77
#
เหมือนกลับมาเริ่มนับหนึ่งใหม่
เหมือนเมื่อครั้งที่กูทำได้แค่นั่งรออิฐอยู่ในห้องที่คอนโด... กูไม่รู้ตัว ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เอาแต่หน้าตั้งตารอให้มันมาหา ไม่รู้ตัวว่าเมื่อไหร่ที่กูเอาแต่คิดถึงหน้าตา ท่าทางกวนตรีนของมัน ถึงอิฐจะกวน แต่มันก็น่ารัก เอาใจเก่ง ขี้ยั่ว แถมยัง......... ทำให้กูรักได้มากขนาดนี้
กูไม่รู้ตัวเลยจริงๆ.....
คิดได้อีกที กูก็หล่นวูบลงหลุมที่มันขุดไว้เต็มสองขา จะตะกายขึ้นมาก็ไม่ได้ จะหาทางปีนกลับขึ้นไปก็ไม่มี
กูหลงเข้าไปอยู่ในวังวนของอะไรบางอย่างที่ตั้งแต่เกิดมากูไม่เคยเจอะเคยเจอ
มันวังเวง เงียบเหงา มันเร่าร้อน รุนแรง
มันคลื่นเหียน เจ็บปวด ทรมาน
เคลือบแคลง ท้าทาย ไม่เข้าใจ แต่น่าค้นหา
บางทีก็บาดลึก เย็นเยียบ
ล่องลอย ดำดิ่ง เหมือนหลุดอยู่ในห้วงความฝันที่แสนหวาน
กูไม่ปฏิเสธสิ่งเหล่านี้...
เพราะมันเป็นความจริงที่ต้องเผชิญ
ที่กูเปรียบอิฐเหมือนภาพวาด ก็เพื่อเป็นการเตือนตัวเองและข่มตัวเอง ใช้ศิลปะยึดเหนี่ยวจิตใจให้ยอมรับความเป็นไปว่าคนๆ นี้เป็นคนแบบนี้
ไม่มีทางเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นได้
กูพอใจที่จะมองภาพนั้น ค้นหา ความหมายของทุกอณู ให้เข้าใจอย่างถ่องแท้ ลึกซึ้ง
ถึงแม้ว่าจะให้ใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ ถึงกูจะโง่งม ไม่เข้าใจ หรือบางครั้งก็ระเบิดอารมณ์เพราะเครียดที่เข้าถึงความหมายของมันไม่ได้ดั่งใจสักที
แต่กูก็จะคอยทำความเข้าใจมันต่อไปเรื่อยๆ ค่อยๆ สัมผัส ค่อยๆ ใช้สายตารับรู้...ทุกๆ ลายเส้น ทุกๆ ฝีแปรง และทุกๆ movement การแสดงออกของภาพ
เพื่อที่กูจะได้เป็นเจ้าของมันอย่างสมบูรณ์
#
พอเวลาที่ปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับความคิด
อาจฟุ้งซ่านบ้าง หวั่นไหวบ้าง แต่กูก็แค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ที่มีความรักในสิ่งๆ หนึ่ง อย่างสุดหัวใจ
ไอ้สุดหัวใจที่ว่า มันเป็นแบบไหน?
กูไม่รู้
รู้แค่ว่ากูสามารถร้องไห้ให้กับมันได้ ยอมเจ็บแทนมันได้ แม้แต่ชีวิตกูก็ให้ได้
เท่านี้ล่ะ
กูมีอะไรกูให้ได้หมด กูทำให้ได้หมด...
แต่ขอเถอะ.....
อย่าจากกูไปไหน
อย่าทำให้กูใจสลาย
อย่าหมดรักกู
เท่านี้ทำได้ไหมอิฐ?
#
"ไอ้ต้าน...ดีเทลตรงนี้มึงเขียนผิดป่าววะ คุณภาคเค้าให้ใช้เหล็กปะกับ แล้วนี่มึงอะไร...เหล็กคอม้า มาจากไหน ไอ้ควาย คนละเรื่องเลยมึง แก้ด่วนเลย...." ไอ้กล้าตะโกนข้ามพาร์ทิชั่นมาด่ากู กูคลิกเข้าเซิร์ฟเวอร์ไปแก้งาน ทั้งที่อีกงานที่กำลังเร่งอยู่แมร่งก็ยังทำไม่เสร็จ เฮ้อ อะไรกับกูนักหนาวะเนี่ย งานจ่อตรูดจนเก้าอี้กูไฟลุกแล้วสาด
"ทำงานผิดหลายทีแล้วนะมึง สติน่ะมีมั้ย เสียเวลานะเว้ย มึงไม่รู้รึไงงานมันต้องส่งพรุ่งนี้" ขณะกำลังนั่งคลิกเม้าส์ และอีกมือก็กดคีย์บอร์ดยิกๆ ไอ้กล้าก็เหวี่ยงมาอีก
"มีปัญหาอย่าเอามาลงที่งาน นี่ดีนะ กูเช็คก่อนส่งให้คุณภาค ไม่งั้นกูกับมึงเละเป็นโจ๊กลุงหนวดแน่ ห่าเอ๊ย จะให้กูตามเช็ดขี้ ให้มึงไปตลอดไม่ได้นะเว้ยไอ้ต้าน" ลุงหนวดขายโจ๊กอยู่ตลาดโต้รุ่งแถวบ้านไอ้กล้า ทำโคตรอร่อยเลยว่ะ มันเคยพาพวกกูไปกินบ่อยๆ
"........." กูนั่งเงียบ ไม่ตอบโต้มันเหมือนทุกที
ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา กูเริ่มทำใจอะไรได้หลายๆ อย่าง
แม้แต่ความเครียดของเพื่อน ซึ่งที่มาเกิดจากกู กูก็เข้าใจ
"เสร็จแล้วกล้า" แก้ประมาณสามนาที กูส่งให้มันใหม่
ไอ้กล้ารวมไฟล์ส่งให้หัวหน้า แล้วกูกับมันก็เริ่มทำพรีเซนต์ต่อ
มันจะทำพวกราคาก่อสร้าง กูทำกราฟฟิค
เพราะงั้นความเครียดของมันจะมีมากกว่า เพราะยุ่งกับตัวเลขเยอะ
"สัดเอ๊ย ทำไมคำนวณแล้วราคามันยังเกินอยู่อีกวะ" ไอ้กล้าบ่นเสียงดัง
"จะตัดอะไรออกดีวะ แม่งลงตัวหมดแล้ว เดือนนี้เหล็กเสือกแพงขึ้นมาอีก"
"กล้า เปลี่ยนกันทำป่ะ?" กูถามมันเพราะรำคาญเสียงบ่น
มันบ่นเหมือนว่าชาตินี้ มันจะไม่ได้บ่นอีกแล้ว ตั้งแต่กูมานั่งแหมะอยู่ตรงนี้ กูยังไม่เห็นมันเงียบสักที บอกตรงๆ รำคาญเชี้ย
"ไม่โว้ย ตัวเลขมันผิดไม่ได้ ให้มึงทำกูก็ฉิบหายสิ"
"..........." เออ เรื่องของมึง
นั่งทำจนถึงสองทุ่ม หิวจนตาลาย แต่ว่าไม่มีเวลาแม้แต่จะลุกออกไปหาอะไรกิน ปกติกูคงละทิ้งทุกสิ่งอย่าง ขอไปเต็มพลังที่เซเว่นข้างล่างแล้วค่อยกลับมาเบิร์นงานต่อ
แต่ครั้งนี้ กูพยายามทำงานต่อจนเสร็จสี่ทุ่ม
ถึงได้ลงไปหาอีซี่โก และอัดมะเร็งเข้าปอดกับไอ้กล้า หน้าเซเว่น
"เสร็จสักทีแม่ง โคตรหมาเลย ไอ้อ้วนนั่น ไม่รู้อะไรเสือกปากดี มึงจบถาปัดรึไง ถึงมาทำตัวรู้ดีกว่ากูเนี่ยหา ไอ้กากเอ๊ย ...นี่กูส่งไปรอบที่ห้าแล้ว ถ้ามันให้แก้อีก กูจะเอารองเท้าฟาดหัวล้านแมร่ง!..."
ไอ้อ้วนที่ว่าก็แค่ไอ้แก่พอมีตังค์คนหนึ่งที่มาจ้างพวกกูให้ออกแบบ service apartment ให้ฝรั่ง ตอนแรกกูเคยไปคุยงานกับไอ้กล้า แต่ทนความกวนตรีนของมันไม่ไหว ตอนหลังไอ้กล้าเลยห้ามไม่ให้กูไปด้วย มันกลัวกูเผลอต่อยลูกค้าเข้า
"ต้าน มึงเป็นเหี้ยไรวะ พักนี้มึงเงียบๆ ผิดปกติว่ะ" ไอ้กล้าถามหลังจากได้บ่นจนพอใจ
"เหอะ กูจะเงียบมั่งไม่ได้ไง" กูเมินหน้าแล้วอัดควันเข้าปอดต่อ
"ทะเลาะกับเมียอีกล่ะสิมึง" มีเพื่อนสนิทก็อย่างนี้ล่ะว่ะ รู้ดี
"จะว่าไปก็ไม่เห็นน้องอิฐมาหามึงเกือบสองอาทิตย์แล้วนะ โทรศัพท์มึงก็เงียบกริบชริปหาย"
".........."
"หรือว่า...." ไอ้กล้าทำตาโต
"พวกมึงเตียงหัก!!"
กูดีดก้นบุหรี่ลงถังขยะ แล้วหยิบตัวใหม่จากกระเป๋าเสื้อมาจุดไฟต่อ
"เอ้ย กูล้อเล่นนะ กูแซวก็เห็นมึงทำนิ่งๆ ไม่ตอบกูจะมุขห่าอะไรอีกล่ะสาด สรุปน้องอิฐไปไหนวะ?" ไอ้กล้าคาดคั้นต่อ... กูกัดกรามแน่นเมื่อไม่รู้ว่าจะตอบมันยังไง
"กูไม่รู้"
".........." ไอ้กล้าเงียบอึ้งไปหนึ่งอึดใจ
"เฮ้ย ไม่เอาน่าเพื่อน ผัวเมียทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติ น้องเค้ายังเด็กทำอะไรผิดไปบ้าง มึงก็อย่าไปถือสานักเลย อย่างเราๆ น่ะโตๆ กันแล้ว รู้ว่าอะไรเป็นอะไร มีไรก็บอกก็พูดกันดีๆ สิวะ"
"......." กูยังอยู่ในอาการเดิม
ใช่.... ที่ไอ้กล้าพูดมันก็ถูก และกูก็กำลังพยายามทำใจอยู่
อิฐไม่มาหากู ไม่โทรหากูเลยนับตั้งแต่วันนั้น...
รู้ไหมว่ากูทรมานแค่ไหน กูรอมัน กูมองโทรศัพท์ทุกวัน
กูเครียดจนปวดหัว
มันจะรู้บ้างไหม
แต่ก็ว่าไม่ได้ กูเลือกเอง
กูเลือกที่จะปล่อยมันแล้วถอยออกมาเอง มันก็สมควรแล้วที่จะต้องทนเจ็บแบบนี้
แต่กูจะทนไปได้ถึงเมื่อไหร่
มันทำแบบนี้เหมือนไม่แคร์ ไม่สนใจสักนิด ว่ากูจะรู้สึกยังไง
มันทำเหมือน......ไม่รักกูเลย
กูก้มซุกหน้ากับมือของตัวเอง อะไรก็เอาไม่อยู่แล้ว กูเสียใจเกินกว่าจะทำใจยอมรับได้ กูอยากเจออิฐ อยากไปหาอิฐใจแทบขาด
แต่กูไม่กล้า กูกลัวใจตัวเอง
ตอนนี้เลยทำได้แค่เพียงรอ... รอว่าเมื่อไหร่ที่มันจะกลับมาหากู
กูมั่นใจว่าต้องมีวันนั้น กูจะรอ.....ถึงต้องเจ็บอยู่แบบนี้ก็ตาม
#
ไอ้กล้าไม่ได้คาดคั้นถามกูอะไรมากกว่านั้น เพราะมันคงรู้ว่ากูอยู่ในอารมณ์ไหน กูกลับบ้านหัวสมองว่างเปล่า ขาวโพลน ความเหน็ดเหนื่อยจากงานไม่เท่ากับที่กูเหนื่อยใจอยู่ตอนนี้
"ต้าน แกไปมุดหัวอยู่ที่ไหน ทำไมไม่ไปหาน้องอิฐ" กูเดินเข้าบ้านเจอไอ้เนตรยืนเป็นอาอึ้มตลาดสด จ้องกูเขม็งอยู่ มันถามเหมือนกูเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบงั้นอ่ะ
"อะไร เหนื่อยเว้ย อย่ามากวน" กูเดินชนไหล่มันที่ขวางอยู่อย่างไม่เกรงใจ ไอ้เนตรเซข้าง แต่ยังไม่ยอม มันเดินมาดักหน้ากู แล้วเอามือผลักไหล่อย่างแรง
"นี่ แกรู้มั้ย ตอนนี้ที่คณะเค้าลือน้องอิฐกันว่ายังไงบ้าง" อ้อ อิฐเปิดเทอมใหม่แล้วสินะ
"จะไปรู้เหรอ....ลืออะไรก็ช่างแม่งดิวะ!" กูตอบพาลๆ
"ช่างเหรอ!? ไม่อยากเชื่อเลยนะว่าแกจะพูดแบบนี้ ทะเลาะอะไรกัน ไหนลองว่ามาสิ"
"อย่าเสือก" กูผลักเนตรกระเด็น แต่พี่กูก็ไม่ยอม มันยกเท้าถีบหลังกูเต็มแรง กูหันไปมองมันแบบเอาเรื่อง ยิ่งไม่มีอารมณ์มาคุยเรื่องนี้ ยังจะมาถามมากอีก
"อย่ามาทำตัวอันธพาลกับชั้นนะไอ้ต้าน อย่านึกว่าชั้นจะสู้แกไม่ได้ ถึงเป็นน้องถ้าเอาจริงชั้นก็ไม่ออมมือให้แกนะ"
"เออ เก่งนักก็เอาเซ่ ต่อยกูเลยสิ!" ตามคำขอ กูเจอหมัดหนักๆ ไม่เข้ากับหน้ากับตัวของพี่กูเสยเข้าเต็มปลายคาง... ไอ้เนตรมันเล่นเทควันโด้ตอน ม.ต้น - มหาลัยว่ะ ก็ไม่แปลกหรอกที่มันมือตรีนหนัก
“ทีนี้จะฟังได้รึยัง!” กูยกข้อนิ้วแตะเบาๆ ตรงกราม แมร่ง...ชาไปทั้งขากรรไกรเลยสัด จะเอาคืนก็กระไร กูไม่ชอบทำร้ายผู้หญิง
ไอ้เนตรทำตาเครียด ขึงขัง เหมือนเวลาที่มันโกรธและโมโหใครมากๆ มันก็จะเป็นแบบนี้
“ตอนนี้คนเค้ารู้กันหมดแล้วนะว่าน้องอิฐเป็นเกย์” เออ ใช่ แล้วไง เป็นเกย์แล้วมันก็เป็นเมียกูด้วย
“เท่านั้นไม่พอ ยังบอกว่ามั่ว แล้วก็ร่านผู้ชายด้วย ตอนนี้น้องจะไปไหนคนเดียวไม่ได้เลยรู้มั้ย ถึงน้องอิฐจะไม่ได้เล่าให้ฟัง แต่ชั้นก็พอรู้..ว่าตั้งแต่เปิดเทอมมาเนี้ย เกิดอะไรขึ้นกับน้องเค้าบ้าง ชั้นเองช่วงนี้ก็งานยุ่งจะให้ไปคอยเป็นไม้กันหมาให้ทุกวัน ทุกเวลาน่ะ มันไม่ได้หรอกนะ แล้วเรื่องมันเป็นแบบนี้คนเค้าก็ไม่สนแล้ว ว่าชั้นจะเป็นอะไรกับน้องอิฐ แกจะปล่อยให้คนที่แกเรียกว่าแฟนต้องมาเจออะไรแบบนี้อยู่คนเดียวเหรอต้าน!?”
“หึ แฟนเหรอ?” กูทำเสียงขึ้นจมูก
“อิฐมันไม่คิดว่าต้านเป็นแฟนแล้ว มันไม่โทร มันไม่มาหา มันไม่สนใจต้านสักนิด! แล้วทำไมต้านต้องไปแคร์คนที่มันไม่คิดจะแคร์ต้านด้วยวะ!!”
เพี๊ยะ!!
เนตรมันตบหน้ากูอีกฉาดใหญ่...
“ไม่แคร์เหรอ!!” แล้วมันก็เดินไปที่โซฟาหยิบสมุดที่ดูคุ้นๆ เล่มนึงแล้วเขวี้ยงใส่หน้ากู เชี้ย...เจ็บหน้าแล้วยังมาเจ็บหัวต่ออีก
“แหกตาดูซะ ชั้นนึกว่าแกจะเป็นคนที่เข้าใจน้องอิฐมากที่สุดซะอีกนะ แต่แกมันก็เหมือนเดิม.... เป็นแบบนี้เลิกกันไปเลยดีกว่า อย่ามาทนกันอยู่ให้เสียเวลาเลย!!”
พูดจบเนตรมันก็เดินกึ่งวิ่งขึ้นบ้านไปทันที กูมองมันอย่างโมโหสุดขีด พี่ห่าอะไรวะ ทั้งต่อย ทั้งถีบแล้วยังเขวี้ยงสมุดใส่หัวน้องอย่างกูอีก
ช่างแมร่ง... มันไม่เคยเห็นหัวกูมาตั้งแต่จำความได้อยู่แล้วนี่
ตอนแรกกูก็ว่าจะเดินหายามาทาหัวกับคางที่คิดว่าคงต้องช้ำอีกไม่นานแน่นอน แต่ขามันไปเตะโดนสมุดปกแข็งที่ไอ้เนตรเพิ่งประเคนใส่หัวกูเน้นๆ เมื่อกี้ซะก่อน
กูหยิบขึ้นมาดูใกล้ๆ ถึงรู้ว่าเป็นของอิฐ
แทบไม่ต้องคิดอะไร มือกูมันก็ไปก่อนความเร็วของสมองแล้วว่ะ
กูเปิดสมุด.... มันคือสมุดสเกต.....
ภายในหน้าแรกที่เห็น เป็นรูปสเกตท้ายรถคันหนึ่ง มีโลโก้สี่ห่วงไขว้กัน ข้างๆ แปะว่า TT ยิ่งเลขทะเบียนไม่ต้องพูดถึง คุ้นซะยิ่งกว่าคุ้น
จากนั้นก็เป็นภาพของผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังยืนรอลิฟท์อยู่ ใบหน้าด้านข้าง เสื้อเชิ้ต กางเกงสแลค กับของพะรุงพะรัง ทำให้กูพอเดาออกว่าเป็นใคร
หน้าต่อไป.... ก็ยังเป็นผู้ชายคนเดิม กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับคนหลายคน รอบโต๊ะดูสนุกสนานเฮฮา แต่ว่าผู้ชายคนนั้นภาพไม่ได้บ่งบอกว่ามีอารมณ์ร่วมกับคนรอบข้างเลยสักนิด
กูเปิดไปเรื่อยๆ เป็นสิบๆ ภาพ ก็ยังเป็นผู้ชายคนเดิม ที่ยังมีชีวิตประจำวันเดิมๆ เพียงแต่ว่าอิริยาบถและสถานที่อาจจะแต่งต่างไปในแต่ละวัน
จนกระทั่งมาสะดุดเข้ากับภาพสุดท้าย
ภาพของผู้ชายหน้าเดิม กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าเซเว่น กับผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาและทรงผมโคตรคล้ายไอ้กล้าเลย
ฉะนั้น... คงไม่ต้องบอกว่าทุกภาพมีใครอยู่ในนั้น ในหลายๆ อิริยาบถ หลากหลายสถานที่ และจนถึงวันนี้ คนๆ นั้นก็ยังคงอยู่ในสมุดเล่มนี้
กูยืนอึ้ง... ช้อค มือเกร็งแน่น พอรู้ว่าที่ผ่านมาตลอดเกือบสองอาทิตย์ กูอยู่ในสายตาของใคร
ใครคนที่กูรอคอยให้เค้ามาหา แต่เค้าก็ไม่มา
หน้าสุดท้าย กูเห็นซีดีแผ่นหนึ่ง แปะเข้ากับปกหลังของสมุด
กูรีบวิ่งไปห้องนั่งเล่นแล้วเปิดซีดีเข้ากับเครื่องเล่น
รอสักพักกูก็ได้ยินเสียงทำนองเบาๆ แต่ค่อนข้างบาดลึกของเสียงกีต้าร์
“วันที่เวียนเปลี่ยน วันที่เลยผ่าน รัก... คงมั่น” ถึงจะเป็นเสียงเรคคอร์ด ถึงมันจะเพี้ยนจากความเป็นจริงไปบ้าง แต่กูก็จำได้ว่าเป็นเสียงของใค
http://www.youtube.com/v/pOoHYQf99n4
“แบ่งที่ว่างตรงกลางไว้คอย เพื่อให้เราได้ถึงดั่งฝัน ร่วมกัน”
กูนั่งงง แต่ก็ซึมซับกับความหมายของเพลงที่ได้ฟัง แต่คิดไปก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงร้องเพลงนี้ให้กูวะ
“พี่ต้าน” กูสะดุ้งกับเสียงที่ดังขึ้นแบบไม่มีสัญญาณบอกกล่าวก่อนของอิฐ เสียงมันเซอร์ราวอยู่ลำโพงรอบตัวกูเนี่ย โคตรตกใจเลย
“อิฐเข้าใจแล้วว่าพี่ให้เราห่างกันเพราะอะไร ขอโทษที่อิฐไม่กล้าเสนอหน้าไปหาพี่ ไม่กล้าโทรหาพี่ ที่อิฐเป็นแบบนี้คงทำให้พี่ต้านเหนื่อยมาก แต่อิฐคิดว่าถ้ากลับไปทั้งที่ตัวเองยังทำตัวแย่อยู่เหมือนเดิม มันก็คงเป็นเหมือนเดิมอีก ไว้ถ้าอิฐพร้อมและปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นได้แล้วจริงๆ อิฐจะไปหาพี่ต้านนะ” กูเงียบฟังทุกคำพูดของมันอย่างตั้งใจ
“......แต่ถ้าพี่ต้านรอไม่ไหว พี่ต้านก็ไปจากผมได้ทันทีเลยนะ”H
up แหลกสองเรื่องคับ
เผื่อมีคนสงสัยว่าทำไมอิฐถึงวาดภาพได้ในเวลาไม่กี่วินาที มันคือควิค สเกต (quick sketch)นะคับพี่น้อง เผื่อจะเดาวิธีการกันไม่ออก
คือเค้าจะใช้วิธีร่างภาพเร็วๆ แล้วจำรายละเอียดเอา เรียกอีกอย่างว่า วาดภาพจากความทรงจำ อ่ะคับ
ตอนหน้าก็เตรียมดราม่ากันต่อ!! พี่ต้านจะได้เจอน้องอิฐแล้วนะ
แต่เป็นในรูปแบบไหน.......ต้องรอดู
แต๊งกิ้ววว
ปล. อยากให้ถึงตอนที่คืนดีเร็วๆ เหมือนกันนะตัวเธอว์ทุกท่าน
ปล. 2 ลึกๆ คงเข้าใจ
หัวข้อ: [____________มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้] # ตอนพิเศษโคตรๆ...คลิปหลุด 290954 (คุณไม่ได้ตาฝาด) (อ่าน 525454 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก