24.
ก่อนวันเดินทางกลับ ครอบครัวของหมอปุ่นตกลงไปเที่ยวพร้อมกันทั้งครอบครัว ตอนแรกเจอลูกอ้อนจากลูกชายคนเล็ก คุณนายกับคุณผู้ชายก็ยังลังเลแต่ใจเริ่มอ่อน แต่วันนี้มาเจอทีเด็ดลูกอ้อนยกกำลังสองเพราะมีไอ้เสืออีกคน ที่เพียงแค่ทำสายตาวิ้งๆ เหมือนตอนที่อ้อนขอเอาอะไรจากพี่หมอ ..เจอแบบนี้เข้าใครจะไปทนไหว
"กล้องผมอยู่ในรถพี่หมอ แต่เสื้อคลุมผมอยู่ไหนไม่รู้ พี่หมอหมวกของผมล่ะ!!?" นั่นแหละคนที่ดูเหมือนจะตื่นเต้นกว่าใครก็ไม่พ้นชีต้าห์ วิ่งเข้าวิ่งออกห้องอยู่หลายรอบ ก็ยังไม่ได้ของที่ต้องการ
"เรานี่นะ จะรีบทำไมคนเค้าก็รอกันทั้งบ้าน" ชีต้าห์เหลือบมองหมอปุ่นด้วยหางตา ยังไม่เข้าใจว่าประโยคที่ได้ยินเป็นเพียงแค่ประโยคธรรมดาหมายความตามนั้น หรือว่ากำลังโดนประชดกันแน่ หมวกกับเสื้อคลุมถูกหยิบออกมาจากตู้ให้ แล้วก็โดนล็อคคอลากออกไปจากห้องพร้อมกัน
"ไปเร่งน้องทำไมล่ะปุ่น เดี๋ยวก็ลืมโน่นลืมนี่หรอก" คุณนายหันไปเอ็ดลูกชาย ดูเหมือนจะเข้าข้างสะใภ้คนกลางมาก ยิ่งเห็นว่าลูกชายคนกลางยิ่งแกล้งน้องไม่เลิก ก็อดไม่ได้ที่จะฟาดมือลงบนต้นแขนหมอปุ่นไปที
"ไม่ทันไร แม่ก็เข้าข้างแล้วดูซิ!!" หมอปุ่นทำเป็นประชดคุณนายแม่ ..พูดผิดซะที่ไหน ตอนไอ้เสือมันเอาคืน ทุกคนแกล้งมองข้ามกันหมด บางครั้งยังแอบหัวเราะเยาะกันอีก นี่ใครเป็นลูกบ้านนี้กันแน่
"คุณผู้ชาย กับคุณนายจะไปรถคันไหนดี? ชีต้าห์!! มานั่งด้วยกันไหม..?" นี่ก็ติดไอ้เสืออีกคน ตัวป่วนกวักมือเรียกให้ไปที่รถคุณแฟนของตัวเอง ชีต้าห์หันมาสบตาหมอปุ่นที่กำลังเดินไปเปิดประตูรถคุณผู้ชายแวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปส่ายหน้าปฏิเสธคำชวน
"ผมขอนั่งรถไปเป็นเพื่อนพี่หมอนะ" จะมีใครเล่า ที่จะปฏิเสธคำขอตรงๆ แบบนั้น คุณนายกับคุณผู้ชายก็เลยตัดสินใจเลือกเดินไปเปิดประตูรถเขยเล็ก แล้วเข้าไปนั่ง พร้อมกับโบกมือให้..ทำยังกับว่าไปคนล่ะที่ ไม่ใช่อะไร เพราะรู้ว่าทั้งสองคน ถึงแม้ว่าจะเถียงกันบ้างแกล้งกันไม่เลิก แต่ก็ยังตัวติดกันตลอดเวลา คนหนึ่งก้าว อีกคนตาม ถ้าไม่ได้อยู่ในสายตาก็คอยชะเง้อคอมองหา
หมอปุ่นอยากจะรั้งไอ้เด็กแสบมากอดแน่นๆซักที ติดก็แต่ตรงนี้มันหน้าบ้านตัวเอง ใครผ่านมาเห็นเข้าจะเป็นเรื่องได้ จำต้องเดินเข้าไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ มีตุ๊กตาหน้ารถก้าวตามมานั่งประจำที่ ตอนที่ก้มลงไปหาที่เสียบเข็มขัด จมูกโด่งของหมอปุ่นก็ฉกลงมาที่แก้มอย่างรวดเร็ว แล้วก็ผละออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ไอ้พี่หมอบ้า!! ไหนบอกว่าจะไม่ทำอะไรแบบนี้ข้างนอกไง.." ชีต้าห์หันไปดุ พร้อมกับยกมือถูใบหน้าข้างที่เหมือนจะร้อนจัด ไม่ได้รังเกียจซะด้วยซิ แค่เขินจนแทบจะมุดหน้าเข้าไปในกระจกข้างๆ ได้อยู่แล้ว
"ข้างนอกที่ไหน นี่มันในรถ" จะอ้าปากเถียงกลับก็ไม่ได้ ในเมื่อหมอปุ่นพูดถูก แถมยังหันมายิ้มให้อีก
ชีต้าห์เอี้ยวตัวไปข้างหลัง คว้าเป้ขึ้นมาควานหาอะไรบางอย่าง ของที่ว่านั่นก็คือกล้องตัวเล็กที่มักจะเอาติดตัวไปด้วยเสมอ เริ่มต้นด้วยการเปิดกระจกชะโงกหน้าออกไปกดถ่ายรูปตัวบ้านที่เริ่มเล็กลงทุกที เพราะรถกำลังเคลื่อนที่ พอหันกลับเข้ามาก็ปรับจุดโฟกัสมาทางคนที่กำลังขับรถ
"มันน่าดูตรงไหน คนกำลังขับรถ" หมอปุ่นยกมือมาบังกล้องเอาไว้ แต่ก็โดนปัดมือออก แรกๆก็ไม่รู้สึกอะไร แต่พอได้ยินเสียงกดชัตเตอร์ไม่หยุด ชักเริ่มอายกล้องนิดๆแหะ
"ไม่น่าดูซิดี เพราะผมได้เห็นมุมของพี่หมอ ในแบบที่ใครก็ไม่ได้เห็น" ไอ้เด็กแสบพูดออกมาเหมือนไม่ได้คิดอะไร สายตาก็กำลังจับจ้องอยู่ที่กล้อง กดย้อนดูภาพที่ตัวเองเพิ่งจะถ่ายมาได้แล้วก็อมยิ้มอยู่คนเดียว แต่คนที่ไม่ได้ดูรูปก็ยิ้มออกมาได้เหมือนกัน ยิ้มกับตัวเองที่ได้ยินประโยคนั้นชัดเจน
"แบบนี้พี่ก็ต้องซื้อกล้องบ้างนะซิ เอาไว้ถ่ายรูปแฟน เวลามีใครมายุ่งจะได้บอกได้ว่ามีแฟนแล้ว ขี้หวงซะด้วย" คนที่กำลังขับรถหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดีจัด
"ไม่ได้..หวงซักหน่อย.." ชีต้าห์เถียงกลับเสียงแผ่ว เพิ่งจะมารู้ตัวว่าพลาด เผลอพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกไปเมื่อกี้ แทบอยากจะลบภาพในกล้องทิ้ง เพราะความโมโห แต่ก็เสียดาย
"ครับๆ ไม่ได้หวง แค่เอาแต่ใจได้น่ารักมากแค่นั้น" พอโดนชมแปลกๆ เข้าไปชีต้าห์ก็ทำหน้าไม่ถูก ขยับไปนั่งจนติดประตู สายตาไล่มองต้นไม้สองข้างทาง ไม่ยอมหันมาพูดกับคนขับรถ แต่ก็อดไมได้ที่จะชำเลืองมองเงาในกระจกบ่อยๆ
ทางขึ้นดอยไม่ค่อยมีรถสัญจรมากเหมือนกับฤดูท่องเที่ยว จึงไม่ต้องมาคอยรถติดขับทีเดียวยาวไปถึงยอดดอยสุเทพ รถที่นำหน้ามาก่อน จอดสนิทโดยมีทุกคนออกมายืนรออยู่ข้างๆ พอจอดรถสนิท ไอ้เสือก็แทบจะพุ่งตัวออกไปทันที ไม่ได้สนใจจะหยิบของที่ตัวเองเตรียมมา ทั้งเสื้อ หมวก และกระเป๋า คนที่ต้องถือสัมภาระตามจะมีใคร..ถ้าไม่ใช่หมอปุ่น
"ไปไหว้พระกันลูก โชคดีนะที่คนไม่เยอะ" คุณนายเริ่มทำตัวเป็นไกด์สูงวัย เหมือนตัวเองโชคดีมาก มีหนุ่มๆ ทั้งน้อยและไม่น้อย เดินล้อมรอบตั้ง 5 คน
"เออ..พ่อลืมบอกไป เค้าว่ากันว่าใครที่ขึ้นไปเองโดยใช้บันไดตรงโน้น จะขออะไรก็สมหวังไปหมด" พอคุณผู้ชายพูดจบ หนุ่มๆ ทั้งสี่คนก็หันมาสบตากันอย่างรู้ความหมาย จากที่จะใช้เครื่องทุ่นแรงในการขึ้นไปยืนบนยอดดอย ก็เลยเป็นอันต้องเปลี่ยนใจ
"งั้นพวกผม ไปออกกำลังกายด้วยการขึ้นบันไดดีกว่า.." ตัวป่วนไม่พูดเปล่าหันไปเอามือคล้องแขนคุณแฟนเอาไว้แน่นหนา
"พี่กับชีต้าห์ไปด้วย มานับขั้นบันไดกันดีกว่า!!" กลายเป็นเรื่องสนุกกันซิทีนี้ สี่หนุ่มต่างวิ่งแข่งกันขึ้นบันได ปล่อยให้คุณนายกับคุณผู้ชายยืนมองอย่างหวาดเสียว กลัวว่าใครจะก้าวพลาดกลิ้งตกลงมา
"ใครเป็นคนบอกรึพ่อ ตำนานเรื่องขึ้นบันได ไม่เห็นเคยได้ยิน" คุณนายหันมาถามอย่างแปลกใจ มาที่นี่ก็บ่อย แต่เพิ่งจะเคยได้ยินจากปากคุณผู้ชายก็คราวนี้
"พ่อนี่ไง เพิ่งจะคิดได้เมื่อตะกี้เลยแม่ ดูซิ!! หนุ่มๆสนุกกันใหญ่!!" คุณผู้ชายจูงคุณภรรยาที่ยังยืนงงให้เข้าไปในกระเช้าเลื่อนด้วยกัน พร้อมกับเสียงหัวเราะชอบใจในลำคอ ..ที่แท้คนต้นคิดเรื่องตำนานก็ไม่ใช่คนอื่นไกล
กว่าทั้งสี่คนจะวิ่งขึ้นมาถึง ก็เล่นเอาหอบหน้าแดงไปตามๆกัน บันไดมีกี่ขั้น และใครจะแพ้ใครจะชนะ ณ ตอนนั้นแทบจำไม่ได้ หมดแรงนั่งพับเพียบกันอยู่ตรงเชิงบันได แค่จะอ้าปากพูดออกมาเป็นคำยังทำไม่ได้ ชีต้าห์ก็เลยใช้วิธีกวักมือเรียกหมอปุ่น ทั้งที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กัน
"เดิน..ไม่ไหว ขอยืมหลังหน่อย.." ไอ้เสือพูดปนเสียงหอบ ใบหน้าขาวแดงจัด เต็มไปด้วยเหงื่อ ทนมองไม่ได้ หมอปุ่นก็เลยเอามือเช็ดไอ้ที่มันกำลังจะไหลเข้าตาออกให้ เห็นแล้วก็สงสารจนรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ ที่ลากไอ้เด็กแสบเข้ามาร่วมเกมวิ่งขึ้นดอย
"อธิษฐานขออะไรล่ะเรา ตอนขึ้นมา" ชีต้าห์สูดลมหายใจเข้าปอด ทั้งที่ยังยื่นหน้าให้หมอปุ่นเช็ดเหงื่อออกให้ ...แต่..เรื่องอะไรจะบอกเล่า ว่าผมขออะไร เดี๋ยวก็โดนล้ออีก
"ไม่ได้อธิษฐาน นับขั้นบันไดต่างหาก" แถไปได้อีก บันไดมีกี่ขั้นใครจะไปจำได้ ก็เล่นวิ่งแข่งกันขึ้นมา ดูตัวป่วนซิหมดสภาพยิ่งกว่าอีก นั่งพิงให้คุณพี่ฟ้าเอาเสื้อพัดให้
"จริงอ่ะ!!? น่าเสียดาย นึกว่าชีต้าห์จะขอเหมือนพี่หมอ..."
"ไงจ้ะหนุ่มๆ เหนื่อยกันไหม..?" ชีต้าห์กำลังจะเอ่ยปากถามเรื่องคำอธิษฐานของหมอปุ่น แต่คุณนายแม่กับคุณผู้ชายก็เดินเข้ามาเสียก่อน อันที่จริงดูจากสภาพคนถามก็น่าจะได้คำตอบแล้ว
"แดดยังไม่ร้อนมาก ไปไหว้พระธาตุกันก่อน" คุณผู้ชายที่เหมือนจะอารมณ์ดีกว่าใคร กวักมือเรียกบรรดาลูกชายทั้งหมด พร้อมกับแจกของที่เอาไว้ใช้สักการะพระธาตุ ทุกคนจึงลากสังขารเดินไปกราบพระธาตุพร้อมกับเดินวนอีกสามรอบ ..เพราะตำนานอะไรของคุณผู้ชายอีกนี่แหละ
พอปรับตัวได้หายเหนื่อย ชีต้าห์ก็เริ่มปฏิบัติการ หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปทุกคน เรียกว่าไม่มีตรงไหนที่ไม่โดนจับภาพ วิวทิวทัศน์ที่มองจากข้างบนนี้ มองเห็นตัวเมืองเชียงใหม่ทั้งหมด มีไกด์เป็นคุณหมอคอยชี้บอกว่าตรงนั้นตรงนี้เป็นสถานที่อะไร
"ไม่ใช่ๆ ตรงนั้นเป็นพักตากอากาศของผม นั่นก็สนามบินส่วนตัว ตรงนั้นก็บ้านพักอีกหลังเอาไว้นอนเล่น นั่นก็ของผมอีก" ชีต้าห์ชี้ตามสถานที่ ที่หมอปุ่นเพิ่งจะอธิบายไปเมื่อกี้ แล้วแกล้งบอกว่าทั้งเมืองเป็นของตัวเองทั้งหมด
"มั่วได้อีก!!" หมอปุ่นหัวเราะขำๆ กับท่าทียืดอกของไอ้เด็กแสบ พร้อมกับจับหัวโยกไปมาอย่างเอ็นดู
"จริงนะ ของผมทั้งหมดเลย รวมทั้ง...คนนี้ด้วย.." นิ้วที่ชี้ไปโน่นนี่ วกกลับมาจิ้มที่กลางอกหมอปุ่น แต่คนพูดกลับอมยิ้มแล้วเบือนหน้าไปทางอื่น
"อืม..อันสุดท้ายนี่ไม่เถียง เจ้าของเค้าเต็มใจยกให้อยู่ฟรีๆ ตลอดชีพ" ชีต้าห์หันมาแยกเขี้ยวใส่กลบเกลื่อนความเขิน ก่อนจะวิ่งกลับไปทางครอบครัวของหมอปุ่นที่ยืนรออยู่ตรงกระเช้าเลื่อน โดยมีหมอปุ่นเดินตามหลังมาอย่างอารมณ์ดีสุดๆ
----
เมื่อวันเดินทางกลับมาถึง หมอปุ่นกำลังขนกระเป๋ายัดเข้าไปในรถเพื่อนฟ้า ที่เยอะสุดก็น่าจะเป็นบรรดาของฝาก(อีกแล้ว) ที่ได้มาจากสถานที่ที่ไปมาเมื่อวาน ทั้งขนม หมวก เสื้อผ้าพื้นเมือง ที่ไอ้เสือมันขนซื้อกลับไปฝากคนโน้นคนนี้ ส่วนตัวเองตอนนี้โดนคนในบ้านรั้งเอาไว้ กล่าวร่ำลาฝากฝังโน่นนี่กันได้เกือบจะครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่เลิก
"ปุ่นดูแลน้องดีๆนะ" คุณนายเดินลงมาส่งลูกชาย พร้อมกับฝากฝังอีกรอบ
"ได้ครับคุณนาย กระผมจะดูแลลูกชายคุณนายให้ดีที่สุดเลยครับ" พอโดนลูกชายทำเป็นแกล้งพูดประชด พร้อมกับโค้งให้ คุณนายก็หันมาค้อนลูกชายเข้าให้ เรียกเสียงหัวเราะดังลั่น
"แล้วมาเที่ยวที่บ้านเราอีกนะลูก" คุณผู้ชายบอกพร้อมกับขยิบตาให้ลูกชาย เพราะผู้ใหญ่ชวนไอ้เสือก็เลยต้องรับคำอย่างช่วยไม่ได้
"ผมไปนะครับทุกคน" ชีต้าห์ยกมือไหว้คุณนายกับคุณผู้ชาย ยังไม่ทันได้ก้าวขึ้นรถตัวป่วนเดินมากอดสมาชิกใหม่ของครอบครัวอีกครั้ง เหมือนตอนแรกที่ชีต้าห์มา
"ถึงแล้วโทรหาป่วนด้วยนะพี่ฟ้า" ก่อนจะปล่อยให้ทุกคนขึ้นรถ และโบกมือลา ครั้งนี้ตามไปด้วยไม่ได้ เพราะคุณแฟนไปส่งพี่ชายแล้ว ต้องเลยไปทำงาน ก็เลยได้แต่ยืนส่งที่หน้าบ้าน
หมอปุ่นเหลือบมองคนข้างๆ ที่นั่งเงียบตั้งแต่ออกจากบ้าน พอขึ้นเครื่องก็แกล้งหลับ จนกระทั่งถึงสนามบินหาดใหญ่ ไอ้เสือก็สะพายเป้ตัวเอง เอื้อมมือมาช่วยถือถุงของฝาก แล้วก้าวฉับๆ ไปที่รถ ไม่พูดไม่จา อาการชักน่าเป็นห่วง
"ชีต้าห์..ไม่สบายรึเปล่า เป็นอะไรไม่พูดไม่จา เมาเครื่องรึไง..?" หมอปุ่นเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ ตอนที่ขับรถมาได้ครึ่งทาง
"เปล่า..ไม่ได้เมา แค่ใจหายน่ะ.." ชีต้าห์ตอบตามความจริง เพราะครอบครัวพี่หมอดีด้วยมาก รู้สึกอบอุ่นเหมือนอยู่บ้านตัวเอง พอต้องจากมาก็เลยรู้สึกเหงาๆ บอกไม่ถูก คนที่รอฟังอาการแทบจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ห่วงแทบตายก็นึกว่าจะไม่สบาย
"อยากไปเมื่อไรก็ไปได้อีก ไม่ต้องคิดมากหรอก..." ฝ่ามือหนาของหมอปุ่นวางลงบนหัว แล้วลูบเบาๆ ไอ้เสือถึงได้หันมายิ้มแห้งๆ ให้ แล้วก็เอี้ยวตัวไปค้นหาอะไรในกระเป๋าตรงที่นั่งข้างหลัง
"แวะไปบ้านพี่หมอก่อนนะ แล้วค่อยเลยไปส่งผมที่บ้าน"
"แวะไปทำไมล่ะ ไม่ตรงไปบ้านเราเลยรึ ป่านนี้คุณพ่อกับพี่เต้คงรอแล้ว" ชีต้าห์ส่ายหัวแทนคำตอบ ยังคงยืนยันคำเดิม พร้อมกับชี้มือให้เลี้ยวเข้าไปทางบ้านพักหมอ ที่ถึงก่อนรีสอร์ท
"ผมลืมของไว้ วิ่งขึ้นไปหยิบแป๊บเดียว พี่หมอรออยู่ในรถนี่แหละ" ไม่ต้องรอให้คนขับรถเอ่ยถาม ชีต้าห์ก็ลงจากรถแล้ววิ่งขึ้นไปบนบ้านทันที
“อ้าว!! ชีต้าห์กลับมาแล้ว....” คุณหมอเจ้าของบ้านอีกคน ที่กำลังนั่งเล่นเกมคอมฯหันมาทักแขกที่วิ่งพรวดขึ้นมาบนบ้าน แต่ก็หาได้มีเสียงตอบกลับ เพราะเจ้าตัววิ่งพรวดเข้าไปในห้องคุณเพื่อนพร้อมกับปิดประตูเรียบร้อย
..หมอเนสเลยเดาเอาเองว่าคงปวดห้องน้ำจนทนไม่ไหว แล้วก็ได้ยินเสียงกุกกักข้างในห้อง ไม่นานนักเจ้าตัวก็เปิดประตูออกมา พร้อมกับรอยยิ้มสดใสเหมือนเคย
“กลับมาแล้วครับพี่หมอเนส ของฝากเดี๋ยวให้พี่หมอเอาขึ้นมาให้นะ ผมขอตัวกลับบ้านก่อน”
“ครับผม!!” หมอเนสพยักหน้ารับ พอชะโงกหน้าออกไปดูที่หน้าบ้านก็เห็นรถไอ้คุณเพื่อนจอดแบบไม่ดับเครื่องรออยู่
แล้วแขกตัวแสบประจำบ้านที่วิ่งพรวดขึ้นมา ก็วิ่งกลับลงไปเหมือนเดิม ปล่อยให้เจ้าของบ้านยืนมองตาม หลังจากแปลกใจ แล้วก็กลับไปนั่งเล่นเกมต่อ
หมอปุ่นไปส่งไอ้เสือที่บ้านพัก ช่วยยกของฝากมากมายเข้าไปในบ้าน โดยไม่ได้เอ่ยถามว่าของที่วิ่งไปเอามาจากห้องที่บ้านพักหมอคืออะไร พอจะเอ่ยถามเจ้าของบ้านอย่างคุณทิวาก็เอ่ยถามโน่นนี่ กว่าจะปล่อยตัวให้กลับได้ก็ตอนที่ทานข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อย แถมยังชวนให้ค้างที่บ้านอีก เพราะลูกชายคนเล็กเริ่มมองตามหลังด้วยสายตาละห้อย
“คงต้องกลับไปที่บ้านพักก่อนครับ พรุ่งนี้ต้องเข้าเวรเช้าด้วย” ตอนที่เจ้าของบ้านเอ่ยปากชวน หมอปุ่นก็อยากจะอยู่ค้างแทบตาย ติดตรงที่พรุ่งนี้มีงาน แล้วก็ของกินที่คุณนายฝากมาให้ไอ้คุณเพื่อนยังอยู่หลังรถ ขืนทิ้งไว้ได้เน่าคารถทั้งของฝาก และคนรอกินที่ป่านนี้คงนอนรออยู่ที่บ้าน
“เลิกทำหน้าละห้อยซิเรา พี่เค้าติดงาน..” พี่เต้จับหัวน้องชายโยกไปมา พร้อมกับเสียงหัวเราะ
“ผมไม่ได้ทำหน้าแบบนั้นซักหน่อย พี่หมอขับรถดีๆนะ” พอโดนจี้จุด ชีต้าห์ก็เบี่ยงประเด็น หันมามองค้อนพี่ชายตัวเอง แล้วยื่นมือไปดันหลังหมอปุ่นให้เดินกลับไปที่รถ
“ฝันดีนะตัวแสบ” หมอปุ่นเปิดกระจกมาบอกลาอีกที ไอ้เสือก็พยักหน้ารับ พร้อมโบกมือลา ก่อนจะเดินเข้ามาโอบเอวพี่ชายตัวเองที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน
“หักหลังน้องตัวเอง พี่เต้จำไว้เลย!!” นายเต้หลุดหัวเราะเสียงดังลั่นบ้าน จนโดนน้องชายศอกพุงไปทีหนึ่งนั่นแหละ ถึงได้หยุดหัวเราะกลายเป็นนั่งกุมท้องตัวเองเพราะจุก
-----------
หมอปุ่นกลับมาถึงบ้าน พร้อมกับหิ้วบรรดาของกินตามสั่งของไอ้คุณเพื่อนที่อุตส่าห์อยู่เฝ้าบ้าน และเข้าเวรให้ เสบียงที่ยกขึ้นมาวางบนบ้านเหมือนจะอยู่ได้ทั้งปีโดยไม่ต้องซื้ออะไรมาเพิ่ม
พอเปิดประตูเอากระเป๋าเข้ามาเก็บในห้อง สิ่งที่แปลกไปก็คือเสียงดังกรุ๊งกริ๊ง ดังมาจากบานหน้าต่างที่เปิดทิ้งเอาไว้ พอหมอปุ่นกดเปิดไฟ ถึงได้เห็นว่าที่มาของเสียงคือเจ้ากระดิ่งลมสีขาว บนกระดาษที่ปลิวไปตามแรงลม มีตัวอักษรสองตัวสลักเอาไว้ ด้านหนึ่งเป็นตัว T ส่วนอีกด้านเป็นตัว P มีข้อความเล็ก ๆ เขียนด้วยลายมือว่า ‘
You belong to me’ และอีกด้านเป็น ‘
I belong to you’ ไอ้เด็กแสบ นี่เหรอของที่บอกว่าลืมเอาไว้...ไอ้เสือแผนสูง แบบนี้มันน่ากอดแน่น ๆ ลงโทษที่ทำตัวน่ารักเกินความจำเป็น ..เพราะเท่าที่เป็นก็หลงจะแย่อยู่แล้ว =================================
มาแล้วตามสัญญา มาลงตอนเที่ยง หึหึ
กินของหวานตามหลังอาหารเที่ยง
(แอบ)กอดทุกคนก่อนไป
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 636506 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก