:m17:จะดีเหรอ จืดออกจะเรียบร้อย (โรงเรียนจีน) นะ หุหุ
มาที่ทำงานละ ต่อล่ะนะ
ตอนที่ 49 นังเปิ้ลมันก็รู้อยู่นะ ว่าฉันกับเบสน่ะไม่ได้คบกันแล้ว พอมันเห็นนายเบสก็ชวนฉันให้ไปนั่งโต๊ะข้าง ๆ เลย เหอ ๆ จะบ้าตาย นายเบสมันไม่อยากเจอฉันนี่นา เรื่องอะไรฉันจะต้องไปนั่งให้มันเห็นด้วยล่ะ แต่สงสัยดวงเรามันคงจะหนีกันไม่พ้นซะล่ะมั้ง
“นั่นมันยัยจืดนี่เบส” ฉันเดาเอานะว่ายัยแนนคงจะกระซิบบอกเบสแบบนี้ เพราะสักพักนายนั่นก็หันมามองฉัน ฉันหลบสายตาทันที
“แกไปจองโต๊ะก่อนนะ ฉันขอเข้าห้องน้ำหน่อย” อีกแล้ว ข้ออ้างของฉัน
“เออ ๆ แล้วรีบมาล่ะ” ฉันพยักหน้าแล้วก็รีบเดินไปทางห้องน้ำทันที
ฉันเดินเข้าห้องน้ำไปจริง ๆ นะ ก็แอร์มันเย็นนี่หว่า ระหว่างนั้นก็คิดเรื่องของนายเบส ฉันว่า สองคนนั้นอาจจะคบกันแล้วก็ได้มั้ง ถ้าเป็นแบบนั้น ก็เท่ากับเราเลิกกันโดยปริยายล่ะนะ
พอฉันเดินออกมานอกห้องน้ำ ก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นนายเบสมายืนรออยู่หน้าห้องน้ำก่อนแล้ว ฉันมองหน้ามันแว่บนึงแล้วก็เมินหนี
“จะรีบไปไหนล่ะ” มันคว้าข้อมือฉันไว้ ฉันรีบสะบัดออก เพราะใช่ว่าจะไม่มีคนเดินไปมาตอนนั้น
“ปล่อย เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว” ฉันต้องกัดฟันพูดเบา ๆ
“มานี่” มันกระชากฉันไปตรงด้านในสุดอีกทาง
“โอ้ย ฉันเจ็บนะ” ก็มันเล่นบีบซะขนาดนั้นอ้ะ
“ไง ไม่ได้เจอกันนาน ดูสบายดีนะ” เฮอะ ใครกันแน่ฟะ
“จะมายุ่งกับฉันอีกทำไม”
“ก็ไม่ได้อยากยุ่งนักหรอก แค่อยากมาทักทายเท่านั้นเอง” ทักทายบ้านมันสิ เล่นซะตูเจ็บแขนเลย
“ฉันหิวข้าวแล้ว” ฉันเองตอนนี้ ยังเข็ดเรื่องเมื่อคราวนั้นอยู่เลย
“เด๋วค่อยไปก็ได้ คุยกันก่อนสิ”
“คุยอะไร ไหนบอกว่าอย่าเจอกันไม่ใช่หรือไง” นายเบสอึ้งไป คงคิดว่าฉันอยากเจอมันล่ะสิ
“ช่างมันเถอะน่า ว่าแต่ตอนนี้ พักอยู่ไหนล่ะ”
“เกี่ยวอะไรกับนายด้วยล่ะ ฉันจะพักที่ไหนมันก็เรื่องของฉัน”
“ยังดื้อเหมือนเดิม” มันพูดเบา ๆ แต่ฉันได้ยินนะว้อย
“แล้วมีปัญหารึไง” เอาสิ ไม่ได้ต่อปากต่อคำมานานละ ขอสักที
“บอกหน่อยไม่ได้รึไง” มันยังตื้ออยู่อีกนะ
“ไม่ บอก อยากรู้ก็หาเอาเองสิ ถอย ฉันจะไปกินข้าวแล้ว” มันยืนขวางไม่ยอมให้ฉันเดินออกไป
“เน่ จะขวางหาอะไรไม่ทราบ หลีกเลย”
“มานี่เลย กลับบ้าน” เฮ้ย อะไรวะเนี่ย อยู่ ๆ ก็ลากตูไปเฉยเลย
“กลับบ้านอะไร ปล่อย ฉันจะไปหาเพื่อน” โอ้ย จะบ้าตาย อายคนแถวนั้นชิบเป๋งเลย แมร่งมันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ แล้วนังเปิ้ลล่ะ ทำไงดีเนี่ย
///////////////////////////////
“ฮัลโหล เปิ้ล ฉันมีธุระด่วนน่ะ ขอโทษจริง ๆ นะที่ต้องกลับก่อนน่ะ” ฉันต้องโทรไปบอกนังเปิ้ลหลังจากที่โดนบังคับให้เข้าไปนั่งในรถของตาบ้าที่ชอบใช้อำนาจนั่นน่ะ
“ทำไม ทำหน้าเหมือนคนจะตายงั้นแหละ”
“ก็ใช่น่ะสิ นี่เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ ไหนบอกว่าอย่าเจอกันอีกไง” ฉันชอบเล่นจังมุขนี้อ่ะ
“ขอร้องล่ะ หยุดพูดคำนี้สักทีได้มั้ย เราบอกว่าอย่าเจอกันสักพัก ไม่ได้เจอกันตลอดไปสักหน่อย”
“อ้อเหรอ แต่ฉันว่า ฉันบอกไปแล้วนี่นา ว่าอย่าเจอกันตลอดไปน่ะ” ฉันเถียงแหลกล่ะตอนนี้
“พอได้แล้ว ไม่อยากฟัง กลับบ้านแล้วค่อยคุยกัน” มันเร่งความเร็วรถ เล่นเอาฉันนั่งเสียวจน.....จะไหล ไอ้บ้าเอ้ย แกล้งกันได้นะ
“ชับช้า ๆ หน่อยเส่ะ ฉันยังไม่อยากdead....” มันยิ้มกวน ๆ เห็นแล้วอยากศอกกลับจริง ๆ
กว่าจะกลับมาถึงบ้านของนายเบส ก็เล่นเอาฉันนั่งหนีบขาตัวเองสุดชีวิต กลัวอั้นไม่อยู่น่ะสิ เหอ ๆ แล้วนี่ฉันทำไมจะต้องมาบ้านนี้ด้วยนะ บ้านของคนใจร้าย ใจดำ
“เอ้า ลงจากรถสิ นั่งบื้ออยู่ได้” โห ดูมันพูดกับฉันดิ ตอนรักกันก็หวานจนมดขึ้น ไหงตอนนี้
“ไอ้บ้าเอ้ย ใครให้นายพาฉันมากันล่ะ” ฉันบ่นพึมพำ แล้วก็ลงจากรถมายืนประจันหน้ากับมัน
“เข้าบ้านก่อนสิ” บ้านหลังนี้ ไม่ได้มาตั้งนานแล้วสินะ
“ฉันจะกลับหอฉันแล้ว”
“อย่าเพิ่งรีบกลับเลย เข้ามาคุยกันก่อนนะ”
“เรายังต้องคุยอะไรกันอีกเหรอเบส” ฉันถามคำถามนี้จากใจจริง
“มีสิ เรา เราอยากขอโทษจืดนะ”
“ขอโทษงั้นเหรอ ขอโทษแล้วมันได้อะไรขึ้นมา เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ฉันไม่โกรธนายหรอก”
“โธ่จืด เราขอร้องล่ะ นะ” ฉันพยายามใจแข็งให้ได้มากที่สุด บางทีเราสองคนอาจต้องคุยกันให้รู้เรื่องไปเลยก็ดีเหมือนกัน
“ก็ได้” ตาเบสยิ้มร่า แต่ฉันกลับยิ้มเฝื่อน ๆ แล้วเดินตามเข้าไปในบ้าน
ฉันเดินไปนั่งบนโซฟาในห้องรับแขก เบสเดินเข้าไปในห้องครัว ก็คงไปหาน้ำดื่มล่ะมั้ง ฉันนั่งเท้าค้าง กระดิกขารอจนกระทั่งตาเบสมา แหม ถือแก้วน้ำส้ม (มาลี) มาด้วยแฮะ หวานหมูล่ะ
“ขอบใจนะ” ฉันกำลังจะเอื้อมไปหยิบซะหน่อย แต่ว่า
“เฮ้ย นี่ของเราตะหาก” เพล้ง หน้าแตกเลยตู
“ล้อเล่น ของจืดน่ะแหละ” มันยิ้มได้แบบว่า แบบว่าฉันอยากจะ ตื้บจริง ๆ เล้ย (ทำไมมาคราวนี้ กวนประสาทเก่งจริง ๆ)
“ว่าไง มีอะไรก็พูดมาสิ รอฟังอยู่” ฉันนั่งดื่มน้ำส้มอย่างอารมณ์เสียนิด ๆ ตาเบสก็นั่งจ้องหน้าอยู่นั่นแหละ ไม่รู้จะมองหาอะไรนักหนา คนยิ่งอยากกลับหอตัวเองอยู่ด้วย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
