หัวข้อ: {มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต ] ตอนพิเศษ น้ำซอส+เดียร์ P.80 |10/พฤษภาคม/2555|

[TanyaPuech]

ชอบเรื่องนี้จัง หวานๆน่ารักไม่เครียดหายากมากแนวนี้ส่วนใหญ่ดราม่าทั้งนั้น 55 อ่านแล้วมีความสุข อย่าดราม่าน่ะพี่หมวย ฟาร์ฟาก็น่ารัก บวก1จร้า

[MaeMoo]

ขำเจ้าแก๊งค์ลิงแสม

ช่างแกล้งเพื่อนน่ารักอย่างน้ำซุปได้ลงคอ



แต่ก็หนุกดีค่ะ ชอบมาก ขอบคุณนะคะ

[SJ]

เม้นท์ๆ จะได้มีสามีอย่างเจ้าพ่อบ้าง 

น้ำซุปน่ารัก คึกคักเวลาลงเล่น.... 
แล้วฟาร์ฟาร์จะเป็นงัยต่อไปเนี่ย เริ่มหนักใจแทนแล้วนะ

พวกเพื่อนซุปนี่ได้ใจพี่มากอ่ะ ฮาๆ กระจายยยยยย 

[-N-]

กรี้ดดดด ดีใจน้องหมวยขยันและใจดี อิอิ
งานนี้น่ารักปนหมั่นไส้คู่หลักมากๆ เจ้าพ่อนี่ยอมให้ตลอดเลยเนอะ อะไรก้อยอมน้ำซุป น่ารักจัง อยากได้คนนึงงง
ส่วนน้ำซุปก้อขี้อ้อนซ้า ชอบที่อะไรๆก้อไปซุกไปนั่งตักเจ้าพ่อ
ปฏิกิริยาอติโนมัติสินะ หุหุ


ส่วนฟาร์ฟาร์นั้นยังต้องรอชมต่อไปเพราะไม่แน่อาจไม่ใช่เคลวินก้อได้ที่ไปก่อเรื่อง
น่าสงสารอ่าาา อยากให้เค้าลงเอยกันนน คู่นี้ก้อน่ารักกก


แต่ขำที่สุดตรง แดรกทุกอย่าง ตังคืเพื่อนยังอม 55555555555555

[Cupcake]

เม้น เม้น เผื่อได้สามีแบบลีโอ 5555+
อยากอ่านฟาร์ฟาร์ต่อจังเลยค่ะไรเตอร์

[seaz]

ตอนนี้ก็น่ารักได้อีก อิจฉา...

[● MaYa~Boy ●]

จะหาแฟนอย่างลีโอได้มะเนี่ย

[tawan]

สามีอย่างลีโอคงยาก

เพราะมีคนเดียวแล้วก็เสร็จอีหนูน้ำซุปไปแล้ว

 

[roseen]

หาแฟนอย่างลีโอสักคนดีกว่า  หึๆๆรวยๆ

[little_munoi]

โอ๊ยยย
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ
กลุ่มนี้น่ารักจิงๆนะให้ตายเหอะ
ความทรมานเพื่อนเป็นความสุขของพวกมันจิงๆ
อิอิ
ชอบๆๆๆๆ
ลีโอนี่แมนอย่างแรง
รับซากแก้วมังกรของเมียรักด้วยอ่ะ
เง้อ
อยากได้แบบนี้
ฮ่าๆๆๆ

ปล น้ำซุปจะได้ไปไม๊อ่ะ
ภูเก็ต

[nookkiko]

+1   

ให้ไปเลยจ้า


ขยันมาอัพอย่างนี้ จะบวกให้อีกนะจ๊ะ

[kitty]

 :monkeysad:สงสารฟาร์ฟาร์

[ooopimmyooo]

เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้
ชอบมาก ชอบสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ลีโอน่ารัก  มากกกกกกกกกกกกกกกก

[playgirl]

    ถึงจะช้าไปนิดแต่ก้มาเม้นต์แล้ว   

[konnarak]

อาไรจะหวานขนาดนี้  น้ำตาลท่วมจอเเล้ว  


ปล.ลีโอ เป็นสามีที่ประเสริฐ มากก ใครได้น่ะ  มีความสุขตายเลยยย  โอ้ยอิจฉาตาร้อนๆๆ

[Pikky]

คุณหญิงแม่ของน้ำซุป ซ่าไม่แพ้คุณลูก มุกฮาได้อีก

หวานกันไม่เกรงใจเพื่อนเลยอ่ะ

เด๋วกอด เด๋วหอม เด๋วจูบกันทุกทีที่มีโอกาส  :impress2:โอ็ยยยย อ่านแล้วอิจฉา

เจ้าพ่อ กับน้ำซุป หวานชื่น แต่ฟาฟาร์กลับต้องร้องไห้  

เคลวินจะทำยังงัยต่อไป  

[boylove_yj]

UP...........Part 29

.
.
.
.
.


.
.
.





.
.
.


“นายครับ วันนี้มีนัดเซ็นสัญญากับ K V Park ครับ”    ร่างสูงของคมกริชกำลังยืนก้มหน้าอ่านรายการประชุมและนัดเซ็นสัญญาต่างๆ ให้ผู้เป็นนายฟัง ที่ตอนนี้ร่างสูงของลีโอนั้นกำลังก้มหน้าเซ็นเอกสารอย่างขะมักเขม้น


   “K V Park อย่างนั้นเหรอ หึ!”    ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารแล้วมองสบตากับลูกน้องคนสนิท  ด้านคมกริชนั้นรู้ดีกว่าลีโอหมายความว่าอย่างไร


   “ส่งตัวแทนไม่ได้ครับ นายต้องไปด้วยตัวเอง” 


คมกริชมองผู้เป็นนายด้วยความลำบากใจ ดูก็รู้ว่าลีโอต้องการให้เขาเป็นตัวแทนในการเซ็นสัญญาในครั้งนี้   แต่ปัญญามันติดตรงที่ว่า   K V Park ต้องการให้ลีโอไปด้วยตัวเอง ห้ามส่งใครไปเป็นตัวแทนทั้งนั้น ไม่อย่างนั้นทางฝ่ายนั้นจะไม่ร่วมเซ็นสัญญากับทาง แอ็คซายน์ด้วยเด็ดขาด


“งานนี้สำคัญมากแค่ไหน”   ร่างสูงเอ่ยถาม แล้วลุกเดินออกไปเอาเอกสารรายละเอียดของการเซ็นสัญญาในครั้งนี้มาอ่าน


“มากครับ ถ้านายกับคุณเคลวินเป็นพัธมิตรกัน เราก็จะได้เรียนรู้ธุรกิจของเขา และยังเป็นการขยายอำนาจของแอ็คซายน์ด้วยครับ”   


ร่างสูงรับฟังอย่างเงียบๆ เขาพอจะรู้มาอยู่ว่า เคลวิน พิทยาภันทร์ ประธานบริษัท K V Park ไม่ค่อยชอบในธุรกิจในเครือของ แอ็คซายน์เท่าไหร่   เคลวินนั้นเฝ้าโจมตีธุรกิจของเขาทั้งทางตรงและทางอ้อม  เหตุผลก็มีอยู่อย่างเดียว นั่นก็คือ ต้องการที่เป็นหนึ่งแทนแอ็คซายน์นั้นเอง แต่อะไรมันก็ไม่เจ็บใจไปเท่ากับการที่เขาไปได้ยินมาว่า เคลวินนั้น ชื่นชมในตัวของน้ำซุปอยู่ไม่น้อย แค่คิดเขาก็อารมณ์ขึ้นแล้ว นี่แลหะ คือเหตุผลที่ทำไมร่างสูงถึงไม่ให้ร่างบางของผู้เป็นเมียเข้ามาทำงานในบริษัท


“แต่วันนี้ฉันมีนัดกินไอศกรีมกับเมีย”    ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง และซีเรียส


เมื่อคมกริชได้ฟังดังนั้นถึงกับถอนลมหายใจออกมาอย่างปลงๆ เรื่องทุกเรื่องในสายตาของลีโอนั้นเป็นเรื่องเล็กหมด ไม่ว่าจะเรื่องธุรกิจเรื่องการลงทุนข้ามชาติ นายของเขาทำให้มันเป็นเรื่องเล็กหมด และเรื่องใหญ่สำหรับ ลีโอแอ็คซายน์ก็คือ คุณน้ำซุป   นายเขาจะจัดให้คุณน้ำซุปอยู่บนหิ้ง เป็นของที่ควรค่า เหมาะสมแก่การบูชา และไม่สามารถลบหลู่ได้
“นายครับ!!”  คมกริชเรียกคนเป็นนายอย่างอ่อนใจ เขาผู้เป็นลูกน้องก็ไม่รู้จะบอกนายอย่างไงดี


“ถ้าเมียฉันโกรธขึ้นมา  ใครจะรับผิดชอบ”     ร่างสูงของลีโอโวยวายเล็กน้อย แล้วล้วงเอาโทรศัพท์เครื่องเล็กในกระเป๋าเสื้อสูทตัวเองมากดเบอร์ของเมียสุดที่รักแล้วโทรออกไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรัก และความบูชา  รอได้ซักพักอีกฝ่ายก็รับโทรศัพท์ด้วยเสียงที่บ่งบอกถึงความสุขเช่นกัน


“ทำอะไรอยู่อีหนู รับช้า!!”     ร่างสูงแสร้งทำน้ำเสียงดุๆ จนคมกริชที่ยืนมองอยู่อดหัวเราะไม่ได้


“ทำขนม เจ้าพ่อโทรมาทำไมเนี่ย ตอนนี้มันเวลาทำงานนะ”   เสียงหวานกรอกมาตามสาย พร้อมทั้งดุเขาหน่อยๆ ที่เอาเวลางานมาโทรศัพท์  ก็เป็นซะอย่างนี้ จะไม่ให้รักให้หลงได้อย่างไร


“คิดถึงเมีย”    ลีโอส่งสายตาให้คมกริชออกไปข้างนอก เพราะตอนนี้ตนอยากมีเวลาส่วนตัวกับร่างบางแล้ว


“บ้าแล้ว”    ร่างสูงถึงยิ้มออกทันทีเมื่อปลายสายตอบกลับมา ในตอนนี้ใบหน้าของน้ำซุปคงไม่พ้นที่จะแดงไปความพิษแห่งความอายแน่ๆ


“เจ้าพ่อกินข้าวเที่ยงหรือยัง”   


“ยังเลยครับ เจ้าพ่อลืมน่ะพอดีทำงานเพลินไปหน่อย”   ดวงตาคมเข้มของลีโอกวาดมองไปรอบห้องเพื่อหากล่องข้าวสีสวยที่เมียรักอุตสาห์ตั้งใจทำมาให้กิน 


เขาไม่อายตอนที่ถือกล่องข้าวสีชมพูเข้าบริษัท จะอายทำไมล่ะ ดีซะอีกมีเมียทำให้กินทุกวัน  พนักงานคนไหนกล้าหน่อยก็จะเข้ามถามร่างอย่งอย่างาตรงไปตรงมา


‘ท่านคะ กล่องข้าวนี่ของท่านใช่ไหมคะ แล้วเอ่อใครทำให้คะ’


‘เมียทำให้.....’


เหตุการณ์เพิ่งผ่านไปเมื่อเช้า  แต่สำหรับลีโอแล้วไม่ว่าจะนึกถึงทีไรก็ทำให้อดยิ้มไม่ได้


“กินได้แล้วลีโอ  กล่องข้าวอยู่ไหน”   


ร่างสูงเดินคุยไปนั่งที่โต๊ะรับรองแขกอีกมุมหนึ่งของห้อง ซึ่งเป็นที่ที่กล่องข้าวแห่งความรักของร่างบางที่ทำให้ร่างสูงวางอยู่


“อีหนูทำอะไรมาให้เจ้าพ่อกินบ้างวันนี้”   


และเมื่อลีโอเปิดกล่องออกก็เจอกับ แซนวิชและแฮมเบอร์เกอร์ไส้ต่างๆ  ร่างบางรู้ดีเสมอว่าร่างสูงนั้นเป็นคนที่ค่อยชอบทานข้าวเป็นมือเที่ยงเท่าไร แต่ถ้าทำให้พวกแซนวิชหรือแฮมเบอร์เกอร์ไปให้ ร่างสูงถึงจะย่อมกิน และการเลือกกินของลีโอก็โดนร่างบางบ่นทุกทีที่นึกถึง


“กินให้หมดนะ ห้ามเอาทิ้ง ถ้าไม่หมดก็ห่อกลับบ้าน”


“เมียใครว่ะ งกสุดๆ”   ร่างสูงเอ่ยปากแซวร่างบางผู้เป็นเมียรักไม่ได้


“อะไร...ใครเมีย พอดีน้ำซุปโสดต่างหากลล่ะ”   เมื่อได้ยินดังนั้นคิ้วของลีโอก็กระตุกทันที นี่ถ้าหากร่างบางอยู่ใกล้ๆจะจับจูบซะให้เข็ด ข้อหาจำฐานะตัวเองไม่ได้



“ใครบอกว่าน้ำซุปโสด น้ำซุปมีผัวแล้วนะ”   


“ลีโอ!!!!!”   ถ้าอยู่ด้วยกันตรงนี้ ไม่พ้นต้องเป็นเขาที่โดนคนตัวเล็กหยิกที่เอวหรือไม่ก็หน้าขา



“เรียกอยู่นั้นแหละ ไม่เคยเรียกชื่อสามีตัวเองหรือไง”   ร่างสูงเพิ่มระดับความสุภาพลงไปนิดหน่อย เปลี่ยนจากผัว เป็นสามี แต่สำหรับคนตัวบางที่อยู่ที่บ้านนั้นไม่ว่าจะเรียกอันไหนก็เขินอยู่ดี


“พอเลยนะ กินได้แล้ว  วันนี้กลับมาเร็วๆนะ”


ร่างบางสั่งการเสร็จสรรพก็วางสายไป สงสัยคงกลับไปทำขนมต่อ ก็เป็นซะอย่างนี้แหละครับ ทำอาหารก็เก่ง ทำขนมก็อร่อย น่ารักอีกต่างหาก ใครมันจะมีเมียดีเท่าผมเนี่ย โชคดีชะมัด


สบจังหวะที่คมกริชเดินเข้ามาพอดี ร่างสูงจึงเรียกลูกน้องคนสนิทกินมื้อเที่ยงซะเลย  ผมซึ่งมีหน้าที่เกรงอกเกรงใจเมียก็ ทำตามคำสั่งเมียที่ว่า ต้องเอาใจใส่ดูแลลูกน้อง เสมือนญาติพี่น้องท้องเดียวกัน


“ไอ้กริชมากินข้าวกัน เมียฉันทำเผื่อมาถึงแกด้วย”    ลีโอกัดฟันพูดอย่างเห็นได้ชัด ใครที่ไหนล่ะที่อยากจะแบ่งมื้อเที่ยงของเมียรักให้คนอื่นกิน ถึงแม้คนๆนั้นจะเป็นลูกน้องคนสนิทก็เถอะ


“เอ่อ..เอางั้นเหรอนาย”   คมกริชมีท่าทีเกรงใจนายตัวเองไม่น้อย ถึงแม้จะเคยกินข้าวด้วยกันมา แต่ครั้งนี้อาหารฝีมือคุณน้ำซุปเลยนะนั่น นายเขาไม่หวงหรือไง


“ไม่ต้องมามองฉันด้วยสายตาอย่างนั้น หวงโว้ยยยย แต่ทำไงได้ล่ะ เชื่อเมียนี่หว่า”


คมกริชได้ฟังดังนั้นถึงกับหลุดหัวเราะขึ้นมาทันที ก็บอกแล้ว เรื่องใหญ่สำหรับนายคือเรื่องของคุณน้ำซุป


“ครับๆ รู้แล้วครับ ผมจะไปกล้าว่านายได้อย่างไรครับ”   คมกริชเอ่ยแซวนายตนเอง แล้วเอื้อมมือไปรับแฮมเบอร์เนื้อมาจากร่างสูง  แล้วนั่งลงคุยงานข้างๆ


“กินเสร็จแล้วไปสำนักงานของไอ้เคลวินเลยนะ จำใจชะมัด หรือฉันไม่เซ็นดีว่ะ ไม่อยากร่วมงานกับมัน”    น้ำเสียงของคนเป็นนายนั้นเต็มไปด้วยความจริงจัง


“ผมว่าทางฝ่ายนู้นเห็นเราเป็นลูกไก่ในกำมือแน่นอน” 




“ก็ให้มันรู้ไปว่าใครกันแน่ที่เป็นลูกไก่ ใครเป็นนักอินทรี” 


ตอนนี้ลีโอ และ คมกริชมายืนอยู่ห้องประชุมใหญ่  K V Park แล้วเรียบร้อย พนักงานของบริษัทนี้ทำงานได้โอเค ระบบคล้ายๆกันกับของแอ็คซายน์   หารู้ไม่ว่าที่ระบบงานคล้ายกันนั้นทาง K V Park ลอกเลียนแบบทาง แอ็คซายน์มานั้นเอง


“ถ้ามันยังไม่ออกมาภายใน 5 นาที  แกพาฉันกลับได้เลย”      ร่างสูงเอ่ยปากอย่างเด็ดขาด  เนื่องจากเจ้าตัวและลูกน้องคนสนิทได้มานั่งประธานของ K V Park เป็นเวลานานแล้ว

“โธ่นายครับ   ไหนๆเราก็มาแล้ว รออีกซักนิดเถอะครับ”    คมกริชพยามยามเอ่ยทัดทานผู้เป็นนายให้ใจเย็นลง แต่ดูแล้วช่างยากเหลือเกิน ก็นายมองจะกลับซะให้ได้


ร่างสูงไม่ได้เอ่ยตอบคมกริชแต่อย่างใด แต่กลับล้วงเอาโทรศัพท์เครื่องเล็กของตัวเองขึ้นมากดหาเมีย


“น้ำซุปเตรียมตัวรอเลยนะ เดี๋ยวกลับไปรับมากินไอศกรีม” 


“อืมๆ รู้แล้ว ว่าแต่ทำไมสียงถึงเครียดอย่างนี้”


“ติดเรื่องงานนิดหน่อยน่ะ พอดีแวะมาเดินเล่นที่ K V Park น่ะ”


“อะไรนะ  เจ้าพ่อไปทำอะไรที่นั่น หรือว่าไปแกล้งเขาอีก”  ดูเมียผมพูดซิครับ  กล่าวหาว่าผมไปแกล้งไอ้เคลวินมันซะงั้น  ไม่เลยที่จะเข้าข้างสามีตัวเอง


“กล่าวหาสามีตัวเองอีกแล้วนอีหนู”


“ไม่ได้ว่าซักหน่อย   อย่ามีเรื่องกันนะลีโอ ถือว่าน้ำซุปขอ..”


“ไม่มีแน่นอนครับ”    ร่างสูงพูดอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าไรนัก


“ให้มันจริงอย่างที่พูดนะ ตั้งใจทำงานนะ” 


“เดี๋ยวก่อนซิอีหนู อย่าเพิ่งวางเจ้าพ่อยังไม่ได้บอก ว่า...คิดถึงอีหนูเลย” 


“ฮ่าๆๆรับทราบครับผม! แล้วตกลงจะมารับตอนไหน”


“ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนไหน ถ้าเซ็นสัญญาเสร็จเมื่อก็ตอนนั้นแหละ ก็บอกแล้วไงว่าให้เตรียมตัวคอย”

เขาก็บอกเวลาที่แน่นอนให้กับร่างบางไม่ได้เพราะ ดูเหมือนว่าการนัดเซ็นสัญญาครั้งนี้จะกินเวลาซะเหลือเกิน ก็ต่างฝ่ายต่างเป็นสุดยอดนักธุรกิจทั้งนั้นน่ะซิ


“นายครับ พวกเขามาแล้วครับ”  คมกริชกระซิบมาที่หูผมอย่าเบาๆ  ตอนนี้ยังไม่ได้เอาโทรศัพท์ออกจากหู ผมไม่แคร์ใครอยู่แล้ว



“อีหนู แค่นี้ก่อนนะ”   


เมื่อวางสายจากเมียรักเรียบร้อยแล้ว ลีโอก็หันไปเผชิญหน้ากับเคลวิน พิทยาภันทร์ ทันที


“ไม่ไดเจอกันนานเลยนะคุณลีโอ”     แล้วกูไปเจอกับมึงตอนไหน เหอะ!


“เช่นกันครับ คุณเคลวิน”     ร่างสูงเอ่ยตอบกลับไปอย่างสุภาพเช่นกัน ถึงแม้จะไม่ชอบหน้าซึ่งกันและกัน แต่ในเมื่ออยู่ในเวลางาน ต่างฝ่ายก็ต้องให้เกียรติซึ่งกันและกัน


ทั้งสองฝ่ายต่างมองกันและกันอย่างพิจารณา แต่ลีโอนั้นมองศัตรูคู่แค้นทางด้านธุรกิจด้วยความชื่นชม  ถ้าหากเขากับเคลวินไม่ได้มาเกิดในวงการธุรกิจ เขาน่าเคลวินน่าจะเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเลยก็ว่าได้

“เชิญนั่งครับ”  เคลวินผายมือไปทางโซฟาด้านหลัง  เมื่อทั้งหมดนั่งลงเรียบร้อยแล้ว การเจรจาก็เริ่มขึ้นทันที

เบื้องหน้าเป็นการนัดเซ็นสัญญา แต่เบื้องหลังเป็นการเข้ามาดูเชิงการบริหารงานเคลวิน เขาก็รู้เช่นกันว่า พิทยาภันทร์ส่งคนเข้าไปเป็นหนอนบ่อนไส้ในบริษัทของเขา แต่เขาก็ไม่ได้เล่นงานกลับอย่างเด็ดขาด  เพียงแต่สั่งให้คมกริชไปกว้านซื้อหุ้นของพิทยาภันทร์มาให้มากที่สุด ทุ่มเท่าไรไม่ว่า


การเจรจาเซ็นสัญญาดำเนินไปด้วายความยืดเยื้อ เพราะยังหาข้อสรุปของรายละเอียดปลีกย่อยไม่ได้ และทาง K V park ก็ยังไม่ให้ความร่วมมือเท่าที่ควร
ไม่ว่าทางแอ็คซายน์จะเสนอข้อเสนอต่างๆ K V Park ก็ไม่ยอมรับ อีกทั้งยังคัดค้านอย่างเต็มที่


ร่างสูงของลีโอนั้นหันหน้าออกไปทางด้านหน้าต่างของห้องประชุมอย่างระงับอารมณ์อย่างเต็มที่ คมกริชเมื่อรู้ว่าอารมณ์ของคนเป็นนายเริ่มไม่สู้ดีนัก เป็นรีบหาข้อสรุปในการเจรจาครั้งนี้ทันที  เพราะดูแล้วยังไงคงไม่ได้เซ็นสัญญาแน่นอน ก็นายเขาทำหน้าอย่างนั้นก็พอจะรู้แล้วว่า อยากให้เขาจบการเจรจาที่ยืดเยื้อนี้ซักที


ร่างสูงของลีโอ แอ็คซายน์ผุดลุกขึ้นยืนทันที ตอนนี้เขาไม่ได้ห่วงเรื่องสัญญาอะไรนั่นแล้ว ตอนนี้ห่วงอย่างเดียว ห่วงว่าเมียรักที่บ้านจะรอเก้อ แล้วพาลงอนเขาน่ะซิ


“ถ้าคุณยังหาข้อสรุปในสัญญานี้ไม่ได้ ผมก็ยังไม่พร้อมที่จะเซ็นเหมือนกัน”   พูดเสร็จ ลีโอก็เดินออกมาจากห้องด้วยความโมโห ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

“นายครับ ใจเย็นๆครับ” คมกริชรีบวิ่งตามออกมาแทบไม่ทัน


   “ไมเย็นมันแล้วตอนนี้มันกี่โมงแล้ว แกแหกตาดูหน่อยซิ!!!!!”  ร่างสูงยกนาฬิกาข้อมือเรือนแพงให้คมกริชดู ว่าขณะนี้มันเป็นเวลา 20.00 ซึ่งมันเลยเวลานัดมาเป็น 1 ชั่วโมงเต็มๆแล้วแล้วไหนจะขับรถกลับบ้านอีก ใช่ว่ากระพริบตาเดียวแล้วมันถึง งานนี้มีแต่เละกับเละ


“เดี๋ยวก่อนครับคุณลีโอ”   ทั้งลีโอและคมกริช่ต่างหันไปทางต้นเสียง และภาพที่เห็นก็คือ ประธานบริษัท K V Park และลูกน้องกำลังวิ่งตามพวกเขาสองคนออกมาจากห้องประชุม


“ผมตกลงเซ็นสัญญาก็ได้”       ร่างสูงของลีโอยืนนิ่งกลอกตาไปมาอย่างอารมณ์ เสีย นึกอยากมาเซ็นอะไรตอนนี้ เมื่อกี้ไหนบอกว่าข้อเสนอของ แอ็คซายน์ไม่ดี ไม่เหมาะไม่ใช่หรือไง


“แต่ผมไม่มีอารมณ์เซ็น!!”   ร่างสูงของลีโอพูดเสียงเย็นชา ตอนนี้ในหัวของเขาไม่มีอารมณ์เซ็นอะไรทั้งนั้น  หากการเซ็นสัญญาครั้งนี้ล่มลีโอก็ไม่ได้เสียดายเลยซักนิด อำนาจและเงินทองที่เขามีอยู่มันก็มากอยู่แล้ว


“.............................”   คมกริช  และเคลวิน พิทยาภันทร์ อึ้งกับคำตอบของร่างสูง ไม่คิดว่าจะได้มาได้ยิน   สมแล้วที่เป็นมาเฟียแห่งอิตาลี  เมื่อตัดสินใจอะไรลงไปแล้วไม่กลัวหน้าไหนทั้งสิ้น


“ไว้ผมมีอารมณ์เมื่อไร จะติดต่อมาทางพวกคุณเอง คมกริชกลับ!!”    ร่างสูงของลีโอมุ่งหน้าเดินไปอย่างรีบๆ คมกริชจึงรีบวิ่งตามผู้เป็นนายไปทันที


เคลวิน พิทยาภันทร์ มองตามร่างสูงของลีโอไปจนลับสายตา ดวงตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยไฟแห่งความแค้น


“มันจะมากเกินไปแล้วนะ ไอ้ลีโอ!!!!!!”     ร่างสูงตะโกนออกมาสุดเสียงแล้วหันไปชกเข้าที่ผนังห้องด้วยความเจ็บใจ เขาไม่เคยชนะมันได้เลยอย่างนั้นเหรอ ทำไมล่ะ ทั้งๆที่เขาคิดว่าการเซ็นสัญญาครั้งนี้ แอ็คซายน์จะต้องง้อ K V Park แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่เขาคิด


“บอสครับ!!!!!!!”   บรรดาลูกน้องรีบเข้ามาห้ามบอสของตัวเองไม่ให้ทำร้ายตัวเอง


“ไปเอาเอกสารบนโต๊ะไปเผาทิ้งให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่แผ่นเดียว!!” 



“แต่บอสครับ นั่นมันเอกสารเซ็นสัญญานะครับ เรายังมีโอกาส....”  ยังไม่ทันที่ลูกน้องพูดจบ เคลวินก็ตะคอกกลับขึ้นมา



“บอกให้เผาก็เผาซิวะ!!!!!!!”    เมื่อได้ฟังดังนั้น ลูกน้องก็หันหลังแล้วรีบเดินกลับเข้าไปในห้องประชุมอย่างเร่งรีบเพื่อทำตามคำสั่งของนายของพวกเขา นั่นก็คือเก็บเอกสารที่ใช้ในการเซ็นสัญญากับแอ็คซายน์เผาทิ้งให้หมด


“แล้วมึงกับกูจะได้เห็นดีกัน”     เคลวินพูดอย่างโกรธแค้น  มือขวาของชายหนุ่มนั้นแตกยับเต็มไปด้วยแผลที่ชกฝาผนังห้องเมื่อครู่ เลือดค่อยๆซึมออกมาจากบาดแผล  แต่ชายหนุ่มก็หาสนใจไม่ ยังคงยืนอย่างนั้น


.
.
.

ทางด้านของลีโอนั้นเมื่อออกจากสำนำงานใหญ่ของ K V Park ก็รีบโทรศัพท์กลับไปหาร่างบางอย่างร้อนรน


“ทำไมไม่รับว่ะ”      คมกริชมองกระจกหลังก็สะท้อนภาพของคนเป็นนายกำลังกดโทรศัพท์หยิกๆ ไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้น


เมื่อโทรเข้ามือถือแล้วน้ำซุปไม่รับ ลีโอจึงโทรไปยังโทรศัพท์บ้านแทน  รอได้ไม่นานเสียงแม่บ้านของคฤหาสน์ก็ดังมาตามสาย


/”สวัสดีค่ะ”/   


“นี่ฉันเอง..ลีโอ ตอนนี้คุณน้ำซุปอยู่ไหน”


/“นายเหรอคะ  คุณน้ำซุปเธออยู่ในครัวค่ะ” /

“ไปตามมารับโทรศัพท์ฉันหน่อยซิ”    เข้าครัวอย่างนั้นเหรอ  ให้มันได้อย่างนี้ซิ   รอได้สักพักเสียงแม่บ้านคนเดิมก็กรอกกลับมาอีกครั้ง


/“คุณน้ำซุปเธอบอกว่าไม่ว่างค่ะ บอกว่าให้นายกลับมาภายใน 10 นาที ไม่งั้นเธอจะเทกับข้าวทั้งหมดให้งี่เง่ากินค่ะ”/


เมื่อได้ฟังดังนั้นร่างสูงถึงกับเหงื่อตกทันที  เอาแล้วไง อยู่ดีๆทำเมียงอนซะได้


“บอกคุณน้ำซุปด้วยว่า  ห้ามเทกับข้าวทิ้งเด็ดขาด!”   แล้วลีโอก็กดวางสายทันที


“ไอ้กริช ถ้าภายใน 10 นาทีนี้แกไม่ขับถึงบ้าน  เตรียมหัวโดนหักเงินเดือนได้เลย”  คมกริชเมื่อได้ฟังดังนั้นก็เข้าใจทันทีว่าเมื่อกี้นายคุยอะไรกับแม่บ้าน


“นายครับ เรายังอยู่ในกรุงเทพอยู่เลยนะครับ แล้วรถก็ติดอีกต่างหาก”     คมกริชเร่งเครื่องอย่างเต็มที่  แต่ทางด้านลีโอนั้นใจกับตัวอยู่คนละทีกันแล้ว

และแล้วรถยุโรปคันหรูของลีโอก็ตีวงเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์ด้วยความสวยงาม

“ไอ้กริชเลยมากี่นาทีว่ะ”   ลีโอถามลูกน้องที่ตอนนี้ช่วยกันเก็บเอกสารในรถลงกระเป๋า


“20 นาที นายอดมื้อเย็นแน่ๆ”

“อย่าพูดให้มันเป็นลาง แล้วเมื่อกี้เกินมา 20 นาที หัก 20,000”

คมกริชถึงกับอ้าปากค้างทันที ช่างเป็นการหักเงินเดือนที่โหดจริงๆ


ร่างสูงเปิดประตูรถลงไป  แทนที่จะไม่คนมารับอย่างทุกที แต่วันนี้ว่างเปล่า เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นมาบนใบหน้าของร่างสูงอย่างช้าๆ


“น้ำซุป!!!”   ร่างสูงเรียกเมียรักเสียงดังลั่น คมกริชเมื่อเอารถไปเก็บแล้วกลับขึ้นมาบนคฤหาสน์ก็ยังคงเห็นนายหอบสูทกับกระเป๋าเอกสารเต็มมือ ไม่มีใครมาช่วยถืออย่างที่ควรเป็น ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปช่วยถือแล้วเอาไปเก็บที่ห้องทำงานด้านบน


แล้วร่างสูงก็ลีโอก็มุ่งหน้าไปยังห้องครัวทันที สถานที่ที่คิดว่าเมียรักจะยืนทำกับข้าวอยู่ข้าง


แต่เมื่อเดินเข้าไปดูแล้วกับว่างเปล่า


“ไปไหนของเขากันนะ”   ร่างสูงบ่นอย่างหัวเสีย


“ใช่แล้ว!!!!! ต้องอยู่กับไอ้อ้วนงี่เง่าแน่ๆ” 


ลีโอรีบวิ่งไปหลังบ้านทันทีและภาพที่เห็นก็คือ คนตัวบางกำลังเทกับข้าวสารพัดชนิดลงถาดอาหารของงี่เง่า


นั่นมัน กุ้งชุบแป้งทอด หมึกชุบแป้งทอด ยำเห็ด ไก่ทอด !!!!!!!!!!! พระเจ้านั่นของโปรดของเขาทั้งนั้นเลยนะ


“ทำอะไร!!!!!!”    มือหนารีบดึงมือบางขึ้นมาทันที เพราะคนตัวบางกำลังจะเทปลาราดพริกไปลงในถาดอีกจาน

ร่างบางเงยหน้ามองใบหน้าของคนร่างสูงทันที สายตาของคนตัวเล็กเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ทันทีที่ร่างสูงสบกับดวงตาโตๆนั่นก็พบกับความเย็นชาของน้ำซุป ที่ส่งออกมาทางสายตา


“เทกับข้าวทิ้งแล้วเจ้าพ่อจะกินอะไรล่ะ”    ร่างสูงลากเอวบางมากอด อีกทั้งยังแอบขโมยหอมแก้มอย่างรวดเร็ว เพื่อหวังให้คนตัวบางผ่อนคลายความโกรธที่มีต่อเขาลงซักนิดหนึงก็ยังดี


“..................”  ร่างบางยังคงเงียบ  มือบางแกะมือหนาที่กุมเอวบางของตนออก ลีโอมองการกระทำนั่นของน้ำซุปด้วยอารมณ์กรุ่นๆ ตอนนี้อารมณ์ของทั้งสองคนเริ่มไม่สู้ดีทั้งคู่


“ขอโทษที่ไม่ได้โทรมาบอก มันติดนัดเซ็นสัญญาน่ะ”


คนตัวบางยังคงเงียบ ใบหน้าหวานตอนนี้เรียบและนิ่งจนคนตัวสูงไม่อาจรู้ได้ว่าตอนนี้ร่างบางคิดอะไรอยู่

“มันติดงานจริงๆน้ำซุป ขอโทษที่มาสาย”    มือหนาที่เคยกุมเอวบางไว้ตอนนี้ได้ตกลู่ลงแนบลำตัวของชายหนุ่มอย่างยอมจำนนต่อคนตัวเล็ก ที่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จาอยู่ข้างหน้าเขา



เมื่อเป็นอิสระ น้ำซุปก็หันหลังให้ร่างสูงแล้วเดินหนีเข้าคฤหาสน์ทันที  อารมณ์ของลีโอก็ขาดผึงทันที


มือหนากระชากแขนบางกลับมาอีกครั้ง เจ้างี่เง่าที่ยืนมองอยู่นานเมื่อรู้ว่าแม่ตัวเองกำลังถูกรังแก มันก็วิ่งเข้ามากัดกางเกงสแลกค์ของลีโออย่างเร็ว


“ไอ้แมวอ้วน ปล่อยนะเว้ย!!!”  ไม่ว่าร่างสูงจะสะบัดขาอย่างไร งี่เง่าก็ไม่ปล่อย ยังคงตั้งหน้าตั้งตากัดขากางเกงของร่างสูงต่อไป


ร่างบางทนดูไม่ไหวเลยนั่งลงแล้วอุ้มงี่เง่าขึ้นมากอด   อีกทั้งยังพูดจาประชดคนตัวสูงอย่างเจ็บๆแสบๆ


“อย่าไปกัดเขางี่เง่า เดี๋ยวเวลางานของเขาจะติดฟันแกมาด้วย” 


ร่างสูงกรอกตาไปมา งานนี้สงสัยได้คุยกันยาว ร่างสูงของลีโอยืนมองหน้าคนเป็นเมียด้วยความโมโห ผัวยืนหัวโด่กลับไม่สนใจ สนใจแต่ไอ้แมวอ้วนกลายพันธุ์อยู่ได้


“ไอ้กริชโว้ยยย!!!!!!!!”  ในเมื่อยืนดูแล้วยังไงก็ไม่สามารถแยกแม่กับลูกออกจากกันได้ ลีโอจึงเรียกผู้ช่วยทันที


“ครับนาย!”  คมกริชที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ห้องรับแขกรีบวิ่งไปหลังบ้าน ตามเสียงเรียกของคนเป็นนายทันที


“เอางี่เง่าไปเก็บ หรือทำอย่างไงก็ได้ที่ฉันจะไม่เห็นมันตอนนี้”   ริมฝีปากาหนาของลีโอพูด แต่สายตาของร่างสูงตอนนี้มองแต่หน้าเมียเพียงอย่างเดียว


น้ำซุปเมื่อได้ฟังดั้งนั้นก็ชักสีหน้าไม่พอใจใส่ทั้งคนเป็นนายและลูกน้องทันที แต่ก็ยอมส่งงี่เง่าให้คมกริชอุ้ม  เมื่อคนเป็นลูกน้องได้แมวแล้วก็หันหลังกลับเข้าไปในบ้านทันที


“ขอเหตุผลที่ต้องเอากับข้าวทั้งหมดทิ้งหน่อย”     ร่างสูงเริ่มประโยคแรกทันที เมื่อได้อยู่ตามลำพังสองต่อสอง


“กลับบ้านช้า ผิดคำพูด ไม่รักษาสัญญา”    ร่างบางพูดเสียงเรียบแล้วเดินออกไปนั่งที่ชิงช้าเด็กเล่นตรงสนามข้างบ้าน


“ขอโทษที่ไม่ได้โทรบอก ตอนแรกคิดว่ามันจะเสร็จเร็ว”   ร่างสูงแกว่งชิงช้าที่ร่างบางนั่งอย่างเบาๆ แต่คนตัวบางขืนเอาไว้ไม่ยอมให้ร่างสูงแกว่งให้


“จะเร็วหรือช้าก็ไม่โทรมา  ปล่อยให้คนอื่นรอ”  ร่างบางลุกขึ้นยืนแล้วตบไปที่หน้าของร่างสูงอย่างเจ็บใจ  เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ได้ว่าอะไรก็นั่งลงอีกครั้ง


“ขอโทษ........!”    ร่างสูงนั่งยองๆข้างหน้าคนตัวบาง  แล้วดึงมือของน้ำซุปขึ้นมาจับไว้อย่างให้กำลังใจตัวเอง


ปัญหาร้อยแปดพันเก้า เขาจัดการได้  สมองอันสมบูรณ์แบบของเขาจะประมวลผลได้อย่างรวดเร็วเพื่อแก้ปัญหา  แต่พอเกี่ยวกับน้ำซุปเขามักจะโง่ และ ทำอะไรโดยไม่คิดหน้าคิดหลังเสมอ


“ไม่ยกโทษให้........”  ร่างบางตอบกลับไปในทันที


“น้ำซุป...อย่าทรมานเจ้าพ่อเลยนะ แค่นี้ก็จะเป็นบ้าอยู่แล้ว”


“ใครใช้ให้ทำตัวเอง”    มือบางตวัดไปที่ใบหน้าคมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่แรงเท่าครั้งแรก

.
ร่างสูงก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิดและยอมแล้วทุกอย่าง นี่ถ้าลูกน้องที่บริษัทมาเห็นเขาในหมาดนี้มีหวังได้ตกใจกันเป็นแถวๆ

“กินข้าวมาหรือยัง”    เมื่อร่างสูงได้ยินดั้งนั้นก็ยิ้มออกทันที  ลีโอเงยหน้ามองคนเป็นเมียอย่างออดอ้อน


“ยังเลยครับ ก็กะว่าจะกลับมากินข้าว แล้วค่อยออกไปกินไอศกรีม”


“งั้นวันนี้อดข้าวเย็นแล้วกันนะ”


“ห๊ะ!!!!!!!!!!!!!”   


“บอกว่าวันนี้เจ้าพ่ออดข้าวเย็น ห้ามกินข้าวเด็ดขาด”


“อีหนู...ใจร้ายอีกแล้ว ตอนนี้หิวมากเลยรู้หรือเปล่า”

“ไม่รู้ ช่วยตัวเองแล้วกัน”   ร่างบางพูดยิ้มๆ แล้วเดินหนีเข้าบ้านไป ทิ้งให้ร่างสูงตีอกชกลมอยู่อย่างนั้น แต่ก็ยังดีที่ร่างบางยอมพูดกับเขา ยังดีกว่างอนแล้วไม่พูดไม่จา อย่างนั้นน่ะน่ากลัวกว่าเป็นไหนๆ

“ไม่เป็นไรว่ะ อดเพื่อเมีย แค่นี้ไม่ตาย!!!!”   แล้วร่างสูงก็เดินเข้าบ้านตามร่างบางไป


ตอนนี้น้ำซุปกำลังนอนดูโทรทัศน์ในห้องนอน  ร่างบางนั้นตั้งแต่เข้ามาก็ทำตัวปรกติไม่ได้สลดซักนิดว่าไปสั่งมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แห่งอิตาลีอดข้าวเย็น

ร่างสูงที่ยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ายังคงนั่งอยู่ปลายเตียงทำตัวเกะกะร่างบางอย่างกวนๆ ไม่ลุกจัดการตัวเองให้เรียบร้อยอย่างที่ควรจะทำ

“ลีโอ ไปอาบน้ำได้แล้ว จะนอนทั้งชุดอย่างนั้นหรือไง”

“ก็ผ้าขนหนู กับชุดนอนมันอยู่ไหนล่ะ”  ร่างสูงหันกลับมามองร่างบางอย่างพาลๆ นี่ที่ไม่อาบซักทีก็เพราะไม่เห็นผ้าขนหนูกับชุดนอนอย่างนั้นเหรอ  ร่างบางคิดอย่างยิ้มๆ

[kitty]

 

[boylove_yj]

ต่ออีกนิด


นิดหนึง

แต่ แบบ ยาวๆ  ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
.
.
.
.



.
.
.
.



ให้ตายเถอะ คนบ้าอะไรตลกชะมัด   แต่ร่างบางก็ไม่ได้หัวเราะออกไป  วันนี้งอนลีโอ น้ำซุปก็เลยไม่ได้ทำตัวเป็นแม่บ้านที่ดีเท่าไร  ผ้าขนหนูร่างบางก็ไม่ได้สนใจหยิบมา ส่วนชุดนอนก็ไม่ได้เปิดตู้แล้วเอามาวางไว้ให้ ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว ทั้งสองอย่างนี้จะต้องวางอยู่ปลายเตียง เมื่อร่างสูงถึงห้องนอน

“ผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนก็อยู่ในตู้ไง ก็ลุกขึ้นไปเอามาซิ”  ร่างบางสั่ง พร้อมทั้งกดรีโมตเปลี่ยนช่องหาการ์ตูนไปเรื่อยๆ


“แล้วทำไมไม่เอาออกมาให้ล่ะ ปล่อยให้นั่งรออยู่ได้”    เหอะ! ทำมาเป็นอารมณ์เสียใส่

ร่างบางทนรำคาญไม่ไหวลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเอาผ้าขนหนูกับชุดนอนส่งให้ร่างสูง

“ก็เท่านั้นแหละ”   ร่างสูงบ่นเบาๆ แล้วเดินถือผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป ส่วนชุดนอนก็ยังคงวางอยู่ปลายเตียงเหมือนเดิม

ลีโอ แอ็คซายน์ ทำอะไรด้วยตัวเองไม่เป็นครับ ถ้าเลิกงานแล้วเข้าห้องมานี่ ผมจัดการเองทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นถอดสูท กระเป๋าเอกสาร คือลีโอเข้ามาแล้วจะถอดวางไว้มั่วๆ ชุดทำงานผมก็ต้องเลือกให้ ก่อนไปทำงานผมก็ต้องแต่งตัวให้  และเดี๋ยวนี้ผมดัดนิสัยไม่กินข้าวเที่ยงแต่ไปกินกาแฟด้วยการห่อข้าวกล่องไปให้ ลีโอก็ยังคงเลือกกินอยู่ดี ไม่กินข้าว แต่กินอาหารอย่างพวกแซนวิช แฮมเบอร์เกอร์ ไส้กรอกได้ ก็ไอ้หล่อนี่มันลูกครึ่งนี่หว่า

“ทำไมไม่เช็ดเท้าให้ดีๆล่ะลีโอ  มันเลอะพื้นห้องหมดแล้วนะ”     ร่างบางเงยหน้าดุร่างสูงที่ตอนนี้อยู่ใสสภาพผ้าขนหนูพันท่อนล่างผืนเดียว  ทำไมวันนี้ทำตัวเกะกะพิกล

“เช็ดแล้ว มันไม่แห้งเอง”  ลีโอตอบอย่างขอไปที แล้วเดินไปหน้ากระจกตรงโต๊ะเครื่องแป้ง ใบหน้าคมของคนร่างสูงหันกลับมามองร่างบางอีกครั้ง น้ำซุปก็ยังนั่งอยู่ท่าเดิม คือนั่งพิงหัวเตียงตาจ้องโททัศน์

“อย่ามานั่งเตียงนะ!! ตัวยังเปียกอยู่เลย”   ร่างบางบ่นร่างสูงอย่างอดไม่ได้ ไม่รู้ว่าวันนี้ร่างสูงเป็นอะไรทำตัวเกะกะลูกตานัก

“แห้งแล้ว ยังไม่ได้จับ รู้ได้ไงว่าเปียก”     ร่างบางเบนสางตาไปยังเรือนร่างของคนตัวโตอีกครั้งก็หยดน้ำมันยังเกาะอยู่แผงอกและแผ่นหลังของร่างสูงเต็มไปหมด ยังมีหน้ามาพูดว่าแห้งอีกหรอ

ร่างสูงแกะผ้าขนหนูออกที่พันร่างกายท่อนล่างออก และแล้วร่างกายเปลือยเปล่าอันสมบูรณ์แบบของลีโอก็ปรากฏต่อสายตาของร่างบางอีกครั้ง  คนตัวบางที่นั่งมองอยู่ก็อดที่จะมองแล้วหน้าแดงไม่ได้


“รู้นะว่าคิดอะไรอยู่”  ร่างสูงเอ่ยปากแซวคนเป็นเมียอย่างอดไม่ได้ ริมฝีปากหนาคลี่ยิ้มออกมาอย่างดูดี ดวงตาคมหรี่มองร่างบางอย่างเจ้าเล่ห์


“บ้า!!  ใส่ได้แล้วชุดนอนน่ะ  ยืนถ่ายแบบอยู่ได้ คิดว่าหุ่นดีนักหรือไง”   

ร่างสูงใส่ชุดนอนแล้วเรียบร้อยแต่ติดตรงที่ว่า ผมที่ยังเปียกอยู่นี่ซิ มันเลยทำให้เขายังขึ้นไปบนเตียงไม่ได้ เพราะร่างบางสั่งไว้ว่าง ห้ามนอนทั้งผมเปียกเดี๋ยวจะเป็นหวัด

ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปเปิดลิ้นชักเอาไดร์เป่าผม ออกมา ลีโอเห็นดั้งนั้นก็เดินไปนั่งหน้าตรงโต๊ะเครื่องแป้งอย่างรู้หน้าที

“ผมยาวแล้วนะ ไปตัดได้แล้ว”    มือบางสางเส้นผมของลีโอไปมาอย่างสำรวจ

“เดี๋ยวค่อยตัด”   

“หนวดก็ขึ้น  ทำไมหนวดเจ้าพ่อนี่ขึ้นบ่อยจัง”


“ก็เพราะมันรู้ไงว่าถ้าขึ้นของใครแล้วจะหล่อขึ้น” 

“หล่อที่ไหน หนวดรกรุงรัง มองแล้วเหมือนคนป่า”  ร่างก้มลงไปหอมแก้มสากของร่างสูงอย่างหมั่นเขี้ยว

“หล่อไม่หล่อ ก็ได้เมียสวยล่ะวะ”    เยี่ยม!!!!!!!  พูดให้น้ำซุปอายนี่คืองานของลีโอ


“อืมๆ ว่าแต่เมียเจ้าพ่อหน้าตาเป็นไงเหรอ”     


“เมียเจ้าพ่อเหรอ ชื่อน้ำซุป บ้านรวย มีพี่สาวชื่อน้ำแกง มีคุณหญิงแม่สุดเฟี้ยว เมื่อก่อนทำงานอยู่ผับของแอ็คซายน์ แต่ตอนนี้เป็นแม่บ้านอย่างเต็มรูปแบบแล้ว”

“วันหลังแนะนำให้อีหนูรู้จักด้วยนะ คิกคิก”  ร่างบางพูดไปก็หัวเราะไป คนตัวสูงจึงอดไม่ได้ที่จะดึงลงมานั่งตัก

“อ๊ะ!! เดี๋ยวผมก็ไม่แห้งหรอก”    ลีโอทำหูทวนลม อีกทั้งแขนล่ำของชายหนุ่มยังโอบเอวบางไว้อย่างห่วงแหน

“หายงอนหรือยัง...........”  ริมฝีปากหนาเอ่ยเบาๆ แถวใบหูของร่างบาง ทำเอาคนตัวเล็กต้องย่นคอหนี

“ก็อยากงอนนานๆนะ แต่กลัวคนแถวนี้จะลงแดงตาย”   มือบางหยิกลงไปที่หลังของลีโอ ที่เมื่อกี้ทำเนียน สอดเข้าไปในชุดนอนแล้วลูบหน้าทองแบนของน้ำซุป

“รู้ก็ดีแล้ว” 


“เจ้าพ่อปล่อยได้แล้ว เดี๋ยวผมก็ไม่แห้งหรอก”  ร่างบางดิ้นไปดิ้นมา ร่างสูงจึงยอมปล่อยลงแต่โดยดี
เป่าได้ซักพักผมของร่างสูงก็เริ่มหมาดและแห้งในที่สุด ร่างสูงเก็บอุปกรณ์ที่ร่างบางเอาออกมาไปเก็บด้วยตัวเองแล้วตามขึ้นไปนอนกอดเอวบางของน้ำซุปที่นอนคอยอยู่บนเตียง

“หอม!!”   ไม่พูดเปล่าร่างบางยังหันหน้าปาหอมแก้มร่างสูงที่นอนซ้อนอยู่ด้านหลัง

“ข้างเดียวเหรอ ระวังอีกข้างน้อยใจนะ” 

น้ำซุปเลยหันหน้าไปหอมแก้มทั้งสองข้างของคนตัวสูง มีแถมนิดหน่อยด้วยการหอมไปที่หน้าผากลูกตาและจู๊บเบาๆที่ริมฝีปากหนาของลีโอ


“เดี๋ยวมานะ”  ไม่รอช้า ร่างสูงรีบลุกจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องนอนทันที  ร่างบางมองตามไปด้วยความแปลกใจ

จนเวลาผ่านไป  5 นาที ร่างสูงก็กลับมาพร้อมกับ ถุงเวเฟอร์รสส้ม กับ นมสดหนึ่งเยือก

“ลีโอ!!!!!!!”   

“ก็อีหนูบอกว่า ห้ามกินข้าว แต่ไม่ได้บอกว่าห้ามกินขนมนี่น่า”  ร่างสูงเอาขนมกับเยือกนมวางบนโต๊ะญี่ปุ่นข้างเตียงแล้วก็กลับออกไปอีกครั้ง

คราวนี้เอาทั้งคุกกี้ แคกเกอร์ ขนมปังเข้ามาเต็มไปหมด ร่างบางจึงลุกจากเตียงแล้วลงไปนั่งที่โต๊ะญี่ปุ่น พร้อมกับสั่งให้ร่างสูงกลับไปเอาแก้วนมมาตน

“อะไรเนี่ย มีแต่ขนมของอีหนูทั้งนั้นเลย”  ร่างบางโกยถุงขนมทั้งหมดมากอดไว้อย่างหวงๆ แล้วมองหน้าลีโออย่างงอนๆ

*ขนมข้า ใครอย่าแตะ!!*

“อย่าหวงน่าน้ำซุป เดี๋ยวซื้อให้ใหม่” ร่างสูงดึงมือบางออก แล้วเอาเวเฟอร์รสส้มรสโปรดของน้ำซุปมากิน

“เชอะ!! คราวนี้เอาตัวรอดไปนะ”   

“จะกินนมหรือเปล่า”   ร่างสูงเอ่ยถามแล้ว ยกแก้วนมของตนส่งให้ร่างบาง

“ไม่เอา จะเอาแก้วใหม่”   ริมฝีปากหนาคลี่ออกอย่างยิ้มๆในความพาลเล็กๆน้อยๆของคนตัวบาง แต่ลีโอก็ไม่ได้คัดค้านอะไร

“กินให้หมดนะ”   ลีโอเทนมสดใส่แก้วใบใหม่แล้วยกไปวางไว้หน้าร่างบาง

“เจ้าพ่อ  อีหนูมีเรื่องจะบอก”   ร่างบางพูดไปก็ฉีกขนมปังจุ่มลงไปในแก้มนมแล้วเอาขึ้นมากิน

“ว่า....................”  ร่างสูงเมื่อเห็นเห็นร่างบางทำอย่างนั้นก็ทำตามบ้าง แต่เปลี่ยนจากขนมปังเป็นเวเฟอร์แทน

“อีหนูจะไปเที่ยวภูเก็ตกับพวกฟาร์ฟาร์ ให้ไปนะ?”

“.......................”

ห้องนอนตกอยู่ในความเงียบ  ลีโอนิ่งเงียบ หยุดกินขนมแล้วยกนมขึ้นมาดื่ม  ร่างบางที่มองดูอยู่นานก็อดตื่นเต้นไม่น้อย กลัวว่าร่างสูงจะไม่ให้ไป

“ได้หรือเปล่า ให้อีหนูไปเที่ยวนะ”    มือบางยกขึ้นมาวางบนมือหนาบนโต๊ะแล้วบีบเบาๆอย่างอ้อนๆ

“ขอคิดดูก่อน”   

“ทำไมต้องคิดด้วยล่ะ อีหนูก็แค่ไป เอ่อ..ประมาณ 2-3 วันเอง”  ร่างพูดตะกุกตะกักเพราะยังไม่รู้วันที่แน่นอนว่าจะไปวันไหนและอยู่กันกี่วัน

“ที่คิดดูก่อนเพราะเจ้าพ่อจะเคียร์งานแล้วจะไปด้วย”

“..............”  เป็นฝ่ายของร่างบางที่เงียบแทน

โห!!!!!!!!!  ลีโอ แอ็คซายน์ไปด้วยอย่างนั้นเหรอ จบสิ้นกันพอดีงานนี้ กะว่าจะไปปล่อยผีกับพวกฟาร์ฟาร์ซะหน่อย  งานนี้ต้องเก็บพับไว้ซะแล้ว ลีโอไปด้วย ทุกอย่างที่วางแผนก็จบ

“ไม่อยากให้เจ้าพ่อไปด้วยหรือไง”  ร่างสูงถามอย่างงอนๆ อีกทั้งยังแกล้งร่างบางด้วยการเอาขนมปังห่อเวเฟอร์กับแคกเกอร์แล้วเอาป้อนน้ำซุปอีก 

“ใครบอก ยังไม่มีใครพูดเลยนะว่าไม่อยากให้เจ้าพ่อไป คิดเอง เออเองทั้งนั้น”

ร่างบางลุกขึ้นแล้วบิดขี้เกียจไปมา 2 3 ที แล้วก้มลงเอาแก้วนมของตัวเองขึ้นมากินรวดเดียวหมดแก้ว 

“รีบกินอย่างนั้นเดี๋ยวก็สำลักหรอก”  มือหนารับแก้วที่น้ำซุปส่งมาให้มาวางไว้บนโต๊ะ

“เก็บของด้วยนะ”  พูดเสร็จน้ำซุปก็เดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ร่างสูงของลีโอเก็บของแต่เพียงผู้เดียว

“แปรงด้วย.........”  ลีโอเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วหยิบแปรงของตัวเองมาบีบยาสีฟันแล้วยืนแปรงข้างๆร่างบาง

“อย่าให้เสื้อเปียกนะ”   

“รู้แล้วครับ”   

เมื่อแปรงฟันเสร็จแล้วเรียบร้อยเรียบร้อย ทั้งสองคนก็กลับมานอนกอดกันบนเตียงอีกครั้ง

“อ๊ะ! จะเปลี่ยนช่องทำไมล่ะ ก็เมื่อกี้มันแฮมท่าโร่”   น้ำซุปหันมาแหวใส่คนตัวสูงที่นอนเป็นหมอนให้ร่างบางหนุนอกอยู่

“ดูทุกคืนไม่เบื่อหรือไง?”  ร่างสูงไม่ได้เปลี่ยนกับไปช่องการ์ตูนของร่างบาง แต่เปิดช่องฟีฟ่าดูทีมฟุตบอลของตนแทน

“ไม่เบื่อ! เปลี่ยนกลับเดี๋ยวนี้เลยนะ”   น้ำซุปลุกขึ้นแล้วหันไปแย่งรีโมทกับร่างสูงเอง

“เดี๋ยวก่อนซิ แฮมทาโร่มันมาทุกวัน แต่บอลของเจ้าพ่อมันมีเป็นนัดๆนะ”  ร่างสูงไม่ยอมคืนรีโมตให้ร่างบาง อีกทั้งยังยื่นไปไกลๆหนีมือน้อยๆของน้ำซุปที่คอยตามแย่งอย่างไม่ลดละ


“เปลี่ยนช่อง!!!!!!”    เมื่อแย่งรีโมตไม่ได้ ร่างบางก็เริ่มใช้เสียงตัวเองในการข่มร่างสูงแทน

“ไม่!!!!”   ร่างสูงเองก็ใช้เสียงดังเหมือนกัน

“ไม่ดูก็ได้”  พูดเสร็จ ร่างบางก็ลุกจากเตียงแล้ว  แต่ก่อนไปนั้น ...... น้ำซุปยกหมอนขึ้นมาตีหัวลีโออย่างแรง 2- 3 ทีแล้วก็เดินออกจากห้องไปด้วยอารมณ์เดือดๆ

“งานเข้าแล้วไงมึง”  ร่างสูงบ่นเบาๆ แล้วเดินตามร่างบางออกไป  เมื่อออกมาแล้วก็ไม่เจอใครอยู่ตรงโซฟาหน้าห้อง  ลีโอจึงรีบเปิดประตูแล้วเดินไปห้องของน้องสาวทันที

“ฟองคลื่น เมียฉันอยู่กับแกหรือเปล่า”   ลีโอทุบประตูห้องของน้องสาวแล้ว แล้วก็โวยวายอยู่หน้าห้อง

“ไม่รู้!!!!!!!!!!!”  ฟองคลื่นตะโกนออกมาจากในห้อง

“เปิดประตูหน่อย ทำไรอยู่ห๊ะ!”

แล้วประตูห้องของน้องสาวก็เปิดออกในที่สุด แล้วใบหน้ากวนๆของฟองคลื่นก็โผล่มา ไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต ลีโอรีบเข้าไปข้างในทันที

“น้ำซุป อยู่ไหน! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ”   ลีโอเดินหาคนเป็นเมียในห้องน้องสาว แต่หายังไงก็หาไม่เจอ ไม่ว่าจะในห้องน้ำ ห้องหนังสือ ระเบียง

“ท่านซุปไม่ได้มาห้องฟองซะหน่อย พี่หายังไงก็หาไม่เจอหรอก” 

ดูเหมือนว่าที่ฟองคลื่นพูดจะจริง เพราะหาในห้องน้ำ ห้องหนังสือ ก็ไม่เจอ แล้วอยู่ไหนล่ะ ก็น้ำซุปงอนเขาทีไรก็มาหาฟองคลื่นตลอด

“สมน้ำหน้าแกล้งเมียดีนัก เดี๋ยวจะพาท่านซุปหนีแล้วไปอยู่กับแม่ที่อิตาลี”

“หนีไปไหนฉันก็ตามกลับมาได้อยู่ดี” 

“ปากดีไปเถอะ ได้นอนนอกห้องแล้วจะหัวเราะให้ฟันหักเลยคอยดู”   ฟองคลื่นไล่พี่ชายตัวเองให้ออกจากห้อง ก่อนที่ปิดจะประตูใส่หน้าดังโครม
“ฉันพี่แกนะ!!”   


ร่างสูงเมื่อออกมาจากห้องนอนของน้องสาวแล้วก็เดินลงมาด้านล่างทันที


“หรือว่าจะอยู่กับไอ้แมวอ้วนกลายพันธุ์ว่ะ”   


แต่เมื่อลงบันไดมาแล้วก็เจอกับคนตัวเล็กที่นอนดูการ์ตูนอยู่ห้องรับแขก แต่ต้องเปลี่ยนจากดูการ์ตูนเป็น การ์ตูนดูน้ำซุป ก็ร่างบางนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่น่ะซิ

“ไหนว่าดูการ์ตูนไง แต่ทำไมให้การ์ตูนดูคนล่ะเนี่ย”  ร่างสูงนั่งลงตรงพื้นห้องแล้วเรียกร่างบางเบาๆ

“ซุปครับ ไปนอนบนห้องครับ”   

“.......................”   ร่างบางเงียบแต่ตาขยุกขยิกไปมา เรียกรอยยิ้มให้ร่างสูงไม่น้อย ลีโอลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปปิดโทรทัศน์

“อุ้ม!!!!!”  ไม่รอช้าร่างสูงจึงก้มลงไปอุ้มร่างบางมาไว้ในอ้อมกอดทันที ดวงตากลมโตลืมขึ้นมาอย่างช้าๆ มือบางยกขึ้นคล้องคอลีโอย่างรวดเร็ว  น้ำซุปยิ้มให้ร่างสูงอย่างเหนือกว่า

“เจ้าเล่ห์นักนะ”   ร่างสูงดุน้ำซุปเบาๆ จึงโดนร่างบางจับหอมแก้มไปหนึ่งที

“เจ้าไม่เจ้าเล่ห์ แล้วจะเป็นเมียเจ้าพ่อได้เหรอ”   

“วันนี้ 3 รอบ”    เมื่อได้ฟังดังนั้นดวงหน้าของร่างบางก็เห่อแดงขึ้นมาอย่างอายๆ มือบางละจากการคล้องคอลดลงหยิกตรงแผงอกล่ำสันของร่างสูง

คนอะไรเรียกร้องดีนัก หื่นจริงๆเลย เมื่อคืนก็เพิ่งทำไป วันนี้ยังไม่อิ่มอีกหรือไง

“ไม่!! เมื่อคืนก็เพิ่งทำไปเองนะลีโอ  วันนี้ไม่ไหวแล้วหมดแรง!!” 

“อีหนูก็นอนไป เดี๋ยวเจ้าพ่อจัดการเอง”   ร่างสูงอุ้มร่างบางไปก็เดินคุยกันไป ถ้าหากความเป็นจริงแล้วน้ำซุปไม่ให้ลีโออุ้มแน่นอนก็เพราะอายคนรับใช้กับคมกริช แต่เวลานี้ทุกคนเข้านอนหมดแล้ว น้ำซุปในโหมดเร่าร้อนและขี้อ้อนก็กลับมาอีกครั้ง

“ทำได้ก็ให้มันรู้ไป” 

พูดเสร็จน้ำซุปก็ดิ้นลงจากอกของลีโออย่างรวดเร็ว แล้วจัดการเหยียบเท้าของร่างสูงไปอย่างเต็มๆเพื่อตัดกำลังในการวิ่งไล่จับเขา 

“โอ๊ยยยยย!!!!!!!”      เมื่อเห็นว่าคนรักร้องออกมาอย่างเจ็บๆ ร่างบางก็รีบวิ่งหนีขึ้นห้องไปทันที  ถ้าเป็นคนอื่นจะเข้าไปดูใช่ไหมล่ะถ้าแฟนเจ็บ แต่สำหรับน้ำซุปแล้วอยู่กับลีโอมานานรู้แกวหมดแล้วว่าที่ทำไปเมื่อกี้น่ะ มันเป็นแผน ก็บอกแล้ว เหนือฟ้าย่อมมีฟ้า ฮ่าๆ

“ตามมาให้ทันนะ!!”   

ลีโอจัดการลุกขึ้น แล้วิ่งตามเมียขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว แต่ก็ช้าไปกว่าคนตัวเล็กที่ตอนนี้เข้าไปห้องนอนแล้วเรียบร้อย

“มาให้เจ้าพ่อจับซะดีๆหึหึ”    ร่างสูงเดินย่องๆเข้าห้องตัวเองอย่างหวาดระแวง ก็คนตัวเล็กสรรหาวิธีมาแกล้งเขาสารพัด แกล้งไม่แกล้งเขาก็เคยโดนขังไว้ที่ระเบียงคืนหนึ่งเต็มๆล่ะนะ

“เฮ้ย!!!!”   ร่างสูงร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเดินเข้าห้องนอนไปก็โดนผ้าห่มคลุมหัว มาแล้วครับ โหมดมาเฟียน้ำซุปเริ่มทำงานแล้วครับ
“ยอมหรือยัง!!!!”  ร่างบางจัดการขึ้นค่อมร่างสูงทันที ใจก็สงสารอยู่หรอกนะ แต่เขาก็ห่วงตัวเองอยู่เหมือนกัน ก็ดูที่ลีโอพูดซิ 3 รอบ ถ้าโดนอย่างนั้นพรุ่งนี้ก็เดินไม่ได้พอดี คงได้นอนหมดแรงอยู่บนเตียงแน่ๆ

“อ้ายยยยยยยย ( ม่ายยยยยยยย )”   ร่างสูงพูดออกมาจากผ้าห่ม

“งั้นอยู่อย่างนี้ต่อไป ฮ่าๆๆๆๆ”   ( น้ำซุปในโหมดมาเฟีย โหดร้ายอย่างเห็นได้ชัด )

“..................”    และแล้วอยู่ดีๆ ลีโอผู้อยู่ในโหมดกระต่ายป่าตัวน้อย (?) ก็เงียบลง

“เน่!!!!!!  เจ้าพ่ออย่ามาแกล้งอำนะ 
 
ร่างบางรู้ทันร่างสูงทันที ก็คงไม่พ้นทำท่าหมดแรง พอเขาเปิดผ้าห่มก็แปลงร่างเป็นผีกระหายจูบแน่ๆ

ร่างบางๆค่อยลุกขึ้นจากตัวร่างสูงแล้วลงมานั่งข้างๆแทน มือบางค่อยๆเปิดผ้าห่มออกอย่างช้าๆ ช้าๆ ก็คนมันอดไม่ได้นี่หน่า และในทันใดนั้นเอง........

“ว๊ากกกกกกกกก!!!!!!!!”    น้ำซุปตะโกนสุดเสียงเมื่อโดนผีผ้าห่มอย่างลีโอจับกดลงกับพื้น งานนี้มีแต่หมดกับหมด ไม่น่าเปิดผ้าห่มเลย  รู้งี้น่าจะปล่อยให้นอนท่านี้ไปเรื่อยๆ งานนี้น้ำซุปพลาดอีกแล้ว

ร่างสูงคล่อมร่างบางเอาไว้ อีกทั้งมือหนาทั้งสองข้างยังจับข้อมือบางของคนตัวเล็กไว้เหนือหัว กันร่างบางดิ้นหนี โอกาสอย่างนี้ใช่ว่าหามาได้ง่ายๆ

“แม่นางน้ำซุป เจ้าเสร็จข้าแน่ๆ ให้เลือกระหว่าง 2 รอบ กับ 3 รอบ เจ้าจะเลือกอะไร”

“นายท่าน  ข้าขอเลือกไม่ทำเลย”  -__-;;

สองผัวเมียคู่นี้ช่างมีอารมณ์เล่นหนังจีนกันจริงๆ ( คนแต่งดูเปาบุ้นจิ้นมากเกินไป และนี่คือผลข้างเคียง )

“คงจะเป็นอย่างที่เจ้าพูดไม่ได้ เพราะถ้าเจ้าไม่ให้ข้าก็คงต้อง ปล้ำเจ้า!!”  ร่างสูงก้มลงไปหอมแก้มนวลอย่างช้าๆ และไล้ริมฝีปากหนาไปกับโครงหน้าหวานของคนตัวเล็ก

ริมฝีปากหนาคอยๆกดจูบลงไปบนริมฝีปากบางของคนด้านล่าง ลิ้นร้อนค่อยๆเล็มริมฝีปากน้อยๆก่อนที่จะค่อยๆส่งผ่านเข้าไป น้ำซุปตอบสนองลีโอย่างเชื่องช้า แต่นั่นก็เพียงพอสำหรับร่างสูงแล้ว นิ้วเรียวไล้ไปตามเนื้อผ้าบางเบา สัมผัสผิวเนื้อละเอียดของคนตัวเล็กใต้ชุดนอนน่ารัก

“หวาน ~”  ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาแล้วหอมแก้มร่างบาง พร้อมทั้งกล่าวชมรสจูบของอีกฝ่าย

“................” น้ำซุปไม่ได้ตอบกลับไป เพราะตอนนี้ร่างบางไม่มีแม้กระทั่งแรงให้พูด รสจูบเมื่อครู่สูบเอาอากาศกับเรี่ยวแรงเขาไปจนหมด

ภาพที่ร่างบางนอนหอบหายใจอย่างเหนื่อยๆ กระตุ้นความต้องการของร่างสูงให้เพิ่มขึ้นมาอีก หน้าอกของน้ำซุปสะท้อนขึ้นลง บอกได้คำเดียวว่าเมียเขาเซ็กซี่!!

“ลี..โอ ~~~”   น้ำซุปรั้งข้อมือของลีโอเอาไว้เมื่อร่างสูงพยายามจะถอดกางเกงชุดนอนออก ดวงตากลมโตมองไปที่ร่างสูงอย่างเว้าวอน แต่ลีโอกลับแปรสายตาของน้ำซุปเป็นเชิญชวนซะอย่างนั้น

ก็เมื่อคืนมัน ตั้ง 3 รอบแล้วนะ วันนี้ยังต้องโดนอีกหรือไง จะไม่ให้เดินกันหรือยังไง!! 

“รอบเดียว สัญญา”     ร่างสูงก้มลงหอมแก้มใบหน้านวลอย่างรักใคร่

“รอบเดียวก็ไม่ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เดินไม่ได้พอดี” 

“น้ำซุปไม่สงสารลีโอหรือไง ทรมานจะตายอยู่แล้ว”  เคยแต่ไปอ้อนเขา  คราวนี้โดนลีโออ้อนกลับมาบ้างร่างบางที่อยู่ข้างล่างก็เขินขึ้นมาทันที 

เมื่อโดนลูกอ้อนน่ารักๆของลีโอเข้า น้ำซุปก็ใจอ่อนทันที ใบหน้านวลพยักหน้าขึ้นลงอย่างเป็นสัญญาณให้ลีโอนั้นทำได้

ไม่รอให้เสียเวลา ลีโอก็ก้มลงจัดการกับคนตรงหน้าทันที มือหนาค่อยๆถอดชุดนอนออกจากคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว และแล้วผิวเนื้ออมชมพูของคนตัวเล็กปรากฏต่อสายตาของลีโออีกครั้ง

ลีโอลูบไล้ไปตามส่วนโค้งเว้าของน้ำซุปอย่างช้าๆ เสียงครางหวานในลำคอของร่างบางปลุกความต้องการอันเฉี่ยวกรากของลีโอให้ลุกพรึบ มือหนาลูบไล้แก่นกายของน้ำซุปที่เริ่มพองขยายเต็มกำมือของเขา

“อ๊ะ..อึก”  ร่างบางเปล่งเสียงครางออกมาในที่สุด  น้ำซุปพลิกกายไปมาอย่างเสี่ยวซ่าน

“อ๊ะ...อื้อ” ลิ้นสากลากไปตามหน้าท้องแบนเรียบและเนียนนุ่มของอีกฝ่าย พร้อมทั้งทำรอยรักเอาไว้สองสามรอย และวกขึ้นไปชิมความหวานติ่งไตสีสวยของน้ำซุป ร่างสูงดูดเม้น    ยอดอกสีชมพูของน้ำซุปอย่างโหยหา  และคลั่งไคล้

ริมฝีปากหนาจูบแผ่วๆ ไล้ลงล่างอย่างช้าๆ ผ่านผิวเนื้อที่ใดก็ทำรอยรักเอาไว้ จนสุดท้ายริมฝีปากของลีโอก็เคลื่อนลงมาครอบท่อนเนื้อของน้ำซุปพลางใช้ลิ้นวนเลียไปทั่ว เพื่อปลุกความต้องการของคนสวย

“ลีโอ จะออกแล้ว!!”   และในที่สุดร่างบางก็กระตุกปลดปล่อยน้ำรักเข้าไปในโพรงปากของร่างสูง  ลีโอยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วคายน้ำรักของอีกฝ่ายออกมาแล้วป้ายลงบนช่องทางหลังที่ปิดสนิท มือหนาอีกข้างก็ลูบไล้ลงมาที่บั้นท้ายกลมกลึงอย่างหลงใหล ก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางอันคับแน่นของน้ำซุป

“อึก! ..เจ็บ”  น้ำซุปพยายามพลิกกายบางของตนเพื่อหนีความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นตามจำนวนนิ้วมือของลีโอที่สอดใส่เข้ามา ตอนนี้นิ้วสองนิ้วของร่างสูงเข้ามาอยู่ในตัวของร่างบางเรียบร้อยแล้ว

ริมฝีปากหนาพรมจูบไปที่ใบหน้าหวานอย่างปลอบประโลม น้ำซุปมักจะเป็นอย่างนี้เวลาร่วมรักเพราะไม่ว่าจะกี่ปีร่างบางก็ไม่เคยชินสักที ร่างสูงจึงต้องใช้เวลาเล้าโลมอย่างช้าๆเพื่อให้คนตัวเล็กปรับตัวไปเรื่อยๆ

“อ๊ะ..ลีโอ”  แขนเรียวบางผวากอดคอคนรักทันที เพราะเมื่อกี้ร่างสูงได้เพิ่มจำนวนนิ้วขึ้นมาอีกหนึ่ง จนตอนนี้เป็นสามนิ้วแล้ว

“เดี๋ยวมันก็หายนะน้ำซุป”  ร่างสูงกระซิบพลางชักนิ้วเข้าออก แรงตอดรัดข้างในทำเอาแก่นกายของลีโอพองขยายและกระตุกรัว แต่ร่างสูงก็อดทนไว้เพราะตอนนี้หากสอดใส่เข้าไปมีหวังน้ำซุปได้กรี๊ดเพราะเจ็บแน่ๆ

“พร้อมหรือยัง..สุดที่รัก” ร่างสูงถามอีกฝ่ายเพื่อความแน่ใจอย่างเบาๆ 

ร่างบางพยักหน้าขึ้นลงเป็นสัญญาณ ลีโอจึงยิ้มออกทันที ร่างสูงกวาดนิ้วเป็นครั้งสุดท้ายแล้วชักออก และค่อยๆดันแก่นกายของตัวเองเข้าไปในร่างกายของน้ำซุปอย่างช้าๆ ข้างในของร่างบางนั้นมันช่างบีบแน่นและตอดรัดเขาจริงๆ

“อ๊ะ..อ๊า”   น้ำซุปครางออกมาอย่างเสียงดัง เมื่อลีโอเริ่มเคลื่อนตัว เล็บของคนตัวบางจิกลงบนแผ่นหลังของร่างสูงอย่างเสียวซ่าน  และระบายอารมณ์

เมื่อปรับตัวตามลีโอได้แล้ว น้ำซุปก็เริ่มขยับตามอย่างที่ร่างสูงกระซิบบอก ไฟรักโหมกระหน่ำอย่างรุนแรงกลืนกินคนทั้งสองอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ฝ่ายรุกนั้นโหมกระแทกเอาใส่ฝ่ายรับอย่างไม่ยั้ง เสน่ห์หาของการร่วมรักทำให้ทั้งสองคนมอบความรักให้กันและกันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด  ดวงตากลมโตทอดมองคนที่อยู่บนร่างตนอย่างรักใคร่ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างหลงใหล

มือหนาของลีโอก็เอี้ยวลงไปเพื่อช่วยให้ร่างบางปลดปล่อยด้วยการรูดแก่นกายของน้ำซุปขึ้นลง ทำเอาร่างบางดิ้นพ่านไปมาเพราะความเสียวกระสัน

“ลีโอ อ๊ะ ..อ๊า”  น้ำซุปเปล่งเสียงร้องออกมาอย่างห้ามไม่อยู่  พร้อมทั้งน้ำรักสีขุ่นของตนก็ไหลออกมาเปอะหน้าท้องแข็งแกร่งของร่างสูง ที่ยังไม่เลิกเคลื่อนตัว

ลีโอขยับกายเข้าออกรุนแรง และกระแทกกระทั้นเพื่อต้องการ การปลดปล่อยและเพียงไม่นานสายธารแห่งรักก็ถูกปล่อยออกจากตัวร่างสูงไหลสู่ร่างบาง

“อืมม.......”  ร่างสูงครางออกมาด้วยความพอใจเมื่อความต้องการของตัวเอง ถูกร่างบางสนองซะเต็มอิ่ม

มือหนาเช็ดเหงื่อให้ร่างบางอย่างรักใคร่ ดวงตาคมเข้มมองน้ำซุปด้วยความรักที่มีหมดใจ เคยนึกและถามตัวเองเหมือนกันว่าอยู่ได้ไหมหากคนตัวเล็กคนนี้หายไปจากเขา

เขาตอบได้อย่างทันทีว่า “อยู่ไม่ได้”  เพราะคนตัวบางที่อยู่ในอ้อมกอดคนนี้เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นสุดที่รัก เป็นหัวใจ และลมหายใจที่สำคัญของเขา ความตายเท่านั้นที่จะแยกร่างบางไปจากเขาได้

“สุดที่รัก”  ร่างสูงเรียกร่างบางด้วยความรู้สึกทั้งหมดของหัวใจ ริมฝีปากบางของคนใต้ร่างก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างเอียงอาย

“หวานอีกแล้ว ไม่ต้องทำหวานก็ได้ แค่นี้น้ำซุปก็รักลีโอจะแย่อยู่แล้ว”  มือบางดึงแก้มสากของร่างสูงอย่างหยอกล้อ แล้วตีลงไปเบาๆเมื่อคนตัวสูงแกล้งขยับท่อนล่างที่ยังเชื่อมกันอยู่ให้ร่างบางเสียวเล่น

“เอาออกได้แล้วลีโอ อึดอัด”  ร่างไม่ได้ปฏิบัติตามคำสั่งของเมีย แต่จับร่างบางให้นอนตะแคงหนุนแขนแข็งแรงของเขาแล้วเขาก็นอนกอดอยู่ข้างหลัง ท่อนล่างยังเชื่อมติดกัน

“อยู่อย่างนี้แหละน้ำซุป อุ่นดี”

ใจอยากจะลุกขึ้นนั่งแล้วกัดสั่งสอนซักทีสองที โทษฐานทะลึ่ง แต่แรงกายก็ไม่สามารถทำงานร่วมกันเพราะตอนนี้ คนตัวบางไร้ซึ่งเรี่ยวแรงในการตอบโต้อีกฝ่าย 

“ก็ได้ แต่ห้ามขยับนะ ไม่ไหวแล้ว นอน!!!!!”   มือหนาลากผ้าห่มปลายเตียงคลุมตัวเองและร่างบางทันที

“ลืมอะไรหรือเปล่าลีโอ”  ร่างบางเอ่ยทวงร่างสูง และไม่นานสิ่งที่ตัวเองก็ตามมา

“ลีโอรักน้ำซุป....เจ้าพ่อรักอีหนู.....ผมรักคุณ”

ร่างบางได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างเป็นสุข ความง่วงค่อยๆกลืนกินน้ำซุปเข้าไปเรื่อยๆ และก่อนที่สติจะดับเพราะความง่วงนั้น  น้ำซุปก็ได้ยินเสียงกระซิบที่ข้างหู...............

“สุดที่รัก”
.
.
.
.


หลังสอบ Gat Pat  เจอกัน

อดทนรอหน่อยเนอะ......................

เพราะหมวยกำลังจะโดนยึดโน๊ตบุ๊ค โดยคุณเฮียผู้บังเกิดเกล้า

5555555555555++

จุฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

[TanyaPuech]

อย่าดราม่าน่ะกลัวดราม่าจัง อิหนูน่ารัก เจ้าพ่อน่ารักเรื่องเมียใหญ่เสมอ

[boylove_yj]

อย่าดราม่าน่ะกลัวดราม่าจัง อิหนูน่ารัก เจ้าพ่อน่ารักเรื่องเมียใหญ่เสมอ

ไม่ดราม่า แน่นอน

ฮ่าๆๆๆๆ 

แต่ * * *  น้ำตาท่วมจอ


----------  ล้อเล่น ฮ๋าๆ

[thisispom]

 

[heefever]

สำหรับเจ้าพ่อ อีหนูคือทุกสิ่งทุกอย่างจริงๆ


เจ้าพ่อ กะอีหนู น่ารักเท่าโลก 

[boylove_yj]

สำหรับเจ้าพ่อ อีหนูคือทุกสิ่งทุกอย่างจริงๆ


เจ้าพ่อ กะอีหนู น่ารักเท่าโลก 

น้อยไปค่ะ ต้องน่ารักเท่า จักรวาลดิ ถึงจะถูก

555555555555555555++

[PandP]

กำลังยิ้มอยู่ดีๆ เจอคำว่า GAT-PAT เข้าไป
หัวใจเราก็ห่อเหี่ยวทันตาเห็นเลย 555

[boylove_yj]

กำลังยิ้มอยู่ดีๆ เจอคำว่า GAT-PAT เข้าไป
หัวใจเราก็ห่อเหี่ยวทันตาเห็นเลย 555

55555555++

ชะตาชีวิตเดียวกัน

ก๊ากกกกกกกกกกก

ยังไม่อ่านเลยหนังสืออ่ะ

ขี้เกียจสุดๆ

โหยยยยยยยยยยยยยยยย

[Nabee]

หวานกันจริง ๆ คู่นี้

แม้จะมีงอล มีง้อกันบ้าง...แต่เพราะคำ่ว่ารัก เลยทำให้ทั้งคู่เข้าใจกันได้ *-*


สงสารก็แต่ฟาร์ฟาร์น้อย...จะำทำยังไงได้หล่ะ...อดีตมันเป็นสิ่งที่กลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว

เคลวินเองก็ผิด...แล้วอย่างนี้จะทำยังไง????

เคลวินเอ๋ยยยยยย ย ย ยยยย...ถ้ายังไม่ปรับเปลี่ยนมุมมองความคิืดที่มีต่อลีโอเสียใหม่

รับรองได้เลยว่าชาตินี้ก็อย่าหวังว่าจะได้แอ้มฟาร์ฟาร์...-*-



พีเอส ,, เป็นกำลังใจให้ในการสอบนะฮะ...ขอให้ได้คะแนนเยอะ ๆ นะฮะ...+1 ให้ด้วยฮับป๋ม ^^~*

[● MaYa~Boy ●]

เป็นคู่ที่น่ารักมาก ตอนนี้อ่านจุใจเลย

[roseen]

 

[aeecd]