35. เตรียมงาน...
ก๊อก ก๊อก
"ไอ้เสือ..ออกมากินข้าว อาหารพร้อมแล้ว"
"ครับๆ เดี๋ยวผมออกไป ทุกคนล่วงหน้าไปก่อนได้เลย" เสียงเรียกของพี่ชายที่หน้าประตูห้องรอบที่สอง แต่เจ้าคนที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ก็ยังคงไม่ขยับหลังจากที่ส่งเสียงตอบกลับออกไปแล้ว จนกระทั่งได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกรอบ
"ชีต้าห์จ้ะ ของหวานวันนี้เป็นบัวลอยมะพร้าวอ่อนนะ พี่เก็บไว้ให้ในตู้เย็น"
"ครับผม...เดี๋ยวผมออกไปกิน ขอบคุณครับ" เสียงหวานของว่าที่พี่สะใภ้มาเคาะบอกถึงหน้าห้อง
จะว่าไปพอนึกถึงหน้าเจ้าขนมหวานเป็นเม็ดแป้งสีอ่อนจากธรรมชาติราดน้ำกะทิที่เคี่ยวกับน้ำตาลใส่เนื้อมะพร้าวอ่อนลงไป อึ้ยยย..แค่คิดก็น้ำลายสอ จนอยากจะสละเก้าอี้แล้ววิ่งออกไปหยิบมาฟาดให้เรียบ แต่ตอนนี้...มีภารกิจสำคัญที่ไม่สามารถทิ้งไปได้ที่ยังทำไม่เสร็จนะซิ
"เสือเอ้ยยย ลูกชายเรามันมานอนเฝ้าอยู่หน้าห้อง ไม่เปิดให้มันเข้าไปหน่อยเรอะ" คราวนี้เป็นเสียงของพ่อที่มาเคาะเรียก พร้อมกับบอกเหตุผล ไอ้บ๊อบบี้อ่ะนะ มันเป็นลูกชายทรยศติดคนอื่นไปทั่ว ยกเว้นกับป๊ะป๋าของมันที่อุตส่าห์หอบหิ้วมาจากแดนไกล
"บ๊อบบี้!! ไปนอนกับลุงเต้ก่อน คืนนี้ป๊ะป๋าไม่ว่าง....อ้าว...!!"
“รูมเซอร์วิสครับคุณหนู” คำประชดที่ทำเอาเจ้าของห้องขำก๊าก คนบริการที่นี่มีอาชีพเสริมเป็นคุณหมอเชียวนะ ก็แทนที่จะเป็นไอ้เจ้าบ๊อบบี้อย่างที่พ่อบอก คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูกลับเป็นพ่อของเจ้าบ๊อบบี้แทนน่ะซิ ส่วนคนที่มาเคาะประตูเรียกไม่รู้ว่าหายไปไหนเสียแล้ว..บ้านนี้เค้าทำงานกันเป็นทีมจริง ๆ ให้ตายเหอะ!!
หมอปุ่นที่ยืนถือถาดของกินในมือเบี่ยงตัวหลบเข้าไปในห้องจนได้ ไม่สนใจว่าจะได้รับอนุญาตหรือไม่ ดูจากสภาพแล้วน่าจะเน่ามาตั้งแต่เมื่อเช้า เพราะเวลาทำงานไอ้เสือมันถอดเขี้ยวเล็บ ความซนแสบออกหมด เหลือแต่เจ้าเด็กที่ผูกผมจุกข้างหน้า สวมแว่นสายตาสำหรับกันแสงของคอมพิวเตอร์ เสื้อกล้ามตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้น แต่งตัวชนิดที่ว่าไม่มีทางก้าวขาออกจากห้องตัวเองได้ ถ้าไม่โมดิฟายด์ใหม่
"เรานี่นะ ทำทุกคนเป็นห่วง จะขังตัวเองอยู่ในห้องรึไง"
"อ่าวอั๊กอ่อย" [*เปล่าซักหน่อย] ดูมันขนาดเปิดปากหาวยังสามารถเถียงออกมาได้ แถมยังเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม ทำท่าเหมือนจะไม่ขยับไปไหนอีกแล้ว
"ไปล้างหน้าล้างตาแล้วมากินข้าวกันก่อนเร็ว.." ไอ้เสือที่ไร้เขี้ยวเล็บหันมาทำหน้าซึม ตากึ่มๆ เหมือนคนจะหลับ แต่มือก็ยังขยับทำงานไม่หยุด ..ก็แบบนี้ไงเล่า..!! ทุกคนเค้าถึงเป็นห่วงกันนักหนา
"เฮ้ย!! พี่หมอจะทำอะไรเล่า!! ผมจะทำงานนนนนน" ไอ้คนที่นั่งง่วงอยู่หน้าคอมฯ แทบจะกระโดดยึดโต๊ะเก้าอี้เอาไว้เป็นที่พึ่ง เพราะจู่ๆ คุณหมอก็เข้ามาช้อนตัว ก่อนจะอุ้มพาไปยังห้องน้ำแล้วโยนเข้าไปข้างใน ก่อนจะหันมาทำหน้าโหดใส่
"ถ้าไม่อาบเอง พี่จะอาบให้..โอเค!!?"
ปัง!!
ประตูห้องน้ำกระแทกปิดทันทีอย่างไม่ต้องสงสัย ทำเอาคนขู่ยืนขำก๊ากอยู่ข้างนอก เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้ ไอ้เสือมันก็คงนั่งแบบนั้นไปอีกค่อนคืน หรือไม่ก็อาจจะถึงเช้า อดทนใจดีมาหลายวันขืนปล่อยไว้นาน ได้กลายเป็นโหยผอมจนเหลือแต่กระดูกแน่
"พี่หมอ...เอาผ้าเช็ดตัวให้หน่อย.." คนที่นั่งรออยู่ข้างนอกเดินไปเปิดตู้คว้าผ้าเช็ดตัวออกมาผืนหนึ่ง ก่อนที่จะนึกอะไรขึ้นมาได้ ..ตอนแรกๆที่เจอกันก็เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นมาก่อน ตอนที่ไอ้เสือมันแพ้น้ำทะเลจนตัวลายไปหมด แถมยังวิ่งแย่งห้องน้ำบ้านคนอื่น แต่ดันไม่เอาผ้าเช็ดตัวเข้าไปด้วย
"พูดดีๆก่อนซิ จะขอร้องคนอื่นต้องพูดยังไง" ชีต้าห์ยืนสะบัดหัวไปมาไล่หยดน้ำที่เกาะอยู่ตามเส้นผมตัวเองออก แทนที่จะได้ผ้าเช็ดตัวอย่างที่ขอกลับเป็นคำพูดกวนประสาทที่ทำให้อมยิ้มกับกระจกออกมาจนได้ ...โดนไอ้พี่หมอเจ้าเล่ห์เล่นแบบนี้อีกแล้ว!!
"ขอผ้าเช็ดตัวหน่อย!!" ไอ้เสือแสบที่อาบน้ำล้างหัวล้างตัวแล้ว แง้มประตูโผล่ออกมาแค่หน้าขาวๆ ทำเสียงทะเล้นตอบกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน คนที่ยืนถือผ้าเช็ดตัวก็ยังแกล้งดึงผ้าหลบตอนที่ทำท่าจะยื่นมือไปคว้าเอามา
"ไม่ผ่าน เอาใหม่..!!" หมอปุ่นทำเป็นแกล้งยืนเอามือกอดอก ผ้าเช็ดตัวยังคงอยู่ในมือเหมือนเป็นตัวประกัน ไอ้เด็กแสบทำหน้าย่นเหมือนกำลังไม่พอใจ
"พี่หมอแกล้งอ่ะ ถ้าผมไม่สบายไป มารับผิดชอบดูแลด้วยเลย" คนที่แง้มประตูโผล่ออกมาแค่หน้า เริ่มทำเสียงหงุดหงิด ก่อนจะสะบัดหัวไปมาหวังจะให้หยดน้ำกระเด็นไปโดนคนขี้แกล้ง ถ้าไม่ติดว่าในห้องมีคนอยู่คงได้วิ่งพรวดออกไปหยิบมาเองแล้ว ไม่ต้องรอให้มาโดนแกล้งแบบนี้หรอกเหอะ!!
คนช่างแกล้งส่ายหัวกับตัวเองยืนอมยิ้มมองไอ้เสือขี้งอนอย่างเอ็นดู ก่อนจะใช้มือผลักประตูเข้าไป ไม่สนใจเสียงโวยวายของคนที่อยู่ข้างใน ทำใจแข็งไม่มองลงไปต่ำมากนัก เอาผ้าผืนใหญ่ในมือพันรอบเอวเปลือยเปล่าเอาไว้ ก่อนจะหยิบอีกผืนที่พาดอยู่ไหล่วางแปะลงไปบนเรือนผมที่ยังเปียกน้ำ แล้วจูงมือออกมาข้างนอก ยื่นมือไปช่วยเช็ดหัวที่ยังเปียกให้ พร้อมกับก้มลงไปขโมยหอมแก้มใสซะหลายที
"ขี้โกงอ่ะ แกล้งแล้วมาเอาใจ" ชีต้าห์หันไปเอามือสองข้างดึงแก้มหมอปุ่นเล่น ทั้งที่ปากก็ว่า หน้าก็ยังทำงอน แต่การกระทำดูเหมือนจะหมั่นเขี้ยวจนทนไม่ไหวมากกว่า
“ก็คนมันน่าแกล้งไหมล่ะ อย่าทำให้ต้องเป็นห่วงนักซิ” คนที่กำลังเช็ดผมให้บอกอย่างอ่อนใจ ขึ้นกรุงเทพไปสองสามวัน กลับมาถึงยังไม่ทันจะได้กล่าวทักทายใคร ก็โดนลากมาฟังข้อกล่าวหาของไอ้เสือแสบที่เอาแต่ซุ่มเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง สั่งห้ามใครในบ้านก้าวข้ามเข้ามา ไม่งั้นได้มีโดนเคืองรายคน
“พี่หมอมาถึงเมื่อไหร่ ได้ของที่ต้องการมารึเปล่า” ไอ้เสือมันหันมาเกาะแขนทำตาเป็นประกาย คงลืมไปว่าตัวเองยังอยู่ในสภาพไม่เรียบร้อย เกิดผ้าผืนเดียวที่ผูกอยู่ที่เอวเลื่อนหลุดขึ้นมาล่ะก็...วันนี้คงไม่ได้กินข้าวเย็นแน่!!
“ได้ของที่สั่งมาครบครับคุณชาย ไปแต่งตัวแล้วมากินข้าวกัน..” หมอปุ่นถอนหายใจออกมายาวเหยียด นึกต่อว่าไอ้เด็กแสบในใจที่ทำเหมือนยั่วทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจ ทำได้แค่นับหนึ่งถึงสิบข่มความรู้สึกของตัวเอง เกิดเปลี่ยนใจเป็นจับกดซักรอบก่อนกินข้าวขึ้นมาจะยุ่ง!!
“พี่หมอไม่ยอมปล่อย ผมจะไปแต่งตัวได้ไง ฮ่าๆ” ไอ้เสือมันนั่งหัวเราะลั่น เพราะปากก็บอกให้ไปแต่มือยังยึดอยู่ที่ต้นแขนไม่ยอมปล่อย
“หัวเราะๆ เดี๋ยวก็ไม่ปล่อยซะเลยดีไหม!!?”
“ไอ้พี่หมอ ลามก!!” เท่านั้นแหละ ไอ้คนที่นั่งหัวเราะ เหมือนสะดุดลมหายใจตัวเอง ก่อนจะกระโดดพุ่งตัวไปยังตู้เสื้อผ้าทันที ไม่ต้องรอให้บอกซ้ำ แถมด้วยการหันมาทำสายตาข่มขู่ว่าห้ามเข้าใกล้ในรัศมีหนึ่งเมตร ใช้เวลาสวมเสื้อผ้าเร็วพอๆกับนักกีฬาทีมชาติก็ว่าได้
“สงสัยจะจริง!!” แทนที่จะปฏิเสธ คนโดนกล่าวหากลับยอมรับออกมาได้หน้าตาเฉย แถมยังเดินมาสวมกอดจากข้างหลัง ดึงตัวเข้าไปหาจนตัวแนบสนิทกัน แล้วก็กดจมูกลงมาบนแก้มอีกหลายรอบ
“กินข้าวก่อนเหอะ...แล้วค่อย...เอาแต่ใจทีหลัง” ไอ้เสือมันม้วนตัวพลิ้วหลบไปทางโต๊ะที่วางถาดของกิน หมอปุ่นยืนส่ายหน้ากับตัวเองก่อนจะเดินตามหลังไป
แม้ว่าจะได้รับคำอนุญาตแบบนั้นก็เถอะ แต่ช่วงนี้ก็คงได้แค่แอบกัดแอบแกล้งไอ้เสือเล่นไปก่อน จนกว่างานใหญ่จะผ่านพ้นไปก่อน ขนาดเจ้าของงานยังไม่ตื่นเต้นมากมายแบบนี้เลย ไม่รู้ว่าไปเอาเรี่ยวแรงมากมายจากไหน เห็นแล้วก็เหนื่อยแทน ขอบตาก็คล้ำเหมือนคนไม่ได้นอน เรียกว่าทุ่มสุดตัวจริงๆงานนี้
“พี่หมอกินด้วยซิ อย่ามานั่งจ้อง” จะบอกว่าเขินก็ไม่กล้า แต่เล่นมีคนมานั่งจ้องตรงหน้าแบบนี้ มือไม้มันไปไม่ถูกไม่รู้จะตักอะไรใส่ปากก่อนดี ..ก็ทำยังไงมันก็ไม่ชินซักที สายตาหวานๆคู่นั้นที่มองมา
“พี่หมอกินมาแล้วครับ จากที่บ้าน”
“ได้ไงอ่ะ ไปแอบกินอะไรกับสองคนนั้นมาล่ะสิ” ไอ้เสือเริ่มทำหน้าหงิก ..จะให้บอกว่ายังไงล่ะ พอดีที่บ้านมีต้มยำทะเลหม้อไฟ แถมยังมีพวกของสดจากทะเลมาย่างกินกับน้ำจิ้มซีฟู้ดส์อีก ไอ้เสือแสบที่แตะอาหารทะเลไม่ได้ก็เลยไม่ได้มารับตัวไปร่วมวงด้วย
“คิดว่าเรากินแล้ว ก็เลยอาบน้ำแต่งตัวมาเลย” หมอปุ่นเอาใจด้วยการตักกับข้าวใส่จานให้ ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าช้อนมาถือเอาไว้เสียเอง ตักข้าวที่อยู่ในจานไปจ่อที่ปากให้เสร็จสรรพ
“ถึงงั้นก็เหอะ” ไอ้เสือเอื้อมมาคว้าช้อนกลับไปถือไว้อย่างงอนๆ แล้วยัดของกินเข้าปาก
“ไม่ได้นอนเลยใช่ไหม เหมือนเสือป่วยยังไงก็ไม่รู้” หมอปุ่นยื่นมือไปลูบแก้มซูบซีดอย่างอ่อนโยน ทำเอาเคี้ยวข้าวไม่เป็นกันเลยทีเดียว พอมาเจอสายตาแบบนี้ก็เลยรู้สึกผิดขึ้นมา เหมือนรักแต่เค้าไม่รักตัวเราเอง
“ขอโทษคร้าบบบ ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ..นะ..” พอเจอยิ้มประจบกับสายตาอ้อนแบบนี้ หมอปุ่นก็ได้แต่ถอนหายใจ
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ ยืมตัวมาเป็นหมอนข้างซักวันได้ไหม” คนที่กำลังเคี้ยวข้าวจนแก้มตุ่ย ก้มหน้ามองจานข้าวแล้วก็พยักหน้าแทนคำตอบเพราะเขินจัด ดันไปลั่นวาจาเอาไว้แล้วว่าให้เอาแต่ใจได้
“ว่าแต่..คุณแม่เราจะมาวันไหน” หมอปุ่นเอ่ยถามชวนคุย คนที่กำลังกินข้าวจะได้ไม่เขินจนกัดลิ้นตัวเอง
“คงมาตอนใกล้ๆวันงาน เพิ่งคลอดตัวเล็กด้วย ผมอยากกอดน้องจะแย่อยู่แล้ว” ชีต้าห์บอกพร้อมทำท่าประกอบ น้องสาวตัวเล็กเพิ่งลืมตาออกมาดูโลกเมื่อเดือนก่อน แม่กับป๊าเอาแต่ส่งรูปกับไฟล์วีดีโอมายั่วให้บินกลับไปหา แล้วสุดท้ายทางโน้นก็ต้องเป็นฝ่ายยกครอบครัวมาเที่ยวที่นี่แทน
“หวังว่าคุณแม่คงไม่...ผิดหวังนะ..?” มาถึงตอนนี้หมอปุ่นก็ยังอดเกร็งไม่ได้ทุกครั้งที่พูดคุยทางโทรศัพท์กับแม่ไอ้เสือ ถึงแม้ว่าทางโน้นจะดูไม่มีวี่แววว่าจะรังเกียจความสัมพันธ์แบบนี้ แถมยังฝากฝังให้ดูแลกันและกันตลอด แต่ก็ยังอดหวั่นใจไม่ได้ ยังจำได้ดีตอนที่พาไอ้เสือขึ้นไปกราบพ่อกับแม่ ยังเล่นเอาเสียน้ำตาไปหลายหยด ขนาดว่าล้อกันเล่นๆ หวังว่าคราวนี้คงจะไม่โดนเอาคืนแบบรวบยอดนะ
“ทุกวันนี้..ครอบครัวผมรักแต่พี่หมออ่ะ ผมพูดสอง แต่พี่หมอพูดแค่คำเดียว!!” คำถามที่ฟังเหมือนคนพูดจะไม่มั่นใจตัวเอง ทำเอาไอ้เสือลูกชายคนเล็กของบ้านมองมาด้วยสายตาหมั่นไส้จัด
“งั้นก็เหมือนกันแหละ ลองเราไปอ้อนพ่อกับแม่ของพี่หมอบ้างสิ” หมอปุ่นยกมือขึ้นขยี้หัวไอ้เสือแสบอย่างหมั่นไส้ไม่แพ้กัน ถ้าลองให้ได้คุยได้อ้อนซักหน่อย นับวันลูกชายคนนี้เหมือนจะเป็นหมาหัวเน่าเข้าไปทุกที แล้วดูมันทำ ยังจะมาหัวเราะหน้าทะเล้นใส่อีกนะ..
.
.
.
.
หมอเนสเหลือบมองเพื่อนที่กำลังเดินวนไปวนมาในบ้าน เห็นแล้วก็ชักเริ่มจะเวียนหัว ก็ดูมันทำท่าจะก้าวลงไปจากบ้านแล้วก็วิ่งกลับมาตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเองที่กระจกอีกรอบ นี่มันก็คงจะลืมไปแล้ว..ว่าต้องไปส่งไอ้เพื่อนคนนี้ที่โรงพยาบาลก่อน เพราะไอ้เจ้าแตงกวามันควบคุณปู่กลับไปที่รีสอร์ทตั้งแต่ตอนเช้ามืด
“หล่อแล้วเหอะ อย่าลืมว่าต้องแวะไปเซ็นชื่อที่โรงพยาบาลก่อนล่ะ” คนที่กำลังเดินวนหันมาเลิกคิ้วมอง เหมือนกับว่ามันเพิ่งจะรู้ตัว
“เออๆ ไปดิ เดี๋ยวจะสาย” พอพูดไปแล้วเหลือบมองนาฬิกา ก็เพิ่งจะรู้ว่ายังไม่แปดโมงเช้าด้วยซ้ำ เครื่องลงที่สนามบินหาดใหญ่ตอนบ่าย แต่มันอดตื่นเต้นไม่ได้นี่...ว่าที่คุณแม่ยายกำลังจะมาพร้อมกับครอบครัวใหม่
“โทรตามแม่กับพ่อลงมาด้วยเลยไหม จะได้ครบทีม” หมอปุ่นเหล่มองด้วยหางตา ก็รู้ตัวว่าตื่นเต้นมากไปหน่อย แต่มันก็อดไม่ได้นี่หว่า ..แล้วจะโทรตามพ่อกับแม่ลงมาทำไม..!!?
“ไม่ต้องโว้ย..!! เดี๋ยวค่อยพาตัวขึ้นไปกราบท่านที่โน่นเลย” พอพูดจบไอ้คุณเพื่อนมันก็หัวเราะเสียงต่ำ เห็นแล้วก็อยากวิ่งไปเตะซักป้าบสองป้าบ แต่มันตัวใหญ่กว่าเดี๋ยวโดนเอาคืนขึ้นมาจะเจ็บหนัก ไม่ทันได้ไปรับคุณว่าที่แม่ยาย
“ไม่ไปรับไอ้น้องเสือก่อนเหรอวะ!!?” หมอเนสหันมาถามอย่างแปลกใจตอนที่เห็นรถเลี้ยวไปทางโรงพยาบาลแทนที่จะไปทางรีสอร์ทก่อน
“เอารถคันใหญ่ของที่บ้านนั้นไป เห็นว่ามีเพื่อนติดมาด้วยอีกคน” หมอปุ่นบอกพร้อมกับชี้ให้ดูใครบางคนที่ยืนชะเง้อคออยู่ตรงที่จอดรถหน้าโรงพยาบาล พอหันมาเห็นเจ้าตัวก็โบกไม้โบกมือเรียกใหญ่ กลัวว่าคนที่อยู่ในรถจะมองไม่เห็นตัวเอง..
“ตอนเย็นไม่ต้องรอนะ ถ้าจะกลับไปนอนบ้านจะให้ไอ้เสือไปส่ง” เจ้าของรถบอกพร้อมกับยื่นกุญแจรถตัวเองให้เพื่อนที่พยักหน้ารับอย่างรู้ความ
หลังจากไปเซ็นชื่อแล้ว หมอปุ่นก็เดินกลับมาที่รถ โดยมีไอ้คุณเพื่อนยืนคุยอยู่กับไอ้เสือ..หรือจะเรียกให้ถูกมันกำลังเปิดประเด็นนินทานั่นแหละ เพราะดูอาการหัวเราะจนตัวงอของไอ้เสือก็พอจะเดาออก กว่าจะขับไล่ไสส่งให้มันไปทำงานได้ก็เสียฟอร์มไปจนหมดแล้ว..ส่วนไอ้คนที่เหลือมันก็ขึ้นมานั่งข้างคนขับด้วยสีหน้าและแววตาทะเล้นล้อเลียน
“ไม่ต้องมายิ้มเลย เดี๋ยวก็จับมาจูบซะหรอก” คำขู่แก้เก้อที่ทำเอาคนฟังหัวเราะคิก
“ผมจะบอกอะไรดีๆให้...ถ้าจะบอกให้เห็นภาพ พ่อใจดีกว่าแม่เยอะ!!” กรรม!! สาบานได้ว่าจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้น...ช่วยได้เยอะมาก..ช่วยให้ใจฟ่อห่อเหี่ยวลงกว่าเดิมเยอะไง!!
“จะตัดกำลังกันล่ะซิ ไม่มีทางซะหรอก ตัวแสบ!!” หมอปุ่นหันไปจับหัวไอ้เด็กแสบโยกไปมา แต่ก็ยังไม่หายหมั่นเขี้ยว ตอนที่ก้มลงไปคาดเข็มขัดก็เลยยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มใสฟอดใหญ่ซะหนึ่งที เท่านี้ก็เรียกกำลังใจได้เยอะ
“ไอ้พี่หมอ..เดี๋ยวก็มีคนเห็นอ่ะ!!” ตัวแสบที่ว่ารีบยกมือขึ้นมาปิดแก้มตัวเองเอาไว้ตอนที่เสียรู้ไปแล้ว แต่คนโดนว่ากลับหันไปยักคิ้วให้อย่างอารมณ์ดี
ก่อนจะไปถึงสนามบินก็ต้องแวะโน่นนี่ ตระเวนซื้อของตามใบสั่งมาให้ครบตามจำนวน โดยมีไอ้เสือคอยสั่งการ กว่าจะได้ครบก็พอดีกับเวลาที่จะต้องไปรอรับคนที่สนามบินพอดี
“หล่อแล้วคร้าบบบบ พี่หมอของผมหล่อที่สุดอ่ะ” ไอ้เสือมันยื่นหน้าเข้ามาแซว ตอนที่เห็นว่าหมอปุ่นกำลังตื่นเต้นจัด ขยับเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่ ..จนโดนมะเหงกไปทีที่หน้าผาก
“ทีใครทีมันนะเรา!!” คนที่โดนทำโทษยกมือลูบหน้าผากตัวเอง แต่ก็ยังหัวเราะออกมาได้ ก่อนที่จะเหลือบมองไปทางกลุ่มคนที่เพิ่งจะเดินออกมาจากช่องทางผู้โดยสารขาออก
“แม่!! ทางนี้ๆ” ไอ้เจ้าเด็กแสบมันกระโดดชูมือ ก่อนจะวิ่งพรวดไปยังคนที่ตัวเองตะโกนเรียก ปล่อยให้หมอปุ่นยืนเอามือกุมขมับแล้วก้าวยาวๆตามหลังไป อย่าได้หวังพึ่งไอ้เด็กแสบท่องจำเอาไว้..
“น้องสาวของผมล่ะแม่!!” แทนที่จะทักทายผู้ใหญ่ก่อน ไอ้เสือมันกลับถามหาน้องเล็กสุด พอเห็นว่าอยู่ในรถเข็นเด็กก็ทำท่าจะวิ่งปรี่เข้าไป ถ้าไม่โดนรั้งเอาไว้เสียก่อน
“ชีต้าห์..ทักคุณแม่ก่อนซิ เรานี่นะ!!” คุณแม่เลิกคิ้วมองคนที่ดึงแขนลูกชายตัวแสบของตัวเองเอาไว้ แถมยังกล้าทำหน้าดุใส่จนไอ้เสือมันทำหน้าหงอย แล้วหันมายกมือไหว้แม่ตัวเอง โน้มตัวไปกอดกับป๊าที่จับรถเข็นเด็กอยู่
“สวัสดีครับคุณแม่” หมอปุ่นยกมือไหว้ ก่อนจะยื่นมือไปทักทายคุณป๊าตามธรรมเนียมชาวตะวันตก
“Hi, How are you!!?” คำทักทายด้วยสำเนียงของคนต่างชาติ มาจากไอ้เด็กผมทองตาสีฟ้าตัวสูง ที่ยืนอยู่ถัดไปจากคุณป๊าของไอ้เสือมัน
“Why are you here, Jeff!!?” คำทักทายกลับตามประสาเพื่อนสนิท ก่อนที่เจ้าเด็กผมทองนามว่าเจฟมันจะเดินเข้ามาดึงตัวเพื่อนเข้าไปกอดแน่นเป็นการแก้แค้น แถมด้วยการเอาแก้มมาแนบกันอีกที
เฮ้ยยยยย..ไอ้เด็กเวร!!!! นี่มันต่อหน้าต่อตา กลางสนามบินเชียวนะ!! ที่สำคัญแฟนตัวเป็นๆ เค้ายืนอยู่ตรงนี้ด้วยเว้ยเฮ่ย!! สงสัยว่าไอ้เสือมันคงลืมไป ว่ามีใครอีกคนกำลังยืนมองอยู่ข้างหลัง เพราะตอนนี้กำลังหันไปเห่อน้องสาวของตัวเองที่นอนหลับสนิทอยู่ในรถ
“เจฟเพื่อนสนิทของเค้าล่ะ แล้วนี่เรามารอนานแล้วหรือยัง” คุณแม่หันมาถามอย่างอารมณ์ดี เพราะมาถึงกรุงเทพตั้งแต่เมื่อวาน และหยุดค้างคืนที่บ้านคุณยายไอ้เสือหนึ่งคืน ถึงได้ต่อเครื่องมาลงที่หาดใหญ่ในวันนี้
“ไม่นานครับ พอดีแวะซื้อของตามสั่งด้วย” หมอปุ่นละสายตาจากไอ้เสือแสบกับเพื่อนซี้ หันมาคุยกับคุณแม่เสือตามมารยาท แม้ว่าในใจตอนนี้กำลังคิดอยู่ว่า ระดับความสนิทของเพื่อนสองคนนั่นมันขั้นไหน ทำไมไอ้เสือมันไม่เคยจะเล่าให้ฟัง กลับไปคงต้องจัดซักฟอกชุดใหญ่ซะแล้ว... ลืมไปเลยความตื่นเต้นก่อนหน้าที่จะได้เจอแม่เสือ
“โดนพ่อชีต้าห์ใช้งานอีกล่ะซิ หรือว่าตามใจน้องล่ะเราน่ะ” คุยโทรศัพท์ด้วยกันมาก็หลายครั้ง เพิ่งจะเห็นด้วยตาของตัวเองวันนี้ว่าเขยเล็กของบ้านก็หน่วยก้านใช้ได้เหมือนกัน ขนาดว่ากล้าดุลูกชายตัวแสบจนยอมให้ขนาดนี้
“เรียกว่าวานให้ช่วยดีกว่าครับ ส่วนไอ้เสือ..เออ..ชีต้าห์แค่ซนมากไปหน่อย ไม่ได้เอาแต่ใจมากมายหรอกครับ”
“ซนแต่กับคนอื่น แล้วมาเอาแต่ใจกับหมอปุ่นคนเดียวหรือเปล่าล่ะ” คำสวนกลับที่เล่นเอาคุณหมอได้แต่คลี่ยิ้มออกมา แต่ใครล่ะจะไปกล้าพยักหน้าตอบรับ
หมอปุ่นเดินคุยมากับคุณแม่ของไอ้เสือ ปล่อยให้ข้างหลังเดินตามไปที่รถ เพราะสถานที่พักของครอบครัวนี้ก็คือบ้านพักที่ทางรีสอร์ทเตรียมเอาไว้ให้แล้ว ส่วนไอ้เจ้าเพื่อนหัวทองที่ตามมาด้วย คงต้องให้ไปนอนค้างกับเจ้าแตงกวาซักคืนสองคืน ไม่ให้ขึ้นมานอนที่ห้องลูกชายคนเล็กของบ้านแน่ๆรับรองได้
“พี่หมอ..นี่เพื่อนผม ชื่อเจฟ” ไอ้เสือเดินเข้ามาบอก และหันไปแนะนำแบบเดียวกันในอีกภาษา หมอปุ่นยื่นมือไปแตะด้วยตามมารยาท ก่อนที่ไอ้เสือมันจะวิ่งอ้อมไปนั่งฝั่งข้างคนขับ
“Married!!?” เจ้าเด็กผมทองหันมาถาม ตอนที่เห็นกล่องของขวัญกับการ์ดที่ว่างอยู่ข้างหลัง มีข้อความตามที่อ่าน
“Who is getting married?” เมื่อทุกคนขึ้นไปทั้งอยู่บนรถหมดแล้ว คนที่จะตอบคำถามได้ก็มีแค่หมอปุ่นเพียงคนเดียว เหมือนไปจุดประกายอะไรบางอย่างในใจขึ้นมา
“I and….” แทนที่จะบอกหมอปุ่นกลับชี้ไปที่ใครบางคนที่นั่งรออยู่ในรถ คำตอบที่ได้ทำเอาคนถามยืนอ้าปากค้าง มองหน้าคู่แต่งงานสองคนสลับกันไปมาเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“Do you mean, You two!!? Married!!?” หมอปุ่นคลี่ยิ้มออกมา พร้อมกับเปิดประตูให้เจ้าเจฟที่ยังยืนงงหน้าซีด ชักจะใจอ่อนสงสารขึ้นมานิด ๆ แต่ก็หันไปพยักหน้ายืนยัน พร้อมกับคำตอบยืนยันอีกรอบ
“Yes, as you understand.”ทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ ก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ ปล่อยให้ไอ้เจ้าเด็กหน้ามึนก้าวตามขึ้นมานั่งเอามือกอดกระเป๋าตัวเอง นั่งเงียบไปตลอดทาง หึหึ..ปล่อยให้เข้าใจไปแบบนั้นอีกซักวันสองวันก็แล้วกัน!!
=============================
มาแล้ว ๆ
ก่อนอื่นต้องขออภัย 
ช้าไปมาก แหะแหะ
มีข่าววงในฝากบอกว่า...ใกล้จะลาจอแล้ว
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามรับชม และอยู่ด้วยกันมาตลอด
อ้าแขนกว้าง ๆ แล้วโอบกอดทุกคนโยกไปมา 
ตอนหน้าจะพยายามปั่นให้เร็วให้ไว แหะแหะ
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 636478 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก