เล้าเป็ดคือสถานที่ที่ผมเข้ามาพักใจในยามที่รู้สึกอ่อนล้า ในยามที่โลกแห่งความเป็นจริงมันช่างต่างกับที่ผมคิดฝัน เวลาเงียบสงัดของยามดึกผมมีเสียงของตัวอักษรคอยบอกเล่าเรื่องราว คอยปลอบประโลมใจ บางครั้งมันทำให้ผมหัวเราะ ร้องไห้ หรือแม้กระทั่งเป็นแรงบันดาลใจ พูดได้เลยว่าส่วนหนึ่งผมโตมากับเล้าเป็ดแห่งนี้
ที่ไม่เคยบอกใครคือผมมีแฟนคนแรกก็ที่เล้าเป็ดแห่งนี้ เราเลิกกันก่อนเข้ามหาลัย จนหลายปีผ่านไปชีวิตก็พาให้เรามาพบกันอีกครั้ง ความรู้สึกของเราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น ผมไม่รู้ว่าหลังจากเรียนจบตรี ต่อโท และทำงานเขาจะกลับมาอ่านนิยายในนี้บ้างไหม แต่ผมยังคงแวะเวียนมาที่นี่บ่อยครั้ง โพสนิยายบ้าง อ่านนิยายบ้าง แต่ที่ชอบคือ ไม่ว่าจะอ่านนิยายวายจากที่ไหน ไม่เคยมีเว็ปไหนให้ความรู้สึกเหมือนอ่านในเล้าเลย ผมเลยเลือกที่จะอ่านที่นี่ และเติบโตไปด้วยกัน
เวลาผ่านไปเร็วจนน่าใจหาย… เล้าที่เคยคึกคัก เริ่มเงียบเหงาลง หากแต่มันก็คล้ายกับการคัดคนเหมือนกันนะ คนที่มองอะไรเหมือนๆกัน รู้สึกอะไรคล้ายๆกัน ก็จะยังอยู่ด้วยกันไม่ว่าเวลาและอะไรๆจะเปลี่ยนไปขนาดไหน ผมว่าทุกคนในนี้ก็คงคิดเหมือนกัน บางทีเราอาจเป็นเพื่อนทางตัวอักษรที่สนิทกันโดยไม่เคยพูดคุยกันเลยก็ได้…
ขอบคุณเล้าครับ อยู่กันไปนานๆนะ
