หัวข้อ: คนละปลายทาง

[oaw_eang]

อ่านแล้วสงสารพี่กั้งจัง

 


ปล. พี่กั้งเดินทางบ่อยจริงๆ เคอะคุณผู้อ่าน

อตก.-เสาวรีย์   เสาวรีย์-อตก.  ทู้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ศุกร์-เสาร์ เลยขรา  เอิ้กๆ

[มูมู่น้อย]

อืมม  สะเทือนอารมณ์ยิ่งนัก  แงแง
แบบนี้ กระชากมาตบจูบๆ เลยคะคุณพี่ขา  กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด

เฮ้อ   รออ่านวันเลิกน้า  ในเมื่อใครไม่เห็นค่าเรา เราก็ต้องเห็นค่าตัวเอง
ปล  หวังว่าตอนเขียนน้ำตาคงไม่ไหลนะ

[yuttaya]

ยัยสอง....ชอบให้ข่าวผิดๆ เดี๋ยวคุณผู้อ่านก็เชื่อแบบนั้นจริงๆหรอก คริ คริ

[THIP]

หุหุ เชื่อตามสองบอกอ่ะ เดินทางบ่อยเจงๆ 

[kongkilmania]

   เห็นคุณกั้งหายไปนาน เราเลยพลอยหายหัวไปด้วย
  แล้วปรี๊ดดดดด
   คุณกั้งงงง ถ้างวดนี้ยังไม่ตัดใจ เราจะ จะ....



จะตามอ่านต่อจนกว่าจะเลิก   
 

[bishonen]

เด๋วก็กลับไปง้อมันอีก

เห็นจะเลิกมาตั้งนานแระ 

[oaw_eang]

รีบนพูดได้น่าฟัง อิอิ

[nana]

ใจแข็งเข้าไว้

[yuttaya]

                 “เธอว่าอย่างไหนดีกว่ากัน” ผมชูเนื้อไก่สองแพ็คให้อ้นดู เพื่อขอความเห็นจากหล่อนว่าอย่างไหนดีกว่ากันระหว่างเนื้อส่วนอกกับเนื้อส่วนตะโพก............

                 อ้นทำท่าบุ้ยใบชี้ไปยังแพ็คที่เป็นเนื้อส่วนของอก......อันที่จริงหล่อนดูไม่ได้ใส่ใจกับการให้คำแนะนำเมื่อครู่เท่าไหร่นักหรอก.......หล่อนดูเป็นกังวลกับความทุกข์ที่ฟ้องออกมาทางสีหน้าของผมมากกว่า.........

                 เราสองพี่น้อง เดินเข็นรถเข็นผ่านเคาเตอร์ของสดไปยังโซนผักผลไม้ต่างๆอย่างช้าๆ......วันนี้ผมยังมีรายการผักที่ต้องซื้ออีกเพียบ.........ผมมองดูเงาตัวเองผ่านกระจกตรงอย่างเลื่อนลอย........เห็นใครบางคนจ้องตอบกลับมาด้วยแววตาเศร้าสร้อย.........ผมยกมือขึ้นแตะใบหน้าซูบเซียวของตัวเองอย่างเวทนา.........ขอบตาของผมยังบวมช้ำจากการอดนอนเมื่อคืนนี้ แม้ว่าจะพยายามใช้น้ำแข็งประคบหลังจากตื่นนอนเมื่อเช้าแล้วก็ตาม.......แต่ดูเหมือนมันจะช่วยได้เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น..........

                แน่นอนว่าตอนนี้ผมได้เล่าถึงความชั่วร้ายที่นัทได้ทำกับผมครั้งล่าสุดให้อ้นฟังไปแล้วอย่างหมดเปลือก.........หล่อนมีสีหน้าไม่ค่อยสบายใจนักในตอนแรกที่ได้ยิน.......แต่สุดท้ายหล่อนก็ยังคงลงความเห็นว่าผมควรจะอดทนกับพฤติกรรมดังกล่าวต่อไปก่อนอีกสักระยะ............

               “พี่คงทนไม่ไหวอีกแล้วอ้น........ถึงทนต่อไปมันก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นไปกว่านี้แล้วล่ะ”.........ผมฝืนทำน้ำเสียงให้ดูปลงตกเพื่อให้อ้นเห็นว่าผมทำใจได้แล้วจริงๆ.......ซึ่งอันที่จริงมันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นมาตั้งนานแล้วล่ะ...........

                “เดี๋ยวเค้าก็โทรมาเองแหล่ะ........พี่กั้งใจเย็นๆก่อน”.............อ้นยังคงพยายามให้กำลังใจผมต่อไป......แม้ว่าน้ำเสียงของหล่อนในตอนนี้จะฟังดูแผ่วลงไปจากเดิมอยู่มากก็ตาม........

                “ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดีน่ะสิ”..........ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ................

               
                 ถึงจะเพิ่งมีปากเสียงกันไปเมื่อวาน แต่ผมก็รู้ว่านัทจะต้องโทรมา........เค้าต้องมาเชียงใหม่สุดสัปดาห์นี้เหมือนที่เคยทำแน่นอน.......และแม้ว่าตอนนี้ผมไม่ได้เหลือความหวังที่จะทำอะไรให้ดีขึ้นได้อีกแล้ว........แต่ถึงยังไง ผมก็ยังจะคงทำตามหน้าที่ที่ผมควรจะทำเหมือนเดิม.........ตราบใดที่เราสองคนยังไม่ได้เลิกกันอย่างเป็นทางการ........ผมจะทำกับข้าวให้เค้ากิน.........ผมจะไปรับเค้าที่สถานีขนส่ง และผมก็จะไปส่งเค้าที่แพร่........และผมจะบอกเลิกเค้าหลังจากที่ทำอะไรต่ออะไรที่กล่าวมาข้างต้นเสร็จสิ้นแล้ว..............
สุดสัปดาห์นี้ผมว่าจะทำลาบไก่ ต้มยำไก่ ผัดซีอิ้ว และก็สุกี้..........จะว่าไปแล้วผักกาดขาวที่ซื้อมามันก็ดูเยอะพอสมควร คงจะเหลือไว้ทำแกงจืดใส่เต้าหู้อ่อนได้อีก.........ว่าแต่ตอนนี้ยังขาดอะไรอีกบ้างนะที่ยังไม่ได้ซื้อ...........


                ระหว่างที่ผมกำลังนึกทบทวนรายการอาหารและวัตถุดิบที่ซื้ออยู่นั้น........เสียงโทรศัพท์ก็ดังลอดออกมาจากกระเป๋าสะพายที่ถูกวางทิ้งเอาไว้ในรถเข็น...........ผมลงมื้อคุ้ยเขี่ยข้าวของเพื่อควานหาโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดรับ...........

                “ฮัลโหล.........อยู่ไหน”..........เสียงของนัทฟังดูกระดากอายอย่างเห็นได้ชัด..........ความน้อยใจจากเรื่องเมื่อวานแล่นเข้ามาในความรู้สึกของผมอย่างช่วยไม่ได้...........หึ.........ทำอะไรไปแล้ว ค่อยมาคิดได้ทีหลังเหรอ.........กี่ครั้งแล้วที่เป็นแบบนี้...........และกี่ครั้งแล้วที่ผมต้องให้อภัย..........รู้สึกเหมือนเค้าจะไม่เคยสำนึกเสียด้วยซ้ำ.........

                 “มาซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตไว้ทำกับข้าวสุดสัปดาห์นี้.......มีอะไรเหรอ”..............ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำน้ำเสียงให้เย็นชาเพื่อประชดประชันแต่อย่างใด..........หากแต่มันเป็นไปของมันเองโดยอัตโนมัติ...........

                  “พรุ่งนี้บ่ายมารับหน่อยสิ”...........ผมรู้สึดขัดๆกับน้ำเสียงที่พยายามเสแสร้งให้ดูร่าเริงของนัท จึงรีบตัดบทและวางสายไป..............เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย..........นี่ถ้าไม่ให้ผมไปรับก็คงไม่ทำมาเป็นพูดดีอย่างนี้หรอก..........ถ้าเค้าจะอดทนคบกับผมเพียงเพราะต้องการให้มีคนไปรับไปส่งแค่เดือนละครั้ง ผมว่าเค้าก็คงจะคิดตื้นเขินเกินไปแล้ว..........เค้าไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้นหรอกน่า........เฮ้อ ไม่อยากจะคิด.........

                   “นัทว่าไง.........จะให้ไปรับเหรอ..........ค่อยๆคุยกันดีๆล่ะ”...........อ้นให้กำลังใจผมด้วยรอยยิ้มแสนหวาน............แต่ผมรู้สึกว่ากำลังผมยิ้มตอบหล่อนไปอย่างฝืดฝืนเต็มที...............



                  เมื่อคืนผมซักซ้อมคำพูดที่จะใช้เพื่อบอกเลิกนัทอยู่หลายรอบจนขึ้นใจ..............แต่จนบัดนี้แล้ว ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าผมจะหาจังหวะตอนไหนที่จะเอ่ยมันออกมา..........แต่เดิมนัทเป็นเหมือนคนมีสัมผัสพิเศษ.........เค้าเหมือนจะรู้ทุกครั้งเวลาที่ผมตั้งใจอยากจะบอกเลิก.........และเค้าก็จะทำตัวดีไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พูดในสิ่งที่ผมอยากจะพูดเลยสักครั้ง.........มันเหมือนเรื่องพวกนี้มันคาราคาซังมาเนิ่นนานจนเกินไปแล้ว...คราวนี้เค้าจะเอาตัวรอดไม่ได้อีก..........ผมจะพยายามคุยอย่างสันติ และผมจะไม่เหลือทางเลือกให้เค้าได้เลือกอีกต่อไป.........ทางเลือกสำหรับเค้าในตอนนี้มีเพียงทางเดียวคือ เราต้องเลิกกัน เท่านั้น..............



                  เมื่อผมมาถึงโรงพยาบาล นัทก็ก้าวขึ้นมานั่งบนรถพร้อมกับสีหน้าที่เงื่องหงอย.............หลังจากที่วางกระเป๋าไว้ที่เบาะหลังเรียบร้อยแล้ว เค้าก็กล่าวคทักทายผมเบาๆ แล้วเอนตัวพิงกับเบาอย่างช้าๆเหมือนคนเหนื่อยล้าเต็มที ก่อนจะเอียงหน้าออกไปทางนอกหน้าต่าง...........

                 “คราวนี้มาแปลกแฮะ”..........ผมแอบคิดอยู่ในใจ พลางคอยสังเกตดูกิริยาอาการที่ไม่เคยเป็นมาก่อนของนัทอยู่เงียบๆ..........

                 แปลกจริงๆ.........วันนี้นัทดูซึมเซาไม่พูดไม่จากับผมเลยสักคำ..........จะมาไม้ไหนกันอีกนะ...........เค้าแกล้งทำเป็นหลับตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้ว...........เราจึงไม่ได้สนทนากันเลยสักคำ.........อีกอย่างผมก็ไม่ได้มีอารมณ์จะคุยด้วยนักหรอก..........ที่ทำอยู่ตอนนี้นี้ก็เพียงแต่ทำตามหน้าที่ที่กำลังจะจบสิ้นเท่านั้นแหล่ะ...........

                 เมื่อพิจารณาดูอีกที.........ใบหน้าของนัทวันนี้ช่างดูซึมเซาน่าสงสารจับใจ...........เค้ากอดอกแน่น หลับตาพริ้ม ทำสีหน้าเหมือนคนอมทุกข์..........ผมเหลือบไปเห็นแหวนที่ผมเคยซื้อให้เค้าเมื่อเดือนก่อนส่งประกายระยิบระยับอยู่ที่มือของนัท.............จำได้ว่าตอนนั้นเค้าใส่มันเอาไว้ที่นิ้วกลาง.........แต่ตอนนี้มันได้ย้ายมาอยู่ที่นิ้วนางตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วก็ไม่รู้..........

                 “คิดเหรอว่าทำแบบนี้แล้วจะช่วยพ้นผิดได้”............ผมเผลอยิ้มเยาะออกมาอย่างเยือกเย็น..........ต้องยอมรับว่าการได้เห็นแหวนดังกล่าวอยู่ที่นิ้วนางของเค้า ทำให้หัวใจของผมอ่อนลงไปได้กว่าครึ่ง.........แต่ถึงกระนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้ผมละทิ้งความตั้งใจเดิมที่เคยมีไปได้..........เอาไว้ให้เสร็จภารกิจก่อนเถอะ........บอกเลิกเค้าตอนขากลับมาส่งน่าจะเป็นการจากลาที่ลงตัวที่สุด........หวังว่า กว่าจะถึงวันนั้นผมคงไม่ใจอ่อนไปซะก่อนหรอกนะ............

[น้ำค้าง]

อืม หวังว่าคงไม่ใจอ่อนไปซะก่อนนะคุณกั้ง

[มูมู่น้อย]

วางแผนเลิกอย่างดี เฮ้อ

เลิกเป็นเลิกนะคุณกั้ง 
แต่เลิกแล้วก็จบเรื่องแล้วดิ  คนละปลายทาง

งั้น รอ ไปก่อนแล้วกัน  นัทตีหน้าเศร้าแบบนี้  สงสัยยังไม่ได้เลิกอีกป่าว

[oaw_eang]

ให้มันแน่เถอะคะคุณพี่

จากคุณน้อง....อิบุญมี

[THIP]

งานนี้ขอเดาว่าคุณกั้งใจอ่อนอีกตามเคย 

[nana]

 



   

[kongkilmania]

   ทำไมเราอ่านแล้ว รู้สึกว่าคุณกั้งต้องใจอ่อนอีกหล่ะเนี่ย
เห็นนัทใส่แหวนที่นิ้วนาง กะทำหน้าตาซีดเซียว คุณกั้งก็ชักจะสงสารอีกแล้วสิ     
      

 

[Mp_qM]

มาต่อไวไวนะครับ

[Mp_qM]

ก็ยังไม่มาเหมือนเดิม

[oaw_eang]

คุณพี่สาลี่เคอะ

มีคนเข้ามาทวงนิยายแล้วนะเคอะ

มาต่อด่วนคร่า 

[Mp_qM]

มาต่อได้แล้วครับ

[Mp_qM]

ก็ยังไม่มา

[Mp_qM]

พี่ครับ  มาต่อได้แล้วน๊าาา

การต่อนิยายก็เป็นการทำบุญนะครับ

[kongkilmania]

คุณกั้งหายปายยย หนายยยย   
เข้ามาดูหลายรอบแล้วนะเนี่ย  (แต่ไม่ได้เม้นท์   )
อย่ามัวแต่เดินทางสิจ๊ะ (วิ่งรอกระหว่าง อตก. กะ เสาวรีย์ใช่ป่ะ)   

[oaw_eang]

เข้ามากดบวกให้คุณน้อง Mp_qM

ค่าที่เข้ามาทวงนิยายแทนเจ้ อย่างสม่ำเสมอ

 

[yuttaya]

 :กอด1:กลับมาแว๊วววววววว.........ขอโทษทีนะครับที่หายไปนาน พอดีมันเป็นช่วงสงกรานต์และก็ต่อท้ายด้วยลาพักร้อนอ่ะครับ........ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามอย่างเหนียวแน่นทั้งๆที่เรื่องของผมก็งั้นๆแระ อิอิ......ครั้งหน้าก็คงอวสานแล้วสำหรับ คนละปลายทาง.......หากแต่จะจบแบบไหนต้องคอยติดตามกันเอาเองนะจ้ะ....คริคริ.....



...

                   “พี่กั้ง กินข้าวเสร็จแล้วเดี๋ยวไปส่งนัทที่ชมรมหน่อยสิ.......พอดีน้องๆที่ชมรมเค้าขอให้ไปช่วยทำงานหน่อยอ่ะ.........”

                       ยังไม่ทันได้พูดจาอะไรกันสักเท่าไหร่เลย พอมาถึงห้องไม่ทันไรนี่เค้าจะไปอีกแล้วเหรอ........ผมแอบนึกเคืองอยู่ในใจเงียบๆ แต่ยังคงพยายามวางสีหน้าให้ดูเป็นปรกติที่สุด........

ผมรวบช้อนส้อม แล้วลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำดื่มแก้กระหาย..........ทำไมพักนี้ถึงได้รู้สึกคอแห้งบ่อยๆนะ.........

                    “ไปช่วยทำอะไรที่นั่นเหรอ”.........ผมถามโดยไม่หันหลังกลับไปมอง ในขณะที่นัทเองก็กำลังนั่งกินข้าวอยู่เหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวที่โต๊ะตัวเดิมของเรา........มือของผมสั่นระริกขณะที่พยายามรินน้ำดื่มลงแก้วอย่างช้าๆ...........

                     “ก็ช่วยทำงานชมรมอ่ะ ช่วงนี้เค้ากำลังมีกิจกรรมกันพอดี”.........นัทพึมพำออกมาเบาๆ..........

                     ถ้าเค้าไม่ได้กำลังคิดจะทำอะไรเลวๆอยู่ ทำไมเค้าจะต้องทำน้ำเสียงเหมือนรู้สึกผิดแบบนั้นด้วยนะ........ผมยกแก้วน้ำขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด.......รู้สึกปวดร้าวไปทั่วลำคอ.........ห่าเอ๊ย.......ทำไมต้องรีบตระกรามกินขนาดนี้ด้วยวะ ผมก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ.........

                     “แล้วจะให้พี่ไปรับหรือเปล่า”.........เสียงของผมดังแว่วมากระทบโสตประสาท รู้สึกเหมือนเสียงของใครบางคนที่ไม่คุ้นเคย.......มันทั้งแหบพร่า และก็เจือไปด้วยความรู้สึกขื่นขมอย่างสุดประมาณ........

                    .ถึงตอนนี้ ผมรู้สึกอย่างชัดเจนแล้วว่า นัทกำลังพยายามจะตีตัวออกห่างจากผมไปทีละน้อย.........แต่จะมาคิดได้ตอนนี้ก็สายเกินไปเสียแล้ว........ผมปล่อยให้เค้าดำเนินการตามแผนที่เค้าแอบวางเอาไว้ในใจมาตลอด ในขณะที่ผมได้แต่คอยเฝ้ามองและปลอบใจตัวเองว่า “ทุกอย่างอาจจะดีขึ้นในไม่ช้าขอเพียงแต่เรามีความอดทนอดกลั้น ถึงเค้าจะเอาแต่ใจตัวเองอยู่บ้าง แต่พื้นฐานเค้าก็เป็นคนมีจิตใจดี สักวันเค้าคงจะคิดได้เองว่ากำลังทำร้ายคนที่รักเค้าอย่างเลือดเย็น”..........

                    แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดแล้วว่า เค้าเจตนาจะทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลงไปเรื่อยๆ..........คนหนึ่งพยายามสร้าง........ในขณะที่อีกคนพยายามทำลาย.........คิดดูเอาเองแล้วกันว่าสร้างกับทำลาย........อย่างไหนมันจะทำได้ง่ายกว่ากัน..........

                   “ไม่ต้องหรอก..........เดี๋ยวนัทให้น้องเค้ามาส่ง”..............กึก.........ผมสะดุ้งเบาๆเมื่อรู้สึกตัวว่าเผลอวางแก้วกระแทกลงบนหลังตู้เย็นแรงจนเกินความจำเป็น.........

                    บรรยากาศภายในห้องกลับเริ่มเข้าสู่ความอึมครึม..........ผมเดินกลับมานั่งที่โต๊ะกินข้าวและลงมือเจียนมังคุดเงียบๆ..........เราสองคนนั่งประจันหน้ากัน หากแต่ทุกอย่างก็ยังคงดำเนินต่อไปตามปกติ.........นัทยังคงก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป..........ดูเหมือนว่าเค้าพยายามจะสงวนคำพูดเอาไว้ให้มากที่สุดเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเกิดเรื่องทะเลาะทุ่มเถียงกันตามมา...........

                   ผมแอบลอบมองดูเค้าเงียบๆ...........ความรู้สึกทั้งรักและเกลียดถาโถมเข้ามาเกาะกุมหัวใจอย่างไม่อาจต้านทาน........รู้สึกอ่อนแรงและก็อ่อนใจอย่างบอกไม่ถูก..........สิ่งที่อยากจะพูดก็ได้พูดได้บอกมาจนหมดสิ้นแล้ว..........ตอนนี้ผมไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว อยากจะทำอะไรก็เชิญ........ตอนขากลับไปส่งที่แพร่ ผมจะบอกเลิกกับเค้าให้มันจบๆกันไปเสียที..........ผมเหนื่อยมามากพอแล้ว........เหนื่อยที่เค้าจะเอายังไงก็ไม่เอาสักอย่าง........ยื้อไปยื้อมาอยู่ได้.........จะเลิกหรือไม่เลิก ก็น่าจะพูดไปให้มันจบๆกันไป........ในเมื่อผมก็ให้โอกาสพูดมาตั้งหลายครั้งหลายครา.........จะมามัวลังเลทำท่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ทำไม........เค้าจะยื้อเวลาเอาไว้เพื่อทำร้ายจิตใจผมให้ความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้มันหดหายไปทำไมกัน.......

                  “จะกลับมากี่โมง พี่จะได้ทำกับข้าวรอ”..........ผมนึกสะท้อนใจหลังจากสิ้นคำถามดังกล่าว.........ขนาดนี้แล้วยังจะไปห่วงใยใส่ใจเค้าทำไมอีกนะ........

                  “คงสักทุ่มสองทุ่มโน่นแหล่ะ....ไว้นัทจะโทรมาบอกอีกที”.......... ก็เป็นอันว่าตกลงตามนั้น..........ผมเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น........ไม่มีเหลาะแหละ..........ในเมื่อว่าจะทำอาหารก็จะทำ........เค้าบอกว่าจะมาเวลานั้น เค้าควรจะต้องมา..........



                    นัทเดินลับสายตาเข้าไปในตัวตึกอย่างช้าๆ...........ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะขับรถจากมาอย่างเดียวดาย..........มีใครอยู่ที่ชมรมนั่นบ้างนะ..........ผู้หญิงหรือผู้ชาย..........ทำไมเค้าต้องเลือกที่จะไปทำงานที่ชมรมบ้าบอนั่น ทั้งๆเค้าเองก็จบมาจนจะเป็นเทอมอยู่แล้ว...........คนพวกนั้นสำคัญกว่าผมมากนักหรือยังไง.........ทั้งๆที่ความสัมพันธ์ของเราอยู่ในช่วงที่เปราะบางขนาดนี้  เค้าควรจะใช้เวลาที่มีอยู่ รื้อฟื้นวันคืนเก่าๆที่เราเคยดีต่อกันกลับมาอีกครั้ง มากกว่าที่จะไปเสียเวลากับเรื่องอื่นแบบนั้น...........หรือว่าเค้าจะไม่รู้จักจัดอันดับความสำคัญว่าอันไหนควรมาก่อนมาหลัง.........หรือว่านี่อาจจะเป็นสิ่งที่เค้าจัดอันดับมันเอาไว้แล้วก็ได้........และผมก็อยู่ในอันดับหลัง.........

                   
                  หลังจากงีบหลับไปได้ครู่ใหญ่ๆ ผมก็ยันกายขึ้นมาจากเตียงนอนอย่างอ่อนล้า.............เหลือบไปมองนาฬิกาบอกเวลาห้าโมงเย็น จึงรีบกุลีกุจอลุกขึ้นมาทำกับข้าว..............ถ้านัทกลับมาเร็วเดี๋ยวจะทำไม่ทัน..........

                  การได้ทำกับข้าวให้กับคนที่เรารัก มันคือความสุขอย่างหนึ่ง.........เมื่อก่อนนั้นเราสองคนเคยช่วยกันทำกับข้าวเสมอๆ.........หรืออย่างน้อยๆที่สุด ระหว่างที่ผมทำกับข้าว เค้าก็จะมาคอยเลียบๆเคียงๆ ลุ้นอยู่ข้างๆ.........แต่เย็นนี้ผมต้องทำกับข้าวคนเดียว.......กับข้าวที่ต้องทำเพราะเป็นหน้าที่ รสชาติของมันคงจะจืดชืดไม่คุ้นลิ้นเหมือนเคย.........

                  ไม่นาน.....สำรับก็ถูกนำมาวางเอาไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อยหมดจด........ผมบรรจงจัดวางทุกอย่างให้ดูดีอย่างที่เคยทำมาเสมอๆ.......ตอนนี้หกโมงนิดๆแล้ว ถ้าได้อาบน้ำล้างเหงื่อไคลให้สดชื่นขึ้นมาบ้าง ก็คงจะดีไม่น้อย.........พอนัทมาถึง เดี๋ยวก็คงโทรเรียกเองแหล่ะ.......



                   ผมกดรีโมททีวีเพื่อเปลี่ยนช่องอย่างเลื่อนลอย...........ในใจนึกพะวงถึงกับข้าวที่กำลังเย็นชืดลงอย่างทีละน้อย.........จะสามทุ่มอยู่แล้วยังไม่มีวี่แววของนัทเลย..........ผมพยายามแข็งใจที่จะไม่โทรไปตามจิกเค้า........เค้าควรจะรู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร.........ถ้าเค้าคิดเองเป็น เค้าจะต้องเป็นฝ่ายโทรมา.........ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจประเดประดังเข้ามาจากทั่วทุกสารทิศ...........ยิ่งมองเห็นกับข้าวที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกสะท้อนสะท้านหัวใจจนสุดจะทน...........ภาพวันคืนเก่าๆของเราสองคนหมุนเวียนย้อนกลับเข้ามาในห้วงคำนึงของผมอีกครั้ง.........เราเคยรักกัน........เราเคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา............ผมรักเค้ามากแค่ไหนเค้าย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ...........ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะไปได้ด้วยดีแท้ๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่าแค่เค้าจากไปอยู่ที่แพร่ได้ไม่กี่เดือน เค้าสามารถเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้.........ผมพยายามยื้อทุกอย่างเอาไว้จนสุดกำลังแล้ว........ตอนนี้ผมเหนื่อยเหลือเกิน..........เค้ามีหัวใจบ้างหรือเปล่านะ.......ทำไมเค้าถึงได้ใจดำกับคนที่รักเค้าได้ถึงเพียงนี้...........ทำไม.............


                   เวลาแห่งการรอคอยผ่านไปอย่างเชื่องช้า.......ผมลุกไปเปิดตู้เย็น พยายามควานหาเหล้าที่เหลือจากการไปเที่ยวครั้งล่าสุดออกมา.............ผมต้องการแอลกอฮอล์มาดับความฟุ้งซ่านที่กำลังทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ...........ไม่อย่างนั้นผมจะต้องเป็นบ้าตายแน่ๆ..........กินเหล้าประชดชีวิตมันซะเลย สะใจดี.............

                   หลังจากที่เหล้าหยดสุดท้ายถูกกระดกผ่านลำคอลงไป..........ฤทธิ์ของมันก็ยังมีค่าแค่ทำให้ผมรู้สึกมึนๆเพียงเล็กน้อยเท่านั้น...........ตอนนี้ใกล้จะสี่ทุ่มแล้วนัทยังไม่ติดต่อมาเลย...........ความหวังของผมเริ่มลางเลือน.............ผมอยากจะเมาให้มากกว่านี้เพื่อจะได้นอนหลับไปเลยไม่ต้องมานอนคิดมาก..........ใช่..........ผมต้องออกไปหาแอลกอฮอล์มาดื่มแก้กลุ้มอีก..............กินให้เมามันไปเลย ช่างแม่ง.........


                  ผมเดินโซเซกลับมาที่ห้องพร้อมกับถุงเบียร์สามขวดในมือ..........ลงมือเปิดขวดแรกกระดกกินอย่างลืมตาย.........รู้สึกเปล่าเปลี่ยวและอัดอั้นจนอกแทบจะระเบิด.........รู้สึกอยากจะระบายกับใครสักคน........ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดสายถึงเจ..........ไม่รู้สินะ.........ในเวลานี้ผมอยากคุยกับใครสักคนที่เห็นคุณค่าของผม........อย่างน้อยๆ เจ เค้าก็ยังแสดงออกมาว่ามีความห่วงใยและมีหวังในตัวผมอยู่นับตั้งแต่รู้ว่านัทย้ายจากไปแล้ว.........และผมก็ปกปิดเค้ามาโดยตลอดว่าเลิกกับนัทแล้ว.........ถึงตอนนี้ผมอยากจะระบายเรื่องราวของนัทกับเค้า แม้ว่าอาจจะเป็นการทำร้ายความรู้สึกของเค้าก็ตาม.........แต่การได้ทำร้ายใครซักคนในเวลานี้ คงจะช่วยทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง.........แม้ว่ามันจะไม่ยุติธรรมกับเค้าก็ช่างมันเถอะ...........

                   “พี่กั้ง.......ยังไม่นอนอีกเหรอ”........เสียงเจทักกลับมาตามสายอย่างอารมณ์ดี

                       “ยัง.......พี่นอนไม่หลับ”........ผมกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคออย่างยากเย็น........

                    “เป็นไรไปล่ะ”.......น้ำเสียงแสดงถึงความห่วงใยจากปลายสาย ทำให้ผมรู้สึกเต็มตื้นขึ้นมาในทันทีจนบ่อน้ำตาพังทะลายลงไปในที่สุด........แม้เค้าจะไม่ใช่คนที่ผมต้องการ แต่ในเวลานี้ผมอยากได้ใครสักคนที่ห่วงใยและรับฟัง..........

                     “เจ.........พี่ทนไม่ไหวแล้ว.........ฮือ ฮือๆๆๆๆๆๆ”...........ผมปล่อยโฮออกมาราวกับเด็กๆ.....เจดูมีท่าทีตกใจเล็กน้อย..........ในขณะที่ผมพยายามควบคุมสติและลำดับเรื่องราวต่างๆให้เค้าฟัง.........แน่ล่ะ แม้ว่าผมจะร้องไห้จนขาดสติ แต่ผมก็ไม่โง่พอที่จะคายความลับออกไปทั้งหมด.........แต่ถึงอย่างไร ตอนนี้เจก็คงได้รู้แล้วว่า ผมไม่ได้เลิกกับนัทอย่างที่เคยได้พูดเอาไว้........

                   ผมร้องไห้และก็พล่ามเรื่องไร้สาระให้เจฟังอยู่นานร่วมชั่วโมง จนสติเริ่มกลับคืนมาอีกครั้ง.........ขอบตาของผมบวมเป่งเพราะผ่านการร้องไห้มายาวนาน.........

                  “พี่กั้งไม่ต้องคิดมากนะ.........ไม่ต้องกินเหล้าอีกนะ และก็ไปนอนได้แล้ว.........ถึงใครจะเป็นยังไงก็ช่างเค้า......เราต้องรักตัวเองให้มากๆนะรู้มั้ย”.......เจกำชับก่อนจะวางสายไปเมื่อเห็นว่าผมค่อยยังชั่วขึ้นแล้ว.........

                   ผมถอนหายใจอย่างแรงและพยายามเรียกสติทั้งหมดกลับคืนมาอีกครั้ง..........ได้ร้องไห้ไปแล้วค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย.........ลึกๆในใจนั้นเป็นกังวลเล็กน้อยว่าเจคงจะเคืองที่ผมเคยโกหกเค้าเอาไว้.........แต่ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้รับมือกับปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อนดีกว่า.........เรื่องอื่นเอาไว้ค่อยว่ากันอีกที..........

                   ตื๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.........เสียงโทรศัพท์ดังปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์........ผมหันกลับไปดู ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาอย่างช้าๆ..........เป็นนัทนั่นเอง..........เค้ามักจะโทรมาหลังจากที่ผมได้ผ่านความเสียใจไปแล้วเสมอ.......มันคงสายไปเสียแล้ว เพราะตอนนี้ผมเหลือเพียงความรู้สึกที่ว่างเปล่า...........คนที่ชื่อนัทได้ตายไปจากหัวใจผมสิ้นแล้ว........ไม่ว่าจะยังไงผมก็จะไม่มีวันใจอ่อนอีกครั้ง............

                   ผมรวบรวมสติให้กลับคืนมาและกดรับโทรศัพท์ พร้อมทั้งพยายามระงับน้ำเสียงให้ฟังดูเป็นปกติอีกครั้ง...................

[YO DEA]

 

มาจิ้มๆๆ พร้อมให้กำลังใจ

[THIP]

  สิ้นสุดกันที 

[น้ำค้าง]

ดีใจจังที่จะเลิกกันซะที

[oaw_eang]

 

นี้คือคำตอบของน้องนะเคอะคุณพี่

อิอิ

[thopia]

เราพึ่งเคยมาอ่านค่ะ เลยอ่านรวดเดียวจบเลย
รู้สึกแย่กับนัทแทนจริงๆค่ะ โดยเฉพาะนิสัย วู้ววว โว้วววว เนี่ยเกลียดมากจริงๆ 
แล้วที่อ่านมาเรารู้สึกว่าอย่างคุณกั้งน่าจะหาได้ดีกว่านี้จริงๆ
ดีแล้วล่ะที่จะตัดสินใจเลิกจริงๆ(ย้ำจริงๆนะคะ)เพราะขืนคบต่อไปมีแต่เสียเปรียบ 
เหมือนเป็นของตายที่เราจะทำกับมันยังไงก็ได้
เราจะขอเป็นกำลังใจให้แล้วกันค่ะ ดำเนินชีวิตต่อไปแล้วหาคนที่ดีกว่ามาเย้ยเล่นเลย
สู้ๆนะคะ 

[yuttaya]

ขอบคุณนะครับสำหรับทุกกำลังใจ........บางทีเค้าอาจจะมีเหตุผลส่วนตัวที่ผมไม่รู้ก็ได้เนอะ.......ยังไงเรื่องมันก็ผ่านไปแล้วก็ถือว่า อโหสิกรรมกันไป ชาติหน้าจะได้ไม่ต้องมาพบเจอกันอีก..........