ตอนที่ 4ผมลืมตาขึ้นในห้องสีขาวห้องเดิม มองอีกด้านของเตียง แต่ว่างเปล่า ไม่มีวีแววของคนๆนั้นเลย
มองไปยังนาฬิกาข้างเตียง 9.00น. มีกระดาษแผ่นหนึ่งติดอยู่ตรงโคมไฟ ผมหยิบขึ้นมาดู
------อาหารอยู่ในตู้รู้แล้วใช่ไหม 9.30 น. จะมีคนเอาชุดมาให้นายเลือก จะเอากี่ตัวก็แล้วแต่นาย เพราะนายต้องอยู่ที่นี้อีกนาน
ส่วนชุดของนายฉันให้แม่บ้านเอาทิ้งไปแล้ว---------
“นายนี่มันเอาแต่ใจจริงๆเลย อีกอย่างใครจะอยู่นาน ยังไงซะฉันก็ต้องออกจากที่นี่ให้ได้”
ก๊อกๆๆ......
“คุณเรียวตื่นรึยังครับ ผมเอาชุดมาให้เลือกครับ”
ผมเปิดประตูห้องนอน เดินออกมาแบบงงๆ คนตรงหน้าผมโค้งให้ผม แล้วเรียกพนักงานที่ถือเสื้อผ้า กางเกง รองเท้า
และเครื่องประดับต่างๆ เข้ามาในห้อง
“หา.......หมดนี้เลยเหรอครับ ทำไมมันเยอะจังล่ะครับ แล้วเมื่อไหร่จะดูหมด”ชายตรงหน้าผมยิ้มให้ผมเล็กน้อย
“ใช่ครับ คุณเรียวเลือกเลยครับว่าจะเอาชุดไหนบ้าง”ผมมองไปยังเสื้อผ้าและสิ่งต่างๆที่อยู่ตรงหน้า
ผมเลือกอยู่นานกว่าจะได้ เสื้อยืด4ตัว กางเกงขาสั้นอีก4ตัว แค่นี้แหละ เพราะนายนั้นคงจะไม่ให้ผมออกไปไหนหรอก
อีกอย่างผมต้องหาทางออกจากที่นี่ได้เร็วๆนี้แน่ๆ
“แค่นี้เหรอครับ คุณเรียวไม่เอาอย่างอื่นด้วยเหรอครับ”ชายตรงหน้าผมถามขึ้นเมื่อเห็นว่าผมเลือกเอาไม่กี่ชุด
“พอแล้วล่ะครับ” เมื่อผมบอกเสร็จคนตรงหน้าก็สั่งให้พนักออกไปจากห้อง
“คุณเรียวต้องการอะไรอีกรึป่าวครับ ถ้าไม่มีงั้นผมขอตัวก่อนนะคับ” คนตรงหน้าโค้งให้ผมอีกครั้ง หันหลังจะเดินออกไป
“เดี๋ยวครับ คุณชื่อเอ่อ.......”
“ผมชื่อ จิม ครับ คุณเรียวต้องการอะไรอีกรึป่าวครับ”
“เอ่อ....คือว่า..... คุณจิมช่วยพาผมออกไปจากที่นี่หน่อยได้ไหมครับ นะครับ ผมไม่อยากอยู่ที่นี่ ผมเป็นห่วงน้อง
น้องชายของผมอยู่ที่บ้านคนเดียว ตอนนี้เค้าคงเป็นห่วงผมอยู่ อีกอย่างผมต้องหาเงินส่งน้องเรียน
ขืนผมอยู่ที่นี้ต่อผมคงโดนไล่ออกแน่ๆ แล้วผมจะเอาเงินที่ไหนมาให้น้องเรียนล่ะครับ
ช่วยพาผมออกไปน่ะครับ ผมขอร้อง” ผมถามอย่างกล้าๆกลัวๆหวังว่าจิมคงจะใจดีกับผมน่ะ
“คงไม่ได้หรอกครับ ถ้าคุณชินรู้ เป็นเรื่องแน่ครับ อีกอย่างไม่ต้องเรียกผมว่าคุณก็ได้ครับ เรียกว่าจิมเฉยๆก็ได้”
เห้อ ไม่สำเร็จ เอาไงดีว่ะเนี้ย ผมคิดไปเรื่อยๆก่อนหยุดคิดเมื่อจิมพูดขึ้น
“คุณเรียวไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องน้องหรอกน่ะครับ คุณชินให้ผมไปจัดการให้แล้ว ส่วนเรื่องงานที่คุณเรียวทำ
คุณชินให้ผมไปลาออกให้แล้วครับ คุณเรียวต้องการอะไรอีกไหมครับ ถ้าไม่มีผมขอตัวก่อนน่ะครับ”
นายชิน นายนี้มันเอาแต่ใจจริงๆ ไปบอกว่าฉันลาออกได้ยังไงกัน แต่ก็ต้องขอบใจที่จัดการเรื่องน้องของฉันให้น่ะ
“ เอ่อ.....คือว่า...จิมช่วยอยู่ทานข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยได้ไหม ผมอยากคุยเรื่องน้อง”
“ได้ครับคุณเรียว งั้นเดียวผมสั่งอาหารขึ้นมาให้น่ะครับ คุณเรียวอยากทานอะไรครับ”
“ไม่ต้องเรียกผมว่าคุณก็ได้ เรียกว่าเรียวเฉยๆจะดีกว่า ผมทานอะไรก็ได้ครับ”ผมยิ้มให้จิม ก่อนที่จิมจะโทรสั่งอาหาร
สักพักอาหารก็มาส่ง ผมนั่งทานอาหารกับจิม เสร็จแล้ว ก็ออกมานั่งคุยกันดูทีวีไปด้วย
“ผมฝากจิมบอกริวหน่อยได้ไหมครับ ว่าไม่ต้องเป็นห่วงผม ผมสบายดีและก็คิดถึงเค้ามากเลย
ผมฝากจิมดูแลริวให้ด้วยน่ะครับ”
“ได้ครับ ผมจะบอกให้ และผมจะดูแลริวให้อยางดีเลยครับ” หลังจากนั้นเราก็คุยกันเรื่อยเปื่อย
มันทำให้ผมรู้อะไรเกี่ยวกับจิมมากขึ้น จิมเป็นเพื่อนของนายชิน ผู้จัดการ และลูกน้องคนสนิทด้วย
จิมรู้จักนายชินมาตั้งแต่เด็กเพราะพอเค้าทำงานอยู่กับพ่อของนายชินมานาน ก่อนจะแต่งงานกับแม่ของเค้าซะอีก
ผมถามว่านายชินทำงานอะไร จิมบอกว่านายชินเป็นนายแบบ ผมก็ว่าเค้าเหมาะดีน่ะ หุ่นดี น่าตาดี แถมผิวยังขาวอีก
พอพูดถึงนายนั้นผมก็นึกอะไรบางอย่างออก ผมมองดูนาฬิกา 17.30น. ตายล่ะหว่า ผมว่าจะทำอาหารให้นายนั้นสักหน่อย
ตอบแทนที่จัดการเรื่องน้องของผมให้ จะทำทันไหมเนี้ย ผมรีบวิ่งไปที่ตู้เย้นเปิดดูของในตู้ว่ามีอารายบ้าง
“เรียวจะทำอารายหน่ะ”จิมถามผมแบบงงๆ
“ผมว่าจะทำอาหารให้นายนั้นสักหน่อย ตอบแทนที่จัดการเรื่องน้องให้ เห็นกินแต่อาหารสำเร็จรูป
ไม่เห็นมีประโยชน์ตรงไหน แถมยังไม่อร่อยอีกด้วย” ผมบอกกับจิมทั้งๆที่มือยังหยิบเอาของในตู้เย็นออกมา
หลังจากได้สิ่งที่ต้องการครบแล้ว ผมก็ลงมือทำอาหารทันที จิมอาสาจะช่วย แต่มีโทรศัพท์จากบ้านโทรมา
จิมเลยขอตัวกลับก่อนเพราะมีธุระ
“กลับก่อนน่ะเรียว”จิมบอกผมก่อนจะเดินไปที่ประตู
“อืม แล้ววันหลังมาอีกน่ะ”ผมหันไปตอบจิม หลังจากจิมออกไปผมก็ทำอาหารต่อ
“เย้
เสร็จซะที” กริ่ง! ผมได้ยินเสียงไขกุญแจ หันไปมองที่ประตู เค้ากำลังเดินเข้ามา
“เอ่อ...................ฉะ......ฉันทำอาหารเย็นไว้ให้นายแล้วน่ะ ขอบคุณที่นายจัดการเรื่องน้องชายให้ฉัน ขอบใจน่ะ”
เค้าเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว ผมจึงยกอาหารออกมาวางไว้ที่โต๊ะ เค้ามองอาหารผมสักพัก เค้าก็พูดขึ้น
“เอาถังขยะมาให้ฉันหน่อย” ผมรีบวิ่งไปเอาถังขยะมาให้เค้า
“นายจะเอามาทำอารายเหรอ” ผมถามเค้าด้วยความสงสัย เค้าไม่ตอบผม แต่เค้ายืนขึ้นหันหน้ามามองที่ผม
แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้ผมอึ้งทันที เค้าเทอาหารที่ผมทำให้ลงในถังขยะต่อหน้าต่อตาผม น้ำตาของผมค่อยๆไหลลงมา
ผมพูดอะไรไม่ออกจริงๆ มันรู้สึกเสียใจ น้อยใจ ยังไม่บอกไม่ถูก ทำไมเค้าต้องใจร้ายกับผมด้วยล่ะ ถ้าไม่กินก็บอกผมดีๆก็ได้
ไม่เห็นต้องเททิ้งแบบนี้เลย
“ฉันไม่กินของๆนายหรอก จำเอาไว้” เค้าพูดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ผมซุดตัวลงนั่งกับพื้นปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมา
ทำไมต้องร้องไห้ด้วยล่ะเรียว ไม่ได้เป็นรายกันสักหน่อยจะสนใจทำไม ผมยังคงนิ่งแบบนั้นอยู่สักพัก
ผมลุกขึ้นเก็บจาน ชามต่างๆไปล้างเก็บไว้ที่เดิม แล้วเดินออกไปนอกระเบียง สักพักผมได้ยินเสียงเค้าออกมาจากห้องน้ำ
หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงทีวีดังขึ้น ผมไม่รู้จะทำอะไรดีได้แต่นั่งมองท้องฟ้าในค่ำคืนนี้
เมื่อไหร่ผมจะได้ออกไปจากที่นี่สักทีน่ะ ผมนั่งคิดไปเรื่อย จนท้องฟ้าเริ่มจะเปลี่ยนสี
ให้รู้ว่าแดดยามเช้ากำลังจะสาดแสงมา ผมเดินเข้าครัวเพื่อทำอาหารเช้าให้เค้า นำมันมาวางไว้ที่โต๊ะกินข้าว
พร้อมกาแฟ 1 แก้ว แล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำไป ผมรีบอาบน้ำอย่างรวดเร็ว เพราะผมไม่อยากให้เค้าตื่นมาเห็นหน้าผมตอนนี้
เมื่อผมออกมาจากห้องน้ำ ผมรีบแต่งตัวและเดินไปที่ระเบียงทันที เวลาผ่านไปนานพอสมควร เค้าออกห้องไปแล้วคับ
ผมเลยเดินเข้าห้องมาตรงไปยังโต๊ะอาหารทันที อีกแล้วคับ ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บขนาดนี้นะ
แค่เค้าเอาอาหารที่ผมทำเททิ้งขยะแค่นั้นเอง
“แกจะร้องให้ทำไมไอ้เรียว หยุดเดี๋ยวนี้ แกต้องเข้มแข็งสิ”ผมพูดกับตัวเองไปแบบนั้นแต่น้ำตาของผมก็ยังคงไหลออกมาอยู่เรื่อยๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
