o4มีใครทราบข่าวของเจ๊เหมยบ้างมั้ยอ่ะ ชีหายไปไหนตั้งนานแล้ว คิดถึงนะเนี่ย
ตอนต่อไป ก็เกิดเรื่องที่คาดไม่ถึงขึ้นกะเค้า เดากันไม่ถูกหรอก
อิอิ
ตอนที่ 81 และแล้วช่วงเวลาแห่งความสุขก็หมดลง เมื่อเจ้าพ่อของฉันมาเดินลากตัวฉันกลับบ้าน ง่ะ
“มาแอบนั่งคุยอยู่กับเพื่อนนี่เอง ถึงว่าหาตัวไม่เจอเลย” มันบ่นแล้วบ่นอีก
“แล้วทำไมไม่กลับก่อนล่ะจ้ะ จะมาตามหาฉันทำไมเหรอ”
“ก็วันนี้จะไปส่งที่รถอ้ะ ผิดเหรอ” จ้ะ ๆ ไม่ผิดจ้ะ พ่อคุณ
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย อ้อ แล้วนนท์ล่ะ ว่าไง ไปรึปล่าว”
“อืม ไปดิ” มันตอบแล้วก็เดินไปแวะซื้อผลไม้กินก่อน ฉันเลยถามมันต่อว่า
“แล้วย่านนท์ล่ะ ใครจะดูแล ไปตั้งสามวันนะ” ฉันก็เป็นห่วงอ่ะนะ คนแก่ทั้งคน ใครจะดู
“อ้อ ไม่ต้องห่วงหรอก ไอ้นนท์มันเอาไปฝากญาติข้าง ๆ บ้านน่ะแหละ”
“เอ๋ มีญาติด้วยเหรอ ตานั่นน่ะ” ฉันงงสิคะ ไหนเคยบอกว่าไม่มีไง งงแฮะ
“ก็คนแถวบ้านน่ะ รู้จักมักจี่กันดี ก็เลยเหมือนญาติกันนั่นแหละจืด” มันอธิบายให้ฟัง
“อ๋อ งี้นี่เอง เข้าใจและ แล้วนั่นจะซื้ออะไรเยอะขนาดนั้น” ก็มันเล่นซื้อซะหลายถุงเลย
“ก็กินกับจืดไง ไม่เห็นเยอะเลย” ดูพูดเข้า ฉันกินน้อย ซะที่ไหนล่ะ อิอิ
“ขอบใจนะจ้ะ อาร์ทจ๋า” ฉันทำตาหวานเชื่อมให้มัน มันก็เบ้ปากใส่ อ้าว นึกว่าชอบซะอีก
“ห้ามทำตาแบบนี้ใส่ใครนะ เข้าใจมั้ย” แอ่ะ ที่แท้ก็แอบหึงเรานี่เอง หุหุ
“จ้า บอกตัวเองด้วยล่ะ เข้าใจ๊” หึหึ แอบต๊องหน่อย ๆ เรา มันก็ฉีกยิ้มให้ฉัน เหอะ น่ากลัว
“เด๋วไปนั่งตรงนั้นนะ วันนี้กลับบ้านกับเรานะ” น่าน หาเรื่องเสียตังค์ให้ฉันอีกแล้วนะ
“ก็ได้ เห็นแก่ของกินหรอกนะ ไม่งั้นกลับก่อนแล้ว” ฮา ฉันพูดจบ มันก็ไม่ยอมให้หยิบผลไม้เลยอ่ะ
“โหย ฉันล้อเล่น อย่างอนสิ มั่งนะ” ด้วยความอยากในของกิน อิฉันเลยต้องง้อมัน
“ทีหลังห้ามพูดแบบนี้อีกนะ ไม่งั้นจะไม่เลี้ยงอะไรเลยด้วย” อุ จุกเลยค่ะ ไม่นะ ของกินของช้าน
“จ้ะ ๆ ไม่พูดอีกแล้ว เด๋วฉันมานะไปบอกคนขับรถก่อน” ฉันวิ่งจู้ดไปที่รถรับส่ง ส่งภาษาง่าย ๆ แล้วก็วิ่งจู้ดกลับมาหามัน
“อาร์ท สรุปแล้วนะ มีเพื่อนเราไปสามคน ก็มีตั้ม อั้ม กะเฉาก้วย” ฉันก็แจงรายชื่อเพื่อนร่วมคณะ
“อืม ส่วนเราก็มีนนท์ เห็นนนท์ว่าจะไปชวนเพื่อนมันอยู่ ไม่รู้จะไปด้วยมั้ยนะ” อ้าย จะมีผู้ชายไปเพิ่มเหรอเนี่ย ดีใจจัง คริ ๆ
“ยิ้มอะไรน่ะ อย่าให้รู้นะว่า คิดอะไรพิเลนท์ ๆ” ง่ะ รู้ดีอีกแล้ว ไม่คิดก็ได้ย่ะ แต่เสียดายนิด ๆ ไม่ได้ไปด้วยกันสองคน
“แล้วต้องเอาอะไรไปบ้างอ้ะ ฉันไม่เคยไปมาก่อนเลยนะ”
“ก็เตรียมพวกเสื้อผ้า เสื้อกันหนาวด้วยนะ แล้วก็พวกของใช้อาบน้ำทั้งหลายแหละ ส่วนน้ำก็ไปซื้อเอาที่นู้น แล้วถ้าเราจะไปก่อไฟหุงต้มอาหารก็ได้เหมือนกัน อาร์ทว่าจะเอาพวกอาหารแห้งไปด้วยล่ะ ดีมั้ยจืด”
“เยี่ยมมากเลยจ้ะ เอาไปเยอะ ๆ เลยนะ” อิอิ มีคนออกของกินแย้ว สบายเรา (ไม่ลงทุนเลยค่ะฉัน)
“แล้วเรื่องที่พักล่ะอาร์ท นอนกันยังไง” ฉันชักกังวลซะแล้วสิ
“อ้อ ไม่มีปัญหา จืดก็นอนกับเราไง อิอิ” ง่ะ ดูมันพูดเข้า ต้องคิดลามกอะไรแน่ ๆ เลยตานี่
“บ้า ไม่มีทางหรอก ฉันก็ต้องนอนกับเพื่อนฉันสิ” มันก็ทำหน้าทะเล้นใส่
“ก็ทำไมจะไม่ได้นอนด้วยกันล่ะ ก็มันเต้นท์ใหญ่นี่” ถึงตรงนี้ ฉันก็บางอ้อเลยค่ะ
“ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ด้าย ผู้ชายกับผู้หญิงจะมานอนด้วยกันได้ไง” อ่ะนะ ฉันช่างกล้าพูดเนาะ
“บ้า ผู้หญิงที่ไหนกัน ตุ๊ดตะหาก” มันล้อฉันอ้ะ ไม่ย้อม ๆ
“ไอ้บ้าอาร์ท กล้าล้อเลียนชั้นเหรอยะ” ฉันแอบหยิกขามันแรง ๆ เลยค่ะ สะจายเจง ๆ
“อู้ย พอแล้ว เจ็บ ๆ เราขอโทษ ผิดไปแล้วคร้าบบ”
“ทีหลังจะแกล้งก็ดูซะบ้างนะ ครางหน้าโดนตีกลางแสกหน้าแน่ ๆ” มันก็ทำท่าผวา หึหึ
“จ้า ๆ กลัวแล้วจ้า” เหอ ๆ แกล้งทำอ้ะดิ เห็นกลัวฉันซะที่ไหนกันล่ะ มันน่ะ
รถมาแล้ว เราสองคนก็นั่งกลับบ้าน บางทีก็ยืนบ้าง ตอนยืนนี่นะ บางวันถ้าคนแน่น ก็แอบมีเบียดหลังฉันอีกนะ เผลอ ๆ มีเป่าลมใส่หูฉันอีก ดูมันทำ ฉันล่ะกลุ้มใจ
################################################
วันเวลาแห่งความสงบสุข ผ่านมาจะกระทั่งล่วงเข้าใกล้วันปีใหม่ สาวน้อยอย่างฉันก็เตรียมเฮแล้วสิคะ จะได้ไปเสียตัว เอ้ย เที่ยวแล้ว เย้ ๆ (แอบหลุดนี้ดนึงส์) อย่าคิดลึกนะ ขอบอก
ขอสรุปรายชื่อผู้ที่เข้าร่วมคณะเดินทางพิชิตยอดเขาเอฟเวอร์เรสในเมืองไทยกันเลยค่ะ (อิอิ แอบเรียกชื่อให้ดูดี) มีรายชื่อดังต่อไปนี้ นายอาร์ท (หัวหน้าคณะ) น.ส.จืด (อิอิ) น.ส.ตั้ม (ดอก) น.ส.เฉาก้วย (ดำ) นายนนท์ (แจ๋) และนาย.....วินค่า (มาได้ไงวะเนี่ย)
เรื่องของอีตาวินนั้นพลิกโผมาก อยู่ ๆ มันก็วิ่งแจ้นมาหาพวกฉันช่วงก่อนวันปีใหม่สามวันเองค่ะ เรื่องมันก็เป็นแบบเนี้ย
“เฮ้ อาร์ท จืด เรามีเรื่องจะบอก” มันหอบมาเชียว สงสัยรีบจัด พวกฉันกำลังเดินกลับบ้านกัน จาไปเตรียมของอ่ะค่ะ พรุ่งนี้ก็ออกเดินทางแล้ว
“มีอะไรเหรอวะวิน” อาร์ทมันก็ถามขึ้น
“คือว่า เราจะไปเที่ยวภูกระดึงด้วยนะ”
อ้าว ไหงงั้นล่ะคะ นายวิน
“ก็แกบอกไม่ไปแล้วนี่ จะไปเชียงใหม่ใช่เหรอ”
“ตอนแรกก็ว่างั้น แต่พอดีพ่อเราติดธุระสำคัญ เลยงดไปแล้วน่ะสิ” อ้อ แบบนี้นี่เอง
“เอ๋า งั้นก็แย่อ่ะสิ อดไปเลย” นายวินก็ส่ายหน้าไปมา
“แต่เราดีใจมากกว่า อยากไปเที่ยวกะพวกนายมากกว่า” อึ๋ย มันส่งสายตาพิลึก ๆ มาทางฉันแล้ว เหอ ๆ น่ากลัวอ่ะ
เรื่องราวย่อ ๆ มันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ แง้ ๆ นี่ฉันต้องเจอกับอันตรายเพิ่มเป็นสองเท่าเลยเรอะเนี่ย จะทำอย่างไรดีล่ะคะ ถ้านังต้อมมันรู้เข้า ไม่แหกอกฉันเหรอ ตาย ๆ
**********************************************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
