{มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต ] ตอนพิเศษ น้ำซอส+เดียร์ P.80 |10/พฤษภาคม/2555|
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: {มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต ] ตอนพิเศษ น้ำซอส+เดียร์ P.80 |10/พฤษภาคม/2555|  (อ่าน 821565 ครั้ง)

ออฟไลน์ Pikky

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 492
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +56/-0
ใกล้จะจบซะแล้ว รักน้ำซุป กับ ลีโอจัง

อ่านเรื่องนี้แล้วมันทำให้ยิ้มได้ทุกครั้งเลย น้ำซุปน่ารักมากๆๆๆ

ยังไงก็จะติดตามอ่านเรื่องต่อๆๆไปนะคะ  :L2:

+1 ให้กับครอบครัวสุขสันต์ รวมถึงฟาร์ฟากับเคลวิน  ป.ล. และที่ลืมไม่ได้คือไรเตอร์ ^^


 o13

ออฟไลน์ pochu52

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1328
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +221/-0
 :L1:เคลกับฟาร์ก็สวีทกันเบาๆ แค่คุณปู่ของเคลวินยอมรับก็สบายไปแปดอย่างแล้ว

ออฟไลน์ boylove_yj

  • ล้มแล้วยืน คือคนที่แกร่ง!!
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1511
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1203/-48
    • http://www.facebook.com/pages/Chocolate-Love-Fan-Club/255241697823084
ยังรักกันอยู่ไหม ฉันเองไม่แน่ใจ

บอกรักฉันได้ไหม อยากจะฟังจากปากเธอ

-------------


I miss you

forever & ever

ออฟไลน์ Chanta

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 219
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0

ออฟไลน์ boylove_yj

  • ล้มแล้วยืน คือคนที่แกร่ง!!
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1511
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1203/-48
    • http://www.facebook.com/pages/Chocolate-Love-Fan-Club/255241697823084
o13
จบเเล้วเหรอ



อะไรประมาณนั้น ขอบคุณสำหรับเม้นนะคะ ฮิ้วววววววววๆ

ออฟไลน์ boylove_yj

  • ล้มแล้วยืน คือคนที่แกร่ง!!
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1511
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1203/-48
    • http://www.facebook.com/pages/Chocolate-Love-Fan-Club/255241697823084
มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต

โดย Chocolate Love


Part 53   ( ดั่งดวงหฤทัย )



The  happy  time  in  my  life  is  doing  everything  for  you.

ช่วงเวลาที่มีความสุขของฉัน  คือการได้กระทำทุกสิ่งเพื่อเธอ






*****************************************



“พี่ไม่ไปส่งนะ กลัวว่าจะทำใจไม่ได้”    น่านน้ำกรอกเสียงไปยังเครื่องมือสื่อสารอันทันสมัยของตัวเอง เรือนกายสูงแกร่งนั่งพิงสะโพกที่ฝากระโปรงรถยนต์คันหรูของตัวเอง น้ำเสียงนุ่มนวลบัดนี้เจอไปด้วยความหมองหม่นและเศร้าใจ เมื่อบุคคลอันเป็นที่รักกำลังจะเดินทางไปอีกซีกโลกหนึ่ง

“อืม ไม่เป็นไร  นัทเข้าใจ”   คนอีกปลายสายตอบกลับมาเสียงเศร้าไม่แพ้กัน คนทั้งสองต่างรู้กันดีว่า การห่างไกลกันครั้งนี้  เพื่ออนาคตที่ดีกว่า  ระยะทางอาจเป็นอุปสรรค หากแต่ใจยังเชื่อมต่อและทักทอเป็นรักไม่เสื่อมคลาย

“นัทจัดของเสร็จเรียบร้อยแล้วเหรอ   พวกยาล่ะ เตรียมเสร็จหรือยัง”  

“เสร็จแล้วครับ แม่จัดให้แล้วเรียบร้อย เหลือแต่บินอย่างเดียว”   ณัฐดนัย กลับไปอยู่กับครอบครัวได้ 3 วันแล้ว ส่วนน่านน้ำนั้นก็กลับไปนอนที่บ้านตัวเองเช่นกัน ทั้งสองคนต่างลงความเห็นว่า กลับไปให้ครอบครัวช่วยปลอบใจจากการจากลาครั้งนี้ เผื่อความเศร้าและความโหยหาที่มันพัดโหมตอนนี้มันลดความรุนแรงลง

“ไปอยู่ที่โน้น ก็อย่าลืมกินข้าว กินยานะ ดูแลตัวเองด้วย ไม่มีใครคอยเตือนนัทแล้ว นัทห้ามปล่อยปละละเลยตัวเองเด็ดขาด”

“นัทรู้แล้วน่า ... พี่น่านพูดกี่รอบแล้วเนี่ย นัทจะถ่องได้แล้วนะ”

“ก็พี่เป็นห่วงนัท ไม่มีพี่อยู่ด้วย กลัวว่าจะป่วยแล้วเรียนไม่รู้เรื่องซะก่อน”

“นัทโตแล้วนะพี่น่าน  ห่วงแต่พี่น่านเถอะ ห้ามให้ห้องรกเด็ดขาด กลับมานอนบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ทำงานแล้วปล่อยห้องให้ แมงมุมหยากไย่มันอาศัย”   น่านน้ำเคยบอกณัฐดนัยไว้ว่า หากต้องอยู่กันคนละซีกโลกจริงๆ จะไม่กลับมานอนที่คอนโดอีก จนกว่าที่คนตัวเล็กจะกลับมาสู่อ้อมกอดอีกครั้ง

การที่ต้องอยู่สถานที่ที่เต็มไปด้วยการกระทำที่เกิดขึ้นจากคนสองคน มันช่างทรมานไม่ต่างจากตายทั้งเป็น ไม่เจ็บ ไม่ปวด ไม่เสียใจ เพียงแต่ คิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง มันก็แค่คิดถึงเท่านั้น ความรู้สึกนี้มันช่างโหดร้ายเกินไป คนสองคนใช้ชีวิตร่วมกันมา 4 ปี  ทำอะไรร่วมกันหลายๆอย่าง แต่ต้องมาแยกจากกันด้วยระยะทางและกาลเวลา แค่คิดก็รับไม่ไหวแล้ว

“พี่บอกนัทแล้วไง ว่าพี่กลับไปนอนไม่ได้จริงๆ พี่กลัว กลัวว่าถ้าพี่กลับไปอีกครั้ง พี่จะรั้งนัทเอาไว้ เชื่อไหมหากพี่ทนไม่ไหวจริงๆ พี่จะบินไปรับกลับมาทันที พี่ไม่สนใครทั้งนั้น แต่พี่อยากให้นัทได้ไปเรียนในสิ่งที่ตัวเองรัก กลับมาพ่อแม่จะได้ภูมิใจ”

“นัทเข้าใจแล้ว แต่นัท ไม่อยากให้พี่ฟุ้งซ่าน ไม่อยากให้พี่ไปอยู่ข้างนอก กลัวว่าพี่จะเหงาแล้วทนไม่ไหว กลัวว่า...พี่จะเอาคนอื่นมาแก้เหงาแล้วทิ้งนัทไป”

“พี่บอกนัทแล้วไงครับ ว่านัทเป็นหัวใจของพี่เหมือนกัน พี่ไม่มีทางเอาใครมาแทนที่นัทเด็ดขาด ระยะทางทำให้ห่างไกลก็จริง แต่มันก็พิสูจน์อะไรหลายๆอย่างได้เหมือนกันนะนัท ไม่ต้องคิดมากนะ”

“ถ้าพี่ทิ้งนัทไปอีกคน แล้วนัทจะทำไง นัทต้องเป็นบ้าแน่ๆ”   หากตอนนี้ณัฐดนัยอยู่ข้างๆ คงได้เห็นสีหน้าอันออดอ้อนและเจือไปด้วยความเศร้าอยู่แน่ๆ

ใครว่าเขาไม่บ้าถ้าหากต้องเลิกรา แค่คิดหัวใจมันก็ไม่ไหวแล้ว หากต้องคิดว่าณัฐดนัยไปอยู่ในอ้อมกอดของคนอื่นเขาก็รับไม่ไหวแล้ว หากต้องถึงจุดแตกหักจริงๆ เขาพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ร่างบางอยู่กับเขา หากมันต้องใช้โซ่ล่ามไว้กับเตียงก็จะทำ น่านน้ำ ทำทุกอย่างได้เสมอถ้าเรื่องนั้นเกี่ยวกับณัฐดนัย

“พี่ไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่นอนครับ ว่าแต่พี่ ห่วงแต่นัทเถอะ ไปอยู่ที่โน้น ห้ามให้ใครมาจีบได้นะ ใครเข้ามาถามก็บอกไปเลยว่าสามีน่ะทำงานรออยู่เมืองไทย ถ้าไม่อยากตายก่อนวัยอันควรก็อย่าเข้ามา”    

“ฮ่าๆ ครับๆ  ไม่มีใครเข้าใกล้นัทแน่นอน ไหนจะต่างหู สร้อยคอ แหวนอีก ก็พี่เล่นตีตราจองซะขนาดนี้ ใครกล้าก็ให้มันรู้ไป”

สิ่งของที่เขาทำให้ร่างบางไม่ว่าจะเป็น แหวน สร้อยคอ ต่างหู จุดประสงค์หลักเพื่อประกาศว่าคนๆนี้มีเจ้าของแล้ว และจุดประสงค์รองก็คือ ต้องการให้คนที่สวมระลึกอยู่ทุกครั้งว่ามีใครรออยู่ด้านหลัง เพื่อสนับสนุนและให้กำลังอยู่ไม่ห่างเสมอ จากนี้และตลอดไป

“นัท ............พี่ทำใจไม่ได้จริงๆ พี่พยายามแล้ว”

“....................................”    

“พี่ไม่รู้จะทนได้ไหม  ชีวิตพี่ต่อจากนี้พี่จะทำอย่างไง  พี่รวนไปหมดแล้ว”

“เดี๋ยวพี่ก็ชินเอง เชื่อนัทนะ เดี๋ยวทุกอย่างมันก็ดีขึ้นเอง”





*************************************




เมื่อวางสายไปจากคนรักแล้ว น่านน้ำก็นั่งนิ่งอยู่ที่เดิม รับลมแถวๆ ชานเมือง บรรยากาศในค่ำคืนเหงามและหว่าเหว่อย่างน่าใจหาย ทุกๆวัน จะต้องกลับไปนอนกอดคนตัวเล็กที่ห้อง นั่งทานอาหารค่ำที่ทำขึ้นอย่างง่ายๆกันสองคน พูดคุย แลกเปลี่ยนข่าวสาร แม้บางครั้งที่เขาต้องไปดูงานที่อื่นแต่มันก็ไม่เกิน 2 วัน เพราะสุดท้าย หัวใจมันก็โหยหาสัมผัสอันอ่อนโยนของณัฐดนัยที่ทำให้สงบ และหายเหนื่อย

บ้านเมืองตอนค่ำคืนมองดูแล้วก็สวยงามไปอีกแบบ ไม่แตกต่างจากถนน ที่เหมือนไม่มีได้หยุดพักเพราะรถยนต์วิ่งสวนไปมาอย่างไม่ขาดสาย แต่มองดูแล้วช่างเหมือนกับก้อนไฟหลายๆก้อนวิ่งสวนกันเสียมากกว่า คนไม่รู้จัก คนแปลกหน้า ต่างมองเมินใส่กัน เดินไหล่ชนไหล่ ทั้งๆที่ บรรพบุรุษของคนเหล่านี้มาจากคนเดียวกัน ความเชื่อในเรื่องของเทพนิยาย และตำนาน ทำให้มนุษย์ถูกผลักดันให้ทำกิจกรรมต่างๆไปได้ เพราะมีสิ่งยึดเหนี่ยวในใจเหมือนๆกัน

บ้าน ในความหมายของน่านน้ำ ก็คือ ณัฐดนัย  สิ่งก่อสร้างที่สวยงามตกแต่งอย่างหรูหราไม่ใช่บ้านในความคิดของเขา หากแต่บ้านที่แท้จริงก็คือคนตัวเล็ก ที่ไม่ว่าเมื่อไรตอนไหนเมื่อเขากลับไปก็เห็น คนๆนี้รอรับและยิ้มให้อยู่เสมอ ช่วงชีวิตตั้งแต่เด็กจนถึงวัยหนุ่ม น่านน้ำใช้ชีวิตมากับสิ่งที่มีอำนาจสูงสุดในวงการธุรกิจ ซึ่งนั่นก็คือเงิน พ่อกับแม่ทำงาน เขารู้ว่าที่ท่านทำอย่าง

เหนื่อยมาขนาดนี้ก็เพื่อความสุขสบายของคนเป็นลูก แต่บางครั้ง ลูกอย่างเขาก็ต้องการ สิ่งเล็กๆ น้อยๆ อย่างถ้อยคำอันอ่อนหวาน และอ่อนโยนของแม่ ซึ่งนานๆครั้งเขาถึงจะได้ยิน หรือแม้แต่คำด่าทอที่เขาอยากจะได้ยินจากปากพ่อ  พ่อไม่เคยด่า ไม่เคยดุ เพียงแค่พูดตักเตือนเบาๆเท่านั้น แต่สำหรับเขาแล้ว น่านน้ำคนนี้ ต้องการมากกว่านั้น อยากได้สิ่งที่มันมาเติมเต็มทุกสิ่ง ทุกอย่างที่ขาดหายไป ให้มันสมบูรณ์มากกว่านี้

“คิดถึงว่ะ ไม่ได้เจอหน้าตั้ง 3 วัน ป่านนี้เป็นไงบ้างก็ไม่รู้ นี่ขนาดอยู่แผ่นดินเดียวกัน มึงยังเป็นอย่างนี้  ถึงเวลาเขาไปจริงๆ มึงจะทนได้ไหมไอ้น่าน”   ร่างสูงยิ้มให้กับตัวเอง แต่มันเป็นการยิ้มเหยาะ ให้กับความอ่อนแอของตัวเองเสียมากกว่า

แหงนหน้ามองดูฟ้ายามค่ำคืนช่างมืดมิดมองไม่เห็นอะไรเหมือนหัวใจเขาจริงๆ ณัฐดนัยอยากให้เขากลับบ้าน แต่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะกลับไปทำไม ในเมื่อครอบครัวของเขาไม่มีใครเลยนอกจากตัวเอง ผู้ให้กำเนิดทั้งสองคนไปอยู่ดูแลสาขาหลักที่เมืองวอร์ซอ ประเทศ โปแลนด์ ผืนแผ่นดินที่เต็มไปด้วยอารยะธรรมทางประวัติศาสตร์และผู้มีชื่อเสียงก้องโลกอย่าง  เฟเดอริค โชแปง  ธุรกิจโรงแรมสาขาที่โน้นเป็นไปได้ด้วยดี เพราะนักท่องเที่ยวไปเยือนโปแลนด์แต่ละปีนั้นสร้างรายได้ให้กับโรงแรมเขาไม่น้อย และอีกไม่นาน พ่อกับแม่จะวางมือจากทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วให้เขาบริหารทุกอย่าง แค่คิดชีวิตก็เหนื่อยแล้ว

“วันนี้เอาไงดี จะไปไหนต่อ เฮ้อ ไม่อยากให้นัทเป็นห่วงเลย”

หากเขาบอกณัฐดนัยว่าเขาไม่กลับบ้าน เจ้าตัวจะต้องห่วงและทิ้งครอบครัวอันอบอุ่นมาหาเขาแน่นอน และนั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ ปล่อยให้ตัวเล็กไปอยู่กับครอบครัวก่อนที่ห่างไกลน่ะดีแล้ว แม้ในใจข้างในมันกำลังถูกบีบรัดไปด้วยคำว่า “คิดถึง” ก็ตามที

“พี่ครับๆ เป็นอะไร ร้องไห้เหรอ”     เสียงเล็กๆดังมาจากข้าง ๆ พอก้มลงไปดูก็เห็นเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักถือลูกโป่งสีแดงกับสีชมพูกำลังยืนมองเขาตาแป๋วอยู่ ดวงตาอย่างนี้เคยเห็นที่ไหนนะ แววใสเป็นกระจก มองดูแล้วยากที่จะถอนสายตาหรือละไปไหน

หนูนัทไงละ ตาแป๋วๆ ใสๆอย่างนี้ มีหนูนัทอีกคนที่ไม่ว่าเมื่อไร จะมองกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ ...

“เปล่าครับ  พี่ไม่ได้ร้องไห้ พอดีเมื่อกี้พี่แสบตา น้ำตาเลยไหล ว่าแต่น้องชื่ออะไรครับ”    

“ชื่อนัทครับ พีนัท เรียกนัทเฉยๆก็ได้ ครับ พี่มาคนเดียวเหรอ ทำไมมานั่งคนเดียวล่ะครับ ไม่เหงาเหรอ”   อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น ตาก็เหมือนกัน  แถมชื่อยังมาคล้ายกันอีก  หรือว่านี่คือร่างจำลองของหนูนัทส่งมาเพื่อกลั่นแกล้งเขา ฮะๆ  ความคิดมันช่างฟุ้งซ่านเอาซะจริงๆ

“เหงาซิครับ แล้วนัทล่ะ ทำไมมาเดินคนเดียว พ่อกับแม่ไม่ว่าเหรอ มันดึกแล้วนะ”

“ไม่ว่าหรอกครับ พ่อกับแม่บอกนัทว่าพี่คนหล่อทำหน้าเศร้าเลยให้เอาลูกโป่งมาปลอบใจ”

“ฮะๆ ขอบคุณครับ หน้าพี่เศร้าอย่างนั้นเลยเหรอ”   เด็กมักจะไม่โกหก พ่อกับแม่เด็กคนนี้อยู่ไหนนะ ทำไมถึงดูเขาทะลุปรุโปร่งอย่างนั้นละ

น่านน้ำหันมองรอบด้าน เพื่อหาพ่อแม่ของเด็กคนนี้   ระแหวกนี้มีเพียงบ้านเรือนที่ปิดประตูหน้าต่างกันหมดแล้ว เพราะตอนนี้มันก็ดึกเต็มที่ แต่พอหันข้างไปด้านซ้ายและมองดีๆจะเห็นร้านนมผสมเบเกอร์รี่เปิดไฟและกำลังเก็บของสงสัยกำลงจะปิดร้าน

“ร้านนมนั่น ใช่ร้านพ่อแม่เราหรือเปล่า”

“ใช่ครับ  พ่อทำนมปั่นที่สุดในโลก แม่ก็ทำเค้กอร่อยที่สุดในโลกเหมือนกันครับ พี่คนหล่อจะลองชิมก่อนไหม”

“ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวพี่เดินไปส่งเราก็แล้วกันนะ”  

ร่างสูงเดินจูงมือเด็กน้อยไปยังตัวร้าน ที่มีสองสามีภรรยากำลังเก็บโต๊ะ เช็ดโต๊ะ และเก็บของอยู่ ทั้งสองคนมองมาที่เขาอย่างยิ้มๆ แม่ของเด็กเดินมารับ แล้วยิ้มให้ รู้แล้วล่ะ ว่าที่เจ้าตัวเล็กยิ้มสวยอย่างนี้ เพราะมีเจ้าของกรรมพันธุ์มาจากคนเป็นแม่นี่เอง

“เอาลูกชายคนเก่งมาส่งครับ”   ชายหนุ่มส่งเด็กน้อยให้กับผู้เป็นมารดาแล้วยิ้มให้ มึงแม้รอยยิ้มจะปรากฏอยู่ที่ใบหน้าหล่อขรึมของน่านน้ำ แต่แววตาไม่ได้ฉายแววว่ามีความสุขเลยซักนิด ผู้ที่อาบน้ำร้อนมาก่อนย่อมรู้ดี

“บางครั้ง ความเหงาก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเรานะ”   มารดาของเด็กน้อยเอ่ยขึ้นมาลอยๆ แต่แค่นั้นชายหนุ่มก็รู้ได้ทันทีว่า ประโยคดังกล่าวนั้นมันเอ่ยถึงใคร ถ้าไม่ใช่ผู้ชายที่กำลังประสพ วิบาคกรรมเก่า ถูกระยะทางพรากคนรักไกลห่าง
ร่างสูงยิ้มให้เจ้าของร้านใจทั้งสองคนแล้วหันหลังเดินออกมาอย่างช้าๆ แต่เสียงเรียกเสียงเล็กๆ ก็ฉุดรั้งท่อนขาแข็งแรงให้หยุดชะงักแล้วหันหลังกลับไปมองอย่างแปลกใจ

“พี่สุดหล่อลืมลูกโป่งครับ”   เด็กน้อยยื่นพวงลูกโป่งสวรรค์มาให้แล้วก็วิ่งกลับไปที่ร้าน ทิ้งไว้เพียงใบหน้าคมหล่อที่ค่อยๆยิ้มออกมาอย่างช้า

“แล้วจะทำไงกับลูกโป่งพวกนี้ดีเนี่ย”   ชายหนุ่มเดินมาที่รถแล้วพึมพำกับตัวเอง  และเมื่อยังตัดสินใจไม่ได้ก็เอาลูกโป่งสีหวานยัดเข้าไปในห้องผู้โดยสารด้านหลังแล้วออกรถไปยังที่หัวใจโหยหา

บางครั้งการได้ทำอะไรที่หัวใจเรียกร้อง โดยไม่ต้องมีสิ่งมารังควานหัวใจนี่ก็ดีเหมือนกัน  ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างไม่มีความสุข เมื่อตัดสินใจได้ว่า ที่สุดท้ายของคืนนี้ คือที่พักใจสำหรับชายหนุ่ม



**************************************




--- รัก ..รักเธอทั้งหมดของหัวใจ สิ่งเลวนั้นเก็บไว้ข้างใจ เธอได้ยินไหมคนดี ---

ร่างบางที่กำลังนั่งเหม่อมองรูปถ่ายของคนรักสะดุ้งตกใจเล็กน้อย เมื่อเครื่องมือสื่อสารของตัวเองส่งเสียงดังในยามดึกดื่นเช่นนี้ มือบางคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ใบหน้าเนียนใสเปิดยิ้มกว้างออกมาอย่างมีความสุข เมื่อรู้ว่าผู้ใดโทรมาหาเป็นคนสุดท้ายในค่ำคืนนี้

“ครับ?”    

“นัทนอนหรือยัง?”     ใจอยากจะบอกไปเหลือเกินว่า อยากนอนเหลือเกิน แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรมันก็นอนไม่หลับ หัวใจมันคอยพวงวกกลับไปหาผู้ชายที่กุมหัวใจของเขาอยู่

“นอนแล้วครับ”    

“นอนแล้วทำไมไฟห้องยังเปิดอยู่ล่ะครับ”  

“เอ๊ะ!! พี่น่านรู้ได้ไง อยู่ไหนกันแน่”  

“ทายซิครับ ว่าพี่อยู่ไหน”    

“หรือว่า.....................”


ร่างบางพุดลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้ววิ่งไปเปิดม่านหน้าต่างบานที่หันไปทางถนนเส้นหน้าบ้าน แล้วก็พบกับเล่นรถคันหรูของคนรัก แต่อะไรก็ไม่แปลกใจเท่ากับการได้เห็น ผู้ชายตัวโตใส่สูททำงานสีเข้ม แต่มือถือพวงลูกโป่งสวรรค์สีแดง อีกมือถือโทรศัพท์และมองมาที่หน้าต่างห้องของร่างบาง



“พี่น่าน!!!!!!!!!!!!”      ร่างบางร้องออกมาอย่างดีใจ  ร่างสูงที่ยืนอยู่บริเวณถนนหน้าบ้านโบกมือขึ้นมาให้อีกทั้งรอยยิ้มหวานที่ช่วงนี้ณัฐดนัยไม่ค่อยเห็น เพราะชายหนุ่มเครียดเรื่องไปเรียนต่อของร่างบางมากเกินไป

“คิดถึง...........”   ร่างสูงเปิดวงแขนรอรับร่างบางให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นและปลอดภัย  กับเวลาเพียงไม่กี่วัน นั่นก็ทำให้ร่างสูงคิดได้แล้วว่า  ความโหยหามันทารุณแค่ไหน

“คิดถึงหนูนัท นะ .........พี่คิดถึงนัทนะ ........นัทได้ยินไหม .......นัทได้ยินเสียงพี่ไหม ได้ยินหรือเปล่าว่าคนๆนี้มันขาดนัทไม่ได้”    

ร่างบางเพิ่มแรงกอดกระชับให้มากขึ้นกว่าเดิมแล้วซุกหน้าใบหน้าเข้าซบกับแผงอกหนาของร่างสูง เสียงหัวใจสองดวงเต้นไม่เป็นจังหวะ เพราะความคิดถึงอย่างนั้นหรอกหรือ

“นัทขอโทษ............นัทขอโทษที่ทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้ นัทขอโทษนะพี่น่าน”  

“......................”

“นัทไม่ไปแล้วก็ได้  นัทไม่เรียนแล้ว......”

“นัทไปเรียนเถอะนะ ไม่ต้องห่วงพี่  พี่อยู่ได้ ถึงมันจะลำบากไปหน่อย แต่พี่ก็ทนได้ นัทไปเรียนแล้วกลับมาอยู่กับพี่เหมือนเดิมนะ”

“.......................................”

“ผมรักคุณนะ”

ดวงตากลมโตรื้นไปด้วยหยาดละอองน้ำ เมื่อได้ยินน้ำเสียงบอกรักที่แสนอ่อนหวานของน่านน้ำ ณัฐดนัยไม่ขออดกลั้นอีกต่อไปแล้ว ร่างบางปล่อยเสียงร้องออกมาอย่างสะเทือนใจ หากแต่มันก็เจือไปด้วยความหอมหวาน




หากรัก เป็นเหมือนเมฆลอยไปในฝากฟ้ากว้างไกลตา
ไม่หวนมา ลมยังพา เมฆน้อยเลื่อนลอยไป
ดั่งฉัน มั่นหมายและปองเธอ ละเมอเผลอรักหมดใจ
รักมากแค่ไหน รักมากเท่าใด โปรดอ่านใจของฉันดู

หากฉันเป็นนก จะติดตามเมฆน้อยที่ล่องลอยลับไป
ฟากฟ้า มืดมนเพียงไหน ไม่หวั่น
หวังไว้ คงสักวัน คงได้เจอ


หากรัก เป็นเหมือนเมฆลอยไปในฝากฟ้ากว้างไกลตา
ไม่หวนมา ลมยังพา เมฆน้อยเลื่อนลอยไป
ดั่งฉัน มั่นหมายและปองเธอ ละเมอเผลอรักหมดใจ
รักมากแค่ไหน รักมากเท่าใด โปรดอ่านใจของฉันดู

หากฉันเป็นนก จะติดตามเมฆน้อยที่ล่องลอยลับไป
ฟากฟ้า มืดมนเพียงไหน ไม่หวั่น
หวังไว้ คงสักวัน คงได้เจอ



 
ในห้องนอนห้องใหญ่ของณัฐดนัย เมื่อก่อนร่างบางมักจะคิดว่าห้องนี้มันกว้างเกินไปหรือเปล่า แต่สำหรับตอนนี้แล้ว ความคิดต่างๆได้เปลี่ยนไปแล้ว ห้องนอนห้องใหญ่ที่มีสองผู้อาศัยนอนกอดก่ายกันอย่างมีความสุขมันช่างแคบแต่ก็อบอุ่นหัวใจไปอีกแบบ

ขอหยุดเวลาไว้เพียงเท่านี้ได้ไหม
ขอหยุดทุกสิ่ง ทุกอย่างไว้แต่ตรงนี้
และขอให้ น่านน้ำคนนี้ อยู่กับ ณัฐดนัยตลอดไป




**********************************************************************

Hello !!!

กราบสวัสดี แม่พ่อพี่น้องทุกท่าน สำหรับคู่ของน่านน้ำ+นัท นั้น ผู้แต่งไม่ได้มีจุดประสงค์ที่จะละเลยแต่อย่างใด หากแต่ทางผู้แต่งได้จัดทำตอนพิเศษของคู่นี้ขึ้นมาก็เพื่อเบรกอารมณ์อันหวานหยดย้อยของคู่มาเฟียลง หากว่าผู้แต่งได้ละเลย ในการจัดพิมพ์และอัพลงเว็บช้าเกินไป ก็ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย









รักและขอบคุณ
โดย Chocolate Love


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-05-2011 16:09:09 โดย boylove_yj »

ออฟไลน์ MiSS-U

  • {^o^} {^3^}
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2800/-11
สงสารน่านน้ำจัง :m15:แต่เพื่ออนาคตของน้องนัทอ่ะนะ อดทนไว้ :กอด1:

ออฟไลน์ kokikung

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1594
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +133/-3
ย๊ากกกกกกกกกกก
สะเทือนใจจริงๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทำไมแบบเน้อ่าการลาจากมันทรมานสุดๆๆๆไปเลย
สงสารทั้งคู่ รีบๆๆเรียนแล้วกลับมาไวไวนะณัฐ  :z3:

ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16

tawan

  • บุคคลทั่วไป
เศร้าอะ :monkeysad:
สงสารคู่นี้จังเลย
 :call:
 :call:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ leeteuk

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 354
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-2
สู้ ๆ นะพี่น่านน้ำ  เด๋วหนูนัทก็กลับมาแล้วจร้า   :monkeysad:

ออฟไลน์ Piaanie

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1225
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-2
โหย มาซะเศร้าเลยคู่นี้ เอานะไปเพื่ออนาคตอีกไม่นานก็กลับมาแล้ว ทนเอาหน่อยพี่น่าน  :m15:

ออฟไลน์ ao16

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1214
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +253/-4

ออฟไลน์ punchnaja

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3354
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +383/-5
ลืมคู่นี้ไปแล้วแฮะ สงสัยต้องกลับไปอ่านน้ำซุปใหม่555

ออฟไลน์ kitty

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3289
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +258/-7

ออฟไลน์ sanri

  • เวลาไม่ใช่ตัวพิสูจน์ทุกสิ่งเสมอไป
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1553
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-9
 :o12:  แง๊ๆๆ แนวมาม่าได้ง๊ายยย  :sad11: :monkeysad:

ออฟไลน์ TheWanFah

  • ความใกล้ชิด บางครั้ง ทำให้เราเผลอคิดไปเอง
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1095
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-1
คู่นัทกับพี่น่าน
ไม่เอาดราม่านานน่ะค่ะ
ทนไม่ได้
 :call:

ออฟไลน์ little_munoi

  • ++ singular ++
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-3
พี่น่านนนนน
โฮ....
เครียดอ่ะ
ดราม่า
สงสารอ่ะ
ระยะทางห่างไกลลลลลล
เง้อออออ

ออฟไลน์ boylove_yj

  • ล้มแล้วยืน คือคนที่แกร่ง!!
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1511
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1203/-48
    • http://www.facebook.com/pages/Chocolate-Love-Fan-Club/255241697823084

มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต

By
Chocolate  Love ~



Part 54   ( ฉันต้องการคุณ )


It may take only a minute to like someone,
only an hour to have a crush on someone
and only a day to love someone
but it will take a lifetime to forget someone.

มันอาจจะใช้เวลาเพียงชั่วนาทีที่จะชอบใครสักคน
เพียงชั่วโมงที่จะนึกรักใครสักคน
และเพียงชั่ววันที่จะรักใครสักคน
แต่มันจะใช้เวลาชั่วชีวิตของท่านที่จะลืมคนคนนั้น



*************************************************************************


เรือนกายสูงใหญ่ของน่านน้ำ ผู้บริหารไฟแรงเจ้าของกิจการโรงแรมห้าดาวที่มีสาขาทั่วประเทศและต่างประเทศทั่วโลก บุคลิกโดดเด่นอย่างหมาดนักธุรกิจ ที่ไม่ว่าเมื่อใดก็ต้องเนี๊ยบและดูดีไปหมดเสียทุกอย่าง แต่ในขณะนี้ร่างสูงทำได้เพียงก้มหน้าปล่อยน้ำตาลูกผู้ชายให้ไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่  น่านน้ำพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะกลั้นเสียงสะอื้นอันแสนปวดร้าวเอาไว้ ไม่ให้ออกมาประจานความอ่อนแอของตัวเอง  

ถอดหน้ากากของคำว่า “ไม่เป็นอะไร” ออกไปให้หมดสิ้น เหลือไว้แต่เพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่เจ็บปวดใจ และเศร้าใจเมื่อต้องห่างไกลจากคนที่ตัวเองรัก

คนรัก ที่รักที่สุด รักดั่งยอดดวงใจ ไปจากอ้อมอกของน่านน้ำ โดยที่ชายหนุ่มไม่ได้ไปส่งที่สนามบิน กลัวว่าหากว่าตัวเองไป จะทนรับภาพบาดตาเมื่อได้เห็น คนที่ขึ้นชื่อว่า “เมีย” เดินหายจากสายตา ทั้งที่ตัวเองก็ยืนอยู่ตรงนั้น กลัวว่าหากณัฐดนัยหันหลังกลับมา ผู้ชายธรรมดาอย่างน่านน้ำจะวิ่งไปกระชากร่างบางให้กลับคืนอ้อมกอดอีกครั้ง

ไม่มีคำล่ำลา มีแต่น้ำเสียงที่บอกรัก ผ่านทางโทรศัพท์สาธารณะของสนามบิน ที่ณัฐดนัยใช้โทรบอกความในใจให้ร่างสูงได้ฟัง อยากจะทำตัวเข้มแข็ง ไม่อยากให้ณัฐดนัยเป็นห่วง แต่น่านน้ำคนนี้ก็ทำไม่ได้ดั่งที่ใจหมาย ความเข้มแข็งต่างๆ เลือนหายไปตั้งแต่ได้ยินน้ำเสียงหวานดังแว่วมาจากโทรศัพท์

รถยนต์คันหรูจอดอยู่ในสถานที่ที่เห็นเครื่องบินลำที่มี “หัวใจ” ของชายหนุ่มอยู่ในนั้น  มือหนายกขึ้นมากุมหน้าอกข้างซ้ายอย่างที่ต้องการบรรเทาอาการเจ็บปวดของหัวใจให้คลายความเจ็บปวดลง หากในความเป็นจริงนั้น ความทุรนทุรายก็ไม่ได้ให้สิ้นไป ยังคงทารุณหัวใจของน่านน้ำให้เจ็บปวดและกลัดหนองยิ่งขึ้นไปอีก


บทสนทนาที่ได้ฟังเมื่อครู่ไม่ได้ถูกลบเลือนแต่อย่างใด หากแต่มันกลับจำได้แม่นยิ่งกว่าอะไรเสียอีก เพราะชายหนุ่มใช้หัวใจในการจดบันทึกถ้อยคำสนทนาครั้งสุดท้าย ก่อนที่คนตัวเล็กจะไม่ได้ยืนอยู่แผ่นดินเดียวกันอีกแล้ว

“ฮัลโหล ....... พี่น่าน ได้ยินนัทไหม”     ชายหนุ่มอยากจะตอบกลับไปเหลือเกินว่าได้ยิน  แต่ปากกับหัวใจมันทำงานไม่สัมพันธ์กัน เลยเลือกที่จะเงียบ แล้วนิ่งฟังว่าคนรักจะพูดอะไร หากว่าการสื่อสารครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายบนผืนแผ่นดินนี้ก็ตามที

“พี่น่าน..........นัท ฮึก..............รักพี่น่านนะ”

เพียงแค่ได้ยินเท่านี้ หัวใจก็กลัดหนองและทวีความเจ็บรุนแรงยิ่งกว่าเดิม น้ำตาลูกผู้ชายรินไหลออกมาจากหัวตาอย่างช้าๆ ไร้สิ้นคำพูด อยากที่จะเอื้อนเอ่ยออกไป แต่มันประโยคปลอบประโลมมันก็วิ่งมาจุกอยู่ที่ลิ้น ไม่สามารถที่จะพูดออกไปให้คนตัวเล็กคลายเสียงสะอื้นได้เลย

“ฮึกๆ .......... พะ พี่ ... น่าน  รอนัท ....นะ ฮึก  รอนัทกลับมานะ”

“ครับ.........พี่จะรอนัทนะ พี่จะรอนัทคนเดียว รอจนลมหายใจสุดท้าย”    

“สัญญานะ  สัญญาว่าพี่น่านจะรักนัทคนเดียว”

“ครับ...........สัญญาครับ น่านน้ำคนนี้ รักณัฐดนัยคนเดียว”     เสียงหวานจากปลายสายร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม หากมีมนต์วิเศษชายหนุ่มคงเลือกที่จะหายหัวไปอยู่ต่อหน้าคนรัก แล้วกอดปลอบขวัญให้คลายสะอื้นเสียตรงนั้น หากแต่น่านน้ำคนนี้ เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ไม่ได้มีมนต์วิเศษแต่อย่างใด มีแต่หัวใจที่รักณัฐดนัยเพียงหนึ่งเดียว

“ขึ้นเครื่องไปนอนนะ แล้วอย่าดื้อ ทำตามที่แอร์ฯ เขาบอกทุกอย่าง เข้าใจใช่ไหม”     น้ำเสียงอ่อนโยนที่ไม่ว่าณัฐดนัยจะได้ฟังกี่ครั้งก็ไม่คลายความหวานลงซักนิด  มีแต่เพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ

“กินอาการเลี่ยนไม่ได้ก็อย่าไปฝืนกินนะ เดี๋ยวจะท้องเสียเอา ไม่มีพี่อยู่ดูแลพี่กลัวว่าเจ็บไข้ขึ้นมาแล้วจะลำบาก”

“ยาแก้ไข้ อยู่ในกระเป๋าสีดำใบที่พี่เลือกให้นะ ส่วนยาแก้ปวดท้องอยู่ในกระเป๋าถือนัท หาดีๆหน่อยก็แล้วกันนะ ปวดท้องเมื่อไรก็หยิบขึ้นมากินได้เลย”

“ตอนเครื่องตกหลุมอากาศต้องมีสตินะ อย่ามัวแต่ตกใจ เซฟชีวิตนัทไว้ดีๆ อย่าเอาหัวใจพี่ไปทิ้งไว้บนเครื่องนะ”  

น่านน้ำร่ายประโยคยาว ที่แฝงไปด้วยความห่วงใยและความห่วงหาให้คนรักได้ฟัง ยูกยาต่างๆ ชายหนุ่มเป็นคนจัดใส่กระเป๋าให้ณัฐดนัยด้วยตัวเอง  เลยสามารถบอกพิกัดและตำแหน่งของยาต่างๆได้อย่างแม่นยำ  

“นัทวางสายแล้วนะ เขาประกาศเรียกแล้ว”

“.....................”

“นัทไปแล้วนะ  ...........นัทไปจริงๆแล้วนะพี่น่าน”  

“........................”

“ตี๊ดดดดดดดด ตี๊ดดดดดดดดดดดดดด”  

เสียงสัณญาณขาดหายไป เหมือนดั่งสัณญาณหัวใจที่กระตุกตามตามไปด้วย หากณัฐดนัยมาเห็นสภาพของน่านน้ำตอนนี้คงจะอดสงสารไม่น้อย

บุรุษเพศ ที่มองว่าเข้มแข็ง เป็นเพศที่พร้อมจะปกป้องผู้ที่อ่อนแอกว่า แต่บัดนี้ ผู้ชายอกสามศอกก็เศร้าไม่น้อยเหมือนกัน

น่านน้ำตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางแล้วก้มหน้าซบกับพวงมาลัยรถยนต์ร้องไห้ออกมาอย่างสุดเสียง น้ำเสียงสะอื้นปานจะขาดใจดังแว่วออกมา ความเศร้ากลั่นกรองออกมาเป็นหยาดน้ำตาลูกผู้ชาย  รินไหลเพราะต้องห่างใจ และห่างใจจากคนรัก มือหนาทั้งสองข้างกำแน่นเข้าหากันอย่างระบายอารมณ์  ไม่ว่าจะพยายามทำตัวเข้มแข็งเท่าไร ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ความพยายามทุกอย่างก็สูญเปล่าเมื่อมาได้ยินเสียงหวานที่แว่วมาตามสายครั้งสุดท้าย

และหากน่านน้ำมาสนามบินก็จะเห็น ร่างบางยืนสะอื้นร่ำไห้อยู่หน้าตู้โทรศัพท์สาธารณของสนามบิน สัญญาณขาดไปแล้วก็จริง หากแต่ร่างบางของณัฐดนัยยังคงถือหูฟังโทรศัพท์เอาไว้อย่างนั้น ดวงตากลมโตฉ่ำเปือไปด้วยหยาดน้ำตาที่รินไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย

การตัดสินใจครั้งนี้ ณัฐดนัยคิดอย่างรอบคอบแล้ว จากกันตรงนี้ เสียใจตรงนี้ ร้องไห้ตรงนี้   แต่ก็แลกมาด้วยความคุ้มค่าเพราะได้ใบปริญญาใบที่สองมาพ่อกับแม่ได้ภาคภูมิใจ อีกทั้งยังก้าวเข้ารับตำแหน่ง สถาปนิกมือหนึ่งของ N&N พอพเพอร์ตี้ ได้อย่างเต็มภาคภูมิใจอีกด้วย

ร่างบางเลือกที่จะเรียนรู้ศิลปะวิทยาการของชาติตะวันตกอย่างกรีกและฝรั่งเศส อยากทำความรู้ความสามารถที่ได้กลับมาทำประโยชน์ให้กับบริษัทในเครือและโรงแรมของน่านน้ำให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อยากทำให้น่าน้ำได้ภูมิใจว่า คนรักอย่างณัฐดนัยนั้นก็ไม่แพ้และไม่ด้อยไปกว่าใครเหมือนกัน

“ลาก่อน.........ที่รัก”    ร่างบางเอ่ยผ่านลม และฝากให้สายลมพัดพาคำบอกลาไปถึงบุคคลอันเป็นที่รักให้ได้ยินเป็นครั้งสุดท้าย

 

**********************************



I need you now!!!!

Picture perfect memories
Scattered all around the floor

Reaching for the phone cause, I can’t fight it anymore
And I wonder if I ever cross your mind
For me it happens all the time

It’s a quarter after one, I’m all alone and I need you now
Said I wouldn’t call but I lost all control and I need you now
And I don’t know how I can do without, I just need you now

Another shot of whiskey, can’t stop looking at the door
Wishing you’d come sweeping in the way you did before
And I wonder if I ever cross your mind
For me it happens all the time

It’s a quarter after one, I’m a little drunk
And I need you now
Said I wouldn’t call but I lost all control and I need you now
And I don’t know how I can do without, I just need you now


Yes I’d rather hurt than feel nothing at all

It’s a quarter after one, I’m all alone and I need you now
Said I wouldn’t call but I lost all control and I need you now
And I don’t know how I can do without, I just need you now
I just need you now
Oh baby I need you now



ร่างสูงยืนเหม่อออกไปยังทิวเขาที่สลับซับซ้อนอันมีต้นไม้น้อยใหญ่เกิดแทรกกันไปมา นมหนาวตอนเช้าถูกบรรเทาด้วยเสื้อคลุมตัวหนา แต่นั่นก็มิได้ช่วยอะไรมากนัก เพราะหนึ่งเดียวที่หนาวและไม่ว่าอะไรก็รักษาไม่ได้นั่นก็คือ “หัวใจ” นั่นเอง

ผู้บริหาร N&N พอพเพอร์ตี้ หลบความวุ่นวายของชีวิตในเมืองมาอยู่รีสอตทางภาคอีสาน อันเป็นธุรกิจในเครืออีกธุรกิจหนึ่งที่สร้างรายได้ให้กับน่านน้ำเป็นอย่างมาก แต่เมื่อสัจธรรมแห่งความจริงปรากฏขึ้นว่า ไม่ว่าจะหาเงินได้เท่าไร หาได้มากแค่ไหน สุดท้ายน่านน้ำก็ไม่ได้ใช้มากอย่างที่หามาเหนื่อย เพราะฉะนั้นร่างสูงจึงทุ้มเงินมหาศาลในการสร้างบ้านในฝันของณัฐดนัยให้สำเร็จ และแน่นอน โครงการในฝันร่างบางไม่มีทางรู้ได้แน่นอนว่า ขณะนี้มันเกิดขึ้นมาจริงแล้ว ไม่ว่าจะเสียเงินเท่าไร น่านน้ำก็ไม่หวั่น ขอเพียงเห็นคนที่รักยิ้ม และมีความสุข ก็เป็นพอ

“นายคะ  คุณหญิงโทรมาค่ะ”      รุ่งฤดี เลขาวัยสามสิบปลายๆเดินเข้ามาทำลายบรรยากาศอันเงียบสงบของชายหนุ่ม หากไม่มีชื่อของคนเป็นมารดาเข้ามาอ้าง น่านน้ำจะตวัดสายตาแข็งๆใส่ให้ลูกน้องกลัวขึ้นมาซะเดี๋ยวนี้

ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน  จากผู้ชายใจเย็น บัดนี้กลายเป็นหนุ่มไฟแรง ขี้หงุดหงิด เจ้าอารมณ์และเข้มงวดขึ้นมาเสียอย่างนั้น  เพื่อนรุ่นน้องวินิจฉันอาการของร่างสูงว่าสาเหตุดังกล่าวเกิดขึ้นมาเพราะว่า “เมียอยู่ไกล” และหลังจากนั้น ไม่วาจะมองอะไรก็ไม่เข้าตา ซึ่งชายหนุ่มก็คิดเช่นเดียวกัน  ไม่มีเมียมาอยู่ใกล้ๆคอยห้ามโน้น ห้ามนี่ มันก็เหงา และเศร้าไปเหมือนกัน

“ครับแม่”

“ไงจ้ะ พ่อตัวดี  ได้ข่าวว่าเดี๋ยวนี้เหวี่ยงจนลูกน้องกลัวเป็นแทบๆเลยเหรอ”    

“ใครคาบข่าวไปฟ้องแม่ครับ  ผมจะได้ไปไล่ออก”

“จ้ะ พ่อประธานใหญ่ อำนาจเยอะนิเดี๋ยวนี้ ไล่ใครออกก็ได้”

“ผมล้อเล่นครับ แม่โทรมามีอะไรหรือเปล่าครับ”    

“ต๊ายยยยยยยยยย เดี๋ยวนี้ถ้าฉันไม่มีอะไร จะโทรหาแกไม่ได้เลยใช่ไหมพ่อน่าน”    มารดาตอบกลับมาเสียงสูง ทำเอาร่างสูงยิ้มออกมาอย่างง่ายดาย ผิดที่ชายหนุ่มเองที่ละเลยผู้เป็นมารดาไม่ค่อยโทรไปหาและแวะเข้าไปเยี่ยมเยียน

“เปล่านี่ครับ ผมก็แค่แปลกใจเท่านั้นเอง”

“เหรอยะ  งั้นฉันจะยุน้องให้เรียนต่อไปอีก2 ปี เป็น 4 ปี คอยดูซิว่าแกยังจะทนทำนิ่งอยู่อย่างนี้อีกหรือเปล่า”

คำว่า 4 ปี ทำเอาขนแขน ขนขา และขนคอของร่างสูงลุกชันอย่างไม่ทราบสาเหตุ ห่างกันยังไม่ถึง 3 เดือนชายหนุ่มก็จะตายเอาให้ได้แล้ว นี่ยังเพิ่มมาอีก 2 ปี เป็น 4 ปี น่านน้ำคนนี้ไม่แห้งเหี่ยวหัวโตไปก่อนหรือ

“อย่านะครับแม่ แค่นี้ผมก็จะแย่อยู่แล้ว ขืนให้เมียเรียนต่ออีก 2 ปี ไม่ตายพอดีเหรอครับ”

“แหมๆ พูดได้เต็มปาก เต็มคำว่าเมีย น้องไปเป็นเมียแกเมื่อไร”   มารดาตอบกลับมาแกมหมั่นไส้ นางยอมรับได้ที่ลูกชายเพียงคนเดียวที่รักชอบเพศเดียวกัน นางเข้าใจจิตใจลูกดีเสมอ หากเมื่อน่านน้ำรักใคร สักคนแล้ว ลูกชายของนางจะรักหมดทั้งหัวใจ  และทุ่มเททุกอย่างให้อย่างไม่หวังผลตอบแทน   และเมื่อลูกรักใคร นางก็รักและเอ็นดูด้วย เพราะนางรู้ดีว่า น่านน้ำ สเปคและมาตรฐานเป็นอย่างไร

ณัฐดนัย เดินเข้าบ้านพร้อมกับน่าน้ำจูงมือเข้ามาครั้งแรกเมื่อ 5 ปีที่แล้ว ตอนนั้นหัวอกเป็นคนแม่กระตุกขึ้นมาอย่างเสียใจที่ลูกไม่เป็นในสิ่งที่ต้วเองต้องการ  ลูกชายเพียงคนเดียวจะไม่มีหลานไว้สืบสกุลแค่นี้นางก็รับไม่ได้แล้ว แต่คนเป็นสามีกลับไปคิดเช่นเดียวกับนาง บิดาของน่านน้ำ ต้อนรับณัฐดนัยเข้าบ้านด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้มและสดใส อีกทั้งยังออกปาก เรียกคนรักของลูกชายว่า “ลูก” อย่างสนิทใจเสียด้วยซ้ำ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเพิ่งเจอกันได้ไม่ถึง 20 นาทีด้วยซ้ำ

“เมียอย่างไร ก็เมียครับแม่”

“จ้าๆ พ่อคนเก่ง ที่แม่โทรมา ก็จะบอกน่านว่า แม่จะบินไปหาน้องที่ฝรั่งเศส”

“ห๊ะ!!!!!!! แม่จะไปหาเมียผม ไปทำไมครับ ผมไปด้วย”

“ไม่ได้!!!!!!!! แกไปด้วยไม่ได้”   มารดาสั่งเสียงเด็ดขาด แต่มีหรือที่น่านน้ำ จะรับฟัง

“ทำไมจะไม่ได้ครับแม่ ผมจะไปหาเมียผมนะ พรากผัวพรากเมียมันบาปนะแม่”

“ฉันไม่สน แกห้ามตามฉันไปเป็นอันขาด ถ้าแกไปแล้วใครจะอยู่ดีทางนี้”

“พ่อไงครับ”  ผู้เป็นบิดาลงจากตำแหน่งก็จริง แต่ก็ยังสามารถที่จะบริหารงานและสั่งการได้เหมือนเช่นก่อน

“สามีฉันจะไปออกรอบที่สิงค์โปร์ ไม่ว่างจะทำงานไร้สาระหรอกยะ”

“สามีแม่ ก็พ่อผมนะ อีกอย่างงานไร้สาระที่ไหน กิจการบ้านเราทั้งนั้นเลยนะครับ”

“ฉันไม่สน!”

“แล้วแม่จะโทรมาบอกผมทำไมเนี่ย”

“โทรมาเยอะเย้ย คนงานเยอะต่างหาก แหมๆ บอกว่ารักเขานักหนา กะอีแค่โทรไปหาเมียแค่นี้มันจะตายหรือไงพ่อน่าน”    ผู้เป็นมารดาใส่มาไม่ยั้ง ผู้ช่วยณัฐดนัยที่โน้น คงโทรรายงามความเคลื่อนไหวระหว่างเขากับร่างบางอยู่เป็นแน่

หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ไม่มีสายมาจากเมืองปารีส และในทางเดียวกันก็ไม่มีสายจากเมืองไทยไปเมืองปารีสเหมือนกัน  ใจมันอยากจะโทร แต่กลัวว่าโทรไปแล้วณัฐดนัยจะอ่านหนังสือและทำงานส่งอาจารย์อยู่  อยากจะให้คนตัวเล็กรีบๆเรียนให้จบแล้วกลับมาโดยเร็ว

“ผมก็กลัวสะใภ้แม่ทำงาน อ่านหนังสืออยู่นี่ครับ”  

“ไม่ต้องมาอ้าง รู้ไว้ซะ ฉันจะยุให้น้องหาแฟนใหม่ เอาฝรั่งที่หล่อๆ รวยๆกว่าแกอีกตาน่าน”  

“อ้าววววววววว แม่!!!!!!  ยุให้ครอบครัวเขาแตกกันแล้วนะครับ”  ร่างสูงส่ายหน้าไปมากับความคิดของคนผู้เป็นมารดา

“ก็ลูกชายฉันมันงี่เง่า ไม่ได้ดั่งใจ หาใหม่ให้น้องมันดีกว่า แค่นี้นะ คุยกะแกทีไร ฉันหมดอารมณ์ทุกที แล้วจะกลับมาพร้อมกับคำตอบของน้องว่า จะลงเรียนเพิ่มเป็น 4 ปี โฮะๆๆ”

“แม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”  






จากใจคนเขียน
อีกประมาณตอนสองตอน part ของน่านน้ำ+ณัฐดนัยก็จะจบแล้วนะคะ  จะรีบแต่งให้จบแล้วเข้าคู่ของเคลวินแต่ และปิดท้ายด้วยเจ้าพ่อ+อีหนู



************************************************************

*1 อย่าลืมกด + นะคะ

*2 อย่าลืมอ่านนะคะ

* 3  อย่าลืมเม้นนะคะ

*4  อย่าลืมใส่กางเกงใน ก่อนออกจากบ้านนะคะ  ( ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก )

*5  >>>> นี่คือคำแปลของเพลง !!!!!!!!

I need you now

รูปภาพในช่วงความทรงจำดี ๆ
กระจายเกลื่อนอยู่เต็มพื้น
ฉันกำลังไปหยิบมือถือ เพราะ ฉันทนฝืนไม่ไหวอีกแล้ว
ฉันอยากรู้ว่าเธอจะนึกถึงฉันขึ้นมาบ้างไหม
สำหรับฉันแล้ว มันนึกถึงอยู่ตลอดเวลา


ตึหนึ่งกว่าแล้ว แต่ฉันยังเหงาเปล่าเปลี่ยวและฉันต้องการเธอตอนนี้
เคยพูดไว้ว่าจะไม่โทรไป แต่เกินจะห้ามไหว และฉันต้องการเธอเดี๋ยวนี้ฉันนั้นทำอะไรไม่ถูกเมื่อไม่มีเธอ ฉันต้องการเธอในตอนนี้


ถึงดื่มวิสกี้ไปอีกช็อต ก็ทำให้ฉันหยุดมองที่ประตูไม่ได้
อยากให้เธอมากวาดพื้นให้เห็น เหมือนอย่างเคย
ฉันอยากรู้ว่าเธอจะนึกถึงฉันขึ้นมาบ้างไหม
สำหรับฉันแล้ว มันนึกถึงอยู่ตลอดเวลา

ตีหนึ่งกว่าแล้ว ฉันเมานิดหน่อย
และต้องการเธอตอนนี้
เคยพูดไว้ว่าจะไม่โทรไป แต่เกินจะห้ามไหว และฉันต้องการเธอเดี๋ยวนี้
ฉันนั้นทำอะไรไม่ถูกเมื่อไม่มีเธอ ฉันต้องการเธอในตอนนี้

จริง ๆ แล้ว ฉันปวดใจเสียมากกว่า ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
ตึหนึ่งกว่าแล้ว แต่ฉันเหงาเปล่าเปลี่ยวและฉันต้องการเธอตอนนี้
เคยพูดไว้ว่าจะไม่โทรไป แต่เกินจะห้ามไหว และฉันต้องการเธอเดี๋ยวนี้

ฉันนั้นทำอะไรไม่ถูกเมื่อไม่มีเธอ ฉันต้องการเธอในตอนนี้
ฉันต้องการเธอในตอนนี้
ที่รัก ......... ฉันต้องการเธอตอนนี้






รักและขอบคุณ
โดย Chocolate Love ~








« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 30-05-2011 01:11:04 โดย boylove_yj »

tawan

  • บุคคลทั่วไป
น่ารักจริงๆ เวลาผ่านไปเร็วๆ หน่อย

 :call:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ pochu52

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1328
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +221/-0
ห่างกันไกลแบบนี้สงสารทั้งนัททั้งพี่น่านน้ำ แต่หัวใจตรงกันซะอย่างจะกลัวอะไรค่ะ สู้ๆ ค่ะ

ออฟไลน์ roseen

  • เก็บความทรงจำที่ดีๆของวันวาน เพราะมันคือกำลังใจของวันนี้
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8646
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +947/-16
 :กอด1:อย่าลืมกอดนะครับ

ออฟไลน์ kitty

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3289
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +258/-7
น่านน้ำ ณัฐดนัย สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13

MaeMoo

  • บุคคลทั่วไป
+1 ให้กับความเหงา เศร้า

รอเธอกลับคืนมา

hahn

  • บุคคลทั่วไป
คู่นี้นานๆ มาทีแต่ก็ซึ้งนะ

ออฟไลน์ kokikung

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1594
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +133/-3
+1 ให้กับการจากลา  :sad4:
โอ๊ยณัฐอย่า4ปีเลยเดี๋ยวพี่น่านจะแก่ตายไปสะก่อน 555++
คุณแม่แรงได้อีกกกกนะนั่นนะ อยากให้น้องกลับมาไวไว

ออฟไลน์ jojobuffy

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 792
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +83/-4

ออฟไลน์ MiSS-U

  • {^o^} {^3^}
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2800/-11
สงสารน่านน้ำจังคิดถึงเมียมากมาย
เฮ้อเศร้าอ่ะ

Maimai

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ boylove_yj

  • ล้มแล้วยืน คือคนที่แกร่ง!!
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1511
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1203/-48
    • http://www.facebook.com/pages/Chocolate-Love-Fan-Club/255241697823084
 :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:


ฮ้าววววววววววววววววววๆ

เหนื่อยๆ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด