หัวข้อ: Heroine (ที่นี่ไม่มีนายเอก) **แจ้งข่าว** P 114

[♠DekDoy♠]

เลิศมากน้องภูมิมันต้องเเบบนี้ ^^

[roseen]

แรงดีครับแบบนี้ดิถึงจะมันส์ถึงพริกถึงขิงดีแรงมาแรงไปหุๆๆๆๆๆๆๆ

[shockoBB]

ชอบภูมิมากๆๆๆ 

[Raven]

สนุกมากเลยขอรับ
ลุ้นมากมาย ชอบคาแรคเตอร์ภูมิจัง
มาต่อไวๆนะค้าบ

[akiso]

หายไม่สบายยังค่ะ หายไวไวนะ
จะได้มาเขียนนิยายดีๆ ให้อ่านอีกจ้า
ตอนนี้เรื่องกำลัง เข้มข้น มาต่ออีกนะ
สนุกมากๆ ชอบเรื่องประมาณนี้ นายเอก
ของเราฝีปากเก่งจัง ชอบ ชอบมากมาย

[kanda53]

น้องภูมิคงต้องระวังตัวมากขึ้น........
ตาพี่แทนน่ะช่วยอะไรไม่ได้หรอก.......
มีแต่ช่วยให้ยุ่ง.......คบเพื่อนตามฐานะก้องี้แหละ
มีแต่ปริมาณ......ไม่มีคุณภาพ....เนอะน้องภูมิ...

น้อง eiky ดูแลสุขภาพนะจ๊ะ   

[Laxxeez]

เป็นรุ่นพี่เชี้ยไรกันเนี่ย...นิสัย ทำตัวแบบนี้ยังอยากให้รุ่นน้องมันเคารพอีกหรอฟ่ะ เสียเวลาเรียนให้เปลืองเงินพ่อแม่เปล่า ๆ เด๋วปั๊ด แม่งเลย

[akiso]

ชอบจังน้องภูมิ  ฝีปากเก่ง  ชอบจังเลย 
มาต่ออีกนะ  ขอหลายๆตอน   
แถมน้องภูมิอยู่แถวๆ บ้านเราด้วย (แม้จะเป็นนิยาย  )
ไม่สบายหายป่วยยังค่ะ หายไวไวนะ จะได้เขียนนิยายดีๆ 
ให้ได้อ่านหลายๆตอนจ้า    เพื่อนแทน นิ แสบจริงๆ มันน่า 
อยากรู้จังโตโต้จะเป็นแบบไหนนะ จะร้ายกว่าแทนไหมนะ 

[skysonata]

ผู้ชายอย่างทันมันน่าเจี๋ยนให้เป็ดกิน

[knightofbabylon]

เกลียดเพื่อนอีตาแทนจริง โดยเฉพาะทัน คนก่อเรื่อง เลวมาก
ส่วนยัยชะนีเน่า น่าเอาไปฝังป่าช้าวัดดอน เสียสถาบันชะนีดีๆหมด

 
ภูมิอย่าไปยอมมัน เกิดเป็นคนเหมือนกัน มือเท้าก็มีเหมือนกัน
แต่ที่ต่างกันตรงสมองและนิสัย หึหึ
สู้มัน อย่าให้มันกดขี่เราได้
(อินไปมั้ยเนี่ยตู -*-)

ยืนยันว่าขอดูคาร์แร็คเตอร์โตโต้่ก่อนละกัน หุหุ
เริ่มงงว่าใครเป็นพระเอก อีตาแทนจริงๆเหรอ?


ให้กำลังใจไร้ท์เตอร์นะ

[fannan]

สุดยอดภูมิเจ๋งมากจัดการที่พี่แทนถูกแล้ว



ทันร้ายมากอ่ะทำอะไรแย่มากกก

[vvivy]

ภูมิยังยอดเยี่ยมเหมือนเดิมๆ

[Little Devil]

มาบวก เป็นกำลังใจให้น้องภูมิและ writer

[DexTunG]

 

[PEENAT1972]

หวัดดียามเช้า นะ eiky

แวะมาเยี่ยมมาเยือน หายป่วยรึยังจ๊ะ 

[eiky]

หวัดดียามเช้า นะ eiky

แวะมาเยี่ยมมาเยือน หายป่วยรึยังจ๊ะ 

ค่อยยังชั่วแล้วคร้าบ ป้า ขอบคุณนะคร้าบ อิอิ

[keerin]

เยี่ยมมมมมมม เยส!!! ๕๕๕๕๕๕๕๕
แรงๆแบบนี้ช๊อบชอบบบบบ 
ยังสงสัยว่าแทนจะดีหรือจะเลว?
แล้วโตโต้จะมาแนวไหนหว่า 

[wisa]

 

[eiky]

                                             ฉากหก

วันศุกร์ ภูมิบุญกลับจากมหาวิทยาลัยค่อนข้างมืด แต่ก็ได้โทรศัพท์บอกจันทร์แล้ว คุณอภิสราซื้อโทรศัพท์ให้ภูมิบุญเป็นโทรศัพท์รุ่นยี่ห้อดังระบบสัมผัส ภูมิบุญเองใช้ยังไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่จึงให้พลอยกับก้องสอน พอเปิดประตูเข้าบ้านก็เห็นแสงสว่างลอดออกมาจากหน้าต่างห้องดำ

"คุณโต โต้กลับมาแล้วเหรอ"

ภูมิบุญบอกกับตัวเอง พลันใจก็เต้นแรงรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก พอเข้าบ้านก็ตรงไปที่ห้องของตัวเอง ไม่เห็นมีใครอยู่สักคน หรือจะอยู่บนตึกใหญ่ ภูมิบุญเดินขึ้นไปบนตึกใหญ่เสียงคุยเจี้ยวจ้าวดังออกมา เสียงหัวเราะของจันทร์เองผสมกับเสียงของคุณอภิสรา

"ต๊าย คุณโตโต้คะ กลับมาพี่อ้อยจำไม่ได้เลยค่ะ หล่อมากขนาดพระเอกละครยังอายเลยนะเนี่ย"

เสียงของอ้อยขึ้นเสียงสูงขยายความคำว่าหล่อ ภูมิบุญยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตูจะเปิดเข้าไปดีไหมนะ

"อ้าวจันทร์ตาภูมิยังไม่กลับมาจากมหาฯลัยอีกเหรอ ลองโทรไปหาหน่อยซิ เนี่ยบอกว่าพี่เค้าอยากเจอ"

เสียงคุณอภิสราทำให้ภูมิบุญยิ่งกระเจิงไปใหญ่ ทำไมเราต้องกลัวขนาดนี้ด้วย สั่นเหมือนจะไปสอบสัมภาษณ์อะไรสักอย่างเลย ภูมิบุญตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปในห้องโถง

"อ้าว นั่นไงคะคุณท่านมาพอดี ภูมิมานี่หน่อยลูก"

เสียงจันทร์ร้องเรียกให้ ภูมิเข้าไปหา ภูมิบุญเดินก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆจนถึงบริเวณจึงเงยหน้าขึ้นยกมือไหว้ทุกคนจาก คุณอภิสราแล้วก็จันทร์ มาสะดุดอยู่ที่ชายหนุ่มผิวขาวผมสั้นเกรียน ใบหน้าสะอาดผุดผ่องแต่มีไรหนวดและเคราค่อนข้างยาวมันตัดกับผิวขาวของเขาทำ ให้ใบหน้าดูเด่นขึ้นมา

"นี่ไงจ๊ะคุณโตโต้น่ะภูมิ"

"สวัสดี ครับ คุณโตโต้"

ภูมิบุญยกมือขึ้นไหว้ แวบแรกที่เห็นสายตาคู่นั้นเขาก็รู้สึกร้อนๆหนาวๆ เพราะมันฉายแววที่ไม่เป็นมิตรเสียเลย ดวงตาแข็งๆจ้องเขาเขม็งจนรู้สึกอึดอัด ภูมิบุญก้มหน้า

"มาภูมิมานั่งข้างๆป้า"

เสียงคุณอภิสราร้องเรียก เอามือตบเบาะให้ภูมิบุญไปนั่งลงข้างๆ ภูมิบุญหันมองหน้ามารดา รายนั้นช่วยอะไรไม่ได้มากได้แต่พยักหน้าให้ภูมิบุญทำตามที่คุณอภิสราบอก

"เรียน อะไร"

เสียงที่ห้วนแข็งดังขึ้น ภูมิบุญสะดุ้ง ทำไมเสียงเขาเข้มน่ากลัวเหลือเกิน

"เอ่อ เรียนรัฐศาสตร์ครับ"

"แล้ว รู้เรื่องเฟอร์นิเจอร์มาจากไหน"

เขาถามต่อทันที ภูมิบุญอึกอักไม่รู้จะตอบยังไงดี

"เอ่อ คือ"

"แล้วคุณแม่ให้ เขามาวิจารณ์งานของบริษัทเราเนี่ยเหรอครับ"

โตโต้ หรือ อภิชัชต์ คือบุตรชายคนเดียวของคุณอภิสรา สามีของคุณอภิสราได้เสียตั้งแต่โตโต้เรียนอยู่ชั้นประถม เธอเป็นหญิงแกร่งในแวดวงสังคมที่ก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาได้จนเป็นที่ยอมรับ ของหลายๆคน จนชื่อเสียงของบริษัทจัดอยู่ในชั้นแนวหน้า เพราะสร้างรีสอร์ทดังๆเอาไว้หลายที่

"อะไรกันโต้ แม่บอกเราแล้วนะ น้องเขาช่วยแม่ไม่ให้โดนโกงนะ อย่ามาทำเสียงแข็งแบบนี้ใส่ภูมินะ แม่ไม่ชอบ"

คุณอภิสราเอ็ดโตโต้ทันที

"เปล่าหรอกครับแม่ ผมแค่อยากรู้ว่าน้องเขาไปรู้เรื่องเฟอร์นิเจอร์กับงานตกแต่งภายในมาจากไหน ทั้งที่ไม่ได้เรียนมา"

เขาเปลี่ยนเสียงอ่อนลง แต่สายตายังมองจับจ้องอยู่ที่ภูมิบุญ รายนั้นรู้สึกร้อนๆหนาวๆ

"น้องเขาไม่ได้เรียนมาจากไหนหรอก มันเป็นพรสวรรค์ เอาเถอะไหนๆภูมิก็กลับมาแล้ว จันทร์ตั้งโต๊ะเถอะฉันหิวแล้ว"

คุณอภิสราตัดบท แล้วหันไปหาภูมิ

"เป็นไงบ้างภูมิ ไหนดูซิใช้คล่องหรือยังโทรศัพท์น่ะ"

"เอ่อ ยังเลยครับคุณท่าน ผมไม่เคยใช้โทรศัพท์แพงๆแบบนี้ครับ ใช้ยากเหมือนกัน"

"แหม เดี๋ยวก็ชินไปเองล่ะจ๊ะ ของแบบนี้มันต้องใช้บ่อยๆ"

ภูมิบุญก้มหน้า ยิ้มแห้งๆ รู้สึกเหมือนโดนจ้องหน้าอยู่ พยายามปราดตาขึ้นมองแต่ก็ต้องหลุบลงอย่างรวดเร็ว เพราะสายตาที่จ้องมองเขาอยู่ก่อนหน้านี้มันดุคมกว่า

"เออ ไหนโตโต้ว่าซื้อของมาฝากน้องด้วยไงจ๊ะ"

คุณอภิสราหันไปหาบุตรชาย เขาปลี่ยนสายตาอย่างรวดเร็วจากแข็งกระด้างเป็นอ่อนโยนทันที ภูมิบุญมองตามเพิ่งสังเกตุว่าเขามีลายสักที่หัวไหล่ขวาเพราะเสื้อยืดสีขาวพอ ดีตัวที่เขาใส่ ลายสักสีสันสดใสมันยังลอดออกมา เนื้อตัวก็ดูแข็งแรงเพราะมีกล้ามเป็นแผงๆ ภูมบุญได้กลิ่นของความไม่ปกติสุขจะมาเยือนตนแล้ว

"อ้อ อยู่บนห้องน่ะครับแม่ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จขึ้นไปเอาบนห้องพี่สิภูมิ"

ประโยคสุดท้ายที่เขาพูดเหมือนแฝงอะไรไว้หลายอย่าง ภูมิบุญใจสั่นไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง พอจัดสำรับเสร็จก็กินข้าวกัน ภูมิบอกปัดร่วมโต๊ะอาหารไปแต่คุณอภิสราไม่ยอม แม้สายตาคู่นั้นจะจ้องจิกมองภูมิบุญอยู่อย่างไม่พอใจ ภูมิบุญจึงไม่อาจจะปฏิเสธได้นั่งกินข้าวอยู่อย่างไม่รู้รส พอกินเสร็จก็ช่วยเก็บกวาด คุณอภิสรานั่งทานของว่างอยู่กับจันทร์มีอ้อยนั่งดูละครอยู่ใกล้ๆ ส่วนโตโต้ขึ้นห้องไปแล้ว ภูมิบุญมาขออณุญาติกลับห้องไปเพื่อชำระร่างกาย

"เออ อาบน้ำเสร็จอย่าลืมมาหาพี่เขาล่ะภูมิ"

คุณอภิสราไม่ลืมง่ายๆ ทั้งที่ภูมิพยายามจะบ่ายเบี่ยงพอไปอาบน้ำก็จะแกล้งนอนก่อนบอกว่าเพลีย เขาเดินกลับห้องไปด้วยจิตใจที่สับสนอลม่าน กลัวใจของคนที่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ สายตาคู่นั้นบอกให้รู้ว่าเขาไม่ต้อนรับภูมิบุญเลย พออาบน้ำเสร็จภูมิบุญก็เดินกลับไปที่ตึกใหญ่ ไม่มีใครอยู่ด้านล่างแล้ว ภูมิบุญถอนหายใจยืนลังเลอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะก้าวขึ้นบันไดไป มาหยุดอยู่หน้าประตูแกะสลักลายวิจิตรบานโตนั้น

"คงนอนแล้วล่ะมั๊ง"

ภูมิบุญบอกกับตัวเอง พยายามรวบรวมสมาธิ แต่ก็ต้องจำใจยกมือขึ้นเคาะประตูเบาๆ เขายืนรออยู่สักพักประตูบานใหญ่ก็เปิดออก พอประตูเปิดแสงในห้องที่ลอดออกมาก็ส่องประกายให้เห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาใส่แต่กางเกงขาสั้น เปลือยท่อนบนภูมิบุญสะดุ้งแล้วรีบก้มหน้าลง

"มีอะไร"

เสียงห้วนตวาดอย่างเสียอารมณ์เหมือนว่าภูมิบุญกำลังมาขัดจังหวะของเขา

"เอ่อ ผม ผมมาเอาของฝากครับ"

"เข้ามา"

เขามองภูมิบุญตั้งแต่หัวจรดเท้า มองทุกอณูรูขุมขนจนคนที่ถูกมองรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า เขาเบี่ยงตัวออกจากประตูแล้วหันหลังเดินเข้าห้องไป ภูมิบุญเดินตามเข้าไปยืนอยู่กลางห้อง บรรยากาศของห้องมันก็น่ากลัวอยู่แล้วเพราะของใช้ทุกอย่างเป็นสีดำ อีกทั้งไฟทุกดวงก็เป็นสีส้ม คนที่อยู่ในห้องก็ยิ่งเพิ่มความน่าสะพรึงกลัวให้ห้องนี้อีกหลายเท่านัก

"ปิด ประตูสิ จะเปิดไว่อย่างนั้นเหรอ"

เขาตวาด ภูมิบุญสะดุ้งแล้วหันกลับไปปิดประตูบานใหญ่ พอประตูปิดเหมือนตัดช่องหายใจไปทางหนึ่ง รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที

"เอ๊า เอาไป"

พอสิ้นคำพูดห่อกระดาษยับๆก็ปลิวมาปะทะร่างของภูมิบุญแล้ว คราวนี้ภูมิบุญรู้สึกชาที่หน้าแปลกประหลาดใจอย่างที่สุด

"มึงมาคุย กันหน่อยดิ๊ กูถามตรงๆนะ มึงต้องการอะไรจากแม่กู"

เสียงที่ห้วนอยู่ แล้วกลับดุดันขึ้นอีก ห้องนี้คงเป็นห้องเก็บเสียงอย่างดีเพราะคนต้นเสียงเปล่งเสียงออกมาโดยไม่ เกรงกลัวว่าจะเล็ดลอดออกนอกห้องเลย

"เอ่อ"

ภูมิบุญปรับตัวเองไม่ทัน ไม่คิดว่าเขาจะพูดจาแบบนี้ด้วย

"กูไม่ชอบขี้หน้ามึงว่ะ จะมาปลอกลอกแม่กูใช่ไหม กูรักแม่จันทร์เหมือนแม่ แต่ก็ใช่ว่ากูจะรักลูกของแม่จันทร์นะ กูไม่ใช่คนใจดี"

เขาเดินเข้ามา ใกล้ๆ แล้วกระชากแขนภูมิบุญ เหมือนไม่ลุแก่อารมณ์ที่แสดงออกมา

"ว่าไง มึงต้องการอะไร ทำไมมึงไปเสนอความคิดเห็นโง่ๆของมึง ทั้งที่ฐานะมึงก็แค่ลูกคนใช้ในบ้าน เสือกดีนักนะ"

ภูมิบุญสั่นก้ม หน้านิ่งไม่คิดว่าเขาจะโกรธมากมายถึงเพียงนี้ พยายามสูดลมหายใจเข้าไปกักไว้ในปอดให้มากที่สุด

"หา ว่าไง ไอ้หน้าจืด"

คราวนี้โตโต้ผลักอกภูมิบุญจนเขาเซนั่งลงที่ปลายเตียง

"กู ถามทำไมมึงไม่พูด ห๊า" โตโต้ตะคอกรุนแรงจ่อหน้าภูมิบุญ

"มึงอย่าได้ คิดที่จะหวังทำให้แม่กูรักแล้วจะขอนั่นขอนี่นะ ไม่มีทาง จำใส่กะโหลกเอาไว้มึงน่ะเป็นได้แค่ไหนอย่าผยอง"

"ฮืมมม"

เสียงปล่อยระบายลมหายใจออกมา ภูมิบุญลุกขึ้นยืน จ้องหน้าของโตโต้ยกริมฝีปากขึ้น

"ขอโทษนะครับ คุณโตโต้ ที่เรียกผมมานี่เพื่อจะถามแค่นี้เองเหรอครับ คำตอบมันอยู่ที่คุณท่านหมดแล้ว อีกอย่างผมระลึกอยู่ดีแก่ใจครับว่าเป็นลูกคนใช้ แต่ที่เสือกออกความเห็นเพราะคุณท่านมาขอให้ผมพูด"

"อ้อ นี่มึงว่าแม่กูเสนองานให้มึงเองเหรอ"

"ครับ ทำไมมีอะไรไม่ถามคุณท่าน คุณโตโต้มาโวยวายใส่ผมทำไม" ภูมิบุญแว๊ดคืน

"ไอ้นี่ ปากดีนะมึง"

"แค่ นี้ใช่ไหมครับ ผมจะกลับไปนอน"

ภูมิบุญเดินผ่านหน้าเขาไป แต่แรงกดหน่วงแรงกดลงที่บ่าของภูมิบุญแล้วกระชากกลับให้มาอยู่ในตำแหน่งเดิม

"มึง ระวังตัวไว้นะ กูไม่ชอบหน้ามึง มึงอยู่ไม่เป็นสุขแน่"

เขากัดฟันพูด ตาปูดโปนยังกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"ระวังอะไรครับ ระวังคุณโตโต้น่ะเหรอ หึหึ"

"มึงหัวเราะทำไม ห๊า" เหมือนไปยั่วให้โตโต้อารมณ์แตกกระเจิง

"เปล่านี่ครับ ขำดี ผมไม่รู้นะว่าทำไมคุณโตโต้ถึงไม่ชอบหน้าผม แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีล่ะครับ ว่าคนที่อุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลไปเรียนตั้งหลายปี ที่โน่นเขาไม่มีหลักสูตรสอนวิธีหลอกคนเอาไว้ใช้เหรอครับ ที่เขาเรียก หลอกใช้คนน่ะ น่าจะหลอกใช้ผมนะ ผมรู้ครับว่าคุณโตโต้ไม่ชอบหน้า ในทางกลับกัน ผมเองก็รู้สึกเหมือนคุณโตโต้ล่ะครับ เพิ่งรู้สึกเมื่อครู่นี้เอง"

"ไอ้"

"หยุดนะ คุณโตโต้จะมาทำร้ายร่างกายผมไม่ได้"

ภูมิบุญชี้หน้าขึ้นก่อนที่จะโดน หมัดของโตโต้ที่ง้างรอไว้อยู่ สายตาของภูมิบุญก็ไม่ยอมยี่หระเหมือนกัน ในมือคว้าโน๊ตบุคขนาดเล็กที่วางอยู่ที่ปลายเตียงง้างรออยู่แล้ว

"มึงจะทำอะไร"

"คุณโตโต้ทำอะไรมาผมก็จะทำอย่างเดียวกันกลับไป ลองดูสิ"

"มึง" โตโต้ได้แต่กัดฟัน

ภูมิบุญกัดฟันแน่นสายตาไม่ยอมลดละให้ โตโต้เองโกรธจนหน้าแดงเขารู้สึกเสียหน้าที่ทำอะไรภูมิบุญไม่ได้ ในความคิดเขาคิดว่าภูมิบุญคงจะเรียบร้อยเพราะเห็นมารดาของตนบอกนักบอกหนาว่า น่ารักนิสัยดี แต่ไม่คิดว่าจะตอบโต้่ได้เจ็บแสบถึงเพียงนี้ โตโต้กำหมัดแน่นกัดฟันเช่นกัน ภูมิบุญรีบผละออกจากห้องของโตโต้ทันที

ภูมิบุญเดินจ้ำกลับเข้าห้องตัวเองปิดประตูแน่นหนา นี่ต้องเผชิญกับอะไรอีก ไหนจะเจอจากที่เรียนกลับมายังต้องมาเผชิญคนแบบนี้ที่บ้านอีก เขานอนกระสับกระส่ายทั้งคืน แม้จะแสดงท่าทีก้าวร้าวออกไป แต่ในใจก็ยังหวั่นอย่างน้อยโตโต้ก็เป็นลูกในไส้ของคุณท่าน ผิดหนักเบายังไงเขาก็แม่ลูกกัน แล้วภูมิบุญล่ะ เป็นแค่ลูกคนใช้ที่คุณท่านเอ็นดู มีหน้าไปเผยอใส่เขาอีก ภูมิบุญยิ่งคิดยิ่งนอนไม่หลับ คิดไปล้านตลบก็แก้ไม่ตกเสียที

ในห้องสีดำเจ้าของห้องนั่งอยู่ตรงระเบียงหยิบบุหรี่แสตมป์นอกออกมาคาบไว้ใน ปาก พ่นควันออกมา เขาผ่อนลมหายใจออกมาไม่รู้กี่รอบ นอนไม่หลับเพราะว่าเวลาที่แตกต่างกันระหว่างสหรัฐอเมริกากับประเทศไทย แต่นั่นก็เป็นส่วนน้อย คำพูดท่าทางของคนที่เข้ามาในห้องเมื่อครู่ แววตาที่เขาไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน เด็กที่เพิ่งจบชั้นมัธยมปลายตัวสูงเท่าบ่าของเขา แต่สายตาที่ไม่ยอมลดละแถมยังยกมุมปากขึ้นอีก มันน่าเจ็บใจยิ่งนัก ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครปรามาสเขาได้ถึงเพียงนี้ เขาไม่เคยถูกใครลบหลู่หมิ่นศักดิ์ศรีเขาเท่านี้มาก่อน ยิ่งคิดยิ่งแค้นในใจ "คอยดูนะมึง อย่าหวังว่ามึงจะได้อยู่ในบ้านหลังนี้อย่างมีความสุขนะไอ้ภูมิ กูนี่ล่ะจะคอยทำให้มึงระเห็จออกไปจากบ้านของกู" โตโต้คิดแค้นอยู่ในใจกัดฟันแน่นจนกรามปูดโปน

ตอนเช้าภูมิบุญตื่นสาย เพราะเมื่อคืนกว่าจะนอนก็ดึกมากแล้ว กว่าจะหลับอีกใช้เวลาจวนรุ่งสางกว่าสมองจะล้าแล้วค่อยหลับไป ภูมิบุญเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว เจอจันทร์นั่งจัดของอยู่หน้าห้อง

"อ้าวภูมิ ทำไมตื่นสายจังล่ะลูก วันเสาร์ทั้งทีน่าจะมาช่วยแม่ทำงานหน่อย"

จันทร์บ่นแต่เช้า

"โทษทีครับแม่ ภูมินอนดึกไปหน่อยน่ะครับ ดูหนังสือ เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จภูมิมาช่วยแม่นะครับ"

ภูมิบุญเดินเข้าห้องน้ำไป พอเสร็จก็ออกมาช่วยงานบ้าน ระหว่างนั้นก็มีแต่เสียงเยินยอว่าคุณโตโต้หล่ออย่างนั้น คุณโตโต้หล่ออย่างนี้จากอ้อย จันทร์เองก็เสริมเป็นครั้งๆไป ส่วนภูมิบุญไม่ทนอยู่ฟังเพราะรู้ว่าคนที่กำลังเป็นที่กล่าวถึงไม่ได้ดีอย่าง ที่ทุกคนกำลังชม กลับร้ายกาจอย่างที่ไม่เคยเจอมา ภูมิบุญเดินไปกวาดใบไม้หลังบ้าน ก้มๆเงยๆอยู่แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีอะไรมากระทบหลัง ภูมิบุญสะดุ้งตกใจ

"ของมึง ทำไมไม่เอาไป"

เสียงที่เขาไม่อยากจะได้ยินที่สุดดังมาจากข้างหลัง ภูมิบุญหันไปมองโตโต้อยู่ในชุดลำลองยืนจิบกาแฟสูบบุหรี่อยู่ ภูมิบุญทำเป็นไม่สนใจกวาดใบไม้ต่อ

"เฮ้ย ทำไมมึงไม่เก็บ"

เขายังพยายามจะตอแย ภูมิบุญเม้มปากไม่อยากมีเรื่องกับเขาอีก จึงทำท่าจะเดินหนีไป

"มึงจะไปไหน ทำไม กูอุตส่าห์หอบมาให้ ไม่เอาว่างั้น หรือว่ามันดูไม่มีค่าเท่าของที่แม่กูให้วะ มึงถึงไม่เอา"

เขาพูดเสียดใจของภูมิบุญ

"คุณโตโต้ ของที่คุณท่านให้ไม่ว่าจะเป็นเศษหญ้าผมก็เต็มใจรับ เพราะท่านเต็มใจให้ แล้วที่โน่นเขาสอนให้คุณให้ของคนแบบนี้เหรอครับ ผมไม่ยักรู้"

"ไอ้ห่า ปากดีนะมึง"

เขาตวาดเสียงดุแต่ไม่ดังเพราะกลัวว่าใครจะได้ยิน

"เก็บคืนไปเถอะครับ ผมขอบคุณมากที่คุณโตโต้อุตส่าห์แบกข้ามน้ำข้ามทะเลมา แต่ถ้าไม่อยากให้ก็เอาคืนไปเถอะ"

ภูมิบุญเดินหนีไปทันที ปล่อยให้โตโต้ยืนกัดฟันอยู่

"มึงเจอดีแน่ไอ้ภูมิ คอยดู"

ปกติถ้าโตโต้จะปรี่เข้าไปทำร้ายร่างกายของภูมิบุญก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่มันผิดวิสัยของเขาเพราะตั้งแต่โตมาเขาไม่เคยก้าวร้าวในบ้านเลย เป็นคนเงียบๆ แต่เวลาอยู่ที่โรงเรียนเขาคือหัวโจกของพวกหนีเรียนตัวยง ภาพลักษ์ของเขาจึงดีเสมอในสายตาของคนในบ้าน ความแค้นใจมันฝังลึกสะสมมากขึ้นกว่าเดิม








ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านนะคร้าบ เรื่องเมนต์ตอบขอออกตัวว่าไม่เก่งตอบทีละคนน้า คนที่ไม่ได้ตอบอย่าเพิ่งน้อยใจนะครับ

รักทุกคนที่คอยติดตาม

 



เขียนโดย eiky

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

นายโตโต้กลับมาแล๊ะ ..... แม่งงงงงงงงงง ไมนิสัยงี้วะ เขาไปทำไรให้แก แม่เขาแกก็แย่งมาตั้งแต่เล็กๆ 


  งานนี้ภูมิเจอหนักจริงๆ แล้วจะเรียนไปไหวเหรอเนี่ย......

[wisa]

ศึกรอบด้าน


 

[หัวเเม่มือ]

นุกอะชอบภูมิมากๆๆเลยอะ

[hpsky]

ภูมิของเจ้จะโดนอะไรอีกเนี่ย งือออออ

[PEENAT1972]

มันมีไอ้แบบนี้อีกตัวไหมจะขอไปเฝ้าบ้าน ถ้าจะดี นะ eiky.555

[eiky]

มันมีไอ้แบบนี้อีกตัวไหมจะขอไปเฝ้าบ้าน ถ้าจะดี นะ eiky.555

อ่ะป้าอ่า น้องภูมิ หรือนายโตโต้ป้า เหอๆๆ

[Raven]

สงสัยจะมีฟาดฟันกันอีกมาก
ถือเป็นคราวซวยของน้องภูมิ ทำไมเจอแต่คนแบบนี้หนอ?

สนุกมากขอรับ >w<

[win200]

แล้วครายคือพระเอกอ่า

[salemon]

จะสู้ไหวไหมนั้น
สงสารจัง

อย่างไงก็สู้ให้ถึงที่สุดนะ
ภูมิ 

[dukdikdukdik]

เวรกรรมของภูมิจริง ๆ เจอทั้งศึกในศึกนอกเลยทีเดียว

แต่สู้ ๆ เน้อภูมิจ๋า มีกองเชียร์อีกล้านแปดแสนคนนะ 55+

[aorpp]

น้องภูมิ พี่ขออวยพรให้เป็นผู้ชนะสิบทิศนะจ๊ะ
โจทย์น้องเยอะจริงจริ๊ง ทำบุญด้วยอะไรน้า

มาตามอ่านทันแล้ว