หัวข้อ: เกลียดตุ๊ด พูดมาได้

[uknowvry]

 
ไงก็อนุโมทนาด้วยคับ
แต่แบบว่าอย่าไปนานนักนะคับ
อุตส่าห์ตามมาอ่านจนทัน
เฮ้อออ...


มันส์มากครับ
เขียนได้ดี จนติดไปแล้วเนี่ย

[@^_^@PeaZa@^_^@]

เจ๊อย่าลืมเอาบุญ มาฝากด้วยน้า 

[nunyy]

 :m2:ไปทำบุญมาแย้วนะ ปรึกษากับพระแล้ว ท่านก็ว่าช่วงนี้เราจะมีปัญหาเยอะ โดนผู้ใหญ่ทำให้ทุกข์เอา

 :m17:มันตรงเผงเลยอ้ะ แล้วท่านก็ยังบอกอีกว่า ไปติดสินบนกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไว้เยอะ ก็จะติดๆขัดๆไปเรื่อยๆแบบนี้แหละ

แง้ ๆ  แล้วเราจะแก้หมดมั้ยเนี่ย จำมะได้แล้วด้วย 

 :m5:ขอให้ทุกคนร่วมอนุโมทนาบุญกับเราด้วยนะ เกิดมาชาติหน้าจะได้สวยๆหล่อๆกันอีก หุหุ

เอาล่ะ ไปติดตามตอนต่อไปเลยดีกว่านะ มีแรงฮึดสู้และ 

[nunyy]

  นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป จะคล้าย ๆ กับตอนพิเศษนะ เพราะมันจะยาวมากกกก ตอนนี้ก็ยังเขียนไปจบเลย 

รายละเอียดเยอะจริง ๆ ช่วยตามดูกันหน่อยละกันนะ อย่าแอบหลับก่อนล่ะ

ตอนที่ 43

   กาลเวลาผันผ่านไป เรื่องราวต่าง ๆ ก็ดำเนินไปตามเรื่องของมัน หลังจากที่สอบกลางภาคเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็จะได้ไปเที่ยวทะเลตามที่ได้นัดหมายกันเอาไว้แล้วสินะ

   หลังสอบวันสุดท้าย ฉันก็นัดเหล่าเพื่อน ๆ มาประชุมเพลิง เอ้ย ไม่ช่าย ประชุมหารือเรื่องสถานที่ ที่พัก การเดินทาง ว่าจะเอายังไงกันดี โดยพวกเรานัดเจอกันร้านเจ๊ขายส้มตำเจ้าเก่า

   วันนี้ก็มีห้าสาวสวยลากไส้ (ให้กากินนะ) แล้วก็หนุ่ม ๆ (มีอ้ายนนท์โผล่มาด้วยอ่ะ แง้) ตามด้วยส่วนเกินอย่างนังเป้ย (มาทำวะเนี่ย) โอ้ว งานนี้ถ้าไปหมด ก็หลายคนเลยอ่ะ มีตบตีกันแหงม ๆ

“อู้ย วันนี้มันจะมีการประท้วงใหญ่เกิดขึ้นเหรอไงวะเนี่ย ถึงมารวมตัวกันได้น่ะ” เสียงอิตั้มดังขึ้น ตอนเข้ามานั่งในร้านเจ๊ส้มตำ

“นั่นสิ เพียบเลยมรึง งานนี้ถ้าไปหมดนี่ กรูว่าคงมันส์พิลึก” อิอั้มแจ๋ด้วย สองคนนี้เพิ่งมาถึง

“หวัดดีสาว ๆ หวัดดี พี่อาร์ท ไม่ได้เจอกันนายเลยนะ” เสียงตานนท์ทักมาบ้าง มากะเค้าด้วยเรอะ

“ไง เจ๊ ไม่ทักทายกันเลยนะ” อ้ากกกก อยากถีบหน้ามันซักทีจัง

“ไอ้นนท์ เรียกให้ดี ๆ นะ ถ้ายังไม่อยากตาย”

“อุ กลัวแล้วเจ๊ อิอิ” ง่ะ กวนไม่เลิกนะมัน

“มานั่งตรงนี้ก่อนสิจ้ะ นนท์จ๋า มาเร๊ว” เสียงอิเจี๊ยบแหลมาก คงอยากแด*น้องมันอ่ะสิ

“ไม่อาว กลัวอ่ะ” ตานนท์แลบลิ้นใส่ แล้ววิ่งมาข้าง ๆ ฉัน แถมยังลากเก้าอี้มานั่งติดด้วยอีกตะหาก มันเล่นอะไรของมันวะเนี่ย

“ชิส์ ทำเล่นตัวไปได้ ระวังจะเสร็จเจ๊นะจ้ะ” น่าน อิเจี๊ยบ สวยมั้ยล่ะ

“ง่า ไม่เอาอ่ะ จืดช่วยเราด้วยดิ นนท์กลัวแล้วค้าบ” เสียงคนในกลุ่มเราหัวเราะขึ้น

“เล่นบ้าอะไรของแกฟะ” ฉันดุมัน

“เอ้า สั่งของกินรึยังล่ะ มาถึงเหนื่อย ๆ มันหิวนะยะ” นังตั้มโวยวาย สงสัยจะหิวจัด

“สั่งแล้วค่า คุณนาย เค้าไม่รอหล่อนกันหรอกย่ะ” อิเฉาวีน เพราะมันก็หิวเช่นกัน

“สรุปก่อนเลยนะ มีใครจะไปเที่ยวบ้าง” เสียงฉัน ซึ่งเป็นคนต้นคิด ถามดังขึ้น

   พอถามเสร็จแล้ว อิเฉา อิเจี๊ยบ อิตั้ม อิอั้ม อิต้อม ยกมือกันพรึ่บเลย น่าเกลียดจริง ๆ ขานเสียงเอาก็ได้ย่ะ แหม้ ทำยังกะเด็ก

“เราไปด้วย” เสียงนนท์ ทักขึ้น

“เราเหมือนกัน” แหม อาร์ทจะบอกทำไมฮะ ก็รู้ ๆ กันอยู่

“ฉันด้วย” นายเบสไปด้วยเหรอ งานนี้ แกเสร็จพวกเพื่อน ๆ ฉันแน่ โชคดีนะเว้ย

“เป้ยไปด้วย เบสไปไหนเค้าไปด้วยนะ” นังเป้ย หล่อนจะเอาใครกันแน่ยะ แต่งานนี้สงสัย หล่อนจะต้องโดนฝ่าพระบาทของนังเพื่อนสาวของฉันแน่ ๆ คิคิ

“คนสุดท้าย นั่งอมอะไรอยู่จ้ะ วิน” ฉันล้อมันเล่นน่า

“ถามได้ ก็ไปอ่ะดิ ทุกคนไปกันหมด แล้วเราจะอยู่บ้านเฉย ๆ รึไงอ่ะ” อ๋า รู้ตัวก็ดีแล้วย่ะ

“สรุปว่า ไปกันหมด รวมกันก็เป็น อ่า 1 2 3.... อู้ว ตั้ง 11 คนแน่ะ เยอะจังเลย” ฉันตื่นเต้น ก็ไม่เคยไปเที่ยวกันมากมายขนาดนี้เลยนี่นา

   อาหารพวกส้มตำ แล้วก็ของทอด ย่าง ต้มซุป ก็ลำเลียงมาเรื่อย ๆ งานนี้ อิ่มท้องไปจนถึงเย็นเลยแหละ หลังจากกินกันไปได้สักพัก พวกเราก็เริ่มสนทนากันต่อ

“นี่ ๆ สรุปเราจะไปเที่ยวที่ไหนกันล่ะ” นังต้อมสงสัยขึ้นมา ฉันยังไม่ได้บอกเลยนี่นา

“อ้อ ฉันไปค้นหาข้อมูลมาแล้วนะ ทั้งเรื่องสถานที่ที่เราจะไปพัก แล้วก็เรื่องค่าอาหารที่พักด้วย ฉันว่าเราน่าจะไปเที่ยวที่เกาะช้างกันนะ เพราะที่นั่นจะมีหาด ๆ หนึ่ง ทรายสีขาวละเอียด สวยมาก ๆ น้ำทะเลก็ใสด้วย อ้อ แต่ไปช่วงนี้ ถ้าโชคดีคลื่นลมไม่แรง ก็ได้สนุกกันแน่ ๆ เลยจ้ะ”

“อืม น่าสนใจดี แล้วเรื่องที่พักล่ะ ติดต่อไปรึยัง” อิตั้มถามบ้าง

“เรียบร้อยย่ะ ฉันโทรไปถามมาแล้ว มีบังกะโลชั้นเดียว สองหลังว่างอยู่ ค่าเช่าก็คืนละ300 บาทต่อหลัง ก็รวมเป็น 600 บาทต่อคืน ดีนะที่ตอนนี้คนยังไม่ค่อยไปเที่ยวกันเท่าไหร่ เลยโชคดีได้มาราคาถูกแบบนี้”

“ว้าว เลิศมากเลย สองหลังเหรอ แล้วจะแยกห้องนอนกันยังไงล่ะ อิอิ” อิดอกเฉา อย่ามาแรง ฉันรู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ นังเวร

“เด๋วค่อยคิดย่ะ เออ แล้วเรื่องอาหารการกิน ที่นั่นค่อนข้างจะแพงไปหน่อยนะ ยังไงก็หาของแห้ง พวกมาม่า ไปไว้กินตอนกลางคืนหน่อยก็ดีนะ” ฉันเอ่ยไป ของมันแหงอยู่แล้ว ใคร ๆ ก็รู้ของบนเกาะแพงจะตายไป

“ได้ ๆ ไม่มีปัญหา เออ แล้วเราจะออกเดินทางกันวันไหนล่ะ” เสียงตานนท์ถามมาบ้าง อยากไปเร็ว ๆ อ่ะดิ

“เรื่องเดินทาง ฉันโทรไปถามเวลามาแล้วนะ เราต้องไปขึ้นรถที่กรุงเทพฯกัน ที่สถานีขนส่งเอกมัยน่ะ รถออกเวลาประมาณ สี่ทุ่มกว่า ๆ ได้มั้ง”

“งั้นเหรอ ก็เหมือนกับตอนไปเที่ยวภูกระดึงสินะ” อิตั้มบอกมา

“เอ๋ ไปเที่ยวภูกระดึงกันมาแล้วเหรอ เราอยากไปมั่งจัง” เสียงยัยเป้ยแจ๋ขึ้นมาทันที อยากไปก็ไปเองสิยะหล่อน

“อาร์ทก็ไปมาด้วยเหรอ” มันหันไปถามอาร์ท

“อืม ไปมาแล้วล่ะ” ใช่ ไปมาแล้ว แล้วเราก็เป็นแฟนกันบนนั้นด้วยย่ะ เหอ ๆ ชักฉุน

“จืด ๆ” เสียงนายวินเรียกฉัน แต่เผอิญฉันไม่ได้ยินอ่ะ

“อ้ะ เอ๋ อะไรเหรอวิน” ฉันเพิ่งรู้ตัวก็เลยหันไปหา

“หูตึงเหรอไงยะหล่อน” อิต้อม มันจะกัดฉันทำไมฟะ อินี่

“หล่อนนะสิ นังบ้า ว่าไงวิน มีอะไรเหรอ”

“แล้วไปวันไหนล่ะ บอกหน่อย จะได้เตรียมของทัน” อ่ะนะ ไม่แพ้เลยนะนั่น

“งั้นเราจะบอกให้ทุกคนฟังนะ วันจันทร์ที่จะถึงนี้ เราจะออกเดินทางจากที่นี่ไปขึ้นรถที่เอกมัย เวลาสี่ทุ่ม แต่เราจะนัดเจอกันที่บขส.เพื่อนขึ้นรถเที่ยว 6 โมงเย็น ไปถึงที่นู่นก็ประมาณเกือบ สามทุ่ม คง
ทันเวลาที่จะไปรอขึ้นรถ” ฉันสาธยายให้ทุกคนฟัง

“ดีจังเลย นี่ก็วันศุกร์แล้ว อีกสองวัน อ้าย ตื่นเต้นจังเลยอ้ะ” อิเจี๊ยบดี๊ด๊าสุดตัว

“งานนี้ต้องเป็นทริปที่สนุกแน่ ๆ ว่ามั้ยพวกเรา” นังเป้ยเอ่ยขึ้น แต่พวกเราทำหน้าเหยเก ใครเป็นเพื่อนกะหล่อนมิทราบยะ
นังสตอเบร์รี่


***************************************

[Poes]

ถ้าจำไม่ได้ว่าไปบนอะไรไว้บ้าง ก็ไปแก้บนกลางแจ้งนะ

จืดลองไปถามผู้รู้อีกทีแล้วกัน จำได้แค่นี้  

รออ่านต่อนะ  

[nunyy]

 :m30:ตายละหมีพูห์ มาแอบรีตอนไหนเนี่ย จืดก็คงจะทำแบบที่ตัวเองว่าแหละ แต่มันคงมีข้อแลกเปลี่ยนแน่นอน เราต้องทำได้

 :m22:ต่อให้อีกตอนนึง เพราะหายไปสองสามวัน

ตอนที่ 44

   หลังจากที่พวกเราทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว ก็เรียกเด็กเสริฟมาเชคบิล จากนั้นต่างฝ่ายก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน ระหว่างที่กำลังจะเดินไปรอรถประจำทางพร้อมกับอาร์ทนั่นเอง อาร์ทก็เอ่ยขึ้น

“จืด เอ่อ วันนี้ค้างบ้านเรานะ” เอ๋ ฉันหันไปมองหน้าอาร์ท

“แต่ว่า....” ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร

“นะจืด ไปนะ พรุ่งนี้เราจะได้พาไปซื้อของไง” อ่ะ งั้นเหรอเนี่ย

“อืม ได้สิ ว่าแต่ไปซื้อที่ไหนอ่ะ” ฉันถามออกไป

“ก็ตลาดใกล้ ๆ บ้านเราน่ะแหละ มีร้านขายของใหญ่ ๆ อยู่เหมือนกัน มีให้เลือกซื้อเพียบเลย”

“อ้อ ต้องนั่งรถเลยไปอีกใช่มั้ยอ่ะ รู้แล้ว ๆ ไปสิ”

“โอเคแล้วนะ งั้นจืดไม่ต้องแวะเข้าบ้านนะ เด๋วไปบ้านเราเลย” ฉันทำท่าคิดนิดหน่อย

“ก็ได้ เด๋วค่อยโทรบอกที่บ้านเราละกัน” อาร์ทยิ้มกรุ้มกริ่ม รู้นะคิดอะไรอยู่ อย่าฝันไปเลยน่า ไม่ยอมง่าย ๆ หรอก

   รถประจำทางมาแล้ว พวกเราก็ขึ้นไปนั่งที่ประจำเหมือนเคย รถแล่นไปถึงบ้านอาร์ทก็เกือบ ๆ สองทุ่ม น่าสงสารอาร์ทจัง ตื่นก็เช้า กลับก็มืด เฮ้อ เศร้า

“พ่อเรามารับทุกทีแหละ จืดไม่ต้องกลัวนะว่าจะเดินกลับเหมือนบ้านตัวเองน่ะ” ว้ากกก กัดฉันเหรอยะ

“นี่ ๆ เด๋วก็โดนเลย พูดแบบนี้น่ะ” ฉันหยิกแขนมันซะเลย หมั่นไส้

“เอ้า ก็เรื่องจริงอ้ะ เราพูดผิดตรงไหนอ่ะ” มันรีบวิ่งไปที่รถของพ่อ ฉันเดินตามไปสวัสดีเช่นเคย ครอบครัวนี้เค้าก็คุ้นเคยกับฉันดีแล้ว ฉันจึงไปมาหาสู่ได้สะดวกดี

   พ่อขับรถมาจนถึงตัวบ้านแล้ว เราก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้าน เห็นแม่อาร์ทนั่งดูทีวีอยู่ ฉันก็ไปไหว้ ตามธรรมเนียม แม่อาร์ทใจดี ยิ้มแย้มอยู่เสมอ ฉันยังแอบปลื้มอยู่เลย

   เราสองคนขอตัวไปอาบน้ำก่อน ส่วนเรื่องข้าวเย็น คงไม่ต้องถามแล้วล่ะ อิ่มกันมาเรียบร้อยแล้วล่ะ แต่ฉันก็ไม่ลืมเรื่อง ไอศครีมนมสดหรอกนะ มาทุกครั้งไม่ได้กินนี่ก็แปลกแล้ว

   นายอาร์ทจัดแจงเตรียมมาเอาใจฉันซะดิบดี ต้องได้อย่างนี้สิพ่อคุณ ถึงจะรักกันจริง ส่วนฉันน่ะเหรอ นั่งเป็นคุณนายเล่นเกมส์อยู่หน้าจอทีวีสบายใจเฉิบ เหอ ๆ  

“มาแล้วจ้า ไอติมอร่อย ๆ โหย จืดอ้ะ เล่นอยู่คนเดียวอีกแล้วนะ” มันวางถ้วยไอติมลงแล้วก็วิ่งปรู๊ดมากระแทกตัวฉัน

“โอ้ย เจ็บนะอาร์ท เล่นอะไรเนี่ย” ตาอาร์ทไม่ได้ฟังกันเลย หยิบจอยขึ้นมาแล้วรีเซ็ทเกมส์ใหม่ทันที

“อ้ากกกก อ่ะ อิตาบ้า ฉันกำลังเล่นอยู่นะ ทำงี้ได้ไงอ้ะ” ฉันวีนแตกสิจ้ะ

“ก็จะเล่นด้วยอ้ะ ตัวเองแอบเล่นก่อนทำไมล่ะ ไม่ยอมหรอก”

“เชอะ อยากเล่นก็เชิญเลย เล่นไปคนเดียวเหอะ” ฉันหน้าบูดอารมณ์บ่จอย เดินไปหยิบถ้วยไอติม มานั่งโซ้ยคนเดียว

“ไม่กินด้วยกัน” แต่ก็ไม่วายถามเค้า

“หึ กินเสร็จแล้วมาเล่นด้วยกันล่ะ” ตาอาร์ทส่ายหน้า แล้วก็เล่นต่อ

“ตามใจ กินคนเดียวก็ได้” ฉันนั่งกินไปมองมันเล่นเกมส์ไปเพลิน ๆ พอกินเสร็จแล้วก็รีบจับจอยมาเล่นด้วยทันที

“เอ้า รีเซททำไมอ่ะ จืด” โฮะ ๆ ผิดเหรอ ทีแกยังแกล้งฉันเลยอ่ะ แบร่ ๆ

“ก็จะเล่นด้วยอ้ะ มีอะไรมะ” ฉันทำหน้าทะเล้นใส่มัน

“เล่นด้วยงั้นเหรอ ได้สิ” แทนที่มันจะกดเกมส์ใหม่ กลับกลายเป็นฉันโดนกดแทนซะเอง

“เฮ้ย ไม่เอาน่า อย่าเล่นแบบนี้สิ” ฉันพูดเสียงเบา ๆ ออกไป กลัวพ่อแม่มันมาได้ยิน

“ก็อยากเล่นไม่ใช่เหรอไง” มันทำหน้าหื่น หว๋าย ไม่นะ

“ฉันล้อเล่น อย่านะอาร์ท ถ้าทำเรา พรุ่งนี้ไม่ไปซื้อของด้วยนะ แถมหนีกลับบ้านก่อนด้วย” เง้อ เอากะฉันสิ

“อะไรว้า เล่นงี้ทุกทีเลย แต่ขอมัดจำไว้ก่อนได้ป่ะ” อ่ะ มัดจำอะไรของแกฟะ

   แล้วฉันก็ได้รู้ว่ามัดจำของตาอาร์ทก็คือ จูบอันแสนอ่อนหวานนั่นเอง เนิ่นนานพอสมควร แต่ก่อนที่อะไรมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ฉันก็ผละหนีออกมาซะก่อน พอมองหน้าของอาร์ทแล้ว โอย อกอิแป้นจะแตก ตางี้เชื่อมยังกับน้ำผึ้ง พอเถอะจ้ะ

“กรุณาหยุดแค่นั้นก่อนเลย” ดูนายอาร์ทจะอารมณ์เสียนิดหน่อย ช่วยไม่ได้ ยังไม่พร้อมนี่นา

“ทำไมอ่ะ ไม่ได้จริง ๆ เหรอ” มันทำหน้าอ้อนวอน

“เหอะ ไม่อ่ะ ขอไว้ก่อนละกัน ง่วงแล้วล่ะ ไปนอนแล้วนะ”

   อาร์ทนั่งมองเอ๋อ ๆ ว่าอินี่มันเป็นอะไร ส่วนฉันน่ะเหรอ กระโดดขึ้นเตียงได้แล้วก็รวบผ้าห่มพันตัวสุดฤทธิ์ เอาซี้ มาเลย ดูดิ๊ จะทำได้มั้ย หุหุ เรื่องอะไรจะยอมเจ็บตัว เด๋วพรุ่งนี้ก็เดินไม่ไหวพอดีน่ะสิ  

                                                      ****************************************

[Poes]

ขอโทษทีที่ปาด 

จืดใจร้ายกะอาร์ทมากเลยนะ 

โด่ อุส่าห์ลุ้น 

*********************************
เค้ามะใช่หมีพูห์นะ เรียกเค้าปูสนะ 

[inimeg]

เจ๊จืดดดดดดดด

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ยังไม่ตาย มากรี๊ดให้ก่อน ขอตัวไปอ่าน

แล้วจะมากรี๊ดกรอกหูเอาให้หนวกไปเลยอีกรอบ.....

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

กลับมาแล้ว.............................................

[nunyy]

 o9อ้าย ปูด เอ้ย ปูส (โทษทีจ้า คิคิ) เค้านึกว่าพูห์ อ่ะ แหะ ๆ เห็นน่ารักดี กลายเป็นปูสไป   

แล้วกระต๊อบกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ขนาดนั้น ไม่เจ็บคอแย่เหรอ เอายาอมบอระเพ็ดสักหน่อยดีมั้ยคะ อิอิ (ล้อเล่งจ้า)

คิดถึงพวกตัวเองจะตายไป เด๋วแวบไปโหลดเพลงก่อน 

[@^_^@PeaZa@^_^@]

อุ้ย...นึกถึงตัวเองตอนไป Summer ที่อังกฤษเลยอะ 

ไปกัน14คน ไปถึงอยู่บ้านเพื่อน กินมาม่า อยู่10วันแล้วกลับ 

ได้ไปสวนสนุกอยู่1วัน แล้วไม่ได้ไปไหนเลย เซ็ง 

[A GE]

    ไปบนบานอะไรไว้เยอะเหรอครับ  ถึงจำมะได้ 

เอาเปนว่าก็ทำบุญบ่อยๆแล้วกันนะครับ  แล้วก็กรวดน้ำให้เจ้ากรรมนายเวรเยอะๆ  จะได้ผ่อนหนักให้เปนเบา

[uknowvry]

 
มาแล้วๆ
ถ้านึกไม่ออก
แนะนำกรวดน้ำ ทำบุญ
แล้วก็ตั้งจิตให้มั่นขออโหสิในสิ่งที่ยังไม่ได้ใช้คืนท่านคับ
ไม่งั้นก็ขอให้ท่านช่วยตามมาทวง
จะได้ทราบว่ายังติดค้างไว้ที่ไหนอย่างไร
เฮอๆๆๆ พี่จืดจะกล้ามั้ยคับเนี่ย

[nunyy]

 :m26:เด๋วมาต่อบ่าย ๆ ไปเดินขบวนก่องนะ ร้อนตับแตกแหงม ๆ 

[nunyy]

ตอนที่ 45

   เช้าวันจันทร์ ฉันลุกขึ้นมาเตรียมของใช้จำเป็นบางอย่าง เพราะเมื่อคืนนี้ ฉันเตรียมพวกเสื้อผ้าไปเรียบร้อยแล้ว อาร์ทบอกว่าจะแวะเข้ามาหาตอนสาย ๆ นี่ก็ปาเข้าไปเกือบเก้าโมงเช้าแล้ว ระหว่างที่กำลังรออยู่นั่นเอง

“ว่าไง รอแฟนอยู่เหรอ” นายเบสอีกแล้ว มันจะมาทำไมเนี่ย

“ก็ใช่น่ะสิ แกนั่นแหละ มาทำไม” ฉันย้อนถามมัน

“ก็มาหาแฟนเพื่อนไง” หึ วอนโดนซะแล้ว ไอ้นี่ ยิ่งฝันไม่ค่อยดีอยู่

“เป็นไรไป แซวนิดหน่อย ทำหน้าแก่ไปได้” มันยังไม่เลิกกวนประสาทอีกนะ

“ไอ้บ้า เลิกพูดได้แล้ว ปวดหัวมากเลยน่ะเนี่ย รู้มั้ย”

“เฮ้ย แล้วก็ไม่บอก กินยารึยัง” มันทำท่าตกใจ ฉันตอแห*ย่ะ รำคาญแกน่ะแหละ

“กินแล้ว ไม่ต้องมาทำท่าเป็นห่วงหรอกน่า” ฉันเบะปาก มันก็ดูเชื่ออีกนะ ตานี่ ทึ่มจริง ๆ

   นั่งไปได้สักพัก อาร์ทก็มาถึงจนได้ พออาร์ทเห็นฉันนั่งอยู่กับนายเบสก็ต้องแปลกใจสุด ๆ แถมยังแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาด้วยสิ

“มาได้ไงอ่ะนาย” อาร์ทมันมานั่งลงข้าง ๆ ฉัน แล้วก็วางเป้ใบใหญ่ไว้ที่พื้น

“ก็ขี่รถมาน่ะสิ ถามได้” เอ้า ยียวนกันเข้าไป ถ้าจะต่อยก็ไปต่อยข้างนอกนู่นนะ

“อ่ะ จืด จัดของเสร็จรึยัง เด๋วเราไปหาอะไรกินในเมืองกันก่อนดีมั้ย” ฉันพยักหน้ารับ

“อืม เรียบร้อย ว่าแต่เราจะไปกันกี่โมงดีล่ะ” ฉันถามต่อ

“เด๋วไปเลยก็ได้” อาร์ทว่างั้น

“อ้าว แล้วนายจะไปกันยังไงล่ะ” นายเบสถามมา นั่นสินะ ถ้าอาร์ทเอารถไปด้วย แล้วจะเอารถไปจดไว้ที่ไหนล่ะ

“ก็คงจะให้ที่บ้านไปส่งที่รอรถเมล์นั่นแหะ” ฉันว่าไป

“เอางี้สิ นายสองคนไปรถฉันก็ได้ ยังไงฉันก็ต้องเอารถไปเก็บไว้ที่บ้านในเมืองอยู่แล้ว จะได้ไม่ต้องนั่งรถเมล์ไปไง” มันเสนอความเห็นออกมา

“จืดว่าไงล่ะ” อาร์ทหันมาถามฉัน ไอ้ฉันน่ะนะ ไม่มีปัญหา ประหยัดค่ารถดีซะอีก

“เอางั้นก็ได้” ฉันตอบตกลงไป

“งั้นก็ดี ว่าแต่จะไปกันเลยมั้ยล่ะ” มันถามกลับมา ฉันก็พยักหน้าว่าจะไปเลย เพราะจะได้ไปหาข้าวเที่ยงกินกันก่อน แล้วก็นัดเจอกับพวกนั้นไปในตัวเลย

   นายเบสขับรถมอเตอร์ไซด์ออกไปแล้ว โดยที่ฉันนั่งซ้อนท้ายอยู่หลังสุด เหอ ๆ ยังไงตาอาร์ทก็คงไม่ยอมให้นั่งตรงกลางอยู่แล้วล่ะ (เด๋วจะกลายเป็นแซนวิชไปน่ะสิ อิอิ)

   หลังจากที่มันขับไปจนถึงบ้านแล้ว มันก็บอกว่าให้รอหน่อยจะไปเอาเป้ออกมาก่อน เพราะมันจะไปด้วย พวกเราก็เลยรอ ระหว่างนั้นฉันก็โทรตามนังเพื่อน ๆ ทั้งหลายไปด้วย แต่ละนางเสียงยังเหมือนคนไม่ตื่นงั้นแหละ อิพวกนี้ไปเที่ยวกลางคืนมาอีกแล้วแหง ๆ

“ออกมาเร็ว ๆ นะมรึง มานั่งคุยกันก่อน” ฉันกรอกเสียงลงไป

“อือ จะรีบปาย แค่นี้ก่อนนะ” แล้วมันก็วางสายไป

“มาแล้ว ๆ โทษทีที่ให้รอนาน ไปกินข้าวที่ไหนกันดีล่ะ” เจ๋ออะไรด้วยล่ะเนี่ย ตาเบส

“คงแถว ๆ นี้แหละ” อาร์ทตอบมันไป

“อืม ฉันมีร้านเด็ด ๆ แนะนำ เพิ่งไปลองกินมาเร็ว ๆ นี้ รับรองอร่อยถูกปากแน่นอน” มันยิ้ม

“ถูกปากแกคนเดียวน่ะสิ” ฉันบ่นงึมงำ

“นายพาไปสิ ที่ไหนล่ะ”

“ตามมาเลย ไม่ไกลหรอก” แล้วมันก็เดินนำไป

   เมื่อเดินมาถึงแล้ว ฉันก็ขอตัวออกไปโทรศัพท์หาพวกคนอื่น ๆ พอโทรไปหานังต้อมกับวิน ก็ได้ความว่า นังต้อมไปรอวินอยู่ที่บ้านแล้ว นังนี่ร้ายใช่เล่นแฮะ ส่วนนังเป้ยนั้น นายเบสบอกว่าจะไปเจอกันที่บขส.เลย

   หลังจากโทรเสร็จแล้ว ฉันก็เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะ สองคนนั้นสั่งข้าวเรียบร้อยแล้ว อ้าว แล้วของฉันล่ะยะ นี่ต้องสั่งเองใช่มั้ยเนี่ย กรรม

“แม่ค้า เอาไข่ยัดไส้จานนึง แล้วก็ข้าวอีกจานนึงนะจ้ะ” แม่ค้าก็รับรู้ แกสั่งให้ฉันจดใส่กระดาษแผ่นเล็ก ๆ ไว้ แล้วฉันก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะ

“สั่งอะไรเหรอจืด”

“เด๋วก็รู้เองล่ะน่า อาร์ทล่ะ อุ้ย มาแล้วนี่” เด็กเสริฟยกจานข้าวของสองคนนั้นมาแล้ว ได้เร็วจังเลยแฮะ ของอาร์ทเป็นอะไรที่เรียบง่าย ก็กระเพราะปลาหมึก ไข่ดาวไง

“น่าอร่อยจังเลย แล้วของนายล่ะ” ส่วนของนายเบสเหรอ อื้อหือ ข้าวผัดอเมริกัน หรูซะ

“หูย น่ากินจังเลยอ้ะ รู้งี้สั่งมั่งดีกว่า” เหอ ๆ ไม่ทันแล้วล่ะ

“แล้วสั่งอะไรไปล่ะ” มันถามมา

“เด๋วก็รู้ล่ะน่า รออยู่เนี่ย” และแล้วของที่รอคอยก็มาถึง ไม่ผิดหวังจริง ๆ เมนูนี้ นึกว่าเค้าจะทำออกมาไม่เลิศ แต่การจัดวางของไข่ ที่ห่อหุ้มด้วยไส้ที่ผัดมาอย่างดี ดูสวยงามน่ากินมาก

“โห น่ากินจัง ขอกินมั่งดิ” อ้าย ตาบ้า มาแย่งของฉันทำไมเนี่ย

“ตักดี ๆ สิยะ อาร์ทกินมั้ย อร่อยนะ เราลองชิมดูแล้ว” แล้วชั้นก็ตักแบ่งให้อาร์ทไป ตาเบสนั่งจ้องเราสองคนใหญ่เลย อิจฉาอ่ะดิ คนไม่มีแฟนก็เงี้ยแหละ หุหุ

                                                   ****************************************

[nunyy]

  ใกล้จะได้ไปเที่ยวเกาะแล้ว 

ตอนที่ 46

                       :m5:ในที่สุดก็มากันจนครบทีมสียที แต่คนที่มาสายสุดก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจาก น้องเป้ยสุดเซ็กซี่ ที่ชีมาพร้อมกับชุดแบบว่า กางเกงขาสั้นม้ากกกกกก เสื้อสีชมพูลายดอกกกกกก สพายเป้คิตตี้ หมวกแก้ปที่คิดว่าดูดีนั่นสวมมาทำไมยะ เก็บก็ได้ แล้วก็ทาเล็บสีชมพูมาด้วยล่ะ โอ้ย จะบ้าตาย อินี่เป็นเอามากเลยแฮะ

“นี่มรึง ดูอิตุ๊ดเป้ยดิ แมร่งแต่งตัวปัญญาอ่อนน่าดูเลยว่ะ” อิเฉาแอบนินทามันกับฉัน

“แต่กรูว่ามันยังดูดีกว่ามรึงนะอิเฉา อิดอก” ก็ดูมันแต่งสิ เสื้อกล้ามสีดำ กางเกงมอสดี้ ช่างกล้าแต่งไปได้ คนเรา มันก็ยิ่งดำอยู่แล้ว

“เออ อิเชี่ย ไม่สนับสนุนเพื่อนมรึงเลย กรูขอนั่งข้างสุดหล่อได้มั้ยวะ” ถ้าหล่อทันอิเป้ยมันนะ

“เรื่องของมรึง ไม่เกี่ยวกับกรูย่ะ” แล้วฉันก็เดินไปจองตั๋วรถให้ทุกคน นี่ฉันเป็นแม่งานนี้ไปแล้วเหรอวะเนี่ย

   หลังจากไปซื้อตั๋วมาเรียบร้อยแล้ว ก็เอาไปแจกให้กับทุกคน พร้อมบอกให้เลือกที่นั่งกันเอาเองนะ งานนี้ เราต้องไปต่อที่กรุงเทพฯ อีก คิดเอาไว้แล้วว่า คงจะนั่งแท็กซี่กันไปเลยดีกว่า คนเยอะอยู่แล้ว ดีกว่าไปรถเมล์

“ขึ้นไปนั่งรอบนรถกันเลยดีกว่าพวกเรา” ฉันออกความเห็น ซึ่งทุกคนก็โอเค

   ฉันเดินขึ้นไปก่อนใครเลย ฉันเลือกแถวกลาง ๆ จะได้ไม่เวียนหัวเวลารถวิ่ง เพราะตรงล้อรถมันจะกระแทกจนเรารู้สึกได้ แน่นอนว่าคนที่นั่งกับฉันก็ต้องเป็นอาร์ท แต่ไอ้ข้างหลังฉันน่ะสิ เป็นนายเบสกับน้องนนท์ อ้าวผิดคาดแฮะ แล้วนังเป้ยล่ะ

   ฉันมองไปก็เห็นมันนั่งอยู่คนเดียวแถวหลังนู่นแหละ ฮ่า ๆ ส่วนเกินอ่ะ คริ ๆ เอ แต่มองไป ก็น่าสงสารอยู่เหมือนกันนะ คงไม่มีใครกล้านั่งด้วยล่ะสิ

   อิตั้มนั่งกะอิอั้ม อิเฉากะอิเจี๊ยบ นังต้อมกับวิน นายเบสกับนนท์ ฉันกับอาร์ท แล้วก็น้องเป้ย โถ ๆ พวกฉันแอบนั่งหัวเราะคิกคัก สะใจนังพวกนั้นกันเลยล่ะ อิอิ

   รถออกวิ่งแล้ว พวกเรานั่งคุยกันจ้อกแจ้กตามประสาคนไม่เคยเจอกัน (ตรงไหน) แถมยังมีการถ่ายรูปเก็บไว้เป็นระยะ ๆ ด้วย รถวิ่งมาจนถึงเขตกรุงเทพฯ ก็ราว ๆ สองทุ่มเห็นจะได้

   แล้วก็มาถึงเซ็นทรัลลาดพร้าว พวกเราเลือกลงที่นั่นเพราะต้องต่อรถไปที่สถานีขนส่งเอกมั้ยต่ออีก ไม่อยากจะเข้าไปในหมอชิต ตอนนั้นยังไม่มีรถไฟฟ้า ถ้ามีก็นั่งแค่แป๊บเดียวก็ถึงแล้ว

   หลังจากเรียกแท็กซี่ได้สองคันแล้ว เราก็แบ่งกันไปขึ้นไปนั่ง แต่คันหนึ่งต้องอัดกันไปตั้ง 6 คนแน่ะ ตายแน่ ๆ กว่าจะถึง ไม่เน่าก่อนเรอะ เราเลยตัดสินใจใหม่ เรียกอีกคันดีกว่า ก็เลยกลายเป็นว่า คันที่นั่งไปสามคนนั่น ก็มีฉัน อาร์ทแล้วก็ นายเบส มันมาด้วยทำไมวะเนี่ย โอ้ จะตามไปถึงไหนกันเนี่ย พ่อคุณ

   ตอนแรกนังเป้ยก็จะมานั่งด้วยอ่ะนะ แต่ตาเบสบอกไม่ต้องมาแล้วมันก็ดัน ๆ นังเป้ยนั่งไปคันพวกนังต้อม มันก็เลยงอนไป ความจริง นังต้อมน่ะต้องมานั่งคันเดียวกับฉันนะน่ะ

“ทำไมไม่ไปนั่งกะเด็กแกล่ะ” ฉันลองกัดมันเล่น ๆ คันปากอ้ะ

“เด็กที่ไหน ไม่มี๊” เสียงสูง ๆ ของมันนี่แหละ กวนอย่างมาก

“เหรอ เห็นงอนตุ๊บป่องไปแล้วนั่น”

“บ้าเหรอ บอกว่าไม่ใช่ไงล่ะ” อาร์ทเอามือมาหยิกแขนฉัน แบบว่าให้หยุดพูดได้แล้ว

“อือ ๆ” ฉันก็พยักหน้า แล้วก็ไม่พูด แต่นายเบสก็ยังถามต่อมาอีก

“แล้วเรื่องที่พักเนี่ย แยกกันยังไงเหรอ” นายเบสพูดแบบนี้ แสดงว่าต้องกลัวได้นอนกับสาว ๆ ล่ะสิ

“ไม่ต้องห่วง นายได้นอนกับพวกอาร์ทอยู่แล้วล่ะ ไงฉันก็ไม่ให้นายมายั่วเพื่อนฉัน” อิอิ พูดข่มมันไว้ก่อน คนขับแท็กซี่ก็มองใหญ่ คงงงล่ะสิ

“เหอ ๆ พูดไป ก็ดีแล้วล่ะ ไม่งั้นฉันนอนไม่หลับแหง ๆ”

“จ้า พ่อคุณ ได้หลับสบายแน่ ๆ” หุหุ พูดแบบมีเลศนัย ให้คิด เอ ให้เพื่อนสาวของฉันรุมโทรมมันเลยดีมั้ยนะ คงสนุกพิลึก หึหึ

“เฮ้ย ๆ ทำหน้าหื่นแบบนี้ คิดอะไรอยู่น่ะจืด” มันหันมามองหน้าฉัน ตายละ นี่ฉันออกทางสีหน้าเลยเหรอ ไม่ไหว ๆ

“จืดนี่ ไปแกล้งเบสมันทำไม พอแล้ว” อาร์ทจับแขนกระตุกบอกว่าให้พอแล้ว

“ขอโทษจ้า ล้อเล่นน่า” แล้วเราก็นั่งเงียบ ๆ ไปจนกระทั่งถึงสถานีขนส่งเอกมัย ในเวลาต่อมา โชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ ที่สองคนนั้นไม่ยอมให้ฉันจ่ายค่ารถแท็กซี่เลย เฮ้ย ๆ เห็นฉันเป็นพวกเห็นแก่ตัวหรือไงกันนะ พวกนี้นี่

“เอาไว้ขากลับก็แล้วกันนะ อย่าคิดมากเลยน่า” ฮุ ไม่คิดมากได้ไงล่ะ

“อือ ก็ได้ ห้ามทำแบบนี้อีกนะ” ฉันกำชับไป สองคนนั้นก็โอเค

   แล้วรถของพวกนั้นก็ตามมาติด ๆ จากนั้นพวกเราก็เดินตรงไปซื้อตั๋วที่ช่องรถไปจังหวัดตราด เกาะช้างเป้าหมายที่เรากังจะไป รอหน่อยน้า จะไปหาแล้วจ้า

“คนเยอะน่าดูเลยเนอะ ขนาดวันธรรมดานะเนี่ย” อิตั้มบ่นอุบอิบ

“แต่ก็ยังดีที่ไม่ใช่เที่ยวเดียวกับเรา ไม่งั้นได้อดไปกันแน่ ๆ” ฉันบอกมันไป

“โชคดีจริง ๆ นั่นแหละ เอ้า ขึ้นรถกันดีกว่า”

   พวกเราขึ้นไปนั่งจองที่ไว้ก่อน เด๋วคนมากันเยอะเราจะอดนั่งด้วยกัน ส่วนที่ก็นั่งเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลงกันหรอก หลังจากลงมาทำธุระ เข้าห้องน้ำกันเรียบร้อยแล้ว ก็ได้เวลารถออกแล้วล่ะ

                                                      ************************************************

[Simply Blue]

คิดถึงจังน้องจืด    

ท่าจะสบายใจดีขึ้นบ้างแล้วนะ  ใจเย็นๆ ค่อยๆ ค่อยแก้ไขปัญหาไปนะ ทุกปัญหามีทางออก ขอให้รู้สติในการกระทำนะ ในนี้มีหลายคนเป็นห่วงเป็นใยน้องจืดหลายคนที่เดียว ดูแลตัวและหัวใจตัวเองเผื่อคนในนี้ที่ห่วงใยน้องด้วยนะ

ดีใจที่กลับมา 

[ifwedo]

ดีจายกลับมาแล้วสู้ๆๆน๊า

[nunyy]

คิดถึงจังน้องจืด    

ท่าจะสบายใจดีขึ้นบ้างแล้วนะ  ใจเย็นๆ ค่อยๆ ค่อยแก้ไขปัญหาไปนะ ทุกปัญหามีทางออก ขอให้รู้สติในการกระทำนะ ในนี้มีหลายคนเป็นห่วงเป็นใยน้องจืดหลายคนที่เดียว ดูแลตัวและหัวใจตัวเองเผื่อคนในนี้ที่ห่วงใยน้องด้วยนะ

ดีใจที่กลับมา 

คิดถึงเหมียนกัล พี่นัทนี่ต้องรู้จักจืดแน่ ๆ เลย สังหรณ์ใจยังไงไม่รุ้ มันแปลก ๆ อ้ะ 

ยังไงก็ มีคนรัก ดีกว่า มีคนเกลียดหล่ะนะ เพราะตอนนี้ที่ทำงานเค้าคงจะเกลียดเรากันหมดแล้ว (โทษฐานที่แรงเกินไป อิอิ)

 :m27:ต่อกันเลยละกัน ค้างสต๊อกไว้เยอะแล้ว

ตอนที่ 47

   ระหว่างทางที่รถวิ่งมาเรื่อย ๆ นั้น ส่วนใหญ่ผู้โดยสารจะหลับกันหมดแล้ว อาร์ทก็หลับไปแล้วเหมือนกัน คงจะเพลียมากน่ะสิ ฉันก็ด้วยนะ แต่ก่อนที่จะหลับ ขอหอมแก้มสักฟอดแล้วกันนะ ดีที่ได้ความมืดช่วยพรางตาไว้ เลยทำได้ หุหุ

   ฉันหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน แต่มารู้สึกตัวเอาตอนที่อาร์ทปลุกให้ตื่นนั่นแหละ ตอนนี้รถวิ่งมาจนจะถึงท่าเรือข้ามฟากไปยังเกาะช้างแล้ว

“จืด จืด ตื่นได้แล้วล่ะ” อาร์ทเขย่าแขนของฉัน

“อือออ ถึงแล้วหรอ” เสียงฉันยังงัวเงียอยู่

“จะถึงแล้วล่ะ เมื่อยตัวไปหมดเลยเนี่ย” อาร์ทบิดตัวขี้เกียจ ส่วนฉันก็เช็ดขี้ตาตัวเอง

“ยังไม่สว่างดีเลย กี่โมงแล้วเหรอ” อาร์ทมองดูนาฬิกาของเค้าเอง

“ตีห้าครึ่งแล้วล่ะ” อาร์ทเอาขวดน้ำมาให้ฉัน ฉันรับมันมาดื่ม ส่วนผ้าเย็นฉันไม่ได้เอามาเช็ดหน้าหรอก แต่เอาไว้เช็ดตามลำคอมากกว่า

“พวกนั้นตื่นรึยังน้า” ฉันหันไปดู ก็เห็นว่าตื่นกันหมดแล้ว

“อ๋า รถจะจอดแล้วล่ะอาร์ท” ฉันเอากระเป๋ามาเตรียมไว้ก่อน เพราะตอนนี้รถจอดแล้ว คนเริ่มทยอยลงกันไปหมดแล้ว เหลือแต่กลุ่มเราที่นั่งอยู่แถว ๆ หลัง ก็เริ่มเดินลงตามไป

“โอ้ยยยย เมื่อยชิบ...เลย” เสียงอิตั้มกรีดร้อง เอ้ย บิดตัวคลายความตรึงของกล้ามเนื้อ

“นั่นดิ นั่งรถไกล ๆ แบบนี้ไม่ชอบเลย” อิเฉาเห็นด้วย

“เอาน่า จะถึงแล้วอดทนกันหน่อย ความสนุกรอเราอยู่ข้างหน้าแล้วนะ” ฉันพูดไป

“แล้วนี่เราจะไปซื้อตั๋วต่อเลยมะ”

“ก็แหงล่ะสิ เด๋วฉันไปดูให้” ฉันอาสาอีกเช่นเคย

“เราไปด้วย” อาร์ทเดินตามฉันไปด้วย

                      ส่วนพวกนั้น บางคนก็ไปซื้อขนมนมเนย บางคนก็ไปซื้อน้ำดื่มมาเก็บไว้เป็นแพค ๆ เลย เพราะเราจะไปพักกันสามวัน สองคืน น้ำบนเกาะก็ขายแพงจะตายไป

                      ฉันกับอาร์ทเดินไปซื้อตั๋วเรือเที่ยว 6 โมงเช้า ซึ่งกำลังออกมาจากท่าเรือฟากโน้นแล้ว  ฉันก็ได้สอบถามเค้าว่า ต้องไปต่อรถที่ไหน ยังไง คนขายตั๋วก็อธิบายให้ฟัง ฉันกับอาร์ทขอบคุณเขาแล้วเราก็เดินกลับไปหาเพื่อน ๆ

                       เรานั่งรอไปได้สักพัก เรือก็มาถึงแล้วจอดเทียบท่าเรือ พวกเรารอให้รถและคนบนเรือออกหมดเสียก่อนแล้วค่อยขึ้นไปหาที่นั่งบนนั้นกัน  มีทั้งคนไทยแล้วก็ชาวต่างชาติมาเที่ยวกันมากอยู่ พวกฉันเดินไปเลือกนั่งด้านหน้าของเรือ เรือเฟอร์รี่มันจะมีสองชั้น ชั้นล่างเอาไว้จอดรถ ส่วนชั้นบนเป็นที่นั่งของผู้โดยสาร

“อา อากาศดีจังเลยอ้ะ มรึง” อิเจี๊ยบสูดอากาศเข้าไปเต็มปอด

“อืม ดีจริง ๆ ด้วยแหละ” อิเฉาก็สูดเอาอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าด้วยเช่นกัน

   แสงทองยามเช้าสาดส่องมากระทบกับผิวน้ำของทะเล ทำให้เมองเห็นเป็นประกายคล้ายเพ็ชรเม็ดงามดาษดื่น ฉันยืนมองด้วยความเพลิดเพลิน ในจิตใจมีแต่ความสดชื่นเบิกบาน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้มาเที่ยวทะเลของฉัน ฉันจะจดจำมันไว้จนตายเลยทีเดียว

“คิดอะไรอยู่เหรอจืด” อาร์ทมายืนข้าง ๆ ฉัน แล้วก็ถาม ตาเขามองลงไปยังที่ ๆ ฉันมองดูอยู่เช่น

“สวยใช่มั้ยล่ะ” ฉันถามเขา

“อืม สวยมาก ๆ เลย เรามีความสุขจังที่ได้มาเที่ยวกับคนที่เรารัก” อาร์ทหันมามองหน้าฉัน

“เราก็มีความสุขเหมือนกัน” ฉันตอบกลับไปเบา ๆ จิตใจเอิบอิ่มยิ่งนัก

“คุยอะไรกันเหรอสองคน” เสียงยัยเป้ยเดินมาขัดจังหวะเรา แหม มาไม่ดูกาลเทศะเลยนะ มันเนี่ย

“ปล่าวนี่ กำลังดูทะเลอยู่น่ะ” ฉันตอบไป

“ดูด้วยคนสิ” มันเดินไปยืนติดอาร์ท ฉันไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ไม่พูดอะไร

“แล้วแต่” ฉันก็ทำเป็นคุยกับอาร์ทต่อ มันก็ไม่ยอม ชวนอาร์ทคุยด้วยสิ

“อาร์ทเคยมาเที่ยวที่นี่รึยังอ่ะ” มันถามเสียงหวานแหวว นังนี่มันยังไงฟะเนี่ย เด๋วตาเบส ตาวิน แล้วก็อาร์ทเนี่ย

“ยังเลย ครั้งแรกน่ะ” อาร์ทก็ไปคุยกับมันอีกอ้ะ ไม่นะ

“เหรอ เป้ยก็ครั้งแรกเหมือนกัน อากาศที่นี่ดีเนาะ อยากไปถึงเร็ว ๆ จังเลย”

“อืม” อาร์ทคงรู้ว่าฉันเริ่มเครียด ก็เลยพูดน้อยลงเรื่อย ๆ ส่วนนังเป้ยก็เอาแต่จ้องหน้าของอาร์ท จนฉันชักจะมีน้ำโหแล้วนะ มายุ่งอะไรกะแฟนตรูวะเนี่ย

“อาร์ทไปนั่งกันเหอะ เค้าเมื่อยแล้วล่ะ” ฉันดึงแขนอาร์ทให้ตามไปนั่งที่ด้วย โดยที่ฉันเลือกนั่งข้าง ๆ เพื่อนสาวทั้งหลาย นังนั่นมันคงจะกลัวโดนตบอยู่ ถ้าแถเข้ามา

“จะถึงแล้ว อดทนไว้หน่อยละกัน” เสียงอิอั้มบอกอิตั้ม ซึ่งตอนนี้มันกำลังเมาเรือสุดฤทธิ์

“อ้าว อินี่ เมาเรือซะแล้ว” ฉันนั่งหัวเราะมัน

“มรึงก็ ไปหัวเราะมัน อินี่ ไม่เมาเรือบ้างไม่รู้หรอก” อิอั้มมันว่าฉัน

“กรูขอโทษนะ” ฉันก็หน้าจ๋อยตามระเบียบ

   ฉันมองไปทางพวกหนุ่ม ๆ ตอนนี้ สามหนุ่มสามมุมก็กำลังยืนคุยกันอยู่อีกฟากหนึ่ง แล้วฉันก็เห็นว่าเรือใกล้จะถึงฝั่งแล้ว ฉันเลยลุกไปดูบ้าง ปล่อยให้อาร์ทนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่ซื้อติดมาด้วยไปก่อน

“ไงเจ๊ เพิ่งแยกตัวมาได้เหรอไง” ตานนท์ปากมอมเดินเข้ามาทักฉัน

“บ้าเหรอ พูดอะไรไม่รู้แกนี่”

“จืด กับอาร์ทยังรักกันดีอยู่ใช่มั้ย” ตานนท์ถามถึงเรื่องนี้ด้วย

“อืม ก็ดีนะ แล้วเมื่อไหร่แกจะหาแฟนกับเค้าสักทีล่ะ” ฉันถามมันกลับไป

“ก็กำลังดู ๆ อยู่” เอ๋ มีแล้วเหรอ ใครนะ ที่นายนี่ไปจีบเอาไว้

“ใครอ้ะ บอกได้ป่าว” ฉันชักเริ่มสนใจแล้วสิ

“ก็เพื่อนที่เรียนที่เดียวกันน่ะแหละ” มันหันหน้าไปอีกทาง ไม่กล้าสบตาฉัน

“สวย น่ารักมั้ย อยากเห็นจังเลย พามาแนะนำบ้างดิ”

“อย่ารู้เลยดีกว่า เอ่อ จะถึงแล้ว ไปเตรียมของกันดีกว่า” มันเดินกลับไปที่วางกระเป๋าไว้ ส่วนฉันก็เดินไปที่ ๆ อาร์ทนั่งรออยู่เช่นกัน แล้วพวกเราก็ทยอยลง เมื่อเรือจอดเทียบท่าแล้ว

********************************************

[nunyy]

ตอนที่ 48

   หลังจากที่พวกเราลงจากเรือเรียบร้อยแล้ว ก็มีคนขับรถสองแถวเดินมาถามว่าจะไปไหนกัน ฉันก็บอกที่ที่เราจะไปกัน เขาก็บอกว่า งั้นขึ้นรถเขาไปได้เลย ค่ารถก็ไม่แพงมาก จำไม่ได้แล้วว่าเท่าไหร่ ตอนนั้นแค่พวกเราก็เหมาไปเกือบกันคันนึงแล้ว อิอิ

   พอรถพี่เค้าเริ่มออกวิ่งไปได้ ตอนแรกก็ไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่อะไร แต่สักพัก พอขึ้นเขาเท่านั้นแหละ อิพวกเพื่อนสาวรวมทั้งฉันก็กรี๊ดกันสนั่นเลยสิคะ

“อ้ายยยยยยยยยยยยย” “กรี๊ดดดดดดดดดดดดด” “ว้ากกกกกกกกกกก” มีเสียงผู้ชายด้วยแฮะ

   ก็จะไม่ให้ร้องได้ไง พี่แกเล่นซิ่งซะขนาดนั้น เห็นพวกฉันสวย ๆ น่ารักกันล่ะสิ แกล้งเอา ๆ เลี้ยวโค้งแต่ทีงี้ หวีดกันแทบแย่ เด๋วขึ้นลง ๆ ตอนกลางคืนมันไม่เท่าไหร่เพราะมองไม่เห็น แต่อิตอนกลางวันนี่สิ โอย เห็นแล้วใจมันหวิว ๆ

“เมื่อไหร่จะถึงวะเนี่ย กรูจะอ๊วกแล้วนะโว้ย” อิตั้มเมาเรือมาแล้ว ยังมาเมารถอีกตะหาก มันอ๊วกใส่ถุงไปเท่าไหร่มะรู้

“เด๋วก็ถึงแล้วอิเวร รอไปหน่อย ถึงทางเรียบก็โอเคแล้วมรึง” ฉันตะโกนบอกมันไป

“เออ อ้ายยยยยย” อีกรอบจ้า พี่ขา เบา ๆ หน่อยเหอะ เพื่อนหนูจะตายแล้ว หนูด้วยค่า ยาดมอยู่หนาย

   หลังจากผ่านช่วงวิบากอันแสนโหดร้ายมาแล้ว ในที่สุดก็มาถึงที่หมายจนได้ โอย ใจจะขาดอยู่แล้ว พวกเราลงจากรถแล้ว ส่วนเรื่องค่ารถเราจ่ายกันก่อนขึ้รถมาแล้ว

   ฉันเดินไปถามคนละแวกนั้นว่าบังกะโลที่ว่า มันอยู่ตรงไหนกันแน่ ได้ความว่าเดินไปอีกหน่อยนึง มันจะอยู่ทางซ้ายมือของเรา พวกฉันเลยเดินไปเรื่อย ๆ สักสามสิบเมตรได้มั้ง ก็เจอกับป้ายบอกชื่อเข้า

   ตอนแรกก็นึกว่ามันจะอยู่ติดถนนเลยอ่ะนะ แต่ที่ไหนได้ต้องเดินเข้าซอยไปอีกหน่อย แต่ก็ลึกพอสมควร แถมข้างทางก็เป็นป่า ดีนะที่ถนนเป็นคอนกรีตเล็ก ๆ ขืนเป็นลูกรัง ฝนตกลงมา เละแน่ ๆ

   พวกเราเดินเข้าไปจนถึงตัวบังกะโล โอ้โห มันน่าอยู่มากเลยล่ะ ตัวบ้านนะ แต่ไอ้พื้นที่รอบด้านหลังน่ะสิ เป็นป่าอ่ะ ไม่ชอบเลย น่ากลัวชะมัด ฉันเดินไปหาเจ้าของบังกะโล เป็นหญิงสูงอายุคนนึง ดูแกจะดีใจมากเลยนะ ที่มีแขกมาพักเนี่ย ฉันยังแปลกใจไม่หาย

   หลังจากจ่ายค่าที่พักเสร็จเรียบร้อยแล้ว เราก็เดินไปเก็บของกันในบ้านกัน ป้าแกให้กุญแจมาสองดอก คนละหลังกัน พวกผู้ชายตกลงไปอยู่ทางริมขวา ส่วนเราอยู่ริมซ้าย เวลาเดินออกมาก็เจอหน้ากันแล้ว

   พอเก็บของเสร็จ ฉันก็ถามพวกนั้นว่าจะไปกินข้าวเช้ากันมั้ย มันบอกว่ายังเพลียอยู่ ขอนอนพักต่อก่อน อืม งั้นก็ตามใจนะ ฉันเลยเดินไปล้างหน้าล้างตา ที่นี่ยังดูสะอาดเรียบร้อยดี เหมือนไม่ค่อยมีคนมาเช่าเลยแฮะ

“อิจืด เสร็จรึยัง กรูปวดคี่” อิเฉาแมร่งจังโกะ คนกำลังแปรงฟันอยู่พอดี อิเวรเอ้ย

“เออ รอหน่อย แปรงฟันอยู่” ฉันตะโกนออกไป

“อิเชี่ย ออกมาก่อน กรูจะไหลอยู่แล้ว” แหวะ จะอ๊วกอ่ะ ฉันเลยต้องรีบเปิดประตูห้องน้ำให้มันเสียก่อน ที่มันจะราดข้างนอก

“เอ้า รีบ ๆ หน่อยล่ะ ทุกทีเลยนะมรึง ชอบปวดตอนเช้า ๆ” มันรีบมูฟตัวเข้าห้องน้ำไป แล้วปิดดังปัง อินี่ ไร้มารยาทจัง

   ฉันเลยต้องเดินไปแปรงฟันตรงระเบียงด้านนอก มองออกไปเห็นแต่ป่า ง่ะ น่ากลัวจัง หวังว่าคงไม่มีเสือออกมาหากินตอนกลางคืนหรอกนะเนี่ย

   พอฉันแปรงฟันเสร็จแล้ว ก็เดินเข้ามาในห้องเห็นเพื่อนสาวนอนสลบไสลกันไปเป็นแถบ แต่ฉันก็ต้องแปลกใจ เมื่ออีกคนหายไป นังเป้ยนั่นเอง เอ้ะ มันไปไหนของมันนะ   

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[nunyy]

“นี่ ๆ อิต้อม เห็นนังเป้ยมันมั้ย” ฉันเห็นอิต้อมยังไม่หลับก็เลยเข้าไปถามมัน

“ไม่รู้ดิ เห็นมันเดินออกไปข้างนอก ไปไหนก็ไม่รู้” แล้วชีก็นอนต่อ

“เอ หรือว่ามันจะไป ฮึ่ย ไม่ได้การละ” ฉันพอจะเดาออกแล้ว นังนี่ไว้ใจไม่ได้เลยแฮะ

   ฉันเดินออกไปจากนอกบ้านตัวเอง แล้วมองไปบ้านของพวกผู้ชายที่อยู่ตรงข้าม โดยไม่รอช้า ฉันเดินตรงไปที่นั่นทันที อย่าให้จับได้ละกันว่าไปยุ่งอะไรกับแฟนฉันน่ะ

   ฉันเดินไปถึงบ้านพวกนั้นแล้วก็ผลักประตูกระจกเข้าไปข้างใน แต่ สิ่งที่ฉันคิดว่าจะเจอกลับไม่เจอเสียนี่ มีเพียงแต่นายเบสนอนบนเตียงอยู่คนเดียว อ๋ายยยย หายไปไหนกันหมดเนี่ย

“เฮ้ย เข้ามาได้ไงเนี่ย คนกำลังจะนอนนะ” มันสะดุ้งตกใจตอนที่ฉันผลักประตูเข้ามาแล้ว

“เป้ยมาที่นี่รึปล่าว” ฉันถามมันออกไป

“อืม มาชวนไปกินข้าว แต่ฉันไม่ไป นอกนั้นไปหมด” หา ทำงี้ได้ไง ไม่มาชวนฉันเลยอ่ะ ตาอาร์ทนะตาอาร์ท แย่มาก

“ไปกินกันที่ไหน มันบอกไว้รึปล่าว” ฉันถามมันอีก

“หึ ไม่ได้บอกอ่ะ หิวเหรอไง เราน่ะ” มันจะถามเพื่ออะไร ตอนนี้ฉันไม่หิว แต่โมโหเว้ย

“เออสิยะ ไม่รู้อะไรเลยนะแกนี่” ฉันเดินเชิดจะออกไปตามพวกนั้น แต่นายเบสรีบลุกตามมาด้วย

“ไปด้วยดิ รอก่อน” มันปิดประตูล็อคกุญแจ แล้ววิ่งตามฉันมา

“จะตามมาทำเนี่ย ไม่นอนไปล่ะแก” มันวิ่งจนตามมาทันฉัน ซึ่งตอนนี้กำลังเดือดปุด ๆ

“โมโหอะไรของนายเนี่ย”

“ถามมากน่า ถ้าจะตามมาด้วยก็เงียบซะ” ฉันเดินไปถามป้าว่าแถวนี้มีร้านขายข้าวมั้ย แกก็บอกเดินออกไปเลี้ยวซ้าย ก็ถึงแล้ว ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก

   ฉันขอบคุณแกแล้วก็เดินออกไปตามทางที่บอก พอไปถึงก็เห็นสี่คนนั้นกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ อาร์ทมองหน้าฉันงง ประมาณว่ามาได้ไง ส่วนนังเป้ยดูสีหน้าแล้วตกใจมากกว่า

“มานั่งกินกันอยู่นี่เอง ทำไมไม่ชวนเรามาด้วยล่ะอาร์ท” ฉันไปถึงก็วีนแตกเลย

“อ้าว ไหนเป้ยบอกว่าจืดไม่หิวไง” เอ๋ ฉันหันขวับไปทางนังเป้ยซึ่งตอนนี้นั่งหน้าเสียซะแล้ว

“อะไรกัน เราไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลยนะ” ตอนนี้ฉันชักพอจะเข้าใจแล้วสิ ว่าอิเป้ยมันต้องการอะไร อ้อ เล่นแบบนี้ใช่มั้ย

“อ้าวเหรอ เป้ยเรื่องมันเป็นไงกันแน่” นายวินถามนังนั่น

“อ้อ คือเราเห็นจืดพูดกับเพื่อนเค้าน่ะว่าไม่หิวกัน เป้ยก็เลยเอ่อ มาชวนพวกเราน่ะ” มันพูดอึกอัก
เด๋วก่อนถ้าวีนตอนนี้ ฉันก็ดูจะเป็นนางร้ายไป เก็บไว้ก่อนดีกว่า นังเป้ย แกไม่รอดแน่

*********************************************************************************

[subaru]

เข้ามาเป็นกำลังใจให้นะคะ ใจเย็น ๆ ...แล้วก็ขออนุโมทนาสาธุ..ด้วยนะคะ...ไปสร้างบุญเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น

[ifwedo]

จะมีอะไรแอบแฝงไหมนี่

[nunyy]

 :m16:อยู่ดึกอีกแล้วอ้ะ เซ็งมากเลย เหนื่อยแย่เลย อยู่เป็นเพื่อนกันหน่อยจิ

[NewcoolstaR]

อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้คิดถึงเพื่อน ม.ปลาย สมัยที่โรงเรียน ตจว.

รุ่นนั้นเหล่าบรรดาสาวมั่น...แบบว่า...

มั่นมากๆ  ไปโรงเรียนแบบว่า โกนขนขา ใส่ถุงน่อง ปัดขนตาสีน้ำทะเล

อาบ โคโลน เอฟเวอร์เซ้น วันละขวด.......

แม่เจ้า....บางคนลงรองพื้นไปด้วย...โอแม่เจ้า.... .

ส่วนปี้แสบก็จะยืนเก๊กแมนดูห่างๆ...ถ้าจ้องมากๆ จะโดนด่าเอาว่า  "อีแอบ!!!"    กัวครับ....

แต่เรื่องนี้สนุกครับ   พึ่งเริ่มอ่านได้ไม่กี่ตอน.......

[nunyy]

 :m18:ขอบคุณปี้แสบที่มาติดตามอ่านน้า ดีใจจัง คืนนี้ทำจนถึง 4 ทุ่ม คีย์ข้อมูลทั้งคืนกลัวตาเสียจังเลย

แล้วจะแว่บมาลงให้นะ ไปทำงานต่อล่ะ

ตอนที่ 50

   นังนั่นมันข้าง ๆ ตาอาร์ท ฉันไม่รอช้า เดินเข้าไปลากเก้าอี้ มานั่งประกบข้างอาร์ทด้วยเช่นกัน โดยทีตานนท์ต้องเขยิบหลีกทางให้ หุหุ ก็ลองไม่หลีกสิ แกโดนด้วยอีกคนแน่ ๆ

   ส่วนตาอาร์ทตอนนี้น่ะเหรอ นั่งสะเหวอแด*ยังไม่หาย เด๋วมองอิเป้ย เด๋วมองฉัน มันคงจะคิดว่าใครพูดตอแหลล่ะสิ งานนี้ฉันไม่โกรธอิเป้ยหรอกนะ แต่อาฆาตเลยแหละ (อิอิ ยืมสำนวนอิเฉามาใช้อ่ะ โหดดี)

“พี่ค๊า ขอเมนูด้วยค่า” ฉันตะโกนเรียกพนักงานในร้าน หลังจากพี่แกเดินเอาเมนูมาให้ดูแล้ว ฉันก็

“ขอ ราดหน้าไก่ จานนึงค่ะ” ฉันก็ไม่ได้อะไรมากหรอกนะ แค่กระแทกแดกดันใส่หน้าอินังเป้ยก็เท่านั้นเอง (คงรู้นะ ว่า ไก่ มันคืออะไร)

“เด๋วเราเลี้ยงเองนะจืด” ตาอาร์ททำมาพูดดีด้วย

“ก็ตามใจสิ” ฉันนั่งลอยหน้าลอยตา แล้วก็หันไปคุยกับหนุ่ม ๆ คนอื่นต่อตามประสาคนไม่สวย แต่น่าร๊าก คริ ๆ

“เย็นนี้ไปเดินเล่นที่ชายหาดกันมั้ยพวกแก” ตาวิน ตานนท์ พยักหน้าเห็นดีด้วย

“ไปดิ ๆ อยากไปใจจะขาด ว่าจะลงเล่นน้ำด้วยนะเนี่ย” ตานนท์คันสุด ๆ จะไปเล่นหรือไปดูอะไรกันแน่ฟระ รู้นะยะแก

“อ้อเหรอ เล่นอย่างเดียวรึปล่าวจ้ะ กลัวตาจะสอดส่ายไปนั้นนู่นนี่มากกว่าน่ะสิ”

“บ้าหรอ” มันยิ้มอาย ๆ ฉันรู้ทันนะยะ ตาวินก็หัวเราะ ส่วนนายเบสก็นั่งขรึมทั้งปี แต่นายอาร์ทชักจะไม่พอใจฉันเสียแล้ว

“อุ้ย” รู้สึกมันจะเอามือมาสกิดแขนฉัน ประมาณว่า พอเลย ๆ ไม่ต้องมากมาย

“เอ้า ราดหน้ามาแล้ว กินซะ” มันพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจม้ากมาก แต่ฉันก็หาได้สนใจไม่ ลอยหน้าลอยตากินราดหน้าต่อไป

“อาร์ท เด๋วทานเสร็จแล้ว พาเป้ยไปซื้อของใช้ตรงร้านู้นทีได้มั้ยอ้ะ” อิเป้ย มันจะมากไปแล้วนะ ไปเองไม่ได้หรือไงยะ นังนี่

“อืม” อ้ากกกก ไอ้อาร์ททำงี้ได้ไงเนี่ย ฉันไม่ยอมนะ

“นี่ ๆ พวกนาย ไม่ต้องรอตอนเย็นแล้วล่ะ เรายังไม่ง่วงเลย เด๋วไปเล่นน้ำกันเลยมั้ย” ฉันก็ไม่ยอมแพ้เหมือน นังเป้ยดูจะหมั่นไส้ฉันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แต่ฉันมากกว่าหล่อนสิบเท่าย่ะ

“จริงเหรอ เราจะได้ไปเตรียมชุดว่ายน้ำก่อน” นายนนท์จะใส่บิกีนีว่าน้ำตัวเดียวหรอ (อ้าย คิดไปเองล่ะสิฉัน)

“บิกินีเหรอ นนท์” ฉันแอบแซว ตานนท์ทำตาดุใส่ฉัน

“จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้มาถ่ายนู๊ดนะเฟ้ย ยัยเจ๊” อ้าว แล้วใครจะไปรู้แกล่ะฟระ

“แล้ววินกับ เอ่อ นายล่ะ จะไปปล่าว” ฉันหันไปถามสองคนนั้น

“ไปสิ กำลังอยากไปรับลมอยู่พอดี” วินตอบกลับมา ส่วนนายเบสก็ไม่พูดอะไร เวลาอย่าต่อหน้าทุกคน นายเบสจะเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจา ผิดตอนที่อยู่กับฉันมันจะกวนทีนเสมอ

“ว่าไง จะไปด้วยหรือว่าจะกลับไปนอนล่ะ” ตอนนี้ตาอาร์ทชักจะเพ่งรังสีอำมหิตใส่ฉันขึ้นเรื่อย ๆ ซะแล้ว โดยที่ฉันเองก็ยังไม่รู้ตัวซักเท่าไหร่ เพราะมัวแต่สนใจเจ้าพวกนี้มากกว่า

“อาร์ท ไปกันเถอะ เด๋วพวกจืดเค้าจะไปเดินเล่นที่หาดกันต่อไม่ใช่เหรอ” ยัยเป้ยออดอ้อน แอ๊บสวยเข้าไปเหอะมรึง เด๋วเจอแม่เอาคืนจะหนาว

“อาร์ทจะไปเป็นเพื่อนเป้ยก่อนก็ได้นะ เราไม่ว่าอะไรหรอก ส่วนจะตามไปที่หาดด้วยมั้ย ก็แล้วแต่อาร์ทละกัน” ฉันพูดไปแค่นั้น ใครจะคิดว่า มันจะทำให้ฉันต้องโดนนายอาร์ทเอาคืนจนได้

++++++++++++++++++++

[Poes]

อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้คิดถึงเพื่อน ม.ปลาย สมัยที่โรงเรียน ตจว.

รุ่นนั้นเหล่าบรรดาสาวมั่น...แบบว่า...

มั่นมากๆ  ไปโรงเรียนแบบว่า โกนขนขา ใส่ถุงน่อง ปัดขนตาสีน้ำทะเล

อาบ โคโลน เอฟเวอร์เซ้น วันละขวด.......

แม่เจ้า....บางคนลงรองพื้นไปด้วย...โอแม่เจ้า.... .

ส่วนปี้แสบก็จะยืนเก๊กแมนดูห่างๆ...ถ้าจ้องมากๆ จะโดนด่าเอาว่า  "อีแอบ!!!"    กัวครับ....

ตอนนั้นโคโลนยี่ห้อนี้กำลังอินเทรน  อืมปี้แสบก็หลาบฝนอยู่นะ 

[nunyy]

 :m4:ถูกต้องที่ซู้ดดดดดด แล้วเด่วนี้ล่ะ ใช้อะรัยจ้ะ

[nunyy]

 :m29:คีย์จนเมื่อยมือไปหมด มาลงต่อดีก่า

                      หลังจากที่ยัยเป้ยลากตาอาร์ทไปร้านสะดวกซื้อแถวนั้น (ไม่ใช่เซเวนฯนะ) ฉันก็ทานเสร็จเรียบร้อยพอดี ตอนที่มันเดินออกไปกับแฟนชั้นนะ ใจมันอยากจะจิกหัวอินังเป้ยมาตบให้หนำใจเลย แต่ด้วยความที่เป็นสาวน้อยน่ารัก จึงมิกล้ากระทำการเยี่ยงนั้นออกไป เบรกไว้ก่อนละกัน

   พวกเราก็มี ฉัน วิน นนท์ แล้วก็ นายเบส เชอะ ในที่สุดมันก็ต้องตามมาด้วยน่ะแหละ เหงาล่ะสิแก ไม่กล้าอยู่คนเดียว กลัวโดนอิพวกนั้นปล้ำใช่มะล่ะ ยิ่งหื่น ๆ กันอยู่ อิอิ

   ส่วเพื่อนสาวน่ะเหรอคะ นอนเป็นผีตายซากกันไปหมดแล้วล่ะคร่า ก็แต่ละนางขี้เซาทั้งนั้น มีแต่อิฉันกับนังเป้ยนี่แหละ ที่ฤทธิ์แรงไม่ยอมแพ้กันเลย แต่ถ้าจะพูดไปมันก็ดูสวยกว่าฉันอ่ะนะ เง้อ ถ้าแข่งกัน ฉันก็แพ้มันอยู่ดีอ่ะแหละ

“เป็นอะไรทำหน้าเครียด ๆ” ตาเบสถามฉัน แถมยังมองหน้าอีกด้วย พวกมันเนี่ย เห็นดอก...บนหน้าฉันกันหรือไงฟะ

“เป็นตุ๊ด มีอะไรมะ” ฉันก็ตอบแบบกวนทีนกลับไป ก็คนมันเซ็งอ้ะ ถามทำเพื่อ

“เอ้า เป็นห่วงนะเนี่ย ตอบกวน ๆ อีก”

“แล้วฉันต้องตอบดี ๆ กับแกหรือไงไม่ทราบ” ฉันมองหน้ามันแวบนึง แล้วก็หันไปดูสองหนุ่มเล่นน้ำต่อ สองคนนั้นสนุกกันใหญ่เลย

ตานนท์ถอดเสื้อแล้วเห็นกล้ามเป็นมัด ๆ กำลังดี ผิวสีออกแทน ๆ โดนแดดส่องกระทบ หยาดน้ำที่เกาะตามตัวดูแพรวพราว เล่นเอาฉันแทบสำลักความเซ็กซี่ (มันซ่อนรูปนี่หว่า ไอ้นี่ น้ำลายหกเลยชั้น)

   ส่วนนายวิน ก็สไตล์หนุ่มตี๋ ๆ หุ่นขาวจั๊วะ น่าเจี๊ยะ อูย ตาแล้ว มาเที่ยวนี้ไม่เสียของแล้วอิจืด ถ้าไม่ติดว่ามีแฟนแล้ว แม่จะจับกินให้หมดเลย (อุ้บ ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย คริๆ)

“เอ้า ๆ น้ำลายไหลแล้ว เช็ดซะมั่งเหอะ” ตาเบสแมร่งขัดใจฉันอีกและ คนกำลังเคลิ้ม ๆ

“ยุ่งอะไรด้วย แกก็ดูของแกไปดิ นู่นน่ะ สาวฝรั่งโนตมเพียบ” ฉันบุ้ยปากไปอีกทาง มีกลุ่มนักท่องเที่ยวต่างชาติมาเที่ยวที่หาดนี้เยอะพอสมควร

“ก็ดูจนเบื่อแล้วนิ อยากดูแถวนี้บ้างไม่ได้เรอะไง”

“แถวนี้ จะมีอะไรให้ดู ก็มีแต่สองคนนั้นน่ะ อ้ะ อย่าบอกนะว่าแก...” ฉันค้างแค่นั้นแล้วก็ทำตาหรี่ใส่มัน (หน้าตอนนี้ของฉันจะกวนบาทามาก ๆ)

“เฮ้ย ๆ ยัยบ้า คิดอะไรเพี้ยน ๆ แล้ว ไม่ใช่เว้ย” มันรีบปฏิเสธพัลวัน กลัวเค้ารู้กันล่ะเส่ะ อิอิ

“อ้อเหรอ ไม่ใช่เนี่ย ไม่ใช่ผู้ชาย ไม่ใช่ผู๊ชายใช่ม๊า หุหุ” ฉันนั่งขำคิกคักมัน จนสองคนที่อยู่ในน้ำมองขึ้นมา แถมยังทำหน้างงกันอีกตะหาก ที่สำคัญ ตาอาร์ทกับนังเป้ยก็ดันเดินมาเห็นตอนฉันกำลังหัวเราะอยู่เสียด้วยสิ เอาล่ะวะ งานนี้ อิจืดโดนแหง ๆ

***************************************************

[Poes]

ยัยเป้ยนี้ไม่น่าไว้ใจนะ 

** ตอนนี้ใช้สารส้มจ้าจืด 

[Simply Blue]

คิดถึงเหมียนกัล
>>>> ดีใจที่คิดถึงกัน 
พี่นัทนี่ต้องรู้จักจืดแน่ ๆ เลย สังหรณ์ใจยังไงไม่รุ้ มันแปลก ๆ อ้ะ 
>>>> พี่ไปเหมือนใครไกล้ๆ ตัวจืดเหรอจ๊ะ แล้วรู้สึกดีกะเค้าหรือเปล่าเอ่ย อิอิ  แต่พี่ยืนยันว่าเรารู้จักกัน ส่งความปรารถนาดี และความห่วงใยให้กันผ่านตัวหนังสือในบอร์ดนี้เท่านั้นละ  ไม่ต้องกังวลเหรอน้อง
ยังไงก็ มีคนรัก ดีกว่า มีคนเกลียดหล่ะนะ
>>>> ถูกต้อง เห็นด้วยที่สุดดดด  พี่ว่าจืดเองก็คงรู้วิธีที่ทำให้คนชอบมากกว่า วิธิที่ทำให้คนเกลียดอยู่แล้วใช่ไหม  แต่ชอบแกล้งลืมอะดิ  งานคงเยอะ เลยมีให้กับสติตัวเองและเวลามองคนข้างๆ น้อยไปหน่อย ก็งานมันเยอะ เหนื่อยก็เหนื่อย แล้วจะให้เอาเวลาที่ไหนไปนั่งสนใจใครอีก แค่เรื่องตัวเองก็จะแย่แล้วใช่ปะ  แต่ก็นะมนุษย์เป็นสัตว์(ประเสริฐ์)สังคมนี่น่า ความจริงจืดเป็นคนน่ารักนะ แล้วก็นิสัยดีอยู่ ไม่คิดอยากให้คนอื่นๆ ได้รู้สึกดีๆ แบบพี่บ้างเหรอ

 เพราะตอนนี้ที่ทำงานเค้าคงจะเกลียดเรากันหมดแล้ว (โทษฐานที่แรงเกินไป อิอิ)
>>>> อ้าว รู้ตัวนี่น่า    ถ้าแรงเยอะนัก  ก็ใช้แรงที่เยอะนี่เอามาพลิกน้องจืดที่น่ารักให้ตื่นขึ้นมาสักทีซิ เป็นเด็กอ้อนบ้างก็ได้ ปรึกษาพี่ๆ ในที่ทำงานที่ใครๆ นับถือเผื่อว่าพี่เค้าจะอะไรดีให้จืด  อย่าเพิ่งคิดอะไรหรือสรุปอะไรปเอง คงไม่ได้เป็นอย่างนั้นเหรอนะ จืดคงไม่เก่งขนาดทำให้ทุกคนเกลียดได้หมดเหรอ  ยังมีคนที่เค้าอยากเป็นเพื่อนกะจืด พร้อมจะยิ้มให้จืดเวลาจืดไปหานะ เค้ารออยู่นะ  อย่าปล่อยให้เค้ารอกันนาน  เดินเข้าไปหาเค้าเหล่านั้นให้เจอนะ  กระซิบนิด บางทีเค้าก็ใส่หน้ากากมารร้ายเพื่อรอจืดพิสูจน์ว่าจะเปิดใจเค้าได้หรือเปล่า แล้วเค้าก็จะออกมาจ๊ะเอ๋ ให้จืดได้ประหลาดใจกันเลยทีเดียว  555 ซีเรียสไปหรือเปล่าเนี่ย

พี่ยังคงมาติดตามอ่านเรื่องราวประสบการณ์ที่จืดเอามาแชร์ให้ได้อ่านเสมอ  อ่านไปยิ้มไป นึกถึงสมัยยังเด็กไปก็มีความสุขดี (เอ๋ รู้สึกเมื่อเป็นคนแก่เลยเรา 555) มารอลุ้นอาร์ทสร้างความมั่นใจให้จืดอ่ะ อิอิอิ  หวังว่าคงไม่รุนแรงเกินไปนะ 55555