มาต่อกันจะได้ไม่ค้างคา
-----------------------------------------“โทษทีนะครับที่ต้องรบกวน”
ผมพูดกับพี่ทิมที่ไปหยิบโทรศัพท์มาให้ เมื่อวานหลังจากมีอะไรกัน ไอ้บาร์ทก็แทบไม่ปล่อยผมอีกเลย กอด กอด กอด นับครั้งไม่ถ้วนเลย จนผมจะตายให้ได้ พอวันนี้ได้นอนทั้งที มีแรงลุกเอาตอนเกือบทุ่มก็โดนจับอาบน้ำ แต่งตัว และบอกให้ไปเอาโทรศัพท์ซะ ท่าทางไอ้บาร์ทจะไม่ค่อยเชื่อผมน่ะครับ เรื่องที่บอกว่าเป็นพี่ชาย
ผมเลยประชดให้เรื่องสาวที่ร้านเช่าการ์ตูน แต่มันดันหัวเราะใหญ่เลยครับ แล้วบอกว่า เค้าก็แค่แซวเรื่องผม แล้วที่มันหงุดหงิดใส่ผม ก็เพราะผมหัวช้า ไม่รู้ซักทีเรื่องของมันทั้งๆที่คนอื่นเค้าดูออกหมดแท้ๆ ดูมันพูดเข้าไม่บอกล่ะผมจะรู้ไหมนั่น
“นี่จ้า...ได้แล้ว...เครื่องนี้สินะ”
“ขอบคุณครับ”
“คราวที่แล้วมีคนโทรมานะ ป่านกวนประสาทไปแล้วด้วย”
พี่ทิมพูดยิ้มๆ ดูก็รู้ว่ารู้ว่าใครเป็นคนโทรมา
“อย่าถือสาเลยนะ”
คราวนี้หันไปพูดกับไอ้บาร์ทเลยครับ
“ไม่เป็นไรครับ”
แหม พูดซะเพราะเชียวนะ ดูมองเค้า เห็นคนสวยหน่อยไม่ได้เลยหมอนี่ เชอะ ไม่รู้ด้วยแล้ว
“กลับก่อนนะครับ”
“แล้วจะบอกป่านให้นะว่าปอแวะมา”
“ไม่ต้องบอกหรอกครับ คงสนใจหรอก”
ผมลุกขึ้น ไหว้พี่ทิม หันไปค้อนไอ้คนเจ้าชูข้างๆครั้งนึง แล้วเดินออกมา ผมได้ยินแว่วๆว่าไอ้บาร์ทลาพี่ทิม แล้วพูดอะไรซักอย่างที่ผมไม่ได้ยิน แล้วหัวเราะกัน เชอะ เชอะ
“นี่จะรีบเดินไปไหน”
“เรื่องของฉัน”
ผมพูดแล้วเร่งเดินต่อ ไม่หันไปมองหน้ามัน
“เฮ้อ........”
เสียงถอนหายใจดังมาจากข้างหลัง แล้วเสียงฝีเท้าที่ตามหลังมาก็หยุด
“ถ้าไม่พูดก็ไม่รู้หรอกนะ นายเป็นคนพูดเองไม่ใช่เรอะ”
ผมเองก็หยุดเดิน นี่ผมไม่มีเหตุผลอีกแล้วสิ ผมหันหลังกลับไป แล้วบาร์ทก็บอกว่า “มานี่สิ” ผมเดินเข้าไปหามัน ยังไม่กล้ามองหน้า ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เพราะรู้สึกผิด
“ถึงเวลานายโกรธจะน่ารัก แต่ว่าอยากให้เชื่อใจ ได้ไหม”
ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อใจนะ แต่พอรู้ตัวก็โกรธไปแล้วทุกที ก็คนมันไม่ชอบใจอ่ะ
ผมเงยหน้ามองบาร์ทช้าๆ
“ขอโทษ”
ผมพูดแล้วโผเข้ากอดมันไว้ อยากร้องไห้จัง
“โอ๋ๆ ไม่ดุแล้วไม่ดุแล้ว”
ยืนอยู่ตั้งนาน เพิ่งมานึกได้ครับว่าอยู่ข้างนอกอ่ะ คนมองเต็มแน่ๆเลย
ผมขยับตัวยุกยิกในอ้อมกอด บาร์ทหัวเรา หึหึ ในคอ แล้วปล่อยผม
“โล่งไป ไม่มีคน”
ผมพูดยิ้มๆ
“เค้าเดินไปหมดแล้วต่างหาก”
ไอ้บาร์ทมันสวนกลับมา
แล้วก็มองหน้าผม ผมรู้เลยว่าโดนแกล้งอีกแล้ว เชอะ แกล้งได้แกล้งไป
“รักนะ”
บาร์ทว่าแล้วก้มลงจุ๊บแก้มผมแล้วจูงมือผมออกเดิน
ส่วนผมก็อยากตอบกลับไปว่ารักมันเหมือนกันอยู่หรอก แต่ตอนนี้ ให้พูดคงไม่ไหว แค่ที่มันทำผมก็หน้าแดงเป็นลูกตำลึงก้มหน้าก้มตาเดินขาไม่ขวิดกันก็บุญแล้ว ขืนบอกรักมันตอนนี้ผมเป็นลมแน่ๆ ช่างเถอะ บาร์ทเองก็ไม่ได้เร่งเอาคำรักอะไรจากผมนิ่
...........................
ไงครับ...เรื่องของผม ดูดีกว่าเรื่องพี่ป่านช่ายม้า หึหึ
END บาร์ท:ปอไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ตอนที่ผมกอดปอหลายต่อหลายครั้งเมื่อคืนน่ะ ปอได้บอกรักผมไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ไม่ได้รู้ตัวเล๊ย ^^
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มีฉากนึงในการ์ตูนจิ๊บชอบมาก เลยเอามาใส่ในเรื่องนี้ด้วยค่ะ
ป.ปลาคนสุดท้อง ยังไม่มาจ้า555
อันนี้คำบอกเล่าของคุณจิ๊บที่แปะไว้ท้ายเรื่อง ใครอยากอ่านป.ปลาคนสุดท้อง
ต้องส่งเสียงอ้อนคุณจิ๊บกันเองนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
