หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[aeecd]

อร๊ายยยยยยส์  เด็กเจ้าเล่ห์
 

[a_tapha]

คึคึ สองรอบ เด็กหนุ่มๆ ก็แรงดีงี้แหละน้า   

[nunamicky]

ตอนนี้จัดเต็มมาเลย
 

[watwong]

น่ารักอ่าาาาา ไผ่อย่ากลัวเลยนะ ยอมรับเหอะ  นายหนะ รักน้องเข้าแล้วละ

[mimirin]

2-0
น้องริวปากตรงกะใจได้โล่  พูดอย่างนี้ไม่ใช่พี่ไผ่คนเดียว  ป้าๆที่แอบดูอยู่ข้างเตียงก็เขินเหมือนกันฮิ

[imsingularfc]

เหวยๆๆๆๆ
ได้ใจใหญ่เลยนะน้องริววว อร่อยไหมพี่ไผ่อ่ะ ท่าทางจะหวงใช่เล่น

[Pumpkin]

พวกเขาหวาน.....พวกเขาสวีต.....พวกเขาวี้ดวิ้วกัน!! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ไอ้น้องริวน่ารักโฮก! อ้อนพี่ไผ่ พี่สาวคนนี้อยากจะมีเด็กน้อยมาอ้อน มาเคลียคลอแบบนี้บ้าง    อ้า..แต่มันคงเป็นแค่ฝันไป

[katarena]

  อ่านตอนนี้แล้วก็อดน้ำตาซึมไม่ได้
กว่าจะมาถึงวันนี้ั คุณอลันต้องใช้ความพยายาม ทุ่มเทแรงกายแรงใจ
ต้อนหน้าต้อนหลังจนหนูริว ยอมอดทนอดกลั้น เรียนรู้ และรอคอย
ในที่สุด วันนี้หนูริวก็ได้ลงเอยกับพี่ไผ่ TvT
ว่าแต่..
แล้วคุณผู้จัดการที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลกอย่างคุณอลัน
จะมีคู่แหววกับเค้าไหมคะ?
ใช่คุณมาเฟียคนนั้นไหมเอ่ย?
(ยังไม่เลิก สุมไฟใส่ควัน.. ^///^ แบบว่า.. เค้ากรี๊ดคุณอลันที่แสนดีนี่นา คิกๆ)
  แดนส์รอตอนหน้าค่ะ  

[darajoy]

ขอให้น้องริวพี่ไผ่เขาหวานกันอย่างนี้นานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

อย่าให้มีอุปสรรคอะไรเลย

[Narcissus]

อืม...ทำไมพี่ไผ่ยังเจ็บอยู่อีกอ่ะ เพราะนานๆทำที หรือของอิหนูริวมันหญ่ายยยยกันน้า~ เอิ้กๆๆ  

แอบสงสารหนูริว นานนๆนานๆๆๆๆจะได้กินพี่ไผ่ซักที (สองเดือนเอง!)
  ก็ป้าเค้าหวงพี่ไผ่อ่ะนะ อิหนูริวเลยได้กินพี่ไผ่แบบอดๆอยากๆ หนูริวคงต้องทำใจเน้อ (กระซิบเบาๆคงไม่มีใครได้ยินเนอะ! คริๆ)

[NmornS]

เขิน >///< หวานนนนแบบนี้หน่อย
หัวใจกระชุ่มกระชวย ดูอบอุ่นจริงๆ

ริวอ้อนได้อีก ! พี่ไผ่ก็ยอมน้องมันเถอะ
อดทนได้ตั้ง 2 เดือนอึดมากคงเก็บกดแหละ

พี่ไผ่อย่าคิดไรมากเลยน้า แค่มีริวอยู่ข้างๆ อะไรๆเดี๋ยวก็ดีเอง ^^

[โน๊อา]

เฮ้อ ลุ้นแทบแย่ บวกค่ะบวก

[samsoon@doll]

เอาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[sang som]

5555+ริวหื่นโครตอ่ะ แต่ก็อดทนมาตั้งสองเดือนแน่ะน่าจะซักสาม-สี่รอบนะ อิอิ

[Whatever it is]

เหอะๆ ริวหวานปนหื่น 

มะไหร่พี่ไผ่จะเลิกคิดมากน้าาาาาาาาาาา

[mahmeow]

เดี๋ยวนี้หนูริวมีต่อรอง...55+...
อีกหน่อยถ้าอ้อนเก่งกว่านี้.พี่ไผ่ต้องแย่แน่ๆเลยคะ
แต่ชอบตอนที่ริวดูแลพี่ไผ่นะคะ...น่ารักอะ..^ ^
ตอนที่แล้วตลกคุณไวย์มากเลย...เจอริวโหมดโหดเข้าไป...55+...
ถ้าไม่ได้พี่ดลต้องแย่แน่ๆเลยคะ....พี่ดลน่ารักอะคะ...

[SuSaya]

อืม...ทำไมพี่ไผ่ยังเจ็บอยู่อีกอ่ะ เพราะนานๆทำที หรือของอิหนูริวมันหญ่ายยยยกันน้า~ เอิ้กๆๆ  

แอบสงสารหนูริว นานนๆนานๆๆๆๆจะได้กินพี่ไผ่ซักที (สองเดือนเอง!)
  ก็ป้าเค้าหวงพี่ไผ่อ่ะนะ อิหนูริวเลยได้กินพี่ไผ่แบบอดๆอยากๆ หนูริวคงต้องทำใจเน้อ (กระซิบเบาๆคงไม่มีใครได้ยินเนอะ! คริๆ)

 
 

[MaeMoo]

กลัวใจพี่ไผ่จริงๆ

แต่ก็นะ เจ้าริวสามารถจัดการได้อยู่แล้วล่ะนะ

  แล้วพี่ไผ่จะทำงานไหวมั้ยเนี่ย

[TITAN]

สุดยอดเลยค่ะ มีเป็นเล่มเมื่อไหร่ จะสอยมาทันทีเลย 

[A-J.seiya*]

มารอหนูริว กับ พี่ไผ่
^^
 

[Kfc_Pizza]

 

[Noi]

เข้ามารอตอนต่อไปจ้า

[SuSaya]

นั่งรอ...นอนรอ

[DarKLasT]

นั่งรอ...นอนรอ

นอนรอด้วยคน

[spring]

ตอนที่ 102



หลังจากได้คุยกับพสุจนเข้าใจทำให้ริวรู้สึกสบายใจขึ้นและรู้ดีว่าเมื่อวานเขาทำตัวเกเรมากแค่ไหน  แม้พสุจะไม่เตือนแต่เด็กหนุ่มก็รู้ดีว่าควรทำอย่างไร 

ไวยากรณ์มาถึงห้องซ้อมช้ากว่าทุกคนเนื่องจากต้องไปเดินแบบก่อน  พอมาถึงก็รีบซ้อมให้ทันเพื่อนๆ  จึงยังไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับใคร  จนกระทั่งซ้อมเสร็จริวก็รีบเข้าไปหา


“พี่ไวย์...ขอโทษนะครับ  เมื่อวานนี้ริวพูดไม่ดีกับพี่” ไวยากรณ์ทำหน้างงๆ ในตอนแรก  ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ

“เออ...ช่างเหอะ  พี่ก็พูดแรงเหมือนกัน...แต่ทีหลังถ้ามีเรื่องไม่สบายใจก็บอกพี่ได้นะ  เผื่อพี่จะช่วยได้” ไวยากรณ์ตบไหล่ริวเบาๆ  แล้วทำเสียงเรียบ  หน้าขรึมเหมือนที่เคยเห็นตะวันทำ 


ริวกะพริบตาปริบๆ  เพราะคิดไม่ถึงว่าไวยากรณ์จะตอบกลับมาแบบนี้  พสุเกือบหลุดหัวเราะกับสีหน้าท่าทางของไวยากรณ์ขณะที่ตะวันส่ายหน้าอย่างระอา 


“เอาตัวให้รอดเฮอะ...ได้ข่าวว่าโทรไปเขาก็ไม่รับสาย” ธีรดลอดหมั่นไส้ไม่ได้จึงแซวทะลุกลางปล้องขึ้นมา  ไวยากรณ์เลิกเก๊กขรึมหันไปทำตาขุ่นใส่ธีรดลทันที

“ไม่ต้องมาทำเสียงเยาะเย้ย  ตอนนั้นที่รักเขาทำงานอยู่หรอก”  ไวยากรณ์แก้ตัวด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก

“อ๋อเหรอ” ธีรดลลากเสียงยาวยั่วโทสะ  แถมยังทำเหมือนเห็นอกเห็นใจจนไวยากรณ์ฉุนกึกขึ้นมาอีก

“เออดิ๊!  อิจฉาอะดิ  เห็นคนเขามีแฟน  ตัวเองแห้งเหี่ยวหัวโต  หาแฟนไม่ได้อ่ะ”

“แม๊!  ก็พี่ไม่ถนัดตู่ใครเขามาเป็นแฟนทั้งที่เจ้าตัวเขายังไม่รับรักนี่นา  ใคร๊จะไปหาแฟนเก่งอย่างไวย์ได้ล่ะ”

“พี่ดล!” ไวยากรณ์เสียงขุ่น  หน้าเง้างอด้วยความโมโหที่ธีรดลพูดจี้ใจดำ

“พอๆ เลย! ไวย์มีงานไม่ใช่เหรอ  ยังไม่รีบไปอีก” ตะวันปรามศึกน้ำลายประจำวันแล้วเก็บโน้ตเพลงลงกล่อง

“พี่ตะวันดูพี่ดลดิ” ไวยากรณ์หันมาฟ้องหาพวก  ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่เคยได้

“ไปทำงาน...ดลก็กลับได้แล้ว  ไหนว่าจะไปซื้อเสื้อ” ตะวันปรามซ้ำ  แล้วหันมาเตือนแกมดุธีรดลอีกคน

“เออจริง  งั้นไปแระ  เจอกันพรุ่งนี้ที่โน่นละกัน” ธีรดลทำตาโตอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้  รีบเก็บกีต้าร์ลงกล่อง

“สวัสดีครับ” ริวไหว้ตะวันที่กำลังลากไวยากรณ์ไปออฟฟิศ  ส่วนธีรดลนั้นเดินแกมวิ่งแยกไปต่างหากแล้ว

“ยิ้มอะไรครับ” ริวหันกลับมาเห็นพสุกำลังมองเขายิ้มๆ อยู่พอดี  พอเด็กหนุ่มทักพสุก็หยุดยิ้มแล้วทำหน้าเก้อๆ เหมือนตกใจที่ริวหันมาเจอ

“เอ่อ...”

“ยิ้มอารายค้าบ” ริวทำเสียงอ้อนแล้วปราดเข้าไปกอดเอวพสุไว้  ชายหนุ่มทำหน้าตกใจ  เหลียวไปมองประตูอย่างระแวง

“อย่ากอดริว...เดี๋ยวมีใครมาเห็นเข้า”

“ใครจะเห็นละครับ  เขากลับกันหมดแล้ว”

“เผื่อใครลืมของแล้วย้อนกลับมาล่ะ   ไหนสัญญากับพี่แล้วไงว่าจะไม่กอดพร่ำเพรื่อ”

“คร้าบ...” ริวปล่อยแล้วเดินลิ่วๆ ไปที่ประตูทำให้พสุใจเสีย  คิดว่าเด็กหนุ่มน้อยใจ  จึงรีบเดินตามไป  แต่ริวกลับไปหยุดที่หน้าประตูชั่วครู่  แล้วหันกลับมาคว้าตัวพสุเข้าไปกอดอย่างรวดเร็ว

“ริว! อย่าทำรุ่มร่าม”

“ริวล็อคประตูแล้ว  อย่างนี้ก็ถือว่าเราอยู่กันตามลำพังแล้วถูกมั๊ยครับ”

“อย่ามาเจ้าเล่ห์”  พสุเอ็ดแล้วหน้าแดง  เมื่อเด็กหนุ่มหอมเขาดื้อๆ  ปลายจมูกโด่งกดหนักๆ บนแก้มทั้งสองข้างแล้วคลอเคลียอยู่ที่ข้างใบหู

“ริว...อืม...พี่...อืม...” คำพูดถูกกลืนหายไปในลำคอของริว  เด็กหนุ่มประกบปากตามติด  แล้วดันร่างพสุจนแผ่นหลังติดอยู่กับผนังกระจก  แม้จะไม่เต็มใจในตอนแรก  แต่เมื่อถูกริวสัมผัสพสุก็เผลอไผลไปกับเด็กหนุ่มอย่างง่ายดาย  ปลายลิ้นที่กอดเกี่ยวสอดรับอย่างลืมตัว  ทำให้ความปรารถนาของริวทวีขึ้นอย่างรวดเร็ว  ความคิดที่เพียงอยากกอดจูบกลายเป็นความต้องการที่ไม่อาจอดกลั้น  ท่อนขาแข็งแรงแทรกเข้าไประหว่างขาของพสุ  สะโพกแข็งบดเบียดกับสะโพกของพสุแรงจนสัมผัสได้ถึงไอร้อนที่เสียดสีกัน

ชายหนุ่มพยายามจะดันไหล่ริวออก  แต่เด็กหนุ่มไม่ยอมถอย  มิหนำซ้ำยังสอดมือข้างหนึ่งเข้าไปในเสื้อของพสุ  แล้วลูบจากหน้าท้องขึ้นไปบีบคลึงยอดอกเบาๆ  ขณะที่มืออีกข้างก็กอดเกี่ยวเอวของพสุไว้แน่นจนผละไปไหนไม่ได้


“ริว...ริว...พอแล้ว  นี่ห้องซ้อมนะ...” พสุปรามหอบๆ  พร้อมกับดันใบหน้าริวออก

“...ขอโทษครับ”  ริวกระซิบขอโทษเสียงพร่า  เด็กหนุ่มซุกหน้ากับไหล่พสุ  อ้อมแขนที่โอบรอบตัวของชายหนุ่มยังรัดแน่น  ริวสูดหายใจลึก  ตัวสั่นด้วยพยายามข่มกลั้นความปรารถนาเอาไว้  พสุยืนนิ่งเพื่อไม่ให้เป็นการไปกระตุ้นเด็กหนุ่มซ้ำอีก จนกระทั่งริวถอนใจยาว  อาการตัวสั่นหายไปแล้วแต่ใบหน้ายังแดงระเรื่อ  ดวงตาฉ่ำเยิ้มด้วยความต้องการ

“ขอจูบอีกทีนะครับ”

“อย่าเลย  เดี๋ยวก็หยุดไม่ได้หรอก

“ริวหยุดได้  นะครับ...นะ”


พสุเหลือบมองสีหน้าอ้อนวอนของเด็กหนุ่มแล้วก็ใจอ่อนอีกตามเคย 


“แค่จูบนะ  ห้าม...อือ...” พสุถูกเบียดติดผนังกระจกอีกครั้งเมื่อริวแนบประกบปากลงมา  ลิ้นของริวพุ่งเข้ามาเกี่ยวรัดลิ้นของเขาอย่างกระหาย  เด็กหนุ่มดูดปลายลิ้นของพสุแรงจนชายหนุ่มตัวสั่น  ความรู้สึกเสียวแปลบปลาบในช่องท้องก่อตัวขึ้นอีกครั้ง  จนพสุต้องเป็นฝ่ายดันปลายคางริวออกเมื่อสัมผัสได้ว่าลมหายใจของเด็กหนุ่มเริ่มร้อนจัด

“....” พสุขืนมือที่ดันปลายคางบุ๋มไว้  แม้ตัวเขาเองยังหอบหายใจอยู่ก็ตาม

“แก้มของพี่แดง...ปากพี่ก็แดง...หวานด้วย...ริวจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว...”

“พอแล้ว...เลิกพูดเถอะ...กลับกันได้แล้ว”

“ครับ” ริวรับคำเบาๆ  แต่ดวงตายังอ้อยอิ่งอยู่บนใบหน้าของพสุจนชายหนุ่มต้องเป็นฝ่ายดันตัวริวออก  แล้วรีบไปเก็บของใส่กระเป๋าเดินนำออกไปที่รถ  ริวเดินแกมวิ่งตามมาติดๆ  เด็กหนุ่มจ้องมองแก้มแดง  ปากแดงๆ ของพสุอย่างหลงใหล  จนพสุต้องหันไปดุ

“เอากุญแจรถมา  พี่ขับเอง”

“ไม่ต้องครับ  ริวจะขับให้พี่นั่ง”

“จะขับรถก็ต้องมีสมาธิสิ  มองถนนไม่ใช่มองหน้าพี่”

“คร้าบ” ริวรับคำล้อๆ แล้วหันไปตั้งสมาธิกับการขับรถ  ทำให้พสุลอบถอนใจอย่างโล่งอก  ที่ไม่ต้องถูกจ้องจนเหมือนจะกลืนกินอย่างเดิมอีก


ทันทีที่กลับถึงบ้าน  เด็กหนุ่มจะลากแขนพสุเข้าห้องแต่ชายหนุ่มทำตาดุเข้าใส่ริวถึงได้หยุด  พสุเลือกจะซ้อมเพลงในห้องนั่งเล่นเพราะเห็นแล้วว่าหากเข้าห้องนอนคงไม่พ้นโดนริวลากขึ้นเตียงอย่างแน่นอน

ริวตามมายืนจ้องมองชายหนุ่มด้วยสายตาอ่อนเชื่อม  เว้าวอน  พสุแกล้งทำเป็นไม่เห็น   แต่เขาก็ไม่มีสมาธิเล่นเปียโนเพราะสายตาของริวเหมือนไฟที่คอยแผดเผาจนเขาร้อนรนไปหมด

พสุเงยขึ้นสบตาเมื่อเด็กหนุ่มโน้มตัวลงท้าวศอกบนเปียโน  แล้ววางคางลงบนท่อนแขนข้างหนึ่ง  มืออีกข้างลูบแก้มพสุเล่นหน้าตาเฉย


“ริว...อย่าสิ  เดี๋ยวพี่แมวมาเห็นเข้า” พสุทำสียงเข้มแล้วเหลียวมองประตูห้องครัวอย่างระแวง  ขณะที่ริวไล้หลังมือลงมาที่ปลายคางของชายหนุ่ม  แล้วพลิกมือเปลี่ยนมาลูบไล้ลำคอพสุด้วยปลายนิ้ว 

“พี่ก็ไม่มีสมาธิซ้อมสักหน่อย  จะทนเล่นอยู่ทำไมละครับ”

“ก็เพราะใครล่ะ  มายืนจ้องอยู่แบบนี้ใครจะไปมีสมาธิเล่น”  พสุทำเสียงดุขู่แล้วปัดมือที่ลูบคอเขาออก  แต่ริวกลับยิ้มหวานแล้วใช้สายตาอ่อนเชื่อมจ้องมองจนชายหนุ่มหน้าร้อนผ่าว

“ก็พี่น่ามอง”

“ริว!”

“ริวอยากกอดพี่ใจจะขาดแล้ว”  ริวอ้อนแล้วฉวยมือพสุขึ้นจูบอ้อยอิ่ง  ขณะที่พสุกระตุกมือหนีด้วยความตกใจ

“ไม่ได้!” พสุปฏิเสธเสียงแข็ง  แต่หน้าแดงก่ำและหลบตาริวตลอดเวลา

“ทำไมละครับ”

“ไม่ได้ก็คือไม่ได้  เลิกถามได้แล้วเดี๋ยวพี่แมวมาได้ยินจะทำไงเล่า” พสุเตือนอ้อมแอ้ม  พลางหยิบโน้ตเพลงมาเลือกเพลงที่จะซ้อม  แต่มือที่ถือกระดาษโน้ตสั่นจนเห็นได้ชัด

“ก็ริวอยากกอดพี่นี่นา” ริวอ้อนแล้วขยับเข้าหาอย่างได้ใจ 

“ไปกินข้าวกันดีกว่า  ป่านนี้พี่แมวเตรียมตั้งโต๊ะแล้วล่ะ”

“ไม่เอา  ริวอยากกินพี่”  ริวทำเสียงงอแงเหมือนเด็ก  แต่ความหมายของคำพูดส่อนัยจนพสุหน้าร้อนผ่าว

“ริว” พสุทำเสียงดุ  แต่ริวไม่มีท่าทีสะทกสะท้าน  เด็กหนุ่มฉวยโอกาสที่พสุลุกขึ้นเข้าประชิดตัวดันร่างชายหนุ่มจนถอยร่นไปที่ห้องนอน

“ริว  อย่าทำแบบนี้นะ”

“ไปคุยกันในห้องดีกว่าครับ  เดี๋ยวพี่แมวได้ยินนะ”  ริวเอาคำพสุมาย้อนแล้วดันร่างชายหนุ่มเข้าไปในห้อง 


พสุยอมเดินตามแรงดันของเด็กหนุ่มเพราะเห็นแล้วว่าริวดื้อแค่ไหน  ขืนเถียงกันอยู่ข้างนอกพี่แมวอาจมาได้ยินเข้า  จึงยอมตามริวเข้าห้อง  พอก้าวพ้นประตูห้องก็ถูกล็อกทันที  พสุพยายามจะเลี่ยงให้พ้นเตียงแต่ริวรวบเอวเขาไว้แล้วโถมตัวแรงจนล้มกลิ้งไปบนเตียงด้วยกัน  เด็กหนุ่มตะโบมจูบร้อนรนจนพสุหายใจหายคอแทบไม่ทัน


“ริว! พอซะที”

“ริวทนไม่ไหวแล้ว  ริวอยากกอดพี่จะตายอยู่แล้ว” ริวคำราม  แล้วปลดกระดุมเสื้อพสุร้อนรนจนแทบเป็นกระชาก  พสุปัดมือของเด็กหนุ่มออก  แล้วจับใบหน้าของริวให้อยู่นิ่งๆ

“ริว...หยุดก่อนได้มั๊ย  พี่ไม่ใช่ของเล่นของริวนะ  นึกอยากจะทำอะไรก็ทำแบบนี้น่ะ”

“ริวไม่ได้เห็นพี่เป็นของเล่นสักหน่อย  พี่เป็นคนรักของริวต่างหาก”

“แต่ที่ริวทำ  มันไม่ใช่แบบนั้นเลย  ริวเคยถามพี่สักคำมั๊ยว่าพี่รู้สึกยังไง  นี่เอะอะอะไรก็ลากเข้าห้องตลอดเวลา”

“พี่ก็รู้สึกเหมือนริวนี่ครับ  แล้วทำไมต้องห้าม?”  ไม่เพียงแค่ถาม  แต่มืออุ่นลูบไล้บนสะโพกพสุเบาๆ  คลึงเคล้านวดเฟ้นแล้วดันขึ้นมาขณะที่สะโพกของเขาก็กดลงไปเบียดแรงจนพสุสะดุ้ง  แน่นอนว่าเนื้อตัวเบียดชิดกันขนาดนี้มีหรือที่ริวจะไม่รู้ว่าพสุเองก็ร้อนรนไม่แพ้กัน


พสุขึงตาเข้าใส่ทั้งที่หน้าแดงก่ำ   ชายหนุ่มพยายามดันตัวริวออก  แต่เด็กหนุ่มขืนตัวไว้  อ้อมแขนที่โอบรัดรอบตัวเขากระชับแน่นจนยากจะดิ้นรน


“ความรู้สึกทางกาย  กับใจ  บางครั้งมันก็ไม่ได้มีความหมายตรงกันหรอกนะริว”

“หมายความว่าพี่ไม่อยากให้ริวกอด...พี่ไม่ต้องการริว  เหมือนที่ริวต้องการพี่...ใช่มั๊ยครับ” ริวถามแล้วหน้าเสีย  มือที่กำลังลูบไล้หยุดชะงัก

“พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” พสุเสียงอ่อนลง  เลิกดิ้นรน  ทำให้ริวได้ใจถอดเสื้อออกจากตัวชายหนุ่มจนสำเร็จ  แต่พอเด็กหนุ่มเลื่อนมือลงไปที่ขอบกางเกงพสุก็ยื้อไว้

“ริวไม่เข้าใจ” เด็กหนุ่มถามเสียงละห้อย  เขาต้องการพี่  พี่เองก็ต้องการเขา  แต่ทำไมต้องห้าม...

“พี่รู้...ว่าริวรู้สึกยังไง  ริวอยู่ในวัยรุ่นความต้องการก็ย่อมต้องมากเป็นพิเศษ  แต่พี่...เอ่อ...ไม่ใช่ว่าพี่ไม่ต้องการริว...แต่ร่างกายพี่ไม่ไหว  มันฝืนกันไม่ได้  ริวเข้าใจรึเปล่าครับ”

“พี่ยังเจ็บอยู่เหรอครับ?”

“อืม” พสุพยักหน้ารับเขินๆ  แล้วลูบแก้มของเด็กหนุ่มเบาๆ  ริวพลิกหน้ามาจูบมือชายหนุ่มแล้วกุมให้แนบอยู่บนแก้ม  ดวงตาฉ่ำเยิ้มอ่อนแสงลง 

“ริวขอโทษนะครับ  ที่เอาแต่ใจ” ริวขอโทษด้วยสีหน้าสำนึกผิด 

“ไม่ต้องขอโทษหรอก  ริวไม่ได้ทำอะไรผิด  แต่ที่พี่พูด  เพราะพี่ไม่อยากให้เราทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง  มีอะไรเราก็ควรพูดคุยกันให้เข้าใจ  ถ้าเราอยากจะ...เอ่อ...คบกัน ให้ยั่งยืน  เราก็ต้องปรับตัวเข้าหากัน”


ริวมองหน้าพสุนิ่ง  ก่อนจะซุกหน้ากับอกเปล่าเปลือยของชายหนุ่ม  แล้วกระชับอ้อมแขนรัดแน่นขึ้นจนพสุตกใจ


“อะไรริว” ชายหนุ่มถามงงๆ  ความยินดีของเด็กหนุ่มเอ่อท้นจนเขาสัมผัสได้ชัดเจน

“ริวดีใจ...” ริวตอบเสียงสั่น  แล้วกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นไปอีก

“ริว...”

“นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ  ที่ริวมีความหวัง...ที่ผ่านมา  ริวไม่เคยรู้เลยว่าพี่จะ...จะทิ้งริวไปตอนไหน”
คำตอบของริวทำให้พสุสะอึก  ชายหนุ่มรู้สึกตื้นในอกด้วยความเสียใจ  ความลังเล  ความขี้ขลาดของเขา  ทำร้ายริวอีกจนได้

“ริว...นี่พี่ใจร้ายกับริวขนาดนี้เลยเหรอ...” พสุถามเสียงแผ่วแล้วลูบแก้มที่ซุกอยู่บนอกเขาเบาๆ

“พี่ไม่ได้ใจร้ายหรอกครับ  แต่พี่...เหมือน...เหมือนไม่อยากให้ริวแตะ...ทุกครั้งที่ริวกอดพี่  พี่ก็ดูไม่เต็มใจ  แต่ยอมเพราะสงสาร...”


ดวงตาเศร้าสร้อยของริวทำให้พสุใจอ่อนยวบ  ชายหนุ่มทำอะไรไม่ถูก  นอกจากกอดตอบริวแน่นๆ


“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกริว  พี่...”

“จะสงสารก็ช่าง  จะยอมเพราะอะไรก็เถอะ  สำหรับริว...แค่ได้กอดพี่ไว้แบบนี้  แค่ได้เป็นคนสำคัญที่สุดของพี่คนเดียวตลอดไป  ริวก็พอใจแล้ว...ถึงพี่จะไม่รักริว  ก็ไม่เป็นไร”

“ริว! ไม่ใช่พี่ไม่...เอ่อ...”  คำว่า ‘รัก’ ถูกกลืนลงคอไปอีกครั้ง  แม้จะเห็นสายตาที่จ้องมองด้วยความหวัง  แต่ชายหนุ่มกลับทำได้เพียงหลบตาลงจ้องมองอยู่เพียงปลายคางของริว  เขาพูดไม่ได้  จนถึงนาทีนี้เขาก็ยังไม่กล้าพูดคำนั้นออกไป 


ดวงตาสีน้ำตาลใสหม่นแสงลง  เมื่อแน่ใจว่าพสุจะไม่ยอมพูดว่ารักเขา  ริวถอนใจยาว  ในเมื่อพสุยังไม่พร้อม  เขาก็ไม่ควรรีบร้อน  เพราะถึงอย่างไรตอนนี้พสุก็มีเขาเพียงคนเดียว

พอคิดได้แบบนั้นริวก็เลิกขุ่นเคืองใจ  เด็กหนุ่มกวาดตามองใบหน้าที่อยู่ห่างเพียงลัดนิ้วทีละส่วน  ขนตายาวเป็นแผงตรงหน้า  จมูกโด่งเป็นสัน  ริมฝีปากแดงจัดเพราะถูกเม้มแล้วคลายด้วยความไม่สบายใจของพสุเอง  ปลายคางเรียวรับกับลำคอขาว  แอ่งชีพจรเต้นตุบจนเห็นได้ชัดเพราะพสุผิวค่อนข้างบาง 

เด็กหนุ่มกวาดตาลงต่ำ  ทรวงอกเต็มแน่นด้วยกล้ามเนื้อของพสุยังเบียดแนบชิดกับอกของเขา  ผิวขาวมีรอยครูดแดงเล็กๆ  คงเกิดจากกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาเอง   พอเห็นอย่างนั้นริวก็ยันตัวลุกขึ้น  แล้วถอดเสื้อเชิ้ตหลวมๆ ที่สวมอยู่เหวี่ยงออกไปให้พ้นตัวโดยไม่ปลดกระดุม 

เด็กหนุ่มอมยิ้มเมื่อเห็นพสุมองตามเสื้อที่ปลิวตกไปข้างเตียงแล้วหันกลับมามองหน้าเขาแบบงงๆ  แต่พอริวปลดกระดุมกางเกงยีนส์ของพสุชายหนุ่มก็หน้าเสีย


“ริว...พี่ยังไม่...”


ริวก้มลงจูบปิดปากพสุเบาๆ  แล้วเงยหน้าขึ้นจ้องตา  ขณะที่มือก็ดันขอบกางเกงยีนส์ของพสุลงไปให้พ้นสะโพก


“ริวรู้แล้วครับว่าพี่ยังเจ็บอยู่...ริวสัญญาว่าจะไม่เข้าไป...แต่ริวอยากกอดพี่...ได้ใช่มั๊ยครับ”


พสุหน้าแดงจัด  ชายหนุ่มเผยอปากแล้วหุบ  แล้วเผยอปากใหม่  เหมือนหาคำพูดไม่เจอ  แต่เมื่อริวแนบร่างเปล่าเปลือยเข้ากอดรัด  ชายหนุ่มก็กอดตอบโดยไม่ยอมสบตาริวแม้แต่นิดเดียว...



..............................................

[THiiCHA]

กรี๊ดๆๆๆ จิ้มๆๆๆๆๆๆ

ขอตัวไปอ่านแว้บบนึง ฮี่ๆๆๆ  

*************************

น้องขี้อ้อน แอบสงสารน้องง่า เวลาริวตัดพ้อแต่ละที อ่านแล้วอยากจับมานั่งตักแล้วโอ๋ทุกทีเลย
คงเพราะรู้มาตลอดว่าริวทำอะไรเพื่อพสุบ้างที่ผ่านๆมา ตั้งแต่ เริ่มเรื่อง พอน้องน้อยใจเลย อินจัด
แต่อ้อนขนาดนี้แล้วพสุยังไม่หลุดคำว่ารักสักแอะ  T^T
ลองจัดหนัก เอาแบบ ไม่แตะ ไม่ง้อ ไม่สนพี่ไผ่บ้างสิหนูริว หึหึหึ เผื่ออะไรๆมันจะเข้าที่เข้าทางขึ้น กร๊ากๆๆ
+ 1 ค๊า 

 

[MrTeddy]

โอ๊ย...กำเดาไหลท่วมจอแล้ว
น้องริวจะอ้อนให้พี่ไผ่ใจละลายไปเลยหรือไงละนี่
 

[Mr.Frog]

ไอ้เจ้านู๋ริวนี่มัน สุดยอดดดด
ขี้อ้อนเอาโล่ห์เลย อิอิ

+1 ให้ค้าบบบบ

[ณยฎา]

ริวเอ๊ย! จะหื่นไปไหนลูก ถนอมพี่ไผ่บ้าง อย่าประเจิดประเจ้อนัก

[aeecd]