หัวข้อ: Violet K!ss II : In My Dream~* << แอบรัก >> มาลงบทสุดท้ายคร้าฟฟฟฟ ^^

[MachiKo]

:mc4:ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้ เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณา กดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่อง ทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การ นำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่า โกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วน คนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอิน มากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติม ที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ความเดิมตอนที่แล้ว ติดตามอ่านได้จาก...

Violet Kiss : A Journey Of Love~* >>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14797.0

บทที่ 21 : Overture~*
   
" ครืน...ซ่า..ซ่า..." เสียงฝนที่ค่อยๆตกลงมา ทำให้บรรยากาศในตอนนี้ค่อนข้างเย็น ท้องฟ้าที่สีออกเทาๆ ดูแล้วสบายตา หลายคนคงคิดว่า บรรยากาศแบบนี้เป็นช่วง เวลาที่เหมาะแก่การนอนหลับจริงๆ...แต่ผม กลับไม่รู้สึกที่อยากจะหลับ...ไม่รู้สึกอะไรเลย ผมได้แต่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ดูสายฝนที่เริ่มโปรยปรายหนักขึ้น ดูท้องฟ้าที่ค่อยๆเปลี่ยนสีเป็นเข้ม แม้ว่า สายตาของผมกำลังจ้องมองสิ่งเหล่านี้อยู่ แต่จริงๆแล้ว ภายในหัวของผม กลับไม่ได้สนใจสิ่งที่เห็นนี้แม้แต่นิดเดียว แต่ผม..กลับไปสนใจในสิ่งที่มองไม่เห็นในตอนนี้ ในใจผม ได้แต่คิด...คิดถึงเค้า...คนนั้น..
   หวัดดีคับ ผมชื่อ มิก ผมเพิ่งย้ายมาอยู่โรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่งได้เทอมกว่าแล้ว ตอนนี้ ผมมีเพื่อนสนิทสองคนที่อยู่โรงเรียนเดียวกันกับผม คือ ปอ และเซฟ เค้าทั้งสองเป็นเพื่อนที่สนิท และดีกับผมมาก...มากกว่าเพื่อนโรงเรียนเก่าผมซะอีก ถึงแม้ว่า ผมกับพวกเค้าจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ก้อมีบางสิ่งที่ทำให้ผมรู้ว่า พวกเค้าเป็นเพื่อนที่ดีต่อผมได้อย่างแน่นอน
   ตอนต้นเทอม ตอนที่ผมเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ๆ ผมได้คบกับเด็กนักเรียนโรงเรียนนี้คนหนึ่ง เค้าชื่อว่า อ๊อฟ
เราสองคนตกลงคบกันอย่างรวดเร็ว ทั้งๆที่ตอนแรก เราสองคนก้อไม่ได้ถูกกันนัก ทะเลาะกันเสียด้วยซ้ำ แต่ผลสุดท้าย เราสองคนก้อเป็นแฟนกัน ถึงแม้ว่า เราจะยังไม่ได้ทำความรู้จักอะไรกันมากมาย แต่ผม ก้อรู้สึกรัก และเชื่อมั่นในตัวเค้ามากจนกระทั่ง เราสองคนต้องเลิกกันไปในที่สุด... สาเหตุที่เราต้องเลิกกัน สืบเนื่องมาจากความเข้าใจผิด
ผมพยายามที่จะปรับความเข้าใจกับเค้า แต่เค้าก้อไม่เคยที่จะฟังผมเลย จนใน ตอนนี้ เค้ากลับเกลียดผมมาก ผมไม่รู้ว่า เค้าเกลียดผมเรื่องอะไร แต่สิ่งที่ทำให้ผมคิดไปได้ว่า สาเหตุที่เค้าเกลียดนั้น ต้องมาจากเพื่อนของเค้า...เพื่อนสนิท ที่ชื่อ บ๋อม
   ตอนนี้ ผมกับบ๋อมเป็นเหมือนคู่อริกัน เค้าชั่วร้ายเหมือนปีศาจ ปีศาจที่อยู่ในร่างของ...เอ่อ..ของ..( คงไม่ใช่คนหรอก!! ) เค้าเป็นสาเหตุหนึ่ง ที่ทำให้ผมกับอ๊อฟต้อง
เลิกกัน…
ผมจึงได้แต่เก็บความแค้นนั้นไว้ในใจ ได้แต่คิดว่า สักวันหนึ่งจะต้องเอาคืน แต่ด้วยความที่ผมยังเป็นเด็กใหม่ ไม่รู้จักคนในห้องสักเท่าไร รวมถึงเรื่องความแตกต่าง
ระหว่างผมกับเค้า ทั้งเรื่องที่เค้าสนิทกับอ๊อฟมากกว่า เรื่องที่คนในห้องชื่นชมเค้ามากกว่า รวมทั้งเรื่องที่...เค้าเป็นหัวหน้าห้อง!! ( นี่ล่ะ!!..คือข้อด้อย...เพราะมันถือไพ่เหนือกว่าผมแทบทุกเรื่อง!! )
   ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านคับ..ฝนตก..น่าเบื่อ!! ไม่มีอะไรทำ ผมจึงนั่งคิดอะไรเล่นๆไปเรื่อยเปื่อย คิดถึงเรื่องนู้นเรื่องนี้ เรื่องที่วางแผนจะกำจัดบ๋อม และเรื่องของเค้า..คนนั้น
   " ♪ ฉันขอสัญญา...จะจำทุกเรื่องราว  ไม่ว่าร้าย หรือดี สุขหรือทุกข์ใจ... ♫ " จู่ๆเสียงมือถือของผมก้อดังขึ้น ( เปลี่ยนริงโทนละ!! ^ v ^ ) อ๊ะ!!...คิกโทร.มา
" ฮัลโหล!! " ผมรับสาย
" หวาดดี!!..มิก ทำอะไรอยู่อ้ะ ? " คิกถาม
" นั่งเล่น..เบื่อ!! ไม่มีอะไรทำ...นายอ้ะ ? " ผมถามเค้า
" หายใจ!! " เค้าบอก ( -.-' )
" อ่านะ..งั้นหายใจต่อไปละกัน แค่เนี้ยเหรอที่โทร.มา ? " ผมถาม
" ง่า...ล้อเล่นๆ แค่นี้โกรธเหรอ ? " เค้าถาม
" ป่าว!! " ผมบอก
" ก้อแค่จะโทร.มาถามว่า เสาร์หน้าไปเที่ยวกันมั้ย ? " เค้าชวน
" ไปไหนล่ะ ? " ผมถาม
" ไม่สยาม ก้อ MBKไปดูหนังกัน..นะๆ " เค้าพูด
" หึ!! ไม่อ้ะ..ช่วงนี้ไม่มีอะไรน่าดู " ผมบอก ( ขี้เกียจไปว่ะ!! )
" งั้นไปเดินเล่นกันเฉยๆก้อได้นะ นะๆๆๆ " เค้าอ้อน
" เอ่อ..คิดดูก่อนละกัน ถ้าว่างก้อจะไป " ผมบอก
" อ่า...นะ!! " เค้าพูดขึ้น
" ทำไม!! ไม่เชื่อเราเรอะ ? " ผมถาม
" ป่าวนะ!!..นาอย่าคิดไปเองดิ!! " เค้าบอก
" เราไม่ได้คิดไปเองนะ แล้ว...ทำไมนายไม่ชวนปอล่ะ ? " ผมถามต่อ
" ชวน'ไมอ่ะ ? " เค้าย้อนถาม
" ก้อเผื่อปอจะได้ไปไง " ผมบอก
" ไม่เอาอ้ะ..ชวนมิกดีกว่า!! " เค้าพูด
" เหอๆ..ถ้าปอได้ยินล่ะก้อนะ...เราจะบอกปอ!! " ผมพูดหยอก
" ง่า!!..อย่าบอกนะ..เดี๋ยวปอฆ่าเรา!! " เค้าร้อง
" อือนะ..ไม่บอกหรอก งั้นแค่นี้ก่อนละกัน เจอกันพรุ่งนี้ที่โรงเรียนนะ!! " ผมบอก
" 'ไรอ่า...วางซะแล้ว " เค้าพูด
" อือ..อยากนอน!! " ผมบอก
" 'ไมนอนเร็วจัง ? นี่แค่หกโมงเองนะ..ไม่กินข้าวเรอะ ? " เค้าถาม
" เออน่า!! ไม่หิว..แต่ง่วง " ผมบอก
" ตามใจๆ ไม่กวนก้อได้ บายๆ " เค้าบอก แล้ววางสายไป
   ผมวางสาย แล้วนั่งลงถอนหายใจ...ทำไมเค้าถึงไม่เลิกตอแยผมอีกนะ...ทั้งที่เค้าเองก้อน่าจะรู้ได้แล้วว่า ผมคิดกับเค้าแค่เพื่อน แล้วอีกอย่าง...เค้าก้อมีคนชอบตั้งเยอะ อย่างปอ เพื่อนผมคนนึงละ...เค้าออกจะน่ารัก นิสัยดี เรียนก้อเก่ง ดีกว่าผมเป็นไหนๆ ทำไมเค้าถึงไม่เอาล่ะ..มาสนอะไรกับคนที่ไม่ได้เรื่องอย่างผม..
   เช้าวันใหม่...วันนี้ผมตื่นสายคับ เมื่อคืน ฝนตกทั้งคืน อากาศเย็นสบาย ผมเลยนอนเพลินไปหน่อย แต่ถึงยังไง วันนี้ผมก้อมาถึงก่อนปออยู่ดีแล่ะ...
เซฟมาถึงก่อนแล้ว เค้านั่งคุยโทร.อยู่ที่โต๊ะ หน้าตาเค้าดูยิ้มแย้มดีจัง หรือว่าคุยอยู่กะน้องนิคแฟนเค้า...ผมเดินไปที่โต๊ะ แล้วนั่งลงข้างๆเค้า ผมค่อยๆเงี่ยหูฟังเซฟ ขณะที่เค้าคุยโทร.อยู่..
" คุยกะน้องนิคเหรอเซฟ ? " ผมพูด
เซฟหันมามองแล้วจุ๊ปาก เป็นสัญญาณให้เบาเสียงลง ( เสียงผมดังมากเลยเหรอ ? ) แล้วเค้าก้อหันไปคุยโทร.ต่อ ( หมั่นไส้!! )
ผมมองเค้าแล้วยิ้ม อ่านะ!! คนที่มีความรัก..อะไรๆก้อดูสวยงามไปหมด หากความรักเป็นไปได้ด้วยดี ราบรื่น ไร้ซึ่งอุปสรรค ความสุขก้อจะเกิดขึ้นกับทั้งคู่...
   แต่เมื่อผมมองย้อนกลับมาดูตัวเอง ความรักของผมมันไม่ได้สวยงามอะไรเลย มันเปรียบเสมือน ดอกกุหลาบดอกหนึ่ง ที่กลีบดอกผลิแดง แย้มบานเต็มที่ ภายนอก...คนอาจจะคิดว่า คู่นี้รักกันดี ดูแล้วร้อนแรง แต่ที่จริงแล้ว สีแดงของมันนั้น มาจากเลือด เลือดที่คนคิดจะสัมผัสมัน แล้วโดนหนามตำ ถึงแม้ดอกกุหลาบดอกนี้จะร่วงโรย และตายลงแล้ว แต่หนามของมันยังคงทิ่มแทงใจผมอยู่ทุกวันนี้ ยิ่งรักมาก ก้อยิ่งทรมาน ยิ่งคิดจะลืม ก้อลืมไม่ลง คิดทีไรก้อได้แต่เจ็บปวดทุกที...
   ผมละสายตาจากเซฟ แล้วมองไปรอบๆห้อง เพื่อสำรวจดูโน่นนี่ ตอนนี้เพื่อนๆในห้องอยู่กันแทบจะครบทุกคน กลุ่มของอ๊อฟก้อมาแล้ว ทั้งตัวเค้า บ๋อม แล้วก้อเหลียง
อ๊อฟนอนฟุบอยู่ที่โต๊ะ บ๋อมนั่งทำงาน ( ขี้ข้าเอ๊ย!! ) ส่วนเหลียง เค้านั่งฟังเพลงอยู่ แล้วก้อมองผม เค้ายิ้มให้ ผมก้อยิ้มตอบ รู้สึกดีจังนะ...กับคนๆนี้ ทั้งๆที่ไม่ค่อยสนิทกันนัก แต่ก้อ..ยังทำให้เรารู้ว่า ได้มีใครคนหนึ่ง คอยอยู่เคียงข้างเรา และให้กำลังใจเราเสมอ..รู้สึกดีจัง!!
" มิก!! " เสียงเซฟเรียกผม
" มีอะไรเหรอ ? " ผมหันไปถามเค้า ( อ้าว!!! คุยเสร็จแล้วเรอะ ? )
" วันนี้เลิกเรียนแล้วว่างป้ะ...ไปสยามกัน ? " เค้าชวน
" ไปทำไม ? " ผมถาม
" ก้อ..วันนี้วันเกิดน้องนิคอ้ะ!! เราเลยนัดเจอ แล้วจะได้ให้ของขวัญเค้า..นายไปช่วยเราเลือกหน่อยดิ " เค้าบอก
" อือ...ก้อได้ แล้วนายอยากให้อะไรเค้าล่ะ ? " ผมถาม
" ไม่รู้ดิ..อาจจะนาฬิกา หรือไม่ก้อกระเป๋าสตางค์น่ะ " เซฟบอก
" อืม..แล้วไม่ชวนปอเรอะ ? " ผมถาม
" ก้อเดี๋ยวเค้ามาค่อยชวนอ่ะ... " เค้าพูด
" จะไปไหนเหรอ ?...ไปด้วยสิ!! " เสียงคิกพูดขึ้น
   ผมกับเซฟหันไปมอง เค้าเพิ่งเข้ามาถึงห้อง แล้วกำลังเดินมาตรงที่พวกผมนั่งอยู่
" จะไปไหนกันอ้ะ ? " เค้าถามอีก
" ก้อจะไป..." เซฟพูด ผมเห็นดังนั้นจึงสะกิดให้เค้าหยุด..( กลัวมันตาม!! )
" ป่าว!! ไม่ได้ไปซะหน่อย...นายหูฝาดป่ะ ? " ผมพูดขึ้น
เค้ามองผมอย่างสงสัย แล้วค่อยถาม " จริงอ้ะ!! ไม่ได้ไปไหนเรอะ ?..งั้นวันเสาร์นี้ นายต้องไปกะเรานะ " เค้าพูด
" นี่!! เรายังไม่..." ผมรีบเถียง แต่..
" สัญญากะเราแล้วนะ!! " เค้าพูดตัดบท
ผมนิ่ง แล้วมองหน้าเค้า เซฟหันมามองผม แล้วถาม " นายจะไปไหนกันเรอะ ? "
" อ่อ..วันเสาร์นี้เราจะไปดูหนังกันน่ะ!! " คิกพูดตัดหน้าผมทันที ( ... )
" ไปกันสองคนเหรอ ? " เซฟถาม
" อืม!! " คิกบอก แล้วพยักหน้า
เซฟหันมามองผม แล้วยิ้ม " เดี๋ยวนี้ชักแรงใหญ่แล้วนะ ไปกันสองคนด้วย!! " เค้าพูด
" 'แรง’ไร!!..ไม่เห็นเกี่ยวเลย " ผมบอก(- . -)
   สักพักหนึ่ง ปอก้อเข้ามาที่ห้อง ด้วยน้ำเสียงกระหืดกระหอบ " เฮ่อ!! นึกว่า อาจารย์เข้าห้องแล้ว!! "
ผม เซฟ และคิกยืนมองเค้า ทันทีที่ปอเห็นคิก ท่าทางอิดโรยก้อเพิ่มมากขึ้น แล้วทำเป็นโซเซไปทางเค้า ด้วยมารยาหญิง
" คิก!! ปอเหนื่อยจัง.." ปอพูด
" อ่านะ..เหนื่อยก้อนั่งพักสิ..อ้ะนี่!! เก้าอี้ " คิกบอก แล้วเลื่อนเก้าอี้ให้ ( ^ ^ )
ปอมองคิกอย่างงงๆ แล้วก้อนั่งเก้าอี้ไป
" อย่าลืมนะมิก!! ไม่ไปเราโกรธนะ!! " คิกหันมาพูดกับผม สีหน้าของเค้าดูเอาจริง แล้วเค้าก้อเดินไปนั่งที่ ปล่อยให้ผมยืนอึ้งอยู่กับเซฟ
" เธอจะไปไหนเหรอมิก ? " ปอเงยหน้ามองผม แล้วถาม
" อ๋อ!! เค้าจะไป.." เซฟพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ผมรีบหยิกหลังเซฟทันที เค้าสะดุ้งเลย
( เซฟโดนสองรอบแล้ว!! )
" ...ไป..ไปช่วยเราเลือกซื้อของขวัญให้น้องนิคตอนเย็นน่ะ...นายไปด้วยกันมั้ยปอ ? " เซฟรีบเปลี่ยนคำพูด
" ซื้อของขวัญให้น้องนิคเหรอ ? ไม่อ้ะ...เราไม่ว่าง " ปอบอก
" ไม่ว่างอีกแล้ว ทำไมอ้ะ ? พักนี้นายดูยุ่งๆนะ..มีธุระอะไรรึป่าว ? " เซฟถาม
" ป่าว!! ก้อแค่จะรีบกลับบ้าน ไปบำรุงผิวหน้าแค่นั้นแล่ะ!! " ปอบอก ( O๐O" )
" จริงเรอะ ?!! " ผม และเซฟถามพร้อมกัน ( - -' )
" ก้อจริงดิ..เราก้อแค่อยากดูแลตัวเองบ้าง!!..แค่นั้น " ปอบอก
ผม และเซฟมองหน้ากัน ก้ออยากจะเชื่ออยู่หรอกนะว่า กลับไปบำรุงผิวหน้าจริงๆ แต่พักนี้ ปอกลับดูคล้ำขึ้น แล้วผอมลง...จริงเหรอที่เค้าพูดน่ะ..

มาลงภาคต่อไปแล้วคัฟ ไงก้อขอฝากเป็นกะลังใจให้นิยายภาคใหม่ของผมด้วยนะคัฟ ขอบคุณคัฟ

[Classical]

 


จิ้มคนเขียน


ไอ่เบียร์เข้ามาตามด้วยคนครับ

[NiNETEENTH™]

หนุกดีครับ จะตามอ่านเรื่อยๆ ครับผม:-)

[broke-back]

คิกน่ารัก

ลืมๆ มันไปได้แล้ว ไอ่อ๊อฟน่ะ

คบกับคิกดีกว่า..เยอะ


  +1 คับ มิก

[MachiKo]

มาต่อแล้วค้าฟๆๆๆๆๆ ไม่อยากให้รอกัลนาน
บทที่ 22 : Save's Boyfriend~*

   ตอนเลิกเรียน ปอขอปลีกตัวกลับไปบ้านก่อน ผมกับเซฟจึงไปที่สยามกันสองคน เพื่อไปช่วยกันเลือกของขวัญให้น้องนิค...
ไม่นาน ผมกับเซฟก้อมาถึงที่หมาย เราสองคนเดินไปที่ร้านขายนาฬิกาเพื่อเลือกซื้อดู
" อันนี้สวยป้ะ!! เราว่าดูดีนะ " ผมหยิบนาฬิกาสีน้ำเงินให้เซฟดู
" หึ!! ไม่อ้ะ...เราว่าแบบนั้นมันโหลไป " เซฟบอก
" เหรอ ???..." ผมวางนาฬิกาลง แล้วเหลือบไปเห็นนาฬิกาสีแดงอีกอันหนึ่ง จึงหยิบขึ้นมาให้เค้าดู
" แล้วอันนี้ล่ะ...เท่ห์ดีนะ!! " ผมพูด
เค้ามองอยู่สักพัก แล้วพูดขึ้น " เท่ห์เหรอ ? เราว่า ก้องั้นๆแล่ะ " เค้าบอก
" แล้วนายอยากได้แบบไหนล่ะ ? " ผมถามอย่างเซ็งๆ ( - -' )
" เราว่า เราไม่ซื้อนาฬิกาแล้วดีกว่า...ไปซื้อกระเป๋าสตางค์แทน " เค้าบอก แล้วก้อพาผมเดินออกจากร้านนาฬิกา เพื่อไปร้านขายกระเป๋าสตางค์แทน
   " เราว่า สีขาวนี่สวยดีนะ ดูเรียบๆแต่มีสไตล์ ช่องใส่เงินก้อเยอะดี " ผมพูด แล้วโบกกระเป๋าสตางค์สีขาวไปมา
" อืม...ก้อสวยดี แต่..น้องนิคเค้าไม่ชอบสีขาวน่ะ!! " เซฟบอก
" งั้น!! ลองเอาเป็นลายๆดีกว่า..อันนี้ๆ..สีกับทรงมันสวยดี " ผมบอก แล้วหยิบกระเป๋าอีกอันนึง ที่วางอยู่ข้างๆกันขึ้นมา
" เหอะ!! ดูตลกๆไงไม่รู้ " เซฟพูด ( ~ ~ )
" โอ๊ย!! เรื่องมาก...ถ้างั้นนายเลือกเองเถอะ!! " ผมบอกอย่างฉุนเฉียว
" อ๋า!!!! อย่าเพิ่งงอนดิ...เอางี้ ตามใจนายดีกว่า จะเอาอะไรก้อเอา " เค้าบอก
" ฮึ!! งั้นเราเลือกอันนี้ จะเอาหรือไม่เอาก้อตามใจ " ผมหยิบกระเป๋าสตางค์หนังสีดำขึ้นมาที่อยู่ข้างๆกัน แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน....
   " เฮ่อ!! ตั้งสองร้อยกว่าแน่ะ!!..แพ๊งแพง " เซฟพูด แล้วถอนหายใจ
" เอาน่า...ถึงยังไงก้อวันเกิดน้องเค้าไม่ใช่เรอะ...นานทีปีหน " ผมบอก
" แล้วน้องเค้าจะมากี่โมงอ้ะ ? " ผมถามต่อ
" ก้อตอนนี้น้องเค้าคงเลิกเรียนแล้วอ่ะ..อีกชั่วโมงนึงก้อคงมาถึงนี่...หิวยังอ้ะ ? ไปหาอะไรกินกันก่อนมะ ? " เค้าถามผม
" อือ!! ตามใจ " ผมบอก
" แต่เราไม่กินที่สยามนะ..ไม่ค่อยมีตังค์ ไปกินที่ MBK กันมะ ? " เซฟพูดขึ้น
" ได้ๆ " ผมบอก แล้วเราสองคนก้อพากันข้ามสะพานลอย เฟื่อไปหาอะไรกินที่ MBK
   สักพัก พวกผมก้อมาถึง..." กินร้านนี้นะ...เค้าบอกว่าอร่อย!! " เซฟพูดขึ้น
" อืม...ท่าทางไม่แพง...ไปดิ!! " ผมบอก แล้วเดินเข้าไปในร้านกับเค้า
   เราสองคนนั่งที่โต๊ะได้สักพัก พนักงานก้อเข้ามายื่นเมนูให้ ผม และเซฟก้อสั่งอาหาร เมื่อสั่งเสร็จ เราก้อนั่งคุยกัน...
" เราว่า..เดี๋ยวเราโทร.บอกน้องนิคให้มานี่เลยดีกว่า!! " เซฟพูดขึ้น
" อือ..ก้อดีเหมือนกัน น้องเค้าจะได้ไม่ต้องเดินหา เราเองก้อไม่ต้องยืนรอ " ผมบอก
" ไม่รู้ว่า เค้าจะถูกใจป่าวนะ...กับกระเป๋าสตางค์น่ะ " เซฟพูดขึ้น พลางก้มดูกระเป๋าสตางค์ที่อยู่ในถุง
" อ่านะ...เค้าก้อต้องชอบแล่ะ..แฟนซื้อให้ทั้งทีนี่ " ผมบอก แล้วยิ้มให้
เซฟยิ้มตอบ พลางมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ " น้องนิคคงออกจากโรงเรียนแล้วแล่ะ...ป่านนี้ก้อคงกำลังมาแล้วมั้ง!! " เซฟพูดขึ้น
" อือ..ก้อลองโทร.ไปเช็คดูดิ!! " ผมบอกเค้า
" อ่านะ..จริงด้วย " เซฟพูด พร้อมหยิบมือถือขึ้นมา เพื่อโทร.หาน้องนิค
" น้องนิคเหรอคับ ? อยู่ไหนแล้วเนี่ย ?!! " เซฟถามขึ้น
" อ่านะ...กำลังมา ตอนนี้พี่กำลังกินข้าวอยู่ที่ MBK น่ะ น้องนิคจะมาหาพี่ป้ะ ? " เค้าถามต่อ…
" ได้คับๆ..งั้นเดี๋ยวพี่จะรอนะ บาย!! " เซฟพูด แล้ววางสาย
" น้องเค้าว่าไงเหรอ ? " ผมถามขึ้น
" เค้าบอกว่า ถ้ามาถึงแล้วจะโทร.บอกน่ะ " เซฟบอก..
   สักพักหนึ่ง อาหารที่พวกผมสั่งก้อมา ผมกับเซฟนั่งทานกันไปสักพัก มือถือเซฟก้อดังขึ้น
" ♪ เธอคือลมหายใจ...เธอคือ ทุกอย่าง ♫ " เค้ากดรับสาย
" ฮัลโหล..ถึงแล้วเหรอคับ ? ให้พี่ออกไปรับเหรอ ?..ได้ๆน้องรอพี่อยู่ที่ทางเข้านะ " เซฟพูด แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้
" เดี๋ยวมานะ!! " เค้าหันมาบอกผม ผมพยักหน้ารับ แล้วเค้าก้อเดินออกไป
   ในขณะที่ผมกำลังนั่งกินข้าวเพื่อรอเซฟอยู่นั้น ผมก้อได้ยินเสียงๆหนึ่งแว่วเข้ามาในหู เสียงนี้ผมคุ้นมาก น้ำเสียงที่ดูร่าเริง เสียงที่ฟังดูแปล่งๆ เป็นเสียงที่เล็กแต่มีพลัง ผมนึกถึงใครคนนั้นทันที...ผมเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปรอบๆร้าน เพื่อหาเจ้าของเสียงนั้น แต่ก้อไม่พบ ไม่มี...ไม่มีเลย เสียงของ...
" มิก!!..รอนานมั้ย ? " เสียงเซฟถามขึ้น
ผมหันไปทางเค้า เค้ากำลังเดินมาทางผม กับเด็กอีกคนหนึ่ง หน้าตาน่ารักมาก..ผิวเค้าค่อนข้างออกเป็นสีเหลือง คล้ายๆกับสีของขมิ้นอ่อน นั่นคงจะเป็นน้องนิค ยังดูเด็กอยู่เลย แต่แลเค้าไม่ค่อยจะยิ้มสักเท่าไร ออกจะหยิ่งๆด้วยซ้ำ สังเกตได้จากการที่เค้ามองผมด้วยสายตา...( - -' )
" ก้อ...ไม่นาน " ผมบอกเซฟ เค้ายิ้มให้ แล้วหันไปพูดกับน้องนิค
" น้องนิคคับ...นี่เพื่อนพี่ชื่อ มิก " เซฟแนะนำน้องนิค ให้รู้จักกับผม น้องนิคมองผม แล้วพยักหน้า
ผมยิ้มให้ แล้วก้อพยักหน้าตอบ
" จะกินอะไรมั้ย ? เดี๋ยววันนี้พี่เลี้ยง!! " เค้าบอก ( ใจป้ำว่ะ!! )
" ไม่ๆๆ..ไม่หิว!! " น้องนิคบอก พลางส่ายหน้าด้วยท่าทางเบื่อๆ ผมมองดูเค้า เซฟก้อด้วย
" โอเคคับ...ตามใจ!! แล้วน้องนิคอยากทำอะไรอ้ะ ? " เซฟถาม
" อยาก...ดู...หนัง " เค้าบอก
" ได้คับ!! เดี๋ยวพี่พาไป..มิกอิ่มยังง่ะ ? " เซฟหันมาถามผม
" อือ!! อิ่มแล้ว " ผมตอบ พลางพยักหน้า ( ที่จริงอยากกินต่อนะเนี่ย...แต่ไม่อยากให้น้องเค้ารอนาน!! )
" อืม..งั้นไปจ่าย'ตังค์ที่เคาน์เตอร์กัน " เซฟบอก
   พวกผมเดินไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน แต่ไม่เห็นจะมีพนักงานประจำเคาน์เตอร์สักคน เหตุเพราะตอนนี้ลูกค้าในร้านเยอะมาก จนพนักงานในร้านทำงานกันแทบไม่ทัน เซฟจึงหันไปที่พนักงานชายคนหนึ่ง ดูอายุราว 20 ต้นๆ ค่อนข้างสมาร์ท และดูมีความสามราถในการบริการลูกค้าได้ดี แต่ท่าทางเค้าคงจะเป็นผู้จัดการร้านมากกว่า เพราะเค้าใส่เสื้อไม่เหมือนพนักงานคนอื่นเลย
" เช็คบิลด้วยคับ!! " เซฟบอกเค้า
" คับๆ..สักครู่คับ " เค้าบอก
" ปอ!! ไปเก็บ'ตังค์ดิ๊!! " เค้าตะโกน ( หือ!! )
" ค่ะ!! กำลังไปค่ะ พี่ดิว!! " เสียงพนักงานคนนั้นพูดขึ้น ผมกับเซฟหันมามองหน้ากัน     ( ชื่อก้อคุ้น..เสียงก้อคุ้นนะ!! )
   เสียงพนักงานคนนั้น เหมือนเสียงที่ผมได้ยินในตอนแรกเลย ถ้าผมคิดว่า เสียงเค้าคนนั้น คือเสียงของปอล่ะ!!
ตอนนี้ พนักงานคนนั้นเดินมาถึงที่เคาน์เตอร์แล้ว เค้ามองหน้าพวกผม ผมกับเซฟก้อมองหน้าเค้า ( หน้ายิ่งคุ้นเลย!! )
" เฮ้ย!! ปอ " ผม กับเซฟพูดพร้อมกัน เสียงดังมากคับ ทำให้คนทั้งร้านหันมามอง
" อ๋า!! พวกเธอ...มาได้ไง ? " ปอถามด้วยสีหน้าที่อึ้งๆ พวกผมสามคนมองหน้ากัน
" ไหนบอกรีบกลับบ้านไง ? แล้วทำไม..." เซฟเริ่มถาม
" เอาเถอะน่า...ช่างเราเถอะ!! ไว้ค่อยคุยกันที่โรงเรียน " ปอบอก พลางก้มหน้าก้มตาคิดเงิน ( คงอายล่ะสิ ^ ^ )
   ผมกับเซฟแอบยิ้มกัน นึกไม่ถึงว่า ลูกคุณหนูอย่างปอ จะมาทำงานพิเศษเป็นพนักงานที่ร้านอาหาร
น้องนิคมองพวกผมอย่างงงๆ คงสงสัยว่า ไอ้พวกนี้เป็นอะไรของมันวะ..แน่ๆ
" ทั้งหมดก้อ...หนึ่งร้อยยี่สิบบาทพอดี..จ่ายมา!! " ปอพูดพลางแบมือเพื่อรับเงิน
" สุภาพกับลูกค้าหน่อยสิ " ผมบอก
" เถอะน่า..เสียเวลา " ปอพูด
" อ่ะนี่!! สองร้อย " เซฟพูดพลางยื่นเงินให้
" ขอบใจจ้ะ..ที่เหลือถือว่า ทิปนะ!! " ปอพูด พลางยิ้มอย่างทะเล้นๆ
" ก้อลองดูเด้ะ..พรุ่งนี้เรื่องกระฉ่อนทั่วห้องแน่ 55+ " เซฟพูด พลางหัวเราะอย่างมีชัย
" อย่านะเซฟฟ!!..เรายอมก้อได้..อ่ะนี่!! ตังค์ทอน " ปอรีบพูด พร้อมกับยื่นเงินให้
" น่าจะลดหน่อยนะ " เซฟพูดต่อ
" ตลกล่ะ!! " ปอรีบพูด
" พูดเล่นน่ะ..งั้นเราไปก่อนนะ..พรุ่งนี้เจอกันนะแม่พนักงาน " เซฟพูดพลางโบกมือ
" บายปอ!! พรุ่งนี้เรื่องเธอดังแน่!! " ผมพูดแหย่ๆ
" ง่า..อย่านะมิก นะๆ " ปออ้อนวอน
" อืม..ล้อเล่นน่ะ ไปก่อนนะ บายๆ " ผมบอก
" บาย!! " ปอบอก
   ผม เซฟ และน้องนิคเดินออกมาจากร้าน เซฟกับผมเดินหัวเราะกันออกมา
" คนนั้นใครเหรอ ? " น้องนิคถาม พลางมองหน้าเซฟ
" อ่อ!! นั่นปอ เพื่อนพี่น่ะ...ไม่รู้ว่ามันจะมาเป็นพนักงานที่นี่!! " เซฟบอก แล้วยิ้มให้
" แล้ว...ไปไหนต่อดี ? " น้องนิคถาม
" ก้อไปดูหนังไง น้องนิคจะดูเรื่อง'ไรอ่าคับ ? " เซฟถาม
น้องนิคมองหน้าเซฟ แล้วหันมาทางผม เค้ามองผมพลางหยีตา แล้วหันกลับไปที่เซฟต่อ..
" ไม่ดูแล้ว!! อยากกลับบ้าน..ไปส่งน้องนิคหน่อยสิ!! " เค้าบอก
เซฟมองหน้าเค้า แล้วหันมามองผมอย่างงงๆ แล้วหันกลับมามองที่น้องนิค...
" ตามใจคับ..งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ.." เซฟบอก แล้วหันมาที่ผม " มิก!! งั้นเราไปส่งน้องเค้าก่อนนะ " เค้าพูดขึ้น
" อืม..งั้นเรากลับก่อนละกัน!! " ผมบอกเซฟ
" พี่ไปก่อนนะคับน้องนิค...บาย!! " ผมหันไปบอกน้องนิคด้วย เค้าไม่พูดอะไร ได้แต่มองผมอย่างเดียว ( มารยาท!!.. )
ผมนิ่งไป แล้วหันมาทางเซฟ หลังจากนั้นจึงโบกมือให้
เค้ายิ้ม แล้วพยักหน้า ผมจึงหันหลังกลับไปเพื่อเดินออกจากห้างฯไปขึ้นรถเมล์
วันนี้...ผมได้เจอกับน้องนิค แล้วก้อปอ...น้องนิคดูไม่ค่อยเป็นมิตรกับผมเท่าไร แล้วปอ ทำไมเค้าถึงต้องทำงานพิเศษล่ะ..วันนี้เป็นอะไร ทำไมผมถึงได้เจออะไรที่แปลกๆ…


ไว้เด่วมาต่อให้นะคัฟ

[broke-back]

  ปอ..ทำงานพิเศษ
ไม่เห็นจะเสียหายอะไร
ทำงานหลังเลิกเรียน..มีอะไรให้น่าอาย
น่าภูมิใจตัวเองมากกว่า

น้องนิคไม่ค่อยชอบหน้ามิก
แอบหึงเซฟ รึเปล่า หึหึ


  +1 คับ มิก

[Classical]

 


 


 

[BeeRY]

ปอคงมีของอยากได้ ถึงได้มาทำงานอ๊ะป่าว แ่ต่น่าชื่นชมนะจ๊ะ
ส่วนน้องนิคนี่เป็นอะไรคะ แอบกวนนะเรา
เชียร์คิกต่อไปจะมีอะไรเกิดขึ้นมั้ยนะ หรือว่าพระเอกตัวจริงของมิกยังไม่โผล่มา
ขอบคุณค่อ รออ่านตอนต่อไปน้าาา

[MachiKo]

มาต่อแร้วคัฟๆๆๆๆๆ
บทที่ 23 : The Cast~*
   
เช้าวันใหม่ ผมมาถึงที่โรงเรียนช้ามากเลยคับ เพราะวันนี้ฝนตก รถก้อติด กว่าจะมาถึงโรงเรียนก้อ 8 โมงกว่าแล้ว เพื่อนๆในห้องต่างก้อมาถึงกันครบทุกคน...
ขนาดปอยังมาถึงก่อนผมเลยอ้ะ!! ( บ้านแต่ละคนอยู่ใกล้แค่นี้เอง...เดินมาก้อได้!! )
ผมเดินไปนั่งที่ของผม เซฟ กับปอกำลังนั่งคุยกันอยู่ ผมสังเกตได้ว่า ที่คอของเซฟมีพลาสเตอร์ติดไว้..( ไปโดนอะไรมาวะ ? )
" เฮ่อ!! ฝนตก รถติด เบื่อๆๆๆ!! " ผมพูดขึ้นหลังจากนั่งที่เรียบร้อยแล้ว
" ทำใจหน่อยสิ..นี่หน้าฝนนะ " ปอหันมาบอกผม
" จ้า!! แม่แคชเชียร์!! " ผมพูดขึ้น ( ^ v ^ )
" นี่!! เธออย่ามาว่าเราอย่างนั้นนะ " ปอบอก
" อย่าไปว่าเค้าสิมิก..ปอเค้าเป็นถึงหลานเจ้าของร้านเลยนะ " เซฟพูดขึ้น
" จริงรึ!! แล้วทำไมหลานเจ้าของร้านต้องไปเป็นแคชเชียร์ล่ะ ?..หุๆ " ผมถามต่อ
" ก้อแม่เราน่ะสิ...บอกว่าจะหักเงินค่าขนมของเรา เพราะเห็นเค้าบอกว่า เราใช้จ่ายฟุ่มเฟือยน่ะ..เราออกจะประหยัดนะ ซื้อของก้อน้อยชิ้น!! " ปอว่า
" อะไรมั่งล่ะ...น้อยชิ้นน่ะ ? " เซฟถาม
" ก้อแค่...ซื้อแป้งตลับใหม่ บรัชออน แล้วก้อลิปกรอส แค่นี้เอง " ปอบอก
" แล้วรวมราคา..." ผมถาม
" พันกว่าอ่ะ!! " ปอพูด แล้วยิ้มอย่างปลาบปลื้ม ( - -' )
" ของน้อยชิ้นก้อจริง...แต่ราคาแพงโคตรก้อไม่ไหวนะ " ผมบอก
" เอาน่า!!..เพราะยังงี้ไง เราถึงต้องตุหรัดตุเหร่ออกไปหางานทำ จนในที่สุดก้อได้งานที่ร้านป้าของเรา...ร้านนั้นน่ะ!! " ปอพูด
" อ่านะ..แล้วได้ค่าจ้างวันละเท่าไรอ้ะ ? " ผมถาม
" ก้อทำสี่ชั่วโมง ตกชั่วโมงละห้าสิบบาท ก้อเป็นสองร้อย...ถ้าทำเพิ่มอีกชั่วโมง ก้อได้เพิ่มอีกสองร้อย เป็นสี่ร้อยบาทถือว่า ทำชั่วโมงพิเศษ " ปอพูด ( มันคนเดียวป่าววะ!! )
" เฮ้ย!! ดีอ้ะ...ไว้ไปทำมั่งดีกว่าตอนปิดเทอม " ผมบอก
" ก้อมาดิ...เราจะได้มีเพื่อน เดี๋ยวเราบอกพี่ดิวให้ เพราะเราก้อกะว่า จะทำตอนปิดเทอมเหมือนกัน " ปอพูด
" ใคร..พี่ดิว ?? ผู้จัดการร้านคนนั้นน่ะเรอะ ? " ผมถาม
" ใช่!! ลูกของป้าเราน่ะ " ปอบอก
" งั้นดีเลย!! ปิดเทอมนี้เราจะไปทำ..หาเงินๆ " ผมพูด ( ฿ )
" พวกนายนี่นะ...คิดกันแต่เรื่องเงินๆทองๆ " เซฟพูดขึ้น
" ก้อเราไม่ได้รวยเหมือนนายนี่เซฟ...ที่เอาเงินไปเลี้ยงคนอื่นน่ะ..แล้ว...ที่คอไปโดนอะไรมาเหรอ ? " ผมถามพลางชี้ที่คอตัวเอง
" อ๋อ!! ก้อแผลน่ะ...ยุงมันกัด เราเลยไปเกา " เค้าบอก
" โกหกล่ะ!! โดนน้องนิคดูดก้อบอกกันมา..." ปอพูดขึ้น
" จริงเรอะ ?..หุๆแรงนะ " ผมบอก
" ก้อนิดหน่อยอ้ะ..ตอนขากลับ!! " เซฟบอกอย่างอายๆ
" เอ้อ!! พูดถึงน้องนิค..เราว่า เค้าดูไม่ค่อยเป็นมิตรกับเราเลยนะ...เวลาเห็นเค้ามองเราด้วยสายตา..." ผมพูด
" เหยียดหยามน่ะเหรอ ? โฮะ!!ไม่ใช่แค่เธอคนเดียวหรอก เราก้อด้วยแล่ะ...ตอนจ่ายเงินน่ะ...ทำหน้ายังกะอมเม็ดบ๊วยยังงั้นแล่ะ..หมั่นไส้!! เดี๋ยวแม่จะตบให้บ๊วยกระฉอกเลย!! " ปอพูดด้วยท่าทางโมโห
" ง่า....อย่าทำอะไรน้องนิคของเรานะ " เซฟบอก
" แหม...ทำเป็นหวงนะ แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เชียว " ปอพูดขึ้น
" อ๊ะ!! ก้อแฟนเรานี่นา..ต้องหวงเป็นธรรมดาสิ ไม่เหมือนใครบางคนหรอก..จนป่านนี้ก้อยังไม่มี!! หุๆๆๆ " เซฟพูดเยาะเย้ย
" อย่ามาว่าเรานะ...เค้าเรียกว่า ช่างเลือกย่ะ!! " ปอบอก
" ตลกละ..ไม่มีใครเอามากกว่ามั้ง  " เซฟพูดตอกย้ำอีกครั้ง ทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมา..
นี่เป็นครั้งแรกนะ ที่ผมหัวเราะได้เต็มที่อย่างนี้ ที่แล้วๆมา มันมีแต่เรื่องทุกข์ใจ เพราะมันมีแต่เรื่องที่ทำให้ผมเสียใจมาก
   ตอนนั้น..ผมได้แต่ร้องไห้ๆ...มันบ่อยมากด้วย...ถ้าหากผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมคงไม่ให้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นแน่ๆ ทั้งเรื่องอ๊อฟ บ๋อม และทุกๆเรื่องที่เกิดขึ้น ผมไม่อยากให้มันเกิดเลย..แต่ถึงยังไง ในเมื่อเวลามันผ่านมาแล้ว บางสิ่งบางอย่างได้สูญสิ้นไปแล้ว ผมควรจะเก็บสิ่งที่ยังเหลืออยู่ไว้ แล้วทำให้มันมีค่ามากขึ้นดีกว่า อย่างเช่น ความทรงจำดีๆ ที่ควรเก็บไว้ แล้วลืมเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้น ถือซะว่า เป็นบทเรียน แล้วก้อให้ความสนใจอยู่กับปัจจุบันที่เป็นอยู่...อย่างที่เหลียงเคยบอกไว้ ค่อยๆเป็นค่อยๆไปดีกว่า แล้วเวลาจะช่วยรักษาเรา...
   ตอนบ่ายวันนี้ ทางโรงเรียนให้นักเรียนเข้าชมรมของตนเอง เพื่อประชุมกันว่า จะแสดงผลงานอะไรในตอนปิดเทอมปลายภาคเรียนนี้ ผม ปอ และเซฟอยู่ชมรมเดียวกันคับ...นั่นคือ ชมรมการแสดง ซึ่งประธานของชมรมจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากหญิงเหล็กของเรา...คุณนายปอนั่นเอง!!! ( หุๆ ^ ^ )
   เซฟเป็นรองประธานคับ และน้องอั๋น..ก้อทำหน้าที่เป็นเลขาฯ อั๋นเป็นรุ่นน้องม. 3 คับ ผิวสีเค้าออกดำแดง ท่าทางค่อนข้างโก๊ะๆกังๆนิดหน่อย แต่ฉลาดเป็นกรดคับ ส่วนแว่นที่เค้าสวมใส่ก้อดูหนามากบ่งบอกได้ว่า เค้าเป็นเด็กเรียนยังไงยังงั้น ปอเลยให้ทำหน้าที่เป็นเลขาฯ
   นอกจากนี้ยังมีเฟรช ซึ่งเป็นนักเรียนหญิง ( ในโรงเรียนชายล้วน!! ) ดาวเด่นประจำโรงเรียนคับ เพราะ she สวยมากๆ ถึงชนิดที่ผู้หญิงบางคนเทียบไม่ติดเลย ( ขนาดใส่ชุดนักเรียน ยังเหมือนผู้หญิงใส่ชุดนักเรียนชายเลย...คิดดู!! ) ไม่ว่า จะเป็นผิวพรรณที่ขาวอมชมพู และดวงตาที่ดูเย้ายวน แต่ออกเย้ยหยัน ราวกับซ่อนความร้ายกาจเอาไว้...
   แล้วก้อยังมีชาช่า กะวีวี่ ( มาจากชาตรี กับวีรวัฒน์คับ!! ) สองสาวชาวราชบุรีนี้
( หุ่นเธอทั้งสองเหมือนโอ่งราชบุรีมาก ) ก้ออยู่ม. 3 เช่นเดียวกับน้องอั๋น แต่สองคนนี้ต่างกับอั๋นอย่างสุดขั้วเลย เพราะอั๋นออกจะเรียบร้อย ขี้อาย แถมใส่แว่นดูเป็นเด็กเรียน ส่วนช่า กะวี่นั้น...คือผมยังไม่เคยเห็นหน้าที่แท้จริงของเจ้าหล่อนทั้งสองเลยคับ เพราะเธอจะประโคม โหมกระหน่ำ ตะบันทั้งรองพื้น ทั้งแป้งจนขาวผ่องทั่วทั้งหน้า ยิ่งกว่าลิเกพม่าซะอีก ( มีการแอบหยดรองพื้นที่หลุมบนหน้าด้วย!! ) ส่วนบรัชออนก้อปัดซะแดงเถือกไปถึงขมับ..ผมว่า ถ้าวันไหนสองสาวหน้าไม่วอกเท่าเกอิชา วันนั้นคงไม่กล้าออกจากบ้านเป็นแน่..งานอดิเรกของสองสาวนี้ที่ผมเห็นจนชินตาก้อคือ ถ้าไม่โบ๊ะหน้า ก้อกัดกันเป็นกิจวัตรคับ ( หุๆ!! ^ ^ )
นอกจากนี้ก้อยังมีสมาชิกคนอื่นๆอีกด้วยคับ แต่ที่น่ายกย่องนั้นคือ ปอเป็นนักเรียนชั้นม. 4 เพียงคนเดียวที่ได้เป็นหัวหน้าชมรม ซึ่งชมรมอื่นๆนั้นก้อจะมีพวกรุ่นพี่ม. 5 ไม่ก้อม. 6 เป็นประธานชมรมเสียมากกว่า แต่ที่ชมรมการแสดงของเรานี้ไม่มีพวกรุ่นพี่ทั้งสองชั้นปีนั้นเป็นสมาชิกเลยนะคับ เพราะว่า พวกเค้าจะอยู่ชมรมทางวิชาการกันเสียเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งชมรมการแสดงของเรานี้จะมีชั้นม. 4 ที่โตสุดคับ
   " การประชุมในวันนี้ เราลงมติกันแล้วว่า จะแสดงละครเพลงเรื่อง ราพันเซล กันลำดับต่อไป เราก้อจะมาคัดเลือกนักแสดงกันนะว่า ใคร!! จะได้เล่นเป็นอะไร ในฐานะที่เราเป็นประธานชมรม เราขอเลือกผู้รับบทเป็นเจ้าชายนะ จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก นักแสดงกิตติมศักดิ์ของเรา...คิก!! " ปอพูด ( OoO!! )
" กรี๊ด..ด...ด..!! " เสียงสมาชิกทั้งหลายกรี๊ดกันเซ็งแซ่ ( ปอคิดอะไรของเค้านะ..นอกจาก!!...)
" แล้วใครจะเป็นราพันเซลล่ะคะเจ๊ปอ ? " วีวี่ถาม
" อ๋อ!! เรื่องนั้นน่ะ..เจ๊ได้เลือกไว้แล้ว!! " ปอบอก
" ก้อคงจะไม่พ้นฉันอีกตามเคยน่ะสิ!!..เฮ่อ!! เบื่อจัง " เฟรชพูดขึ้นด้วยท่าทางหยิ่งๆ
   ปอยิ้มให้เค้า แล้วพูด " ก้อเพราะเรารู้ว่า เธอเบื่อไงล่ะเฟรช เราเลยไม่เลือกเธอ!! " ตอนนี้..สีหน้าของเฟรชได้เปลี่ยนไป
" เรื่องนี้เธอเล่นเป็นองค์หญิงจากญี่ปุ่นละกัน...ที่เข้ามาตอนฉากเลือกคู่น่ะ!! " ปอบอก
" ก้อยังดีนะคะเจ๊เฟรช..ถึงยังไง เจ๊ก้อยังเล่นคู่กับพี่คิกอยู่ดี!! " ชาช่าพูดขึ้น
" เธอด้วยจ้ะชาช่า..เธอเล่นเป็นแม่มด!! " ปอบอก ทำให้ชาช่าหันมามองปอด้วยสีหน้างงๆ ( นั่น!! โดน.... )
" ตายล่ะ..เจ๊ปอ!! ให้ชาช่าเล่นเป็นแม่มด..ไม่ได้นะคะ " วีวี่แย้งขึ้น
" ใช่ค่ะใช่!! " ชาช่าเสริม
" ทำไมล่ะวี่ ? " ปอถาม
" ก้อเดี๋ยวไม้กวาดหักล่ะแย่เลย...เปลี่ยนบทช่าให้เป็นช้างทรงยังจะดีกว่านะคะ!! " วี่เริ่มกัด ( ^ ^ )
" ค่ะ...นังพระโค..หล่อนขนาดตัวก้อเท่าฉัน ละยังมาปากดี เดี๋ยวจะโดน!! " ช่ากัดตอบ
" หยุดนะ..ทั้งสองคน!! " ปอสั่ง ทั้งช่าทั้งวี่ต่างพากันเงียบ " วี่!!..เธอก้อเล่นเป็นแม่ของ
ราพันเซลไปละกัน..เซฟด้วย เธอเล่นเป็นพ่อนะ!! " ปอพูดกับวี่ แล้วหันมาบอกเซฟ
" ก้อยังเหลือ...เจ้าหญิงแขกอีกคนที่จะมาในงานเลือกคู่ เอาเป็น... " ปอพูดค้าง แล้วกวาดสายตามองสมาชิกที่นั่งอยู่ไปมา..
" เธอละกันมิก!! เธอเล่นเป็นเจ้าหญิงแขกนะ " ปอบอก ผมมองหน้าเค้าอย่างงงๆ อะไรเนี่ย ? อยู่ๆจะให้ผมแสดงละคร..ผมอายนะ ให้อยู่เบื้องหลังยังจะดีซะกว่า ( - -' )
" ส่วนราพันเซล..จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก.. " ปอพูดค้างอีก แล้วมองกวาดตาไปรอบๆห้อง ทำให้สมาชิกที่เหลือต่างพากันนั่งไม่ติดที่ ( คงอยากเล่นกะคิกใจจะขาดแน่!! )
" ME!!! เราเอง!!...เราจะเล่นเป็นราพันเซล จะได้ไม่ต้องมาห่วงเรื่องของหน้าเวที จดรายชื่อนักแสดงด้วยนะจ๊ะอั๋น " ปอพูดด้วยท่าทางปลาบปลื้มดีใจ แล้วหันมาพูดกับอั๋น
( O-O" )
" ได้ไงอ่ะ..โห่!!!!!! " เสียงเฟรชเป็นแม่นำ ตามด้วยเสียงคนอื่นโห่ร้องกันใหญ่ เพราะไม่เห็นด้วยกับการเอาแต่ใจในครั้งนี้ของปอ ผมเองก้อนั่งแอบยิ้มอยู่ ( กะแล้วเชียว!! )
   ปอนั่งมองสมาชิกที่ไม่เห็นพ้องต้องกันอย่างเบื่อๆ แล้วมองไปที่เซฟ แล้วก้ออั๋นที่นั่งอยู่ขนาบข้าง เซฟยักไหล่ให้ปอ เป็นเชิงว่า จะเอาไงต่อดี!! ปอนั่งพิงเก้าอี้ แล้วถอนหายใจ..สมาชิกยังคงไม่เลิกโวยวาย จนกระทั่ง..
" ปึง!!! " เสียงปอทุบโต๊ะ ( OoO ) " หยุดได้แล้ว!!!! " ปอตะโกน
ทุกคนในห้องต่างนิ่งเงียบ แล้วมองมาที่ปอ
" ก้อได้ๆ..เราจะไม่เล่นเป็นราพันเซลก้อได้..เราจะถอยตัวมาเป็นผู้กำกับแทน... " ปอบอก
" แล้วใครจะมาเล่นเป็นราพันเซลแทนเธอล่ะ ? เปลี่ยนใจเป็นฉันยังทันนะปอ!! " เฟรช พูดขึ้น
" ไม่หรอกเฟรช..เราคงไม่เลือกเธอหรอก!! โฮ่ๆๆๆๆ..อย่าหวังเสียให้ยาก " ปอพูด แล้วหัวเราะ ( หักหน้าเฟรชซะงั้น!! )
เฟรชมองปอด้วยสายตาเคืองๆ แล้วพูดขึ้น " แล้วเธอจะเลือกใครแสดงล่ะปอ..ชาช่า..วีวี่เหรอไง..?!! "
   ผมว่า...ที่ปอไม่เลือกเฟรชให้เป็นราพันเซล คงอยากจะดัดนิสัยแย่ๆของเฟรชแน่ๆ ที่ชอบหลงตัวเอง แล้วกดขี่คนอื่น
" ไม่...ไม่ใช่ทั้งสองคน คนที่เราจะเลือกให้เป็นราพันเซลต้องพร้อมด้วยรูปสมบัติ และคุณสมบัติ..เราไม่ยอมหรอกนะ ที่จะเลือกใครชุ่ยๆให้มาเล่นคู่กะคิกน่ะ!!...เอาล่ะ!!
คนที่เราจะเลือกให้เล่นเป็นราพันเซลแทนเราก้อคือ.." ปอพูดค้าง ( อีกล่ะ!! ) แล้วกวาดสายตามองไปรอบๆห้องอีกครั้ง ทำให้สมาชิกคนอื่นนั่งลุ้นกันจนตัวโก่งอีกรอบนึง สายตาของปอมองมา แล้วหยุดที่ผม..ไม่นะ!! ปอจะเลือกผมเหรอ ? อะไรกัน..จะให้ผมเล่นคู่กะคิกจริงๆง่ะ...ยิ่งแย่ไปใหญ่เลย!!
" อั๋น!! " ปอพูดขึ้น แล้วมองไปที่อั๋น ( ทุกคนในห้องต่างตะลึงกัน..ผมก้อด้วย!! ) " อั๋นเล่นเป็นราพันเซลนะ!! " ปอบอก
" อ่า..จะดีเหรอคะเจ๊ ? " อั๋นพูดอย่างอายๆ
" ดีสิจ๊ะ!!..ถ้าใครไม่เห็นด้วย..ก้อถอนตัวออกไปได้นะ!! " ปอกล่าว..ทำให้ทุกคนในห้องเงียบสนิท กับคำพูดของปอ ( เหอๆ..ใครจะกล้าล่ะ!! )


เด่วไว้มาต่อคัฟ รักทุกคนที่ติดตามอ่านคัฟ

[tekeela]

55555 หนุกหนาน

[broke-back]

ตัวละครเยอะ

รายละเอียดแยะ

ชักจะงงอ่ะ มิก

[BeeRY]

ชาชา วีวี่ 
มีเพื่อนตอนมอปลายชื่อวีวี่เหมือนกัน แต่มาจากวิศัลย์นะ
แหม่ แต่คิกเป็นพระเอกที่เลือกนางเอกไม่ได้เลยนะเนี่ย 55
ขอบคุณจ้า รออ่านตอนต่อไปน้าาา

[MachiKo]

มันออกเปนแนวนิยายเรื่องยาวอ่ะคัฟ อยากให้เหนถึงความรักของหลายๆคู่ง่ะ 

[MachiKo]

มาต่อแล้วคร้าฟฟฟฟ

บทที่ 24 : My Happiness~*
   
" ตกลงนายจะขึ้นแท่นเป็นผู้กำกับเรื่องนี้..จริงรึปอ ? " เซฟถามปอ หลังจากเลิกประชุมกันแล้ว
" ตอนแรกก้อว่าจะไม่อ่ะ..แต่ในเมื่อทุกคนไม่อยากให้เราเป็นราพันเซล..เราก้อต้องยอมถอยออกมา..ส่วนนายก้อเล่นเป็นพ่อไปละกันนะเซฟ!! " ปอบอก
" เหอะ!!ให้เรารับบทซะแก่เชียว แถมให้เล่นคู่กับวีวี่ด้วย " เซฟพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ
" ก้อช่วยไม่ได้นี่..หรือเธอจะเล่นเป็นตัวนางล่ะ ?..เพราะตัวนายมีสองตัวคือ เจ้าชาย กะพ่อราพันเซลนะ!! " ปอบอก
" หึ!!ให้เราเล่นเป็นเจ้าชายยังเข้าท่ากว่าอีก...ทำไมให้ไอ้คิกเล่นวะ ? ไม่เห็นจะเกี่ยวข้องเลย!! " เซฟว่า
" เอาน่า!! ก้อคิกเค้าออกจะน่ารักนี่...เราเลยเอาคิกมาแสดง เพื่อเรียกเรตติ้งน่ะ " ปอพูด...
" เจ๊ปอคะ!! มีอะไรให้อั๋นช่วยอีกมั้ยคะ ? " อั๋นพูดขึ้น พร้อมถือสมุดจดไว้ในมือ
" ไม่มีแล้วจ้ะ..ขอบคุณนะจ๊ะ " ปอพูด แล้วยิ้ม
" ถ้างั้น..อั๋นไปก่อนนะคะ..บายค่ะเจ๊ปอ เจ๊มิก เฮียเซฟ!! " อั๋นพูด แล้วโบกมือ พร้อมกับเดินออกจากห้องไป...
" น้องเค้าขยันดีเนาะ!! " เซฟพูดขึ้น
" อือ..เราถึงให้มาเป็นเลขาฯไง!! " ปอบอก
" แล้วตกลง...เรื่องเจ้าชายล่ะ!! คิกเค้าตกลงที่จะเล่นแล้วเรอะ ?!! " เซฟถาม ( ?!! )
" ก้อไม่รู้อ่าา...เค้าไม่เห็นพูดอะไรเลย!! " ปอบอก
" หือ..งั้นก้อหมายความว่า คิกยังไม่ได้รับเล่นใช่มั้ยปอ ? " ผมถามขึ้น
" ก้อยังอ่ะดิ!!...แต่เดี๋ยวค่อยขอร้องใหม่ก้อได้ " ปอพูด
" อ่านะ...ถ้าพวกยัยเฟรชรู้ล่ะก้อ.. " เซฟพูดขึ้น
" เอาน่า!! เดี๋ยวหน้าที่นี้ เราให้มิกไปบอกคิกเค้าอีกทีละกัน!! นะมิกนะ... " ปอรีบขอร้องผมทันที ( OoO!! )
" แล้วทำไมต้องเป็นเราล่ะ ? " ผมถามปอ
" ก้อเพราะเราไม่กล้าบอกเค้าน่ะสิ...อายน่ะ!!..ก้อเห็นพักนี้เธอสนิทกะเค้านี่ ก้อนะ..ถือว่า ช่วยๆกัน " ปอบอก แล้วยิ้มให้ผม
" แต่เรา.. " ผมรีบพูด
" นะ!! เพื่อเห็นแก่ชมรมเรา จะได้เชิดหน้าชูตากะเค้าบ้าง.." ปออ้อนวอน ( - -' )
" เอาน่ามิก!! ประธานอุตส่าห์ขอร้องเลยนะ..หุๆ " เซฟพูด
" แล้วทำไมนายไม่บอกล่ะเซฟ..เป็นรองฯไม่ใช่รึ ? " ผมถาม
" เหอะๆ..เราก้อเคยไปบอกมันครั้งนึงแล้ว...แต่มันบอกว่า ไร้สาระน่ะ..เราเลยส่งนายไปไง!! " เซฟบอก
" แล้วถ้ามันไม่ตกลงล่ะ!! เราก้อโป๊ะเลยนะ " ผมพูด
" เอาน่า..เดี๋ยวค่อยว่ากันใหม่!!..ถ้าคิกเค้าไม่ตกลงนะ " ปอบอก
" อย่าลืมนะ..ความหวังของชมรมเรา ฝากไว้ที่นาย..อ้อ!! เรื่องนี้รู้กันแค่สามคนนะ!! " เซฟพูด ( โห!! Top Secret )
" งั้นวันนี้พอแค่นี้ละกัน..เราจะรีบไปทำงานต่อ!! " ปอบอก แล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมา
" อือ!!..เราก้อจะกลับบ้านแล้วเหมือนกัน นายล่ะมิก!! จะไปไหนต่อ ? " เซฟถาม ( สมองยังไม่แล่นวุ้ย!! ยังอึ้งอยู่ - . -)
" หือ..ก้อจะกลับบ้านเหมือนกันล่ะ!!..ไปก่อนนะ!! " ผมบอก
" โอเคๆ!! พรุ่งนี้เจอกัน...แล้วอย่าลืมบอกคิกเค้าล่ะ..บายๆ " ปอพูด แล้วโบกมือลา
" บาย!! " ผม กะเซฟพูดพร้อมกัน..
   พวกเราสามคนต่างแยกย้ายกันกลับไป..ปอนั่งแท็กซี่ไปทำงานต่อ เซฟเดินกลับบ้านทางหลังโรงเรียน ส่วนผม..กำลังจะเดินออกทางประตูหน้า เพื่อข้ามสะพานลอยไปขึ้นรถเมล์...
" ไง!! กลับบ้านคนเดียวเหรอ ? " เสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างหลังผม ขณะที่ผมกำลังจะก้าวออกจากประตูโรงเรียน
...ผมหันไป แล้วยิ้มให้กับเจ้าของเสียงนั้น " เหลียง!! " ผมร้องขึ้น ( ^ v ^ )
เค้ายิ้มให้ แล้วเดินมาที่ผม…
" ทำไมกลับคนเดียวอ่ะ ? " เค้าถาม
" ก้อ..เรากลับบ้านคนเดียวมาตั้งนานแล้วนี่..ทำไมเหรอ ? " ผมถามกลับ ( ที่จริงแล้ว..ตามปกติผมต้องกลับกะอ๊อฟคับ แต่พอเราเลิกกัน ผมก้อต้องกลับบ้านคนเดียว )
" ป่าว!! ก้อถามดู " เค้าพูด
" แล้ว..นายยังไม่กลับบ้านอีกรึ ? " ผมถาม
" ก้อเนี่ย...กำลังจะกลับ!! " เค้าบอก
" แล้วบ๋อมล่ะ ?...ตาม'ดาต้องกลับด้วยกันไม่ใช่เหรอ ? " ผมถาม ( ไม่อยากพูดชื่อนี้เลยว่ะ!! )
" เห็นวันนี้เค้าบอกมีธุระอ้ะ..เลยต้องรีบกลับ ส่วนเรา...เตะบอลกะไอ้อ๊อฟมันอ่ะ..นี่เพิ่งเลิก!! " เหลียงพูด พลางเอามือเกาหัว
" เหรอ ? นายก้อเลยต้องกลับคนเดียว!! " ผมถาม
" ใช่!! นายจะกลับยังอ่ะ ? " เค้าถามต่อ
" ก้อนี่ไง!! เดี๋ยวจะข้ามสะพานลอยไปรอรถ..งั้น...เราไปก่อนนะ " ผมพูดขึ้น พลางจะยกมือขึ้นโบก
" งั้น..เดี๋ยวเราไปรอรถเป็นเพื่อนนะ...ไปด้วยกัน!! " เค้าพูด แล้วยิ้ม ( OoO )
ผมนิ่งไป..แล้วแอบอมยิ้ม " เฮ้ย!! ไม่เป็นไรหรอก..เรากลับเองได้..นายไปเถอะ!! " ผมรีบพูดอย่างเกรงใจ
" เอาน่า!! บ้านเราก้ออยู่แค่นี้เอง..เดินไปก้อถึงแล้ว ไปส่งนายก่อนก้อไม่เป็นไรหนิ!! " เค้าพูดอย่างมิตรไมตรี
" อือ..งั้นก้อได้!! " ผมบอกเค้า แล้วยิ้ม..
   เราสองคนเดินข้ามสะพานลอยกันไป จนกระทั่งถึงอีกฝั่งหนึ่ง เพื่อไปยืนรอรถเมล์...ระหว่างที่รอรถอยู่นั้น...
" ดีจังเนาะ!! ที่บ้านนายอยู่ใกล้..เลยไม่ต้องเดินทางไกลๆแบบเรา " ผมพูดขึ้น
เค้าหันมามองผม " ไม่เห็นดีเลย...เราเลยหนีเที่ยวไม่ได้อ่ะดิ ไกลสุดที่เคยไปก้อแค่สยามเอง " เค้าบอก
" อ่านะ..นายไปสยามบ่อยมั้ย ? " ผมถาม
" ไปจนเบื่อ!! " เค้าตอบ
" งั้นนายก้อไปบ่อยอ่ะดิ..เราอ้ะ!! เคยไปแค่ไม่กี่ครั้งเอง " ผมพูด
" งั้นวันเสาร์นี้ไปกันมะ ?..สยามน่ะ!! " เหลียงถามผม
" ไปทำไม ? " ผมถามกลับ
" ก้อเห็นนายไปไม่กี่ครั้งเองนี่..เราจะได้พาไปดินเล่น หรือไม่ก้อไปดูหนังไง!! " เค้าบอก
" แล้วบ๋อม..กะอ๊อฟล่ะ นายไม่ชวนเค้าไปด้วยเหรอ ? " ผมถาม
" เราไปกะสองคนนั่นจนเบื่อแล้ว...ก้อเลยอยากจะไปกะคนอื่นบ้างน่ะ!! " เค้าบอก
ผมเงียบไป...ได้แต่คิดในใจว่า เค้าช่างดีกับผมจัง...หลายต่อหลายครั้งแล้วที่เค้าช่วยเหลือผม แล้วครั้งนี้ เค้ายังจะชวนผมไปเที่ยวอีก...รู้สึกดีจัง!!
   ตอนนี้...มันทำให้ผมชอบเค้ามากขึ้น มากกว่าการที่เราเป็นเพื่อนกันเสียอีก...แล้วถ้าผมจะบอกว่า ผมชอบเค้าล่ะ!! จะผิดไหม..ในเมื่อเค้าเสนอโอกาสให้ผมได้ใกล้ชิดเค้าผมก้อควรที่จะต้องรีบคว้าไว้ เพื่อไม่ให้มันเสียไป...แต่ถ้า อ๊อฟรู้เรื่องนี้ล่ะ เค้ายิ่งเกลียดๆผมอยู่ หากเค้ารู้ว่า เพื่อนของเค้าไปเที่ยวกับผม เค้าคงต้องพาลทะเลาะกันเป็นแน่ ( ยิ่งมีอีบ๋อมด้วย...เลยสนุกกันไปใหญ่!! ) ไม่ดีกว่า!! ผมควรจะต้องปฏิเสธเค้าไป..
" สรุป!! นายจะไปกับเราวันเสาร์นี้มั้ย ? " เค้าถามซ้ำ
" เอ่อ..เรา...คงไปไม่ได้หรอก!! " ผมพูด ( Y-Y )
" ทำไมอ่ะ ? หรือว่ากลัวอ๊อฟ!! " เค้าถาม ( รู้อีก!! )
" ป่าว!!ไม่ใช่นะคือ.." ผมพยายามโกหก
" อ๊อฟมันไม่ว่าเราหรอกน่ะ..แต่ถ้า..นายไม่อยากไปกะเราด้วยเหตุผลอื่น..เราก้อไม่ว่านายหรอก!! " เค้าพูด
" เรา...เรา..ไปก้อได้ " ผมบอก ( กลัวเสียโอกาสทอง!! )
เค้ามองผม แล้วยิ้ม ผมก้อมองเค้า..แล้วยิ้มเช่นกัน รอยยิ้มนี้ มันเป็นรอยยิ้มที่ผมประทับใจตั้งแต่แรกเห็น ไม่เหมือนกับรอยยิ้มของอ๊อฟ...รอยยิ้มของปีศาจ!!
ผมรู้สึกได้เลย...เวลาที่ผมอยู่ใกล้เหลียง ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
" นายนี่ตาโตจังนะมิก...ตาโต!! " เหลียงพูดพลางเบิกตาให้โตขึ้น ( - -' )
" มาว่าเราตาโต..แล้วนายล่ะ..นายก้อหูกางเหมือนกันแล่ะ...หูกาง!! " ผมพูดขึ้นพร้อมกับดึงหูตัวเองให้กางออก
" เว่อร์แล้ว..เว่อร์แล้ว หูเราไม่กางขนาดนั้นซะหน่อย!! " เหลียงว่า
" ตาเราก้อไม่โตเท่าที่นายทำนะ!! " ผมบอก
" ใครบอก..เราทำให้โตเท่านายไม่ได้ตะหากล่ะ..หุๆ " เค้าบอก
" นายนี่มัน..กวนจริงๆเลย " ผมพูด
" 555+ โอเคๆเลิกกวนก้อได้...รอรถๆ..ว่าแต่ ทำไมรถมันนานจังอ้ะ...ตาโต!! " เค้าพูดขึ้นอีก ( ยังไม่เลิก!! )
" ไม่พูดด้วยแล้ว!! " ผมบอก ( งอนๆๆ )
" โอ๋ๆ..ไม่แกล้งแล้ว " เค้าพูดพลางตบหัวผมเบาๆ ( หุๆ )
" อ๊ะ!! รถมาพอดี..เราไปก่อนนะ!! " ผมหันไปบอกเค้า
" อืม..โชคดีนะตาโต!! " เค้ากล่าวลา
" นาย..." ผมจะหันไปว่าเค้า แต่เค้ากลับวิ่งไปโน่นแล้ว ( ชิ!! )
   รถเมล์มาถึงพอดี ผมเดินก้าวขึ้นไป แล้วหันมามองเค้า เค้ากำลังยืนมองผม แล้วล้อเลียนโดยการทำตาโตใส่
" ตา...โต " เค้าพูดเบาๆ จนผมแทบไม่ได้ยิน แต่ผมก้ออ่านปากเค้าออกนะ ว่าเค้าพูดคำนี้
" หู...กาง " ผมพูดเบาๆกลับใส่เค้า ( ออกแนวติ๊งต๊องเล็กน้อย )...
   รถเมล์ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป ทำให้ผมและเค้าค่อยๆไกลห่างกัน ผมเดินไปนั่งที่ๆนั่ง แล้วก้อมองออกไปนอกหน้าต่าง ถึงตอนนี้ผมก้อมองไม่เห็นเค้าแล้ว แต่ในใจผมก้อยังคิดถึงแต่เค้านะ ท่าทางกวนๆของเค้า มันดู...น่ารักดี!! ท่าทางอย่างนี้แล่ะ..ที่เค้าแสดงออกอย่างจริงใจ ผมว่า เค้าดูจริงใจกับผมที่สุดแล้วแล่ะ มากกว่าเพื่อนของเค้าทั้งสองคนด้วยซ้ำ..ที่ทำตัว FAKE จนต้องยกนิ้วให้ ( เกลียดมันสุดๆ ~ o ~ )...
   " ♪ ฉันขอสัญญา...จะจำทุกเรื่องราว  ไม่ว่าร้าย หรือดี สุขหรือทุกข์ใจ... ♫ " เสียงมือถือผมดังขึ้น...อ๊ะ!! ปอโทร.มา
" ฮัลโหล!! ว่าไง... ? " ผมกดรับสาย
" มิก!! เธออย่าลืมบอกคิกเรื่องนั้นนะ " ปอพูด
" อือ..ไม่ลืมหรอก!! " ผมบอก
" ดีมากจ้ะ!! เราแค่โทร.มาเตือนน่ะ..งั้น!! เราไปทำงานต่อละนะ..บะบาย!! " ปอพูด แล้ววางสายไป…
เฮ่อ!! เบื่อจัง เดี๋ยวต้องโทร.หาคิกมันอีก ป่านนี้มันเลิกงอนผมยังไม่รู้นะ..ถ้าไม่เพราะชมรมล่ะก้อ ผมไม่ทำหรอก!! ปอนะปอ..หาภาระให้ซะแล้ว!!..


ขอบคุลผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามนะคร้าฟฟฟ ไว้เด่วผมมาต่อให้ใหม่นะ

[benxine]

มาต่อไวๆนะคร๊าบบ บบ บ

 

ขอให้ได้กะเหลียงไวๆนะ

 

[MachiKo]

มาต่อแล้วค้าฟฟฟฟ

บทที่ 25 : The Promise~*
   
" ฮัลโหล!! โทร.มามีไร ? " เสียงคิกรับสาย
" อ่า...กว่าจะรับสายได้นะ!! นี่ว่างคุยป่าวเนี่ย ? " ผมถามเค้า ( ท่าทางเค้าไม่ค่อยอยากคุยกับผมเลยนะ!! )
" ก้อว่างนะ..เพิ่งอาบน้ำเสร็จ!! ทำไม..จะโทร..มาง้อเหรอ ? " เค้าถาม ( - -' )
" เอ่อ...ไม่เชิงหรอก..แค่จะโทร.มาขอให้นายเล่นละครที่ชมรมเราอ่ะ!! " ผมบอก
" เล่นละคร...อ่อ!! ที่เซฟเคยมาชวนน่ะเหรอ ?!!..ไร้สาระ!! " เค้าว่า ( - . - )
" นี่!! ถ้านายไม่อยากจะเล่นก้อบอกกันมาดีๆก้อได้...ไม่ต้องมาว่ากันอย่างนี้หรอก!! " ผมพูด ( ไม่ง้อก้อได้วะ!! )
" เฮ้!! อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิ...เรายังไม่ได้บอกเลยนะว่า จะไม่เล่น!! " เค้าบอก
" อ๊ะ!! ก้อนายพูดเองนี่ว่า ไร้สาระ...ตกลงนายจะเล่นป่าวเนี่ย ? " ผมถามอีก
" อือ..แล้วเล่นเรื่องอะไรล่ะ ? ยังไม่รู้เลย!! " เค้าถาม
" ราพันเซล!! นายเล่นเป็นเจ้าชายนะ...ถ้าปอไม่บอกพวกนั้นว่านายเล่น...เราคงไม่บากหน้ามาง้อนายหรอก!! " ผมค่อยๆหรี่เสียงลง
" อะไรนะ ?!! ตอนหลังๆเราไม่ค่อยได้ยินเลย!! " เค้าถาม
" ป่าว!! ไม่ได้พูดอะไรนี่!! " ผมบอก
" อ่านะ...แล้วใครเล่นเป็นราพันเซลล่ะ ? " เค้าถามอีก
" อ่อ!!..น้องอั๋นน่ะ " ผมบอก ( หุๆ )
" น้องอั๋น!!?...ใครเหรอ ? " เค้าถามอย่างสงสัย
" ก้อเลขาฯชมรมเราอ่ะ...รุ่นน้องม. 3 " ผมบอก
" อ่า..ม. 3 เหรอ ?..เด็กเชียว น่ารักมั้ย ? " เค้าถามอีก
" ก้อ..น่าจะมีเค้าความงามอยู่นะ ถ้าถอดแว่น " ผมบอก ( พยายามนั่งนึกหน้าน้องเค้าอยู่อ่ะ!! )
" อ่านะ...แล้วนายล่ะ เล่นเป็นอะไร ? " เค้าถามอีก ( OoO!! )
" ถ..ถามทำไมน่ะ ? " ผมถาม
" ก้ออยากรู้ไง...ว่านายเล่นเป็นอะไร เผื่อบทนายไม่ดี หรือว่า เล่นเป็นแค่ตัวประกอบ..เราจะได้ไม่เล่น!! " เค้าบอก
" หมายความว่าไงเนี่ย...บทเราเป็นยังไง มันก้อไม่สำคัญกับนายหรอกนะ!! " ผมพูด
" อ่านะก้อดี...ไม่สำคัญ เราก้อจะได้ไม่เล่น!! " เค้าบอก ( OoO )
" โอเค!! สำคัญก้อสำคัญ เรา..เล่นเป็นเจ้าหญิงแขกน่ะ!! " ผมพูดขึ้น ( นับถอยหลัง เตรียมตัวฟังมันหัวเราะ!! )
" 555+ เจ้าหญิงแขก 555+ นึกไม่ออกเลยวุ้ย ว่าจะเป็นยังไง!! " คิกพูดแล้วหัวเราะเยาะผม
( กะแล้วเชียว!! )
" อือ...เลิกหัวเราะได้ยัง...แล้วตกลงจะรับเล่นมั้ยเนี่ย ? เฮ้ย!!..ตอบสิว้อย!! " ผมถามอย่างฉุนเฉียว
" 555+ โอเคๆ!! รับเล่นก้อได้..แต่น่าเสียดายเนาะ ราพันเซลน่าจะเป็นนายมากกว่า!!..เราจะได้ตกลงตั้งแต่แรก " เค้าพูด ( - -' )
" อ่านะ..ช่วยไม่ได้นี่ งั้นแค่นี้ละกัน..เราจะได้โทร.ไปบอกปอเลยว่า นายรับเล่นแล้ว!! " ผมบอก ( หมดเรื่องซะที!! )
" เฮ้!! อย่าเพิ่งดิ...เรายังไม่ได้ตกลงกันเรื่องค่าจ้างเลยนะ นี่เราไม่ได้รับเล่นให้ฟรีๆนะเนี่ย!! " เค้าพูดขึ้น
" ค่าจ้าง ?!!..เรายังไม่ได้ทันบอกเลยนะว่า มีค่าจ้าง นายอย่ามาสะรวนน่ะ!! " ผมบอก
( สะรวน คือ อาการเอาแต่ใจตัวเอง เข้าข้างตัวเอง หรืออะไรก้อได้ที่ทำเพื่อตนเอง..)
" ถ้าไม่มี...เราก้อไม่รับเล่นนะ!! " เค้าย้อน ( โอ๊ย!!ไอ้คนเห็นแก่ตัว ~o~ )
" แล้วนายจะเอาเท่าไร ?...ค่าจ้างน่ะ..ว่ามา เดี๋ยวเราจะไปบอกปอให้ " ผมถาม
" ก้อไม่เท่าไรหรอก..แค่นายตอบตกลงไปเที่ยวกะเราวันเสาร์นี้ ก้อพอแล้ว!! " เค้าบอก
" วันเสาร์นี้เหรอ ?..ไม่ได้นะ!! " ผมร้องขึ้น ( ก้อกุนัดเหลียงไว้แล้วนี่!! )
" ทำไมไปไม่ได้ล่ะ ? นัดใครไว้เหรอ ? " เค้าถาม ( บอกไม่ได้ว่ะ!! )
" ก้อไม่ได้นัดใครไว้นี่...เราไม่ว่างจริงๆ " ผมบอก
" เอาเหอะ!! ไม่ว่างก้อไม่ว่าง งั้นบอกปอไปได้เลย..ให้ไปหาคนอื่นซะ!! " เค้าพูดขึ้น
" นายอย่ามาเห็นแก่ตัวน่ะ...เราไม่ว่างจริงๆนะ..นายอย่ามาบังคับเราดิ!! " ผมบอก
" ไม่ว่างเหรอ ? ก้อตอนแรกนายบอกเราเองนี่ว่า ขอคิดดูก่อน...พอตอนนี้ กลับบอกเราว่า ไม่ว่าง...เอ้อ..ดี!! ถ้าเห็นคนอื่นดีกว่าก้อเชิญเลยนะ เราไม่ว่าหรอก!! " เค้าตะโกน
   สิ่งที่เค้าพูด ทำให้ผมนิ่งไป...ถ้าคิดๆดูแล้ว ผมเองก้อผิดนะ ดันไปบอกคิกเค้าว่า ขอคิดดูก่อน แล้วก้อปล่อยให้เค้ารอ ส่วนตัวผมก้อดันไปนัดกับเหลียงอีกที ทั้งๆที่เค้ามาทีหลัง เลยทำให้เกิดเรื่องไปกันใหญ่ ตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ผมควรจะเลือกไปกับใคร คนที่ผมชอบ หรือ คนที่เค้าชอบผม...
" เงียบทำไมอ้ะ ? " คิกถามขึ้น
" ป่าว!! เรา...เราไม่รู้ว่า จะพูดกับนายยังไงอ่ะดิ!! " ผมบอก
" แล้วตกลงนายจะไปกับเราป่าวเนี่ย ? " เค้าถาม
" แล้วนายจะรับเล่นละครมั้ยล่ะ ? " ผมถามคืน
" ถ้านายตกลงไปกับเรา...เราก้อตกลงที่จะเล่น!! " เค้ายื่นข้อเสนอให้
   ตอนนี้...ผมรู้สึกเหมือนกับโดนกับดักของนายพรานเข้าเต็มๆเลย คิกคือ นายพรานที่เลือดเย็น ที่เค้าจะฆ่าผม หรือปล่อยผมไปก้อได้ ซึ่งมันก้อมีค่าเท่ากันอยู่ดี
ถ้าผมไม่ตายเพราะโดนเค้าฆ่า ก้อต้องตายเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว...ถ้าผมไม่ตกลงไปกับเค้า เค้าก้อจะไม่รับแสดง คนในชมรมก้อจะผิดหวังกัน รวมทั้งปอ และเซฟ ก้อจะผิดหวังในตัวผม...แต่ผมก้อจะได้ไปเที่ยวกับเหลียงสมปรารถนา..แต่ถ้าผมตกลงไปกับเค้า เค้าก้อจะรับแสดง ทุกคนในชมรมก้อจะดีใจ แต่ผมก้อต้องผิดนัดกับเหลียง และผมเอง ก้อไม่รู้ว่า โอกาสนี้ยังจะมีมาอีกเมื่อไร โอกาสที่จะได้ไปเที่ยวกับ...เค้าคนนั้น...อีกครั้ง..
   เมื่อคิดๆดูแล้ว ทั้งสองทางนั้น ท้ายที่สุดผมก้อต้องตายอยู่ดี ถ้าผมจะเลือกทางตาย ผมก้อจะขอเลือกวิธีตายที่ไม่ทรมาน นั่นคือ..การยอมให้เค้าฆ่าแทนที่จะตายอย่างเจ็บ ปวดทรมาน เพื่อส่วนรวมแล้ว ผมคงจะต้องเสียสละ...
" เรา...ตกลง!! ตกลงไปกับนายวันเสาร์นี้!! " ผมสูดลมหายใจลึกๆ แล้วบอกเค้า
" อ่านะ..งั้นเราก้อรับเล่นละคร " เค้าพูด
" โอเค..งั้นแค่นี้ก่อนละกัน เราจะได้โทร.ไปบอกปอ " ผมบอก
" อือ..ก้อได้!! งั้นแค่นี้ละกัน เจอกันพรุ่งนี้นะ " เค้าพูด
" บาย!! " ผมบอกลา แล้วกดวางสายไป...
   เช้าวันใหม่..ผม ปอ และเซฟนั่งคุยกันถึงเรื่องละครที่จะเล่น ปอดูรื่นเริงเป็นพิเศษ ตั้งแต่รู้ว่า คิกตกลงรับเล่นเรื่องนี้ ( เหอๆ สรุป...งานนี้กุเสียใจที่สุด Y-Y )
ผมแทบไม่อยากจะรับรู้อะไรแล้ว ตอนนี้...ผมมัวแต่นั่งเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง นั่งคิดถึงเรื่องเหลียงว่า ผมจะบอกเค้ายังไงดี..บอกเค้าไปว่า ผมขอปฏิเสธนัดเค้า
ทั้งๆที่ผมอยากจะไปกับเค้ามากๆด้วย..
   " ตาโต!! " เสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างๆผม ทำให้ผมหันไปมอง...อ๋า!! เหลียงนั่นเอง!!  ( เอาแล้วไง!! )
" อะไรหูกาง ? " ผมหันไปถาม ( ต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น - . -' )
" ป่าว!! แค่ทดสอบเสียง..อะแฮ่มๆ " เค้าบอกพลางจับที่คอตัวเองไปมา แล้วกำลังจะเดินจากไป...( แค่เนี้ย!! )
   โอกาสนี้จะดีมั้ยนะ...ที่ผมจะบอกยกเลิกนัดกับเค้า ถ้าบอกซะตั้งแต่ตอนนี้ก้อคงดี...เค้าจะได้ไม่ต้องมาเสียเวลากับผม..เผื่อเค้าจะได้ไปนัดกับคนอื่นแทน..
" เหลียง!! " ผมเรียกเค้า
" หือ..อะไร ?? ทดสอบเสียงบ้างเหรอ ?? " เค้าหันมาถาม ( อย่าเพิ่งกวน teen น่าาาาา.. )
" ไม่ใช่!!..คือ...วันเสาร์เนี้ย.." ผมพูดพลางลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วเดินไปหาเค้าที่ริมหน้าต่าง เพื่อให้ห่างจากเซฟ กะปอ
" เราว่า...เราไม่ไปแล้วล่ะ!! " ผมบอก แล้วมองหน้าเค้า
เค้ามองหน้าผมอย่างงงๆ " อืม..ทำไมอ่า ? นายคงรู้สึกตะขิดตะขวงใจสินะ ที่จะต้องไปกับเรา " เค้าบอก
" ไม่...ไม่ใช่อย่างนั้น คือ เราติดธุระกับแม่น่ะ!! " ผมบอก ( โกหกไปซะ!!! )
" อ่านะ..ไม่เป็นไรๆไปกับแม่เถอะ...ไว้คราวหน้าละกัน " เค้าพูด แล้วยิ้ม
" ก้อได้!! คราวหน้าเราไปแน่..นายไม่โกรธเรานะ ? " ผมถาม
" อืม...ไม่หรอก..ไม่โกรธ!! " เค้าพูดพลางส่ายหน้า
   ผมยิ้มให้เค้า...ดีจัง ที่เค้าไม่ว่าผม แต่ถึงยังไง ผมก้อรู้สึกเสียดายอยู่ดีที่วันเสาร์นี้ไม่ได้ไปกับเค้า...แต่วันพระไม่ได้มีหนเดียวนี่ โอกาสหน้ายังมี เพียงแต่ว่า ผมไม่รู้ว่า โอกาสนั้นจะมาอีกเมื่อไร!! เอาน่ะ..ตราบใดที่เรายังอยู่โรงเรียนเดียวกัน ยังไงก้อต้องมีครั้งหน้า...แต่ถ้าเกิดครั้งหน้าไม่มีล่ะ เฮ่อ!!ไม่อยากจะคิด..
" มิก!! มายืนอยู่นี่เอง!! " เสียงคิกดังขึ้นข้างหลังผม
ผมกับเหลียงหันไปมอง...เค้ากำลังเดินมา
" ตกลงเอาไง เรื่องละครน่ะ!! เดี๋ยวเราเกิดเปลี่ยนใจนะ..." เค้าพูด
" นายก้อไปคุยกับปอดิ หมดหน้าที่เราแล้วนะ!! " ผมบอก
" ก้อเอานายไปคุยด้วยไง...เราคุยคนเดียวไม่รู้เรื่องหรอก!! " คิกพูดคะยั้นคะยอ
" นาย.. " ผมกำลังจะพูด แต่...
" นายก้อไปคุยให้คิกมันหน่อยดิมิก!! " เหลียงพูดตัดบท
ผมหันมามองเค้า
" เหลียง.." ผมแอบพูดเบาๆในลำคอ
เค้ามองหน้าผม แล้วพยักหน้า เป็นเชิงให้ผมไปกับคิก
" งั้นเราไปก่อนนะ!! " ผมบอก
เค้าพยักหน้าให้...
" ไปเร็วมิก!! บายเหลียง.." คิกพูดขึ้น แล้วลากผมไปนั่งที่
ผมหันมามองเหลียงอีกครั้ง...ตอนนี้เค้าไม่ได้อยู่ที่ริมหน้าต่างแล้ว เค้านั่งอยู่ที่ๆนั่งของเค้าเอง
   คิดๆดูแล้ว สงสารเค้าจังนะ...ที่ผมปฏิเสธเค้าไป ทำไมนะ...เวลาที่ผมคิดจะชอบ หรือรักใครสักคน มันมักจะต้องมีอุปสรรคเสมอ ครั้งก่อนก้ออ๊อฟ ครั้งนี้ก้อเหลียง หรืออาจจะเป็นเพราะสองคนนี้อยู่กลุ่มเดียวกัน ดวงชะตาผมคงไม่ถูกโฉลกกับกลุ่มนี้แน่ๆ ขนาดไอ้บ๋อมผมยังไม่ถูกกับมันเลย..ให้ตายเถอะ!! นี่อาจจะเป็นฟ้าลิขิตก้อได้มั้ง ( โทษดวงชะตาซะงั้น!! - -' )
   แต่ถ้าเป็นยังงั้นจริง สำหรับเหลียง ผมจะต้องฝืนชะตาให้ได้ เพราะสำหรับผม
เหลียงคือ เค้าคนนั้น...คนที่ผมหามาตลอด ถึงแม้หน้าตาเค้าจะไม่ดีเท่าคิก ฐานะไม่ดีเท่าอ๊อฟ แต่เค้าก้อดูจริงใจกับผมที่สุด แต่ปัญหามันติดอยู่ตรงที่ ผมไม่รู้ว่า เค้าคิดยังไงกับผม ที่เค้าเข้ามาทำดีกับผมนั้น ในฐานะเพื่อน หรือคนที่ชอบล่ะ หรือเพียงแค่ทำเพื่อสงสาร
หลายต่อหลายครั้งแล้วนะที่เค้าเข้ามาให้ความช่วยเหลือผม ทำดียังนู้น ทำดียังนี้ จนผมใจอ่อน และผมก้อจำไม่ได้แล้วเหมือนกัน...ว่าผมเริ่มชอบเค้าตั้งแต่เมื่อไร พอรู้สึกตัว มันก้อกลายเป็นความรัก...ตอนนี้ผมรักเค้าเข้าแล้ว ยิ่งได้เห็นหน้า พูดคุย มันก้อทำให้ผมมีความสุขแล้วล่ะ...เพียงแต่ว่า ผมจะรักเค้าข้างเดียวหรือเปล่า...เท่านั้นเอง

ไว้เด่วมาต่อนะคัฟ

[MachiKo]

มาต่อแล้วคัฟๆ

บทที่ 26 : Date Or Death~*

วันนี้เป็นวันเสาร์คับ เป็นวันที่ผมได้นัดกับคิกไว้...ผมพยายามจะนึกว่า การที่มาวันนี้ มันเป็นเพียงแค่ข้อตกลงระหว่างผม กับเค้าเท่านั้น ไม่เคยจะนึกไปถึงว่า จะเป็นการเดทอย่างที่เค้าบอกหรอก ผมเพียงแค่จะรีบๆมา แล้วก้อรีบๆกลับ ให้มันจบๆไปก้อแค่นั้น
ตอนนี้ ผมเพิ่งมาถึง MBK คับ มาถึงหลังเวลาที่เค้านัดไว้ประมาณสิบนาที ( แค่สิบนาที เค้าก้อโทร.ตามจิกผมแล้ว!! )
ผมเดินมาถึงที่จุดนัดพบ ก้อเห็นเค้ายืนสูบบุหรี่รอผมอยู่ ที่มืออีกข้างหนึ่งก้อถือโทรศัพท์มือถือไว้ ( คงจะเตรียมโทร.แล้วล่ะสิ!! )..
เค้าหันมามองผม แล้วทิ้งบุหรี่ที่สูบไป ผมมองดูอากัปกิริยาเค้าสักพัก แล้วจึงเดินเข้าไปหา..
" รอนานมั้ย ? " ผมถาม
" ก้อ..นิดนึง!! กินอะไรมายังอ้ะ...นี่เที่ยงแล้วนะ!! " เค้าพูด
" ยังอ่ะ...แล้วนายจะกินอะไร ? " ผมถาม
" ...กินนาย..." เค้าบอก ( - -' )
" อย่ามาตลก!! งั้นก้อไม่ต้องกิน...ไปจองตั๋วดูหนังไป!! " ผมบอก
" ไหนบอกไม่ดูหนังไง ?!! " เค้าถาม
" ก้อ...ไม่รุสิ...ไม่มีอะไรทำอ่ะ...ถ้าไม่ดูเราจะได้กลับ!! " ผมบอก แล้วเตรียมจะหันหลังกลับ
" เฮ้ย!! อย่าเพิ่งสิ..นายเพิ่งมาเอง จะกลับแล้วเรอะ!! " เค้าพูด แล้วจับแขนผมไว้ไม่ให้ไป
ผมหันไปมองเค้า " แล้วนายจะทำอะไร...ถ้าไม่ดูหนัง ? " ผมถาม
" จำเป็นเหรอว่า มาแล้วต้องดูหนังอย่างเดียว ?!!..เดินเล่นก้อได้!! " คิกว่า
" น่าเบื่อตายเลย!! " ผมบอก
" เอาน่า!! มานี่ละกัน..." เค้าพูดเสร็จ แล้วพาผมเดินเข้าห้าง
" นายจะพาเราไปไหนน่ะ ? " ผมถาม
" ไปวัดขนาดนิ้ว!! " เค้าบอก
" วัดขนาดนิ้ว..ทำไมอ้ะ ?!! " ผมถามต่อ
" เออน่ะ..ถึงแล้วก้อรู้ " เค้าพูดจบพลางพาผมขึ้นบันไดเลื่อน...( อะไรของเค้าวะ ? )
   สักพักหนึ่ง ผมกับเค้าก้อมาถึงร้านกิ๊ฟช็อปเล็กๆร้านหนึ่ง ในร้านนั้นมีเครื่องประดับขายเยอะแยะเลยคับ ทั้งแหวน สร้อย ต่างหู กำไล และอื่นๆอีกเพียบ
ดูท่าทางคิกจะสนิทกับเจ้าของร้านเค้านะ ( เจ้าของร้านออกแนวเพื่อชีวิตนิดๆนะเนี่ย  ไว้หนวด ไว้เครา แถมเอาผ้าผูกหัวด้วย )...
" พี่ๆ ผมพาแฟนมาทำแหวนคับ!! " คิกพูดขึ้น ( OoO!! )
" นาย... " ผมรีบพูด
" เอาน่า...พี่แฮงค์เค้าสนิทกะเรา บอกไปว่า นายเป็นแฟนเราเดี๋ยวเค้าก้อลดให้!! " คิกกระซิบบอก ( เพื่อนก้อพอมั้ง!! )
" อ่อ!! เนี่ยเหรอแฟนคิก...ไอ้ยอดมันรู้มั้ยเนี่ย ? " พี่แฮงค์ถาม
" รู้ดิ!! ทำไมจะไม่รู้ล่ะ...ก้อเพื่อนกันนี่คับพี่ หุๆ " คิกบอก
" อ่าเหรอ...เดี๋ยวพี่ทำให้พิเศษละกัน...ต้องวัดนิ้วก่อน เอานิ้วไหนล่ะน้อง!! " พี่แฮงค์ถามผม
" นิ้ว..ชี้ละกันคับ!! " ผมพูดพร้อมยื่นนิ้วให้ ( เอาก้อเอาวะ...หุๆ )
" นิ้วนางข้างซ้ายคับพี่!! เปลี่ยนนิ้วเลยมิก!! " คิกสั่งผม
" นายอย่ามาต๊องน่ะ!! " ผมหันไปบอกคิก
" เราจ่ายเงินนะมิก!! " เค้าพูด
" งั้นเราจ่ายเองก้อได้!!..เราไม่ได้ขอร้องให้นายพามานะ!! " ผมว่า แล้วมองเค้าด้วยสายตาเคืองๆ
เค้ามองผม แล้วเดินมา พลางเอามือทั้งสองข้างโอบหัวผมไว้ " โอ๋ๆ ที่รัก...ผมขอโทษ...ขอโทษนะ!! " เค้าพูด ( ไอ้บ้า!! - -' )
   หลังจากที่ผมวัดรอบนิ้ว เพื่อทำแหวนเสร็จแล้ว คิกเค้าก้อพาผมไปกินข้าวคับ...
" พี่แฮงค์เค้าเป็นใครเหรอ ? เห็นรู้จักยอดด้วย!! " ผมถาม เพราะยอดก้อเป็นเพื่อนร่วมห้องเดียวกันกับผม และคิก
" เค้าเป็นพี่ไอ้ยอดมันน่ะ...แต่วันนี้เราไม่เห็นมันเลย ตาม'ดา มันต้องเฝ้าร้านนะเนี่ย..ไอ้นี่แอบเถลไถล!! " เค้าบ่นๆ
" อืม...เหรอ ? มิน่าล่ะ..หน้าคล้ายๆกัน " ผมบอก แล้วกินข้าวต่อ..
" เฮ้ย!! ไอ้คิก..มิก!! " เสียงๆหนึ่งตะโกนเรียกคิกกับผม
เราทั้งสองคนหันไปมอง ปรากฏให้เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง อายุรุ่นราวคราวเดียว กับผม และคิก หน้าของเค้าคล้ายๆพี่แฮงค์เลย เพียงแต่ไม่ได้ไว้หนวด ไว้เครา และผูกผ้าโพกหัวเหมือนอย่างเค้า ใบหน้าของเค้าดูเข้มๆแบบฉบับชายไทย แต่ก้อแอบดูมีเสน่ห์นิดๆ แบบสเป๊คที่สาวๆชอบเลย...
" อ้าวไอ้ยอด!! เมิงไปไหนมาวะ ? ที่ร้านก้อไม่อยู่ " คิกถาม
" กุเอาของไปส่งเค้ามาว่ะ...พอรู้ว่า เมิงจะมา กุเลยแวะซื้อของให้เมิงด้วย!! " ยอดบอกคิก เค้าค่อยๆพูดเบาๆ
" ของ...อะไรวะ ? " คิกถาม
ยอดหันมามองผม แล้วแอบส่งของนั้นให้คิก มันดู..คล้ายๆกล่องอะไรสักอย่าง ซึ่งผมก้อเห็นไม่ถนัดนัก...
เค้าดูมีพิรุธจัง สองคนนี่..ผมได้แต่ทำเป็นก้มหน้าก้มตาทานข้าว อย่างไม่สนใจ
" เฮ้ย!! เมิง... " คิกร้องขึ้น ทำให้ผมเงยหน้ามองเค้า
" เออน่า..เมิงเก็บไว้เถอะ เอาไว้ใช้!! " ยอดบอก
คิกเงียบไป..เค้าหันมามองผม " เออ!! ก้อได้...ดีเหมือนกัน " เค้าบอกยอด แล้วเก็บของนั้นใส่กระเป๋ากางเกง
" งั้นกุไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่กุด่า...ไปก่อนนะมิก!! " ยอดบอกลา
" อือ...บาย!! " ผมพูด
" อย่าลืมนะว้อย!! " ยอดพูดพลางตบไหล่คิกเบาๆ แล้วเดินจากไป
ผมมองยอด แล้วหันมามองคิก พลางทำหน้างงๆ...
" มองอะไร ? " คิกถาม
" ยอดให้อะไรเหรอ ? ดูหน่อยดิ!! " ผมพูดพร้อมกับแบมือขอดู
" ป่าว!! ไม่มีอะไร!! " เค้าบอก ( หู่ว!! )
" เออ!! ไม่ดูก้อได้...งกจริงๆ " ผมบอกด้วยท่าทางเซ็งๆ
เค้ามองผม แล้วยิ้มให้...ผมทำเป็นไม่สนใจ แล้วก้มหน้าทานข้าวต่อ
" อิ่มยังอ้ะ ?!! " เค้าถามขึ้น ( กุเพิ่งจะกิน!! )
" ยัง!! " ผมบอก
" อ่านะ...เราปวดฉี่อ้ะ..เดี๋ยวไปห้องน้ำก่อนนะ!! " เค้าบอก แล้วทำท่าว่าจะลุก
" เดี๋ยวๆ..ไปด้วยๆ รอแปบนึง...จะไปล้างมือ!! " ผมบอก แล้วหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดูด หลังจากนั้นก้อลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำกับเค้า ( เสียตั้งสองบาทแน่ะ!! )...
   ครั้งแรก ที่เดินเข้าไปคนในห้องน้ำมีประมาณสอง-สามคน คิกเดินไปฉี่ที่ตรงโถ ส่วนผมยืนล้างมืออยู่ตรงอ่าง
แต่ตอนนี้..คนในห้องน้ำเดินออกไปหมดแล้ว เหลือไว้แค่ผมกับคิกอยู่สองคน..
   ผมไม่ได้สนใจอะไร ได้แต่ยืนส่องกระจกสำรวจความเรียบร้อย โดยที่ไม่รู้ตัวว่า คิกมายืนอยู่ข้างๆตั้งแต่เมื่อไร...จู่ๆเค้าก้อกอดผม แล้วหอมแก้ม!!
" นายอย่ามาทำน่าเกลียดตรงนี้น่ะ..เดี๋ยวใครเค้าก้อมาเห็นหรอก!! " ผมพูดพลางปัดมือเค้าออกไป
" ไม่ทำตรงนี้ก้อได้...งั้นเข้าไปทำในห้องส้วมกัน!! " เค้าบอก แล้วลากผมเข้าไป
( OoO!! )
" ปึง!! " เค้าปิดประตู แล้วล็อคกลอน
ตอนนี้ ผมกับเค้าอยู่ในห้องส้วมกันสองคน ผมมองเค้าอย่างกลัวๆ...ไม่เอานะ...อย่านะว้อย!!
เค้าจับไหล่ผมไว้แน่น แล้วเริ่มไซ้ที่ซอกคอผม..ผมพยายามผลักเค้าออกไป แต่ก้อนั่นแล่ะ...ทำไปก้อเท่านั้น แรงเค้าเยอะมาก...ไม่มีทีท่าว่า เค้าจะยอมหยุดสักนิด
" ปล่อยนะ...ไม่งั้นเราร้องจริงๆด้วย " ผมพูดขึ้น
" ใครจะสนล่ะ!! " เค้าบอก แล้วหันมาจูบผมแทน ( เหม็นบุหรี่อ้ะ!! - . - )
ผมเม้มปาก เพราะไม่อยากให้เค้าจูบ เค้าเลยกลับมาไซ้ที่ต้นคอผมอีกครั้ง แล้วค่อยๆไซ้ต่ำลงมาเรื่อยๆ...
   ตอนนี้ ผมไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว ขัดขืนก้อแทบไม่ได้ จะร้องออกมาก้อร้องไม่ออก ทุกอย่าง..มันอ่อนปวกเปียกไปหมด
เค้าค่อยๆถลกชายเสื้อผมขึ้นมา มือเค้าค่อยๆปลดตะขอกางเกงผมออก แล้วรูดซิปลง...อย่านะ..ตรงนั้น...
" ไม่เอา!!! " ผมร้องขึ้นพลางเอามือปิดไว้ เพื่อไม่ให้เค้าทำอะไรไปมากกว่านี้
" ทำไมอ่ะ ? " เค้าถาม ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรเค้าก้อลุกขึ้นมาไซ้คอผมต่อ ผมสังเกตได้ว่า เค้าค่อยๆปล่อยมือออกจากผม แล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเค้า...จังหวะนี้ล่ะ..ผมจึงผลักเค้าออกไป ทำให้เค้าเสียการทรงตัว...
ตัวของเค้ากระเด็นออกไปจากผม ทำให้ของๆเค้าที่หยิบออกมาจากกระเป๋าก้อกระเด็นออกมาจากมือเค้าเช่นกัน ผมจึงได้รู้ว่า ไอ้กล่องที่ผมสงสัย แท้จริงแล้วคือ...
" ถุงยาง!! " ผมพูดออกมาด้วยท่าทางตกใจ
เค้ารีบเก็บมันขึ้นมา แล้วรีบเอาไปใส่ในกระเป๋าเหมือนเดิม..
ผมมองหน้าเค้า พร้อมกับติดตะขอกางเกงไปด้วย เค้าก้อมองผมเช่นกัน...ด้วยสีหน้าอายๆ!!
" อะไรเนี่ย ? ที่นายอุตส่าห์หว่านล้อม บังคับให้เรามา...เพื่อที่จะมาทำยังงี้เหรอ ? " ผมถาม
" โธ่!! มิก ไม่ใช่ยังงั้นนะ คือ มัน..ก้อแค่ SEX!! " เค้าพูด
" แค่เหรอ ?!! นายเห็นว่า มันเป็นแค่เรื่องเล็กๆเหรอ ? แล้วเราล่ะ ?...พอทีคิก นายคงทำอย่างนี้บ่อยล่ะสิ!! " ผมพูดจบ แล้วเปิดประตูออกไป
   ตอนนี้ คนในห้องน้ำมีประมาณสาม-สี่คน กำลังมองมาที่ผม แต่พอเมื่อพวกเค้าเห็นผม เค้าก้อรีบทำเป็นไม่สนใจ ผมรีบเดินออกจากห้องน้ำ ส่วนคิกก้อวิ่งตามผมออกมา
" เดี๋ยวก่อนดิมิก!! ฟังเราก่อน!! " คิกร้องขึ้น พลางจับแขนผมไว้
ผมหันไปมองเค้า " นายบอกเราเองนะว่า จะไม่ทำยังงี้อีก...แต่นายก้อทำ!! " ผมพูด
" ก้อเราชอบนายนี่...จะให้ทำยังไงล่ะ ? " เค้าถาม
" ชอบแล้วต้องทำอย่างนี้เหรอ ?..ปล่อยเรา!!..เราจะกลับบ้าน!! " ผมพูดพลาง แกะมือเค้าออกจากแขนผม
" ต่อไปนี้...นายอย่ามายุ่งกับเราอีกนะ " ผมบอกเค้า แล้วรีบเดินไปให้พ้นๆจากตรงนั้น
   ผมเดินออกมาจากห้าง แล้วเรียกแท็กซี่ ( เรื่องอะไรจะยังมีหน้ามารอรถเมล์ ให้อายประชาชีล่ะ...ยอมเปลือง!! )
ระหว่างทางที่ผมกลับ ได้แต่คิดในใจว่า ทำไมเค้าต้องทำกับผมอย่างนี้ด้วยล่ะ!!หวังแต่เรื่องอย่างว่า...คิดว่าตัวเองหน้าตาดี แล้วคนอื่นคงต้องยอมไปซะหมดเหรอ...ไม่มีทาง!! ยิ่งคิดก้อยิ่งโมโห ไม่อยากไปยุ่งกับเค้าอีก พอกันที!!!!

แง้วๆๆๆๆๆๆๆ โดนทำร้ายจิตใจ เด่วไว้มาต่อบทต่อไปคัฟ

[broke-back]

เนื้อหอมน่ะมิก
เลือกคบใครดีล่ะ
เหลียง หรือ คิก
อิอิ

ใครก็ได้...
แต่ไม่เอาไอ่อ๊อฟน่ะ
กรูเกลียดมัน
 

  มิก +1 คับ

[BeeRY]

ไรเตอร์โดนทำร้ายจิตใจยังไงอ่าาา โอ๋ๆๆ ไม่เป็นไรน้าาา
อิตาคิกทำไมหื่นงี้อ่ะ นิสัย
กลับบ้านเลยมิก เดี๋ยวเหลียงมาเห็น แล้วงานจะเข้า 

[MachiKo]

มาต่อคัฟๆ....

บทที่ 27 : Rehearsal~*
   
วันนี้เป็นวันจันทร์ ผมมาถึงโรงเรียนพร้อมกับเซฟ เค้าบอกผมว่า วันนี้จะเริ่มซ้อมละครเป็นวันแรก ซึ่งฉากที่จะซ้อมกัน คือฉากที่เจ้าชายจะต้องเลือกคู่ นักแสดงที่จะเข้าฉากนี้ จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก คิก เฟรช และผม!!
" นายไปบอกคิกด้วยนะว่า วันนี้จะเริ่มซ้อมละครแล้ว!! " เซฟพูดขึ้น
" เหอะ!!!..เรื่องไรอ่ะ ? นายก้อไปบอกเองดิ!! ตอนนั้นเราก้ออุตส่าห์โทร.ไปบอกมัน ให้มาแสดงแล้วนะ " ผมอ้าง
" น่านะ!! ถึงยังไง คิกมันก้อเชื่อฟังที่นายพูดอ่ะ..ไปบอกอีกรอบละกันนะ!! " เซฟอ้อน
" ไม่เอา!! " ผมบอก (หัวเด็ด teen ขาดยังไงก้อไม่ยอม..ผมไม่อยากจะยุ่งกับมัน!! )
" โธ่!! มิกอ้ะ นะๆ...อ๊ะ!! คิกมาพอดี ไปบอกเร็วมิก!! " เซฟพูด ( - -' )
" แล้วทำไมนายไม่ไปบอกมันเองล่ะ...รำคาญแล้วนะ !! " ผมตวาด
เซฟอึ้งไป เค้ามองหน้าผมอย่างตะลึง " เออ...เราไปบอกเองก้อได้ " เค้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สลด แล้วลุกขึ้นเดินไปบอกคิก ( ก้อแค่นั้นแล่ะ!! )
   ตอนนี้...คิก เป็นบุคคลในห้องคนที่สาม ที่ผมไม่คุยกับเค้า แล้วก้อไม่คิดที่อยากจะยุ่งด้วยอีก ตัวผมนั้น เพิ่งจะย้ายมาอยู่แท้ๆ ก้อเลิกคบคนไปตั้งสามคนแล้ว อีกหน่อย...ก้อไม่รุว่า จะมีคนที่สี่อีกหรือเปล่า เหมือนกับว่า ตัวผมเอง เป็นคนที่ไม่มีใครอยากคบจริงๆ...
   คนแรกนั้น คือ บ๋อม คงรู้นะคับว่า ทำไม ผมถึงไม่คุยกับเค้า เค้าเป็นคนแรกที่ทำให้ผมได้ลิ้มรส ของความเจ็บปวด และทรมานจากคำโกหก รวมถึงความร้ายกาจในตัวเค้า ที่แสดงออกมาให้ผมเห็น...
   และอีกคน ที่ผมจะลืมไม่ได้เลย นั่นก้อคือ อ๊อฟ เค้าเป็นคนหนึ่งที่อยู่ในใจผมเสมอ ถึงแม้ตอนนี้ในใจของเค้า จะไม่มีผมอยู่แล้วก้อตาม แต่ผมก้ออยากให้เค้าเก็บความทรงจำดีๆ ของเราสองคนไว้ ว่าอย่างน้อย ก้อยังมีคนๆนึงที่ยังรักเค้าอยู่ แล้วก้อไม่เคยคิดที่จะลืมเค้าเลย แต่เค้า..อาจจะลืมผมไปแล้วก้อได้ ตั้งแต่ความเกลียดชัง ได้เข้ามาแทนที่...
   สักพัก ปอก้อมาถึง เค้าทักผม แล้วถามหาเซฟ ผมชี้ไปตรงที่เค้ากับคิกกำลังยืนคุยกันอยู่...
เมื่อเซฟคุยเสร็จก้อเดินมาหาเราสองคน " เชอะ!!! ไม่ง้อแล้ว ไปบอกเองก้อได้!! " เซฟพูดใส่ผมอย่างงอนๆ
" อ่านะ...ทำมางอน " ผมพูดขึ้น
" โอเค!! หยุดได้แล้ว ทั้งสองคน.. " ปอพูดขึ้น แล้วหยิบซีดีเพลงขึ้นมาจากกระเป๋า " ...นี่คือเพลงที่เธอกับคิกต้องใช้แสดงคู่กันนะ " ปอบอกผม
" เพลง!!..แสดงว่า เราต้องเต้นเหรอ ? " ผมถาม
" ใช่!! เพลง Dola Re Dola น่ะ เดี๋ยวเราจะสอนเต้นให้เอง " ปอบอก ( - -' )
" แล้ววันนี้ ใครจะมาซ้อมมั่งอ้ะ ? " ผมถาม
" ก้อมีเธอ เรา เซฟ คิก แล้วก้อเฟรช " ปอบอก
" อ่านะ...จริงด้วย เฟรชก้อต้องเล่นในฉากเลือกคู่นี่นา!! " ผมพูดขึ้น
" ใช่!! แต่เธอกับเฟรชจะเข้ามากันคนละฉากนะ...ตอนแรกจะเป็นเฟรชก่อน แล้วค่อยเป็นเธอ...สลับกัน!! " ปอบอก
" งั้นแสดงว่า ฉากที่เราแสดงก้อมีเรา กะคิก สองคนอ่ะดิ ? " ผมถาม
" ใช่!! " ปอบอก ( - -' ) " เราว่า เราจะแกล้งเฟรชมันล่ะ หมั่นไส้ๆ!!! " ปอพูดต่อ
" นายจะแกล้งอะไรมันล่ะ ? " เซฟถาม
" ไม่บอก!! เดี๋ยวก้อรู้ " ปอพูดขึ้น..
   หลังเลิกเรียน ผม เซฟ ปอ คิก และเฟรช มาซ้อมละครกันที่ห้องประชุมของชมรม โดยเฟรช และคิกจะได้ซ้อมกันก่อน เซฟเปิดเพลงให้เฟรชฟัง เพื่อได้ให้จำจังหวะ และทำนองในการเต้น
   เพลงที่เปิดนี้ เป็นเพลงในสไตล์ญี่ปุ่น ชื่อว่า เพลง Brush On Silk เพลงนี้มีเสียงเครื่องดนตรีอย่างไวโอลินเป็นเสียงนำร่ายยาว ( โคตรๆ ) แต่สักพัก ก้อจะกลายเป็นเสียงของบีวะ ( พิณญี่ปุ่น )  ฟังแล้ว ทำให้นึกถึงภาพทิวทัศน์ของหิมะยามค่ำคืน ดูแล้วลึกลับดี พอเข้าถึงช่วงท้ายๆ ก้อจะมีการเร่งจังหวะขึ้น รวมทั้งจะมีเสียงกลองแทรกรัวขึ้นมา เพื่อให้เกิดความเร้าใจ จนกระทั่งถึงตอนจบ…
ปอบอกเฟรชว่า เพลงนี้จะให้เฟรชออกมารำพัด ให้เจ้าชายดู แต่ด้วยความเป็นเจ้าหญิงจึงต้องสงวนท่าทีเอาไว้ พอจบเพลง จึงค่อยเข้าไปหลังเวที..สรุปฉากนี้ เจ้าชายคิก ได้แต่นั่งดูอย่างเดียว..( จะเอาคิกมันมาซ้อมทำไมเนี่ย!! - -‘ )
" อะไรอ่ะปอ ? ทั้งเรื่อง...ให้ฉันออกมาแค่นี้เหรอ ? " เฟรชถามขึ้น
" แน่นอนเฟรช!! " ปอพูด
" แล้ว...ไม่มีการที่จะให้เต้นรำเลยเหรอ ? " เฟรชถามต่อ
" อะไรกัน!! ในเรื่องนี้ เธอรับบทเป็นเจ้าหญิงนะ อยู่ๆจะให้มาเต้นกับเจ้าชายได้ไง..ไม่ได้ๆ..เดี๋ยวเสียภาพพจน์หมด!! " ปออธิบาย
" 'ไรเนี่ย ? " เฟรชพูดอย่างหัวเสีย
" เอาเถอะน่า...ฉากนี้ เธอจะได้เด่นคนเดียวไง!!..หุๆ " ปอบอก
" แต่... " เฟรชพูด
" เอาล่ะ!! ต่อจากนี้ ก้อเป็นฉากของเจ้าหญิงแขก...มาเร็วมิก!! " ปอตัดบท
ผมเดินไปหาปอ คิกมองผม ผมพยายามที่จะไม่มองเค้า ไม่...ต้องไม่สน
" หลังจากที่เจ้าหญิงญี่ปุ่นเดินเข้าฉากไปแล้ว เสียงเพลง Dola Re Dola ในตอนต้นก้อจะดังขึ้น ตอนนี้ให้เธอเดินมาตรงกลางเวทีนะมิก...แล้วโพสท่าค้างไว้!! " ปอพูดจบ แล้วสั่งให้เซฟเปิดเพลง…
“ ♪ Re Dola…Re Dola!!!… ♫ ” เสียงผู้ชายที่ร้องเริ่มต้นเพลงดังขึ้น หลังจากนั้นจึงค่อยๆมีเสียงผู้หญิงร้องคลอออกมา ตรงนี้...ปอบอกให้ผม เริ่มยักย้ายส่ายคอเท่านั้น หลังจากพอเสียงฉาบตีดังขึ้น ผมจึงจะเริ่มต้นเต้นได้
เพลงนี้เป็นเพลงจังหวะสนุกๆ ที่ทำให้ผู้ชมไม่รู้สึกเบื่อ ยิ่งได้เห็นการร่ายรำด้วยแล้ว ยิ่งจะทำให้ได้รับความเพลิดเพลิน และบันเทิงมากขึ้น..
" เราว่า เพลงนี้ค่อนข้างยาวไปนะเซฟ!! " ปอพูดขึ้น
" ใช่!! เพลงมันยาวไปหน่อย ทำให้เหลือที่ว่างของเพลง จะให้ทำไงดีอ่ะ..ตัดออกมะ ? " เซฟถาม พลางทำท่าครุ่นคิดไปมา
" ไม่ๆ ถ้าตัดออกไป เพลงก้อจะขาดช่วงอ่ะดิ จะทำไงดีล่ะ ? " ปอบอก แล้วยืนคิดสักพัก พลางมองหน้าผม แล้วก้อคิก
" คิดออกแล้ว!! เราว่า เพลงนี้มิกไม่ต้องเต้นคนเดียวก้อได้นี่ เดี๋ยวคนดูจะเบื่อเปล่าๆ " ปอพูดขึ้น!!
" แล้วจะทำยังไงอ้ะ ? " เซฟถาม
" ก้อพอถึงช่วงกลางๆเพลง ก้อให้เจ้าหญิงแขกไปชวนเจ้าชายให้ลุกขึ้นมาเต้นด้วยไง แล้วให้ทำทีว่า แกล้งยั่วเจ้าชายให้เคลิบเคลิ้ม..หุๆเป็นไง ?!! เริสมะ ?!! " ปอพูดขึ้น
( ยั่ว ?!! )
" เยี่ยม!! ความคิดดี คนดูจะได้ไม่เบื่อด้วย!! " เซฟเห็นด้วยกับความคิดของปอ
" อ๋า!!!!! ไหนบอกว่า เป็นเจ้าหญิงต้องเรียบร้อยไม่ใช่เหรอ ? แล้วทำไมถึงให้เรา..." ผมรีบพูด
" ใช่ๆเป็นเจ้าหญิงต้องเรียบร้อยสิ จะให้อยู่ๆชวนเจ้าชายลุกขึ้นมาเต้นยังงี้..ไม่ได้นะ!!! " เฟรชช่วยผมแย้ง
" แหม...ไม่จำเป็นหรอก คนเราย่อมไม่เหมือนกันอยู่แล้ว คนดูก้อจะได้เห็นเจ้าหญิงในอีกรูปแบบนึงบ้าง " ปอบอก
" ถ้ายังงั้น ให้มิกเล่นเป็นเจ้าหญิงญี่ปุ่นแทนละกันนะ ส่วนฉันให้เล่นเป็นเจ้าหญิงแขก " เฟรชพูดขึ้น
" ไม่ได้หรอกเฟรช แล้วใครจะมารำพัดแทนเธอล่ะ เธออ่ะ..รำพัดเป็นไม่ใช่เหรอ ? ทั้งรำพัดจริงๆ แล้วก้อรำพัดในวงไพ่อ่ะ ( รำพัด = เล่นไพ่ ) แล้วอีกอย่าง หน้าเธอก้อไม่ให้ด้วย ที่จะมานุ่งส่าหรี และยักย้ายส่ายเอวน่ะ ในโลกนี้คงไม่มีหรอกนะจ๊ะ เจ้าหญิงแขกที่ตาเล็กเท่าเม็ดก๋วยจี๊น่ะ..หุๆ!! " ปอพูดกัดๆ แล้วแอบหัวเราะด้วยความสะใจ
" แต่ปอ... " ผมจะพูดบ้าง
" โอเค..หยุดพูดได้แล้วทั้งสองคน ถ้าพวกเธอไม่พอใจ ก้อไม่ต้องเล่นก้อได้นะ " ปอใช้ท่าไม้ตาย เพราะรู้ว่า คงไม่มีใครหรอกที่ไม่อยากเล่นกับคิก โดยเฉพาะกับเฟรช ทำให้เค้าถึงกับต้องเงียบไป แต่กับผม...
" ได้!! เราไม่เล่นก้อได้ เราขอถอนตัว " ผมบอกปอ
ทุกคนนิ่งไป สายตาทุกคนจ้องมาที่ผม โดยเฉพาะคิก
" มิก...เธอจะไม่เล่นเหรอ ? " ปอถาม
" ใช่!! เราจะไม่เล่น เราจะกลับบ้านแล้ว " ผมพูด พร้อมหยิบกระเป๋า เตรียมตัวจะกลับบ้าน ( โมโหๆๆๆ )
" เออ...ไปเลย!! ปิดเทอมนี้ไม่ต้องมาทำงานพิเศษกะเราละกัน...เงินก้อไม่ต้องเอา ชิ!!!...งอนแล้ว!! " ปอพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ( ฿ <> ฿ )
" โอ๋ๆๆๆ!! ปอจ๋า เราขอโทษนะ...เล่นก้อเล่นจ้ะ หุๆ " ผมรีบหันหลังกลับมาอ้อนปอในทันใด ( เงินสำคัญที่สุด )
" ไหนบอกจะไม่เล่นไง ? " ปอถาม
" อ่อ..พูดเล่นจ้ะ พูดเล่น!! " ผมบอกเค้า อย่างอ้อนวอน
" อือ..งั้นก้อทำตามที่เราบอกละกัน...นังงก " ปอพูด
" จ้า!! " ผมบอก แล้วแอบอมยิ้มนิดๆ ( ^ v ^ )
   ปอเริ่มซ้อมฉากเฟรชก่อน โดยบอกเค้าไปว่า ต้องทำยังไงมั่ง พอฉากนี้จบก้อต้องถึงคิวของผมแล้ว ที่ต้องออกมา...
   ♪ Re Dola…Re Dola!!!… ♫  ผมเดินออกมาอยู่ตรงกลาง แล้วโพสท่าค้างไว้ โดยท่าที่ทำค้างคือ ผมต้องงอแขนขวาขึ้นเข้าหาตัว แล้วเอาหน้าวางไว้บนหลังมือ ส่วนมือซ้ายก้อกางออกไปโดยงอแขนขึ้นเล็กน้อยประมาณ ยี่สิบองศา แล้วงอนิ้วกลางกับนิ้วโป้งเข้าหากัน ( ผู้คิดท่าคือ เจ๊ปอ!! )
   ผมต้องทำท่านี้ค้างไว้จนกระทั่งเสียงฉาบดังขึ้น ผมจึงค่อยๆส่ายสะโพกเพื่อให้เข้ากับจังหวะเพลง หลังจากนั้นจึงค่อยๆเริ่มร่ายรำ ( - -' )
   จนกระทั่ง ถึงช่วงกลางเพลง ที่ผมจะต้องเต้นคู่กับคิก ปอบอกให้ผมเป็นฝ่ายยื่นมือเข้าไปหาคิก เพื่อชวนเค้าลุกขึ้นมาเต้น ผมทำตามที่ปอบอกอย่างฝืนๆ
คิกมองผม แล้วยิ้มให้ แต่ผมกลับไม่สนใจ ปอบอกให้คิกจับมือผม แล้วลุกขึ้นมาเต้นด้วยกัน ( ไม่นะ!! ) คิกค่อยๆยื่นมือเพื่อจะจับ แต่ผมก้อรีบหดมือเข้ามา ปอมองผมอย่างงงๆ แต่ก้อไม่ได้พูดอะไร ทำให้คิกต้องลุกขึ้นมาเอง ปอบอกว่า พอเจ้าชายลุกขึ้นมาแล้ว ก้อให้ผมเริ่มเต้นยั่วได้เลย โดยผมต้องทำเป็นส่ายเอว ยั่วๆไปรอบๆตัวเค้า โดยเค้าต้องมองตามผมไปเรื่อยๆ ผมก้อต้องทำสายตาจิกๆ ยั่วๆเค้าเช่นกัน มือไม้ก้อต้องไปหมด โดยทำเป็นลูบๆคลำๆตัวเค้า ( เอาวะ..เพื่อเงิน!! )
   ผมเหลือบไปมองเฟรช เค้าแอบมองผมอย่างเคืองๆ ผมว่า เค้าต้องไม่พอใจแน่ๆ ที่ปอกีดกันเค้า เพื่อไม่ให้เค้าได้เล่นคู่กับคิก จู่ๆเฟรชก้อหยิบกระเป๋า แล้วพูดขึ้น
 " ฉันกลับก่อนนะปอ...ไม่มีอะไรแล้วนี่!! " เค้าพูดอย่างเคืองๆ
" อือ!! ไปเถอะ โชคดีนะ " ปอบอกพลางทำเป็นไม่สนใจเค้า
เฟรชเดินกระแทกเท้าออกไป แล้วกระแทกประตูปิดอย่างดัง ทำให้พวกผมหันไปมอง
" ไปได้ก้อดี!! " ปอพูดขึ้น
ผมมองหน้าปอ…
" ไม่ต้องไปสนใจหรอก..ซ้อมต่อเถอะ " ปอบอกผม ผมจึงซ้อมต่อ
หลังจากนั้น เมื่อซ้อมจบเพลงแล้ว พวกเราก้อเก็บของ เตรียมตัวจะกลับบ้านกัน...


ไว้ผมมาต่้อตอนหน้านะคัฟ

[broke-back]

" เชอะ!!! ไม่ง้อแล้ว ไปบอกเองก้อได้!! " เซฟพูดใส่ผมอย่างงอนๆ
^
เซฟคับ แอ๊บๆๆ โหน่ยย หุหุ สาวแตกแล้วน่ะคับ นั่น

ทำไม..พอมาร่วมกันเล่นละครเรื่องนี้
แล้วพากันออกสาว ตามปอกันไปหมดล่ะคับ เหอเหอ

จะเหลือก็คิกเท่านั้น ฮ่าฮ่า

  ขอบคุณคับ มิก จุ๊บๆๆๆๆๆ

[BeeRY]

ช่างเป็นละครที่สนุกสนานซะจริงๆ

[Zurruz]

อ่า เพิ่งจะอ่าน ทั้งภาคเเรกเเล้วก็ภาคสอง

สนุกๆๆๆ ดีนะ เเต่เเลดูจะเศร้าก็ไม่สุด จะเฮฮาก็ไม่สุด

เหมือนกั๊กๆไงไม่รู้ (ก็ถ้ามันเศร้าๆ ปกติเราต้องน้ำตาไหลโดยอัตโนมัติอ่ะ เฮฮา ก็ขำเลย)

ไม่ต้องสนใจเราก็ได้ พูดไปเรื่อยเเหละ เเหะๆ

^^~

[MachiKo]

มาต่อคัฟ...

To : ขอขอบคุณคุณ Love_noval555 สำหรับความคิดเห็นคัฟ..ไว้ผมจะเอาปรับใช้ และเพิ่มเติมในบทอื่นๆที่จะลงนะคัฟ

บทที่ 28 : The War Of Two Queens~*
   
หลังจากที่ ผม เซฟ ปอ และคิกซ้อมละครเสร็จแล้วนั้น เราก้อเก็บของแล้วเดินออกมาจากห้องประชุมชมรม เพื่อที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน คิกได้ชวนปอให้นั่งรถกลับบ้านด้วยกัน ซึ่งปอก้อไม่ได้ปฏิเสธอะไร แถมยินดีด้วยซ้ำ เค้าทั้งคู่ได้เดินลงบันไดไปอีกทาง ส่วนผมกับเซฟก้อเดินไปอีกทางเช่นกัน..
" ป่านนี้คิกจะเป็นยังไงมั่งก้อไม่รู้เนอะ...สงสัยคงโดนปอลากเข้าห้องน้ำแล้วล่ะ หุๆ " เซฟพูดขึ้น
" อ่านะ..เราว่า คนที่จะลากเข้าห้องน้ำ น่าจะเป็นคิกเองมากกว่านะ ยิ่งอยากๆอยู่ด้วย!! " ผมพูดประชด
" อ๋า...รู้ได้ไง สงสัยเคยลองมาแล้วล่ะสิท่า!! " เซฟพูด แล้วยิ้มพลางชี้มาที่ผม
" บ้า...ไม่ใช่ซะหน่อย!! " ผมรีบพูด
" แน่ะ!! อย่ามาทำไก๋...มิน่าล่ะ ตอนที่ซ้อมละครอยู่ คิกจ้องนายไม่กระพริบเลย สงสัยคงจะติดใจ..หุๆ!! " เซฟว่า
" พอ..พอๆๆ พอได้เแล้ว..เลิกพูดได้แล้ว!! " ผมพูดอย่างหัวเสีย
" อ่านะ..ล้อเล่นแค่นี้ทำเป็นโกรธ หรือว่า เคยลองกับมันมาแล้วจริงๆอ้ะ ? " เซฟยังไม่เลิกกวน
" ถ้านายยังไม่หยุดพูด เราจะไม่คุยกะนายแล้วนะ..หึ!! " ผมบอกอย่างงอนๆ
" โอเค!! เลิกก้อได้ แค่นี้งอนแฮะ!! " เซฟรีบพูดพลางลูบหลังผมเบาๆ..
ผมเดินไปส่งเซฟที่ประตูหลังโรงเรียน จากนั้นผมก้อเดินย้อนกลับไปยังที่ประตูหน้าโรงเรียนเพื่อไปรอขึ้นรถเมล์..
   ผมว่า ตอนนี้ ปอคงดีใจจนความดันขึ้นแล้วล่ะ ที่ได้กลับบ้านด้วยกันกับคิก ส่วนคิกเอง ผมว่า เค้าก้อคงตัดใจจากผมได้แล้ว ซึ่งตอนนี้...เค้าก้ออาจกำลังนั่งจีบปออยู่ก้อได้ ส่วนปอก้อคงจะดีใจ และยินดีแน่นอน ที่จะรับเค้าเป็นแฟน
คนที่เพิ่งอกหักมา อย่างคิกน่ะ...โดนขโมยหัวใจง่ายจะตาย ยิ่งถ้าเป็นคนที่เอาใจเก่งอย่างปอด้วยแล้วล่ะก้อ มีหรือ ที่เค้าจะทิ้งไป...
   เช้าวันใหม่ ผม เซฟ และปอ มาถึงโรงเรียนด้วยกันตั้งแต่เช้าเลย วันนี้ท่าทางปอดูร่าเริงเป็นพิเศษ ถ้าจะให้ผมเดา ก้อคงไม่พ้นเรื่องคิกอีกเช่นเคย ยิ่งเมื่อวานด้วยแล้ว คงถูก พระทัย she เป็นแน่แท้
" เมื่อวานกลับบ้านกับคิกเป็นยังไงบ้าง ? " ผมเริ่มถาม
" สงสัยคงจะได้โป๊งๆชึ่ง กับคิกแล้วแน่ๆเลย ดูท่าทางร่าเริงเป็นพิเศษนะเนี่ย!! " เซฟบอก
" บ้า...ยังไม่ถึงขนาดนั้นซะหน่อย ก้อแค่ดีใจไง ที่เมื่อวานเนี้ย เรากะเค้าได้กลับด้วยกัน ก้อเท่านั้นเอง!! " ปอบอก
" แต่เราว่า ต้องไม่ใช่แค่เรื่องนี้แน่ๆ มันคงไม่ติดตาตรึงใจขนาดนี้หรอก มันมีอะไรมากกว่านี้ใช่มะ ? บอกมาเร็วๆ " เซฟถาม
" แหม..ก้อแค่เค้าบอกว่า เค้าชอบ...คนๆนึงอ้ะ!! " ปอพูด
" คนๆนึง ?!! " ผม กับเซฟพูดพร้อมกัน
" ใช่!! เค้าบอกเราว่า ตอนเนี้ยเค้าชอบคนๆนึงอยู่ แต่เค้าก้อไม่รู้ว่า คนๆนั้นจะชอบเค้าหรือเปล่า เค้าบอกว่า เค้ามีความสุขมากเลย เมื่ออยู่ใกล้คนๆนั้น " ปอพูด
" แล้วคนๆนั้นของเค้าอ่ะ..ใครเหรอ ? " เซฟถาม
" ไม่รู้ดิ!!..แต่เราก้อถามเค้าแล้วนะว่า ใคร..เค้าก้อทำเป็นเขินๆ แล้วบอกเราว่า อย่าถามดิปอ เราอายนะ!! ตอนที่เค้าทำท่าเขินน่ะ..ฮู้ย!! น่ารักมากๆเลย!! " ปอบอกพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
" เราว่า เค้าคงต้องหมายถึง นายแน่ๆเลยปอ ไม่อย่างนั้น เค้าคงไม่อายอย่างนี้หรอก!! " เซฟพูด
" แล้วเธอแน่ใจได้ไงอ้ะ ?..ว่าต้องเป็นเรา อาจจะไม่ใช่ก้อได้!! " ปอถาม
" แหม...ก้อคิดดูนะ ชวนกลับบ้านด้วยกัน บอกความในใจถึงใครสักคนให้นายรู้ แล้วพอนายถาม เค้าก้อไม่บอก แถมยังทำท่าทำทางบิดไปบิดมาอีก แบบเนี้ย ถ้าไม่ใช่นาย แล้วจะเป็นใคร ? " เซฟว่า
" อ่านะ..แล้วเค้าชวนนายคุยอะไรอีกป้ะ ? " ผมถาม
" อ่อ...ก้อเยอะแยะเลยอ่ะ อย่างเช่นถามว่า บ้านเราอยู่แถวไหน เราชอบกินอะไร เกิดวันที่เท่าไร อะไรอย่างเนี้ย!! " ปอบอก
" เห็นมะ ?!! ชัดเลย!! เค้าจะจีบนายแน่ๆเลยปอ เลยสอบถามข้อมูลก่อน หุๆ " เซฟพูด
" บ้าน่า..ไม่จริงหรอก!! " ปอบอกอย่างเขินอาย ( ถ้าเป็นจริงได้ก้อดี..ใช่มะล่ะ ?!! )
" แล้วนายให้เบอร์เค้าไปป่ะ ? " ผมถาม
" แหม..คงไม่ให้มั้ง ก้อเค้าอ้อนซะขนาดนั้นอ่ะ!! " ปอบอก
" หา!! ขอเบอร์เลยเหรอ แรงอ้ะปอ..สงสัยนายจะได้แฟนก้อคราวนี้ล่ะ " เซฟพูดขึ้น
ปอยิ้มอย่างอายๆพลางบิดตัวไปมา..
   ผมว่า คิกเค้าคงจะจีบปอจริงๆแล่ะ คนเราก้ออย่างนี้ล่ะนะ พอพลาดจากคนหนึ่ง ก้อดิ้นรนเพื่อไปหาอีกคนหนึ่ง คิกก้อเช่นกัน เมื่อเค้าพลาดจากผมไปแล้ว เค้าก้อต้องไปหาคนใหม่ คงไม่มีใครหรอก ในโลกนี้ ที่จะจมปรักอยู่กับอดีต เค้าก้อต้องเดินทาง เพื่อแสวงหาสิ่งใหม่ๆ และในเมื่อเค้ารู้อยู่แล้วว่า ปอก้อต้องมีใจให้เค้าด้วยแน่ๆ มีหรือที่เค้าจะไม่เอา ปอก้อด้วยแล่ะ ในเมื่อโอกาสมารออยู่ข้างหน้า เค้าก้อคงไม่ปล่อยทิ้งมันไปแน่..
   ตอนพักกลางวัน ผม ปอ และเซฟนั่งทานข้าวด้วยกันอยู่ที่โรงอาหาร ปอยังคงไม่หยุดฝันเรื่องของคิก แถมยังพูดเหตุการณ์นั้นซ้ำไปซ้ำมาจนน่ารำคาญ หนำซ้ำ เซฟยังช่วยยุยงส่งเสริมอีกด้วย..ยิ่งไปกันใหญ่เลย!!!
" พวกนายสองคน หยุดพูดถึงคิกซะทีจะได้มั้ย ? " ผมถามขึ้น
" ไม่ได้หรอก!! เพราะข่าวนี้กำลังมาแรง พวกสาวๆในโรงเรียนต่างพากันช็อค เมื่อได้รู้ข่าวนี้..ถ้านายไม่เชื่อ ก้อลองดูใน HM ก้อได้ พาดหัวข่าวตอนเช้าก้อยังลงเลย!! " เซฟพูด พร้อมกับยื่น HM ( หนังสือพิมพ์ประจำโรงเรียน ) ให้ผมดู ( โหววว!! นักข่าวโรงเรียนแม่งก้อรู้ดีซะเหลือเกิน สงสัยเมื่อวานมีสปายดักอยู่หน้าโรงเรียนแหงๆ!!! )
" อ่านะ..คงคลั่งตายกันไปแล้วล่ะ!! " ผมพูดขึ้น หลังจากที่อ่านพาดหัวข่าวตรงหน้าปก
" แน่นอน..โดยเฉพาะยัยเฟรชนะ แทบจะช็อค!! สะใจเราจริงๆ..หุๆ!! " ปอพูด
" อ่านะ...ถามหน่อย ระหว่างนายกะเฟรช ใครชอบคิกมากกว่ากันเหรอ ? " ผมถามปอ
" ก้อพอๆกันแล่ะ...แต่ยัยนั่น ชอบอวดอ้างตัวเองว่า เค้าเหมาะกับคิกที่สุดแล้ว คนอื่นเลยไม่ค่อยชอบเท่าไหร่อ้ะ เธอคงเข้าใจนะว่า เวลาที่เราชอบใคร แล้วคนส่วนใหญ่ก้อชอบด้วย แต่เธอกลับเที่ยวไปบอกใครต่อใครว่า เธอกับเค้าเหมาะกันที่สุด เธอคิดว่า คนอื่นๆจะพอใจมั้ยล่ะ..ไม่มีทางหรอก!! " ปออธิบาย
" เอาเถอะ!! พอใจหรือไม่พอใจ นายก้อไปเคลียร์กับเค้าเองละกัน โน่น!! โจทก์นายเดินมานู่นแล้ว " เซฟพูดขึ้นพลางสะกิดให้ปอหันไปดูเฟรช ที่กำลังเดินมาที่โต๊ะอย่างเคืองๆ
พร้อมลูกสมุนอีกสองตัว คือ ชาช่า กะวีวี่ ที่เดินตามกันมาเป็นกองเชียร์
   " ปอ!! ไหนอธิบายเรื่องเมื่อวานมาซิ!! ว่าทำไม เธอถึงได้กลับบ้านพร้อมคิก ?!! " เฟรชตะคอกถามขึ้น
ปอหันไปยิ้มให้อย่างเย้ยหยัน " ก้อไม่รู้สินะ!! เค้าเป็นคนชวนฉันเอง เสียใจนะที่เธอรีบกลับไปก่อน ไม่แน่ว่า เค้าอาจจะชวนเธอก้อได้!! แต่คงไม่มีทางหรอก เพราะถึงยังไง ตอนนั้น เค้าก้อบอกเองนี่ว่า... " ปอพูดขึ้น
" หยุดนะ!! ตอนนั้นมันก้อตั้งนานแล้ว เธออย่าขุดเรื่องนั้นขึ้นมาอ้างอีกเลย..พอเถอะ!! " เฟรชรีบพูดตัดบท ( เรื่องตอนนั้น ??? )
" ตอนนั้น หรือตอนไหนมันก้อเหมือนกันแล่ะ ยังไงเค้าก้อไม่เอาเธออยู่ดี อย่างที่บอกแล่ะนะ ของอย่างเนี้ย แข่งเรือแข่งพายอ้ะแข่งได้ แต่แข่งบุญวาสนาน่ะสิ..ยิ่งบาปหนาอย่างเธอด้วยแล้ว คงไม่มีทางหรอกนะ ที่จะได้!!..หุๆ " ปอพูด แล้วยิ้มอย่างสะใจ ( งานนี้มีตบชัวร์!! )
เฟรชมองหน้าปออย่างโมโห " ก้อใช่สิ..ที่ไม่ได้เพราะมันมีหมาหวงก้างอย่างเธอไง เค้าจะเอาตัวเองหรือเปล่ายังไม่รู้เลย แล้วทำมาเป็นพูดดี ก้อแค่ได้อาศัยบารมีที่ตัวเองได้เป็น
ประธานชมรม แล้วก้อกลับบ้านด้วยกันแค่เนี้ย..ทำมาเป็นเชิด!! " เฟรชบอก
" เอา หรือไม่เอานั่นอีกเรื่อง..แต่กะอีแค่นั่งรถกลับบ้านด้วยกันนี่สิ ก้อสามารถทำให้ใครบางคนแถวนี้ชักดิ้นชักงอ จะเป็นจะตายได้อยู่แล้วล่ะ แล้วยังทำมาเป็นปากดีบอกว่า
เค้าจะไม่เอา แล้วตัวเองล่ะ...แค่จะคุย เค้ายังขยาด เดินหนีแทบไม่ทัน!! " ปอว่า
ตรงนี้ล่ะ ที่ทำให้เฟรชองค์ลง สั่นเป็นเจ้าเข้า พลางเงื้อมือจะตบกับปอ แต่โชคดีที่เซฟห้ามไว้ทัน ไม่งั้นคงวงแตก ( นังชาช่า กะวีวี่เตรียมตัวจะกรี๊ดละ!! )
" หยุดเถอะน่า ทั้งสองคน เลิกทะเลาะกันได้มั้ย ?!! แค่ผู้ชายคนเดียวเอง!! " เซฟพูดขึ้น
" เธออย่ามาห้ามน่ะเซฟ มันปากดีกะฉันก่อนนะ!! " เฟรชบอก
" นายตะหากล่ะ ที่เป็นฝ่ายเข้าไปหาเรื่องปอมันก่อน ถ้าอยู่เฉยๆก้อไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก!! " เซฟพูด
" อ้อ!! ใช่สิ...ลืมไป..ว่าเธอสองคนน่ะ เป็นพวกเดียวกันอยู่แล้วนี่ ช่วยกันถือหางให้กันไปเถอะ ฉันจะได้จดจำไว้ว่า เชื้อแรดมันแพร่สู่กันได้อยู่แล้ว!! " เฟรชบอก
" แม่เมิงสิแรด!! เลี้ยงลูกออกมา ถึงได้แรดทวีคูณขนาดนี้ไง...ทั้งแรด ทั้งร่าน มั่วผู้ชาย!! " ปอตะโกนด่าเฟรช
ตอนนี้ทุกคนในโรงอาหารหันมามองกันหมด เสียงของปอนี่..เป็นแกนนำเลย!!
" กรี๊ดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!! ปล่อยฉันนะเซฟ ฉันจะไปตบมัน จะเอาเลือดชั่วออกจากปากมันให้ได้!!! " เฟรชกรี๊ดลั่น พลางเขย่าแขนเซฟไปมา เพื่อให้ปล่อยตัวเอง
" เลือดชั่วอย่างเมิง กุไม่มีหรอกนะ..กุไม่ได้เป็นลูกของแม่เมิง!! " ปอบอก ยิ่งทำให้เฟรชเขย่าแขนเซฟแรงขึ้น
" เซฟ!!!!! ปล่อยอีนั่นให้มันมาตบกับเราเลยก้อได้ เราไม่กลัวมันหรอก!!! " ปอพูดต่อ
เลยทำให้เซฟเหวี่ยงเฟรชลงกับพื้น เค้าล้มลงไป พลางมองหน้าทั้งเซฟ และปออย่างอาฆาตแค้น
ชาช่า และวีวี่ต่างช่วยกันพยุงเฟรชให้ลุกขึ้นมา แต่เค้ากลับสะบัดแขน แล้วเดินกระทืบเท้าจากไป..
   ปอ และเซฟ ค่อยๆนั่งลงกับที่ เซฟมองปอด้วยท่าทางเป็นห่วง พลางตบหลังเบาๆเป็นเชิงว่า ไม่เป็นไรหรอก….
" ไม่เป็นไรนะปอ ? " ผมถามขึ้น
" อืม...ไม่หรอก เฟรชมันก้อปากดีอย่างนี้แล่ะ ต้องตบสั่งสอนสักวัน!! " ปอบอก
" รู้งี้!! เราน่าจะปล่อยให้นายตบกับมันดีกว่า แม่งเขย่าเราซะเจ็บเลย!! เล็บก้อข่วนด้วย " เซฟบ่น
" เอาน่า...ถึงยังไง มันก้อไม่ตบเราหรอก ตบไปก้อแพ้!! " ปอพูด
" ใช่สิ!! ก้อนายถึกนี่ หุๆ " เซฟพูดติดตลก
" ปากดี!! อย่างน้อยเราก้อผอมกว่า ช่า กะวี่ละกัน!! " ปอบอก
" เอาเถอะ!! พวกนายรีบๆกินข้าวซะ นี่ก้อจะหมดเวลาพักแล้ว เดี๋ยวก้อขึ้นไปเรียนไม่ทันหรอกนะ!! " ผมพูดขึ้น
" ไม่เอาล่ะ...กินไม่ลงแล้ว อารมณ์เสีย!!...ไปเก็บจานดีกว่า " ปอบอก
" อืม..ไปด้วย " เซฟเห็นด้วย
ครั้นผมจะนั่งกินต่อ ก้อคงใช่ที่ ผมก้อเลยลุกขึ้นตามเค้า เพื่อไปเก็บจาน...
   คิดไปคิดมา ก้อดีแล้วล่ะ...ที่ผมเลิกยุ่งกับคิกได้ ขืนหลวมตัวที่จะคบกับเค้า ผมก้อไม่รู้ว่า จะต้องเจออะไรมั่ง ทั้งเฟรช ทั้งปอ แล้วคนอื่นๆอีก ผมว่า ดีแล้วที่มันเป็นอย่างนี้ แล้วอีกอย่างคิกคงตัดใจจากผมได้แล้วเช่นกัน และคนๆนั้นของเค้าก้อคงหมายถึง ปอ..เพราะถ้าเค้าไม่ชอบปอ เค้าจะชวนปอกลับบ้าน และขอเบอร์ทำไมกัน
ตอนที่คิกชอบผม เค้าก้อเป็นอย่างนี้แล่ะ และตอนนี้ ผมก้อยินดีกับปอด้วย ที่เค้าสมหวังกับความรักของเค้าสักที แต่สำหรับผม คนๆนั้นของผม เค้าจะคิดกับผมอย่างนั้นมั่งมั้ยนะ..หรือว่า ไม่เลย!!

ไว้ผมกัลใหม่ตอนหน้านะคัฟ

[MachiKo]

มาต่อแล้วคัฟๆ

บทที่ 29 : My Fiancé~*
   
ตอนเย็น ผม ปอ เซฟ และคิกต่างพากันไปที่ห้องประชุมชมรม เพื่อที่จะไปซ้อมละครกันต่อ ( โดยเฉพาะฉากเลือกคู่ ) เพื่อจะได้ให้แม่นๆ และชัวร์ๆไปเลย ( สรุป!! ผมต้องซ้อมฉากนี้ทั้งอาทิตย์!! )
ตอนนี้ นักแสดงที่เข้าฉากมาพร้อมกันหมดแล้ว ยกเว้นเฟรช เค้ายังไม่มา ยิ่งทำให้ปอหงุดหงิดมากขึ้น ( ใครจะกล้ามาอีกล่ะ..เมื่อกลางวันโดนไปซะ!! ) ปอเลยตัดสินใจซ้อมบทผม กับคิกแทน
สักพักหนึ่ง วีวี่ก้อเข้ามาที่ห้องประชุมชมรม ด้วยท่าทางโก๊ะๆกังๆ
" มีอะไรยะฉวี ? " ปอถามขึ้น
" วีวี่ค่ะเจ๊..ฉวีนั่นแม่หนู!! " วีวี่บอก
" อ่านะ!! โทษที มีอะไรเหรอจ๊ะ ? แล้วลูกพี่เธอล่ะ ทำไมไม่มาซ้อม ?!! " ปอถาม
" แหม...ก้อที่หนูมา เพื่อที่จะมาบอกนี่ล่ะค่ะว่า วันนี้เจ๊เฟรชเค้าขอตัวกลับก่อน เค้าบอกว่า เค้าปวดหัว..ไม่สบาย " วีวี่บอก
" สำออยล่ะสิไม่ว่า..ไม่ใช่ไปหลบตามซอกตึกไล่จับผู้ชายหรอกนะ!! " ปอกล่าว
" ไม่หรอกค่ะเจ๊..เจ๊เฟรชไม่ทำอย่างนั้นหรอก เจ๊เค้ากลับบ้านไปจริงๆ ก้อวันนี้เจ๊ กะเฮียเซฟอ้ะ ทำเค้าซะ..!! " วีวี่หยุดพูดไป
" เอาเถอะๆ!! เจ๊จะให้หยุดวันนึงก้อได้ แต่ถ้าพรุ่งนี้เฟรชเค้าไม่มา เธอก้อบอกเค้าไปด้วยละกันนะว่า เจ๊จะตัดเค้าออก!! ไปได้แล้วป่ะ... " ปอบอก
" ค่ะเจ๊!! หนูไปก่อนนะ.." วีวี่พูดเสร็จ ก้อเดินออกจากห้องไป
" อย่างนังเฟรชคงยังไม่กลับบ้านหรอก!! " ปอพูดขึ้น
" เชื่อมันได้เรอะ ?!! " เซฟสมทบ
" เอาเถอะ!! นายสองคนก้อปล่อยๆ เฟรชมันไปบ้างละกัน เราว่า มันก้อคงไม่อยากมาเจอพวกนายหรอก...ในสภาพแบบนั้น!! " ผมกล่าว
" อืม..ช่างเถอะ!! ซ้อมๆๆๆๆไม่ต้องไปสนใจ!! " ปอเรียกทุกคนให้ประจำที่
   เซฟเปิดเพลงขึ้น พอเสียงเพลงดังขึ้น ผมเริ่มรอจังหวะที่จะก้าวออกมา พอถึงคิว ก้อออกมายืนอยู่ตรงกลาง แล้วโพสท่าไว้ เพื่อรอเสียงฉาบ
ผมเต้นตามจังหวะที่ปอบอกให้จำ ดูเหมือนไม่ค่อยถนัดเท่าไรเลย โดยเฉพาะช่วงสะโพกอ่ะ ผมเลยดึงชายเสื้อออกนอกกางเกงเพื่อให้ถนัดขึ้น..อ่านะ..ค่อยดีขึ้นหน่อย!!...
   ผมเต้นไปเรื่อยๆจนถึงกลางเพลง ซึ่งท่อนนี้ล่ะ ที่ผมจะต้องทำเป็นชวนคิกให้ขึ้นมาเต้นด้วยกัน พอเริ่มเข้าช่วงจังหวะนี้ ผมส่งมือไปให้เค้า
เค้ามองผม แล้วยิ้มให้ พลันเค้าก้อเอื้อมมือขึ้นมาจับ แต่ผมดึงมือขึ้นมาก่อน ทำให้มือของเค้า แตะๆได้แค่ที่นิ้วผมเท่านั้น เค้าเลยต้องลุกขึ้นมาเอง..
" หยุด!! เซฟหยุดเพลงก่อน กรอกลับไปนิดนึงดิ๊!! " ปอพูดขึ้น
เซฟกดปุ่ม Stop แล้วกดกรอกลับ ( เปิดในโน้ตบุ๊คของเซฟคับ )
" มิกอ่ะ...เล่นให้สมบทบาทหน่อยดิ ต้องทำเป็นดึงเค้าขึ้นมาเลย...ให้มันสมบทบาทหน่อย!! " ปอบอก
ผมมองปอ แล้วพยักหน้า คิกแอบยิ้มอย่างสะใจนิดๆ แล้วนั่งลง อ่านะ..ช่วยไม่ได้นี่ ในเมื่อผู้กำกับสั่ง ผมก้อต้องทำ!!
   เซฟเริ่มเปิดเพลงใหม่ ผมยืนรอให้ถึงจังหวะนั้น เมื่อเข้าถึงช่วงนั้น ผมยื่นมือไปให้คิก เค้าจับผมอย่างเต็มแรง แต่แทนที่เค้าจะลุกขึ้นมา เค้ากลับกระชากผมให้ลงไปหาเค้า ทำให้..ผมเสียหลักล้มลง ( เหวอ!! )
   ตอนนี้ ผมล้มลงไปนอนทับตัวเค้าแล้วคับ ทั้งปอ และเซฟต่างมองดูอย่างตกใจ
" มิก!! เป็นอะไรมั้ย ? " ปอถาม
ผมเงยหน้ามองปอ แล้วส่ายหน้า หลังจากนั้นจึงหันกลับมามองคิก คิกมองผม แล้วยิ้มให้ สีหน้าเค้าดูสะใจมากๆเลย ที่เค้าสามารถทำได้ถึงขนาดนี้ ร้าย..ร้ายกาจ!!...ร้ายกาจมาก!! (โมโหแล้วนะ!!)
" สารเลว!! " ผมพูดขึ้น แล้วตบหน้าเค้าไปเต็มแรงด้วยความโมโห
" เพียะ!! " เสียงฝ่ามือ ที่ผมตบลงไปบนหน้าเค้ามันทั้งดัง และแรงมาก จนหน้าเค้าหันเลยอ่ะ...เซฟ กับปอมองดูด้วยสีหน้าตกใจ!!
" พอกันทีปอ!!! ถ้าหากมีไอ้บ้านี่เล่นด้วย...เราจะไม่เล่นแล้ว!!! " ผมพูดอย่างโมโห หลังจากนั้นก้อลุกขึ้นเก็บของ แล้วออกจากห้องไปท่ามกลางความงุนงงของพวกเค้า
   อ่านะ...ในเมื่อเค้าคิดที่จะตัดใจจากผมแล้ว เค้ายังจะกลับมายุ่งกับผมอีกทำไมกัน เค้าเองก้อน่าจะรู้ว่า ปอหรือผม ใครกันแน่ที่ชอบเค้า...
แล้วอีกอย่าง ตัวเค้าเองไม่ใช่เหรอ ที่เป็นฝ่ายจีบปอเมื่อวานน่ะ แล้ววันนี้เค้ายังจะมาทำรุ่มร่ามกับผมอีก ไม่มากไปเรอะ!! ผมว่า คนอย่างนี้สมควรที่จะตัดขาดออกไป
จากชีวิตได้แล้ว!!...พอกันที!!
   ผมรีบเดินออกจากห้องประชุมชมรมเพื่อจะกลับบ้าน เดินไปไม่พ้นกี่ก้าว ผมก้อถูกคิกดึงแขนไว้ซะแล้ว
" มิก!!...นายจะไปไหนอ่ะ ? " เค้าถามขึ้น พลางดึงแขนผมไว้
" กลับบ้านน่ะสิ!!..นายอย่ามายุ่งกับเราน่ะ..ไปซ้อมละครไป ปอเค้ารอนายอยู่!! " ผมบอก แล้วพยายามจะเดินต่อไปข้างหน้า
" ปอเกี่ยวอะไรอ้ะ ? " เค้าถาม
" ช่างเถอะ!! คุยกะนาย แล้วอารมณ์เสีย " ผมว่า
" เดี๋ยวดิ!! เรายังพูดกันไม่รู้เรื่องเลยนะ!! " เค้าพูดขึ้น
" รู้เรื่องสิ..รู้ว่านายมันเห็นแก่ตัว เอาแต่ได้ไงล่ะ!! " ผมหันมาบอกเค้าด้วยความโมโห
" ใจเย็นๆสิ..เราขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจ!! " เค้าพูด
" ขอโทษๆๆ!!!..นายพูดเป็นแต่คำนี้เหรอ ? ขอโทษแล้วนายเคยสำนึกมั้ย ?... " ผมพูดจบแล้วมองหน้าเค้าด้วยสีหน้าที่ขุ่นเคือง…
" ขอร้องล่ะคิก นายอย่ามาทำตัวเป็นเด็กหน่อยเลย ที่ทำผิด..แล้วพูดแค่ขอโทษก้อจบกัน..นายเองก้อไม่เคยคิดที่จะปรับปรุงตัวเลยนะ!! ไอ้งี่เง่า!! " ผมด่า
" นาย..ว่าเราเหรอ ? " เค้าถามขึ้น พลางมองผมด้วยสีหน้าเย็นชา
ผมมองเค้า แล้วกลืนน้ำลาย ( ตายแล้ว!! ถ้ามันโมโหขึ้นมา มันจะฆ่ากุมะเนี่ย!! ~_~ )
" รู้มั้ย..ไม่เคยมีใครกล้าว่าเราถึงขนาดนี้เลยนะ..นายเป็นคนแรก..ที่กล้าว่าเรา!! " เค้าพูดต่อ
" ใช่!!..แล้วทำไมล่ะ ? " ผมถามคืน ( ใจดีสู้เสือวุ้ย!! )
" อย่างนี้ล่ะ..คนที่เราชอบ!! " เค้าพูดขึ้น ( - -' )
" นาย..หมายความว่าไง ? " ผมถามอย่างงงๆ
" นายรู้มั้ย ? คนส่วนใหญ่ที่เค้าชอบเรา เค้ามักจะทำดีกับเรา เอาใจเรา เพียงแค่ต้องการให้เราสนใจ และหันมาชอบ!! คนพวกนั้นน่ะ..เค้าชอบเพียงแค่ภายนอกของเรา จนไม่มีใครรู้จักข้างในตัวเราเลยว่า เป็นยังไง ?!! มีแต่นาย..นายแล่ะที่เป็นคนแรกที่กล้าว่าเรา แล้วทำให้เราสำนึกได้!! " เค้าบอก แล้วจับมือผมขึ้นมาแตะที่หน้าเค้า ตรงข้างที่โดนผมตบ
" เราจะถือว่า นี่เป็นที่ระลึก ที่นายทำให้เราสำนึกได้ละกัน!! " เค้าพูดพลางมองหน้าผม แล้วยิ้ม
ผมมองหน้าเค้า แล้วนิ่งไป จริงเหรอ...ที่เค้าบอกน่ะ!! แล้วเรื่องเมื่อวานล่ะ..
" นายอย่ามาต๊องน่ะ!! " ผมพูดพลางดึงมือออกมา
" แล้วปอล่ะ...เมื่อวานนายเพิ่งจีบปออยู่ไม่ใช่รึ ? " ผมถามขึ้น
" จีบปอ..ตอนไหน ?!! " เค้าถามอย่างงงๆ
" อย่ามาทำไก๋น่า...เค้ารู้กันหมดแล้วนะ HM ก้อลง เรื่องเมื่อวานน่ะ ตอนที่นายกลับบ้านด้วยกันกับปอไง " ผมบอก
เค้ามองผม แล้วทำหน้าอย่างสงสัย…
" ก้อที่นายบอกกับปอว่า คนที่นายชอบ เอ่อ...เค้าคนนั้นไง!! ” ผมพูดขึ้น
" อ๋อ!! เค้าคนนั้น..อ่านะ " เค้าพูด แล้วยิ้มอย่างอายๆ
" เห็นมั้ยล่ะ!!..นายก้อจีบปอนี่เอง!! แล้วยังมีหน้ามายุ่งกับเราอีก..มักมาก!! " ผมบอก
" ป่าวๆๆ!! คนๆนั้นที่เราพูด เราไม่ได้หมายถึงปอนะ เราหมายถึง... " เค้าพูด แล้วเงียบไป
" แล้วใครล่ะ ? " ผมถาม
เค้าไม่พูดอะไร แต่กลับล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบบางอย่างออกมา
( ถุงยางอีกป่าววะ ? ) เค้าหยิบของสิ่งนั้นออกมา แล้วกำไว้แน่น เค้าบอกให้ผมแบมือรับเอาไว้
" อ..อะไรอ่ะ ? " ผมถาม
" เออน่า!! ยื่นมือมาสิ!! " เค้าพูดพลางพยักหน้า
ผมแบมือให้เค้า เค้ากำของนั้น แล้ววางไว้บนมือผม
" ฝากเอาไปให้เค้าคนนั้นของเราด้วยละกัน แล้วบอกเค้าด้วยนะว่า เราอ้ะ..ชอบเค้ามาก " เค้าบอก แล้วแบมือออก เพื่อปล่อยของสิ่งนั้นสู่มือผม
" แหวน!! " ผมพูดขึ้น ( สงสัยตอนนั้นแน่เลย... )
มันเป็นแหวนเงินที่สลักชื่ออักษรย่อไว้ว่า K love M คงรู้นะคับว่า มันหมายถึงอะไร ผมมองหน้าเค้า แล้วแอบอมยิ้มนิดๆ
" ใส่ไว้ด้วยนะ ห้ามถอดล่ะ.. " เค้าพูด พร้อมกับยืนบิดไปมา อย่างอายๆ
" แล้วทำไมนายไม่ใส่ไว้เองล่ะ ? " ผมถาม
" ก้อนี่ไง..ใส่แล้ววงนึง " เค้าพูดพลางชูแหวนที่นิ้วให้ผมดู มันเป็นแหวนแบบเดียวกันเลยคับ..
" อ่านะ..ก้อได้!! เราจะเก็บไว้ แต่ไม่ใส่นะ!! " ผมบอก
" ทำไมอ้ะ ? " เค้าถาม
" ก้อเรา...ยังไม่ได้เป็นอะไรกันนี่นา " ผมบอก
" งั้นต้องเป็นกันก่อนใช่มะ ? " เค้าถาม
" เหอๆไม่รู้ดิ..คิดดูก่อน " ผมบอก
" อ่านะ...ไม่เป็นไร เราก้อไม่อยากเร่งนายหรอก เดี๋ยวนายจะเบื่อเราซะเปล่าๆ...แต่นายต้องกลับไปซ้อมละครกับเราต่อนะ " เค้าพูดขึ้น
" แต่เรา... " ผมพูด
" น่านะ..ถึงนายไม่ตกลงเรื่องนั้น ก้อตกลงเรื่องนี้ก้อพอแล้ว!! " เค้าพูดตัดบทพลางมองหน้าผม แล้วยิ้มให้
" อ่านะ...ก้อได้ๆ " ผมบอกพลางขยับตัวไปมา ( ที่จริงแล้ว ผมอายง่ะ..ยิ่งแพ้รอยยิ้มเค้าอยู่ ^ v ^ )
   สรุปแล้ว ในวันนี้ ผมก้อต้องยอมที่จะกลับไปซ้อมละครกับคิกต่อให้เสร็จ
ปอ กับเซฟเค้าก้องงๆนะ ที่ผมยอมสยบต่อคิกได้ ทั้งๆที่ตัวผมอ้ะ ดื้อจะตาย!! แต่ก้อช่วยไม่ได้นะ เค้ายิ่งขี้อ้อนอยู่ด้วย..พ่ายแพ้เค้าตรงนี้แล่ะ!!

ไว้เด่วมาต่อนะคัฟ

[MachiKo]

มาต่อแล้วคัฟ


บทที่ 30 : Time Table~*

   วันนี้เป็นวันพุธคับ เป็นวันแห่งสายลม ( ตามความเชื่อของมายิก = พ่อมด,แม่มดพวกหนึ่ง ) วันนี้ก้อเลยทำให้ผมจิตใจอ่อนไหวไปด้วยเช่นกัน เมื่อคิกได้ย้ายที่มานั่งข้างๆกับผม...
เหตุที่เค้าย้ายมาเพราะ มาดามเป็นคนสั่งย้ายคับ เพราะคนข้างๆผมมันไม่ค่อยตั้งใจเรียนเท่าไร เค้าเลยได้ทีมานั่งข้างๆผมแทน ซึ่งผมก้อพยายามจะแลกที่กับปออีกที
แต่คิกเค้าไม่ยอม ผมเลยต้องจำใจยอมนั่งไป..( นั่งกันอย่างนี้นะคับ คิก>ผม>เซฟ>ปอ )
   วันนี้ช่วงเช้าทั้งช่วง ผมแทบจะไม่ได้เรียนเลย เพราะคิกเอาแต่ชวนผมคุย จนผมรำคาญ แต่เรื่องที่เค้าคุยแต่ละเรื่องอ้ะ มันเป็นเรื่องที่ฟังแล้วน่ารักๆทั้งนั้น สำหรับตัวผมแล้ว นั่นคือเรื่อง ของผม กับเค้า ถึงแม้เค้าจะเอาแต่พูดคำหวานๆจนชวนเลี่ยน แต่ถึงยังไงในใจผมมันก้อยังแอบอดดีใจไม่ได้ที่เค้าพูดออกมา
ตัวเค้าเองนั้นนอกจากหน้าตายังดีแล้ว การพูดจายังสามารถหว่านล้อมจิตใจคนได้อีก นับว่า มีเสน่ห์ครบถ้วนในตัวทีเดียว มิน่าล่ะ..ใครๆถึงได้ต่างพากันชอบ
ผมเอง ก้อเพิ่งได้เห็นเค้าทำตัวน่ารักก้อวันนี้นี่แล่ะ ถึงจะน่ารำคาญไปหน่อย แต่ก้ออดไม่ได้ที่จะแอบปลื้มในตัวของเค้า...
" มิก!! วันนี้เป็นอะไรไปเหรอ ? ดูเพลียๆจัง " เค้าถามขึ้น
" งั้นเหรอ ? ...ไม่รู้สิ!! สงสัยเมื่อคืนนอนดึกมั้ง " ผมบอกพลางหยิบกระจกขึ้นมาส่องดูหน้าตัวเอง ( โทรมป่าววะ ? )
" อ้าว!! นอนดึกเหรอ ? โธ่เอ๊ย!! นึกว่า มาวิ่งเล่นอยู่ในใจเราจนเหนื่อย..หุๆ " เค้าบอก
" แล้วรู้มะ..ว่าอะไรกลมๆมีรูอยู่ตรงกลาง ? " เค้าถามอีก
" อะไรล่ะ..โดนัทเหรอ ? " ผมทาย
" ไม่ช่ายๆ " เค้าพูดพลางส่ายหน้า
" งั้นก้อ...แหวน!! " ผมทายอีก
" ผิดๆ " เค้าพูด
" แล้วอะไรล่ะ..?? " ผมถาม
เค้ายื่นมือมาตบหลังผมเบาๆ แล้วพูดขึ้น " ไม่รู้เหรอ... ' ว่าเป็นห่วง ' พักผ่อนให้เยอะๆนะ อย่ามัวแต่วิ่งเล่นในใจเราจนเพลินล่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย!! " ( แหวะ!! )
" นี่นาย...อย่ามาต๊องน่ะ " ผมบอก แล้วทำท่าว่าจะตี
" โอ๊ย!! เจ็บๆๆๆๆ..มิกเบาๆดิ " เค้าร้องขึ้นพลางกุมหน้าอก แล้วก้มหน้าบิดไปมาอย่างเจ็บปวด
" อะไรๆ..เป็นอะไรไปล่ะ องค์ลงเรอะ ?..เรายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!! " ผมบอกพลางมองเค้าอย่างงงๆ
" ก้อมิกน่ารักกินใจเราอ่ะ..กินเบาๆดิ เดี๋ยวใจเราก้อสลายหมดหรอก!! " เค้าเงยหน้าขึ้นมาพูด แล้วยิ้มให้ ( ...' )
อ่านะคับ..นี่คือบางตัวอย่าง ยังมีอีกเยอะกับคำพูดชวนเลี่ยนของเค้า คิดดูละกันว่า เค้าพูดอย่างนี้ตลอดทั้งช่วงเช้าอ่ะ..
   ตอนพักกลางวัน ผม ปอ และเซฟนั่งกินข้าวกลางวันอยู่ที่โรงอาหาร วันนี้ผมแทบไม่อยากจะกินอะไรเลย เวลาที่นึกถึงคำพูดเลี่ยนๆของเค้าแล้วรู้สึก..จะอ้วก!!
ถึงแม้ว่า มันจะฟังดูแล้วอดที่จะยิ้มไม่ได้ก้อตามที แต่พอได้ยินมากๆเข้า..ผมก้อรู้สึกไม่ไหวเหมือนกันนะ..หุๆ
" อิ่มแล้วเหรอมิก ? ทำไมกินน้อยจัง ? " ปอถามขึ้น
" อ่ะฮะ..มันอืดเต็มท้องไปหมดแล้ว ขืนกินอีกมีหวังพุ่งแน่!! " ผมบอก
" อ่านะ..ก้อตอนเช้าเค้ากินอาหารตา กะอาหารใจจนอิ่มไปแล้วไง..หุๆ " เซฟพูด
" บ้า!! ไม่ใช่นะว้อย..แค่รู้สึกอืดๆน่ะ..อิ่ม!! " ผมบอก
เซฟ กะปอมองหน้ากัน แล้วยิ้ม ยิ้มอย่างมีเลศนัยน์ด้วย..
   " เออมิก!! วันนี้ตอนเย็นมาซ้อมด้วยนะ เราว่า วันนี้เราจะรวมนักแสดงอ้ะ..เพื่อนัดคิว " ปอบอก
" อืม..เราก้อต้องไปอยู่แล้วล่ะ คิกต้องไปด้วยป่ะ ?!! " ผมถาม
" ก้อต้องมาอยู่แล้วล่ะ..ทำไมเหรอ ? หรือว่า เดี๋ยวนี้ห่างกันไม่ได้ " เซฟถามต่อ
" อย่ามาบ้า!!..แค่ถามเฉยๆ นี่นายอย่ามายุให้เรา กับปอทะเลาะกันน่ะ!! " ผมพูด แล้วแอบอมยิ้ม
" อ๋า!! กลัวปอหึงอ่ะดิ.. ♪ ของๆใคร ของใครก้อห่วง ของใคร ใครก้อต้องหวง... ♫ " เซฟพูด แล้วร้องเพลง
" บ้า!! เราก้อไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย เธอไม่ใช่ยัยเฟรชนี่ ถ้าเป็นยัยนั่น ต่อให้มาเป็นกองทัพ เราก้อไม่ยอมหรอก!! " ปอบอก
" แล้ว..นายกะเฟรชคืนดีกันยังเนี่ย ?..ตอนเนี้ย!! " ผมถาม
" ก้อ..พึ่งเคลียร์กันตอนเช้าน่ะ..ถ้าไม่รีบเคลียร์ เดี๋ยวก้อจะไม่มีนักแสดงมาเล่นบทนี้ " ปอบอก
" อ่านะ..เคลียร์โดยการไปพูดประชดเค้าอ่ะดิ เพื่อให้เค้าสำนึก แล้วก้อต้องมาง้อตัวเอง " เซฟพูดขึ้น
" อ่านะ!! รู้อีก " ปอบอก
" หือ!! ทำไมจะไม่รู้ล่ะ..นิสัยนายอ่ะ ขอโทษใครเค้าไม่เป็นหรอก!! " เซฟประชด...
   เฮ่อ!! ดีนะ..ที่ปอไม่ว่าอะไรผมเรื่องคิก แต่ดูเหมือนเซฟเค้าชอบประชดประชันจัง แล้วพยายามยุเรื่องผมกับคิก ปอก้ออีกคน เหมือนเค้าก้อช่วยยุด้วย ทั้งๆที่ตัวเค้าเองก้อชอบคิกแท้ๆ หรือว่า เค้าต้องการเพียงแค่จะแกล้งเฟรชนะ อย่ายุไปมากละกัน แค่นี้ผมก้อแทบจะอ่อนไหวไปกับคิกอยู่แล้ว ขืนมากไปกว่านี้ มีหวัง ผมต้องใจอ่อนกับคิกแน่ๆ อย่านะ..ผมไม่อยากทิ้งเหลียงอ้ะ!!
   เย็นวันนั้น ที่ห้องประชุมชมรม ผม ปอ เซฟ และนักแสดงคนอื่นๆได้พากันมาประชุมยังที่ห้อง ตามที่ได้นัดกันไว้ รวมทั้ง คิก และเฟรชด้วย
" เอาล่ะ...ที่เรานัดกันมาวันนี้ เพื่อที่จะนัดคิวซ้อมกัน ซึ่งเราได้ทำตารางนัดเอาไว้แล้วนะ...เพื่อที่จะได้บอกระยะเวลา และฉากที่จะต้องซ้อม...อั๋น!! หยิบตารางนัดที่เจ๊เขียนไว้มาซิ!! " ปอหันไปสั่งเลขาฯ
" ค่ะเจ๊!! " อั๋นรับคำพลางส่งกระดาษที่ม้วนอยู่ให้ปอ
" พรึ่บ!! " ปอกางแผ่นกระดาษออก แล้วแปะไว้ที่กระดานหน้าห้อง
" มาดูกันเอาเองนะจ๊ะ!! " ปอบอก
   ข้างในนั้นมีช่องตารางบอกวันเอาไว้ ตั้งแต่วันแรกของการซ้อม จนถึงวันที่แสดง รวมไปถึงฉากต่างๆที่นักแสดงจะจะต้องซ้อมกัน
ซึ่งภายในเดือนนี้ จะเริ่มซ้อมฉากที่ต้องใช้ในการเต้นก่อน เดือนต่อๆมาจะซ้อมเป็นฉากสนทนา และเดือนสุดท้ายจะเก็บรายละเอียดต่างๆ รวมถึงการซ้อมใหญ่บนเวทีจริงด้วย
รวมระยะเวลาในการซ้อมแล้ว ก้อประมาณ..สามดือน ซึ่งในที่นี้รวมถึง ซ้อมตอนปิดเทอมอีกหนึ่งอาทิตย์ ก่อนถึงวันแสดงจริงด้วย!!
   นักแสดงต่างค่อยๆพากันมาดูตารางที่ซ้อม ผมก้อด้วย แต่ก้อนะ..ทุกที่ๆมีการชุลมุนจะต้องมีเหตุทะเลาะวิวาทกันทุกครั้งไป...
" นี่!! อย่าเบียดฉันสิยะนังช้างพัง..ตัวก้อออกจะใหญ่โต ไว้ดูทีหลังก้อได้!! " เสียงวีวี่เริ่มด่าชาช่า ( เอาแล้วไง - -' )
" ตัวหล่อนเล็กตายล่ะนังโคไพร!! ทั้งเขา ทั้งเกวียน เกะกะๆ " ช่าเถียงตอบ
" ต๊าย!! แล้วหล่อนล่ะ ทั้งงวง ทั้งงา ไปประกวดธิดาช้างไป๊!!" วี่ว่าต่อ
" ค่า!!!..อีควาย อย่างน้อยเค้าก้อมีละกัน ธิดาช้างเนี่ย..แต่เค้าคงไม่มีหรอกนะคะ ธิดาควายน่ะ!! " ช่าด่าตอบ
" โว้ย!! ปากดี..เมิงมาตบกะกุมะ ?!! " วี่ท้าทาย
" มาสิ!! " ช่ารับคำ แล้วทั้งคู่ก้อเริ่มทำท่าว่าจะจู่โจมกัน ( ยังกะกระทำยุทธหัตถี )
" หยุด!! หยุดได้แล้ว เดี๋ยวก้อเอาน้ำร้อนราดซะหรอก!! " ปอตะโกนขวางขึ้น ทำให้ทั้งคู่เลิกทะเลาะกัน
" แหม!! เจ๊ปอขา ก้อดูอีนังพระยาแรกนานี่สิคะ มันปากดี...ด่าหนูก่อนน่ะ หนูไม่ยอมนะ!! " ช่าฟ้อง
" นี่!! พอได้แล้วน่า ทั้งคู่เลย คนอื่นเค้าจะดูประกาศกัน ถ้าไม่ดูก้อออกไปตบกันข้างนอกก่อนไป อย่ามาตบกันตรงนี้ ขี้เกียจเก็บซาก " ปอว่า
ทั้งวี่ และช่าต่างก้อเงียบไป แล้วดูตารางกันอย่างโดยดี...( ดีว่ะอีคู่นี้!! เดี๋ยวด่ากัน เดี๋ยวดีกัน ประสาท!! )
   " ดีจังเนาะ!! ที่ทั้งเรื่องเราเข้าฉาก แค่ฉากเดียว " ผมพูดขึ้นขณะที่ดูตาราง
" อืม..เรากะจะให้เธอมาเป็นผู้ช่วยผู้กำกับกะเราด้วย " ปอบอก
" อ๋า...โธ่เอ๊ย!! นึกว่าจะได้พัก..แล้วเซฟล่ะ ? " ผมถาม
" เค้าก้อด้วยแล่ะ!! ถึงยังไง..ทั้งเรื่องเราก้อกำกับคนเดียวไม่ไหวหรอก!! " ปอบอก
( อ่านะ...จริงด้วย!! ~ . ~ )
   " กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! " เสียงกรี๊ดดังขึ้น ทำให้ทั้งปอ ผม และทุกคนในห้องหันไปมอง..เฟรชนั่นเอง ( เอาอีก..อีนี่เป็นอะไรอีกเนี่ยย ?? )
เค้าหันมาทางปอด้วยสีหน้าโมโห " อะไรกันปอ!! เธอจะให้ฉันเล่นแค่ฉากเดียว ทั้งเรื่องเหรอ ? " เฟรชถามขึ้น
" ใช่!! ข้องใจเหรอไง ? " ปอถาม
" บทของฉันทำไมมันน้อยอย่างนี้ล่ะ ?..เพราะอะไร!! " เฟรชตะคอกถาม
ปอมองหน้าเฟรช แล้วยิ้มให้ " เพราะอะไรน่ะเหรอ..ก้อเพราะว่า บทของเธอมันไม่มีในเรื่องยังไงล่ะ..นี่เราอุตส่าห์เพิ่มตัวละครให้นะเนี่ย เพื่อเธอจะได้มีบท " ปอบอก
เฟรชมองหน้าปออย่างงงๆ " งั้นแสดงว่า ฉันก้อเป็นแค่ตัวประกอบยังงั้นเหรอ ? " เฟรชค่อยๆถาม
" ใช่!! หรือเธอจะเล่นบทแม่มดของชาช่าก้อได้นะ เพราะเค้าเล่นเป็นตัวเด่น " ปอบอก
" อะไรนะ!! ขนาดช่ายังได้เล่นเป็นตัวเด่นเหรอ ? แล้วฉันล่ะ ?! ฉันได้เล่นแค่นี้เหรอ ?!! " เฟรชถาม
" ใช่!! ได้เล่นแค่นี้..ทำไมอ้ะเฟรช มิกเค้าก้อได้เล่นบทเดียวเท่าเธอ เค้ายังไม่เรื่องมากเหมือนเธอเลย!! " ปอว่า
เฟรชหันมามองผม แล้วหันกลับไปหาปออีกที " ก้อเธอมันแกล้งฉันนี่..ขัดขวางทุกอย่าง...คิดว่า ตัวเองได้เป็นประธาน แล้วจะทำอะไรก้อได้เหรอ ? " เฟรชถาม
" ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับมติจ้ะ ตัวเธอเอง ตอนแรกก้อยินดีรับบทนี้เองไม่ใช่เหรอ ? ไม่ได้คัดค้านอะไรด้วย แถมตอนมาซ้อมก้อยังยิ้มชอบอกชอบใจที่จะได้มาซ้อมคู่กับคิกน่ะ
แล้วตอนนี้จะมาตีโพยตีพาย มันไม่มากไปเหรอเฟรช ?!! " ปอถามคืน
ทำให้เฟรชเงียบไป เค้ามองหน้าปออย่างอึ้งๆ คงได้แต่คิดในใจว่า ตัวเองพลาดท่าให้ปอซะแล้ว...
" ทำใจให้สบายเถอะเฟรช อย่าคิดอะไรมาก..เล่นบทของตัวเองให้ดีที่สุดละกัน " ปอบอกพลางมองหน้าเฟรช
ตอนนี้เฟรชทำท่าเหมือนจะร้องไห้ เค้ารีบหยิบกระเป๋า แล้วเปิดประตูออกไป..
ชาช่า กับวีวี่ทำท่าจะวิ่งตาม แต่ปอได้ห้ามไว้
" เธอสองคนไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแล่ะ!!..อยู่เฉยๆซะ " ปอบอก
ทำให้ทั้งคู่หันมามองปอ แล้วก้มหน้าหลบไป...

บทนี้ออกแนวไร้สาระเล็กน้อยนะคัฟ ไว้จามาต่อให้ใหม่นะ 

[MachiKo]

 มาต่อแล้วคัฟ

บทที่ 31 : Anxiety~*
   
หลังจากที่เราประชุมชมรมกันเสร็จแล้วนั้น สมาชิกทุกคนต่างก้อพากันแยกย้ายกันกลับ เหลือเพียงแต่ผม ปอ เซฟ อั๋น และคิก ที่กำลังช่วยกันเก็บของอยู่...
" มิก!! พรุ่งนี้อย่าลืมมาซ้อมนะ " ปอบอกผมขณะที่เค้ากำลังเปิดแฟ้มเอกสารบนโต๊ะ
" อืม..รู้แล้ว!! แล้วเฟรชล่ะ..ซ้อมด้วยรึเปล่า ? " ผมถามต่อ
" ก้อต้องด้วยแล่ะ!! เฮ่อ..เราไม่น่าไปชวนมันทะเลาะเลย...คราวนี้ถ้ามันเกิดถอนตัวขึ้นมาจริงๆนะ..เฮอะ!! ไม่อยากจะคิด!! " ปอพึมพำ
" งั้นเรื่องเฟรช...เดี๋ยวเราพูดให้ก้อได้ นายก้ออย่าไปทะเลาะกะมันอีกละกัน รู้อยู่ว่านิสัยมัน...เป็นยังไง นายเองก้อยิ่งชอบแหย่มันอยู่ด้วย " ผมพูด
" จ้าๆๆ..ฝากเธอด้วยละกัน " ปอบอก
" ได้ๆๆ!! แล้ว..พวกนายมัวนั่งทำไรกันอยู่เนี่ย ? ยังไม่เตรียมตัวกลับบ้านอีก " ผมเห็นปอนั่งลงจดบันทึกเอกสาร อั๋นกับเซฟช่วยกันพิมพ์งานอยู่ที่โน้ตบุ๊ค ส่วนคิก..นั่งเล่นอยู่เฉยๆ
" อ๋อ!! เขียนบันทึกส่งมาดามน่ะ ก้อเค้าเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของชมรมเราหนิ นายกลับไปก่อนเถอะ!! ไม่มีอะไรแล้วล่ะ " เซฟหันมาบอกผม
" อืม...งั้นเราไปก่อนนะ..บายทุกๆคน!! " ผมพูดพลางโบกมือลา
" บายจ้า " ทุกคนพูดพร้อมกัน
" เฮ้ย!! เราไปด้วยดิมิก!! " คิกพูดขึ้นพลางพุ่งตัวออกมาจากเก้าอี้
" อ้าว!! เห็นนั่งอยู่เฉยๆ นึกว่ารอปอ " ผมหันไปบอกเค้า
" ป่าว!! ก้อรอนายแล่ะ " เค้าพูด
" รอเรา...รอทำไม ? " ผมถาม
" ก้อรอกลับบ้านพร้อมนายไง!! " เค้าบอก
" แล้วนายกลับทางเดียวกะเราเหรอ ? " ผมถามอีก
เค้าเงียบไป " เออว่ะ...เอ๊ยไม่ใช่!! ก้อแค่หิวน้ำ...เอ้อ!! จะไปซื้อน้ำ..ใครจะเอาน้ำบ้าง เดี๋ยวเราซื้อมาให้ " คิกพูดพลางแกล้งถามทุกคน ( ต๊าย!! แก้ตัว )
" งั้นเอาโค้กมาสองแก้ว ของเรากะอั๋น ส่วนปอเค้าเอาน้ำรักของนายอ่ะ ฝากด้วยละกัน..เดี๋ยวปอเค้าจะลงแดงตายซะก่อน..หุๆ!! " เซฟหันมาบอกคิก ( - -' )
" เซฟ!! อย่ามาทะลึ่งน่ะ " ปอหันไปว่าเซฟอย่างอายๆ
" อ่ะน่ะ!! งั้นเดี๋ยวเราซื้อโค้กมาสามแก้วเลยละกัน เอาตังค์มาดิ เดี๋ยวไปซื้อให้ " คิกพูดพลางแบมือ
" อ่ะนี่!! " เซฟรวบรวมเก็บตังค์จากทุกคน แล้วยื่นให้
" เดี๋ยวเรามานะ " คิกพูด แล้วเดินลากผมออกจากห้องไป
" เออ!! เร็วๆล่ะ " เสียงเซฟตะโกนบอกทิ้งท้าย.....
   ผม กับคิก เดินออกมาจากห้องประชุมชมรม แล้วกำลังจะเดินไปหน้าโรงเรียน
ตัวผมก้ออดที่จะขำกับความจุ๊ง ( จุ๊ง คือ อาการที่ทำแผนแตก หรือเจ๊ง คล้ายๆกับโป๊ะ แต่โป๊ะใช้กับเรื่องทั่วไป ) ของเค้าไม่ได้ เลยหัวเราะออกมา...
" หุๆๆ..คนเราเนาะ ทีหน้าทีหลังจะทำอะไรก้อน่าจะวางแผนล่วงหน้าซะก่อนนะ!! จะได้ไม่จุ๊ง!! " ผมพูดขึ้น
" 'ไรๆๆๆจุ๊ง'ไร ? " คิกหันมาว่าผม
" ป่าว!! แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย ใส่ใจด้วยเรอะ ? " ผมถาม
" อ่านะ..ก้อต้องใส่ใจดิ ก้อแฟนเรานี่นา " เค้าบอก
" ใคร ?..ใครแฟนนาย ?..ขี้ตู่!! " ผมถาม
" อ่านะ..ใครก้อไม่รู้เนาะ บอกว่าไม่ใช่แฟน..แต่ใส่แหวนที่เราให้เฉยเลย!! " เค้าพูด แล้วจับมือผมที่ใส่แหวนวงที่เค้าให้อยู่ขึ้นมา
" ง่า..ก้อคนมันเห่อนี่ นายให้เราแล้วนะ เราใส่ไม่ได้เหรอ ? " ผมถาม
" ถ้าจะใส่ก้อต้องเป็นแฟนเราดิ " เค้าบอก
" โอเค!! งั้นถอดออกก้อได้ " ผมบอก แล้วดึงแหวนที่สวมอยู่ออก
" เฮ่ย!!! ล้อเล่นๆ..ใส่ซะๆ " เค้ารีบพูด
" ช่างเถอะ..ถอดออกแล้ว ขี้เกียจใส่ " ผมบอก พลางถือแหวนนั้นพลิกไปพลิกมา
" อย่าทำงั้นดิ เดี๋ยวก้อหล่นหายหรอก!! " เค้าพูดขึ้น
" หายก้อหายดิ เราไม่ใช่คนจ่ายตังค์หนิ อิๆ " ผมพูด ( 555+ แกล้งมัน )...
" มิก!!!! ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ ? " เสียงๆหนึ่งเรียกผม..เป็นเสียงของเหลียงนั่นเอง
   ผมสะดุ้งเมื่อหันไปเจอเค้า แล้วรีบกำแหวนที่เล่นอยู่ หลบเค้าทันที
เค้าเดินมาทางผม กับคิก คิกมองเหลียงด้วยท่าทางเคืองๆนะ
" ยังไม่กลับเหรอ ? " เค้าถามอีก
" อ่อ...ก้อกำลังน่ะ..กำลังจะกลับ " ผมบอก
" แล้ว..คิกกลับด้วยเหรอ ? " เค้าถามพลางมองคิก
" ช... " คิกกำลังจะพูด ( OoO!!! )
" อ๋อ!! ป่าว เค้าแค่ออกมาซื้อน้ำน่ะ " ผมรีบพูดตัดหน้า
" อ่านะ " เหลียงบอกพลางมองผมอย่างงงๆ
" แล้วนายยังไม่กลับเหรอ ? " ผมถาม
" ก้อจะกลับแล้วล่ะ ? " เค้าบอก
" เหรอ ? งั้นกลับด้วยกันนะ!! " ผมรีบพูดพลางส่งสายตาอ้อนเค้า
" อืมมม... " เค้าบอก แล้วยิ้มให้
" เดี๋ยวก่อน!!...เมิงกลับทางเดียวกับมิกเหรอเหลียง ? " คิกถาม ( - - )
" อ่อ..ก้อแค่เดินไปเป็นเพื่อนน่ะ " เหลียงบอก
" ใช่ๆ ข้องใจ'ไรเหรอ ? " ผมแกล้งทำเป็นถามคิกพลางยิ้มอย่างสะใจ
   คิกมองผมพลางเม้มปากด้วยความโมโห แล้วทำท่าว่าจะพูดขึ้น แต่..
" เออใช่!! พรุ่งนี้เรียนฝรั่งเศสนี่นา..ใครทำการบ้านที่มาดามสั่งเสร็จแล้วมั่ง ยืมลอกหน่อยดิ ?!! " เหลียงถามขึ้น
" กุเสร็จแล้ว แต่ไม่ได้เอามาหรอกนะ..หนักกระเป๋า!! " คิกพูด แล้วทำท่าเบื่อๆ
" เราก้อเสร็จแล้ว..แต่เราเอามา วันนี้เอามาทำกับปอน่ะ!! " ผมบอก
" เหรอ ? งั้นเรายืมลอกหน่อยดิ " เหลียงขอยืมผม
" อืม...เอาไปดิ " ผมพูด พลางเปิดกระเป๋า แล้วหยิบชีทการบ้านขึ้นมา
" ได้ไงอ่ะ..ชีทนั่น เราจะลอกนะ!! " คิกพูดขึ้น
" อ่าว!! ไหนบอกเสร็จแล้วไง ? " ผมหันไปถามเค้า
" ก้อเสร็จ...เสร็จไปครึ่งนึงอ่ะ แต่กุจะยืมชีทนั้นลอกนะว้อยเหลียง ? " คิกบอก
" อ่า..งั้นเมิงยืมไปก่อนก้อได้ เดี๋ยวกุค่อยลอกวันพรุ่งนี้ " เหลียงบอก
" ได้ไง!! เหลียงเค้าขอยืมเราก่อนนะคิก แล้วอีกอย่างนายก้อทำไปตั้งครึ่งแล้ว แต่เหลียงเค้ายังไม่ได้ทำเลยนะ...เห็นใจเค้าหน่อยสิ!! " ผมบอก
   คิกมองผมอย่างเคือง แล้วสะบัดหน้าหนี " เอาเหอะ!! ชีทนายนี่ จะทำอะไรก้อทำ ไปเถอะ " เค้าบอก
" อ่านะ..งั้นเหลียง นายเอาชีทเราไปลอกนะ แล้วนี่ก้อดิกฯเอาไปเปิดศัพท์ดู..เผื่อไม่เข้าใจความหมาย " ผมพูดพร้อมกับยื่นดิกฯให้เค้า ( แถมๆ ^ ^ )
" โห!! อะไรเนี่ย..มีงี้ด้วย " คิกพูดพลางทำท่าตกใจ
" อะไรคิก..เป็นไร..ของขึ้นเรอะ ? " ผมถาม แล้วมองเค้าอย่างงงๆ
" ป่าวๆ!! จะทำอะไรก้อทำเถอะ..ของๆนาย " เค้าบอก
" งั้น...เอาไปนะเหลียง พรุ่งนี้ก้อเอามาคืนเราด้วย " ผมบอกเหลียง ซึ่งเค้าก้อรับมา แล้วเก็บใส่กระเป๋าไป
" จะไปยังอ่ะ ? " ผมถามเหลียง
" อืม...ไปดิ จะรีบกลับไปทำเลย " เค้าพูด
" งั้นเราไปก่อนนะคิก รีบไปซื้อน้ำให้พวกปอไป เดี๋ยวเค้าจะรอนาน " ผมบอกลา
" อืมม..ไปเถอะ!! บาย เจอกันพรุ่งนี้ " คิกบอกผมพลางยกมือขึ้นโบกไปมา...
   ผม กับเหลียงเดินไปข้ามสะพานลอยเพื่อไปรอรถเมล์ ดีจังเนาะ...ได้อยู่กับเค้าสองคนอีกแล้ว นี่เป็นครั้งที่ห้าเห็นจะได้แล้วมั้ง แต่มันเป็นครั้งที่สอง ตั้งแต่ที่ผมเริ่มชอบเค้า ( ส่วนสามครั้งแรก คงไม่ได้ใส่ใจมั้ง )...
" วันเสาร์เราขอโทษนะ ที่ไม่ได้ไปกับนาย " ผมพูดขึ้น
" อืม..ไม่เป็นไรหรอก ถือซะว่า ให้เราลอกการบ้านเป็นการไถ่โทษละกัน " เค้าบอก
" งั้นก้อได้!! " ผมพูด
" แล้ววันนั้นไปไหนกับแม่มาเหรอ ? " เค้าถาม
" ก้อ..ธุระอ่ะ ธุระนิดหน่อย!! " ผมพูด
" อ่านะ ดีจังเนาะ...ได้ออกไปข้างนอก ไม่เหมือนเราอยู่แต่ในบ้าน ไม่มีที่ไป..น่าเบื่อ!! " เค้าบอก
" นะ..เราก้อเบื่อ!! " ผมพึมพำ
" อ๋า...รถเมล์มาแล้วนี่ ทำไมมาเร็วจัง ? " เหลียงพูดขึ้น แล้วชี้ไปยังรถเมล์ซึ่งกำลังแล่นมา( อ่านะ..จริงด้วย!! )
" เออจริงด้วย!! งั้นเราไปก่อนนะ...หูกาง!! " ผมพูดล้อเค้า เพื่อไม่ให้เค้ารู้สึกเบื่อ
" โชคดีตาโต!! " เค้าล้อคืน...
   รถเมล์มาจอดที่ป้าย ผมหันไปยิ้มให้เค้า แล้วเดินขึ้นรถเมล์ไป ซึ่งเค้าก้อยิ้มตอบกลับมา ผมชอบจังเวลาที่เค้ายิ้มน่ะ...มันเป็นรอยยิ้มที่ไร้มารยาใดๆเคลือบแฝง มันเป็นรอยยิ้มที่ยิ้มอย่างบริสุทธิ์ใจ เค้าดูท่าทางจะเชื่อใจผมมาก และผมเองก้อเชื่อใจเค้าเช่นกัน แต่เสียดายนะ ที่เค้าคิดผิด ที่ตอนนั้น ผมได้โกหกเค้า...
   ที่จริงแล้ว คงจะรู้นะคับว่า วันนั้น ผมไปไหน...ผมไม่ได้ไปธุระกับแม่ตามที่ผมได้บอกเหลียงไว้หรอก จริงๆแล้วผมไปเที่ยวกับคิกตะหาก...แต่ที่ผมทำไป ผมมีเหตุผลนะคับ เพราะถ้าผมไม่ไปกับคิก เค้าก้อจะไม่รับเล่นละคร ซึ่งในตอนนั้นปอเค้าได้ขอร้องผม ให้ผมมาขอร้องคิกให้เล่นละคร ถ้าคิกไม่รับเล่น คนที่เสียหน้าก้อต้องเป็นปอ สำหรับผมแล้ว เพื่อเพื่อน เพื่อชมรม...ผมก้อยอมนะ ผมจึงต้องโกหกเหลียง เพื่อความสบายใจของเค้า....
แต่เหมือนกับว่า วันนั้นที่ผมไปเที่ยวกับคิก ผมเหมือนส่งตัวเองไปติดกับ แทนที่ผมจะได้มาพักผ่อน มาเดินเที่ยวเล่น ผมดันเกือบถูกเค้าทำมิดีมิร้าย แต่นี่มันไม่ใช่ครั้งแรก มันเป็นครั้งที่สองแล้ว ผมไม่ชอบเลยกับการกระทำของเค้าอย่างนี้ มันทำให้ผมนึกถึงใครบางคน...คนๆนั้น คนที่ผมเคยหลวมตัวรักเค้ามาแล้ว ซึ่งต่อไปนี้ ผมจะไม่ยอมเป็นยังงั้นอีกแน่..
   ตอนนั้น ทำให้ผมโมโหคิกมาก ผมสัญญากับตัวเองว่า จะไม่คุยกับเค้าอีก แต่ผลสุดท้าย ผมก้อให้อภัยเค้า เพราะเค้าอุตส่าห์ง้อผม ด้วยแหวนที่เค้าไปสั่งทำมาเพื่อผม..แหวน..แหวนวงนั้น ที่เขียนเป็นอักษรย่อว่า K love M แต่ตอนนี้ แหวนวงนั้น...หายไปไหนแล้วล่ะ!!
   ผมรีบควานหาแหวนวงนั้น ไม่ว่าจะเป็นในกระเป๋ากางเกง กระเป๋าเสื้อ หรือแม้แต่ในกระเป๋านักเรียน ผมก้อหาจนทั่ว แต่ก้อไม่เจอ...ทำไงดีล่ะ ไปหล่นไว้ที่ไหนหรือเปล่า หรือว่าตอนนั้น..ตอนที่ส่งชีท กับดิกฯไปให้เหลียง สงสัยคงจะติดไป..ไม่นะ คงไม่หรอกนะ...
ถ้าเกิดติดไปจริงๆ แล้วเหลียงเห็นขึ้นมาล่ะ..เค้าคงต้องคิดว่า ผมกับคิก...ไม่เอานะ ขอร้องล่ะ ทำไงดีล่ะ..โทร.ไปถามเหลียงเค้าดีมั้ย ? เฮ้ย!!!...ไม่ได้ๆ ขืนโทร.ไปก้อโป๊ะเลยสิ..แต่ผมจะทำยังไงล่ะ หรือทำได้เพียงแค่ นั่งภาวนา ภาวนาว่า ขอให้เหลียงไม่พบกับแหวนวงนั้นก้อพอ....

ไปละค้าฟฟฟฟ

[BeeRY]

ถึงเหลียงเจอแหวน แต่ก็คงไม่รู้หรอกมั้งว่าหมายถึงใคร
แต่ว่าอะไรๆ ก็ไม่ชัดเจนเลยเนอะมิก ชอบเหลียงแต่ก็แอบรู้สึกดีกับคิก 
ไม่เป็นไร สวยเลือกได้

[broke-back]

 
มิก..สับสน
ลังเลใจ อีกด้วย

เด๋วมิก เด๋วเหลียง
ไม่ชัดเจนเลยซักคน

อยู่กับเหลียง..ปลื้ม
อยู่กับคิก..ก็ปลื้ม
เฮ้อออออ ใจโลเลอ่ะ

หรือว่า..ลึกๆแล้ว
ใจมิกยังรอเค้าคนนั้นอยู่
ให้หวนกลับคืนมา

อ๊อฟ..คงเป็นรักฝังใจ
ฝังรากลึก น่ะซินะ 

  +1 คับ มิก..ขยันอัพเรื่อง ขอบคุณคร้าบบบบ

[MachiKo]

มาต่อแล้วๆๆๆๆจร้า....
บทที่ 32 : Goodbye..My Dear~*
   
ความรัก มักมาพร้อมกับหลายๆสิ่ง ซึ่งบางสิ่งบางอย่างนั้น อาจจะนำพาความสุข หรือ ความทุกข์มาให้ เพียงแต่เรานั้นควรที่จะนำสิ่งบางอย่างเหล่านั้น มาเป็นแนวทาง
และปรับเปลี่ยนมันให้เป็นโอกาส เพื่อก้าวไปสู่ความรักที่แท้จริง...
   ความรักของทุกคนย่อมล้วนมีอุปสรรค ขวากหนามเสมอ เพียงแต่ว่า อุปสรรคนั้นจะมากหรือน้อย และมันจะทำให้เราท้อได้แค่ไหน หากเพียงแต่เราเชื่อมั่น และ
ศรัทธาในความรักนั้น อุปสรรคต่างๆก้อจะพลันหายไป เราก้อสามารถพิสูจน์ความรักของเราได้ และสิ่งนั้นนี่แล่ะ..ที่จะนำเราไปสู่ความรักที่แท้จริง...
   เช้าวันใหม่ ผมรีบมาถึงโรงเรียนแต่เช้า เพื่อมาหาแหวน ในหัวของผมตอนนี้ไม่นึกถึงสิ่งใดแล้ว นอกจากเรื่องแหวน แหวนวงนั้น...
ตอนนี้ สิ่งที่ผมกังวลที่สุดเกี่ยวกับแหวน คือ เหลียง หากเหลียงได้พบกับแหวนวงนั้น เค้าก้อจะรู้ และต้องคิดว่า ผม กับคิกต้องเป็นแฟนกันแน่ๆ แล้วนั่นหมายถึง ผม..เป็นคนใจง่ายในสายตาของเค้า ผมไม่อยากให้เค้าคิดกับผมอย่างนั้น ทั้งๆที่ผมกับคิกก้อไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่จะให้ผมพูด หรือถามเค้ายังไง เกี่ยวกับแหวนวงนั้น เพราะถ้าเค้ารู้อะไรขึ้นมา ทุกอย่างที่ผมหวังไว้ก้อจบ ตอนนี้ ผมทำได้แค่เพียงภาวนา ภาวนาว่า อย่าให้เค้าได้เจอเลย
แต่คงเป็นไปได้ยากล่ะ..เพราะคงเป็นไปไม่ได้แน่นอนที่เค้าจะไม่เจอ ถ้าอย่างนั้นมันจะอยู่ที่ไหนล่ะ...ถ้าไม่ติดไปกับชีท ก้อคงจะหล่น
   ผมก้มๆ เงยๆหาแหวนวงนั้น ตรงที่ยืนคุยกับเหลียงเมื่อวาน แต่ก้อไม่พบ ในเมื่อไม่พบ ผมก้อคงได้แต่ภาวนาว่า ขออย่าให้แหวนวงนั้นติดไปกับเหลียงเลย แต่ถ้ามันหล่นไปจริงๆก้อขอให้ผมหาเจอ ถ้าหาไม่เจอก้อขอให้หายไป หายไปเลยนะ...
" มิก!!..ทำ'ไรน่ะ!! หาของเหรอ ? " เสียงคิกทักขึ้น ทำให้ผมสะดุ้ง!!
" ป่าวๆ!! ไม่ใช่ๆ!! " ผมหันไปบอกเค้า
" จริงง่ะ...ไม่ได้ทำอะไรหายแน่นะ เดี๋ยวเราช่วยหาให้เอามั้ย ? " คิกถามต่อ
" ไม่!!..ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรหายหรอก!! " ผมบอก
เค้ามองผมอย่างสงสัย " จริงนะ ? " เค้าถาม
" จริงดิ!! " ผมบอกพลางพยักหน้า ( หงึกๆๆๆๆ )
เค้ามองผม แล้วเงียบไป แล้วจึงค่อยๆพูดขึ้น " คงไม่ได้ทำแหวนที่เราให้หล่น แล้วมาหาหรอกนะ ?!! " เค้าถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ( OoO!!! )
" ป๊าว!!! ไม่ใช่ๆ!! " ผมรีบพูด
" อ่านะ..แล้วแหวนที่เราให้อ่ะ...ยังเก็บดีอยู่รึป่าว ? " เค้าถามอีก
" ก้อเก็บดีสิ ติดตัวไว้ตลอดเลยนะ!! " ผมบอก
" อ่านะ..ขอดูหน่อยสิ!! " เค้าพูดพร้อมกับแบมือ
" เอ่อ..ตอนนี้แหวนอยู่ที่บ้านน่ะ ไม่ได้ใส่มา..อยู่ที่บ้านจริงๆ!! " ผมบอก แล้วยิ้มให้เค้า เพื่อให้เค้าสบายใจ แต่..ก้อไม่ช่วยอะไรได้เลย
เค้ามองหน้าผมอย่างเซ็งๆ " เราไม่นึกเลยนะว่า นายจะโกหกเรา!! " เค้าพูดขึ้น ( เฮ้ย!! )
" โกหก..เราโกหกอะไรนาย ? " ผมถาม ( ~ 0 ~ )
" ก้อโกหกว่า ไม่ได้ทำแหวนหายไง ทั้งๆที่นายทำ!! " เค้าพูด
" เอาอะไรมาพูดอ่ะ..อย่ามาปรักปรำเราดิ..หลักฐานก้อไม่มี " ผมบอก ( แก้ตัวสุดฤทธิ์ )
" นี่ไงหลักฐาน!! " เค้าพูดพลางชูแหวนวงนั้นขึ้นมา ( ตายห่า!! ซวยแล้วกุ OoO!! )
   ผมมองหน้าเค้าอย่างตกใจ หน้าผมตอนนี้คงซีดเหมือนไก่ต้มแล้วมั้ง ( ไก่ต้มไหว้พระราหูด้วย!! )
" เราไม่นึกเลยนะว่า นายจะโกหกเราอ่ะ แล้วทำไมนายถึงบอกว่า ไม่มีอะไรไง ?!! " เค้าถาม
" ก้อ..ก้อเรา " ผมไม่รู้ว่า จะพูดยังไงแล้วตอนนี้ ถ้าจะพูดก้อคงจะพูดออกไปว่า ไม่อยากให้เหลียงรู้ แต่ก้อคงพูดไม่ได้หรอก เพราะเดี๋ยวคิกจะเสียใจ เค้าเป็นคนให้แหวนผมนะ ถ้าเค้ารู้ว่า ผมเอาแหวนเค้ามาทิ้งๆขว้างๆแบบนี้ เป็นใครๆก้อต้องเสียใจ...
" เรา...เราขอโทษนะ!! " ผมค่อยๆพูด
" ช่างเถอะ!! ถึงยังไง แหวนนี่มันก้อไม่สำคัญสำหรับนายอยู่แล้วนี่ ขว้างทิ้งไปก้อจบเรื่อง!! " เค้าพูด แล้วทำท่าจะขว้าง...
" อย่านะคิก!! อย่าขว้างนะ!! " ผมรีบพูดพลางคว้าแขนเค้าไว้
" ทำไมอ่ะ ? ก้อมันไม่สำคัญสำหรับนายเลยนี่!! แล้วเราจะเก็บไว้ทำไม ? " เค้าถาม แล้วมองหน้าผม
   ผมมองหน้าเค้า ตอนนี้ผมรับรู้ได้ถึง ความสงสาร ผมสงสารเค้ามากเลยนะ..ถึงแม้ว่า ผมจะไม่ได้ชอบเค้า และเค้าก้อไม่ได้ทำตัวให้ผมชอบเท่าไร แต่ถึงยังไง ก้อยังมีหลายๆอย่างที่เค้าทำ แล้วผมก้อยิ้มได้ สำหรับเค้า เพื่อคนที่เค้ารัก เค้าทำได้ขนาดนี้เลยเหรอ ทั้งๆที่ผม ไม่เคยให้ความสนใจเค้าเลย...ผมนี่แย่จัง!!
" ถึงมันไม่สำคัญสำหรับเรา...มันก้อสำคัญสำหรับนายนะ..เก็บไว้เถอะ!! " ผมบอก
" แต่แหวนนี่เราทำมาเพื่อนายนะ ถ้านายไม่รับไว้ มันก้อไม่มีความหมายสำหรับเราหรอก!! " เค้าพูด
ผมมองหน้าเค้า แล้วยิ้ม " ก้อได้!! งั้นเราจะเก็บไว้ " ผมบอก
" ดี!! อ่ะนี่.. " เค้าพูด พลางนำแหวนมาสวมลงบนที่นิ้วนางข้างซ้ายของผม ( พอดีด้วย!! )
" นี่เราถือว่า เราหมั้นแล้วนะ หุๆ " เค้าบอก ( - - ' )
" ตลกแล้ว!! ใครหมั้นกะนาย ?!! " ผมถามอย่างฉุนๆ ( แต่ถึงยังไง..เห็นเค้ายิ้มได้ ผมก้อดีใจแล้ว!! )...
   " ดูดิเหลียง!! คู่นี้เค้าสวีทกันดีจังเนาะ!! " เสียงมัจจุราชดังขึ้นข้างหลังผม ทำให้ผม กับคิกหันไปมอง
" อ้าว!! บ๋อม เหลียง เพิ่งมาหรอ ?!! " คิกถามขึ้น
" ใช่!! แต่ถึงยังไง ก้อมาทันเห็นช็อตเด็ดของเมิง กับมิกทันเวลาอ่ะ!! " บ๋อมบอก
" เออมิก!! เราลอกงานนายเสร็จแล้วนะ..เดี๋ยวคืนให้ละกัน!! " เหลียงพูดกับผม
   ผมมองหน้าเค้า แล้วพยักหน้าอย่างอึ้งๆ ( แย่แล้ว..มันเริ่มแย่กว่า ตอนที่ผมกลัวว่า เหลียงจะเจอแหวนซะอีก!! )
" มิกนี่...ดีจังเนาะ!! นายเลิกกับอ๊อฟไม่ทันไร ก้อมาคบกับคิกซะแล้ว นี่ปอเค้ารู้รึยังเนี่ย..หุๆ!! " บ๋อมพูดติดตลก แต่ผมไม่ตลกด้วยหรอกนะ เพราะผมรู้ว่า เค้าคงต้องไปบอกปอแน่เลย นี่เค้าจะยุให้ปอกับผมทะเลาะกันเหรอ..
" ยังหรอก!! เราก้อหวังว่า คงไม่มีใครคาบข่าวไปบอกหรอกนะ...เพราะไอ้คนที่จะทำน่ะ มันคงไม่ประสงค์ดีแน่ๆเหมือนกับ..เรื่องก่อนๆไง!! " ผมพูดประชดเค้า เพื่อให้เค้ารู้ตัว
" นั่นสินะ..ขืนปอเค้ารู้ เค้าก้อต้องโมโหแน่ๆ เราว่า คงไม่มีใครเค้าอยากจะบอกหรอก นายเองก้ออย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อนักล่ะ..เดี๋ยวปอเค้าจะรู้ได้!! " บ๋อมย้อน
" รู้ไม่รู้..มันก้อไม่เกี่ยวกับนายไม่ใช่เหรอ นายเองก้อด้วยเถอะ หัดห้ามใจไว้ซะมั่ง เดี๋ยวไอ้ที่อยู่ในปากนาย มันจะออกมาเดินเพ่นพ่าน!! " ผมตอบเค้ากลับ
เค้ามองผมพลางส่งสายตาเคืองๆ คิก และเหลียงมองผมอย่างงงๆ คงสงสัยว่า ที่ผมพูดน่ะ หมายถึงอะไร...
   " แหมนายนี่!! อารมณ์ขันดีนะมิก ตั้งแต่คบกับคิกนี่ อารมณ์ดีตลอดเลย... " บ๋อมเริ่มพูดพลางปั้นหน้ายิ้ม หลังจากนั้น เค้าจึงหันหน้ามาที่คิก
" ...ไม่รู้ว่า แหวนที่เมิงสวมให้มิกเมื่อกี้ จะใช่วงเดียวกันกับวงที่เมิงตั้งใจจะให้มิกด้วยหรือป่าววะ ? " บ๋อมถามคิก
" อ๋อใช่สิ!! วงเนี้ย กุสั่งทำขึ้นพิเศษเลยนะ!! " คิกบอก
" ไหนดูซิ!!..อืม..เขียนว่า'ไรเนี่ย ? K...love...M 'ไรอ่า ? อ๋อ!! คิกรักมิก ใช่แน่ๆเลย เมิงนี่ก้อโรแมนติกเหมือนกันนะ..อิจฉานายจังเลยมิก ที่ได้คบกับคนดีๆอย่างคิก...ใช่มั้ยวะ
เหลียง ? " บ๋อมพูด แล้วทำทีหันไปถามเหลียง
" อืม...ใช่!! " เหลียงตอบ แล้วพยักหน้า
" เมิงรู้มั้ยเหลียง ? ว่าคิกมันไปสั่งทำแหวนที่ไหน ? " บ๋อมทำเป็นถาม
" ที่ไหนเหรอ ? " เหลียงถามกลับ
" อ่อ!! ก้อมันไปสั่งทำที่ร้านของพี่ไอ้ยอดน่ะ...มันพามิกไปวัดนิ้วเมื่อวันเสาร์นี่เอง ไปกันทั้งคู่เลยนะ!! " บ๋อมบอก ( OoO!!! )
" วันเสาร์เหรอ ? " เหลียงถามอย่างงงๆพลางมองหน้าผม
" ใช่วันเสาร์...วันเสาร์เค้านัดกันไปน่ะ!! " บ๋อมพูดอีก
ผมมองหน้าบ๋อมอย่างโมโห เค้ามองผมกลับ ด้วยสีหน้าที่ดูสะใจสุดฤทธิ์..
   ตอนนี้ ทุกอย่างจบสิ้นหมด จบสิ้นกันแล้ว เพราะไอ้บ๋อม ไอ้บ๋อมคนเดียว ผมอยากจะร้องไห้ออกมา น้ำตาผมเริ่มคลออยู่ที่เบ้า ทำท่าว่า จะไหลแหล่ ไม่ไหลแหล่...
   ผมรีบวิ่งออกจากวงพวกเค้าทั้งสามคน แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป...
ผมเอาน้ำรีบล้างหน้า เพื่อให้น้ำตาไหลรวมไปกับน้ำที่ล้าง เพื่อคนที่กำลังเข้าห้องน้ำอยู่ จะได้ไม่สงสัยว่า ที่จริงแล้ว ผมนั้นร้องไห้...
   ต่อจากนี้ไป ผมกับเหลียงคงตัดขาดกันแล้ว เค้าคงจะเห็นว่า ผมเป็นไอ้โกหกคนนึง แล้วไม่อยากจะยุ่งอีก เช่นเดียวกับที่อ๊อฟเคยทำกับผมอย่างนี้ ตราบใดที่พวกเค้ายังมีไอ้บ๋อมเป็นเพื่อน ทั้งเหลียง และอ๊อฟ ผมก้อคงไม่มีโอกาสที่จะได้คุยกับพวกเค้าอีกแน่นอน มันคงเป็นเวรกรรมของผมจริงๆล่ะ ทุกอย่างมันเป็นเพราะผม เพราะผมคนเดียว.....ไม่ใช่เพราะใครหรอก!!!
   อุปสรรคความรักนั้น เราสามารถจะผ่านพ้นมันได้ หากเพียงแต่เรามีความเชื่อมั่น และไม่ละซึ่งศรัทธา นี่แล่ะ คือคำที่ผมท่องอยู่ทุกวัน...
เพียงแต่ว่า ผมนั้น ไม่รู้จะทำได้ยังไง เพราะเพียงแค่ได้เจอเข้ากับตัวแค่นี้ ผมก้อเริ่มท้อแล้ว อยากจะถอดใจ แต่ที่ผมทำไม่ได้ก้อเพราะเค้า เพราะเค้าคนนั้น...
ผมรักเค้ามากนะ แต่จะทำยังไงล่ะ ในเมื่อแสงแห่งศรัทธาของผม ผมมองไม่เห็นมัน...
   " มิก!!เ ธอมัวแต่ร้องไห้อย่างนี้ มันจะได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาล่ะ!!! " เสียงๆหนึ่งเรียกผมจากทางด้านข้าง ทำให้ผมหันไปมอง
" เฟรชเหรอ ? " ผมถามขึ้น
เค้ามองผม แล้วยิ้มให้ " แล้วเธอคิดว่าใครล่ะ ? ถ้าไม่ใช่..ฉัน!! " เค้าบอก...

ไว้เด่วมาต่อใหม่นะ