Part 45
I
ปาฏิหาริย์ครั้งสุดท้าย
อาจเป็นฟ้ากำหนดมา ให้เราต้องแยกกัน
อาจเป็นเพราะความผิดฉัน ที่เคยทำอะไรร้ายๆ
ทุกครั้งเรายังได้เริ่มใหม่ เธอยังเดินหวนมาใหม่
เชื่อว่าเธอไม่ไป ไกลจากฉัน
เพิ่งรู้ครั้งนี้ไม่เหมือนเก่า รอเธอรอแล้วว่างเปล่า
หัวใจเหมือนจะขาดทุกวัน
อยากให้ปาฎิหาริย์มีอีกครั้ง ยังหวังเพียงเธอให้อภัย
กลับมาคืนดีกัน ขอโอกาสฉันครั้งสุดท้าย
จะไม่ให้เธอเสียใจสัญญา
อยากให้ปาฎิหาริย์ดลจิตใจ ให้รู้รอเธอทุกเวลา
เพื่อเธอรู้ว่าฉัน ทุกวันได้แต่ภาวนา
เธอจะกลับมารักกันดังเดิม
กว่าจะรู้ว่าขาดเธอ มันปวดร้าวเจียนตาย
กว่าจะรู้ตัวห่วงใคร ก็ไม่มีอะไรเหลือแล้ว
ทุกครั้งเรายังได้เริ่มใหม่ เธอยังเดินหวนมาใหม่
เชื่อว่าเธอไม่ไป ไกลจากฉัน
เพิ่งรู้ครั้งนี้ไม่เหมือนเก่า รอเธอรอแล้วว่างเปล่า
หัวใจเหมือนจะขาดทุกวัน
อยากให้ปาฎิหาริย์มีอีกครั้ง ยังหวังเพียงเธอให้อภัย
กลับมาคืนดีกัน ขอโอกาสฉันครั้งสุดท้าย
จะไม่ให้เธอเสียใจสัญญา
อยากให้ปาฎิหารย์ดลจิตใจ ให้รู้รอเธอทุกเวลา
เพื่อเธอรู้ว่าฉัน ทุกวันได้แต่ภาวนา
เธอจะกลับมารักกันดังเดิม
เพื่อเธอรู้ว่าฉัน ทุกวันได้แต่ภาวนา
เธอจะกลับมารักกันเหมือนเดิม
“นายครับ วันนี้หุ้นเราในตลาดหลักทรัพย์สูงมากครับ กำไรไม่เกินพันล้าน”
“500 ล้านเอาใส่บัญชีน้ำซุป” ฟานซิสพยักหน้ารับคำแล้วจดบันทึกคำสั่งลงในสมุดโน๊ตขนาดเล็กของตัวเอง
อดีตบอดี้การ์ดของน้ำซุป รับคำสั่งแล้วเดินออกไป ลีโอให้ฟานซิสมาช่วยในเรื่อธุรกิจแทน หากยังให้อยู่ในตำแหน่งการ์ดของเมียตัวเอง มันอดไม่ได้ที่จะพาลโมโหครั้งแล้วครั้งเล่า
“นอนนานแล้วนะที่รัก ตื่นได้แล้ว ทำไมถึง......ขี้เซาอย่างนี้นะ” ร่างสูงก้มลงกระซิบกับร่างที่ไร้สติของคนรัก มือเรียวยาวค่อยยกขึ้นลูบใบหน้าของคนรักอย่างสั่นเทา
ต่อหน้าลูกน้อง เขาจะเป็นเจ้านายที่เข้มแข็งไม่อ่อนแอ และแข็งกระด้าง หากแต่เมื่ออยู่กับผู้ชายตัวเล็กที่ชื่อน้ำซุปคนนี้ เขาก็เป็นเพียงแค่ผู้ชายธรรมดา ที่มีอารมณ์รัก อารมณ์โกรธ อารมณ์หลง ดวงตาคมเข้มบัดนี้ทอสีเทาไม่ฉายแสงอย่างแต่ก่อน ความอ่อนล้าทั้งหลายกองเอาไว้ข้างตัว ตอนนี้เขารับไม่ไหวแล้ว
“ตื่นมาทานข้าวนะ น้ำซุปอยากกินอะไร เดี๋ยวเจ้าพ่อจะไปหามาให้หมดเลย อยากกินกุ้งไหม ..........น้ำซุปอยากกินใช่ไหมครับ”
ไร้เสียงตอบรับใด มีเพียงแต่เสียงของเครื่องช่วยหายใจที่ยังคงทำหน้าของมันไปอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง
จริงอยู่ที่น้ำซุปพ้นขีดอันตรายแล้ว และแพทย์ก็บอกว่ารอเพียงแต่ให้คนไข้ฟื้นเท่านั้น หากแต่วันเวลาก็ล่วงเลยมา 2 อาทิตย์ แล้ว ที่คนตัวเล็กยังนอนหมดสติไม่รับรู้เรื่องราวใด หลับนานเสียจนร่างสูงคิดว่า ร่างบางจะหลับเป็นเจ้าชายนิทรา
ทุกวัน ร่างสูงจะหอบเอาแฟ้มงาน เอกสารต่างๆมาทำในห้องพักคนป่วย ไม่ยอมให้คนป่วยคลาดสายตาเพียงเด็ดขาด
เพียงเพราะเขาคิดว่า หากน้ำซุปจะตื่นขึ้นมา จะได้เห็นเขาเพียงคนแรก เขาจะเป็นคนแรกที่น้ำซุปมองเห็น
ช่วงเช้าเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่ร่างสูงจะคอยเล่าโน่นเล่านี่ให้คนที่นอนหลับฟัง ถึงแม้จะไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมาก็เถอะ ถึงแม้เขาจะพูดคนเดียวก็ตามที มาเฟียผู้แข็งกระด้างที่นานๆครั้งจะร้องเพลงซักที แต่บัดนี้ลีโอ แอ๊คซายน์ร้องให้คนรักฟังทุกวัน ไม่อายที่พยาบาลจะมองมาที่เขาแล้วยิ้ม มองแล้วหัวเราะ
ขอเพียงแค่ เสียงเพลงของเขา จะส่งผ่านไปถึงคนที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง
ช่วงสายจนถึงช่วงเย็น ร่างสูงก็จะคอยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ร่างบางแล้วคอยเช็ดหน้าให้ เพราะกลัวว่าใบหน้าสวยหวานของคนรักจะซีดเซียวลงกว่าเดิม
และช่วงเย็นจนถึงดึกดื่น ร่างสูงก็จะคอยบีบนวดเพื่อคลายกล้ามเนื้อไม่ให้ ลำแขน และท่อนขาของน้ำซุปต้องบีบ เพราะตอนนี้ร่างกายของคนป่วยข้างหน้านี้ก็สาหัสเกินทนแล้ว
“ทำไมวันนี้ท้องฟ้าไม่สว่างเลยนะ .......... คงเหมือนกับลีโอที่ไม่มีน้ำซุปเคียงข้าง ชีวิตมันถึงได้หม่นหมองขนาดนี้”
“...............................”
“ลีโอคิดถึงน้ำซุป กลับมาเถอะ อย่าทรมานลีโอมากไปกว่านี้เลย แค่นี้ก็จะตายอยู่แล้ว” ใบหน้าคมเข้มซบลงบนฝ่ามือบางของน้ำซุป ริมฝีปากหนาเม้นเข้าหากันแน่นอย่างต้องการที่จะปิดกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้
ลีโอ แอ็คซายน์
สองอาทิตย์ที่ผมต้องคอยมองคนที่ผมรักนอนหลับอยู่บนเตียง อาการทุกอย่างของเขากำลังเป็นไปในทางที่ดี และนั่นคือรอยยิ้มของผมในรอบ สองอาทิตย์ ที่ผ่านมา ไม่ซิ ไม่ใช่แค่ของผม มันต้องเป็นรอยยิ้มของทุกคนที่รักและเป็นห่วงน้ำซุป
แต่ทำไมเขาถึงไม่ฟื้นขึ้นมาซักทีล่ะ ในเมื่อหมอก็บอกว่าทุกอย่างโอเค ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงอีกแล้ว หรือว่าเขาจะเป็นเจ้าชายนิทรา
ไอ้หมอเวรเจ้าของไข้ที่ผมขู่ให้มากรวดน้ำซุปทุกๆ 20 นาทีก็ย้ำนักย้ำหนาว่าไม่ได้เป็นอะไร สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือน อวัยวะต่างๆในร่างกายกำลังได้รับการซ่อมแซม
‘แล้วทำไมเมียผมถึงไม่ฟื้นซักที’
‘น่าแปลกใจจริงๆ ผลตรวจภายในก็ออกมาแล้ว ทุกอย่างปรกติดี แต่ทำไมคนไข้ถึงไม่ฟื้น’
‘เป็นไปได้ไหมที่เขา........จะเป็นเจ้าชายนิทรา’
‘ถ้าหากคนไข้ไม่ฟื้นขึ้นมาภายใน 1 เดือน ผมว่าเป็นไปได้ครับ’
ชีวิตหนอชีวิต เคยผจญผ่านร้อน ผ่านหนาวมาก็นับไม่ถ้วย แต่ไม่มีอะไรโหดร้ายเท่ากับเหตุการณ์เลยจริงๆ ทุกคืนผมไม่เคยที่จะนอนหลับสนิท หลับไปซักแปปก็จะสะดุ้ง ตื่นขึ้นมากลางดึก หรือไม่ก็ฝันร้าย ภาพน้ำซุปนอนแน่นิ่งในวันเกิดเรื่องมันตอมหลอกหลอนผมไม่หยุด ไม่ว่าจะทำอะไร หรือสลัดยังไงก็ไม่หาย
ผมจะคอยบีบนวด เช็ดเนื้อเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า ร้องเพลงให้น้ำซุปฟัง และก่อนนอน ก็จะปิดท้ายด้วยว่าวันนี้ผมไปทำอะไรที่ไหนมา ไปพบไปเจอ หรือไปคุยกับใครบ้าง ผมจะเล่าให้เขาฟังหมด เหมือนตอนที่ยังไม่เกิดเรื่อง เพียงแต่ไม่มีเสียงหวานๆคอยขานรับหรือออกความคิดเห็นแต่อย่างใด
เวลาทุกวินาทีหมุนไปอย่างช้า คุณแม่บอกว่าผมหน้าใกล้กับโจรเข้าไปทุกทีแล้ว ก็เมียป่วยอยู่ผมจะมีกระจิตกระใจไปเสริมหล่อได้ไง อีกอย่างน้ำซุปจะเป็นคนโกนหนวดให้ผมเองต่างหาก เอาไว้อย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน ดูดีไปอีกแบบ
ไอ้คนร้ายที่มันกล้ายิงน้ำซุป ถูกไอ้นิคคุมตัวไว้ที่เกาะส่วนตัวของผมแล้ว เอาไว้ไกลหัวไกลตาอย่างนั้นแหละดี ขืนมันยังอยู่แถวนี้ล่ะก็ ผมนี่แหละจะเป็นคนควักหัวใจมันเอากระทืบเล่นเอง
ไอ้คนบงการอยู่ด้านหลัง ก็แม่เบลล่าสารเลวนั่นแหละ ตอนนี้ผมให้ไอ้ฟานเอาเธอไปขายทอดตลาดแล้ว ถ้าฆ่ามันน้อยเกินไป อย่างหล่อนต้องเอาเรือนร่างอันสกปรกโสมม ไปให้ไอ้พวกเดนมนุษย์ทั้งหลายย่ำยีเสียให้เข็ด
ส่วนไอ้หัวหน้าใหญ่ ไอ้เวรเรียว เหลือแต่ตัวแล้วครับ ทรัพย์สินทุกอย่างของมันถูกผมใช้หัวสมองและความสามารถเทคโอเวอร์เอาเป็นของตัวเองหมดทุกอย่าง มันยอมแพ้แต่โดยดี ผมก็เลยหรือแกงค์มาเฟียของมันเอาไว้ ให้มนปกครองกันเอง และถ้าหายังกล้าลองดีกับแอ๊คซายน์ ได้ตายยกแกงค์ครับ
“ลีโอแก้แค้นให้น้ำซุปครบแล้วนะ ตื่นมาดูซิครับ ว่าพวกมันได้รับบทเรียนอย่างไร”
กี่ทีๆก็เหมือนเดิม ไม่ว่าผมจะพูดอะไรออกไป น้ำซุปก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบสนองผมเลย แต่ผมก็ไม่เคยท้อ ใครว่าบ้าหาว่าผมพูดคนเดียวก็ไม่แคร์ครับ เผื่อบางทีน้ำซุปอาจจตื่นแล้วอาจจะแกล้งทำเป็นหลับอยู่ก็ได้ ฮ่าๆ
หัวเราะ พูดคุย กินข้าว เดินเล่น ซื้อของ เลือกเสื้อผ้า อาบน้ำ นอน ทุกอย่างผมทำคนเดียวผม ตอนนี้ตารางชีวิตผมกำลังรวน ให้นานแค่ไหนผมผมก็ยังปรับตัวตามไม่ได้
หายกริ้วหรือเปล่าคนอ่าน !!!!!
หายเถอนะ คนแต่งกลัว ฮ่าๆ
หัวข้อ: {มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต ] ตอนพิเศษ น้ำซอส+เดียร์ P.80 |10/พฤษภาคม/2555| (อ่าน 822869 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก