จบแล้ววววววววววววววววววว
ก่อนอื่นต้องแอบบอกเลยว่าไปทำใจก่อนมาอ่านตอนจบค่ะ เป็นนิยายเรื่องแรกที่เราอ่านแล้วรู้สึกไม่อยากให้จบลงเลย
ถึงจะไม่ได้อ่านตั้งแต่เริ่มลงครั้งแรก แต่ก็รักเรื่องนี้ไปแบบถอนตัวไม่ขึ้นแล้วค่ะ
จุดเริ่มต้นอ่านนิยายเรื่องนี้ สาเหตุมาจาก เห็นลิงค์ในเฟสของเพื่อนเลยตามเข้าไป แล้วลองอ่านดู ตอนแรกที่เราได้อ่านเป็นตอนที่ภูมิไปส่งหม่อนกลับบ้านแล้วกลับมาที่นัดแต่ไม่เจอพีมเลยตามไปที่บ้านพีมที่นอนซมเพราะตากฝนน่ะค่ะ
คือ ฉากทั้งสองคนในห้องนอนมันตราตรึงเรามากค่ะ ทั้งๆที่ไม่ได้อ่านแต่แรก แต่พอแค่ได้อ่านตอนนั้นก็รู้เลยว่า ภูมิรักพีมมาก สองคนนี้รักจริงๆ เป็นแค่ตอนสั้นๆที่ทำให้เราเข้าถึงความรู้สึกตัวละครได้ คือ ณ ตอนนั้น เราบอกตัวเองเลยค่ะว่าWe are เป็นนิยายที่เราไม่ควรพลาดจริงๆ แล้วเราก็คิดไม่ผิด
เราอ่านนิยายมาก็ไม่ใช่น้อย แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เรารักมากที่สุด รู้สึกผูกพันธ์ด้วยมากที่สุด
ไม่เคยมีนิยายเรื่องไหนที่ทำให้เราไม่กล้าอ่านฉากดราม่า เพราะ ตามปกติแล้วเราชอบเรื่องดราม่ามากๆ แต่พอมาเป็นเรื่องนี้ เราทำใจอ่านไม่ได้ไปหลายวันเลยค่ะ เสียน้ำตาไปเป็นลิตร
ไม่เคยมีนิยายเรื่องไหน ที่คนเขียนมาประกาศบอกว่าใกล้จบแล้ว ถึงโค้งสุดท้ายแล้ว แล้วทำให้เราใจหาย ภาวนาให้มันเรื่องมันยืดต่อไปแบบไม่สิ้นสุดอย่างนิยายเรื่องนี้ค่ะ
แล้วก็ไม่มีนิยายเรื่องไหนที่เราคอยตามเช็คอยู่ทุกวันว่าอัพหรือยัง แล้วรีบเข้ามาอ่านทันทีที่อัพเหมือนนิยายเรื่องนี้(ขอยกเว้นช่วงวุ่นๆมาตามอัพเดทไม่ไหวนะคะ ฮ่าๆๆ)
ไม่มีนิยายเรื่องไหนที่ทำให้เรามีความสุขได้มากเท่านี้มาก่อน
เรื่องนี้มีอิทธิพลกับเรามากค่ะ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเนาะ
เป็นนิยายที่ทำให้เราทั้งยิ้ม หัวเราะลั่นมากที่สุด ตอนฮานี่ก็ไม่บันยะบันยัง ขำแบบไม่ไหวอ่ะค่ะ เคยเกือบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ในรถไฟฟ้าใต้ดินมาแล้ว เอิ๊กๆ ฮาก็ว่าหนักแล้ว บทจะดราม่าก็ทรมานใจดีเหลือเกิน ครบรสทุกอารมณ์จริงๆค่ะ
เราเอง(และคิดว่านักอ่านอีกหลายท่าย)ก็รู้สึกผูกพันธ์กับเรื่องนี้ ผูกพันธ์กับตัวละครทุกๆตัวเหมือนพี่ตาลค่ะ
เป็นเรื่องที่มีตัวละครเยอะนะคะ แต่ทุกคนมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง เราจำทุกคนได้ จำนิสัยได้ แทบจะไม่เคยคิดเลยว่าพวกเขาเป็นเพียงแค่ตัวละครที่สมมติขึ้นมา ทุกอย่างมันเหมือนจริง เหมือนมีชีวิตจริงๆ เหมือนเรากำลังอ่านเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตจริงมากกว่าจะเรียกว่านิยายเลยก็ว่าได้ค่ะ
ส่วนตัวถามว่าเศร้ามั้ยที่เรื่องนี้จบลง เศร้าค่ะ รู้สึกเหงาเลยนะ ใจหายด้วย เหมือนบางสิ่งบางอย่างที่อยู่กับเรามานาน เหมือนสิ่งสำคัญบางอย่างมันขาดหายไปน่ะค่ะ แต่เราก็เข้าใจ ไม่มีงานเลี้ยงใดไม่เลิกลา มีเริ่มก็ต้องมีจบ เพียงแต่ทุกอย่างจะอยู่กับเรา ในความทรงจำเราไปอย่างนี้เรื่อยไปค่ะ ถึงเรื่องราวนี้จะจบลง แต่เราก็คิดว่าเรื่องราวของพวกเขายังดำเนินต่อไปค่ะ ไว้เราจะจิ้นเองต่อ ก๊ากกกกกกก
สุดท้ายเราขอบคุณพี่ตาลมากๆเลยค่ะ ที่แต่งเรื่องราวดีๆเรื่องนี้ขึ้นมา ทำให้เรามีความสุขกับการอ่านได้มากถึงขนาดนี้ จะติดตามนิยายพี่ตาลไปเรื่อยๆเลยค่ะ
รอรวมเล่มอยู่นะคะ แพงเท่าไหร่ก็ไม่หวั่นค่ะ ขอแบบจัดเต็มเลย จะเก็บไว้เป็นสมบัติล้ำค่า
ภูมิ พีม หมอเชน(ที่รักของเค้า><) พี่โอ๊ต(พี่ชายแย่งซีนสุดเลิฟ) ชายเบียร์ ปันปัน ฟ่าง แทน มิค คิว น้องเต้ย(เด็กดื้อ) น้องแมท คลื่น(พ่อคนดี) แก๊งเจ๊กรีนกะเทยสร้างสรรค์ องุ่น น้องโตเกียว หมดยังหว่า พอและ ขอบคุณตัวละครทุกๆคน อยากบอกว่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี แต่รักมากจริงๆ ทุกคนจะอยู่ในใจเราไปตลอดเลย
สุดท้ายจริงๆ รักพี่ตาล รักนิยายเรื่องWe are...คือเรารักกัน รักตัวละครทุกคน รักที่สุดเลยค่ะ
เราคิดว่าชื่อเรื่อง We are...คือเรารักกัน "We"หรือ"เรา" ไม่ได้หมายถึงแค่ตัวละคร แต่มันรวมถึงนักอ่าน นักแต่ง ทุกคนรวมเป็น"เรา"ค่ะ เราเชื่อแบบนี้นะ
มันมีหลายอย่างที่อยากจะพูดมาก แต่อธิบายออกมาไม่ถูกค่ะ แต่ความรู้สึกมันล้นเอ่อจริงๆ
We are...คือเรารักกัน We are...together ค่ะ
ปล.ขอตอนพิเศษหน่อยสิคะ อิอิ ถึงเรื่องจะจบแล้ว แต่ตอนพิเศษมาได้เรื่อยๆนะคะ เอิ๊กๆ
หัวข้อ: We are...คือ เรารักกัน ตอนพิเศษ ด้วยความคิดถึง100%... 16/12/13 [P.314] (อ่าน 3596522 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก