หัวข้อ: Pieces of Time - Toki no Kakera - (เศษเสี้ยวเวลาของเราสองคน) (UP CH45 END จบแล้วค่า) 21/11/2010)

[Na_RimKLonG]

อ่านซะเหนื่อเลยไรเตอร์ 

เข้มข้นได้อีก

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

อึดอัดกับเรื่องนี้จริงๆ   ....บรรยายได้ดีมากเลยค่ะ

[milky way]

เรื่องนี้น่าสนใจมากเลยค่ะ
คนสองคนที่มีอดีตต่อกัน
แล้วมาเจอกันเพื่อทำอาหารให้
อีกคนในงานแต่ง
โห มันเศร้ามาก
แต่เราก็อยากรู้ว่าเรื่อง
จะเป็นอย่างไรต่อไป

[ordkrub]

เรื่องสุดยอดครับ ไม่ว่าจะไปทางไหนก็ต้องมีคนเจ็บครับ
เห็นใจจัง

[lasom]

รอ รอ รอ: 222222:

[goldfishpka]

@@@Writer's Talk@@@

กดรีเฟรชดูตั้งหลายรอบแนะ เห็นหัวเรื่องเปลี่ยนแต่ไมเนื้อเรื่องยังไม่ขึ้น
นับถือผู้หญิงคนนี้จัง เป็นเราวีนบ้านแตกไปล่ะ
นั่นซินะ จะต้องโกหกกันไปจนถึงเมื่อไหร่ 

ขอโทษนะคะ พอดีใจร้อนไปแก้หัวก่อน หางยังไม่มา...แต่ขอบคุณมากที่คอยนะคะ

อ่านซะเหนื่อเลยไรเตอร์ 

เข้มข้นได้อีก

อึดอัดกับเรื่องนี้จริงๆ   ....บรรยายได้ดีมากเลยค่ะ

ขอบคุณค่ะ หวัีงว่าจะชอบนะคะ ช่วยติดตามต่อไปด้วยนะคะ

โห มันเศร้ามาก
แต่เราก็อยากรู้ว่าเรื่อง
จะเป็นอย่างไรต่อไป

ถ้าอย่างนั้นก็มาติดตามกันต่อเลยค่ะ

เรื่องสุดยอดครับ ไม่ว่าจะไปทางไหนก็ต้องมีคนเจ็บครับ
เห็นใจจัง

ต้องคอยดูกันต่อไปค่ะว่า คิโย กับ จุน จะหาทางออกกันยังไงนะคะ ฝากเป็นกำลังใจให้สองคนด้วยค่ะ 

เอาล่ะค่ะ มีคนมารออ่านแล้ว ....ไปติดตามกันต่อเลยนะคะ

//////////////////////////////////////////////


เสียงเป่านกหวีดหมดคาบ ด่อนที่ออดจะดังขึ้นราว 15 นาที ชายหนุ่มถอนหายใจยาว อากาศในวันนี้ ค่อนข้างร้อน  เสื้อวอนที่ใส่อยู่ เปิดซิปอ้าออกเพื่อระบาย อากาศ
 
"อาจารย์...รอยอะไรที่คอน่ะ " เสียงนักเรียนสาวดังขึ้นแซว ทำเอา คนถูกถามทำหน้าไม่ถูก

"เอ่อ... ไม่มีอะไรนี่" คิโยโนบุว่าหันซ้ายหันความมองแขนเสื้อของตัวเอง "ตรงไหน ไม่เห็นมี"

"โอ้ย อาจารย์นี่ตลกเนอะ ก็ที่คู่หมั้นอาจารย์ฝากไว้ไง ที่นี่น่ะ "เด็กสาวหัวเราะคิกกันทั้งกลุ่ม ก่อนจะชี้ ที่คอของตัวเองเป็นเชิงบอกตำแหน่งให้กับอีกฝ่ายรู้ ทำเอาอาจารย์หนุ่มยกมือขึ้นตอบแทบไม่ทัน

"เลิกเรียนแล้ว รีบๆ ไปเลยไป เดี๋ยวก็คุยกันนาน เข้าวิชาอื่นไม่ทันอีก " คิโยโนบุพูดพลางขมวดคิ้วไล่นักเรียนช่างสังเกตของตัวเองไป ก่อนจะรีบรูปซิปเสื้อปิดขึ้นมาจนถึงคอ...แม้ว่ามันจะร้อนมากก็ตามที

...ต้องปิดไปจนกว่าจะจางใช่ไหม....
...ทั้งๆที่ความรู้สึกนี้มันยิ่งเข้มขึ้นเรื่อยๆแท้ๆ....

จนเมื่อกลับถึงบ้าน ประตูที่ไม่ได้ล็อกทำให้ใจของชายหนุ่มสั่นรัว ว่าที่เจ้าสาวของเขามาถึงที่บ้าน โดยที่ไม่ได้ แม้แต่จะบอก ด้วยซ้ำไป

"กลับมาแล้ว" คิโยโนบุ ตัดสินใจพูดขึ้นเสียงดัง เมื่อเปิดประตู

" กลับมาแล้วเหรอคะ? ลืมเอานี่มาให้ค่ะ ชุดของคุณน่ะที่ต้องใส่วันแต่ง  "หญิงสาวเดินมารับกระเป๋าทำงานจากอีกฝ่ายไปเก็บ

"อ่ะ...ขอโทษนะ ลำบากเลย"  ชายหนุ่มว่าพลางถอดเสื้อนอกออก ถึงจะเป็นอาจารย์แต่ไปทำงานแบบเขา ใส่แค่กางเกงสแล็คลำลอง กับเสื้อยืด มีเสื้อนอกทับก็พอดูได้แล้ว เพราะไปถึง ก็ต้องอยู่ในชุดวอร์มที่แทบจะกลายเป็นเครื่องแบบอยู่ทั้งวัน

" ลองเลยนะคะ "เธอว่าก่อนจะยื่นชุดเจ้าบ่าวให้อีกฝ่าย

"เอ่อ...จะดีเหรอ...ผมเหงื่อโชก เดี๋ยวเสื้อเปื้อนหรอก"  ทั้งต้องการจะปิดบังและ กลัวว่าเสื้อจะเปื้อนจริงๆ ชายหนุ่มส่ายหน้าเล็กน้อย

" งั้นอาบน้ำก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวจะไปรอที่ห้องนะคะ " ฮิโตมิบอกอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับชุดแต่งงาน

ชายหนุ่มจำต้องเดินเข้าไปห้องน้ำไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที่อีกฝ่ายบอก เขายืนถอนหายใจอยู่ที่หน้ากระจกอยู่หลายครั้ง กับภาพที่เห็นตรงหน้า รอยจ้ำแดง หลายรอยถูกฝากเอาไว้ทั้งที่คอ แผ่นอก ไล่เรื่อย ลงไป จนเกือบจะถึงหน้าท้อง คิโยโนบุถอนหายใจ ก่อนจะคว้าเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงขาสั้นมาใส่ ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป

"เรียบร้อยแล้วครับ ให้ลองเลยใช่ไไหม" เขาพูดรัว ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อมา หวังว่าจะรีบๆใส่ ลองให้เสร็จๆไป

" ถอดเสื้อยืดก่อนซิ ใส่เชิ๊ตทับไปแบบนั้นเดี๋ยวก็ไม่พอดีหรอกค่ะ " ฮิโตมิจับมืออีกฝ่ายเอาไว้

"อ้าว...ใส่แบบนี้ไม่ได้เหรอ..." ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม  หัวใจเต้นรัว กลัวว่าอีกฝ่ายจะดื้อดึงให้เขาถอดเสียตรงนี้ ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาจะพูดว่าอะไร ชายหนุ่มเหลือบมองใบหน้าสวยของคู่หมั้นเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจ แล้วถอดเสื้อออก โยนเสื้อยืดนั้นไปอีกทาง  รอยแดงๆที่ปรากฎตั้งแต่ลำคอถึงช่วงอกแล้วหน้าท้องปรากฏตรงหน้าฮิโตมิ เธอเดินเข้าไปยืนตรงหน้าอีกฝ่ายทันที

" นี่? " นิ้วเรียวจิ้มตามรอยแดงๆนั้น เธอจำได้ว่าฝากร่องรอยเอาไว้บนกายของว่าที่สามีบ้าง แต่แน่ใจว่าไม่มากขนาดนี้

"....." ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่เงียบ และ ไม่ได้สบตาของอีกฝ่าย

....บอกไปซิ่...อะไรก็ได้...
....โกหกไปอีกซิ่...เหมือนคราวก่อน...

" คิโยโนบุคะ? นี่อะไรน่ะ? " นิ้วเรียวลากตามรอยนั้นก่อนจะจิ้มที่คางอีกฝ่ายให้มองหน้าเธอ

"ผม.... เมาน่ะ" ชายหนุ่มตอบ เบือนสายตาไปอีกทาง

" นี่ยังไม่ได้แต่งงานก็กล้าเมาแล้วเหรอ? " คำพูดนั้นเหมือนพูดเล่น เหมือนทุกครั้งแต่ก็ตรงเสียจนน่าตกใจ

"ผมก็เมา... ..ผม...ก็ไปดื่มบ้าง "ชายหนุ่มยังพยายามจะยืนยันคำพูดโกหกของตัวเอง

" จะแต่งงานแล้วนะคะ วันหลังถ้าอยากดื่มนะ ฉันจะไปเป็นเพื่อนค่ะ " เธอจัดคอเสื้อให้อีกฝ่ายดีๆ

".................." ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ถอนหายใจออกมาเท่านั้น


...โล่งอกงั้นหรือ?.... ไม่เลย....
...หนักอกกว่าเดิม...


"ผมอาจจะไม่ใช่ สามีที่ดีนัก...ฮิโตมิ..." ชายหนุ่มพูดเสียงเบา ด้วยความรู้สึกผิดเหลือเกิน กับสิ่งที่ได้ทำลงไป เพราะความรู้สึกและ ความต้องการของตัวเอง

"ไม่เป็นไรค่ะ คนเรา...บางทีก็เดินออกนอกทางได้บ้าง แต่อย่าบ่อยนักล่ะ ไม่ดีหรอกนะ " ฮิโตมิก้มหน้าก้มตาจัดชุดให้อีกฝ่าย

"เดินออกนอกเส้นทางเหรอ.... "ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหม่อลอยไป

....เส้นทางของผม....

.....มันเป็นเส้นทางแบบไหนกันแน่นะ....
 
ชายหนุ่มที่กำลังเหม่ออยู่กับความคิดของตัวเอง คงไม่ได้สังเกตเห็นหรอกว่า มือของว่าที่เจ้าสาวตอนนี้กำลังสั่นเล็กๆ ก่อนจะพยายามให้มันกลับมาเป็นปกติ
 
" คิโยโนบุ.. " หญิงสาวเรียกชื่อของว่าที่สามีเบาๆ

"หืม... "ชายหนุ่มขยับเสื้อเล็กน้อย ก่อนจะมองหน้าของอีกฝ่ายแต่ก็รีบเสมองไปทางอื่น "ฮิโตมิ?"
 
" เรื่องสับสนน่ะ ฉันไม่ว่าหรอกนะ แต่..ต้องไถ่โทษด้วย " ริมฝีปากอิ่มแตะกับอีกฝ่ายเบาๆ แล้วแทะเล็มช้าๆ

"อืม...ผม....วันนี้ผมเหนื่อยนิดหน่อยน่ะ "  ชายหนุ่มเบือนหน้าหนีสัมผัสนั้น ก่อนจะดันไหล่เล็กของหญิงสาวให้ถอยออกห่าง "คุณเองก็ ทำงาน เหนื่อยมาทั้งวันไม่ใช่เหรอ"

" แต่พรุ่งนี้คุณก็ลางานแล้วนี่คะ? " ฮิโตมิทำท่าไม่ค่อยพอใจนัก

"เรายังมีเรื่อง ที่ต้องเช็คอีกไม่ใช่เหรอ ไหนจะการ์ดเชิญ ... ไหนจะเรื่อง อาหารอีก "  ชายหนุ่มพูดพลางยิ้ม ฮิโตมิหันหน้าไปอีกทาง ดูท่าอารมณ์ขึ้นๆลงๆของเจ้าสาวคนนี้จะเริ่มมาอีกแล้ว"คุณจะร้องไห้เหรอ" เขาถามออกไป...ด้วยรู้ว่ามันจะดักอะไรก็ตามที่หญิงสาวกำลังจะแสดงออกมาให้ย้อนกลับลงไปทางเดิม

" คุณ? " เธอมองเขา ใบหน้าสวยแดงก่ำ คิโยโนบุไม่เคยพูดกับเธอแบบนี้มาก่อน และนั่นก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น " ฉันจะกลับ! " พูดจบ ว่าที่เจ้าสาวก็คว้ากระเป๋าแล้วออกจากห้องที่เธอเคยมาค้างอยู่บ่อยๆ ทันที

ไม่มีการห้าม ไม่มีการวิ่งออกไปตามเหมือนอย่างที่ควรจะเป็น ชายหนุ่มถอนหายใจยาว เขาเหนื่อยเหลือเกิน ตั้งแต่เมื่อวาน และเมื่อครู่นี้ ใครจะไปคิดกันเล่าว่า การโกหก นี่มันจะใช้พลังงานมากขนาดนี้

"แล้วจะทำยังไงดี...กับฮิโตมิ.... กับจุน..." ชายหนุ่มผมทรุดตัวลงนั่งกับโซฟา ไม่ได้กลัวว่า ชุดเจ้าบ่าวจะยับ หรือเปื้อน

จิตใจเขาตอนนี้ แทบไม่ได้อยู่ที่เรื่องของการแต่งงาน ที่จะมีขึ้นในปลายสัปดาห์นี้ด้วยซ้ำไป

....ฉันรักนาย...

คำพูดของตัวเอง ยังสะท้อนอยู่ในห้วงความคิด เช่นเดียวกับสัมผัสร้อนบนผิวกาย มันเหมือนกับว่า ทั้งตัวเขาและ ชายหนุ่มร่างสูงคนนั้น ได้ สื่อความรู้สึกบางอย่างออกไปถึงกันและกันแล้ว แต่.... มันยังมีบางอย่างที่ เขาไม่แน่ใจ... ไม่เข้าใจ ทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิดกัน เชฟหนุ่มร่างสูงคนนั้นจะเป็นฝ่ายผลักตัวเขาออกมาอยู่เสมอ

"ทำไมกัน ทั้งๆที่ฉัน... บอกไปแล้ว นายเองก็เหมือนกัน.... "ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บแปลบเข้าไปในอก รู้ดีว่าสิ่งที่รู้สึกและทำอยู่ในตอนนี้มันผิด เขากำลังทำให้อีกหลายๆคนต้องเดือดร้อน แต่ มันก็ห้ามไม่ได้อีกแล้ว ห้ามเอาไว้ไม่อยู่อีกแล้ว...ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น

"นาย...กลัวใช่ไหม จุน รู้สึกผิดใช่ไหม เพราะเรื่องของฉัน" มือเรียวถูกยกขึ้นปิดหน้า  ก่อนที่ประกายสีทองจะสะท้อนเข้ามาเตะตา... ร่างเพรียวผุดลุกขึ้นแทบจะในทันที

...เพราะนี่ใช่ไหม...

คิดได้แบบนั้นก็คว้ากระเป๋าสตางค์โทรศัพท์มือถือและกุญแจรถออกจากห้องไปทั้งๆที่ยังไม่ได้เปลียนชุดสูทสีขาวของเจ้าบ่าวที่ตัวเองใส่อยู่เลยเสียด้วยซ้ำ

...........................

ชายหนุ่มขับรถตรงไปที่โรงแรม ที่ๆเขาจะเข้าพักในอีก สามคืนต่อจากนี้ ฮิโตมิเป็น คนจัดการให้ เขาและเธอได้เตรียมตัว ก่อน ที่จะถึงวันงาน การเตรียมตัวที่ดูจะยาวนาน แต่ในคราวนี้ เขาคงต้องใช้เวลาที่มีเหลือเพียงน้อยนิดนี้ให้เป็นประโยชน์ คิโยโนบุเช็คอินเข้าที่โรงแรม รับกุญแจห้องมา แต่แทนที่จะขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง ร่างบางกลับเดินไปที่ ห้องอาหารของโรงแรมแทน

"เชฟโอโนเสะ อยู่ไหมครับ" เขาเอ่ยถามกับพนักงานต้อนรับที่หน้าร้านอาหาร

"ไม่อยู่ค่ะ เชฟโอโนะเสะได้หยุดสองวันน่ะค่ะ ก่อนจะเตรียมงานแต่งงาน "พนักงานต้อนรับตอบพลางยิ้มให้ว่าที่เจ้าบ่าวที่ยังไม่ได้เปลี่ยนชุด "งานแต่งงานของคุณเหรอคะ? เอ่อ .. ไม่ทราบว่าถ้ามีธุระจะติดต่อเชฟ... " เธอทักขึ้นมา ค่อนข้างแน่ใจเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังสวมชุดเจ้าบ่าวอยู่เลย" มีเบอร์โทรติดต่อรึยังคะ? "

"ไม่เป็นไรครับ...พอดี...ผมรีบ" ชายหนุ่มยกมือขึ้นปฏิเสธพลางยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังเดินกลับออกมา  มือเรียวดึงเอาโทรศัพท์มือถือออกมากดหาเบอร์ของคนที่อยากจะพบทันที


---RRR---

ชื่อเจ้าของเบอร์ที่โทรมา ทำให้เจ้าของโทรศัพท์ที่นั่งสูบบุหรี่ที่ระเบียงต้องถอนหายใจก่อนจะกดรับโทรศัพท์ มือข้างว่างก็เขี่ยปลายมวนบุหรี่กับที่เขี่ยบุหรี่แก้ว

" ไง? "

"ไง...." น้ำเสียงที่อาจจะแหบพร่าาได้หากไม่ตั้งสติก่อนพูดดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่ ชายหนุ่มในชุดเจ้าบ่าว จะโค้งให้กับ พนักงาน ที่อุตส่าห์ไต่ถามเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกมาจากร้านอาหาร "มีเรื่อง อยากจะขอร้องนิดหน่อย...จะได้ไหม"

" มีอะไรให้ช่วยเหรอ? อยากได้อะไรเพิ่มรึเปล่า? " เสียงของหนุ่มผมยาวดูรนเมื่อนึกถึงเรื่องงาน

"เอ่อ...ไม่ใช่เรื่องอาหารหรอก แต่เป็นเรื่องของสถานที่มากกว่า" คิโยโนบุรู้ดีว่าอีกฝ่ายพูดถึงเรื่องอะไร จึงรีบเข้าประเด็นทันที "อยากให้นายหา...ที่สำหรับ ฮันนีมูนให้หน่อย มีที่ไหน แนะนำไหม"


.............................................. to be con

p.s. ข้อควรระวังขณะจะโพสนิยาย...อย่าดูละคร (เพราะจะโพสช้ากว่าปรกติ)

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

มาติดตามช้าไปหน่อยก็แต่ เข้ามาอ่านแ้ล้วนะคะ

บรรยากาศอึมครึมมากมาย . . .

[lasom]

"ด่อนที่ออดจะดังขึ้นราว 15 นาที ชายหนุ่มถอนหายใจยาว อากาศในวันนี้ ค่อนข้างร้อน  เสื้อวอนที่ใส่อยู่ "
ก่อนที่ออดจะดังขึ้นราว 15 นาที ชายหนุ่มถอนหายใจยาว อากาศในวันนี้ ค่อนข้างร้อน  เสื้อวอร์มที่ใส่อยู่

ไปหาจุนทั้งชุดเจ้าบ่าว แล้วจุนต้องใส่ชุดเจ้าสาวคู่กันป่ะเนี้ย

[Na_RimKLonG]

เป็น  P.S.  ที่โดนใจมากก 

โอ๊ยยยเดาไม่ถูกเลย

[tomodaging]

ปกติจะผ่านเลยนิยายที่เป็นชื่อญี่ปุ่น(เพราะขี้เกียจจำชื่อตัวละคร ฮาาา) .....แต่เรื่องนี้.........อ่านมาขนาดนี้คงเรียกว่าผ่านไม่ได้แล้วมั้ง ฮ่าาาาาาา

[goldfishpka]

＠＠＠Writer's Talk@@@

มาติดตามช้าไปหน่อยก็แต่ เข้ามาอ่านแ้ล้วนะคะ
บรรยากาศอึมครึมมากมาย . . .

วันฟ้าหม่นก็มี วันฟ้าใสก็คงใกล้เข้ามานะคะ

ไปหาจุนทั้งชุดเจ้าบ่าว แล้วจุนต้องใส่ชุดเจ้าสาวคู่กันป่ะเนี้ย

ขอบคุณที่ช่วยแก้คำผิดนะคะ ว่าแต่...ลองจินตนาการหน้าโหดๆของจุนกะชุดเจ้าสาวนี่ พี่จังเริ่มกลัวค่ะ  ....กลัวใจว่า คิโยจะอดใจไม่ไหว? 

เป็น  P.S.  ที่โดนใจมากก 

โอ๊ยยยเดาไม่ถูกเลย

มาดูนะคะ ว่ารอบนี้จะเดาถูกไหม

ปกติจะผ่านเลยนิยายที่เป็นชื่อญี่ปุ่น(เพราะขี้เกียจจำชื่อตัวละคร ฮาาา) .....แต่เรื่องนี้.........อ่านมาขนาดนี้คงเรียกว่าผ่านไม่ได้แล้วมั้ง ฮ่าาาาาาา

ขอบคุณค่ะที่ไม่ผ่านเลยกันไป  กอดหนึบ

////////////////////////////////////////////////////

" ฮันนีมูน? " จุนย้อนถามอย่างแปลกใจ ระคน..เจ็บ.. 

" นายไม่ได้จ้าง wedding planer รึไง? เขาไม่ได้หาให้เหรอ? " มือเรียวกำโทรศัพท์แน่น จนเหงื่อชื้น
"นี่เป็นเรื่องที่ฉันไม่อยากให้ใครรู้น่ะ... นายอยู่ที่บ้านหรือเปล่า ฉันจะไปรับ...ไปตระเวณหากันก็ได้...นี่จุน...จะได้ไหม ในฐานะเพื่อน คนเดียวของฉัน" เสียงที่เอ่ยออกไป คำว่า"เพื่อนคนเดียว"นั้นฟังดูเว้าวอนเหลือเกิน

คิโยโนบุได้ยินเสียงถอนหายใจจากอีกฝ่ายหลังจากที่เงียบเพื่อตัดสินใจอยู่นาน

"มาสิ .. ฉันได้หยุดสองวัน ไปตกปลากันไหม? "
"เหมือน...ตอนนั้นน่ะเหรอ...ไปซิ่ น่าสนุก" ว่าที่เจ้าบ่าวพูดเสียงเบา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม  "งั้นเตรียมตัวนะ เดี๋ยวไปหา "

หลังจากวางหูแล้ว จุนก็ได้แต่นิ่งอยู่นาน เขาพูดอะไรออกไป นี่มันบ้าชัดๆ พ่อครัว? เพื่อน? ที่ต้องไปหาที่ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ของเพื่อน .. เพื่อนเพียงคนเดียว.. อย่างที่อีกฝ่ายว่า และแน่นอน ก็คิโยโนบุ คือคนที่เขาชอบมากที่สุด ตั้งแต่เริ่มรู้จักความรู้สึกแบบนี้ แถมเขายังชวนอีกฝ่ายไปทำอะไรนะ?...ตกปลา..

" นี่มัน..งี่เง่าชะมัด " เขาหัวเราะให้กับตนเองแต่ก็นึกตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อต้องเดินเข้าไปในห้องเพื่อค้นหาอุปกรณ์ตกปลาที่เก็บเอาไว้
 
.........................................

เป็นครู่ใหญ่ๆกว่าที่จะมีเสียงเคาะดังขึ้นที่หน้าประตูชายหนุ่มผมสีน้ำตาลถูมือลงกับเนื้อผ้าที่กางเกงเล็กน้อย เขาทำอะไรอยู่อีกสามวันเขากำลังจะแต่งงาน แต่ก็มาหาคนที่ชอบที่สุด มันเป็นแผนการณ์ที่แยบยลเสียเหลือเกิน ที่จะพยายามไม่ให้ว่าที่เจ้าสาวรู้ว่า เจ้าบ่าวที่นอกลู่นอกทางของเธอคนนี้ไปไหน...กับใคร...

จุนเดินมาเปิดประตูทันที และสภาพของว่าที่เจ้าบ่าวในชุดเจ้าบ่าวก็ทำเอาเขาถึงกับต้องมองนิ่ง แน่นอน ว่า แวบหนึ่งเขาเจ็บปวด แต่ก็ต้องปรับอารมณ์อย่างรวดเร็ว

" ไอ้บ้า ใส่ชุดแบบนี้ออกมาได้ไง? เข้ามาเลยๆ "  ไม่พูดเปล่ายังฉุดแขนของอาจารย์พละเข้ามาในห้อง แล้วเดินเข้าไปในห้อง หาเสื้อผ้าธรรมดาๆมาให้เปลี่ยน " รู้แล้วโว้ยว่ากำลังจะแต่งงาน ไม่ต้องประกาศขนาดนั้นหรอก " เขาว่า พลางยื่นเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ให้อีกฝ่าย

"อ่ะ...นี่ฉันออกทั้งชุดนี่เลยเหรอ... "ได้ยินอีกฝ่ายทัก ถึงได้รู้ตัว  ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ให้กับความใจร้อนของตัวเอง เขารีบเสื้อผ้ามาจากเชฟหนุ่มก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ชุดสูทสีขาวของเจ้าบางถูกถอดแขวนเอาไว้อย่างเรียบร้อย ก่อนที่คิโยโนบุ จะเดินกลับออกมาพร้อม เสื้อยืด กับกางเกงยีนส์ที่ต้องพับขาขึ้นมาพอสมควร  "ขอบใจนะ จุน"  ชายหนุ่มว่า นึกตื่นเต้นไม่น้อย ที่เข้ามาอยู่ในห้องนี้อีกครั้ง...ต่อหน้า คนๆนี้ เพราะตอนนี้ เขารู้แล้วว่า สิ่งที่เขาต้องการคืออะไร...

" แล้วจะไปแถวไหนล่ะ โรงแรมที่ฮันนีมูน .. อืม บ่อน้ำแร่? " จุนถามขณะที่เดินไปหยิบชาใส่แก้วมาให้อีกฝ่าย

"อืม...ก็น่าจะดี รู้จักที่ไหนบ้างไหม?...ที่ๆเราจะไปได้ทั้งตกปลา ไปดู....โรงแรมด้วย"  ก่อนจะหันไปมองหน้าของอีกฝ่าย  "เอ่อ...ฉันไม่ได้ อยากจะทำให้นายลำบากใจอะไรนะ... เพียงแค่ ฉันไม่มีเพื่อนที่ไหน"

" ช่างเถอะ ไปกันรึยัง? หาที่ตกปลา คุยกันดีกว่า " จุนว่าก่อนจะถือเบ็ดและอุปกรณ์ที่จำเป็นรวมถึงเสื้อผ้าที่อาจจะต้องใช้เปลี่ยนไว้ในมือ

"อืม...ไปกันเถอะ" ชายหนุ่มยิ้ม ก่อนจะ ลุกขึ้น เดินตามอีกฝ่ายไป ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล ทำหน้าที่เป็นฝ่ายขับรถไปโดยที่มีจุนเป็นคนบอกเส้นทาง

...................................

"เห็นว่านาย ลางานแล้ว...เต็มที่เลยนะ วันนั้นน่ะ" คิโยโนบุ พูดพลาง ขับรถลัดเลาะไปตามเส้นทางออกไปนอกเมือง ที่มีแต่ต้นไม้สีเขียวชะอุ่ม  สถานที่ที่เขาจะไปเป็น บ่อน้ำพุร้อนที่อยู่ใกล้กับแม่น้ำในเมืองที่อยู่ห่างจากเมืองที่พวกเขาอยู่ออกไปราวชั่วโมงครึ่ง ไม่ไกลมากนักแต่ก็ไกลพอที่จะได้หลบลี้ออกจากความไม่สบายใจทั้งปวง

แม่น้ำเล็กๆ ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านนักในเวลาทำงานแบบนี้ จุนจัดการกับเบ็ดและเหยื่อตกปลาของตนเองก่อนจะยื่นเบ็ดคันหนึ่งให้ว่าที่เจ้าบ่าว ก่อนจะเหวี่ยงเบ็ดอีกคันหนึ่งของตนไปกลางแม่น้ำ สายน้ำไหลเอื่อย กับสายลมเย็น ของฤดูร้อนที่พัดผ่านมา ทำให้รู้สึกเหมือนกับ ย้อนไปสู่ช่วงเวลาของวันวาน
   
"ยังจำตอนนั้นได้ใช่ไหม"  เสียงชายหนุ่มผมสีน้ำตาล เอ่ยถาม
"ตอนไหน? " เสียงทุ้มนั่นถามกลับมา โดยที่ไม่ละสายตาจากสายเบ็ดด้วยซ้ำ
"ตอนที่นายพาฉันออกมาตกปลา...เหมือนวันนี้" เสียงนั้นตอบกลับมา ใบหน้าได้รูปเปื้อนรอยยิ้มเล็กๆ
"แล้วฉันก็ทำปลาดิบให้นายกิน " จุนตอบกลับมาแล้วหันมายิ้มให้ " 12 ปี มันก็นานแล้วนะ "
"มันนานมาก...แต่ฉันก็ยังจำได้...นายเอง...ก็ด้วย" เพราะคำพูดของอีกฝ่าย ทำให้เขารู้ได้โดยไม่ยาก คิโยโนบุยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"ฉัน...ชอบนายนะ จุน...ตั้งแต่แรก... และชอบมากกว่าเดิม ในวันนั้น เพราะนาย...เป็นแบบนี้" อาจารย์หนุ่มพูดขึ้นมา ไม่มีทีท่าว่าเคอะเขิน เขาพูดและรู้สึกมันมาจากใจ
"แต่วันนี้ นายก็ใส่ชุดเจ้าบ่าวมาหาฉัน "

จุนหันกลับไปที่แม่น้ำ ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศอีกครั้งยิ่งได้ยิน อีกฝ่ายพูดแบบนี้ ว่าที่เจ้าบ่าวยิ่งรู้สึกว่า ตัวเองคิดถูกที่ทำแบบนี้ ... และมันก็เจ็บ... มากเหลือเกิน  คิโยโนบุ ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขานั่งมองทุ่นเล็กๆที่ลอยน้ำอยู่ไปอย่างเงียบๆ วันนี้ไม่มีปลา หลงขึ้นมาติดเบ็ดซักตัว แต่มันก็ยังให้ความรู้สึกดี เพราะอย่างน้อย เขาก็มากับจุน

"แล้วเรื่อง... ที่พัก จะเอาไง " คิโยโนบุ ถามขึ้นมา พลางช่วยเก็บ เก้าอี้พับ กับอุปกรณ์ตกปลา ใส่ลงท้ายรถ

"ใกล้ๆนี่มีโรงแรม มีบ่อน้ำร้อนส่วนตัว บรรยากาศดี ลองไปไหมล่ะ? " จุนถามความเห็นของอีกฝ่ายพลางกดโทรศัพท์หาเบอร์ของโรงแรมที่ว่า

"อืม ก็ดีนะ...นี่ก็จะมืดแล้ว... ค้างเลยเป็นไงล่ะ...ลองดู "  อยู่ๆ คิโยโนบุ ก็พูดขึ้นมาทำเอา ร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย

"ค้าง? " จุนทวนคำอีกฝ่ายอย่างงงๆ ก่อนจะกดโทรศัพท์ไปที่โรงแรมเพื่อจองห้องพักสำหรับฮันนีมูน " จะจองเลยไหม? หรือเอาคืนเดียวก่อน? "
"คืนเดียวก่อนก็ได้....ตาราง...อะไรๆ ยังไม่แน่นอน" ชายหนุ่มยิ้ม

...รวมทั้งตัวฉันด้วยหรือเปล่านะ...

จุนหยักหน้าเบาๆแล้วจัดการสำรองห้องพักสำหรับคืนนี้ไว้ก่อน และเขาก็บ้าพอที่จะสำรองห้องพักสำหรับฮันนีมูนเสียด้วย

"โอเค เรียบร้อย ห้องพักคู่แบบฮันนีมูน คืนนี้ ลองไปดู "
"อืม...เอาแบบนั้นล่ะ" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลตอบพลางหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะสตาร์ทรถ  "อยู่ใกล้ๆที่นี่ใช่ไหมล่ะ... "
"ใช่ ขับไปตามทางที่บอกก็แล้วกัน"
 
...........................................

โรงแรมที่ทั้งสองคนมาถึงเป็นโรงแรมแบบญี่ปุ่น ดูแตกต่างจากโรงแรมใหญ่ในตัวเมือง ที่จะเป็นสถานที่จัดงานอยู่มากโข แต่ถึงกระนั้น ความคลาสิคในแบบญี่ปุ่น ก็ถูกสผมผสานด้วยการตกแต่งแบบสมัยใหม่ ที่ทำให้ดูอบอุ่นมากกว่าจะรู้สึกน่าเกรงขามตามแบบฉบับของโรงแรมเก่าแบบญี่ปุ่นทั่วๆไป ทั้งสองคนเข้าพักในห้องพัก ที่มีบ่อน้ำร้อนกลางแจ้งเป็นสัดส่วน  พนักงานในชุดกิโมโนสีหวานออกมาต้อนรับพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม ยื่นรองเท้าสลิบเปอร์ให้ก่อนจะแนะนำว่า ให้เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดยูกาตะสบายๆ ก่อนที่อาหารเย็นจะยกเข้าไปเสริฟให้ในห้อง
 
"สาเก อีกไหม" อาหารอร่อย กับเหล้าดีๆ ทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อย ชายหนุ่ม หยิบขวดเหล้าดินเผาขึ้นมา
"เอาสิ" เพราะว่าเขาเองก็ต้องการดื่มให้ลืมไปว่ากำลังเสียใจ เลยตอบกลับไปแบบนั้น และสาเกก็ช่วยได้จริงๆ คิโยโนบุยิ้มน้อย ๆก่อนจะรินสาเก ให้กับอีกฝ่าย
"อาหารก็อร่อย... ขอบใจนะ...ที่มาด้วยกัน" ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั้นมองอีกฝ่าย ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นเป็นประกาย สะท้อนกับ แสงจากโคมไฟ สีส้ม ที่ตั้งอยู่ที่มุมห้อง
" ก็นายเป็นเพื่อนคนเดียวของฉันนี่ .. แค่นี้เอง.. " มือแกร่งร้อนๆนั่นขยี้ผมอีกฝ่ายเหมือนตอนที่ยังเป็นเด็กวัยรุ่นอยู่
"เท่านั้นเองเหรอ.. " อีกฝ่ายไม่ได้ ปัดป้อง แต่ถามออกมาเบาๆ  ก่อนจะต้องเงียบไปเมื่อมีพนักงาน เข้ามายกถาดอาหารกลับออกไป เหลือไว้เพียงถ้วยสาเกที่อยู่บนโต๊ะกับชายหนุ่มทั้งสองคนที่นั่งกันอยู่คนละด้านของโต๊ะไม้สีเข้ม


"ทั้งที่นายก็ทำแบบนั้น... เราไม่ได้เป็น แค่เพื่อนกันแล้วล่ะ"

แม้จะเงียบไป เมื่อมีคนเข้ามาแต่เมื่อในห้องเหลือกันเพียงสองคน ที่ได้ยินมีเพียงเสียงของจักจั่นดังแว่วมาจากด้านนอก

"ไปแช่น้ำร้อนดีกว่า "จุนชวนอีกฝ่ายก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังบ่อน้ำแร่ส่วนตัวสำหรับคู่ฮันนีมูน
"จะให้อาบด้วยหรือไง... " ชายหนุ่มพูดพลางเดินตามไป บรรยากาศ รอบด้านนั้นดูเข้ากับ ชื่อห้อง เสียเหลือเกิน  หนุ่มผมยาวรวบผมตนเองขึ้นแล้วเดินไปชำระร่างกายแทนคำตอบ ตามไปด้วยร่างบางของว่าที่เจ้าบ่าว บ่อน้ำร้อน ถูกปูด้วยหินสีเข้ม ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ใจกลางธรรมชาติ ด้วยมองไปด้านหน้า ก็เป็นวิวเปิดโล่งให้เห็นแม่น้ำที่ไหลเอื่อย ขนานไปกับแนวสันเขาสูง สายลมฤดูร้อนพัดผ่านมาหอบเอาเสียงจักจั่นแว่วมาให้ได้ยิน ตวบคู่ไปกับเสียงน้ำที่ไหลลงมาจากท่อน้ำร้อนที่แต่งด้วยกระบอกไม้ไผ่

"เข้าใจเลือก จริงๆ เลย... " ว่าที่เจ้าบ่าวหัวเราะออกมาเบาๆ ท่าทางถูกใจ ไม่น้อยกับบ่อน้ำร้อน มือเรียวขยับผ้าขนหนูเข้ากับเอว ก่อนจะเดินลงไปแช่ในอ่าง บนแผ่นอกบางนั้นยังมีร่องรอยของอีกฝ่ายอยู่ เช่นเดียวกับเชฟหนุ่มที่ยังมี รอยกัดฝังอยู่บนบริเวณกระดูกไหปลาร้า
 
"น้ำร้อนดีนะ... " ด้วยไม่รู้จะพูดอะไรในสถานการณ์ น่ากระอักกระอ่วนเช่นนี้  คิโยโนบุ ถึงได้พูดอะไร ที่ดู... เหมือนบทสนทนา ของชายสูงวัยออกไปอย่างนั้น
" พูดเหมือนคนแก่เลย พวกเราเพิ่งจะ 30 เองไม่ใช่รึไง? "จุนหลับตาลงพลางใช้ผ้าขนหนูเปียกน้ำร้อนๆปิดหน้าไว้ทั้งผืน
"อืม... พวกเราเพิ่งจะ 30 ... หนุ่มเกินกว่าจะหยุดอะไรเอาไว้... " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลพูดขึ้นมา อีกฝ่ายเอาผ้าขนหนูปิดตาอยู่  คงไม่เห็นหรอกว่าสีหน้าของเขาในตอนนี้เป็นอย่างไร
 
“.......................” เสียงลมหายใจถูกสูดเข้าไปลึก

"จุน... " เสียงน้ำดังขึ้นเบาๆ ในขณะที่ คลื่นของน้ำ กระทบกายของชายหนุ่มร่างสูง  "ฉันรู้ว่ามันอาจจะฟังดูบ้า... ที่มาพูดแบบนี้ ในสถานที่แบบนี้ แต่ฉัน คงจะไม่โกหกตัวเอง เหมือนที่โกหกใครๆ... ฉันกลับไปคิดดูแล้ว... และฉันได้พูดไปแล้ว...ฉันรักนาย" 
"นาย..เคยพูดแล้ว " จุนตอบกลับมาทั้งๆที่ยังเอาผ้าขนหนูเปียกๆปิดหน้าตนเอง ราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา "กลับห้องเถอะ" เขาว่าก่อนจะเอาผ้าขนหนูผืนนั้นออกแล้วลุกจากบ่อน้ำขึ้นไปสวมยูคาตะแล้วเดินกลับเข้าห้อง

".............................." เหมือนหัวใจจะจมลงไปในน้ำ ทำไมอีกฝ่ายถึงพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนั้น เสียงถอนหายใจดังขึ้น เบาๆก่อนที่จะลุกขึ้นจากน้ำบ้าง

เมื่อชายหนุ่มร่างบางเดินกลับเข้ามาเห็น เจยืนนิ่งอยู่ตรงกลางห้องในส่วนรับแขกมองเลยเข้าไปก็เห็นบานประตูที่เปิดเเลื่อนออก ฝูกนอนสองที่ถูกจัดวางเอาในความมืดสลัว  ส่วตัวของเจเองก็มองเข้าไปในห้องนอนที่มิดสลัวนั้น สายตานิ่งสงบตรงกันข้ามกับในหัวใจ มือข้างหนึ่งใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมอยู่ก่อนจะเสยให้มันไปอยู่ด้านหลัง หนุ่มผมยาวถอนหายใจเบาๆกับคำพูดที่อีกฝ่ายบอกอีกครั้ง

...ฉันรักนาย...

คิโยโนบุที่ยืนอยู่ด้านหลังพิจารณาภาพของแผ่นหลังที่ดูหนักอึ้งนั้นของเจ มันดูหนัก...เหมือนกับกำลังแบกอะไรเอาไว้ไม่ต่างจากความรู้สึกของเขาในตอนนี้

"ความจริง....วันนี้...ฉันตั้งใจ ที่จะชวนนายมา”


.........................................to be con

[lasom]

บรรยากาศเป็นใจแบบนี้ จุนจะไปไหนรอด
be yourself ดีที่สุดมีเวลาแค่สองวันเอง
ผู้ชายยังไงมันก็ต้องคู่กับผู้ชาย

p.s ดีใจด้วยจ้าพีจัง มีคนมาอ่านตั้งหลายคนแล้ว
เดี่ยวเค้าก็จะหลงรักเรื่องนี้เหมือนเรา สู้ สู้ รู้มั้ย

[ordkrub]

ถ้าตัดสินใจแล้วก็ลุยเลย อย่าหลอกหญิงให้มารับกรรมด้วย
สนับสนุนครับ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

บรรยากาศอึมครึมสุด.... ลุ้นไม่ถูกเลยว่า ต่อไปจะเป็นแบบไหน

[goldfishpka]

@@@Writer's Talk@@@

ผู้ชายยังไงมันก็ต้องคู่กับผู้ชาย
p.s ดีใจด้วยจ้าพีจัง มีคนมาอ่านตั้งหลายคนแล้ว

ชอบจริงประโยคหนี...สงสัยต้องช่วยกันจุดธูปเชิญรีดเดอร์เข้ามาอ่านอีกเยอะๆ

ถ้าตัดสินใจแล้วก็ลุยเลย อย่าหลอกหญิงให้มารับกรรมด้วย
สนับสนุนครับ

ต้องรอดูกันต่อไปนะคะ เราน่ะ ชอบ อาการิ ที่สุดเลย เป็นผู้หญิงที่เท่มาก

บรรยากาศอึมครึมสุด.... ลุ้นไม่ถูกเลยว่า ต่อไปจะเป็นแบบไหน

ไม่ต้องลุ้นแล้วค่ะ มาแล้วววววว....

////////////////////////////////////


"ความจริง....วันนี้...ฉันตั้งใจ ที่จะชวนนายมา”

เสียงนุ่มของอาจารย์หนุ่มที่ดังขึ้นเรียกความสนใจของร่างสูงในทันที ใบหน้าได้รูปแสดงคำถาม

....ทำไม?...

"ฉัน...ทำไปเพราะฉันหมายความไปตามที่พูด... "คิโยโนบุพูดพลางขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่าย มากขึ้นอีกเล็กน้อย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั้นสะท้อนกับแสงไฟเป็นประกาย "ฉันกลัวนะ แต่ฉันก็ก้าวข้ามมาแล้ว..แล้วนายล่ะ...นาย...กลัวอะไรอยู่." พูดพลางก็ก้าวเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าของอีกฝ่าย ห่างกันเพียงแค่หนึ่งช่วงแขน เส้นผมสีน้ำตาลนั้นยังเปียกชื้น

"ฉันกลัว? "

"ใช่...ทุกครั้ง... "ชาหนุ่มผมสีน้ำตาลพูดเสียงดัง "ทุกครั้งที่นายเข้าใกล้ฉัน..สัมผัสฉัน... นายจะถอยห่าง ผลักฉันออกไป...ไม่ใช่แค่การกระทำ คำพูดของนาย... ก็เหมือนกัน..แต่ทั้งๆที่เป็นแบบนั้น นายก็บอกว่า นายชอบฉัน " ร่างบางขยับเข้าไปหาอีกฝ่าย ก่อนจะยกมือซ้ายขึ้น  "เพราะนี่เหรอ...แหวนนี่ เพราะฉัน มีห่วงคล้องคออยู่ซิ่นะ ...ฉันถอดก็ได้นะ...ถ้ามันจะทำให้นายไม่ผลักไสฉันไป ไม่ว่าจะทั้งการกระทำของนาย หรือคำพูดของนาย... " ว่าที่เจ้าบ่าวดึงแหวนหมั้นออกจากนิ้วก่อนจะยื่นให้อีกฝ่าย

 "เอาไปซิ่ ฉันไม่มีห่วงคล้องอีกแล้ว... "

ดวงตาสีน้ำตาลมองหน้าของอีกฝ่าย ความลังเลใจมันหมดไปแล้ว ไม่มีอะไรให้ลังเลอีกแล้ว เขาตัดสินใจแล้ว ตั้งแต่ตอนที่วิ่งออกจากห้องพักมา

"อย่างน้อย ขอแค่ให้ฉันเป็น อิโนะอุเอะ คิโยโนบุ...ผู้ชายคนหนึ่ง...ต่อหน้านาย....ไม่ใช่อาจารย์ ไม่ใช่ เจ้าบ่าวของใคร นาย...เลิกผลักฉันออกไปจะได้หรือยัง" เสียงนั้นสั่นแต่มันคือความขุ่นเคือง...ความขุ่นเคืองที่แสนเศร้า 

“..............................”  มือแกร่งที่มีพรสวรรค์ในการสร้างสรรค์อาหารมาตลอดดึงมือที่กำแหวนหมั้นวงนั้นเข้ามาหาตัวแล้วกอดร่างที่บางกว่าไว้แน่น ริมฝีปากได้รูปแนบกับไหล่ของคนที่กำลังจะแต่งงานในอีกไม่กี่วันข้างหน้าเบาๆ

"นายมันบ้า... เข้าใจรึเปล่าว่าแปลว่าอะไร? ..”  แม้ปากจะต่อว่าอีกฝ่ายไปแบบนั้น แต่ในใจกลับคิดไปอีกอย่าง

..และฉันเองก็บ้าเหมือนกัน...

"ใช่..... " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล รับคำเบาๆ

....นายเองก็เหมือนกัน....

"จะให้ฉันเป็นชู้รึไง?" คำถามนั้นยังคงมีขึ้นต่อไป เป็นคำพูดตรงๆเสมอ ริมฝีปากได้รูปกระซิบกับใบหูที่แดงระเรื่อเบาๆ มือแกร่งเลื่อนไปรับแหวนแต่งงานวงนั้นมาจากมือที่กำแน่นของคิโยโนบุ
"ฉันยังไม่ได้แต่งงาน... นายจะเป็นชู้ได้ยังไง.... " เสียงนุ่มกระซิบตอบแหบพร่า  สองแขนยกขึ้นโอบรอบไหล่กว้างนั้นเอาไว้เบียดตัวเองเข้าหา ผิวเนื้อที่ยังชื้นจากการแช่น้ำนั้นรู้สึกได้ผ่านผิวสัมผัสของผ้ายูกาตะ เนื้อบาง เจกอดร่างนั้นเข้ามาหาตัวมากขึ้นแล้วแตะริมฝีปากกับผิวแก้มที่ยังคงอุ่นจากอุณหภูมิของน้ำ
"จุน... ฉันไม่อยากให้นายคิดว่า ทั้งหมดนี่เป็นเพราะฉันสับสน.... " คิโยโนบุขยับเปิดรับสัมผัสนั้นริมฝีปากของเขาเองก็ ขยับเฉียดผิวแก้มของอีกฝ่ายเช่นกันแม้จะเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่จุดสัมผัสแบบนี้มันไม่ได้ยากที่จะทำ...ให้อีกฝ่ายรู้สึกดีก่อนที่จะถอยห่างออกมาจากร่างสูงนั้นเล็กน้อย "ฉันอยากให้นายรู้... ว่ามันไม่ใช่เพียงแค่คำพูด... "  ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสบดวงตารีเรียวของอีกฝ่ายนิ่ง  "กลัวอะไร...มาซิ่ .... " คิโยโนบุเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา

เชฟหนุ่มขมวดคิ้วอย่างขัดใจเมื่อถูกท้าทายมาแบบนี้ มือแกร่งจับท้ายทอยของอีกฝ่ายขึ้น มืออีกข้างที่กำแหวนเอาไว้โยนแหวนออกไป แทนคำตอบ ก่อนจะลากปลายลิ้นกับลำคอของอาจารย์หนุ่มอย่างยั่วเย้า

“นายมันบ้า " เจคำรามเบาๆริมฝีปากยังแนบชิดกับผิวเนื้อของอีกฝ่าย
"อืม.... " ทันทีที่อีกฝ่ายสัมผัส เสียงครางเครืออย่างพึงพอใจดังขึ้น มือของชายหนุ่มเลื่อนเรื่อยลงไปตามแผ่นหลังแกร่ง  ก่อนจะเลื่อนกลับมาสอดผ่านสาบชุดยูกาตะเข้าไปด้านใน ไล้เล่น ยั่วแหย่บนแผ่นอกนั้น ก่อนจะขยับให้สาบเสื้อทั้งสองด้านเลื่อนหลุดออกจากไหล่แกร่งไป  มีเพียงแค่โอบิที่พันรัดอยู่รอบเอวที่ยังดึงรั้งชุดญี่ปุ่นเนื้อบางกั้นร่างของเชฟหนุ่มเอาไว้

" ทำแบบนี้..นายคิดดีแล้วใช่ไหม? "   เจซุกไซ้กับลำคอนั้นไปมา พลางถาม มือทั้งสองข้างหยุดที่สาบเสื้อและโอบิของอีกฝ่าย

"ฉันคิดดีแล้ว... ถอดเลยซิ่...ฉันจะช่วย"

นิ้วเรียวสอดเข้าไปเกี่ยวระหว่างปมของโอมิที่มัดอยู่ แต่ก็ค้างเอาไว้แบบนั้น รอให้อีกฝ่ายขยับตาม แต่มือแกร่งของอีกฝ่ายชิงดึงสาบเสื้อให้เปิดออกพร้อมๆกับโอบิ ชุดยูกาตะที่ ว่าที่เจ้าบ่าวสวมอยู่หลุดลงไปกับพื้นอย่างง่ายดาย  เบื้องหน้านั้นคือร่างบางของว่าที่เจ้าบ่าว รอยจ้ำสีแดงยังเห็นชัดเจนนอยู่บนผิวเนื้อนวล ที่ยังคงแดงระเรื่อและเปียกชื้นจากน้ำร้อนของบ่อน้ำพุร้อน  ยิ่งมองตามรอยและผิวกายนั้น ความปรารถนาก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นอย่างน่าประหลาด  ดวงตารีสบตากับอีกฝ่าย แล้วขยับเข้าประชิดยิ่งกว่าเดิม จนทำให้คิโยบุต้องก้าวถอยข้ามชุดยูกาตะที่กองอยู่กับพื้น ทั้งสองร่างก้าวไปอีกก้าวและอีกก้าว จนร่างของทั้งคู่ข้ามธรณีประตูห้อง ก้าวเข้าไปยังห้องนอน   ยืนอยู่บนฟูกแบบญี่ปุ่นถูกจัดเตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้

"........................."
"........................."

ชั้นในสีเข้มเป็นเพียงอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายที่ยังปกคลุมร่างกายของอาจารย์หนุ่ม คิโยโนบุก้มลงมาร่างของตัวเองก่อนจะมองหน้าของชายผมยาวนิ่งสายตาของเชฟหนุ่มที่โลมเลียร่างนั้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดาความหมาย ใบหน้าของเจเองก็แดงก่ำ อาจทั้งอุณหภูมิของน้ำ และความต้องการที่ถูกจุดขึ้นคิโยโนบุสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะก้มลงเล็กน้อยเพื่อถอดอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายนั้นออกไปคราวนี้เป็นตัวเขาเองที่หน้าแดงขึ้นมา ...แต่มันก็ถอยไม่ได้แล้ว

"เขินแฮะ...แบบนี้ " เสียงอาจารย์หนุ่มหัวเราะเบาๆ เมื่อถูกอีกฝ่ายจับจ้องโชคดีที่ภายในห้องนั้นมืดสลัวพอจะพรางร่างกาย ที่ไม่ว่าจะออกกำลังเท่าไรก็มีกล้ามเนื้อได้เพียงปรกติเท่านั้นเอาไว้ได้ ก่อนที่ถูกมือแกร่งจะจับมือเอาไว้แล้วดึงลงมาจนอยู่บนฟูกนิ่มด้วยกันทั้งคู่

"อืม...แล้วใครจะรุก? "

คำถามมาตรงๆดังขึ้น ขณะที่ร่างสูงคร่อมร่างเปลือยเปล่านั้นเอาไว้ มือแกร่งลากกับผิวกายของคนเบื้องล่างอย่างยั่วเย้า

...........................................to be con
p.s. วันนี้ต้องขอโทษด้วยค่ะที่มาอัพช้า...ไรเตอร์ปั่นรายงานส่งวันจันทร์อยู่ค่ะ

[lasom]

ไม่เป็นไรจัหนูพี นี่กะรีเฟรชตรั้งสุดท้ายล่ะเพราะต้องตื่นเช้าไปเรียน
โชคดีจริงๆ อิอิ อ่านไปเขิลไป ::รอบนี้คิโยจังแรงได้ใจมาก ชอบบบบบบบ
"อืม...แล้วใครจะรุก? " เป้ายิ้งฉุบดีมะ

เป็นกำลังใจในทุกๆเรื่องจ้า สู้ สู้ รู้มั้ย

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

แล้วใครจะลุก ต้องพี่เจ~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!สิค่ะ เอิ๊กๆ >,,,<

[mumoo]

สลับกันสิคะ เพื่อความเสมอภาคและสมานฉันท์ คริๆ
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรกก้อหื่นซะแล้วเรา 55+
(ยอมรับว่าตอนแรกผ่านเลยไปเพราะชื่อเรื่องที่มีชื่อญี่ปุ่นด้วยนี่แหละ เลยคิดว่าเป็นพวกแฟนฟิคอะไรงี้ ซึ่งอิชั้นไม่สันทัด--"
แต่เห็นเคยฝากทิ้งไว้ในเรื่องหอมกลิ่นกาแฟว่าให้ลองมาอ่านดู เลยลองมาอ่านเนี่ยแหละค่ะ พออ่านแล้วก้อสนุกดี เลยเข้ามาเม้นท์ให้^^)
ชอบเรื่องนี้นะ ดูนายเอกเป็นปุถุชนดี ไม่ได้ดีเว่อร์เลอเลิศสูงส่งเกินไป ยังมีกิเลส มีความเห็นแก่ตัวแบบคนจริงๆ
แล้วก้อทำให้เราแอบลุ้นว่าเมื่อไหร่นายเอกจะงาบพระเอกได้ซะที -////-
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ  ><

[goldfishpka]

@@@@Writer's Talk@@@@

"อืม...แล้วใครจะรุก? " เป้ายิ้งฉุบดีมะ

เป็นกำลังใจในทุกๆเรื่องจ้า สู้ สู้ รู้มั้ย

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ สู้ๆค่า  ว่าแต่ ถ้าเกิดคิโยเป่ายิงฉุบเก่ง นี่...เรื่องมีพลิก!

แล้วใครจะลุก ต้องพี่เจ~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!สิค่ะ เอิ๊กๆ >,,,<

อ่ะหุ...งั้นก็มาดูกันนะคะ ว่าจะเป็นอย่างไร

(ยอมรับว่าตอนแรกผ่านเลยไปเพราะชื่อเรื่องที่มีชื่อญี่ปุ่นด้วยนี่แหละ เลยคิดว่าเป็นพวกแฟนฟิคอะไรงี้ ซึ่งอิชั้นไม่สันทัด--"
แต่เห็นเคยฝากทิ้งไว้ในเรื่องหอมกลิ่นกาแฟว่าให้ลองมาอ่านดู เลยลองมาอ่านเนี่ยแหละค่ะ พออ่านแล้วก้อสนุกดี เลยเข้ามาเม้นท์ให้^^)
ชอบเรื่องนี้นะ ดูนายเอกเป็นปุถุชนดี ไม่ได้ดีเว่อร์เลอเลิศสูงส่งเกินไป ยังมีกิเลส มีความเห็นแก่ตัวแบบคนจริงๆ
แล้วก้อทำให้เราแอบลุ้นว่าเมื่อไหร่นายเอกจะงาบพระเอกได้ซะที -////-
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ  ><

ให้พูดกันตรงๆ มันคือ แฟนฟิคค่ะ... แต่ถ้าเอาคำว่าแฟนฟิคออกไป...ก็ยังอ่านกันได้เรื่อยๆใช่ไหมคะ
เป็นความตั้งใจของไรเตอร์กับโคไรเตอร์ค่ะที่อยากจะให้ดูกันที่เนื้อเรื่องค่ะ ส่วนสำหรับชื่อเรื่องนั้น...
ความจริงแล้วมาจากชื่อเพลงภาษาญี่ปุ่นค่ะ Sonzai no Kakera (เศษเสี้ยวของตัวตน)
ของศิลปินชื่อ INORAN ค่ะ...เอามาปรับใช้กันเล็กน้อย อีกสาเหตุที่ตั้งชื่อเป็นภาษาญี่ปุ่นคือ...พีจังไม่ค่อยถนัดตั้งชื่อเป็นภาษาไทยค่ะ
มันเขินๆพิกล ก็มีซีรีย์หอมกลิ่นกาแฟที่เขียนกับ kuruma  นี่ล่ะค่ะ ที่เป็นเรื่องที่มีชื่อเป็นภาษาไทยและตัวละครไทยครั้งแรก 

แต่อย่างไรเสียก็ขอให้อ่านเรื่อง Pieces of Time กันให้สนุกและช่วยติดตามต่อไปเรื่อยด้วยนะคะ
เอาล่ะ....ทุกคน ...เตรียมทิชชู่กันพร้อมนะคะ?

///////////////////////////////////////////////////////////


"อืม...แล้วใครจะรุก? "

คำถามมาตรงๆดังขึ้น ขณะที่ร่างสูงคร่อมร่างเปลือยเปล่านั้นเอาไว้ มือแกร่งลากกับผิวกายของคนเบื้องล่างอย่างยั่วเย้า
"เรื่องแบบนี้... ถามได้ยังไง มันต้องใครดีใครได้ซิ่ "
ชายหนุ่มว่าพลางพลิกตัวกลับขี้นมาอยู่ข้างบน ก่อนที่จะก้มลงไล้เล่นที่แผ่นอกของอีกฝ่าย ความรู้สึกเร่าร้อนเริ่มเกิดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงครางเบาๆ อย่างพึงใจจากร่างสูง  ก่อนที่มือเรียวจะดึงแก้โอบิออกจากเอวของเชฟหนุ่ม ชุดยูกาตะถูกดึงออกไปให้พ้นทาง เหลือเพียงแค่ร่างสองร่างของชายหนุ่มสองคนที่ขยับเข้าหากันราวกับว่าอากาศข้างนอกนั้นหนาวเหน็บเหลือคณา

"อืม... "สัมผัสร้อน นั้นได้รับการตอบรับด้วยปลายลิ้นไล้เล็มอีกฝ่าย สองมือโอบร่างสูงนั้นเข้าหา ก่อนที่มือเรียวจะดึงผมยาวของเจจากทางด้านหลังให้ใบหน้านั้นละออกห่าง ก่อนที่ริมฝีปากบางจะพร่างพรมจูบเบาๆที่ข้างแก้ม แล้วขยับไปฝังเขี้ยวลงบนรอยเดิมที่เคยทำเอาไว้
" อื้อ..เป็นหมารึไง? " คำถามนั้นดังขึ้นราวกับท้าทาย แต่ต้องอุทานออกมาเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายออกแรงดึงอีกนิดที่ผมจากทางด้านหลัง   ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสบตาของอีกฝ่าย ก่อนจะขยับตัวขึ้นคร่อมตรงหน้าขาของร่างสูง
"จะช่วย...หรือจะให้ทำ...หรือจะทำให้... " เสียงของคิโยโนบุที่เอ่ยถามนั้น ยั่วเย้า ริมฝีปากคู่นั้นเป็นประกายเล็กๆจากความชื้นที่เรียวลิ้นไล้ไปเบาๆเมื่อครู่
"อยากให้เป็นแบบไหนล่ะ? .. นายมันเอาแต่ใจตั้งแต่ต้นแล้วไม่ใช่รึไง? " เจย้อนถามก่อนจะขยับจากนอนเป็นนั่งให้อีกฝ่ายนั่งคร่อมตักของเขาเอาไว้ มือซุกซนนั้นลูบไล้ผิวกายร้อนก่อนจะ หยุดอยู่ที่สะโพก เขาลูบไล้มันหยอกเย้า ปลายนิ้วเน้นหนักลงไปบนผิวเนื้อแต่มือเรียวของคิโยบุกลับผลักร่างของเจออก
   
"นาย.....ยังถอดไม่หมด”

”แล้วนายจะทำยังไงล่ะ” เชฟหนุ่มถามกลับ ดวงตารีเรียวคู่นั้นมองมาอย่างท้าทายเล็กๆ

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกาย นิสัยที่แย่ของผู้ชาย คือการยอมไม่ได้ที่จะถูกท้า และมันมักจะทำให้เกิดเรื่องยุ่งยากตามมา ชายหนุ่มขยับถอยออกมาเล็กน้อย ก่อนจะดึงผ้าชิ้นสุดท้ายที่ปิดบังร่างของเจออก ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายกับแสงไฟดูยั่วเย้าอย่างบอกไม่ถูก เจดึงร่างนั้นให้กลับมานั่งคร่อมตักของเขาอีกครั้ง มือร้อนๆที่จับคางอีกฝ่ายขึ้นมา แล้วลากปลายลิ้นกับแผ่นอกเบา แล้วแทะเล็มกับยอดอกอย่างยั่วเย้าจนร่างบางเกร็งแน่นกับการหยอกล้อของอีกฝ่าย ก่อนจะพยายามผลักไสริมฝีปากร้อนนั้นออกไป

"ฉันไม่มีหน้าอก... " แม้จะพูดไปแบบนั้น แต่ความเร่าร้อนในร่างกายนั้นก็ถูกจุดขึ้นเสียแล้ว  และดูเหมือนว่าเจจะไม่ได้สนใจคำทัดทานนั้น มือแกร่งเลื่อนจากแผ่นหลังบางลงไปที่สะโพกมนโดยที่ยังไม่ละริมฝีปากออกห่างไปไหน

"อ่ะ...... " เสียงอุทานเบาๆ เมื่อเจอสัมผัสที่สะโพก ชายหนุ่มขยับหนีเหมือนจะห้าม

แต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ปลายลิ้นและริมฝีปากร้อนเม้มกับยอดอกทั้งสองข้างอย่างยั่วเย้า การขัดขืนของคิโยโนบุ เมื่อครู่ยิ่งทำให้ต้องเลื่อนมือกลับไปบีบเคล้นหนักๆที่สะโพกมนอีกครั้ง คิโยโนบุเผลอตัวขยับหนีเข้าหาอ้อมแขนอีกฝ่ายอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็ต้องสะดุ้งซ้ำสองเมื่อรู้สึกถึงความต้องการของอีกฝ่าย  ใบหน้าได้รูปของอาจารย์หนุ่มแดงก่ำขึ้นมาทันที มือเรียวจะยึดไหล่แกร่งนั้นเอาไว้ ร่างบางพยายามอย่างมากที่จะทรงตัวให้อยู่ ไม่ให้ร่างทั้งร่างสัมผัสกับอีกฝ่ายมากเกินไปดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสบตาของอีกฝ่ายเล็กน้อย

"ฉัน....ก็ไม่เคยทำให้ใครหรอกนะ..."
"แล้วเคยคิดว่า... จะถูกทำบ้างรึเปล่า? " มือแกร่งลากตามอกนั้นลงตามร่องท้องของอีกฝ่าย สัมผัสกับสิ่งที่แนบกับความต้องการของเขาอยู่เบาๆ ยั่วเย้า
"เอ้ย...... "เสียงอุทานดังขึ้น ก่อนจะเงียบหายไปพร้อมกับเสียงลมหายใจที่สูดเข้าลึก คิโยโนบุสบตาของอีกฝ่าย ก่อนจะเลื่อนมือที่สั่นระริกของตัวเองไปสัมผัสกับความต้องการของอีกฝ่ายบ้าง "....ก็ไม่เคย...จนกระทั่งมาเจอนาย......มีอยู่ชั่วแว่บหนึ่งในสมอง...... มันก็บอกว่า อยากจะลองดูเหมือนกัน" ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มกับมุขตลกของตัวเอง
"งั้น.. มาลองดูไหมล่ะ? " จุนยิ้มให้อีกฝ่ายแล้วขยับมือมากขึ้น ริมฝีปากร้อนๆ ยั่วเย้าตามผิวกายไปมา
"อื้ม... "

เสียงครางเครือดังขึ้นพร้อมกับร่างที่เกร็งหากแต่ขยับเข้าหาสัมผัสนั้นรุนแรง มือเรียวของตัวเอง ก็ไล้เย้าความต้องการของอีกฝ่ายเป็นจังหวะเช่นเดียวกัน หัวใจของคิโยโนบุเต้นแรง ความรู้สึกเขินอายในยามแรกเปลี่ยนเป็น ตื่นเต้นและเร่าร้อน ราวกับว่าตัวเองเป็นเหมือนกับเด็กหนุ่มที่กำลัง ทดลองเล่นอะไรพิเรนทร์กับเพื่อนสนิท....แต่มันมีมากกว่านั้น ทุกสัมผัสของอีกฝ่าย เอาแต่ใจ แต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยนอย่างบอกไม่ถูก

" อื้อ..คิโย..ให้ฉันทำ..ได้ใช่ไหม? "
เจกระซิบถามเบาๆ มือที่สัมผัสความต้องการที่ร้อนรุ่มนั้นค่อยๆลากนิ้วมายังช่องทางนั้นแล้วสอดนิ้วเข้าไปเบาๆ
"อ๊า...โอ้ย...... "เจ้าของชื่อร้องออกมาแทนคำตอบ... ร่างที่ถูกรุกเร้าเมื่อครู่มาถึงปลายทางของอารมณ์ ความสุขแผ่ซ่านไปทั่วร่างขณะเดียวกันกับที่ความเจ็บปวดที่ยังพอทำเนานั้นคลืบคลานเข้ามาหา ร่างบางกระตุกเกร็งแน่น ก่อนจะผ่อนแรงลงเมื่อเผลอปลดปล่อยออกมา เปรอะหน้าท้องของอีกฝ่าย  "อ่ะ..โทษที.. "เสียงแหบพร่านั้นฟังดูตกใจไม่น้อย 

เจยิ้มเล็กน้อยก่อนถอนมือออกมาจากร่างนั้นและป้ายของเหลวสีขาวขุ่นนั้น แล้วค่อยสอดนิ้วที่เปรอะความร้อนเข้าไปอีกนิ้ว เชฟหนุ่มขยับปลายนิ้วในกายอีกฝ่าย พลางขยับตัวเข้าหาใช้ปลายลิ้นเลียกับแผ่นอกบาง ช่วยกระตุ้นเร้าไปอีกทาง
"อ๊าาาา....จุน...เจ็บ... "ร่างบางผวาเฮือก แต่หากจะขยับหนีไปข้างหน้า ก็แทบจะทาบทับร่างของอีกฝ่ายเอาไว้ทั้งตัว ความตั้งการของตัวเองถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้งจากการสัมผัสระหว่างผิวกายที่ไม่ได้ตั้งใจ  "จุน...พอ ออกไป...ฉันยัง.... " อาจารย์หนุ่มพร่ำร้องขอ เขาเตรียมใจมาแล้ว แต่อาจจะเตรียมมาไม่เพียงพอ กับความรู้สึกเช่นนี้...

" ไม่..ไม่ได้ "
เสียงของเชฟหนุ่มขัดขึ้นอย่างเอาแต่ใจ ริมฝีปากได้รูปปิดปากคิโยโนบุไม่ให้ร้องห้ามอะไรได้อีก ในเมื่อตอนนี้อารมณ์ที่อีกฝ่ายกระทำให้เกิดมันยากที่จะหยุดยั้ง ปลายลิ้นร้อนควานค้นเข้าไปภายในอย่างยั่วเย้าเอาแต่ใจ เป็นจังหวะเดียวกับนิ้วที่ขยับเข้าออก เสียงครางเครือดังขึ้นในลำคอ ฟังจับใจความอะไรไม่ได้ แต่มันเป็นจังหวะเดียวกับ ที่อีกฝ่ายรุกเร้า น้ำตาจากความเจ็บปวดเอ่อล้นอยู่ที่ดวงตา แต่อีกฝ่ายคงไม่ทันสังเกต

"จุน....โอ้ย..... "เสียงหอบเป็นห้วง เมื่อความรู้สึกเจ็บเริ่มเลือนหายไปเป็นเพียงความรู้สึกแปลกประหลาดที่หลงเหลืออยู่ มือเรียวเลื่อนลงมาไล้สัมผัสร่างของตนเองพลางขยับเข้าไปจูบเม้มแผ่นอกของอีกฝ่าย "นี่มันบ้าจริงๆ..." เพราะความร้อนในร่างกายกับความปรารถนากำลังทำให้คิโยโนบุควบคุมตัวเองไม่ได้มือเรียวสัมผัสร่างกายของตัวเองกระตุ้นเร้าอย่างสิ้นอาย
"อื้อ..งั้นไปกันเถอะ.. " พูดจบมือร้อนๆของจุนก็กระตุ้นเร้าอีกฝ่ายมากขึ้น ก่อนจะยกร่างของอาจารย์หนุ่มขึ้นเพียงเพื่อจะให้ลดตัวลงมาบนร่างของเขาช้าๆ "อื้ม..ช้าๆ.. " เสียงจุนเอ่ยขึ้นปะปนกับเสียงหอบเหมือนพยายามจะปลอบโยน

"อึ่ก....จุน..... ไม่...ไม่ได้..... "
 คิโยโนบุรู้ว่าเขากำลังจะเป็นหนึ่งเดียวกับ คนที่ตัดสินใจบอกไปแล้วว่ารัก เขาจะแสดงออกให้อีกฝ่ายได้เห็นว่าเขาไม่ได้รักเชฟหนุ่มเพียงแค่คำพูด แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายนักที่จะรับอีกฝ่ายเข้ามาแนบชิด ใบหน้านั้นส่ายหน้าไปมา สองแขนผวากอดคนตรงหน้าแน่น มือเรียวฝากรอยไว้บนแผ่นหลัง ราวกับจะระบาย ความรู้สึกเจ็บปวดนั้นออกไป

"....จุน ทำซิ่...ทำให้ฉันมีความสุข " เสียงนั้นดังเหมือนคำสั่งมากกว่าขอร้อง เขารอให้ร่างกายของตัวเองชินไม่ไหว ความเร่าร้อนนี้มันมากเกินไป ได้ยินเสียงชายหนุ่มผมยาวสูดลมหายใจลึกก่อนจะค่อยๆกดร่างนั้นเข้าหาตัว แม้ว่ามันจะเรียกเสียงร้องอย่างทรมาน แต่เขาก็ไม่คิดจะหยุดอีกแล้ว

" อื้อ.. คิโย..." เสียงทุ้มห้าวครางเบาๆ พลางหอบหายใจ ความเร่าร้อนในกายของอีกฝ่ายกำลังจะทำให้เขาทนไม่ได้ เชฟหนุ่มได้ยินเสียงของอาจารย์หนุ่มที่พยายามสะกดกลั้น ก่อนจะต้องหันกลับมาหาเมื่อสองมือเรียวของคิโยโนบุจับใบหน้าของเขาให้หันมาเพื่อมอบรสจูบเร่าร้อนให้คงจะเพื่อให้ลืมความเจ็บปวดนั้นออกไป

"ทำ..... ในแบบที่นายต้องการ " เสียงคิโยโนบุ ดังผ่านไรฟันที่ขบเข้าหากันแน่น

....เพราะฉันต้องการนายมากเหลือเกิน....

เจจูบอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อน ปลายลิ้นเกี่ยวกระหวัดกับอีกฝ่ายราวกับจะทำให้ลืมความเจ็บปวดนั้นได้ มือแกร่งขยับสะโพกมนให้ขยับขึ้นลงช้าๆ แล้วค่อยๆเร็วขึ้นเมื่อร่างนั้นเริ่มขยับคล้อยตาม ความเจ็บปวดเปลี่ยนแปลงเป็นความสุขที่ยากจะอธิบาย ร่างกายเบื้องล่างเริ่มขยับตอบรับกับสัมผัสเร่งเร้าจากร่างสูง มือเรียวยังไม่ละหนีไปจากการกระตุ้นเร้าตนเองไปพร้อมกับเอ่ยเรียกนามของเชฟหนุ่ม ราวกับจะบอกใหรู้ว่า สิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดนี้นั้นเพื่อใคร ร่างกายของเขานั้นเป็นสุขได้ขนาดนี้เพราะใคร  ร่างบางเริ่มขยับรับสัมผัสเร่าร้อนนั้นไปตามที่ธรรมชาติเรียกร้อง เสียงอาจารย์หนุ่มดังครางเครือออกมาอย่างช่วยไม่ได้

...ร้อน... ร้อนในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ... 

เสียงหัวใจของชายหนุ่มเต้นรัวเร็ว เมื่ออีกฝ่ายเร่งเร้า  เรียวขาเกร็งแน่น ความรู้สึกสุขล้ำลึกนั้น แปลกประหลาดเหลือเกิน ทั้งๆที่ผู้กระทำนั้นก็เป็นผู้ชาย...เช่นเดียวกัน

"ให้ฉัน.... ทำให้นายบ้าง......ได้ไหม "
เสียงหอบขาดช่วงดังขึ้นพร้อมกับมือเรียว ที่ไล้เบาๆบนแผ่นอกชื้นเหงื่อของอีกฝ่าย หนุ่มผมยาวที่ชื้นเหงื่อเลียริมฝีปากบางนั้นแทนคำตอบ ตอนนี้อารมณ์ของเขากำลังพุ่งสูงเหลือเกิน คิโยโนบุเองก็รู้ดี ชายหนุ่มดันร่างสูงให้นอนลงไปบนฟูก สายตาเย้ายวนภายใต้เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนที่เปียกชื้นนั้นดูยั่วยวนใจ มือเรียวไล้เล่นที่ยอดอกของอีกฝ่าย ก่อนจะปลายนิ้วขยับบิดแรงๆ ราวกับจะแกล้งให้สะดุ้ง ก่อนที่จะค่อยขยับสะโพกเบาๆ เนิบช้า

"รู้สึกไหม... ความรู้สึกที่อยากให้นายได้รู้” เสียงอาจารย์หนุ่มพูดขาดห้วงเล็กๆเมื่อร่างนั้นยังคงขยับไปอย่างอ้อยอิ่ง และไม่ได้ช่วยให้ชายหนุ่มผมยาวรู้สึกดีขึ้น นอกจากจะทรมานด้วยกันทั้งคู่ เพราะความเร่าร้อนเท่านั้น "จุน.. อ๊ะ....." เสียงครางเครือเมื่อตัวเองได้รับสัมผัสหวามใจนั้นยิ่งฟังยิ่งดูยั่วเย้า เช่นเดียวใบหน้ามนที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์

" อื้อ..คิโย ...อีก... " ร่างบางพยายามขยับตามเสียงเรียกร้องนั้น แต่ยิ่งทำให้ จุนต้องคำรามออกมาอย่างสุดกลั้น เมื่อไม่ได้ดั่งใจ และพลิกให้คนที่อยู่ข้างบนล้มลงไปนอนกับฟูก ไม่มีการผ่อนปรนอีกต่อไปแล้ว ความต้องการของคนที่ถูกกระทำต้องการที่ปลดปล่อยเช่นกัน  ชายหนุ่มขยับร่างจับต้นขาทั้งสองข้างออกกว้างแล้วกดแทรกเข้าไปในร่างนั้นทันที

"อ๊า... เดี๋ยวซิ่...โอ้ย " ด้วยไม่ทันจะตั้งตัวกับแรงกระทั้น ที่อีกฝ่ายรุกเร้าเข้ามาหา สองแขนยึดผ้าบนฟูกเอาไว้แน่นมากเสียจนข้อนิ้วเป็นสีขาว ความต้องการของตัวเองไม่ได้ถูกกระตุ้น แต่ มันก็สุดกลั้นเกินกว่าจะละมือไปสานต่อความรู้สึกของตัวเองได้
"จุน..... " เสียงเรียกนั้นราวจะเว้าวอน ความรู้สึกของเขา คงอยู่อีกห่างไกลหากเทียบกับอีกฝ่ายที่กำลังหาความสุขจากร่างที่ยินดีมอบให้
" อึ่ก..คิโย..คิโย..  " เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างเร่าร้อนพอๆกับแรงที่ส่งผ่านไปยังร่างของเจ้าของชื่อ มือข้างว่างขยับกระตุ้นเร้าเป็นจังหวะเดียวกัน ปากและปลายลิ้น เม้มผิวกายของคนที่ทอดกายให้เขาอย่างเอาแต่ใจ
"จุน.............." เสียงกรีดร้องเป็น ชื่อของอีกฝ่ายยาวขึ้น เมื่อร่างทั้งร่างกระตุกเกร็ง บีบรัดอีกฝ่ายมากขึ้น ก่อนที่ อารมณ์ จะนำพาไปสู่ ภาพหลากสีสัญที่ กระจายไปเหมือน ดอกไม้ไฟบนม่านตา  ความสุขเอ่อล้นเปรอะเปื้อนมือของอีกฝ่ายแต่ ชายหนุ่มร่างบางหาได้เอ่ยขอโทษไม่ ชาย หนุ่ม หอบหายใจรวยรินอยู่ในขณะที่ ร่างสูงยังขยับรุกเร้า ... อีกไม่นานนักหรอก

" คิโย.... "  ชายหนุ่มผมยาวสะบัดหน้าขึ้นครางออกมาอย่างพอใจ ความเร่าร้อนในกายถูกปลดปล่อยออกในร่างของอาจารย์หนุ่มจนเอ่อล้นออกมาภายนอก ร่างบางเกร็งเล็กน้อย เมื่อรู้สึกถึงไออุ่นจากร่างของอีกฝ่าย  ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ปรือมองใบหน้าที่เปี่ยมสุขของชายตรงหน้า เส้นผมสีดำยาวที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อกาฬนั้นดูสวยงามเช่นเดียวกับรูปร่างที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสวยงามที่มีหยาดเหงื่อเกาะพราว ภาพนั้นทำให้ร่างบางต้องดึงร่างสูงลงมา ริมฝีปากบางเผยอจูบริมฝีปากฉ่ำชื้นนั่นอย่างนุ่มนวล ราวกับจะบอกย้ำอีกครั้งให้อีกฝ่ายได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่เอ่อล้น


....ฉันรักนาย...และฉันไม่เสียใจเลย ที่เป็นแบบนี้....


เจจูบตอบอีกฝ่ายด้วยท่าทีที่ไม่ต่างกัน

"ฉันรักนาย.... จุน.....ใจฉัน ตัวของฉันรักนาย...... " เสียงพูดแหบพร่าและขาดห้วงดังขึ้นราวกับวิ่งระยะไกลมานาน  ริมฝีปากจูบซับเหงื่อที่เกาะพราวบนเส้นผมยาวสีดำของอีกฝ่าย เจถอนกายออกมาก่อนดึงร่างนั้นมากอดเอาไว้อย่างอ่อนโยน อ้อมกอดแข็งแรงนั้น เหมือนกับสมัยก่อนไม่มีผิด ช่วงแขนแกร่งนี้คอยเข้ามาประคองให้เขาเดินต่อไปเสมอ แต่ในตอนนี้มันแตกต่างออกไปแล้ว ความรู้สึกในช่องว่างระหว่างอ้อมแขนนี้ได้รับการเติมเต็มแล้ว

" ฉัน..รักนาย...คิโย.. และฉัน..ก็กอดนายด้วยความรู้สึกนั้นเหมือนกัน " คำรัก ที่ไม่เคยได้พูดออกไป แต่มันชัดเจนหลังจากได้ใช้ร่างกายบอกออกไปในห้องนอนสำหรับคู่ฮันนีมูน...


...กับเจ้าบ่าวของคนอื่น...


................................................ to be con
 

[kuruma]

แวะมาให้กำลังใจพีจัง..

สู้ต่อไป .. ไหนๆจุนกับคิโยก็ได้กันแล้ว หุ หุ

[lasom]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ได้อยู่บนสมใจอยากคิโยจัง

 ::เขิลอ่ะเหมือนแอบฟังผู้ชายบอกรักกันเลย ไม่หวานแต่นี่ล่ะที่รอคอย

เก็บตอนนี้ไว้เป็นกำลังใจในการอ่านตอนต่อไปที่ไม่ง่ายนักสำหรับรักนี้

[tomodaging]

หวาบหวามเกินห้ามใจ.....

[goldfishpka]

@@@Writer's Talk@@@

แวะมาให้กำลังใจพีจัง..

สู้ต่อไป .. ไหนๆจุนกับคิโยก็ได้กันแล้ว หุ หุ

แบ่งคนอ่านเรื่องโน้นมาอ่านเรื่องนี้บ้าง หุหุ....จุนกะคิโยได้กันนี่ไม่มีใครดีใจเท่าไรเตอร์

::เขิลอ่ะเหมือนแอบฟังผู้ชายบอกรักกันเลย ไม่หวานแต่นี่ล่ะที่รอคอย

นั่งอ่านกันเต็มตาขนาดนี้ยังเรียกว่า แอบ ได้อีกรึเปล่าน้าาาาาาา 

หวาบหวามเกินห้ามใจ.....

ถือเป็นคำชมที่ทำให้ไรเตอร์ปลื้มมากค่ะ...ขอบคุณค่า 

#########################

ความรู้สึกของทั้งสองคนที่ได้แสดงออกไปด้วยการกระทำร่วมกันเมื่อคืน จบลงด้วยความเหนื่อยอ่อนในห้อมกอดของกันและกัน
จนกระทั่งเช้าหนุ่มผมยาวที่นอนกอดร่างบางกว่าค่อยๆขยับตัวก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ มันน่าจะเหมือนทุกเช้า หากแต่เช้านี้มันต่างออกไป ไม่ใช่แค่สถานที่ที่เขาตื่นบนฟูกในห้องสวีทสำหรับคู่ฮันนีมูนเท่านั้น หากแต่คนที่เขากอดอยู่ทั้งคืนยังเป็น...เจ้าบ่าวของคนอื่น..อีกด้วย มือแกร่งไล้กับโครงหน้าได้รูปที่หลับอยู่บนอกเบาๆ

..... ทำไปแล้ว... ทำไปจนได้...

"อืม.... " เสียงครางเครือเบาๆจากร่างนั้นใบหน้าได้รูปนั้นเปื้อนรอยยิ้มจางๆ ความสุขที่ได้รับ จากความอบอุ่นจากร่างของชายหนุ่มร่างสูงนั้นมันทำให้ห้วงแห่งความฝันนั้นยาวนานกว่าที่เคย
" เช้าแล้ว.. "เสียงทุ้มดังที่ข้างหูของคนที่นอนอยู่
"อืม... " ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนค่อยลืมขึ้นมองหน้าของอีกฝ่าย "เช้าแล้วจริงๆด้วย" ริมฝีปากบางขยับเป็นรอยยิ้ม หากแต่เสียงที่เปล่งออกมานั้นเศร้าสร้อย
" เดี๋ยวต้องเช็คเอาท์แล้วนะ " เจนุ่มลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ แล้วขยับตัวออกมาเล็กน้อย
"อืม.. " หากแต่มือเรียวนั้นกลับจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้ "ฉันเอง ก็มีงานแต่งงานรออยู่ ... อีกสองวันซิ่นะ" ชายหนุ่มพูดพลางบีบมือของอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะขยับตัวพยายามจะลุกขึ้นนั่งแต่ก็ต้องนิ่วหน้า ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน มองหน้าของอีกฝ่าย  "เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย .... "
" นอนต่อก็ได้นะ เดี๋ยวจะให้เขาเอาอะไรร้อนๆมาให้กิน " เขาลูบผมอีกฝ่าย หลังจากที่ได้ทำแบบนั้นออกไป การกระทำก็อ่อนโยนขึ้นโดยอัตโนมัติ การกระทำแบบนั้นทำให้อาจารย์หนุ่มอดที่จะยิ้มไม่ได้
"ไม่เป็นไรหรอกน่า... นายห่วงมากเกินไปหรือเปล่า "
" ก็..เมื่อคืนร้องอย่างกับจะตาย เจ็บไม่ใช่รึไง นายน่ะ? " พอเห็นท่าทางแบบนั้น เจก็ลูบท้ายทอยตัวเองไปมาอย่างเขินๆ
"นั่นก็เพราะใครล่ะ" คิโยโนบุสวนกลับ ทั้งๆที่หน้าแดงไปหมด

...แต่ถึงอย่างนั้นก็มีความสุขมาก...

"นี่ จุน... ถ้าเรามีความสุขมาก แล้วมันจะเศร้ามากไหม ถ้าต้องเสียมันไป"

" ความสุขมันเก็บเป็นความทรงจำดีๆได้นี่ .. เหมือนที่ฉันเก็บเรื่องของเราไว้เป็นความทรงจำดีๆ .. คำพูดของนายเป็นแรงบันดาลใจให้ฉันทำอาชีพนี้ไง รู้รึเปล่า? " ดวงตารีสบดวงตาสีน้ำตาลอ่อนอย่างมีความหมาย จริงใจ ไม่เปลี่ยน คิโยโนบุจ้องมองกลับ เขารู้ดีเลยทีเดียว
"ขอบใจนะ....ขอบใจนะจุน" ร่างบางขยับเข้าไปกอดอีกฝ่ายเอาไว้ ร่างเปลีอยเปล่าของทั้งคู่แนบชิด
"ฉันรักนายนะ.แต่ฉันคงพูดได้แค่นี้...พูดได้แค่วันนี้.... และมันคงเป็นเพียงเท่านี้ "
" นายคงไม่อยากให้เธอต้องเสียใจใช่ไหม? " เจถามกลับมา พลางกระชับอ้อมแขน " นายเลือกเธอแล้ว "
"ฉัน...เลือก...เธอแล้ว" ชายหนุ่มทวนประโยคนั้นซ้ำ ก่อนจะกอดอีกฝ่ายตอบ
"บอกฉันซิ่ ว่านายอยากให้ฉันเดินไปบนทางเดินในโบสถ์นั่น... บอกฉันซิ่ว่านายอยากเห็นฉันยืนอยู่ที่หน้าแท่นบูชา ต่อหน้าพระเจ้า...กับเธอ ....บอกฉัน หรือจะโกหก...หรือจะสั่ง ก็ได้...แล้วฉันจะทำ" เสียงของอาจารย์หนุ่มสั่นเครือ มันเหมือนกับว่า หากว่าเดินออกจากที่นี่ไปแล้ว เขาจะต้องลาจากกันไปตลอดไม่มีอีกแล้ว การที่จะหวนกลับมาเจอกันอีกไม่มีอีกแล้ว การย้อนรำลึกถึงภาพคืนวันเก่าๆในอดีต
" นั่นมันชีวิตของนาย .. ฉันเป็นใคร สั่งได้ที่ไหน? ชีวิตของนาย ต้องเลือกเองซี่ " เจลูบแผ่นหลังที่เป็นรอยแดงๆของเขาราวกับปลอบประโลม
"ฉัน....พูดออกไปไม่ได้หรอก...ถึงแม้ว่าจะอยากมากขนาดไหนก็ตาม" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลพูดออกไปตามความจริง "แต่...ฉํนทำไม่ได้... เพราะสิ่งที่ฉันอยากพูด...ก็เกี่ยวกับ ชีวิตของนายเหมือนกัน " คิโยโนบุขยับถอยออกมา เขาไม่กล้ามองหน้าของอีกฝ่าย ...ถ้าเขามองตอนนี้ การตัดสินใจที่เกิดจากการด่วนได้ไปมากกว่านี้ จะทำให้เขาทั้งคู่ยิ่งตกอยู่ในสถานการณ์ที่ ยุ่งยาก และ แย่เสียยิ่ง กว่าจะแก้ไขได้

" ยังไง เราก็ต้องกลับไป ฉันต้องกลับไปทำอาหารงานแต่งงานของนาย มันจะต้องดีที่สุด  "เจยกมือขึ้นแตะผิวแก้มนั้นเบาๆ " และนายก็ต้องกลับไปเป็นเจ้าบ่าวของผู้หญิงที่สวยที่สุดในงานนั้น "
"อืม....ฉันรู้.... " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลตอบก่อนจะหันมายิ้มให้กับอีกฝ่าย "ฉันอยากจะลุกไปอาบน้ำเสียหน่อย มันคงดี...ถ้านาย...ช่วยให้ฉันลุกซักหน่อย...เราจะได้รีบกลับ..." เสียงที่ท้ายประโยคขาดหาย

...กลับไปยังชีวิตเดิมๆของเรา และให้เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่เป็น เพียง ความ ทรงจำ....

เจค่อยๆ พยุงอีกฝ่ายขึ้น รอยช้ำตามตัวทั้งหมด ฝีมือของเขานั้นทำให้เขาถอนหายใจ ก่อนจะค่อยๆพาอีกฝ่ายไปที่ห้องน้ำ ไม่วายที่จะพูดแหย่

" เข้าหอ นายโดนเชือดแน่ ช้ำซะขนาดนี้ "

"....ฉันจะแกล้งตกบันไดเสียสองรอบ..." คิโยโนบุว่าพลางหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วค่อยๆ เปิดฝักบัวน้ำอุ่นราดลงบนร่างของตัวเอง มือเรียวค่อยไล้ไปตามผิวกายที่อีกฝ่ายทักถึงเรื่องร่อยรอย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหลือบมองอีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มแล้ว ขยับที่ ให้อีกฝ่าย "อาบไหม"
" ชวนอาบ หรืออะไร? " เจเหล่ตามองอีกฝ่ายก่อนจะไล้มองผิวกายเปลือยเปล่านั้นอย่าง ที่เรียกได้ว่า..ลามก..
"ก็...ชวนอาบ...พูดไปตามนั้น "ชายหนุ่มพูด เขารู้ดีถึงความหมายในสายตานั้น ร่างบางขยับหันหลังให้กับผนัง  สบตาของอีกฝ่ายนิ่ง
"มันก็ขึ้นกับคนจะมอง... "ชายหนุ่มว่าพลางฉวยครีมอาบน้ำมาถูไล้ร่างกาย
" อาบให้ด้วยซิ "เจขยับมาอยู่ใต้สายน้ำเดียวกับอีกฝ่าย แล้วจับให้มือนั้นแตะกับแผ่นอก
"....อาบน้ำหรืออะไร " คิโยโนบุย้อนถาม ก่อน จะไล้มือบางกับแผ่นอกของอีกฝ่าย สัมผัสลื่นมือของสบู่ ทำให้รู้สึกดีไม่น้อยไม่ใช่ว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงหลังจากครั้งแรกของกันและกัน หากแต่เป็นประสบการณ์ที่ต่างเคยมี ร่วมกับหญิงสาวอีกคน..ที่รอพวกเขาอยู่ที่บ้าน...

" นายก็รู้ว่าอะไร.. ทำไหมล่ะ? "เจก้มหน้าลงกระซิบถามติดริมฝีปากของอีกฝ่าย
"นายจะอ่อนโยนกันฉัน...อีกไหมล่ะ" คิโยโนบุย้อนถามก่อนจะขยับริมฝีปากของตัวเองให้แตะกับริมฝีปากของอีกฝ่ายอย่างแผ่วผ่าน
" ที่นี่..ตอนนี้.. ฉันจะอ่อนโยนกับนาย...อย่างคนรัก " เจตอบติดริมฝีปากได้รูปนั้นแล้วกระชับอ้อมแขนเข้ามาหาตัว

บทรักที่อ่อนหวาน หากแต่เปี่ยมไปด้วยความปรารถนาถูกมอบให้กันและกัน ภายใต้สายน้ำและอุณหภูมิที่ร้อนระอุของบ่อน้ำพุร้อนในห้องของโรงแรม เสียงครางเครือดังขึ้นโดยมีเสียง จักจั่นสัญลักษณ์ของหน้าร้อนที่ดังแว่วมาจาก ความเขียวขจีของธรรมชาติที่โอบล้อมโรงแรม ที่พักเอาไว้แต่อีกไม่นานเสียงของจักจั่นเหล่านี้คงเงียบหาย เช่นเดียวกับความร้อนที่ค่อยเจือจาง...ฤดูร้อนที่ทำให้สมองคิดอะไรไม่ค่อยจะออก กำลังจะผ่านพ้นไปในเร็ววัน

เมื่อเช็คเอาท์ออกจากโรงแรม ทั้งสองคนขับรถกลับมาที่ห้องของเจ คิโยโนบุขอกลับขึ้นไปที่ห้อง เพื่อเอาชุดเจ้าบ่าวก่อนที่เปิดโทรศัพท์มือถือแล้วเห็นว่ามีสายไม่ได้รับอยู่หลายสาย ทั้งหมด มาจากฮิโตมิ ทำให้ต้องจะรีบกลับไปยังที่โรงแรม แน่นอน ว่า ต้องกลับไปพร้อมกับคำกล่าวอ้างที่ปั้นแต่งขึ้นอีกเช่นเคย ...แต่น่าแปลก ที่คราวนี้ เขากลับ มีความสุขมากเสียจน ความรู้สึกผิดในการโกหกนั้นมันลดหายลงไปกว่าครึ่ง

"ฉัน คงต้องไปแล้ว " ว่าพลางก็ถือชุดจ้าบ่าว เอาไว้

" ไว้เจอกันที่โรงแรม พักผ่อนนะ "เจบอกอย่างเป็นห่วง

"อืม...ฉันจะรอ...ดูผลงานของนายนะ" ชายหนุ่มตอบ ยื่นมือไปหมายจะวางบนไหล่แกร่งนั้น แต่ก็หยุดมือของตัวเองเอาไว้ได้ อาจารย์หนุ่มยิ้มให้กับอีกฝ่ายเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกมาจากห้องของอีกฝ่ายไป...

แน่นอนว่าเมื่อกลับไปถึงที่โรงแรมได้ ว่าที่เจ้าบ่าวก็โดนเรียกตัวเข้าประชุมใหญ่ครอบครัวแทบจะในทันที การเตรียมการซ้อมสามวันก่อนวันงาน ไม่มีวี่แววของเจ้าบ่าวทำให้ ทั้งฝ่ายพ่อแท้ๆและพ่อตาที่ต่างก็ทั้งลางาน และยกเลิกนัดมาเพื่อนซ้อม โดยเฉพาะถึงกับหัวเสีย ไม่ต้องเอ่ยถึงว่าที่เจ้าสาวคนสวย ใบหน้าได้รูปของฮิโตมินั้นคงจะงอง้ำตั้งแต่ เขายังไม่เปิดประตูเข้าไปในห้องประชุมของโบสถ์เสียด้วยซ้ำ

...."แหวนล่ะคะ"....

...................................................to be con

[lasom]

:pighaun:ไม่อยากจะใช้อีโมนี้แต่ก็นะ หึ หึ
พีจังจิ้นยัยฮิโตมิไปคู่กะอาคาริได้ม่ะ เบื่อยัยนี่แล้วอ่ะ

[mumoo]

อ่าวๆๆๆแหวนไปไหนล่ะ...ไม่ได้สวมกลับไปอีกเรอะ...แหมๆๆมัวแต่คิดเรื่องตาเชฟอ่ะดิ
งานนี้จะถูกซักฟอกจนสะอาดเอี่ยมมั้ยเนี่ย? ลุ้นๆ

[ordkrub]

ทั้งซึ้งใจ ทั้งเศร้าใจ
ชีวิตหนอ

[goldfishpka]

@@@Writer's Talk@@@

พีจังจิ้นยัยฮิโตมิไปคู่กะอาคาริได้ม่ะ เบื่อยัยนี่แล้วอ่ะ

แหม่...ถ้าจิ้นเขาคู่กัน อาจต้องไปหาลงบอร์ดอื่นนะคะ อาจจะต้องตามไปอ่านกันที่ lesla แทน

อ่าวๆๆๆแหวนไปไหนล่ะ...ไม่ได้สวมกลับไปอีกเรอะ...แหมๆๆมัวแต่คิดเรื่องตาเชฟอ่ะดิ
งานนี้จะถูกซักฟอกจนสะอาดเอี่ยมมั้ยเนี่ย? ลุ้นๆ

ต้องตามตอนต่อไปค่ะ บางทีมันอาจจะ...

ทั้งซึ้งใจ ทั้งเศร้าใจ
ชีวิตหนอ

ชีวิตต้องมีหลายรสชาตค่ะ...ไรท์เตอร์เชื่อว่าแบบนั้นนะคะ ถ้ามีขม ก็ต้องหวานสลับกันไป ยังไงฝากติดตามต่อไปด้วยนะคะ

ขอบคุณทุกๆคนสำหรับคอมเม้นต์ค่ะ
p.s.  การแก้คำไป...ดูวนิดาไป  ทำให้การโพสต์ล่าช้าได้จริงๆ อ๊า...นางฟ้าของปลาทอง
(ขอโทษค่ะ ชอบทักษอรมากไปหน่อย)

///////////////////////////////////////////////////


...."แหวนล่ะคะ"....

น้ำเสียงที่บ่งบอกได้ถึงความไม่พอใจของฮิโตมิดังก้องอยู่ในหัวเมื่อกลับมาเอนตัวอยู่ที่ห้องนอน

...แหวนเหรอ ผมเผลอถอดไว้ในห้องน้ำน่ะ...

แก้ตัวออกไปอย่างนั้นทั้งๆที่ นึกออกเพียงอย่างเดียวว่าครั้งสุดท้ายที่เห็นแหวนสีทองวงนั้นคือในมือของเชฟหนุ่มร่างสูง

..."ช่างเถอะค่ะ..พรุ่งนี้ก็จะเปลี่ยนเป็นแหวนแต่งงานแล้ว"...

ว่าที่เจ้าสาวเอ่ยอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะหันไปบอกให้บาทหลวงช่วยซักซ้อมประกอบพิธีต่อ


"หมอนั่น...จะเก็บเอาไว้หรือเปล่านะ... "คิดได้แบบนั้น ก็ลุกขึ้นมาจากเตียง มองนาฬิกาหรือก็ดึกมากแล้ว จึงลองกดโทรศัพท์ไปหา


---RRR----


เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นข้างเตียงทำให้ชายหนุ่มที่กำลังอ่านอะไรบางอย่างอยู่ต้องวางมันลงแล้วรับสายที่เขาบันทึกชื่อเอาไว้

" ไง "

"นาย..เก็บแหวนของฉันไว้หรือโยนทิ้งไปแล้ว" เสียงที่เอ่ยขึ้นนั้นไม่ได้แสดงอาการห่วงสิ่งของที่พูดถึงซักเท่าไร หากแต่เหมือนดีใจที่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายเท่านั้น
พอถามถึงแหวน ดวงตารีก็หันไปทางหัวเตียงทันที แหวนวงนั้นนอนนิ่งอยู่ที่หัวเตียงของเขา เขารู้ดีกว่าอีกฝ่ายต้องการมันจึงเก็บกลับมาด้วย แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น จนกว่าอีกฝ่ายจะอยากได้อีกนั่นแหละ ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้นะ

" เอ่อ..นึกว่าไม่ต้องใช่แล้ว นอนที่โรงแรมใช่ไหม? เดี๋ยวเอาไปให้ดีไหม? ยังพอมีรถไฟ " เชฟหนุ่มถามบ่อยครั้งที่บ่าวสาวจะห้องที่โรงแรมเอาไว้ตั้งแต่คืนก่อนหน้างานแต่งเพื่อเป็นการประหยัดเวลาและค่าเิดินทาง แน่นอนว่า ครอบครัวของฮิโตมิยังคงถือเคล็ดไม่ให้บ่าวสาวเห็นหน้ากันช่วงหนึ่งวันก่อนงานแต่ง วันนี้ทั้งวันคิโยโนบุยังไม่ได้พบหน้าว่าที่เจ้าสาวของเขาเลย

"อืม อยู่ที่โรงแรมนี่ล่ะ...จะรอ...อยู่ที่เทอเรสนะ..."คิโยโนบุว่า ก่อนจะวางสายไป

..................................


ห้องครัวของโรงแรมนั้นเงียบสนิทมีเพียงแค่เสียงเครื่องทำความเย็นที่เปิดเอาไว้แรงเพื่อรักษาอุณหภูมิภายในห้อง เค้กชาเขียว ที่เป็นส่วนหนึ่งใน เค้กแต่งงานทรงสูง ถูกทำจนแล้วเสร็จ ชามอ่างและอุปกรณ์ต่างๆถูกล้างเก็บ อาการิ พาติเชย์สาวถอนหายใจออกมา เธอยังเหลืองานให้ทำอีกไม่น้อยเพราะต้องไปเตรียมจัดสถานที่ในการวางเค้กพรุ่งนี้
 
"ถึงงานตัวเองใครจะทำให้กินเนี่ย "พูดพลางก็หัวเราะ ออกมาเบาๆ
นึกจินตนาการไปว่า รูปคนคู่ ที่เตรียมเอาไว้นั้น ถึงคราวเธอจะต้องเป็นตุ๊กตาในชุดเชฟทั้งคู่เป็นแน่ ดวงตาสีเข้มมองตุ๊กตาแทนตัวเจ้าสาว และ เจ้าบ่าวของเพื่อนของคนรักพลางยิ้ม  "ว่าแล้วก็ยังไม่เคยเจอหน้าเลยนะ....เจ้าบ่าว...กับ..... เจ้าสาวด้วย " ก่อนที่จะได้ยินเสียงฝีเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งผ่านหน้าห้องครัวไป ร่างสูงเห็นเพียงชั่วครู่แต่ก็จำได้ติดตา "นั่นมัน......"คิดได้แบบนั้น ก็วางตุ๊กตา แล้วรีบเดินตามออกไปทันที

...ลาหยุด แล้วจะมาทำไมนะ....

หนุ่มร่างสูงผมยาวที่รวบผมเอาไว้เพียงครึ่งหนึ่งเดินเข้ามาในโรงแรมอย่างรีบร้อน พลางยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา ช่วงขายาวภายใต้กางเกงยีนส์ขาดๆเดินไปยังเทอเรสของโรงแรม...บริเวณที่เจ้าบ่าวนัดหมายเขาเอาไว้

ด้านนอก เทอเรส ร่างของอาจารย์หนุ่มยืนรับลมเย็นอยู่ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเหม่อมองออกไปยังทิวทัศน์ของเมืองที่เปล่งประกายท่ามกลางความมืด ควันขาวหม่นลอยหายไปตามสายลมเมื่อพัดผ่านมา นิโคตินช่วยให้สงบลงแต่ก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาหยุดสั่นได้ นิ่วเรียวสั่นเล็กน้อยนั้นแตะเบาๆ บนขอบรั้วกั้น

....ต้องทำได้ซิ่ พรุ่งนี้แล้วนะ....

" จะเข้าพิธีแล้ว ยังสูบอีกนะ "เสียงทุ้มห้าวดังขึ้นด้านหลังทำให้คนที่รออยู่ต้องหันมาทันที
"อ้าว...มาแล้วเหรอ... "พูดพลางก็ยิ้ม ก่อนจะยกบุหรี่ที่อยู่ในมือเล็กน้อย ยิ้มเหมือนนักเรียนที่ถูกจับได้ระหว่างสูบบุหรี่แต่ไม่สำนึกเท่าไร "มันก็ช่วยได้"
" เอ้า .. นี่ "ชายหนุ่มวางแหวนหมั้นไว้ที่ข้างๆบนโต้ะที่อยู่ข้างๆร่างบางของเจ้าบ่าว
"อืม..... "เสียงรับคำเบาๆ ดังขึ้น ก่อนมือเรียวจะเอื้อมไปหยิบแหวนมากำเอาไว้ ไม่ได้คิดจะใส่
" ใส่ซะสิ  "ชายหนุ่มผมยาวสั่ง

"............... "ดวงตาสีน้ำตาลมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่ง "ขอเวลาอีกแป๊บซิ่... "
" พรุ่งนี้ก็ต้องเข้าพิธีแล้วนะ.. "น่าแปลกที่หลังจากที่ได้ถ่ายทอดความรู้สึกออกไปร่วมกัน เจก็ไม่หลบสายตาอีกฝ่ายอีกเลย
"ฉันรู้" คิโยโนบุ เองก็ไม่หลบสายตาของอีกฝ่ายเช่นกัน ร่างบางขยับไปยืนต่อหน้าของอีกฝ่าย

ในขณะที่อีกด้านหนึ่งหญิงสาว ที่เดินตามมา แต่ยังไม่ได้ออกไปยังเขตของเทอเรสยืนหยุดยืนนิ่ง เมื่อเห็นว่าเชฟหนุ่มกำลังพพูดคุยกับใครบางคนที่ดูเหมือนจะมีเรื่องสำคัญจะต้องพูดคุยกันอยู่

...คนนั้น?....เพื่อนที่บอกน่ะเหรอ....

" ก็ใส่ซะสิ "เจยังคงพูดซ้ำๆ ราวกับบอกว่า หากอีกฝ่ายไม่สวมแหวนในตอนนี้เขาก็จะไม่ไปไหน
"ถ้าฉันใส่..... ฉันก็คงไม่มีหน้าจะยืนหน้านายตรงนี้ได้หรอก "ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง มือขวากำแหวนวงเล็กนั่นไว้แน่น
" งั้น...ใส่แล้วก็กลับไปพักซะ " เจกำมือแน่น แล้วหันหน้าไปอีกทาง ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ถึงอ้อมแขนของว่าที่เจ้าบ่าวดึง เอาร่างสูงกว่าเข้ามากอดเอาไว้แน่น

ภาพนั้นทำให้คนทำให้คนที่ยืนมองอยู่ห่างออกไปอดที่จะแปลกใจไม่ได้

...หืม? ทำไมต้องกอดกันด้วย??...คุยอะไรกัน...

อาการิก่อนจะขยับเข้าไปใกล้อีกนิด หวังว่าจะได้เห็นชายหนุ่มทั้งสองคนให้ใกล้ขึ้นมาอีก แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นสีหน้าของชายหนุ่มร่างเล็กกว่า จากแสงไฟที่สาดลงไปกระบนใบหน้านั้น...คิ้วเรียวของว่าที่เจ้าบ่าวขมวดเข้าหากัน ริมฝีปากเม้มแน่นราวกับเศร้าและกำลังทรมานมากเสียเหลือเกิน...

" คิโย...พอเถอะ.. "

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่หนุ่มผมยาวก็กอดตอบอีกฝ่ายแล้วบอกอย่างปลอบโยน " พรุ่งนี้นายต้องแต่งงานแล้วนะ ... "

..ถอยหลังไม่ได้แล้ว..

"ไม่...ขอเวลาฉันหน่อย.... อีกไม่นานหรอก...แล้วฉันจะไป ... " เสียงนุ่มสั่นแต่เขาก็พยายามกลั้นเอาไว้ไม่ให้มันแปรเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น

ในขณะเดียวกัน ในใจของคนที่ยืนดูอยู่เจ็บแปลบ ไม่ใช่เพราะการที่ได้เห็นว่าคนรักของตัวเองกำลังกอดกับชายหนุ่มอีกคนด้วยท่าทางนั้นบ่งบอกได้ว่าความสัมพันธ์นั้นมากเกินเพื่อนแต่เป็นเพราะ ....ความรู้สึกของว่าที่เจ้าบ่าวที่สื่อผ่านออกมาอย่างเห็นได้ชัดเกินไปต่างหาก
 
.....ห่วงหาจนไม่อยากจะจากไป....

แม้จะไม่ได้ยินบทสนทนา แต่ทุกๆอย่างทั้งสีหน้าท่าทางนั้นมันบอกได้หมดทุกอย่าง

เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบาๆ จากร่างของหญิงสาวก่อนที่จะโคลงศีรษะเล็กๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปด้านใน ล้มเลิกความคิดที่อยากจะเดินเข้าไปทำความรู้จักกับเจ้าบ่าวคนนั้น...อย่างน้อย ก็คงไม่ใช่ในเวลานี้

...........................................


"........................................"
เจปล่อยให้อีกฝ่ายกอดเขาเอาไว้แบบนั้น มือแกร่งลูบหลังเจ้าบ่าวราวกับจะปลอบให้หายกังวล แต่เขาจะพูดอะไรได้ในเวลาแบบนี้ ชายหนุ่มได้แต่หวังว่าคิโยโนบุจะไม่เปลี่ยนใจอีกในเมื่ออีกฝ่ายเลือกแล้ว

"ฉัน... รักนาย...จุน... รักนาย.....รักนาย.... " คิโยโนบุพูดซ้ำไปซ้ำมา ด้วยเสียงที่แผ่วเบาและอ่อนแรงราวกับว่ามันจะเป็นวันสุดท้ายที่เขาได้พูดแบบนี้

...ซึ่งมันก็จริง....

หนุ่มผมยาวถอนหายใจออกมา เขารู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดแบบนั้นของอีกฝ่ายเหลือเกิน แล้วก็ไม่อยากได้ยินอีกแล้ว จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อยังไงก็ต้องแต่งงานกับคนอื่นอยู่ดี คิดได้อย่างนั้นชายหนุ่มจึงดึงแหวนออกจากมือที่กำไว้แน่น แล้วสวมให้อีกฝ่ายก่อนจะหันหลังเดินออกไปทันที

...ไม่ แม้แต่จะหันกลับมาเสียด้วยซ้ำ ...

ท่ามกลางความมืด ร่างของอาจารย์หนุ่มยืนนิ่ง เจ็บปวด มันเป็นอะไรที่เขาควบคุมไม่ได้ไม่คิดว่าความรู้สึกจากวันคืนเก่าๆจะมีอิทธิพลกับตัวเองมากมายขนาดนี้ ไม่คิดว่าการตัดสินใจที่เคยคิดว่าดีแล้วจะทำให้ตัวเองรู้สึกผิดและเจ็บปวดได้ขนาดนี้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ณ วันนี้ เวลานี้ ทำได้แค่ถอนหายใจแล้วเดินกลับขึ้นไปบนห้องเพื่อพักผ่อนให้เพียงพอ...สำหรับงานแต่งงงานของตัวเอง

..........................................

เช้าวันแต่งงานที่ช่วงเช้าเป็นไปอย่างวุ่นวาย เมื่อแขกเหรื่อเริ่มที่จะทยอยเข้ามา และเจ้าสาวก็กำลังหงุดหงิดกับชุดแต่งงานที่ยับไปหน่อย ในขณะที่คนที่ดูจะมีความสุขมากคือคนที่เป็นพ่อของทั้งสองฝ่ายที่ยิ้มและยืนพูดคุยกับแขกที่มาในงานอย่างอารมณ์ดี ผิดกับเจ้าบ่าวที่แม้จะยิ้มให้กับใครๆ แต่ในใจกลับรู้สึกไม่สดชื่นเอาเสียเลย ....ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน รอที่จะให้ถึงเวลาอาหาร... แต่ก็ไม่แน่ใจนักว่าจะรอได้ไหม....

เชฟหนุ่มที่ดูแลอาหารในงานเดินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยงที่ถูกจองเอาไว้ทั้งแต่เช้าถึงช่วงดึกของคืนนี้ เพื่อดูพรอพในการจัดวางอาหารว่างแบบ บุปเฟต์ วันนี้หนุ่มผมยาวที่รวบผมเอาไว้ทั้งหมดมาในชุดเชฟแบบฝรั่งสีขาวสะอาดตา ทำเอาโดนเชฟใหญ่กัดอยู่ไม่น้อยแต่เขาก็ยืนกรานจะใช่ชุดนี้ด้วยเห็นว่าอาหารส่วนใหญ่ในงานก็ดูเป็นญี่ปุ่นปนฝรั่งไปหลายจานแล้วจะฟิวชั่นกันจนถึงชุดเชฟอีกซักหน่อยจะเป็นไร เพราะหน้าของเขาเองก็เอเชียมากพออยู่แล้ว ความขาวของชุดนั้นรับกับแสงสะท้อนของแดดอ่อนๆที่ส่องเข้ามาภายในห้องจัดเลี้ยง ช่วยเสิรมสร้างบรรยากาศสดใสไปอีกแบบ

ว่าที่เจ้าบ่าวในอีกไม่กี่ชั่วโมงเองก็ถูกเจ้าสาว คะยั้นคะยอ ให้เดินลงมาตรวจเช็คความเรียบร้อยในขณะที่เธอแต่งตัว ชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวสะอาดตา ผมสีน้ำตาลถูกหวีเสยขึ้นเปิดหน้าผากมนดูเรียบร้อยและเสริมให้ชวนมองกว่าปรกติ ดอกไม้ช่อเล็กๆถูกติดเอาไว้ตรงอกเสื้อกลิ่นหอมอ่อนๆทำให้รู้สึกผ่อนคลายได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นในวันที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดที่ระคนไปความสุข...ของคนอื่น...เช่นวันนี้

ดวงตาสีน้ำอ่อนสอดส่ายเข้าไปด้านใน ส่วนที่เป็นห้องครัว เห็นร่างสูงในชุดสีขาวเดินผ่านบานประตูไปมาให้เห็นบางครั้ง ก่อนที่คนที่เขามองหาอยู่จะเดินออกมาพร้อมกับอุปกรณ์อีกสองสามชิ้นเมื่อออกมาดูเมื่อครู่แล้วพอว่ามันยังไม่ได้ถูกนำออกมาวางเอาไว้  ว่าที่เจ้าบ่าวแทบจะไม่ละสายตาจากการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายเลย ชุดพ่อครัวสีขาวที่สะท้อนกับแสดงแดด ให้แสงเงาเช่นเดียวกับชุดที่ตัวเองใส่อยู่...อยากจะรู้ว่ามันจะเข้ากันได้มากแค่ไหน หากได้ไปยืนอยู่ข้างๆ

หนุ่มผมยาวไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่างานที่เขาต้องทำในวันนี้ จะพูดให้ถูกคือ แทบจะไม่ยอมมองไปทางแขกหรือเจ้าภาพขงองานเลยมากกว่า มือแกร่งจัดอุปกณ์บนโต๊ะให้เรียบร้อยตามแผนที่วางเอาไว้

คิโยโนบุได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นรัว ยิ่งเมื่อได้เห็นว่าอีกฝ่ายกำลัง ทำงานอย่างเอาจริงเอาจัง อีกฝ่ายกำลังพยายามอย่างเต็มที่ ทำให้อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ หลายคนอาจไม่สังเกตรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความรู้สึกนั้น แต่ เจ้าบ่าวก็ยังมองไปยังเชฟหนุ่มคนนั้นก่อนจะเดินเข้าไปเอ่ยทักทาย...พยายามให้เป็นปรกติที่สุด
 
"วันนี้..... เต็มที่เลยนะ " มือเรียวแตะเบาๆบนไหล่นั้น ก่อนจะรีบดึงออก

" ก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้ว..นายเองก็เหมือนกันล่ะ ตั้งใจแล้วก็ทำให้เต็มที่นะ "เสียงทุ้มนั้นตอบกลับมา ดวงตารีสบตาอีกฝ่ายนิ่ง

"...ฉันว่า เดี๋ยว....ฉันไปทักทายแขกหน่อยดีกว่า เสียงคงใกล้จะมาแล้ว... อีกตั้งชั่วโมงกว่าพิธีจะเริ่ม จัดให้เสร็จก่อนล่ะ" ชายหนุ่มกำชับพร้อมกับรอยยิ้ม ไม่ได้รับปากอีกฝ่ายว่าจะ "ทำให้เต็มที่ " เหมือนจะไปรับศึกอย่างที่อีกฝ่ายว่า ก่อนจะขอตัวเดินออกมาอีกทาง

เมื่อหันหลังให้กับเจ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของคิโยโนบุมองมือเรียวของตัวเองที่แตะลงบนไหล่แกร่งนั้นสั่นระริก ชายหนุ่มฝืนยิ้มมันไม่ควรจะเป็นรอยยิ้มของเจ้าบ่าวในวันแต่ง แต่จินตนาการของเขาที่วาดเอาไว้ ณ วันที่ขอฮิโตมิแต่งงานกับสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลานี้นั้น...มันช่างต่างกันเหลือเกิน....
 
เจมองตามร่างของเจ้าบ่าวไปด้วยสายตาที่เจ็บปวด แต่ก็เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น ก่อนจะหันมาสนใจกับสิ่งที่ต้องเตรียมต่อ

........................ to be con

[lasom]

ทิ้งทุกอย่างแล้วหนีไปได้มั้ย อาจดูใจร้ายแต่ถ้าไปต่อมันก็มีแต่เจ็บกับเจ็บน้าส

[goldfishpka]

@@@Writer's Talk@@@


ขอโทษนะคะวันนี้อัพช้า พอดีออกไปข้างนอกมา และ นั่งดูละครอย่างเมามันส์ ...ช่วงนี้ติดละครจริงๆค่ะ 

ทิ้งทุกอย่างแล้วหนีไปได้มั้ย อาจดูใจร้ายแต่ถ้าไปต่อมันก็มีแต่เจ็บกับเจ็บน้าส

ถ้าทิ้งทุกอย่างแล้วหนีไป...แต่ก็ยังคงต้องเดินไปในทางที่ไม่รู้จักซิ่นะคะ
ต้องมาติดตามค่ะว่า...ต่อไปทั้งสองคนจะทำยังไงต่อไป

//////////////////////////////////////////////////////////////


แขกเหรื่อเริ่มทยอยเข้ามาในงาน เกือบทุกคนถามหา เจ้าสาวในงาน

"เดี๋ยวคงลงมาครับ นี่ก็ใกล้ เวลา พิธีแล้ว " ชายหนุ่มตอบพลางหัวเราะ ก่อนจะเชิญแขกทุกคนให้ออกไปรวมกันข้างนอก  บาทหลวงในชุดสีดำสนิท ยืนรออยู่ก่อนแล้ว จะเหลือก็เพียง เจ้าสาวของงานเท่านั้น เมื่อใกล้จะเริ่มพิธี เชฟของงานจึงพยักหน้าให้ทีมงาน และตัวของเขาเองออกจากห้องไป

ชายหนุ่มเจ้าของงานรีบเดินตามไปทันทีแทนที่จะเดินไปตามเจ้าสาวในชั่ววินาทีนั้น แผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มร่างสูงนั้นดูราวกับจะกลืนหายไปกับแสงสว่างรอบตัว แขนเรียวดึงแขนของเชฟหนุ่มเอาไว้

"ขอ....คุยอะไรหน่อยได้ไหม" เสียงที่พูดนั้นไม่แน่ใจเท่าไร ว่าจะได้รับคำตอบรับจากชายหนุ่มร่างสูง
" จะเริ่มพิธีแล้วนะ " เชฟหนุ่มถอนหายใจเมื่อถูกดึงเอาไว้ พร้อมๆกับที่เจ้าสาวออกมาจากห้องแต่งตัวแล้วกำลังมองหาเจ้าบ่าวของเธอ
"ขอแค่... นาที.... นาทีเดียว" พูดพลางก็ดึงมือของอีกฝ่าย เดินเข้าไปด้านหลัง ใกล้กับห้องที่ใช้เก็บอุปกรณ์

ฮิโตมิทำท่าจะเดินเข้าไปพูดคุยกับเชฟของงานนี้เสียหน่อย แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อจู่ๆ เจ้าบ่าวของเธอก็ดึงเพื่อนสมัยเด็กของเขาไปอีกทาง
หญิงสาวในชุดขาวบริสุทธิ์ที่คิโยโนบุเลือกชุดนี้ให้จึงเดินตามไปอย่างเงียบๆ...

 เมื่อเห็นว่าไม่มีใครดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง มือเรียวที่จับแขนของอีกฝ่ายเอาไว้สั่นเล็กน้อย
 
"รู้สึกไหม... " คิโยโนบุเอ่ยถาม
" ก็ได้แค่รู้สึก "เจจับมือที่จับแขนเขาไว้ มันสั่นเขารู้ดีว่านั่นไม่ใช่เพราะว่าตื่นเต้นกับงานแต่งงาน แต่เป็นความรู้สึกอื่น
"แต่รู้ใช่ไหม " ชายหนุ่มร่างเล็กกว่าถามด้วยคำถามสั้นๆ น้ำเสียงนั้นสั่นเช่นเดียวกับมือที่อีกฝ่ายจับเอาไว้หลวมๆ
" ไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว "ชายหนุ่มหันหน้าไปอีกทาง " ไปเถอะ "

แต่ในทันทีที่สิ้นสุดเสียงนั้น ริมฝีปากบางกลับ ขยับแตะที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย มือเรียวนั้นดึงรั้งคอเสื้อของเชฟลงมาจนแทบจะเรียกว่ากระชาก


...จูบ .. นั่นใช่จูบแน่ๆ...!!!

หญิงสาวถึงกับมองตาค้างสิ่งที่เธอเห็นระหว่างว่าที่สามีในอีกไม่กี่นาทีกับเพื่อนวัยเด็กของเขาจูบกัน! หญิงสาวชุดขาวสวยที่สุดในงานยืนนิ่งอยู่ด้านหลังของเจ้าบ่าว ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจของหญิงสาวนั้นอยู่ในสายตาของเชฟหนุ่มร่างสูง เขาผลักร่างเล็กกว่าออกทันที เชฟหนุ่มถึงกับหน้าถอดสีเลยทีเดียว

"ฮิโตมิ!!! " เจ้าบ่าวของงานหันไปมองหน้าด้านหลัง เมื่อเห็นสีหน้าของเชฟหนุ่ม เจ้าสาวของเขายืนอยู่ที่นั่น... "มัน.. เอ่อ... ผม...เอ่อ....อธิบายได้ " อาจารย์หนุ่มอึกอัก...ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่เขาจะอธิบายอะไรได้!

มือที่สวมแหวนเหนือถุงมือลูกไม้ยกขึ้นราวกับบอกว่าเธอไม่อยากฟังก่อนจะหันหลังทำท่าจะเดินกลับไป

"ฮิโตมิ... " ชายหนุ่มหมายจะก้าวตามไปแต่ก็ชะงัก เขาหันไปมองหน้าของร่างสูง ด้วยไม่รู้จะทำอย่างไร แต่สุดท้าย ก็ตัดสินใจรีบเดินตามร่างเล็กของหญิงสาวไป   "ฮิโตมิ ฟังผมก่อน... "

ได้ผลเธอหยุดเดินก่อนจะหันมามองหน้าเขา ใบหน้าสวยที่ฉายแววเอาแต่ใจไปบ้างในบางครั้ง ในตอนนี้กลับเรียบเฉยอย่างที่อเจ้าบ่าวของเธอเองก็จะไม่เคยได้เห็น ก่อนจะตวัดฝ่ามือตบที่ใบหน้าได้รูปจนหน้าหันแล้วเดินหนีอีกฝ่ายเข้าไปในงานแต่งงาน

"เพี้ยะ!!!"

ใบหน้าของเจ้าบ่าวสะบัดไปตามแรง เป็นเวลาเกือบวินาทีกว่าเขาจะประมวลได้ว่าจะมีรอยแดงปรากฏขึ้นเด่นชัดแน่ แต่สิ่งที่ทำตอบนี้คิอต้องไปหยุดร่างบางนั้นเอาไว้ให้ได้ก่อน

"ฮิโตมิ... "คิโยโนุแทบจะตวาดเมื่อกระชากแขนของร่างเล็กดึงเข้ามาหาตัว มันไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เขาจะใช้กำลัง หรือ น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอารมณ์กับผู้หญิงคนนี้ แต่ในตอนนี้...มันไม่ใช่อีกแล้ว ทั้งคู่ตกเป็นเป้าสายตาท่ามกลางสายตาของแขกเหรื่อที่ลุกขึ้นยืน เสียงตบมือกับรอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของทุกคนเหลือเพียงแค่ สีหน้าของความตกใจ ที่ได้เห็นว่าที่เจ้าสาวทั้งดิ้นทั้งสะบัดให้หลุดจากการเกาะกุมของว่าที่เจ้าบ่าว

"เอ่อ...ลูกเป็นอะไรกันหรือเปล่า " เสียงบาทหลวงถามอย่างไม่แน่ใจ การกระทำของคู่บ่าวสาว ทำให้ ญาติผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายต้องลุกขึ้นมาหา

"คิโยโนบุ จะทำอะไรน่ะ นี่มันกลางงานนะ!!! " เสียงทรงอำนาจของอาจารย์ใหญ่ประจำโรงเรียนชื่อดังดังขึ้น ฮิโตมิขยับออกห่างจากเจ้าบ่าวของเธอแล้ว กึ่งวิ่งกึ่งเดินกลับขึ้นไปบนห้องทันที

"ฮิโตมิ...ผม" ในน้ำเสียงนั้น มีแต่ความ เสียใจ


....มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้....
....แค่อยากให้มันเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจะตัดใจ...
....ไม่ควรเป็นเช่นนี่...


ส่วนเชฟหนุ่มได้แต่ยืนมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากสิ่งที่เขาได้กระทำลงไป ในชั่ววินาทีมันทำให้เธอเจ็บปวดขนาดนี้ ดวงตารีมองสิ่งที่เจ้าบ่าวกำลังทำเขาพยายามจะทำให้เจ้าสาวหยุดแต่เจรู้ดีว่า อะไรก็ไม่สามารถหยุดเธอได้อีกแล้ว

เจกำมือจนห้อเลือดกับสิ่งที่เห็น เขาอยากจะเข้าไปรับฝ่ามือนั่น อยาจะเข้าไปเจ็บแทนผู้ชายคนนั้นและอยากจะเข้าไปขอโทษเจ้าสาวคนสวยที่ทำให้เรื่องกลายเป็นแบบนี้ แต่ฐานะของเขาในตอนนี้คงได้แต่เพียงเฝ้าดูอย่างเจ็บปวดเท่านั้น

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสบตาของเชฟหนุ่มเล็กน้อย แก้มของเขากำลังชา และมันคงจะบวมขึ้นหลังจากนี้ คิโยโนบุไม่อาจจะพูดอะไรได้เมื่อเริ่มมีคนเดินเข้ามาหมายจะดูอาการ ชายหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อยให้กับอีกฝ่ายเป็นเชิงบอกว่าขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้นและขอโทษที่เขาไม่อาจะเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายและบอกว่า... ขอโทษที่ทำให้เกิดเรื่องยุ่งอีก...ได้

คิโยโนบุเดินเลี่ยงออกมาจากลุ่มคน ตอนนี้คนที่เขาควรจะพูดด้วยไม่ใช่ชายหนุ่มร่างสูง หากแต่เป็นหญิงสาวคนนั้นที่เขากระทำผิดเอาไว้มากเหลือเกิน แม้จะเห็นแก่ตัวแต่อย่างน้อยแล้ว อยากให้เธอยกโทษให้บ้าง... กับการหลอกลวงทั้งหมดนี้

ที่หน้าประตูห้องที่หญิงสาวเข้าไปถูกปิดเงียบ เต็มไปด้วยญาติของฝ่ายเจ้าสาวที่พยายมเคาะเรียกให้เธอออกมาแต่ก็ไม่ได้ผล

"ไม่ ! ออกไปให้พ้น" หญิงสาวกระแทกประตูกลับมาพลางตวาดลั่นทำเอาผู้เป็นพ่อของเธอต้องปราดเข้ามาผลักว่าที่ลูกเขยออกไปแล้วเคาะประตูแทน
" ฮิโตมิ เป็นอะไรไปลูก เกิดอะไรขึ้น? " เขาถามลูกสาวก่อนจะหันไปมองคนที่เป็นเจ้าบ่าว"หมอนี่รังแกอะไรลูกรึไง? บอกพ่อมาสิ พ่อจะจัดการให้ "
"ผม....ไม่ได้ทำอะไร "เขาเถียงแต่มันก็เป็นคำที่เบาเหลือเกิน

....ผมทำร้ายจิตใจเธอ....
....ทำลายความฝันของเธอ....


" ฮึก ! .. พ่อให้เขาออกไปจากชีวิตหนูซี่! " เสียงของเธอกรีดร้องออกมามันดังพอที่จะทำให้คนที่ตั้งใจฟังนอกประตูหลายคนได้ยิน
" ฮิโตมิ .. ใจเย็นลูก ค่อยๆ คุยกันนะ " เสียงเจ็บปวดของลูกสาวยิ่งทำให้ใบหน้าของนายใหญ่แห่งตระกูลอิชิดะข่มอารมณ์ที่แทบจะอยากฆ่าหนุ่มผมสีน้ำตาลตรงหน้านี้ทิ้ง เขาสบตาอีกฝ่ายนิ่งอย่างเอาเรื่อง " ออกมาคุยกับพ่อก่อน... "
"ผม.... " คิโยโนบุ ยืนนิ่ง เขาไม่อยากจะอยู่ที่นี่ เสียงซุบซิบ มีให้ได้ยินไปทั่ว บ้างก็ถามหาเหตุการร์ว่าเกิดอะไรขึ้น บ้างก็บอกว่าเห็นอะไรบางอย่าง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองรอบๆตัว รู้สึกได้ถึงความรู้สึกด้านลบที่ประเดประดังเข้ามา
" หนูไม่คุย!! หนูไม่อยากเห็นหน้าเขา!! หนูไม่แต่งงานกับเขา!" ฮิโตมิยังคงไม่ยอมท่าเดียว

"ฮิโตมิ...คุณ...เอ่อ... คุณช่วยออกมาคุยกันดีๆไม่ได้ หรือยังไง ให้ผมอธิบายอะไรหน่อยไม่ได้เลยรึไง" คิโยโนบุเดินเข้าไปชิดประตู ก่อนจะกระแทกฝ่ามือลงบนบานประตูไม้เนื้อแข็ง แรงสั่นสะเทือนผ่านบานประตูออกไปนี้คงเป็นได้เพียงคำวิงวอนเดียวที่จะส่งถึงผู้หญิงคนนั้นที่อยู่อีกด้านหนึ่งของบานประตูได้

" เพื่อเห็นแก่หน้าพ่อแม่ฉัน และพ่อแม่คุณ ไปซะ! ฉันไม่แต่ง ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ! " เจ้าสาวพูดก่อนจะเรียกหาผู้เป็นพ่อที่ตามใจเธอเสมอมา" พ่อคะ หนูไม่มีวันแต่งงานกับเขาได้หรอกค่ะ พ่อคะ! หนูไม่แต่ง ! ยกเลิกให้หมด! "ฮิโตมิร้องไห้โวยวายกับผู้เป็นพ่อจนอิชิดะผุ้เป็นพ่อต้องรับปากอย่างเสียไม่ได้
" ได้ ถ้าลูกคิดดีแล้ว พ่อจะยกเลิกงานนี้ซะ อย่าร้องเลยนะลูก .. อย่าร้อง "ถึงจะปลอบไปแบบนั้นแต่สายตาของเขายังคงจ้องหน้าของคนที่ทำให้ลูกสาวของเขาเป็นแบบนี้เขม็ง

"ผม..." คิโยโนบุหมดสิ้นแล้วซึ่งคำพูด มือเรียวกำแน่น
" แก.. ไสหัวออกไป " อิชิดะผู้พ่อผลักว่าที่ลูกเขยออกไป " แล้วอย่าสะเออะ มาให้ฮิโตมิเห็นหน้าอีก! "
"ผมรู้ว่าผมทำผิดต่อคุณ ครอบครัวคุณ ครอบครัวผมเอง...ตลอดมา... แต่เอาเถอะ..ถ้าคุณจะล้มเลิกงานนี้ ผมก็จะไม่ห้ามแล้ว ... "คิโยโนบุเอ่ยเสียงเบา เขาควรจะรีบถอยออกไปจากที่นี่ ให้เร็วที่สุด...

"ถึงแต่งงานกันแล้วก็ยังจะไปหาหมอนั่นอีกใช่ไหม? รักกับผู้ชายงั้นเหรอ?! เชิญไปมีความสุขให้พอเถอะ!! " แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อคำพูดของคิโยโนบุเองก็ได้ทลายความอดกลั้นจากภาพที่เห็น และความอดทนที่จะไม่พูดความจริงของฮิโตมิให้พังลง หญิงสาวออกปากไล่คนที่เธอเลือกจนได้

คำพูดนั้นทำเอาคนรอบข้างที่ตั้งใจฟังอยู่นั้นแทบชอค สายตาที่มองชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าบ่าวนั้น เริ่มเปลี่ยนจากตกใจกลายเป็นสายตารังเกียจ

"ครับ... " ชายหนุ่มรับคำเสียงเรียบ  "ถ้าคุณจะเห็นดีเห็นงามด้วย ผมก็จะไป... ผมขอโทษที่ทำให้คุณผิดหวัง ...ที่ทำให้คุณเสียใจ.... ขอโทษที่ก่อปัญหาทั้งหมดให้ทุกๆคน...แต่ผมบอกได้เพียงแค่ว่าผมน่ะ...ไม่เสียใจเลยกับสิ่งที่ได้ทำลงไป" พูดจบ ชายหนุ่มโค้งให้กับทุกๆคน ก่อนจะถอดเสื้อสูทสีขาวออก โบว์หูกระต่ายที่ผูกเอาไว้อย่างดีถูกกระชากทิ้งไปอีกทาง เขาไม่เคยรู้สึกซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองจนวินาทีนี้ เขาไม่ใช่เจ้าบ่าวอีกต่อไปแล้ว ชายหนุ่มหยุดก่อนจะถอนแหวนสีทองนั่นวางเอาไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหันกลับมาหาทุกๆคนที่ยืนนิ่งตะลึง

"แหวนนั่นน่ะ... ทิ้งไปก็ได้นะหรือจะเอาไปขายก็ตามใจ อย่างน้อยก็ถือเสียว่า ผมให้คุณ "

แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้เดินไปไหน ทันใดนั้นเจ้าสาวที่ปฏิเสธการจะออกมาพบเจอหน้าของเจ้าบ่าวอีก ก็ออกมาจากห้องแล้วเดินลงไปยังด้านล่างซึ่งเป็นสถานที่จัดงาน ทำเอาทั้งแขกเหรื่อเครือกญาติคาดเดาไม่ถูกว่าจะมีเรื่องราวอะไรให้ได้ช็อคกันอีก ร่างเล็กในชุดแต่งงานสีขาวสะอาดตาเดินเข้าไปถือไมค์โครโฟนสำหรับบาทหลวงไว้ในมือ แล้วโค้งลงเสียต่ำ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา

"สวัสดีค่ะทุกท่าน ดิฉัน อิชิดะ ฮิโตมิ เป็น....เจ้าสาวในงานแต่งงานวันนี้ค่ะ "

เสียงฮิอฮาดังขึ้นจากผู้คนที่เข้ามานั่งอยู่ในลานพิธี ชายหนุ่มผู้ที่ได้ถอดแหวนหมั้นสีทองทิ้งไปได้แต่ยืนเงียบในขณะที่ มีเสียงชองผู้เป็นพ่อแทบจะตะคอกถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ดูเหมือนว่าเสียงนั้นจะไม่ได้เข้าหูเขาเลยแม้แต่น้อย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนจับจ้องอยู่ที่ร่างงามในชุดเจ้าสาวสีขาว ชุดที่เขาเป็นคนช่วยเลือก...ราวกับว่ากำลังชื่นชมงานศิลปะชั้นดี ฮิโตมิยืนนิ่งอยู่ต่อหน้าทุกคน มือเรียวที่ถือไมค์สั่นระริก
 
" ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณที่ทุกท่านได้ให้เกียรติมางานแต่งงานในวันนี้ .. แต่..ดิฉันต้องขออภัยจริงๆค่ะ ที่ต้องยกเลิกงานแต่งงานระหว่างดิฉันกับเขา รวมถึงความสัมพันธ์ทุกด้านระหว่างเรา "เธอโค้งให้กับแขกที่มาร่วมงานเสียต่ำก่อนจะวางไมค์แล้วเดินลงจากแท่นทำพิธี ใบหน้าสวยเรียบเฉยจนน่าแปลกใจ เธอไม่หันมาทาง"อดีต"ว่าที่สามีอีกเลย ร่างเล็กเดินกลับเข้าไปในห้อง ส่วนคิโยโนบุก็ตัดสินใจเดินออกจากห้องจัดเลี้ยงไปเพียงลำพัง

"แกจะไปแบบนี้ไม่ได้นะ คิโยโนบุ กลับมาขอโทษฮิโตมิ กับอิชิดะซังเดี๋ยวนี้! " ผู้เป็นพ่อเจ้าบ่าวตวาดลั่น สองขาพยายามก้าวไปให้ทันลูกชาย แต่ชายหนุ่มที่ดูจะก้มหน้าก้มตาเดินคนนั้นก็เหมือนจะไม่ชะลอลงแต่อย่างใด
"คิโยโนบุ!!!"  คราวนี้ได้ผล ร่างในเสื้อเชิ๊ตสีขาวเนื้อดีหยุดนิ่ง ก่อนจะหันกลับมา ใบหน้าได้รูปก้มลงต่ำ ได้ยินเสียงคิโยโนบุถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของชายสูงวัย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของคิโยโนบุพิจารณาท่าทีโกรธเกรี้ยวของผู้เป็นพ่อนั้น ไม่ต่างจากวันที่มาพาเขาออกจากโรงพยาบาลเมื่อสิบกว่าปีก่อน...ไม่ต่างจากหลายๆครั้งที่บังคับให้เขาทำโน่นนี่ตามแต่ใจที่ตัวเองต้องการ เขาโค้งให้กับอีกฝ่ายแล้วกดลิฟท์ให้หยุดแล้วก้าวเข้าไปด้านใน

"แกจะไปไหน คิโยโนบุ! นี่ฉันสั่งแกแล้วนะ!!"

แต่คิโยโนบุก็ไม่ได้ตอบ ดวงตาสีน้ำตาลนั้นจ้องมองมาอย่างคาดเดาความหมายไม่ได้ ริมฝีปากได้รูปแย้มยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่บานประตูลิฟท์นั้นจะปิดลง


..คิโยโนบุไม่รู้เลยว่าหลังจากนั้นคนที่เขาทำร้าย เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องนั้นอีกนานเพียงใด...

มันเป็นความเอาแต่ใจที่ทำให้เกิดการโกหก ปิดบัง และต้องหลบซ่อนจนท้ายที่สุดแล้วก็ต้องทำให้คนหลายคนต้องเสียใจ

ห้องจัดเลี้ยงเริ่มมีผู้คนบางตา หลังจากที่ได้ยินคำประกาศของเจ้าสาว แต่ก็ยังมีบ้าง บางคนที่ยืนจับกลุ่มคุยกัน

" นี่มันหมายความว่ายังไง เตรียมงานเชิญแขกเหรื่อ มาตั้งเยอะ แล้วนี่ทำไมมันเป็นแบบนี้ "

เสียงญาติของเจ้าสาวเริ่มมีคำถาม ในขณะที่มีเสียง ประสานกลับมาด้วยอย่างจะรู้คำตอบ แต่ก็ไม่มีคำตอบจากใคร มีเพียงคำถามที่มากขึ้นเรื่อยๆเท่านั้นจนอาจจะเรียกได้ว่า ห้องจัดเลี้ยงทั้งห้องมีแต่เสียงกระซิบกระซาบ ซักถามกันไปต่างๆนานา แลกเปลี่ยนซึ่งข่าวสารข้อมูล...ในไม่ช้า มันคงเปลี่ยนเป็นคำติฉินท์นินทา...


......................................to be con

[lasom]

ถูกใจอย่างแรง