36. แต่งงานกันนะ
ยิ่งเข้าใกล้วันงานก็ยิ่งยุ่ง ทั้งงานเตรียมสถานที่ที่ชีต้าห์เห่อจัด ขอคุมงานเองทั้งหมด โดยมีเจ้าของสตูดิโอถ่ายภาพลูกครึ่งตัวโตมาช่วยเป็นลูกมือ พร้อมคำแนะนำแบบครบชุด ทั้งยังขนเอาของที่ร้านของตัวเองมาช่วยงานอีกด้วย ปล่อยให้คุณแม่ที่เดินทางมาจัดเตรียมเรื่องเสื้อผ้าไปตามประสาผู้หญิง
"แตงกวา..เอาไอ้นี่วางตรงไหนดี" เสียงเจ้าของบ้านคนเล็กเอ่ยถาม ตอนที่ยกแท่นสำหรับวางแจกันดอกไม้ออกมาวาง โดยมีเพื่อนผมทองช่วยยกอีกอันตามมาติดๆ ทั้งสองคนกำลังง่วนอยู่กับการจัดเตรียมสถานที่ในส่วนของงานเลี้ยงตอนกลางคืน ส่วนงานพิธีแบบไทยๆในตอนเช้าต้องให้พวกผู้ใหญ่เป็นคนเตรียมการ
"ผมว่า..เอาไปวางบนเวทีดีกว่าครับ มีดอกไม้ประดับจะได้ดูสดใส" คำตอบกลับเป็นภาษาไทยชัดเจน คงได้คุณครูที่สอนมาดี ปล่อยให้เด็กนอกอีกคนที่ฟังไม่รู้เรื่องเดินตามหลังไปต้อยๆ
"I don't know, what you’re talking about!?" เจฟเอ่ยถามอย่างเหลืออด เริ่มทำหน้างอเหมือนเวลาที่อยากรู้อะไรแล้วไม่ได้รู้หรือรู้ไม่ได้ แถมรอบๆตัวก็เหมือนมีแต่คนพูดคนละภาษา
เจ้าของบ้านหันมามองเพื่อนตัวเอง พร้อมกับส่ายหัวแล้วยิ้มออกมา ลืมไปซะสนิทว่าเจฟมันฟังภาษาไทยไม่ออก มัวแต่ยุ่งสั่งโน่นนี่ก็เลยไม่ทันได้ชวนคุย ส่วนไอ้เจ้าแตงกวาก็คงติดข้อห้ามของอาจารย์หมอเนสที่ให้พูดภาษาไทยให้ชัด ก็เลยไม่ได้เปิดประเด็นคุยอย่างอื่นเลยนอกจากเรื่องงาน
"Sorry, Jeff. I was too busy" ชีต้าห์วางของในอ้อมแขนตัวเองลงบนพื้นเวทีขนาดเล็ก ที่เอาไม้ยกให้สูงขึ้นมาจากพื้นเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันไปเกาะแขนไอ้คุณเพื่อนตัวโตแล้วยื่นหน้าเข้าไปหาเหมือนกำลังง้อคนที่ตัวสูงกว่า
"I know, it’s going to be a wedding party. And you are.....!!"
"ชีต้าห์!!" เสียงเรียกจากใครบางคนดังขัดขึ้นมาเสียก่อน ใครบางคนที่มักจะเข้ามาเวลาสำคัญตลอด..
เจฟวางของลงบนพื้นเวทีพร้อมกับถอนหายใจออกมายาวเหยียด ตอนที่เห็นเพื่อนตัวเองวิ่งพรวดลงไปหา ..มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่..เออ..!! สองคนจะรักกัน แต่..ที่ยังหงุดหงิดอยู่นี่ก็เพราะมาแบบไม่รู้อะไรเลย พอบทจะรู้ขึ้นมาก็เหมือนแจ๊คพ็อตแตกกันเลยทีเดียว
"พี่หมอ..มาได้ไง แลกเวรมาเหรอ" เสียงใสเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม ลืมเพื่อนตัวเองไปเสียสนิท
"แค่แวะมาดูน่ะ คืนนี้ควบเวร พรุ่งนี้จะได้หยุดอยู่ที่งานทั้งวันไง" หมอปุ่นใช้แขนเสื้อซับเหงื่อให้คนที่วิ่งเข้ามาหา ชำเลืองมองไปทางคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ไอ้เด็กนอกผู้น่าสงสาร..ฟังใครพูดไม่รู้เรื่อง ยังแอบคิดอยู่ว่าตัวเองทำเกินไปหน่อย ..แต่พอคิดว่าอีกแค่วันเดียวก็ถึงวันงาน เพราะงั้นก็เลยปล่อยไป
"เหนื่อยแย่เลย เดี๋ยวเย็นนี้ผมแวะไปกินข้าวด้วยดีกว่า.." ไอ้เสือคลี่ยิ้มประจบ ก่อนจะกลายเป็นฉีกยิ้มกว้างตอนที่หมอปุ่นพยักหน้าอนุญาต
"Bobby!! Come Here!!" เสียงตะโกนที่ดังมาจากข้างหลัง ทำเอาบรรยากาศหวานๆดับวูบลงในทันที
"Are you alone, Bobby!!?" ..นี่แหละสาเหตุที่ทำให้หมอปุ่นสงสารไม่ลง มันเข้าใจประชดประชันสมกับเป็นเพื่อนไอ้เสือตัวแสบ พอคิดว่าก่อนหน้านั้นสองคนนี้สนิทสนมกันมายังไงก็อดอิจฉาไม่ได้
"Jeff!! What are you doing!!?" แทนที่จะตอบกลับมา ไอ้คุณเพื่อนมันกลับนั่งบ่นหงุงหงิงกับลูกชายตัวโตแทน ..ทำยังกับว่าเป็นพันธุ์เดียวกันถึงได้คุยกันรู้เรื่อง ชีต้าห์ยืนส่ายหน้ากับตัวเองพร้อมกับยิ้มขำๆ ในพฤติกรรมของเพื่อน
"พี่หมอกลับดีกว่า เราก็อย่าตากแดดให้มากนัก เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ รู้ไหม..?" ไอ้เสือหันมาพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะเดินไปหาเพื่อนตัวเองที่กำลังนั่งบ่นให้หมาฟัง หมอปุ่นทอดสายตามองอย่างเสียดาย ลืมสั่งไปว่าคืนนี้ไม่อยู่ห้ามให้ใครมานอนค้างที่ห้องด้วยเด็ดขาด แต่เดี๋ยวตอนเย็นก็เจอกัน เอาไว้ค่อยกำชับอีกที
"หมอปุ่น!! เช้าถึง กลางวันถึงเลยนะ" คุณแม่ของไอ้เสือที่เดินออกมาพอดี อดทักทายว่าที่เขยเล็กไม่ได้ เห็นแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าเหมือนกับคู่แต่งงานใหม่ ที่สามีไม่ยอมปล่อยให้ภรรยาอยู่ทำงานบ้านคนเดียวก็เลยต้องขับรถกลับมาจากที่ทำงาน ขอให้ได้เห็นหน้าซักแป๊บก็ยังดี แล้วค่อยกลับ เห็นแบบนี้ก็หายห่วง..ลูกชายคนเล็กมีคนที่รักมากขนาดนี้
"ลูกชายคนเล็กของคุณแม่ ชอบทำอะไรเกินตัวอยู่เรื่อยครับ" ไอ้เสือที่ได้ยินคำฟ้องหันขวับมามองอย่างขุ่นเคือง
"เหนื่อยไหมล่ะ เป็นคนดูแลน่ะ" แม้ว่าปากจะบ่นแต่คำตอบที่ได้รับก็คือการส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มทั้งแววตา เหมือนคนที่มีความสุขมากกว่าจะเป็นความรำคาญหรือเบื่อหน่าย
"สนุกดีครับ แต่ละวันหาเรื่องมาให้ไม่เบื่อ" คนเป็นแม่เปิดปากหัวเราะชอบใจตอนที่ได้ยินคำตอบ
"ฝากด้วยนะหมอปุ่น เด็กเอาแต่ใจคนหนึ่ง.."
"เอาแต่ใจแบบนั้น ให้มีแค่ผมดูแลคนเดียวก็พอครับ" หมอปุ่นหันไปตอบยืนยันด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น แววตาจริงจัง
สายตาของคุณแม่ยังคงทอดมองแผ่นหลังของคุณหมอจนกระทั่งย่อตัวเข้าไปนั่งในรถ กำลังคิดอยู่ว่าทั้งสองคนเหมือนกันก็ตรงที่ต่างคนต่างเอาแต่ใจ คนหนึ่งเอาแต่ใจจะให้รัก ส่วนอีกคนก็เอาแต่ใจให้รักเพียงตนคนเดียว เหมือนจิ๊กซอว์คนละชิ้นที่ต่อเข้าหากันได้แม้จะแตกต่างกัน
.
.
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น มีพิธีตอนเช้าแบบไทย ทุกคนจำต้องตื่นมาเตรียมตัวแต่เช้า ใครบางคนที่เพิ่งกลับมานอนที่ห้องตอนเกือบเช้ายังคงกอดหมอนข้างมีชีวิตไม่ยอมปล่อยให้ลุกไปไหน
“พี่หมอครับ ผมต้องออกไปช่วยข้างนอกแล้วนะ” อ้อมแขนที่ยังกอดแน่นไม่ยอมขยับ ยากจะกลิ้งตัวหลบออกมาได้ ถ้าแต่งตัวออกไปตอนสายคงได้โดนทุกคนรุมประนามแน่
“อือ..อีก 5 นาทีได้ไหม” จมูกโด่งซุกซุกไซร้ไปทั่วใบหน้าทั้งที่ตายังไม่ลืม
“พี่หมอนอนต่อก็ได้ พิธีตอนเช้าผมออกไปคนเดียวก็พอ” ที่จริงก็อยากจะนอนซุกต่ออีกหน่อยเหมือนกัน แต่ก็เห็นใจคุณหมอที่อดนอนมาทั้งคืน อยากให้นอนพักอยู่ในห้อง ตอนสายๆค่อยมาตามออกไป คงไม่มีใครว่าอะไรคุณหมอคนโปรดของบ้านหรอก
“ได้ไง...เจ้าบ่าวเจ้าสาวก็ต้องออกไปรับแขกพร้อมกันซิ” ประโยคที่ได้ยินทำเอาตื่นเต็มตา ชีต้าห์ลุกพรวดขึ้นมานั่งทำตาโต ส่วนไอ้คุณพี่หมอที่คิดว่าหลับ กำลังนอนอมยิ้มทำตาเจ้าเล่ห์อยู่
“เจ้าบ่าว เจ้าสาว!!? คนที่แต่งคือพี่เต้กับพี่มุกต่างหากเล่า!!” คนที่ยังนอนยิ้ม ยื่นมือมาหยิกแก้มใสเล่น ใบหน้าตอนตื่นนอน ผมเผ้ายังคงไม่เข้ารูปเข้าทรง แต่ก็ยังอยากมองแบบนี้ไปตลอด
“อ้าว..แย่จัง พี่ก็แอบคิดว่าที่เราทุ่มเทจัดงานอยู่ทุกวัน เป็นงานแต่งของเราสองคน” หมอปุ่นแกล้งทำเนียนเล่นบทเจ้าบ่าวต่อ แม้จะอยู่ในความมืด แต่ก็รับรู้ได้ว่าตอนนี้ไอ้เสือมันกำลังทำหน้าตาแบบไหน ความเอ๋อไม่เคยปราณีใครจริงๆ
“ไอ้พี่หมอบ้า!! นอนหลับไปเลยนะ ไม่ต้องตามออกไปเลย!!” คว้าหมอนติดมือมาได้ชีต้าห์ก็ใช้เป็นอาวุธในการทำร้ายร่างกายของไอ้คุณพี่หมอขี้แกล้งที่กำลังนอนหัวเราะชอบใจ หมั่นไส้จนต้องลุกหนี แต่ก็โดนคว้าข้อมือเอาไว้แล้วหัวหนักๆของคุณหมอขี้แกล้งก็ย้ายมาวางบนตักอย่างเร็ว
“ชีต้าห์..อยากมีบ้างไหม งานของเราสองคน?” หมอปุ่นคว้าฝ่ามือของไอ้เสือขึ้นมาจูบ แล้ววางแนบเอาไว้กับแก้มของตัวเอง
“พิธีการพวกนั้น...ไม่จำเป็นเลยสำหรับผม ทุกวันนี้แค่ครอบครัวของผมเข้าใจ คุณนายกับคุณผู้ชายของพี่หมอยอมรับ แค่นี้ผมก็มีความสุขมากกว่าใครๆแล้ว” ไอ้เสือแสบก้มหน้าจ้องมองมา พร้อมกับลูบไล้ใบหน้าคนที่นอนหนุนตักตัวเอง
บอกตัวเองได้อย่างเดียวว่า ณ ตอนนี้ รัก...ผู้ชายคนนี้แบบที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน รักที่ไม่ใช่แบบครอบครัว ไม่ใช่แบบพี่น้อง แต่เหมือนเป็นบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถสูญเสียไปได้...ที่จริงต้องขอบคุณทุกคนที่เข้าใจความรักครั้งนี้ต่างหาก แค่ทุกคนเข้าใจอีกสองคนก็พร้อมจะก้าวไปด้วยกันโดยไม่ต้องห่วงกังวลเรื่องไหนอีก
“แล้วอีกอย่าง...ที่พี่หมอหามาให้ไม่ได้...”
“อะไร?...ผมไม่ได้ต้องการอะไรซักหน่อย..!!?” น้ำเสียงของคนบนที่นอนหนุนตักดูเศร้าสร้อยจนน่าใจหาย ชีต้าห์แทบจะโน้มตัวลงไปกอดอ้อนเหมือนทุกที แต่ก็ทำได้ไม่ถนัดนัก
“ก็..พี่กับชีต้าห์มีตัวเล็กไม่ได้ไง มีไม่ได้นะตรงนี้คุณเจ้าสาว” คำตอบที่ได้ยินพร้อมกับปลายนิ้วที่จิ้มลงบนหน้าท้องแบนเรียบ ชีต้าห์ถึงกับอ้าปากค้างตอนที่รู้ความหมาย จากฝ่ามือที่ลูบไล้ใบหน้าคนที่นอนบนตัก ก็เลยเลื่อนมาที่ลำคอแทน
“ไอ้พี่หมอบ้า!! ตายซะเหอะ!!” ฝ่ามือทั้งสองข้างบีบที่ลำคอของหมอปุ่นพร้อมกับออกแรงเขย่าอย่างไม่จริงจังนัก เพียงแค่จะกลบเกลื่อนทั้งความอายและความโมโหของตัวเอง ส่วนไอ้คนที่กำลังจะโดนฆาตกรรมกลับหัวเราะลั่นห้องอย่างอารมณ์ดี
“แค่กๆ โหดจริง!!” ขนาดแค่เล่นๆ ยังทำเอาเกือบตายได้ เล่นเอาตื่นเต็มตา
“สมน้ำหน้า อยากพูดมากดีนัก” คนที่เขินจัดรีบลุกขึ้นไปคว้าผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ กลัวว่าไอ้พี่หมอบ้าจะลุกตามแล้ววิ่งเข้ามาด้วยน่ะซิ ทีนี้ล่ะคงไม่ได้ออกไปจากห้องจนฟ้าสางแน่ๆ แล้วไอ้ตัวเล็กบ้าบออะไรพูดออกมาได้ เขินเป็นนะเว้ยยยยย!!
---------------
งานพิธีตอนเช้าผ่านไปอย่างราบรื่น คนที่แปลกใจที่สุดคงเป็นเจ้าเด็กนอกเพียงคนเดียวที่นั่งรวมอยู่กับญาติทางแม่ของฝ่ายชาย ทั้งตื่นเต้นเพราะไม่เคยเห็น กับ...คู่บ่าวสาวที่ไม่ใช่อย่างที่คิดเอาไว้ เพิ่งจะมารู้เอาตอนวันจริงว่าโดนใครบางคนหลอกเอา ก็ทำได้แค่เหลือบมองอย่างเคืองจัด
“The wedding party is for your brother, not yours!!?” พอได้โอกาสเจฟก็หันมาถามเพื่อนตัวเองอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ แต่คนที่ถูกถามกลับหันมาทำตาโตใส่ ใบหน้าขึ้นสีจัดก่อนจะหันมาถามกลับ
“Who told you that!!?” ชีต้าห์กระซิบถามเสียงลอดไรฟัน แล้วคำตอบที่ได้ก็เป็นไปตามความคาดหมาย เมื่อเจฟชี้ไปยังบุคคลที่กำลังยืนคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อน คนๆนั้น ...
“ไอ้พี่หมอ!!!” อึ้ยยยยย!!! อยากจะเดินเข้าไปขย้ำคอไอ้พี่หมอขี้แกล้งให้จมเขี้ยวกลางงานมันซะเลย เพราะไปบอกแบบนั้นซินะ ถึงได้โดนเจฟมองด้วยสายตาแปลกๆมาสองสามวันแล้วอ่ะ ไอ้นี่ก็เหลือเกินดันเชื่ออีก!!
“His voice, right? In your phone!” เสียงที่เจฟเคยแย่งเอามาฟังโดยไม่รู้ความหมาย ตอนนี้มันคงไม่สำคัญแล้วว่าประโยคนั้นมันจะแปลว่าอะไร แค่มองหน้าเพื่อนก็พอจะเข้าใจ..ว่าเป็นความหมายที่รับรู้กันระหว่างคนสองคน
“I’m sorry, that I didn’t tell you before. But…Jeff…I..” ชีต้าห์เงยหน้ามองเพื่อนอย่างรู้สึกผิด แต่อีกฝ่ายกลับยกมือขึ้นมาห้ามก่อนที่จะได้พูดอธิบายอะไร
“Don’t worry, I understand that it’s hard to tell anyone and I’ll always be your friend…anything no changes OK!!” เจฟบอกตัดบท ก่อนที่บรรยากาศมันจะโศกไปมากกว่านี้ ไอ้คุณเพื่อนตัวดีทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ จนต้องดึงตัวเข้ามากอดปลอบ พร้อมกับตบหลังเบาๆ เหมือนจะให้กำลังใจ
“Thank you, You’ll be my friend. Anything no changes as well”
“Sure!!” เจฟแกล้งทำเสียงสูง แล้วดีดหน้าผากเพื่อนตัวดีเป็นการทำโทษไปหนึ่งที
พลันสายตาของเจฟก็เหลือบไปเห็นว่ามีใครคนหนึ่งกำลังยืนมองมาด้วยสายตาขุ่นเคือง รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปาก ก่อนจะรวบร่างเพื่อนเข้ามาในอ้อมแขนอีกครั้ง พร้อมกับยักคิ้วยิ้มเยาะให้คุณหมอที่จ้องมองมาอย่างไม่เกรงกลัว แล้วมันก็เกิดขึ้นโดยที่ไอ้เสือเองก็ยังไม่รู้ตัว...สงครามเย็นระหว่างเพื่อนสนิทกับคนรักที่ใช้สายตาห้ำหั่น เชือดเฉือนกันตลอดทั้งวัน
---
งานเลี้ยงฉลองสมรสในตอนเย็นที่ได้น้องชายกับผู้ช่วยเป็นธุระจัดให้ ไม่ได้ใหญ่โตหรูหรามากมายนัก เป็นแค่งานค็อกเทลเล็กๆ ที่มีญาติกับเพื่อนสนิทเท่านั้น เวทีเล็กๆตรงหน้างานที่จัดไว้ให้คู่บ่าวสาวขึ้นมากล่าวทักทายและขอบคุณแขกที่อยู่ในงาน ดอกไม้หลากหลายสีสัน ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆเข้ากับบรรยากาศได้เป็นอย่างดี
วีดีโอที่เรียบเรียงภาพสมัยเด็กของพี่ชายและพี่สะใภ้ถูกนำมาวางเรียงต่อกันเป็นเรื่องเป็นราว จนกระทั่งทั้งคู่ได้มาพบกันจนมีวันนี้ขึ้นมา เป็นของขวัญจากน้องชายที่ทำเอาฝ่ายหญิงยืนน้ำตาซึมอยู่ข้างเวที ไม่รู้ว่ากำลังโกรธที่โดนขโมยรูปมา หรือว่ากำลังซึ้งใจกันแน่..
“...ท้ายที่สุดนี้งานเลี้ยงน่ารักที่ทุกท่านเห็นคงไม่สามารถเกิดขึ้นได้ ถ้าไม่ได้น้องชายสุดที่รักของผมช่วยจัดการให้ ผมหวังเพียงแค่ให้เค้าได้รับความสุขแบบคู่ของเราด้วย...ขอบคุณครับ” คำอวยพรที่รับรู้กันในหมู่คนสนิท แล้วเสียงปรบมือดังขึ้นตอนที่เจ้าบ่าวกล่าวขอบคุณจบลง ชีต้าห์ลุกขึ้นโค้งให้ตามมารยาท ก่อนที่เสียงดนตรีจะดังขึ้น เพลงที่พี่ชายนัดแนะเอาไว้ว่าจะขับร้องให้เจ้าสาวของตัวเอง
“พ่อกับแม่ก็หวังที่จะเห็นความสุขของลูกทั้งสองคนด้วยนะ” คุณทิวาหันไปพยักหน้ากับภรรยาเก่า ก่อนจะหันมายิ้มให้คู่รักอีกคู่ที่นั่งอยู่ตรงหน้า แม้ว่าจะเป็นความรักที่ดูเหมือนจะแปลกแยกไปจากคนอื่น แต่หากได้เห็นสีหน้ามีความสุขของลูกชาย คนที่เป็นพ่อเป็นแม่ก็คงไม่ต้องการอะไรอีก
“เราจะมีความสุขครับ..” หมอปุ่นเป็นฝ่ายพูดให้คำมั่น พร้อมกับเอื้อมไปกุมมือของคนข้างๆเอาไว้ใต้โต๊ะ ออกแรงบีบเบาๆ เหมือนจะยืนยันคำพูดของตัวเอง
“คู่พี่เต้ต่างหากที่ต้องอิจฉาผมนะ..” ไอ้เสือแสบหันมายักคิ้วให้ พร้อมกับคำโม้ตอนที่เห็นคู่บ่าวสาวเดินควงกันมาที่โต๊ะ แล้วเสียงหัวเราะที่อบอวลไปด้วยกลิ่นของความสุขก็ดังขึ้นตลอดทั้งงาน
แรงดึงเบาๆที่มือเหมือนจะบอกเป็นนัยว่าให้ตามออกไป ชีต้าห์หันกลับไปมองทุกคนในงานอีกรอบ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครสนใจแล้วถึงได้เดินตามหลังใครบางคนออกมาจากงานเงียบๆ จากที่จับมืออยู่ ปลายนิ้วก็เลื่อนมาสอดประสานเกาะเกี่ยวกันเอาไว้
“พี่หมอ..จะไปไหนเหรอ” หมอปุ่นหันมายิ้มให้ ก่อนจะรั้งให้เดินตามมา พอตรงหน้าเป็นชาดหาดก็ถอดรองเท้ากองไว้อย่างงั้น จนอีกคนต้องทำตามอย่างช่วยไม่ได้
ปล่อยให้ตัวเองโดนลากมา เจ้าของแผ่นหลังตรงหน้าก็ไม่ยอมหันกลับมาพูดอะไรด้วย ทำท่าเหมือนกำลังก้มหาอะไรบางอย่างบนพื้นทรายตั้งแต่เดินเท้าเปล่าลงมาที่หาด
“อ๊ะ!! เจอล่ะ” หมอปุ่นก้มลงไปหยิบอะไรบางอย่างจากพื้นขึ้นมา ก่อนจะหันมามองคนที่ยังคงยืนทำหน้างง ก่อนจะเอาของที่ตัวเองเพิ่งจะเก็บขึ้นมาวางลงบนฝ่ามือของไอ้เสือ เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมามองสลับกับก้มลงมองของในมือตัวเองอย่างสงสัย
“อะไร!!?” ชีต้าห์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ เหลือบคนตรงหน้าที่กำลังยืนเอามือเกาหัวตัวเองแล้วเงยหน้ามองไปทางทะเลบ้างท้องฟ้าบ้าง
“เออ...คือ...แต่งงานกันเถอะ!!” ประโยคแรกที่ได้ยินทำเอาชีต้าห์แทบจะหลุดขำออกมา ก็ดูเถอะคนเรา...มาชวนคนเค้าแต่งงานด้วยเปลือกหอยที่เพิ่งจะเก็บมาได้แถวนั้น แต่พอเหลือบเห็นท่าทางเหมือนคนทำอะไรไม่ถูกของคุณหมอจอมแกล้งก็ต้องกลั้นยิ้มเอาไว้จนปวดแก้ม
“อืม...เอาไงดี งั้น..!!” ไอ้เสือแกล้งทำเป็นคิดหนัก ก้มหน้าหาของที่ตัวเองต้องการบ้าง แล้วหยิบมันขึ้นมาวางบนฝ่ามือของหมอปุ่นบ้าง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้จนแก้มแทบปริ
“แต่งงานกับพี่นะครับ..” รอยยิ้มอบอุ่นกับสายตาอ่อนโยนที่ทอดมองมา ใครล่ะจะไปกล้าปฏิเสธได้..
“อื้อ..” ชีต้าห์แกล้งเบือนหน้าไปอีกทางพร้อมกับพยักหน้า ไม่กล้าหันมาสบตาด้วย ตอนแรกก็ว่าจะหลุดขำ แต่ไปๆมาๆ กลายเป็นว่าใจมันเต้นแรงเพราะเขินจัด แถมยังยิ้มจนหุบไม่ได้อีก
“ตกลงแล้วนะ...งั้นคืนนี้เข้าหอกัน!!” หมอปุ่นแกล้งยื่นหน้าเข้าไปกระซิบใกล้หู ไอ้เสือหันมาทำตาโตใส่ ก่อนจะโดนขโมยหอมแก้มไปฟอดใหญ่
“เข้าหอ!!? เชิญเข้าไปคนเดียวเหอะ ไอ้พี่หมอลามก!!” ปากก็ต่อว่าแต่ก็ไม่ได้ผลักไส เพียงแค่เบือนหน้าไปอีกทางกลบเกลื่อนความอายพลางบ่นพึมพำกับตัวเอง
‘ก็ไอ้ที่เข้าอยู่ทุกวัน ไม่คิดจะเบื่อบ้างรึไง’ ใครกันที่ว่าเจ้าบ่าวเจ้าสาวคือคู่ที่มีความสุขที่สุดในงาน ยังมีฝ่ามืออีกคู่ที่สอดประสานจับกันเอาไว้ และสองเท้าที่พร้อมจะก้าวเคียงข้างไปด้วยกัน เหมือนผืนทรายที่ทอดยาวไปไกลสุดสายตาที่จะอยู่เคียงคู่กับทะเลตราบนานเท่านาน
.
.
.
.
.
"เดี๋ยวนะ..พี่หมอ.." บรรยากาศกำลังหวานได้ที่ แล้วไอ้เสือมันก็หันมายิ้มหวานให้..ช่างเข้ากับบรรยากาศใช่ไหมล่ะ...แต่..ไม่ใช่กับแววตาเจ้าเล่ห์ร้ายแบบนี้แน่...!!
"ว่าไง...เฮ้ย!!?" หมอปุ่นเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แต่แทนที่จะได้ยินประโยคอะไรสวนกลับกลายเป็นว่าไอ้เสือมันโดดแผล็วขึ้นไปเกาะเป็นลูกลิงอยู่บนหลัง
"พี่หมอใช่ไหม ที่ไปบอกเจฟมันว่าเป็นงานแต่งเรานะ!!!" คำถามเป็นเสียงที่ลอดไรฟันอยู่ข้างหู คล้ายคำขู่ก็ไม่ปาน แต่หมอปุ่นกลับเปิดปากหัวเราะลั่น พร้อมกับใช้แขนพยุงลูกลิงที่เกาะอยู่บนหลังไม่ให้ลื่นร่วงลงไป
"ก็ไอ้เจ้านั่นมันถาม ว่างานแต่งใช่ไหม พี่ก็เลยตอบไปว่าใช่...แค่นั้น!!" ชีต้าห์เริ่มใช้แขนล็อคคอคนพูดเอาไว้ เพียงแค่ยังไม่ได้ออกแรง แต่ตอนนี้ทั้งโกรธทั้งเคือง นึกถึงหน้าไอ้คุณเพื่อนตอนที่มันเดินเข้ามาถามก็สงสารคงอึดอัดอยู่หลายวัน
"พี่หมอ!!!"
"ฮ่าๆ ไม่เห็นจะเป็นไร แต่งหรือไม่แต่ง ตัวแสบก็เป็นของพี่หมออยู่ดี ไม่ยอมยกให้ใครหรอก" คำหวานที่ได้ยินทำเอาคนฟังยิ่งเขินจัดเข้าไปใหญ่ อายก็ส่วนหนึ่ง ไอ้ที่ยังโกรธอยู่ก็ด้วย
"ไอ้พี่หมอ ผมก็อายเป็นนะ!!"
"เฮ้ย!! เดี๋ยวก็ได้ตกลงไปหรอก อย่า...หายใจไม่ออก" เสียงตะโกนของใครบางคนที่ชายหาดโดนเสียงดนตรีในงานกลบจนไม่มีใครได้ยิน คนหนึ่งก็แบกไอ้ลูกลิงตัวแสบอยู่บนหลัง ส่วนไอ้ตัวแสบก็แก้เขินด้วยการจับล็อคคอหมอปุ่นเอาไว้
คงต้องแก้คำเมื่อกี้..ที่ว่าทะเลจะอยู่เคียงคู่ผืนทราย แต่เป็นไอ้เสือตัวร้ายที่จะอยู่คู่กับหมอปุ่นตลอดไปต่างหาก
"โอ๊ย!! อย่ากัดหู ไอ้เด็กแสบ!!!"
==================
**จบ..บริบูรณ์...(ดีกว่าเหอะ)**==========
น้ำเน่า...ล่ะเซ่!!! คิดซะว่าทะเลมันอยู่ไกลยืนใกล้ ๆ คลองแสนแสบเอาก็แล้วกัน
เด็กและสตรีมีครรภ์ไม่ควรอ่านนะ (เดี๋ยวจะแพ้ท้องโอ๊กอ๊ากไปใหญ่) 
คงต้องกราบขอบพระคุณมิตรรักแฟนคลับไอ้เสือทุกท่าน
เมื่อเราเปิดหน้าแรกของนิยาย ยังไงก็ต้องมีวันที่ต้องอ่านมาจนถึงหน้าสุดท้ายจนได้
และในที่สุดก็อ่านมาถึงบรรทัดสุดท้ายที่เขียนเอาไว้ว่า "อวสาน" หรือไม่ก็ "จบบริบูรณ์"
คนเขียนหวังเพียงแค่ทุกท่านที่ตามอ่านเรื่องนี้ จะเก็บความรู้สึกดี ๆ พร้อมรอยยิ้มเอาไว้ได้ทุกครั้งที่นึกถึงกัน
ขอบคุณทุกคนที่อยู่ด้วยกันมา และให้กำลังจวบจนกระทั้งบัดเดี๋ยวนี้
อยากบอกว่าอายมากที่จะลงตอนจบ รู้สึกเขินมากมาย (แต่งไปได้ไง เพ้อสุด ๆ )
ไปแล้วดีกว่าเหอะ..ยิ่งอยู่เหมือนจะยิ่งเน่า 5555 
ป้อล้อ.
ที่ขาดไม่ได้ ขอบคุณคุณนายที่คอยช่วยตรวจคำผิดโ่น่นนี่ให้ตลอด
ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกกำลังใจ ทุกคะแนนเสียง
(ถึงจะไม่ได้ตอบ แต่ก็อ่านทุกเม้นท์นะเออ มีความสุขก็ตอนนี้แหละ)
สุดท้ายนี้...ขอบคุณอีกทีไม่มีอะไร แค่อยากกอดอีกรอบ
ไปแล้วดีกว่า...เขินวุ้ย 
ขอบคุณเพลงเพราะๆ by lasom ที่แนะนำเข้ามา (เอามาลงซะเลย)
http://www.youtube.com/v/wbcONAjmnHg?fs=1&hl=en_US
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 638266 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก