23.
"อื้อ..อย่าเล่นแบบนี้ ไม่เอา" ลมหายใจเริ่มขาดเป็นช่วง ตอนแรกก็ดิ้นหลบ ตอนนี้ทำได้แค่บิดตัวไปมาหลบใบหน้าที่ฉกลงมา แล้ว...ผมยังไม่ได้อาบน้ำ เหงื่อก็ออก ตัวก็เหม็น ไอ้พี่หมอก็ยังไม่เลิกยุ่มย่ามอีก
.
.
"โอ๊ย!!..เจ็บ.."
.
.
"อึก!! ก็บอกว่าเจ็บไงเล่า!!"
ชีต้าห์ดันคนตัวหนักที่ล้มลงมาทับทั้งตัวให้ออกห่าง ทั้งที่ปากก็บอกว่าเจ็บ อ้อนก็แล้ว ไอ้พี่หมอบ้าก็ยังไม่หยุด เจ็บไปหมดทั้งตัวแล้วนะ ออกไปจากห้องได้เมื่อไรจะฟ้องคุณนาย ว่าพี่หมอรังแกคนไม่มีทางสู้
"ชีต้าห์..พี่ขอโทษ.." หมอปุ่นยกมือแตะที่หน้าใส พร้อมกับกล่าวคำของโทษ เจ็บใจตัวเอง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะเรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว
"อ๋า..พี่หมอ....!!" ไอ้ตัวแสบยกมือขึ้นปัดป้องพัลวัน เสียงร้องขอพร้อมกับทำหน้าอ้อนวอน นัยน์ตาทั้งคู่แดงก่ำเหมือนว่าน้ำใสที่ขังอยู่ข้างในมันจะไหลออกมา
"ขอโทษ..อย่าร้องเลยนะ" คนที่ทำให้เจ็บเริ่มหน้าเสีย ขยับตัวออกไปนั่งข้าง ๆ ดึงเสื้อที่ร่นไปกองรวมอยู่แถวคอของไอ้เด็กแสบลงมาไว้ที่เดิม สายตายังคงทอดมองผิวขาวกับกล้ามเนื้อสมส่วนอย่างอาลัย
"ไม่ต้องเลย เพราะใครกัน บอกว่าเจ็บก็ไม่หยุด!!" ชีต้าห์ค้อนมองอย่างเคืองจัด
...กรรม...!! อดกินเพราะเล่นมากไป
ตอนแรกก็ยังโดนจี้เอวอยู่แท้ๆ กลายเป็นว่าหมอปุ่นเกิดอยากเอาจริงขึ้นมาซะงั้น สายตาพราวระยับยิ่งทำให้ไม่กล้าหันไปมองตรงๆ แถมยังโดนกดไว้กับเตียง จะขยับหนีไปทางไหนก็ไม่ได้ ใบหน้าพี่หมอก็ยังมาซุกๆ อยู่แถวคอมันไม่ได้จั๊กจี้นะซิ ..รู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้..อึ้ยยยย
..แล้ว...หลังจากนั้น...
โป๊ก!! หัวดันไปโขกเข้ากับขอบตียงตอนที่พลิกตัวหลบ โดนเหลี่ยมไม้เข้าพอดีที่หน้าผาก ไม่รู้ว่าหัวแตกไหม เจ็บสุดๆ ทั้งร้องขอ ร้องห้าม ไอ้พี่หมอหน้ามืดก็ไม่ยอมสนใจ เอาแต่ยุ่มย่ามอยู่บนแผ่นหลัง ขนาดว่าพลิกตัวหันกลับไปยังไม่หันมามองอีกนะ
"ขอพี่หมอดูหน่อย.." หมอปุ่นขยับเข้าไปใกล้ แต่ก็โดนสายตาดุๆ
"ไม่ต้องมายุ่งเลย ทำผมเจ็บ!!" พอโมโห ไอ้เสือก็โทษโน่นนี่ไปเรื่อย ทั้งที่ตัวเองนั่นแหละ ที่เป็นคนทำตัวเอง ดูซิหน้าผากแดงเป็นรอย คงต้องประคบแล้วทายาก่อน ขืนพากลับไปในสภาพมีรอยขีดข่วนได้โดนทางบ้านไอ้เสือซักฟอกแน่
"พี่ขอโทษ..มาให้ดูก่อน อย่าดื้อซิ คนเก่ง..." หมอปุ่นสวมวิญญาณคุณหมอเด็ก กล่อมเด็กดื้อที่ยังคงนั่งเอามือกุมหัว มองตาขวาง
"เจ็บ!!" คนเจ็บยังคงมีฤทธิ์ทั้งที่ตาแดงเหมือนจะร้องไห้
"เดี๋ยวพี่หมอไปหาน้ำแข็งมาประคบให้" หมอปุ่นวิ่งออกไปจากห้องอย่างเร็ว พร้อมกับควานหาน้ำแข็งในตู้เย็น
คุณนายกับคุณผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างนอกหันมาสบตากัน แล้วหันไปมองท่าทีร้อนรนของลูกชายที่กำลังค้นหาอะไรบางอย่างในตู้เย็น วิ่งกลับเข้าไปในห้องอีกที แล้วกลับออกมาพร้อมผ้าผืนเล็ก แต่ไม่ยักจะเห็นว่าที่ลูกสะใภ้ที่หายเข้าไปด้วยกันได้ซักพัก พอหันมาสบตากันอีกรอบ คุณนายก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหว เอ่ยปากถามลูกชาย
"ทำอะไรหรือปุ่น!!"
"เอาน้ำแข็งไปประคบให้ชีต้าห์ครับ" หมอปุ่นไม่ได้หันมาตอบ เพราะกำลังพยายามเอาน้ำแข็งก้อนที่ทำเองออกจากแม่พิมพ์วางบนผ้าที่ตัวเองวิ่งกลับไปเอามา
"ถึงขั้น..ต้องประคบกันเลยเหรอ.." คุณนายหันไปถลึงตาใส่คุณสามีพร้อมกับฟาดมือลงไปบนขาคนพูด ดีนะที่ลูกชายไม่ได้ยิน
"บ้านเรามียาทาแก้ฟกช้ำไหมครับ"
"มะ..มี ยาหม่องได้ไหมลูก อยู่ในตู้ยานั่นแหละ.." คุณนายชี้มือไปทางตู้ยาสามัญประจำบ้าน มีแค่ยาหม่องธรรมดา ยังไม่แน่ใจว่าจะใช้ได้ไหม.. หมอปุ่นก็ก้าวยาวๆ ไปหยิบมา แล้ววิ่งเข้าไปในห้องอีกรอบ
"เฮ่อ...หนุ่มๆ นี่ดุเดือดกันจริงๆ" คุณชายบ่นตามหลังลูกชาย อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปทางห้องลูกชายคนเล็ก...นี่ก็เงียบเชียบกันเลยนะ
ชีต้าห์นอนเป็นคนเจ็บอาการสาหัส ประหนึ่งว่าตัวเองโดนสะเก็ดระเบิด นอนนิ่งอยู่บนเตียง ปล่อยให้หมอปุ่นวิ่งกระวนกระวายคอยดูแล ก็นะ...เวลาที่เราเจ็บแม้ซักเล็กน้อย ถ้าเห็นหน้าคนรักขึ้นมา เป็นใครก็อยากอาการจะหนักกันทั้งนั้น รู้สึกดีจะตายเวลาที่มีคอยดูแล หายเจ็บตั้งนานแล้ว..แต่ก็ยังอยากให้ดูแลอีกหน่อย
"ปวดหัวไหม!!?" คนเจ็บส่ายหัว ยังคงแกล้งทำเป็นหน้าบึ้ง อมยิ้มจนปวดแก้มไปหมด ...แค่หัวโขกโต๊ะ พี่หมอทำยังกับว่าสมองจะกระทบกระเทือนเหมือนในหนังอย่างงั้นอ่ะ
"เพราะพี่หมอนั่นแหละ ต้องรับผิดชอบด้วย!!" หมอปุ่นคลี่ยิ้มออกมา ยอมเค้าเลยล่ะคนนี้ ไอ้เรื่องเอาแต่ใจไม่มีใครเกิน
"ครับผม..ยินดีรับผิดชอบไปทั้งชีวิตเลยดีไหม!!" คนเจ็บทำเป็นกลอกตาไปมาเหมือนจะคิดหนัก
"ไม่ได้กระทบกระเทือนทางสมองซักหน่อย.." ทำเป็นพูดไปอย่างงั้น ที่แท้ก็ดีใจแทบตายตอนที่ได้ยิน
"ถ้าสมองได้รับการกระทบกระเทือน อาจจะเลิกดื้อแล้วก็ซนได้ล่ะมั้ง.." ประโยคแรกก็ทำให้ชีต้าห์ปลื้มดีอยู่หรอก แต่พอมาได้ยินประโยคต่อมานี่ซิ ทำเอาหุบยิ้มได้ทันทีเหมือนกัน
"พอไม่มีผมแล้วจะเหงาเถอะ!!" จากที่เลี่ยงพูดถึงเรื่องเวลากันมาหลายครั้ง คราวนี้เป็นชีต้าห์ที่หลุดปากออกมาเสียเอง ได้แต่กัดปากตัวเองที่พลาดพูดออกมาในเวลาแบบนี้
หมอปุ่นนั่งนิ่งไปซักพัก ก่อนจะล้มตัวลงมานอนข้างๆ เอาแขนโอบรอบเอวคนเจ็บเอาไว้หลวมๆ ยอมรับกับตัวเองว่า..ความรักทางไกลเป็นเรื่องยากมาก ถึงมากที่สุด แล้วยิ่งมีเวลาทำคะแนนแบบจำกัดอีก จะเอาอะไรไปผูกมัดให้ความสัมพันธ์แบบนี้ยังคงเดิม แทบจะเรียกได้ว่าไม่มีสิทธิ์ด้วยซ้ำไป
"กำหนดกลับของเรา...เมื่อไร..?" ทั้งที่ไม่อยากรู้ มันทรมานนะที่ต้องมานับเวลาถอยหลัง แต่ก็ต้องถามขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ หมอปุ่นลุกขึ้นมานอนตะแคงเอาศอกยันเตียงเอาไว้ สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของคนที่นอนอยู่ข้างๆ
"เดือนหน้าครับ.." ชีต้าห์ตอบเสียงเบา
"อืม....เดือนหน้าแล้วซินะ..!"
"พี่หมอ...จะคิดถึงผมไหม..?" ไอ้เสือเอ่ยถาม ก่อนจะกัดปากตัวเองแน่น รอฟังคำตอบที่เหมือนจะรู้อยู่แล้ว
"เอาไงดี จะคิดดีไหมนะ ฮ่าๆ พี่ล้อเล่น!!" หมอปุ่นยกมือมากันกำปั้นเล็ก ที่พร้อมจะพุ่งเข้ามาที่ท้องอย่างที่โดนอยู่ประจำ ยังดีที่ไอ้เสือก็แค่หยอกเล่นเหมือนกัน เพราะเจ้าตัวฉีกยิ้มทำหน้าทะเล้น แกล้งดันกำปั้นเข้าหาไม่หยุด
"ชอบแกล้งอ่ะ ไม่ต้องมาคิดถึงผมเลยนะ ไม่ต้องเลย..!!" คำขู่ที่ได้ยินฟังแล้วชวนให้ทำตรงกันข้ามซะจริง หมอปุ่นแกล้งเอามือบีบจมูกไอ้เสืออย่างหมั่นเขี้ยว
"โอเค!! พี่หมอไม่คิดถึงก็ได้ แต่..ชีต้าห์ห้ามไปมองคนอื่นด้วยสายตาแบบนี้ แล้วก็ห้ามไปเที่ยวไปเดทกับคนอื่น กับผู้หญิงก็ไม่ได้ อย่ายิ้มพรํ่าเพรื่อ นอนคุยกับคนอื่นแบบนี้ก็ไม่ได้ ห้ามซน ห้ามดื้อ ห้าม..."
"พี่หมออ่ะเว่อร์ ห้ามเยอะแยะ ใครจะไปจำหมด!!" ชีต้าห์ตัดสินใจเอามือปิดปากคุณหมอพูดมากเอาไว้ ข้อห้ามมากมาย แลกกับการห้ามไม่ให้คิดถึงข้อเดียวอ่ะนะ แบบนี้มันเอาเปรียบกันชัดๆ
"ก็มีแฟนอยู่คนเดียว คนเค้าหวงอ่ะ!!" ฝ่ามือที่เอาไปปิดปาก โดนหมอปุ่นคว้าไปจูบตรงกลางฝ่ามือ จะดึงกลับก็ไม่ยอมปล่อย
"ถ้าผมทำ พี่หมอจะรู้ได้ไง!!?" ไอ้เสือทำเป็นยักคิ้ว ทำหน้าทะเล้นใส่ ประหนึ่งจะบอกว่าข้าแน่!! แล้วก็โดดหมอปุ่นมะเหงกเบาๆ บนหน้าผากไปทีด้วยความหมั่นไส้ล้วนๆ คราวนี้ก็เลยทำหน้าบูดมองค้อน ...ไม่ได้เจ็บหรอกนะ แค่เสียหน้าแค่นั้น
"พี่หมอจะไปทำอะไรได้ ..ก็ปวดใจนะซิ" คำพูดง่ายๆ แต่ทำเอาไอ้เสือที่กำลังหาทางเอาคืนสะอึก ดึงมือของคุณหมอมากอดเอาไว้แน่น
"ผมไม่ทำ....ให้คนที่รักผมเสียใจหรอก" ขนาดจะปลอบใจ มันยังต้องมีมาดนะนั่น ร้ายแบบนี้จะไม่ให้แกล้งได้ไง แต่เอาไว้ก่อนยังมีคดีติดตัว แถมหลักฐานมัดตัวก็แน่นหนา รอยแดงบนหน้าผากขาวนั่น
หมอปุ่นถอนหายใจออกมายาวเหยียด ถ้าไม่นับถอยหลังกับวันเวลาที่เหลืออยู่ บวกกับเวลาที่เพิ่งรู้สึกรู้ใจกัน ที่ผ่านมามันช่างน้อยนิดเหลือเกิน ไม่อยากจะไปช่วงชิงเอาอะไรมาอีก หากเจ้าตัวไม่เต็มใจ... อดคิดไม่ได้ว่าหากวันข้างหน้าไม่มีไอ้เสือตัวแสบให้กอด ให้แกล้งแบบนี้ จะเป็นยังไง..
"ชีต้าห์...อย่าปิดตัวเองเพียงเพราะผู้ชายคนหนึ่งที่ผ่านเข้ามา ถ้า..มีใครที่ดีกว่าอย่าปล่อยให้เค้าหลุดมือไป ไม่มีใครจะไม่ดีใจถ้าเห็นคนรักจะมีความสุข แต่ผู้ชายที่ผ่านมาคนนั้น เค้าบอกว่าจะรอ...จนกว่าจะได้ยินคำว่าไม่ต้องการแล้ว ...จากปากชีต้าห์เอง"
ปลายนิ้วของหมอปุ่นแตะลงบนริมฝีปาก คนที่นอนฟังหันมามองหน้าทำตาปริบๆ ตอนแรกนึกโกรธที่ได้ยิน แต่พอยั้งใจตัวเองให้ฟังจนจบ ไม่รู้ว่าทำไมกลับกลายเป็นความรู้สึกตื้นตันขึ้นมาเต็มอก จะผลักไสก็ไม่ใช่ เหนี่ยวรั้งเอาไว้ก็ไม่เชิง แต่แววตาคู่นั้นช่างอ่อนโยนและอบอุ่นจนไม่อยากสูญเสียไป
"ขนาดยอมพามาเปิดตัวแล้วนะ อย่าทำให้พี่เสียหน้าเชียวล่ะ" หมอปุ่นแกล้งตลกกลบเกลื่อนไปเรื่อย ที่พูดออกมาเมื่อกี้ไม่ได้มีความมั่นใจเลยซักนิด
"ตอนผมไม่อยู่ พี่หมอห้ามไปส่งสายตาหวานๆ ให้คุณพยาบาลนะ คนไข้ก็ห้าม ไม่ต้องสบตาเลยยิ่งดี แล้วยิ้มแบบนี้ก็ไม่ต้องทำ เก๊กหน้านิ่งๆแบบนี้รู้ไหม.." ชีต้าห์เอาสองมือวางลงบนแก้มทั้งสองข้างของพี่หมอ
"เป็นคุณหมอจะทำหน้าบึ้งได้ไง คนไข้วิ่งหนีกันพอดี" หมอปุ่นแกล้งทำเป็นเถียง พร้อมกับยื่นมือไปบีบจมูกไอ้เสือเหมือนเอาคืน
"ไม่รู้ล่ะ ผมจะติดสินบนพี่หมอเนสเอาไว้ ถ้าพี่หมอนอกลู่นอกทางเมื่อไร จะส่งคนไปจัดการซะเลย!!" โหดครับ!! เพิ่งจะรู้ว่ามีแฟนเป็นมาเฟีย แถมยังมีการติดสินบนไอ้คุณเพื่อนไว้อีก สงสัยจะไปไหนไม่รอดล่ะมั่งเรา!!
"ขี้โกงนะเรา พี่ไม่มีสายอยู่ทางโน้นนะ!!" หมอปุ่นกำลังวางแผนการดึงตัวคุณแม่เสือมาเป็นพวก แม้จะยังไม่เคยลองคุย แต่ก็ไม่น่าพลาด
"เพราะผมมันดื้อ ซน แล้วก็เอาแต่ใจ เพราะงั้น...ผมจะไม่ยอมยกพี่หมอให้ใครจำเอาไว้เลยด้วย!!"
คำขู่มาพร้อมกับใบหน้าที่แสร้งทำเป็นโหดเสียเหลือเกิน แต่ก็แดงจัดน่ามอง น่าหลงใหล สายตาเบือนไปอีกทาง พร้อมกับกัดริมฝีปากตัวเองเองเหมือนคนกำลังตัดสินใจจะทำอะไรซักอย่าง ก่อนที่จะหันมาสบสายตาแน่วแน่
"ผม รัก พี่หมอ ครับ!!" คำพูดหนักแน่นพร้อมกับสายตาที่มองตรงมา บ่งบอกว่าคนพูดไม่ได้ล้อเล่น ก่อนที่ไอ้เสือจะเป็นฝ่ายหลบสายตา ขยับตัวเข้าไปซุกกับแผ่นอกเพราะเขินเกินพิกัด
หมอปุ่นรวบร่างไอ้เด็กแสบเข้ามากอด เป่าลมเบาๆ ให้ตรงรอยแดงบนหน้าผาก พร้อมกับพรมจูบไปทั่วใบหน้า เพียงแค่ได้ยินคำๆนี้ออกมาจากปาก เหมือนกับว่าโลกมันหยุดหมุนได้เลย..
นี่ล่ะมั่งที่เค้าว่า...คำเล็ก ๆ ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก =========================
ม่ะ...มะ...ไม่มี..ฉาก..น้านนนน 5555
ขออภัยทุกท่าน คือแบบว่า อย่างที่หมอปุ่นบอกนั่นแหละ
แล้วชีต้าห์ก็ยังเด็ก ต้องกลับไปเรียนอีก 
เพราะงั้น...อดเปรี้ยวไว้กินอะไรหวาน ๆ กันเถอะ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามคร้าบบบบ
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 636457 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก