จัตวานอนกระสับกระส่าย
พลิกไปพลิกมา
คิ้วสวยขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างคนใช้ความคิดอย่างหนัก
เมื่อเย็นหลังจากที่วอร์และสงครามเลิกทะเลาะกันได้แล้ว
จัตวาก็เดินไปนั่งเล่นหลังบ้านคนเดียว
แล้วคนที่ตามก็คือยุด
“วา”
“ครับพี่ยุด”
“พี่ไม่รู้จะพูดยังไงดี
เอาเป็นว่าพี่อยากให้วาใจเย็นๆ
จะทำอะไรก็คิดเอาดีๆ อย่าเอาอารมณ์ชั่ววูบมาตัดสินใจทำอะไร
ต้องมีเหตุผลประกอบด้วย และที่สำคัญอย่าคิดเอาเองคนเดียว
สรุปอะไรคนเดียว
พี่ขอพูดเท่านี้ล่ะวา”
ยุดว่าแล้วลุกออกไปทามกลางความมึนงงของจัตวา
เค้าไม่เข้าใจที่ยุดพูดเลยแม่แต่น้อย
จัตวานั่งคิดที่ยุดพูดไปเรื่อยๆ
ไม่นานร่างสูงของสงครามก็มาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
“วา เอ่อ เรา................”
สงครามเอ่ยตะกุกตะกัก แล้วหยุดไป
“ว่ามาสิคราม”
จัตวามองหน้าเพื่อน
“เรื่องที่วอร์ทำกับนาย เราขอโทษแทนด้วย”
จัตวาอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน
ที่วอร์ทำเรอะ
เรื่องอะไรล่ะ
เรื่องที่จูบเค้า
เรื่องที่บอกว่าชอบ
หรือเรื่องที่จับกดเค้าวันนั้นล่ะ
สงครามเห็นจัตวายังนั่งเงียบเลยพูดต่อ
“น้องชั้น ไม่ใช่ว่าชั้นจะเค้าข้างน้องนะ
นายก็เป็นเพื่อนชั้น แล้วก็ไม่ใช่ว่าฉันอยากเข้ามายุ่ง
ความจริงมันน่าจะเป็นเรื่องของคนสองคน แต่ว่าดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว
ไม่ยุ่งคงยิ่งแย่”
สงครามร่ายยืดยาว
ในขณะที่อีกฝ่ายเพียงพยักหน้าเงียบๆ
“คืองี้ วอร์น่ะ ถึงจะชอบทำอะไรบ้าระห่ำ
ไม่ค่อยคิดก่อนทำ ยิ่งเวลาโมโหยิ่งแล้วใหญ่
แต่ชั้นบอกได้เลยว่า
น้องฉันไม่ทำอย่างงั้นกับนายแน่ ถ้าไม่คิดจริงจังกับนาย”
“แต่...........”
“ฉันจะไม่แก้ตัวแทนน้องหรอกนะ
ถ้ายังไงนายน่าจะคุยกับเค้าเองมากกว่า”
สงครามพูดจบก็ลุกออกไปทันที
สงครามนี่ก็พูดแปลกๆ ทำไมต้องไปคุยกับหมอนั่นด้วย
ทั้งๆที่วอร์ทำเรื่องร้ายกาจไว้แท้ๆ แล้วก็มีแฟนอยู่แล้วอีกต่างหาก
เฮ้อ.........ไม่น่าไปรักเค้าเลย
เจ็บชะมัด
จัตวาคิดไปเรื่อยเปื่อยจนในที่สุดก็ทนไม่ได้
นอนไม่หลับจริงๆ
ร่างบางเดินออกมาจากห้องนอน
ตั้งใจจะไปเดินเล่นสักหน่อย
แต่ยังไม่ทันได้ออกจากประตูบ้านก็มีมือมาดึงแขนไว้
“จะไปไหน”
เสียงคุ้นเคยแต่น้ำเสียงแสนห้วน
ทำเอาอาการเจ็บที่ใจแล่นปรี๊ดขึ้นมาอีก
จัตวาหันไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย
ริมฝีปากเม้มแน่นเพื่อกลั้นน้ำตาที่ใกล้จะไหลออกมาเต็มทน
“มันเรื่องของฉันไม่ใช่เรอะ”
จัตวาหันไปตอบ
วอร์มองหน้าร่างบางตรงหน้าที่ตอบมาไม่ถูกใจเค้าสักนิด
“ไปไม่ได้ ไม่ให้ไป”
วอร์พูดอย่างเอาแต่ใจ
จัตวาอึ้งไปทันที
หมอนี่กำลังคิดอะไรอยู่
เป็นเจ้าชีวิตเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่
สะบัดมือออกจากการกอบกุมของร่างสูง
แล้วออกเดินทันที
วอร์มองตามจัตวาแล้วส่ายหัวระอาใจ
แต่ก็เดินตามจัตวาออกมา
จัตวาหันไปค้อนคนตัวสูงที่เดินตามมาเป็นระยะๆ เค้าหยุดก็หยุด เค้าเดินก็เดิน
จะตามออกมาทำไมเนี่ย
เซ็งจริงๆว่าจะมาเดินเล่นคลายเครียด กลายมาเป็นเดินเล่นเพิ่มความเครียดไปซะได้
จัตวาหันกลับไปมองทางข้างหน้าอย่างหัวเสีย
วอร์มองการกระทำของจัตวาอย่างนึกขำ
ไม่บอกใครจะรู้ว่าร่างบางตรงหน้าเค้าอายุมากกว่าเค้าตั้งสองปี
วอร์คิดพลางหันมองรอบตัว
จัตวาไม่ได้สังเกตเลยแต่ว่าตลอดทางที่เดินมา
มีแต่คนมองตลอดทาง
ถ้าเค้าไม่ส่งสายตาพิฆาตไปให้ ป่านนี้พวกนั้นคงเข้ามาเกาะแกะจัตวาไปแล้ว
ช่างไม่รู้ตัวเสียเลยว่าการที่ตัวเองจะออกมาเดินแถวนี้
ซึ่งมีเสือสิงห์กระทิงแรด เต็มไปหมดคนเดียวน่ะ
อันตรายขนาดไหน
แต่วอร์ก็ไม่ได้รู้เลยเหมือนกันว่า
สำหรับจัตวาแล้ว วอร์ต่างหากที่เป็นตัวอันตรายที่สุด
จัตวาเดินไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็วนกลับมาที่บ้านพัก
เดินเปิดประตู และปิดทันทีที่เดินเข้ามาข้างใน
โดยไม่สนใจเลยว่าข้างหลังยังคนตามมาอีกคน
จัตวาหันมาแลบลิ้นใส่ประตูเยาะเย้ยที่หนีเข้ามาบ้านก่อน
และปิดประตูใส่หน้าวอร์ได้
ขณะที่จัตวายังทำหน้าล้อเลียนอยู่นั้น วอร์ก็เปิดประตูตามเข้ามาทันที
จัตวาหยุดทำหน้าล้อเลียนแล้วทำหน้ามุ่ยแทน
วอร์ที่เข้ามาทันเห็นจัตวาทำหน้าประหลาดก็อดอมยิ้มไม่ได้
ยิ่งวอร์ยิ้มจัตวาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่า
เลยหันหลังกลับตั้งใจจะกลับไปห้องนอนของตน
จัตวาเดินมาถึงหน้าห้องแล้วเปิดประตูเข้าไป
มือเอื้อมไปเปิดไฟข้างประตู
แต่ขณะที่กำลังใช้หลังดันประตูปิดนั้น
กลับมีแรงมาผลักประตู้ให้เปิดออก
จนจัตวาเซไปข้างหน้า
ร่างบางหันไปมองผู้มาเยือนอย่างหัวเสีย
แต่ว่าอีกฝ่ายไม่สนใจกลับเดินเข้ามาในห้อง
แล้วปิดประตู ไม่ลืมที่จะล๊อกเรียบร้อย
จัตวามองการกระทำเหล่านั้นอย่างหวาดหวั่น
“ออกไปนะ”
TBC..........
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
