หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[imon]

 :z2:ดันไว้

[kaew203]

เสียดายจดหมายของโน๊ตอ่ะค่ะ

สรุปหายไปเลยหรอ

ตอนนี้งงๆ แต่ก็พอรู้เรื่อง

แล้วเด็กในห้องน้ำที่ให้ผ้าขนหนูจะโผล่มาในเรื่องอีกไหมคะ

รออัพค่ะ

[enhumto]

"ความตายมันเป็๋นยังไงหรอมิ๊ก" เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ผมมีมิ๊กนั่งเงียบๆอยู่ข้างๆ ผมกับมิ๊กไม่ได้คุยอะไรกันเลย หลังจากที่ผมวางสายไป
"ถ้ามันเป็นแค่ การหลับไป หลับไปแล้วไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็ดีสินะ ไม่ต้องเจ็บ ไม่ต้องทรมาน คนที่อยู่ คนที่รู้จัก คนที่รับรู้ความรู้สึกพวกนี้สิ กลับอาการหนักกว่า" ผมเอามือขึ้นปาดน้ำตา โดยที่ตัวเองก็รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรไปเรื่อยเปลื่อย
"โอมห์" มิ๊กเอ่ยชื่อผมขึ้นมาสั้นๆเรียบๆ ผมหันไปหามันตามเสียงเรียก
"เมิงว่ากรูทำเกินไปรึเปล่าว่ะ"
"ทำอะไร" ผมจ้องหน้ามัน
"ไม่มีอะไรหรอก ไอ้ปลื้มมาโน้นแล้ว"

"พี่โอมห์ พี่มิ๊ก....................." ปลื้มวิ่งหน้าตาตื่นตรงเข้ามาหาผม
"เหนื่อยรึเปล่าปลื้ม" ผมถามจากเชียงใหม่มาที่นี้ไม่ใช่ใกล้ๆเลย
"ไม่เหนื่อยหรอกพี่ ผมใจไม่ดีสะมากกว่า"
"พูดเป็นคนแก่เลย มานั่งข้างๆกรูนี้" มิ๊กดึงแขนปลื้มลงมานั่ง
"เอ๋อ แล้วใครละพี่ ไม่เห็นบอกเลยว่าใครเป็นอะไร ผมได้ยินแต่พี่โอมห์ร้องไห้" ปลื้มเปิดประเด็น คำถาม
"เอิท" ผมพูดสั้นๆ  แต่ไม่ทันจะได้พุดอะไร ตำรวจก็เดินเข้ามาแล้ว
"น้องอยู่ในเหตุการณ์ใช่รึเปล่า"  1 ในสองตำรวจที่มาด้วยกัน ถามผมด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยหน่าย
"ครับ" ผมตอบพร้อมพยักหน้า
"งั้นแล้ว น้องคนที่เจ็บมีญาติรึเปล่า"
"ไม่มีครับ ผมกับเพื่อนเป็นรุ่นพี่เขาที่มหาลัย แล้วน้องเขาก็อยู่กับพวกผม" ผมตอบไปตามความรู้สึกดีๆที่หลงเหลืทอยู่ ถึงตอนนี้ไม่มีอะไรที่ผมต้องโกระเกลียดกันอีกแล้ว

"อยู่นี้กันนี้เอง" ไม่ใช่เสียงของพ่อแม่ผมแน่ๆ พ่อมิ๊กเดินหน้าตาดุดันตรงเข้ามา ผมไม่กล้าแม้แต่จะสบตา
"เมิงนี้มันสร้างแต่เรื่อง อยากทำอะไรทำไมต้องลากลูกกรูไปเกี่ยวด้วย"
"พ่อ"
"มองหน้ากรูนี้ เวลาพวกเมิงไปด้วยกันทำไมกล้าไป แค่นี้ทำไมไม่มองหน้ากรู" พ่อมิ๊กตะโกนใส่หน้าผม เสียงที่ดังลั่นทำให้ผู้คนที่อยุ่บริเวณนั้นหันมาสนใจบทสนทนานี้ แล้วผมก็กลายเป็นโจทย์ในทันที
"ผม....." ใช่แล้วผมกำลังจะแก้ตัว
"เมิงไม่ต้องมาแก้ตัว คุณตำรวจครับจับมันไปเลยนะครับ จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับลุกชายผมอีก"
"ปลื้ม พาไอ้โอมห์กลับบ้านไป เดี๋ยวพี่อยู่ดูเอง"
"นี้พวกเมิงยังจะมาปกป้องกันอีกรึไง ไอ้มิ๊ก" บทสนทนานั้นเปลี่ยนไปหามิ๊กแทนเสียแล้ว
"พ่อ ไม่รู้อะไร พ่อจะมาตะคอกใส่ไอ้โอมห์ทำไม พ่อรู้รึไงว่ามันเกิดอะไรขึ้น"
.
.
.
.
..............มือใหญ่ๆของพ่อมิ๊กเดินทางเข้ามาที่แก้มของมิ๊กอย่างแรง แรง G นั้นทำให้ผู้ถูกกระทำ ถูกเหวี่ยงไปพร้อมๆกัน มิ๊กล้มลงมานั่งอยู่ที่เก้าอี้ ช่วงเวลาไม่นานที่เกิืดเรื่องพวกนี้ขึ้น ละครฉากนี้คงสนุกไม่น้อย กับผู้ที่พบเห็น ถึงแม้ว่าเวลาจะดึกมากเท่าไร แต่ผู้ชมก็ยังคงจำนวนไม่น้อยลงเลย
"กรูเลี้ยงเมิงมานะไอ้ลูกเวร"
"เลี้ยงรึไงป๋า มันก็แค่ตัว แต่คนที่เลี้ยงมิ๊กจริงๆ แค่คนที่อยู่ข้างๆมิ๊กตอนนี้มากกว่า"
"เมิงหมายความว่ายังไง" ระดับความโกรธดูเหมือนจะมากที่สุดตั้งแต่ที่ผมเคยเห็นมา
"หมายความว่าตลอดเวลา มิ๊กเดินตามแบบที่พ่ออยากให้เป็นตลอด มีสักครั้งไหมที่มิ๊กจะดื้อกับพ่อ มีรึเปล่าที่มิ๊กเคยทำให้พ่อเสียใจ แล้วพ่อเคยรู้ไหมว่ามิ๊กต้องการอะไร" มิ๊กลุกขึ้นยืน ด้วยระดับความสูงที่เกือบจะเท่ากับพ่อ มันดูเหมือนผู้ชายสองคนทะเลาะกันไม่น้อย
"เมิงอย่ามาพูดแบบนี้ให้กรูฟัง กรูไม่อยากได้ยิน กรูเลี้ยงเมิงให้เป็นผู้ชายไม่ใช่ พวกผิดเพศ" แล้วสายตาและคำพูดก็เบนมาทางผมทันที

"ขอโทษนะค่ะที่นี้โรงพยบาลนะค่ะ ช่วยกรุณาลดเสียงหน่อยได้รึเปล่าค่ะ ไม่งั้นก็เชิญกลับไปทะเลาะกันที่อื่นนะค่ะ" มาสักทีคนที่ผมรอคอย คิดว่าจะปล่อยให้ละครเรื่องนี้เล่นให้จบเสียงก่อน
"เมิงจะอยู่ทำไม ไปให้พ้นๆ ตากรูเลย"
"ไปเหอะ โอมห์ เดี๋ยวจัดการเอง เดี๋ยวโทรหา"
"โทรหากันหรอ พวกเมิงยังไม่เลิกใช่ไหม " พ่อหยิบโทรสับในมือมิ๊กมาขว้างลงพื้นอย่างแรง ก่อนที่แกจะเอ๋ยปากไล่ผมอีก ปลื้มลากผมออกมาจากหน้าห้องฉุกเฉินแล้วตรงมาที่รถทันที
"ไปไหนดีพี่"
"กลับบ้านก่อน ขออาบน้ำก่อน"
"ครับ" ระหว่างทาง ไม่มีบทสนทนาอะไรเกิดขึ้น ระหว่างผมกับปลื้ม มีเพิ่งมืออีกข้างที่ไม่จับพวกมาลัย ที่กุมมือผมอยู่

[kokoky]

ได้จิ้มโอมห์ก่อนิ อิอิ

ขอให้เรื่องร้ายๆผ่านไปด้วยดีนะคะ เป็นกำลังใจให้โอมห์นะ

[iforgive]

เอิ่มมม  คือเหมือนจะเล่าข้ามอะไรบางอย่างไปหรือเปล่า
เหตุการณ์นี้น่าจะเกิดที่พิษณุโลก  แต่ตอนก่อนหน้าคือยังอยู่เชียงใหม่
แล้วโอห์มแวะไปเอาของโน๊ตที่หอมิ๊ก  แล้วมันเกิดอะไรขึ้น
อยู่ ๆ เอิทก็มีเรื่องโดยที่โอห์มอยู่ด้วย  แต่มิ๊กไม่ได้อยู่ด้วย
ส่วนพ่อมิ๊กนี่  ขอบอกว่าสุด ๆ ไปเลย  ไม่ต้องไต่สวนอะไรให้มากความ
แค่เห็นคู่กรณีก็สามารถตัดสินได้ทันที "เมิงผิด"  เอาเข้าไป

[Little Devil]

เอิ่มมม  คือเหมือนจะเล่าข้ามอะไรบางอย่างไปหรือเปล่า
เหตุการณ์นี้น่าจะเกิดที่พิษณุโลก  แต่ตอนก่อนหน้าคือยังอยู่เชียงใหม่
แล้วโอห์มแวะไปเอาของโน๊ตที่หอมิ๊ก  แล้วมันเกิดอะไรขึ้น
อยู่ ๆ เอิทก็มีเรื่องโดยที่โอห์มอยู่ด้วย  แต่มิ๊กไม่ได้อยู่ด้วย
ส่วนพ่อมิ๊กนี่  ขอบอกว่าสุด ๆ ไปเลย  ไม่ต้องไต่สวนอะไรให้มากความ
แค่เห็นคู่กรณีก็สามารถตัดสินได้ทันที "เมิงผิด"  เอาเข้าไป

^
ขอบคุณรีฯ บน
ตามอ่านตลอดยังงงเหมือนกัน
เป็นกำลังใจนะน้องโอห์ม

[StillLoveThem]

....น้องโอมห์ มันเขียนแบบอึมครึม มาหลายตอนแล้ว ไม่รู้ว่าสับสนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น หรือว่าตั้งใจเล่นซ่อนแอบ
....แต่ยังไงก็ตามก็ยังอยากอ่านอยู่นะ เขียนไปเถอะตามสะดวก ตอนสุดท้ายเคียร์คัท ด้วยละกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น
....พี่ยังนึกว่า คนที่เลือดโชก เป็นน้องปลื้ม ซะอีกเพราะว่าอยู่ด้วยกัน แต่กลายเป็นน้องเอิท ได้ไงหว่า
....คุณพ่อค๊ะ ทำยังไงคุณพ่อถึงจะใจเย็น และมีเหตุผล มากกว่านี้นะ คงต้องรอเวลา เอาความดีเข้าสู้แล้วกันวะน้องโอมห์

[Y2Y]

เอิ่มมม  คือเหมือนจะเล่าข้ามอะไรบางอย่างไปหรือเปล่า
เหตุการณ์นี้น่าจะเกิดที่พิษณุโลก  แต่ตอนก่อนหน้าคือยังอยู่เชียงใหม่
แล้วโอห์มแวะไปเอาของโน๊ตที่หอมิ๊ก  แล้วมันเกิดอะไรขึ้น
อยู่ ๆ เอิทก็มีเรื่องโดยที่โอห์มอยู่ด้วย  แต่มิ๊กไม่ได้อยู่ด้วย
ส่วนพ่อมิ๊กนี่  ขอบอกว่าสุด ๆ ไปเลย  ไม่ต้องไต่สวนอะไรให้มากความ
แค่เห็นคู่กรณีก็สามารถตัดสินได้ทันที "เมิงผิด"  เอาเข้าไป

^
ขอบคุณรีฯ บน
ตามอ่านตลอดยังงงเหมือนกัน
เป็นกำลังใจนะน้องโอห์ม

'' งง  คูณ สองค่ะ เพราะ อยู่ก็เอิทมาตาย รึป่าว  แบบไม่มีมูลเหตุ''

ขยายความด่วน  Plssssss

[foxkykung]

อ่านรวดเดียวเลยนะเนี่ย ลุ้นมาก

[หลงไหลในม่านหมอก]

รอโอมห์มาทำให้สว่าง

ตอนแรกนึกว่าน้องปลื้มเลือดโชกซะอีก

[IZE]

แวะมารอตอนต่อไป คงจะรู้เองแหละว่าเกิดอะไรขึ้น

ไม่น่าจะมีอะไรแลกนะ เพราะปกติโอห์มก็เล่าแบบนี้อยู่แล้วหนิ

ชอบทำอะไรให้งงตั้งแต่ต้น แต่สุดท้ายหายงงไง อิอิ

ไม่ขอพูดถึงพ่อมิ๊ก ละไว้ในฐานที่เข้าใจ อิอิ

ปล   รักโอห์มจังเลย

[broke-back]

หรือว่าจริงๆแล้ว

พ่อมิ๊กอยู่เบื้องหลังของเรื่องยุ่งๆทั้งหมด

ว่าจ้างให้เอิทมาเป็นตัวป่วน คอยก่อกวนให้โอมห์แตกแยกกับมิ๊ก

แล้วมิ๊กก็เก็บงำความลับไว้ ไม่บอกให้โอมห์รู้

เฮ้ออออออออออออ ถ้าเป็นยังงี้จริง...นับว่าหนักหนาสาหัสเอาการเลย


จุ๊บๆๆๆๆๆ ด๊วบๆๆๆๆๆๆ ไอ่หน้าหล่อ..มาเล่าต่อนิดเดียวเอง โอมห์ที่รัก(ของมิ๊ก) อิอิ

[minima]

งง 
สับสน 

[boxergear]

มาแล้ว บีบหัวใจเหมือนหวะ แหะๆๆๆ

[cascada]

ลุ้นๆๆๆ เกิดอะไรขึ้นอ่ะ เริ่มงงแล้ว

[na_near]

เกิดอะไรขึ้นเนี้ยะ ...........
โอห์มอย่ามาต่อให้อยากแล้วจากไปดิ

[enhumto]

หรือว่าจริงๆแล้ว

พ่อมิ๊กอยู่เบื้องหลังของเรื่องยุ่งๆทั้งหมด

ว่าจ้างให้เอิทมาเป็นตัวป่วน คอยก่อกวนให้โอมห์แตกแยกกับมิ๊ก

แล้วมิ๊กก็เก็บงำความลับไว้ ไม่บอกให้โอมห์รู้

เฮ้ออออออออออออ ถ้าเป็นยังงี้จริง...นับว่าหนักหนาสาหัสเอาการเลย


จุ๊บๆๆๆๆๆ ด๊วบๆๆๆๆๆๆ ไอ่หน้าหล่อ..มาเล่าต่อนิดเดียวเอง โอมห์ที่รัก(ของมิ๊ก) อิอิ

เขียนต่อให้สะจบเลยอะ ชอบจังเลยครับ บทนี้ แต่มันดูละคร ไปยังไงไม่รู้อ่ะ

[passtime]

มาต่อเร็วๆนะคับ  อยากรู้ว่าเรื่องราวทั้งหมดมันเป็นยังไง

[artit]

ค้างๆๆ เห็นทีต้องจ้างนักสืบซะและ ยังไงกันหว่า รอคนเขียน

[broke-back]

หรือว่าจริงๆแล้ว
พ่อมิ๊กอยู่เบื้องหลังของเรื่องยุ่งๆทั้งหมด
ว่าจ้างให้เอิทมาเป็นตัวป่วน คอยก่อกวนให้โอมห์แตกแยกกับมิ๊ก
แล้วมิ๊กก็เก็บงำความลับไว้ ไม่บอกให้โอมห์รู้
เฮ้ออออออออออออ ถ้าเป็นยังงี้จริง...นับว่าหนักหนาสาหัสเอาการเลย
จุ๊บๆๆๆๆๆ ด๊วบๆๆๆๆๆๆ ไอ่หน้าหล่อ..มาเล่าต่อนิดเดียวเอง โอมห์ที่รัก(ของมิ๊ก) อิอิ

เขียนต่อให้สะจบเลยอะ ชอบจังเลยครับ บทนี้ แต่มันดูละคร ไปยังไงไม่รู้อ่ะ

^
 :กอด1:ไอ่หน้าหล่อ
ก็เรื่องที่เล่ามันค้างคาใจ ทำให้อยากรู้จริงๆอ่ะ
โอมห์ก็มาเล่าต่อดิ
...จะได้ไม่ต้องมานั่งเพ้อ แล้วเดามั่วๆๆๆอีก... อิอิ

+1 ให้เป็นค่าประกัน..อ่านตอนหน้า หุหุ

[seriest]

เรื่องนี้อ่านแล้วสงสารโอมอ่ะ

เจ็บจี๊ดๆ  ไม่อยากให้อภัยมิกด้วยอ่ะ

เห้อ

[MIkz_hotaru]

  อะไรยังไง
เริ่มต้นมา เอิทตาย!!
มิ๊กโดนพ่อตบ
โอมเป็นจำเลยสังคม เง้อๆๆๆ
ไม่เคลียร์เลยสักเรื่อง
 
รอตอนต่อไป
โอม สู้ๆๆๆ

พ่อมิ๊กเกลียดโอมขนาดนี้ จะมีวันญาติดีกันไหมเนี่ย

[JipPy]

งงง มากมาย

[ตามมาดู]

มารอ และดัน ครับ

[*SparklinG*]

งงมาก อ่านโต้รุ่ง ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเอิท อะไรฟร่ะเนี่ย อ้ากกกก

[ash]

งงอ่ะ ช่วยมาแจ้งแถลงไขที

[gtower]

กระดึ๊บๆเรียกโอห์มวอ 1

[broke-back]

กระดึ๊บๆเรียกโอห์มวอ 1

วอ 2
เรียกโอมห์ ซ้ำอีกครั้ง
กระดุ๊บๆ

[enhumto]

"คุณจะเลือกอะไร ระหว่างเป็นคนเลวแต่สบายใจ กับเป็นคนดีแต่เสียใจ" ทุกคนหวังเสมอว่าจริงๆแล้วพระเอกจะต้องเป็นคนดี ความจริงของชีวิตไม่มีใครเลือกได้ว่าจะเป็นคนดีหรือเป็นคนเลว บ้างทีสังคมก็ตัดสินเราเพียงเพราะการกระทำหรือว่าหน้าตา คุณคิดว่าคุณเป็นคแบบนั้นรึเปล่า เรื่องราวที่ต่อจากเพจนี้ไป เรื่องของเอิท กลายเป็นเรื่องหนึ่งที่ผมได้รับรู้แล้วกำลังคิดว่าเอิทกลายเป็นคนหนึ่งที่ผมไม่สามารถตัดสินอะไรได้เลย บ้างทีเราอาจจะมองคนแล้วตัดสินคนง่ายจนเกินไป เรื่องทะเลาะวิวาทในบ้านเมืองเเห่งนี้กลายเป็นเรื่องธํรรมดา แค่เมืองนี้เราต้องอยู่ให้ถูกทีถูกเวลา รู้ว่าเวลาใดควรอยู่ที่ไหน เวลาไหนไม่ควรอยู่ แปลกที่เมืองดูใหญ่โตแต่การกระทำของผู้คนไม่ได้โตตามเมืองไปด้วย ผมว่าภาษาที่ใช้เขียนในรอบนี้ดูแปลกไปมากๆสำหรับตัวผมเอง (เชื่อว่าทุกคนสามารถสัมผัสมันได้)


ปล. ขอให้แม่ผู้เป็นที่รักปลอดภัยในประเทศอียิป ขอให้สิ่งเลวร้ายที่กำลังเกิดขึ้น ยุติลงเสียที ผมนั่งรอวันให้ครอบครัวกลับมาพร้อมหน้ากันอีกครั้ง


...

ถ้าร่างกายต้องถูกปิดกั้นจากโลกภายนอก สเหมือนตัวของเราเองถูกขั้งอยู่ในกรง ตาสามารถมองเห็น หูยังคงได้ยิน และสมองยังรับรู้ว่าคนรอบข้างต้องรู้สึกยังไง เราว่าเราเองคงทนไม่ได้แน่ๆ แท้จริงแล้วชีวิตของเรามันคืออะไร ทุกคนต้องตาย โอมห์นี้คือเรื่องที่เราไม่สามารถหลีกเลี่ยงมันได้ แบบที่ไอ้มิ๊กเคยบอกโอมห์ว่าควรใช้เวลาที่มีอยู่อย่างคุ้มค่ามากที่สุด ความรักไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกบนนี้ ความสุขตั้งหาก ไม่ต้องห่วงหรอกนะโอมห์ ถึงแม้ว่า น็ตยังไม่ได้รับความว่ารักจากโอมห์ แต่โน้ตก็รู้สึกได้ รู้สึกถึกความสุขที่โอมห์มี ทุกครั้งที่โอมห์ยิ้ม เราว่าแค่นี้มันก็พอสำหรับเราแล้ว รู้ไหมว่าเราหมายความว่าอะไร โน๊ตรู้ว่าโอมห์จะต้องร้องไห้แน่ๆที่ได้เห็นข้อความนี้ แต่เราบอกแล้วไง ว่าถ้านายยิ้มเราก็จะยิ้มด้วย คงไม่อยากให้เราต้องร้องไห้ใช่ไหม ไม่ต้องตามหาว่ามาจากไหนนะ แค่รู้ว่าเรายังคงอยู่ข้างๆ (ถึงเราไม่รู้ว่ามันจะจริงรึเปล่า) บ้านหลังนี้ เราคิดว่าเราจะสร้างให้โอมห์อยู่ เราเป็นวิศวกรใหญ่นิ ลืมไปรึเปล่า แต่ตอนนี้มันก็คงทิ้งไว้ให้โอมห์รบกวนสานต่อแล้วกันนะ แล้วเอาเราไปไว้ที่บ้านหลังนั้นด้วยนะ หวังว่าโอมห์คงไม่กวนผีใช่ไหม ถึงกลัวก็คงไม่จำเป็นต้องกลัวผีโน้ตตัวนี้หรอกนะ เพราะผีตัวนี้หล่อ
สุดท้ายนี้ ไม่ว่าตอนนี้ใครจะยืนอยู่ข้างโอมห์ โน้ตหวังว่าโอมห์คงมีความสุข สุขที่ได้รัก สุขที่ได้ใช้ชีวิต มันไม่มีคำว่าสาย เพราะทุกอย่างเริ่มต้นได้เสมอ

 
ถ้าเส้นสีเขียววิ่งขึ้นๆลงๆ บนจอสี่เหลี่ยมเล็กๆคือสิ่งที่ตัดสินว่าคนเราจะอยู่รึตาย นั้นก็คงแสดงว่าเด็กผู้ชาย ส่วนสูงเกือบ 180 ซม คิ้วเข้ม ตาเกือบๆสองชั้น แก้มที่ปรากฏสีชมพูจางๆ ถึงแม้ว่าผิวจะคล้ำลงไปบ้างถ้าเทียบกับครั้งแรกที่ผมได้เห็น ต้องฝากชีวิตไว้กับมัน  เมื่อไม่นานมานี้ผมมีโอกาสได้เจอแล้วก็รู้จักน้องคนนี้ จากการที่เราได้เรียนในสาขานเดียวกัน รวมถึงผมได้มาเป็นเพื่อนพี่รหัสของน้องคนนี้  ถามว่าผมรู้สึกดีไหมที่ได้รู้จักกับน้องคนนี้ คงตอบได้ว่าก็ดี ส่วยเสียใจไหมที่น้องคนนี้ต้องมานอนอยุ่บนเตียงนี้ ผมคงตอบได้อย่างไม่เต็มปากว่าจะเสียใจดีหรือไหม แต่ที่ผมรู้คือน้องคนนี้มีญาติไม่กี่คน ถ้าไม่นับผม มิ๊ก แล้วก็พี่คนหนึ่งที่ผมรู้จักอยุ่บน ชั้น 14 ของคอนโดที่ผมเคยอยู่
“มานานรึยังโอมห์”
“ก็นานพอคิดอะไรไปเรื่อย” ผมตอบคู่สนทนาได้อย่างรวดเร็วทันใจ
“แล้วปลื้ม ไปไหนว่ะไม่มาด้วยรึไง”
“ไล่กลับไปแล้ว พอดีที่บ้านมันต้องการใช้ตัว”
“ใช้ตัวอะไรว่ะ”
“ไม่รุ้ดิ เอาเบอร์ไปถามมันไหม”
“กวนตีนละโอหม์”
“พ่อเมิงไปไหนละ ไม่มาอลาวาดเป็นตุ้ดโดนแย้งผู้ชายแล้วรึไงว่ะ”
“ที่เมิงพูดถึงนั้นพ่อกรูนะไอ้โอมห์” มิ๊กพลักอกผมอย่างแรง
“เอ๋อ ขอโทษว่ะ” ผมตอบไปแบบรู้สึกผิด คิดว่ามันจะมีอารมณ์เล่นด้วย
“แต่กรูไม่โกรธ” มิ๊กเอามือมาดึงแก้มผมให้ยิ้ม
“คว.... กวนตีนละเมิง”
“เดี๋ยวนี้ ด่านะกรูนะโอมห์ขึ้นเมิงขึ้นกรู”
“แล้วทำไมว่ะพูดไม่ได้รึไง”  มิ๊กย้อนถาม
“ก็ได้ ดีละเหมือนตอนนั้นเลย”
“ตอนไหนว่ะ”
“หิวแล้วโอมห์ไปกินข้าวกันดีกว่า” เราทั้งสองสนทนากันจนลืมไปว่าบนเตียงยังมีคนเจ็บนอนไม่ได้สติอยู่
“เมิงชวนกรุไปแบบนี้ไม่กลัวแฟนเมิงหึงรึไงว่ะ”
“ไปเถอะ จะไปไม่ไป ถ้าไม่ไปก็ยืนเฝ้าไอ้เอิทมันอยู่นี้ละกัน ไม่ต้องไปร้องไห้ทำตัวเป็นคนดีนะเมิง”
“ไอ้คุณมิ๊ก ถ้ากรุไปกับเมิง เมิงจะเลิกพุดมากได้รึยังครับ” ไม่ได้คำตอบ แต่มือผมถูกดึงออกจากห้อง ผ่าน พยาบาลหญิง ผู้ชายในเครื่องแบบสีขาวแต่ทำท่าทางตกใจแล้วชี้ให้ดูผมกับมิ๊ก เคาร์เตอร์ คนไข้ ญาติคนไข้
“เห้ย พอแล้วไหม จะจับมือทำไมเนี่ยเดินเองได้”
“อันแน่เป็นไร หน้าแดงเลย เดินกับพี่ไม่ต้องอายหรอกน้อง มีแต่คนอยากให้พี่จับมือทั้งนั้น” ดูมันจะภูมิใจกับสิ่งที่ตัวเองพุดเหลือเกิน




16 ชั่วโมงก่อนหน้านี้
เสียงตามสายของชุมชนดังลั่น ผู้ชายมีอายุ ประกาสข่าวประชาสัมพันธืด้วยทีท่าที่ตระกุกตระกัก มันดังรอดเข้ามาในห้องของผม ฬาริการเรืองแสงบอกเวลา กว่าหกโมงเย็น ผมนอนหลับไปตั้งแต่บ่ายโมงจากอาการอ่อนเพลียจากงานทาสีบริเวณนอกบ้านเกือบทั้งเช้า อาการมึน + กับกลิ่นสีที่รุนแรงเอาการ ทำให้สมองยังไม่สามารถสั่งงานได้เต็มที สมองสั่งการให้ร่างกายลุกขึ้นแล้วพาตัวเองไปที่ห้องน้ำ หยิบอาวุญแท่งน้อย (รึเปล่า) ปล่อยสิ่งที่เก็บกักไว้อย่างไม่คิดชีวิตตามด้วยการล้างหน้าล้างตา เพื่อที่จะพร้อมกับอาหารเย็น
“เจ้าโอมห์ วันนี้ไปขึ้นข้าวกับบ้านนู้นนะลูก” เสียงของพ่อผมตระโกนบอกมาจากหน้าบ้าน  บ้านนู้นในความหมายของพ่อเล่นเอาผมตัวชาไปเลยทีเดียว ไม่ว่าจะรู้รึว่าไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือผมไม่อยากที่จะเข้าไปรวมวงสนทนาด้วยเลย แม้แต่สบตาผมก็ไม่อยากให้เป็นปัญหา คำว่าพ่อขอ ของพ่อมิ๊กยังคงยำเตือนผมอยุ่ทุกๆครั้งที่ผมจะต้องมีเรื่องไปเกี่ยวกับมิ๊ก
“ไม่ไปได้ป่ะ”
“ไปเถอะ อย่าเรื่องมาก”
“ครับๆ เดี๋ยวโอมห์แต่งตัวก่อน เดี๋ยวตามไป”
“เร็วๆนะลูก เดี๋ยวพ่อไปตามแม่ก่อน” เสื้อสีโปรดของผม เทาควันบุหรี่ มักจะเป็นตัวเลือกแรกเสมอ ผมไม่ค่อยถูกกับเสื้อคอปก ไม่เหมือนกับมิ๊กรึว่าคนอื่นๆที่มิ๊กจะแต่งตัวออกแนรวเกาหลีแล้วดูน่ารัก คงเป็นเพราะว่าหน้าผมมันดูผู้ชายเกินไปรึเปล่า กางเกงยีนท์กับเสื้อยืดคอกลม มันเลยถูกชะตากับผมเสมอ
ร้านอาหารร้านเดิมกับบรรยากาศเดิมๆ ถ้าย้อนเวลาไปสัก 2 ปี ผมคงดีใจทุกครั้งที่ผมได้มานั่งกินข้าวที่นี้เพราะคำว่าครอบครัวมักจะดุสมบูรณืแบบที่นี้เสมอ ความอบอุ่นมีให้กันอย่างไม่จำกัด เรามีความสุขทุกครั้งที่ได้มานั่งกินข้าวรวมกัน มิ๊กยังคงนั่งอยู่กับเอิทเป็นไปตามที่ผมคิดไว้อยู่แล้ว พ่อกับแม่มิ๊กก็ยังคงเหมือนเดิม พอเห็นหน้าผม ข้าวมื้อนี้ก็ดูไม่อร่อยขึ้นมาทันที พอแม่ผมคงไม่ทันสังเกตุเห็นว่าลุกชายตัวดีกับลำทำลายบรรยากาศ ผิดกับหน้ามิ๊กที่ดูตื่น แล้วพร้อมที่จะเอ่ยประโยคทักผมได้ทันทีที่ก้นผมสัมผัสกับเก้าอี้
“แม่ โอมห์ ปวดหัวดอ่ะ กับบ้านก่อนได้ไหม”
“เป็นไรรึเปล่าลุก”
“ไม่รู้ ทาสีวันนี้อะดิ ไหนจะตากเดือนอีก นะแม่นะ” ผมอ้อนวอน หวังว่าจะทำให้อาหารมื้อนี้ของผู้ใหญ่รสชาติดีขึ้น
“นิ ปล่อยไปเถอะ ลุกเอดูสีหน้าไม่ดีจริงๆนะ กลับบ้านดีๆนะโอมห์” แม่มิ๊กช่วยไล่
“ครับ” ผมตอบสั้นๆ แล้วหันกลับมามองหน้าแม่ผม
“อืมๆ เอารถกลับไปแล้วกันเดี๋ยว”
“ครับ รู้” สีหน้าแห่งความสุขกลับมาอีกครั้ง พ่อแม่ผมคงไม่รู้เหตุผลว่าเพราะอะไร แต่ผมเองรู้ดีอยู่แก่ใจ พอๆกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น ผมกลับมาถึงบ้านโดยใช้เวลาไม่นาน ติดข้าวกล่องกลับมาด้วย มีทีวีเป็นเพื่อนแก้เหงา แล้วก็เสียงปลื้มที่โทรมาบ่นเกี่ยวกับเรื่องงานที่บ้าน
   ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้าน ช่วงเวลาที่ผมไม่ได้อยู่กับปลื้ม ก็เหมือนตัวผมย้อนเวลากลับมาเป็นเด็ก มัธยมอีกครั้ง ที่ตลอดทั้งวันไม่ทำอะไร นอกจากจะคุยบีบี หรือไม่ก็คุยโทรศัพท์ ไม่มีพินใครในลิส นอกจากปลื้ม เช่นเดียวกับสายเข้า ไม่มีใครโทรหาผมนอกจากปลื้ม ผมใช้เวลามากกว่าวันละ  6 ชั่วโมงคุยโทรสับกันทั้งวัน ไม่รู้ว่าเรื่องราวมากมายมันมาจากไหนนักหนาที่ทำให้พวกเรามีประโยคสนทนามากมายขนาดนี้ ความรัก กับความผูกพันมันคงแทนกันไม่ได้

21.15
มีข้อความเข้ามาในมือถือของผมระหว่างที่ผมคุยอยู่กับปลื้ม  
“ปลื้ม เราไปอาบน้ำก่อนนะ” จริงๆแล้วผมอยากรู้มากกว่าว่าเป็นใครที่โทรมา
“ครับพี่ งั้นก่อนนอนผมโทรหานะครับ”
“แล้วปลื้มจะนอนกี่โมง”
“ไม่รุ้ดิ พี่โอมห์นอน ปลื้มก็นอน จะได้นอนพร้อมกัน”
“ครับ งั้นเดี๋ยวเราโทรหาเองดีกว่า”
“ครับผม” เสียงหนักแน่น บวกๆกับเสียงบ่นของแม่ปลื้มที่มีให้ได้ยินอยู่บ่อยๆ รอดเข้ามาในสาย

............. ออกมาหา ที่สวนชมน่านหน่อย ...................  เอิท
ผมไม่ได้ตอบอะไร แต่คิดว่าคงมีปัญหากันอย่างแน่นอน แล้วผมต้องเข้ามาเป็นบุคคลที่สามตลอดเวลา ผมใช้เวลาตัดสินใจระหว่างที่ผมอาบน้ำ จริงๆแล้วผมก็ไม่รู้ว่าสถานที่ตรงนั้นมันคือตรงไหน ของสวนชมน่าน แต่ผมก็ใช้เวลาไม่นานที่เลือกที่จะไป เพราะอยู่บ้านก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว  ผมเปลี่ยนจากรถยนต์ กลายเป็นรถมอไซค์คันเก่งขี่ตามทาง ซึ่งนับว่าไม่ไกล บวกกับบรรยากาศของเมืองพิษณุโลกในยามค่ำคืน สิ่งนี้คือสิ่งที่ผมชอบมากที่สุด อย่างน้อยเวลา สามทุ่มของบ้านผมมันก็ดูเป็นเมืองที่สงบมากกว่าเชียงใหม่

ผมไปถึงสวนชมน่าน แน่นอนว่าผมไม่มีทางเจอตัวสองคนนั้นง่ายๆแน่ๆ แต่สิ่งที่ดูเด่นมากกว่าตัวคนคือรถของมีกที่จอดอยุ่ริมถนน ผมเอารถไปจอดไว้ใกล้ๆกันแล้วค่อยๆเดินหา จากบันไดชั้นแรก ค่อยๆนำลงไปสู่แม่น้ำ บรรยากาศริมแม่น้ำในยามค่ำคืนที่นี้มันดีเสียเหลือเกิน ถ้าโน้ตยังอยู่ก็คงคิดแบบนี้เช่นเดียวกับผม มือที่ว่างเปล่าไม่มีใครมาจูงมือ คอที่ไม่มีแขนของใครมาวางให้รู้สึกหนักหรืออบอุ่น  บรรยากาศนี้มันพาตัวผมดำดิ่งสู่ความทรงจำที่ครั้งหนึ่งเคยมีกับโน้ตอีกครั้ง ก่อนที่ตัวเองจะมายืนร้องไห้เป็นเด็กน้อย มันมีเสียงร้องไห้แทนผมเสียแล้ว  ผมคิดว่าผมสมครวที่จะได้รับรู้เรื่องราวของทั้งคู่นี้เสียที ยังไงเราจะปล่อยให้เวลามันเนินนานขนาดนี้ก็ใช่เรื่อง ถึงวันนี้ผมจะรู้สึกเฉยๆกับมิ๊กแล้วก็เถอะ ผมเข้าใกล้ต้นเสียงของทั้งคู่ได้มากเท่าที่จะทำได้ โดยที่ทั้งคู่ไม่ทันได้รู้ตัว แต่ก็ไม่ทันจะได้รู้อะไรเสียแล้ว การสอดรู้สอดเห็นของผมไม่สำเร็จ เอิทต๋อยหน้ามิ๊กเข้าไปเต็มแรงจนมิ๊กล้มลงไปนั่งกับพื้น
“แล้วพี่ทำกับผมแบบนี้ทำไม ”
“ทำไมพี่”
“ผมทำอะไรผิด”  เอิทตะโกนถามอะไรบ้างอย่างกับมิ๊ก แล้วเดินหนีออกมา  ผมไม่ได้เดินเข้าไปปลอบมีก หรือว่าถามถ่อะไรกับมิ๊ก เพราะผมคิดเสมอว่ามันไม่ใช่เรื่องของผม อีกอย่างผมใช้เวลาในการแอบดูสองคนนี้มานานเกือบๆ 2 ชั่วโมงแล้ว จนได้เวลากลับบ้าน ปลื้มไม่เลือกที่จะโทรหาผม แต่เป็นข้อความที่บอกว่าตัวเองรอให้ผมโทรหาอยุ่
 ผมขับรถออกมาช้าๆ ผ่านสะพานที่อยุ่หน้า วัดพระพุทธชินราช ผมสังเกตเห็นน้องชายคนหนึ่งที่กำลังเดินอย่างเม๋อลอย ไปตามสะพานที่ประดับไฟอย่างสวยงาม เอิทดูไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนทุกครั้งที่ผมเจอ ผมเองไม่ได้แวะทัก แล้วก็แน่ใจว่าเอิทเองก็คงไม่ทันได้มองเห็นเห็นผมเช่นกัน  เสียงรถมอไซค์ดังลั่น มากันเป็นกลุ่มใหญ่ดังมาจากข้างหลัง แน่นอนดูเหมือนผมจะรู้ว่าคืออะไร ผมรีบเร่งเครื่องเพื่อให้พ้นบริเวณนั้น ผมกลับรถเพื่อที่จะหาทางกลับบ้านโดยที่ไม่ต้องผเชิญหน้ากับกลุ่มเด็กพวกนั้น แต่สิ่งที่ผมลืมคิดไปก็คือ น้องผมคนหนึ่งที่เดินอยู่ข้างทาง  ระหว่างที่ผมกำลังจะสวนกับกลุ่มเด็กพวกนั้นซึ่งก่ะด้วยสายตาคงจะร่วมๆ 60 คัน เสียงเครื่องยนต์ที่ดังลั่นท้องถนน แต่นั้นก็ไม่สามารถดังกลบเสียงที่สิ่งพวกนั้นได้ยื่นให้กับน้องชายของผม สิ่งที่ผมเห็นนั้นมันพอดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเอิท
“Kเอ๋ย ไอ้พวกเหีย” เสียงหนึ่งตระโกนด่า กลุ่มเด้กพวกนั้น ผมอยากจะปรบมือสรรเสริญจริงๆ แต่ที่นั้นไม่มีใครนิว้านอกจากไอ้เอิท ที่ผมเพิ่งผ่านมันไปเมื่อสักครู่
...........................................................................  เสียงปืน ดังสนั่น สองนัดที่ผมนับได้ ก่อนที่จะได้ยินเสียงเฮจากเด็กพวกนั้น แล้วเร่งเครื่องจากไป ผมเองได้แต่จอดรถแอบอยู่ข้างถนน ร่างของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ผมเคยรู้จัก เคยช่วยสอนการบ้าน เคยรักคนคนเดียวกัน เคยมีเรื่องราวทั้งดีทั้งร้ายรวมกัน นอนจมกองเลือดอยู่ที่ปลายสะพาน ผมทิ้งรถมอไซค์ แล้วรีบวิ่งด้วยเรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดในชีวิตของผม

  เอิทนอนที่พื้นคอนกรีตที่เย็นเฉียบ ผมเอามือประคองตัวเอิทขึ้นมาไว้บนตัวผม
“เอิท อย่าเป็นอะไรไปนะโว้ย”
“พี่โอมห์ ผมขอโทษ”                        
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“มิ๊ก เมื่อคืนพวกเมิงมีเรื่องอะไรกันว่ะ” ผมชวนคุยระหว่างที่รถถˆกปกคลุมไปด้วยความเงียบ
“ไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไร กรุเห็นอยุ่”
“เมิงเห็น”
“อืม เห็นทุกอย่าง ที่เกิดขึ้น รวมถึงรอยบนหน้าเมิงด้วย” ยังคงไม่มีคำตอบจากปากของมิ๊ก ความเงียบเข้ามาเป็นเพื่อนพวกเราอีกครั้ง
“ไว้กรูเล่าให้ฟัง”
“อืม”



“พี่มิ๊กครับ เอิทถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ”
“ว่า”
“ถ้าวันหนึ่งเอิทหายไปพี่จะตามหาเอิทรึเปล่าครับ”
“ทำไม ถามทำไม”
“ไม่รู้สิครับพี่ ผมว่าทำยังไงก็ดูเหมือนว่าผม”
“เอิท ไม่มีใครมาแทนที่ใครได้หรอกนะ ทุกคนมีที่ยืนของตัวเอง ”
“แล้วที่ที่เอิทยืนอยู่สำหรับพี่ละครับ มันมีความหมายมากแค่ไหน”
“ไม่รู้สิ”
“ถ้าเทียบกับพี่โอมห์ละ”
“ไม่รู้................................................. ”



ความจริงของเอิท

[iforgive]

พี่ไม่ใช่คนดีนัก  เพราะฉะนั้น  เลยแทบไม่รู้สึกอะไรเลยที่เอิทเป็นแบบนี้
อยากบอกว่าสิ่งที่เกิดกับเอิทมันก็มาจากการกระทำของเอิทเอง  ไม่ใช่เพราะคนอื่น 
สงสารมั๊ยก็นิดนึงที่ต้องมาโดนกลุ่มวัยรุ่นนั้นมาทำร้าย  แต่ไม่ใช่ประเด็นที่เกี่ยวกับมิ๊ก
เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างมิ๊กกับเอิทตอนนั้นมันก็แค่ความมักง่ายของคนสองคน
ซึ่งตอนนั้นคนที่เจ็บที่สุดน่าจะเป็นโอห์มมากกว่า  ... แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อแม่มิ๊กถึงเปลี่ยนไปมาก
ทำกับโอห์มได้ถึงขนาดนี้มันมีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านั้นที่โอห์มไม่รู้หรือเปล่า
ในขณะที่พวกเขากลับเอ็นดูเอิทมากจัง ... เป็นเราคงไม่เข้าใจและคงเสียความรู้สึกมาก