หัวข้อ: Pieces of Time - Toki no Kakera - (เศษเสี้ยวเวลาของเราสองคน) (UP CH45 END จบแล้วค่า) 21/11/2010)

[ordkrub]

อ่านแล้วเห้นใจทุกฝ่าย แต่ในเมื่อกล้าทำ กล้ารับ ก็ต้องพร้อมเผชิญกับทุกปัญหา

[goldfishpka]

＠＠＠Writer's Talk@@@

ถูกใจอย่างแรง   

ถูกใจแบบนี้ ก็ต้องติดตามต่อไปค่ะว่า...ต่อจากนี้จะเป็นยังไงนะคะ หุหุ

อ่านแล้วเห็นใจทุกฝ่าย แต่ในเมื่อกล้าทำ กล้ารับ ก็ต้องพร้อมเผชิญกับทุกปัญหา

ไรท์เตอร์ก็เห็นใจค่ะ แต่ก็อย่างว่า กล้าทำ กล้ารับ...ต่อจากนี้ทางเดินจะเป็นยังไงก็ต้องติดตามกันต่อไปนะคะ

ขอบคุณทุกคนสำหรับคอมเม้นต์และทุกคนที่แวะเวียนเข้ามาดูนะคะ

/////////////////////////////////////////////


ส่วนเชฟหนุ่มที่กลับมารับผิดชอบหน้าที่ของตนเองนั้นถึงกับนั่งลงกับเก้าอี้ในห้องครัวอย่างอ่อนแรง เมื่อได้ยินคำยืนยันจากฝ่ายประสานงานของโรงเรมว่างานแต่งงานระหว่างคิโยโนบุกับอิชิดะถูกยกเลิก โดยที่เขาไม่มีโอกาสได้แสดงฝีมือกับอาหาร แม้แต่อาหารว่างชุดแรกเสียด้วยซ้ำไป ดวงตารีหันไปมองอาหารและของสดที่ถูกเตรียมเอาไว้พร้อมเสิร์ฟที่เขาใช้เวลาทำตั้งแต่เมื่อคืน...มากมายขนาดนี้ ... มันเป็นการทุ่มเททั้งความตั้งใจและฝีมือทั้งหมดในชีวิตของเขา ...

...งานใหญ่ที่สุดของเขา...

เขาทำอย่างเต็มที่ทุกครั้งเสมอสำหรับคิโยโนบุ

"สุดท้ายก็ไม่ได้โชว์ซิ่นะ...งานของพวกเรา... " เสียงนุ่มของอาคาริดังขึ้นจากด้านหลังหญิงสาวดูอ่อนแรงดวงตาคู่นั้นดูจะบวมช้ำจากร่องรอยบางอย่างราวกับ นอกจากจะอดนอนแล้วอย่างกับว่าเสียน้ำตามายกใหญ่เสียด้วย  "ทั้งๆที่คุณ...ตั้งใจทำเพื่อเขาขนาดนั้นแท้ๆ...." หญิงสาวว่าดวงตาสีเข้มมองไปยังอาหารว่างสีสันสวยงาม ที่เธอรู้ดีว่าอีกฝ่ายบรรจงคิดทั้งเรื่องสูตรและการตกแต่งจานมานานขนาดไหน
" มันช่วยไม่ได้นี่ .. ยังไง ของพวกนี้เขาก็จ่ายเงินมาแล้ว ช่างเถอะ "
เจมองอาหารที่ถูกจัดไว้แล้วอย่างสวยงาม โดยที่ไม่ได้มองหน้าอีกฝ่าย
"เสียดายที่ไม่ได้โชว์ฝีมือ... แต่... คงรู้สึกดีซิ่นะ ที่ เขาเลือกแบบนี้" หญิงสาวพูด พลางเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะค่อยๆนั่งลงข้างหน้าเก้าอี้ของชายหนุ่มร่างสูง

" คุณพูดอะไร อาคาริ?  " คราวนี้เจต้องสบตาอีกฝ่ายทั้งๆที่รู้สึกไม่อยากจะสบตาเธอเลย ความรู้สึกผิดที่นอกใจเธออย่างร้ายกาจนี้ มันทำให้เขาเป็นแบบนั้น
"ฉัน...รู้.... " มือเรียวกุมมือของอีกฝ่ายเอาไว้บีบเบาๆ "ฉันเห็น.... เมื่อคืน"
"สีหน้าของเขา... เจ็บปวดมาก มันเศร้า เกินกว่าที่เพิ่อนจะแสดงให้เห็นในคืนก่อนวันแต่งงาน" หญิงสาวค่อยๆพูดในสิ่งที่เธออรู้และเห็นออกมาให้ อีกฝ่ายฟัง อย่างช้าๆ แม้ว่าในใจของเธอจะเจ็บปวดแต่การที่ได้ปลดปล่อยออกไปเมื่อคืน น้ำตามากมายที่เสียไปนั้นกับการที่ได้เห็นชายตรงหน้าโอบกอดเขาคนนั้น มัน....

" อาคาริ? "เจได้แต่สบตาอีกฝ่าย ริมฝีปากได้รูป หมายจะพูดอะไรออกมา แต่จะให้เขาพูดอะไรได้นอกจาก ... " ผมขอโทษ .. อาคาริ ถึงเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้ .. แต่ผมอยากจะยืนยันกับคุณ "มือแกร่งนั้นบีบมืออีกฝ่ายเบาๆ " คุณไม่ได้ผิดอะไรเลย .. คุณทำให้ผมรู้สึกดีเสมอ คนที่เปลี่ยนไปคือผมเอง อาคาริ .. คนที่ผิด คือผมเอง "

คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เจ้าของชื่อต้องหลับตาลง แม้ว่าเธอกับชายหนุ่มคนนี้จะไม่เคยพูดเรื่องของอนาคต แต่ความรู้สึกที่มีให้นั้นมันก็จริงจังมากเสียเหลือเกิน เป็นจริงจนอดที่จะคิดไม่ได้ว่าที่อีกฝ่ายยอมรับออกมาแบบนี้นั้นเป็นเพียงความฝันหรือเปล่าแต่แรงบีบที่มือก็บอกได้ทุกอย่าง
 
"เราคงจบกันแค่นี้" หญิงสาวเอ่ย
" ผมขอโทษ อาคาริ  "เขาก้มหัวให้อีกฝ่ายที่ทำให้เธอต้องเสียใจขนาดนี้ ต้องร้องไห้จนตาบวมขนาดนี้ และทั้งๆที่รู้เรื่องเมื่อคืนแต่ก็ยังทำเค้กแต่งงานถึง 7 ชั้นออกมาได้สวยงามขนาดนั้น

"คำขอโทษ... คงไม่ช่วยอะไรแล้ว...แต่ฉันจะรับมันไว้" หญิงสาวแตะใบหน้าของชายหนุ่มก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ แต่หาใช่แตะริมฝีปากเหมือนอย่างเคย ริมฝีปากบาง เลื่อนไปแตะที่ข้างแก้ม

...ริมฝีปากนี่ไม่ใช่ของฉันอีกแล้ว..

"ลาก่อนจุน... ขอให้โชคดี" หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา จากทุกอย่างที่เห็นไม่ใช่ว่าเธอยอมคนง่ายๆ แต่เป็นเพราะรู้และสัมผัสได้ดีว่าเรื่องที่มันเกิดขึ้นระหว่างชายหนุ่มทั้งสองคนนั้นมันเกินกว่าที่เธอจะไปเฝ้าหึงหวง หรือประชดประชันเพียงเพื่อจะเรียกร้องความสนใจของอีกฝ่ายกลับคืนมาได้แล้ว...และอีกอย่างก็คงเป็นเพราะว่าเธอ...ไม่ใช่คนประเภทนั้น

" คุณเองก็เหมือนกัน อาคาริ อย่าร้องไห้เพื่อผมอีกเลย  "ชายหนุ่มขอร้องอีกฝ่าย "เค้กของคุณสวยมาก ทั้งๆที่รู้แบบนั้นคุณก็ยังเป็นมืออาชีพเสมอ "
"แน่นอน...มันคือสิ่งที่รักนี่นา"  อาคาริกลับยิ้มน้อยๆให้กับอีกฝ่าย ทุกผลงานที่ทำออกมานั้นเธอภูมิใจกับมันในทุกๆชิ้น
" ผมนับถือคุณนะ .. "เจยิ้มให้อีกฝ่าย หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่โบกมือให้น้อยๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไป... เธอเองก็เหนื่อยมามากเกินพอแล้ว

.........................................

ชายหนุ่มที่เพิ่งจะยกเลิกงานแต่งงานของตัวเอง ขับรถออกมาจากโรงแรมแต่เขาไม่อยากกลับห้องของตัวเอง หลายสิ่งหลายอย่างในห้องยังมีความเป็น ฮิโตมิ หลงเหลืออยู่ เขาไม่มีหน้าแม้แต่จะส่งของพวกนั้นคืนเธอเสียด้วยซ้ำ อาจจะไม่กล้าที่จะติดต่อไปหาอีกแล้วด้วย สถานที่เดียวที่นึกออกคือ อพาร์ตเม้นท์ของชายหนุ่มร่างสูง เขาไม่มีใครที่ไหนให้พูดคุยหรือปรึกษามีเพียงแค่ โอโนเสะ จุน... เชฟหนุ่มคนนี้คนเดียวเท่านั้น คิโยโนบุยืนรออยู่ที่หน้าอพาร์ตเม้นต์ตรงหน้าประตูห้องของอีกฝ่ายบุหรี่มวนแล้วมวนเล่าถูกจุดขึ้นเพื่อสงบสติอารมณ์

กว่าเจจะกลับจากโรงแรมก็ค่ำมากแล้วเชฟหนุ่มเองต้องสะสางหลายเรื่อง ทั้งเรื่องอาหารงานแต่งงานที่ถูกยกเลิก ที่เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าจะห่อกลับมาทำไมกัน รวมถึงเสียงซุบซิบนินทาถึงสาเหตุที่งานแต่งงานที่ใหญ่ที่สุดงานหนึ่งของเมืองในปีนี้ถูกยกเลิก ในวันนี้...อาจจะยังไม่มีใครสงสัยเขา แต่อีกไม่นานหรอก เขารู้ดี
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อกลับมาถึงแล้วพบกับอดีตวว่าที่เจ้าบ่าวของงานมานั่งรอเขาอยู่ที่หน้าประตู ไหล่บางกับช่วงคอนั้นตกลงราวหมดแล้วซึ่งเรี่ยวแรง

" คิโย?.. นาย..มารอเหรอ? "เสียงทุ้มของอีกฝ่ายดังขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ เมื่อเห็นอดีตเจ้าบ่าวรอที่หน้าประตู
"มาจนได้... นั่นล่ะ " ชายหนุ่ม ที่นั่งรออยู่เงยหน้าขึ้นมาพลางยิ้มให้กับอีกฝ่าย ยิ้มแห้งๆ เขารู้ตัวดีว่าเขาไม่ควรจะมาที่นี่ ไม่ควรจะมาพบอีกฝ่ายอีก เพราะหากมีใครมาพบเข้ามันอาจจะทำให้คนที่เขารัก ...ต้องเดือดร้อนไปด้วย
 
"งั้น...เข้ามาสิ ยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหม? "เจไขประตูห้องเข้าไปแล้ว เปิดประตูทิ้งไว้ให้อีกฝ่าย ชายหนุ่มร่างบางเดินเข้าไปด้านในมองไปรอบๆ ก่อนจะยิ้มให้กับความรู้สึกของตัวเอง

...น่าแปลกที่เขารู้สึกผิดมากกว่า ตอนที่ ยังสวมแหวนหมั้นอยู่เสียอีก...

"ฉันขอโทษ ที่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นแบบนี้" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเอ่ยขึ้นเบาๆ มือทั้งสองข้างกำแน่น
"นายขอโทษมาทั้งวันแล้ว .. นายไม่ต้องขอโทษฉันหรอก ความผิดมันคนละครึ่ง"เจหันมายิ้มให้อีกฝ่ายขณะที่แกะห่ออาหารงานแต่งงานของอีกฝ่าย"อาจจะรู้สึกแปลกๆนะ แต่จะกินไหมล่ะ? "อาหารทั้งเซ็ทสำหรับงานแต่งงานในวันนี้อยู่ในกล่องที่เจเอามาด้วย รวมถึงเค้กของอาคาริ ทำเอาดวงตาสีน้ำตาลอ่อนต้องสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง ความรู้สึกที่ยากจะอธิบายแล่นเข้ามาจับที่หัวใจ

...เหมือนจะโล่งอก...แต่ก็ไม่ใช่....
...เหมือนจะรู้สึกดี...แต่ก็เรียกไม่ได้แบบนั้น....

"ต้องกินอยู่แล้ว นายอุตส่าห์ทำนี่นา "ชายหนุ่มว่าพลางเดินเข้าไปช่วย อีกฝ่ายจัดอาหารลงใส่จาน
" เค้กนั่นน่ะ สวยไหม? "หนุ่มผมยาวถามอีกฝ่าย พลางเปิดกล่องเค้ก " อาคาริเขาตั้งใจทำมากเลยทั้ง ทั้งๆที่เขารู้เรื่องระหว่างเราแล้ว .. ทั้งๆที่ร้องไห้จนตาบวมขนาดนั้น แต่เขาก็ตั้งใจมากเลย "
"......................" มือเรียวค่อยวางจานลงบนโต๊ะ เมื่อได้ยินแบบนั้น "ฉัน....ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ ฉันทำให้นายต้องเจ็บทำให้คนที่นายรักต้องเจ็บ...ทั้งๆที่มันควรจะเป็นครั้งสุดท้าย...ฉัน... " คิโยโนบุเม้มริมฝีปากแน่น

...ขอโทษ....


" ฉันเลิกกับเธอแล้ว "เจพูดขึ้นมา " ไม่สิ เธอบอกเลิกกับฉันแล้ว "
ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น คิโยโนุ หันไปมองหน้าของอีกฝ่ายอย่างช่วยไม่ได้
"ฉัน....... "  ใบหน้าของอาจารย์หนุ่มนั้นอาจจะเรียกได้ว่าหน้าซีด...ระคนปนเปไปกับความรู้สึกผิดมากนัก
" ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย .. ก็บอกแล้ว ความผิดคนละครึ่ง "มือแกร่งขยี้ผมอีกฝ่ายไปมา คิโยโนบุจับมือแกร่งนั้นมาแตะที่ข้างแก้ม ก่อนจะเลื่อนมาจูบเบาๆ
ค้างอยู่อย่างนั้น ราวกับอยากจะให้ไออุ่นจากฝ่ามือนั้นซึมเข้าไปในร่างกายที่เย็นชืดของตัวเอง เจมองท่าทางของอีกฝ่ายก่อนจะดึงร่างเล็กกว่าเข้ามากอดเอาไว้แน่น อย่างน้อยมันก็ช่วยให้เขาทั้งคู่รู้สึกดีขึ้นบ้าง

"พวกเรา...จะเป็นยังไง..ต่อไป... " เสียงนุ่มดังขึ้นแผ่วเบาในอ้อมกอดนั้น
 
" ไม่รู้สิ ..ใครจะรู้อนาคตล่ะ .. แต่เราก็ทำไปแล้ว เรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว "

"เสียใจไหม.... ที่เป็นแบบนี้ " คิโยโนบุเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อมองหน้าใบหน้าคมของเชฟหนุ่ม
" นายล่ะ? "เจเองก็ก้มลงมาเพื่อมองหน้าของคนที่อยู่ในอ้อมแขน
"ฉัน...เสียใจที่ทำให้คนอื่น.... เจ็บ แต่ไม่เสียใจที่ได้เจอนายอีกครั้ง.... ที่ได้บอกความรู้สึกตัวเอง ออกไปให้นายรู้" คิโยโนบุสบตาตอบกลับไป มีความจริงแฝงอยู่ในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้น
 
" แล้วนายชอบฉันแบบนี้ตั้งแต่เมือ่ไหร่กัน? "เจถามออกไป ใช่ อีกฝ่ายเคยบอกว่าชอบแต่ความรู้สึกนั้นจะเริ่มพร้อมๆกับเขารึเปล่า? ตั้งแต่เมื่อ12ปีก่อนที่ต้องเก็บซ่อนเอาไว้...เป็นแบบนั้นหรือเปล่า
"ฉัน...ไม่แน่ใจ... แต่รู้แค่ว่าการที่มีนายอยู่ข้างๆ ทำให้ฉันอุ่นใจ....ตั้งแต่ตอนนั้น "
" ฉันดีใจนะที่เราได้รู้สึกแบบนั้น ตั้งแต่เมื่อ 12 ปีก่อน ถึงมันจะหายไปบ้างแต่พอฉันได้เจอนายอีกครั้ง .. ฉันก็รู้สึกแบบนั้นได้อีก "
มือแกร่งไล้กับผิวแก้มของอีกฝ่ายเบาๆ "ไม่สิ..อาจจะรู้สึกได้มากกว่านั้น มากพอที่จะทำให้ฉันบ้าได้ขนาดนั้น "
"ฉันเอง ก็ไม่เคยบ้าได้ขนาดนี้เหมือนกัน " คิโยโนบุว่าพลางก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่ายอีกเล็กน้อย "เพราะนาย.... " ริมฝีปากได้รูปแตะกับอีกฝ่ายเบาๆ แล้วถอนออก ก่อนจะย้ำลงไปอีกครั้ง"เพราะนาย.... จุน" เสียงนุ่มแหบพร่าลงอีกครั้งและอีกครั้งเมื่อริมฝีปากคู่นั้นสัมผัสลงมา
" ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว "เจกระซิบติดริมฝีปากของอีกฝ่ายแล้วเน้นย้ำรสสัมผัสไปอีกครั้ง

ริมฝีปากบางตอบรับสัมผัสนั้นมือเรียวโอบอีกฝ่ายเข้าหาตัวราวกับว่าไม่กลัวเกรงอีกแล้วที่จะมอบสัมผัสนี่ให้กับจุนมือเรียวเลื่อนมาสัมผัสไล้บนแผ่นอกแกร่งผ่านผิวผ้านั้นอย่างโหยหา  สัมผัสนั้นทำให้เจเข้าใจได้ทันที คนๆนี้เป็นอิสระ เขาเลือกที่จะทิ้งทุกอย่างเพื่อจะมายืนอยู่ตรงหน้า เขาเองก็ไม่ควรจะลังเลอีกแล้ว คิดได้อย่างนั้นหนุ่มผมยาวก็สัมผัสตอบการยั่วเย้าของอีกฝ่ายขาเรียวทั้งสี่ของทั้งคู่พากันเข้าไปยังห้องนอน

ในห้องนอนของชายหนุ่มร่างสูงเสียงผิวผ้าเสียดสี ก่อนจะถูกปลดเปลื้องทิ้ง ร่างสองร่างขยับเข้าชิด มอบความรู้สึกที่ได้แต่เพียงเก็บซ่อนเอาไว้ในส่วนลึกของจิตใจมานานให้กันและกัน ในเมื่อบัดนี้ทั้งสองเป็นอิสระจากความสัมพันธ์กับใครคนอื่น  ความหวานหวามได้แปรเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อน ส่งมอบให้กันและกันจวบจนค่ำคืนนั้นล่วงเลยไป  ร่างของอาจารย์หนุ่มเปลีอยเปล่าในอ้อมกอดของชายหนุ่มผมยาว คนที่เขาจะเรียกได้อย่างเต็มปากแล้วว่าเป็น "คนรัก "

"ฉันรักนาย....จุน"  น้ำเสียงที่เอ่ยออกไปนั้นมั่นใจ เสียเหลือเกิน 
"ฉันรักนาย..คิโย "เจดึงคนที่เขากอดมาทั้งคืนให้เข้ามาแนบชิด  " มาคบกันนะ.. "

"คบกัน?.... แบบ... แบบ.... คนรักน่ะเหรอ" ชายหนุ่มขยับตัวมองหน้าของอีกฝ่าย ถึงแม้ว่าการกระทำของพวกเขาจะทำให้สถานะที่เป็นนั้นเปลี่ยนไป แต่... การที่พูดออกมานั้นมันต่างกันและนั่นทำให้รู้สึกดีไม่น้อย
"จะยังเป็นเพื่อนกันรึไง? นอนด้วยกันไปตั้งกี่ครั้งแล้ว "เจถามออกมาพลางยิ้มกับคำพูดของอีกฝ่าย
"สาม... " คิโยโนบุตอบพลางหัวเราะออกมาเบาๆ "ฉันไม่รู้หรอกนะว่า จะเป็น คนรักที่ดีของนาย ได้หรือเปล่า.... แต่... ก็ตกลง " มือเรียวจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้
" ถ้านับจากเรื่องอย่างว่า .. ก็ผ่านแล้ว "หนุ่มผมยาวทำหน้าทะลึ่งใส่อีกฝ่าย แล้วดึงมือนั้นมาจูบเบาๆ
"หมายความว่ายังไง" อาจารย์หนุ่มหน้าแดงก่ำ มือที่อีกฝ่ายดึงไปจูบ กำเป็นหมัดยิ่งใกล้ใบหน้าอีกฝ่ายแบบนี้ จะชกลงไปเลยก็คงได้
" นั่นน่ะคำชมต่างหาก "เจพลิกตัวให้อีกฝ่ายลงไปนอนข้างล่าง โดยที่เขาคร่อมเอาไว้
"ชม?...ฉันน่าจะชมนายต่างหากว่า...ทำได้ดีกว่าที่คิดน่ะ" คิโยโนบุย้อนกลับ ดวงตาสีน้ำตาลสบตามองของอีกฝ่าย ก่อนจะเบือนไปอีกทางแต่ก็ยังดื้อดึงกลับมามองอีกครั้ง 
" เก่งใช่ไหมล่ะ? "ชายหนุ่มเบียดขากับอีกฝ่ายจนคิโยโนบุรู้สึกได้กับสิ่งที่ยังคงอุ่นร้อน
"ทะลึ่งแล้ว..ทำอะไรน่ะ... "อาจารย์หนุ่มโวยลั่น แม้จะไม่อาจปฏิเสธคำพูดของอีกฝ่ายได้ แต่ตัวเขาเองก็คงไม่อยากได้ยินคำยกยอปอปั้นนั้นนักหรอก แทนคำตอบนั้น การโลมไล้แล้วจบลงด้วยเสียงครางเครือจากร่างเปลือยเปล่าทั้งคู่อีกครั้ง...กว่าจะสิ้นสุดความเร่าร้อนนั้นก็เกือบเช้าแล้ว ทั้งสองคนนอนอยู่เคียงข้างกันได้อย่างสนิทใจกับความสัมพันธ์ครั้งใหม่ของพวกเขาซักที แม้ว่ามันจะทำให้ใครหลายคนต้องเสียใจก็ตาม....


........................................to be con

[lasom]

นี่ล่ะน้าส์ความรัก
แต่กังวลกับพ่อของคิโยจังอ่ะ ยิ่งมารู้ว่าลูกมีคนรักเป็นป้อจายนะ
อ่อย ไม่อยากจะคิด โดนตัดพ่อลูกแน่เลยอ่ะ

[goldfishpka]

@@@Writer's Talk@@@

วันนี้อัพดึกมากต้องขอโทษด้วยค่ะ พอดีเพิ่งจะนั่งรถกลับมาถึงบ้าน ไม่ได้กลับบ้านมาหลายอาทิตย์แล้ว

นี่ล่ะน้าส์ความรัก
แต่กังวลกับพ่อของคิโยจังอ่ะ ยิ่งมารู้ว่าลูกมีคนรักเป็นป้อจายนะ
อ่อย ไม่อยากจะคิด โดนตัดพ่อลูกแน่เลยอ่ะ

ความรักของคนคู่นี้...จะเป็นยังไงต่อไปนี่ไรท์เตอร์ก็มักจะคิดเสมอนะคะ เวล่าดูละครหรืออ่านนิยายที่มีตอนจบแฮปปี้เอนดิ้ง
จีบกันติด แล้ว จะคบกันได้ไหม....เป็นปัญหาคาใจเสมอ....ตอนนี้ คงจะเป็นการตอบเริ่มการตอบคำถามสำหรับตัวไรท์เตอร์เหมือนกันค่ะ

..................................................


ยามเช้าผ่านมาเยือนอีกครั้ง ผ้าม่านที่ถูกดึงเข้าหากันเอาไว้ช่วยกันแสงแดดออกไปจากห้องนอนของเชฟหนุ่มอากาศตอนเช้านั้นเย็นกว่าช่วงกลางวันที่แดดร้อนจัดมากนัก
ร่างสองร่างใต้ผ้าห่มสีเข้มยังตระกองกอดกันเอาไว้หลวมๆ ก่อนที่ร่างเล็กกว่า จะรู้สึกตัว ในคราวแรกนั้นหมายจะขยับหนีแต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่า ต่อให้เขารีบกลับไป ที่อพาร์ตเม้นท์นั่น ก็ไม่มีใครรอรับเช่นเดียวกับหากเปิดโทรศัพท์ ก็คงจะไม่มี สายที่ไม่ได้รับ จำนวนมากรออยู่เช่นวันก่อน เสียงถอนหายใจดังขึ้น ก่อนที่ริมฝีปากนั้นจะเหยียดเป็นรอยยิ้มเล็กๆ เมื่อมองไปด้านข้างแล้วเห็น ชายหนุ่มร่างสูงยังคงหลับอยู่ มือเรียวตบเบาๆที่ข้างแก้มนั้นเบาๆ

"กินอิ่มเลยตื่นสายหรือ พ่อครัว"
"อื้อ กี่โมงแล้ว?" เจขยับออกจากอีกฝ่ายเล็กน้อยเพื่อลุกขึ้นนั่งบนเตียง เขายังไม่ค่อยอยากตื่นเท่าไหร่เลย วันนี้ การมีเซ็กส์ก่อนวันทำงานเป็นอะไรที่ทรมานคนที่ต้องตื่นเช้าพอดูเลย
"ซัก... หกโมงครึ่งได้.... " ชายหนุ่มขยับไปชะโงกมอง นาฬิกาที่ตั้งอยู่หัวเตียงด้านของเจในทีแรก ก่อนจะต้องครางออกมาเบาๆ เมื่อความปวดร้าวแล่นลามขึ้นมาจากเบื้องล่าง
"ต้องตื่นแล้ว .. ทำข้าวไว้ให้นะ วันนี้ฉันไม่ได้ลาหยุดเหมือนเจ้าบ่าวซักหน่อย "

เจจับให้คนรักของเขานอนดีๆแล้วลุกขึ้นสวมเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วเดินเข้าครัวไปต้มกาแฟ ตามมาด้วยเสียงจุดเตา และกลิ่นหอมๆของออมเลตใส่พามิซานชีสกับแฮม
"นายทำส่วนของนายก็ได้ ฉัน... ทำส่วนของฉันจะได้ไม่กวนเวลา "คิโยโนบุ ค่อย ยันตัวขึ้นมาจากเตียงพยายาม ควานหาเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่ ร่างเพรียวเดินอย่างไม่ถนัดนัก เข้าไปใกล้อีกฝ่าย ก่อนจะค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ในห้องครัว โดยที่มีเพียงแค่ชั้นในเพียงตัวเดียว 

"นายทำให้เธอกินทุกเช้าเลยเหรอ" คิโยโนบุเอ่ยถาม

"แล้วแต่อารมณ์" ชายหนุ่มผมยาวตักออมเลตใส่จานแล้ววางตรงหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะทำส่วนของเขาต่อ ส่วนขนมปังโฮวีทก็เด้งออกมาจากเครื่องปิ้งขนมปัง ส่งกลิ่นหอมๆ เข้ากับกลิ่นกาแฟ เจหยิบขนมปังสี่แผ่นใส่จาน และกระปุกแยมมามาเลตวางบนโต๊ะ ก่อนจะเทกาแฟใส่ถ้วยให้อีกฝ่าย
"แค่นี้พอไหม? หรือนายจะกินส่วนของฉันด้วย? "ชายหนุ่มถามติดตลก
"เหนื่อย.... กินไม่ลงเท่าไร นายกินส่วนของนายไปเถอะ "คิโยโนบุ ตอบตามความจริง
" เคยกินอะไรไม่ลงด้วยรึไง? "เจทำหน้าแปลกใจ ก่อนจะยกมือขึ้นวัดไข้อีกฝ่าย"ตัวก็ไม่ร้อน"
"ลองโดนกระทำบ้างไหม จะได้รู้ว่ามันจะ....เป็นยังไง" คิโยโนบุจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้สายตามองอย่างมีความหมาย "อีกซักพัก คงมีอาการ... ฉันกินยานอนอยู่ที่นี่ก่อนได้ไหม หรือว่า จะมีใครมาเก็บของหรือเปล่า" คิโยโนบุว่าพลาง มองไปยังกรอบรูปของ เจกับ อาคาริ ที่ยังวางอยู่ในหลายมุมของห้อง

"เรายังไม่ได้คิดจะมาอยู่ด้วยกันกับอาคาริน่ะ" ชายหนุ่มดึงมืออกจากอีกฝ่าย แล้วกินกาแฟจนหมดแก้วแล้วลุกขึ้น "ฉันจะไปอาบน้ำล่ะ แล้วก็ต้องไปทำงานแล้ว.. จะยังอยู่นี่ใช่ไหม?" เจเอ่ยถามน้ำเสียงเรียบๆ ไม่ได้หันมาสบตาของอีกฝ่าย

"ถ้าฉันทำนายอารมณ์เสีย ฉันกลับก็ได้นะ... " คิโยโนบุไม่ได้ตอบคำถามนั้น
"ก็ตามใจ ฝากปิดห้องด้วยก็แล้วกัน "พูดจบหนุ่มผมยาวก็เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ แต่งตัวให้เรียบร้อย
อาจารย์หนุ่มที่ยังเหลือวันหยุดอีกหนึ่งวัน นั่งมองอาหารเช้าหน้าตาน่าทานตรงหน้า ก่อนจะตักขึ้นมาทาน

... เหมือนตัวเอง กำลังเรียกร้องอะไร...

เพียงไม่นานหลังจากออกมาจากห้องน้ำ เจก็สะพายกระเป๋า แต่ก่อนจะออกจากห้อง

" คิโย ... "
"อ่ะ...หืม... " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลหันกลับไปมองหน้าของอีกฝ่าย
"ฝากรดน้ำต้นไม้ด้วยจะได้ไหม?"เขาชี้ไปที่ระเบียง
"อืม....ได้ซิ่....."ชายหนุ่มหันมองตามออกไปก่อนจะหันกลับมายิ้มให้กับอีกฝ่ายก่อนจะรีบเดินเข้าไปหา"จุน... ฉัน... " มือเรียวคว้ามือของอีกฝ่ายเอาไว้ ก่อนที่จะเงียบไป
" ว่าไง? "ชายหนุ่มมองมือที่จับเขาเอาไว้ " ไม่ใส่เสื้อ ไม่หนาวรึไง? " เจพยายามจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้น " หรือกะจะยั่วไม่ให้ฉันไปทำงาน? "
".........ฉันยั่วคนบ้างาน แบบนายไม่ขึ้นหรอก... "เขาว่าก่อนจะเร่งอีกฝ่าย "จะไปทำงานไม่ใช่เหรอ.... " คิโยโนบุ ลุกขึ้น เดินกลับเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะเดิน ออกมาพร้อมกับเสื้อ ยืนตัวโคร่ง ของเจ กับกางเกงขาสั้นซึ่งก็เป็นของเจอีก "แบบนี้คงไม่ยั่วแล้ว "

"งั้น ฝากดูห้องด้วย ... อยู่นี่ล่ะ ถ้าไม่อยากกลับห้องจะอยู่ถึงเมื่อไหร่ก็ได้"เจบอกแต่ก็ไม่ยอมมองหน้าอีกฝ่าย
" ไปนะ "ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องไปเลย
"อืม... แล้ว...เจอกัน" ชายหนุ่มพูดพลางมองตามแผ่นหลังของร่างสูงที่เดินจากไป


คิโยโนบุ ที่เหลือเวลาว่างอยู่ทั้งวัน ใช้เวลาหลังจากเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จ สำรวจห้องของอีกฝ่ายที่เขามานับครั้งได้อีกครั้ง  เขาจำได้ดีว่าในห้องครัวนั้นเขาเคยช่วยเชฟหนุ่มทำเค้ก ในห้องนั่งเล่นเเองก็เป็นที่ที่เขาได้สัมผัสกับอีกฝ่ายอีกครั้ง ก่อนที่จะเหลือบไปเห็น ต้นไม้ในกระถางที่วางอยู่ด้านนอก แสงแดดที่เริ่มส่องแสงแรงขึ้นทำให้ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล ต้องรีบไปขยับกระถางต้นไม้นั้นเข้ามาในร่มอีกเล็กน้อย ก่อนจะรดน้ำต้นไม้ จนชุ่มตามที่เจ้าของห้องบอกเอาไว้

เสร็จจากรดน้ำต้นไม้ ก็เดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งชายหนุ่ม เดินไปค้นจนเจอถุงกระดาษในห้องครัว ก่อนจะพับเสื้อชุดเจ้าบ่าวที่ใส่มาเมื่อวาน ลงใส่ถุงหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วก็ออกจากห้องของเชฟหนุ่มไป

ส่วนเชฟหนุ่มเอง เมื่อไปถึงโรงแรมแล้วก็พบว่าในวันนี้อาคาริได้ลาป่วย นั่นคงจะเป็นเพราะเรื่องของเขา ไม่ใช่เรื่องอื่นแน่นอน เธอแทบจะไม่ขาดงานเลย เขารู้ดีว่าวันนี้เธอจะอยู่ในสภาพไหน ชายหนุ่มพยายามทำงานให้หนักเพื่อที่จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน และพยายามไม่สนใจเสียงที่เข้าหูเกี่ยวกับงานแต่งงานเมื่อวานนี้แต่เขารู้ดีว่าอีกไม่นานหรอกที่จะต้องมีคนพุ่งเป้ามาที่เขา

"เฮ้ พ่อครัวใหญ่ อดโชว์ฝืมือเลยล่ะซื่ เมื่อวานได้ข่าวว่า เจ้าบ่าวเจ้าสาวล้มงานมันวันแต่งเลย" เสียงเพื่อนร่วมรุ่น เดินเข้ามาหาพร้อมกับคำถามแทงใจ
" ใช่ " เขารับคำสั้นๆ ขณะเก็บของใส่กระเป๋าสะพาย
"เออ ใช่ได้ข่าวว่าเจ้าบ่าวนั่นเพื่อนนายด้วยนี่นา.. สรุปเรื่องมันเป็นไงมาไงเนี่ย เขาไม่ได้เล่าให้ฟังเลยเหรอ" เพื่อน คนนั้นยังคงถาม
"ได้ข่าวว่า นอกใจผู้หญิงรู้เข้าเลยยกเลิกงานซะ ใจเด็ดจริง" เสียงพ่อครัวอีกคนพูดพลางหัวเราะ "อยากให้ยัยป้าที่บ้านนั่นทำแบบนี้ตอนวันแต่งมั่งวะ"
"ไม่รู้สิ ยังไม่ได้เจอกันเลย" เจรู้ดีว่าเขากำลังโกหกคำโตก่อนจะปิดกระเป๋า" กลับล่ะนะ "พูดจบก็สะพายกระเป๋าแล้วเเเดินออกไปทันที

วันนี้ชายหนุ่มผมยาวกลับห้องเร็วกว่าเวลาปกติเพื่อไปแวะซุปเปอร์มาเก็ต เขาซื้อของสดหลายอย่างไปสำรองไว้ในตู้เย็นาหรับทำอาหารสองที่ ...จากนี้ไป

แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อกลับมาถึงห้องก็พบว่าประตูที่ห้องล็อคและเมื่อเคาะดูก็ไม่มีเสียใดตอบกลับมา

ชายหนุ่มไขกุญแจห้องเข้าไปในห้อง แล้วก็พบว่าอีกฝ่ายเก็บกวาดห้องให้เขาเรียบร้อย และไม่มีแม้แต่เงาของอดีตเจ้าบ่าวอยู่ในห้องแม้แต่น้อย เขาเอาของสดใส่ตู้เย็นแล้วก้าวยาวๆไปหาโน๊ตที่อีกฝ่ายน่าจะทิ้งเอาไว้ให้ แต่ก็ไม่มี ชายหนุ่มได้แต่เค้นเสียงหัวเราะอย่างสมเพชตนเอง ก่อนจะหยิบเบียร์กระป๋องในตู้เย็นมาเปิด ตามมาด้วยบุหรี่ที่ถูกจุด

" แม่งเอ๊ย! "เขาสบถออกมาดังๆ แล้วบีบกระป๋องเบียร์แล้วขว้างใส่ผนังห้อง กระป๋องแล้วกระเป๋าเหล้า บุหรี่ม้วนแล้วมวนเล่าที่ขยี้ลงกับที่เขี่ยบุหรี่จนเต็มไปหมด


...................................................to be con

[lasom]

นั่นหล่ะปัญหาใหญ่เลยจีบอ่ะมันไม่ยากหรอก แต่คบกันให้รอดเนี่ยดิ อย่างที่บอกชีวิตมันไม่ใช่ละครนี่นา
คิโยจังไปไหนทำไมไม่บอกน้าส เดี่ยวให้จุนจับทำโทษซะเลยนิ

กลับบ้านดึกๆระวังตัวด้วยนะ เดี่ยวนี้โรคจิตมันเยอะ

[mumoo]

ดอดมาอ่านได้ซะที คงเข้าเล้าไม่ได้ทุกวันแระ รายงานเยอะ สอบก้อใกล้เข้ามา เฮ้อ...เข้าเรื่องดีกว่า
แอบกรี๊ดกร๊าดตอนแรกที่คิโยไร้พันธะ แต่ไหงแลดูจะมีปัญหาอีกง่ะ หวานให้ครบตอนก่อนไม่ได้รึไงเนี่ย?
แต่ไมเจ๊ฮิโตมิเลิกง่ายเลิกดายจริงหว่า...หวังว่าคงไม่ต้องจองเวรกะทางนั้นแล้วนะT^T
แค่กับคุณป๋าก้อดูท่าว่าจะหนักหนาเอาการอยู่แล้ว อย่าให้ถึงขนาดศึกนอกศึกในโรมรันพัวพันกระชั้นชิดเล้ยยย!!
ลุ้นให้ทั้งคู่ประคับประคองความสัมพันธ์ได้ตลอดรอดฝั่ง...

[goldfishpka]

@@@Writer's Talk@@@

คิโยจังไปไหนทำไมไม่บอกน้าส เดี่ยวให้จุนจับทำโทษซะเลยนิ
กลับบ้านดึกๆระวังตัวด้วยนะ เดี่ยวนี้โรคจิตมันเยอะ

พอดีนั่งติดรถท่านพ่อกลับบ้านต่างจังหวัดนะค่ะ กลับกะพ่อประหยัดตังค์(ตัวเอง) และ ปลอดภัยที่ซู้ดดดด ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ
ว่าแต่ จุนจุนจะลงโทษคิโย หรือเปล่าน้า...

ดอดมาอ่านได้ซะที คงเข้าเล้าไม่ได้ทุกวันแระ รายงานเยอะ สอบก้อใกล้เข้ามา เฮ้อ...เข้าเรื่องดีกว่า
แอบกรี๊ดกร๊าดตอนแรกที่คิโยไร้พันธะ แต่ไหงแลดูจะมีปัญหาอีกง่ะ หวานให้ครบตอนก่อนไม่ได้รึไงเนี่ย?
แต่ไมเจ๊ฮิโตมิเลิกง่ายเลิกดายจริงหว่า...หวังว่าคงไม่ต้องจองเวรกะทางนั้นแล้วนะT^T
แค่กับคุณป๋าก้อดูท่าว่าจะหนักหนาเอาการอยู่แล้ว อย่าให้ถึงขนาดศึกนอกศึกในโรมรันพัวพันกระชั้นชิดเล้ยยย!!
ลุ้นให้ทั้งคู่ประคับประคองความสัมพันธ์ได้ตลอดรอดฝั่ง...

ทั้งๆที่ยุ่้งอยู่แท้ๆยังอุตส่าห์เข้ามาอ่าน ขอบคุณมากนะคะ ส่วนเรื่องของฮิโตมินั้น...อืมมมม จะว่าเลิกไปง่ายๆก็อาจจะใช่
แต่คิดอีกที ลองเจอแบบนั้น คงไม่อยากแม้แต่จะเจอหน้าก็ได้มั้งคะ เจ็บปวดเหมือนกันนะ


.........................................................................


"ก๊อกๆ..... "

จนกระทั่ง เสียงเคาะดังขึ้นที่หน้าห้อง

" อะไร! "เสียงห้าวตะคอกลั่นขณะที่เดินมากระชากประตู
" จุน?...เมาเหรอ" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลที่ยืนอยู่หน้าประตสะดุ้งเฮือกกับอากัปกิริยานั้นของชายหนุ่มร่างสูง ตกใจกับสายตาของเจที่ทำตาขวางมองมา
" มาทำไม?! "
" ฉัน...ไปเอาของ...เอ่อ...ซื้อของมาให้นายด้วย" คิโยโนบุสะดุ้งอีกรอบเมื่อเจอตะคอกในใจนึกงง คนเมาดึงร่างเล็กกว่าเข้ามาในห้องแล้วปิดประตุดังปัง
" เฮ้ย เจ็บนะ " ร่างเล็กกว่าของผู้มาใหม่ร้องออกมาอย่างช่ววยไม่ได้
"ทีหลังนะ จะไปไหนเขียนโน๊ตไว้เข้าใจไหม! "เสียงนั้นเริ่มอ้อแอ้ด้วยพิษแอลกอฮอลล์
"เดี๋ยว จุน เฮ้... เดี๋ยว ฉันยังไม่เข้าใจเลย.. " คิโยโนบุยกมือเป็นเชิงขอเวลานอก เขาแค่กลับไปที่บ้านเพื่อจะหยิบอะไรติดไม้ติดมือกลับมาที่บ้านของเจ
" แล้วเอาของมาทำไมแค่นี้? ย้ายออกได้แล้ว! "ชายหนุ่มยังไม่เลิกเสียงดังเวลาเมาหรือเวลาโมโหโกรธา...ก็มักจะเป็นแบบนี้เหมือนเมื่อ 12 ปีก่อนไม่มีผิด
"จุน!" คิโยโนบุ คว้าแขนของอีกฝ่ายเอาไว้  "ตั้งสติหน่อยซิ่อะไรกันเนี่ย ...นายจะให้ฉันทำอะไรไปไหน " ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองใบหน้า ของอีกฝ่าย ที่แดงก่ำ ก่อนจะ เหลือบมองไปที่พื้นห้อง กระป๋องเบียร์หลายประป๋องนั้นว่างเปล่า "นายคิดอะไรอยู่...คิดอะไร...คิดว่าฉันจะทิ้งนายไปเหรอ... รึยังไง หา" อาจารย์หนุ่มเริ่มใช้โทนเสียงกับอีกฝ่ายบ้าง
" เออ ดิ! "คนเมายอมรับอย่างไม่อาย " ย้ายออก มาอยู่ด้วยกันได้แล้ว "
"......................." คำพูดนั้นทำเอา คนที่มาใหม่ต้องนิ่งก่อนจะยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"ฮ่ะๆ....ปรกติ เขาก็ต้องให้กุญแจมาก่อนไม่ใช่รึไง...นี่อะไรก็ไม่ให้ โวยวายเมาบ้าไปคนเดียวอีกนะนายนี่ ขี้โวยวายเหมือนเมื่อก่อนไม่ผิด" คิโยโนบุว่าพลางยกมือขึ้นขยี้ผมคนเมาอย่างนึกสนุก
" เมื่อเช้า บอกแล้ว ไม่รู้เรื่องเอง "เจขยับหลบมือของอีกฝ่าย
"บอกว่าอะไรนะ....." คิโยโนบุว่าพลางก็ทำท่าเอียงคอ  "แก่แล้วไม่ได้ยิน"
" มาอยู่ด้วยกัน ตามนั้นล่ะ .. จะมาไหม?! "ชายหนุ่มถามเสียงแข็ง
"ไม่.... " คิโยโนบุตอบ
" ตามใจ "เจตอบแล้วเดินไปหยิบเบียร์จากตู้เย็นมาอีกกระป๋อง
"ถ้าไม่มาอยู่นี่จะโกรธเหรอ... " คิโยโนบุถามพลางเดินไปนั่งที่โซฟา
"มาค้างแค่บางวันไม่ได้เหรอ...บ้านนายนี่ไกลจากโรงเรียนฉันเยอะเลย... " ชายหน่มร่างบางเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงติดจะอ้อนเล็กๆ"วันนี้นะ.... อ้อ หยิบเบียร์ให้ด้วยซิ่... วันนี้นะ กว่าจะถ่อไปเทียวกลับมาได้เนี่ย ก็ใช้เวลา ต้องให้นายรออย่างที่เห็นนี่ล่ะ"  เจโยนเบียร์ให้อีกฝ่ายแทนคำตอบแล้วก็จัดการกับเบียร์ทเหลือของตนเองต่อ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองท่าทางของอีกฝ่าย
"ยังหงุดหงิดไม่หาย?"
" ...................... "เสียงดื่มเบียร์ดังอึกๆ นั่นคือคำตอบของเจ
"จะให้ทำยังไงล่ะ...พูดความจริงไปก็ไม่หายโกรธ" ชายหนุ่มหันไปมองหน้าของอีกฝ่ายพลางเท้าคางมอง
" อยู่ด้วยกัน " เชฟหนุ่มยืนยันคำเดิม
"หัวแข็งเหมือนเดิมเลย.... " คิโยโนบุหัวเราะออกมาพลางส่ายหน้าช้าๆเมื่อได้ยินคำตอบของชายหนุ่มผมยาว "บอกแล้วว่า บ้านไกล...จากที่ทำงาน... "

" จะอยู่คนเดียวใช่ไหม ? "เชฟหนุ่มถามย้ำ พลางทำตาขวางจากฤทธิ์เหล้า

"ก็แค่บางวัน...อาจจะเฉพาะวันธรรมดา อย่างวันศุกร์เสาร์ อาทิตย์ นี่ก็ได้ ฉันจะมาอยู่กับนาย... " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลมองหน้าของอีกฝ่ายก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ "แบบนั้นไม่ได้รึยังไง ... นายเมาแล้วจุน คุย ตอนนี้ จะรู้เรื่องไหม"
" จะอยู่คนเดียวใช่ไหม? "เจถามย้ำแล้วเอาหัวชนอีกฝ่ายให้ออกไปไกลๆ" ไปเลย .. จะไปอยู่ไหนก็ไปเลย ไป "
"โอ้ย...เจ็บนะ" คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่นด้วยความไม่พอใจอีกฝ่ายไม่ฟังคำอธิบายของเขาเลย คิโยโนบุดันอีกฝ่ายออกห่าง "ทำบ้าอะไรวะ...เมาแล้ว ไม่ต้องกินมันแล้ว" ว่าพลางก็แแย่งเอากระป๋องเบียร์มาจากมือของอีกฝ่าย "ฉันก็จะมาอยู่ไง แต่เรื่องงาน ฉันอาจจะไปทำงานสาย.... แล้ว... คน ถ้ามีคนรู้.... "
" ไม่อยากให้ใครรู้ .. กลัว? ฮะ ฮะ ฮะ "เจที่กำลังเมาหนักหัวเราะลั่นแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ เขาเปิดน้ำจนเสียงดังลั่นแถมยังเปียกไปหมดห้องไปหมด
"จุน?...." คิโโนยุ เดินตามเข้าไปด้วยสงสัยว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไร "จุน นายเมานะ เดี๋ยวก็ล้มหัวฟาดหรอก" มือเรียวยื่นไปจับไหล่ทั้งสองข้างของอีกฝ่ายเอาไว้ เจเอาหัวจุ่มน้ำ ก่อนจะดันอีกฝ่ายออกแล้วเริ่มอาเจียน
"เฮ้ย!!! "คิโยโนบุหลบแทบจะไม่ทัน ก่อนจะส่ายหน้ากับท่าทางของอีกฝ่าย อาจารย์หนุ่มนั่งลงข้างๆ อีกฝ่ายก่อนจะลูบหลัง "เออ...เมาแล้วก็อ้วกซะ... แล้วค่อยคุยกันดีๆ" เสียงนุ่มดังขึ้นเบาๆ  ก่อนจะเอื้อมไปหยิบผ้ามาชุบน้ำเช็ดปากให้กับอีกฝ่าย "นายโกรธที่ฉันไม่ย้ายมาอยู่กับนายและกลัวคนอื่นจะเห็น...แต่จุน...นั่นไม่ได้หมายความว่า ฉันรักนายน้อยลงนะ"

เชฟหนุ่มขยับตัวออกจากอีกฝ่าย
" .......... ก็ดีนิ "
"ยังโกรธอยู่ซิ่นะ" คิโยโนบุพูดพลางดันให้อีกฝ่ายนั่งดีๆ "เสื้อนี่ก็ถอดซะ เปื้อนหมดแล้ว... แล้วก็กางเกงนี่ด้วย ล้างตัวซะ จะได้ไปนอน... "
" ไปเลย ไป อาบเองๆ "เจดันอีกฝ่ายออกไปให้พ้นๆ แล้วถอดเสื้อออกตามมาด้วยกางเกง ร่างสูงนั้นเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้าคนที่เขากอดมาทั้งคืน แต่เชฟหนุ่มก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก คิโยโนบุมองร่างเปลือยนั้นก่อนจะยืนขึ้นโดยที่ไม่ได้ สนใจอีกฝ่ายเช่นกันในเวลาที่เมาแบบนี้พูดอะไรต่อไปก็เท่านั้น 
"อย่าล้มในห้องน้ำล่ะ... "

เจเดินเซๆไปเปิดฝักบัวแทนคำตอบแล้วเข้าไปอยู่ภายใต้สายน้ำนั้น เขาถอนหายใจออกมา ประตูห้องน้ำไม่ได้ปิด คิโยโนบุออกไปยืนรออยู่ด้านนอก เขากลัวว่า ร่างสูงที่เซไปเซมาใต้สายน้ำนั้นจะล้มลงไปเสียก่อนจึงยืนคอยอยู่ตรงนั้น
 
"อาบเสร็จก็นอนซะล่ะ"

กว่าเจจะอาบน้ำเสร็จก็นานพอดู เพราะกว่าเขาจะทำให้ตัวเองสร่างเมาได้ เขาก็ต้อยืนอยู่กลางสายน้ำเป็นสิบนาทีเพื่อไล่ฤทธิ์แอลกอฮลล์ จนเมื่อรู้สึกดีขึ้นจึงนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำ

"เสร็จแล้วเหรอ" คิโยโนบุ ที่นั่งรออยู่ที่หน้าห้องน้ำเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะยิ้ม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูจะมีสติดีมากขึ้น "คุยกันรู้เรื่องแล้วหรือยัง พวกเรา?"
มือเรียวแตะใบหน้าคมของอีกฝ่ายที่ยังเปียกชื้น เส้นผมยาวนั้นเปียกลู่น้ำลงมา คิโยโนบุใช้ปลายนิ้วจับปอยผมที่ปรกหน้าของอีกฝ่ายอยู่ ขึ้นทัดหูให้เข้าที่เข้าทาง
เจกลับเสยผมขึ้นเป็นอีกทรง ตอนนี้ก็ยังหงุดหงิดเป็นเด็กๆอยูดี

" ต้องคุยอะไร นายคุยเองคนเดียวแล้วนิ "
"แล้วจะให้ทำยังไง...โอเค...ฉันเอาแต่ใจ...แต่นายอยากให้ฉันย้ายมาอยู่เลย.... วันนี้ ตอนนี้ มันก็ทำไม่ได้อยู่ดี"ดวงตาสีน้ำตาลสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง เขาไม่อยากจะทะเลาะกับอีกฝ่ายนัก เพราะเมื่อคิดว่ากว่าจะก้าวมาถึงวันนี้ได้ เขาต้องทำให้อีกฝ่ายเจ็บมานานแค่ไหนต้องทำให้คนอื่นเจ็บมากี่คน แต่เจก็หันหน้าไปอีกทาง
" ก็ตามใจ "เขาตอบกลับมาสั้นๆแล้วเดินเข้าห้องไปเช็ดผมและแต่งตัวให้เรียบร้อย
"ฉัน...จะย้ายมา...สุดสัปดาห์นี้...ขอฉันเคลียร์ของที่ห้องเก็บของแล้วก็จัดการเรื่องเอกสารทะเบียนบ้านอะไรก่อนจะได้ไหมล่ะ" ท่าทางของอีกฝ่ายทำให้คิโยโนบุ ต้องพูดออกไปแบบนั้น แต่ก็ไม่แน่ใจนักว่าจะจัดการได้ตามกำหนดที่พูดออกไปหรือเปล่า"แบบนี้ โอเคไหม..." ว่าพลางก็เดินเข้าไปหาอีกฝ่ายในห้อง ร่างของอาจารย์หน่มเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย ก่อนจะกอดจากด้านหลังเอาไว้หลวมๆ "ฉันไม่อยากทะเลาะกับนายหรอกนะ"

สัมผัสนุ่มนวลทำให้ร่างสูงต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ

" ฉันอยากให้นายมาอยู่ด้วย........................ไม่ใช่แค่เพราะรักอย่างเดียวหรอกนะ แต่ซักวันต้องมีคนรู้ ถึงตอนนั้นจะอยู่คนเดียวได้รึไง?  " เจจับมือที่กอดเขาเอาไว้บีบเบาๆ " ไม่อยากให้ต้องเจ็บปวดคนเดียว .. ฉันเอาแต่ใจไปรึเปล่า? "
"ไม่เลย" เสียงอาจารย์หนุ่มคอบกลับมา "ขอบใจนะที่คิดแบบนั้น" รู้ว่าอีกฝ่ายที่ดูจะดื้อดึงไป นั่นก็เป็นเพราะว่าเป็นห่วงตัวเอง คิโยโนบุจึงคลายความกังวลลง
"อาจจะย้ายมาช้าไปบ้าง แต่วันนี้ฉันก็เตรียมของมาบ้างแล้วนะ" ก่อนจะพูดแหย่ไปหวังว่าจะให้อีกฝ่ายหัวเราะออกมาบ้าง

เช้าวันต่อมา ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลขยับตัวลุกก่อนที่นาฬิกาของเชฟหนุ่มจะดัง เขาต้องรีบแต่งตัว และ กลับไปที่ห้อง เพื่อเตรียม อุปกรณ์ ไปสอนนักเรียนที่โรงเรียนของพ่อที่อีกฟากหนึ่งของเมือง ถ้าไม่รีบไปล่ะก็ กว่าจะฝากการจราจรไปได้ล่ะต้องสายเป็นแน่ แต่จะลุกไปเฉยๆ คงไม่ได้การ มือเรียว คว้า ปากกากับกระดาษมาเขียน แปะไว้ที่หน้าผากของคนที่ดูจะเพลียกับเรื่องที่อาละวาดโวยวายเมื่อคืนจนตอนนี้แล้วก็ยังหลับไม่รู้เรื่อง

"บอกแล้วว่า ที่ทำงานอยู่ไกล ไปก่อนนะ"

ก่อนที่มือเรียวจะลูบใบหน้าคมนั้นเบาๆ ก่อนจะลุกออกจากเตียงไป คิโยโนบุ ขับรถกลับไปที่อพาร์ตเม้นท์ น่าแปลกที่คราวนี้ เขาไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นบ้านเหมือนอย่างทุกที ห้องนอนดูเย็นชืดไม่มีชีวิตชีวา เท่าไรนัก อาจารย์หนุ่มจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนที่จะ เอาอุปกรณ์การสอนใส่เป้ แล้วเดินออกจากห้องไปทันที

เมื่อมาถึงที่โรงเรียน ทันทีที่ก้าวออกจากรถ เขารู้สึกได้ถึงสายตาจากเด็กนักเรียนหลายคน กลุ่มเด้กสาว ที่เคยเอ่ยทักทายเขาอย่างเป็นมิตร ตอนนี้ กลับหลบสายตา เมื่อเขาหันไปหา ได้ยินเสียงซุบซิบ ที่ฟังไม่ได้ศัพท์ ความรู้สึกแปลกประหลาด จากบรรยากาศโดยรอบ เริ่มพุ่งเข้ามาหาตัว

"อรุณสวัสดิ์ครับ" ชายหนุ่มกล่าวเมื่อเดินเข้ามาในห้องพักครู ดวงตาทุกคู่แทบจะจับจ้องมาทีเขา ก่อนจะละสายตาหนี เหมือนกับว่า เขาไม่เคยอยู่ตรงนั้น หลายคนในห้องไปที่งานแต่งงาน เพราะ พ่อซึ่งเป็น ครูใหญ่ เป็น คนบอกให้เขา เอาการ์ดเชิญ ไปแจกให้กับทุกๆคนเอง ชายหนุ่มวางเป้ลงกับโตีะ เอ่ยทักทาย ทุกคน แม้จะไม่มีเสียงตอบกลับ ก่อนจะขอตัว แม้ไม่มีคำตอบรับ เพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดวอร์ม เตรียมการ สำหรับ สอน พละในคาบแรกของวัน ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปในห้องเรียน ที่เขารับผิดชอบเป็น อาจารย์ประจำชั้น เสียงคุยเซ็งแซ่ เงียบลงทันทีที่เขาเดินเข้าไปด้านใน ผิดวิสัย จากทุกๆครั้งที่เด็กๆ จะคุยต่ออย่างไม่เกรงใจ ก่อนจะเอ่ยแซวในหลายๆ เรื่อง รวมทั้งเรื่องอดีตแฟนสาวแสนสวยของเขาด้วย

...ไอ้ตุ๊ด...

ตัวหนังสือที่ถูกเขียนด้วยชอล์คสีแดง ตัวใหญ่ หนา ถูกเขียนทิ้งเอาไว้บนกลางกระดาน รอบด้าน มีรูปล้อเลียน เขากับผู้ชายอีกคน ภาพวาดที่ดูอนาจารและอุจาดสายตา นั่นทำให้อาจารย์หนุ่มถึงกับหยุดนิ่ง อยู่ที่ หน้าประตูห้อง

................................to be con

[lasom]

อ้าว ไอ้เด็กเวร ตุ๊ดบ้านแกซิ พ่อแม่ไม่สอนให้เคารพ'จารย์รึงัย(อ่ะเผลอใส่อารมณ์ไปหน่อย)
ถึงได้กร้าวร้าวแบบนี้  :angry2:โมโหมาด่าคิโยจังได้ไง 

555มีสารถีสุดหล่อมารับนี่เอง ดีแล้วจ้า

[ordkrub]

สู้ๆนะ แล้วทุกอย่างจะผ่านไป

[lasom]

รอ รอ รอ

[mumoo]

งานเข้าคิโยแต่วันเลย....ว่าแต่.......เจจะนอยเยอะไปมั้ย สาวแตกอย่างงี้เด๋วให้คิโยจับกดเลย 55+
คุณป๋าคิโยจะว่ายังไงล่ะเนี่ย....แค่คิดก้อ...เฮ้อออออ!!
รออ่านตอนต่อไปค่ะ^^

[goldfishpka]

＠＠＠　Writer'sTalk　@@@
ขอโทษนะคะวันนี้มาแบบไม่ได้ตอบคอมเม้นต์ โพสกันมึนๆนะคะวันนี้

...........................................


[size=1５pt]...ไอ้ตุ๊ด...[/size]


ตัวหนังสือที่ถูกเขียนด้วยชอล์คสีแดง ตัวใหญ่หนาถูกเขียนทิ้งเอาไว้บนกลางกระดานรอบด้าน มีรูปล้อเลียนเขากับผู้ชายอีกคน ภาพวาดที่ดูอนาจารและอุจาดสายตา นั่นทำให้อาจารย์หนุ่มถึงกับหยุดนิ่งอยู่ที่หน้าประตูห้อง ดวงตาสีน้ำตาล มองเข้าไปด้านในเขาพอจะรู้ว่าเป็นฝีมือของใคร สีหน้าของหัวโจกบางคนมันฟ้องเช่นเดียวกับ คนที่ไม่เคยเป็นหัวโจกแต่มีทัศนคติที่ไม่ดีแน่ๆกับสิ่งที่เขาเป็นและกำลังทำอยู
 
"เวรใครลบกระดานวันนี้ ทำไมไม่ลบ" ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ พลางเดินไปที่หน้าชั้น พยายามที่จะไม่สนใจ กับ ตัวอักษรตัวใหญ่ ที่อยู่ที่ด้านหลัง
"....................................."
"....................................."
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากนักเรียนของเขา จนมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นแฟนคลับของเขาทำใจกล้ายกมือขึ้นแล้วยืนขึ้นถาม
" อาจารย์คะ ทำไมอาจารย์ยกเลิกงานแต่งงานล่ะคะ? "
"...." คำถามนั้น ทำให้มือที่กำลังจะเปิดรายชื่อนักเรียนขึ้นเพื่อเช็คชื่อหยุดนิ่ง ก่อนที่จะวางแนบลงกับผิวหน้าเรียบเย็นของโต๊ะ "เมื่อเธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว...แม้ว่าจะมั่นใจแล้ว...บางครั้ง ความรู้สึกมันก็เปลี่ยนกันได้" เขาตอบเสียงเรียบๆ ไม่ได้มองหน้าของเด็กสาวคนนั้น เด็กคนนั้นอ่านคำที่เขียนอยู่ที่กระดานซ้ำไปซ้ำมา ก่อนจะลุกขึ้นเดินผ่านอาจารย์ของเธอไปลบมันทันที  ทำเอาเด็กหนุ่มที่เขียนมีท่าทีไม่พอใจเป็นอย่างมากแต่เด็กสาวไม่สนใจ เธอกลับไปนั่งลงที่เดิมโดยไม่ยอมมองหน้าใครซักนิด

"ขอบใจนะ คิมูระ" ชายหนุ่มยิ้ม ก่อนจะ เงยหน้าขึ้นมอง นักเรียนทุกคน "เอาล่ะ เดี๋ยวจะขานชื่อล่ะนะ อาคาซากะ..... " ชายหนุ่มทำตัวเหมือนปรกติ อย่างน้อย ที่สุดเขาก็พยายามที่ตะเก็บอารมณ์เอาไว้ให้มากที่สุด เพราะอย่างน้อยแล้ว มันก็เป็นหน้าที่ เป็นอาชีพที่เขา จะต้องอยู่กับมัน ต่อไป แม้ว่าจะรู้สึกทรมาน กับสายตามทิ่มแทงเหล่านั้นก็ตาม

"มามิยะ..." ชื่อของนักเรียนชายที่ดูจะเป็นหัวโจก และเป็น ต้นคิดในการเขียนคำบนกระดารถูกขานขึ้น แต่ไม่มีเสียงตอบรับ เวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบมอง คนที่นั่งอยู่ ก่อนจะย้ำอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียง ที่ดังกว่า เดิม" มามิยะ"
" ชิ! "เจ้าของชื่อยกขาขึ้นพาดหน้าต่างแทนการขานรับ แถมยังกระแทกขากับหน้าต่างเสียงดังอีกด้วย ทำเอาคนอื่นกลัวหัวหด
"มามิยะ....ผมรู้ว่าคุณยังติดทัณฑ์บนเรื่องความประพฤติอยู่ไม่ใช่เหรอ" ชายหนุ่มเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของอีกฝ่าย "ก็น่าจะทำตัวให้มันดีๆหน่อย ไม่อย่างนั้น ผมจะรายงานให้กับทางโรงเรียนรู้อีก แล้ว คุณจะถูกพักการเรียนอีกนะ...คราวนี้.... คงไม่มีสิทธิ์จะจบกับคนอื่นเขาแล้วล่ะ"

" ไอ้ตุ๊ด "

มามิยะ สบตาอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัวเลยซักนิด แน่นอน คนอย่างคนนี้น่ะเหรอที่เขาต้องกลัว คนวิปริตแบบนี้รึไง?

"ผมคิดว่านั่นไม่ใช่คำที่เหมาะสมที่คุณจะพูดตอนนี้" ชายหนุ่มกัดฟันแน่น
"เอากับผู้ชายมันดีกว่าจริงเหรอ ครู? "มามิยะ ยังคงถามต่อไป แถมยังทำหน้าระรื่นใส่อีกต่างหาก " ถึงได้เลิกกับคู่หมั้นสวยๆนั่นน่ะ "
".........................." ชายหนุ่มไม่ตอบ ตอนนี้หน้าของเขาแดงก่ำไปด้วยความโกรธ แต่จะโกรธไปทำไม ในเมื่อ สิ่งที่อีกฝ่ายพูดนั้นก็เป็นจริงไม่น้อย จริงที่เขารื่นรมย์กับสัมผัสของเชฟหนุ่มคนนั้น แต่ ความรู้สึกของเขาที่มีให้ กับ จุนนั้นก็เป็นอะไรที่จริง มากกว่า ความรู้สึกที่เขา แสดงให้ฮิโตมิเช่นกัน
"ผมจะรายงานคุณให้กับ อาจารย์ฝ่ายปกครอง...เอาล่ะ ทุกคน ...นอกนั้นครูเห็นแล้วว่ามากันครบ ใกล้จะปิดเทอมแล้ว ก็ เตรียมตัว ทำการบ้านปิดเทอมสุดท้ายของพวกเธอให้มันดีๆด้วยล่ะ " ชายหนุ่มพูดพลางหันหลังให้กัอบีกฝ่ายแล้ว เดินไปที่หน้าห้อง "มามิยะ ผมขอลงโทษให้คุณทำความสะอาดห้องคนเดียว วันนี้หลังเลิกเรียนแล้วผมจะมาเช็คความเรียบร้อย"ชายหนุ่มยกสมุดเช็คชือขึ้นขี้หน้าอีกฝ่าย

ตลอดทั้งวัน คิโยโนบุ ต้องทนกับ เสียงซุบซิบนินทา คำถามจากนักเรียน และสายตาที่มองมาอย่างดูถูก

....โฮโม....

...เลิกกับเมียเพราะได้ผัว....

...ผู้ชายดีเหรอ อาจารย์...

โถงทางเดินในตอนเย็นหลังเลิกเรียนเงียบสงัด มีเพียงแค่เสียง ดังแว่วๆ จาก ชมรมกีฬาที่ซ้อมกันอยู่ด้านนอก อาจารย์หนุ่มเดินกลับไปที่ห้องเรียน เพื่อตรวจเช็คความสะอาด ที่เขา สั่งให้มามิยะ ทำเพื่อเป็นการลงโทษแต่กลับไม่มีวี่แววของเด็กหนุ่มเจ้าปัญหาคนนั้นแม้แต่นิด

"เด็กเอ้ย.... ไร้ความรับผิดชอบเป็นบ้า" อาจารย์หนุ่ม มองเข้าไปด้านใน ไม่มีเงาของมามิยะ และ การทำความสะอาด ก็ถูกละเลย ชายหุน่มเดินเข้าไปด้านใน เพื่อปิดหน้าต่างห้องเรียน


--ปัง--

เสียงที่ดังขึ้นทำให้คนที่อยู่ด้านในสะดุ้งก่อนจะหันไปหาต้นเสียงทันที มามิยะที่ตอนนี้ดึงไทค์ออก และเสื้ออกนอกกางเกงนั้นมาในสภาพที่ไม่เหมือนนักเรียนเลยซักนิด ตาที่ไม่ค่อยจะเป็นมิตรนั้นมองครูประจำชั้นตัวเองด้วยสายตาไม่เป็นมิตรหนักขึ้นไปอีก
"มามิยะ....มาแล้วเหรอ... ไม่ทำความสะอาดห้องล่ะ" ชายหนุ่มพูด พยายามข่มความรู้สึกตกใจเมื่อครู่ให้กลับไปเป็นเหมือนปรกติ "มามิยะ... ครูกำลังสั่งเธออยู่นะ" ชายหนุ่มพูดอีกครั้งเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังยืนจ้องหน้าเขานิ่ง
" ครู เป็นเมียผู้ชายนี่ดีกว่ารึไง? "มามิยะถามอีกครั้ง เขาจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง
"นั่นไม่เกี่ยวกับเธอ ...เอาล่ะ ทำตามที่สั่งซะ ครูจะมาเช็คความเรียบร้อยอีกรอบ" ชายหนุ่มว่าพลางเดิน เลี่ยง ออกมา หมายจะเดินออกจากห้องไปให้เร็วที่สุด
" เป็นครูตอบได้หมดไม่ใช่รึไง? รึจะให้ฝึกภาคปฏิบัติด้วย? "มามิยะตรงเข้าไปดึงแขนครูของเขาอย่างแรง ถึงอีกฝ่ายจะอายุมากกว่า แต่ด้วยความที่เขาเป็นเด็กเกเรที่ตัวใหญ่กว่าอีกฝ่ายพอสมควร เขาจึงไม่เคยกลัวอะไรทั้งนั้น แรงดึงที่แขน ทำให้ชายหนุ่มเซ ด้วยไม่ทันจะตั้งตัว เขาเกือบจะถึงประตูอยู่แล้วเชียว
"มามิยะ!! ปล่อย" คิโยโนบุขึ้นเสียง พลางดึงแขนของตัวเองออก ความรู้สึก มุ่งร้าย ที่ส่งมาจากแขนของเด็กหนุ่มนั้นรู้สึกได้ในทันที ชายหนุ่ม ขืนแขนของตัวเองออก ก่อนจะขยับถอยออกมา
"คิดจะทำอะไร...ฉันรายงานเรื่องนี้ กับครูฝ่ายปกครองแน่ ถ้ายังคิดจะทำแบบนั้นอีก"
" ฟ้อง? อย่าขู่ ครูก็รู้ว่าผมไม่กลัว "มามิยะกระชากอีกฝ่ายเข้ามาหาตัวอีกครั้งแล้วดึงคอเสื้อของครูประจำชั้นขึ้น เผยให้เห็นรอยแดงๆ ตามตัว
".......ปล่อย...ฉันจะเรียกตำรวจ" คิโยโนบุกัดฟันแน่น ก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือ ออกมา หมายเลขสามตัวปรากฏอยู่บนหน้าจอเรียบร้อย มามิยะดึงมือถืออีกฝ่ายออกแล้วโยนทิ้งไปอีกทาง

" สอนผมซี่ .. "ใบหน้าของเด็กหนุ่มขยับเข้ามาใกล้ มืออีกข้างจับที่เอวกางเกงอีกฝ่าย

"สอนอะไร..." ชายหนุ่มถามกลับ พยายามจะดึงเวลาเอาไว้ เขารู้ว่าถ้าเขาถอยไปอีกหน่อยจะถึงประตูห้องเรียนได้ มามิยะยิ้มอย่างได้ใจ มือที่จับเอากางเกงวอร์มนั้นลากไปที่สะโพกของอาจารย์ประจำชั้น


............................................to be con

[mumoo]

อ๊ากกกกก!!!คิโยถูกเด็กลองของงงงง!!!
มามิย๊า!!นั่นของเจเค้านะ ตัวไม่มีสิทธิ!!
รอลุ้นให้คิโยรอดพ้นจากสถานการณ์สุ่มเสี่ยงจะเสียเลือดนี้โดยเร็ว^^

[lasom]

ใครจะมาช่วยเนี้ย เด็กสมัยนี้ตัวใหญ่อย่างกับควาย
คิโยจังชั้นจะสู้ได้ยังไง

[milky way]

ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายตอนเลย
เนื้อเรื่องไปไกลมาก
แต่ว่า ก็ดีแล้วล่ะที่ยกเลิกงานแต่งงานไปได้

  แต่ตอนนี้ไอ้เด็กบ้า แกคิดจะทำอะไรครูของแก

ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะค่ะ   

[goldfishpka]

ถึงผู้อ่านทุกท่าน.....พีจังมีเรื่องจะประกาศ
เกี่ยวกับเรื่องสารบัญค่ะ
เพราะว่าถ้าใส่ไว้ที่หน้าแรกแล้ว...เนื่องจากอัพเรื่อย ทำให้เนื้อที่ในโพสต์แรกไม่พอค่ะ
ขออนุญาตเอามาไว้ตรงนี้แทนนะคะ อาจจะทำให้ยุ่งยากนิด แต่...ตัวคนเขียนเองก็ไม่แน่ใจว่าจะทำยังไงดีใครมีวิธีที่กิ๊บเก๋กว่านี้
ช่วยแนะนำด้วยนะคะ ....  

CH1/CH2/CH3/CH4/CH4.2/CH5/CH6/CH7/CH8/CH9/CH10/
CH11/CH12/CH13/CH14/CH15/CH16/CH17/CH18/CH19/CH20/
CH21/CH22/CH23/CH24/CH25

[mumoo]

อยากช่วย แต่ห่วยไอทีอ่ะ
งั้นเอาใจช่วยให้หาวิธีดีๆได้ละกัน^^

[goldfishpka]

@@@Writer's Talk@@@
มาซะดึก...ต้องขอโทษที่ทำให้รอนะคะ ...พอกลับมาอยู่บ้านแล้วตารางเวลามันเปลี่ยนแปลงน่ะค่ะ

อ๊ากกกกก!!!คิโยถูกเด็กลองของงงงง!!!
มามิย๊า!!นั่นของเจเค้านะ ตัวไม่มีสิทธิ!!
รอลุ้นให้คิโยรอดพ้นจากสถานการณ์สุ่มเสี่ยงจะเสียเลือดนี้โดยเร็ว^^

อันนี้ใครจะเสียเลือดต้องติดตามค่ะ...ส่วนสิทธิืในตัวคิโยน่ะเหรอคะ หุหุ อันนี้ยิ่งต้องติดตามค่ะ ! และขอบคุณนะคะที่เป็นห่วงเรื่องสารบัญ ...ตอนนี้ก็เอาพอแก้ขัดไปก่อนค่ะ

ใครจะมาช่วยเนี้ย เด็กสมัยนี้ตัวใหญ่อย่างกับควาย
คิโยจังชั้นจะสู้ได้ยังไง

นั่นซิ่นะคะ เด็กสมัยนี้โตเร้ว เร็ว แต่ทำไมน้อ น้องหนูที่พีจังชอบมันถึงไม่เห็นสูงขึ้นเลยน้า...

ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายตอนเลย
เนื้อเรื่องไปไกลมาก
แต่ว่า ก็ดีแล้วล่ะที่ยกเลิกงานแต่งงานไปได้

  แต่ตอนนี้ไอ้เด็กบ้า แกคิดจะทำอะไรครูของแก

ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนะค่ะ  

ขอบคุณนะคะที่ตามมาอ่านกันจนทัน...เด็กบ้าๆแบบนี้สมควรสั่งสอนซิ่นะคะ มาดูว่าคิโยจะโต้ตอบกลับหรือเปล่านะคะ

///////////////////////////////////////////////////

"มามิยะ!!"

อาจารย์หนุ่มสะดุ้งเฮือก ก่อนจะคว้ามือของเด็กหนุ่มออก สมองสั่งการให้เขาป้องกันตัว มือของเด็กหนุมถูกหักทำมุมที่จะทำให้เจ้าตัวเจ็บอย่างทนไม่ได้

" โอ๊ย! ไอ้บ้าเอ๊ย "มามิยะ สบถกลับดึงมืออกจากอีกฝ่ายก่อนจะกระชากคอเสื้อนั้นมาหมายจะง้างหมัดต่อย แต่อาจารย์หนุ่มใช้จังหวะนั้น จับมือที่ยึดคอเสื้อเขาเอาไว้ กดลงบนเส้นประสาทที่ทำให้เจ็บจนต้องเผลอปล่อยมือ ก่อนจะทุ่มร่างของเด็กหนุ่มข้ามสะโพกลงไปนอนกองอยู่กับพื้น

"ไม่มีใครเคยบอกรึไงว่าอย่าหาเรื่องอาจารย์สอนพละ" คิโยโนบุชี้หน้าของอีกฝ่าย "ทำความสะอาดซะ ไม่อย่างนั้นก็นอนเอาตัวถูพื้นไป" คิโยโนบุ พูด ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องเรียนไป หัวใจของเขาเต้นรัว  ความกลัวแล่นลามเข้ามาจับที่หัวใจ ถ้ามามิยะ มีอาวุธที่หนักกว่าศิลปะการป้องกันตัวพื้นฐานของเขา มันอาจจะนำไปสู่เรื่องที่เลวร้ายมากกว่านั้น  แต่เขาก็แสดงออกมาให้เห็นไม่ได้ ถ้าเขาแสดงความกลัวให้อีกฝ่ายเห็น จะต้องเป็นเรื่องมากขึ้นไปอีกเป็นแน่ คิโยโนบุทำใจ เดินกลับไปที่ห้องพักครู เก็บของลงเป้ไม่ได้ทักทายกับใคร...ที่ดูจะไม่อยากจะทักทายด้วย ชายหนุ่มเดินไปที่รถ ...สตาร์ทมันและออกรถไปทันที

ทันทีที่กลับมาถึงอพาร์ตเม้นต์ของจุน ชายหนุ่มรู้ดีว่าอีกฝ่ายยังไม่กลับบ้าน คิโยโนบุรีบจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะสังเกตเห็นว่าตัวเองมีรอยช้ำอยู่บนแขนทั้งสองข้าง เสียงสบถดังขึ้นเบาๆ เขาไม่อยากให้คนรักได้เห็นรอยเหล่านี้ ไม่อยากทำให้อะไรๆ มันมีปัญหามากไปกว่านี้ แม้จะอากาศอบอ้าว แต่ชายหนุ่มเลือกที่จะหยิบเสื้อยืดแขนยาวเนื้อบางมาใส่ปิดทับรอยช้ำพวกนั้น อีกเดี๋ยวมันคงจะเริ่มปวด โชคดีที่วันนี้เขาป้องกันตัวเองเอาไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นคงโดนมากกว่านี้เป็นแน่
คิโยโนบุ เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเอาของสดในนั้นออกมาทำ ซุป กับ กับข้าวอีกสองอย่างเตรียมเอาไว้ ่วางไว้บน โต๊ะ ทานข้าว ก่อนที่จะ เดินไปเอนตัว ลงบน โซฟา

....ขอหลับซักหน่อยก็แล้วกัน....

กว่าเชฟหนุ่มจะกลับมาถึงห้องก็ดึกแล้ว ชายหนุ่มผมยาวหมุนลูกบิดประตูแล้วก็ยิ้มออกมาเมื่อมันไม่ได้ลอค เจเดินเข้าไปในห้อง เขาเห็นไฟที่ห้องครัวเปิดเอาไว้ และมีมื้อเย็นที่คิโยโนบุทำเอาไว้ให้ ก่อนจะเห็นปลายเท้าของคนที่นอนที่โซฟา ร่างสูงเดินเข้าไปหาแล้วโน้มตัวลง มือแกร่งจิ้มแก้มอีกฝ่ายเบาๆ
" ตื่นได้แล้ว "แต่ปฏิกริยา ที่ตอบรัยนั้นกลับแตกต่างไปจากทุกที ร่างบางสะดุ้งแทบจะเรียกได้ว่า ผวา
"................อ่ะ...จุนเหรอ" ใช้เวลาอยู่ชั่วอึดใจกว่าชายหนุ่มจะพูดชื่ออีกฝ่ายออกมาได ท่าทางที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่ายทำให้หนุ่มผมยาวขมวดคิ้ว
" นายกลับมาห้องฉัน แล้วคิดว่าเจอใครกัน? ลุกมากินข้าวได้แล้ว "เขาดึงแขนของอีกฝ่ายขึ้น ตรงที่เป็นรอยช้ำพอดี
"...............อึ่ก..." ชายหนุ่มส่งเสียงออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบกลบเกลือนท่าทางโดยการดึงแขนออกมาจากอีกฝ่าย "ไม่ต้องดึงก็ได้ ลุกเองได้หรอก "
นั่นยิ่งทำให้เจสงสัยแต่ก็ไม่ว่าอะไร เขาเดินไปที่โต๊ะอาหารอาหารหน้าตาที่เรียกได้ว่าพอกินได้แบบไม่ท้องเสียสำหรับเขานั้นทำให้เขาเงยหน้ามองคนที่กำลังเดินมา
"มีอะไรเหรอ... เอ่อ ถ้าเรื่องอาหาร...ฉันไม่ใช่มืออาชีพนะ" คิโยโนบุพูดพลางหัวเราะแล้ว นั่งลงที่โต๊ะฝั่งตรงข้ามกับที่อีกฝ่ายยืนอย่ ก่อนจะเอื้อมไปแกะพลาสติกที่หุ้มจานชามออก
" แค่แปลกใจ ที่วันนี้นนายอุตส่าห์ทำให้กิน "หนุ่มผมยาวรวบผมตัวเองด้วยหนังยางที่ติดข้อมือเสมอ แล้วนั่งลงจัดการอาหารเย็นในเวลาดึกแต่ดวงตานั้นก็ยังไม่วายสังเกตท่าทางของอีกฝ่ายเป็นพักๆ
"ก็ฉันกลับมาถึงก่อน...ไม่รู้จะทำอะไร เลยทำกับข้าว " คิโยโนบุตอบพลางพุ้ยข้าวเข้าปาก "กินไม่ได้เหรอ... โทษทีนะ... คงแย่มาก "
" เปล่า ไม่ใช่เรื่องกับข้าว .. วันนี้มีอะไรรึเปล่า? " เจถามอีกฝ่ายไปตรงๆ ท่าทางแปลกๆนั้นเขารับรู้ได้ไม่ยากเลย
"เปล่านี่" คิโยโนบุตอบทันควัน เขารู้ และเห็นว่าอีกฝ่ายตั้งท่าจะถามมาซักพักแล้ว
" แล้วไปทำงานเป็นไงมั่ง? "ชายหนุ่มถามก่อนจะด้วยซุปขึ้นซด
"ก็.... ดี ไม่มีอะไร เจอถามอะไรนิดหน่อย แต่ก็... อืม... โอเค" อาจารย์หนุ่มตอบ เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายเป็นห่วง ถึงได้โกหกคำโตออกไป มือเรียวยกแก้วย้ำขึ้นดื่มอึกใหญ่ เพราะอากาศที่ร้อน แต่ตัวเองกลับใส่เสื้อแขนยาว ถึงกระนั้นก็ไม่กล้าถลกแขนเสื้อขึ้นอยู่ดี
" ไม่สบายเหรอ?ร้อนตายห่_ ใส่เสื้อแขนยาว "เจยังคงถามถึงสิ่งผิดปกติของอีกฝ่ายต่อไป
"อื้ม... คงงั้นมั้ง หนาวๆ " ถึงจะบอกไปว่าหนาวแต่บนหน้าผากกลับมีเหงื่อเม็ดโต  เมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายชักจะถามมาก เขาไม่อยากให้เป็นเรื่องอีกถ้าเจรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือแค่รู้ว่าเขาไม่บอกอะไรล่ะก็ คงได้โวยวายใหญ่โตเป็นแน่ คิดได้แบบนั้นก็รีบหาทางหนีทีไล่ "ข้าวน่ะ กินไม่ลงใช่ไหม จะได้เอาไปทิ้ง " ว่าพลาง มือก็ เลื่อนไปจับถ้วยข้าวของอีกฝ่ายที่ยังวางนิ่งอยู่บนโต๊ะ

" ของตัวเองยังกินไม่หมดเลย "เจชี้ที่ชามข้าวอีกฝ่าย " ฉันถามแล้วนะ ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร "
"อื้ม... วันนี้ ไม่ค่อยหิวน่ะ " ชายหนุ่มพูดพลางวางตะเกียบลง

มื้อค่ำวันนั้นจบลงด้วยบทสนทนาเพียงไม่กี่คำ คิโยโนบุเหนื่อยมากจนทำให้ผล็อยหลับไปทันทีที่หัวถึงหมอน  

................................

วันต่อๆ มาของการไปทำงานของคิโยโนบุก็หนัก...และหนักขึ้นเรื่อยๆ มันเหมือนกับว่า แทนที่ข่าวจะค่อยๆหายไปตามกาลเวลา เรื่องราวของเขาที่ในตอนนี้ เป็น เพียงแค่ "ข่าวลือ " กลับแพร่สะพัดไปในหมู่นักเรียนอย่างรวดเร็ว เด็กบางคนถึงกับไม่ยอมมาเข้าเรียนวิชาพละในคาบที่เขาสอน เช่นเดียวกับทุกๆเช้าที่บนกระดานดไจะมีคำด่าทอต่างๆ ปรากฏขึ้นแบบควานหาตัวคนทำไม่ได้ แต่อย่างน้อย เขาก็รู้ว่ามีคนๆนึงที่อาจจะเรียกได้ว่าเป็น ผู้รับผิดชอบ ในการก่อความไม่สงบในครั้งนี้
 
"มามิยะ... ครูเบื่อที่จะบอกเธอแล้วนะ ว่าเลิกทำให้ห้องเรียนวุ่นวายเสียที" คิโยโนบุพุดขึ้นต่อหน้าชั้นเรียน ความอดทนของเขาชักจะมีจำกัด เมื่อในวันนี้ตอนที่เขาเดินเข้ามาในห้อง มามิยะก็กำลัง พูดคุยกับเพื่อนด้วยเสียงอันดังว่า รู้ว่าตัวเขากำลังคบกับผู้ชายคนหนึ่งอย่  คิโยโนบุไม่รู้หรอกว่า เด็กหนุ่มคนนี้ไปได้ ข้อมูลนั้นมาจากไหน แต่การที่ มามิยะ เป็นคนที่มีเพื่อนร่วมแก๊งค์ด้วยกันเยอะ ทำให้สถานภาพของตัวเขาในโรงเรียนนั้นเริ่มดูไม่ดีเอาเสียเลย เขายังไม่อยากใหสถานการณ์ที่แย่อยู่แล้วในตอนนี้ต้องแย่ลงไปอีก...อย่างน้อยก็ต้องไม่ใช่จากปากของเด็กอายุสิบแปดคนนี้

มามิยะ มองครูประจำชั้น แล้วหัวเราะ ก่อนจะยกเท้าขึ้นพาดหน้าต่างเหมือนที่ทำทุกวัน

"มามิยะ... ออกไปจากห้องเรียน เดี๋ยวนี้ !!!" ชายหนุ่มกระแทกแฟ้มลงกับโต๊ะ พลางชี้นิ้ว ไปทางประตทางออก
" ออกไปจากห้องเรียนเดี๋ยวนี้นะยะ~~~ "มามิยะทำเสียงเล็กเสียงน้อย ก่อนจะหัวเราะ ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมแกงค์ของเขา เด็กหนุ่มทั้งห้าลุกขึ้นสะพายกระเป๋าแล้วออกจากห้องไป โดยที่มามิยะเดินกระแทกไหล่ครูประจำชั้นเป็นคนสุดท้าย
" โกรธเหรอตัวเอง~~~ หึ หึ หึ " เด็กนักเรียนหนุ่มเย้ยอาจารย์ประจำชั้นแล้วเดินออกไป ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของพวกเดียวกัน

"..........................." คิโยโนบุ กัดฟันแน่น  ก่อนจะหันมายิ้มให้กับ  นักเรียนทั้งหมด "วันนี้ ไม่มีเทสต์ย่อยตอนเช้านะ ครูจะออกไปก่อนแล้ว... พวกเธอก็อ่านหนังสือไปก่อน ที่อาจารย์คาบต่อไปจะเข้าก็แล้วกัน" ว่าพลางก็เก็บของ ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องทันที

คิโยโนบุรู้ดีว่าเด็กหนุ่มทั้งห้าคนจะไปสุมหัวกันอยู่ที่ไหน ชายหนุ่มรีบเดินตามไปพร้อมกับสมุดเตรียมสำหรับจดรายนามของนักเรียนทั้งห้าคน ขอแค่ถ้าจับได้ว่า สูบบุหรี่หรือหนีเรียนอีกครั้ง ทั้งห้าคนจะต้องโดนพักการเรียนอย่างแน่นอน

" ว๊าย กรี๊ด ตามมาเหรอตัวเอง? " มามิยะ เดินมาดักหน้าคนที่ตามหาเขาส่วนเพื่อนอีกสองคนก็เดินตามหลังอาจารย์หนุ่มแล้วจับแขนลอคเอาไว้ เมื่ออีกฝ่ายเดินตามพวกเขามาที่ด้านหลังตึกเรียนที่ลัับตาคน และอยู่ห่างจากห้องเรียนของนักเรียนทุกชั้นปี  

"มามิยะ! พวกนาย!!จะทำอะไร ปล่อย !" อาจารย์หนุ่มในชุดวอร์มสีเข้มเหมือนที่ชอบใส่ทุกครั้งที่มาถึงโรงเรียน พยายามสะบัดแขนของตัวเองออก
" เฮ้ย กูเคยเล่านี่ว่าคราวที่แล้ว กูได้จับก้นมันด้วย "มามิยะพูดเยาะเย้ยอีกฝ่ายต่อหน้าเพื่อนๆแล้วถามอย่างนึกสนุก " เอามาเล่นอะไรดีวะ? "
"งั้นก็คงจะไม่ได้จับอีกหรอก.... " คิโยโนบุ กัดฟันกรอด ก่อนจะยกเท้าขึ้นถีบเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเต็มแรง ก่อนจะกระทืบเท้าลงบนเท้าของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ที่จับแขนของเขาเอาไว้จนเด็กคนนั้น เผลอปล่อยมือ ก่อนที่จะศอกเข้าไปที่ลิ้นปี่ของเด็กอีกคน จนต้องปล่อยเขาเหมือนกัน
 
"ฉันมีสิทธิ์ป้องกันตัว" ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองหน้าของนักเรียนกร้าว สองมือยกขึ้นตั้งการ์ด ในใจหวังเป็นอย่างยิ่งว่าวิชาที่ีเรียนรู้มาจะช่วยป้องกันเขาจากภัยครั้งนี้ได้

" เฮ้ย  จัดการ! "มามิยะ บอกให้อีกสองคนที่กำลังสูบบุหรี่เข้ามาช่วยเขา ก่อนจะเกิดการตะลุมบอน แต่จะพูดให้ถูกนี่เป็นการจัดการแบบห้ารุมหนึ่งเสียมากกว่า
หมัดลุ่นๆ กระแทกเข้าที่ท้องของอาจารย์หนุ่มเสียจนตัวงอ เมื่อร่างนั้นค้อมลง กลับเจออีกหมัดกระแทกเสยจนหน้าหงายล้มลงไปกองกับพื้น ร่างบางลงไปนอน กุมท้องอยู่กับพื้น ความเจ็บแล่นลามไปตามช่องท้องคิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแต่ก็ยังไม่มีเสียงร้องออกมาให้ได้ยิน

จนกระทั่งช่วงเปลี่ยนคาบเรียนที่มีนักเรียนลงมาเรียนคาบพละกันแล้วพวกมามิยะจึงรีบหนีออกไปทางด้านหลังโรงเรียน ทิ้งให้อาจารย์พละหนุ่มต้องนอนจุกในสภาพที่คลุกฝุ่นทั้งตัว

"แค่ก.... " คิโยโนบุ ยันตัวขึ้น เล็กน้อย ถ่มน้ำลาย ที่เจือไปด้วยเลือดออกจากปาก ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนแล้วปัดฝุ่นทั้งหลายออกจากตัว เดินฝ่ากลุ่มเด็กนักเรียนที่ยืนกันอยู่ตามทางเดินเรียกเสียงฮือฮาจากกลุ่มนักเรียนได้ไม่น้อย

ชายหน่มเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของอาจารย์ อาบน้ำ และเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมาเป็นเสื้อเชิ๊ตกางเกงสแล็คที่ดูสะอาดตากว่าชุดวอร์มคลุกฝุ่น เมื่อครู่แน่นอน ก่อนจะเดินไปที่ห้องพักครู ใบหน้าที่มีรอยแดงช้ำ และเปื้อนเลือดทั้งจากมุมปากและเลือดกำเดา กับรอยถลอกตามแขนนั้น ทำให้อาจารย์ฝ่ายปกครองที่นั่งอยู่ที่ด้านในสุดของห้องต้องรีบลุกมาดูอาการของ ลูกชายของอาจารย์ใหญ่ ด้วยความรวดเร็ว

"อาจารย์ อิโนะอุเอะ! เป็นอะไรไปครับเนี่ย!? เกิดอะไรขึ้น?? " ชายสูงวัยถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย เมื่อคร่ที่ อาจารย์หนุ่มออกไปยังไม่มีสภาพแบบนี้
"ไม่มีอะไรครับ ถ้าอาจารย์นากาตะไม่ว่า วันนี้ผมขออนุญาตลาป่วยนะครับคาบของผม ยกเลิก ให้เด็กๆอ่านหนังสือเรียนกันในห้องไปก็แล้วกันนะครับ" ว่าพลาง ก็โค้งให้กับอีกฝ่าย ก่อนจะเดินไปคว้า กระเป๋า ของตัวเอง แล้ว เดิน ออกจาก ห้องพักครูนั่นไปทันที

....ต้องรีบกลับ... ทำแผล... ทายา... อะไรก็ได้...ไม่ซิ่ กลับห้องดีกว่า กลับไปที่ห้อง หมอนั่นจะได้ไม่รู้ ....

คิโยโนบุคิดวกวนซ้ำไปมาในหัว ตอนนี้ กลัวเพียงแค่ว่าคนรักจะรู้เรื่องแล้วต้องลำบากใจ


....................................................to be con

[lasom]

ไม่ไหวแล้วพีจัง น่าสงสารเกินไปแล้ว

ไม่ต้องทำสารบัญก็ได้มั่งพีจัง เค้าว่าให้เปิดไล่อ่านทีล่ะหน้าก็ดีแล้วนิ ส่วนตัวเค้าว่ามันน่าติดตามดีนะตรงที่
เวลาเราอ่านตามทันบทนึงเราก็จะได้อ่านเม้นของคนอื่นไปด้วยนะ มันสนุกดีออก แบบคนนี้คิดเหมือนเราเลย
เหมือนได้อารมณ์ร่วมอ่ะนึกว่าอ่านอยู่กับเพื่อนๆอ่ะ แต่ถ้าคิดแบบพีจังมันก็สะดวกดีนะแล้วแต่ล่ะกัน
ที่พีจังคิดมันดีที่สุดล่ะ

[mumoo]

หมาหมู่มามิยะ ฮึ่มมมม!!!
แต่คิโยน่าจะบอกเจนะ ไม่กลับไปห้องเจเดี๋ยวเจก็คิดมากอีกหรอก
ยังไงเจก็ต้องรู้อยู่ดี..ความลับไม่มีในโลกหรอก T^T
รออ่านตอนต่อไปคร่า^^

[goldfishpka]

@@@Writer's Talk@@@

ไม่ไหวแล้วพีจัง น่าสงสารเกินไปแล้ว

ไม่ต้องทำสารบัญก็ได้มั่งพีจัง เค้าว่าให้เปิดไล่อ่านทีล่ะหน้าก็ดีแล้วนิ ส่วนตัวเค้าว่ามันน่าติดตามดีนะตรงที่
เวลาเราอ่านตามทันบทนึงเราก็จะได้อ่านเม้นของคนอื่นไปด้วยนะ มันสนุกดีออก แบบคนนี้คิดเหมือนเราเลย
เหมือนได้อารมณ์ร่วมอ่ะนึกว่าอ่านอยู่กับเพื่อนๆอ่ะ แต่ถ้าคิดแบบพีจังมันก็สะดวกดีนะแล้วแต่ล่ะกัน
ที่พีจังคิดมันดีที่สุดล่ะ

ขอบคุณค่ะ เราก็กะว่าทำสารบัญไว้เผื่อจะมีคนชอบแบบนั้นด้วยนะค่ะ แต่ส่วนตัวก็ อ่านๆไปก็ดีนะคะ

หมาหมู่มามิยะ ฮึ่มมมม!!!
แต่คิโยน่าจะบอกเจนะ ไม่กลับไปห้องเจเดี๋ยวเจก็คิดมากอีกหรอก
ยังไงเจก็ต้องรู้อยู่ดี..ความลับไม่มีในโลกหรอก T^T
รออ่านตอนต่อไปคร่า^^

มามิยะนี่ เจ้าเด็กเกเรค่ะ อย่างนี้มันน่านัก สั่งสอนนนน

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////


....ต้องรีบกลับ... ทำแผล... ทายา... อะไรก็ได้...ไม่ซิ่ กลับห้องดีกว่า กลับไปที่ห้อง หมอนั่นจะได้ไม่รู้ ....

คิโยโนบุคิดวกวนซ้ำไปมาในหัวตอนนี้กลัวเพียงแค่ว่าคนรักจะรู้เรื่องแล้วต้องลำบากใจ

......................................


ทันทีที่กลับ ถึงที่ห้องพักของตัวเอง อาจารย์หนุ่มรีบเอาอุปกรณ์ปฐมพยาบาลมา ทำแผลให้กับตัวเองทายาและทานยาแก้ปวด ลดอาการบวมที่อาจจะเกิดขึ้นและได้แต่หวังว่าร่องรอยจากการถูกรุมทำร้ายนี้ จะมีเหลืออยู่ไม่มากนักอาจจะซักวันถึงสองวันกว่ามันจะหาย ระหว่างนั้นก็ขอแค่จุนจะไม่โวยวายและตามมาดูเขาถึงที่ห้อง ก่อนจะรู้ตัวว่าการที่ตัวเองบาดเจ็บในโรงเรียนนั้น มีเด็กนักเรียนหลายคนเห็นแม้จะไม่เห็นเหตุการณ์ และการที่เขารีบร้อนมากจนไม่ได้หลบสายตาของเด็กนักเรียนนั้นคงจะทำให้ข่าวของเขากระพือหนักเข้าไปอีกคิดแบบนั้นก็ยิ่งปวดหัว
 
"โอ้ย..... " ทันใดความเจ็บปลาบก็แล่นลามขึ้นมาตามขาข้างที่เคยเจ็บ ทำเอาคนที่กำลังจะล้มตัวลงนอนบนเตียงต้องรีบกะเพลกไปที่ตู้เย็นทันที ไอซ์แพ็คของเขาคงอยู่ที่นั่น ท้ายที่สุดแทนที่จะได้นอนบนเตียงชายหนุ่มต้องไปนอนอยู่บนโซฟา แทนเพราะขาของเขาไม่อำนวยให้เขาเดินไปไหนได้ไกลนัก ไอซ์แพ็คถูกวางโปะเอาไว้แบบนั้น ก่อนที่เขาจะหลับไปด้วยฤทธิ์ยา

..... ขอโทษนะ จุน.....
......ฉัน ต้องโกหกนายอีกแล้ว....



---RRR----

เสียงโทรศัพท์มือถือของอาจารย์หนุ่มดังขึ้นที่หน้าโต๊ะรับแขกในตอนดึก
"อืม..... " เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ทำให้คนที่นอนอยู่ต้องงัวเงียลุกขึ้นมาจากฤทธิ์ยา มือเรียวสะเปะสะปะคว้าเอาเครื่องมือสื่อสารที่ทั้งร้องทั้งสั่นอย่บบนโต๊ะ "ฮัลโหล.... " ชายหนุ่มไม่ได้ ดูแม้แต่ชื่อของคนที่โทรเข้ามา
" อยู่ไหน? " เสียงทุ้มห้าวนั้นกรอกลงไปในโทรศัพท์อย่างไม่สบอารมณ์
"อืม..อยู่ที่ห้อง" คิโยโนบุตอบกลับไปเสียงนั้นงัวเงียไม่น้อย "พอดีวันนี้เหนื่อยๆ น่ะ ขับไปถึงโน่นไม่ไหวเลย...นอนอยู่นี่ ขอโทษนะไม่ได้โทรไปบอก"
" อืม อยู่นั่นล่ะ "เจตอบกลับมา ก่อนจะวางสายไปทันที
"จุน?....เฮ้ย...จุน" คิโยโนบุตกใจไม่น้อย เจออีกฝ่ายตัดสายเข้าไปแบบนี้ อีกฝายคงกำลังเดินมายังอพาร์ตเ้ม้นท์ของเขาเป็นแน่


--ปิ๊งป่อง---

เสียงออดที่ดังขึ้น ทำให้เจ้าของห้องสะดุ้งขึ้นจากโซฟาทันที
"ใครน่ะ...จุนเหรอ" คิโยโนบุ ตะโกนถามออกไป ก่อนจะรีบกะเพลกกึ่งจะพยายามวิ่งไปที่ห้องน้ำ...มันเป็นอย่างเดียวที่นึกได้ เงาที่สะท้อนบนกระจกในห้องน้ำนั้นมีรอยช้ำนั้นเห็นได้อย่างชัดเจน มือเรียวคว้าผ้าขนหนู ออกมาคลุมศรีษะ ทำทีเหมือนเพิ่งจะอาบน้ำสระผมเสร็จ ก่อนจะเดินไปเปิดประตู

"หวัดดี... " ชายหนุ่มเอ่ยทัก คนที่มาเยือน
" ไง .. เหนื่อยเหรอ? "มือแกร่งนั้นจับผ้าขนหนูที่ปิดหน้านั้นไว้ ทำท่าจะเช็ดผมให้อีกฝ่ายแต่ร่างเล็กกว่าของอาจารย์หนุ่มกลับหลบสัมผัสนั้น
"เอ่อ ไม่เป็นไรหรอก ทำเองได้  เข้ามาซิ่" ก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายเข้าไปด้านในแล้วเลี่ยงเดินกระเพลกเล็กๆไปที่ห้องครัว"เพิ่งเลิกงานล่ะซิ่... เอากาแฟไหม "
" ไม่ต้อง นั่งเถอะ .. นายไปทำอะไรมา? "　เจเรียกอีกฝ่ายเอาไว้ แล้วเข้าเรื่องทันที ท่าทางแปลกๆนั้นไม่ใช่แค่เหนื่อยแน่นอน" ที่โรงเรียนน่ะ.. "
"อ้อ...ไม่มีอะไรหรอก...แค่เหนื่อยน่ะ ลองวิ่งกระโดดข้ามรั้วซัก สี่ห้า คาบดูไหมล่ะ" ว่าพลางก็หัวเราะ เขาโกหกอีกฝ่ายอีกแล้ว วันนี้เขากลับมาตั้งแต่คาบแรกเลยด้วยซ้ำ

" ทำกับข้าวไว้เพียบเลย ถ้าจะไม่กลับก็ส่งข้อความมาก็ได้นี่ เสียดายของ "หนุ่มผมยาวบ่นอย่างไม่จริงจังนัก แล้วกวักมือเรียก" ทายารึยัง? มานั่งนี่มา "
"อ่ะ....อื้ม ก็กลับมากินยาแล้วก็หลับไป..... "ชายหนุ่มว่าพลาง นั่งลงใกล้ๆกับอีกฝ่ายตามที่อีกฝ่ายบอก "ก็จนนาย โทรมานี่ล่ะ"  "โทษทีน้า...ให้ทำกับข้าวรอ "ว่าพลางก็ยิ้ม ก่อนจะตบไหล่ของอีกฝ่ายเบาๆ "ไว้พรุ่งนี้จะไปกินนะ"
"ทายาให้เอาไหม? "เจดึงอีกฝ่ายมากอดเอาไว้แล้วจูบที่ไหล่เบาๆ
"ไม่..ไม่เป็นไร ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว " หากเป็นปรกติเขาคงไม่ว่าอะไรถ้าอีกฝ่ายจะเข้าใกล้เขาแบบนี้ แต่วันนี้ในวันที่มีแผลเต็มตัวแบบนี้แล้ว ไม่อยากจะให้เห็นหรือแตะต้องเอาเสียเลย อาจารย์หนุ่ม ขยับตัวออกจากร่างของอีกฝ่าย
"นายมีอะไรที่โรงเรียนรึเปล่า? ฉันถามครั้งที่สองแล้วนะ "มือแกร่งนั้นดึงมืออีกฝ่ายเอาไว้ แล้วทำเสียงจริงจัง " อย่าให้ฉันต้องรู้จากคนอื่น " มือของเชฟหนุ่มบีบลงบนแผลถลอกและ รอยช้ำที่เขาอุตส่าห์ ใส่เสื้อแขนยาวทับเอาไว้ คิโยโนบุ ต้องเม้มริมฝีปากแน่น

...โอ้ย....

"ไม่ได้มีเรื่องอะไร.... ไม่มีอะไรเป็นเรื่อง ทั้งนั้นล่ะ"
" งั้น ก็ไปพักเถอะ คืนนี้ นายคงอยากอยู่คนเดียว "เจขยี้ผมอีกฝ่ายอย่างที่มักจะทำเป็นประจำแล้วลุกขึ้นแต่มือเรียวกลับจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้
"พรุ่งนี้หยุดไม่ใช่เหรอ..."
" นายทำเหมือนไม่อยากให้ฉันแตะต้อง ไม่ใช่เหรอ? "หนุ่มผมยาวถามพลางจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง คำพูดของอีกฝ่ายนั้นทิ่มแทง เขาผิดเอง ที่ปกปิดอีกฝ่ายเรื่อง ของ "การต่อต้าน" ที่เกิดขึ้นที่โรงเรียน
"ฉัน...แค่อยากให้นายอยู่ข้างๆ.... "ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองหน้าของอีกฝ่าย

ผ้าขนหนูที่ใช้คลุมศีรษะเมื่อครู่ เลื่อนตกลงกับพื้นห้อง ใบหน้าได้รูปที่เชฟหนุ่มได้เห็นนั้น มีรอยช้ำจ้ำใหญ่ อยู่ที่มุมปาก
" นายจะบอกว่า .. นี่หกล้มตอนที่สอนรึเปล่า? " มือแกร่งนั้นแตะแก้มอีกฝ่ายเบาๆ แล้วถามออกมา

 ..... อย่าให้ฉันรู้จากคนอื่น .. อย่าโกหกฉัน...

"ฉัน.........." คิโยโนบุหลับตาลง น้ำเสียงที่ดังออกมานั้นสั่นเล็กๆ มือเรียวจับมือของอีกฝ่ายก่อนจะกุมเอาไว้แน่น  "ที่โรงเรียน... ไม่ค่อยให้ความต้อนรับ ครู...ที่....ยกเลิกงานแต่งแล้วมาอยู่กับผู้ชายนักหรอก จุน"
" ใคร? "เสียงนั้นเรียบเย็นอย่างที่คิโยโนบุไม่เคยได้ยิน
"...จุน... ขอล่ะ นายทำอะไรไม่ได้หรอก" คิโยโนบุก้มหน้าลงมือเรียวที่บีบมือนั้นเอาไว้แน่นกว่าเดิม "ฉัน... ไม่เป็นอะไรหรอกน่า... "
" ฉันทำได้..นายรู้ "เสียงนั้นยังคงเรียบเย็น " แต่นายไม่ให้ทำใช่ไหม? "ชายหนุ่มส่ายหน้า
"ไม่...อย่าทำเลย....นายทำอะไรไม่ได้หรอก"

...พวกนั้นเป็น แค่เด็ก....
...ฉันไม่อยากให้นาย ต้องลงมามีเรื่อง....
...เพราะฉัน...

" ฉันจะทำ ถ้ามันเกิดขึ้นอีก ฉันจะทำ! " น้ำเสียงนั้นจริงจังจนอีกฝ่ายยังต้องตกใจ จริงที่เจเป็นเนื้อร้ายของโรงเรียนสมัยเรียน จริงที่เจขี่มอเตอร์ไซค์แข่งขันและเก็บเงินค่าพนัน เรื่องแบบนี้เขาทำได้ง่ายๆอยู่แล้ว
"จุน...นายน่ะ คงไม่อยากทำให้ตัวเองเสียหรอกใช่ไหม...นายมาไกลเกินกว่าจะทำแบบนั้นแล้ว แค่นี้ฉันก็ทำให้นายปั่นป่วนมามากพอแล้วล่ะ"
" คิโย... ฉันก็แค่อยากจะปกป้องนายบ้าง ไม่เข้าใจรึไง? จะวิธีไหน จะทำยังไงฉันรู้ว่าต้องทำยังไง "เจยังคงยืนกรานในสิ่งที่พูด " ขออย่างเดียว ... อย่าโกหกฉัน อย่าเก็บสิ่งที่เกิดขึ้นเอาไว้คนเดียว  ตอนนี้ไม่มีนายแล้ว มีแต่เรา  "
"ถ้าฉันบอกนาย...แต่ฉันขอให้นาย อยู่เฉยๆ นายจะทำให้ฉันได้ไหมล่ะ" คิโยโนบุยื่นเงื่อนไขของตัวเองบ้าง
" ไม่รับปาก "ชายหนุ่มตอบกลับไปทันที ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่เขาจะตอบกลับไปคงมีแต่ได้กับไม่ได้เท่านั้น แต่ตอนนี้เขาโตแล้ว คำตอบจึงเปลี่ยนไปด้วย
"........ ฉัน......ก็คงบอกนายไม่ได้....แต่ก็เพื่อตัวนายด้วย" คิโยโนบุ ตอบ ก่อนจะดึงมือของอีกฝ่ายขึ้นมา จูบเบาๆ "มือนี่ เอาไว้ ทำกับข้าว ให้ความสุขคนน่ะ ดีที่สุดแล้ว"
" แค่ให้นายมีความสุขนั่นพอแล้ว "เจดึงอีกฝ่ายมากอดเอาไว้ ก่อนจะนึกได้แล้วปล่อยมืออก" โทษนะ เจ็บรึเปล่า? "
"นิดหน่อย... "คิโยโนบุพูดแม้ว่าความจริงจะเจ็บกว่านั้นมาก "ฉัน... เองก็อยากให้นายมีความสุข ... จุน อยากให้เรา มีความสุข" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลขยับไปแตะริมฝีปากกับริมฝีปากของอีกฝ่าย พวกเขาไม่ได้สัมผัสแบบนี้มานานพอสมควร ก่อนจะต้องนิ่วหน้า เมื่อเจ็บจนแทบน้ำตาไหล  "โอย.... " อาจารย์หนุ่มละออกมา

" แม่ง "เจสบถออกมาแล้วจับอีกฝ่ายให้ตามไปที่ห้องนอน " ดูแผลซิ "เขาว่าก่อนจะจัดการถอดเสื้ออีกฝ่ายออก
"เดี๋ยว จุน ไม่... " คิโยโนบุร้อง ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเสื้อถูกดึงออกจากตัว รอยช้ำปรากฏให้เห็นทั่วไปหมด ทั้งบนท่อนแขนที่มีทั้งแผลถลอกเก่า...ใหม่...  และรอยแดงช้ำใหม่ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นวันนี้ บนแผ่นอกเรียบหน้าท้องรอยช้ำที่ตัดกับผิวขาวของอาจารย์สอนพละคนนี้อย่างเห็นได้ชัด
" จะไม่ให้ฉันทำอะไรเลยรึไง? "เจถามเสียงเครียดเมื่อเห็นรอยช้ำนั้นก่อนจะมองหายาทาแก้ฟกช้ำ เขาถอนหายใจเป็นพักๆ ขณะที่ละเลงยาลงบนผิวกายอีกฝ่าย
"ฉัน......ไม่อยากให้นาย...ต้องเดือดร้อนอีก... " เสียงคิโยโนบุพูดแผ่วเบา  เสียงสูดลมหายใจ ดังขึ้นเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบที่แผล  "......พวกนั้น......เหมือนนาย.... เมื่อก่อน.... " ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายได้ยินหรือเปล่าแต่การที่มองเห็น มามิยะ เด็กเกเรในห้องเรียนนั้นเหมือนได้มองเห็นภาพในอดีตของคนตรงหน้า เขาอยากจะให้โอกาสเพราะแม้แต่ตัวของจุนเองก็ยังกลับใจทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดีมาจนถึงตอนนี้

" คิโย..นายเลือกเอา    "เจพูดเสียงเรียบ " พรุ่งนี้ ยื่นใบลาออกซะ หรือจะให้ฉันเอาเลือดหัวพวกมันออก "
"ฉันรักในสิ่งที่ฉันทำเหมือนนาย ถึงแม้ว่ามันจะไม่เท่ากับการที่ฉันเคยวิ่งได้.... " คิโยโนบุพูดขึ้นเสียงเบา "มันคงจะยากที่จะเลือก แต่ถ้าฉันเลือก นายจะยังทำในสิ่ง ที่นายคิดจะทำหรือเปล่า "
" ................... ฉันพูดไปแล้ว ไปลาออกซะ ไม่งั้น ฉันจะจัดการไอ้พวกเหลือขอนั่นเอง "เจยื่นคำขาด
"....................." เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบาๆ จากร่างบาง ก่อนจะจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองหน้าของอีกฝ่ายไว้หลวมๆ"ถ้ามือนายไม่เลอะยานะ ฉันคงจะจูบมัน แล้วบอกว่า ฉันรักมือของพ่อครัวคนนี้มากขนาดไหน.... " เจนั่งลงตรงหน้าอีกฝ่ายแล้วจับท้ายทอยนั้นเอาไว้ ก่อนจะจูบลงบนริมฝีปากช้ำเบาๆ
" ฉันอยากจะฆ่ามัน .. มันทำแบบนี้ ฉันก็อดกอดนายซิ "
"นายก็ยังกอดฉันได้นี่... "คิโยโนบุกระซิบตอบเสียงเบา สิ่งที่อีกฝ่ายทำนั้นอ่อนหวานกว่าครั้งไหนในความคิดของเขา นั่นทำให้ใจของชายหนุ่ม พองโตอย่างบอกไม่ถูก
" นายเจ็บ "เจอยากจะกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่นๆแต่ก็ทำไม่ได้
"กอดซิ่...ฉัน ไม่ใช่พวกฟูมฟายนี่"  มือเรียวโอบอีกฝ่าย เข้ามาหาตัว
" เป็น มาโซ รึไง? "เจถามออกมาอย่างขำๆ พลางสวมกอดอีกฝ่ายเอาไว้หลวมๆ  " เจ็บก็บอกนะ "
"อืม... เจ็บแล้วจะบอก" ชายหนุ่มพูดพลางจูบอีกฝ่ายที่ขมับเบาๆ เจปล่อยมืออกทันทีที่ถูกอีกฝ่ายจูบ
" วันนี้ไม่ดีกว่า .. ช้ำทั้งตัวแบบนี้น่าทำที่ไหนกัน "เขาบอกแล้วดันอีกฝ่ายให้นอนลงกับเตียง " นอนเถอะ "
"ขอโทษนะ... ที่ตัวมีแต่แผลแบบนี้" อาจารย์หนุ่ม ว่าพลางขยับหมอนหนุน
" ฉันไม่บ้าทำอะไรแบบนั้นหรอก .. นอนซะ "เจเอนตัวลงข้างๆอีกฝ่ายแล้วลูบผมนั้นเบาๆ
"อืม...อยู่กับฉันนะ จุน....อยู่ตรงนี้ล่ะ" ริมฝีปากบางพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนที่จะหลับตาลง  เจเอนตัวลงข้างๆอีกฝ่ายแล้วลูบผมนั้นเบาๆ

........................................................to be con

[lasom]

แหมมมม ::จุนล่ะก็ นานๆทีขอแบบsmบ้างไรบ้าง 

[mumoo]

เจน่ารัก >///<
ห่วงคิโยมากมาย
คิโยเองก้อนะ....ในที่สุดก้อความแตกจริงๆจนได้ จริงๆน่าจะบอกเจตั้งแต่ถูกมามิยะลวนลามนะ เผื่อเรื่องจะไม่ลามขนาดนี้(รึไม่ก้อแย่กว่านี้ ฮ่าๆ)
รออ่านตอนต่อไปคร่า^^

[milky way]

ตอนนี้จุนก็รู้สาเหตุที่คิโยแปลกๆไปแล้วซิ
ก็ดีน่ะทั้งคูจะได้ช่วยกันแก้ปัญหาที่เกิดขึ้น
อ่านตอนนี้แล้วซึ้งกับความรักของทั้งคู่จริงๆ

[goldfishpka]

＠＠＠Writer's Talk@@@

วันนี้มาแบบมึนๆนะคะ ไม่ได้ตอบคอมเม้นต์ แต่ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน
และเห็นใจกับความรักของ จุนกับคิโยนะคะ 

///////////////////////////////////////////////////////

เสียงนาฬิกาจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเมื่อยามเช้ามาถึง ผ้าม่านในห้องที่ไม่ได้ถูกใช้งานมานานหลายวันนั้นถูกดึงเปิดออกเมื่อเจ้าของห้องรู้สึกตัวและลุกขึ้นยืนที่ข้างเตียง รอยแผลเป็นจ้ำนั้นยังไม่เลือนหายไป ตรงกันข้ามมันดูเข้มขึ้นแต่เจ้าตัวก็รู้ดีว่ามันจะหายไปในไม่ช้า หากว่าความคิดต่อต้านที่เกิดขึ้นในที่ทำงานของเขามันจางหายไปด้วยก็คงจะดี
 
"จุน...เดี๋ยวฉันจะไปทำงานแล้วนะ" คิโยโนบุพูดขึ้น ก่อนจะเดินเข้าไปแปรงฟันในห้องน้ำ  ส่วนคนที่ถูกปลุกก็ลุกขึ้นมาเดินเข้าไปในครัวของอีกฝ่าย รื้อของในตู้เย็นมาทำอาหารเช้าโดยไม่ถามอะไร
"นายไม่ต้องรีบก็ได้นะ หยุดไม่ใช่เหรอ" ไม่นานนัก คิโยโนบุก็เดินออกมาจากห้องนอน เตรียมพร้อมจะไปทำงานเหมือนเช่นทุกวัน
" นั่งสิ.. "เจว่าก่อนจะรินกาแฟใส่แก้วให้อีกฝ่าย " นายเอง..ไม่ต้องรีบก็ได้ แค่ไปลาออกไม่ใช่เหรอ? " เขาถามย้อนเป็นการย้ำในสิ่งที่อีกฝ่ายรับปากเขาไปแล้วเมื่อคืน " กินก่อน เดี๋ยวไปส่ง "ชายหนุ่มจัดอาหารเช้าแบบฝรั่งใส่จานให้อีกฝ่ายแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

"ฉัน............. " คิโยโนบุอ้าปากจะพูดแต่ก็รู้ดีว่าต่อให้พูดอะไรต่อไป... มันก็คงไม่สามารถทำอะไรให้มันดีขึ้นได้อยู่ดี

เช้าวันนั้นรถยนต์สีดำของอาจารย์อิโนะอุเอะก็ขับเข้ามายังที่จอดรถของอาจารย์เหมือนทุกวันแต่ที่ต่างออกไปคือวันนี้เขาไม่ได้มาคนเดียว และคนที่มากับเขาก็ไม่ใช่หญิงสาวสวยที่เคยเป็นคู่หมั้น  แต่กลับเป็นชายหนุ่มผมยาวที่มัดผมเอาไว้ครึ่งหนึ่ง เขาสวมเสื้อยีนส์สีซีดทับเสื้อคอวีสีเข้มกับกางเกงยีนส์ขาดๆ ทั้งสองคนเลี้ยวรถไปจอดอย่างเร็ว เรียกความสนใจของเด็กนักเรียนและอาจารย์ที่กำลังมาทำงานได้ทันที

"จุน...นาย....เอ่อ ขอบใจนะที่มาส่ง แต่ฉันว่านายกลับไปดีกว่า ไม่รู้ซิ่ฉันคิดว่าการมาลาออกแล้วจะออกไปวันนี้เลยมันก็ยังไงๆอยู่ .... " คิโยโนบุยังดูจะเป็นห่วงคนรอบข้าง น่าแปลกทั้งๆที่ตอนที่เขาดึงดันจะเข้าไปหาเชฟหนุ่มคนนี้ นั้นเขากลับไม่ห่วงอะไรเลยด้วยซ้ำ
" ฉันรอได้ .. เพียงแต่ว่า ถ้านายไม่ไปจัดการแล้วออกมาเลย ฉันจะเดินเที่ยวแถวๆนี้ เผื่อจะเจอไอ้เด็กเหลือขอนั่นด้วยก็น่าจะดี "หนุ่มผมยาวยักไหล่ก่อนจะเปิดประตูรถออกมา เขาไม่สนใจเลยซักนิดว่าจะถูกใครมองอยู่หรือเปล่า
".... โรงเรียน....นะจุน ให้คนไม่มีกิจเข้าไม่ได้หรอก.... " คิโยโนบุเดินไปดึงแขนของอีกฝ่ายเอาไว้ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสบตาของอีกฝ่าย "ฉันไม่อยากให้นายมีเรื่องและฉันคิดว่าฉันคงจะทำได้ดีกว่า ถ้า... ฉันไม่ต้องห่วงนายตลอดเวลาที่อยู่ในห้อง....ครูใหญ่" เสียงนั้นเบาลงเมื่อพูดถึงบุคคลที่สามซึ่งก็คือ พ่อของเขาเอง"ฉัน... ไปล่ะ " ชายหนุ่มว่าก่อนจะปล่อยมือออกจากแขนของอีกฝ่าย เมื่อเห็นว่ามีคนมองมาเยอะขึ้นทุกที
 
ไม่ได้มีแค่สายตาเท่านั้นมันยังตามมาด้วยเสียงซุบซิบนินทาจนเมื่ออาจารย์พละหนุ่มจากไป หนุ่มผมยาวก็หันไปตามต้นเสียงทันที

" ไม่ทราบว่ามีอะไรสงสัยเหรอครับ? "เสียงห้าวนั้นถาม ทำเอาคนที่ยืนดูพวกเขาอยู่แยกย้ายกันไปหมด

.........................................

ชายหนุ่มเดินเข้าไปที่ห้องของอาจารย์ใหญ่ โดยที่ไม่ลืมที่จะแวะที่ห้องพักครูเพื่อฝากชั่วโมงโฮมรูมกับอาจารย์ท่านอื่นเรียกเสียงฮือฮาได้ไม่น้อยทั้งในเรื่องของ ใบหน้าที่บวมช้ำและชายหนุ่มที่นั่งรอเขาอยู่ข้างล่าง

ก๊อกๆ

อาจารย์หนุ่มทำใจอยู่นานเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูไม้สีเข้มนั้นก่อนที่จะยกมือขึ้นเคาะ

"ขออนุญาตครับ " เขาบิดลูกบิดเข้าไปด้านใน

" เชิญ "ชายผู้ได้ชื่อว่าเป็นพ่อแท้ๆของอีกฝ่าย ในขณะเดียวกันก็เป็นเจ้านายด้วย อนุญาตให้คิโยโนบุเข้ามาในห้อง " เข้ามาแล้วปิดประตูด้วย "เขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่บวมช้ำของลูกชายนิ่ง ชายหนุ่มโค้งให้เล็กน้อย ก่อนที่จะปิดประตูเอาไว้ที่ด้านหลัง แล้ว เดินไปยืนอยู่ตรงหน้าของอีกฝ่าย
"สวัสดีครับ...."
" ไม่ต้องพิธีมากหรอก นั่งสิ "เขาบอกเสียงเรียบๆ ใบหน้านั้นไม่ได้มีสีหน้าแห่งความยินดีที่ได้พูดคุยกับลูกชายอีกครั้งแม้แต่น้อย หลังจากในงานแต่งงานวันนั้น
"ผม... อยากจะขอโทษ...พ่อ... ในเรื่องที่เกิดขึ้น " คิโยโนบุ ไม่แน่ใจนักว่า เขาเลือกหัวข้อขึ้นมาพูดถูกต้องหรือเปล่าสำหรับคราวนี้ ตามปรกติแล้ว ไม่ว่า เขาจะพูดอะไร เป็นไม่ถูกใจผู้เป็นพ่อไปเสียหมด อีกฝ่ายมักจะบังคับให้เขาเปลี่ยนความคิด... ด้วยคำเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยอำนาจเสมอ

"ผม...ไม่อยากให้มันเป็น แบบนี้นัก ผมรู้ว่า เอาแต่ใจตัวเอง และทำให้พ่อ ต้องเสื่อมเสีย "
" ถ้าอยากจะขอโทษฉัน ก็ไปขอคืนดีกับหนูฮิโตมิ แล้วก็ไปขอโทษ อิชิดะซัง ซะ "ผู้อำนวยการโรงเรียนดังว่า ชายสูงวัยหรี่ตาพิจารณาใบหน้าของูกชายที่บวมช้ำ  " แต่ยังไงก็ทำไม่ได้ใช่ไหม? "
"ครับ... เป็น ครั้งนี้เท่านั้น...ที่ผมต้องขอปฏิเสธ" ชายหนุ่มพูดด้วย น้ำเสียงที่พยายามทำให้มั่นคง "ผม...อยากให้พ่อ...ยินดีกับผมด้วย"
" แกไปอยู่กินกับมันแล้วใช่ไหม? .. ฉันอุตส่าห์จับพวกแกแยกกันตั้งแต่สิบกว่าปีก่อน แกก็ยัง.. "อิโนะอุเอะผู้พ่อตบโต๊ะดังปัง

คำพูดของอีกฝ่ายทำให้คนที่ฟังอยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เชื่อหู เขาคิดมาตลอดว่าพ่อของเขา จำเป็น จะต้องย้ายและพาเขามาที่นี่เพื่อเข้ารับตำแหน่ง

"พ่อจงใจ ?.... ตอนนั้น พ่อจงใจ อย่างนั้นเหรอ?"
" แกคิดว่าฉันที่เป็นพ่อของแกจะไม่รู้รึไง ไอ้เรื่องวิปริตนั่นน่ะ ใช่ ฉันจงใจเอาแกมาอยู่เมืองนี้ มันก็ยังตามมาทำลายทุกอย่าง "
"........." ริมฝีปากเรียวเม้มเข้าหากันแน่น ยิ่งทำให้แผลที่เจ็บระบมอยู่แล้ว ยิ่งเจ็บมากขึ้นไปอีก แต่นั่น ไม่ได้เทียบเท่า ความเจ็บที่อยู่ในใจของเขาเลยแม้แต่น้อย "พ่อบังคับผม.... บังคับมาตลอด... ไม่ว่า จะคิดจะทำอะไร... " มือเรียวนั้น กำแน่น ก่อนจะกระแทกลงบนโต๊ะ  "เพียงแค่ผมวิ่งไม่ได้ ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รู้สึกอะไรนะ!!"

ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา เขาถูกอีกฝ่ายยัดเยียดความคิดชักนำไปในทางที่เขาไม่ต้องการมาโดยตลอด ทั้งๆที่อยากจะหนีไปให้ไกล แต่แม้แต่การเลือกเรียน มหาวิทยาลัย ก็จำเป็นต้องมหาวิทยาลับที่อีกฝ่ายเลือก การทำงานก็ยังต้องอยู่ภายใต้ การบังคับบัญชาของอีกฝ่ายอีกเช่นกัน กี่ปีมาแล้วที่เขาทน...

"ผมไม่ทนพ่ออีกต่อไปแล้ว... "

ทั้งๆที่ในตอนแรกอยากจะพูดด้วย อย่างนอบน้อมใจเย็นและอยากจะยืดเวลาต่อไปอีกด้วยว่าสงสารนักเรียนที่อยู่ ๆจะต้องมาขาดครู แต่ในตอนนี้มันคงจะทนไม่ได้เสียแล้ว

"ผมขอลาออก"

" ............................. " ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย มีเพียงเสียงลิ้นชักที่ถูกดึงออกมา พร้อมกับซองสีขาวหนึ่งซอง  เขาเลื่อนมันไปที่ตรงหน้าอีกฝ่าย
" ในฐานะอาจารย์ใหญ่ ที่ผ่านมาก็ขอบใจมาก "

ชายหนุ่มรู้ดีว่าในซองนั้นคืออะไร  เงินเดือนล่วงหน้า ตามกฏหมายอีกฝ่ายเตรียมไว้แบบนี้คงจะคิดเรื่องนี้มาซักพักใหญ่แล้ว ชายหนุ่มโค้งลง ก่อนจะรับซองนั้นมาถือเอาไว้

...แน่ล่ะ คงไม่มีใครอยากจะให้ ครูแบบนี้มาสอนเด็กของเขาหรอก ...

"ขอบคุณครับ" ชายหนุ่มโค้งอีกครั้งก่อนจะเดิน ออกมาจากห้องนั้นทันทีเขาไม่แน่ใจนักว่าจะได้พบอีกฝ่ายอีกไหม แต่แน่ใจว่าบ้านอิโนะอุเอะคงจะไม่มีชือของลูกชายคนโตคนนี้อีกแล้ว

คิโยโนบุเดินออกมาจากห้องของครูใหญ่ พลางถอดแจ๊คเก็ตและปลดกระดุมบนของเสื้ออก เขารู้สึกเหมือนกับว่าจะหายใจไม่ออกมันเป็นเวลาเพียงแค่ไม่กี่นาทีแต่ มันเจ็บปวดมากเหลือเกิน ..กับความจริงที่พ่อของเขา จงใจ ทำให้เขาต้องแยกจาก "เพื่อน" คนเดียวที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ที่ไม่ได้รับการสานต่อใครจะรู้กันเล่าว่าต่อมามันทำให้มีคนเจ็บไปอีกกี่คน...เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบาๆ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองออกไปนอกตัวตึก ชายหนุ่มผมยาวยังยืนอยู่ที่นั่น ภาพของคนรักทำให้อดที่จะถามตัวเองไม่ได้

....แล้วจะเป็นยังไงต่อไป...ทางที่เราเลือก....มันจะเป็นยังไง ต่อไป...

ชายหนุ่มเดินลงไปตามบันได ลงไปยังชั้นล่างชายหนุ่มร่างสูง ... คนรัก... ของเขากำลังรอเขาอยู่

" เรียบร้อยดีไหม? "เสียงทุ้มห้าวนั้นถามพลางยิ้มออกมาเล็กน้อย ขณะที่เดินเข้าไปหาอีกฝ่าย
"......อืม......" คิโยโนบุพยักหน้าลงเล็กน้อย
"ก็เรียบร้อยดี..ได้นี่มาด้วย " ว่าพลางก็ชู ซองเงินเดือนล่วงหน้าให้อีกฝ่ายดู พลางยิ้มแห้งๆ
" เก็บไว้ดีๆละกัน ไม่ต้องใช้หรอก .. เงินเดือนเชฟน่ะ พอกินอยู่หรอกน่า "มือแกร่งนั้นลูบผมอีกฝ่ายเป็นเชิงปลอบใจ เขารู้ดีว่าในตอนนี้ คิโยโนบุเองก็ยังรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ เขาอยากจะปลอบแบบนี้โดยไม่ต้องสนใจสายตาที่มองมา

และสายตาของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ... มามิยะ ...

คำพูดนั้นทำให้คิโยโนบุหลับตานิ่งก่อนจะมองหน้าของอีกฝ่ายแล้ว หันมองไปตามสายตาที่อีกฝ่ายมอง.... คิโนโยบุถอยออกจากเชฟหนุ่มเล็กน้อย
"มามิยะ...ทำไมเธอไม่ไปเข้าเรียน "ด้วยความที่ ..เคย... เป็นครูชายหนุ่มหันไปเตือนเด็กหนุ่มคนนั้นทันที  เด็กหนุ่มเกเรคนนั้นไม่ตอบคำถาม ใบหน้าที่เป็นรอยช้ำจากการชกต่อยกับอีกฝ่ายเมื่อวานมันก็มีไม่แพ้กัน เขาหันไปมองหน้าหนุ่มผมยาวที่ยืนอยู่กับอาจารย์ประจำชั้นของเขา
"มามิยะ..หมอนี่รึไง? "เจสบตาเจ้าเด็กเกเรคนนั้น ก่อนจะถามคนรักของเขาเสียงเรียบ
"........ไปเข้าห้องเรียนซะ มามิยะ...ฉันขอเตือนเอาไว้ก่อน" คิโยโนบุยกมือขึ้นเตือน "กลับไปซะ ในฐานะที่เคยเป็นครูเป็นลูกศิษย์กัน "
" ครูจะลาออกรึไง? "เด็กหนุ่มหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ..เพราะเขารู้ดีว่ามันเกิดขึ้นเพราะเขา..
"ฉันลาออกแล้ว... " ชายหนุ่มตอบ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองใบหน้าของเด็กหนุ่ม น่าแปลกที่มันเป็นสีหน้าที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนตลอดเวลาที่เคยสอนอีกฝ่ายมา "และฉัน....อยากให้นาย กลับไปเรียนซะ เดี๋ยวนี้... " อดีตอาจารย์หน่ม เอ่ยเตือน เขาในตอนนี้ ไม่สามารถหยุด ความคิดของคนที่ยืนอยู่ข้างๆได้ และเช่นเดียวกันตัวเขาเอง ก็มีเรื่องที่อยากจะสะสางกับอีกฝ่ายไม่น้อย

เจที่นิ่งฟังสิ่งที่ทั้งสองคนคุยกัน ก็พอจะทำให้เข้าใจได้ไม่ยากว่า เด็กหนุ่มคนนี้คือคนที่ทำให้คนรักของเขาต้องเป็นแบบนี้ ชายหนุ่มก้าวขาไปข้างหน้าหมายจะเดินเข้าไปหา มามิยะ ที่จ้องหน้าของเขานิ่ง

"จุน.... " คิโยโนบุ คว้าแขนของอีกฝ่ายเอาไว้

" ทำแบบนั้นทำไม? "เจดึงแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย พลางถามมามิยะเสียงเรียบ
" ........... นายทำให้ครูเลิกกับคู่หมั้นใช่ไหม? "เด็กหนุ่มถามกลับไป ทั้งๆที่เขารู้สึกได้ถึงอันตรายจากสายตาที่เอาจริงนี้ แต่เขาก็ยังไม่ถอยไปไหน


" นายชอบคิโยใช่ไหม? "


.................................................to be con

[lasom]

ว่าแล้ว :m30:เด็กชะมัดแกล้ง(ซ้อม)คนที่ตัวเองชอบ

สู้ สู้จ้า

[goldfishpka]

＠＠＠Writer's Talk@@@

ว่าแล้ว :m30:เด็กชะมัดแกล้ง(ซ้อม)คนที่ตัวเองชอบ

สู้ สู้จ้า

แบบนี้ต้องสั่งสอนใช่ไหมคะ！

/////////////////////////////////////////


" นายชอบคิโยใช่ไหม? "

คำถามนั้นของ คนรักทำให้ คิโยโนบุ ต้องหันไปมองหน้า ของ มามิยะ อย่างช่วยไม่ได้

".................ไม่....นายเกลียดนี่... คนอย่างพวกฉัน "
" ไม่..คิโย มันชอบนาย มันถึงทนไม่ได้ไง "เจเถียงพลางยิ้มเยาะเด็กหนุ่ม
"จริงรึ....มามิยะ " น้ำสียงที่ถามนั้นฟังดูแปลกหูเด็กหนุ่มไม่น้อย... มัน เย็นชา... "นายคิดกับฉัน แบบนั้น ...อย่างนั้นใช่ไหม"
" แล้วจะมีประโยชน์อะไร? " เด็กหนุ่มยักไหล่แล้วหันหน้าไปอีกทางพลางทำท่าจะเดินออกจากโรงเรียนไป
"มามิยะ... "คิโยโนบุ เดินไปกระชากไหล่ของเด็กหนุ่มให้หันกลับมาก่อนที่มือเรียวจะตบเข้าที่หน้าของอีกฝ่าย

เผี้ยะ!!!　เสียงฝ่ามือกระแทกเข้าที่ข้างแก้มของเด็กหนุ่มเสียงดัง

" ทำแบบนี้ กับ คนที่นายชอบเหรอ... ใครสั่งใครสอนมาวะ!" สิ่งที่คิโยโนบุทำสร้างความแปลกใจให้คนรักของเขาและนักเรียนที่อยู่แถวๆนั้นไม่น้อย
มามิยะหันไปตามแรงตบอย่างแรงนั้น แล้วหันหน้ากลับมา ดวงตาวาววับอย่างเอาเรื่อง พร้อมกับรอยนิ้วทั้งห้าที่ปรากฏบนแก้ม "ไม่พอใจเหรอ ที่โดนทำร้าย... ไม่พอใจมากใช่ เจ็บ ใช่ไหม ... " คิโยโนบุ ดึงคอเสื้อของอีกฝ่ายให้เข้ามามองหน้า  "กับ คนที่ชอบน่ะ ไม่มีใครเขาทำแบบนี้กันหรอก"

ท่าทางของคนรักทำให้เจต้องเดินมาจับมืออีกฝ่ายเอาไว้ให้ปล่อยมือออกจากคอเสื้อของเด็กนักเรียน

" กลับเถอะ คิโย นายไม่อยากให้ใครมองไม่ใช่รึไง? "เขาบอกเมื่อเห้นเด็กนักเรียนกำลังมุงดูพวกเขาอยู่บนอาคารเรียนในช่วงเปลี่ยนคาบเรียน
"นั่นสิ กลับกันเถอะ... " อดีตอาจารย์หนุ่มว่า พลางละมือจากคอเสื้อของ เด็กหนุ่ม เจดึงอีกมืออีกฝ่ายแล้วจับเอาไว้ก่อนจะออกแรงดึงให้เดินตาม แล้วหันมาหาเด็กหนุ่มที่ยังคงนั่งอยู่กับพื้นทางเดินระหว่างอาคาร

" เป็นอย่างพวกฉันมันก็ไม่ได้หนักหัวใครไม่ใช่เหรอ? "

เขาทิ้งคำถามไว้แค่นั้น แล้วด็เดินออกไปตามทางเดินโดยไม่สนใจสายตาของใคร และไม่ยอมปล่อยมือจากอดีตอาจารย์หนุ่มของโรงเรียนแม้แต่น้อย เมื่อเข้ามานั่งในรถ เสียงถอนหายใจยาวดังขึ้น ไหล่ทั้งสองข้างลู่ลงอย่างหมดแรง

"ฉันคงต้องหางานใหม่ เร็วๆนี้ล่ะ..."  มือแกร่งนั้นจึงโอบไหล่อีกฝ่ายเอาไว้ให้ซบกับไหล่ของเขาเบาๆ แล้วลูบผมไปมาอย่างปลอบใจ
" อย่าเพิ่งเลย ฉันว่านายควรจะพักซักหน่อย "
"แต่มันก็มีค่าใช้จ่ายไม่ใช่รึไง... " คิโยโนบุเอ่ยอย่างอ่อนใจ
" ก็บอกแล้วว่าเงินเดือนเชฟโรงแรมนะ ดูแลนายได้สบาย "เจย้ำ เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องเป็นทุกข์เพราะสายตาที่มองมานักหรอก อย่างน้อยก็อยากจะให้สบายใจไปได้อีกพักหนึ่ง
"ฉันไม่ได้ลาออก ออกมาเพื่อให้นาย หาเลี้ยงหรอกนะ ไม่ล่ะ" คิโยโนบุขยับออกจากวงแขนของอีกฝ่ายแล้วเอนตัวพิงกับประตูรถอีกด้าน
" แค่พักหนึ่ง อย่างน้อยก็รอให้นาย .. รู้สึกดีขึ้น "เจถอนหายใจออกมา " แล้วค่อยไปหางานทำก็ได้ "หนุ่มผมยาวเลี้ยวรถออกจากโรงเรียน " วันนี้จะแวะที่ไหนอีกไหม? "


"นี่...รู้อะไรไหม... พ่อเขา จงใจนะ ตอนนั้น " คิโยโนบุพูดขึ้น ไม่ได้ตอบคำถามของอีกฝ่าย
" หืม? " ชายหนุ่มหันมาหาอย่างแปลกใจกับคำพูดที่จู่ๆก็พูดขึ้นมา
"เขาจงใจ ที่จะ..ย้ายมาจากที่บ้านของเรา...ตอนนั้น... " ชายหนุ่มหันไปมองหน้าของอีกฝ่าย
 "เขาจงใจแยกเรา... ในตอนที่ฉัน ต้องการใครมากที่สุด ในตอนที่ฉันอ่อนแอที่สุด พ่อ.... ทำแบบนั้น ...มัน... "เสียงนุ่มแหบพร่า มือเรียวยกขึ้น ก่ายหน้าผาก 

.....เสียใจ......

" แต่มันก็ผ่านไปแล้ว ..คิโย เราก็ผ่านมันมาแล้วก็ยังได้เจอกันไม่ใช่รึไง? "ชายหนุ่มเห็นท่าทางแบบนั้นเลยจอดรถที่ข้างทาง
"ฉัน...ที่เข้มแข็งหายไปแล้วล่ะ ตั้งแต่ตอนนั้น " ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนลืมตาขึ้นมองหน้าคนรัก
" ฉันจะทำให้มันกลับมาอีก "เจสบตาอีกฝ่ายนิ่งแล้วโน้มตัวเข้าไปหา สัมผัสริมฝีปากนั้นเบาๆ
"ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่น่าเชื่อว่านายจะพูดอะไรแบบนี้...มันหวาน....มากไปหน่อยว่าไหม" ริมฝีปากนั้น หัวเราะออกมาเบาๆ
" ต่อไป จะไม่พูดก็ได้นะ "หนุ่มผมยาวขมวดคิ้วแล้วกลับมาทำหน้าที่ตัวเองต่อด้วยการขับรถกลับไปยังอพาร์ตเมนต์ของอีกฝ่าย
"ถ้านาย ห้ามตัวเองได้นะ " คิโยโนบุอดไม่ได้ที่จะแหย่ก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง

...........................................


"ขอบคุณมากนะครับ... " คิโยโนบุ เอ่ยพลางเดินออกไปส่งพนักงาน จากบริษัทขนย้ายที่มาช่วยเขาในการขนของออกมาจากห้อง แล้วเอามานำส่งที่ห้องของจุน เพราะว่าลาออกจากงานแล้วคราวนี้ เขาหมดข้ออ้างกับอีกฝ่ายแล้วในเรื่องของการเดินทาง ชายหนุ่มหันกลับไปมอง กล่องที่แพ็คมาวางระเกะระกะในห้อง

"ฉันมาอยู่ด้วย นี่ไม่ทำห้องแคบเลยเหรอ"
" ห้องนี้แคบเหรอ? "เจย้อนถาม ขณะที่จัดกล่องนั้นให้เป็นระเบียบเรียบร้อย " อยู่สองคนได้สบาย ๆ เลย "
"ก็...แคบกว่าเดิมไง" คิโยโนบุพูด ก่อนจะเดินไปยกเอากล่องของจำเป็นมาเปิด "มีที่ให้ฉันเก็บของไหมล่ะ เสื้อผ้า... "
" ห้องนอนไง ถามแปลกๆ "หนุ่มผมยาวดึงแขนอีกฝ่ายให้ตามเข้ามาในห้อง แล้วเปิดตู้เสื้อผ้าขาดใหญ่ที่แบ่งที่ว่างพอให้อีกฝ่ายเอาเสื้อผ้ามาแขวนรวมกันได้
"อ้อ..... แบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย " คนเข้ามาอยู่ใหม่ยิ้ม ก่อนจะมองสำรวจ"เสื้อผ้านาย นี่ไม่ค่อยจะมีเลยน้า.. "ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลว่ายิ้มให้กับอีกฝ่าย
" ใส่แต่ชุดเชฟ งานก็มีเกือบทุกวัน จะหาเสื้อผ้าไปทำไมกัน? "
"ก็นึกว่าจะแต่งตัวหล่อไปไหนบ้าง"
" ไม่ได้ไป " อยู่ๆ หนุ่มผมยาวก็ส่งเสียงที่ข้างหูคนที่มาอยู่ใหม่แล้ว อ้อมแขนกว้างนั้นกอดร่างนั้นเอาไว้จากด้านหลัง" แต่ต่อไปถึงจะไม่ได้ไปไหน นายก็จะรออยู่ที่ห้องใช่ไหม? "ริมฝีปากได้รูปเม้มใบหูนั่นเบาๆ
"....ก็...ถ้าเบื่อก็จะออกไปเที่ยว ไม่ต้องห่วงภาพลักษณ์ครูแล้ว " ร่างที่ถูกสวมกอดนั้นพูดขึ้นเบาๆ "เก็บของก่อนดีกว่าไหมมายืนกันอยู่แบบนี้จะ... ได้เก็บของเมื่อไหร่ " ว่าพลางก็ขยับตัวออกจากวงแขนของอีกฝ่าย  เจไม่พูดอะไรต่อในเวลานี้เขามีหนุ่มผมสีน้ำตาลในอ้อมแขนแบบนี้ก็ไม่อยากจะทำอะไรอีกแล้ว
ริมฝีปากได้รูปขยับแทะเล็มลำคอขาวนั่นเบาๆ

"แต่เช้าเลยเหรอ... " คิโยโนบุหัวเราะเบาๆกับสัมผัสนั้น เช้าวันอาทิตย์แบบนี้บรรยากาศมันสบายจนอยากจะนอนมากกว่า...อย่างน้อยถ้าอีกฝ่ายจะยอมให้เป็นแบบนั้น
" ไม่ได้เหรอ? "เจรวบอีกฝ่ายลงกับเตียงแล้ว ปากก็ถามไปแบบนั้น
"นี่ถามไปพอเป็น พิธี....ใช่ป่ะ" มือเรียวแตะใบหน้าคมนั้น ก่อนจะตีเบาๆ มือแกร่งของพ่อครัวจับมือที่แตะแก้วเขาไว้แล้วจูบเบาๆ ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากมาที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย
"ฉันอยู่ที่นี่...ได้ใช่ไหม"  ริมฝีปากบางกระซิบถามเสียงเบา
" จะอยู่จนแก่เลยก็ได้ "เจกระซิบตอบ ปลายลิ้นละเลียดริมฝีปากนั้นเบาๆ
"แก่...เลยเหรอ ไม่ไหวมั้ง" ริมฝีปากนั้น แตะรับปลายลิ้นนั้นเข้ามาเกี่ยวกระหวัด มือเรียว โอบอีกฝ่ายเข้ามาหาตัว สองร่างโอบรัดเข้าหากัน ภายใต้เตียงที่รับแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาจากบานหน้าต่าง กลิ่นกายของทั้งสองคนผสมผสานภายในห้องนอนใหญ่ที่มีเพียงกันและกัน ความรู้สึกที่ถ่ายทอดให้นั้นอ่อนหวานอ่อนโยนเหมือนเช่นทุกครั้ง


........................................to be con

[lasom]

แต่เช้าอ่ะไม่เท่าไหร่แต่เราอยากรู้ว่ามันจะหยุดตอนไหนมากกว่า
ช่วงนี้มาดึกจัง เรียนหนักหรอ ขยันจริงน้าส์หนูพี

[goldfishpka]

@@@Writer's Talk@@@
ช่วงนี้มาอัพดึก ไม่ได้เรียนหนักนะคะ ไม่ได้กลับบ้านดึกด้วย
นั่น...สงสัยล่ะซิ่ว่าทำอะไรทำไมมาดึก...
ช่วงนี้ว่างค่ะ อยู่บ้าน...รู้สึกตัวอีกทีก็จะเที่ยงคืนแล้ว ....
ว่างเกินไปก็แย่เหมือนกันนะคะ ทำอะไรไปเรื่อยๆจนลืมเวลาตลอดเลย

///////////////////////////

เมื่อเช้าวันจันทร์ผ่านมาถึงคิโยโนบุก็ตื่นขึ้นตามเวลาที่ตัวเองเคยตื่น 6โมงเช้า ลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและเดินไปที่ห้องครัว จะทำอาหารเช้าให้ตัวเองกับเชฟหนุ่ม  ส่วนเจที่ตื่นหกโมงครึ่งก็ลุกจากเตียงพลางขยับคอไปมาแล้วเดินมาหาคนที่ทำอาหาร
" ทำอะไรกิน? "เขาเดินมากอดด้านหลังของอีกฝ่ายพลางถาม
"อาหารเช้า ...ชอบไข่แบบไหน บอกด้วย...เร็วๆล่ะ เดี๋ยวฉันไปทำงานสาย" ชายหนุ่มร่างบางพูดขึ้นโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าของอีกฝ่าย
" ทำงาน?...ลืมไปแล้วรึไง นายลาออกแล้ว "เจหัวเราะกับท่าทางของอีกฝ่ายแล้วหอมแก้มเบาๆ " ไม่ต้องรีบหรอก "
"อ่ะ.............น่ะ...นั่นซิ่นะ" มือเรียวที่กำลังจะ พลิกไข่ในกระทะหยุดนิ่งไปนาน กว่าจะพูดอะไรต่อออกมาได้ "นั่นซิ่นะ.... ..ฉันลาออกแล้วนี่นา" ว่าพลางก่อนจะหัวเราะเบาๆ "ถ้าอย่างนั้น นายจะกินไข่แบบไหน " ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง
" ตอนนี้สุกแล้ว "เจชี้ที่กระทะ" แบบนี้ก็กินได้เหมือนกันล่ะ ... เดี๋ยวไปอาบน้ำ แต่งตัวแล้วจะมากิน "พูดจบหนุ่มผมยาวก็ผละออกจากอีกฝ่ายไปเขาห้องน้ำ

มื้อเช้าเรียบง่ายถูกจัดวางเสริฟ คิโยโนบุนั่งอีกด้านของโต๊ะทานข้าว เขารู้สึกแปลกๆที่วันนี้ทั้งๆที่ลุกขึ้นแต่งตัวเสียดิบดีกลับไม่ได้ไปทำงาน และเขาทำอาหารให้กับอีกฝ่ายทานและอดสงสัยไม่ได้ว่าต่อจากนี้ไปเขาจะต้องทำอะไรต่อ

....จัดข้าวของให้เข้าที่? ....
....ซักผ้า?.....
....ทำความสะอาด....อย่างนั้นเหรอ....

" วันนี้ จะกลับดึกนะ มีงานเลี้ยงที่โรงแรม ฉันต้องดูเรื่องอาหารน่ะ "เจบอกขณะที่จิบกาแฟแล้วอ่านหนังสือพิมพ์
"เหรอ...อืม.... " อดีตอาจารย์หนุ่มรับคำพลางฉีกขนมปังเข้าปาก "กินข้าวที่ไหนล่ะ" คิโยโนบุถามพลางมองหน้าอีกฝ่าย
" ไม่ได้กลับมากินด้วยนะ  "ชายหนุ่มตอบกลับมาง่ายๆ " นายจัดการเองแล้วกัน "
"อืม ก็คิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว " คิโยโนบุว่าพลางก็ยิ้มให้กับอีกฝ่าย "ไม่รีบไปเดี๋ยวสายนะ"ว่าพลางก็มองนาฬิกา ก่อนจะชี้ให้อีกฝ่ายดู

.......................................

"เฮ้อ..................."
เมื่อเชฟหนุ่มออกจากห้องพักไปแล้ว คิโยโนบุก็ถอนหายใจยาว เขามองเสื้อผ้าของตัวเอง ก่อนจะส่ายหน้าแล้ว กลับเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นกางเกงขาสั้น กับเสื้อยืดธรรมดา ชายหนุ่มจัดการรื้อสัมภาระของตัวเองออกมาจากกล่อง จัดแยกของจำเป็นและไม่จำเป็นแยกเป็นหมวดหมู่ ก่อนจะเอาไปจับเก็บโดยต้องแบ่งแยกชั้นวางของทุกอย่างของเจ้าของห้องให้เป็นสองส่วน เมื่อการจัดทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง ก็ตามด้วยการจัดเก็บทำความสะอาดขยะ ทั้งหลายให้เรียบร้อย ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล ทั้งล้างจานและซักเสื้อผ้านนส่วนของตัวเองและอีกฝ่ายตากเสร็จเรียบร้อยก็เมื่อเวลาล่วงเลยไปเกือบเที่ยงแล้ว ร่างบางทิ้งตัวลงกับโซฟา เหนื่อยมากกว่าเดิมเป็นสองเท่า เพราะจำนวนของที่ต้องทำนั้นมากขึ้นตามจำนวนคน

"เฮ้อ... " ถึงจะหิว แต่ก็หมดแรง จะลุกไปทำมื้อเที่ยงทาน เปิดทีวีดู ก็มีแต่รายการแบบแม่บ้าน ทำให้อดที่จะขำตัวเองไม่ได้

.... กลายเป็นอะไรไปแล้วเนี่ยเรา...

ทั้งๆที่เพิ่งจะอยู่ด้วยกัน แต่เจก็ต้องรับผิดชอบงานที่โรงแรมหลายงานนัก ในช่วงที่คนส่วนมากมักจะมีเรื่องยินดีอย่างการแต่งงาน หรือการฉลองต่างๆมันเป็นการดีต่อหน้าที่การงานของเชฟหนุ่ม เพราะนั่นหมายความว่า เขาน่าจะมีความโดดเด่นในฝีมือมากพอที่จะรับผิดชอบงานใหญ่ๆได้ และอาจจะได้เป็นเชฟใหญ่ในไม่ช้า แต่มันก็หมายถึงการที่เสียงข้อความในโทรศัพท์มือถือของคิโยโนบุมักจะดังขึ้น พร้อมกับข้อความที่ส่งมาจากเจ

กลับดึก หาข้าวกินแล้วก็นอนก่อนเลย ไม่ต้องรอนะ
J

ข้อความที่ส่งกลับมาในลักษณะนี้นั่นเริ่มมีบ่อยมากขึ้น เขาแทบไม่มีเวลา ได้พูดคุยกับอีกฝ่ายเลย นอกจากตอนเช้า ที่บางครั้งเขาก็จะตื่นไปออกกำลังกายแล้ว กลับมาทำอะไรให้อีกฝ่ายทานบ้าง ก่อนที่เจจะออกไปทำงาน แต่บางครั้ง ถ้าเจ ต้องรับผิดชอบ ออกไปเลือกของที่ตลาดตั้งแต่เช้าตรู่ นั่นก็ทำให้ทั้งสองคนแทบไม่ได้พบหน้ากันเลยทั้งวัน

คิโยโนบุอ่านข้อความนั้นแล้วโยนโทรศัพท์ไปอีกทาง พักหลังมานี่เขาเริ่ม เช่าดีวีดีมาดูเพื่อฆ่าเวลา บางครั้ง ก็ดื่มเบียร์คนเดียว หวังให้สมองปลอดโปล่ง ไม่ต้องคิดอะไรมากนักกับการ ต้องอยู่บ้านแบบไม่มีอะไรให้ทำมากนัก และเดี๋ยวนี้เกือบจะทุกวันเลยทีเดียว ที่จะต้องจิบสาเกญี่ปุ่นซักแก้ว เพื่อให้หลับก่อนที่จะเข้านอน
แต่ในคินนี้ แปลกเหลิอเกินที่ถึงแม้จะดึกแล้ว แต่คิโยโนบุก็ยังไม่นอน จำนวน ดีวีดี ที่เขาเช่ามานั้นมากกว่าทุกวันและเขาก็ยังดูมันไม่จบ

เสียงลูกบิดประตูดังขึ้นที่ห้อง หนุ่มผมยาวเปิดประตูห้องเข้ามาอย่างแปลกใจที่คิโยโนบุยังไม่ลอคประตูหน้าห้องแล้วนอนอย่างที่ควรจะเป็นร่างที่นั่งนิ่ง อยู่ที่หน้าจอโทรทัศน์ หันมามอง คนที่เพิ่งจะกลับมาถึงบ้าน ก่อนจะหันกลับไปมอง ภาพชวนสยดสยอง บนหน้าจออีกครั้งคราวนี้เป็นหนังสยองขวัญจากอเมริกา

" ยังไม่หลับเหรอ? "เจดูท่าทางที่กำลังสนใจหนังของอีกฝ่ายแล้วหันไปดูที่หน้าจอก่อนจะหันไปอีกทาง " หนังแบบนั้น ดูได้ไงวะ กลางคืนเนี่ยนะ "เขาวางกระเป๋าไว้ที่โซฟาแล้วเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ

จนเมื่ออีกฝ่ายออกมาจากห้องน้ำคิโยโนบุก็ยังคงนั่งอยู่ที่หน้าจอทีวี จะมีก็เพียงกระป๋องเบียร กระป๋องใหม่ที่ถือเอาไว้ในมือ
" ยังไม่จบเหรอ? มีเบียร์อีกรึเปล่า? "เจถามอีกฝ่าย ขณะที่เดินไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบเบียร์ที่อีกฝ่ายซื้อมาเปิด
"ได้คำตอบ หรือยังล่ะ" คิโยโนบุถามโดยที่ไม่ได้หันไปมอง มือเรียว วางกระป๋องเบียร์เปิดห่อขนมขึ้นมาหยิบทาน
" ในมือนี่ไง  "เชฟหนุ่มนั่งลงข้างๆอีกฝ่ายแล้วพิงศีรษะกับไหล่นั้น " เหนื่อยชะมัด "
"อืม.... " คิโยโนบุรับคำขึ้นด้วยน้ำเสียง ที่ไม่ได้แสดงความห่วงใยมากนัก "ขนมไหม " ก่อนจะส่ง ขนมให้กับอีกฝ่าย
" เป็นอะไร ? "หนุ่มผมยาวเงยหน้าจากไหล่นั้นแล้วถาม " โกรธเหรอ? "
"เปล่า ไม่ได้โกรธ...ที่จริงก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมาพักใหญ่แล้ว "คิโยโนบุว่า พลางหันไปยิ้มแบบปั้นยิ้มให้กับอีกฝ่าย แล้วจูบที่หน้าผากของเชฟหนุ่มเบาๆ
" นายก็รู้ว่า .. ฉันงานเยอะ  "เจดึงอีกฝ่ายมากอดไว้แล้วลูบผมเบาๆ " เบื่อล่ะสิ .. อยากจะหาอะไรทำรึเปล่า? "
"ให้พูดความจริง...ฉันเซ็งมาก...กับการ ตื่นมาทำกับข้าว มองนายออกไปทำงาน ทำงานบ้าน ดูหนังบ้าๆ พวกนี้ กินเหล้าแล้วก็เข้านอน" คิโยโนบุพูดออกมาตามตรง "ฉันหมายถึง....ฉันเป็นอะไรของนาย...จุน... ทำเรื่องพวกนี้ซ้ำไปซ้ำมาแล้วให้นายหาเลี้ยง?.... "  คิโยโนบุเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย แต่ดวง ตาสีน้ำตาล คู่นั้นไม่ได้มีแววอะไรฉายอยู่เลย
" นายอยากจะหาอะไรทำงั้นเหรอ? "เชฟหนุ่มถามอีกฝ่าย" ถ้านั่นจะทำให้หายเบื่อนะ จะลองหางานทำดูก็ได้ "
"ฉันเคยมีนะงาน" ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา "แต่ก็ต้องออกมา..... อืม...อย่างฉันจะไปทำอะไรดีล่ะ"
" แล้วสนใจงานแบบไหนล่ะ? ลองหาดูไหม? "ชายหนุ่มว่า แล้วหยิบหนังสือพิมพ์ให้อีกฝ่าย
".........เดี๋ยวฉัน คง หาอะไรทำได้เองล่ะ" คิโยโนบุว่า "ไม่ต้องรบกวนนายหรอก " มือเรียว คว้ารีโมตมากดปิดหนังที่กำลังดูอยู่ ก่อนจะลุกไปที่ตู้เย็นคว้าเอาสาเกมารินใส่แก้ว ก่อนจะกระดกแก้วดื่มจนหมด "นอนดีกว่า... "
" จะนอนแล้ว..เหรอ? "มือแกร่งจับมืออีกฝ่ายเอาไว้
"ก็.... จะให้ทำอะไรอีกล่ะ "คิโยโนบุหันมามองหน้าของอีกฝ่าย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ริมฝีปากได้รูปแตะแก้มอีกฝ่ายเบาๆ แทนคำตอบ
" ไปนอนไหม? "
"ก็...จะไป นอนนี่ไง" ชายหนุ่มมองหน้าของชายหนุ่มผมยาว ก่อนจะเห็นแววบางอย่างในดวงตา "ไหนว่าเหนื่อย... เหนื่อยก็นอนพักซิ่... "
" แล้ว..ได้ไหมล่ะ? "น้ำเสียงนั้นดูอ้อนเล็กๆ"ถ้าอยากจะมีอะไรกับ คนที่เมานะ.... ก็เชิญ " ชายหนุ่มร่างบางว่าพลาง ดึงเสื้อยืดของตัวเองออก ในขณะที่มือเกียว เข็มขัดของอีกฝ่ายแล้วปลดออก
" อะไรวะ? "เจถามออกมาอย่างงงๆ ก่อนจะลากอีกฝ่ายเข้าห้องไป

"อะไร อะไรล่ะ... " คิโยโนบุมองหน้าของอีกฝ่าย "ก็อยากได้ไม่ใช่เหรอ.... " มือเรียว สัมผัสกับแผ่นอกของอีกฝ่าย ดึงรั้ง ชายเสื้อขึ้น ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้
" ไอ้อยากมันก็อยาก .. แต่นายดูแปลกๆ "เจเถียงไปแบบนั้นแต่มือก็ถอดเสื้อผ้าของตนกับอีกฝ่ายไปด้วย
"บอกว่าเมาไง " เสียงนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนจะ ขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่ายจนชิด จูบเบาๆบนต้นคอ ก่อนจะเม้มแน่นฝากรอยช้ำ และกัดลงไปอย่างแรง
เจส่งเสียงเบาๆ แล้วพึมพำ มือทั้งสองข้างลูบไล้ร่างนั้นไปมา
 " เจ็บ "เขาจับร่างนั้นให้คว่ำลงกับเตียงทันทีที่อีกฝ่ายละริมฝีปากจากคอของเขา
"โอ้ย.....ฉันเจ็บนะ" คิโยโนบุร้อง พยายามจะยันตัวขึ้น  
" นายก็ทำฉันเจ็บ "ริมฝีปากได้รูปขบที่แผ่นหลังของอีกฝ่าย
"โอ้ย...แต่นายก็ทำฉันเจ็บเหมือนกัน ปล่อยนะ.... "คิโยโนบุร้องออกมาเบาๆ ก่อนจะพลิกตัวหนีออกไปอีกทาง แต่เจกลับไม่ยอมปล่อยง่ายๆ มือทั้งของข้างลอคตัวของคิโยโนบุให้อยู่ดีๆ"นายจะทำแบบนี้รึไง.... "คิโยโนบุกัดฟัน

วันนี้เขาอารมณ์เสีย มากับหลายเรื่องแล้วตั้งแต่ เครื่องซักผ้าที่มีปัญหาจนเขาต้องโทรเรียกคนมาดู แถมหนังที่ยืมมายังห่วยเสียจนไม่รู้จะเรียกว่าอะไร แล้วยังมาเจอกดให้อยู่ในท่าทางแบบนี้อีก....

"ฉันไม่ชอบนะ.... " เสียงนั้นดังอู้อี้เล็กน้อย เพราะหน้าที่คว่ำอยู่กับเตียง ร่างบางยังพยายามจะดิ้น เมื่ออีกฝ่ายดึงกางเกงของเขาออกไปจนพ้นตัว
เจปล่อยมือทันทีที่อีกฝ่ายบอกแบบนั้นแล้วขยับไปนั่งที่หัวเตียง มือแกร่งเสยผมขึ้น แล้วจับคอที่ยังเป็นรอยฟันอยู่เลย

"ใครกันแน่ที่เป็นอะไร... นายจะทำแบบนั้นเหรอ...ฮะ...ชอบรุนแรงนักเหรอ "คิโยโนบุแทบจะตะคอกใส่อีกฝ่าย เมื่อลุกขึ้นมานั่งสูดอากาศได้
" เฮ้ย นายก็กัดฉันนะโว้ย! "เจขึ้นเสียงใส่อีกฝ่าย
"ก็ฉันบอกว่า ฉันอารมณ์ไม่ดี.... แล้วที่กัด ฉันก็กัดทุกที..." คิโยโนบุยักไหล่ "เห็นนายชอบ"
" แล้วพอฉันรุนแรง ไม่เห็นนายชอบเลย "เจขมวดคิ้ว " มานี่มา "
"ทำไม... นายจะกัดฉันเหรอ... "คิโยโนบุถามกลับ แต่ก็ ขยับเข้าไปใกล้ ไม่ได้ ใกล้มากเท่าไร แต่ก็ใกล้มากขึ้นกว่าเดิมเชฟหนุ่มจับให้อีกฝ่ายนั่งคร่อมเขาเอาไว้

" อยู่บน โอเคไหม? "

ท่าทางที่อีกฝ่าย จัดให้นั้น ทำให้คิโยโนบุยิ้ม
"ครั้งแรกเราก็ทำอะไรแบบนี้.... หรือนายไม่ชอบ" อาจจะเป็น เพราะเมื่อได้อยู่ในท่าทางแบบนี้ คิโยโนบุจะรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองสามารถควบคุมได้ ร่างบางขยับนั่งบนหน้าขาของอีกฝ่าย ปลายนิ้วไล้เบาๆบนแผ่นอกนั้น
" งั้นก็ทำให้ฉันชอบซี่ "ปลายลิ้นเลียริมฝีปากนั้นเบาๆ ก่อนจะกระตุ้นเร้าคำพูดของอีกฝ่ายทำให้คิโยโนบุยิ่งอารมณ์ไม่ดีขึ้นไปอีก เพราะมันเหมือนกับว่า อีกฝ่ายไม่ได้ชอบ "ครั้งแรก " นั้นซักเท่าไร... มือเรียวรุกเร้าอีกฝ่ายก่อนจะขยับตัวเพื่อทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดี แม้จะเป็นการเร่งเร้าเสียจนจะกลายเป็นเร่งรัด แต่ชายหนุ่มร่างบางได้ยินเสียงครางเครือดังขึ้นจากร่างสูง
"เป็นไง..... "เสียงนั้นแหบพร่า ก่อนที่จะขาดหาย เมื่อร่างบางขยับร่างเข้าหาอีกฝ่าย
" อื้อ "ชายหนุ่มครางเครืออกมาอย่างพอใจแล้วขยับสะโพกกระตุ้นเร้าอีกฝ่าย
"พูดซิ่... "มือเรียวคว้าใบหน้าที่แดงก่ำของอีกฝ่ายให้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าของเขา

"ชอบไหม...." ริมฝีปากบางเปียกชิ้น เช่นเดียวกับ ใบหน้าได้รูปนั้น เส้นผมสีน้ำตาลลู่ลงมา เพราะเหงื่อกาฬที่ผุดขึ้นบนผิวกาย มือแกร่งของเจข้างหนึ่งดึงอีกฝ่ายให้ขยับขึ้นลง พร้อมกับปลายลิ้นที่เลียหยาดเหงื่อที่ยอดอกนั้นยั่วเย้า

" ชอบ "

"เพิ่งจะชอบ....ใช่ไหม" เสียงนั้นถามขึ้น พร้อมเสียงครางเครือร่างกายของเขากำลังจะไม่ทนความรู้สึกเปี่ยมล้นในอกนั้นอีกแล้ว

" อา..ชอบ "ชายหนุ่มผมยาวหอบหายใจหนักขึ้น แล้วจับร่างนั้นให้ขยับแรงขึ้นๆ มือเรียวคว้าร่างของอีกฝ่ายเข้าหาตัว ก่อนจะฝังเขี้ยวลงบนไหล่แกร่งของอีกฝ่าย ร่างบางเกร็งแน่นเมื่อความสุขนั้นเปี่ยมล้นร่างกายปลดปล่อยความรู้สึกนั้นออกมา ก่อนที่จะถอนตัวออกมาแทบจะทันที ร่างบางขยับตัวลงไปนอนบนเตียงหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน  ผิดกับที่อีกฝ่ายยังไม่ได้ปลดปล่อย

เจคว้าร่างนั้นมาทันที ในตอนนี้อารมณ์สั่งให้เขากระทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ปลดปล่อย ร่างสูงแทรกกายเข้าไปอีกครั้งไม่บอกกล่าวแล้วขยับอย่างรุนแรงทันที
"โอ้ย...ไม่....จุน..." คิโยโนบุ ร้องออกมาด้วยความตกใจมือเรียวปัดป่ายดันร่างของอีกฝ่ายออก แต่เจกลับลอคมือทั้งสองข้างนั้นไว้แล้วกระแทกกายเข้าออกตามใจปรารถนา จนกระทั่งปลดปล่อยเข้าไปในกายนั้นในที่สุด
" อ๊า..คิโย "ใบหน้าได้รูปสะบัดหงายขึ้นอย่างเป็นสุข ผิดกับอีกฝ่ายที่รองรับความสุขของชายร่างสูงเอาไว้ มือเรียวดันแผ่นอกของอีกฝ่ายอกทันที

"ออกไป"

หนุ่มผมยาวถอนหายใจแล้วถอนร่างออกจากอีกฝ่ายทันทีแม้จะไม่เข้าใจอะไรนัก ร่างเพรียวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะคว้าอะไรที่อยู่แถวนั้นเพื่อปิดร่างกาย แต่ก็นั่งอยู่แค่นั้น ร่างบางยังหอบหายใจเหนื่อย

"ครั้งแรก....นายไม่ชอบใช่ไหม.... ฉันพอเข้าใจนะ..."

....ผู้ชาย ทั้งแท่ง นอนด้วยกัน มีอะไรน่าพิศมัยนะ ตอนนั้น....
....แต่ทั้งหมดก็เพราะรักกันไม่ใช่รึไง.....
....แต่ตอนนี้ พอถามถึง เหมือนนายไม่ได้จำมันเลย....

" โอเค..นายอยากคุมเกม "เจถอนหายใจออกมา " เป็นอะไรน่ะ? ไม่ใช่แค่เรื่อง sex แน่ๆ "
"ไม่ใช่......."คิโยโนบุ พูดมือเรียวยังสั่น ทั้งจากร่างกายที่เหนื่อยอ่อนและอารมณ์ ที่พลุ่งพล่าน เขารู้สึกเหมือนควบคุมอะไรไม่อยู่ "ฉัน... เสียใจ ที่ตอนนี้ฉันไม่มีงาน และ ทำหน้าที่เหมือนกับ ภรรยาที่คอยให้นายหาเลี้ยง....ฉันเสียใจ ที่นาย...เมื่อครู่ นายทำเหมือนฉัน ไม่มีความรู้สึกอะไร...ฉันเสียใจที่นาย...พูดเหมือนนายจำไม่ได้ และ นายไม่ชอบว่า ครั้งแรกของฉันกับนายมันเป็นยังไง "
" โอเค เรื่องงานไว้ค่อยคุยกัน ถ้านายอยากไปทำงานฉันก็จะไม่ห้าม ส่วนเมื่อกี้ .. เฮ้อ .. เราปรับเข้าหากันได้นี่นา  "ชายหนุ่มพยายามประณีประนอม
"................." ร่างบางนั่งนิ่งไม่ได้หันไปมองหน้าของอีกฝ่าย" เลิกงอนน่า "มือแกร่งลูบผมอีกฝ่ายอย่างที่ชอบทำ
"......นาย....ชอบทำแบบนี้จริงนะ"  คิโยโนบุพูดก่อนจะหันไปมองหน้าของอีกฝ่าย "เวลาที่ฉัน เป็นแบบนี้นายก็มักจะทำแบบนี้เสมอ แต่..บางครั้งก็ดีขึ้นนะ" ชายหนุ่มว่าพลางหันไปกอดอีกฝ่ายเอาไว้
" เลิกงอนได้แล้วใช่ไหม?  "เจกอดตอบอีกฝ่ายแล้วหัวเราะเบาๆ
"ก็บอกแล้วว่าได้ผลบางครั้ง " คิโยโนบุพุดไปแบบนั้น ก่อนจะขยับจูบ ริมฝีปากนั้นเบาๆ แล้วลุกขึ้น เดินเข้าห้องน้ำไป ชำระร่างกาย
ส่วนเจก็ส่ายหน้าไปมาแล้วขยับตัวลงกับเตียงก่อนจะหลับตาลง


...................................to be con

[lasom]

อืมมมมมมมมม :m21:พูดไม่ออกบอกไม่ถูกอ่ะ

อะไรหลายอย่างมันเปลี่ยนแปลงกระทันหันเกินไปคิโยจังเลยปรับตัวไม่ทัน
เหงาก็เหงาแถมจุนก็ไม่ค่อยมีเวลาให้ เดี่ยวปั๊ดนอกใจซะเลยนิ 
เอ๋ รึเปลี่นพระเอกเป็นไอ้หนูมามิยะดีน้าส์ เด็กกำลังโตท่าจะ 

SM จงเจริญ