@@@Writer's Talk@@@มาติดตามช้าไปหน่อยก็แต่ เข้ามาอ่านแ้ล้วนะคะ
บรรยากาศอึมครึมมากมาย . . .
วันฟ้าหม่นก็มี วันฟ้าใสก็คงใกล้เข้ามานะคะ
ไปหาจุนทั้งชุดเจ้าบ่าว แล้วจุนต้องใส่ชุดเจ้าสาวคู่กันป่ะเนี้ย
ขอบคุณที่ช่วยแก้คำผิดนะคะ ว่าแต่...ลองจินตนาการหน้าโหดๆของจุนกะชุดเจ้าสาวนี่ พี่จังเริ่มกลัวค่ะ
....กลัวใจว่า คิโยจะอดใจไม่ไหว?
เป็น P.S. ที่โดนใจมากก
โอ๊ยยยเดาไม่ถูกเลย
มาดูนะคะ ว่ารอบนี้จะเดาถูกไหม
ปกติจะผ่านเลยนิยายที่เป็นชื่อญี่ปุ่น(เพราะขี้เกียจจำชื่อตัวละคร ฮาาา) .....แต่เรื่องนี้.........อ่านมาขนาดนี้คงเรียกว่าผ่านไม่ได้แล้วมั้ง ฮ่าาาาาาา
ขอบคุณค่ะที่ไม่ผ่านเลยกันไป
กอดหนึบ
////////////////////////////////////////////////////" ฮันนีมูน? " จุนย้อนถามอย่างแปลกใจ ระคน..เจ็บ..
" นายไม่ได้จ้าง wedding planer รึไง? เขาไม่ได้หาให้เหรอ? " มือเรียวกำโทรศัพท์แน่น จนเหงื่อชื้น
"นี่เป็นเรื่องที่ฉันไม่อยากให้ใครรู้น่ะ... นายอยู่ที่บ้านหรือเปล่า ฉันจะไปรับ...ไปตระเวณหากันก็ได้...นี่จุน...จะได้ไหม
ในฐานะเพื่อน คนเดียวของฉัน" เสียงที่เอ่ยออกไป คำว่า
"เพื่อนคนเดียว"นั้นฟังดูเว้าวอนเหลือเกิน
คิโยโนบุได้ยินเสียงถอนหายใจจากอีกฝ่ายหลังจากที่เงียบเพื่อตัดสินใจอยู่นาน
"มาสิ .. ฉันได้หยุดสองวัน ไปตกปลากันไหม? "
"เหมือน...ตอนนั้นน่ะเหรอ...ไปซิ่ น่าสนุก" ว่าที่เจ้าบ่าวพูดเสียงเบา ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม "งั้นเตรียมตัวนะ เดี๋ยวไปหา "
หลังจากวางหูแล้ว จุนก็ได้แต่นิ่งอยู่นาน เขาพูดอะไรออกไป นี่มันบ้าชัดๆ พ่อครัว? เพื่อน? ที่ต้องไปหาที่ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ของเพื่อน .. เพื่อนเพียงคนเดียว.. อย่างที่อีกฝ่ายว่า และแน่นอน ก็คิโยโนบุ คือคนที่เขาชอบมากที่สุด ตั้งแต่เริ่มรู้จักความรู้สึกแบบนี้ แถมเขายังชวนอีกฝ่ายไปทำอะไรนะ?...ตกปลา..
" นี่มัน..งี่เง่าชะมัด " เขาหัวเราะให้กับตนเองแต่ก็นึกตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อต้องเดินเข้าไปในห้องเพื่อค้นหาอุปกรณ์ตกปลาที่เก็บเอาไว้
.........................................
เป็นครู่ใหญ่ๆกว่าที่จะมีเสียงเคาะดังขึ้นที่หน้าประตูชายหนุ่มผมสีน้ำตาลถูมือลงกับเนื้อผ้าที่กางเกงเล็กน้อย เขาทำอะไรอยู่อีกสามวันเขากำลังจะแต่งงาน แต่ก็มาหาคนที่ชอบที่สุด มันเป็นแผนการณ์ที่แยบยลเสียเหลือเกิน ที่จะพยายามไม่ให้ว่าที่เจ้าสาวรู้ว่า เจ้าบ่าวที่นอกลู่นอกทางของเธอคนนี้ไปไหน...กับใคร...
จุนเดินมาเปิดประตูทันที และสภาพของว่าที่เจ้าบ่าวในชุดเจ้าบ่าวก็ทำเอาเขาถึงกับต้องมองนิ่ง แน่นอน ว่า แวบหนึ่งเขาเจ็บปวด แต่ก็ต้องปรับอารมณ์อย่างรวดเร็ว
" ไอ้บ้า ใส่ชุดแบบนี้ออกมาได้ไง? เข้ามาเลยๆ " ไม่พูดเปล่ายังฉุดแขนของอาจารย์พละเข้ามาในห้อง แล้วเดินเข้าไปในห้อง หาเสื้อผ้าธรรมดาๆมาให้เปลี่ยน "
รู้แล้วโว้ยว่ากำลังจะแต่งงาน ไม่ต้องประกาศขนาดนั้นหรอก " เขาว่า พลางยื่นเสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ให้อีกฝ่าย
"อ่ะ...นี่ฉันออกทั้งชุดนี่เลยเหรอ... "ได้ยินอีกฝ่ายทัก ถึงได้รู้ตัว ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ให้กับความใจร้อนของตัวเอง เขารีบเสื้อผ้ามาจากเชฟหนุ่มก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ ชุดสูทสีขาวของเจ้าบางถูกถอดแขวนเอาไว้อย่างเรียบร้อย ก่อนที่คิโยโนบุ จะเดินกลับออกมาพร้อม เสื้อยืด กับกางเกงยีนส์ที่ต้องพับขาขึ้นมาพอสมควร "ขอบใจนะ จุน" ชายหนุ่มว่า นึกตื่นเต้นไม่น้อย ที่เข้ามาอยู่ในห้องนี้อีกครั้ง...ต่อหน้า คนๆนี้ เพราะตอนนี้ เขารู้แล้วว่า สิ่งที่เขาต้องการคืออะไร...
" แล้วจะไปแถวไหนล่ะ โรงแรมที่ฮันนีมูน .. อืม บ่อน้ำแร่? " จุนถามขณะที่เดินไปหยิบชาใส่แก้วมาให้อีกฝ่าย
"อืม...ก็น่าจะดี รู้จักที่ไหนบ้างไหม?...ที่ๆเราจะไปได้ทั้งตกปลา ไปดู....โรงแรมด้วย" ก่อนจะหันไปมองหน้าของอีกฝ่าย "เอ่อ...ฉันไม่ได้ อยากจะทำให้นายลำบากใจอะไรนะ... เพียงแค่ ฉันไม่มีเพื่อนที่ไหน"
" ช่างเถอะ ไปกันรึยัง? หาที่ตกปลา คุยกันดีกว่า " จุนว่าก่อนจะถือเบ็ดและอุปกรณ์ที่จำเป็นรวมถึงเสื้อผ้าที่อาจจะต้องใช้เปลี่ยนไว้ในมือ
"อืม...ไปกันเถอะ" ชายหนุ่มยิ้ม ก่อนจะ ลุกขึ้น เดินตามอีกฝ่ายไป ชายหนุ่มผมสีน้ำตาล ทำหน้าที่เป็นฝ่ายขับรถไปโดยที่มีจุนเป็นคนบอกเส้นทาง
...................................
"เห็นว่านาย ลางานแล้ว...เต็มที่เลยนะ วันนั้นน่ะ" คิโยโนบุ พูดพลาง ขับรถลัดเลาะไปตามเส้นทางออกไปนอกเมือง ที่มีแต่ต้นไม้สีเขียวชะอุ่ม สถานที่ที่เขาจะไปเป็น บ่อน้ำพุร้อนที่อยู่ใกล้กับแม่น้ำในเมืองที่อยู่ห่างจากเมืองที่พวกเขาอยู่ออกไปราวชั่วโมงครึ่ง ไม่ไกลมากนักแต่ก็ไกลพอที่จะได้หลบลี้ออกจากความไม่สบายใจทั้งปวง
แม่น้ำเล็กๆ ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านนักในเวลาทำงานแบบนี้ จุนจัดการกับเบ็ดและเหยื่อตกปลาของตนเองก่อนจะยื่นเบ็ดคันหนึ่งให้ว่าที่เจ้าบ่าว ก่อนจะเหวี่ยงเบ็ดอีกคันหนึ่งของตนไปกลางแม่น้ำ สายน้ำไหลเอื่อย กับสายลมเย็น ของฤดูร้อนที่พัดผ่านมา ทำให้รู้สึกเหมือนกับ ย้อนไปสู่ช่วงเวลาของวันวาน
"ยังจำตอนนั้นได้ใช่ไหม" เสียงชายหนุ่มผมสีน้ำตาล เอ่ยถาม
"ตอนไหน? " เสียงทุ้มนั่นถามกลับมา โดยที่ไม่ละสายตาจากสายเบ็ดด้วยซ้ำ
"ตอนที่นายพาฉันออกมาตกปลา...เหมือนวันนี้" เสียงนั้นตอบกลับมา ใบหน้าได้รูปเปื้อนรอยยิ้มเล็กๆ
"แล้วฉันก็ทำปลาดิบให้นายกิน " จุนตอบกลับมาแล้วหันมายิ้มให้ " 12 ปี มันก็นานแล้วนะ "
"มันนานมาก...แต่ฉันก็ยังจำได้...นายเอง...ก็ด้วย" เพราะคำพูดของอีกฝ่าย ทำให้เขารู้ได้โดยไม่ยาก คิโยโนบุยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"ฉัน...ชอบนายนะ จุน...ตั้งแต่แรก... และชอบมากกว่าเดิม ในวันนั้น เพราะนาย...เป็นแบบนี้" อาจารย์หนุ่มพูดขึ้นมา ไม่มีทีท่าว่าเคอะเขิน เขาพูดและรู้สึกมันมาจากใจ
"แต่วันนี้ นายก็ใส่ชุดเจ้าบ่าวมาหาฉัน "
จุนหันกลับไปที่แม่น้ำ ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศอีกครั้งยิ่งได้ยิน อีกฝ่ายพูดแบบนี้ ว่าที่เจ้าบ่าวยิ่งรู้สึกว่า ตัวเองคิดถูกที่ทำแบบนี้ ... และมันก็เจ็บ... มากเหลือเกิน คิโยโนบุ ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขานั่งมองทุ่นเล็กๆที่ลอยน้ำอยู่ไปอย่างเงียบๆ วันนี้ไม่มีปลา หลงขึ้นมาติดเบ็ดซักตัว แต่มันก็ยังให้ความรู้สึกดี เพราะอย่างน้อย เขาก็มากับจุน
"แล้วเรื่อง... ที่พัก จะเอาไง " คิโยโนบุ ถามขึ้นมา พลางช่วยเก็บ เก้าอี้พับ กับอุปกรณ์ตกปลา ใส่ลงท้ายรถ
"ใกล้ๆนี่มีโรงแรม มีบ่อน้ำร้อนส่วนตัว บรรยากาศดี ลองไปไหมล่ะ? " จุนถามความเห็นของอีกฝ่ายพลางกดโทรศัพท์หาเบอร์ของโรงแรมที่ว่า
"อืม ก็ดีนะ...นี่ก็จะมืดแล้ว...
ค้างเลยเป็นไงล่ะ...ลองดู " อยู่ๆ คิโยโนบุ ก็พูดขึ้นมาทำเอา ร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย
"
ค้าง? " จุนทวนคำอีกฝ่ายอย่างงงๆ ก่อนจะกดโทรศัพท์ไปที่โรงแรมเพื่อจองห้องพักสำหรับฮันนีมูน " จะจองเลยไหม? หรือเอาคืนเดียวก่อน? "
"คืนเดียวก่อนก็ได้....ตาราง...อะไรๆ ยังไม่แน่นอน" ชายหนุ่มยิ้ม
...รวมทั้งตัวฉันด้วยหรือเปล่านะ...จุนหยักหน้าเบาๆแล้วจัดการสำรองห้องพักสำหรับคืนนี้ไว้ก่อน และเขาก็บ้าพอที่จะสำรองห้องพักสำหรับฮันนีมูนเสียด้วย
"โอเค เรียบร้อย ห้องพักคู่แบบฮันนีมูน คืนนี้ ลองไปดู "
"อืม...เอาแบบนั้นล่ะ" ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลตอบพลางหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะสตาร์ทรถ "อยู่ใกล้ๆที่นี่ใช่ไหมล่ะ... "
"ใช่ ขับไปตามทางที่บอกก็แล้วกัน"
...........................................
โรงแรมที่ทั้งสองคนมาถึงเป็นโรงแรมแบบญี่ปุ่น ดูแตกต่างจากโรงแรมใหญ่ในตัวเมือง ที่จะเป็นสถานที่จัดงานอยู่มากโข แต่ถึงกระนั้น ความคลาสิคในแบบญี่ปุ่น ก็ถูกสผมผสานด้วยการตกแต่งแบบสมัยใหม่ ที่ทำให้ดูอบอุ่นมากกว่าจะรู้สึกน่าเกรงขามตามแบบฉบับของโรงแรมเก่าแบบญี่ปุ่นทั่วๆไป ทั้งสองคนเข้าพักในห้องพัก ที่มีบ่อน้ำร้อนกลางแจ้งเป็นสัดส่วน พนักงานในชุดกิโมโนสีหวานออกมาต้อนรับพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม ยื่นรองเท้าสลิบเปอร์ให้ก่อนจะแนะนำว่า ให้เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดยูกาตะสบายๆ ก่อนที่อาหารเย็นจะยกเข้าไปเสริฟให้ในห้อง
"สาเก อีกไหม" อาหารอร่อย กับเหล้าดีๆ ทำให้อารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อย ชายหนุ่ม หยิบขวดเหล้าดินเผาขึ้นมา
"เอาสิ" เพราะว่าเขาเองก็ต้องการดื่มให้ลืมไปว่ากำลังเสียใจ เลยตอบกลับไปแบบนั้น และสาเกก็ช่วยได้จริงๆ คิโยโนบุยิ้มน้อย ๆก่อนจะรินสาเก ให้กับอีกฝ่าย
"อาหารก็อร่อย... ขอบใจนะ...ที่มาด้วยกัน" ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนนั้นมองอีกฝ่าย ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นเป็นประกาย สะท้อนกับ แสงจากโคมไฟ สีส้ม ที่ตั้งอยู่ที่มุมห้อง
" ก็นายเป็นเพื่อนคนเดียวของฉันนี่ .. แค่นี้เอง.. " มือแกร่งร้อนๆนั่นขยี้ผมอีกฝ่ายเหมือนตอนที่ยังเป็นเด็กวัยรุ่นอยู่
"เท่านั้นเองเหรอ.. " อีกฝ่ายไม่ได้ ปัดป้อง แต่ถามออกมาเบาๆ ก่อนจะต้องเงียบไปเมื่อมีพนักงาน เข้ามายกถาดอาหารกลับออกไป เหลือไว้เพียงถ้วยสาเกที่อยู่บนโต๊ะกับชายหนุ่มทั้งสองคนที่นั่งกันอยู่คนละด้านของโต๊ะไม้สีเข้ม
"ทั้งที่นายก็ทำแบบนั้น... เราไม่ได้เป็น แค่เพื่อนกันแล้วล่ะ"
แม้จะเงียบไป เมื่อมีคนเข้ามาแต่เมื่อในห้องเหลือกันเพียงสองคน ที่ได้ยินมีเพียงเสียงของจักจั่นดังแว่วมาจากด้านนอก
"ไปแช่น้ำร้อนดีกว่า "จุนชวนอีกฝ่ายก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังบ่อน้ำแร่ส่วนตัวสำหรับคู่ฮันนีมูน
"จะให้อาบด้วยหรือไง... " ชายหนุ่มพูดพลางเดินตามไป บรรยากาศ รอบด้านนั้นดูเข้ากับ ชื่อห้อง เสียเหลือเกิน หนุ่มผมยาวรวบผมตนเองขึ้นแล้วเดินไปชำระร่างกายแทนคำตอบ ตามไปด้วยร่างบางของว่าที่เจ้าบ่าว บ่อน้ำร้อน ถูกปูด้วยหินสีเข้ม ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ใจกลางธรรมชาติ ด้วยมองไปด้านหน้า ก็เป็นวิวเปิดโล่งให้เห็นแม่น้ำที่ไหลเอื่อย ขนานไปกับแนวสันเขาสูง สายลมฤดูร้อนพัดผ่านมาหอบเอาเสียงจักจั่นแว่วมาให้ได้ยิน ตวบคู่ไปกับเสียงน้ำที่ไหลลงมาจากท่อน้ำร้อนที่แต่งด้วยกระบอกไม้ไผ่
"เข้าใจเลือก จริงๆ เลย... " ว่าที่เจ้าบ่าวหัวเราะออกมาเบาๆ ท่าทางถูกใจ ไม่น้อยกับบ่อน้ำร้อน มือเรียวขยับผ้าขนหนูเข้ากับเอว ก่อนจะเดินลงไปแช่ในอ่าง บนแผ่นอกบางนั้นยังมีร่องรอยของอีกฝ่ายอยู่ เช่นเดียวกับเชฟหนุ่มที่ยังมี รอยกัดฝังอยู่บนบริเวณกระดูกไหปลาร้า
"น้ำร้อนดีนะ... " ด้วยไม่รู้จะพูดอะไรในสถานการณ์ น่ากระอักกระอ่วนเช่นนี้ คิโยโนบุ ถึงได้พูดอะไร ที่ดู... เหมือนบทสนทนา ของชายสูงวัยออกไปอย่างนั้น
" พูดเหมือนคนแก่เลย พวกเราเพิ่งจะ 30 เองไม่ใช่รึไง? "จุนหลับตาลงพลางใช้ผ้าขนหนูเปียกน้ำร้อนๆปิดหน้าไว้ทั้งผืน
"อืม... พวกเราเพิ่งจะ 30 ... หนุ่มเกินกว่าจะหยุดอะไรเอาไว้... " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลพูดขึ้นมา อีกฝ่ายเอาผ้าขนหนูปิดตาอยู่ คงไม่เห็นหรอกว่าสีหน้าของเขาในตอนนี้เป็นอย่างไร
“.......................” เสียงลมหายใจถูกสูดเข้าไปลึก
"จุน... " เสียงน้ำดังขึ้นเบาๆ ในขณะที่ คลื่นของน้ำ กระทบกายของชายหนุ่มร่างสูง "
ฉันรู้ว่ามันอาจจะฟังดูบ้า... ที่มาพูดแบบนี้ ในสถานที่แบบนี้ แต่ฉัน คงจะไม่โกหกตัวเอง เหมือนที่โกหกใครๆ... ฉันกลับไปคิดดูแล้ว... และฉันได้พูดไปแล้ว...ฉันรักนาย"
"นาย..เคยพูดแล้ว " จุนตอบกลับมาทั้งๆที่ยังเอาผ้าขนหนูเปียกๆปิดหน้าตนเอง ราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา "กลับห้องเถอะ" เขาว่าก่อนจะเอาผ้าขนหนูผืนนั้นออกแล้วลุกจากบ่อน้ำขึ้นไปสวมยูคาตะแล้วเดินกลับเข้าห้อง
".............................." เหมือนหัวใจจะจมลงไปในน้ำ ทำไมอีกฝ่ายถึงพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนั้น เสียงถอนหายใจดังขึ้น เบาๆก่อนที่จะลุกขึ้นจากน้ำบ้าง
เมื่อชายหนุ่มร่างบางเดินกลับเข้ามาเห็น เจยืนนิ่งอยู่ตรงกลางห้องในส่วนรับแขกมองเลยเข้าไปก็เห็นบานประตูที่เปิดเเลื่อนออก ฝูกนอนสองที่ถูกจัดวางเอาในความมืดสลัว ส่วตัวของเจเองก็มองเข้าไปในห้องนอนที่มิดสลัวนั้น สายตานิ่งสงบตรงกันข้ามกับในหัวใจ มือข้างหนึ่งใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมอยู่ก่อนจะเสยให้มันไปอยู่ด้านหลัง หนุ่มผมยาวถอนหายใจเบาๆกับคำพูดที่อีกฝ่ายบอกอีกครั้ง
...ฉันรักนาย...คิโยโนบุที่ยืนอยู่ด้านหลังพิจารณาภาพของแผ่นหลังที่ดูหนักอึ้งนั้นของเจ มันดูหนัก...เหมือนกับกำลังแบกอะไรเอาไว้ไม่ต่างจากความรู้สึกของเขาในตอนนี้
"ความจริง....วันนี้...ฉันตั้งใจ ที่จะชวนนายมา” .........................................to be con