หัวข้อ: เธอคือ...ลมหายใจ by Anonymus

[SuSaya]

หลายวันผ่านไป...

[darajoy]

รักกับพี่ไผ่ต้องทำใจหน่อยนะริว

ค่อยๆ เปิดอกคุยกับพี่ไผ่ก็แล้วกัน

ใจร่มๆๆ กันทั้งคู่ล่ะ

[samsoon@doll]

ใจจะขาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดอยู่แล้ว

[a_tapha]

+1 ฉลองครบ 100 ตอน   
แต่ว่ามัน ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[MaeMoo]

มีน้องที่รัก ให้มาอ่านเรื่องนี้ ไอ้เราก็เฉียดไปเฉียดมา
ตอนนี้ตามอ่านทันแล้วค่ะ ไม่ต้องหลับต้องนอนกันเลย
ดูสิ ได้ฉลองตอนที่ 100 ซะเลย มาช้าดีกว่าไม่มาเน้อ

สนุกมากนะคะ ขอบคุณ   ผู้แต่งและผู้โพสต์ที่น่ารักทั้งสองคนนะคะ

รู้สึกถึงพัฒนาการของริว ตั้งแต่เริ่มจนถึงปัจจุบัน
ยังมั่นคง และเชื่อในความรู้สึกของตัวเองอย่างแน่วแน่
เมื่อรัก ก็พยายามทุกทาง

สำหรับไผ่ จะเห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากความเต็มใจ
ถึงจะช้าและดูจะทรมานไปบ้าง แต่ก็ไม่ผิดหวังซะทีเดียว

เชื่อผู้แต่งว่ามาม่าหมดไปแล้ว แต่แค่น้ำจิ้มที่กระเซ็นมา
ก็ทำให้น้ำตาพรากได้ไม่ยากเลยทีเดียว ยังไงก็สาดน้ำผึ้งมาผสมบ้างนะคะ
เผื่อคนอ่านจะได้มีกำลังขึ้นอีกสักนิด

ถ้ามีรวมเล่ม เราไม่พลาดแน่นอนจ้า

เป็นกำลังใจให้นะคะ

[aeecd]

 
ค้างงงงงงงงงงงง

[katarena]

  สุดท้ายพี่ไผ่ก็ไม่รอด..
ทำใจนะคะคุณพี่ ช่วงนี้น้องริวกำลังแรง แบบว่า..(อดทนมานานแล้วไง)

ปล. ยังแอบเชียร์คุณอลันให้ได้กับพี่มาเฟียอยู่นะคะ กรี๊ดๆๆๆ 
(แม้บทจะไม่เยอะ ออกไม่บ่อย แต่โดนใจเจ้าค่ะ)

  เป็นกำลังใจให้ทั้งคนแต่งคนโพสท์นะคะ รักษาสุขภาพด้วย อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย
(ตอนนี้คนอ่านเดี้ยงไปแล้ว.. โดนหวัดเล่นงาน T^T)

[IIMisssoMII]

ไปเที่ยวทะเล ติดมรสุมมา คิดถึงเรื่องนี้ใจจะขาดดดดดด

น้องริวจ้าาาา อีกนิดเดียยว อดทนไว้นะ อ่านแล้วเขิล เวลาสองคนนี้เข้าพระเข้านายจริง ๆ

[PandP]

แวะมารอจ้าาา
ปล. อลันกับมาเฟียคนนั้น ป่านนี้เป็นยังไงกันแล้วหว่า? 555

[NmornS]

ตอนที่ 99 หวานซ้าาาาา

ไหงเริ่มตอนที่ 100 กลับ แอบอึ้มครึ้มซะไม่มี แต่สุดท้ายก็หวานอยู่ดี

ps. พี่ไผ่ยึดติดมากเกินไป เดี๋ยวนี้สังคมเปิดกว้างแล้วนะพี่
ถ้าพี่มีตัวตนจริงๆนะ เราคนนึงนี่แหละ จะเปน FC พี่ตลอดไปเลย
จะสนับสนุนผลงานพี่ตลอดไม่ว่าพี่จะเป็นเกย์ รึไม่เป็น เรารับได้ ^^ (รับไม่ได้คงไม่มาอ่านเรื่องนี้...อินมาก !)

รอตอนที่ 101 น้าาา ^^

[คาปูหวานมัน]

ครั้งแรกที่โพสต์

 

 

[spring]

ครั้งแรกที่โพสต์

 




 

^
^

เจาะซะเลย จึ้กๆๆๆ

[spring]

ตอนที่ 101




พสุไม่มีโอกาสได้ปฏิเสธเพราะริวไม่เปิดโอกาสให้เขาพูดอีก  ปากร้อนๆ บดเบียดคลุกเคล้าจนสติกระเจิดกระเจิง  ปล่อยให้เด็กหนุ่มทำตามใจชอบ  กว่าจะรู้สึกตัวอีกครั้งก็ตอนที่ริวทาบตัวลงมาหา  ร่างกายเปล่าเปลือยเสียดสีกันจนร้อนระอุอย่างรวดเร็ว  ผิวไวต่อสัมผัสตื่นตัวจนขนลุกชันทุกทีที่ปากและจมูกร้อนๆ ซุกไซ้ลงมา  ลมหายใจร้อนๆ เป่ารดยอดอกให้หดเกร็งชูชัน 

ริวดูดกลืนยอดอกเขาแล้วขบด้วยฟันเบาๆ อย่างเย้าหยอก  ขณะที่นิ้วก็บีบคลึงยอดอกอีกข้างเบาๆ  พสุนิ่วหน้าด้วยความเสียวซ่าน   แผ่นอกเดาะลอยตามปากเด็กหนุ่มอย่างหลงลืมตัว  อารมณ์ที่กำลังไต่ขึ้นสูงคลายตัวลงเมื่อริวผละจากไป  ปากอุ่นลูบผ่านหน้าท้องลงหาเบื้องล่าง 

พสุตัวกระตุกเกร็งตัวขึ้นทันทีที่ปากอุ่นครอบครอง  ชายหนุ่มกัดปากแน่นเมื่ออารมณ์เขาเริ่มปีนขึ้นสูงอีกครั้ง  แม้แต่ความเย็นเยือกแปลกปลอมที่ถูกสอดเข้ามาในร่างกายก็ไม่ได้ทำให้อารมณ์เขาสะดุด  แต่ริวกลับหยุดก่อนที่เขาจะไปถึงจุดหมาย 

เด็กหนุ่มดันต้นขาเขาขึ้นจนสะโพกวางอยู่บนตักริว  ส่วนร้อนจัดเสียดสีอยู่ด้านหลังจนพสุเผลอเกร็งสะโพกด้วยความตกใจ


“ยะ...อย่าเพิ่งเลยนะ...พี่...เอ่อ..”

“พี่รู้มั๊ย...ว่าพี่เป็นคนที่หุ่นดีที่สุดในโลก...” ริวกวาดตาไปตามเรือนร่างเปล่าเปลือยช้าๆ  จับจ้องทีละส่วนอย่างตั้งใจ  ขณะที่ประคองส่วนร้อนจัดของพสุไว้ในมือแล้วลูบเล่นเบาๆ  พสุเบือนหน้าหนีด้วยความกระดากเมื่อริวเริ่มจูบจากหน้าท้องขึ้นมาช้าๆ  ปากนุ่มร้อนหยุดอยู่ที่ปลายคาง แล้วเด็กหนุ่มก็ประคองใบหน้าของพสุให้หันกลับมาสบตา

“1,472 ชั่วโมง ที่ริวต้องอดทน  ทั้งที่พี่อยู่ใกล้นิดเดียว  มันทรมานมากแค่ไหน  พี่รู้รึเปล่าครับ” ริวถามแล้วเลียปากพสุเบาๆ จนปากของพสุเปียกชื้น  เด็กหนุ่มเม้มปากล่างของพสุเล่น  จนชายหนุ่มต้องยอมเผยอปากให้ลิ้นของริวสอดลึกเข้าไปในปาก  ลิ้นซุกซนไม่เพียงกวาดควานไปทั่ว  ยังเสียดสีลึกลงไปในลำคอของพสุแล้วชักกลับแล้วสอดลงไปใหม่เป็นจังหวะ  เหมือนกับที่นิ้วยาวทั้งสามที่กำลังรุกล้ำร่างกายเบื้องล่างของพสุ


พสุสอดลิ้นกอดเกี่ยวตอบสนอง  เพื่อให้ริวเลิกเล่นพิเรนทร์ๆ แบบนี้กับเขาเสียที  ชายหนุ่มไม่รู้ว่าริวเรียนรู้เรื่องพวกนี้จากใคร  หรือจะเป็นเพียงความขี้เล่นส่วนตัวของริวเองก็ตาม  แต่ตอนนี้เขากำลังจะขาดใจกับอาการวาบหวิวเพราะเกมของริว 

นิ้วที่สอดค้างอยู่ในร่างกายถูกดึงออก  สิ่งที่ร้อนกว่าแตะบนช่องทางเปียกชื้นเบาๆ  พสุผ่อนลมหายใจยาวเพื่อรองรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น  เพราะหากไม่ผ่อนคลาย  เขาเองนี่แหละที่จะเจ็บตัว...


“ริวรักพี่นะครับ” ริวกระซิบคำรักขณะแทรกกายเข้ามา  เจลเย็นลื่นเพียงช่วยบรรเทาความเจ็บปวดได้บางส่วน  แต่เมื่อเด็กหนุ่มเติมเต็ม  พสุก็ยังจุกแน่นจนแทบหายใจไม่ออกอยู่ดี  ริวยั้งรออยู่ได้ไม่นานก็หมดความอดทน  เด็กหนุ่มถอนกายออกช้าๆ  อาการโล่งวาบแล้วกลับเสียดจุกแปลบเมื่อริวดันกายกลับมาทำให้พสุเผลอกอดรัดเด็กหนุ่มแน่น


ร่างกายเสียดสีกันจากเนิบช้าค่อยเร่งจังหวะเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนกระชั้นถี่  เสียงเคลื่อนไหว  เสียงลมหายใจหอบกระเส่าดังก้องอยู่ในห้องนอน  ความรู้สึกยามร่างกายหลอมรวมทั้งงดงาม  หวานหอม  สุขสมเสียจนเมื่อถึงจุดที่ร่างกายปลดปล่อยกลับรู้สึกปวดร้าวในอกที่ร่างกายต้องแยกจาก  ต่างกอดรัดกันและกันแนบแน่นจนแทบเป็นเนื้อเดียว........ 

ริวค่อยๆ ดันตัวเองขึ้นแล้วท้าวคร่อมตัวพสุไว้  ส่วนล่างยังผนึกกันแน่นจนรู้สึกถึงแรงบีบรัดเบาๆ  เด็กหนุ่มจ้องมองใบหน้าแดงซ่านที่ยังหอบหายใจอย่างหลงใหล  ริวไล้จมูกและปากไปบนซีกหน้าเปียกเหงื่อชุ่มช้าๆ  ความรู้สึกหวงแหน  เป็นเจ้าข้าวเจ้าของพลุ่งพล่านอยู่ในอก  หงุดหงิดที่ไม่อาจกลืนกินเรือนร่างหอมหวานนี้ไว้ในอกได้ทั้งหมด  แก้มนี้  ปากนี้  เป็นของของเขา  ของเขาแต่เพียงผู้เดียว 

กลิ่นไอร้อนๆ ของกระแสพิศวาส  ยังลอยอวลอยู่ในอากาศทั่วห้องกระตุ้นให้ร่างกายที่เพิ่งปลดปล่อยกลับมาร้อนรุ่มได้อย่างง่ายดาย  ริวจูบปากแดงจัดแผ่วเบา  เลาะเล็มหยอกเย้า  ขณะที่สะโพกก็เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง  เมื่อพสุไม่ต่อต้าน  เด็กหนุ่มก็ไม่รั้งรอที่จะตักตวง  ดื่มกิน ความหวานจากพสุอย่างกระหาย  ลุ่มหลง  มัวเมา

พสุหอบกระเส่า  ร่างกายไหวโยกไปตามการเคลื่อนไหวของเด็กหนุ่ม  สัมผัสเสียดสีที่ทำให้ร่างเสียวแปลบปลาบด้วยความสุขสมมากขึ้นทุกขณะ   การเคลื่อนไหวร้อนเร่งจนในหัวเหมือนมีหมอกคลุม  ท่ามกลางสติที่พร่าเลือน  ความร้อนในร่างกายพุ่งขึ้นถึงขีดสุดอีกครั้ง....

อกยังคงเบียดกันชิดจนสัมผัสได้ถึงจังหวะระรัวของหัวใจ  ลมหายใจค่อยๆ ลดระดับลงสู่ภาวะปกติช้าๆ  แต่ร่างกายของทั้งคู่ยังกอดเกี่ยวกันไว้แนบสนิท


“ปล่อยเถอะ  พี่อยากอาบน้ำ”  พสุบอกเสียงเบาอย่างกระดาก  แล้วพยายามจะดันไหล่ริวออก  แต่เด็กหนุ่มยังวนเวียนจูบไม่เลิก  จมูกโด่งและปากหยักบาง  ซุกไซ้ไปในทุกที่ที่พสุหันหนีไม่ทัน

“ริว...พอแล้ว...”

“ริวยังไม่อิ่มเลย”  เด็กหนุ่มทำเสียงเง้างอด 


พสุนิ่วหน้า กระดากกับคำที่เด็กหนุ่มใช้  เหมือนเขาเป็นขนมที่ริวยังกินไม่พอ  และงอแงจะกินอีก  ริวยังจูบไซ้ไปทั่วต้นคอเขา  ส่วนที่อยู่ในกายร้อนและกระด้างขึ้นมาอีกจนรู้สึกได้ทันที  พสุหรี่ตาลง  เห็นทีเขาต้องจัดการขั้นเด็ดขาดเสียที  ชายหนุ่มกำมือแน่น  กดสันหมัดลงบนหัวริว  แล้วขยี้เต็มแรง


“โอ๊ย! พี่อ่า...เจ็บน๊า” ริวโอดโอย  แล้วยกมือขึ้นกุมหัว  พสุกัดฟันแล้วดันตัวเด็กหนุ่มออก  แม้จะเจ็บจนสะดุ้งเมื่อริวออกไปกะทันหัน  แต่ยังไม่เท่าความกระดากอายเมื่อรู้สึกถึงน้ำร้อนๆ ที่ไหลออกมาจากร่างกายทันทีที่ริวถอยออกไป

“โอ๊ย! “ พสุครางเบาๆ  เพราะทันทีที่พรวดพราดลุกขึ้น  อาการร้าวระบมจากเบื้องล่างทำให้เขาต้องทิ้งตัวลงบนที่นอนอีกครั้งทั้งที่กลัวเตียงจะเปื้อน  ของเหลวร้อนๆ ข้างในยังไหลออกมาตลอดเวลาจนรู้สึกเฉอะแฉะ 

“พี่อย่าเพิ่งขยับสิครับ  ยังเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ”

“เพราะใครล่ะ! ปล่อยเลย พี่จะลุก”

“ยังลุกไม่ไหวหรอกครับ  เชื่อริวเถอะ”

“แต่... เดี๋ยว...เอ่อ...ที่นอนเปื้อน”

“ไม่เป็นไรครับ  ริวจัดการเอง  พี่นอนก่อนนะ  เดี๋ยวริวเช็ดให้” ริวบอกแล้วลงจากเตียง  เดินเร็วๆ ไปที่ห้องน้ำทั้งที่ร่างกายเปล่าเปลือย  พสุเบือนหน้าหนีอย่างกระดาก  แต่อาการเจ็บร้าวไปทั้งสะโพกทำให้เขาจำต้องนอนนิ่งๆ


ริวกลับมาพร้อมผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่น  เด็กหนุ่มเช็ดคราบเปรอะเปื้อนบนตัวเขาอย่างรวดเร็ว แต่นุ่มนวล  ก่อนจะช้อนตัวพสุขึ้นอุ้ม


“ไม่ต้อง! พี่เดินเอง” พสุห้ามเสียงหลงแล้วขืนตัวไว้ไม่ยอมให้ริวอุ้ม

“แต่พี่ยังเจ็บอยู่”

“ไม่เป็นไร  พี่เดินไหว...เอ่อ  แค่ช่วยประคองก็พอ”  พสุลดเสียงอ่อนลงในประโยคหลังเมื่อขยับตัวแล้วเจ็บจนน้ำตาแทบร่วง  ชายหนุ่มลุกจากเตียงแล้วกัดฟันเดินไปห้องน้ำช้าๆ  พอเขาเคลื่อนไหว  สิ่งที่ยังค้างคาอยู่ในร่างกายก็เริ่มไหลซึมออกมาจนต้นขาด้านในเปียกชุ่ม  พสุไม่กล้ามอง  ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาเดินจนไปถึงฝักบัวแล้วดันไหล่ริวออก

“พี่อาบเองได้  ไปเถอะ”

“แต่...”

“ไปจัดการเตียงเลยไป...อย่าให้พี่แมวเห็น...เอ่อ...” พสุพูดต่อไม่ออก แวบหนึ่งตอนที่ลุกจากเตียง  เขาเห็นคราบเลอะเทอะบนผ้าปูที่นอนสีครีมชัดเจน  ทำให้ชายหนุ่มนึกไปถึงครั้งแรกที่ริวถึงกับต้องเอาผ้าปูที่นอนไปทิ้ง

“งั้นเดี๋ยวอาบน้ำแล้วลงแช่น้ำอุ่นนะครับ  ริวเปิดไว้ให้แล้ว...จะได้หายเจ็บเร็วขึ้นไง” ริวบอกแล้วจูบแก้มชายหนุ่มเบาๆ  ก่อนจะยอมผละไปง่ายๆ  พสุถอนใจเฮือกอย่างโล่งอก  ขืนปล่อยให้ริวอยู่ด้วย ไม่รู้ว่าเขาจะใจแข็งกับริวตลอดรอดฝั่งหรือเปล่า  เพราะท่าทางริวคงต้องอ้อนขอ “กิน” อีกจนได้  ก็ดูริวยัง “พร้อม” เสียขนาดนั้น

“อุ๊บ! แกล้งกันรึเปล่าเนี่ย...ทำไมน้ำร้อนขนาดนี้...” พสุบ่นงึมงำเมื่อหย่อนตัวลงในน้ำแล้วต้องสะดุ้งเฮือก  น้ำอุ่นจัดจนรู้สึกเหมือนจะถูกลวก  ตอนที่ก้าวลงมาก็ว่าร้อนอยู่หรอก  แต่ไม่คิดว่าเมื่อลงมาทั้งตัวจะร้อนขนาดนี้  ชายหนุ่มเปิดน้ำเย็นเพิ่มแล้วค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นเพราะยังเคลื่อนไหวเร็วๆ ไม่ได้  แต่ยังไม่ทันลุกจากอ่างน้ำริวก็เปิดประตูเข้ามาเสียก่อน

“อ้าว เปิดน้ำเพิ่มทำไมละครับ”

“น้ำร้อนเกินนะสิ?”


ริวขมวดคิ้วแล้วปราดเข้ามาจุ่มมือลงในน้ำ  ก่อนจะรีบปิดก๊อกน้ำ


“ร้อนแค่นี้แหละครับพอดีแล้ว  น้ำอุ่นจัดๆ จะทำให้หายปวดเมื่อยเร็วขึ้นนะครับ”

“รู้ดีจริงนะ...ใครบอก”

“ริวอ่านเจอในอินเตอร์เน็ตครับ”  ริวตอบยิ้มๆ  แล้วรูดม่านรอบอ่างน้ำให้  ทำพสุรู้สึกสบายใจขึ้น


ชายหนุ่มเอนตัวพิงขอบอ่าง  พลางถอนใจยาว  ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาเปิดน้ำเพิ่มหรือเพราะร่างกายปรับตัวได้แล้ว  ถึงไม่รู้สึกร้อนมากเหมือนตอนแรก  อาการเจ็บร้าวบริเวณสะโพกดูเหมือนจะดีขึ้นทีละนิด 

พสุเหยียดตัวออกช้าๆ  น้ำร้อนๆทำให้ทุกการเคลื่อนไหวชัดเจน  จนรู้สึกได้แม้ปลายนิ้วมือนิ้วเท้า  กล้ามเนื้อทุกมัดที่ปวดระบมถูกความร้อนช่วยให้คลายตัวช้าๆ  ชายหนุ่มหน้าแดงเมื่อเหลือบไปเห็นรอยจ้ำแดงเป็นวงใหญ่ที่ต้นขาด้านใน  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นรอยอะไร  การแช่น้ำอุ่นจัดๆ  ทำให้รอยนั้นชัดขึ้น 

พสุเลิกสำรวจร่างกายแล้วพิงศีรษะลงบนขอบอ่าง  คิ้วเข้มได้รูปขมวดมุ่นด้วยความไม่สบายใจ  ร่างกายของเขาแท้ๆ  แต่ไม่ว่าริวจะแตะต้องที่ใดเขาก็พร้อมจะหลอมละลาย  ไม่มีแม้แต่ความคิดจะต่อต้านขัดขืน รู้สึกเหมือนกำลังถูกครอบงำด้วยความหลงใหลในตัวเด็กหนุ่มจนเขากลัว! 

หากเขายังยอมให้ริวกอดไปเรื่อยๆ  ต่อไปความเป็นชายในตัวเขาจะหายไปหมดหรือเปล่า?

สุดท้ายเขาจะลุกขึ้นมานุ่งกระโปรง  แต่งหน้าเพราะอยากเป็นผู้หญิงให้ริวอย่างนั้นหรือ?


เพียงแค่คิดชายหนุ่มก็ขนลุกซู่ด้วยความกลัว  เขาไม่เคยอยากเป็นผู้หญิง แต่เขาก็ไม่รู้ว่าถ้ายังยอมปล่อยให้ริว กอดต่อไปเรื่อยๆ  เขาจะเป็นยังไง?

พสุตั้งคำถามกับตัวเองอย่างสับสนและคงครุ่นคิดไม่เลิก  ถ้าไม่เพราะจู่ๆก็มีคนลงมาแช่ในอ่างน้ำด้วย


“เฮ้ย! ลงมาทำไม” พสุอุทานแล้วรีบดันตัวลุกขึ้นนั่ง 

“ริวแช่น้ำอุ่นด้วยคนสิครับ”

“ได้ที่ไหนล่ะ  อ่างแคบแค่นี้เอง” พสุทำเสียงดุ  แต่ใบหน้าแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด

“ก็...เบียดๆ กันนิดหน่อย  อบอุ่นดีออกครับ” ริวตอบแล้วเบียดเข้ามาจนพสุหมดทางถอย

“ไม่ต้องเลย  งั้นแช่ไป  พี่จะลุกแล้ว” พสุพยายามจะลุกขึ้น  แต่เด็กหนุ่มกลับคว้าตัวเขาไว้

“อย่าเพิ่งลุกสิครับ  ริวอยากแช่น้ำกับพี่นี่นา”

“ไม่ได้นะ...ริว...อย่าสิ...อย่าเพิ่งงงงง”  พสุร้องเสียงหลง  เมื่อริวดันตัวเขาจนลอยขึ้น  ก่อนจะรวบซ้อนไว้บนอก  ทำให้ร่างกายส่วนใหญ่ของพสุ  เกยซ้อนอยู่บนตัวของเด็กหนุ่ม

“แค่กอดเอง” ริวตอบหน้าระรื่น  ดวงตาเป็นประกายวิบวับเจ้าเล่ห์อย่างไม่น่าไว้ใจ

“สัญญาได้มั๊ยว่าแค่กอดเฉยๆ  ห้ามทำอย่างอื่น” พสุขู่เสียงเข้ม  ขืนเขามัวแต่เขิน  คงไม่แคล้วโดนเด็กทะลึ่งหาเรื่องกอดอีกจนได้

“เอ่อ...ขอจูบนิดนึงได้ป่ะ” ริวต่อรองเสียงอ่อยลง  เพราะชักแน่ใจว่าพสุเอาจริง

“ไม่ได้!”

“นิดเดียวเองนะ” ริวทำเสียงอ้อน  แบบที่เคยทำให้พสุใจอ่อนมาแล้วทุกครั้ง...ยกเว้นครั้งนี้

“งั้นพี่ไปละ” พสุตอบเสียงเรียบ  แล้วพยายามจะลุกจากอ่างอาบน้ำ  แต่ริวกอดเขาไว้แน่นจนขยับตัวไม่ได้

“ครับๆๆ  แค่กอดอย่างเดียว  ไม่ทำอย่างอื่นเด็ดขาด...นะค้าบ”


พสุหรี่ตามองเด็กหนุ่มอย่างไม่ไว้ใจ  แต่เห็นตาแป๋วๆ หน้าซื่อๆ ก็อดใจอ่อนไม่ได้ ชายหนุ่มเอนตัวลงพิงอกริว  แล้วปล่อยให้เด็กหนุ่มดึงเขาเข้าไปกอดซ้อนไว้บนอกอย่างเดิม  ความรู้สึกผ่อนคลาย  สบาย  ทำให้พสุหลับตาลง  ได้ยินเสียงริวฮัมเพลงเบาๆ  มือเขาถูกเด็กหนุ่มยกขึ้นหอมเล่น  แต่พสุก็ไม่ได้ขัดขืน  เพราะยังไม่อยากโวยวายให้บรรยากาศอุ่นๆ สบายๆ ตอนนี้หายไป...


“พี่...ตื่นเถอะครับ  แช่น้ำนานแล้ว  เดี๋ยวไม่สบาย”

“อืม” พสุลุกขึ้นนั่งงงๆ  ขณะที่ริวลุกออกจากอ่าง  แล้วหันมาดึงมือเขาให้ลุกตาม  เด็กหนุ่มทำท่าเหมือนจะอุ้ม  แต่พสุยันอกกว้างไว้เบาๆ

“ไม่ต้องหรอก  พี่เดินเองได้”

“ไม่เจ็บแล้วเหรอครับ”

“...ก็ยังเจ็บอยู่แหละ  แต่เดินไหว” พสุบอกอย่างกระดาก  แล้วเดินไปหยิบเสื้อคลุมตัวใหม่ที่ริวคงเอามาแขวนไว้ให้มาสวม  แล้วเดินออกไปเปลี่ยนเป็นชุดนอนที่ห้องแต่งตัว  ขณะที่ริวจัดการกับอ่างอาบน้ำ 


พอออกจากห้องน้ำมาเจอแอร์แล้วรู้สึกหนาวจนขนลุก ความเย็นทำให้ตาสว่างหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง  พสุเหลือบไปเห็นกระเป๋าก็นึกขึ้นมาได้ว่าอัลบั้มรูปที่ภารดีฝากมาให้ยังอยู่ในนั้น  ชายหนุ่มหยิบอัลบั้มกลับมาที่เตียง  ก็พบว่าผ้าปูที่นอนถูกเปลี่ยนใหม่แล้ว 

พสุสอดตัวลงในผ้าห่มนอนคว่ำดูอัลบั้มรูปบนเตียงอย่างสบายอารมณ์  เปิดไปได้ไม่กี่หน้า  ริวก็ออกจากห้องแต่งตัวมาสมทบ  เด็กหนุ่มชะโงกมองสิ่งที่พสุดู  ก่อนจะสอดตัวเข้ามาในผ้าห่มเพื่อดูรูปด้วย

พสุเปิดถึงรูปคู่ของเขากับริวแล้วยิ่งหน้าร้อนผะผ่าวด้วยความอาย  ไม่รู้ว่าภารดีจะคิดยังไง  กับสีหน้าแววตาของริวที่จ้องมองเขา  แต่พอเหลือบไปเห็นริวอมยิ้ม ชายหนุ่มก็อดรู้สึกหมั่นไส้ไม่ได้


“ยิ้มอะไร”  พสุแสร้งทำเสียงแข็งขู่  แต่ริวยังคงยิ้มระรื่น 

“ก็...รูปนี้...พี่เท่มากๆ เลยนะ” เด็กหนุ่มตอบแล้วไล้ปลายนิ้วไปบนรูปของพสุ  เป็นภาพที่พสุเอนตัวเท้าศอกบนสนามหญ้าแล้วเบือนหน้ากลับมามองกล้อง  ภาพนี้เคยทำให้ริวได้แต่ตะลึงมองมาแล้ว  แม้จะดูซ้ำก็ยังอดรู้สึกไม่ได้ว่าพสุดูดีจริงๆ

“มิน่าละ  ชะโงกดูซะสุดตัวขนาดนั้น”

“ฮะๆ  ริวไม่คิดว่าพี่ภารดีเขาจะถ่ายติดริวนี่นา” เด็กหนุ่มหัวเราะแล้วลูบหัวตัวเองเขินๆ

“ถ่ายติดอะไรล่ะ  นี่เขาเรียกว่าเจตนาถ่ายเลยล่ะ  ดูโฟกัสของรูปก็รู้...เฮ้อ!...ทำไมพี่ไม่รู้ตัวตั้งแต่แรกนะ” ประโยคหลังพสุพึมพำเสียงเบาจนริวไม่ได้ยิน  แต่สังเกตเห็นอาการครุ่นคิดของพี่ก็เริ่มกังวล

“พี่ไม่สบายใจเหรอครับ” ริวถามแล้วขยับเข้าไปกอดพสุ  เกยคางไว้บนไหล่อุ่นเบาๆ

“อืม...นิดหน่อยเท่านั้น” พสุตอบเบาๆ  แต่คิ้วยังขมวดมุ่นไม่คลาย

“ริวเป็นต้นเหตุใช่มั๊ย”  ริวถามเสียงแผ่ว  แล้วจ้องมองซีกแก้มขาวที่อยู่ใกล้จนได้กลิ่นหอม

“ไม่หรอก  แค่รู้สึกกลัวเท่านั้นเอง” พสุตอบแล้วถอนใจยาว  เหมือนยังคิดไม่ตก 

“กลัว?...กลัวอะไรครับ”

“...ไม่มีอะไรหรอก  นอนเถอะ  พรุ่งนี้ต้องไปซ้อมเพลงกันอีก” พสุปฏิเสธแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยดื้อๆ

“พี่ไม่อยากเล่าให้ริวฟังเหรอครับ” ริวถามเสียงละห้อย  ท่าทางกังวลจริงจังของเด็กหนุ่มทำให้พสุต้องปัดความฟุ้งซ่านออกจากสมอง  ไม่อยากให้ริวพลอยกังวลตามเขาไปด้วย

“มันแค่ความรู้สึกกังวลเล็กๆ เท่านั้น  พี่เองก็บอกไม่ถูกว่ากังวลอะไร...แล้วจะให้พี่เล่าอะไรให้ริวฟังละครับ”

“งั้นริวจะกอดพี่ไว้แน่นๆ  พี่จะได้ไม่กลัว...เพราะว่าริวจะไม่ยอมให้ใครทำอะไรพี่เด็ดขาด  เชื่อริวนะ”


คำพูดของริวทำให้พสุอดหมั่นไส้ไม่ได้  นึกจะย้อนกลับไปเหมือนกันว่าเขาไม่ได้กลัวคนอื่น  แต่กลัวเด็กหื่นที่นอนอยู่ข้างๆ นี่มากกว่า...แต่...จะพูดไปทำไมให้เข้าเนื้อ  เดี๋ยวริวก็เอามาเป็นข้ออ้างเฉไฉไปจนเขาเสียทีอีกจนได้  ตอนนี้จะพูดอะไรต้องคิดดีๆ ก่อน  ไม่อย่างนั้นเขาก็ต้องเสียเชิงให้เด็กเจ้าเล่ห์อยู่ร่ำไป


“คร้าบพ่อคนเก่ง  นอนเถอะ” พสุตัดบทแล้วพลิกตัวนอนหันหลังให้ริว  เด็กหนุ่มยกอัลบั้มไปวางบนโต๊ะข้างเตียงแล้วปิดไฟ  ก่อนจะสอดตัวเข้ามากอดพสุซ้อนจากด้านหลัง

“กู๊ดไนท์ครับ” ริวกระซิบบอกแล้วจูบขมับพสุเบาๆ  ชายหนุ่มแสร้งนอนเฉย  ทำให้ปากและจมูกร้อนๆ ที่ซุกไซ้อยู่บนต้นคอและข้างแก้ม  ยอมละไปในที่สุด 


.........................................................

[samsoon@doll]

  สองรอบเลยเว้ย 555+   

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 

[hahn]

ขอให้รักกันได้ตลอดรอดฝั่งนะอย่ามีเรื่องอีกเลย

[ordkrub]

อูยๆๆๆ เต็มอิ่ม
ว่าแต่ไอ้นิสัยคิดเล็กคิดน้อยเนี้ย เมื่อไหร่ไผ่ถึงจะเลิกหว่า

[A-J.seiya*]

น้องริวทำพี่เขินมากจริงๆ
ขนาดอ่านยังเขินขนาดนี้ แล้วพี่ไผ่จะขนาดไหน ไม่ละลายไปเลยรึอย่างไร
อร๊ายยยยยย
ขอบอกว่าเขินมากจริงๆ  อยากให้คนอื่นได้เห็นรูปนั้น
ฮ่าๆๆๆ

[mumumama55]

   กินพี่ไผ่ไปเรื่อยๆนะหนูริวอย่างเพิ่งอิ่มละ 

 

[indy❣zaka]

กลัวคนแต่งจะเอาเรื่องที่ริวดันพสุให้มาเป็นนักร้อง กับ เรื่องพ่อริว มาทำมาม่าจัง 
แล้วตามาเฟียปริศนาที่อลันไปจัดการนั่นอีก จะมีอะไรมั๊ยหว่า 

มาม่าพอแล้วเนอะ ขอบริโภคน้ำตาลเยอะๆมั่งเหอะค่ะ 

[nongrak]

หวานกันมากกกกกก
ริวเอาใจใส่ต่อไผ่มากจนน่าอิจฉา
แต่ไผ่ก็ยังคิดมากเหมือนเดิม
ริวถามก็บอกไปเลยสิ
ชักคิดถึงอลันแล้วหายไปไหนเอ่ย

[punchnaja]

คิดดถึงอลัน!

ว่าแต่เมื่อไหร่พสุจะได้รู้ความจริงน๊อว่าริวรวยขนาดไหน เคยเจออะไรมาบ้าง หลงรักพสุตั้งแต่เมื่อไหร่

แต่จากตอนนี้ อาจจะอีกนานนนนนนน พสุยังคิดมากกกกกกกกกกกกอยู่เลย คิดมากเป็นตาแก่เชียว-*-

[sukie_moo]

2 ยกริวยังไม่อิ่มอีก แต่อย่างว่าอ่ะเนาะ ไม่ได้กินมาตั้ง 1,472 ชั่วโมง แค่นี้ยังไม่อิ่มหรอก อิอิ

[lovelucifer]

   

[kny]

 

[IIMisssoMII]

ว้าววววววว

 

[tutu]

 

[EunJin]

หนูริว หวานโฮกกกกกกก รู้สึกจะเปนเบาหวานแล้วค่ะ...
แต่ดีแล้ว เพราะเรานิยมบริโภคน้ำตาลเป็นอาหารเสริมค่ะ ฮา

[yayee2]

โห...น้องริว เรียนรู้เรื่องนี้เก่งมากเร็วมาก จากเด็กประถมเมื่อไม่กี่วัน พาสชั้นจบระดับปริญญาแล้ว
ไม่อยากว่าน้องริวหื่นเลยพับผ่า แต่ด้วยความรักอันล้นเหลือที่มีต่อพี่ พี่ก็หล่อมากกกอีกด้วย แถม
ด้วยวัยของริวด้วย วัยไฟ วัยพายุบุแคม อิ อิ พี่ไผ่ก็เลย หุ หุ หุ เหนื่อยหน่อยล่ะ
ว่าแต่ว่าไผ่ครับ เลิกคิดมาก เลิกกังวลเหอะ
เป็นรับก็ไม่เห็นจะต้องมาแต่งหญิง หรือออกสาวนี่นา

[MrTeddy]

หวานจนเลือดท่วมแล้วคร้าบบบบบ