หัวข้อ: {มาเฟียที่รัก กิ๊กรัก คุณชายตาโต ] ตอนพิเศษ น้ำซอส+เดียร์ P.80 |10/พฤษภาคม/2555|

[boylove_yj]

II



.
.
.
.
.
.

“ครับๆ ไม่บ่นครับ ใครจะกล้าบ่นว่าที่เมีย”   

ร่างบางได้แต่มองไปที่ร่างสูงอย่างคับแค้นใจ เพราะไม่ว่าจะพูดอะไรมันก็เข้าตัวเองหมด ไม่มีซักนิดที่ไปกระทบคนตัวโตที่นั่งขับรถ

“ไม่เอาแล้ว ฟาร์ไม่อยากเป็นเมียเคลแล้ว ฟาร์ขอลาออก”  มาเจอมุกนี้ของร่างบาง ร่างสูงก็ถึงกับไปไม่เป็นทีเดียว

มีอย่างที่ไหน มาขอลาออกจากการเป็นเมีย ฟันไปเถอะ!!!!!!! 

“ทาร่าเห็นด้วย สกายลาออกตอนนี้ยังทันนะ ฮ่าๆ”   

“เหอะ!”   ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ในเมื่ออีกฝ่ายมีสอง เขามีหัวเดียว มันก็ย่อมมีเพี้ยงพร้ำกันบ้าง 

รถคันหรูตีวงเข้าไปจอดหน้ามุกของบ้านพิทธยาพันธ์อย่างช้าๆ เด็กรับใช้ สองสามคนยืนรอรับอยู่ แต่ไร้ร่างของผู้สูงอายุปู่ของร่างสูง

“เอากระเป๋าคุณทาร่าไปเก็บที่ปีกซ้ายชั้นสองนะ”   

ร่างสูงจัดแจงบอกเด็กรับใช้ที่มีกระเป๋าของเพื่อนสาวอยู่ในมือ เมื่อคนอยู่ใต้อานัติรับคำสั่งเรียบร้อยก็เดินหายไป ปล่อยให้เจ้านายได้พักผ่อนตามอัธยาศัย

“ปู่ไปไหน ไอ้นิค”     เคลวินถามเพื่อนสนิทที่พ่วงมือขวา นิคเงยหน้ามองแต่ไม่ตอบ เพราะหมั่นไส้ในความหล่อและดูดีของเคลวิน มือขวาของร่างสูงกลับไปทักแฟนเพื่อนแทน

“สวัสดีครับคุณฟาร์ คุณทาร่าด้วยครับ” 

“กูถามว่าปู่อยู่ไหน ทำไมไม่ออกมารับยัยทาร่า เห็นรักกันนักหนาไม่ใช่เหรอ”   เมื่อไม่มีคนสนใจ ร่างสูงก็เริ่มอาละวาดทีละน้อย เด็กรับใช้ที่ยืนรับคำสั่งอยู่แถวนั้นเมื่อเห็นเจ้านายอารมณ์ไม่เข้าก็พากันเดินหนีไปหมด

“ฉันมาแล้วไอ้คุณหลาน ไม่ต้องไปส่งเสียงวางอำนาจใส่ใครไอ้หลานนิสัยเสีย”  ร่างของผู้สูงอายุที่เดินลงมาจากด้านบนเรียกสายตาของร่างบางได้ทันที

และปู่เบนก็วาดสายตามาสบกับเพียงฟ้าอย่างตั้งใจเช่นกัน

“มองเมียคนอื่นทำไม”  ร่างบางขี้เกียจจะคร้าน ก็ปล่อยให้ร่างสูงพูดเลยตามเลย จริงอย่างที่เคลวินว่า จะช้าหรือเร็ว ยังไงตัวเองก็ต้องเป็นเมียคนเจ้าอารมณ์อย่างเคลวินอยู่ดี

“แน่ใจว่าสกายเมียแก  ไม่ยักจะเห็นป้ายคำว่าเมียเคลวิน แปะอยู่บนหน้าผากเขาเลย”   

สมแล้วที่หลานจะเป็นอย่างนี้  ...........!!!!!!!!!!

“ฮึ้ย!”  ร่างสูงเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว และก็ยังไม่ลืมที่จะฉุดลากลำแขนบางของคนรักขึ้นตามมาด้วย

“ไอ้เคล แกจะจับแขนเขาแรงทำไม เดี๋ยวก็ช้ำกันพอดี”     

ประโยคดังกล่าวของปู่ ทำเอาร่างบางถึงกับ งง ทันที  ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้สูงวัยถึงต้องห่วงเขาด้วย   ท่านไม่ชอบเขาไม่ใช่เหรอ เขามันคนที่ไปแยกคนอื่นออกจากกัน แล้วที่ท่านพูดอย่างนั้นหมายความว่าไง

“ห้ามใครมารบกวนผมนะ ไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน จะไล่ออกให้หมดเลย  ลูกน้องก็ไม่เว้นเหมือนกัน”   

นิค ที่นั่งอยู่ถึงกับสะดุ้งทันที เพราะเจ้านายผู้แสนดีพาดพิงมาถึงเขาเหมือนกัน

“มันบ้าไปแล้วครับปู่เบ็น  อย่างนี้ต้องให้คุณฟาร์ปราบให้อยู่หมัด”    นิคพูดอย่างหมั่นเขี้ยว ในเมื่อตัวเองทำอะไรไอ้เคลมันไม่ได้ ต้องฝากคุณฟาร์จัดการ ซะล่ะ

“สกายปราบไปตั้งนานแล้วล่ะนิค แกไม่เห็นหรือไง  คนอะไรหลงเมีย” 

“ทาร่าว่าน่ารักดีออกค่ะ เคลวินไม่เคยเป็นอย่างนี้เลยนะคะคุณปู่ เขาเคยทำหน้ามีอารมณ์ด้วยเหรอตอนที่อยู่อิตาลี เพิ่งมาเห็นว่ามีอารมณ์ รัก โกรธ หลง ก็วันนี้แหละค่ะ” 

“ต้องดูกันนานๆนะทาร่า......ไปพักผ่อนซะนะ จะได้หายเหนื่อย เดินทางตั้งนาน”   ผู้สูงวัยบอกให้หญิงสาวขึ้นไปพัก เพราะเห็นท่าทางเหนื่อยล้าน่าดู

“ผมรู้นะครับว่าท่านจะทำอะไร”   นิคพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าลับร่างของหญิงสาวไปแล้ว

“รู้แล้วก็เงียบไว้  ฉันอยากรู้ว่าไอ้เคลมันจะจัดการกับปัญหานี้อย่างไร”    ผู้สูงวัยมองขึ้นไปยังชั้นสามซึ่งเป็นโซนของหลานชาย  โซนทั้งโซนเป็นของเคลวินหมด บนนั้นมีทุกอย่างครบครัน เคลวินจะห่วงความเป็นส่วนตัวเป็นพิเศษ เพราะฉะนั้นการทำความสะอาดก็ไม่ต้องพูดถึง เพราะต้องให้นิคและนิครอสทำเท่านั้น คนอื่นห้ามขึ้นมาเด็ดขาด

นิค และ นิครอส ก็ไม่เคยปริปากบ่น เพราะเวลามาทำความสะอาดแต่ละครั้งก็ได้ค่าเสียเวลาครั้งละครึ่งล้านแล้ว ใช่ว่าเคลวินใช้เงินเปลือง แต่กาทำความสะอาดนั้นก็สมค่าจ้างจริงๆ เพราะเอกสารข้าวของทุกชิ้นของเคลวินห้ามเคลื่อนย้าย ถ้าหากขยับเพียงนิดเดียวพวกเขาสองคนก็จะโดนหักเงินเดือนครั้งละครึ่งล้านเช่นกัน !!!!!!!

...................................................................


“ค้างที่นี่นะครับ”   เมื่อยู่ในห้องสองคนแล้ว เสืออย่างเคลวินก็กลายร่างเป็นกระต่ายทันที ถอดเขี้ยวเล็บออกหมด เพื่ออ้อนคนตัวเล็กให้ค้างด้วยกัน

“ไม่เอา  ฟาร์จะกลับไปนอนที่คอนโด”   ร่างบางยืนยันนักแน่น มือบางค่อยๆแกะมือหนาที่ป้วนเปี้ยนแถวเอวตัวเองอย่างยากลำบาก

นอกจากเคลวินจะเป็นกระต่ายแล้ว  ยังเป็นปลาหมึกอีกด้วย ที่สำคัญไม่ช่ปลาหมึกธรรมดา แต่เป็นปลาหมึกยักษ์น่ะซิ

“งั้นก่อนไป ฟังเพลงก่อนนะครับ”     ร่างสูงเดินไปเปิดเครื่องเสียงทีวางแอบอยู่ในห้อง ตอนแรกที่ร่างบางก็งงไม่น้อย เพราะไม่ว่าจะมองอย่างไรก็หาลำโพงขยายเสียงไม่เจอ แต่พอเพลงเล่น ร่างสูงก็ชี้ไปตามมุมห้อง พร้อมกับทำปากบอกว่ามันอยู่ตรงนั้น ตรงโน้น และที่อื่นๆ

ตอนแรกเคลวินนั้นจะไม่ติดด้วยซ้ำ เพราะกลัวว่าชุดโฮมเทียเตอร์ของตัวเองจะมาทำให้ห้องที่ตกแต่งย้อนยุคย้อนสมัยจะเสียดุล ร่างสูงก็เลยเป็นคนเดินสายไป ต่อลำโพงไปตามจุดต่างๆของห้องด้วยตัวเอง กลัวคนอื่นมาทำแล้วจะไม่ถูกใจ  ส่วนตัวเครื่องเล่นแผ่นนั้นก็ซ่อนไว้หลังกล่องไม้ อีกที 

แพลนของทั้งคู่นั้นวางไว้ว่าเย็นนี้จะไปนั่งฟังเพลงกันสบายๆอยู่ที่ร้านอาหารร้านโปรดของร่างบาง แต่ก็ไม่ได้ไป เพราะติดไปรับทาร่าที่สนามบิน 

ร่างสูงจูงมือบางไปที่ห้องนอน มือหนาเลื่อนประตูห้องนอนเปิดแล้วเดินเข้าไป ไมลืมที่จะหันไปปิดกลับคืนอย่างแน่นหนาอีกด้วย แต่ความจริงไม่จำเป็นต้องปิดก็ได้ เพราะยังไงก็ไม่มีใครขึ้นมาโซนชั้น 3 อยู่ดี

เพียงฟ้าห้องนอนองเคลวินอย่างอึ้งๆ เพราะไม่นึกว่าคนลูกครึ่งอย่างเขาจะชอบและคลั่งไคล้ญี่ปุ่นขนาดนี้ ตั้งแต่ประตูห้องนอน ตู้เสื้อผ้า ที่นอน เสื่อปูพื้นอย่างญี่ปุ่น ไหนจะภาพวาด โต๊ะ ตู้ แจกัน โคมไฟ ของแต่งห้องทุกอย่างเป็นญี่ปุ่นหมด

“น่ารัก!”  คนตัวกระโดดลงไปนั่งที่ฟูกที่นอนของร่างสูงอย่างหลงใหล เคลวินจึงเดินไปเปิดไฟ นั่นก็ยิ่งทำให้ห้องดูคลังอย่างสวยงามมากขึ้น

“ตกลงเคลครึ่งอะไรกันแน่”   ร่างหันไปคุย แล้วดึงหมอนหนุนมากอดเอาไว้ ร่างสูงจึงก้มลงไปหอมแก้มนวลอย่างมั่นเขี้ยว ก่อนที่จะเล่าประวัติตัวเอง

“ครึ่งไทยอิตาลีครับ  แต่ตอนที่เคลเรียกไฮสคูล โรงเรียนเคยพาไปทัศนะศึกษาที่ญี่ปุ่น ก็เลยไปเห็นการใช้ชีวิตของเขา มันเรียบง่ายมากเลยนะฟาร์ เสื่อผืน หมอนใบ ก็นอนได้แล้ว อ้อ บวกตะเกียงไปด้วย ถึงจะรวยแค่ไหนเขาก็แต่งบ้านให้ออกมาเรียบๆแล้วก็น่าอยู่อีกด้วย”  ร่างสูงหงายหลังลงไปนอน ไม่ลืมที่จะดึงคนตัวเล็กให้ลงไปหนุนแขนอีกด้วย

ลำแขนด้านขวาของเคลวินที่ร่างบางหนุนต่างหมอนอยู่นั้น ค่อยๆกระชับคนตัวเล็กเข้าหาตัวเองแล้วเนียนกอดเอวเอาไว้เพราะคนตัวเล็กคงไม่รู้ตัวแน่ๆ

แล้วแผ่นเพลงก็เล่นมาถึงเพลงที่ร่างสูงชอบเป็นพิเศษ ใครบอกว่าลูกครึ่งต้องฟังแต่สากลเท่านั้น ลูกครึ่งฟังเพลงไทยทั่วไป ฟังเพื่อชีวิตเป็นเหมือนกันนะครับ 


เกิดมาไม่เคยเจอใครเหมือนเธอ
หลับฝันละเมอ ภาพเธอคอยหลอนทุกคืน
หลับลงคราใด อยากนอนไม่ยอมตื่น
กูทุกค่ำคืนเจอเธอที่ปลายฟ้าไกล

ก็ได้แค่เผลอแต่ฝันลมๆ
ก็หลงชื่นชมโดยเธอไม่รู้ตัว
เจอเธอทีไรจิตใจเต้นรัว....... ฉันกลัวๆ  กลัวเธอไม่สนใจ

อยากเดินเข้าไป บอกว่ารักเธอ
เวลาที่เจอ ที่เธอส่งยิ้มมา
เหมือนดั่งโลกนี้สดใสขึ้นทันตา
ในช่วงเวลาที่ต้องการใคร เข้าใจซักคน


ใครที่ไม่เชื่อในรักแรกพบ ผมขอแนะนำให้คุณคิดใหม่ คุณไม่คิดเหมือนผมเหรอ ว่าคนที่ไม่เคยเจอ ไม่รู้จักกันมาก่อนจะโคจรมาพบกัน  มันไม่ใช่พรหมลิขิตเหรอ

เมื่อก่อนผมก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ไม่เชื่อในเรื่องของรักแรกพบ แต่ตอนนี้ ร่างบางที่นอนอยู่ในอ้อมกอดคนนี้ทำให้ผมได้เปลี่ยนความคิดใหม่แล้วครับ

เขาเข้ามาทำให้ชีวิตอันแสบเรียบง่ายของผมเต็มไปด้วยความสุข ถ้าเขาไม่เดินมาทักผมวันนั้น ผมก็คงไม่มีคนที่แสนน่ารักมานอนกอดในวันนี้ ทุกอย่างที่รวมอยู่ในตัวของผู้ชายตัวเล็กคนนี้ทำให้ผมรัก  ผมขอเห็นแก่ตัวได้ไหม ขอเก็บคนๆนี้ไว้ข้างกายตลอดไปอย่าแยกจากกันได้ไหม หากเป็นเช่นนั้น

................ แล้วผมจะเอาท้องฟ้าที่สวยงามี่ไหนมาเป็นกำลังใจในการใช้ชีวิต

“เคลฟาร์ง่วง”  ร่างบางขยับหยุกหยิกไปมาอย่างลูกแมวขี้อ้อน  ถึงเจ้าตัวไม่บอก เขาก็รู้เหมือนกันว่าคนในอ้อมกอดนั้นใกล้จะนิทราเต็มที่แล้ว

“รู้แล้วครับ เคลก็กอดฟาร์อยู่นี่ไงครับ”   

“ไม่อุ่นเลย  กอดให้แน่นกว่านี้หน่อยเคลวิน”   

ริมฝีปากหนายิ้มอย่างเป็นสุขเมื่อได้ยินคนรักพูดประโยคดังกล่าวจบ อ้อมกอดแข็งแรงยิ่งรัดร่างเล็กขึ้นไปอีก เพียงฟ้าก็ให้ความร่วมมือไม่น้อย  แขนบางกอดตอบอย่างเต็มใจเช่นกัน

“หนาวหรือเปล่า” 

“ไม่หนาวแล้ว เคลกอดฟาร์แน่นอย่างนี้ จะหนาวได้ไง” 

“จะน่ารักไปไหนเพียงฟ้า แค่นี้ก็ไม่รู้ว่าจะรักอย่างไงแล้วนะ”   ร่างสูงก้มลงจุมพิตหน้าผากเนียนของร่างบางของคนมั่นเขี้ยว คนตัวเล็กที่รู้ว่าโดนแกล้งก็ได้แต่หัวเราะคิกคักเท่านั้น

“เคลรัก เคลหลง เคลรัก เคลหลง เพี้ยง!”  มือบางทำมือวนเป็นวงกลมอยู่ตรงหน้าร่างสูงอย่างต้องการที่จะสะกดจิต   แต่ในสายตาของผู้บริหาร K V Park แล้ว เพียงฟ้า ช่างเหมือนกับแม่มดน่ารักมากกว่า

“จัดให้ตามคำขอครับที่รัก”     

ร่างสูงร้องเพลงคลอเบาๆ ไปกับบทเพลงที่เครื่องเล่นราคาแพงทำงานของมันไป มือหนาก็ลูบแผ่นหลังบางของร่างบางเอาไว้อย่างต้องการกล่อมให้คนในอ้อมแขนหลับ และในที่สุดเปลือกตาบางของเพียงฟ้าก็ปิดลงในที่สุด ทิ้งให้ร่างสูงนอนมองตนเอง แต่นั้นก็ไม่ทำให้เคลวินเบื่อเลยซักนิด ไม่ว่ายามหลับ ยามตื่น คนๆนี้ก็สำคัญกับเขาทุกลมหายใจอยู่ดี

“เป็นเอามากว่ะ นอนยิ้มคนเดียวก็เป็น”  ร่างสูงพูดกับตัวเองอย่างอารมณ์ดี

พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรนั้นเขาไม่รู้

เขารู้แค่เพียงว่า เขาจะทำทุกวินาทีให้ดีที่สุด

จะไม่ทำให้คนที่ฝากชีวิตกับเขาต้องเสียใจเด็ดขาด

“ปู่ก็ปู่ว่ะ สู้ไม่ถอยโว้ยยยยย!!!!!!!!”   

ให้กำลังใจตัวเองเรียบร้อย ร่างสูงก็หลับตามร่างบางไปอย่างช้าๆ ใบหน้าของคนทั้งคู่นั้นต่างประดับไปด้วยรอยยิ้ม และหากคนทั้งคู่ฝัน ก็คงฝันเห็นกันและกันอย่างแน่นอน

.................................................................


รุ่งเช้า ร่างสูงปลุกร่างบางขึ้นมาแต่เช้า  ร่างบางก็ไม่อิดออด เพราะตัวเองเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้ว  เคลวินจูงมือคนตัวเล็กเข้าไปในห้องน้ำ แล้วยื่นผ้นขนหนูให้ เพียงฟ้าจึงเงยหน้าขึ้นมองทันที ว่าแปรงฟันเฉยๆ ทำไมถึงต้องใช้ผ้าขนหนูผืนโต ไม่มีผืนเล็หรือไง

“ไม่ต้องทำหน้าสงสัยครับ ฟาร์อาบน้ำด้วยเลย ไหนว่าจะไปเที่ยวกับทาร่าไง”

“แต่ฟาร์ไม่มีชุดเปลี่ยนนะ”   

ได้ยินดังนั้นร่างสูงก็เดินไปเอาเสื้อกับกางกางจากในตู้เสื้อตัวเองมาให้ร่างบางดู

เพียงฟ้าจึงรับเสื้อและกางเกงมาคลี่ดู เสื้อเชิ้ตแขสั้นสีเทา ตัวเล็กกับกางเกงสแลกไซส์เขา คิ้วเรียวยาวขมวดเข้าหากันทันที ก็เคลวินไปเอาเสื้อผ้าเหล่านี้มาจากไหน ในเมื่อตัวเองก็ใส่ไม่ได้

“ของใคร?!”   ทั้งห้วนและสั้น  เสียงของร่างบางบอกถึงอารมณ์ตอนนี้ได้เป็นอย่างดี แต่ร่างสูงก็ไม่โกรธ เพราะนึกอยู่แล้วว่าร่างบางจะถามอย่างนี้

“ของฟาร์นั่นแหละ” 

“โกหก!”    จมูกเล็กนั้นเชิดรั้นขึ้นทันที ทำเอาเคลวินอดไม่ได้ที่จะบีบจมูกโด่งรั้นของร่างบางอย่างหยอกล้อ

“ไม่ได้โกหกครับ เคลซื้อมาเตรียมไว้ตั้งนานแล้ว ไปดูที่ตู้ก็ได้ถ้าฟาร์ไม่เชื่อ” 

ไม่ต้องรอให้ร่างสูงพูดจบ ร่างบางก็ก้าวพรวดๆไปยังโซนตู้เสื้อผ้า เมื่อเลื่อนประตูเปิดแล้ว ร่างบางที่เตรียมจับผิดเต็มที่ก็นิ่งอึ้งทันที

ข้างในตู้เต็มไปด้วยเสื้อผ้าไซส์เขา มีหลายแบบ ทั้งแบบลำลอง ทั้งทางการ ทั้งเอาไว้ออกงาน ไหนจะพวกเครื่องสำอางยี่ห้อที่เขาใช้ประจำ โคโลน น้ำหอม  ของทุกชิ้นเหมือนกับที่คอนโดเขาทุกอย่าง ต่างกันตรงที่ว่าของในตู้นี้ยังไม่มีอันไหนแกะใช้  ป้ายราคาของมันยังติดอยู่ที่ตัวสินค้าอยู่

“เคลวิน ตกลงเป็นนักธุรกิจ หรือว่าเป็นนักสืบกันแน่!”  โมโหกลบเกลื่อนความเขิน ไม่คิดว่าตัวเองจะมีคนอื่นคอยเทคแคร์มากขนาดนี้

“เป็นทั้งสองอย่างครับ...แต่อันหลังนี่ ทำกับฟาร์คนเดียว”   

“สโตกเกอร์แน่ๆ ลากออกกกกกกก!!!!!!!!! ฟาร์จะลาออกจากการเป็นแฟนเคลแล้ว”

พูดเสร็จก็รีบวิ่งเข้าไปยังห้องน้ำ ขืนยืนอยู่ตรงนั้นอีกซัก วินาที ต้องโดนเอาเปรียบแน่ๆ

ร่างสูงยืนมองประตูห้องน้ำซักพักให้แน่ใจว่าร่างบางเริ่มอาบน้ำแล้ว เคลวินก็เดินไปหยาบโทรศัพท์มากดโทรหาลูกน้องคนสนิทที่พ่วงตำแหน่งเพื่อนสนิททันที

“นิครอส วันนี้แกตามฟาร์กับทาร่านะ ไม่ต้องเข้าบริษัท”   

เมื่อสั่งงานเสร็จร่างสูงก็เดินไปพับที่นอนให้เรียบร้อย นึกสงสัยคนตัวเล็กไม่น้อยว่าทำไมถึงอาบน้ำได้นานขนาดนี้

ห้องนอนของเคลวินนั้นไม่มีโซฟา ถึงมันจะมีอาณาเขตกว้างขวางขนาดไหนเขาก็ไม่คิดที่จะซื้อเขามาแต่งห้องซักนิด เพราะฉะนั้นถ้าไม่นั่งเสื่อก็นั่งเบาะ นี่แหละห้องนอนอันแสนเรียบง่าย ของเขา
ร่างสูงที่นอนรออยู่ที่ที่นอนอยู่นานสองนานก็หมดความอดทนทันที จึงตัดสินใจไปเรียกร่างบางที่หน้าห้องน้ำ เป็นห่วงกลัวว่าคนข้างในจะหลับคาอ่าง แล้วจมน้ำ

“ฟาร์!!!! เสร็จหรือยัง มันนานแล้วนะ” 

“เสร็จแล้วๆ เอ่อ....เคล เอากางเกงในให้หน่อย”  เสียงอ้อมแอ้มที่ตอบมาจากด้านใน ทำเอาร่างสูงอมยิ้มทันที ที่ไม่ออกมานี่เพราะไม่กล้าเรียกเขาให้เอากางเกงในให้อย่างนั้นเหรอ

“นี่ครับ ......จะให้เคลใส่ให้ไหมครับ”   ร่างสูงพูดหยอกล้อ เพราะเพียงฟ้าเปิดประตูห้องน้ำแล้วโผล่แต่หัวและช่วงไหล่ออกมา แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้เลือกในกายของเคลวินร้อนละอุขึ้นทันที

“บ้า!!!!!! เคลวิน บ้าที่สุด”   ร่างบางว่าอย่างอายๆ แล้วรีบเลื่อนประตูปิดสายตาเจ้าชู้อยากรู้นักหนาของเคลวินทันที

“คนอะไรเสน่ห์ ร้ายกาจชะมัด”   

ในที่สุดร่างบางก็เดินออกมาจากห้องด้วยท่าทีเขินอายๆ เพราะยังไม่ลืมที่ร่างสูงพูดว่าจะใส่กางเกงในให้

“เขินอะไรนักหนาเนี่ย เคลไม่ทำจริงหรอกน่า แต่ก็ไม่แน่นะ มันต้องมีซักวันนั่นแหละ” 

“ขี้ตู่ ฝันกลางวัน”   

“ใส่น้ำหอมกลิ่นเก่าดีกว่านะฟาร์ กลิ่นนี้ไม่เหมาะกับฟาร์เท่าไร”   

กลิ่นเก่าที่เคลวินว่าก็คือ กลิ่นซากุระ และกลิ่นที่ไม่เหมาะกับร่างบางก็คือกลิ่นของเขาเอง เพราะอย่างเพียงฟ้ามันต้องหวานๆ เบาๆ สูดเมื่อไรก็ชื่นใจเมื่อนั้น

“แต่มันยังไม่เปิดใช้เลยนะ”   ร่างบางมองไปยังขวดน้ำหอมกลิ่นซากุระตาปรอย อยากฉีดเหมือนกัน แต่ไม่กล้าเปิด

เคลวินจึงเอื้อมมือลงไปจับน้ำหอมกลิ่นหวานๆของร่างบางมาเปิดฝาแกะป้ายราคาออกแล้วยื่นให้ร่างบาง

“จะฉีดได้หรือยังครับ”     ร่างบางจึงรับไปฉีดอย่างไม่อิดออด แล้วไล่ร่างสูงให้เข้าไปอาบน้ำได้แล้ว  จะได้ลงไปกินข้าวออกไปทำงาน เดี๋ยวจะสาย

“เคลียร์งานเสร็จเดี๋ยวจะรีบตามไปนะครับ”    ก่อนไปทำงาน คนขี้หวง ขี้ห่วง และขี้หึงก็ย้ำเป็นรอบที่สามร้อย จนร่างบางจำได้เกือบทุกคำ

“ตามใจครับ อยากตามก็ตาม แต่ที่แน่ๆ ฟาร์จะพาทาร่าไปกราบพระที่ต่างจังหวัดแน่นอน”   

“จะไปทำไมครับ มันไกลจะตาย อีกอย่างวัดที่กรุงเทพก็มีไม่ต้องนั่งรถให้เหนื่อยด้วย” 

“ก็ฟาร์อยากไปอ่ะ ทำไม? หรือว่าแค่นี้หวง”  คนตัวเล็กถามกลับอย่างพาลๆ เลยโดนร่างสูงหอมแก้มกลับเป็นรางวัล

“ก็เป็นห่วง .....เคลไปทำงานนะ”   

แล้วรถคันหรูของคนขี้หวงก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ จนในที่สุดมันก็ลับสายตาของคนตัวเล็กที่ยืนส่งอยู่หน้าบ้าน

[boylove_yj]

ยาวได้ใจจริงๆ ฮ่าๆ


คนไหนอ่านแล้วไม่เม้น ท้องร่วงงงงงงงงงงงง

คนไหนอ่านแล้วไม่เม้น ท้องเสียยยยยยยยยยยยยยย


หึหึหึหึหึ
 


*********** พรุ่งนี้ตรุสจีน ใครเป็นเจ๊ก ใครเป็นจีน ก็เอาเงินอั่งเปา แต๊ะเอีย เอามาแบ่งกันบ้างนะ  ฮิ้ววววววววว

[boylove_yj]

รอ ร๊อ รอ 

ว่าแต่ทำไมหัวเรื่อง มันเป็นชื่อเรื่องอื่นอ่ะ น้องหมวย
Re: [ ZIMIKE' ] teacher' & student' .. ~ อาจารย์สุดหล่อ VS. นักเรียนเพลย์บอยตัวแสบ ~ (( = 18/2 =

หมวยตอบในเว็บโทรศัพท์อ่ะ มันเลยขึ้นแบบนั้น

55555555555++ มีความพยายามที่จะเข้ามาดูนิยายตัวเองอย่างแรง

[ChiOln]

555 เคล กลัวว่าที่เมีย

[SJ]

โอ๊ย น่ารักเกินบรรยาย 
อยากได้แบบนี้บ้างอ่ะ หาให้คนสิน้องหมวย 

[● MaYa~Boy ●]

สนุกมากๆ

[Yunatsu]

น่าร๊ากกก เชียวววววว
 

[wikichan]

ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบจังฮะ!!!!!!!! น่ารักโคตร ๆๆเลย 55555
คิดได้ไงฮะเนี่ย...ดีจัง^^
รอตอนต่อไปครับ

[talentcs]

ม่ายกัวร่วง ม่ายกัวเสีย เพราะเสียอยู่แร้ว 555
อั๋งเปาก็ม่ายให้ เพราะงก
แต่อย่างอลนะถ้า ม่าย + ให้ เพราะ ทำม่ายเป็นนะ
กร๊าก กร๊าก
 

[boylove_yj]

เงินทองไหลมา

เทมา

ดั่งสายน้ำ

555555555555+

[boylove_yj]

กระพริบตาซักแปป

เดี๋ยวตอนต่อไป ก็จะมา

5555555555+

[-N-]

กระพริบตาล้านรอบแล้วยังไม่มา ฮือออออออออ
ฟาร์กะเคลน่ารักอ่า เมื่อไหร่จะได้เปนเมีย รอนานแล้วน้า ลุ้น อิอิ

คิดถึงน้ำซุปกะเจ้าพ่อออออออออออออออมากกกกกกกก

คู่นัทก้ออยากอ่านนนนนนนนนนนนนนน

[boylove_yj]

กระพริบตาล้านรอบแล้วยังไม่มา ฮือออออออออ
ฟาร์กะเคลน่ารักอ่า เมื่อไหร่จะได้เปนเมีย รอนานแล้วน้า ลุ้น อิอิ

คิดถึงน้ำซุปกะเจ้าพ่อออออออออออออออมากกกกกกกก

คู่นัทก้ออยากอ่านนนนนนนนนนนนนนน

555555555555555+


รออีกนิด ๆ

[boylove_yj]

Part  39 !!!!!

.
.
.
.
.

I




“จะไปเที่ยวกันที่ไหนหรือสกาย”  เสียงทุ้มที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้ร่างบางต้องรีบหันกลับไปมอง

ร่างของผู้สูงอายุยืนมองมาที่เขาแล้วส่งยิ้มมาให้ เพียงฟ้าจึงส่งยิ้มตอบกลับไปอย่างน่ารักเช่นกัน  ข้างกายของผู้สูงวัยมีนิครอสลูกน้องและเพื่อนสนิทของคนรักยืนยิ้มให้เขาเช่นกัน

บรรยากาศยามเช้าของบ้านพิทยาพันธ์ สดชื่อและน่าอยู่อย่างที่บ้านในเมืองใหญ่หาไม่ได้ ต้นไม้ดอกไม้ได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี เพราะเจ้าของบ้านชื่นชอบในความร่มรื่นและความเขียวขจีของต้นไม้นานาพันธ์ในสวนหย่อม

“ไปไหว้พระที่นครปฐมครับ”  ร่างบางเดินเข้าไปหาแล้วตอบอย่างนอบน้อม นิครอสเมื่อเห็นผู้สูงวัยมีเพื่อนสนทนาแล้ว จึงแยกกลับเข้าไปในตัวบ้านเพื่อเตรียมตัวเป็นผู้คุ้มครองให้กับเพื่อนและแฟนของเจ้านาย

“ไปเดินเล่นกับฉันหน่อยซิ”   

“ครับ” 

ผู้สูงวัยออกเดินไปยังสวนหย่อมด้านข้างตัวบ้าน ที่ตกแต่งให้คล้ายกับโอเอซิส เพราะท่านเคยเดินทางไปทำการค้ากับพวกทะเลทราย และประทับใจการใช้ชีวิตของพวกเร่ร่อนในทะเลทราย

“หลายชายฉันเป็นอย่างไรบ้าง”   

“ครับ?”  ร่างบางส่งเสียงตอบรับอย่าง งงๆ  เพราะไม่เข้าใจกับคำถามที่ผู้สูงวัยถามตนเท่าไร

“ฉันถามว่า ไอ้หลานผู้เอาแต่ใจและปัญญาอ่อนของฉันน่ะมันเป็นอย่างไรบ้าง  พวกเธอสองคนคบกันอยู่ไม่ใช่หรือไง”  ปู่เบ็นเดินไปนั่งที่ขอนไม้เก่าริมสระ สายตาคมกล้ามองออกไปยังสระน้ำที่อยู่เบื้องหน้า บรรยากาศของเมืองไทยไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อเลยจริงๆ

ร่างบางหน้าแดงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ  ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอายทำไมทั้งที่ เคลวินก็พูดกรอกหูเขาทุกวันว่าคนตัวเล็กเป็นเมีย แต่เมื่อมาโดนถามตรงๆอย่างนี้  คนสวยก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน

“ครับ เคลวินเอาแต่ใจ แล้วก็เอ่อ....ขี้หึง ขี้หวงครับ”    กระดากปากไม่น้อย ที่ต้องมานั่งพูดนั่งเล่าวีรกรรมของหลานให้คนเป็นปู่ฟัง แต่ทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่ออีกฝ่ายถามเขาตรงๆ เขาก็จะตอบตรงๆเหมือนกัน

“หึหึ ฉันนึกอยู่แล้ว ว่ามันต้องทำนิสัยอย่างนั้นใส่เธอ  เธอรำคาญไหมล่ะ”

“ไม่ครับ ผมว่านั่นเป็นเสน่ห์ของเขา ที่มันลงตัวอยู่ที่คำว่า ....น่ารัก”  ร่างบางเริ่มผ่อนคลายและไม่เกร็งอีกต่อไป  ใบหน้าเนียนพูดไปยิ้มไป จนผู้สูงวัยที่อยู่ข้างๆอดทึ่งในความน่ารักสดใสของอีกฝ่ายไม่ได้

“เธอไม่โกรธฉันเลยเหรอที่เคยว่าเธอไปอย่างนั้น”   

คนตัวเล็กหันไปยิ้มให้ผู้ถาม ดวงตากลมโตไม่มีแววเสแสร้งหรือแกล้งทำแต่อย่างใด

“ผมจะโกรธท่านทำไมล่ะครับ ในเมื่อเคลวินก็หลานท่าน  ปู่เป็นห่วงหลานไม่ผิดหรอกครับ ผมต่างหากที่ผิด ทำให้ท่านกับเคลวินต้องมาผิดใจกัน”   ใบหน้าหวานก้มลงมองพื้นหญ้าอย่างต้องการปิดแววตาเศร้าสร้อยของตัวเองเอาไว้ ไม่อยากให้ผู้สูงวัยด้านข้างเห็นว่าตัวเองก็สะเทือนใจกับเรื่องนี้ไม่น้อย

“ขอบใจที่เธอเข้าใจฉันนะเพียงฟ้า”

“ท่านจะให้ทาร่ากับเคลวินหมั้นกันจริงๆเหรอครับ”     ร่างบางถามสิ่งที่ค้างคาใจตนเองออกไปทันที ไม่อยากเก็บงำไว้อีกแล้ว วันนี้เป็นไงเป็นกัน

“แล้วเธอคิดว่าทั้งสองเหมาะกันไหมล่ะ”   เมื่อเจอคำถามนี้เข้าร่างบางถึงกับหน้าถอดสีทันที

ทั้งเคลวิน และ ทาร่าช่างเหมาะสมกันเสียยิ่งกว่ากิ่งทองใบหยก ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา หรือว่าฐานะทางบ้าน หากทั้งสองแต่งงานกันคงมีลูกออกมาได้น่ารักน่าชังแน่ๆ

และถ้าหากมันเป็นอย่างที่คิดล่ะ เขาจะอยู่อย่างไร เขาจะตัดใจได้หรือ ในเมื่อเขาเองก็รักเคลวิน รักครั้งแรกจะต้องมาจบลงเพียงเพราะความเหมาะสมไม่เหมาะสมอย่างนั้นเหรอ

“พวกเขาเหมาะกันครับ คนสวยคนหล่อแต่งงานกัน ลูกคงต้องออกมาน่ารักน่าชังแน่ๆเลยครับ” 

“แล้วเธอจะไม่เสียใจเหรอสกาย ในเมื่อเธอก็รักเคลวินเหมือนกัน” 

“เสียใจซิครับ ผมคงต้องหนีไปอยู่ที่อื่นซักพัก ไปรักษาใจให้มันหายเป็นปรกติ” 

“หึ!  มีปัญหาก็หนีลูกเดียว ฉันไม่นึกว่าเธอจะอ่อนแอขนาดนี้”  ผู้สูงวัยพูดเสียงเยาะ นั้นก็พอที่จะทำให้ร่างบางโมโหขึ้นมาทันที

“แล้วท่านจะให้ผมทำอย่างไร ในเมื่อผมมันคนธรรมดา!!”     ร่างบางลุกขึ้นยืนแล้วหันหน้าหนีคุณปู่ใจร้ายของคนรัก

“คนธรรมดาแล้วไม่มีหัวใจหรือไง  อย่าพึ่งยอมแพ้  .....กลับไปคิด แล้วเธอจะเข้าใจว่าทำไมฉันพูดอย่างนี้”   

ผู้สูงวัยลุกขึ้นยืนเคียงร่างบาง โอบบ่าเล็กอย่างให้กำลังใจแล้วเดินเข้าบ้าน ปล่อยให้เพียงฟ้าได้ยืนคิดทบทวนทุกคำพูดของปู่เบ็น

“เคลวินสู้ เพียงฟ้าสู้!!!!!!!!”   เรียกขวัญกำลังใจให้ตัวเองพอสมควร ร่างบางก็เดินยิ้มเข้าบ้าน ปัญหาทุกอย่างมักจะมีทางแก้  รักแท้ชนะทุกอย่าง ฮิ้วววววว!!!!!!!! 

“เอาการ์ดเพิ่มอีกไมสกาย ทาร่า”      ผู้สูงวัยถามอย่างเป็นห่วง ระหว่างนั่งทานข้าวเช้า ทำเอาร่างบางของเพียงฟ้า และ ทาร่าหันไปมองผู้พูดทันที แล้วก็หันมามองหน้ากันเอง

“คุณปู่พูดเล่นหรือเปล่าคะ”   ดีไซเนอร์สาว ถามอย่างอึ้ง ถึงแม้ตนจะเป็นคุณหนูตระกูลดังมีผู้ติดตามเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่มากขนาดนี้

“เปล่าพูดเล่น  ปู่พูดจริงๆ เอาไปอีก 5 คนซิ แต่ละคนฝีมือดีๆทั้งนั้น”   

“ท่านครับ เคลวินจัดการ์ดให้แล้วครับ 5คน เอ่อ...ไม่ต้องดีกว่าครับ”

ถ้าขืนเอาการ์ดทั้งหมดมารวมกัน แล้วเดินตามหลังพวกเขาล่ะก็ คงไม่พ้นต้องโดนมองแล้วซุบซิบนินทาว่าพวกเขาเป็นมาเฟียแน่ๆ

ผู้สูงวัยพยักหน้าเข้าใจ แล้วชี้ชวนให้ทานอาหารเช้าอย่างเอาใจใส่ นิครอสที่เดินออกไปสั่งงาน ก็เดินเข้ามานั่งข้างร่างบาง

“คุณฟาร์ครับ ไอ้เคลฝากมาบอกว่าถึงที่ทำงานแล้วครับ ช่วงสายๆมันจะโทรหาอีกที รับให้ทันนะครับ ไม่งั้นผมได้โดนมันสวนหมัดแน่ๆ”   

“ไอ้หลานฉันนี่มันจริงๆเลย ยังไงก็อย่าลืมรับโทรศัพท์มันแล้วกันนะสกาย”   

ร่างบางพยักหน้ารับคำอย่างอายๆ ทุกสายตาในห้องอาหารต่างมองมาที่ร่างบางอย่างเอ็นดู

“สกาย ทำไมเคลวินกับนิครอสถึงเรียกเธอว่า ฟาร์ล่ะ”   

“นั่นมันชื่อเล่นเขาน่ะทาร่า ส่วนสกายฉันตั้งให้ใหม่เอง จะได้เรียกง่ายกว่าเดิม”   

“เพื่อนสนิทของคุณฟาร์เรียกว่า ฟาร์ฟาร์ด้วยนะครับ”   

แล้วทุกคนในโต๊ะอาหารก็หันมาคุยเรื่องชื่อเล่นร่างบางอย่างสนุกสนาน ในที่สุดทาร่าก็อยากจะเรียกฟาร์อย่างที่เคลวินและนิครอสเรียก ร่างบาก็ไม่ได้ว่าอะไร ซ้ำยังแนะนำให้เรียกอย่างที่น้ำซุป เพื่อนสนิทเรียกด้วยซ้ำ แต่ทาร่าก็บอกว่าฟาร์เฉยๆก็น่ารักแล้ว

“ขับรถดีๆนะนิครอส”  คำสั่งสั้นๆ แต่กินความหมายหลายอย่าง บ่งบอกถึงความเป็นห่วงของผู้เดินทางและความเอาใจใส่เช่นนี้ของผู้สูงวัยก็ไม่ค่อยแสดงออกเท่าไร เพราะท่านเป็นคนปากหนัก คิดแล้วไม่ค่อยพูดอย่างที่ใจคิดเท่าไร


“ครับ/ค่ะ”   

รถยุโรปคันหรูจึงค่อยๆเคลื่อนออกจากตัวบ้านอย่างช้าๆ จนในที่สุดมันก็หายไปจากระยะสายตาของผู้สูงวัยที่ยืนมองอยู่หน้าบ้าน

........................................

แหล่งท่องเที่ยวสำคัญๆของกรุงเทพมหานคร เนืองแน่นไปด้วยชายไทยและชาวต่างชาติที่แห่แหนกันมาดูมาชมความสวยงามฝีมือมนุษย์สร้างขึ้นด้วยความบรรจง หรือว่าจะเป็นความงดงามที่ธรรมชาติได้สร้างสรรค์ขึ้นมา


คลื่นชนจำนวนมากไม่ได้เป็นอุปสรรคแก่ทั้งสามคน แต่กลับทำให้ร่างบางของเพียงฟ้า ทาร่า นิครอสเดินเที่ยกันอย่างสนุกสนาน โดยมีไกด์หน้าหวานคอยบอกโน่นบอกนี่ โดยมีผู้ฟังอย่างทาร่าและนิครอสที่ตั้งใจฟังอย่างสนใจ

“คนไทยเก่งจังเลยนะฟาร์ ทาร่ายังอดทึ่งไม่ได้”     หล่อนพูดขึ้นระหว่างที่นั่งพักอยู่ในโซนพักผ่อนที่จัดให้กับนักท่องเที่ยว

พระที่นั่งของพระมหากษัตริย์ของแต่ละพระองค์ ทำให้ชาวต่างชาติทั้งหลายอดทึ่งไม่ได้ ไม่เว้นแม้กระทั่งนิครอสที่ยังชื่นชมในความวิจิตย์งดงาม ฝีมือของคนรุ่นหลัง ถึงแม้นิครอสจะอยู่ไทยมาหลายปี แต่ก็ไม่เคยมาสถานที่อย่างนี้ เพราะเวลาว่างในการท่าองเที่ยวหาความสุขไม่ค่อยมี จะมีก็แต่เวลาทำงานเท่านั้น เคลวิน และ นิคก็เหมือนกัน


ร่างบางยิ้มรับคำชมอย่างภาคภูมิใจในความเป็นไทย ภูมิใจไม่น้อยที่ตนเองเป็นส่วนหนึ่งในการเผยแผ่ วัฒนธรรม ศิลปะชั้นสูงของคนไทยให้ชาวต่างชาติได้ดูได้ชม 


แรงสั่นจากกระเป๋ากางเกงบ่งบอกว่า โทรศัพท์ราคาแพงของตนกำลังมีคนโทรเข้ามา

“ฟาร์ขอตัวออกไปรับโทรศัพท์ด้านนอกนะครับ” พูดเสร็จร่างบางก็เดินออกไปทันที ทิ้งไว้แต่สายตารู้ทันของทาร่าและนิครอส ใครจะโทรมาถ้าไม่ใช่ไอ้เคลวิน จอมห่วง จอมหวง

“เคลตอนนี้ประชุมอยู่ไม่ใช่หรือไง”  ร่างบางเปิดฉากการสนทนาทันที  จำได้ว่าตารางงานของเคลวินนั้น วันนี้มีประชุมผู้ถือหุ้น ที่สำคัญมันเวลานี้อีกด้วย!

“ก็โทรมาถามว่าอยู่ไหนกันครับ เมื่อไรจะกลับ”     ร่างสูงตอบกลับอย่างอารมณ์ดี ทั้งที่ความเป็นจริงนั้น บรรยากาศในห้องประชุมกำลังอึมครึมได้ที่เลย  ปัญหาเกิดจากร่างสูงกำลังจะถอดผู้ถือหุ้นรายย่อยออกจากผัง เพราะผู้ถือหุ้นรายนี้ถูกจับได้ว่าพยายามปั่นหุ้น K V Park ให้เสียหาย ดีที่นิคตรวจสอบเสียก่อน ไม่งั้นได้เสียหายเป็นจำนวนเงินหลายบาทแน่ๆ

“ไปไม่กี่ทีเองนะ จะให้กลับแล้วเหรอ ที่สำคัญทริปสุดท้ายจะไปไหว้พระที่นครปฐมด้วย อีกนานนนนนนนน”  ร่างบางลากเสียงบ่งบอกว่ามันนานขนาดไหน ทำเอาใบหน้าหล่อหยิกงอด้วยความไม่พอใจทันที

“ไปเดี๋ยวนี้เลยนครปฐมน่ะ จะได้กลับบ้านเร็วๆ”     ผู้เข้าร่วมประชุมต่างมองมาที่หัวโต๊ะอย่างสงสัยว่า ประธาน K V Park กำลังสนทนาทางโทรศัพท์กับใคร ทำไมถึงมีใบหน้าที่ผ่อนคลายและยิ้มแย้มขนาดนั้น

“ไม่เอา วันนี้ไม่กลับบ้านเคล ฟาร์จะไปกลับคอนโดฟาร์”   

“ไม่ให้กลับครับ”  ร่างสูงพูดเสียงเนิบ และออกคำสั่งไปในตัว

“ฟาร์จะกลับ เคลห้ามฟาร์ไม่ได้หรอก”   

“เดี๋ยวก็รู้ว่าห้ามได้หรือไม่ได้  ..............เดี๋ยวเคลไปหานะ”  พูดเสร็จร่างสูงก็กดตัดสายไปทันที ทิ้งให้ร่างบางยืนอึ้งอยู่นานสองนาน

ประชุมอย่จะมาได้ไง นับวันยิ่งบ้าอย่างที่คุณปู่เบ็นบอกจริงๆเลยแฮะ   



.
.


ร่างสูงมองหน้าจอโทรศัพท์แล้วยิ้ม เพราะที่หน้าจอนั้นมีรูปของเพียงฟ้าส่งยิ้มมาให้เขาอย่างน่ารัก รูปนี้เขาตั้งใจถ่าย แล้วนายแบบก็ตั้งใจโพสท่าส่งยิ้มมาให้เช่นกัน

“เคลวิน จะเอาอย่างไร ประชุมต่อหรือว่าเลิก”  นิคที่นั่งอยู่ด้านข้างถามเสียงเบา เพราะนึกสงสารพนักงานและผู้ถือหุ้นรายอื่นไม่น้อย

ทุกคนรู้ดีว่าถ้าหากซื้อหุ้นของ K V Park จะไม่ขาดทุน  เพราะบริษัทของเคลวินนั้นต่างมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลก เงินสะพัดในระบบจึงมีจำนวนมาก  แต่ก็อย่าทำให้ท่านประธานโมโหเช่นกัน เพราะเคลวินจะเล่นงานทุกคน ไม่เว้นใครหน้าไหนทั้งนั้น

“รู้คำตอบอยู่แล้ว นายจะถามทำไมนิค”   ร่างสูงพูดเสียงดัง แล้วลุกขึ้นยืนอย่างสง่า

“ใครหน้าไหนอยากลองดีกับ K V Park อีกก็เชิญ คดโกงบริษัทผมได้ ผมไม่ว่า..........แต่อย่าให้ผมจับได้ก็แล้วกัน เพราะคนๆนั้นจะไม่มีแม้ลมหายใจจะอยู่บนโลกนี้แน่นอน”     สายตาคมกล้าไล่มองไปรอบโต๊ะประชุมอย่างช้าๆ ทำเอาทุกคนต้องรีบก้มหน้าลงอย่างหลบสายตา แม้ตัวเองจะไม่ได้ทำความผิดก็ตาม

แล้วร่างสูงก็เดินออกมาอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้หัวใจมันได้ล่องลอยออกจาก โผบินไปหาคนรักที่กำลังเที่ยวเล่นอยู่กับเพื่อนสนิทตนเอง

“โทรถามนิครอสซิว่ามันอยู่ไหน”    นิครับคำแล้วกดโทรหาเพื่อนตัวเองทันที ระหว่างทางก็มีพนักงานเข้ามาทัก เคลวินกับเขาประปราย   

“กำลังมุ่งหน้าไปนครปฐม  ตามเลยใช่ไหม หรือว่าจะกลับไปบ้านก่อน”

“ตามเลยซิว่ะ  ชักช้าเดี๋ยวก็ไม่ได้ทำบุญร่วมกับแฟนพอดี”  ร่างสูงพูดอย่างหัวเสีย ความจริงเขาอยากจะตามไปดูแลเฉยๆ แต่ไอ้เหตุผลไปทำบุญร่วมกันนั้นพึ่งคิดได้เมื่อกี้

ทำบุญร่วมชาติ ตักบาตรร่วมขัน ชาติหน้าจะได้เกิดมาเคียงคู่กัน

“ฉันรู้นะว่าแกกำลังคิดอะไรอยู่”    นิคพูดแทรกขึ้นมาอย่างรู้ทัน และนั้นก็ทำให้ฟองอากาศของร่างสูงที่กำลังจินตนาการอยู่นั้นแตกทันที

“ก็คนมันรักนี่หว่า ทำไงได้ แต่ฉันว่าฉันติดเขามากเลยนะ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน” 

“รู้ตัวก็ดีแล้ว เพราะแกน่ะเข้าขั้นโคม่าไปแล้ว ไอ้อาการติดแฟนน่ะเขาใช้กับพวกวัยรุ่น ไม่ใช่ไอ้แก่อย่างพวกเรา”   นิคพูดอย่างขำๆ อาการที่เขาว่านั้น เคลวินกำลังเป็นอยู่ในตอนนี้ ติดแฟน หายใจเข้าก็แฟน หายใจออกก็แฟน หลับตา ลืมตา หน้าคุณเพียงฟ้าก็วนอยู่รอบๆหัวมันตลอดเวลา  บางครั้งมันก็ยิ้มบ้าอยู่คนเดียว เห็นแล้วมันอดหมั่นไส้ไม่ได้

“เผื่อใจไว้บ้างก็ดีเหมือนกันนะเคลวิน ถ้าหากผิดหวังแล้วนายจะได้ไม่เจ็บมาก”

“ไม่ทันแล้วล่ะนิค ฉันทุ่มไปหมดทั้งตัวทั้งใจแล้วล่ะ ถ้าหากรักครั้งนี้มันล้มไม่เป็นท่าอย่างที่นายว่า ฉันคงลุกขึ้นไม่ไหวแน่ๆ”   

.....................................

“โหเซ็งเลย เคลวินมันเผด็จการชัดๆ .....ทำไมฉันจะต้องมานั่งจับเจ่าอยู่ในร้านบ้าๆอย่างนี้ด้วยเนี่ย!!!!!!”   ทาร่าพูดอย่างหัวเสีย  เพราะเมื่อกี้นิครอสรับโทรศัพท์จากเคลวินแล้วได้รับคำสั่งที่สั่งผ่านโทรศัพท์ มาให้เขาจอดรถรอห้ามล่วงหน้าไปก่อน และนั่นก็ทำให้ร่างบางของเพียงฟ้าและทาร่าต้องมานั่งบื้อดูอาหารกันเซ็ง ๆ

“ไม่รู้ว่าจะตามมาทำไม ตัวเองทำงานอยู่แท้ๆ”   เพียงฟ้าบ่นอย่างเซ็งๆ ถ้าหากพวกเขาไม่หยุดรถรอ นิครอสกับนิคจะโดนหักเงินเดือนและโดนทารุณกรรมโดยเจ้านายตัวเอง เพราะร่างสูงรู้ว่ายังไงก็ทำอะไรเพียงฟ้ากับทาร่าไม่ได้อยู่แล้ว ก็เลยยกลูกน้องมาขู่แทน และนั่นก็ทำให้หนึ่งสาวกับอีกหนึ่งหนุ่มหน้าหวานต้องยอมรับแต่โดยดี

“วันนี้มันอาละวาดซะผู้ถือหุ้นคนอื่นกลัวกันหมดเลยครับคุณฟาร์  ไอ้นิคโทรมาบอกว่าตอนนี้มันหูชาหมดแล้วครับ”

“หึ คนนิสัยก็เป็นอย่างนี้แหละครับ”  ร่างบางพูดอย่างระอา แต่ความจริงแล้วนึกเป็นห่วงร่างสูงอยู่ไม่น้อย เพราะกลัวว่าจะเครียดเกินไป  ยิ่งช่วงนี้ชอบมาบ่นให้ฟังว่ามีคนโกงเงินในบริษัท รู้ตัวแล้วแต่หาหลักฐานยังไม่ได้ นั่นก็เลยทำให้ท่านประธานใหญ่เขาเครียดกว่าปรกติ แต่เคลวินมักจะแสดงออกว่าไม่เป็นอะไร มีแต่เขาเท่านั้นแหละที่ดูออก

“ใกล้จะถึงหรือยังคะคุณนิครอส นี่มันจะบ่ายสองแล้วนะคะ ทำไมไอ้ประธานบ้ายังมาไม่ถึงอีก”

“ใจเย็นๆครับคุณทาร่า อีกเดี๋ยวคงถึง”   นิครอสเข้าใจคนทั้งสองไม่น้อย เพราะอีกไม่กี่กิโลก็จะถึงตัวเมืองนครปฐมอยู่แล้ว   

“เพียงฟ้า  ทาร่าว่าเรากินข้าวเที่ยงรอก็ได้นะคะ  เที่ยวจนลืมกินแล้วนะเนี่ย”

แล้วทั้งสามคนก็ลงมือทานมือเที่ยงกันอย่างช้าๆ เพราะรู้อยู่ว่าขืนเร่งกินไปอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ในเมื่อหัวเรือใหญ่ของ K V Park ยังมาไม่ถึง

“สวัสดีครับ”   ทั้งสามคนเงยหน้ามองที่มาของเสียงทันที 

ผู้ชายรูปร่างสูงแต่งตัวดี ใส่น้ำหอมฟุ้ง บ่งบอกถึงความเจ้าสำอางขนาดไหน ใบหน้าเนียนอย่างลูกเจ๊กลูกจีน ดวงตาเรียวตี๋ ยืนยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“ครับ สวัสดี....มีอะไรหรือเปล่าครับ”    นิครอสเป็นคนรับทำทักทายนั้นแทนเพียงฟ้าและทาร่า ลูกน้องคนสนิทของร่างสูงดูก็รู้แล้วว่า ไอ้ตี๋จีนนี่มันเข้ามาจีบใคร

คนหน้าตี๋ไม่ตอบคนหน้าเข้มอย่างนิครอสแต่หันหน้าไปทางเพียงฟ้าที่นั่งก้มหน้าก้มตากินข้างอย่างไม่สนใจใครทั้งนั้น 

“คุณชื่ออะไรครับ”     

“........................”  เงียบ  ร่างบางไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาแต่อย่างใด เพราะกำลังเก็บกดอารมณ์โมโหของตัวเองลงกระเป๋า เนื่องจากตนเองไม่ชอบให้ใครมาขัดจังหวะการกิน มันจะทำให้เสียสมาธิในการกิน

ทาร่าและนิครอสกำลังจะจัดการมารในการทานมื้อกลางวัน แต่ก็ยังไม่ทันที่คนทั้งสองจะเอ่ยปากแต่อย่างใด เสียงห้วนห้าวของใครบางคนก็ขัดเสียก่อน

“เพียงฟ้า!!”    ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาทันที  มีคนเดียวที่กล้าตะโกนในคนหมู่มากอย่างนี้ ร่างบางส่งยิ้มน่ารักให้คนเรียกทันที และนั่นก็ทำให้หนุ่มตี๋ตาพร่าขึ้นมาทันที

“ต้องการอะไรไอ้ตี๋”   

“เคลวิน สุภาพหน่อย”  ร่างบางรีบลุกขึ้นไปดึงคนตัวโตออกมาจากหนุ่มตี๋อย่างรวดเร็ว 

“โอเคๆ สุภาพ ...... ต้องการอะไรครับคุณตี๋”    ร่างบางกรอกตาไปมาอย่างขำๆ เพราะสอนให้เคลวินหึงอย่างสุภาพนั้นมันคงเปรียบกับงมเข็มในมหาสมุทรแน่ๆ

“เปล่าครับ ผมแค่เห็นว่าคุณคนนี้เขาน่ารักดี ก็เลยเข้ามาทัก”   

หนุ่มตี๋ช่างไม่ได้รู้ตัวเสียแล้วว่าไปทำให้ระเบิดเวลาอย่างเคลวิน ถอดสลักเสียแล้ว ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ร่างของคนที่กล้ามาชมแฟนตนเองต่อหน้าอย่างนี้ 

“แล้วคุณรู้หรือเปล่าว่าคนน่ารักคนนี้ เขามีแฟนแล้ว”  ลำแขนหนาลากเอวบางเข้ามากอด แล้วกกกอดไว้อย่างหวงแหน

“เอ่อ.........”   

“รู้แล้วก็รีบก้าวเดินออกไปนะครับ  แล้วอย่าเข้ามาทักคนๆนี้อีก เดี๋ยวจะมีฟันกินข้าวนะครับ”  ร่างสูงที่พยายามจะสุภาพพูดเสียงนิ่ง แล้วยิ้มให้กับหนุ่มตี๋อย่างเป็นมิตร ปากยิ้ม แต่ตาไม่ยิ้ม

ร่างบางจึงหยิกไปที่เอวสอบของร่างสูงอย่างหมั่นไส้ในความหึงหวงอย่างร่างสูง เมื่อหนุ่มตี๋เดินออกไป นิค นิครอส ก็ลุกขึ้นไปด้านนอก เพราะต้องการให้เจตนารมย์ของเพื่อนนั้นบรรลุ

“แล้วสองคนนั้นจะทำอะไร อย่าบอกนะว่าจะไปอัดเขา”   

“ไม่หรอกน่า แค่ออกไปย้ำความจำนิดๆหน่อยๆ ......กินอิ่มหรือยัง จะได้ไปเดินทางต่อ”

“อิ่มตั้งแต่เห็นคุณเดินเข้ามานั่นแหละ ไปๆ ฉันอยากไหว้พระจะแย่อยู่แล้ว”

“แล้วฟาร์ล่ะ อิ่มหรือยัง ไม่ต้องไปห่วงคนอื่น ตัวเองน่ะห่วงบ้าง”  ร่างสูงดุร่างบางเบาๆ  รู้อยู่แกใจว่าเพียงฟาร์เป็นคนที่แคร์ความรู้สึกของคนอื่นมากกว่าตัวเอง

“อิ่มแล้วครับ เคลกินอะไรหรือยัง”   

“ยังเลย เดี๋ยวค่อยไปหาอะไรกินข้างหน้าเอาก็ได้  ....ขืนชักช้าคนแถวนี้จะแปลงร่างเป็นยักษ์มากินเราสองคนไม่นะ” 

“ไม่ต้องมากัดฉันเลยนะ คุณนั่นแหละเรื่องมาก จะตามมาทำไมก็ไม่รู้ เขาจะทำบุญกันสองคน”

“ก็อยากทำบุญกับแฟนตัวเอง ผิดหรือไง”  พูดเสร็จร่างสูงก็เรียกบริกร มาเก็บเงินแล้วจูงมือบางเดินออกไปจากร้าน

[popeye]

น่าร๊ากกก.กกันจังเลยนะ อิ อิ+
ตามมาเป็นกำลังใจจ้า

[tawan]

น่ารักันตลอดเลยนะ

 

[kitty]

 :impress2:น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกที่สุดดดด  เพียงฟ้า เคลวิล

[roseen]

 :m16:ดุจังแฟนน้องฟ้า

[indy❣zaka]

หวานกันจริงงงงง
อิจฉาวุ้ย

[1kabb]

+1 ค๊าบ

[pinkky_kiku]

+1 นะนุ้งหมวย

เอ ทาร่ามาเงียบแปลกๆนะ มีอะไรแอบแฝงรึเปล่าอ่ะนุ้งหมวยมาต่อไวๆนะจ๊ะ

[konnarak]

เคลวินสู้ เพียงฟ้าสู้   

[little_munoi]

เคลวินมันขี้หึงสุดๆเลย
โอ๊ะ
แต่ว่าไปก็ไม่ได้
ก้อ ฟาร์ฟาร์ก้อไม่ได้น้อยกว่ากันเล้ย

[hahn]

ทาร่าดีเกินไปหรือเปล่า

[-N-]

น่ารักตลอดอ่ะสองคนนี้ ชอบๆๆๆชอบพระเอกขี้หึง หึงหนักๆๆๆๆ อิอิ

คิดถึงน้ำซุปปปปปปปปปปปปป

[boylove_yj]

น่ารักตลอดอ่ะสองคนนี้ ชอบๆๆๆชอบพระเอกขี้หึง หึงหนักๆๆๆๆ อิอิ

คิดถึงน้ำซุปปปปปปปปปปปปป

กรี๊ดดดดดดดๆ  คนโพส จากเรื่อง เฮียแดน น้องมิกกี้!!!!!!!!!!!!!!!

***** นั่งปั่น นอนปั่น ตีลังกาปั่น 55555555555+

[conut]

สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลย
รีบเลย
มาให้กำลังใจ

[Chanta]

 
รีบเลยกลัวท้องเสีย เอิ้กก เอิ้ก

[boylove_yj]

Part 40

.
.
.
.
.
.
.


I

น่านน้ำ

ชีวิตที่สมบูรณ์แบบ รอบข้างเต็มไปด้วยผู้คนที่รักและหวังดี  เคยคิดว่าไม่ต้องการอะไรแล้ว เพราะชีวิตนี้มันดูเหมือนว่าตัวเองจะมีไปหมดเสียทุกอย่าง  

มีพ่อ มีแม่ที่คอยให้กำลังใจอยู่บ้าน มีป้าแจ่มคอยทำอาหารให้กินเวลาเขากลับบ้าน มีเจ้าปูนเปียกคอยประจบสอพลอเมื่อมันเห็นหน้าผม

น่านน้ำ หนุ่มบริหาร ดีกรีเดือนคณะ ผู้เต็มไปด้วยความสามารถ เก่งทั้งเรียน ทั้งกิจกรรม มีเพื่อนและครูอาจารย์คอยดูแลเอาใจใส่ ถึงแม้ผมจะไม่ได้แสดงออกว่ารวย ติดจะนิ่งๆด้วยซ้ำ แต่ด้วยชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล นามสกุลที่ผมใช้ ก็บอกได้แล้วว่าผู้ชายคนนี้มีชาติตระกูลเสริมบุคลิกอยู่ด้านหลัง

แต่พระเจ้าก็ช่างเล่นตลกให้กับชีวิตอันแสนเรียบง่ายของผม กลับมามีสีสันอีกครั้งเพราะผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง คนที่เอาหัวใจผมติดมือกลับไปด้วย โดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ

เหตุการณ์ตอนนั้น เขาและกลุ่มเพื่อนๆ เดินผ่านตึกคณะผม ตึกบริหาร ที่ใครๆในมหาลัยก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า ผู้ชายคณะนี้หล่อดูดีมีชาติตระกูลทุกคน ผมที่เพิ่งเดินออกมาจากตึกคณะ  ชนกับผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งเข้าอย่างจัง ผมไม่ผิดนะครับ เพราะตัวเองเดินเงยหน้าดูทางไปตลอด แต่อีกฝ่ายเดินถอยหน้าถอยหลัง คุยกับเพื่อนเสียงดัง จนสุดท้ายก็เดินมาชนผม

อีกฝ่ายไม่ขอโทษ แถมยังบอกอีกว่าผมเป็นฝ่ายผิด ไม่เถียงครับ เพราะเถียงไม่ออก ไม่เคยเจอผู้ชายที่ตาใสขนาดนี้มาก่อน  หน้าก็กลมๆ ขาวๆ ตาโตๆ ใสๆ เห็นแล้วอดใจเต้นไม่ได้  เผลอไปมองอีกฝ่ายนานเข้า ก็เลยโดนด่าเลยครับ   คนตาใสเลยด่าผมเสียงดังฟังชัด จนเพื่อนๆของเขาที่เดินมาด้วยต้องบอกให้หยุด แล้วเพื่อนๆของเขาบอกก็ขอโทษขอโพยผมใหญ่  ผมก็ไมได้ติดใจอะไรเพราะให้อภัย เพราะพี่น่ะตกหลุมรักเพื่อนน้องแล้วล่ะครับ!
วันรุ่นขึ้นผมก็มุ่งหน้าไปตึกศิลปกรรม เลยครับ เดินหามันทุกห้องเรียกเลย แล้วก็เจอน้องน่ารักจนได้  สืบไปสืบมาน้องน่ารักเป็นเพื่อนกับรุ่นน้องผมนี่หว่า อย่างนี้ก็หวานซิครับ จีบง่ายขึ้นกว่าเดิมด้วยเว้ย

หลังจากนั้นก็เดินเครื่องจีบเลยครับ ไปมาหาเช้าหาเย็น ไม่ได้เห็นหน้าวันไหน น่านน้ำสุดหล่อนอนไม่หลับครับ ไม่ได้เห็นหน้าก็ขอให้ได้ยินเสียงก็ยังดี น้องน่ารักใจหินมากครับไม่มีหวั่นไหว ไม่มีวอกแวก แต่ผมมีพ่อกับแม่คอยสอนมาตั้งแต่เกิดว่า

“ด้านได้ อายอด”     นั่นแหละคติผม ตื้อเข้าไว้ เดี๋ยวก็ใจอ่อนเข้าซักวันนั่นแหละ

 ยังอดแปลกใจไม่น้อยว่าตัวเองทำไมถึงไปรักคนอื่นได้ง่ายอย่างนี้ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนที่ไม่เคยสนใจใครก่อนด้วยซ้ำ แต่ผู้ชายตัวเล็กคนนี้ก็มาทำให้ผมต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่

ผมไม่เคยต้องมาตื่นแต่เช้า เพราะระยะทางระหว่างคอนโดและมหาลัยนั้นใกล้กันเพียงนิดเดียว แต่ก็ต้องไปซื้อหานาฬิกาปลุกมาวางไว้บนหัวเตียง  เพื่อที่ตัวเองจะได้ตื่นแต่เช้าไปรับคนตัวเล็กมาเรียน

ไม่เคยที่จะต้องไปนั่งคอยใครนานๆ เพราะตัวเองเป็นขี้รำคาญ หงุดหงิดง่าย  แต่พอได้รู้จักกับคนตัวเล็กผิวขาวคนนั้น น่านน้ำผู้หล่อเหลาก็ต้องไปนั่งรอคนตัวเล็กที่หน้าตึกเรียน เพียงเพราะต้องการที่จะเห็นหน้าอีกฝ่าย อยากได้ยินเสียง อยากเข้าไปยืนใกล้ๆ แล้วคอยถือของให้ แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว

แต่ติดตรงที่ว่า  คนตัวเล็กที่ขโมยหัวใจของเขาไปตั้งแต่แรกเห็นนั้นแสดงท่าทางว่ารำคาญเขาตลอด คนตัวเล็กด่าเขา ไล่เขาอยู่เป็นประจำ แล้วชอบขุดคำพูดเจ็บๆ แสบๆ มาไล่เขา ยอมรับว่าเจ็บอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะท้อ  เพราะผมรักเขาไปแล้วนี่!

ณัฐดนัย นี่คือชื่อเขา ชื่อเล่นของเขาชื่อ นัท  มันช่างมาคล้องจองกับน่านน้ำพอดีเลยเว้ย  โห เนื้อคู่กันชัดๆ  พระเจ้าสร้างเขามาคู่กับผมครับ มองหน้าก็รู้ได้เลยว่า  คนๆนี้แหละที่ผมจะดูแลไปตลอดชีวิต

กลุ่มของเขาโด่งดังมากๆเลยครับที่มหาลัย เพราะแต่คนโดดเด่นไปคนอย่างครับ ผมถูกบังคับว่าถ้าอยากจีบก็อย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อ  ทำตามซิครับ รักเขาแล้วนี่ น้อยใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมตัวเองทำดีตั้งนาน น้องยังไม่ใจอ่อนซักที แต่ก็ไม่ท้อครับ  ในเมื่อเลือกที่จะรัก ก็ต้องเก็บรักไว้ดีๆครับ

นานกี่ปีแล้วน้า ที่ผมกับน้องรู้จักกันมา   ผมจบออกมา น้องก็มาแสดงความยินดีที่บ้าน ดีใจเหมือนกัน ไม่คิดว่าน้องจะมาเซอร์ไพส์  

เมื่อตัวเองเข้ามาทำงานในบริษัทกิจการของที่บ้าน  ก็หน้าหนาย้ายของไปอยู่คอนโดกับน้องซะเลย นอกจากจะโดนด่าแล้วยังโดนทำร้ายร่างกายอีก แต่น่านน้ำก็ไม่หวั่นครับ ทำหน้าหงายๆ หางตาตกนิดหน่อย คนน่ารักใจอ่อนแล้วครับ   ในเมื่อห่างกันคนละบ้านแล้วยังไม่ได้เป็นแฟนซักที  อย่างนี้ต้องย้ายมาอยู่ด้วยซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ดูซิ ว่าใจมหาหินของน้องจะแข็งได้ไปนานอีกเท่าไร ฮ่าๆ ผมฉลาดอ่ะ

คอยๆเนียน เขาของโน่น นี่ ของตัวเองมาใส่ห้องน้องไปเรื่อยๆ ทำทุกอย่างก็ทำด้วยกัน กินข้าวพร้อมกัน แปรงฟันพร้อมกัน เข้านอนพร้อมกัน ถึงแม้จะได้แค่สัมผัสเพียงด้านนอก ก็เพียงพอสำหรับผมแล้วครับ  เพราะยังไงน้องก็ไม่รอดมือผมไปแน่นอน ต้องทำหมาดพระเอกไว้ก่อน ไว้น้องยอมเมื่อไหร่ค่อยแปรงร่างเป็นราชสีห์  หึหึ

ผมบอกทุกคนหรือยังว่าเราสองคนมีแหวน กับบัญชีธนาคารด้วยกัน เรียกว่าทำทุกอย่างให้เหมือนกับเราทั้งสองคนเป็นคู่ชีวิตของกันและกันครับ  ความจริงเวลาอยู่ด้วยกันสองคนผมจะเรียกเขาว่า หนูนัท  ตอนแรกก็ด่ามาแหละครับ แต่ผมชอบอ่ะ จะเรียกอย่างนี้น่ะ ใครจะทำไม น้องหนูนัทก็เลยชิน แล้วทำใจยอมรับในที่สุด แต่ถ้าอยู่ในที่สาธารณะผมก็เรียกชื่อเล่นของเขาแค่นั้นแหละครับ

ทะเลาะกันบ้าง แต่ไม่เคยรุนแรงถึงขั้นหลุดปากแล้วบอกว่าเลิกรา  ผมร้อนน้องเย็น  และเมื่อน้องร้อน ผมก็พร้อมที่จะเป็นสายน้ำรดไฟให้ดับลงแล้วเหลือแต่ความน่ารักเหมือนเดิม

ไม่นึกว่าชาตินี้จะได้ยินคำว่า “หนูนัทรักพี่น่าน”  นึกว่าผมจะแก่ตายก่อนเสียอีก ดีใจแบบสุดๆ แต่ก็ไม่แสดงออกมาก เข้าใจไหมครับ เวลาคนดีใจมากๆมักจะไม่ค่อยแสดงออกมา ไม่ใช่อะไรครับ ผมไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดหรือต้องทำอะไรตรงไหนก่อน มือไม้ชาไปหมดเลยครับ รู้อย่างเดียวมองไปทางไหน รูปหัวใจกระจายออกเป็นวงเลยครับ ฮ่าๆ เป็นเอามากนะเว้ย

“หนูนัท ไปดูดอกทานตะวันกันไหม”   ระหว่างที่นอนดูหนังกันอยู่หน้าโทรทัศน์ ผมก็ถามคนน่ารักเสียงหวาน คนตัวเล็กที่นอนหนุนแขนผมก็โผลุกขึ้นมามองหน้า แล้วทำตาโตแบบน่ารักๆ สไตร์เขานั่นแหละครับ

“พี่น่านเป็นไข้เหรอ  สงสัยเพ้อ”    พูดเสร็จก็ล้มตัวลงหนุนแขนผมเหมือนเดิม ผมนี่หัวเราะเลยครับ เขาใจอีกฝ่ายทันที เพราะรู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นคนหวงของ  ก็เลยไม่ค่อยพาน้องออกไปไหนเท่าไร พอเจ้าตัวโดนถามเรื่องไปเที่ยวก็เลยทำท่าแปลกใจอย่างที่เห็นนั่นแหละครับ

“ไปไหมล่ะ เดี๋ยวพี่พาไป  หยุดงานวันไหนครับ”  

“พูดจริงเหรอเนี่ย”  คนน่ารักลุกขึ้นนั่งแล้วเขย่าแขนผมไปมา ยังไม่พอ ยังลุกขึ้นไปเขียนไวท์บอร์ดที่ผนังห้องว่าผมจะพาไปเที่ยว ห้ามผิดคำพูด ไม่งั้นงอน!!!!!

“ไม่ผิดคำพูดแน่นอน  ........ขอโทษที่ค่อยพาไปไหน เข้าใจนะครับ”    คนน่ารักเดินเข้ามานอนหนุนแขนผมเหมือนเดิม ผมเลยกระชับแขนให้แน่นกว่าเดิม เดี๋ยวจะโดนคนน่ารักเขาบ่นว่าผมกอดไม่อุ่น

“ขอโทษทำไมครับ หนูนัทยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย เข้าใจว่าคนแก่แถวนี้ขี้หวงขนาดไหน ขืนขัดคำสั่งเดี๋ยวได้หัวใจวายพอดี”   นอนอยู่เฉยๆ ผมก็โดนทักเรื่องอายุอีกแล้ว ก็ทำไมล่ะ คนมันเกิดก่อนผิดตรงไหน ตัวเองนั่นแหละเกิดช้าเอง

“เข้าใจก็ดีแล้วครับ ดูหนังต่อเนอะ เดี๋ยวคนแถวนี้จะไม่ได้ดูแล้วโดนคนแก่ทำประตูแทน”

พลั่กกก!!!!!!!!


เต็มๆเลยครับ โดนทุบตรงหน้าอกเต็ม ๆ เน้นๆ เล่นเอาจุกไม่น้อย  คนน่ารักเขาน่าแดงบวกเขินแล้วชอบทำอะไรรุนแรงอย่างนี้ประจำครับ

“คนแก่ทะลึ่ง”

“แล้วคนอายุน้อยไม่ทะลึ่งหรือไง เห็นพอโดนทีไร ร้องดังทุก...อื้อ”  


ยังไม่ทันจบประโยค มือบางๆก็ยกขึ้นมาปิดปากผมทันที ฮ่าๆ แกล้งหนูนัททีไรตัวเองได้กำไรตลอด ไม่มีขาดทุน ฮิ้วววววๆ

“พอเลยพี่น่าน เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวจะไม่ได้ทำ”


“ถ้าไม่ให้ พี่น่านก็จะปล้ำหนูนัทเอาเองก็ได้ ตัวเล็กๆอย่างนี้แรงไม่ค่อยมีหรอก พี่น่านรู้”  

“พอเลยๆ พูดทีไรหนูนัทเสียเปรียบตลอด พี่น่านขี้แกล้ง  ทะลึ่งมากๆ เดี๋ยวหนูนัทจะไปมีกิ๊กให้ดู”

“อ้าวๆ  หนูนัทไม่รู้เหรอว่าพี่น่านหึงโหด ถ้าไม่อยากโดนทำรักจนสลบคาอกก็อย่าทำเป็นอันขาด พี่น่านบอกไว้แล้วนะ  เดี๋ยววันหลังสั่งทำป้ายชุบทองมาห้อยให้หนูนัทว่า มีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้ว”

“ว่าแต่เขา  หนูนัทก็จะทำเหมือนกัน ว่าพี่น่านน่ะมีเมียแล้ว เห็นมีคนชอบส่งสายตาให้บ่อยๆนี่ ชอบไม่ใช่เหรอ เหอะ!”   ลืมไปครับ ว่าตัวเองมีคดี ก็ไม่ร้ายแรงเท่าไรหรอก เมื่อวานหนูนัทขับรถไปส่งผมที่บริษัท เพราะผมขี้เกียจขับรถ  เลขาพ่อเดินผ่านมาพอดี เขาก็ทักแล้วยิ้มให้ หนูนัทก็เลยหึงละซึ่มอย่างที่เห็นครับ

“เอาเลย เดี๋ยวพี่น่านดีไซร์ให้ดีกว่า ว่าเอาแบบไหน ขนาดไหน”    คนตัวเล็กที่นอนหนุนแขนผมอยู่ ทำท่าขัดใจทันที เพราะยังไงก็สู้ผมไม่ได้  อดไม่ได้ต้องก้มลงไปชิมริมฝีปากช่างพูดช่างคุยนั้นซักทีสองที เห็นแล้วอดใจไม่ไหวจริงๆครับ  

“อื้อ! หนูนัทจะดูหนัง”    คนน่ารักดิ้นไปมา แล้วก็ตีแขนผมใหญ่ ยอมเขาซิครับ ตัวเล็กแค่นี้แต่อำนาจสั่งการเยอะมหาศาล  ไม่ถึงกับกลัวแต่เกรงใจครับ


…………………………………..


“พี่น่าน ลืมของหรือเปล่า”    

“หนูนัทตรวจดูกี่รอบแล้วครับ พี่น่านว่ามันจะรอบที่สิบอยู่แล้วนะ ไม่ลืมอะไรแล้วครับ”    ผมยกกระเป๋าสัมภาระขึ้นรถ แต่ยังไม่เดินขึ้นรถ  ต้องรอให้คนน่ารักยืนนึกอยู่ซักแปป

“กล้อง โทรศัพท์ กระเป๋าตังค์ เสื้อผ้า นาฬิกา ไดอารี่ อืม....”  ทำท่านึกได้น่ารักตรงใจน่านน้ำอย่างนี้ เอาไปเลย จุมพิตแบบซอฟๆหนึ่งที

“ไม่ลืมแล้ว ครบหมดทุกอย่าง ถ้าลืมเดี๋ยวค่อยไปซื้อเอาข้างหน้าก็ได้”  นั่นแหละครับ คนน่ารักถึงได้ยอมขึ้นมานั่งคู่กลับผม   และแล้วก็ได้เวลาออกเดินทางเสียที

“ฮัลโหล ไอ้ตัส กูไปดูดอกทานตะวันแล้วเว้ย ไม่ต้องพึ่งมึงแล้วไอ้ปลวก ....เออๆ  ไม่อ่ะ ทำไมกูต้องซื้อมาฝากมึง  เอาอย่างนี้ดีกว่า กูซื้อมาแล้วเก็บเงินมึงทีหลังดีกว่า ฮ่าๆ”      คงโทรไปเยาะเย้ยเพื่อนเขานั่นแหละครับ ตัสเป็นรุ่นน้องผมครับ เรียนคณะเดียวกัน น้ำซุปก็เหมือนกันครับ แต่ผมไม่ค่อยสนิทเท่าไร เพราะรายนั้นร่ายล้อมไปด้วย เพื่อนฝูง และแฟนคลับเยอะแยะ

“อะไรจะเหนียวปานนั้น”

“ขับไปๆ  พูดมากอ่ะพี่น่าน เปลี่ยนให้หนูนัทขับก็ได้นะ”

“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวจะไม่ถึงลพบุรีพอดี”    ก็หนูนัทของผมขับรถเร็วแล้วก็ซิ่งมากเลยครับ ขืนให้ขับมีหวังไม่ถึงลพบุรีพอดี

“ง่วงอ่ะ”

“ง่วงก็นอน  เสื้อโค้ชพี่อยู่ด้านหลัง”  

“ถ้าหนูนัทหลับ แล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนพี่น่าน”

“ไม่ต้องห่วง พี่น่านไม่หลับคาพวงมาลัยแน่นอน หนูนัทนอนซะนะ”  

เพราะพวกผมเดินทางแต่เช้าครับ  เพราะดอกทานตะวันมันบานแต่เช้า รู้ว่ายังไงก็ไม่ทันดูมันบานรับแสงอาทิตย์แต่เช้าแน่นอน แต่ก็อยากไปถึงให้เร็วที่สุดเหมือนกัน

“ไม่เอาอ่ะ หนูนัทจะนั่งคุยไปเป็นเพื่อน”  

ในเมื่อเจ้าตัวยืนยันอย่างนั้น ผมก็คงขัดไม่ได้ ก็เลยปล่อยให้คนเก่งเขานั่งปรือตามองโน่นมองนี่ไปตามเรื่อง

“เปิดเพลงไหมหนูนัท รถจะได้ไม่เงียบ”


คนน่ารักกระตือรือร้นขึ้นมาทันทีเลยครับ เจ้าตัวเอาแผ่นเพลงแสนรักแสนหวงของตัวเองมาเปิดกล่องแล้วเอาแผ่นใส่เครื่องเล่น อะไรจะกลัวแผ่นเป็นรอยขนาดนั้น

อดอิจฉาแผ่นเพลงไม่ได้ หนูนัทถนอมมันมากกว่าผมเสียอีก เหอะ!!!!!!!



Song: Until you
 Artist: Shayne Ward

Baby life was good to me
ที่รัก ชีวิตที่ผ่านมามันก็ดีอยู่แล้ว

But you just made it better
แต่คุณก็ยิ่งมาทำให้มันดีมากขึ้นกว่าเดิม

I love the way you stand by me
ฉันชอบที่คุณยืนอยู่เคียงข้าง

Throught any kind of weather
ไม่ว่าจะหนาวหรือร้อน
 
* I don’t wanna run away
ฉันไม่ต้องการที่จะหนีไปไหน

Just wanna make your day
แค่ต้องการทำให้เราไปด้วยกันได้ดี
When you fell the world is on your shoulders
เมื่อเวลาที่คุณรู้สึกทุกข์ เหมือนคุณแบกโลกทั้งใบที่หนักอึ้งไว้บนบ่า

Don’t wanna make it worse
ไม่ต้องการที่จะทำให้มันเลวร้ายลง

Just wanna make us work
แค่ต้องการทำให้เราไปด้วยกันได้ดี

Baby tell me I will do whatever
ที่รัก บอกฉันมาซิ ฉันทำให้ได้ทุกสิ่งทุกอย่าง
 

** If feels like nobody ever knew me until you knew me
       มันรู้สึกเหมือนว่าไม่มีใครเคยรู้จักฉันจนกระทั่งคนได้รู้จักฉัน

Feels like nobody ever loved me until you loved me
รู้สึกเหมือนไมมีใครเคยรักฉัน  จนกระทั่งคุณได้รักฉัน

Feels like nobody ever touched me until you touched me
รู้สึกเหมือนไม่มีใครเคยได้สัมผัสฉัน จนกระทั่งคุณได้สัมผัสฉัน

Baby nobody , nobody , until you
ที่รัก ไม่มีเลย ไม่มีใคร จนกระทั่งคุณ


Baby it just took hit of you now I’m addicted
ที่รัก การที่ได้สัมผัสจากคุณแค่ครั้งเดียว มันทำให้ฉันหลงใหล คลั่งไคล้คุณแถบบ้า

You never know what’s missing
คุณไม่เคยรู้หรอกว่าอะไรขาดหายไป

Till you get everything you need  
จนกว่าคุณได้ทุกสิ่งที่คุณต้องการ
เพลงยังเล่นวนไปวนมาไปเรื่อยๆ เพราะหนูนัทกดให้มันเล่นซ้ำอยู่เพลงเดียว ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เพลงนี้มันเพาะอยู่แล้ว ฟังกี่ทีก็อดยิ้มตามไปไม่ได้ เนื้อหาเพลงกิดขาดครับ มันช่างตรงกับชีวิตผมไปซะทุกอย่าง

แค่ท่อนแรกที่บอกว่า ชีวิตที่ดีอยู่แล้ว แต่เมื่อมีไอ้ตัวเล็กเข้ามามันก็ดียิ่งขึ้นไปอีก ได้ใจน่านน้ำไปเต็มๆ ใครมันแต่งว่ะ  สุดยอดได้อีก หวานไปทั้งเพลง หวานไม่หวาน คนเปิดเองเขานั่งฟังไปก็หน้าแดงไปแหละครับ

“จะบอกรักพี่น่านทางอ้อมหรือเปล่าครับ”  

“บ้า!  เพลงมันเพราะของมันเอง อีกอย่าง.................. ถ้าจะบอกรักพี่น่าน ทำไมต้องบอกทางอ้อม บอกไปตรงๆเลย ว่า ณัฐดนัย รัก น่านน้ำ”  

ตรงแบบนี้ได้ใจน่านน้ำไปอีกแล้ว !!!!!!!  

“เหมือนกันครับที่รัก”   ผมพูดเสียงหวาน แล้วส่งสายตาอ้อนไปให้คนที่นั่งเคียงคู่อยู่ข้างๆ ขำตัวเองไม่ได้ อายุก็มากแล้วยังมาทำท่าทางเป็นหนุ่มน้อยหัดรักอยู่ได้

“นึกออกแล้ว!!!!!!!!!!!!!!”       นั่นประไร กำลังหวานอยู่ดีๆ คนน่ารักก็เปลี่ยนโหมดมาเป็นตื่นเต้นซะงั้น ตามเขาไปครับ  ตามเขาไป

“นึกอะไรออกหืม”

“รู้แล้วว่าลืมอะไร .......ลืมกีตาร์ไงพี่น่าน โหหหหหห!!!!!!!!!!!  อดเลย”  

ไอ้เราก็ว่าลืมอะไรที่มันยิ่งใหญ่นักหนา ที่แท้ก็ลืมกีตาร์ คนตัวเล็กเคยบ่นๆว่าอยากให้ผมดีดเพลงสากลเพราะๆให้ฟัง ผมก็ไม่ขัด จะดีดให้ฟังเดี๋ยวนั้นก็โดนห้ามไว้ เพราะเจ้าตัวอยากให้ผมดีดในบรรยากาศยามเย็นในทุ่งดอกไม้ที่ไหนซักแห่งก็ได้ แต่ต้องเป็นทุ่งดอกไม้เท่านั้น  

ผมเลยถามว่า  ที่อื่นไม่ได้เหรอ อย่างทะเล ภูเขา ไรเงี๊ย  เลยโดนแขวะกลับมาครับ ว่าสถานที่ที่ผมบอกมานั้นคนอื่นเขาทำกันเยอะแล้ว อยากทำอะไรที่คนอื่นเขาไม่ทำกันบ้าง

“เพราะพี่น่านคนเดียว เลยทำให้หนูนัทลืมของสำคัญ”  

เอ๊า!!  ขับรถอยู่ดีๆ ผมผิดซะงั้น   ไอ้ท่าทางง่วงเหงา หาวนอนเมื่อกี้ไม่มีแล้วครับ หนูนัทตอนนี้กำลังทำหน้ายุ่งนั่งทำหน้าเซ็งสุดขีด จนอดไม่ได้ผมต้องยกมือไปผลักหัวอีกฝ่ายอย่างหยอกเล่น  

“ไว้คราวหลังค่อยฟังก็ได้  เดี๋ยวพี่จะไปเที่ยวทุ่งดอกกระเจียว”

“กษัตริย์ ตรัสแล้วไม่ขืนคำ”    

“พี่น่านไม่ได้เป็นกษัตริย์ครับ พี่น่านเป็นรองผู้บริหาร”    ไม่ได้เล่นมุกครับ ผมพูดเรื่องจริง

“ตลกล่ะๆ เดี๊ยะๆ  เดี๋ยวนี้หัดเล่นมุกนะ”  

“เล่นทำไมมุก เล่นหนูนัทดีกว่า  เร้าใจกว่ากันเยอะ”

“พีน่าน!!!!!!”      


สเต็บเขานั่นแหละครับ อายแล้วโมโหตลอด

“รู้แล้วครับ ไม่ลืมหรอกน่า ก่อนหนูนัทไปนอก พี่น่านจะพาไปเที่ยวรอบประเทศไทยเลย”   พูดเสียงสดใจ แต่หัวใจผมนี่เศร้าได้อีก

ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่เรียนในประเทศ สถาบันในประเทศก็มี เปิดสอนโทด้วย ทำไมต้องไปเรียนเมืองนอกเมืองนาด้วย พูดเรื่องนี้ทีไรตีกันตลอดครับ  และหนูนัทก็เป็นฝ่ายแพ้ทุกที เพราะสู้ผมไม่ได้  มาเจอนัยน์ตาเศร้าๆของผม จอดทุกทีครับ


“โอ๋ๆ  ไม่ต้องเศร้านะ เดี๋ยวจะโทรหา ออนคุยกันกันทุกวันเลย โอเคป่ะ”

“ไม่โอ ของอย่างนี้มันต้องเจอตัวต่อตัว เห็นแค่ภาพมันไม่ได้อารมณ์”   รู้ครับว่าเมื่อกี้พูดเสียงแข็ง ทำไงได้ล่ะ ผมทำใจไม่ได้อ่ะ ห่างกันตั้ง 2 ปี  ผมจะขาดใจตายไหมเนี่ย

“พี่น่านอ่ะ นัทไปแป็ปเดียวเอง แค่สองปี เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”  

“แป๊ปเดียวของหนูนัท แต่นานมหาศาลสำหรับพี่น่าน .......พี่น่านเพิ่งได้หนูนัทมาเป็นแฟนนะ จะอยู่ให้ชื่อใจนานกว่านี้ไม่ได้หรือไง”

“พี่น่านไม่ให้หนูนัทไปเหรอ”  

มาเจอประโยคนี้ น่านน้ำ ก็น็อคเหมือนกันครับ รู้ว่าถ้าเอาเรื่องความรักมาขัดเรื่องอนาคตเป็นงี่เง่า แต่ทำไงได้ล่ะ ผมเลือกที่จะงี่เง่าแล้วกัน ไม่แคร์ด้วย ว่าใครจะมองว่าอย่างไร

“พี่ห้ามหนูนัทได้เหรอ .........ไม่ได้อยู่แล้วนี่”  

แล้วบรรยากาศในรถก็อึมครึมทันที ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนั้น เอาเข้าจริงๆ ถ้าหนูนัทให้ผมเป็นคนเลือกให้เขา ว่าจะให้ไปหรือไม่ให้ไป ผมกลับกลัวว่าถ้าเอาความรักไปขัดขวางเส้นทางอนาคตของเขา มันจะทำให้รักเราจืดชืด และล่มไปในที่สุด


ช่วยผมคิดหน่อย ว่าผมต้องเลือกทางไหนดี  

[hahn]

พี่น่านตามไปด้วยเลย