กรัณย์กรส่งกานต์รวีที่หน้าประตูบ้านและขอตัวไปทำงานต่อ
“เป็นไงบ้างคะ คุณวี.. ชนะคดีหรือเปล่าคะ”
แม่บ้านอุ้มโมจิวิ่งหน้าตื่นออกมารับกานต์รวี เธอรู้สึกกังวลและเป็นห่วงเรื่องการฟ้องร้องคดี กลัวว่าหนูน้อยโมจิที่แสนจะน่ารักน่าชังต้องไปอยู่กับครอบครัวน้าสาวไฮโซ
กานต์รวีรีบรับร่างเล็กมาสวมกอดแนบอก
“ชนะครับ หนูได้อยู่กับอาวีแล้วนะ โมจิ.. ไม่มีใครมาพรากเราจากกันได้อีกต่อไปแล้ว..”
“เย้~~ ดีใจที่สุดเลย แบบนี้ต้องเลี้ยงฉลองแล้วนะคะ คุณวี..”
กานต์รวีพยักหน้ารับ ใบหน้าแย้มยิ้มมีความสุขอย่างที่สุด
“เย็นนี้เลยนะคะ คุณวี คืนนี้หนูขอโชว์ฝีมือทำอาหารเองค่ะ..”
“ได้ซี.. แต่ว่า.. เดี๋ยวขอโทรคุยกับคุณเตชิตก่อนว่าว่างรึเปล่า ผมอยากให้เจ้านายมาเลี้ยงฉลองกับเราด้วย..”
“ได้ค่ะ โทรตอนนี้เลยมั้ยคะ..”
“ยังหรอก เจ้านายเพิ่งกลับมา งานยังยุ่งอยู่ ไว้ตอนบ่ายค่อยโทร”
“ได้ค่ะ เข้าไปในบ้านเถอะค่ะ คุณวี.. อ้อคั้นน้ำส้มไว้ เรามาดื่มฉลองกัน 3 คนก่อนนะคะ”
กานต์รวีเดินตามอ้อเข้าไปในบ้าน เสียงใสกระซิบกับเจ้าตัวเล็ก
“ในที่สุดเราก็ได้อยู่ด้วยกัน โมจิเป็นลูกพ่อดลกับแม่ดาว แล้วโมจิก็เป็นลูกของอาวีด้วย รู้มั้ยคร้าบ..”
“คุณวีขา.. โทรหาเจ้านายรึยังคะ เดี๋ยวทำกับข้าวไม่ทันหรอก ไหนต้องไปซื้อของอีก”
“พยายามโทรอยู่ เจ้านายปิดมือถือ อาจติดประชุมอยู่”
“โทรมือถือไม่ติดก็โทรเข้าสายตรงในห้องทำงานซีคะ คุณวี..”
“ผมไม่อยากโทรเข้าบริษัทโดยไม่จำเป็น ผมเกรงใจเลขาท่าน”
“จะต้องไปเกรงจงเกรงใจอะไรกันคะ โทรเถอะค่ะ จะได้รู้ว่าเจ้านายว่างจะมารึเปล่า..”
กานต์รวีไม่ค่อยชอบโทรเข้าบริษัท ไม่ว่าจะสายตรงหรือเบอร์กลาง ที่ผ่านมาส่วนใหญ่จะติดต่อพูดคุยกับเตชิตทางมือถือ เคยโทรเข้าสองครั้งและถูกเลขาหน้าห้องพูดจากีดกันอย่างน่าเกลียด ทำเหมือนเขาจะมาขายสมาชิกบัตรเครดิตหรือขายประกัน สรุปแล้วถ้าผ่านหน้าห้องอย่าหวังว่าจะได้คุยด้วย ต้องฝากเรื่องอย่างเดียว
แต่วันนี้เป็นวันดีสำหรับกานต์รวี เขาอยากขอบคุณคุณเตชิตที่ให้ความช่วยเหลือเขากับโมจิมาตลอด จึงตัดสินใจยอมผ่านด่านเลขาอีกครั้ง ถ้าวันนี้พูดจากันท่าอีก เขาจะตอกกลับในฐานะที่เคยเป็นเลขาของเจ้านายเตชิตมาก่อน
กำลังจะกดเบอร์.. โทรศัพท์ก็มีเสียงเรียกเข้า กานต์รวีเห็นเบอร์โชว์หน้าจอก็รีบรับสาย
“สวัสดีครับคุณกร.. ผมกำลังจะโทรไปหาพอดี”
“จะโทรหาผมธุระอะไร คุณวี.. ” ปลายสายย้อนถามกลับน้ำเสียงตื่น
“ผมอยากชวนคุณกรมาทานอาหารที่บ้านเย็นนี้ครับ”
“โอกาสอะไรเหรอ..”
“เอ่อ.. ผมอยากเลี้ยงขอบคุณเรื่องคดีของโมจิ ถือเป็นการเลี้ยงฉลองด้วยครับ แต่ผมขอโทรหาคุณทาโร่ก่อน ถ้าเขาว่างผมก็อยากเลี้ยงวันนี้เลย”
ปลายสายนิ่งไปอึดใจ
“เอ่อ.. เจ้าทาโร่มันคงไม่ว่างหรอก..”
“ทำไมครับ คุณได้คุยกันแล้วเหรอ.. คุณทาโร่งานยุ่งมากใช่มั้ยครับ”
“เปล่า.. ไม่ใช่เรื่องงาน ตอนนี้เขาอยู่ที่โรงพยาบาล”
“โรงพยาบาล?.. อ๋อ!!.. ไปเยี่ยมน้องสาวใช่มั้ยครับ คุณทาโร่คงยังยุ่งเรื่องน้องอยู่ ถ้างั้นรอให้สะดวกก่อนค่อยเลี้ยงก็ได้ครับ ..”
“ไม่ใช่!!.. เขาไม่ได้ไปเยี่ยมน้อง ฟังผมนะ คุณวี..
เตชิตถูกคนร้ายลอบยิงตอนกลับจากศาลเข้าบริษัทเมื่อเช้า ตอนนี้อยู่ห้องไอซียู ....” ร่างเพรียวแทบล้มทั้งยืนกับข่าวร้ายที่ได้รับแจ้งจากกรัณย์กร ใบหน้าซีดเผือดจนแม่บ้านตกใจ
“เป็นอะไรคะ คุณวี..”
กานต์รวีรู้สึกตัวกล่าวด้วยน้ำเสียงเครือ
“วันนี้ไม่สะดวกแล้ว~~ ผมมีธุระด่วนต้องไปโรงพยาบาล~~ อ้ออยู่เลี้ยงน้องให้ผมก่อนนะ~~ ”
“ได้ค่ะ..”
แม่บ้านไม่กล้าซัก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนเจ็บที่โรงพยาบาลต้องเป็นคนที่คุณวีรักแน่ ไม่งั้นคงไม่ตกใจหน้าซีดแบบนี้
... เฮ้อ! วันนี้อุตส่าห์เป็นวันดีแล้ว ไม่น่ามีเรื่องร้ายเกิดขึ้นมาให้คุณวีเสียใจเลย...
TBC >>>
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
