำงานวันแรกในฐานะเทรนเนอร์

ช่วงเช้านั้นไม่มีลูกค้านัดคิวเอาไว้มากนัก ที่จะมีมากหน่อยก็เป็นช่วงบ่ายที่เข้ามาในหลายสาเหต ผู้ชายบางคนอยากมีกล้าม แต่ก็อยากจะได้คนช่วยให้คำแนะนำ และ ดูแลในเรื่องของการออกกำลังกาย แม่บ้านบางคนก็อยากจะมีสุขภาพแข็งแรง และมาเพื่อฆ่าเวลา หญิงสาวมักมาเป็นกลุ่มเพื่อรักษารูปร่าง ในขณะที่หลังเลิกเรียนมักมีเด็กเล็ก มาเป็นนักเรียนให้สอนว่ายน้ำให้

วันแรกของการทำงานนั่นก็วุ่นไม่หยอก เพราะนอกจากจะไม่คุ้นเคยเท่าไร กับการให้การ"บริการ" ลูกค้าแล้วยังมีเรื่องที่ลูกค้าเข้ามาพูดกับเขาด้วยหัวข้อที่เป็นส่วนตัวมากเลยทีเดียว

" คุณ เคยเล่นกีฬาอะไรมาก่อนรึเปล่าเนี่ย? " ชายวัยเกือบสี่สิบ เริ่มบทสนทนาระหว่างที่อีกฝ่ายสอนการใช้เครื่องเล่นบริหารกล้ามเนื้อแขน
"เอ่อ... ก็โน่นนิด นี่หน่อยน่ะครับ... " ชายหนุ่มตอบอ้อมแอ้ม  ก่อนจะคอยระวังเรื่องการผ่อนแรงให้กับอีกฝ่าย 
" คุณ.. ชอบผู้หญิงรึเปล่า? ถามตรงๆคงไม่ว่าอะไรนะ? "คราวนี้เขาเปลี่ยนคำถามใหม่ ถึงท่าทางจะไม่ได้ไปสุดทางซะทีเดียว แต่ก็มีลักษณะบางอย่างที่เขาอยากจะถามไปตรงๆ
"เอ่อ.... " คิโยโนบุหน้าแดงขึ้นเมื่อได้ยินคำถามชายหนุ่ม หันหน้าไปอีกทางก่อนจะสูดลมหายใจให้เป็นปรกติแล้วหันกลับมายิ้มให้กับอีกฝ่าย
"ผม... ผม.... ชอบผู้หญิงครับ เคยชอบ "

" แล้วตอนนี้ล่ะ? มีผู้ชายที่คบอยู่สินะ? "คำถามนั้นตรงเสียจนน่าสะอีก แต่การถามแบบนั้นไม่ได้ทำเพื่อรุก หากแต่เขาสังเกต แววตาที่ไม่ค่อยจะความสุขนัก
"คือ... ก็.... ครับ มีครับ "ชายหนุ่มตอบ ก่อนจะเหลียวมองซ้ายขวา หวังว่าจะไม่มีใครได้ยิน 
" เพิ่งค้นพบตัวเองสินะ  " ลูกค้าคนนั้นถอนหายใจ
" ผมอ่านแววตาคุณออกนะ เทรนเนอร์ .. การเลือกทางนี้มันยากที่จะมีความสุข ผมเข้าใจ "
"..... ขอบคุณครับที่เป็นห่วง "ชายหนุ่มตอบอย่างนอบน้อม ใบหน้าได้รูปเปื้อนรอยยิ้มจางๆ ถ้าอีกฝ่ายเข้าใจก็จะได้ไม่ปกปิดอะไรมาก... อย่างน้อยการได้ปล่อยตัวสบายๆหน่อย ก็คงจะดีกว่าเกร็งระแวงระวังตลอดเวลา
" ความรักแบบพวกเรานะคุณ มันไม่มีอะไรแน่นอนหรอก .. จะรักกันได้กี่วัน กี่เดือน กี่ปี ก็ไม่มีใครรู้  "เขาถอนหายใจ

....จะรักกันได้กี่วัน กี่เดือน กี่ปีไม่มีใครรู้....

 คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เทรนเนอร์ ต้องเม้มริมฝีปากเข้าหากันเล็กน้อย  นึกห่วงความสัมพันธ์ของตัวเอง กับเชฟหนุ่มไม่น้อยระยะหลังๆมานี่ก็ไม่ค่อยมีโอกาสจะได้คุยกันเท่าไรนัก...โต้เถียงกันก็บ่อยครั้ง  แล้วแบบนี้ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะดำเนินต่อไปแบบไหนกัน

"ครับ ผมทราบดี... " ชายหนุ่ม ตอบเบาๆ ก่อนจะชักชวนให้อีกฝ่ายพยายามออกกำลังกายให้ครบเซ็ท และนับจากนั้นมาก็ดูเหมือนว่าคิโยโนบุจะได้เพื่อนคุยคนใหม่ไปเลยทีเดียว นอกจากชายสูงวัยกว่าคนนี้แล้ว ก็ยังมีอีกหลายคนที่คุยและปรึกษากับเขา แบบเพื่อน แต่ก็มี อีกหลายคนที่เข้ามาแบบไม่ได้หวังจะเป็นเพื่อนด้วย

หลังจากเริ่มทำงานมาได้เกือบอาทิตย์ตารางงาน ของเขาก็ดูจะเพิ่มมากขึ้น ดูเหมือนว่ามีผู้เข้ามาใช้บริการหลายคนติดใจไม่น้อยกับท่าทางที่อ่อนโยนกับใบหน้าที่เป็นที่กล่าวขานว่าดูดีกว่าใครในฟิตเนส

.............................................

คิโยโนบุเลิกงานช้ากว่าปรกติเพราะว่า เขาเพิ่งจะไปสอนเด็กๆให้ว่ายน้ำในช่วงเย็น วันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นเล็กน้อยเมื่อเด็กคนหนึ่งทะเลาะกับเด็กอีกคนจนเขาต้องเข้าไปห้ามปรามและอยู่คอยรายงานเรื่อง ให้ผู้ปกครองของเด็กๆฟัง

"เฮ้อ.... "ชายหนุ่ม ถอนหายใจเมื่อเดินออกมาจากห้องล็อคเกอร์ของพนักงาน เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรีบร้อย เตรียมจะกลับบ้านไปให้ทัน ก่อนที่ คนรักจะกลับมา....เขายังไม่ได้บอกอีกฝ่ายเลย ว่า เขาได้งานแล้ว

ที่หน้าฟิตเนสในตอนค่ำกว่าทุกวันเช่นนี้ ระหว่างที่คิโยโนบุกำลังจะกลับ ก็ต้องสวนกับเด็กหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งในชุดนักเรียนที่ไม่เรียบร้อยของโรงเรียนที่เขาเคยสอน
"อ่ะ..... " ชายหนุ่ม เผลอหันไปมองด้วยความเคยชิน  ก่อนจะหัวเราะให้กับความคิดวูบนึงของตัวเอง ที่ตั้งใจจะเอ่ยเตือนไปว่า "แต่งตัวให้มันเรีบร้อยหน่อยซิ่" ชายหนุ่มส่ายหน้าให้กับความคิดนั้นเบาๆ ก่อนจะออกเดิน มือก็ดึงเอากุญแจรถออกมาจากกระเป๋ากางเกง

" เดี๋ยว " เด็กหนุ่มคนนั้นสั่งให้คนที่ออกมาจากฟิตเนสหยุดพลางหันไปหาชายหนุ่มผมสีน้ำตาลคนนั้น เสียงเรียกที่ดังขึ้นเองนั้นก็ทำให้ คิโยโนบุต้องหันกลับไปมองอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะต้องนิ่งไปเมื่อรู้ว่าใครเป็นคนเรียกให้เขาหยุด

"....มามิยะ..."

........................................................to be con

[lasom]

เข้าไปทำงานในถ้ำเสือจะถูกลูกเสือกินมั้ยเนี้ย

เหอ เหอ จิตใจเริ่มโน้มเอียงเหตุเพราะหมั่นไส้ตาบ้าจุน

[milky way]

เริ่มมีเรื่องที่ทำให้ต้องรู้สึกไม่ดีเลย
เหมือนๆจะเศร้า เลย แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
ทั้งคู่แค่ต้องปรับตัวใช่ไหม?

[goldfishpka]

@@@Writer's Talk@@@

เข้าไปทำงานในถ้ำเสือจะถูกลูกเสือกินมั้ยเนี้ย

เหอ เหอ จิตใจเริ่มโน้มเอียงเหตุเพราะหมั่นไส้ตาบ้าจุน

แหม่ๆ อันนี้ต้องติดตามนะคะ ว่าจะกินเขา หรือ ถูกกิน หรือ จะโดนพ่อหมาป่าที่บ้านกิน

เริ่มมีเรื่องที่ทำให้ต้องรู้สึกไม่ดีเลย
เหมือนๆจะเศร้า เลย แต่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
ทั้งคู่แค่ต้องปรับตัวใช่ไหม?

การที่คนจะอยู่ด้วยกันนี่ก็ต้องปรับตัวจริงๆซิ่นะคะ ....

เอาล่ะไปติดตามกันต่อเลยนะคะ
///////////////////////////////////////////////////


"....มามิยะ..."

เด็กหนุ่มมองหน้าอีกฝ่ายสลับกับบ้านของเขาแล้วถาม แต่ก็ดูท่าทางไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่
" เป็นลูกจ้างพ่อผมเหรอ? "
"....พ่อเธอ?....นี่บ้านของเธอเหรอ...ให้ตายซิ่" คิโยโนบุตบหน้าผากตัวเองเสียดัง "ฉันน่าจะรู้นะ จะได้ไม่มากวนใจเธออีก" ิ คิโยโนบุพูดประชดชะตากรรมตัวเอง
" ไม่ได้กวนอะไรนิ คุณมาทำงาน ผมก็ไม่ได้เสนอหน้ามากวนคุณนิ "มามิยะยักไหล่ แล้วเสยผมขึ้น " ไปล่ะนะ "เขาว่าแล้วก็เดินเข้าไปในบ้านซึ่งอยู่ติดกับฟิตเนสนั้นทันที

"...ถ้าอย่างนั้นก็ดีไป.... "คิโยโนบุพูดขึ้นมาเบาๆ ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรกับเขา แต่มันก็ไม่แน่อีกฝ่ายไม่เคยพูด และความจริงที่เกิดขึ้นก็คืออีกฝ่ายทำร้ายเขา หนักเอาการ...เขาไม่อยากให้อะไรแบบนั้นเกิดขึ้นอีกเพียงเพราะว่าเขามาทำงานที่บ้านของเด็กหนุ่ม หัวโจกคนนี้  อดีตอาจารย์ถอนหายใจยาวก่อนจะเดินกลับไปที่รถของตัวเอง

.....................................


ส่วนคนที่อุตส่าห์ทำกับข้าวไว้เต็มโต๊ะอย่างเจก็ได้แต่นั่งรออีกฝ่าย เขากลับดึกมาหลายวันแล้วเลยอยากจะกลับเร็วมาใช้เวลาอยู่กับคนรักบ้าง เขาเข้าใจดีว่าคิโยโนบุคงจะเบื่อและอยากจะไปหาอะไรทำบ้าง แต่ก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกลับค่ำมากขนาดนี้ ดวงตารีดูนาฬิกาแขวนผนัง มันบอกว่าเกือบสี่ทุ่มแล้ว

"กลับมาแล้ว"

คิโยโนบุไขประตูเข้าห้อง รองเท้าที่วางอยู่ด้านหน้าทำให้รู้ได้ในทันทีว่า คนรักของเขากลับมาถึงบ้านแล้วชายหนุ่มวางกุญแจรถไว้ที่ตู้รองเท้าเช่นเดียวกับกระเป๋า เสื้อผ้าที่รีบ ยัดใส่ตู้เก็บของหน้าประตูก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน ชายหนุ่มผมยาวนั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว ตรงหน้าามีกับข้าวที่เขาชอบทานหลายอย่างวางอยู่ ...ใบหน้าของจุนนั้น บอกความรู้สึกให้รู้ได้ในทันทีแต่เขาก็ยังทำใจดียิ้มสู้

" กลับดึกนะ "เจทักอีกฝ่าย ทั้งๆที่เขาอยากจะถามว่า ไปไหนมา เสียมากกว่า" ไปอาบน้ำแล้วมากินข้าว เดี๋ยวจะเอาไปอุ่นให้ "
"กินก่อนได้ไหม หิว...  คิโยโนบุ ยิ้ม  ก่อนจะเดินไปช่วยอีกฝ่ายอุ่นกับข้าว "ขอโทษนะ ทำให้ต้องรอเลย" เจไม่พูดอะไรระหว่างการอุ่นกับข้าวและบรรยากาศการกินข้าวร่วมกันมันก็ไม่ค่อยดีมาหลายวันแล้ววันนี้ก็คงไม่ต่างกัน
"โกรธฉันเหรอ... " คิโยโนบุถามออกไปตรงๆ "บอกได้ไหม เรื่องอะไร"
" ฉัน ไม่ได้ถูกโกรธเหรอ? "เจเงยหน้าจากการก้มหน้าก้มตากินข้าวแล้วย้อนถามอีกฝ่าย " เห็นอารมณ์ไม่ค่อยดี  "
" นั่นซิ่นะ ฉัน...คงจะลืมไป " คิโยโนบุตอบหน้าตาเฉยก่อนจะตักข้าวเข้าปากอาทิตย์ที่ผ่านมา เขามัวแต่วุ่นกับงานประจำที่ทำเสียจนไม่มีเวลาคิดโทษอีกฝ่ายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนเช่นก่อนหน้านี่อาจจะเป็นข้อดีในการที่มีงานทำก็เป็นได้ "แต่กลับมาเห็นนาย ... ไม่พูดไม่จา ทำหน้า งอหงิก ฉันก็นึกว่า นายจะโกรธอะไรฉันอีก พูดแค่เรื่องวันนี้ก็แล้วกัน"
" ไปไหนมา? "เจถามเข้าประเด็น
"ไป....ทำงาน" คิโยโนบุเองก็ตอบไปตรงๆเช่นกัน
" ได้งานที่ไหน? "เจถามกลับไปอีกไม่ได้มีอารมณ์อะไรกับคำถามนั้นด้วย
"ฟิตเนส มิยะฟิตเนส ใกล้ๆนี่ล่ะ เป็นเทรนเนอร์ " ชายหนุ่มตอบรู้สึกอึดอัดเหมือนถูกสอบปากคำ
" เป็นไง ดีรึเปล่า? "ชายหนุ่มรวบตะเกียบก่อนจะดื่มน้ำ
"ก็ดีนะ ...พา คนอื่นออกกำลังกาย มีเพื่อนคุย ก็ดี" คิโยโนบุตอบยกเว้นเรื่องเดียวที่ มามิยะเป็นลูกชายเจ้าของกิจการ
" ทำแล้ว หายเครียดก็ดีแล้ว "ชายหนุ่มผมยาวยิ้ม แล้วลุกขึ้นเก็บโต๊ะอาหาร คิโยโนบุ เหลือบมองปฏิกริยานั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาเท่าไร...

"วันนี้ ไม่มีเทศน์โปรดเหรอ " และอดที่จะแซวอีกฝ่ายออกไปไม่ได้
" น่าจะบอกตั้งนานแล้ว เรื่องงานน่ะ ปิดกันแบบนี้ ใช้ได้ที่ไหน "พูดจบเจก็บ่นเป็นชุดขณะที่เก็บจานไปล้าง
"อ้าว ก็เดี๋ยวเห็นว่าฉันออกไปอยู่กับใครข้างนอก ก็จะโวยหนักกว่าเดิมไม่ใช่รึไง... นายน่ะ " คิโยโนบุว่า "ก่อนหน้านี้ แค่กลับบ้านช้าก็โวย เมาด้วย... "
" แล้วไปทำงานนะถ้าบอกว่างาน ฉันไม่โวยหรอก "หนุ่มผมยาวเถียงอีกฝ่ายมือก็ล้างจานไปด้วย
"ก็งานมันก็มีคนอื่น... "คิโยโนบุพึมพำ "งานฉันใช่อยู่แต่ในครัวเหมือนนายที่ไหน เกิดไม่เข้าใจขึ้นมาฉันก็จะโดนโวยอีก "

แม้จะคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่เข้าใจเขาดีมากที่สุด แต่บางเรื่องจุนก็เหมือนกับเด็กๆไม่มีผิด บางครั้งเขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอีกฝ่ายทำความเข้าใจกับด้านที่เป็น ผู้ใหญ่แล้วของเขาแล้วหรือยัง

" อย่าเริ่ม ..  "เจบอกอีกฝ่ายเสียงเรียบ " เอาเป็นว่าตอนนี้นายได้งานแล้ว โอเค ฟิตเนส กลับดึกใช่ไหม? "
"........................" คำพูดที่เหมือนกับดุเขาอยู่นั้นทำให้ คิโยโนบุขมวดคิ้วทันที  "อือ ดึก... "
" แล้ว จะหาอะไรกินข้างนอกมาเอง หรือจะมากินที่ห้อง? "เชฟหนุ่มเรียงจานที่ล้างเรียบร้อยใส่ในที่ผึ่งจานแล้วเช็ดมือขณะที่ถาม
"นายจะกลับมาทำกับข้าวให้รึ...นายยุ่งนี่นะ " คิโยโนบุถามกลับ  ก่อนจะลุกจากโต๊ะกินข้าวไปที่โซฟา ทรุดตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน ดวงตาสีอ่อนปิดลงด้วยอยากจะพัก
" เหนื่อยก็ไป อาบน้ำ นอน ไป "เจบอกคนที่นั่งที่โซฟา
"ฉันหากลับมากินเองก็ได้ ถ้านายไม่ว่าง... ฉันก็ไม่อยากจะรบกวนนายหรอก เรื่องกับข้าวกับปลา.." คิโยโนบุพูดขึ้นมาทั้งๆที่ยังไม่ลืมตาขึ้นมามองหน้าของอีกฝ่าย "ฉันก็รู้ว่านายก็เหนื่อย"คิโยโนบุว่าพลางยื่นมือไปจับมือของอีกฝ่ายขึ้นมาจูบเบาๆ
" เหนื่อยแล้วก็ไม่ต้องอ้อนเลย หรือนายจะชวน? "ท่าทางของอีกฝ่ายทำให้เขายิ้มแล้วดึงร่างนั้นมากอดไว้หลวมๆ
"จูบก็ไม่ได้... เข้าเรื่องนี้ตลอดเลย...... นี่ รักฉันเพราะเรื่องนี้หรือเปล่า... ครั้งแรกก็ไม่เห็นจะถูกใจ " ชายหนุ่มในอ้อมกอดหลวมๆนั้นหัวเราะออกมาเบาๆ การได้ไปทำงาน ทำให้สมองของเขาปลอดโปล่งขึ้นเยอะ มันไม่ใช่งานที่ต้องใช้สมองอะไรมาก ไม่ต้องแคร์สายตาใครมาก แค่ทำหน้าทีของตัวเองให้ดีก็พอ...พลอยทำให้อารมณ์เขาดีไปด้วย  เสียงหัวเราะดังขึ้นหลังจากประโยคนั้นแล้วก้มลงจูบอีกฝ่ายเบาๆ
" ไม่ต้องทำ แค่อยู่แบบนี้ ก็รู้สึกดีแล้ว "
"ถ้าอย่างนั้นก็.... ดี..... " คิโยโนบุว่า พลางผละออกมาจากอีกฝ่าย "เออ จุน.... " ชายหนุ่มถามก่อนที่จะเดินไปถึงหน้าประตูห้องนอน เพื่อเข้าไปอาบน้ำ ในห้องน้ำ
" อะไร? "
"นาย คงไม่ หึงอะไรฉันหรอกใช่ไหม... ถ้าฉันจะไป ใกล้คนอื่น..."
" ดูก่อน " เจแบ่งรับแบ่งสู้" ถ้าไม่เกี่ยวกับงาน หึงแน่ "
"...นายไม่ได้เห็นอยู่แล้วนี่นา... "คิโยโนบุว่าพลางหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
" เฮ้ย มาพูดกันก่อน " คำพูดของคิโยโนบุทำเอาเจอยู่นิ่งไม่ได้เลย เขาเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในห้องน้ำ แล้วโวยวาย ตามประสา ก่อนจะปิดประตุเมื่อเสียงฝักบัวถูกเปิด และเสียงโวยวายก็เงียบลง

..........................................


" อิโนะอุเอะ เจ้านายเรียกน่ะ " เทรนเนอร์รุ่นพี่ เดินมาเรียกหนุ่มผมสีน้ำตาลขณะที่เดินเข้ามาในฟิตเนส

"เจ้านาย?...อ่ะ โอเค เดี๋ยวผมไป " ชายหนุ่มว่าพลางหันไปบอกให้ลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการ วอร์มร่างกายรอไปก่อน ที่จะขอตัวเดินไปที่ ออฟฟิศ

"เรียกผมรึเปล่าครับ... " เขาว่าพลางหันไปปิด ประตูออฟฟิศ แล้วหันมามองหน้าคนที่เรียกเขาเข้ามา
" นั่งสิ อิโนะอุเอะ  " มามิยะ เจ้าของฟิตเนสแห่งนี้เชิญให้อีกฝ่ายนั่งลง โดยที่เด็กหนุ่มผมiากไทรร่างสูงเดินเปิดประตูห้องจากอีกด้านเข้ามา
" เรียกมาทำไมน่ะ พ่อ? "
"อ่ะ....ครับ..."ชายหนุ่มมองหน้าคนที่นั่งอยู่กับเจ้านายของตัวเองเล็กน้อย "ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าครับ" คิโยโนบุนึกหวั่นในใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงเรียน อาจจะเข้าหูเจ้านาย คนใหม่ของเขาหรือเปล่า
" ได้ข่าวว่า คุณเคยเป็นครูประจำชั้นเจ้าตัวดีนี่ ใช่ไหม? "
"อ่ะ..ครับใช่ครับ" ชายหนุ่มรับคำ เสียงเบา

ผู้เป็นพ่อจับให้ลูกชายนั่งลงเก้าอี้ข้างๆได้อย่างง่ายๆ มามิยะ ผู้พ่อ นอกจากจะเปิดฟิตเนสแล้ว ยังแข็งแรงอยู่มาก เพราะชอบออกกำลังกายด้วย คิโยโนบุเหลือบมองหน้าอดีตลูกศิษย์เล็กน้อย
"เขาก็... พยายามปรับปรุงตัวอยู่น่ะครับ... ผมเองก็ฝากให้ อาจารย์คนใหม่ ช่วยดูแลเคี่ยวเข็ญด้วย "
" พ่อจะเอาไง ว่ามาเลย เข้าเรื่องเถอะน่า "ผู้เป็นลูกบอกอย่างรำคาญ
" โช ต่อไปนี้ ห้าโมงเย็นทุกวันแกต้องกลับบ้านมาเล่นฟิตเนส พ่อจะให้อิโนะอุเอะเป็นเทรนเนอร์ "


...............................................................to be con

[lasom]

งานหลวง งานราษฏ์ ไม่ไหวจะเคลียร์
จุนจังไม่ต้องห่วงเดี่ยวเค้าเฝ้าให้  อิอิ ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม

[goldfishpka]

@@@Writer's Talk@@@

กลับมา กทม แล้วค่า เย้ๆ (เน็ตห่วยตามเคย) แต่จะย้ายหอหนีเน็ตก็กระไรอยู่ ฮ่าๆ

งานหลวง งานราษฏ์ ไม่ไหวจะเคลียร์
จุนจังไม่ต้องห่วงเดี่ยวเค้าเฝ้าให้  อิอิ ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม

แบบนี้ซิ่นะคะ เขาเรียกว่า "งานเข้า" ฮ่ะๆ

//////////////////////////////////////////

" โช ต่อไปนี้ ห้าโมงเย็นทุกวันแกต้องกลับบ้านมาเล่นฟิตเนส พ่อจะให้อิโนะอุเอะเป็นเทรนเนอร์ "

"ครับ!?" คิโยโนบุรับคำด้วยเสียงสูง ไม่เข้าใจ ความคิดของผู้เป็นพ่อคนนี้นัก

....รู้หรือเปล่าวว่าผมกับลูกคณเคยมีเรื่องกันเนี่ย.... 

" เฮ้ย พ่อ! "โชอ้าปากจะเถียง แต่สายตาที่ไม่มีทางเปลี่ยนใจทำให้ลูกชายตัวดีต้องนั่งกอดอกอย่างขัดใจท่าทางนั้นทำให้ เทรนเนอร์คนใหม่ของทางฟิตเนส ต้องจำใจก้มหัวรับหน้าที่ใหม่นี้ไปด้วย
"เดี๋ยวผมจะไปจัดการเคลียร์ตารางช่วงนั้น กับ เทรนเนอร์ คนอื่น ก็แล้วกันนะครับ" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลมองหน้าของทั้งสองคน ก่อนจะถามต่อ"ไม่ทราบว่าจะให้เริ่มวันไหนครับ"
" เย็นนี้เลย " เจ้าของฟิตเนสตอบกลับมาง่ายๆ" โช ถ้าแกเบี้ยว แม้แต่วันเดียว ฉันจะหักเงินค่าขนมครั้งละ ห้าพันเยน...เอาล่ะ ไปได้แล้ว "

คิโยโนบุโค้งให้กับเจ้านาย ก่อนจะลุกแล้ว เดินออกมาจากห้อง พร้อมๆ กับ อดีตนักเรียน ที่กำลังจะกลับมาเป็นนักเรียนใกม่ อีกรอบ
 
"โอเค... ไว้เจอกันตอนห้าโมงก็แล้วกันนะ....โชคุง" ท้ายประโยคนั้นมีเสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ เพราะเสียงของมามิยะผู้พ่อที่เรียกอีกฝ่ายนั้น ทำให้อดที่จะขำไม่ได้.

... พ่อเข้มงวดขนาดนี้ ยังกล้าเกเรอีกนะคนเรา...

" เออ! "เด็กหนุ่มรับคำไปส่งๆแล้วเดินออกไปอีกทาง ไม่หันกลับมามองคนที่เขาต้องเจอทุกวัน จากนี้ไปซักนิด ชายหนุ่มยักไหล่เล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองตารางเวลา ของเหล่าเทรนเนอร์ที่ลงเอาไว้บนกระดานตรงโถงทางเดิน ก่อนจะต้องเกาหัวแกรก
"แลกงานกันมันส์แน่เลย" ชายหนุ่มว่าพลาง เดินกลับไปที่ด้านในฟิตเนส ...พยายามจะหาเหยื่อแลกตารางงานด้วย
................................

ใกล้เวลาจะห้าโมงเย็นคิโยโนบุเงยหน้า ขึ้นมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้องสำหรับคลาสศิลปะป้องกันตัว  ชายหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะขอตัวออกมาเตรียมตัวสำหรับ คลาสพิเศษที่เขาจะต้องเป็นเทรนเนอร์ให้กับ มามิยะ โช ลูกชายของเจ้าของกิจการ ชายหนุ่มนั่งรออดีตนักเรียนอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้า รอให้เด็กหนุ่มคนนั้น เดินเข้ามาแต่จนแล้วจนรอดเด็กหนุ่มก็ยังไม่มา

เวลาผ่านไปกว่า ยี่สิบนาที แต่ก็ยังไม่เห็นว่าจะมา คิโยโนบุถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะลุกเดินเข้าไปที่ล็อกเกอร์ เพราะถ้าอีกฝ้ายไม่มาเขาก็ไม่มีคลาสอะไรอื่นจะต้อง สอนอีกแล้วในวันนี้
"ไม่มาก็ดีจะได้กลับ"
" จะอู้รึไง? "เสียงห้าวๆ ดังขึ้นด้านหลัง ของเทรนเนอร์หนุ่ม
"อู้?...เปล่า ก็เห็นว่ามันเลยเวลานัดมานานมากแล้วก็เลยจะกลับ ก็เท่านั้น "คิโยโนบุหันไปตอบ ก่อนจะมองอีกฝ่าน "พร้อมจะออกกำลังกายหรือยังล่ะ "
" พ่อบังคับหรอก จะให้ทำอะไรก็บอก ละกัน เร็วๆ  "ลูกชายเจ้านาย สั่งอีกฝ่ายพลางขมวดคิ้ว
"ถ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ดี... ไปที่ห้องโยคะก็แล้วกันยืดเส้นยืดสายก่อน แล้วเดี๋ยวจะให้ไปวิ่งที่เครื่องอีกสิบห้านาที ค่อยไปยกเวท ...หรืออยากจะทำอย่างอื่น"
ว่าพลางก็ใช้ยกสมุดจดตาราง ในการออกกำลังกายชี้ไปทางห้องโยคะ
 
" โยคะ? เหอะ แต๋วชะมัด "มามิยะทำปากย่น
" ครู หาอะไรให้มันแมนๆหน่อยไม่ได้รึไง?"
"ก็ถ้านายไม่วอร์มร่างกายแบบแต๋วๆ ก่อนนายก็จะบ้าพลังยกเวท จนกล้ามเนื้อฉีกเอาไหม จะได้ยกแขนต่อยหน้าใครไม่ได้ไปอีกหลายเดือน" คิโยโนบุหันมามองหน้า
" เหอะ "มามิยะ บ่นๆๆ แต่ก็เดินเข้าห้องโยคไปจนได้
"ก็เท่านั้นล่ะ...โอเค... ก่อนอื่นก็ยืดเส้นยืดสายกันหน่อย ทำตามนะ" คิโยโนบุว่ายืดแขน แล้วทำให้อีกฝ่ายดู "แบบนี้....หายใจเข้าแล้วก็ออก ทำไปสลับซ้ายขวา ข้างละ 15 ครั้ง" ชายหนุ่มว่าพลางมองหน้าของอีกฝ่ายผ่านกระจก เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูจะกำลังทำประชดเสียมากกว่า
"พ่อบังคับก็เถอะ...แต่ถ้าทำแบบนี้ มีแต่นายจะเจ็บตัว ค่อยๆทำซิ่" ว่าพลางก็เดินเข้าไป จับแขนอีกของเด็กหนุ่มที่กำลังสะบัดแขนไปมาแรงๆ แทนที่จะเป็นค่อยยืดออกตามคำแนะนำ

" เฮ้ย จับทำไม? "มามิยะสะดุ้งเมื่อถูกอีกฝ่ายแตะแขน ระยะห่างมันน้อยเกินไป...สำหรับเขา
"ก็นายกำลังทำร้ายตัวเอง ทางอ้อมอยู่... " คิโยโนบุมองหน้าของอีกฝ่าย "จะให้เทรนให้ หรือ จะ ออกกำลังกายตามมีตามเกิด ...ฉันจะได้ไป " มือเรียวละออกจากแขนของอีกฝ่าย แต่มือที่มีแต่เรื่องชกต่อยมาตลอดนั้นกลับดึงแขนของอีกฝายเอาไว้
" โอเค "เด็กหนุ่มถอนหายใจ " ยังไงก็ได้ คุณชนะ "
"ก็เท่านั้น ..โอเค ทำตามนะ " คิโยโนบุว่า ยืนข้างๆอีกฝ่าย พลางมองหน้าเด็กหนุ่มผ่าน กระจก แล้วเริ่ม ขยับ เพื่อให้อีกฝ่ายทำตาม

การวอร์มอัพจบลง หลังจากผ่านไปสิบนาที เทรนเนอร์หนุ่มนำอีกฝ่ายไปยัง ลู่วิ่ง ก่อนจะบอกให้มามิยะ วิ่ง อีกสิบห้านาที ก่อนจะยกเวท เพื่อบริหารกล้ามเนื้ออีกหลายเซ็ท

"โอเค...วันนี้ ก็พอแค่นี้ ก่อนก็แล้วกัน ... เดี๋ยวจะกล้ามเนื้อจะเจ็บเอาเสียก่อน " ชายหนุ่มว่าพลาง ช่วยยกเหล็กที่อีกฝ่ายกำลังยกชึ้นวาง
" อือ หิวแล้ว ... เออ ครู  เอ้ย คุณ กินข้าวไหม? "มามิยะ ถามทั้งๆที่เช็ดหน้าอยู่
"กินข้าว?... ที่บ้านนายน่ะเหรอ...ไม่ดีกว่า" คิโยโนบุหัวเราะ ก่อนจะส่งขวดน้ำให้กับอีกฝ่าย แล้วเก็บอุปกรณ์ให้เข้าที่ยังมีแขกเข้ามาใช้บริการอีก แต่สำหรับวันนี้หน้าที่ของเขาหมดแล้ว "อ้อ...วันนี้ ทำได้ดีนะ" คิโยโนบุวางมือลงบนไหล่ของอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มให้แล้วละมือออกอย่างรวดเร็ว "แล้วเจอกันพรุ่งนี้ " คิโยโนบุว่า ก่อนจะถือสมุดจดความก้าวหน้า เดินไปอีกทาง

ปล่อยให้เด็กหนุ่มต้องมองตามหลังไปแบบนั้น

......................................


"กลับมาแล้ว หิว หิว หิว... " เสียงนุ่มดังขึ้นพร้อมกับเสียง ถอดรองเท้าที่หน้าประตูห้องคิโยโนบุกลับถึงบ้านตอนใกล้จะสองทุ่ม เขาเข้ามาเห็นว่าจุนกลับมาแล้ว
ก็คิดว่า ดีที่วันนี้ตัดสินใจกลับมากินข้าวที่บ้าน เพราะว่าวันนี้เขามีเรื่องจะเล่าให้อีกฝ่ายฟังมากมายเหลือเกิน "กลับมาแล้ว..."ชายหนุ่มตรงไปที่ห้องครัว แต่ก็ต้องหยุด เมื่อเห็นว่า ไม่มีใครอยู่ "อ้าว...จุน?...."  ก่อนจะหันไปเห็นว่า เจ้าของชื่อ นั่งเงียบๆ อยู่คนเดียวที่หน้าทีวี
" มาแล้วเหรอ? " น่าแปลกที่เสียงของหนุ่มผมยาวนั้นเรียบๆ ไม่ค่อยจะยินดียินร้ายซักเท่าไหร่ ขณะที่ดูรายการโทรทัศน์ถ่ายทอดสดกีฬาอยู่
"อื้ม... เอ่อ...กินข้าวแล้วเหรอ...กลับมาเร็วจังนะวันนี้ " คิโยโนบุว่าพลางวางกระเป๋า ลงก่อนจะเดินไปหาน้ำมาดื่ใม ชายหนุ่มเดินถือแก้ว ไปนั่งลง ที่โซฟาตรงหน้าอีกฝ่าย "ถ่ายทอดอะไรน่ะ "
" ก็เรื่อยเปื่อยน่ะ "เจว่าก่อนจะกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ
"เหรอ...."ท่าทางของอีกฝ่าทำให้ ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย "อ้อๆๆ วันนี้ สอนคลาสใหม่อีกแล้ว ... คลาสพิเศษ ลูกเจ้าของ ฟิตเนสล่ะ...ทายซิ่ว่าใคร... มามิยะล่ะ...โอ้ย เหนื่อยแทบตาย "คิโยโนบุบ่นออกมายาวเป็นชุด ก่อนจะเอนตัวได้พิงกับพนักของโซฟา อิงตัวไปทางหนึ่งก่อนจะหันหน้าไปทางทีวีสองขายกขึ้นมาไว้บนพนักเก้าอี้
" มามิยะ? "หนุ่มผมยาวหันมามองตามเสียงพูด" เจ้าของฟิตเนส มามิยะ นั่นใช่.....  บ้านเดียวกันเหรอ "
"พ่อลูกกันเลยล่ะ...พ่อเขาสั่งให้ฉันเทรนให้หมอนั่น..." คิโยโนบุตอบยกแก้วน้ำเย็นๆ ขึ้นแตะหน้าผาก "ไม่รู้ว่าเขารู้รึเปล่าว่า เคยมีเรื่องกันมาก่อน  ไอ้เรามันก็แค่ลูกจ้างน่ะนะ จะพูดอะไรก็ไม่ได้ยิ่งไอ้เรื่องที่ว่า เคยต่อยหน้าลูกเขาด้วย...แถมดื้อบอกดีๆ ก็ไม่เอา กระแทกกระทั้นทำไป กล้ามเนื้อได้ฉีกกันพอดี บ้าจริง"
" งั้นเหรอ? "น่าแปลกที่เจเพียงแต่รับคำเท่านั้น " เอ้อ แล้วข้าวน่ะ ฉันนึกว่านายจะหามาจากข้างนอกแล้วก็เลยไม่ได้ทำไว้ "
"อ้าว...เหรอ... นายกินอะไรรึยังล่ะ ถ้ายังไงฉันออกไปซื้อมาเผื่อดีไหม?"
" เบียร์ หมดแล้ว "เจยิ้มให้อีกฝ่าย
"โอเค... เดี๋ยวไปซื้อมาให้ก็แล้วกัน... รอหน่อยนะ" ชายหนุ่มยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้น แล้วบิดซ้ายขวา ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

พอคิโยโนบุกลับมาชายหนุ่ม กลับมาพร้อมกับเบียร์ สองแพ็ค กับ อาหารกล่องสำหรับสองคน มีขนมและกลับแกล้ม ติดมือมือเผื่ออีกเล็กน้อย

"นี่จุน ใจคอจะกินแต่เบียร์จริงเหรอ" คิโยโนบุถามพลางมองกับข้าวที่ไม่ได้พร่องไปเลย แม้แต่น้อยตรงหน้าของอีกฝ่าย
" นายทำงานมาเหนื่อยนี่ กินอาหารสองกล่องมันเรื่องปกตินี่ กินซิ "หนุ่มผมยากยักไหล่แล้วเปิดเบียร์อีกกระป๋อง
"ซื้อมาให้นาย ต่างหากเล่า... อีกอย่างนะ ก็กินเหมือนคนปรกติ มานาน แล้ว..." ท่าทางของอีกฝ่ายที่ ดื่มแต่เบียร์ทำให้ ชายหนุ่ม อดที่จะสงสัยไม่ได้ "เป็นอะไรรึเปล่า มีอะไรเหรอ "
" เห็นนายดูโอเคแบบนี้ก็ดีแล้ว "เจว่าแล้วยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม
"...มีอะไรก็อยยากให้บอกกันหรอกน้า... " เมื่อเจออีกฝ่ายพูดแบบนั้นชายหนุ่มก็ ตักข้าวเข้าปากไปเงียบ
" อีกซักพักก็แล้วกัน "ก่อนที่เจจะได้พูดะไรต่อ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ชายหนุ่มรับโทรศัพท์โดยไม่ได้ลุกไปไหน

"เป็นไงบ้าง... " เสียงหวานดังลอดออกมาจากหูโทรศัพทืเมื่อชายหนุ่มร่างสูงกดรับสาย
" อาคาริ? "เจเรียกชื่อของอดีตคนรักของเขาเบาๆ แต่มันก็ดังพอที่จะให้คิโยโนบุได้ยิน ชื่อที่ดังขึ้นทำให้ ชายหนุ่มวางตะเกียบ ลงก่อนจะลุกขึ้นเก็บข้าวกล่องที่ ตัวเองทานหมดเรียบร้อยแล้ว
"แน่ล่ะ ไม่ได้เจอกันพักใหญ่นี่จะลืมกันเลย เหรอ เรื่องนั้นว่าไงล่ะ "
" แล้วอาคาริล่ะ จะทำยังไง? "ชายหนุ่มถามปลายสาย แล้วเดินเลี่ยงไปที่ระเบียง คิโยโนบุได้แต่มองตามร่างสูงนั้นเดินออกไป
"ถ้าได้ก็คงไปนั่นล่ะนะ โอกาสในมาถึงมือทั้งทีนี่นา... เป็นจุนเอง ก็คงจะทำแบบนั้นใช่ไหม...เว้นแต่ว่า...เขา...จะว่ายังไง "
" ยังไม่ได้คุยน่ะ "ชายหนุ่มถอนหายใจ " ดูเขาเองก็มีเรื่องให้คิดอยู่มาก ผม..ไม่อยาก ให้เขามีเรื่องให้คิดมากขึ้นอีก "
"เป็นแบบนี้ล่ะนะ จุนน่ะ...บางครั้ง เพราะแคร์มากเกินไป ก็เก็บเอาไว้...เมื่อไรจะได้พูดกันล่ะ เกิดว่าจะต้องไป...วันเก็บของเลยรึไง"
" มันก็ไม่แน่หรอก ฮะ ฮะ  "เจหัวเราะออกมาเบาๆ ท่าทางนั้นผ่อนคลายมากขึ้น

ท่าทางที่ จุนเดินออกไปคุยโทรศัพท์ไปพลางหัวเราะไปพลางตรงระเบียงนั้น ทำให้คิโยโนบุต้องหรี่ตามองเล็กน้อย เมื่อมองออกมาจากซิงค์น้ำ
ชายหนุ่มเปิดน้ำให้แรงขึ้นอีกเล็กน้อยเพื่อให้เสียงน้ำดังกลบบทสนทนานั้นไปเสีย

"ยังจะได้เจอกันอยู่ใช่ไหม...งานครั้งต่อไป " เสียงอาคาริดังขึ้น "ถึงคุณจะหักอกฉัน แต่ฉันก็ยังอยากจะร่วมงานกับคุณอยู่นะ "
" ผมก็เหมือนกัน ดีนะที่ได้คุยกันอีก  "ชายหนุ่มยิ้ม " งั้นแค่นี้นะ อาคาริ "
"อืม... แค่นี้นะ " เสียงหวานดังขึ้นเบาๆ ก่อนจะวางสายไป

............................

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน มองคนที่ยืนอยู่ที่ระเบียง ก่อนจะหลับตาลง ความรู้สึกแปลกประหลาดแล่นลามมาจับที่หัวใจและเขาอยากจะให้มันหายไป... ก่อนที่มันจะลุกลามมากไปกว่านี้
" ล้างจานเสร็จแล้วเหรอ? "เจเดินกลับมาจากระเบียง แล้วมองจานที่คนรักยังคงถือเอาไว้ที่อ่างล้างจาน
"อ่ะ...อืม เสร็จแล้วๆ " ชายหนุ่ม ล้างฟองสบู่ออกจากจานก่อนจะ วางลงบนชั้นพักจาน ก่อนจะปิดน้ำแล้วเช็ดมือ
"นายจะอาบน้ำรึยัง... ไม่อย่างนั้นฉันจะไปอาบก่อนล่ะ... " เสียงที่พูดนั้น รัวเร็วจนเหมือนกับอยากจะรีบๆไปจากตรงนั้นเสียมากกว่า เจได้แต่มองอีกฝ่ายเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนตัวเขาเองก็ต้องเดินออกไปสูบบุหรี่อย่างเคร่งเครียด

คืนนั้น ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อน แทบจะไม่ได้พูดอะไรกับจุนอีก

...ถ้าพูดล่ะก็...อาจจะต้องถามออกไปแน่ๆ...
...ถ้าพูดออกไปล่ะก็...อาจจะ...ถามไปก้ได้ว่า ใครโทรมา คุยเรื่องอะไร...นั่นมัน...เหมือนผู้หญิงไม่ใช่เหรอ...

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน เหลือบมองใบหน้า ของชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างๆเล้กน้อย น่าแปลกที่ใบหน้าคมนั้น ดูจะเคร่งเครียดกว่าทุกคืนที่ผ่านมา และบรรยากาศระหว่างทั้งสองคนก็เป็นแบบนี้ ต่อไปอีกหลายวันเลยทีเดียว เชฟหนุ่มที่บางครั้งก็ทอดถอนใจ คิ้วขมวดนิ่งอยู่หน้าทีวีโดยที่ไม่ได้พูดอะไรและคิโยโนบุเองที่ได้แต่นั่งมองภาพนั้น โดยไม่ได้ถามอะไรเช่นเดียวกัน

...................................

"เฮ้อ.... " เสียงเทรนเนอร์หนุ่มถอนหายใจ เมื่อ มามิยะ ยกเวทครบตามเซ็ท ชายหนุ่มมัวแต่คิดเรื่องของคนรัก เกือบจะลืมที่จะไปช่วยอีกฝ่ายยกเหล็กขึ้นวาง
"อ่ะ โทษที เหม่อ ไปหน่อย "
" อะไร คุณทะเลาะกับหมอนั่นรีไง? "มามิยะลองถามดู แล้วค่อยๆลุกขึ้นนั่ง
"เอ่อ... เปล่านี่ ... เอ้ย..."คิโยโนบุหลุดปากไปก่อนจะมองหน้าของอีกฝ่าย
"ทำไมฉันต้องตอบนายเรื่องนี้ด้วยเนี่ย" คิโยโนบุว่าพลาง หัวเราะ เบาๆ แล้วเบือนหน้าไปอีกทาง
" แต่คุณก็ตอบ  "

มามิยะหัวเราะออกมาเสียงดัง เด็กคนนี้ไม่เคยปิดบังอะไรเลยตั้งแต่ที่คิโยโนบุเป็นครูประจำชั้น มามิยะคนนี้ก็เป็นเนื้อร้ายของห้องอย่างเปิดเผยมาตลอดทั้งท่าทาง และการวางตัว ที่เปิดเผยของอีกฝ่าย แม้จะร้าย แต่ สิ่งที่ คิโยโนบุเห็น นั้น ไม่ได้แตกต่างไปจากคนที่คุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย

"มันก็แค่พลั้งปากหรอกน่า...อย่ามาหลอกถามเลย.... " คิโยโนบุว่าพลางขยี้ผมอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะหยุด เมื่อรู้ว่าลืมตัว ให้ความสนิทสนมมากเกินไปอีกแล้ว เขาเป็นแบบนี้เสมอเมื่อได้ใกล้ชิดใคร

"อ่ะ โทษๆ... เดี๋ยวนาย พักได้นะ แล้ว เดี๋ยวจะยกอีกเซ็ท แล้วจะวอร์มดาวน์ ก่อนจะเลิก"
" เลิกแล้วกินข้าวกับผมนะ "มามิยะ ยังคงพูดคำพูดติดปากเหมือนทุกวัน ทั้งที่ทุกครั้งเขาจะได้ยินคำปฏิเสธ
"ไปกินด้วยได้ แต่ฉันจ่าย โอเค? " คิโยโนบุตอบเมื่อลุกไปดื่มน้ำ เขาไม่ได้หันมามองหน้าของอีกฝ่าย
" ผมเลือกที่กินได้ไหมล่ะ? "เด็กหนุ่มถามขึ้นมา ทั้งๆที่ปกติก็ไม่ได้มีท่าทีเรื่องมากเลยซักนิด
"เลือก? ....อืม ก็ได้ อยากกินที่ไหนล่ะ "คิโยโนบุเลิกคิ้วถาม
" ไว้เดี๋ยวจะบอกทางให้ละกัน "เด็กหนุ่มเดินไปยังอุปกรณ์ออกกำลังอีกเครื่องตามโปรแกรมที่ได้วางเอาไว้

มามิยะออกกำลังกายภายใต้การกำกับดูและของเทรนเนอร์จนเมื่อได้เวลา คิโยโนบุจึงบอกว่าถ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วให้ลงไปเจอกันข้างล่าง
ซึ่งไม่นาน หลัง จากนั้น คิโยโนบุ ก็เดินลงมาที่ด้านหน้าฟิตเนส เด็กหนุ่มลูกชายเจ้าของกิจการยืนรออยู่แล้วเรียบร้อย
" ไปกันเถอะ หิวแล้ว "เด็กหนุ่มร่างสูงที่ร่างดูหนาขึ้นกว่าตอนที่คิโยโนบุสอนอยู่ที่โรงเรียนเดินเข้ามาหา
"อืม... "คิโยโนบุรับคำ ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กๆ

... สงสัยคอร์สเทรนนี่งที่คิดนี่จะได้ผล เกินคาด...

" อีกหน่อยพ่อจะซื้อรถให้ ตอนนั้นค่อยไปกินอะไรกันไกลๆ นะ "มามิยะมองที่รถอีกฝ่ายสลับกับคนเป็นเจ้าของ " แต่ตอนนี้ ก็ไปกินแถวๆนี้ละกัน  "
"แถวๆนี้... โอเค ได้ ก็บอกทางมาก็แล้วกัน " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลว่า พลางพยักหน้าให้อีกฝ่าย ไปนั่งที่ ข้างคนขับเมื่อกดรีโมทปลดล็อครถ คิโยโนบุออกรถ ก่อนจะหันมาถาม
"แล้วอยากไปไหน... ซ้าย...ขวา แถวไหน "
" ตรงไปอีกหน่อย .. ตรงนั้นเลย แถวนั้นมีร้านเจ๋งๆ  "มามิยะชี้ที่ร้านอาหารกึ่งผับที่อยู่ด้านหน้า
"ร้านมีเหล้าขาย... ห้ามสั่งนะ ฉํนยังไม่อยากถูกจับ "คิโยโนบุ รู้ดีถึงนิสัยของอีกฝ่ายว่า คงได้สั่งอะไรแผลง มาให้เขาถูกเพ่งเล็งแน่ จึงพูดดักคอเอาไว้เสียก่อน

ทั้งสองคน เข้าไปในร้านอาหารกึ่งผับที่คิโยโนบุจอดรถเอาไว้ด้านหน้าร้านอาหารที่มามิยะสั่งมามีมากกว่าที่คนสองคนจะกินไหวเสียอีกแต่มันก็ผิดคาดตรงที่ในที่สุดพวกเขาก็ช่วยกันจัดการจนหมดได้คงจะเป็นเพราะ รสชาติ แล้วความเหนื่อยเป็นแน่

"โอ้ย...อิ่ม... "คิโยโนบุ แทบจะหงายหลังลงไปกับเก้าอี้ เพราะ เขาเอง ก็ทั้งกิน และเผลอดื่มเบียร์ไปอีกสองสามแก้วในขณะที่บังคับให้อีกฝ่าย กินน้ำ อัดลม แทน "โอเค... งั้น เดี๋ยวฉัน ไปส่งนาย ที่บ้านก็แล้วกันนะ เดี๋ยวพ่อนายจะว่า เอา ลูกชายหาย"
" ผมอยากไปส่งคุณมากกว่า  "มามิยะมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง


.........................................to be con.

[lasom]

ทำไม"ช่องว่างระหว่างเรา"ของอีกคนมันถึงเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
แต่ในทางตรงกันข้ามของใครอีกคนมันถึงแคบลงโดยไม่รู้ตัวล่ะ

ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ้า

[goldfishpka]

วันนี้ขออนุญาตงดโพสหนึ่งวันนะคะ ...

[/color][/b]

[goldfishpka]

@@@Writer's Talk@@@
เมื่อวานขอโทษด้วยค่ะ พีจังก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองก็ชอบข่าวเรื่องชาวบ้านเขาเหมือนกัน...นั่งดูแอนนี่...ฮ่ะๆ
ไม่เป็นอันทำอะไรเลยทีเดียว
///////////////////////////////[/color]

" ผมอยากไปส่งคุณมากกว่า  "มามิยะมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง

"หา.... เฮ้ย ทำไมกลับกันงั้นเล่า นี่ก็จะสามทุ่มแล้ว นายจะกลับบ้านไงเนี่ย " ไม่รู้วว่าเป็นเพราะท่าทางของอีกฝ่ายหรือยังไงกันแน่ที่ละม้ายคล้ายเหลือเกินกับ คนรักทำให้คิโยโนบุ พูดกับอีกฝ่ายด้วยความสนิทสนม ดูเหมือนว่าความหวาดระแวงเล็กๆที่เคยมีเพราะเคยถูกอีกฝ่ายทำร้ายมานั้นจะค่อยๆ หายไป เพราะตลอด เกือบสองอาทิตย์ที่ผ่านมา มามิยะไม่ได้มีท่าทีก้าวร้าวใส่เขาเลย นอกจากจะบ่นว่ารำคาญกับคำพูดจ้ำจี้จ้ำไชของเขามากกว่า
 
" แต่คุณดื่มเบียร์นะ ดื่มเบียร์ขับรถ ผิดกฎหมายไม่ใช่รึไง? " เด็กหนุ่มถามแล้วขยับมาดึงกุญแจรถจากอีกฝ่ายไปถือไว้" เผื่อคุณไม่รู้ ผมอายุมากกว่าเด็กคนอื่นในห้อง มีใบขับขี่แล้วและตอนนี้ผมไม่ได้ดื่มเหล้า เพราะงั้นผมไปส่ง "เด็กหนุ่มพูดยาวเหยียด แล้วเรียกพนักงานมาเก็บเงินแล้วเอาเครดิตการ์ดยื่นให้ก่อนที่เทรนเนอร์ของเขาจะทันได้รู้ตัว

"อ้าวเฮ้ย...แค่สามแก้วนี่มันไม่ได้เมาอะไรขนาดนั้นหรอก แล้วนั่นการ์ด มามิยะ...นายคิดอะไรของนาย "คนที่อายุมากกว่าโวยวาย แน่นอน อยู่ๆมาถูกเด็กอายุน้อยกว่าตั้งขนาดนี้ เสนอตัวทั้งจะไปส่ง แล้วยังมาถือวิสาสะเลี้ยงข้าวด้วยแบบนี้นั้น มันดูแย่ไม่น้อยเลยทีเดียว

" หมอนั่นมันบอกคุณแล้วนี่ "เด็กหนุ่มตอบแค่นั้นแล้วลุกขึ้นเดินไปสตาร์ทรถของอีกฝ่าย ก่อนจะบีบแตรเรียก คิโยโนบุได้แต่ส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเดิน ไปขึ้นรถอย่างช่วยไม่ได้ 
"...ฉันมี "เขา"แล้ว... แค่อยากบอกให้นายรู้อีกรอบ" คิโยโนบุหันไปมองหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะหันหน้ามองไปยังถนนเบื้องหน้า ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลนั่งพิงหลังกับพนักเก้าอี้ แต่ก็น่าแปลกที่เขารู้สึกผ่อนคลายกว่าการที่อยู่ท่ามกลางบรรยากาศอึดอัดที่บ้านนั่นไม่น้อย
" ก็ไม่เห็นเป็นไรนิ "เด็กหนุ่มยักไหล่ " คุณทำให้ผมกลายเป็นแบบนี้ไปด้วยแล้วนิ "เขาหมุนพวงมาลัยเพื่อเลี้ยวออกจากที่จอดรถ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังอพาร์ตเมนต์ของเจ โดยที่ไม่ต้องให้คนที่นั่งข้างๆบอกทางแม้แต่น้อย

"รู้จักบ้านพวกฉันด้วยรึไง... " คิโยโนบุ หันไปมองหน้าของอีกฝ่าย เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเลี้ยงรถไปตามทางอย่างถูกต้อง
" แหงล่ะ "นี่คือคำตอบของอีกฝ่ายขณะที่เลี้ยวมายังที่จอดรถใต้อพาร์ตเมนต์ก่อนจะดับเครื่องยนต์แล้วยื่นกุญแจรถให้ผู้เป็นเจ้าของ

" ลงมาซิ เดี๋ยวไปส่งที่ห้อง "
"อ่ะ...เอ่อ ไม่ต้องก็ได้มั้ง ดึกแล้ว นายกลับบ้านดีกว่า " คิโยโนบุดึงเอากุญแจมาจากอีกฝ่าย

....ขึ้นไปส่ง เกิดจุนอยู่ก็บ้านแตกซิ่...
.....จุนยิ่งไม่ชอบหมอนี่อยู่ด้วย ...

" ไม่ได้ๆ คุณดื่มเบียร์มานะ "เด็กหนุ่มไม่ยอมท่าเดียว เขาดื้อจะตามไปส่งจนได้นั่นแหละ
"ดื่ม...ก็ยังไม่เมาขนาดเดินไม่ไหว นี่นา" คิโยโนบุก้าวถอยหลัง "นายกลับบ้านไปเถอะน่า ""จะขึ้นไปให้ได้รึยังไง... "
" ส่งหน้าห้องก็พอน่า  "มามิยะบอก " ผมไม่เข้าไปรบกวนเวลาของคุณกับหมอนั่นหรอก "
".....ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะนะ.... "คิโยโนบุกรอกตาเล็กน้อย กับ ความดื้อของอีกฝ่าย ก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายขึ้นไปด้านบนจนถึงหน้าห้องพัก
"โอเค... ถึงแล้ว นายกลับไปได้แล้วล่ะ ฉันจะเข้าบ้าน " ที่พูดแบบนี้ เพราะไม่อยากให้ คนที่ อาจจะกลัยมาถึงแล้ว มาเจอคู่ปรับเก่า ที่เคยลั่นวาจาเอาไว้ว่า จะ"จัดการ"แน่ ...ในตอนที่เรื่องร้ายๆเหล่านั้นเกิดขึ้น

เสียงที่ดังขึ้นที่หน้าห้องทำให้หนุ่มผมยาวที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จเดินมาเปิดประตูห้องทันทีและที่เขาเห็นก็คือ คนรักของเขามีเด็กหนุ่มคนนั้น คนที่ทำให้คนรักของเขาต้องลาออกจากโรงเรียนติดตามมาด้วย

"อ่ะ...อ้าว...จุนกลับมาแล้วเหรอ " คิโยโนบุท่าทางเลิกลั่ก

...เอ้า... ยังไม่กลับบ้านอีก...

" โอเค กลับก็กลับ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ คุณต้องเลี้ยงข้าวผมด้วย อย่าลืมล่ะ " มามิยะยักไหล่อย่างเซ็งๆก่อนจะเหลือบมองคนที่เปิดประตูเข้ามาเล็กน้อย
"อ่ะ..... " คิโยโนบุ แทบจะตบหน้าผากตัวเอง

....โดนแล้วไหมล่ะ ....
...ที่แท้ นาย แค่อยากแกล้งฉันใช่ไหมล่ะ...
...มามิยะ...

" ไปล่ะ "มือแกร่งของคนตัวสูงกว่าแถมยังเด็กกว่าตบบ่าของเทรนเนอร์แล้วเดินลงบันไดไป....ปล่อยให้คู่รักที่ไม่ค่อยได้คุยกันดีๆ เผชิญหน้ากัน

" เลี้ยงข้าว? กินมาแล้วกับเด็กนั่น? "เจถามก่อนจะเปิดประตูออกกว้าง
"อืม... ใช่ กินข้าวกันมาน่ะ ตอนแรกฉันว่าจะเลี้ยง แต่หมอนั่นมือเร็วกว่า... จ่ายไปก่อน "คิโยโนบุยิ้มเจื่อนๆ
" อ้อ ต้องเลี้ยงด้วยเหรอ? "หนุ่มผมยาวดูจะหงุดหงิด ก่อนจะเดินกลับไปสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ท่าทางแบบนั้นทำให้คิโยโนบุเริ่มอยู่ไม่สุข
"เอ่อ...จุน มันไม่มีอะไรมากหรอกนะ แค่ เลิกแล้ว หิวข้าว ก็เลย ชวนออกมานะ... " คิโยโนบุอธิบายก่อนจะรีบเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปด้านใน
" ต่อไปก็กินข้าวกับมันตลอดงั้นสิ นายหิวประจำ ไม่ใช่รึไง? "เจปิดตู้เสื้อผ้าแล้วคว้าผ้าขนหนูไปเช็ดผมให้แห้ง คำพูดของอีกฝ่าย ทำให้ คิโยโนบุหยุด มองหน้าของคนรักนิ่ง "ทำไม...นายพูดเหมือนฉํนเห็นแก่กิน จนทำอะไรก็ได้อย่างนั้นล่ะ "
" คิดอย่างนั้นก็ตามใจ "ชายหนุ่มเดินออกไปสูบบุหรี่ที่ระเบียง ท่าทางที่เหมือนเดินหนีไม่สนใจเขานั้นทำให้คิโยโนบุต้องถอนหายใจออกมา
"โอเค นายจะคิดอะไรก็ตามใจ.... "  พูดทิ้งท้ายเอาไว้แบบนั้นร่างบางก็เดินเข้าห้องไปใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำเป็นนาน เป็นอีกคืนแล้วที่ทั้งสองหมางเมินต่อกัน เป็นนานกว่าที่เจจะเดินกลับไปนอนที่ห้อง ซึ่งคิโยโนบุก็นอนอยู่ก่อนแล้ว...

...................................


เสียงดังกุกกัก ทำให้คนที่ นอนอยู่ก่อน สะลึมสะลืมขึ้นมามองคนที่เดินเข้ามาใหม่  "อืม... เพิ่งจะนอน หรือไง "ว่าพลางก็ขยับพลิกตัวหันกลับมามองก่อนจะเอนตัวลงไปนอนกับเตียงอีกครั้ง  เจนอนลงข้างๆ แต่แทนที่จะหันหลังให้เขากลับรวบร่างเล็กกว่าให้อยู่ด้านล่างทันที
"อื้อ... อะไร... " คิโยโนบุผวาเฮือก เพราะกำลังจะเคลิ้มหลับอีกรอบ แต่กลับถูกรวบตัวอย่างเอาไว้อย่างกระทันหัน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองหน้าอีกฝ่ายอย่างขัดใจเล็กที่ถุกกวน "ไม่นอนรึไงเล่า ..มันดึกแล้วนะ "
" ยังไม่อยากนอน "เจโอบเอวนั้นให้เข้ามาแนบชิด  " ทำเถอะ "
"หะ?....จุน...เดี๋ยว...มันดึกแล้ว... "มือเรียวพยายามดึงมืออีกฝ่ายที่พยายามโอบเอวเขาให้เข้าสัมผัสร่างของตัวเองให้มากขึ้นนั้นให้หยุดดึงดัน "นายทำงานมาไม่เหนื่อยรึไง... "
" ช่างมัน  "พูดจบ ริมฝีปากร้อนๆก็ปิดปากคนที่อยู่ข้างล่างทันที
"อื้อ...." เสียงทักท้วงดังขึ้นแทบจะทันทีคิโยโนบุ เหนื่อยมากพอแล้วสำหรับวันนี้ เขาไปออกกำลังกายกับลูกค้ามาแทบจะทั้งวันแถมยังต้องเทรนมามิยะในช่วงเย็นแล้วก็ปวดหัวอย่างรุนแรงกับการกระทำดื้อดึงของเด็กหนุ่มคนนั้นยังไม่พอ ยังมาเจอกับการเอาแต่ใจของคนรักแบบนี้อีก "จุน...วันนี้ฉันไม่..... " เมื่อริมฝีปากได้รูปนั้นละออกไปสัมผัส ส่วนอื่นบนผิวกายของเขา ชายหนุ่ม เอยปฏิเสธไปพร้อมกับมือที่ดันไหล่ของอีกฝ่ายให้ออกห่าง

"ฉันไม่มีอารมณ์... "

มือแกร่งนั้นเลื่อนลงไปปลุกเร้าอารมณ์ของอีกฝ่ายแทนคำตอบนั้น ริมฝีปากได้รูปนั้นขบเม้มผิวกายของอีกฝ่ายอย่างเอาแต่ใจทั้งๆที่คิโยโนบุยังพยายามดิ้นขลุกขลักอยู่อย่างนั้น
"จุน...ไม่เอา..." คิโยโนบุผวาเฮือก มือข้างนึงพยายามดึงข้อมือของอีกฝ่ายออกในขณะที่อีกข้างก็พยายามจะดันหน้าของอีกฝ่ายออกจากการปลุกเร้าร่างกายเริ่มร้อนแต่เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ไม่ใช่วันนี้ ...วันที่เขาเหนื่อยมามากแล้วแบบนี้ 

"บอกให้หยุดไง! " คิโยโนบุตะโกนสุดเสียง

--ปัง---

เจทุบฟูกข้างตัวทันทีที่อีกฝ่ายปฏิเสธการกระทำของเขาในวันนี้ ความขุ่นเคืองใจที่เกิดขึ้นมารอบหนึ่งและเพิ่งดับไปกำลังถูกทำให้เกิดขึ้นมาอีกครั้ง เจลุกขึ้นจากเตียง พร้อมกับหอบหมอนและผ้าห่มออกไปจากห้องทันที

"จุน..... " คิโยโนบุ เรียกอีกฝ่ายเอาไว้ ก่อนจะรีบดึงชายเสื้อที่อีกฝ่ายดึงกับขอบกางเกงขึ้นให้เรียบร้อย แล้วเดินตามออกไป เสียงที่กระแทกดังเมื่อครู่ทำให้ไม่สบายใจ แต่อีกใจนึงก็นึกโล่งใจที่อีกฝ่ายหยุดเสียที  "จุน...ฉัน.... นายโกรธอะไร.... เรื่องเด็กนั่นฉันบอกแล้วว่าไม่มีอะไร "
"...................." แต่ไม่มีเสียงตอบรับหนุ่มผมยาวขว้างหมอนใส่โซฟาแล้วนอนลงไปทันที ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรทั้งนั้น
".........นายไม่พูดฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่านายมีอะไรอยู่ในใจ.... ฉันบอกเรื่องของฉันแล้ว.... ก็แค่นั้น" คิโบโยบุถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปปิดไฟที่ห้อง รับแขกให้กับอีกฝ่ายแล้วเดินกลับเข้าห้องนอนไป ระยะหลังๆมานี่เขาไม่เข้าใจการกระทำของอีกฝ่ายเลย  ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน มองร่างของชายที่นอนอยู่บนโซฟาอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วเดินกลับเข้าไปนอนในห้องนอนตามเดิม

...............................

หลังจากคืนนั้นคิโยโนบุก็ไม่เห็น ชายร่างสูงกลับเข้ามานอนที่ห้องนอนอีก แต่จะให้เขาเข้าไปถามไปซักไซ้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตัวเขาเองก็ไม่กล้าเข้าไปถาม รู้ว่าอีกฝ่ายคงโกรธที่ไปสนิทสนมกับมามิยะ และอีกฝ่ายคงยังไม่พอใจกับเรื่องที่เขาไม่ยอมให้อีกฝ่ายเข้าใกล้ ชายหนุ่มมักจะนอนคิดสาระตะไปเรื่อยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ มีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่าแต่ก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปถาม 

.... ทำไมตอนนี้ เราเหมือนเป็น แค่คนสองคนที่อยู่ในบ้านเดียวกันเท่านั้นล่ะ.....

คิโยโนบุอยากจะถามออกไปแบบนี้ด้วยซ้ำ แต่ยิ่งไม่กล้าเข้าไปใหญ่ทุกวันในตอนเช้า เขาได้แต่เห็นเชฟหนุ่มเดินออกไป โดยมีเพียงแค่คำทักทายสั้นๆให้แก่กันเท่านั้น

........................................to be con

[lasom]

:m15:เมื่อไหร่จะคืนดีกันอ่ะ ไม่ไหวแล้วนะตะเอง

[goldfishpka]

＠＠＠Writer'sTalk@@@

  :L2:สวัสดีค่ะ พีจังเอง วันนี้ ของดโพสนะคะ...หวัดงอมแงมมากเลยตอนนี้

[lasom]

พักผ่อนเยอะๆแล้วก็อย่าลืมกินยาด้วยจะได้หายเร็วๆๆจ้า
เอ๋ ว่าแต่บอกกลับมาอยู่บ้านหรืออยู่หออ่ะ
มีใครดูแลป่าว เป็นห่วงเน้อส์

[goldfishpka]

＠＠＠Writer's Talk@@@
กลับมาแล้วค่า ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ
หวัดกิน แถมยังมีโน่นนี่นั่นให้ต้องทำ กลับมาห้องก็สลยเหมือดแล้ว
แต่ไม่ได้ลืมที่จะมาโพสต์แน่นอนค่า ช่วงนี้ฝนตก นักอ่านทั้งหลายรักษาสุขภาพด้วยนะค้า

................................................

.... ทำไมตอนนี้ เราเหมือนเป็น แค่คนสองคนที่อยู่ในบ้านเดียวกันเท่านั้นล่ะ.....

คิโยโนบุอยากจะถามออกไปแบบนี้ด้วยซ้ำ แต่ยิ่งไม่กล้าเข้าไปใหญ่ทุกวันในตอนเช้า เขาได้แต่เห็นเชฟหนุ่มเดินออกไป โดยมีเพียงคำทักทายสั้นๆให้แก่กันเท่านั้น

"วันนี้ก็พอแต่นี้ก่อนก็แล้วกัน.... "คิโยโนบุพูดเมื่อช่วย มามิยะ ยกเหล็กเก็บเหมือนอย่างที่ทำเป็นประจำทุกวัน "อ้อ...พรุ่งนี้ฉันหยุดนะ "
" ไปเดทเหรอ? "เด็กหนุ่มร่างสูงถามขณะที่เช็ดเหงื่อตามใบหน้าของตน
"ไม่มีเดทแล้วล่ะ..."คิโยโนบุตอบเสียงเบา ... จะว่าไป เขากับจุน ก็ยังไม่ค่อยได้ออกไปไหนด้วยกันในฐานะคนรักซักเท่าไรนัก.... คำว่าเดทระหว่างพวกเขานั้นคงห่างไกล ความเป็นจริงเหลือเกิน "พรุ่งนี้ว่าจะนอนอยู่บ้าน "
" เป็นไรไป? " มามิยะดูจะอารมณ์ดีกับท่าทางของอีกฝ่าย " เน่ จะเลิกกันเมื่อไหร่ก็บอกนะ "
"...อย่าพูดอะไรส่งเดชจะได้ไหม " เสียงที่ตอบกลับมานั้นไม่ได้ อารมณ์ดีด้วยเลย คิโยโนบุกระแทกดัมเบลลงกับชั้นวางเสียงดัง

......กว่าจะได้....มาอยู่ด้วยกันแบบนี้น่ะ.....
......มันต้องทำร้ายคนอื่น.....และทรมานมามากขนาดไหน....
....ให้เลิกเหรอ....

"เป็นเด็กน่ะ อย่ามาพูดอะไรส่งเดชเลยน่า.... "เทรนเนอร์ผมสีน้ำตาลว่าพลาง ยกชาร์ตที่ใช้จดสถิติของอีกฝ่ายตีหัวไปเล็กน้อยเหมือนอาจารย์สั่งสอนเด็กหากแต่มือของเด็กหนุ่มกลับจับแขนของอีกฝ่ายเอาไว้

" ถ้าเป็นแบบนั้น ผมจะดีใจสุดเลย "เขายิ้มก่อนจะปล่อยมือ " กินข้าวกันเถอะ "
"กินข้าว...คราวก่อนนายบอกกินข้าวบ้านฉันเกือบแตก.... คราวนี้ ไม่ต้องเล่นอะไรแผลงๆอีกเลยนะ "ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล ทำเป็นไม่สนใจประโยคก่อนหน้า นั้น ก่อนจะชี้นายของอีกฝ่ายเป็นการเตือนแล้วเดินนำออกไป

" คราวนี้ไปกินที่โรงแรมที่คุณเคยแต่งงานละกัน "เด็กหนุ่มยิ้มราวกับว่าไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย
"มามิยะ โช....... " คิโยโนบุ หันมามองด้วย สายตาที่ราวกับจะเตือนว่า ถ้าว่าพูดอะไรแบบนี้อีก จะไม่กลับมาอีกเลย "โอเค เลิกล้อฉันเล่นได้แล้ว อะไรที่มันแล้วมา ก็ให้มันแล้วไป.... เอาล่ะบอกมาจะไปกินที่ไหน "
" ก็ได้ๆ จะไปไหนก็ตามใจคุณเถอะ "เด็กหนุ่มยักไหล่
"ร้านราเม็ง ตรงหัวมุมนี่ล่ะ นายจะได้กิน แล้วก็กลับบ้านเลย "คิโยโนบุพูด ก่อนจะชี้ไปที่ร้านตรงหัวมุมถนนที่มองไปก็เห็น ให้อีกฝ่ายดู ก่อนจะหันมายักคิ้วใส่
เป็นอีกเย็นที่ทั้งคู่ได้กินข้าวเย็นด้วยกัน แม้จะพูดกันบ้าง ไม่พูดกันบ้างแต่บรรยากาศรหว่างทั้งสองคนก็ดีขึ้น ตรงข้ามกับเทรนเนอร์หนุ่มกับคนรัก ที่พูดจากันน้อยคำลงเรื่อยๆ
............................

จนวันรุ่งขึ้นที่ คิโยโนบุได้หยุดอยู่ที่บ้าน  ในขณะที่คนรัก ต้องออกไปทำงาน ข้างนอก
"วันนี้ มีงานช่วงกลางคืนรึเปล่า.... " เขาเอ่ยถามคนที่กำลังจะเดินออกจากห้องไป
" อืม ช่วงนี้ถี่หน่อยน่ะ "เจหันมาตอบ ก่อนจะหยิบรองเท้ามาสวม
"อืม... ไม่เป็นไรหรอก... เอารถฉันไปใช้ก็ได้นะ วันนี้ไม่ได้ไปไหน " คิโยโนบุว่าพลางยื่นกุญแจรถให้กับอีกฝ่ายที่ปรกติจะขับมอเตอร์ไซค์เสมอ
" วันนี้ลาเหรอ? "เจเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
"หยุดน่ะ.... " ชายหนุ่มยิ้ม เป็นยิ้มที่นานๆ จะมีให้ได้เห็นในช่วงนี้
" แต่ฉันไม่ได้หยุดเลย "ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วลุกขึ้น " ไปนะ "เขาว่าก่อนจะเปิดประตูห้องออกไป
"แล้วเจอกัน " ชายหนู่มพูดออกไปแบบนั้น ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เมื่อบานประตุปิดลง

...ถ้าไม่ทะเลาะ ก็มีแต่เรื่องงานซิ่นะ พวกเรา....

คิโยโนบุใช้เวลาช่วงเช้า ไปอย่างช้าๆ ไม่ได้เร่งรีบ เหมือนอย่างทุกวัน อาหารเช้าที่ คนรักทำให้ทานนั้นเขาใช้เวลาทาน ลิ้มรสมันไปเรื่อยๆที่หน้าทีวี ดูรายการวาไรตี้ยามเช้าไป เรื่อยๆ

"เฮ้อ....." สลับกับการถอนหายใจเป็น ช่วงๆ เพราะยิ่งทานอาหารเช้าที่ชายร่างสูงทำให้ทานก็ยิ่ง หวนนึกถึงท่าทีของอีกฝ่าย ยิ่งมองไปที่ปลายโซฟาแล้วเห็น ฝูกนอนวางอยู่นั้นก็ยิ่ง รู้สึกเจ็บแปลบในใจ เขาไม่รู้ว่า เชฟหนุ่มเป็นอะไรแม้จะอยากรู้แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะถามออกไป จากคืนนั้น เรื่องก็บานปลายมาจน วันนี้ นี่ก็เกือบจะอาทิตย์หนึ่งเข้าไปแล้ว...

"นายเป็นไป...กลุ้มเรื่องอะไร .. จุน" คิโยโนบุวางจานข้าวลงบนโต๊ะ ก่อนจะหันไปทางที่นั่งที่ว่างเปล่านั้น ทำท่าเหมือนว่า จ้าของชื่อนั้นนั่งอยู่ตรงนั้นและกำลังฟังคำพูดของเขาอยู่

"...................................... "

แน่นอนว่า ว่ามันเป็น แค่อากาศธาตุเท่านั้น

---Ting Tong---

เสียงออดหน้าห้องนั้นสร้างความแปลกใจให้คิโยโนบุได้ไม่น้อย

"อ่ะ..ใครมาล่ะเนี่ย" คิโยโนบุ พึมพำ เดินเอาจานไปเก็บในครัว ก่อน จะเดินไปเปิดประตู "มาแล้วครับ...." ด้วย ความรีบร้อน ชายหนุ่มเปิดประตูโดยไม่ได้ เช็คก่อนว่า ใครเป็นผู้มาเยือน ในเช้าวันนี้

" โอ้ทส์ " มือใหญ่ๆยกขึ้นเป็นเชิงทักทายก่อนเด็กหนุ่มที่ดูจะมีร่างกายที่หนาขึ้นจะเบี่ยงตัวเบียดคนที่มาเปิดประตูแล้วเข้าไปในห้องทันที
"มามิยะ?... ม...มาทำอะไรที่นี่...??" คิโยโนบุอุทาน ก่อนจะรีบ เดินตามอีกฝ่ายไป ก่อนจะหันกลับมาปิดประตู ที่ลืมเปิดทิ้งเอาไว้ เมื่อกี้
" ก็มาหาสิ ถามได้ .. รีบมายังไม่ได้กินอะไรเลย คุณมีไรให้กินไหมล่ะ? " เด็กหนุ่มถือวิสาสะเดินไปที่ห้องครัวของอีกฝ่าย ไม่รอให้เชิญด้วยซ้ำ
"ก็... เอ่อ... ไม่มีอะไรมาก มีซุปมิโซะ ของเมื่อเช้าเหลืออยู่กินไหมล่ะ... กับผักดอง...ปลาย่างถ้าจะกินจะย่างให้....เอ้ย...เดี๋ยว มาหาทำไมเนี่ย มีธุระอะไรรึเปล่า" คิโยโนบุชักสับสนกับการที่อยู่ๆ อีกฝ่ายก็มาหาถึงบ้าน

...ทำไมจะต้องไปตามใจเด็กนี่ด้วยนะ....

" ธุระ? "เด็กหนุ่มร่างใหญ่ทวนคำ พลางกรอกตาไปมามองเพดานห้อง" ขอกินอิ่มก่อนละกัน "
"................" คิโยโนบุมองหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะถอนหายใจ "โอเค จะกินให้ได้ซินะ... นั่งซะ แล้วจะทำให้ " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล ชี้นิ้วสั่งพลาง หันไปตักซุปมิโซะกับข้าวสวยที่ยังร้อนอยู่ มาวางไว้ให้ตรงหน้าของอีกฝ่าย
" ทำเองเหรอเนี่ย? ... ไม่สิ หมอนั่นทำใช่ปะ? "มามิยะถามเมื่อซดซุปถ้วยนั้นลงคอ
"ก็ใช่ เขาทำกับข้าวเอง เกือบทุกอย่างนั้นล่ะ"

" แปลกแฮะ... "เด็กหนุ่มนั่งลูบคาตัวเองไปมาแล้วสบตาอีกฝ่าย " เวลาคุณพูดถึงหมอนั่น ทำไมทำหน้างั้นล่ะ? "
"ทำหน้ายังไง...." คิโยโนบุ หันไปมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ " เหมือน..จะเลิกกันอะดิ "มามิยะยักไหล่ออกมาราวกับว่าเป็นเรื่องธรรมดา

"เลิก?...ไม่... พวกฉันไม่ได้จะเลิกอะไรกันซักหน่อย อย่ามาพูดอะไรแบบนี้เลย นายไม่รู้อะไรซักหน่อย " ชายหนุ่มว่าพลาง เดินเลี่ยงไปผลิกปลาที่อยู่ในเตาย่าง

.... พวกฉันแค่..... ไม่ได้คุยกันมาซักพักเท่านั้นเอง....
.....ไม่ได้จะเลิกอะไรเสียหน่อย........

คิโยโนบุ จัดการเสริฟ อาหารเช้าให้คนที่บอกว่า กำลังหิวจัดการจนหมด เจ้าของห้องได้แต่นั่งดูอีกฝ่ายกินอยู่ห่างๆ
"กินเสร็จแล้ว ก็กลับไปได้แล้วนะ" คิโยโนบุว่า "เดี๋ยวพ่อนาย รู้ว่า มาอะไรถึงบ้านฉัน จะมาลงที่ฉัน ต้องออกจากงานอีก "

....แค่นี้ก็กลุ้ม จะบ้าอยู่แล้ว....

" เย็นชาจังแฮะ ... ถึงว่าคุณถึงมีปัญหากับหมอนั่น "มามิยะรวบตะเกียบอย่างอารมณ์ดี แล้วดื่มน้ำ
"เย็นชา?... นายจะมารู้อะไรกัน นายก็เป็นแค่เด็กนั่นล่ะ.... " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล หันมามองหน้า ขึ้นเสียง ใส่อีกฝ่ายอย่างลืมตัว

....ฉันน่ะเหรอ เย็นชา.....
....ฉัน...เย็นชา......

"ฉันเย็นชาตรงไหนกัน..." ก่อนจะพึมพำออกมาอย่างช่วยไม่ได้
" ไมรู้ดิ .. ไว้ผมเป็นแฟนคุณแล้วผมจะบอก เอาล่ะๆ อิ่มแล้ว ไปล่ะ "มามิยะ ตัดบทแล้วลุกขึ้นก้มหัวให้เล็กน้อย
" พรุ่งนี้เจอกันที่ยิมนะ แฟนคุณทำกับข้าวอร่อยดี ไปล่ะ "มามิยะโบกมืออย่างกวนๆ สองทีแล้วเดินออกจากห้องไป
"......................." คิโยโนบุมองแผ่นหลังของเด็กหนุ่มนั้นเดินจากไป "นึกจะมาก็มา...จะไปก็ไป....นายคิดว่านายเป็นใครกันแน่" คิโยโนบุ ขยี้หัวด้วยความหงุดหงิด พฤติกรรม และการกระทำที่เอาแต่ใจ และไม่ค่อยจะเห็นแก่หน้าใครนี่ทำให้เขารู้สึกเหมือน เห็น คนรักในสมัยก่อน แต่ถึงจะหงุดหงิดเล็กๆ กับ การเข้ามา...ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ของมามิยะ คิโยโนบุ ก็อดที่จะคิดถึงคำพูดของอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ดี

"เย็นชา........ ฉันเนี่ยนะ " 

ตลอดทั้งวัน คิโยโนบุได้แต่ นั่ง คิดอยู่กับคำๆนั้น เขาไม่เข้าใจ ว่ามันเป็น เพราะเขาเย็นชา อย่างนั้น หรือ เรื่องแบบนี้มันถึงเกิดขึ้น จนกระทั่ง เจกลับมาในตอนดึกของคืนนั้น
" ยังไม่นอนเหรอ? "หนุ่มผมยาวถามอย่างแปลกใจเมื่อคนรักของเขายังคงนั่งดูโทรทัศน์อยู่แบบนั้น

"ฉันเย็นชาเหรอ... จุน"
" หือ? "เจครางในคออย่างงงๆขณะที่เดินไปเปิดตู้เย็นรินน้ำเย็นๆมาดื่มซักแก้ว
"ฉัน...ทำอะไรที่เป็นการเย็นชา ใส่นายรึเปล่า... นายถึง... ต้องออกมานอนข้างนอกแบบนี้ นายโกรธอะไรฉันรึเปล่า... " คนที่นั่งอยู่ตรงทีวี ขยับหันหน้าไปถาม สีหน้าดูกังวลกับสิ่งที่กำลังพูดถึงไม่น้อย
" คนที่โกรธมันคือนายไม่ใช่เหรอ? แต่ก็ช่างเถอะ นายมาถามแบบนี้อยากได้คำตอบแบบไหนกัน? "
"โกรธ?... ตอนนั้นมัน... ฉันเหนื่อยฉัน... ไม่ได้โกรธนาย ฉันแค่พยายามบอกให้นาย หยุด" คิโยโนบุมองหน้าของอีกฝ่าย "ก็เท่านั้น.... แล้ว...นายก็เดินออกมาจากห้อง...ไม่ได้กลับเข้าไปอีก...แล้วอยู่ๆเราก็แทบจะไม่ได้คุยกัน " เทรนเนอร์หนุ่มกอดแขนของตนเองแน่น"แล้วนายก็ทำหน้าเหมือน คิออะไรบางอย่างอยู่ตลอด... ฉันไม่กล้าถาม มีคนบอกว่า  ฉันเย็นชา ฉันเลย ถามนายว่า มันเป็นเพราะฉันเป็นแบบนั้นหรือเปล่า "
" ฉันไม่รู้ว่านายกำลังเครียดเรื่องอะไรคิโย.. นายดูจะ ไม่ค่อยพอใจกับอะไรที่มันเป็นอยู่ ฉันเองก็ไม่รู้จะทำยังไง "เจถอนหายใจ เขายังคงยืนอยูตรงนั้น ราวกับว่าตอนนี้พวกเขาได้ขีดเส้นกั้นไม่ให้เข้าใกล้กันมากเกินไปทั้งๆที่อยู่ห้องเดียวกัน และเป็นคนรักกันแท้ๆ
"ฉันเครียดเรื่อง ที่นาย ไม่ได้พูดกับฉัน... ฉันสงสัยว่า มันอาจจะเป็น เพราะเรื่องของเด็กมามิยะนั่นรึเปล่า "
" ...........................  "เจไม่ตอบอะไร ท่าทางของอีกฝ่ายทำให้คิโยโนบุถอนหายใจ
"เพราะฉันซิ่นะ... "
" ไม่ใช่หรอก .. ไม่ใช่ความผิดของนายหรือใครหรอก "เจถอนหายใจ
"ก็ถ้าไม่ใช่ เพราะฉันแล้ว....พวกเราเป็นอะไรไปกันแล้วล่ะ... " คิโยโนบุพูดขึ้นเบาๆ
" นายอยากจะให้ฉันทำยังไง " เชฟหนุ่มถอนหายใจ
"ฉันทำอะไร...ผิดไปรึยังไง...บอกกันไม่ได้รึไง " คิโยโนบุ เงยหน้าขึ้นถามอีกฝ่าย "ฉันแค่ไม่ชอบที่มันเป็นแบบนี้... ไม่คิดหรือไงว่า เรา... ไม่เหมือน คนรักกัน...."
" ในตอนนี้นะ .. แค่รักมันไม่พอหรอก คิโย ..  "เจตอบกลับมา" แน่นอนว่าฉันรักนาย .. แต่เราพร้อมที่จะอยู่ด้วยกันแน่แล้วเหรอ? "

"ฉัน... ไม่รู้.... มันอาจจะต้องปรับปรุง..." คิโยโนบุมองหน้าของอีกฝ่าย "ฉันก็ไม่ได้เพอร์เฟค ที่ผ่านมา ฉันเครียดทั้งเรื่องของเราเรื่องงาน ... ตอนนี้ฉันมีงานแล้ว...ฉันคิดว่ามันอาจจะดีขึ้น " ชายหนุ่มพูดไปตามตรง เขาพอรู้ตัวว่าที่ผ่านมาเขาอาจจะควบคุมตัวเองไม่ได้ในหลายๆเรื่อง เขาเกร็งไปหมดกับการมาอยู่ร่วมกับอีกฝ่ายในสถานะแบบนี้

" เด็กนั่นน่ะเหรอ? "หนุ่มผมยาวถาม "งานของนาย " ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง
"งานฉัน คือทำงานให้ ที่ฟิตเนสของพ่อเด็กคนนั้น " คิโยโนบุตอบทันควัน
" แล้วเลิกงานนั่นใช่ด้วยรึเปล่า? กินข้าวกับมันทุกเย็นน่ะ "ชายหนุ่มถามเสียงเรียบ พยายามข่มอารมณ์ที่อาจจะเกิดขึ้น
"....มันไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้นนี่...." คิโยโนบุตอบ "นาย..ไม่พูดกับฉัน เพราะ หึง เด็กคนนั้นรึไง"

" นายไม่ยอมนอนกับฉัน "ชายหนุ่มบอกไปตรงๆ " นั่นก็เป็นเรื่องหนึ่ง ที่ฉันคิดว่า นายเบื่อที่จะอยู่ด้วยกัน " เจตอบแต่คราวนี้เหมือนจะเบนสายตาหนีไปอีกทาง
"ไม่ใช่ว่าฉันเบื่อนาย..." คิโยโนบุ เดินเข้าไปหาอีกฝ่าย "ฉัน...เหนื่อย ฉันบอกแล้ว ไม่ใช่หรือยังไง กัน.... วันนั้นฉันเหนื่อยมาก"ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน มองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง "แล้วอีกเรื่องนึงที่นาย คิดว่า ฉันเบื่อคืออะไร..มันยังมีเรื่องอื่นอีกไหม ... "
" แล้วนายล่ะ? อยากจะบอกอะไรกับฉันไหม? "เจถามอีกฝ่ายแทน
"ฉัน... ไม่มี..." คิโยโนบุตอบเสียงเบา "นายถามฉันแบบนั้น คิดว่า ฉัน ปิดอะไรจากนาย รึยังไง "
" เปล่า..หมายถึง นายคิดว่าฉัน มีอะไรที่ไม่ดีรึเปล่า? "เจรีบบอก
".....นาย.....ไม่ชอบพูดความรู้สึกของนาย หรือ แชร์ เรื่องบางเรื่องกับฉัน นายเก็บอะไรไว้คนเดียว... กับเรื่อง บนเตียงที่บางที นายก็ไม่ฟังฉันเลยว่า ฉํน...อยาก หรือไม่อยาก.... " คิโยโนบุนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นมา

" โอเค..ฉันยอมรับ "เจตอบกลับมาอย่างง่ายดาย
"แล้ว... นายแยกห้องกับฉันนี่เพราะเรื่องอะไร... เพราะเรื่อง ของเด็กนั่น เรื่องที่ฉันไม่นอน กับนาย อย่างนั้นเหรอ... จุนฉันไม่อยากให้พวกเราเป็นแบบนี้นะ... มัน...น่าเสียดาย ถ้าเราต้องเป็นแบบนี้ " น้ำเสียงของชายหนุ่มฟังดูเจ็บปวดไม่น้อย "หรือความรักมัน... ช่วยอะไรไม่ได้... อีกแล้ว?"
" ไม่ใช่ว่าเรารักกันไม่พอหรอก คิโย.. ฉันในตอนนี้น่ะ .. คิดว่า เราไม่พยายามจะปรับตัวเข้าหากันเลยต่างหาก "เจเองก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม พื้นที่ระหว่างเขาทั้งสองก็ยังคงมีอยู่เท่าเดิม
"... ..............." คำพูดของอีกฝ่ายทำให้คิโยโนบุคิดมันเป็น จริง ไม่น้อยเลยทีเดียวจนกระทั่งตอนนี้อาหารบางจานของอีกฝ่ายเขาก็ยังทานไม่ได้เหมือนทกที  "เราทำอะไรกับเรื่องนี้ไม่ได้เลยหรือยังไง "มือเรียวยื่นไปแต่ก็ไม่กล้าที่จะจับมือของอีกฝ่ายเข้ามา...
" แล้วนายคิดจะทำยังไง  "เจก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมทั้งๆที่ถามไปแบบนั้น
"ฉัน..จะพยายามทำตัวให้ดีขึ้น ถ้านาย... ไม่ชอบที่ฉันไปกับเด็กนั่น ฉัน...ไม่รับงานนี้ก็ได้... เรื่องเงินเดือนลดลงฉันไม่ว่า.. แล้ว...เรื่องอื่นๆ ก็ด้วย " คิโยโนบุ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอ้อนวอนอีกฝ่ายอยู่ มันน่าขันในใจไม่น้อย แต่... เขาแค่ไม่อยากให้ต้องเลิกกันเหมือนอย่างที่ มามิยะ พูดเอาไว้

....ไม่เป็นแบบนั้นหรอก... ไม่มีทาง...

" อื้อ..งั้นก็ดีแล้วล่ะ ฉันเองก็จะพยายาม "เจยิ้มบางๆ แล้วเดินเข้าห้องนอนไปโดยที่เปิดประตูห้องเอาไว้แบบนั้นคิโยโนบุอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แต่มันเป็นเพราะความโล่งใจ เขาเดินไปหยิบหมอนกับผ้าห่มกลับมาให้อีกฝ่าย
"นายลืมหมอน... " คิโยโนบุ พูดก่อนจะเดินตามอีกฝ่ายเข้าไปด้านใน


....................................to be con

[lasom]

วันนี้ตั้งใจว่าถ้ายังไม่มากะจะอ่านของเก่าอีกรอบ แต่แฮะๆๆมาพอดี
เย้ๆๆๆยอมพูดกันแล้ว เอาใจช่วยอยู่ตั้งนาน ว่าแต่เดินตามเข้าห้อง อิอิNC

[ordkrub]

เครียดจังครับ อุตส่าห์ฟันฝ่ามาด้วยกันแล้ว อย่ายอมให้มาพังง่ายๆนะครับ

[LalaBam]

อ้า
เรื่องนี้
เศร้าอีกแล้วนะ
 

[yayee2]

พึ่งเข้ามาอ่านวันนี้เอง อ่านจนทันแระ ใช้เวลานานเหมือนกัน
ก็ดีนะ เรื่องนี้ได้เห็นมุมมองอีกมุมหนึ่งของการอยู่ร่วมกันของคนสองคน
ตอนนี้คนอ่านเองก็รู้สึกอึดอัดกับสองคนนี้เหมือนกัน แล้วก็อยากรู้ว่า เขาทั้งสอง
จะคลี่คลายสิ่งที่กำลังหม่นๆมัวๆนี่อย่างไร (ตรงนี้แหละที่ชวนติดตาม)

[lasom]

ม่ะมาหรอตะเอง

[goldfishpka]

@@@Writer's Talk@@@
ขอโทษนักอ่านทุกๆคนจริงๆค่ะที่พีจังไม่ได้มาอัพ
พอดีว่าต้องไปเยี่ยมยายที่ต่างจังหวัดค่ะ ไม่มีอินเตอร์เน็ต
มือถือก็เปิดเว็บไม่ได้ (กำลังว่าจะเปลี่ยนใครมีรุ่นไหนแนะนำ ราคา ไม่เกิน หกพัน วานบอก)

ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์นะคะ ระหว่างที่หายหน้าไป เห็นบางคนตามอ่านจนทันต้องขอขอบคุณจริงๆค่ะ
เอาล่ะ เรามาต่อกันเลยดีกว่านะคะ ขอบคุณคนอ่านทุกคนอีกครั้งค่ะ
.....................................


คิโยโนบุไปทำงานในเช้าวันใหม่ด้วยความรู้สึกที่ดีกว่าช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา สิ่งที่เขาต้องทำคือพยายามทำตัวให้ดีขึ้นปรับตัวเองให้มากขึ้น และที่สำคัญ คงเป็น การพยายามอยู่ห่างๆ มามิยะเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่อาจจะตามมา
 
"วันนี้ ทำตามตารางนี้ก็แล้วกันนะ เดี๋ยวฉัน จะออกไปดูคนอื่นหน่อยนะวันนี้เทรนเนอร์น้อย..." เขาพูดไปอย่างนั้นทั้งๆที่วันนี้เทรนเนอร์มาครบแทบจะทุกคน

มามิยะหันไปมองหน้าอีกฝ่ายเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ว่าอะไร เด็กหนุ่มร่างสูงอ่านตาราง แล้วเดินไปเล่นเครื่องออกกำลังกายเหล่านั้นด้วยตัวเอง ซึ่งเป็นดรื่องที่ไม่ควรทำด้วยตัวเองเลย

"เฮ้... อย่าไปเล่นพวกนั้นเองซิ่... " คิโยโนบุ หันมามองแล้วเห็นว่าอีกฝ่ายเดินไปหาอุปกรณ์ยกน้ำหนัก "ทำแค่ส่วนแรกของตารางก็พอ ส่วนที่เหลื่อของหนักๆ นั่นเดี๋ยว จะมาช่วยทีหลังนะ ระหว่างรอก็พักไปก่อน แต่ส่วนแรกต้องครบเซ็ทนะ"
" ก็วันนี้คุณไม่สนใจผมนิ ก็ ไม่เป็นไร ทำเองได้ .. เดี๋ยวเกิดแขนหักอะไรไป คุณค่อยคุยกับพ่อเอาเองละกัน "มามิยะ ยักไหล่ทำเหมือนไม่สนใจ แต่นั่น เขากำลังขู่อีกฝ่ายอยู่
"เฮ้ย... แบบนั้นได้ไง..." คิโยโนบุอุทาน "มามิยะ... นายขู่ฉันเหรอ"
" ถ้างั้นก็อย่าออกไปดูคนอื่นดิ คุณเป็นเทรนเนอร์ "ของผม" ไม่ใช่เหรอ? "เด็กหนุ่มยักคิ้ว กวนประสาทอีกฝ่าย เหมือนทุกครั้งที่เจอกัน
"......นายจะทำร้ายตัวเองเหรอ.... " เทรนเนอร์หนุ่มพยายามที่จะสงบสติอารมณ์ในห้องที่พวกเขาเข้ามาใช้นั้น ไม่ค่อยจะมีคนเพราะในช่วงเวลานี้ของวัน จะไม่ค่อยมีตารางของใครมาเล่นเวทกันมากนัก ดวงตาสีน้ำตาลนั้นมองหน้าของอีกฝ่ายเหมือนกับจะถามว่า...กล้าเหรอ...
 
" คุณว่าผมโง่แบบนั้นเหรอ? "มามิยะหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วเดินไปที่เครื่องออกกำลังกาย
"เปล่าฉันไม่ได้ว่านายโง่...นายแค่... คิดอะไรแผลงๆ แล้วก็คงจะทำตัวเองเจ็บตัวเหมือนทุกที... " ชายหนุ่มพูดพลางเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของอีกฝ่าย "ถ้าจะให้ฉันอยู่ดู ก็คงจะขออยู่ดูวินาทีนั้นล่ะนะ " ชายหนุ่มว่าพลางเดินออกไปจากห้อง....

.................................


" งั้น วันนี้จะไปกินข้าวเย็นที่ไหนกันดีล่ะ? "มามิยะถามขึ้นมาลอยๆ ขณะที่วางเวทยกน้ำหนักลงที่เดิมเมื่อการฝึกของวันนี้จบลง
"ไม่ล่ะ...ฉันต้องรีบกลับ " คิโยโนบุเอ่ปฏิเสธทันควัน
" กลัวหมอนั่นจะเข้าใจผิดรึไง? "เด็กหนุ่มถามขึ้นมา " ว่าแต่มันจะมีเวลามาเข้าใจผิดเร้อ..งานก็ออกจะยุ่ง "
"จะมีเวลาหรือไม่ ฉันก็ไม่อยากให้เขาต้องมาเข้าใจอะไรผิดๆ ... ฉันแค่ทำงาน... ฉันอยากให้มันเป็นแค่นั้น..." คิโยโนบุ รู้ดีว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดนั้นจริงมากทีเดียว แต่...ต่อให้จุนจะไม่ได้มารับรู้อะไรด้วย เขาก็ไม่อยากจะมีความลับมาปิดบังอะไรคนรักอีก"ฉันจะไม่ไปกินข้าวกับนายอีก..."
" แสดงว่าหมอนั่นเกิดระแวงผมขึ้นมาเหรอ? "ดูเหมือนนั่นจะทำให้มามิยะชอบใจไม่น้อยเลยเขาลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดหน้าพลางถามไปด้วย
".........มันไม่ใช่เรื่องของเด็กหรอก..." คิโยโนบุตัดบท ก่อนจะเดินเลี่ยง อีกฝ่ายจะออกไปจากห้อง ยิ่งคุยกับเด็กหนุ่มคนนี้ ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนถูกหยอกล้อ... มันน่าขายหน้ามากเลยทีเดียว

" ถ้าทำได้ก็ดีซิ "มามิยะพูดกับประตูห้องหลังจากอีกฝ่ายเดินออกไปแล้ว

.................................

คิโยโนบุ กลับมาบ้าน ด้วยความเหนื่อยอ่อน เขายัง ต้องใช้พลังงาน มากกว่าเดิม ทุกครั้งในการรับมือกับเด็กหนุ่มจอมกวนคนนั้น ไหนจะยังต้องคอยรับฟังปัญหาของลูกค้าอีกหลายๆคน แม้ว่าเขาจะเป็นที่ปรึกษาให้กับคนอื่นๆได้ค่อนข้างดี แต่สำหรับตัวเขาเองแล้ว กลับไม่มีใครให้ปรึกษาด้วยซักเท่าไร เพราะคนรักของเขา ก็แทบจะไม่มีเวลาให้กันนัก หลังจากวันที่บอกกันและกันว่า จะปรับปรุงตัว จุนดูจะมีงานเข้ามามากขึ้นกว่าตอนที่ห่างเหินกันคราวนั้นด้วยซ้ำไป

เมื่อกลับมาถึงบ้าน พวกเขาทั้งสอง คนก็เหนื่อยเกินกว่าจะ พูดอะไรกันทั้งนั้น มันกลับเข้าไปสู่ บรรยากาศ น่าเบื่อเดิมๆที่เคยเป็น คิโยโนบุ ถอนหายใจบ่อยครั้งขึ้น และบางครั้งก็ลืมตัว เผลอแสดงท่าทีแบบนั้น ต่อหน้าคนที่ดูจะอยากให้พวกเขาทั้งสองคนเลิกกันเหลือเกินอย่างมามิยะ

"เฮ้อ...."
" ถอนหายใจบ่อย แก่เร็วนะ  "เด็กหนุ่มแซวอีกฝ่ายแล้วหัวเราะ ก่อนจะถือวะสาสะ ตบบ่าของเทรนเนอร์" เมื่อก่อน คุณออกจะดูดีกว่านี้ที่โรงเรียนไม่ใช่รึไง "
"..... ฉัน...ก็ยังดูดีอยู่หรอกน่า" คิโยโนบุ ปัดมือของอีกฝ่ายออก "แล้วทำครบเซ็ทแล้วรึยังไง... " เพราะว่ามัวแต่เหม่อทำให้ ลืมที่จะนับไปเลย ว่า อีกฝ่าย ยกไปกี่ครั้งแล้ว
" ครบแล้ว .. ว่าแต่กลับไปแล้วไม่มีคนกินข้าวด้วย ไม่อร่อยหรอกนะ "มามิยะบอกแล้วเริ่มชวนอีกฝ่ายกินข้าวเย็นอีกแล้ว
"ฉันจะกินอร่อยหรือไม่อร่อย มันก็... ไม่ใช่เรื่องของนายไม่ใช่รึไง " คิโยโนบุมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง "นายเองก็หัดกินข้าวที่บ้านบ้างเถอะ " คิโยโนบุหลบสายตาที่มองมา "เอ้า รีบๆ ยกต่อได้แล้ว ไม่งั้นไม่ครบเซ็ทอีกนะ เดี๋ยวต้องออกกำลัง กล้ามเนื้อท้องอีก "เทรนเนอร์หนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะหันไปอีกทาง เขารู้สึกแปลกๆ เมื่อเห็นแววตาที่อีกฝ่ายมองมา มันทำให้เขารู้สึกว่าเห็นภาพจุนสมัยก่อนซ้อนทับอยู่กับแววตาของอีกฝ่าย แต่ก็ต้อง ขมวดคิ้วอีก กับ ความคิดของตัวเอง ทำไมเขาจะต้อง มองเห็นเด็กคนนี้ซ้อนกับภาพของคนรักในอดีต ทำไมเขาจะต้องหลบสายตา

.... เพราะว่า เด็กคนนี้เหมือน จุนรึยังไงกัน...

คิดได้แบบนั้นก็รีบ สะบัดความคิดนั้นออกจากหัว


"ไม่ ไม่ ไม่ "คิโยโนบุพึมพำกับตัวเอง ...ฉันไม่ได้จะหลงใครเพียงเพราะแค่ว่าเหมือนจุนซักหน่อย.... "โอเค วันนี้ พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน " คิโยโนบุ พูดขึ้นเมื่อหมดเวลา ในการฝึกให้กับอีกฝ่าย ชายหนุ่มเก็บ ผ้าขนหนู กับขวดน้ำ และ ชาร์ตในการจดสถิติ "เฮ้อ ไปอาบน้ำ แล้วกลับบ้านดีกว่าเรา ไปล่ะนะ ... " ก่อนที่มามิยะจะได้พูดอะไรต่อ คิโยโนบุ ก็เดินออกไปเสียแล้ว

.........................................


"กลับมาแล้ว... "

เสียงชายหนุ่มผมสีน้ำตาลดังขึ้นที่หน้าประตูบ้าน รองเท้าที่ถอดวางอยู่ทำให้รู้อีกคนกลับมาถึงที่ห้องแล้ว
"จุน?...กลับมาแล้วเหรอ" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเดินสะโหลสะเหลไปที่โซฟา ก่อนจะทิ้งตัวลง นอนลงไป กับ โซฟา "เหนื่อยชะมัด "
" อืม เหนื่อยก็ไปอาบน้ำสิ  "เจเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำ และผ้าขนหนูที่เช็ดผมของตัวเองให้หมาดๆกลิ่นหอมของแชมพู และอาฟเตอร์เชฟนั้นชวนให้ชื่นใจไม่น้อยเลย
"อ้าว...อาบน้ำแล้วเหรอ กำลังจะชวนไปอาบพอดี" คิโยโนบุยิ้ม ก่อนจะยื่นมือออกไปให้อีกฝ่ายช่วยดึงให้ลุกขึ้น กลิ่น หอมกับผมที่เปียกชื้น ทำให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
"กลับมาเร็วนะวันนี้... รอแป๊บนะ เดี๋ยวออกมา กินข้าวด้วย "
" นึกว่ากินมาแล้วซะอีก "หนุ่มผมยาวดึงมือของอีกฝ่ายให้ลุกขึ้น แล้วดันหลังให้เข้าห้องน้ำไป " ฉันกินมาแล้ว แต่จะทำอะไรไว้ให้กินละกัน "
"ก็ฉันรีบกลับมากินข้าวพร้อมกับนายเลยนะ.... "ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่นานนักก็กลับมาพร้อมกับ ชุดนอนสบายๆ กับผ้าขนหนูที่วางพาดอยู่บนบ่า เขาเองก็สระผมเหมือนกัน
"หิว" คิโยโนบุ เดินลากเสียงออกมา จากห้องนอน เห็นร่างสูงยืนอยู่ในห้องครัวก็แกล้งเดินเข้าไปใกล้ "โห พ่อครัวในชุดคลุมอาบน้ำ~"
" ก็บอกว่ากินมาแล้ว .. เอานี่ไปแล้วกัน ของง่ายๆนะ "เจยื่นอาหารจานเดียวอย่างยากิโซบะให้อีกฝ่าย  แล้วเอากะทะไปล้าง เช็ดครัวให้เรียบร้อย
"อร่อยยยย" คิโยโนบุยิ้มร่า ก่อนจะรีบ จัดการอาหารเย็น จนหมดใน เวลาเพียงไม่นาน"อื่มแล้วครับ" ชายหนุ่มว่าพลาง เอาจานไปล้าง
 
"จุน?...ทำอะไรอยู่น่ะ " คิโยโนบุถามขึ้นหลังจากล้างจานเสร็จก่อนจะเดิน กลับมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งอยู่ที่หน้าทีวีเหมือนทุกที
" ก็ดูซีรี่ส์ ช่วงนี้ CSI miami ออกได้พักนึงแล้วนี่ "เจหันมาทางอีกฝ่ายเล็กน้อย แล้วหันไปดูโทรทัศน์ต่อ
"อ้อ...เลือดสาดนั่นน่ะเหรอ...นั่งดูด้วยได้ป่ะ" คิโยโนบุ ถามก่อนจะนั่งลง ใกล้ๆกับอีกฝ่าย
" ไหนว่าเหนื่อย? "เจถามอย่างแปลกใจกับท่าทางของอีกฝ่าย ไหนจะตัวที่นั่งติดกับเขา ทั้งๆที่ปกติก็รักษาระยะห่างพอสมควร
"ก็... เหนื่อย แต่... ไม่รู้ซิ่... "ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ

....ฉันแค่กำลังกลัวว่า นายจะหายไป....
....แล้วเด็กนั่นก็.....
....จะแทรกเข้ามาให้ได้ล่ะมั้ง....

" งั้น ไป"นอน" ไหม? "อยู่ๆ เจก็หันมาสบตาอีกฝ่าย ด้วยความหมายที่พวกเขาเข้าใจกันดีมืออีกข้างก็กดรีโมท ปิดโทรทัศน์ทันที
"ก็...ถ้านาย.... ไม่ว่าอะไร...." ชายหนุ่มพยักหน้าลงช้าๆ มือแกร่งนั้นดึงมืออีกฝ่ายให้เดินเข้าไปในห้องนอน

.................................

น่าแปลกเหลือเกินที่แม้ว่า การกระทำนั้นจะเร่าร้อน คิโยโนบุกลับดูจะล่องลอยหายไปเป็นพักๆ มือเรียวที่ไล้ กับผิวแกร่งของชายหนุ่มร่างสูงนั้น กำลัง เปรียบเทียบกับร่างของใครอีกคนที่เขาได้ใกล้ชิดด้วย

....ไหล่....ดูจะหนากว่าแล้วนะ.... เมื่อก่อนปิดเทอมยังไม่....ตัวขนาดนี้เลย...
...มือ...จุนใหญ่กว่านิดหน่อย....

ความคิดแบบนี้ดำเนินไปพร้อมกับเสียงครวญครางเบาๆ ที่เกิดขึ้นทุกครั้ง ที่ร่างสูงสัมผัส กระตุ้นเร้า จวบจนความรู้สึกวามหวามนั้นผ่านพ้นไป

.....ทำไม.....

มือเรียวจับใบหน้าของร่างสูงมามองอย่างพิจารณา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนดูสับสนไม่น้อย

...ทำไมฉันต้องคิดเปรียบไปแบบนั้นด้วย....
...ฉันขอโทษ....

ก่อนจะดึงอีกฝ่ายลงมาจูบ ริมฝีปากบางสั่นระริก เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ซึ่งเจเองก็โอบร่างนั้นเข้ามาหาตัว รับรสจูบนั้นอย่างยาวนาน พอๆกับการมีอะไรกันครั้งนี้ ยาวนานเหลือกเกิน อาจจะเพระาห่างหายไปนาน ก็ได้ แต่แทนที่จะได้พูดอะไรออกมาอีก เชฟหนุ่มกลับเหนื่อยเกินไปที่จะพูดอะไรกับคนรัก เขาแทบจะนอนทั้งๆที่อยู่ในกายของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ

"นอนเถอะ..." เสียงนุ่มเอ่ยแผ่วเบาที่ข้างหู ก่อนจะจูบเบาๆที่ขมับ มือเรียวไล้เบาๆ กับเส้นผมยาวที่เปียกชื้น ก่อนจะโอบร่างอีกฝ่ายให้ลงนอนตะแคง
แล้วโอบอีกฝ่ายเอาไว้ราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไป

...ฉันเองก็กลัวว่าเราจะหายไปจากกันและกัน....

คิโยโนบุคิดแบบนั้น ก่อนจะหลับตาลง...อย่างน้อยเขาก็พยายามจะข่มตาให้หลับ

.............................................

วันรุ่งขึ้นคิโยโนบุดูอารมณ์ดีกว่าทุกวัน เสียงฮัมเพลงดังขึ้นในล็อกเกอร์ของเทรนเนอร์ที่เพิ่งจะมาถึง คิโยโนบุเตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ก็ต้องชะงักเล็กน้อย กับ ร่องรอยที่หลงเหลืออยู่บนแผ่นอก

....จุนเอ้ย.... ทำซะทั่วเลย....

คิโยโนบุหัวเราะก่อนจะรีบเอาเสื้อวอร์มมาสวมทับ เสื้อกล้ามสีดำที่ใส่อยู่ทันที มือเรียวคว้าชาร์ตจดสถิติมา เตรียมพร้อมรับมือกับ ลูกค้าทุกคน และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนที่จะต้องมาเทรนในตอนเย็นของทุกวัน
 
" โย่ "มามิยะทักเทรนเนอร์ที่หลังๆ มาช้ากว่าเขาซะแล้ว
".....โย่....." คิโยโนบุเบ้หน้าก่อนจะทำท่าล้อเลียน "วันนี้มาแต่วันเลยนะ..."
" คุณมาช้าไปห้านาที ต่างหาก " มามิยะถอดเสื้อวอร์มออก เหลือเพียงเสื้อกล้ามกับกางเกง เผยให้เห็นแผ่นอกที่มีกล้ามขึ้นมา และไหล่ที่แข็งแรงขึ้น ต่างจากวันแรกๆที่เข้ามาเทรนจริงๆดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองร่างนั้นที่เขาคิดนึกเปรียบเทียบกับชายผู้เป็น เจ้าของหัวใจของเขาในตอนนี้
"จะลองวัดไหมล่ะ รอบอกน่ะ" ด้วยภูติผีวิญญาณร้ายตนไหนกันที่ดลใจให้คิโยโนบุเสนอออกไปเช่นนั้น...แต่มันเป็นเพราะความอยากรู้ ที่อาจจะเรียกได้ว่าดำมืดที่หลบเร้นอยู่ในซอกหลืบของหัวใจของเขาเอง

" เอาสิ .. ก็ดี "มามิยะทำท่าจะถอดเสื้อกล้ามออก " ต้องถอดด้วยใช่มั๊ย? "
"เอ่อ...ก็ตามสะดวก...เดี๋ยวนะไปเอาสายวัดก่อน" ชายหนุ่มละสายตาออกจากแผ่นอกของอีกฝ่าย แล้วเดินไปอีกทาง

...ไม่ ไม่ ไม่ หมอนี่ไม่ได้ คล้ายจุนซักหน่อย ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ...
...แล้วตอนนั้นฉันคิดอะไรแบบนั้น ทั้งๆที่ จุนก็ยังอยู่บนตัวฉันได้ยังไงกัน.....

"โอเค ยกแขนๆ" คิโยโนบุ เดินกลับมาพร้อมกับสาย ที่จะใช้วัดขนาดกล้ามเนื้ออกของอีกฝ่าย
" ยุ่งยากชะมัด "มามิยะบ่นเบาๆ แต่ก็กางแขนออกทั้งสองข้าง
"ก็นะ...." คิโยโนบุพึมพำ ก่อนจะคล้องสายวัดรอบตัวอีกฝ่าย จนเหมือนจะกอดอีกฝ่ายเอาไว้ ชายหนุ่มขยับตัวถอยออกมาเพื่อก้มลง อ่านตัวเลข
"เอ่อ.. ใหญ่กว่าเดิม...2นิ้ว.... " สัมผัสของลมหายใจที่อก เพราะคนวัดนั้นตัวเล็กกว่าเขา ทั้งๆที่อายุมากกว่าตั้งสิบกว่าปี ทำให้มามิยะก้มลงมองหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะเริ่มนับในใจ

..1..2..3...

ให้ทันกับจังหวะที่เทรนเนอร์หนุ่มเงยหน้าขึ้นมาพอดีกับที่เขาก้มหน้าลงไป..สัมผัสกับริมฝีปากได้รูปนั้นแผ่วเบา เกินกว่าที่จะเรียกว่าจูบ..เด็กหนุ่มแสร้งทำหน้าตกใจก่อนจะถอยหลังออกมาทันที

..............................................to be con

[lasom]

หวั่นไหวได้ไงเนี้ยคิโยจังเนี้ย น่าจับมาตีก้นจริงๆๆ

[ordkrub]

คิโย อย่าใจแตกนะ

[goldfishpka]

@@@Writer's Talk@@@

มาดูกันนะคะว่า...จะใจแตกไหม

///////////////////////////////////////

..1..2..3...

ให้ทันกับจังหวะที่เทรนเนอร์หนุ่มเงยหน้าขึ้นมา พอดีกับที่เขาก้มหน้าลงไป..สัมผัสกับริมฝีปากได้รูปนั้นแผ่วเบา เกินกว่าที่จะเรียกว่าจูบ..เด็กหนุ่มแสร้งทำหน้าตกใจก่อนจะถอยหลังออกมา ทันที


"............"คิโยโนบุนิ่งไปครู่หนึ่งกับสัมผัสแผ่วผ่านนั้น ใบหน้าสวยแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ "เอ่อ... เมื่อกี้วัดถึงไหนนะ อกใช้ไหม..." คิโยโนบุว่าพลาง จดตัวเลขลงไป
"36 นิ้ว.... ผู้ชายอกสามศอกเหมือนกันนี่เรา" พูดพลางก็หัวเราะแก้เขินเมื่อครู่
" แล้วคุณวัดตัวเองได้กี่นิ้วล่ะ? ท่าทางจะน้อยกว่าผม เห็นๆ "มามิยะเองก็ทำเป็นพูดเรื่องอื่นเช่นกัน ..... แต่คิโยโนบุคงไม่ทันสังเกตหรอกว่าเขายิ้มอย่างได้ใจไปเมือ่ครู่แล้ว..
"ก็คนมันพยายามได้แค่นี้ล่ะ... กล้ามเนื้อมันโตให้ได้แค่นี้ ..แต่ก็ธรรมชาติดี สูงขนาดันจะเพาะไปถึงไหน...เดี๋ยวก็ได้ก้ามปูกันพอดี" คิโยโนบุหัวเสียเล็กน้อย เพราะเจอ พูดเรื่อง ตัว อีกแล้ว "เอ้า เอาไปวัดเอง ดีกว่า..." คิโยโนบุว่าพลาง ยื่นสายวัดให้กับอีกฝ่าย "จะวัดอะไรก็วัด แขน ขา... "
" จริงๆแล้วนะ ผมว่า แบบนี้คุณก็ดูดีแล้วนิ มีกล้ามมากไป มันจะไม่เข้ากับหน้าน่ะ ฮะ ฮะ "มามิยะเริ่มแซวอีกฝ่าย เป็นการปิดฉากที่จะทำให้เขาถูกเอาผิดได้ว่า จูบ คนๆนี้ไป
"โทษทีที่เกิดมาหน้าตาดี ไปเลย ไปวิ่งต่อเลย เชิญที่ลู่วิ่งได้...แล้วนี่ก็ตารางที่เหลือ ทำจนครบล่ะ "
" อ้าว .. ไม่อยู่รอล่ะ วันนี้น่ะ.. "เด็กหนุ่มทำหน้าผิดหวัง
"...รอ...รอก็ได้ จะนั่งดู " คิโโนบุว่า พลาง นั่งลงกับ เก้าอี้ ตรงข้างๆ ลู่วิ่ง ของอีกฝ่าย มือปลด ซิปเสื้อวอร์มลง เพราะอากาศ ที่ร้อนมากขึ้น
" ก็ถอดออกซี่ เสื้อนั่นน่ะ "เด็กหนุ่มชี้ไปที่เสื้อวอร์มของอีกฝ่าย
"เออ...นั่นซื่นะ " ด้วยความลืมตัว ชายหนุ่มดึงเสื้อวอร์มออกเหลือเพียง เสื้อกล้าม "ว่าแต่แอร์นี่เร่งได้ไหมเนี่ย..." ชายหนุ่มบ่นก่อนจะ เดินไปเร่งแอร์ให้เย็น ขึ้นอีกคิโยโนบุเดินกลับมานั่งที่เดิมพึ่งแอร์เย็่นฉ่ำ สบายใจ มือขางหนึ่งเลิกเสื้อขึ้นให้ผิวได้สัมผัสกับอากาศเย็นโดยตรง "เฮ้อ.........."
 
เด็กหนุ่มมองสิ่งทีปรากฏอยู่ตรงหน้า เขาคงจะอารมณ์ดีกว่านี้ถ้าไม่ได้เห็นรอยแดงประปรายบนแผ่นอกนั้น เด็กหนุ่มขึ้นวิ่งบนเครื่องออกกำลังกายเร็วขึ้นและเร็วขึ้น โดยที่ไม่พูด ไม่จาอะไรเลยจังหวะ ที่ดังอยู่บนลู่วิ่ง ทำให้เทรนเนอร์ ต้องแปลกใจแล้ว ลุกขึ้นไปดู

"เฮ้ยๆ จะรีบวิ่งไปไหนน่ะ.... ใจเย็นๆซิ่... " หากแต่มามิยะไม่ได้สนใจ เขาวิ่งเร็วขึ้น และเร็วขึ้นอีก"มามิยะ...ช้าลงหน่อย...นายจะเจ็บตัวนะ... " คิโยโนบุ ยกมือขึ้นพยายามจะห้ามอีกฝ่าย แต่เมื่ออีกฝ่ายยังวิ่งไม่หยุดอยู่อย่างนั้น เขาก็๋ไม่มีทางเลือกนอกจากกดปุ่มปิดเครื่อง ทันที "เฮ้...ฟังกันบ้างซิ่ เดี๋ยวก็ได้เจ็บ ตัวหรอก "

" ก็ดีสิ.. "เขาตอบกลับมา แล้วมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง

.....แค่ไม่อยากจะแพ้หมอนั่น .... จะเจ็บตัว หรืออะไรก็ช่าง ..

"นายนี่ท่าจะบ้าไปแล้ว เป็นอะไรเนี่ย... " คิโยโนบุมองหน้าของอีกฝ่าย "ทำตัวขึ้นๆลงๆ ...เป็น คนแก่ไปได้"
" วันนี้ .. คุณไปกินข้าวกับผมนะ "สิ่งที่มามิยะพูดออกมากลับไม่เกี่ยวกับที่อีกฝ่ายต่อว่าแม้แต่น้อย
"ฮะ?...อะไรนะ...มามิยะ ฉันบอกแล้ว ไม่ใช่ เหรอ ว่า ฉันจะไม่ไปกินข้าวกั้บ นายอีก "
" คุณไปไม่ได้เหรอ? .... วันนี้ของทุกปี ไม่เคยมีใครอยู่กับผมเลย "เด็กหนุ่มห้มหน้าลงแล้วเดินลงจากเครื่อง
"อะไรอีกล่ะ...พูดเหมือนจะอ้อน...ไม่เห็นเหมือนนายเลย" คิโยโนบุขมวดคิ้วเล็กน้อย แม้จะคิดว่า มัน อาจจะเป็นอีกมุขหนึ่งที่อีกฝ่ายสรรหามาแกล้งเขาอีกก็ได้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหาแล้วลูบหัวอีกฝ่ายเบาๆ "เป็นอะไร... "
" วันนี้เป็นวันที่ผมทำให้แม่ผมตาย "ช่วงแขนของมามิยะ กอดคนที่ลูบหัวเขาไว้ทันที  " วันนี้ของทุกปี พ่อจะไม่ยอมมาให้ผมเห็นหน้าเลยซักครั้ง พ่อลืมไม่ลงว่าผมเกิดมาแล้วทำให้แม่ตาย "คำพูดที่ได้ยินนั้นทำให้ คนฟังพูดอะไรไม่ออก
"มามิยะฉัน....ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี...... " ในใจก็นึกไปถึงพ่อของตัวเอง เขาทำชายสูงวัยคนนั้นใจสลาย...เขาอาจจะตายไปจากความทรงจำของผู้เป็นพ่อแล้วก็เป็นได้ มือเรชียวเลื่อนมาแตะไหล่กว้างนั้นก่อนจะบีบเบาๆราวกับอยากจะส่งผ่านความรู้สึกบางอย่างไปให้
" งั้นวันนี้ คุณจะอยู่กับผมได้ไหม?..จะเป็นคนแรกที่อยู่กับผมในวันเกิดได้ไหม? "มามิยะสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
"เอ่อ....แต่....ฉํน.... "แม้อยากจะบอกปฏิเสธ สายตาเว้าวอนแบบนั้น คงจะมองเขาด้วยความผิดหวังแน่ ถ้าเขา บอกว่า "ไม่" ในวันเกิดแบบนี้  "ฉัน...ไปได้แค่ไม่เกิน 3 ทุ่มนะ "  เท่านั้นเองที่ทำให้มามิยะยิ้มร่าแล้วดึงอีกฝ่ายออกไปจากห้องเทรน
" งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเลย "
"อ่ะ...เฮ้ย .... เปลี่ยนเสื้อผ้า เปลี่ยนเองได้หรอกน่า จะลากไปไหนเนี่ย "คิโยโนบุโวย ก่อนจะ ดึง มือออกมือของอีกฝ่าย "ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้า นายก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้านายไป "
" โอเค งั้นเจอกันที่รถคุณ  "พูดจบเด็กหนุ่มก็เดินออกจากห้องเปลี่ยนเสือ้ผ้าไปทันที

"เฮ้อ............" คิโยโนบุถอนหายใจยาว ...ครั้งที่นานที่สุดในรอบวันก็ว่า ได้ เพราะสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้นในสมองของตัวเขาเอง

...ไม่น่าเชื่อว่า ฉันจะคิดอะไรบ้าๆ กับอีแค่การวัดตัวให้หมอนั่น....

ความคิดเปรียบเทียบ ร่างนั้นกับเจซึ่งเป็นคนรักดูจะเกิดขึ้นบ่อยขึ้นในวันนี้  "แล้วยัง....จูบนั้นอีก " แม้ว่าจะทำเป็นไม่ได้สนใจ แต่เขารู้สึกได้ถึง สัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปาก แผ่วผ่านราวไม่ได้ตั้งใจ ..."หมอนั่นขอโทษนี่นะ คงไม่ไได้ตั้งใจหรอก "

....................................................

"โห...ดูเหมือนวันนี้ จะทำอะไรเร็วไปหมดเลยนะ" เทรนเนอร์หนุ่มเอ่ยทักเมื่อเดินสะพายเป้ใส่อุปกรณ์ ลงมา ถึงที่จอดรถก้เห็นว่า เด็กหนุ่ม ร่างสูงมายืนรออยู่แล้ว
"ว่าไง จะไปกินที่ไหนล่ะ" มามิยะเดินไปหาเจ้าของรถแล้วแบมือขอกุญแจ
" ผมพาไปละกัน "คิโยโนบุ มองหน้าของอีกฝ่าย อย่างไม่ไว้ใจนัก
"ไม่ล่ะ "ในมือถือกุญแจเอาไว้ หลวมๆ หมุนไปมาในมือ
" ไหนๆผมก็ขอให้คุณอยู่เป็นเพื่อนแล้ว อาหารก็สั่งแล้ว โต๊ะก็จองแล้ว ไหนจะเค้กอีก ... เพิ่มหน้าที่ขับรถอีกซักอย่างจะเป็นไรไปล่ะ เอามาเถอะน่า "เด็กหนุ่มยื่นมือมาแย่งกุญแจรถจากมืออีกฝ่าย
"จัดเตรียมไว้หมดเลย... ไม่ใช่ว่า วางแผนหลอกเอาฉันไปแกล้งอีกนะ...มามิยะ..." คิโยโนบุพูดทีเล่นทีจริง ก่อนจะยอมปล่อยให้อีกฝ่ายเดินไปที่รถพร้อมกับกุญแจ "ขับดีๆล่ะฉันยังไม่อยาก โดน ตำรวจจับ ไปพร้อมๆกับนาย"

........................................................


มามิยะขับรถพาอีกฝ่ายไปถึงที่หมาย ในเวลาไม่นาน น่าแปลกอีกเช่นกัน ที่เขาไม่ยอมพูดอะไรกับคิโยโนบุเลย จนกระทั่งมาถึงสถานที่ที่เขาจองเอาไว้ ทั้งโต๊ะ อาหาร และเค้ก

...โรงแรมที่เจทำงานอยู่...

"....มามิยะ....นาย..คิดอะไรอยู่น่ะ..." คิโยโนบุถามขึ้นทันทีที่รถเลี้ยวเข้ามาจอดที่จอดรถของโรงแรม สถานที่นี้มีอะไรเกิดขึ้นมากมาย ทั้งเรื่องดี เรื่องไม่ดี มักจะเป็นอย่างหลังมากกว่า มันทำให้เขาไม่อยากจะมาเยือนที่นี่ซักเท่าไน นัก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อรู้ว่าวันนี้ จุนมีงาน จนถึงดึกเลยทีเดียว
" ก็กินข้าว ฉลองวันเกิดไงครับ ทำไมเหรอ? "เด็กหนุ่มหันมาถาม สีหน้านั้น แสดงออกมาว่า .. แปลกใจ..
"คือ...ถ้าเป็น ที่นี่คงเข้าไป...ไม่ได้มั้ง...ฉัน... " คิโยโนบุกำมือแน่นด้วยความอึดอัดใจ เขารับปากอีกฝ่ายไปแล้ว แต่ก็รู้นิสัย คนรักดีว่า คงหึงจนลมออกหูทำเอาทะเลาะกันอีกแน่ อีกอย่างเขาบอกจุนไว้แล้วว่า จะพยายาม ห่างเด็กคนนี้เอาไว้

...แต่ดูเหมือนว่าอะไรๆจะ เป็นไปในทางตรงกันข้าม...

" แต่ผมจองโต๊ะที่นี่ไว้แล้ว ไหนจะอาหาร ไหนจะเค้ก .. แล้วคุณก็ตกลงแล้วนะว่าจะมากับผม "มามิยะทำหน้าซึมลงไปทันที เห็นสีหน้าแบบนั้น ก็ยิ่งรู้สึกแย่... เสียงถอนหายใจดังขึ้น ก่อน ที่จะเปิดประตูรถ

"หวังว่าที่นั่ง ที่นายจองไว้ จะไม่เด่นสะดุดตาใครนะ" มามิยะส่ายหน้าไปมาแรงๆแล้วยิ้มอย่างดีใจก่อนจะคว้าแขนอีกฝ่ายให้เดินตามเขาไป ยังห้องอาหารของโรงแรม และโต๊ะที่จองไว้ก็ไม่ได้เป็นที่สะดุดตานัก....


บริเวณระเบียงกว้างของโรงแรมที่ทำให้เห็นสวนสวยแบบญี่ปุ่น บริเวณทางเดินที่ฝังไฟสีนวลตาเอาไว้กับพื้นได้พาให้ทั้งสองคนไปถึงโต๊ะที่จองเอาไว้


"เอ่อ...นี่มาเป็นเพื่อนนะ มามิยะ อย่าคิดอะไรไปไกลล่ะ" ชายหนุ่มเปรยขึ้นก่อนจะนั่งลง
" ครับๆ มาก็ดีแล้วล่ะ "มามิยะรีบบอกก่อนจะหันไปบอกพนักงาน " เอาอาหารมาเลย "
".... "คิโยโนบุ มองตาม พนักงานที่เดินจากไปเล็กน้อย เขาหวังว่า คนที่อยู่ในครัว จะไม่นึกพิสดารอะไรออกมาถามแขกตามโต๊ะว่าได้อาหารครบไหม


.................................................


" ขอพักหน่อยนะ " เชฟหนุ่มบอกกับเชฟคนอื่นๆเมื่อเก็บกวาดวัตถุดิบบนโต๊ะเตรียมอาหารเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเดินออกมานอกครัว เพื่อไปยังระเบียงใกล้ๆ ในเวลาค่ำๆแบบนี้ ที่ระเบียงแห่งนี้ ลมเย็นๆ อากาศบริสุทธิ์ช่วยให้เขาคลายเครียดจากการทำงานและเรื่องอื่นๆได้มากเลยทีเดียว

"หนีมาพักเหรอ ขี้โกง..." มือเรียวตบลงบนบ่าของร่างสูง กลิ่นนมเนยนั้นฟ้องมาแต่ไกลว่าเป็นใครที่เดินตามมา หญิงสาว ผมหยักโศกรวบผมเรียบร้อยภายใต้ชุดสีขาว
" สูบบุหรี่น่ะ  "เจยื่นซองบุหรี่ขึ้นมาก่อนจะใช้ปากคาบมันออกมามวนหนึ่งแล้วใช้ซิปโป้จุดที่ปลายมวน เขาสูดควันพิษนั่นเข้าไปแล้วพ่นมันออกมา" เป็นไง? "
"ออเดอร์เยอะ... วันนี้ ก็มีสั่งเค้กพิเศษเข้ามา.. แค่ทำตามเมนูทุกวันนี่ก็จะแย่แล้วยังมีออเดอร์เข้ามาอีก...เหนื่อย" อาการิว่าพลาง เท้าแขนลงกับระเบียง ก่อนจะขยับหมุนคอไปมา
" กลิ่นนมเนยแบบนั้นน่ะ อยู่ห่างๆผมไว้จะดีกว่า เดี๋ยวติดกลิ่นไอ้นี่เข้าไปนะ  "ชายหนุ่มบอกติดตลก แล้วมองออกไปนอกระเบียง ฝั่งตรงข้ามจากที่เขาอยู่นั้น คือ ห้องอาหารที่มีบริเวณระเบียงสวย เหมาะแก่การชมวิว ในตอนกลางคืน


...แต่สิ่งที่ทำให้เขาต้องมองนิ่งนั่นก็คือ...


"มองอะไร......" อาการิมองตาม ก่อนจะหันไปมองตามอีกฝ่าย
"นั่นมัน......." หญิงสาวหันไปมองหน้าของ ชายหนุ่มร่างสูง

บุหรี่มวนนั้นยังคงแผดเผาตนเองอยู่ระหว่างนิ้วชี้และนิ้วกลางของเชฟหนุ่ม ยาวนานพอๆกับที่เขาเห็นว่าคนรักของเขามาที่นี่กับ เด็กนั่น .. มามิยะ... และมีรอยยิ้ม อย่างที่เขาไม่ได้เห็นมานานแล้วเถ้าบุหรี่ตกลงกับหลังมือของชายหนุ่ม แต่ดูเหมือนเจจะไม่รู้ตัว

"จุน...เดี๋ยวก็ไหม้มือหรอก " มือเรียวปัดบุหรี่ออกจากมือของอีกฝ่าย " เป็นอะไรรึเปล่า " หญิงสาวยกมือของอีกฝ่ายขึ้นมาดูด้วยความเป็นห่วง

สายลมเย็นพัดผ่านมาจากด้านนอก คิโยโนบุหันมองไปยังทิศทางนั้น ก่อนที่จะหยุดสายตานิ่ง เมื่อมองออกไปล้วพบว่ามีใครยืนอยู่ตรงนั้น ชายที่ได้ชื่อว่าเป็น คนรักกำลังยืนอยู่กับหญิงสาวที่ตัวเขาเองทำให้เธอเป็นคนเสียใจ  มือเรียวกับมือแกร่งนั้น กอบกุมมือของกันและกันเอาไว้ และดวงตาคมนั้นก็มอง...จ้องมองตรงมา อย่างไม่กระพริบตา

ท่าทางของคนที่มากับเขาทำให้มามิยะมองตามไปทันที และสิ่งที่เขาเห็นก็ทำให้เขาต้องขยับ ออกจากที่นั่งข้างๆคิโยโนบุแต่มันช่วยอะไรไม่ได้อีกแล้ว

.............................................


เจจับมืออาคาริออกเบาๆ ก่อนจะดึงมือของหญิงสาวให้เดินตามเขาไปทันที ภาพนั้นทำให้รู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างในตัวแตกสลายไป ไหล่ทั้งสองข้างลู่ลง ลมหายใจถูกปล่อยออกมายาวราวกับหมดเรี่ยวแรง

"....ฉัน...ทำเรื่องไม่ดีอีกแล้วซิ่นะ...."
" รีบๆตามไปสิ "มามิยะบอก พร้อมๆกับเค้กวันเกิดที่จุดเทียนจำนวน 18 เล่มถูกถือเข้ามาที่โต๊ะ" เอ่อ.. ไปสิครับ "เด็กหนุ่มไม่รู้จะพูดยังไง

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน มองเปลวเทียนที่สั่นไหวนั้น ก่อน จะกำมือแน่น

...ไปก็ไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้แล้วล่ะ...

"เป่าเทียนกันดีกว่า...วันเกิด...ครบสิบแปดของนายทั้งทีนี่นา... "เสียงที่พูดนั้นสั่น แตกต่างจากรอยยิ้มที่พยายามปั้นขึ้นบนใบหน้า
" เป่าพร้อมกัน "เด็กหนุ่มบอก "  อย่างน้อยคุณน่าจะรู้สึกดีขึ้น "
"นายก็...อธิษฐานด้วยล่ะ" ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหลับตาลง แล้วเป่าลมออกไปพร้อมๆกับอีกฝ่าย เทียนทั้งสิบแปดเล่มดับลงพร้อมกัน แสงไฟที่เคยสว่าง ดับวูบลง ทิ้งให้ทั้งสองคนอยู่ในความมืด ที่ทางร้านอาหาร ดับโคมไฟให้

...เลิกกันซะ...

มามิยะนึกในใจก่อนจะลืมตาขึ้นหันไปหาอีกฝ่าย

...กลับมาเถอะ....

คิโยโนบุคิดในใจ

" คุณอฐิษฐานว่าไงน่ะ? " เขาถามแต่คำสุดท้ายนั้นออกจากปากพร้อมกับริมฝีปากที่แตะกับอีกฝ่ายอย่างบังเอิญ ชายหนุ่มที่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเด็กหนุ่มแต่ก็ต้องหยุดเมื่อริมฝีปากของเขาแตะกับริมฝีปากของอีกฝ่าย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองหน้าของเด็กหนุ่มนิ่ง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนแฝงความสับสน กับเรื่องที่เกิดขึ้น และเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้า ทำไมเขาถึงต้องใจเต้นรัวในขณะที่ คนรักของเขาก็เพิ่งจะเดินจากไปเมื่อครู่นี้

" อะ..โทษ "มามิยะขยับออกมาเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ถอยออกมาเสียทีเดียวชายหนุ่มผมสีน้ำตาลไม่ได้พูดอะไรตอบดูเหมือนว่า จิตใจของเขาจะล่องลอยไป

...มากับคนอื่นแล้วยังจูบ...
....เขาคงไม่ยกโทษให้หรอก.....

และเมื่อคนที่เขาขอโทษไม่ได้กลบเกลื่อนหรือลีกหนีอย่างทุกครั้ง เด็กหนุ่มวัย 18 อย่างมามิยะจึงทำใจกล้าเข้ามาแตะริมฝีปากกับอีกฝ่ายอีกครั้งแผ่วเบานุ่มนวล ราวกับจะปลอบใจซึ่งคำปลอบนั้น ได้รับการตอบสนองรับโดยริมฝีปากที่เม้มเบาๆตอบกลับมา ความเจ็บในใจไม่ได้หายไปแต่กลับยิ่งเพิ่มมากขึ้น แต่ริมฝีปากนั้นก็ไม่ได้ละออกห่าง มือเรียวนั้นกำแน่นบนหน้าตักปล่อยให้ปลายลิ้นนั้นล่วงล้ำเข้ามา มือเรียวปละไหล่บางกระตุกเล็กน้อยด้วยความตกใจ ก่อนจะแตะเบาๆที่ใบหน้าคม สัมผัสนุ่มอุ่นทำให้รู้สึกประหลาด ทั้งๆที่อยากจะเลิก อยากจะถอนริมฝีปากออก แต่กลับขยับไม่ได้และสุดท้าย มามิยะ โช ก็ช่วงชิงจูบเร่าร้อนจากเทรนเนอร์หนุ่มของเขาได้สำเร็จ
 
" ผมเสียใจ...ขอโทษ "เขาบอกหลังจากละริมฝีปากออก มือนั้นแตะผิวแก้มของคนอายุมากกว่าเบาๆ
"ฉัน....ก็เหมือนกัน.... " คิโยโนบุพูดก่อนจะมองก้อนเค้กที่วางอยู่ตรงหน้า

...คงจะเป็นฝีมือเธอคนนั้นซิ่นะ...
....คงจะกำลังคุยกันอยู่ซิ่นะ....

"ฉันจะขับรถไปส่งนาย ที่บ้านก็แล้วกันนะ "


..........................................................to be con

[lasom]

เอาเข้าไป จัดมาเลยอีกกี่เรื่องก็จัดมา เฮ้ออออออออออออ
ตะเองสะกดคำผิดหลายคำเหมือนกันนะ ง่วงหรอ

[goldfishpka]

ถึงผู้อ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ...
พีจังขอลากิจในการโพสต์นิยายไปซัก สี่ วันค่ะ
ต้องไปเชียงใหม่ค่ะ มีพรีเซ็นต์ (ซึ่งยังไม่ได้เตรียม....กรรมละ)

จึงแว่บมาบอกด้วยประการฉะนี้

[goldfishpka]

@@@writer's talk@@
กลับมาจากเชียงใหม่แล้วค่ะ
ขอโทษที่ทำให้รอนานนะคะ

แล้วความจริง อยากจะบอกว่าคอมพิวเตอร์ของพีจังสภาพไม่ค่อยดี นึกจะเปิดติดก็ติดขึ้นมาซะดื้อๆ
(เป็นโรคบลูสกรีนค่ะ กำลังจะส่งซ่อมในเร็ววัน ...) ดังนั้น ถ้าหากว่าในช่วงนี้ไม่ได้อัพ อย่าแปลกใจนะคะ
คอมมันบ้าๆน่ะค่ะ )

ป.ล. เค้กที่เชียงใหม่ อร่อยโฮกกกก.....
และแน่นอนคิดถึงคนอ่านมากๆเล้ยยยย
//////////////////////////////////////////////////////////////////


"ฉันจะขับรถไปส่งนาย ที่บ้านก็แล้วกันนะ "

ตลอดทางที่กลับไปยังบ้านของเด็กหนุ่ม หรืออีกนัยหนึ่งคือสถานที่ทำงานของคิโยโนบุทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันเลย จนกระทั่งรถคันนั้นมาจอดที่หน้ามิยะฟิตเนส

" นี่... "เด็กหนุ่มเริ่มเปิดปากขึ้นมาก่อน
"หืม?" คิโยโนบุหันไปมองเมื่อดึงเบรคมือขึ้น แสงไฟหน้ารถทอดยาวออกไปบน ถนนหน้าตัวอาคารที่มืดมิด
" คุณรู้แล้วใช่ไหม? ..คุณรับมันไปแล้วด้วย ความรู้สึกของผมน่ะ "เด็กหนุ่มหันมามองหน้าอีกฝ่าย " ผมชอบคุณ  " คำพูดของอีกฝ่ายนั้นไม่เหมือนกับ เด็กนักเรียน ...คนตรงหน้านี้ไม่ใช่เด็กหนุ่มอีกต่อไป แต่พูดออกมาด้วยความรู้สึกของผู้ชายที่โตแล้วคนหนึ่ง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ไม่กล้า สบตาของอีกฝ่าย
 
"ฉัน...คงจะรับมันมา...ก็จริง...แต่...ฉันคงตอบอะไรให้นายไม่ได้ มามิยะ"
" ผมไม่อยากได้คำตอบ  คุณก็แค่ไม่ยอมตอบผมเป็นคำพูดก็แค่นั้น "มามิยะ เปิดประตูรถก่อนจะหันกลับมามองหน้าเทรนเนอร์หนุุ่ม ผู้ที่เคยเป็นอาจารย์ของเขาเอง " จำไว้ว่า คุณเองก็จูบตอบผมเหมือนกัน "เขาสบตาอีกฝ่ายนิ่ง  " ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเกิด "พูดจบก็ลงจากรถแล้วปิดประตูเดินเข้าไปในบ้านทันที

....คุณเองก็จูบตอบผมเมือนกัน....

คำพูดของ มามิยะ ดังก้องอยู่ในหัว คิโยโนบุเหมือนถูกกระชากออกมาจากความสับสน และทำให้รู้สึกตัวเขามัวแต่คิด และเสียใจกับภาพของชายหนุ่มร่างสูงที่เดินไปกับหญิงสาวคนนั้น จนความรู้ผิดชอบชั่วดีกับการตอบรับการกระทำของเด็กหนุ่มนั้นถูกบดบังไปจนหมด
 
"....แม้จะตอบ มันก็เพราะสับสน...... ฉัน...ขอโทษ" คิโยโนบุพูดเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะออกรถไป

.....ฉันขอโทษ....จุน....[/i]

...................................


เมื่อขับรถกลับมาถึงที่อพาร์ตเม้นท์ คิโยโฯบุเห็นเมื่อเปิดประตูเข้ามาว่า ไฟถูกเปิดทิ้งเอาไว้

"จุน..... " เขาเอ่ยขึ้นเมื่อผลักบานประตูเข้าไปอย่างแรง แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อ ไม่เห็นรองเท้าของอีกฝ่ายอยู่ที่หน้า ประตูเหมือนอย่างทุกที ไม่มีเสียงทีวี มีเพียงแค่ความ ว่างเปล่าที่ถูกทิ้งเอาไว้ ใต้แสงไฟที่เปิดทิ้งเอาไว้เท่านั้น  "จุน....? " ชายหนุ่มเดินเข้ามา มองซ้ายขวาประตูห้องนอน ถูกเปิดทิ้งเอาไว้แต่มืดสนิท เมื่อหันไปที่ห้องครัวไม่มีอาหารที่ทำเตรียมไว้ บนโต้ะมีเพียงกระดาษแผ่นเล็กๆวางอยู่เท่านั้น บางอย่างในใจของชายหนุ่มผมสีน้ำตาล หล่นวูบลงไปที่ปลายเท้า เขาเดินไปที่โต้กินข้าวนั้นแล้วหยิบกระดาษ แผ่นนั้น ขึ้นมาดู

ไม่ต้องโทรหา  ยังไม่พร้อมจะคุย  แล้วจะกลับมาเอง

ขอโทษ

เจ

ลายมือของเชฟหนุ่มยังคงเรียบง่าย ลงเส้นหมึกชัดเจนไม่มีความลังเลในการเขียนแม้แต่น้อยเช่นเดิม มือเรียวข้างที่ว่าง ค่อยๆควานหาพนักเก้าอี้ ดึงมันออกจากใต้โต้ะ ก่อนที่ค่อยนั่งลง ราวกับหมดเรี่ยวแรง มือข้างที่ถือกระดาษโน้ตแผ่นนั้นเอาไว้เกร็งเข้าหากันแน่น จนกระดาษยับยู่มาตามแรง คิโยโนบุฟุบหน้าลงกับโต้ะ ที่เคยมีทั้งรอยยิ้มและความมึนตึงในความสัมพันธ์ที่ผ่านมาในระยะเวลาไม่กี่เดือนของคนสองคน

.......ฉันขอโทษ.....จุน......ฉันผิดเอง.....

ค่ำคืนผ่านไปด้วยความเปล่าเปลี่ยว เตียงที่เคยนอนกันสองคนไม่เคยกว้างขนาดนี้ ยิ่งเมื่อคิดได้ว่าการกระทำของตัวเองนั่นแลที่เป็น ต้นเหตุทำให้อีกฝ่ายจากไป คิโยโนบุลืมตาตื่นขึ้นในตอนเช้าของวันใหม่ ขึ้นมาพบกับห้องที่มีแต่ความเงียบ ไม่มีเสียงกะทะกระทบกันเหมือนอย่างทุกเช้า ตู้เสื้อผ้า ที่มองไปนั้น ก็มีแต่เสื้อผ้าในส่วนของเขาที่เหลืออยู่ ชายหนุ่มถอนหายใจนับสิบครั้งกว่า จะกลั้นใจแต่งตัวไปทำงาน ...พยายามให้ทุกอย่างเหมือนเป็นปรกติ ทั้งๆที่รู้ว่า มันคงจะไม่เหมือนแบบเดิมอีกต่อไป

...ฉันทำอะไรลงไป กับความไว้วางใจของนาย...
....โอกาสที่นาย บอกว่า จะให้ฉันแก้ตัว.....
....ฉันทำมันพัง....ใช่ไหม....ความรักของเรา...


..............................................................


เวลาผ่านไป เกือบอาทิตย์คิโยโนบุแทบจะเรียกได้ว่า ไม่มีกระจิตกระใจจะทำงาน เขาไม่ได้เจอหน้ากับมามิยะ ด้วยอ้างว่ามีธุระและวานให้เทรนเนอร์คนอื่นไปดูแลแทน ในขณะที่เมื่อกลับถึงบ้านก็ดื่มเบียร์ แทนที่จะทานข้าว หลายคืนที่เขาหลับไปทั้งๆอย่างนั้น จนวันอาทิตย์ผ่านมาถึงเป็นวันหยุด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เขานอนเลยเวลาเพราะเป็นวันหยุดแต่อย่างใด....คิโยโนบุ...ไม่อยากจะลุกไปไหนเสียมากกว่า...

---ก๊อกๆๆ---

ประตูห้องถูกเคาะในบ่ายวันอาทิตย์นั้น เสียงวิ่งตึงตัง มาที่หน้าประตูก่อนที่บานประตูจะถูกกระชากเปิดออก

"จุน!!"

น้ำเสียงที่ตะโกนเรียกออกไปนั้นปะปนไปด้วยกับความรู้สึกหลากหลายจนแม้แต่ตัวเองก็ยังประหลาดใจ แต่แล้วเจ้าของห้องก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นชัดเจนว่าเป็นใครที่มาเยือนในยามบ่ายของวันอาทิตย์ ชายสูงวัยเจ้าของตำแหน่งผู้อำนวยการโรงเรียนมัธยมชื่อดัง...พ่อ...ของเขาเอง สภาพของลูกชายทำให้ผู้อำนวยการอิโนะอุเอะต้องมองนิ่งก่อนจะถาม

" จะไม่ให้เข้าไปหน่อยรึ? "

"อ่ะ...ขอโทษครับ..."ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนจะเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าขึ้น สองนิ้วกดบีบขมับหวังจะปลุกตัวเองให้ตื่นมีสติมากพอจะรับแขก  แต่เมื่อพาเดินเข้าไปในห้องรับแขก ก็ต้องรีบกวาดเก็บเอากระป๋องเบียร์ออกไปให้พ้น

"พ่อมากระทันหัน...ผมไม่ทันได้เก็บกวาด ขอโทษด้วย "
" อยู่คนเดียวรึ? "ผู้เป็นพ่อนั่งลงที่เก้าอี้โซฟา สภาพของลูกชายเขา โทรมไปมาก แน่นอนว่าเขาไม่เคยเห็นคิโยโนบุเป็นแบบนี้เลยตั้งแต่เด็้กคนนี้เกิดมา
"ครับ.... " ชายหนุ่มพูด ก่อนจะเดินไปยกน้ำชา มาให้กับอีกฝ่าย  "มีอะไรรึเปล่า ครับมาถึงนี่ "แม้จะไถ่ถามด้วยคำพูดที่ดูดีแต่น้ำเสียงกับสายตานั้นมีความ...เหนื่อยหน่าย...แฝงอยู่อย่างเห็นได้ชัด

....มาทำไมตอนนี้...จะมาเยาะเย้ยเหรอ....

" งานที่ทำอยู่เป็นยังไงบ้าง? " ผู้เป็นพ่อถามออกมา น่าแปลก ที่พอเขาเห็นลูกชายเป็นแบบนี้แล้ว ท่าทีที่เคยมีมาตลอดก็ค่อยๆหายไป เขารู้ว่าคิโยโนบุคงมีอะไรบางอย่างถึงได้กลายเป็นแบบนี้ "ก็....ดีครับ... พอกินพออยู่" คิโยโนบุตอบไม่ได้สบสายตา
" วันที่ไปลาออกน่ะ ลืมให้นี่มา " ผู้อำนวยการอิโนะอุเอะยื่นซองเอกสารซองใหญ่ให้ลูกชาย " เปิดสิ "

ชายหนุ่มเหลือบมองใบหน้าเรียบเฉยของชายสูงวัยอย่างไม่แน่ใจนัก คิโยโนบุ หยิบซองนั้น ขึ้นมาเปิดดู กระดาษปึกนั้นเป็นเอกสารประกอบ การสมัครเข้าเป็นอาจารย์ในโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่งในจังหวัดโอกินาว่า จังหวัดที่อยู่ทางใต้สุดของเกาะญี่ปุ่น...มันไกลมากจากภาคกลางที่เขาอาศัยอยู่ตอนนี้ ผู้เป็นลูกชายเงยหน้าขึ้นมองหน้าของพ่ออย่างไม่เข้าใจ

" ฉันไม่ได้บังคับแก แต่อยากให้แกลองอ่านดู คิโยโนบุ "ผู้เป็นพ่อสบตาลูกชายนิ่ง " นั่นเพราะแกตัดสินใจชีวิตตัวเองได้แล้ว  "

.......พ่อไม่ได้...........

"ครับ.... ผมจะขอเอาไว้ก่อน ถ้าตัดสินใจได้ยังไง.... ผมจะบอกให้พ่อรู้ครับ" ชายหนุ่ม เก็บกระดาษนั้นลงในซอง ก่อนจะเอามาวางไว้ข้างตัว
" งั้นก็ดี ..เอาล่ะ คงต้องกลับเสียที "ผู้อำนวยการอิโนะอุเอะลุกจากโซฟา
"พ่อครับ... "ชายหนุ่มลุกขึ้นตามอีกฝ่าย ไปที่หน้าประตู  ชายชราหันมาตามเสียงเรียก
"ตอนนี้อาจจะดูไม่เหมือน... แต่ผม... จะมีความสุข ให้ได้ครับ....ขอบคุณครับ" ชายหนุ่มยิ้มให้กับอีกฝ่าย ก่อนจะก้มลงต่ำ ในหัวใจรู้สึกได้ถึงความปรารถนาดีที่อีกฝ่ายหยิบยื่นมาให้ ในตอนนี้ที่เขารู้สึกเคว้งคว้างเช่นนี้ พ่อของเขาได้ยื่นมือเข้ามาอย่างถูกจังหวะเสียนี่กระไร ผู้เป็นพ่อพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องไป
เมื่อชายสูงวัย เดินจากไป คิโยโนบุ เดินกลับมานั่ง พร้อมกับหยิบเอกสาร นั้นขึ้นมาอ่าน ถ้าเขาได้งานนี้ เขาคงจะต้องไปอยู่ในสถานที่ไกลแสนไกล ไกลจากสิ่งแวดล้อมเดิมๆที่เขาเคยรู้จักมานานหลายปี และไกลจากคนที่เขารัก และถึงแม้ว่าอยากจะ โทรไปปรึกษา ก็ไม่สามารถทำได้ ชายหนุ่มคว้าปากกา กับตราประทับมากรอกรายละเอียดก่อนจะเซ็นต์ชื่อลงไปทันที

"ฉันเองก็ไม่ได้คิดจะหนี... แต่ถ้ามันจะทำให้ตัวฉันเข้าใจอะไรมากขึ้น ในชีวิตนี้... เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง ... ให้มากขึ้นกว่านี้ ฉันก็จะไป "

ชายหนุ่มถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เก็บเอาเสื้อผ้าลงใส่กระเป๋า เช่นเดียวกับของใช้จำเป็น ลงใส่กระเป๋าเก็บเรียบร้อย ก่อนจะวางกระเป๋าลงบนเตียง ที่ ทำเตียงเอาไว้เรียบร้อย ชายหนุ่มเดินเก็บขยะ ที่ทิ้งเอาไว้ให้เรียบร้อย ล้างจานจนสะอาดเอี่ยม ทุกอย่างเข้าที่ทางก่อนจะเช็ดมือแล้วเดินกลับมาหยิบกระเป๋ากุญแจรถกุญแจห้องเดินออกจากห้องไป คิโยโนบุ ขับรถไปที่มิยะฟิตเนสทันที

เขารู้ดีว่ามันเป็นวันอาทิตย์เขาอาจจะเจอกับตัวเจ้านาย หรือไม่เจอก็ได้แต่สิ่งที่เขาจะทำนั้น เขาคงไม่รอคำตอบอะไรจากเจ้านายอีกแล้ว หากว่าไม่เจอ เขาก็คงจะไม่สนอะไรอีกแล้ว เทรนเนอร์หนุ่มเดินเข้าไปที่ประตูหน้า ก่อนจะเคาะประตูหน้าออฟฟิศของผู้เป็นเจ้านาย
 
" เข้ามาสิ "มามิยะผู้พ่อเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารเมื่อลูกจ้างของเขาเดินเข้ามาภายในห้อง" อิโนะอุเอะ คุณมีอะไรรึเปล่า? "
"ผม......" ชายหนุ่มหายใจแรง มือเรียว ชื้นเหงื่อเล็กด้วยความรู้สึกตื่นเต้นอย่างประหลาด "ผมอยากจะ....มาขอลาออกครับ"ชายหนุ่มว่าพลาง มองหน้าของอีกฝ่าย นิ่ง เขาพยายาม จะทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาหมายความอย่างนั้นจริงๆ
" คุณมีปัญหาอะไรรึ? "ผู้เป็นเจ้านายถามอย่างแปลกใจ " รึมีปัญหากับเพื่อนร่วมงานคนไหน ? หรือเจ้า โช? "ลูกชายของเขาก็คือคนที่มามิยะสงสัยเช่นกัน
"เอ่อ.... คือว่า....คุณอาจจะไม่เคยทราบ หรืออาจจะทราบอยู่แล้ว ว่าผมกับลูกชายของคุณเคยมีปัญหากันมาก่อน เราทะเลาะวิวาทกัน แต่การที่ผมได้เทรนเขาก็ทำให้ผมได้เห็นอะไรหลายๆด้านในตัวเขาซึ่งมันเป็นเรื่องที่ดี และผมอยากคุณทราบว่า...มันไม่ได้เกี่ยวกับการที่ผมจะลาออกเลย " คิโยโนบุพูดนิ้วมือที่ประสานกันเอาไว้ที่หน้า่ตักไขว้สลับกันไปมา"ผมมีเรื่องอย่างอื่น ที่อยากจะทำ มากกว่านี้"

" ยังไงก็จะออกให้ได้ใช่ไหม...น่าเสียดายคนดีๆอย่างคุณจริงๆ "เจ้าของโรงยิมถอนหายใจ " ขอให้คุณโชคดี "
"ผมต้องขอโทษคุณด้วย ทีตัดสินใจอย่างกระทันหันแบบนี้ " คิโยโนบุ ก้มหัวลงต่ำให้กับอีกฝ่ายแสดงความเสียใจ  "ผม...ขอตัวนะครับ " คิโยโนบุว่าพลางเดินออกมาจากห้อง ทำงาน ไม่ได้ฝากข้อความอะไรไว้ให้เด็กหนุ่มร่างสูงผู้เป็นลูกชายแต่อย่างใด  แต่เมื่อเดินกลับมาที่รถก็พบว่าเด็กหนุ่มร่างสูงลูกเจ้าของสถานที่แห่งนี้ได้มายืนรออยู่แล้ว

"อ้าว... ว่าไง" คิโยโนบุพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
" ยังไม่ถึงเวลางานเลย คุณมาทำไมน่ะ? "เด็กหนุ่มถาม เขาจ้องอีกฝ่ายราวกับกลัวว่าเทรนเนอร์คนนี้จะหายไปไหน
".............ฉันจะไปแล้วล่ะ " คิโยโนบุยิ้มให้กับอีกฝ่าย พลางยกนาฬิกาขึ้นมอง "มันได้เวลาแล้ว... "
" ..จะไปไหน? "เด็กหนุ่มถามขึ้นมา " คุณไม่อยากเห็นผมแล้วใช่ไหม? " น้ำเสียงที่เอ่นถามออกมานั้นแสดงความหวั่นใจของมามิยะ โช ออกมาได้ในแบบที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

"นายเป็นเด็กดี...โช...." เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้ง ที่ คิโยโนบุเรียกอีกฝ่ายด้วย ชื่อต้น มือเรียวตบเบาๆลงบนบ่าของอีกฝ่าย ก่อนจะเลี่ยงเดินไปที่ประตูฝั่งคนขับ
"ถ้าทำดีกับ คนอื่นๆล่ะก็...นายคงเป็นที่รักมากกว่านี้แน่ล่ะ" ชายหนุ่มว่ามีรอยยิ้มจางๆระบายบนใบหน้าที่เพิ่งจะจัดการโกนหนวดเคราออกไป ได้ยินเช่นนั้นเด็กหนุ่มรีบไปขวางประตูรถเอาไว้

" ผมไม่ใช่เด็กแล้ว! "มามิยะมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสีเดียวกับเมื่อวาน สีหน้าของผู้ชายคนหนึ่ง " เป็นที่รักอะไรนั่นจากคนอื่น ผมก็ไม่ต้องการ  "

คิโยโนบุสูดหายใจเข้าลึก เพราะท่าทีนั้นของอีกฝ่าย ดวงตาสีน้ำตาล อ่อนมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง

"ฉันรับรู้...แต่....ฉันตอบไม่ได้.... "
" แล้วไง ยังไงคุณก็เลิกกับหมอนั่นแล้วไม่ใช่รึไง?! "มามิยะตวาดด้วยอารมณ์ ทำไมเขาจะไม่รู้เรื่องที่เชฟผมยาวคนนั้นอยู่ๆก็หายตัวไปจน คนที่เขาชอบมากที่สุดคนนี้ทำตัวแปลกได้เป็นอาทิตยๆ์ และก็รู้ดีเลยว่าคำพูดที่ตัวเองได้เอ่ยออกไปนั้น ตัวของเขาเองก็ทำร้ายจิตใจของคนที่เขารักไปเสียแล้ว

อีกครั้งที่เทรนเนอร์หนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกเหมือนกันจะระงับอารมณ์บางอย่างเอาไว้ คำว่า "เลิกกัน" เป็นอะไรที่เขาพยายามจะไม่คิดถึงตลอดหลายวันที่ผ่านมา

"นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า ฉันไม่รักเขา.... " ชายหนุ่มมองหน้าของอีกฝ่าย ก่อนจะดึงแขนให้เด็กหนุ่มหลบออกไปจากทาง แล้วก้าวขึ้นไปบนรถ ขับออกไป โดย ที่ เหลือบมองร่างสูงที่ดูจะเล็กลงเรื่อย เมื่อรถยนต์แล่นห่างออกมา

....ฉันทำนายผิดหวัง....มามิยะ.....
.....แต่ฉันคงไม่ขอโทษ..เพราะ คนที่ฉันต้องขอโทษ ไม่ใช่นาย....


................................................to be con

[goldfishpka]

คิโยโนบุ ขับรถไปตามทางหลวง ขึ้นทางด่วนมุ่งหน้า ออกนอกเมืองไปบนถนนที่ทอดยาวไปเรื่อยเหมือนจะไม่มีวันพบกับจุดสิ้นสุด เช่นเดียวกับที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้พบกับ คนรักของตัวเองอีกหรือเปล่า เขาแวะเข้าพักที่โรงแรมเล็กๆในตัวเมือง ในตอนดึกของวันนั้น เช้าวันต่อมาเขาขับรถออกไปที่โรงเรียนเก่า จอดรถและเดินเข้าไปดูในสถานที่เก่าๆที่เขาคุ้นเคย แม้จะดูเลือนลางในความทรงจำแต่ กลับเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆเมื่อได้สัมผัสกับพื้นทรายของสนามที่เคยออกแรงวิ่ง สัมผัสสายลมอยู่แทบทุกวัน

....จนวันที่ฉันได้คุยกันนายวันแรกนั่นล่ะมั้ง....

ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆให้กับตัวเอง ก่อนจะกลับขึ้นรถความทรงจำที่เพิ่มพูนมากขึ้นไปอีกเมื่อผ่านโรงพยาบาลที่ใช้ชีวิตอยู่เกือบสองเดือน ก่อนที่พ่อจะเป็นคนย้ายเขา ออกจากเมืองนี้ไป คิโยโนบุขับรถเรื่อยออกจากเมืองไปตามทางที่ดูจะเด่นชัดที่สุดในความทรงจำ เขาจอดรถที่ข้างทางเมื่อมองลงไป ที่ริมน้ำแล้วเห็นใครบางคน ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงและไหล่กว้างนั่งตกปลาอยู่ริมแม่น้ำ ผมสั้นสีดำถูกเซ็ทให้ตั้งขึ้นเข้ากับอากาศร้อนเป็นอย่างยิ่งและเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงยีนส์ขาดๆนั่นก็ดูคุ้นตาข้างๆตัวเขามีถังใส่ปลาที่ตกมาได้สองตัวที่ว่ายวนอยู่ในน้ำ อะไรบางอย่างพาขาของชายหนุ่มผมสีน้ำตาลให้ตรงไปบนก้อนหินริมแม่น้ำนั้น ก่อนจะเอ่ยทัก เมื่อรู้ว่าเสียงก้อนกรวดใต้ฝีเท้าคงจะปิดบังการมาถึงของเขาเอาไว้ไม่ได้

"จับปลาได้กี่ตัวแล้ว" ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆ กับอีกฝ่ายดวงตามองตรงไปอีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำที่ไหลเอื่อยๆ เสียงนั้นทำให้คนที่ตกปลาอยู่ต้องหันไปมองอย่างแปลกใจ แต่ถึงจะแปลกใจแค่ไหนเขาก็เลือกที่จะไม่ถาม
" ในถังนั่นแหละ "
"ฉัน... ขับรถมาเรื่อยๆ... รู้ตัวอีกที ก็เช็คอินที่โรงแรมตรงหน้าสถานีนั่นแล้ว..."คิโยโนบุพูดก่อนจะมองไปอีกด้านเห็นเต้นท์กางอยู่ไม่ห่างออกไปนัก "....ฮ่ะๆ สมกับเป็นนายจริงๆเลยนะ" มือเรียวหยิบหินก้อนหนึ่งขึ้นมาแล้ว ขว้างออกไปไกล  "ฉัน... "ชายหนุ่มก้มลงมองเห็นก้อนกลมอีกก้อนที่อยู่ในมือ " ขอโทษ"

เจโยนคันเบ็ดลงกับพื้นแล้วเทถังน้ำที่มีปลาว่ายวนอยู่ในนั้นสองตัวลงกับแม่น้ำ ก่อนจะเก็บของของตนทันที

"อ่ะ...จุน...."คิโยโนบุสะดุ้งกับ การกระทำของอีกฝ่าย ก่อนจะรีบลุกเดินตามไป แขนเรียวดึงมือของอีกฝ่ายเอาไว้แทบจะทันที "จะกลับแล้วเหรอ... "  ถึงจะถามไปอย่างนั้นแต่ในใจกลับคิดว่าไปอีกอย่าง

....โกรธฉันอีกแล้วเหรอ....

" ใช่ ไม่มีปลาให้กินแล้วนิ "ดวงตารีนั้นมองหน้าอีกฝ่านสลับกับมือที่จับมือเขาไว้
" ขอโทษ... " มือเรียวของคิโยโนบุปล่อยมือจากอีกฝ่ายแทบจะในทันที  "งั้นให้ฉันเลี้ยงข้าวนายแทนจะได้ไหมล่ะ... ไหนๆก็ได้เจอกันแล้วเรา...ไปกินอะไรกันดี" นั่นทำให้ชายหนุ่มผมดำต้องมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง อย่างตัดสินใจอยู่เกือบนาที

" นายเอารถมาใช่ไหม? ขับตามมาก็แล้วกัน " พูดจบก็แบกอุปกรณ์ตกปลาบรรทุกไว้หลังมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ที่เช่ามา
"เอ่อ...แล้วเต้นท์นี่ล่ะ?" คิโยโนบุว่าพลางหันไปมองเต้นท์ที่อีกฝ่ายกางเอาไว้
" ฝากไว้ที่รถนาย "เจตอบกลับมาง่ายๆ แล้วเก็บเต้นท์ให้เรียบร้อย
"งั้นฉันช่วยเก็บ... " คิโยโนบุรีบเดินไปช่วยอีกฝ่ายขนของไปเก็บที่ท้ายรถทันที

...................................

รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ถูกขับมาจนถึงร้านอาหารญี่ปุ่นขนาดกลางที่อยู่ไม่ห่างจากแหล่งธุรกิจในเมืองนี้นัก

Onoseya

คิโยโนบุเดินตามอีกฝ่ายเข้ามาด้านในซึ่งเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นขนาดกลาง ด้านหนึ่งของร้านเป็นเคาท์เตอร์มองลึกเข้าไปเป็นห้องครัว อีกด้านหนึ่งเป็นโต้ะเอาไว้บริการลูกค้า

"เชิญเลยค่า..... " เสียงหญิงสูงวัยดังขึ้นอย่างสดใสพร้อมกับร่างเล็กๆ ของเธอที่เดินมาในชุดกิโมโนดูเข้ากับบรรยากาศของร้าน
"อ้าว จุนพาเพื่อนมากินข้าวเหรอลูก"  เมื่อเห็นว่า คนที่เดินเข้ามาใหม่เป็นใคร รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งยิ้มกว้างขึ้นไปอีก
" อื้อ วันนี้ แม่ทำอะไรให้กินหน่อยสิ ผมเหนื่อยน่ะ "เจยักไหล่แล้วหันไปทางคนที่มาด้วย " คิโย..นี่แม่ฉัน "
"คุณแม่?....เอ่อ...ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผม อิโนะอุเอะ ครับ ต้องขอโทษนะครับ ที่มารบกวนกระทันหันแบบนี้ " ว่าพลางก็โค้งลงต่ำเรียกรอยยิ้มจากหญิงสูงวัยไม่น้อย
"โอ้ ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ นี่ครั้งแรกเลยนะที่จุนพาเพื่อนมาบ้าน... เอาไงดีล่ะจุน...พาเพื่อนไปนั่ง ที่ห้องสึบากิก่อนก็ได้วันนี้ไม่มีคนจองเอาไว้ หนุ่มๆจะได้คุยกันสะดวกหน่อยดีไหม เดี๋ยวแม่ จัดอาหารให้เด็กยกไปให้..."
" เอาแบบธรรมดาก็ได้นะแม่  "เจรีบบอกผู้เป็นแม่ " แต่เอาชุดจัมโบ้มาให้หมอนี่ก็แล้วกัน "
"เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอกครับผมขอชุดตามปรกติที่คุณแม่ทำก็ได้...." ถึงจะพูดไปอย่างนั้น แม่ของจุนก็ยกมือขึ้นมาตีไหล่
"จะมาเกรงจงเกรงใจอะไรกันล่ะ...อิโนะอุเอะคุง... เอาไปเป็นว่าไปนั่งรอก่อนไป เดี๋ยวแม่ยกไปให้นะ " ว่าพลางก็หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดิน กลับไปสั่งการที่ห้องครัว

แต่ยังไม่ทันจะไปถึงห้องสึบากิที่ว่า เสียงเจื้อยแจ็วของเด็กชายตัวเล็กก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่ลงมาจากด้านบนของร้านที่เป็นที่พักของสมาชิกบ้านโอโนะเสะ

" น้าจุน!! " เสียงที่ดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กที่กระโดดเข้ากอดขาชายหนุ่มร่างสูง ทำให้คนที่เดินตามมาสะดุ้งเฮือก
" ยูจัง เบาๆหน่อยๆ " เจหัวเราะกับท่าทางของหลานชายก่อนจะอุ้มร่างเล็กๆของยูอิจิขึ้นมา
" น้าจุนกลับมาแล้ว ผมอยากกินครอกเก้ ครอกเก้น้าจุนอร่อยกว่าคุณยายอีกนะฮะ "
"หลานเหรอ..."คิโยโนบุถามขึ้นพลางยิ้ม
" ยูอิจิ นี่ เพื่อนน้า ชื่อคิโยโนบุ "
"สวัสดียูอิจิคุง..." คิโยโนบุยิ้มพลางยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กๆของเด็กน้อย
" หวัดดีครับ น้าคิโย เป็นเพื่อนกับน้าจุนใช่ปะฮะ? "ยูอิจิถามอย่างสนใจ " แล้วๆ น้าคิโยทำกับข้าวเก่งเหมือนน้าจุนไหมฮะ? "
"เอ...ก็พอกินได้ล่ะมั้ง แต่คงไม่อร่อยเท่าที่น้าจุนของยูอิจิคุงทำหรอก...กินข้าวรึยังครับ ไม่กินข้าวกับน้าไหม" ชายหนุ่มว่าพลาง นั่งลงตรงหน้าของเด็กชายนึกเอ็นดูขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
" ไม่เป็นไรครับ ไม่รบกวนน้าจุนดีกว่าครับ แต่ว่า น้าจุนต้องทำครอกเก้ให้ผมกับ ยูมิด้วยล่ะ "ยูอิจิส่ายหน้าแรงๆ แล้วหันไปย้ำกับน้าชาย
"มีหลายสองคนเลยเหรอเนี่ย...เอ้ะ ลูก...พี่สาว?เหรอ...."ฟังคำเด็กชายตัวเล็กพูด ก็ทำให้คิดว่าเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่า อีกฝ่ายมีพี่สาวด้วย
" ใช่ ลูกพี่สาวน่ะ ฝาแฝด ยูอิจิเป็นพี่ ยูมิเป็นน้อง "
"เหรอ..." คิโยโนบุพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นยืน  เจลูบผมเด็กชายเบาๆ
 " ไว้เดี๋ยวน้าคุยกับน้าคิโยเสร็จแล้ว จะไปทำให้กินแล้วกันนะ  "เขาจูงมือเด็กชายไปส่งที่บันไดอีกด้านของร้าน " ไปอยู่กับแม่ก่อนนะ "
" อื้อ " ยูอิจิ พยักหน้าแรงๆ แล้วหันมาทางคิโยโนบุ " กินให้อร่อยนะฮะ น้าคิโย  "พูดจบเด็กชายก็วิ่งตึงตังขึ้นไปบนบ้านทันที


"ฮ่ะๆ เป็นเด็กน่ารักดีนะ "คิโยโนบุพูดขึ้นมาพลางหันไปมองหน้าของอีกฝ่าย สีหน้าของชายหนุ่มร่างสูงที่คุยกับเด็กชาย ตัวเล็กนั้นเป็นสีหน้าที่เขาไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นบ่อยนัก
" เพราะงั้น ถึงฉันจะไม่แต่งงาน ก็ไม่มีใครว่าอะไรไง "ชายหนุ่มหันมามองหน้าอีกฝ่าย แล้วเดินนำคิโยโนบุเข้าไปยังห้องสึบากิ

ทั้งสองคนเข้ามานั่งในห้องสึบากิที่เป็นห้องเอาไว้รับรองแขกที่มากันเป็นกลุ่มคณะ หรือ ต้องการความเป็นส่วนตัว ในการรับประทานอาหาร
ช่วงกลางวัน วันนี้ โชคดีที่ไม่มีคนจองห้องเอาไว้ จึงมีพื้นที่ส่วนตัวให้ทั้งสองคนได้นั่งพักกันอยู่ในห้องนี้อย่างเงียบๆ
"บ้านนายนี่ดีจังเลยนะ... " คิโยโนบุเหลือบมองหน้าของชายหนุ่มร่างสูง ผมที่เคยยาวถูกตัดเสียจนสั้น"ตัดผมแล้ว...ดูดีนี่..."
"ถ้าย้อมเป็นสีทองก็คงจะเหมือนเมื่อก่อนล่ะนะ "เจหัวเราะออกมาเบาๆ " แต่ฉันก็แก่ลงไปแล้ว "
"....พูดเหมือนเป็นคุณลุงไป  จริงๆ นายยังดูดี...นะ" คิโยโนบุพูดไปตามตรง อีกฝ่ายดูเป็นผู้ใหญ่ สมตัวขึ้นมากเมื่อตัดผมสั้นแบบนี้ ดูภูมิฐาน ผิดไปจากครั้งสุดท้ายที่เคยเห็น

"เอ่อ....จุน...ฉัน...ข..."

...ครืด....

บานประตูแบบญี่ปุ่นถูกเปิดออกพร้อมๆกับพนักงานในร้านที่ ก้มลงต่ำ ในมือถือถาดใส่ ชุดอาหารญี่ปุ่นอย่างดีเอาไว้

"ขออนุญาตค่ะ"

คิโยโนบุสะดุ้ง ก่อนจะ กลืนคำพูดที่กำลังจะ พูดออกไปลงคอ รอให้พนักงานสาวเดินเอา ทั้งหมดมาวางเอาไว้ ก่อนจะออกไป แต่ยังไม่ทันที่จะได้ ถอนหายใจที่โล่งอกเมื่อกี้ออกมา หญิงสูงวัยก็เดินมาในห้อง

"ไง...ได้อาหารแล้วใช่ไหม อิโนะอุเอะคุงวันนี้ มี ซาซิมิปลาไทด้วยนะ... อร่อยเชียวล่ะ แล้วก็ หมูทอด ซอสสูตรพิเศษของแม่เอง แล้วก็มีน้ำซุปกระดูก... "
"ขอบคุณมากครับคุณแม่...." ชายหนุ่ม โค้งให้กับอีกฝ่าย
" แม่..คิโยเขาบอกแล้วว่าไม่ต้องเอาเซ็ทพิเศษมาก็ได้ "หนุ่มผมดำส่ายหน้าไปมา แล้วหันมาทางคนที่มาด้วยกัน
"ก็แหม...จุนไม่เคยพาเพื่อนมาบ้านเลยนี่นา... เด็กคนนี้ไม่ค่อยจะมีเพื่อนอะไรกับเขาหรอกจ้ะ...จะมีก็ช่วงนึงล่ะมั้ง ที่ไปทำเขาเข้าโรงพยาบาลจนต้องกลับบ้านมาเข้าครัว ทำกับข้งกับข้าวไปส่งให้ทุกวันน่ะ..." คุณแม่เล่าอย่างอารมณ์ดี พลางยกมือขึ้นป้องปากยามหัวเราะ คำพูดนั้นทำให้ชายหนุ่มเหลือบมองหน้าของผู้เป็นลูกชายเล้กน้อย ก่อน จะกระแอมเบาๆ
"เอ่อ...คุณแม่ครับ...ผมคือ "เพื่อน" คนนั้น ของเขาเองนั่นล่ะครับ" ชายหนุ่มพูดเสียงเบา
"อ้าว...เหรอจ้ะ... อุ้ยตาย แม่ไม่รู้มาก่อนเลยนะนี่ ไม่อย่างนั้นจะเอากับข้าวมาให้เพิ่มเลย...ต้องขอโทษแทนเจ้าจุนมันด้วยนะ " ผู้เป็นว่าเอ่ยถึงเรื่องเก่าพลางก้มหัวให้กับ "ผู้เสีัยหาย" เมื่อครั้งนั้น
"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแม่ ผมก็เดินไม่ดูทางเองตอนนั้น... "ชายหนุ่มว่าพลางเหลือบมองใบหน้าของจุนเล็กน้อย
" เอ่อ .. แม่ ลูกค้าเยอะไม่ใช่เหรอ ไปดูร้านเถอะ พวกผมอยู่ไม่นานหรอก "เจรีบบอกกับแม่ของตน
"แหม...อายเพื่อนล่ะซิ่ ขอโทษทีนะ แม่มันแก่แล้วก็ช่างพูดไปอย่างนั้นล่ะ...ตามสบายเลยนะ อิโนะอุเอะคุง" คุณแม่ว่างพลางตบหน้าขาชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเบาๆ ก่อนจะลุกเดินออกไป

..............................................................


"คุณแม่...ร่าเริงจังเลยนะ..."
" ฮื่อ .. ร้านเติบโตได้ขนาดนี้ เพราะลูกค้าชอบอาหารของแม่ และแม่ด้วยนั่นแหละ "เจมองไปที่ประตูที่ถูกเลื่อนปิด ก่อนจะกินข้าวไปเงียบๆ คิโยโนบุเองก็ทานข้าวไปอย่างเงียบๆ บรรยากาศภายในห้องมีเพียงแค่เสียงดังมาจากด้านนอกที่สอดแทรกเข้ามาบ้างเป็นบางครั้งและมันก็น่าอึดอัดเสียจนคิโยโนบุต้องวางตะเกียบลง

"ฉัน....ขอโทษนะ.... "

" เรื่องอะไร? "เจถามขึ้นมาแทบจะทันที
"ถ้าบอกว่าทุกเรื่อง จะฟังดูแย่มากเลยรึเปล่า" ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสบตาของอีกฝ่าย
" แล้วนายคิดว่า นายทำอะไรไม่ถูกบ้างล่ะ? "ดวงตารีนั้นสบตาอีกฝ่ายนิ่ง " เรื่องไหนกันที่นายอยากจะขอโทษ "
"ฉัน.... "มือเรียวยกขึ้นเสยผมก่อนจะขยี้หัวเบาๆ  "ฉํนทำผิดสัญญากับนาย ที่บอกว่าจะปรับปรุงตัวแต่ฉันก็ยังไปกับเด็กคนนั้น... พฤติกรรมของฉันมันเหมือน... นอกใจ " ท้ายประโยคนั้น ชายหนุ่มพูดเสียงเบาไม่กล้าสบตาของอีกฝ่าย มือเรียวกำแน่นเมื่อยังไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบรับมาจากอีกฝ่าย ในที่สุดก็สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป
"เด็กคนนั้นจูบฉัน....คืนนั้น ที่นายเห็น... และฉันจูบตอบแต่มัน... เป็นเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบ...ฉันสับสน....จุน...ฉันขอโทษ ฉันไม่ควรจะไปที่นั่นไม่ควรจะใจอ่อนอะไรกับเด็กคนนั้นอีก... ฉัน...ขอโทษ"  คิโยโนบุพูดยาว น้ำเสียงขาดเป็นห้วงๆ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั้นปิดแน่น เขาไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าของอีกฝ่ายด้วยซ้ำไปเมื่อพูดถึงเรื่องนี้

" ................................................ " หนุ่มผมดำก้มหน้าลงนิ่ง ..เขาคิด อยู่แม้มันจะไม่กี่นาที แต่สำหรับคิโยโนบุแล้วมันก็แทบขาดใจ
"........ขอโทษ....จริงๆ...... " ในที่สุดคิโยโนบุก็ได้แต่พูดคำซ้ำๆออกไป "ฉัน...เลิกไปทำงานที่นั่นแล้ว.. ฉันลาออก. แล้วกับเด็กคนนั้น ฉัน ปฏิเสธไปแล้ว... ฉันไม่ได้รู้สึกอะไร ฉัน...รักนาย..."  คิโยโนบุเงยหน้าขึ้นมองหน้าอีกฝ่านแม้จะไม่มีน้ำตา แต่ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นก็บ่งบอกได้ถึงความเสียใจ

" ทำไม นายต้องทำขนาดนี้ .. คิโย .. ถ้านั่นเพราะว่ารู้สึกผิด มันก็มากไปนะ " เจตอบกลับมาหลังจากที่คิดอยู่นาน" ไม่ใช่แค่นาย ฉันเองก็ผิดที่พยายามเรื่องของเราไม่พอ "
"แล้วเราควรจะทำยังไง...จุน...ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ นายไม่อยู่...ฉันเอง...ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน..." มือเรียวยื่นออกไป ด้วยหวังว่าอีกฝ่ายจะยื่นมือตอบกลับมา

" ถ้านายลาออกแล้วจะทำอะไร ต่อไปล่ะ? "เจถามอีกฝ่าย
"ฉัน... จะหาทางอื่น .. ที่ฉันทำแล้วสบายใจ แล้วนาย..ก็สบายใจเหมือนกัน " คิโยโนบุตอบพลางยิ้ม เขาไม่ได้บอกอีกฝ่ายเรื่องใบสมัครที่พ่อของเขาเอามายื่นให้เมื่อวาน "ฉันคิดดีแล้ว... จุน....นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ...คราวนี้ฉันจะไม่ทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร มันจะไม่มีปัญหาอะไร.. "
" ก็ดีแล้ว ถ้านายจัดการปัญหาของตัวเองได้ ฉันก็จะได้ไม่ต้องห่วงอะไร " มือแกร่งนั้นแทนที่จะเอื้อมไปจับมืออีกฝ่าย เขากลับขยี้ผมสีน้ำตาลนุ่มนั้นเบาๆ แล้วยิ้มให้

ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลก้มหน้าลง รอยยิ้มนั้นทำให้ใจที่เหมือนจะขาดมาตลอดตั้งแต่เห็นอีกฝ่ายอยู่ที่ริมน้ำนั้นเหมือนจะพองโต
"...................... "ไม่มีเสียงอื่นนอกเสียงสะอึกปนสะอื้นเบาๆ คิโยโนบุ เงยหน้าขึ้นมองเพดาน พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น

" เฮ้ย อะไรเล่า! "เจโวยวายออกมาทันทีที่เห็นน้ำตา " หยุดเลย หยุด "
"ก็...กำลังพยายามอยู่นี่ไงเล่า..." คิโยโนบุโวยกลับ พลางยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำตา "โวยวายไปได้"  เจปล่อยมือออกจากอีกฝ่ายแล้วนั่งกินข้าวต่อไปเงียบๆ จนหมด

"กับข้าวคุณแม่อร่อยจังเลย..." คิโยโนบุพูดพลางรวบตะเกียบ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองใบหน้าของอีกฝ่ายเล็กน้อย ปลายนิ้วแตะเบาๆที่ถ้วยน้ำซุปที่ทานจนหมด "รสชาตน้ำซุป...คล้ายกับของที่นายทำเลยนะ"
" ฉันอยากทำให้ของตัวเองต่างออกไปนะ .. เพื่อซักวันจะได้มีร้านของตัวเอง "ชายหนุ่มบอกในสิ่งที่เป็นความฝันสูงสุดของเขา การเป็นพ่อครัวโรงแรมมันก็ดี แต่ถ้ามีร้านเป็นของตัวเอง คงจะดีกว่าไม่น้อย
"ฉันอยากจะเห็นวันนั้นเร็วๆนะ" คิโยโนบุยิ้ม "ฉันรู้ว่านายทำได้แน่นอน"  "ว่าแต่...ค่าอาหารวันนี้... "ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล เอ่ยอย่างไม่แน่ใจนักว่า จะเป็นการเสียมารยาท หรือเปล่า กับการ จะมาจ่ายเงิน ให้กับบ้านของ...คนรักของตัวเอง
" นายบอกว่าจะเลี้ยงไม่ใช่เหรอ? "ชายหนุ่มยักคิ้วให้อย่างกวนๆ
"ก็เลี้ยงน่ะซิ่... "ชายหนุ่มว่าพลางหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาวาง "เก็บเงินได้เลย"วางพลาง ก็กดเรียกให้พนักงานขึ้นมาที่ห้อง  ชายหนุ่มจ่ายเงินแม้รู้ดีว่าถ้าเดินลงไป อาจจะโดนเสียงตัดพ้อจากคุณแม่ของอีกฝ่ายแน่นอน

"ฉัน...กลับไปที่โรงแรมก่อนดีกว่า... "ชายหนุ่มว่าพลางลุกขึ้นยืน  "อ้อ... " คิโยโนบุส่งเสียงเหมือนว่าจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เมื่อเดินนำอีกฝ่ายออกมาจากร้าน เขาบอกลาคุณแม่ของอีกฝ่าย เธอดูจะดีใจไม่น้อยที่ได้เห็นหน้าเพื่อนของลูกชาย หญิงสูงวัยไม่ได้เดินออกมาส่งที่หน้าร้าน มีเพียงแค่เขาและจุนเท่านั้น


 " จำตอนนั้นได้ไหม...ที่บอกว่า อยากจะไปทะเล...แต่นายพาไปแม่น้ำแทน " คำพูดนั้นทำให้เจต้องหันมามองหน้าอีกฝ่ายอย่างแปลกใจในสิ่งที่ได้ยิน บนใบหน้าแกร่งนั้นมีคำถาม "จำไม่ได้เหรอ...ที่ว่าอยากจะไปทะเลน่ะ "คิโยโนบุยิ้ม พลางหัวเราะออกมาเบาๆ "มันก็ตั้งกี่ปีมาแล้วนี่นะ"
 
" เหรอ? "เจยังคงแปลกใจแล้วทำท่าเหมือนพยายามนึก เขารู้ว่ามันจะทำให้คิโยโนบุต้องพูดต่อแน่นอน
"ก็ตอนที่เราหนีออกจากโรงพยาบาล" พูดพลางก็เดินเข้ามาใกล้ "ฉันตื๊อนายยังไงก็ไม่ยอม แล้วนายก็มาตั้งเงื่อนไขว่าถ้าฉันเดินได้แล้วนายจะยอมพาฉันไป...ตอนนั้นบอกว่าอยากไปทะเลนะ แต่ไหงกลายเป็นแม่น้ำก็ไม่รู้ " เสียงหัเราะดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับสายลมของฤดูร้อนที่พัดผ่านมา "คงเพราะฉันมัวแต่ดีใจเลยไม่ได้ท้วง"  ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง
"ยังจำไม่ได้? อยากได้หลักฐานไหมจะเอามาให้ ยังเก็บเฝือกเอาไว้อยู่เลย...ที่นายเขียนไว้น่ะ"  คิโยโนบุเริ่มทำเสียงตัดพ้อเมื่ออีกฝ่ายยังยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น
" อ๋อ..เขียนเฝือก.. "พออีกฝ่ายพูดถึงขนาดนั้นเจก็ต้องหัวเราะออกมาเบาๆ " จำได้แล้ว ... ไปไหมล่ะ? "

...........ความจริงฉันก็จำได้ทั้งหมดนั่นล่ะ...........

"จะพาไปใช่ไหมล่ะ... "
" พาไป? ยังไง ขับรถนาย? " หนุ่มผมดำชี้ไปที่รถยนต์ของอีกฝ่ายที่จอดหน้าร้าน
"โธ่...ไหนๆก็กลับมานี่ทั้งที...ไปกันแบบคลาสสิคหน่อยไม่ได้เหรอ "ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลหัวเราะพลางพยักเพยิดไปทางรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ที่อีกฝ่ายเช่ามาขับ ก่อนจะยักคิ้วใส่อย่างกวนๆ  "ฉันออกค่าเช่าให้อีกวันก็ได้นะ"
" แล้วรถนาย? " เจยังคงห่วงรถของอีกฝ่ายไม่หาย
"จอดไว้ที่โรงแรมก่อน...ก็คงได้มั้ง ไม่มีใครขโมยหรอก...แถวนี้" คิโยโนบุยักไหล่ไม่ยี่หร่ะก่อนจะหันมาสนใจคนตรงหน้า ด้วยแววตาที่เหมือนกับจะตื๊อเอาให้ได้เหมือนตอนเป็นเด็ก "พาไปนะ...ทะเล" เจหัวเระากับท่าทางนั้นของอีกฝ่าย
" เหมือนเด็กเลยให้ตาย " เขาบ่นออกมาเบาๆ ก่อนจะเอาของที่ไม่จำเป็นออกจากรถไปไว้ที่รถของคิโยโนบุ

"เหมือนอะไรๆมันจะย้อนกลับล่ะมั้ง...บรรยากาศแบบนี้ด้วยแล้ว" คิโยโนบุพูดก่อนจะรอให้อีกฝ่าย พร้อมเขาขับนำไปที่โรงแรม จอดรถเอาไว้ที่นั่นไม่นานก็พร้อมจะออกเดินทางกันในแบบที่เคยทำ

...................................................to be con

[lasom]

:sad4:ดีกันแล้วใช่มั้ยยยยย แอบกลัวใจเจจัง
มันไม่หวานมาหลายตอนล่ะนะตะเอง จัดมาให้ชื่นใจซักนิดเถอะ

[goldfishpka]

อยากอัพนิยายให้อ่านกัน แต่อัพไม่ได้ค่า...
น้องคอมไวรัสกิน เอาไปส่งโรงหมออยู่ค่า....

ดังนั้นเรามาเล่นเกมส์กันดีกว่า...

ตั้งแต่ต้นเรื่องจน ณ ปัจจุบัน
คิดว่า จะเอาเพลงอะไรมาเป็น เพลงประกอบดีคร้า....
ตอบเล่นๆไปพลางๆก่อนเน้อ อยากรู้ความเห็นทุกคนมากๆ 

ความจริงแล้ว คือ อัพไม่ได้ รอ...ซักวันอาทิตย์นะคะที่รัก จุ๊บๆ

ป.ล. ถ้าเอารูปอิมเมจ คิโย กะ จุนมาลง จะยังมีใครอยากอ่านอยู่อีกไหมนะ ฮ่ะๆ (อิมเมจไม่จูงใจซักเท่าไรซิ่นะ)

[/color]

[ordkrub]

อ่านแล้ว...มันเศร้าลึกๆจัง
เหมือนกับว่าคู่นี้ในที่สุดจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน

[goldfishpka]

ประกาศค่า...
คอมน้อยหอยสังข์ของพีจัง โดนหมอสั่งกักเชื้อโรคอยู่ค่ะ
กว่าจะออกจากโรงพยาบาลได้คงอาทิตย์หน้าซักวันศุกร์โน่น 
ทำไมโพสต์เรื่องนี้อาถรรพ์เยอะจริงวุ้ย....

เป็นโคไรท์ให้หอมกลิ่นกาแฟซีรีย์ ก็ยังแก้งานกันไม่เสร็จ (แต่ครึ่งแรกคงใกล้จะได้โพสต์แล้วล่ะค่า เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงนะคะ )

วันนี้เลยขอนำเสนอ (แอบมองก่อนว่าพี่ชายจะเข้ามาไล่ที่หรือยังเอาคอมพี่ชายเล่นไปก่อน)

อิมเมจ ของ จุน กับ คิโย ในเรื่อง ส่วนถ้าใครคิดว่า จุนกับคิโย หน้าตาเป็นอย่างไร จากการที่ได้อ่านไปแล้ว ก็ เอามาโพสต์ให้ดูกันได้นะคะ
แต่ถ้าทำต่อมจินตนาการใครเสื่อม ก็.....ลืมๆเขาไปเถอะค่ะ อันนี้ ความสุขคนเขียนล้วนๆ (ขีดเส้นใต้คำว่า ล้วนๆ)



INORAN เจ้าของอิมเมจคิโย...อาจารย์หนุ่มที่เจ็บตัวตลอดศก...ใจแตกบ้างในบางครั้ง (ฮา)


และ พี่ J ....ก็นะ...เป็น J นั่นล่ะ ผมยาว ห้าว แต่ลายมือสวยไม่เข้ากับหน้า

เป็นไงกันบ้างหนอ... ใครคิดว่า ตัวละครคนไหนหน้าตาน่าจะเหมือนใครก็บอกด้วยนะคะ...อันที่จริง อยากรู้มะมิยะ มากที่สุด เพราะตอนเขียนก็ไม่ค่อยมีอิมเมจเขาเหมือนกัน