Part 43
Too Far Away
หลังจากที่ทั้งสองคนกลับมาถึงบ้าน ก็ถูกคนที่อาวุโสที่สุดของบ้านเรียกเข้ามาถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงบ่ายที่ผ่านมา
“แม่ว่าเป็นฝีมือแม่เบลล่า”
“คุณแม่คิดเหมือนไวน์เลยครับ อยู่ดีๆ นักข่าวเป็นกองทัพจะมาแห่ไปเจอไวน์กับลีโอเดินซื้อของได้ไง มันไม่บังเอิญเกินไปเหรอ” ร่างบางพูดไป มือก็บีบนวดไป กิจกรรมที่น้ำซุปทำได้ดีลองลงมาจากอาหารก็คือ นวดคลายกล้ามเนื้อ
ร่างสูงไม่ได้พูดอะไรออกไปแต่อย่างไร ในหัวตอนนี้มีแต่วิธีที่เอาคืนแม่คู่ควงเจ้าปัญหาอย่างเจ็บแสบเต็มไปหมด หากเขาไม่เกรงใจที่หล่อนเป็นลูกสาวของเพื่อนแด๊ด ปานนี้แม่นางแบบได้กระเด็นกลับขั้วโลกเหนือไปตั้งนานแล้ว
“แด๊ดว่ารอให้ไอ้นิคไปสืบให้แน่ชัดก่อนแล้วกันนะ อย่าเพิ่งด่วนสรุปเอาตอนนี้เลย” บิดาของร่างสูงพยายามพูดให้ลูกชายและลูกสะใภ้ไม่เอาผิดกับลูกสาวของเพื่อน เพราะตนจะจัดการส่งเบลล่ากลับไปบ้านเกิดเอง ขืนให้ไอ้ลูกชายมันทำ มีหวังได้ไปทำลูกสาวเอาน่วมแน่ๆ
“ไม่ต้องเลยนะคุณ ห้ามเข้าข้างแม่นั่นเป็นอันขาด ถึงจะเพื่อนคุณก็เถอะ ฉันก็ไม่เว้นเหมือนกัน มีอย่างที่ไหนมาทำลูกชายกับลูกสะใภ้ฉันอารมณ์เสีย อย่างนี้มันต้องเจอกันซักตั้ง”
คุณหญิงแพรวพูดอย่างเข่นเขี้ยว ความจริงตนก็ไม่ได้เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไรมากนัก แต่ครั้งนี้มันเกินทนจริงๆ เมื่อวันก่อนก็เหมือนกัน มีอย่างที่ไหนเจ้าหล่อนมาอาละวาดกลางงานเลี้ยงของเขา ยังไม่พอยังไม่สู้รบปรบมือกับคุณหญิงแม่ของหนูไวน์อีก
“คุณก็ ผมไปเข้าข้างเบลล์ตอนไหน ปล่อยให้เด็กๆเขาจัดการกันเองแล้วกัน พวกเราไม่ต้องไปยุ่งหรอก” บิดาของร่างสูงลุกขึ้นจูงมือคู่ชีวิตเดินออกไปดูนก ดูไม้ด้านนอก ปล่อยให้ร่างสูงนั่งจ้องหน้าคนเป็นเมียอย่างเต็มที่
“มองแล้วไม่พูด ก็ไม่ต้องมอง” ร่างบางพูดเสียงนิ่ง แล้วเดินไปอุ้มงี่เง่ามานั่งตักตัวเอง ลีโอได้แต่ส่งสายไปให้ไอ้แมวตะกละที่ได้เสนอหน้าไปนั่งอยู่บนตักของเมียเขา
‘ดับอนาถ แมวน้อยน่ารักพันธุ์เปอร์เซีย ถูกชายนิรนามเตะไส้แตก’
ได้แต่คิดในใจเท่านั้น มันก็แค่จิตใต้สำนึก ที่ผมสร้างขึ้นมา ชาตินี้ไม่มีวันได้ทำอย่างแน่นอน ถึงจะอยากทำขนาดไหนก็เถอะ
“โกรธเหรอ?” ร่างสูงขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ แล้วเอนศีรษะซบไหล่บางของคนตัวเล็กอย่างอ้อนๆ
“ไม่ได้โกรธ ลีโอคิดมาก” มือบางจับเส้นผมนิ่มลื่นของร่างสูงเล่นไปมา สัมผัสทุกอย่างที่น้ำซุปทำให้ ร่างสูงกำลังเก็บบันทึกลงในหัวใจอย่างช้าๆ
“คิดมากน่ะดีแล้ว ขืนคิดน้อยกว่านี้ น้ำซุปงอนไปใครจะรับผิดชอบ” มือหนาอาศัยความว่องไวตบไปที่หัวของงี่เง่าด้วยน้ำหนักมือปานกลาง เพราะถ้ามันมากกว่านี้ไอ้งี่เง่ามันได้ลงไปนอนกลิ้ง พุงกางอยู่ที่พื้นแน่
“ลีโอนั่นแหละอย่าคิดมาก เรื่องแค่นี้เอง”
ไอ้เรื่องแค่นี้ของร่างบางนั้น ทำเอาร่างสูงเครียดอย่างกะทันหันทันที ลองคิดดูถ้ารูปเขาสองคนถูกตีพิมพ์ทุกหน้าหนังสือพิมพ์ หรือไม่ก็หน้านิตยสารทุกฉบับอะไรจะเกิดขึ้น ซึ่งก็แน่นอนว่ามันจะกระทบกับธุรกิจของเขา แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงคิดมากเท่ากับ ชื่อเสียงของร่างบาง กลัวว่าคนรู้จักน้ำซุปมากขึ้น ความสะดวกสบายก็ไม่มีเหมือนเมื่อก่อน กลัวว่าไอ้ผู้ชายที่ไม่เจียมเนื้อเจียมตัวจะเอารูปเมียเขาไปสะสมแล้วว่าวเวลามันเงี่ยน แค่คิดก็รับไมได้แล้ว !!!!!!!!!!
และที่สำคัญกว่าเรื่องอื่นๆ ถ้าหากศัตรูของเขารู้เป้าหมายที่แท้จริง และเล็งเห็นว่าจุดอ่อนของเขาอยู่ตรงไหน พวกมันต้องเปลี่ยนมาเป้ามาเป็นน้ำซุปแน่ๆ
“กลับไปบ้านเราเถอะน้ำซุป คิดถึงเตียงนิยาย ปานนี้มันเหงาจนร้องไห้ไปแล้วมั้ง”
เอ่อ..............เตียงร้องไห้ เตียงผีหรือเปล่าว่ะ
“ยังไม่ได้หรอกลีโอ คุณแม่เพิ่งจะกลับมาอยู่บ้าน อยู่ให้ท่านชื่นใจก่อนก็แล้วกันเนอะ”
ขัดได้เหรอ เมียออกปากอย่างนี้แล้ว อะไรก็ไปทัดทานความต้องการของน้ำซุป คนเก่งเขาไม่ได้หรอก นอกเสียจากว่าเขาจะเล่นบทโหด หรือว่าจะลอง
“จะกลับไม่กลับ” ร่างสูงแสร้งตีหน้าขรึม ทำเสียงนิ่ง อีกทั้งยังใช้มือโอบกระชับเอวบางของคนตัวเล็กให้เข้ามาใกล้ๆอีก งี่เง่าทนรำคาญไม่ไหวมันเลยกระโดดลงไปนอนพื้นพรมด้านล่างแทน
แต่ก่อนที่มันจะล้มตัวนอน ก็ไม่วายวกกลับมาฝากรอยเขี้ยวไว้ที่ขาของร่างสูง ทำเอาคนที่แกล้งตีหน้าโหดเมื่อกี้หลุดมาดทันที แล้วหันมาโวยวายกลับเจ้าแมวน้อย
“โอ๊ย!!!!!!!! ไอ้อ้วน กัดขาทำไมว่ะ” ปากพูด แต่มือยังไม่ได้คลายออกมาจากเอวของน้ำซุป
คนมันเทพอ่ะ มักจะทำอะไรๆ หลายๆอย่างได้ในเวลาเดียวกัน หึหึ
“พูดไม่เพราะ พูดใหม่เลย” ร่างบางตีไปที่หน้าขาของร่างสูงอย่างเตือน คุณแม่เขาไม่พอใจที่ไปพูดตวาดให้ลูกเขาอย่างนั้น จังหวะที่ร่างบางเผลอ ร่างสูงก็จัดการฟีคิกส์แมวน้อยน่ารักไปไกล 30 หลาแล้ว
“คุณลูกงี่เง่าครับ มากัดขาคุณพ่อทำไมครับ คุณพ่อเจ็บบรรลัยแล้วว่ะ....ครับ” ร่างสูงส่งยิ้มพิมพ์ใจไปให้ร่างบางอย่างประจบประแจง
ถ้าผมตาไม่ฝาด ผมเห็นว่าไอ้แมวตัวนี้กำลังแสยะยิ้มร้ายอยู่!!!!!!!!!
“อ้าวๆ งี่เง่า ทำไมไปอยู่ตรงนั้นล่ะ”
“หึหึ” ร่างสูงไม่พูดอะไร ลุกขึ้นแล้วจูงเมียตัวเองขึ้นด้านบน
ในใจอยากจะต้องตะโกนออกมาดังๆ ที่อาศัยความว่องไวของตัวเอง เตะตูดไอ้แมวอ้วนได้อย่างสวยงาม ทีใครทีมันล่ะวะ ฮ่าๆ
“น้ำซุปว่า ไปเอางี่เง่าขึ้นไปบนห้องด้วยดีกว่า”
เพล้ง!!!!!!!!!!! วิมานในอากาศของร่างสูงตกกระจายเกลื่อนพื้นทันที เมื่อได้ฟังประโยคเด็ดของร่างบางจบ สงสัยชาติคงหนีไม่พ้นไอ้แมวหน้าวอกแน่ๆ
“ไอ้อ้วน พรุ่งนี้จองศาลาไว้ได้เลย ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตล่ะวะ” ความคิดชั่วร้ายฝ่ายอธรรมเผลอคิดดังไปหน่อย
“บ่นอะไร ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์ กำลังคิดอะไรที่ไม่ดีอยู่ใช่ไหม”
นอกจากนวดเก่งแล้ว ทำกับข้าวเก่งแล้ว เมียเจ้าพ่อยังเดาใจคนเก่งอีกด้วยเว้ย อะไรจะเทพปานนั้น นี้ขนาดได้สบตาแปปๆนะ ยังมองได้ทะลุปุโปล่งขนาดนี้ ถ้าเผลอไปสบตานานๆเข้า ความลับกับแผนการชั่วร้ายของเขา ร่างบางมิรู้ไปหมดหรือ
“ไม่ได้บ่นจ้ะ กำลังจะบอกว่า เดี๋ยวเจ้าพ่อจะลงไปอุ้มมันขึ้นมาเอง แหม ๆ แมวอะไรน่ารัก แต่โคตรน่าชัง ฮ่าๆ” น่าเอาไปเก็บที่ป่าช้าอีกต่างหาก!!
ร่างบางมองคนรักแล้วส่ายหน้าไปมา มีกับงี่เง่านี่แหละที่เป็นคู่ปรับสมน้ำสมเนื้อลีโอ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมลีโอ ถึงไม่ชอบแมว ทั้งๆที่มันออกจะน่ารัก เห็นหน้ากันก็ทุกวัน บ้านก็อยู่หลังเดียวกัน
‘เสือสองตัว อยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้’ วลีนี้เหมาะที่สุด งี่เง่ากับลีโอก็อยู่บ้านเดียวกันไม่ค่อยจะได้ เท่าไร
.
.
.
.
“คุณหญิงไม่ต้องเป็นห่วง น้ำซุปจัดการได้สบายๆอยู่แล้ว” ร่างบางนอนคุยโทรศัพท์บนเตียงด้วยสีหน้าที่กึ่งยิ้มกึ่งแหย่ เพราะปลายสายคือมารดาที่เป็นห่วงลูกชายทุกลมหายใจ
“ครับๆ ไม่เครียดแน่นอน น้ำซุปจะเครียดทำไมล่ะครับ มีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วนะครับ”
ร่างสูงยืนมองคนรักคุยโทรศัพท์ด้วยรอยยิ้ม น้ำซุปจะเป็นอย่างนี้เสมอ เวลาที่อยู่กับคุณหญิงแม่เมื่อไร เจ้าตัวจะกลายเป็นลูกชายจอมเฟี้ยว ทันที ส่วนหมาดขี้อ้อน อ่อนหวานนั้นหายากที่จะได้เห็น
“คุณหญิงอย่าลืมกินน้ำลูกยอนะ เดี๋ยวเท้ากาจะเบ่งบาน แล้วออกดอกออกผลเต็มหน้า ฮ่าๆ น้ำซุปสวยวันสวนคืนอยู่แล้ว โหๆ ไม่ปล่อยให้ตัวเองโทรมหรอกน่า เดี๋ยวผัวจะนอกใจ แล้วไปมีเมรุเล็ก เมรุน้อย ไม่ไหวๆ ซุปขี้เกียจตามเผาศพ .............รักแม่นะครับ My Sweet Heart”
“นี่ถ้าไม่ใช่คุณหญิงลีโองอนไปนานแล้วนะ” ร่างสูงเดินเข้ามานอนหนุนตักร่างบาง แล้วจับซากไอ้แมวเน่าไปไปอยู่ไกลๆตา ซึ่งร่างบางก็มองอย่างรู้ทัน
“เดี๋ยวให้เด็กมาเอางี่เง่าลงไปก็แล้วกัน เผื่อลีโอรำคาญ” ร่างบางจัดแจงให้สัตว์น้อยน่ารักลงจากเตียง
“ไม่รำคาญหรอก ให้มันนอนนี่แหละ สงสารคนอุ้มเดี๋ยวแขนจะหัก”
ร่างบางยิ้มอย่างรู้ทัน ถึงจะตีกันทุกวัน แต่หนึ่งคน กับอีกหนึ่งตัวก็รักกันดี แต่ไม่ยอมแสดงออกมาตรงๆเท่านั้นเอง ดูอย่างเวลาที่ลีโอจะกลับบ้านซิ งี่เง่าจะเป็นตัวแรกที่วิ่งไปถึงลีโอ แล้วพันแข้ง พันขา และถึงแม้ลีโอจะทำหน้ารำคาญ แต่ก็อุ้มขึ้นมาฟัดเหวี่ยงกันอยู่นานสองนาน
“ไปอาบน้ำเลยนะ เหนื่อยมาทั้งวัน .........Stop!!! งดเรื่องบนเตียง วันนี้ห้ามเด็ดขาด ไม่ต้องมาส่งสายตาเลยนะ ไม่ต้องเลย” ร่างบางพูดสวนขึ้นมาก่อนที่ร่างสูงจะได้พูด ทำเอาคนตัวสูงเซ็งในอารมณ์อยู่หลายวินาทีเหมือนกัน
“ยังไม่ได้บอกว่าจะ จุด จุด จุด เลยนะครับ ทำไมอีหนูทะลึ่งจัง แก่แดดใหญ่แล้วนะเราน่ะ” ร่างสูงทำหน้าตาอินโนเซนต์แบบใสซื่อส่งไปหาร่างบางแล้วเดินไปเปิดตู้เอาผ้าขนหนูออกมาพาดบ่า
“ไม่อาบด้วยกันเหรอ ประหยัดนะ” ยังวายที่จะหยอดเล็กๆน้อย แต่ร่างบางก็ส่ายหัวแล้วก็ก้มหน้าอ่านเอกสารบนเตียงต่อ
อีกไม่กี่วันข้างหน้าเขาก็จะก้าวเข้าไปรับตำแหน่งประธานผู้บริหารของ วัฒนะชัยพันธ์ ต่อจากพ่อ ใช่ว่าท่านล้มป่วยหรอกนะ แต่แค่อยากกลับไปเบ่งเบาแล้วช่วยท่านทำให้บริษัทมันเกรียงไกรกว่าเก่า
เอกสารงานลูกน้องที่ก็ขนมาให้ที่คฤหาสน์แอ็คซายน์ แต่เข้าได้เฉพาะผู้หญิงเท่านั้น ผู้ชายห้ามย่างกายเข้ามาในบ้านเด็ดขาด เพราะคำสั่งอันเฉียบขาดของไอ้เจ้าพ่อขี้หึงได้ประกาศเอาไว้
“พอได้แล้วน้ำซุป วันนี้พอแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาอ่านต่อ” ร่างสูงในชุดนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ เดินมาดึงแฟ้มงานออกจากระยะสายตาของร่างบางอย่างเป็นห่วง
“ขออีกนิด นะครับ นิดเดียวก็จะจบแล้ว” ร่างบางเงยหน้าพูดแล้วยิ้มอ้อนอย่างที่ทำประจำ
“ไม่ได้ครับ เลิกก็คือเลิก ไม่งั้นจะไม่ได้อ่านอีกเลย” ร่างสูงพูดเสียงนิ่ง มีอยู่เรื่องเดียวที่ร่างบางจะเกรงกลัวเขา นั่นก็คือเรื่องงานนั่นเอง ด้วยความที่ลีโอเป็นคนที่จริงจังเวลางานไม่เคยล้อเล่น ก็เลยทำให้ร่างบางกิ่งเกรงอยู่ไม่น้อย เพราะเคยเห็นเลขาหน้าห้องของร่างสูงโดนดุ เพราะไปแปลตกอยู่คำสองคำ
ร่างบางพยักหน้ารับ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างระโหยโรยแรง จบบริหารมาก็จริง ฝึกงานก็เจนสนามมาหมดแล้ว แต่เมื่อได้เจอด้วยตัวเอง ก็ทำเอาคนตัวเล็กเกือบรับไม่ไหว ไม่รู้ว่าจะไปทำกิจการของบ้านล้มไม่เป็นท่าหรือเปล่า
ร่างสูงเดินมาเคาะห้องน้ำแล้วยื่นชุดนอนลายกาฟิวส์ให้ร่างบาง แต่คนตัวเล็กปรือตาทำหน้าตาบอกว่าจะไม่ไหวแล้ว นั่นแหละร่างสูงจึงจับร่างบางแต่งเนื้อแต่งตัวอยู่นานสองนาน เพราะคนตัวเล็กไม่ให้ความร่วมมือเลยซักนิด แถมยังหลับคอพับคออ่อนคาไหล่เขาอีก
“หักโหมมากแล้วนะครับ ต่อไปอย่าทำอีกนะ เจ้าพ่อเป็นห่วง” ร่างบางพยักหน้าเบาๆที่ไหล่หนาของร่างสูง แล้วยกมือกอดคอร่างสูงอย่างแน่น เพราะตอนนี้ชุดนอนลายแมวหน้ากวนมาอยู่บนตัวเขาเรียบร้อยแล้ว
“นอนนะ พรุ่งนี้พาไปหาคุณหญิงหน่อย”
“ไว้ไปวันหลังไม่ได้หรอ” ร่างสูงดึงผ้าห่มคลุมร่างของตนและร่างของน้ำซุป จัดท่าทางนิดหน่อยแล้วทั้งสองคนก็นอนคุยกัน ภายในบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยความรัก
“ไปแปปเดียวเอง ลีโอมีอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าเครียดอย่างนั้น”
ก็ช่วงนี้มันอันตราย ศัตรูเขามีทั้งในและต่างประเทศกำลังเคลื่อนไหว ไม่รู้ว่ามันจะเล่นแรงแค่ไหน ไม่เคยกลัวว่าพวกมันจะมาแค่ไหน แต่ที่กลัวก็คือ น้ำซุปจะได้รับบาดเจ็บ ปานนี้พวกมันคงรู้แล้วว่า หัวในดวงที่สองเขาอยู่ที่ใคร หากพวกมันเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นน้ำซุป มันไม่แย่เหรอ
“ไปวันหลังนะครับ พรุ่งนี้ติดประชุม”
“น้ำซุปก็ไปคนเดียวไง เมื่อก่อนยังไปคนเดียวได้เลย”
ก็นั้นมันเมื่อก่อน มันเหมือนกันเดี๋ยวนี้ซะเมื่อไรล่ะ ขืนปล่อยให้ไปคนเดียวไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไร การ์ดไปซัก 10 คน เขาก็วางใจเท่าตัวเองไปด้วย
“นะครับ พรุ่งนี้ไม่ต้องไปนะ ไว้ไปพร้อมกัน”
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าลีโอ มันต้องมีอะไรแน่ๆ บอกมาให้หมดไม่งั้นโดนดีแน่”
ก็ต้องยอมบอกล่ะครับ ขืนไปปกปิดคุณน้ำซุปเขา แล้วผมเดือนร้อนล่ะ งานมหาศาลเข้าหาผมแน่ๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เลิกเดินซักทีเหอะน่าไอ้นิค กูเวียนหัวโว้ย” นิครอสบอกคนเป็นเพื่อนหน้านิ่ง เพราะตอนนี้ตนเริ่มจะเวียนหนักแล้ว
สาเหตุก็มาจากไอ้เพื่อนตัวดีนี่แหละ ไม่รู้วันนี้มันเป็นอะไร อยู่ดีๆก็ลุกขึ้นเดินไปเดินมา ยังไม่พอ ยังมาเดินรอบตัวเขาอีก ไม่ปวดเศียรเวียนเกล้าก็ไม่รู้จะไปไหนแล้วครับ
“แกว่ามันเงียบๆหรือเปล่านิครอส มันเงียบจนน่าแปลกใจ” นิคทรุดตัวนั่งลงข้างๆเพื่อนตัวเองแล้ว พูดสมมุติฐานของตัวเองให้นิครอสฟัง เพราะบรรยากาศที่แอ๊คซายน์ตอนนี้มันนิ่งเสียจนน่ากลัว นิ่งเหมือนกับกำลังมีบางสิ่งบางอย่าง รอเวลาเกิดขึ้น
คฤหาสน์แอ๊คซายน์ตอนนี้มีแต่ความเงียบสงบ ปราศจากสิ่งมารบกวนให้ประมุขของบ้านได้ขุ่นคล้องหมองใจ แต่คนเป็นลูกน้องกลับไม่คิดอย่างนั้น
เพราะเมื่อวานนี้ที่ลีโอ และน้ำซุปโดนพวกนักข่าวรุมก็เหมือนสัญญาณว่า พวกของริวกำลังเอาความเดือดร้อนมาสู่แอ็คซายน์อีกครั้ง
“ฉันก็คิดอย่างแก ลีโอก็ด้วย ตอนนี้มันกำลังคิดแผนต้อนรับไอ้พวกไม่รู้หัวนอนปลายเท้าอยู่” นิครอสพูดเสียงเรียบ แผนต้อนรับที่เจ้าตัวพูดนั้น ก็คือ จะทำอย่างไรไม่ให้คนในครอบครัวของลีโอต้องเผชิญอันตราย ส่วนพวกเขาสามคนนั้นพร้อมลุยตลอดเวลาอยู่แล้ว
“มันบอกว่าพรุ่งนี้ให้พาคุณหญิง คุณชาย คุณฟองไปอยู่ที่เรือนหอร้อยล้านของมันก่อน ส่วนคุณน้ำซุป เดี๋ยวจะพาไปทีหลัง”
พูดถึงคุณน้ำซุป แล้ว รายนั้นฉลาดเป็นกรดอีกทั้งยังเซนต์แรงอีกต่างหาก ขืนไอ้ลีโอมันไปโกหกซุ่มสี่ซุ่มห้า มีหวังได้โดนเมินเป็นเดือนๆแน่ อีกอย่างเรื่องนี้อันตรายอยู่ไม่น้อย คุณน้ำซุปเขาไม่ยอมให้สามีตัวเองมาเผชิญหน้ากับอันตรายคนเดียวหรอก นั่นแหละที่ไอ้ลีโอมันหนักใจ
“พวกไอ้เรียวไม่น่าแส่เข้ามาหาเรื่องเลยว่ะ อยู่ดีไม่ว่าดีมายุ่งกับไอ้โหดลีโอได้”
ถึงแม้เวลาที่ลีโออยู่กับน้ำซุปจะเป็นที่ขี้อ้อน เอาแต่ใจ แล้วก็ชอบทำอะไรที่มันขัดกับใบหน้า แต่เวลางานไอ้เพื่อนรักของพวกเขามันก็โหดไม่น้อยไปเหมือนกัน เพียงแต่มันไม่แสดงออกมาพร่ำเพื่อเท่านั้น สมัยก่อนที่ยังไม่ได้มาไทย มันเดินไปฆ่าอริตายได้อย่างหน้าตาเฉย ไปคนเดียวด้วยซ้ำ ทำเอาลูกน้องของพรรคนั้นต้องสิโรราบแล้วขอเข้ามาอยู่พรรคของพวกเขาแทน
“บริษัทอัญมณีที่อิตาลีของมัน ถูกเทคโอเวอร์พรุ่งนี้แน่นอน ไอ้ลีโอโมโหแล้ว พินาศทุกอย่าง”
“ไปเว้ยๆ เตรียมลูกน้องไว้ต้อนรับไอ้พวกนั้นกัน”
แล้วนิคกับนิครอสก็พากันเดินกอดคอออกไปยังหน้าบ้าน เพื่อที่จะออกไปเรียกลูกน้องที่กระจายตามจุดต่างๆมารวมตัวกันเพื่อบอกเป้าหมายของงานในครั้งนี้
เมื่อร่างสูงเดินขึ้นรถไปแล้ว ร่างบางก็เดินมานั่งรวมกับคุณหญิงแพรว แด๊ดไปออกรอบกับเพื่อนชาวจีน ฟองคลื่นไปทำงาน เหลือก็แต่คุณนายใหญ่ และลูกสะใภ้ใหญ่ กำลังนั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนานที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
“คิดถึงแม่เราจังหนูไวน์ ปานนี้คงบ่นว่าแม่เอาลูกชายเขามากักตัวไว้แน่ๆ”
“ไม่หรอกครับ เมื่อวานไวน์ก็เพิ่งโทรไปหา คุณหญิงรู้เรื่องปาปารัซซี่ก็เลยเป็นห่วงนิดหน่อยน่ะครับ”
“เอาอย่างนี้ดีกว่า เราสองคนขับรถไปเล่นบ้านหนูไวน์กันดีไหม”
ร่างบางคิดหนักทันที เพราะเมื่อคืนลีโอได้เล่าเหตุการณ์ภายในให้ฟังว่า ช่วงนี้กำลังหน้าสิวหน้าขวาน ห้ามออกเดินทางไปไหนเดี๋ยวจะมีอันตราย
แต่ก็เห็นใจมารดาของร่างสูงไม่น้อย ที่วันๆ ได้แต่อยู่บ้านไม่ได้ออกไปไหน ถ้าไปรับคุณหญิงแม่ของเขามา คงจะช่วยบรรเทาความเหงาได้ไม่น้อย แต่ถ้าเอามารดาของร่างสูงไปเสี่ยงอันตรายด้วยมันก็จะไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก สู้เขาไปคนเดียว เจ็บคนเดียวดีกว่า
“เดี๋ยวไวน์ไปรับคุณหญิงมาที่นี่ดีกว่า คุณแม่จะได้ไม่ต้องนั่งรถเหนื่อย”
“เราขับรถคนเดียวได้นะลูก ลีโอมันไม่ว่าใช่ไหม”
ใครบอกไม่ว่า ถ้ารู้ว่าเขาขัดคำสั่งล่ะก็ มีหวังได้เละแน่ๆ แต่ถ้ารีบไปรีบกลับก็ไม่เห็นเป็นไร ถ้าไม่มีใครปากโป้งไปฟ้องไอ้หล่อนะ
“ได้ครับ ไวน์จะรีบไปรีบกลับนะครับ”
ร่างบางเดินออกมาด้านนอก ก็มาเจอกับกลุ่มการ์ดประจำตัว ความจริงไม่ก็นิคหรือนิครอสจะมาผลัดกันมาเฝ้าเขา แต่ช่วงนี้สองเพื่อนซี้ต้องคอยตามประกบลีโอเอาไว้อย่างไม่ให้คลาดสายตา เพราถ้าหากประมุขแห่งแอ็คซายน์ล้มเจ็บไป ผลกระทบที่ตามมาคงมหาศาลไม่น้อย
“คุณน้ำซุปจะไปไหนครับ” หัวหน้าการ์ดคนหนึ่งเดินเข้ามาถามร่างบาง
“จะกลับไปรับคุณหญิงนิดหน่อยน่ะ ไปเอากุญแจรถมาหน่อย”
“แต่นายสั่งห้ามไว้ไม่ให้คุณซุปออกไปไหนนะครับ มันอันตราย”
เห็นหน้าลูกน้อง ก็เหมือนเห็นหน้าคนออกคำสั่ง เพราะมันช่างแกะมาเหมือนกันเป๊ะๆ
“ฉันไปแปปเดียวน่า จะรีบไปก็รีบกลับ แล้วไม่ต้องยกโขยงไปหมดนี่นะ ไปแค่คนสองคนก็พอ”
“แต่..........”
“นี่คือคำสั่ง” การ์ดทุกคนพยักหน้าอย่างจำยอม เพราะยังไงคุณน้ำซุปก็มีอำนาจพอๆกับลีโอ เผลอๆ อาจจะมีมากกว่าด้วยซ้ำ
ตลอดเส้นทางที่รถกำลังวิ่งอยู่เต็มไปด้วยความสงบ ไม่มีอะไรน่าสงสัย รถของการ์ดวิ่งตามหลังมาติด ๆ ทำเอาร่างบางถึงกับยิ้มอย่างอดไม่ได้
อะไรที่กลัวว่าเขาจะได้รับอันตรายปานนั้น
แต่อยู่ดีๆ ก็มีรถจักรยานยนต์คันหนึ่งวิ่งขึ้นมาตัดหน้ารถการ์ด ทำเอาร่างบางขมวดคิ้วสงสัย ในความไม่ชอบมาพากลของรถจักรยานยนต์คันนี้ แล้วรถบอดี้การ์ดของเขาก็ทิ้งระยะห่างไปพอสมควร
“เฮ้ย!!!!!!!” ร่างบางร้องออกมาอย่างตกใจ เพราะไอ้รถจักรยานยนต์คันเดียวกันนั้นวิ่งขึ้นมาเบียดเข้า ร่างบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรออกไปหาร่างสูงทันที เท้าเหยียบเบรกกะทันหันเพราะหากขับเร็วกว่านี้คงไม่ดีแน่
“รับซิลีโอ .........รับซักทีซิ!” พวกมันมากันสองคน คนหนึ่งขับอีกคนซ้อนอยู่ด้านหลัง แล้วดูเหมือนไอ้คนด้านหลังจะชักอะไรบางอย่างออกมาจากกระเสื้อกันหนาวที่มันใส่
ปังงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
.
.
.
.
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
.
.
.
.
.
** ใคร กด+ น่ารัก
ปล1 . คนไหนจะลงชื่อให้พระเอกมาช่วยนายเอก ก็เอาเล้ย! เต็มที่ๆ
ปล 2 . รักทุกคนที่ซู้ดดดดดดดด ตอนหน้าเตรียมผ้ามาซับน้ำตานะคะ
หัวข้อ: {มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต ] ตอนพิเศษ น้ำซอส+เดียร์ P.80 |10/พฤษภาคม/2555| (อ่าน 750343 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก