-
:mc4:ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้ เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณา กดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ :m16:
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่อง ทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การ นำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่า โกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วน คนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอิน มากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็น เวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติม ที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 o13
ความเดิมตอนที่แล้ว ติดตามอ่านได้จาก...
Violet Kiss : A Journey Of Love~* >>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14797.0
บทที่ 21 : Overture~*
" ครืน...ซ่า..ซ่า..." เสียงฝนที่ค่อยๆตกลงมา ทำให้บรรยากาศในตอนนี้ค่อนข้างเย็น ท้องฟ้าที่สีออกเทาๆ ดูแล้วสบายตา หลายคนคงคิดว่า บรรยากาศแบบนี้เป็นช่วง เวลาที่เหมาะแก่การนอนหลับจริงๆ...แต่ผม กลับไม่รู้สึกที่อยากจะหลับ...ไม่รู้สึกอะไรเลย ผมได้แต่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ดูสายฝนที่เริ่มโปรยปรายหนักขึ้น ดูท้องฟ้าที่ค่อยๆเปลี่ยนสีเป็นเข้ม แม้ว่า สายตาของผมกำลังจ้องมองสิ่งเหล่านี้อยู่ แต่จริงๆแล้ว ภายในหัวของผม กลับไม่ได้สนใจสิ่งที่เห็นนี้แม้แต่นิดเดียว แต่ผม..กลับไปสนใจในสิ่งที่มองไม่เห็นในตอนนี้ ในใจผม ได้แต่คิด...คิดถึงเค้า...คนนั้น..
หวัดดีคับ ผมชื่อ มิก ผมเพิ่งย้ายมาอยู่โรงเรียนชายล้วนแห่งหนึ่งได้เทอมกว่าแล้ว ตอนนี้ ผมมีเพื่อนสนิทสองคนที่อยู่โรงเรียนเดียวกันกับผม คือ ปอ และเซฟ เค้าทั้งสองเป็นเพื่อนที่สนิท และดีกับผมมาก...มากกว่าเพื่อนโรงเรียนเก่าผมซะอีก ถึงแม้ว่า ผมกับพวกเค้าจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ก้อมีบางสิ่งที่ทำให้ผมรู้ว่า พวกเค้าเป็นเพื่อนที่ดีต่อผมได้อย่างแน่นอน
ตอนต้นเทอม ตอนที่ผมเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ๆ ผมได้คบกับเด็กนักเรียนโรงเรียนนี้คนหนึ่ง เค้าชื่อว่า อ๊อฟ
เราสองคนตกลงคบกันอย่างรวดเร็ว ทั้งๆที่ตอนแรก เราสองคนก้อไม่ได้ถูกกันนัก ทะเลาะกันเสียด้วยซ้ำ แต่ผลสุดท้าย เราสองคนก้อเป็นแฟนกัน ถึงแม้ว่า เราจะยังไม่ได้ทำความรู้จักอะไรกันมากมาย แต่ผม ก้อรู้สึกรัก และเชื่อมั่นในตัวเค้ามากจนกระทั่ง เราสองคนต้องเลิกกันไปในที่สุด... สาเหตุที่เราต้องเลิกกัน สืบเนื่องมาจากความเข้าใจผิด
ผมพยายามที่จะปรับความเข้าใจกับเค้า แต่เค้าก้อไม่เคยที่จะฟังผมเลย จนใน ตอนนี้ เค้ากลับเกลียดผมมาก ผมไม่รู้ว่า เค้าเกลียดผมเรื่องอะไร แต่สิ่งที่ทำให้ผมคิดไปได้ว่า สาเหตุที่เค้าเกลียดนั้น ต้องมาจากเพื่อนของเค้า...เพื่อนสนิท ที่ชื่อ บ๋อม
ตอนนี้ ผมกับบ๋อมเป็นเหมือนคู่อริกัน เค้าชั่วร้ายเหมือนปีศาจ ปีศาจที่อยู่ในร่างของ...เอ่อ..ของ..( คงไม่ใช่คนหรอก!! ) เค้าเป็นสาเหตุหนึ่ง ที่ทำให้ผมกับอ๊อฟต้อง
เลิกกัน…
ผมจึงได้แต่เก็บความแค้นนั้นไว้ในใจ ได้แต่คิดว่า สักวันหนึ่งจะต้องเอาคืน แต่ด้วยความที่ผมยังเป็นเด็กใหม่ ไม่รู้จักคนในห้องสักเท่าไร รวมถึงเรื่องความแตกต่าง
ระหว่างผมกับเค้า ทั้งเรื่องที่เค้าสนิทกับอ๊อฟมากกว่า เรื่องที่คนในห้องชื่นชมเค้ามากกว่า รวมทั้งเรื่องที่...เค้าเป็นหัวหน้าห้อง!! ( นี่ล่ะ!!..คือข้อด้อย...เพราะมันถือไพ่เหนือกว่าผมแทบทุกเรื่อง!! )
ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านคับ..ฝนตก..น่าเบื่อ!! ไม่มีอะไรทำ ผมจึงนั่งคิดอะไรเล่นๆไปเรื่อยเปื่อย คิดถึงเรื่องนู้นเรื่องนี้ เรื่องที่วางแผนจะกำจัดบ๋อม และเรื่องของเค้า..คนนั้น
" ♪ ฉันขอสัญญา...จะจำทุกเรื่องราว ไม่ว่าร้าย หรือดี สุขหรือทุกข์ใจ... ♫ " จู่ๆเสียงมือถือของผมก้อดังขึ้น ( เปลี่ยนริงโทนละ!! ^ v ^ ) อ๊ะ!!...คิกโทร.มา
" ฮัลโหล!! " ผมรับสาย
" หวาดดี!!..มิก ทำอะไรอยู่อ้ะ ? " คิกถาม
" นั่งเล่น..เบื่อ!! ไม่มีอะไรทำ...นายอ้ะ ? " ผมถามเค้า
" หายใจ!! " เค้าบอก ( -.-' )
" อ่านะ..งั้นหายใจต่อไปละกัน แค่เนี้ยเหรอที่โทร.มา ? " ผมถาม
" ง่า...ล้อเล่นๆ แค่นี้โกรธเหรอ ? " เค้าถาม
" ป่าว!! " ผมบอก
" ก้อแค่จะโทร.มาถามว่า เสาร์หน้าไปเที่ยวกันมั้ย ? " เค้าชวน
" ไปไหนล่ะ ? " ผมถาม
" ไม่สยาม ก้อ MBKไปดูหนังกัน..นะๆ " เค้าพูด
" หึ!! ไม่อ้ะ..ช่วงนี้ไม่มีอะไรน่าดู " ผมบอก ( ขี้เกียจไปว่ะ!! )
" งั้นไปเดินเล่นกันเฉยๆก้อได้นะ นะๆๆๆ " เค้าอ้อน
" เอ่อ..คิดดูก่อนละกัน ถ้าว่างก้อจะไป " ผมบอก
" อ่า...นะ!! " เค้าพูดขึ้น
" ทำไม!! ไม่เชื่อเราเรอะ ? " ผมถาม
" ป่าวนะ!!..นาอย่าคิดไปเองดิ!! " เค้าบอก
" เราไม่ได้คิดไปเองนะ แล้ว...ทำไมนายไม่ชวนปอล่ะ ? " ผมถามต่อ
" ชวน'ไมอ่ะ ? " เค้าย้อนถาม
" ก้อเผื่อปอจะได้ไปไง " ผมบอก
" ไม่เอาอ้ะ..ชวนมิกดีกว่า!! " เค้าพูด
" เหอๆ..ถ้าปอได้ยินล่ะก้อนะ...เราจะบอกปอ!! " ผมพูดหยอก
" ง่า!!..อย่าบอกนะ..เดี๋ยวปอฆ่าเรา!! " เค้าร้อง
" อือนะ..ไม่บอกหรอก งั้นแค่นี้ก่อนละกัน เจอกันพรุ่งนี้ที่โรงเรียนนะ!! " ผมบอก
" 'ไรอ่า...วางซะแล้ว " เค้าพูด
" อือ..อยากนอน!! " ผมบอก
" 'ไมนอนเร็วจัง ? นี่แค่หกโมงเองนะ..ไม่กินข้าวเรอะ ? " เค้าถาม
" เออน่า!! ไม่หิว..แต่ง่วง " ผมบอก
" ตามใจๆ ไม่กวนก้อได้ บายๆ " เค้าบอก แล้ววางสายไป
ผมวางสาย แล้วนั่งลงถอนหายใจ...ทำไมเค้าถึงไม่เลิกตอแยผมอีกนะ...ทั้งที่เค้าเองก้อน่าจะรู้ได้แล้วว่า ผมคิดกับเค้าแค่เพื่อน แล้วอีกอย่าง...เค้าก้อมีคนชอบตั้งเยอะ อย่างปอ เพื่อนผมคนนึงละ...เค้าออกจะน่ารัก นิสัยดี เรียนก้อเก่ง ดีกว่าผมเป็นไหนๆ ทำไมเค้าถึงไม่เอาล่ะ..มาสนอะไรกับคนที่ไม่ได้เรื่องอย่างผม..
เช้าวันใหม่...วันนี้ผมตื่นสายคับ เมื่อคืน ฝนตกทั้งคืน อากาศเย็นสบาย ผมเลยนอนเพลินไปหน่อย แต่ถึงยังไง วันนี้ผมก้อมาถึงก่อนปออยู่ดีแล่ะ...
เซฟมาถึงก่อนแล้ว เค้านั่งคุยโทร.อยู่ที่โต๊ะ หน้าตาเค้าดูยิ้มแย้มดีจัง หรือว่าคุยอยู่กะน้องนิคแฟนเค้า...ผมเดินไปที่โต๊ะ แล้วนั่งลงข้างๆเค้า ผมค่อยๆเงี่ยหูฟังเซฟ ขณะที่เค้าคุยโทร.อยู่..
" คุยกะน้องนิคเหรอเซฟ ? " ผมพูด
เซฟหันมามองแล้วจุ๊ปาก เป็นสัญญาณให้เบาเสียงลง ( เสียงผมดังมากเลยเหรอ ? ) แล้วเค้าก้อหันไปคุยโทร.ต่อ ( หมั่นไส้!! )
ผมมองเค้าแล้วยิ้ม อ่านะ!! คนที่มีความรัก..อะไรๆก้อดูสวยงามไปหมด หากความรักเป็นไปได้ด้วยดี ราบรื่น ไร้ซึ่งอุปสรรค ความสุขก้อจะเกิดขึ้นกับทั้งคู่...
แต่เมื่อผมมองย้อนกลับมาดูตัวเอง ความรักของผมมันไม่ได้สวยงามอะไรเลย มันเปรียบเสมือน ดอกกุหลาบดอกหนึ่ง ที่กลีบดอกผลิแดง แย้มบานเต็มที่ ภายนอก...คนอาจจะคิดว่า คู่นี้รักกันดี ดูแล้วร้อนแรง แต่ที่จริงแล้ว สีแดงของมันนั้น มาจากเลือด เลือดที่คนคิดจะสัมผัสมัน แล้วโดนหนามตำ ถึงแม้ดอกกุหลาบดอกนี้จะร่วงโรย และตายลงแล้ว แต่หนามของมันยังคงทิ่มแทงใจผมอยู่ทุกวันนี้ ยิ่งรักมาก ก้อยิ่งทรมาน ยิ่งคิดจะลืม ก้อลืมไม่ลง คิดทีไรก้อได้แต่เจ็บปวดทุกที...
ผมละสายตาจากเซฟ แล้วมองไปรอบๆห้อง เพื่อสำรวจดูโน่นนี่ ตอนนี้เพื่อนๆในห้องอยู่กันแทบจะครบทุกคน กลุ่มของอ๊อฟก้อมาแล้ว ทั้งตัวเค้า บ๋อม แล้วก้อเหลียง
อ๊อฟนอนฟุบอยู่ที่โต๊ะ บ๋อมนั่งทำงาน ( ขี้ข้าเอ๊ย!! ) ส่วนเหลียง เค้านั่งฟังเพลงอยู่ แล้วก้อมองผม เค้ายิ้มให้ ผมก้อยิ้มตอบ รู้สึกดีจังนะ...กับคนๆนี้ ทั้งๆที่ไม่ค่อยสนิทกันนัก แต่ก้อ..ยังทำให้เรารู้ว่า ได้มีใครคนหนึ่ง คอยอยู่เคียงข้างเรา และให้กำลังใจเราเสมอ..รู้สึกดีจัง!!
" มิก!! " เสียงเซฟเรียกผม
" มีอะไรเหรอ ? " ผมหันไปถามเค้า ( อ้าว!!! คุยเสร็จแล้วเรอะ ? )
" วันนี้เลิกเรียนแล้วว่างป้ะ...ไปสยามกัน ? " เค้าชวน
" ไปทำไม ? " ผมถาม
" ก้อ..วันนี้วันเกิดน้องนิคอ้ะ!! เราเลยนัดเจอ แล้วจะได้ให้ของขวัญเค้า..นายไปช่วยเราเลือกหน่อยดิ " เค้าบอก
" อือ...ก้อได้ แล้วนายอยากให้อะไรเค้าล่ะ ? " ผมถาม
" ไม่รู้ดิ..อาจจะนาฬิกา หรือไม่ก้อกระเป๋าสตางค์น่ะ " เซฟบอก
" อืม..แล้วไม่ชวนปอเรอะ ? " ผมถาม
" ก้อเดี๋ยวเค้ามาค่อยชวนอ่ะ... " เค้าพูด
" จะไปไหนเหรอ ?...ไปด้วยสิ!! " เสียงคิกพูดขึ้น
ผมกับเซฟหันไปมอง เค้าเพิ่งเข้ามาถึงห้อง แล้วกำลังเดินมาตรงที่พวกผมนั่งอยู่
" จะไปไหนกันอ้ะ ? " เค้าถามอีก
" ก้อจะไป..." เซฟพูด ผมเห็นดังนั้นจึงสะกิดให้เค้าหยุด..( กลัวมันตาม!! )
" ป่าว!! ไม่ได้ไปซะหน่อย...นายหูฝาดป่ะ ? " ผมพูดขึ้น
เค้ามองผมอย่างสงสัย แล้วค่อยถาม " จริงอ้ะ!! ไม่ได้ไปไหนเรอะ ?..งั้นวันเสาร์นี้ นายต้องไปกะเรานะ " เค้าพูด
" นี่!! เรายังไม่..." ผมรีบเถียง แต่..
" สัญญากะเราแล้วนะ!! " เค้าพูดตัดบท
ผมนิ่ง แล้วมองหน้าเค้า เซฟหันมามองผม แล้วถาม " นายจะไปไหนกันเรอะ ? "
" อ่อ..วันเสาร์นี้เราจะไปดูหนังกันน่ะ!! " คิกพูดตัดหน้าผมทันที ( ... )
" ไปกันสองคนเหรอ ? " เซฟถาม
" อืม!! " คิกบอก แล้วพยักหน้า
เซฟหันมามองผม แล้วยิ้ม " เดี๋ยวนี้ชักแรงใหญ่แล้วนะ ไปกันสองคนด้วย!! " เค้าพูด
" 'แรง’ไร!!..ไม่เห็นเกี่ยวเลย " ผมบอก(- . -)
สักพักหนึ่ง ปอก้อเข้ามาที่ห้อง ด้วยน้ำเสียงกระหืดกระหอบ " เฮ่อ!! นึกว่า อาจารย์เข้าห้องแล้ว!! "
ผม เซฟ และคิกยืนมองเค้า ทันทีที่ปอเห็นคิก ท่าทางอิดโรยก้อเพิ่มมากขึ้น แล้วทำเป็นโซเซไปทางเค้า ด้วยมารยาหญิง
" คิก!! ปอเหนื่อยจัง.." ปอพูด
" อ่านะ..เหนื่อยก้อนั่งพักสิ..อ้ะนี่!! เก้าอี้ " คิกบอก แล้วเลื่อนเก้าอี้ให้ ( ^ ^ )
ปอมองคิกอย่างงงๆ แล้วก้อนั่งเก้าอี้ไป
" อย่าลืมนะมิก!! ไม่ไปเราโกรธนะ!! " คิกหันมาพูดกับผม สีหน้าของเค้าดูเอาจริง แล้วเค้าก้อเดินไปนั่งที่ ปล่อยให้ผมยืนอึ้งอยู่กับเซฟ
" เธอจะไปไหนเหรอมิก ? " ปอเงยหน้ามองผม แล้วถาม
" อ๋อ!! เค้าจะไป.." เซฟพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ผมรีบหยิกหลังเซฟทันที เค้าสะดุ้งเลย
( เซฟโดนสองรอบแล้ว!! )
" ...ไป..ไปช่วยเราเลือกซื้อของขวัญให้น้องนิคตอนเย็นน่ะ...นายไปด้วยกันมั้ยปอ ? " เซฟรีบเปลี่ยนคำพูด
" ซื้อของขวัญให้น้องนิคเหรอ ? ไม่อ้ะ...เราไม่ว่าง " ปอบอก
" ไม่ว่างอีกแล้ว ทำไมอ้ะ ? พักนี้นายดูยุ่งๆนะ..มีธุระอะไรรึป่าว ? " เซฟถาม
" ป่าว!! ก้อแค่จะรีบกลับบ้าน ไปบำรุงผิวหน้าแค่นั้นแล่ะ!! " ปอบอก ( O๐O" )
" จริงเรอะ ?!! " ผม และเซฟถามพร้อมกัน ( - -' )
" ก้อจริงดิ..เราก้อแค่อยากดูแลตัวเองบ้าง!!..แค่นั้น " ปอบอก
ผม และเซฟมองหน้ากัน ก้ออยากจะเชื่ออยู่หรอกนะว่า กลับไปบำรุงผิวหน้าจริงๆ แต่พักนี้ ปอกลับดูคล้ำขึ้น แล้วผอมลง...จริงเหรอที่เค้าพูดน่ะ..
มาลงภาคต่อไปแล้วคัฟ ไงก้อขอฝากเป็นกะลังใจให้นิยายภาคใหม่ของผมด้วยนะคัฟ ขอบคุณคัฟ :o8:
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มคนเขียน
ไอ่เบียร์เข้ามาตามด้วยคนครับ
-
หนุกดีครับ จะตามอ่านเรื่อยๆ ครับผม:-)
-
คิกน่ารัก :impress2:
ลืมๆ มันไปได้แล้ว ไอ่อ๊อฟน่ะ
คบกับคิกดีกว่า..เยอะ
:กอด1: +1 คับ มิก
-
:duck1:มาต่อแล้วค้าฟๆๆๆๆๆ ไม่อยากให้รอกัลนาน
บทที่ 22 : Save's Boyfriend~*
ตอนเลิกเรียน ปอขอปลีกตัวกลับไปบ้านก่อน ผมกับเซฟจึงไปที่สยามกันสองคน เพื่อไปช่วยกันเลือกของขวัญให้น้องนิค...
ไม่นาน ผมกับเซฟก้อมาถึงที่หมาย เราสองคนเดินไปที่ร้านขายนาฬิกาเพื่อเลือกซื้อดู
" อันนี้สวยป้ะ!! เราว่าดูดีนะ " ผมหยิบนาฬิกาสีน้ำเงินให้เซฟดู
" หึ!! ไม่อ้ะ...เราว่าแบบนั้นมันโหลไป " เซฟบอก
" เหรอ ???..." ผมวางนาฬิกาลง แล้วเหลือบไปเห็นนาฬิกาสีแดงอีกอันหนึ่ง จึงหยิบขึ้นมาให้เค้าดู
" แล้วอันนี้ล่ะ...เท่ห์ดีนะ!! " ผมพูด
เค้ามองอยู่สักพัก แล้วพูดขึ้น " เท่ห์เหรอ ? เราว่า ก้องั้นๆแล่ะ " เค้าบอก
" แล้วนายอยากได้แบบไหนล่ะ ? " ผมถามอย่างเซ็งๆ ( - -' )
" เราว่า เราไม่ซื้อนาฬิกาแล้วดีกว่า...ไปซื้อกระเป๋าสตางค์แทน " เค้าบอก แล้วก้อพาผมเดินออกจากร้านนาฬิกา เพื่อไปร้านขายกระเป๋าสตางค์แทน
" เราว่า สีขาวนี่สวยดีนะ ดูเรียบๆแต่มีสไตล์ ช่องใส่เงินก้อเยอะดี " ผมพูด แล้วโบกกระเป๋าสตางค์สีขาวไปมา
" อืม...ก้อสวยดี แต่..น้องนิคเค้าไม่ชอบสีขาวน่ะ!! " เซฟบอก
" งั้น!! ลองเอาเป็นลายๆดีกว่า..อันนี้ๆ..สีกับทรงมันสวยดี " ผมบอก แล้วหยิบกระเป๋าอีกอันนึง ที่วางอยู่ข้างๆกันขึ้นมา
" เหอะ!! ดูตลกๆไงไม่รู้ " เซฟพูด ( ~ ~ )
" โอ๊ย!! เรื่องมาก...ถ้างั้นนายเลือกเองเถอะ!! " ผมบอกอย่างฉุนเฉียว
" อ๋า!!!! อย่าเพิ่งงอนดิ...เอางี้ ตามใจนายดีกว่า จะเอาอะไรก้อเอา " เค้าบอก
" ฮึ!! งั้นเราเลือกอันนี้ จะเอาหรือไม่เอาก้อตามใจ " ผมหยิบกระเป๋าสตางค์หนังสีดำขึ้นมาที่อยู่ข้างๆกัน แล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน....
" เฮ่อ!! ตั้งสองร้อยกว่าแน่ะ!!..แพ๊งแพง " เซฟพูด แล้วถอนหายใจ
" เอาน่า...ถึงยังไงก้อวันเกิดน้องเค้าไม่ใช่เรอะ...นานทีปีหน " ผมบอก
" แล้วน้องเค้าจะมากี่โมงอ้ะ ? " ผมถามต่อ
" ก้อตอนนี้น้องเค้าคงเลิกเรียนแล้วอ่ะ..อีกชั่วโมงนึงก้อคงมาถึงนี่...หิวยังอ้ะ ? ไปหาอะไรกินกันก่อนมะ ? " เค้าถามผม
" อือ!! ตามใจ " ผมบอก
" แต่เราไม่กินที่สยามนะ..ไม่ค่อยมีตังค์ ไปกินที่ MBK กันมะ ? " เซฟพูดขึ้น
" ได้ๆ " ผมบอก แล้วเราสองคนก้อพากันข้ามสะพานลอย เฟื่อไปหาอะไรกินที่ MBK
สักพัก พวกผมก้อมาถึง..." กินร้านนี้นะ...เค้าบอกว่าอร่อย!! " เซฟพูดขึ้น
" อืม...ท่าทางไม่แพง...ไปดิ!! " ผมบอก แล้วเดินเข้าไปในร้านกับเค้า
เราสองคนนั่งที่โต๊ะได้สักพัก พนักงานก้อเข้ามายื่นเมนูให้ ผม และเซฟก้อสั่งอาหาร เมื่อสั่งเสร็จ เราก้อนั่งคุยกัน...
" เราว่า..เดี๋ยวเราโทร.บอกน้องนิคให้มานี่เลยดีกว่า!! " เซฟพูดขึ้น
" อือ..ก้อดีเหมือนกัน น้องเค้าจะได้ไม่ต้องเดินหา เราเองก้อไม่ต้องยืนรอ " ผมบอก
" ไม่รู้ว่า เค้าจะถูกใจป่าวนะ...กับกระเป๋าสตางค์น่ะ " เซฟพูดขึ้น พลางก้มดูกระเป๋าสตางค์ที่อยู่ในถุง
" อ่านะ...เค้าก้อต้องชอบแล่ะ..แฟนซื้อให้ทั้งทีนี่ " ผมบอก แล้วยิ้มให้
เซฟยิ้มตอบ พลางมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ " น้องนิคคงออกจากโรงเรียนแล้วแล่ะ...ป่านนี้ก้อคงกำลังมาแล้วมั้ง!! " เซฟพูดขึ้น
" อือ..ก้อลองโทร.ไปเช็คดูดิ!! " ผมบอกเค้า
" อ่านะ..จริงด้วย " เซฟพูด พร้อมหยิบมือถือขึ้นมา เพื่อโทร.หาน้องนิค
" น้องนิคเหรอคับ ? อยู่ไหนแล้วเนี่ย ?!! " เซฟถามขึ้น
" อ่านะ...กำลังมา ตอนนี้พี่กำลังกินข้าวอยู่ที่ MBK น่ะ น้องนิคจะมาหาพี่ป้ะ ? " เค้าถามต่อ…
" ได้คับๆ..งั้นเดี๋ยวพี่จะรอนะ บาย!! " เซฟพูด แล้ววางสาย
" น้องเค้าว่าไงเหรอ ? " ผมถามขึ้น
" เค้าบอกว่า ถ้ามาถึงแล้วจะโทร.บอกน่ะ " เซฟบอก..
สักพักหนึ่ง อาหารที่พวกผมสั่งก้อมา ผมกับเซฟนั่งทานกันไปสักพัก มือถือเซฟก้อดังขึ้น
" ♪ เธอคือลมหายใจ...เธอคือ ทุกอย่าง ♫ " เค้ากดรับสาย
" ฮัลโหล..ถึงแล้วเหรอคับ ? ให้พี่ออกไปรับเหรอ ?..ได้ๆน้องรอพี่อยู่ที่ทางเข้านะ " เซฟพูด แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้
" เดี๋ยวมานะ!! " เค้าหันมาบอกผม ผมพยักหน้ารับ แล้วเค้าก้อเดินออกไป
ในขณะที่ผมกำลังนั่งกินข้าวเพื่อรอเซฟอยู่นั้น ผมก้อได้ยินเสียงๆหนึ่งแว่วเข้ามาในหู เสียงนี้ผมคุ้นมาก น้ำเสียงที่ดูร่าเริง เสียงที่ฟังดูแปล่งๆ เป็นเสียงที่เล็กแต่มีพลัง ผมนึกถึงใครคนนั้นทันที...ผมเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปรอบๆร้าน เพื่อหาเจ้าของเสียงนั้น แต่ก้อไม่พบ ไม่มี...ไม่มีเลย เสียงของ...
" มิก!!..รอนานมั้ย ? " เสียงเซฟถามขึ้น
ผมหันไปทางเค้า เค้ากำลังเดินมาทางผม กับเด็กอีกคนหนึ่ง หน้าตาน่ารักมาก..ผิวเค้าค่อนข้างออกเป็นสีเหลือง คล้ายๆกับสีของขมิ้นอ่อน นั่นคงจะเป็นน้องนิค ยังดูเด็กอยู่เลย แต่แลเค้าไม่ค่อยจะยิ้มสักเท่าไร ออกจะหยิ่งๆด้วยซ้ำ สังเกตได้จากการที่เค้ามองผมด้วยสายตา...( - -' )
" ก้อ...ไม่นาน " ผมบอกเซฟ เค้ายิ้มให้ แล้วหันไปพูดกับน้องนิค
" น้องนิคคับ...นี่เพื่อนพี่ชื่อ มิก " เซฟแนะนำน้องนิค ให้รู้จักกับผม น้องนิคมองผม แล้วพยักหน้า
ผมยิ้มให้ แล้วก้อพยักหน้าตอบ
" จะกินอะไรมั้ย ? เดี๋ยววันนี้พี่เลี้ยง!! " เค้าบอก ( ใจป้ำว่ะ!! )
" ไม่ๆๆ..ไม่หิว!! " น้องนิคบอก พลางส่ายหน้าด้วยท่าทางเบื่อๆ ผมมองดูเค้า เซฟก้อด้วย
" โอเคคับ...ตามใจ!! แล้วน้องนิคอยากทำอะไรอ้ะ ? " เซฟถาม
" อยาก...ดู...หนัง " เค้าบอก
" ได้คับ!! เดี๋ยวพี่พาไป..มิกอิ่มยังง่ะ ? " เซฟหันมาถามผม
" อือ!! อิ่มแล้ว " ผมตอบ พลางพยักหน้า ( ที่จริงอยากกินต่อนะเนี่ย...แต่ไม่อยากให้น้องเค้ารอนาน!! )
" อืม..งั้นไปจ่าย'ตังค์ที่เคาน์เตอร์กัน " เซฟบอก
พวกผมเดินไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน แต่ไม่เห็นจะมีพนักงานประจำเคาน์เตอร์สักคน เหตุเพราะตอนนี้ลูกค้าในร้านเยอะมาก จนพนักงานในร้านทำงานกันแทบไม่ทัน เซฟจึงหันไปที่พนักงานชายคนหนึ่ง ดูอายุราว 20 ต้นๆ ค่อนข้างสมาร์ท และดูมีความสามราถในการบริการลูกค้าได้ดี แต่ท่าทางเค้าคงจะเป็นผู้จัดการร้านมากกว่า เพราะเค้าใส่เสื้อไม่เหมือนพนักงานคนอื่นเลย
" เช็คบิลด้วยคับ!! " เซฟบอกเค้า
" คับๆ..สักครู่คับ " เค้าบอก
" ปอ!! ไปเก็บ'ตังค์ดิ๊!! " เค้าตะโกน ( หือ!! )
" ค่ะ!! กำลังไปค่ะ พี่ดิว!! " เสียงพนักงานคนนั้นพูดขึ้น ผมกับเซฟหันมามองหน้ากัน ( ชื่อก้อคุ้น..เสียงก้อคุ้นนะ!! )
เสียงพนักงานคนนั้น เหมือนเสียงที่ผมได้ยินในตอนแรกเลย ถ้าผมคิดว่า เสียงเค้าคนนั้น คือเสียงของปอล่ะ!!
ตอนนี้ พนักงานคนนั้นเดินมาถึงที่เคาน์เตอร์แล้ว เค้ามองหน้าพวกผม ผมกับเซฟก้อมองหน้าเค้า ( หน้ายิ่งคุ้นเลย!! )
" เฮ้ย!! ปอ " ผม กับเซฟพูดพร้อมกัน เสียงดังมากคับ ทำให้คนทั้งร้านหันมามอง
" อ๋า!! พวกเธอ...มาได้ไง ? " ปอถามด้วยสีหน้าที่อึ้งๆ พวกผมสามคนมองหน้ากัน
" ไหนบอกรีบกลับบ้านไง ? แล้วทำไม..." เซฟเริ่มถาม
" เอาเถอะน่า...ช่างเราเถอะ!! ไว้ค่อยคุยกันที่โรงเรียน " ปอบอก พลางก้มหน้าก้มตาคิดเงิน ( คงอายล่ะสิ ^ ^ )
ผมกับเซฟแอบยิ้มกัน นึกไม่ถึงว่า ลูกคุณหนูอย่างปอ จะมาทำงานพิเศษเป็นพนักงานที่ร้านอาหาร
น้องนิคมองพวกผมอย่างงงๆ คงสงสัยว่า ไอ้พวกนี้เป็นอะไรของมันวะ..แน่ๆ
" ทั้งหมดก้อ...หนึ่งร้อยยี่สิบบาทพอดี..จ่ายมา!! " ปอพูดพลางแบมือเพื่อรับเงิน
" สุภาพกับลูกค้าหน่อยสิ " ผมบอก
" เถอะน่า..เสียเวลา " ปอพูด
" อ่ะนี่!! สองร้อย " เซฟพูดพลางยื่นเงินให้
" ขอบใจจ้ะ..ที่เหลือถือว่า ทิปนะ!! " ปอพูด พลางยิ้มอย่างทะเล้นๆ
" ก้อลองดูเด้ะ..พรุ่งนี้เรื่องกระฉ่อนทั่วห้องแน่ 55+ " เซฟพูด พลางหัวเราะอย่างมีชัย
" อย่านะเซฟฟ!!..เรายอมก้อได้..อ่ะนี่!! ตังค์ทอน " ปอรีบพูด พร้อมกับยื่นเงินให้
" น่าจะลดหน่อยนะ " เซฟพูดต่อ
" ตลกล่ะ!! " ปอรีบพูด
" พูดเล่นน่ะ..งั้นเราไปก่อนนะ..พรุ่งนี้เจอกันนะแม่พนักงาน " เซฟพูดพลางโบกมือ
" บายปอ!! พรุ่งนี้เรื่องเธอดังแน่!! " ผมพูดแหย่ๆ
" ง่า..อย่านะมิก นะๆ " ปออ้อนวอน
" อืม..ล้อเล่นน่ะ ไปก่อนนะ บายๆ " ผมบอก
" บาย!! " ปอบอก
ผม เซฟ และน้องนิคเดินออกมาจากร้าน เซฟกับผมเดินหัวเราะกันออกมา
" คนนั้นใครเหรอ ? " น้องนิคถาม พลางมองหน้าเซฟ
" อ่อ!! นั่นปอ เพื่อนพี่น่ะ...ไม่รู้ว่ามันจะมาเป็นพนักงานที่นี่!! " เซฟบอก แล้วยิ้มให้
" แล้ว...ไปไหนต่อดี ? " น้องนิคถาม
" ก้อไปดูหนังไง น้องนิคจะดูเรื่อง'ไรอ่าคับ ? " เซฟถาม
น้องนิคมองหน้าเซฟ แล้วหันมาทางผม เค้ามองผมพลางหยีตา แล้วหันกลับไปที่เซฟต่อ..
" ไม่ดูแล้ว!! อยากกลับบ้าน..ไปส่งน้องนิคหน่อยสิ!! " เค้าบอก
เซฟมองหน้าเค้า แล้วหันมามองผมอย่างงงๆ แล้วหันกลับมามองที่น้องนิค...
" ตามใจคับ..งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งนะ.." เซฟบอก แล้วหันมาที่ผม " มิก!! งั้นเราไปส่งน้องเค้าก่อนนะ " เค้าพูดขึ้น
" อืม..งั้นเรากลับก่อนละกัน!! " ผมบอกเซฟ
" พี่ไปก่อนนะคับน้องนิค...บาย!! " ผมหันไปบอกน้องนิคด้วย เค้าไม่พูดอะไร ได้แต่มองผมอย่างเดียว ( มารยาท!!.. )
ผมนิ่งไป แล้วหันมาทางเซฟ หลังจากนั้นจึงโบกมือให้
เค้ายิ้ม แล้วพยักหน้า ผมจึงหันหลังกลับไปเพื่อเดินออกจากห้างฯไปขึ้นรถเมล์
วันนี้...ผมได้เจอกับน้องนิค แล้วก้อปอ...น้องนิคดูไม่ค่อยเป็นมิตรกับผมเท่าไร แล้วปอ ทำไมเค้าถึงต้องทำงานพิเศษล่ะ..วันนี้เป็นอะไร ทำไมผมถึงได้เจออะไรที่แปลกๆ…
ไว้เด่วมาต่อให้นะคัฟ :yeb:
-
o13 ปอ..ทำงานพิเศษ
ไม่เห็นจะเสียหายอะไร
ทำงานหลังเลิกเรียน..มีอะไรให้น่าอาย
น่าภูมิใจตัวเองมากกว่า
น้องนิคไม่ค่อยชอบหน้ามิก
แอบหึงเซฟ รึเปล่า หึหึ
:กอด1: +1 คับ มิก
-
:o8: :o8:
:3123: :3123:
:กอด1: :กอด1:
-
ปอคงมีของอยากได้ ถึงได้มาทำงานอ๊ะป่าว แ่ต่น่าชื่นชมนะจ๊ะ :z1:
ส่วนน้องนิคนี่เป็นอะไรคะ แอบกวนนะเรา :m16:
เชียร์คิกต่อไปจะมีอะไรเกิดขึ้นมั้ยนะ หรือว่าพระเอกตัวจริงของมิกยังไม่โผล่มา
ขอบคุณค่อ รออ่านตอนต่อไปน้าาา :L2:
-
:mc1:มาต่อแร้วคัฟๆๆๆๆๆ :mc2:
บทที่ 23 : The Cast~*
เช้าวันใหม่ ผมมาถึงที่โรงเรียนช้ามากเลยคับ เพราะวันนี้ฝนตก รถก้อติด กว่าจะมาถึงโรงเรียนก้อ 8 โมงกว่าแล้ว เพื่อนๆในห้องต่างก้อมาถึงกันครบทุกคน...
ขนาดปอยังมาถึงก่อนผมเลยอ้ะ!! ( บ้านแต่ละคนอยู่ใกล้แค่นี้เอง...เดินมาก้อได้!! )
ผมเดินไปนั่งที่ของผม เซฟ กับปอกำลังนั่งคุยกันอยู่ ผมสังเกตได้ว่า ที่คอของเซฟมีพลาสเตอร์ติดไว้..( ไปโดนอะไรมาวะ ? )
" เฮ่อ!! ฝนตก รถติด เบื่อๆๆๆ!! " ผมพูดขึ้นหลังจากนั่งที่เรียบร้อยแล้ว
" ทำใจหน่อยสิ..นี่หน้าฝนนะ " ปอหันมาบอกผม
" จ้า!! แม่แคชเชียร์!! " ผมพูดขึ้น ( ^ v ^ )
" นี่!! เธออย่ามาว่าเราอย่างนั้นนะ " ปอบอก
" อย่าไปว่าเค้าสิมิก..ปอเค้าเป็นถึงหลานเจ้าของร้านเลยนะ " เซฟพูดขึ้น
" จริงรึ!! แล้วทำไมหลานเจ้าของร้านต้องไปเป็นแคชเชียร์ล่ะ ?..หุๆ " ผมถามต่อ
" ก้อแม่เราน่ะสิ...บอกว่าจะหักเงินค่าขนมของเรา เพราะเห็นเค้าบอกว่า เราใช้จ่ายฟุ่มเฟือยน่ะ..เราออกจะประหยัดนะ ซื้อของก้อน้อยชิ้น!! " ปอว่า
" อะไรมั่งล่ะ...น้อยชิ้นน่ะ ? " เซฟถาม
" ก้อแค่...ซื้อแป้งตลับใหม่ บรัชออน แล้วก้อลิปกรอส แค่นี้เอง " ปอบอก
" แล้วรวมราคา..." ผมถาม
" พันกว่าอ่ะ!! " ปอพูด แล้วยิ้มอย่างปลาบปลื้ม ( - -' )
" ของน้อยชิ้นก้อจริง...แต่ราคาแพงโคตรก้อไม่ไหวนะ " ผมบอก
" เอาน่า!!..เพราะยังงี้ไง เราถึงต้องตุหรัดตุเหร่ออกไปหางานทำ จนในที่สุดก้อได้งานที่ร้านป้าของเรา...ร้านนั้นน่ะ!! " ปอพูด
" อ่านะ..แล้วได้ค่าจ้างวันละเท่าไรอ้ะ ? " ผมถาม
" ก้อทำสี่ชั่วโมง ตกชั่วโมงละห้าสิบบาท ก้อเป็นสองร้อย...ถ้าทำเพิ่มอีกชั่วโมง ก้อได้เพิ่มอีกสองร้อย เป็นสี่ร้อยบาทถือว่า ทำชั่วโมงพิเศษ " ปอพูด ( มันคนเดียวป่าววะ!! )
" เฮ้ย!! ดีอ้ะ...ไว้ไปทำมั่งดีกว่าตอนปิดเทอม " ผมบอก
" ก้อมาดิ...เราจะได้มีเพื่อน เดี๋ยวเราบอกพี่ดิวให้ เพราะเราก้อกะว่า จะทำตอนปิดเทอมเหมือนกัน " ปอพูด
" ใคร..พี่ดิว ?? ผู้จัดการร้านคนนั้นน่ะเรอะ ? " ผมถาม
" ใช่!! ลูกของป้าเราน่ะ " ปอบอก
" งั้นดีเลย!! ปิดเทอมนี้เราจะไปทำ..หาเงินๆ " ผมพูด ( ฿ )
" พวกนายนี่นะ...คิดกันแต่เรื่องเงินๆทองๆ " เซฟพูดขึ้น
" ก้อเราไม่ได้รวยเหมือนนายนี่เซฟ...ที่เอาเงินไปเลี้ยงคนอื่นน่ะ..แล้ว...ที่คอไปโดนอะไรมาเหรอ ? " ผมถามพลางชี้ที่คอตัวเอง
" อ๋อ!! ก้อแผลน่ะ...ยุงมันกัด เราเลยไปเกา " เค้าบอก
" โกหกล่ะ!! โดนน้องนิคดูดก้อบอกกันมา..." ปอพูดขึ้น
" จริงเรอะ ?..หุๆแรงนะ " ผมบอก
" ก้อนิดหน่อยอ้ะ..ตอนขากลับ!! " เซฟบอกอย่างอายๆ
" เอ้อ!! พูดถึงน้องนิค..เราว่า เค้าดูไม่ค่อยเป็นมิตรกับเราเลยนะ...เวลาเห็นเค้ามองเราด้วยสายตา..." ผมพูด
" เหยียดหยามน่ะเหรอ ? โฮะ!!ไม่ใช่แค่เธอคนเดียวหรอก เราก้อด้วยแล่ะ...ตอนจ่ายเงินน่ะ...ทำหน้ายังกะอมเม็ดบ๊วยยังงั้นแล่ะ..หมั่นไส้!! เดี๋ยวแม่จะตบให้บ๊วยกระฉอกเลย!! " ปอพูดด้วยท่าทางโมโห
" ง่า....อย่าทำอะไรน้องนิคของเรานะ " เซฟบอก
" แหม...ทำเป็นหวงนะ แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เชียว " ปอพูดขึ้น
" อ๊ะ!! ก้อแฟนเรานี่นา..ต้องหวงเป็นธรรมดาสิ ไม่เหมือนใครบางคนหรอก..จนป่านนี้ก้อยังไม่มี!! หุๆๆๆ " เซฟพูดเยาะเย้ย
" อย่ามาว่าเรานะ...เค้าเรียกว่า ช่างเลือกย่ะ!! " ปอบอก
" ตลกละ..ไม่มีใครเอามากกว่ามั้ง " เซฟพูดตอกย้ำอีกครั้ง ทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมา..
นี่เป็นครั้งแรกนะ ที่ผมหัวเราะได้เต็มที่อย่างนี้ ที่แล้วๆมา มันมีแต่เรื่องทุกข์ใจ เพราะมันมีแต่เรื่องที่ทำให้ผมเสียใจมาก
ตอนนั้น..ผมได้แต่ร้องไห้ๆ...มันบ่อยมากด้วย...ถ้าหากผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมคงไม่ให้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นแน่ๆ ทั้งเรื่องอ๊อฟ บ๋อม และทุกๆเรื่องที่เกิดขึ้น ผมไม่อยากให้มันเกิดเลย..แต่ถึงยังไง ในเมื่อเวลามันผ่านมาแล้ว บางสิ่งบางอย่างได้สูญสิ้นไปแล้ว ผมควรจะเก็บสิ่งที่ยังเหลืออยู่ไว้ แล้วทำให้มันมีค่ามากขึ้นดีกว่า อย่างเช่น ความทรงจำดีๆ ที่ควรเก็บไว้ แล้วลืมเรื่องร้ายๆที่เกิดขึ้น ถือซะว่า เป็นบทเรียน แล้วก้อให้ความสนใจอยู่กับปัจจุบันที่เป็นอยู่...อย่างที่เหลียงเคยบอกไว้ ค่อยๆเป็นค่อยๆไปดีกว่า แล้วเวลาจะช่วยรักษาเรา...
ตอนบ่ายวันนี้ ทางโรงเรียนให้นักเรียนเข้าชมรมของตนเอง เพื่อประชุมกันว่า จะแสดงผลงานอะไรในตอนปิดเทอมปลายภาคเรียนนี้ ผม ปอ และเซฟอยู่ชมรมเดียวกันคับ...นั่นคือ ชมรมการแสดง ซึ่งประธานของชมรมจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากหญิงเหล็กของเรา...คุณนายปอนั่นเอง!!! ( หุๆ ^ ^ )
เซฟเป็นรองประธานคับ และน้องอั๋น..ก้อทำหน้าที่เป็นเลขาฯ อั๋นเป็นรุ่นน้องม. 3 คับ ผิวสีเค้าออกดำแดง ท่าทางค่อนข้างโก๊ะๆกังๆนิดหน่อย แต่ฉลาดเป็นกรดคับ ส่วนแว่นที่เค้าสวมใส่ก้อดูหนามากบ่งบอกได้ว่า เค้าเป็นเด็กเรียนยังไงยังงั้น ปอเลยให้ทำหน้าที่เป็นเลขาฯ
นอกจากนี้ยังมีเฟรช ซึ่งเป็นนักเรียนหญิง ( ในโรงเรียนชายล้วน!! ) ดาวเด่นประจำโรงเรียนคับ เพราะ she สวยมากๆ ถึงชนิดที่ผู้หญิงบางคนเทียบไม่ติดเลย ( ขนาดใส่ชุดนักเรียน ยังเหมือนผู้หญิงใส่ชุดนักเรียนชายเลย...คิดดู!! ) ไม่ว่า จะเป็นผิวพรรณที่ขาวอมชมพู และดวงตาที่ดูเย้ายวน แต่ออกเย้ยหยัน ราวกับซ่อนความร้ายกาจเอาไว้...
แล้วก้อยังมีชาช่า กะวีวี่ ( มาจากชาตรี กับวีรวัฒน์คับ!! ) สองสาวชาวราชบุรีนี้
( หุ่นเธอทั้งสองเหมือนโอ่งราชบุรีมาก ) ก้ออยู่ม. 3 เช่นเดียวกับน้องอั๋น แต่สองคนนี้ต่างกับอั๋นอย่างสุดขั้วเลย เพราะอั๋นออกจะเรียบร้อย ขี้อาย แถมใส่แว่นดูเป็นเด็กเรียน ส่วนช่า กะวี่นั้น...คือผมยังไม่เคยเห็นหน้าที่แท้จริงของเจ้าหล่อนทั้งสองเลยคับ เพราะเธอจะประโคม โหมกระหน่ำ ตะบันทั้งรองพื้น ทั้งแป้งจนขาวผ่องทั่วทั้งหน้า ยิ่งกว่าลิเกพม่าซะอีก ( มีการแอบหยดรองพื้นที่หลุมบนหน้าด้วย!! ) ส่วนบรัชออนก้อปัดซะแดงเถือกไปถึงขมับ..ผมว่า ถ้าวันไหนสองสาวหน้าไม่วอกเท่าเกอิชา วันนั้นคงไม่กล้าออกจากบ้านเป็นแน่..งานอดิเรกของสองสาวนี้ที่ผมเห็นจนชินตาก้อคือ ถ้าไม่โบ๊ะหน้า ก้อกัดกันเป็นกิจวัตรคับ ( หุๆ!! ^ ^ )
นอกจากนี้ก้อยังมีสมาชิกคนอื่นๆอีกด้วยคับ แต่ที่น่ายกย่องนั้นคือ ปอเป็นนักเรียนชั้นม. 4 เพียงคนเดียวที่ได้เป็นหัวหน้าชมรม ซึ่งชมรมอื่นๆนั้นก้อจะมีพวกรุ่นพี่ม. 5 ไม่ก้อม. 6 เป็นประธานชมรมเสียมากกว่า แต่ที่ชมรมการแสดงของเรานี้ไม่มีพวกรุ่นพี่ทั้งสองชั้นปีนั้นเป็นสมาชิกเลยนะคับ เพราะว่า พวกเค้าจะอยู่ชมรมทางวิชาการกันเสียเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งชมรมการแสดงของเรานี้จะมีชั้นม. 4 ที่โตสุดคับ
" การประชุมในวันนี้ เราลงมติกันแล้วว่า จะแสดงละครเพลงเรื่อง ราพันเซล กันลำดับต่อไป เราก้อจะมาคัดเลือกนักแสดงกันนะว่า ใคร!! จะได้เล่นเป็นอะไร ในฐานะที่เราเป็นประธานชมรม เราขอเลือกผู้รับบทเป็นเจ้าชายนะ จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก นักแสดงกิตติมศักดิ์ของเรา...คิก!! " ปอพูด ( OoO!! )
" กรี๊ด..ด...ด..!! " เสียงสมาชิกทั้งหลายกรี๊ดกันเซ็งแซ่ ( ปอคิดอะไรของเค้านะ..นอกจาก!!...)
" แล้วใครจะเป็นราพันเซลล่ะคะเจ๊ปอ ? " วีวี่ถาม
" อ๋อ!! เรื่องนั้นน่ะ..เจ๊ได้เลือกไว้แล้ว!! " ปอบอก
" ก้อคงจะไม่พ้นฉันอีกตามเคยน่ะสิ!!..เฮ่อ!! เบื่อจัง " เฟรชพูดขึ้นด้วยท่าทางหยิ่งๆ
ปอยิ้มให้เค้า แล้วพูด " ก้อเพราะเรารู้ว่า เธอเบื่อไงล่ะเฟรช เราเลยไม่เลือกเธอ!! " ตอนนี้..สีหน้าของเฟรชได้เปลี่ยนไป
" เรื่องนี้เธอเล่นเป็นองค์หญิงจากญี่ปุ่นละกัน...ที่เข้ามาตอนฉากเลือกคู่น่ะ!! " ปอบอก
" ก้อยังดีนะคะเจ๊เฟรช..ถึงยังไง เจ๊ก้อยังเล่นคู่กับพี่คิกอยู่ดี!! " ชาช่าพูดขึ้น
" เธอด้วยจ้ะชาช่า..เธอเล่นเป็นแม่มด!! " ปอบอก ทำให้ชาช่าหันมามองปอด้วยสีหน้างงๆ ( นั่น!! โดน.... )
" ตายล่ะ..เจ๊ปอ!! ให้ชาช่าเล่นเป็นแม่มด..ไม่ได้นะคะ " วีวี่แย้งขึ้น
" ใช่ค่ะใช่!! " ชาช่าเสริม
" ทำไมล่ะวี่ ? " ปอถาม
" ก้อเดี๋ยวไม้กวาดหักล่ะแย่เลย...เปลี่ยนบทช่าให้เป็นช้างทรงยังจะดีกว่านะคะ!! " วี่เริ่มกัด ( ^ ^ )
" ค่ะ...นังพระโค..หล่อนขนาดตัวก้อเท่าฉัน ละยังมาปากดี เดี๋ยวจะโดน!! " ช่ากัดตอบ
" หยุดนะ..ทั้งสองคน!! " ปอสั่ง ทั้งช่าทั้งวี่ต่างพากันเงียบ " วี่!!..เธอก้อเล่นเป็นแม่ของ
ราพันเซลไปละกัน..เซฟด้วย เธอเล่นเป็นพ่อนะ!! " ปอพูดกับวี่ แล้วหันมาบอกเซฟ
" ก้อยังเหลือ...เจ้าหญิงแขกอีกคนที่จะมาในงานเลือกคู่ เอาเป็น... " ปอพูดค้าง แล้วกวาดสายตามองสมาชิกที่นั่งอยู่ไปมา..
" เธอละกันมิก!! เธอเล่นเป็นเจ้าหญิงแขกนะ " ปอบอก ผมมองหน้าเค้าอย่างงงๆ อะไรเนี่ย ? อยู่ๆจะให้ผมแสดงละคร..ผมอายนะ ให้อยู่เบื้องหลังยังจะดีซะกว่า ( - -' )
" ส่วนราพันเซล..จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก.. " ปอพูดค้างอีก แล้วมองกวาดตาไปรอบๆห้อง ทำให้สมาชิกที่เหลือต่างพากันนั่งไม่ติดที่ ( คงอยากเล่นกะคิกใจจะขาดแน่!! )
" ME!!! เราเอง!!...เราจะเล่นเป็นราพันเซล จะได้ไม่ต้องมาห่วงเรื่องของหน้าเวที จดรายชื่อนักแสดงด้วยนะจ๊ะอั๋น " ปอพูดด้วยท่าทางปลาบปลื้มดีใจ แล้วหันมาพูดกับอั๋น
( O-O" )
" ได้ไงอ่ะ..โห่!!!!!! " เสียงเฟรชเป็นแม่นำ ตามด้วยเสียงคนอื่นโห่ร้องกันใหญ่ เพราะไม่เห็นด้วยกับการเอาแต่ใจในครั้งนี้ของปอ ผมเองก้อนั่งแอบยิ้มอยู่ ( กะแล้วเชียว!! )
ปอนั่งมองสมาชิกที่ไม่เห็นพ้องต้องกันอย่างเบื่อๆ แล้วมองไปที่เซฟ แล้วก้ออั๋นที่นั่งอยู่ขนาบข้าง เซฟยักไหล่ให้ปอ เป็นเชิงว่า จะเอาไงต่อดี!! ปอนั่งพิงเก้าอี้ แล้วถอนหายใจ..สมาชิกยังคงไม่เลิกโวยวาย จนกระทั่ง..
" ปึง!!! " เสียงปอทุบโต๊ะ ( OoO ) " หยุดได้แล้ว!!!! " ปอตะโกน
ทุกคนในห้องต่างนิ่งเงียบ แล้วมองมาที่ปอ
" ก้อได้ๆ..เราจะไม่เล่นเป็นราพันเซลก้อได้..เราจะถอยตัวมาเป็นผู้กำกับแทน... " ปอบอก
" แล้วใครจะมาเล่นเป็นราพันเซลแทนเธอล่ะ ? เปลี่ยนใจเป็นฉันยังทันนะปอ!! " เฟรช พูดขึ้น
" ไม่หรอกเฟรช..เราคงไม่เลือกเธอหรอก!! โฮ่ๆๆๆๆ..อย่าหวังเสียให้ยาก " ปอพูด แล้วหัวเราะ ( หักหน้าเฟรชซะงั้น!! )
เฟรชมองปอด้วยสายตาเคืองๆ แล้วพูดขึ้น " แล้วเธอจะเลือกใครแสดงล่ะปอ..ชาช่า..วีวี่เหรอไง..?!! "
ผมว่า...ที่ปอไม่เลือกเฟรชให้เป็นราพันเซล คงอยากจะดัดนิสัยแย่ๆของเฟรชแน่ๆ ที่ชอบหลงตัวเอง แล้วกดขี่คนอื่น
" ไม่...ไม่ใช่ทั้งสองคน คนที่เราจะเลือกให้เป็นราพันเซลต้องพร้อมด้วยรูปสมบัติ และคุณสมบัติ..เราไม่ยอมหรอกนะ ที่จะเลือกใครชุ่ยๆให้มาเล่นคู่กะคิกน่ะ!!...เอาล่ะ!!
คนที่เราจะเลือกให้เล่นเป็นราพันเซลแทนเราก้อคือ.." ปอพูดค้าง ( อีกล่ะ!! ) แล้วกวาดสายตามองไปรอบๆห้องอีกครั้ง ทำให้สมาชิกคนอื่นนั่งลุ้นกันจนตัวโก่งอีกรอบนึง สายตาของปอมองมา แล้วหยุดที่ผม..ไม่นะ!! ปอจะเลือกผมเหรอ ? อะไรกัน..จะให้ผมเล่นคู่กะคิกจริงๆง่ะ...ยิ่งแย่ไปใหญ่เลย!!
" อั๋น!! " ปอพูดขึ้น แล้วมองไปที่อั๋น ( ทุกคนในห้องต่างตะลึงกัน..ผมก้อด้วย!! ) " อั๋นเล่นเป็นราพันเซลนะ!! " ปอบอก
" อ่า..จะดีเหรอคะเจ๊ ? " อั๋นพูดอย่างอายๆ
" ดีสิจ๊ะ!!..ถ้าใครไม่เห็นด้วย..ก้อถอนตัวออกไปได้นะ!! " ปอกล่าว..ทำให้ทุกคนในห้องเงียบสนิท กับคำพูดของปอ ( เหอๆ..ใครจะกล้าล่ะ!! )
เด่วไว้มาต่อคัฟ รักทุกคนที่ติดตามอ่านคัฟ:pig4:
-
55555 หนุกหนาน
-
ตัวละครเยอะ
รายละเอียดแยะ
ชักจะงงอ่ะ มิก
-
ชาชา วีวี่ :m20:
มีเพื่อนตอนมอปลายชื่อวีวี่เหมือนกัน แต่มาจากวิศัลย์นะ :jul3:
แหม่ แต่คิกเป็นพระเอกที่เลือกนางเอกไม่ได้เลยนะเนี่ย 55
ขอบคุณจ้า รออ่านตอนต่อไปน้าาา
-
มันออกเปนแนวนิยายเรื่องยาวอ่ะคัฟ อยากให้เหนถึงความรักของหลายๆคู่ง่ะ :m23:
-
มาต่อแล้วคร้าฟฟฟฟ :mc2:
บทที่ 24 : My Happiness~*
" ตกลงนายจะขึ้นแท่นเป็นผู้กำกับเรื่องนี้..จริงรึปอ ? " เซฟถามปอ หลังจากเลิกประชุมกันแล้ว
" ตอนแรกก้อว่าจะไม่อ่ะ..แต่ในเมื่อทุกคนไม่อยากให้เราเป็นราพันเซล..เราก้อต้องยอมถอยออกมา..ส่วนนายก้อเล่นเป็นพ่อไปละกันนะเซฟ!! " ปอบอก
" เหอะ!!ให้เรารับบทซะแก่เชียว แถมให้เล่นคู่กับวีวี่ด้วย " เซฟพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ
" ก้อช่วยไม่ได้นี่..หรือเธอจะเล่นเป็นตัวนางล่ะ ?..เพราะตัวนายมีสองตัวคือ เจ้าชาย กะพ่อราพันเซลนะ!! " ปอบอก
" หึ!!ให้เราเล่นเป็นเจ้าชายยังเข้าท่ากว่าอีก...ทำไมให้ไอ้คิกเล่นวะ ? ไม่เห็นจะเกี่ยวข้องเลย!! " เซฟว่า
" เอาน่า!! ก้อคิกเค้าออกจะน่ารักนี่...เราเลยเอาคิกมาแสดง เพื่อเรียกเรตติ้งน่ะ " ปอพูด...
" เจ๊ปอคะ!! มีอะไรให้อั๋นช่วยอีกมั้ยคะ ? " อั๋นพูดขึ้น พร้อมถือสมุดจดไว้ในมือ
" ไม่มีแล้วจ้ะ..ขอบคุณนะจ๊ะ " ปอพูด แล้วยิ้ม
" ถ้างั้น..อั๋นไปก่อนนะคะ..บายค่ะเจ๊ปอ เจ๊มิก เฮียเซฟ!! " อั๋นพูด แล้วโบกมือ พร้อมกับเดินออกจากห้องไป...
" น้องเค้าขยันดีเนาะ!! " เซฟพูดขึ้น
" อือ..เราถึงให้มาเป็นเลขาฯไง!! " ปอบอก
" แล้วตกลง...เรื่องเจ้าชายล่ะ!! คิกเค้าตกลงที่จะเล่นแล้วเรอะ ?!! " เซฟถาม ( ?!! )
" ก้อไม่รู้อ่าา...เค้าไม่เห็นพูดอะไรเลย!! " ปอบอก
" หือ..งั้นก้อหมายความว่า คิกยังไม่ได้รับเล่นใช่มั้ยปอ ? " ผมถามขึ้น
" ก้อยังอ่ะดิ!!...แต่เดี๋ยวค่อยขอร้องใหม่ก้อได้ " ปอพูด
" อ่านะ...ถ้าพวกยัยเฟรชรู้ล่ะก้อ.. " เซฟพูดขึ้น
" เอาน่า!! เดี๋ยวหน้าที่นี้ เราให้มิกไปบอกคิกเค้าอีกทีละกัน!! นะมิกนะ... " ปอรีบขอร้องผมทันที ( OoO!! )
" แล้วทำไมต้องเป็นเราล่ะ ? " ผมถามปอ
" ก้อเพราะเราไม่กล้าบอกเค้าน่ะสิ...อายน่ะ!!..ก้อเห็นพักนี้เธอสนิทกะเค้านี่ ก้อนะ..ถือว่า ช่วยๆกัน " ปอบอก แล้วยิ้มให้ผม
" แต่เรา.. " ผมรีบพูด
" นะ!! เพื่อเห็นแก่ชมรมเรา จะได้เชิดหน้าชูตากะเค้าบ้าง.." ปออ้อนวอน ( - -' )
" เอาน่ามิก!! ประธานอุตส่าห์ขอร้องเลยนะ..หุๆ " เซฟพูด
" แล้วทำไมนายไม่บอกล่ะเซฟ..เป็นรองฯไม่ใช่รึ ? " ผมถาม
" เหอะๆ..เราก้อเคยไปบอกมันครั้งนึงแล้ว...แต่มันบอกว่า ไร้สาระน่ะ..เราเลยส่งนายไปไง!! " เซฟบอก
" แล้วถ้ามันไม่ตกลงล่ะ!! เราก้อโป๊ะเลยนะ " ผมพูด
" เอาน่า..เดี๋ยวค่อยว่ากันใหม่!!..ถ้าคิกเค้าไม่ตกลงนะ " ปอบอก
" อย่าลืมนะ..ความหวังของชมรมเรา ฝากไว้ที่นาย..อ้อ!! เรื่องนี้รู้กันแค่สามคนนะ!! " เซฟพูด ( โห!! Top Secret )
" งั้นวันนี้พอแค่นี้ละกัน..เราจะรีบไปทำงานต่อ!! " ปอบอก แล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมา
" อือ!!..เราก้อจะกลับบ้านแล้วเหมือนกัน นายล่ะมิก!! จะไปไหนต่อ ? " เซฟถาม ( สมองยังไม่แล่นวุ้ย!! ยังอึ้งอยู่ - . -)
" หือ..ก้อจะกลับบ้านเหมือนกันล่ะ!!..ไปก่อนนะ!! " ผมบอก
" โอเคๆ!! พรุ่งนี้เจอกัน...แล้วอย่าลืมบอกคิกเค้าล่ะ..บายๆ " ปอพูด แล้วโบกมือลา
" บาย!! " ผม กะเซฟพูดพร้อมกัน..
พวกเราสามคนต่างแยกย้ายกันกลับไป..ปอนั่งแท็กซี่ไปทำงานต่อ เซฟเดินกลับบ้านทางหลังโรงเรียน ส่วนผม..กำลังจะเดินออกทางประตูหน้า เพื่อข้ามสะพานลอยไปขึ้นรถเมล์...
" ไง!! กลับบ้านคนเดียวเหรอ ? " เสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างหลังผม ขณะที่ผมกำลังจะก้าวออกจากประตูโรงเรียน
...ผมหันไป แล้วยิ้มให้กับเจ้าของเสียงนั้น " เหลียง!! " ผมร้องขึ้น ( ^ v ^ )
เค้ายิ้มให้ แล้วเดินมาที่ผม…
" ทำไมกลับคนเดียวอ่ะ ? " เค้าถาม
" ก้อ..เรากลับบ้านคนเดียวมาตั้งนานแล้วนี่..ทำไมเหรอ ? " ผมถามกลับ ( ที่จริงแล้ว..ตามปกติผมต้องกลับกะอ๊อฟคับ แต่พอเราเลิกกัน ผมก้อต้องกลับบ้านคนเดียว )
" ป่าว!! ก้อถามดู " เค้าพูด
" แล้ว..นายยังไม่กลับบ้านอีกรึ ? " ผมถาม
" ก้อเนี่ย...กำลังจะกลับ!! " เค้าบอก
" แล้วบ๋อมล่ะ ?...ตาม'ดาต้องกลับด้วยกันไม่ใช่เหรอ ? " ผมถาม ( ไม่อยากพูดชื่อนี้เลยว่ะ!! )
" เห็นวันนี้เค้าบอกมีธุระอ้ะ..เลยต้องรีบกลับ ส่วนเรา...เตะบอลกะไอ้อ๊อฟมันอ่ะ..นี่เพิ่งเลิก!! " เหลียงพูด พลางเอามือเกาหัว
" เหรอ ? นายก้อเลยต้องกลับคนเดียว!! " ผมถาม
" ใช่!! นายจะกลับยังอ่ะ ? " เค้าถามต่อ
" ก้อนี่ไง!! เดี๋ยวจะข้ามสะพานลอยไปรอรถ..งั้น...เราไปก่อนนะ " ผมพูดขึ้น พลางจะยกมือขึ้นโบก
" งั้น..เดี๋ยวเราไปรอรถเป็นเพื่อนนะ...ไปด้วยกัน!! " เค้าพูด แล้วยิ้ม ( OoO )
ผมนิ่งไป..แล้วแอบอมยิ้ม " เฮ้ย!! ไม่เป็นไรหรอก..เรากลับเองได้..นายไปเถอะ!! " ผมรีบพูดอย่างเกรงใจ
" เอาน่า!! บ้านเราก้ออยู่แค่นี้เอง..เดินไปก้อถึงแล้ว ไปส่งนายก่อนก้อไม่เป็นไรหนิ!! " เค้าพูดอย่างมิตรไมตรี
" อือ..งั้นก้อได้!! " ผมบอกเค้า แล้วยิ้ม..
เราสองคนเดินข้ามสะพานลอยกันไป จนกระทั่งถึงอีกฝั่งหนึ่ง เพื่อไปยืนรอรถเมล์...ระหว่างที่รอรถอยู่นั้น...
" ดีจังเนาะ!! ที่บ้านนายอยู่ใกล้..เลยไม่ต้องเดินทางไกลๆแบบเรา " ผมพูดขึ้น
เค้าหันมามองผม " ไม่เห็นดีเลย...เราเลยหนีเที่ยวไม่ได้อ่ะดิ ไกลสุดที่เคยไปก้อแค่สยามเอง " เค้าบอก
" อ่านะ..นายไปสยามบ่อยมั้ย ? " ผมถาม
" ไปจนเบื่อ!! " เค้าตอบ
" งั้นนายก้อไปบ่อยอ่ะดิ..เราอ้ะ!! เคยไปแค่ไม่กี่ครั้งเอง " ผมพูด
" งั้นวันเสาร์นี้ไปกันมะ ?..สยามน่ะ!! " เหลียงถามผม
" ไปทำไม ? " ผมถามกลับ
" ก้อเห็นนายไปไม่กี่ครั้งเองนี่..เราจะได้พาไปดินเล่น หรือไม่ก้อไปดูหนังไง!! " เค้าบอก
" แล้วบ๋อม..กะอ๊อฟล่ะ นายไม่ชวนเค้าไปด้วยเหรอ ? " ผมถาม
" เราไปกะสองคนนั่นจนเบื่อแล้ว...ก้อเลยอยากจะไปกะคนอื่นบ้างน่ะ!! " เค้าบอก
ผมเงียบไป...ได้แต่คิดในใจว่า เค้าช่างดีกับผมจัง...หลายต่อหลายครั้งแล้วที่เค้าช่วยเหลือผม แล้วครั้งนี้ เค้ายังจะชวนผมไปเที่ยวอีก...รู้สึกดีจัง!!
ตอนนี้...มันทำให้ผมชอบเค้ามากขึ้น มากกว่าการที่เราเป็นเพื่อนกันเสียอีก...แล้วถ้าผมจะบอกว่า ผมชอบเค้าล่ะ!! จะผิดไหม..ในเมื่อเค้าเสนอโอกาสให้ผมได้ใกล้ชิดเค้าผมก้อควรที่จะต้องรีบคว้าไว้ เพื่อไม่ให้มันเสียไป...แต่ถ้า อ๊อฟรู้เรื่องนี้ล่ะ เค้ายิ่งเกลียดๆผมอยู่ หากเค้ารู้ว่า เพื่อนของเค้าไปเที่ยวกับผม เค้าคงต้องพาลทะเลาะกันเป็นแน่ ( ยิ่งมีอีบ๋อมด้วย...เลยสนุกกันไปใหญ่!! ) ไม่ดีกว่า!! ผมควรจะต้องปฏิเสธเค้าไป..
" สรุป!! นายจะไปกับเราวันเสาร์นี้มั้ย ? " เค้าถามซ้ำ
" เอ่อ..เรา...คงไปไม่ได้หรอก!! " ผมพูด ( Y-Y )
" ทำไมอ่ะ ? หรือว่ากลัวอ๊อฟ!! " เค้าถาม ( รู้อีก!! )
" ป่าว!!ไม่ใช่นะคือ.." ผมพยายามโกหก
" อ๊อฟมันไม่ว่าเราหรอกน่ะ..แต่ถ้า..นายไม่อยากไปกะเราด้วยเหตุผลอื่น..เราก้อไม่ว่านายหรอก!! " เค้าพูด
" เรา...เรา..ไปก้อได้ " ผมบอก ( กลัวเสียโอกาสทอง!! )
เค้ามองผม แล้วยิ้ม ผมก้อมองเค้า..แล้วยิ้มเช่นกัน รอยยิ้มนี้ มันเป็นรอยยิ้มที่ผมประทับใจตั้งแต่แรกเห็น ไม่เหมือนกับรอยยิ้มของอ๊อฟ...รอยยิ้มของปีศาจ!!
ผมรู้สึกได้เลย...เวลาที่ผมอยู่ใกล้เหลียง ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
" นายนี่ตาโตจังนะมิก...ตาโต!! " เหลียงพูดพลางเบิกตาให้โตขึ้น ( - -' )
" มาว่าเราตาโต..แล้วนายล่ะ..นายก้อหูกางเหมือนกันแล่ะ...หูกาง!! " ผมพูดขึ้นพร้อมกับดึงหูตัวเองให้กางออก
" เว่อร์แล้ว..เว่อร์แล้ว หูเราไม่กางขนาดนั้นซะหน่อย!! " เหลียงว่า
" ตาเราก้อไม่โตเท่าที่นายทำนะ!! " ผมบอก
" ใครบอก..เราทำให้โตเท่านายไม่ได้ตะหากล่ะ..หุๆ " เค้าบอก
" นายนี่มัน..กวนจริงๆเลย " ผมพูด
" 555+ โอเคๆเลิกกวนก้อได้...รอรถๆ..ว่าแต่ ทำไมรถมันนานจังอ้ะ...ตาโต!! " เค้าพูดขึ้นอีก ( ยังไม่เลิก!! )
" ไม่พูดด้วยแล้ว!! " ผมบอก ( งอนๆๆ )
" โอ๋ๆ..ไม่แกล้งแล้ว " เค้าพูดพลางตบหัวผมเบาๆ ( หุๆ )
" อ๊ะ!! รถมาพอดี..เราไปก่อนนะ!! " ผมหันไปบอกเค้า
" อืม..โชคดีนะตาโต!! " เค้ากล่าวลา
" นาย..." ผมจะหันไปว่าเค้า แต่เค้ากลับวิ่งไปโน่นแล้ว ( ชิ!! )
รถเมล์มาถึงพอดี ผมเดินก้าวขึ้นไป แล้วหันมามองเค้า เค้ากำลังยืนมองผม แล้วล้อเลียนโดยการทำตาโตใส่
" ตา...โต " เค้าพูดเบาๆ จนผมแทบไม่ได้ยิน แต่ผมก้ออ่านปากเค้าออกนะ ว่าเค้าพูดคำนี้
" หู...กาง " ผมพูดเบาๆกลับใส่เค้า ( ออกแนวติ๊งต๊องเล็กน้อย )...
รถเมล์ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป ทำให้ผมและเค้าค่อยๆไกลห่างกัน ผมเดินไปนั่งที่ๆนั่ง แล้วก้อมองออกไปนอกหน้าต่าง ถึงตอนนี้ผมก้อมองไม่เห็นเค้าแล้ว แต่ในใจผมก้อยังคิดถึงแต่เค้านะ ท่าทางกวนๆของเค้า มันดู...น่ารักดี!! ท่าทางอย่างนี้แล่ะ..ที่เค้าแสดงออกอย่างจริงใจ ผมว่า เค้าดูจริงใจกับผมที่สุดแล้วแล่ะ มากกว่าเพื่อนของเค้าทั้งสองคนด้วยซ้ำ..ที่ทำตัว FAKE จนต้องยกนิ้วให้ ( เกลียดมันสุดๆ ~ o ~ )...
" ♪ ฉันขอสัญญา...จะจำทุกเรื่องราว ไม่ว่าร้าย หรือดี สุขหรือทุกข์ใจ... ♫ " เสียงมือถือผมดังขึ้น...อ๊ะ!! ปอโทร.มา
" ฮัลโหล!! ว่าไง... ? " ผมกดรับสาย
" มิก!! เธออย่าลืมบอกคิกเรื่องนั้นนะ " ปอพูด
" อือ..ไม่ลืมหรอก!! " ผมบอก
" ดีมากจ้ะ!! เราแค่โทร.มาเตือนน่ะ..งั้น!! เราไปทำงานต่อละนะ..บะบาย!! " ปอพูด แล้ววางสายไป…
เฮ่อ!! เบื่อจัง เดี๋ยวต้องโทร.หาคิกมันอีก ป่านนี้มันเลิกงอนผมยังไม่รู้นะ..ถ้าไม่เพราะชมรมล่ะก้อ ผมไม่ทำหรอก!! ปอนะปอ..หาภาระให้ซะแล้ว!!..
ขอบคุลผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามนะคร้าฟฟฟ ไว้เด่วผมมาต่อให้ใหม่นะ :bye2:
-
มาต่อไวๆนะคร๊าบบ บบ บ
:L2: :L2:
ขอให้ได้กะเหลียงไวๆนะ
:oo1: :oo1:
-
มาต่อแล้วค้าฟฟฟฟ :man1:
บทที่ 25 : The Promise~*
" ฮัลโหล!! โทร.มามีไร ? " เสียงคิกรับสาย
" อ่า...กว่าจะรับสายได้นะ!! นี่ว่างคุยป่าวเนี่ย ? " ผมถามเค้า ( ท่าทางเค้าไม่ค่อยอยากคุยกับผมเลยนะ!! )
" ก้อว่างนะ..เพิ่งอาบน้ำเสร็จ!! ทำไม..จะโทร..มาง้อเหรอ ? " เค้าถาม ( - -' )
" เอ่อ...ไม่เชิงหรอก..แค่จะโทร.มาขอให้นายเล่นละครที่ชมรมเราอ่ะ!! " ผมบอก
" เล่นละคร...อ่อ!! ที่เซฟเคยมาชวนน่ะเหรอ ?!!..ไร้สาระ!! " เค้าว่า ( - . - )
" นี่!! ถ้านายไม่อยากจะเล่นก้อบอกกันมาดีๆก้อได้...ไม่ต้องมาว่ากันอย่างนี้หรอก!! " ผมพูด ( ไม่ง้อก้อได้วะ!! )
" เฮ้!! อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิ...เรายังไม่ได้บอกเลยนะว่า จะไม่เล่น!! " เค้าบอก
" อ๊ะ!! ก้อนายพูดเองนี่ว่า ไร้สาระ...ตกลงนายจะเล่นป่าวเนี่ย ? " ผมถามอีก
" อือ..แล้วเล่นเรื่องอะไรล่ะ ? ยังไม่รู้เลย!! " เค้าถาม
" ราพันเซล!! นายเล่นเป็นเจ้าชายนะ...ถ้าปอไม่บอกพวกนั้นว่านายเล่น...เราคงไม่บากหน้ามาง้อนายหรอก!! " ผมค่อยๆหรี่เสียงลง
" อะไรนะ ?!! ตอนหลังๆเราไม่ค่อยได้ยินเลย!! " เค้าถาม
" ป่าว!! ไม่ได้พูดอะไรนี่!! " ผมบอก
" อ่านะ...แล้วใครเล่นเป็นราพันเซลล่ะ ? " เค้าถามอีก
" อ่อ!!..น้องอั๋นน่ะ " ผมบอก ( หุๆ )
" น้องอั๋น!!?...ใครเหรอ ? " เค้าถามอย่างสงสัย
" ก้อเลขาฯชมรมเราอ่ะ...รุ่นน้องม. 3 " ผมบอก
" อ่า..ม. 3 เหรอ ?..เด็กเชียว น่ารักมั้ย ? " เค้าถามอีก
" ก้อ..น่าจะมีเค้าความงามอยู่นะ ถ้าถอดแว่น " ผมบอก ( พยายามนั่งนึกหน้าน้องเค้าอยู่อ่ะ!! )
" อ่านะ...แล้วนายล่ะ เล่นเป็นอะไร ? " เค้าถามอีก ( OoO!! )
" ถ..ถามทำไมน่ะ ? " ผมถาม
" ก้ออยากรู้ไง...ว่านายเล่นเป็นอะไร เผื่อบทนายไม่ดี หรือว่า เล่นเป็นแค่ตัวประกอบ..เราจะได้ไม่เล่น!! " เค้าบอก
" หมายความว่าไงเนี่ย...บทเราเป็นยังไง มันก้อไม่สำคัญกับนายหรอกนะ!! " ผมพูด
" อ่านะก้อดี...ไม่สำคัญ เราก้อจะได้ไม่เล่น!! " เค้าบอก ( OoO )
" โอเค!! สำคัญก้อสำคัญ เรา..เล่นเป็นเจ้าหญิงแขกน่ะ!! " ผมพูดขึ้น ( นับถอยหลัง เตรียมตัวฟังมันหัวเราะ!! )
" 555+ เจ้าหญิงแขก 555+ นึกไม่ออกเลยวุ้ย ว่าจะเป็นยังไง!! " คิกพูดแล้วหัวเราะเยาะผม
( กะแล้วเชียว!! )
" อือ...เลิกหัวเราะได้ยัง...แล้วตกลงจะรับเล่นมั้ยเนี่ย ? เฮ้ย!!..ตอบสิว้อย!! " ผมถามอย่างฉุนเฉียว
" 555+ โอเคๆ!! รับเล่นก้อได้..แต่น่าเสียดายเนาะ ราพันเซลน่าจะเป็นนายมากกว่า!!..เราจะได้ตกลงตั้งแต่แรก " เค้าพูด ( - -' )
" อ่านะ..ช่วยไม่ได้นี่ งั้นแค่นี้ละกัน..เราจะได้โทร.ไปบอกปอเลยว่า นายรับเล่นแล้ว!! " ผมบอก ( หมดเรื่องซะที!! )
" เฮ้!! อย่าเพิ่งดิ...เรายังไม่ได้ตกลงกันเรื่องค่าจ้างเลยนะ นี่เราไม่ได้รับเล่นให้ฟรีๆนะเนี่ย!! " เค้าพูดขึ้น
" ค่าจ้าง ?!!..เรายังไม่ได้ทันบอกเลยนะว่า มีค่าจ้าง นายอย่ามาสะรวนน่ะ!! " ผมบอก
( สะรวน คือ อาการเอาแต่ใจตัวเอง เข้าข้างตัวเอง หรืออะไรก้อได้ที่ทำเพื่อตนเอง..)
" ถ้าไม่มี...เราก้อไม่รับเล่นนะ!! " เค้าย้อน ( โอ๊ย!!ไอ้คนเห็นแก่ตัว ~o~ )
" แล้วนายจะเอาเท่าไร ?...ค่าจ้างน่ะ..ว่ามา เดี๋ยวเราจะไปบอกปอให้ " ผมถาม
" ก้อไม่เท่าไรหรอก..แค่นายตอบตกลงไปเที่ยวกะเราวันเสาร์นี้ ก้อพอแล้ว!! " เค้าบอก
" วันเสาร์นี้เหรอ ?..ไม่ได้นะ!! " ผมร้องขึ้น ( ก้อกุนัดเหลียงไว้แล้วนี่!! )
" ทำไมไปไม่ได้ล่ะ ? นัดใครไว้เหรอ ? " เค้าถาม ( บอกไม่ได้ว่ะ!! )
" ก้อไม่ได้นัดใครไว้นี่...เราไม่ว่างจริงๆ " ผมบอก
" เอาเหอะ!! ไม่ว่างก้อไม่ว่าง งั้นบอกปอไปได้เลย..ให้ไปหาคนอื่นซะ!! " เค้าพูดขึ้น
" นายอย่ามาเห็นแก่ตัวน่ะ...เราไม่ว่างจริงๆนะ..นายอย่ามาบังคับเราดิ!! " ผมบอก
" ไม่ว่างเหรอ ? ก้อตอนแรกนายบอกเราเองนี่ว่า ขอคิดดูก่อน...พอตอนนี้ กลับบอกเราว่า ไม่ว่าง...เอ้อ..ดี!! ถ้าเห็นคนอื่นดีกว่าก้อเชิญเลยนะ เราไม่ว่าหรอก!! " เค้าตะโกน
สิ่งที่เค้าพูด ทำให้ผมนิ่งไป...ถ้าคิดๆดูแล้ว ผมเองก้อผิดนะ ดันไปบอกคิกเค้าว่า ขอคิดดูก่อน แล้วก้อปล่อยให้เค้ารอ ส่วนตัวผมก้อดันไปนัดกับเหลียงอีกที ทั้งๆที่เค้ามาทีหลัง เลยทำให้เกิดเรื่องไปกันใหญ่ ตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ผมควรจะเลือกไปกับใคร คนที่ผมชอบ หรือ คนที่เค้าชอบผม...
" เงียบทำไมอ้ะ ? " คิกถามขึ้น
" ป่าว!! เรา...เราไม่รู้ว่า จะพูดกับนายยังไงอ่ะดิ!! " ผมบอก
" แล้วตกลงนายจะไปกับเราป่าวเนี่ย ? " เค้าถาม
" แล้วนายจะรับเล่นละครมั้ยล่ะ ? " ผมถามคืน
" ถ้านายตกลงไปกับเรา...เราก้อตกลงที่จะเล่น!! " เค้ายื่นข้อเสนอให้
ตอนนี้...ผมรู้สึกเหมือนกับโดนกับดักของนายพรานเข้าเต็มๆเลย คิกคือ นายพรานที่เลือดเย็น ที่เค้าจะฆ่าผม หรือปล่อยผมไปก้อได้ ซึ่งมันก้อมีค่าเท่ากันอยู่ดี
ถ้าผมไม่ตายเพราะโดนเค้าฆ่า ก้อต้องตายเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว...ถ้าผมไม่ตกลงไปกับเค้า เค้าก้อจะไม่รับแสดง คนในชมรมก้อจะผิดหวังกัน รวมทั้งปอ และเซฟ ก้อจะผิดหวังในตัวผม...แต่ผมก้อจะได้ไปเที่ยวกับเหลียงสมปรารถนา..แต่ถ้าผมตกลงไปกับเค้า เค้าก้อจะรับแสดง ทุกคนในชมรมก้อจะดีใจ แต่ผมก้อต้องผิดนัดกับเหลียง และผมเอง ก้อไม่รู้ว่า โอกาสนี้ยังจะมีมาอีกเมื่อไร โอกาสที่จะได้ไปเที่ยวกับ...เค้าคนนั้น...อีกครั้ง..
เมื่อคิดๆดูแล้ว ทั้งสองทางนั้น ท้ายที่สุดผมก้อต้องตายอยู่ดี ถ้าผมจะเลือกทางตาย ผมก้อจะขอเลือกวิธีตายที่ไม่ทรมาน นั่นคือ..การยอมให้เค้าฆ่าแทนที่จะตายอย่างเจ็บ ปวดทรมาน เพื่อส่วนรวมแล้ว ผมคงจะต้องเสียสละ...
" เรา...ตกลง!! ตกลงไปกับนายวันเสาร์นี้!! " ผมสูดลมหายใจลึกๆ แล้วบอกเค้า
" อ่านะ..งั้นเราก้อรับเล่นละคร " เค้าพูด
" โอเค..งั้นแค่นี้ก่อนละกัน เราจะได้โทร.ไปบอกปอ " ผมบอก
" อือ..ก้อได้!! งั้นแค่นี้ละกัน เจอกันพรุ่งนี้นะ " เค้าพูด
" บาย!! " ผมบอกลา แล้วกดวางสายไป...
เช้าวันใหม่..ผม ปอ และเซฟนั่งคุยกันถึงเรื่องละครที่จะเล่น ปอดูรื่นเริงเป็นพิเศษ ตั้งแต่รู้ว่า คิกตกลงรับเล่นเรื่องนี้ ( เหอๆ สรุป...งานนี้กุเสียใจที่สุด Y-Y )
ผมแทบไม่อยากจะรับรู้อะไรแล้ว ตอนนี้...ผมมัวแต่นั่งเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง นั่งคิดถึงเรื่องเหลียงว่า ผมจะบอกเค้ายังไงดี..บอกเค้าไปว่า ผมขอปฏิเสธนัดเค้า
ทั้งๆที่ผมอยากจะไปกับเค้ามากๆด้วย..
" ตาโต!! " เสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างๆผม ทำให้ผมหันไปมอง...อ๋า!! เหลียงนั่นเอง!! ( เอาแล้วไง!! )
" อะไรหูกาง ? " ผมหันไปถาม ( ต้องทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น - . -' )
" ป่าว!! แค่ทดสอบเสียง..อะแฮ่มๆ " เค้าบอกพลางจับที่คอตัวเองไปมา แล้วกำลังจะเดินจากไป...( แค่เนี้ย!! )
โอกาสนี้จะดีมั้ยนะ...ที่ผมจะบอกยกเลิกนัดกับเค้า ถ้าบอกซะตั้งแต่ตอนนี้ก้อคงดี...เค้าจะได้ไม่ต้องมาเสียเวลากับผม..เผื่อเค้าจะได้ไปนัดกับคนอื่นแทน..
" เหลียง!! " ผมเรียกเค้า
" หือ..อะไร ?? ทดสอบเสียงบ้างเหรอ ?? " เค้าหันมาถาม ( อย่าเพิ่งกวน teen น่าาาาา.. )
" ไม่ใช่!!..คือ...วันเสาร์เนี้ย.." ผมพูดพลางลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วเดินไปหาเค้าที่ริมหน้าต่าง เพื่อให้ห่างจากเซฟ กะปอ
" เราว่า...เราไม่ไปแล้วล่ะ!! " ผมบอก แล้วมองหน้าเค้า
เค้ามองหน้าผมอย่างงงๆ " อืม..ทำไมอ่า ? นายคงรู้สึกตะขิดตะขวงใจสินะ ที่จะต้องไปกับเรา " เค้าบอก
" ไม่...ไม่ใช่อย่างนั้น คือ เราติดธุระกับแม่น่ะ!! " ผมบอก ( โกหกไปซะ!!! )
" อ่านะ..ไม่เป็นไรๆไปกับแม่เถอะ...ไว้คราวหน้าละกัน " เค้าพูด แล้วยิ้ม
" ก้อได้!! คราวหน้าเราไปแน่..นายไม่โกรธเรานะ ? " ผมถาม
" อืม...ไม่หรอก..ไม่โกรธ!! " เค้าพูดพลางส่ายหน้า
ผมยิ้มให้เค้า...ดีจัง ที่เค้าไม่ว่าผม แต่ถึงยังไง ผมก้อรู้สึกเสียดายอยู่ดีที่วันเสาร์นี้ไม่ได้ไปกับเค้า...แต่วันพระไม่ได้มีหนเดียวนี่ โอกาสหน้ายังมี เพียงแต่ว่า ผมไม่รู้ว่า โอกาสนั้นจะมาอีกเมื่อไร!! เอาน่ะ..ตราบใดที่เรายังอยู่โรงเรียนเดียวกัน ยังไงก้อต้องมีครั้งหน้า...แต่ถ้าเกิดครั้งหน้าไม่มีล่ะ เฮ่อ!!ไม่อยากจะคิด..
" มิก!! มายืนอยู่นี่เอง!! " เสียงคิกดังขึ้นข้างหลังผม
ผมกับเหลียงหันไปมอง...เค้ากำลังเดินมา
" ตกลงเอาไง เรื่องละครน่ะ!! เดี๋ยวเราเกิดเปลี่ยนใจนะ..." เค้าพูด
" นายก้อไปคุยกับปอดิ หมดหน้าที่เราแล้วนะ!! " ผมบอก
" ก้อเอานายไปคุยด้วยไง...เราคุยคนเดียวไม่รู้เรื่องหรอก!! " คิกพูดคะยั้นคะยอ
" นาย.. " ผมกำลังจะพูด แต่...
" นายก้อไปคุยให้คิกมันหน่อยดิมิก!! " เหลียงพูดตัดบท
ผมหันมามองเค้า
" เหลียง.." ผมแอบพูดเบาๆในลำคอ
เค้ามองหน้าผม แล้วพยักหน้า เป็นเชิงให้ผมไปกับคิก
" งั้นเราไปก่อนนะ!! " ผมบอก
เค้าพยักหน้าให้...
" ไปเร็วมิก!! บายเหลียง.." คิกพูดขึ้น แล้วลากผมไปนั่งที่
ผมหันมามองเหลียงอีกครั้ง...ตอนนี้เค้าไม่ได้อยู่ที่ริมหน้าต่างแล้ว เค้านั่งอยู่ที่ๆนั่งของเค้าเอง
คิดๆดูแล้ว สงสารเค้าจังนะ...ที่ผมปฏิเสธเค้าไป ทำไมนะ...เวลาที่ผมคิดจะชอบ หรือรักใครสักคน มันมักจะต้องมีอุปสรรคเสมอ ครั้งก่อนก้ออ๊อฟ ครั้งนี้ก้อเหลียง หรืออาจจะเป็นเพราะสองคนนี้อยู่กลุ่มเดียวกัน ดวงชะตาผมคงไม่ถูกโฉลกกับกลุ่มนี้แน่ๆ ขนาดไอ้บ๋อมผมยังไม่ถูกกับมันเลย..ให้ตายเถอะ!! นี่อาจจะเป็นฟ้าลิขิตก้อได้มั้ง ( โทษดวงชะตาซะงั้น!! - -' )
แต่ถ้าเป็นยังงั้นจริง สำหรับเหลียง ผมจะต้องฝืนชะตาให้ได้ เพราะสำหรับผม
เหลียงคือ เค้าคนนั้น...คนที่ผมหามาตลอด ถึงแม้หน้าตาเค้าจะไม่ดีเท่าคิก ฐานะไม่ดีเท่าอ๊อฟ แต่เค้าก้อดูจริงใจกับผมที่สุด แต่ปัญหามันติดอยู่ตรงที่ ผมไม่รู้ว่า เค้าคิดยังไงกับผม ที่เค้าเข้ามาทำดีกับผมนั้น ในฐานะเพื่อน หรือคนที่ชอบล่ะ หรือเพียงแค่ทำเพื่อสงสาร
หลายต่อหลายครั้งแล้วนะที่เค้าเข้ามาให้ความช่วยเหลือผม ทำดียังนู้น ทำดียังนี้ จนผมใจอ่อน และผมก้อจำไม่ได้แล้วเหมือนกัน...ว่าผมเริ่มชอบเค้าตั้งแต่เมื่อไร พอรู้สึกตัว มันก้อกลายเป็นความรัก...ตอนนี้ผมรักเค้าเข้าแล้ว ยิ่งได้เห็นหน้า พูดคุย มันก้อทำให้ผมมีความสุขแล้วล่ะ...เพียงแต่ว่า ผมจะรักเค้าข้างเดียวหรือเปล่า...เท่านั้นเอง
ไว้เด่วมาต่อนะคัฟ :bye2:
-
มาต่อแล้วคัฟๆ :z2:
บทที่ 26 : Date Or Death~*
วันนี้เป็นวันเสาร์คับ เป็นวันที่ผมได้นัดกับคิกไว้...ผมพยายามจะนึกว่า การที่มาวันนี้ มันเป็นเพียงแค่ข้อตกลงระหว่างผม กับเค้าเท่านั้น ไม่เคยจะนึกไปถึงว่า จะเป็นการเดทอย่างที่เค้าบอกหรอก ผมเพียงแค่จะรีบๆมา แล้วก้อรีบๆกลับ ให้มันจบๆไปก้อแค่นั้น
ตอนนี้ ผมเพิ่งมาถึง MBK คับ มาถึงหลังเวลาที่เค้านัดไว้ประมาณสิบนาที ( แค่สิบนาที เค้าก้อโทร.ตามจิกผมแล้ว!! )
ผมเดินมาถึงที่จุดนัดพบ ก้อเห็นเค้ายืนสูบบุหรี่รอผมอยู่ ที่มืออีกข้างหนึ่งก้อถือโทรศัพท์มือถือไว้ ( คงจะเตรียมโทร.แล้วล่ะสิ!! )..
เค้าหันมามองผม แล้วทิ้งบุหรี่ที่สูบไป ผมมองดูอากัปกิริยาเค้าสักพัก แล้วจึงเดินเข้าไปหา..
" รอนานมั้ย ? " ผมถาม
" ก้อ..นิดนึง!! กินอะไรมายังอ้ะ...นี่เที่ยงแล้วนะ!! " เค้าพูด
" ยังอ่ะ...แล้วนายจะกินอะไร ? " ผมถาม
" ...กินนาย..." เค้าบอก ( - -' )
" อย่ามาตลก!! งั้นก้อไม่ต้องกิน...ไปจองตั๋วดูหนังไป!! " ผมบอก
" ไหนบอกไม่ดูหนังไง ?!! " เค้าถาม
" ก้อ...ไม่รุสิ...ไม่มีอะไรทำอ่ะ...ถ้าไม่ดูเราจะได้กลับ!! " ผมบอก แล้วเตรียมจะหันหลังกลับ
" เฮ้ย!! อย่าเพิ่งสิ..นายเพิ่งมาเอง จะกลับแล้วเรอะ!! " เค้าพูด แล้วจับแขนผมไว้ไม่ให้ไป
ผมหันไปมองเค้า " แล้วนายจะทำอะไร...ถ้าไม่ดูหนัง ? " ผมถาม
" จำเป็นเหรอว่า มาแล้วต้องดูหนังอย่างเดียว ?!!..เดินเล่นก้อได้!! " คิกว่า
" น่าเบื่อตายเลย!! " ผมบอก
" เอาน่า!! มานี่ละกัน..." เค้าพูดเสร็จ แล้วพาผมเดินเข้าห้าง
" นายจะพาเราไปไหนน่ะ ? " ผมถาม
" ไปวัดขนาดนิ้ว!! " เค้าบอก
" วัดขนาดนิ้ว..ทำไมอ้ะ ?!! " ผมถามต่อ
" เออน่ะ..ถึงแล้วก้อรู้ " เค้าพูดจบพลางพาผมขึ้นบันไดเลื่อน...( อะไรของเค้าวะ ? )
สักพักหนึ่ง ผมกับเค้าก้อมาถึงร้านกิ๊ฟช็อปเล็กๆร้านหนึ่ง ในร้านนั้นมีเครื่องประดับขายเยอะแยะเลยคับ ทั้งแหวน สร้อย ต่างหู กำไล และอื่นๆอีกเพียบ
ดูท่าทางคิกจะสนิทกับเจ้าของร้านเค้านะ ( เจ้าของร้านออกแนวเพื่อชีวิตนิดๆนะเนี่ย ไว้หนวด ไว้เครา แถมเอาผ้าผูกหัวด้วย )...
" พี่ๆ ผมพาแฟนมาทำแหวนคับ!! " คิกพูดขึ้น ( OoO!! )
" นาย... " ผมรีบพูด
" เอาน่า...พี่แฮงค์เค้าสนิทกะเรา บอกไปว่า นายเป็นแฟนเราเดี๋ยวเค้าก้อลดให้!! " คิกกระซิบบอก ( เพื่อนก้อพอมั้ง!! )
" อ่อ!! เนี่ยเหรอแฟนคิก...ไอ้ยอดมันรู้มั้ยเนี่ย ? " พี่แฮงค์ถาม
" รู้ดิ!! ทำไมจะไม่รู้ล่ะ...ก้อเพื่อนกันนี่คับพี่ หุๆ " คิกบอก
" อ่าเหรอ...เดี๋ยวพี่ทำให้พิเศษละกัน...ต้องวัดนิ้วก่อน เอานิ้วไหนล่ะน้อง!! " พี่แฮงค์ถามผม
" นิ้ว..ชี้ละกันคับ!! " ผมพูดพร้อมยื่นนิ้วให้ ( เอาก้อเอาวะ...หุๆ )
" นิ้วนางข้างซ้ายคับพี่!! เปลี่ยนนิ้วเลยมิก!! " คิกสั่งผม
" นายอย่ามาต๊องน่ะ!! " ผมหันไปบอกคิก
" เราจ่ายเงินนะมิก!! " เค้าพูด
" งั้นเราจ่ายเองก้อได้!!..เราไม่ได้ขอร้องให้นายพามานะ!! " ผมว่า แล้วมองเค้าด้วยสายตาเคืองๆ
เค้ามองผม แล้วเดินมา พลางเอามือทั้งสองข้างโอบหัวผมไว้ " โอ๋ๆ ที่รัก...ผมขอโทษ...ขอโทษนะ!! " เค้าพูด ( ไอ้บ้า!! - -' )
หลังจากที่ผมวัดรอบนิ้ว เพื่อทำแหวนเสร็จแล้ว คิกเค้าก้อพาผมไปกินข้าวคับ...
" พี่แฮงค์เค้าเป็นใครเหรอ ? เห็นรู้จักยอดด้วย!! " ผมถาม เพราะยอดก้อเป็นเพื่อนร่วมห้องเดียวกันกับผม และคิก
" เค้าเป็นพี่ไอ้ยอดมันน่ะ...แต่วันนี้เราไม่เห็นมันเลย ตาม'ดา มันต้องเฝ้าร้านนะเนี่ย..ไอ้นี่แอบเถลไถล!! " เค้าบ่นๆ
" อืม...เหรอ ? มิน่าล่ะ..หน้าคล้ายๆกัน " ผมบอก แล้วกินข้าวต่อ..
" เฮ้ย!! ไอ้คิก..มิก!! " เสียงๆหนึ่งตะโกนเรียกคิกกับผม
เราทั้งสองคนหันไปมอง ปรากฏให้เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง อายุรุ่นราวคราวเดียว กับผม และคิก หน้าของเค้าคล้ายๆพี่แฮงค์เลย เพียงแต่ไม่ได้ไว้หนวด ไว้เครา และผูกผ้าโพกหัวเหมือนอย่างเค้า ใบหน้าของเค้าดูเข้มๆแบบฉบับชายไทย แต่ก้อแอบดูมีเสน่ห์นิดๆ แบบสเป๊คที่สาวๆชอบเลย...
" อ้าวไอ้ยอด!! เมิงไปไหนมาวะ ? ที่ร้านก้อไม่อยู่ " คิกถาม
" กุเอาของไปส่งเค้ามาว่ะ...พอรู้ว่า เมิงจะมา กุเลยแวะซื้อของให้เมิงด้วย!! " ยอดบอกคิก เค้าค่อยๆพูดเบาๆ
" ของ...อะไรวะ ? " คิกถาม
ยอดหันมามองผม แล้วแอบส่งของนั้นให้คิก มันดู..คล้ายๆกล่องอะไรสักอย่าง ซึ่งผมก้อเห็นไม่ถนัดนัก...
เค้าดูมีพิรุธจัง สองคนนี่..ผมได้แต่ทำเป็นก้มหน้าก้มตาทานข้าว อย่างไม่สนใจ
" เฮ้ย!! เมิง... " คิกร้องขึ้น ทำให้ผมเงยหน้ามองเค้า
" เออน่า..เมิงเก็บไว้เถอะ เอาไว้ใช้!! " ยอดบอก
คิกเงียบไป..เค้าหันมามองผม " เออ!! ก้อได้...ดีเหมือนกัน " เค้าบอกยอด แล้วเก็บของนั้นใส่กระเป๋ากางเกง
" งั้นกุไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่กุด่า...ไปก่อนนะมิก!! " ยอดบอกลา
" อือ...บาย!! " ผมพูด
" อย่าลืมนะว้อย!! " ยอดพูดพลางตบไหล่คิกเบาๆ แล้วเดินจากไป
ผมมองยอด แล้วหันมามองคิก พลางทำหน้างงๆ...
" มองอะไร ? " คิกถาม
" ยอดให้อะไรเหรอ ? ดูหน่อยดิ!! " ผมพูดพร้อมกับแบมือขอดู
" ป่าว!! ไม่มีอะไร!! " เค้าบอก ( หู่ว!! )
" เออ!! ไม่ดูก้อได้...งกจริงๆ " ผมบอกด้วยท่าทางเซ็งๆ
เค้ามองผม แล้วยิ้มให้...ผมทำเป็นไม่สนใจ แล้วก้มหน้าทานข้าวต่อ
" อิ่มยังอ้ะ ?!! " เค้าถามขึ้น ( กุเพิ่งจะกิน!! )
" ยัง!! " ผมบอก
" อ่านะ...เราปวดฉี่อ้ะ..เดี๋ยวไปห้องน้ำก่อนนะ!! " เค้าบอก แล้วทำท่าว่าจะลุก
" เดี๋ยวๆ..ไปด้วยๆ รอแปบนึง...จะไปล้างมือ!! " ผมบอก แล้วหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดูด หลังจากนั้นก้อลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำกับเค้า ( เสียตั้งสองบาทแน่ะ!! )...
ครั้งแรก ที่เดินเข้าไปคนในห้องน้ำมีประมาณสอง-สามคน คิกเดินไปฉี่ที่ตรงโถ ส่วนผมยืนล้างมืออยู่ตรงอ่าง
แต่ตอนนี้..คนในห้องน้ำเดินออกไปหมดแล้ว เหลือไว้แค่ผมกับคิกอยู่สองคน..
ผมไม่ได้สนใจอะไร ได้แต่ยืนส่องกระจกสำรวจความเรียบร้อย โดยที่ไม่รู้ตัวว่า คิกมายืนอยู่ข้างๆตั้งแต่เมื่อไร...จู่ๆเค้าก้อกอดผม แล้วหอมแก้ม!!
" นายอย่ามาทำน่าเกลียดตรงนี้น่ะ..เดี๋ยวใครเค้าก้อมาเห็นหรอก!! " ผมพูดพลางปัดมือเค้าออกไป
" ไม่ทำตรงนี้ก้อได้...งั้นเข้าไปทำในห้องส้วมกัน!! " เค้าบอก แล้วลากผมเข้าไป
( OoO!! )
" ปึง!! " เค้าปิดประตู แล้วล็อคกลอน
ตอนนี้ ผมกับเค้าอยู่ในห้องส้วมกันสองคน ผมมองเค้าอย่างกลัวๆ...ไม่เอานะ...อย่านะว้อย!!
เค้าจับไหล่ผมไว้แน่น แล้วเริ่มไซ้ที่ซอกคอผม..ผมพยายามผลักเค้าออกไป แต่ก้อนั่นแล่ะ...ทำไปก้อเท่านั้น แรงเค้าเยอะมาก...ไม่มีทีท่าว่า เค้าจะยอมหยุดสักนิด
" ปล่อยนะ...ไม่งั้นเราร้องจริงๆด้วย " ผมพูดขึ้น
" ใครจะสนล่ะ!! " เค้าบอก แล้วหันมาจูบผมแทน ( เหม็นบุหรี่อ้ะ!! - . - )
ผมเม้มปาก เพราะไม่อยากให้เค้าจูบ เค้าเลยกลับมาไซ้ที่ต้นคอผมอีกครั้ง แล้วค่อยๆไซ้ต่ำลงมาเรื่อยๆ...
ตอนนี้ ผมไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว ขัดขืนก้อแทบไม่ได้ จะร้องออกมาก้อร้องไม่ออก ทุกอย่าง..มันอ่อนปวกเปียกไปหมด
เค้าค่อยๆถลกชายเสื้อผมขึ้นมา มือเค้าค่อยๆปลดตะขอกางเกงผมออก แล้วรูดซิปลง...อย่านะ..ตรงนั้น...
" ไม่เอา!!! " ผมร้องขึ้นพลางเอามือปิดไว้ เพื่อไม่ให้เค้าทำอะไรไปมากกว่านี้
" ทำไมอ่ะ ? " เค้าถาม ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรเค้าก้อลุกขึ้นมาไซ้คอผมต่อ ผมสังเกตได้ว่า เค้าค่อยๆปล่อยมือออกจากผม แล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเค้า...จังหวะนี้ล่ะ..ผมจึงผลักเค้าออกไป ทำให้เค้าเสียการทรงตัว...
ตัวของเค้ากระเด็นออกไปจากผม ทำให้ของๆเค้าที่หยิบออกมาจากกระเป๋าก้อกระเด็นออกมาจากมือเค้าเช่นกัน ผมจึงได้รู้ว่า ไอ้กล่องที่ผมสงสัย แท้จริงแล้วคือ...
" ถุงยาง!! " ผมพูดออกมาด้วยท่าทางตกใจ
เค้ารีบเก็บมันขึ้นมา แล้วรีบเอาไปใส่ในกระเป๋าเหมือนเดิม..
ผมมองหน้าเค้า พร้อมกับติดตะขอกางเกงไปด้วย เค้าก้อมองผมเช่นกัน...ด้วยสีหน้าอายๆ!!
" อะไรเนี่ย ? ที่นายอุตส่าห์หว่านล้อม บังคับให้เรามา...เพื่อที่จะมาทำยังงี้เหรอ ? " ผมถาม
" โธ่!! มิก ไม่ใช่ยังงั้นนะ คือ มัน..ก้อแค่ SEX!! " เค้าพูด
" แค่เหรอ ?!! นายเห็นว่า มันเป็นแค่เรื่องเล็กๆเหรอ ? แล้วเราล่ะ ?...พอทีคิก นายคงทำอย่างนี้บ่อยล่ะสิ!! " ผมพูดจบ แล้วเปิดประตูออกไป
ตอนนี้ คนในห้องน้ำมีประมาณสาม-สี่คน กำลังมองมาที่ผม แต่พอเมื่อพวกเค้าเห็นผม เค้าก้อรีบทำเป็นไม่สนใจ ผมรีบเดินออกจากห้องน้ำ ส่วนคิกก้อวิ่งตามผมออกมา
" เดี๋ยวก่อนดิมิก!! ฟังเราก่อน!! " คิกร้องขึ้น พลางจับแขนผมไว้
ผมหันไปมองเค้า " นายบอกเราเองนะว่า จะไม่ทำยังงี้อีก...แต่นายก้อทำ!! " ผมพูด
" ก้อเราชอบนายนี่...จะให้ทำยังไงล่ะ ? " เค้าถาม
" ชอบแล้วต้องทำอย่างนี้เหรอ ?..ปล่อยเรา!!..เราจะกลับบ้าน!! " ผมพูดพลาง แกะมือเค้าออกจากแขนผม
" ต่อไปนี้...นายอย่ามายุ่งกับเราอีกนะ " ผมบอกเค้า แล้วรีบเดินไปให้พ้นๆจากตรงนั้น
ผมเดินออกมาจากห้าง แล้วเรียกแท็กซี่ ( เรื่องอะไรจะยังมีหน้ามารอรถเมล์ ให้อายประชาชีล่ะ...ยอมเปลือง!! )
ระหว่างทางที่ผมกลับ ได้แต่คิดในใจว่า ทำไมเค้าต้องทำกับผมอย่างนี้ด้วยล่ะ!!หวังแต่เรื่องอย่างว่า...คิดว่าตัวเองหน้าตาดี แล้วคนอื่นคงต้องยอมไปซะหมดเหรอ...ไม่มีทาง!! ยิ่งคิดก้อยิ่งโมโห ไม่อยากไปยุ่งกับเค้าอีก พอกันที!!!!
แง้วๆๆๆๆๆๆๆ โดนทำร้ายจิตใจ เด่วไว้มาต่อบทต่อไปคัฟ :m26:
-
เนื้อหอมน่ะมิก
เลือกคบใครดีล่ะ
เหลียง หรือ คิก
อิอิ
ใครก็ได้...
แต่ไม่เอาไอ่อ๊อฟน่ะ
กรูเกลียดมัน
:z6:
:กอด1: มิก +1 คับ
-
ไรเตอร์โดนทำร้ายจิตใจยังไงอ่าาา โอ๋ๆๆ ไม่เป็นไรน้าาา :กอด1:
อิตาคิกทำไมหื่นงี้อ่ะ นิสัย :beat:
กลับบ้านเลยมิก เดี๋ยวเหลียงมาเห็น แล้วงานจะเข้า :sad4:
-
มาต่อคัฟๆ.... o18
บทที่ 27 : Rehearsal~*
วันนี้เป็นวันจันทร์ ผมมาถึงโรงเรียนพร้อมกับเซฟ เค้าบอกผมว่า วันนี้จะเริ่มซ้อมละครเป็นวันแรก ซึ่งฉากที่จะซ้อมกัน คือฉากที่เจ้าชายจะต้องเลือกคู่ นักแสดงที่จะเข้าฉากนี้ จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก คิก เฟรช และผม!!
" นายไปบอกคิกด้วยนะว่า วันนี้จะเริ่มซ้อมละครแล้ว!! " เซฟพูดขึ้น
" เหอะ!!!..เรื่องไรอ่ะ ? นายก้อไปบอกเองดิ!! ตอนนั้นเราก้ออุตส่าห์โทร.ไปบอกมัน ให้มาแสดงแล้วนะ " ผมอ้าง
" น่านะ!! ถึงยังไง คิกมันก้อเชื่อฟังที่นายพูดอ่ะ..ไปบอกอีกรอบละกันนะ!! " เซฟอ้อน
" ไม่เอา!! " ผมบอก (หัวเด็ด teen ขาดยังไงก้อไม่ยอม..ผมไม่อยากจะยุ่งกับมัน!! )
" โธ่!! มิกอ้ะ นะๆ...อ๊ะ!! คิกมาพอดี ไปบอกเร็วมิก!! " เซฟพูด ( - -' )
" แล้วทำไมนายไม่ไปบอกมันเองล่ะ...รำคาญแล้วนะ !! " ผมตวาด
เซฟอึ้งไป เค้ามองหน้าผมอย่างตะลึง " เออ...เราไปบอกเองก้อได้ " เค้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สลด แล้วลุกขึ้นเดินไปบอกคิก ( ก้อแค่นั้นแล่ะ!! )
ตอนนี้...คิก เป็นบุคคลในห้องคนที่สาม ที่ผมไม่คุยกับเค้า แล้วก้อไม่คิดที่อยากจะยุ่งด้วยอีก ตัวผมนั้น เพิ่งจะย้ายมาอยู่แท้ๆ ก้อเลิกคบคนไปตั้งสามคนแล้ว อีกหน่อย...ก้อไม่รุว่า จะมีคนที่สี่อีกหรือเปล่า เหมือนกับว่า ตัวผมเอง เป็นคนที่ไม่มีใครอยากคบจริงๆ...
คนแรกนั้น คือ บ๋อม คงรู้นะคับว่า ทำไม ผมถึงไม่คุยกับเค้า เค้าเป็นคนแรกที่ทำให้ผมได้ลิ้มรส ของความเจ็บปวด และทรมานจากคำโกหก รวมถึงความร้ายกาจในตัวเค้า ที่แสดงออกมาให้ผมเห็น...
และอีกคน ที่ผมจะลืมไม่ได้เลย นั่นก้อคือ อ๊อฟ เค้าเป็นคนหนึ่งที่อยู่ในใจผมเสมอ ถึงแม้ตอนนี้ในใจของเค้า จะไม่มีผมอยู่แล้วก้อตาม แต่ผมก้ออยากให้เค้าเก็บความทรงจำดีๆ ของเราสองคนไว้ ว่าอย่างน้อย ก้อยังมีคนๆนึงที่ยังรักเค้าอยู่ แล้วก้อไม่เคยคิดที่จะลืมเค้าเลย แต่เค้า..อาจจะลืมผมไปแล้วก้อได้ ตั้งแต่ความเกลียดชัง ได้เข้ามาแทนที่...
สักพัก ปอก้อมาถึง เค้าทักผม แล้วถามหาเซฟ ผมชี้ไปตรงที่เค้ากับคิกกำลังยืนคุยกันอยู่...
เมื่อเซฟคุยเสร็จก้อเดินมาหาเราสองคน " เชอะ!!! ไม่ง้อแล้ว ไปบอกเองก้อได้!! " เซฟพูดใส่ผมอย่างงอนๆ
" อ่านะ...ทำมางอน " ผมพูดขึ้น
" โอเค!! หยุดได้แล้ว ทั้งสองคน.. " ปอพูดขึ้น แล้วหยิบซีดีเพลงขึ้นมาจากกระเป๋า " ...นี่คือเพลงที่เธอกับคิกต้องใช้แสดงคู่กันนะ " ปอบอกผม
" เพลง!!..แสดงว่า เราต้องเต้นเหรอ ? " ผมถาม
" ใช่!! เพลง Dola Re Dola น่ะ เดี๋ยวเราจะสอนเต้นให้เอง " ปอบอก ( - -' )
" แล้ววันนี้ ใครจะมาซ้อมมั่งอ้ะ ? " ผมถาม
" ก้อมีเธอ เรา เซฟ คิก แล้วก้อเฟรช " ปอบอก
" อ่านะ...จริงด้วย เฟรชก้อต้องเล่นในฉากเลือกคู่นี่นา!! " ผมพูดขึ้น
" ใช่!! แต่เธอกับเฟรชจะเข้ามากันคนละฉากนะ...ตอนแรกจะเป็นเฟรชก่อน แล้วค่อยเป็นเธอ...สลับกัน!! " ปอบอก
" งั้นแสดงว่า ฉากที่เราแสดงก้อมีเรา กะคิก สองคนอ่ะดิ ? " ผมถาม
" ใช่!! " ปอบอก ( - -' ) " เราว่า เราจะแกล้งเฟรชมันล่ะ หมั่นไส้ๆ!!! " ปอพูดต่อ
" นายจะแกล้งอะไรมันล่ะ ? " เซฟถาม
" ไม่บอก!! เดี๋ยวก้อรู้ " ปอพูดขึ้น..
หลังเลิกเรียน ผม เซฟ ปอ คิก และเฟรช มาซ้อมละครกันที่ห้องประชุมของชมรม โดยเฟรช และคิกจะได้ซ้อมกันก่อน เซฟเปิดเพลงให้เฟรชฟัง เพื่อได้ให้จำจังหวะ และทำนองในการเต้น
เพลงที่เปิดนี้ เป็นเพลงในสไตล์ญี่ปุ่น ชื่อว่า เพลง Brush On Silk เพลงนี้มีเสียงเครื่องดนตรีอย่างไวโอลินเป็นเสียงนำร่ายยาว ( โคตรๆ ) แต่สักพัก ก้อจะกลายเป็นเสียงของบีวะ ( พิณญี่ปุ่น ) ฟังแล้ว ทำให้นึกถึงภาพทิวทัศน์ของหิมะยามค่ำคืน ดูแล้วลึกลับดี พอเข้าถึงช่วงท้ายๆ ก้อจะมีการเร่งจังหวะขึ้น รวมทั้งจะมีเสียงกลองแทรกรัวขึ้นมา เพื่อให้เกิดความเร้าใจ จนกระทั่งถึงตอนจบ…
ปอบอกเฟรชว่า เพลงนี้จะให้เฟรชออกมารำพัด ให้เจ้าชายดู แต่ด้วยความเป็นเจ้าหญิงจึงต้องสงวนท่าทีเอาไว้ พอจบเพลง จึงค่อยเข้าไปหลังเวที..สรุปฉากนี้ เจ้าชายคิก ได้แต่นั่งดูอย่างเดียว..( จะเอาคิกมันมาซ้อมทำไมเนี่ย!! - -‘ )
" อะไรอ่ะปอ ? ทั้งเรื่อง...ให้ฉันออกมาแค่นี้เหรอ ? " เฟรชถามขึ้น
" แน่นอนเฟรช!! " ปอพูด
" แล้ว...ไม่มีการที่จะให้เต้นรำเลยเหรอ ? " เฟรชถามต่อ
" อะไรกัน!! ในเรื่องนี้ เธอรับบทเป็นเจ้าหญิงนะ อยู่ๆจะให้มาเต้นกับเจ้าชายได้ไง..ไม่ได้ๆ..เดี๋ยวเสียภาพพจน์หมด!! " ปออธิบาย
" 'ไรเนี่ย ? " เฟรชพูดอย่างหัวเสีย
" เอาเถอะน่า...ฉากนี้ เธอจะได้เด่นคนเดียวไง!!..หุๆ " ปอบอก
" แต่... " เฟรชพูด
" เอาล่ะ!! ต่อจากนี้ ก้อเป็นฉากของเจ้าหญิงแขก...มาเร็วมิก!! " ปอตัดบท
ผมเดินไปหาปอ คิกมองผม ผมพยายามที่จะไม่มองเค้า ไม่...ต้องไม่สน
" หลังจากที่เจ้าหญิงญี่ปุ่นเดินเข้าฉากไปแล้ว เสียงเพลง Dola Re Dola ในตอนต้นก้อจะดังขึ้น ตอนนี้ให้เธอเดินมาตรงกลางเวทีนะมิก...แล้วโพสท่าค้างไว้!! " ปอพูดจบ แล้วสั่งให้เซฟเปิดเพลง…
“ ♪ Re Dola…Re Dola!!!… ♫ ” เสียงผู้ชายที่ร้องเริ่มต้นเพลงดังขึ้น หลังจากนั้นจึงค่อยๆมีเสียงผู้หญิงร้องคลอออกมา ตรงนี้...ปอบอกให้ผม เริ่มยักย้ายส่ายคอเท่านั้น หลังจากพอเสียงฉาบตีดังขึ้น ผมจึงจะเริ่มต้นเต้นได้
เพลงนี้เป็นเพลงจังหวะสนุกๆ ที่ทำให้ผู้ชมไม่รู้สึกเบื่อ ยิ่งได้เห็นการร่ายรำด้วยแล้ว ยิ่งจะทำให้ได้รับความเพลิดเพลิน และบันเทิงมากขึ้น..
" เราว่า เพลงนี้ค่อนข้างยาวไปนะเซฟ!! " ปอพูดขึ้น
" ใช่!! เพลงมันยาวไปหน่อย ทำให้เหลือที่ว่างของเพลง จะให้ทำไงดีอ่ะ..ตัดออกมะ ? " เซฟถาม พลางทำท่าครุ่นคิดไปมา
" ไม่ๆ ถ้าตัดออกไป เพลงก้อจะขาดช่วงอ่ะดิ จะทำไงดีล่ะ ? " ปอบอก แล้วยืนคิดสักพัก พลางมองหน้าผม แล้วก้อคิก
" คิดออกแล้ว!! เราว่า เพลงนี้มิกไม่ต้องเต้นคนเดียวก้อได้นี่ เดี๋ยวคนดูจะเบื่อเปล่าๆ " ปอพูดขึ้น!!
" แล้วจะทำยังไงอ้ะ ? " เซฟถาม
" ก้อพอถึงช่วงกลางๆเพลง ก้อให้เจ้าหญิงแขกไปชวนเจ้าชายให้ลุกขึ้นมาเต้นด้วยไง แล้วให้ทำทีว่า แกล้งยั่วเจ้าชายให้เคลิบเคลิ้ม..หุๆเป็นไง ?!! เริสมะ ?!! " ปอพูดขึ้น
( ยั่ว ?!! )
" เยี่ยม!! ความคิดดี คนดูจะได้ไม่เบื่อด้วย!! " เซฟเห็นด้วยกับความคิดของปอ
" อ๋า!!!!! ไหนบอกว่า เป็นเจ้าหญิงต้องเรียบร้อยไม่ใช่เหรอ ? แล้วทำไมถึงให้เรา..." ผมรีบพูด
" ใช่ๆเป็นเจ้าหญิงต้องเรียบร้อยสิ จะให้อยู่ๆชวนเจ้าชายลุกขึ้นมาเต้นยังงี้..ไม่ได้นะ!!! " เฟรชช่วยผมแย้ง
" แหม...ไม่จำเป็นหรอก คนเราย่อมไม่เหมือนกันอยู่แล้ว คนดูก้อจะได้เห็นเจ้าหญิงในอีกรูปแบบนึงบ้าง " ปอบอก
" ถ้ายังงั้น ให้มิกเล่นเป็นเจ้าหญิงญี่ปุ่นแทนละกันนะ ส่วนฉันให้เล่นเป็นเจ้าหญิงแขก " เฟรชพูดขึ้น
" ไม่ได้หรอกเฟรช แล้วใครจะมารำพัดแทนเธอล่ะ เธออ่ะ..รำพัดเป็นไม่ใช่เหรอ ? ทั้งรำพัดจริงๆ แล้วก้อรำพัดในวงไพ่อ่ะ ( รำพัด = เล่นไพ่ ) แล้วอีกอย่าง หน้าเธอก้อไม่ให้ด้วย ที่จะมานุ่งส่าหรี และยักย้ายส่ายเอวน่ะ ในโลกนี้คงไม่มีหรอกนะจ๊ะ เจ้าหญิงแขกที่ตาเล็กเท่าเม็ดก๋วยจี๊น่ะ..หุๆ!! " ปอพูดกัดๆ แล้วแอบหัวเราะด้วยความสะใจ
" แต่ปอ... " ผมจะพูดบ้าง
" โอเค..หยุดพูดได้แล้วทั้งสองคน ถ้าพวกเธอไม่พอใจ ก้อไม่ต้องเล่นก้อได้นะ " ปอใช้ท่าไม้ตาย เพราะรู้ว่า คงไม่มีใครหรอกที่ไม่อยากเล่นกับคิก โดยเฉพาะกับเฟรช ทำให้เค้าถึงกับต้องเงียบไป แต่กับผม...
" ได้!! เราไม่เล่นก้อได้ เราขอถอนตัว " ผมบอกปอ
ทุกคนนิ่งไป สายตาทุกคนจ้องมาที่ผม โดยเฉพาะคิก
" มิก...เธอจะไม่เล่นเหรอ ? " ปอถาม
" ใช่!! เราจะไม่เล่น เราจะกลับบ้านแล้ว " ผมพูด พร้อมหยิบกระเป๋า เตรียมตัวจะกลับบ้าน ( โมโหๆๆๆ )
" เออ...ไปเลย!! ปิดเทอมนี้ไม่ต้องมาทำงานพิเศษกะเราละกัน...เงินก้อไม่ต้องเอา ชิ!!!...งอนแล้ว!! " ปอพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ( ฿ <> ฿ )
" โอ๋ๆๆๆ!! ปอจ๋า เราขอโทษนะ...เล่นก้อเล่นจ้ะ หุๆ " ผมรีบหันหลังกลับมาอ้อนปอในทันใด ( เงินสำคัญที่สุด )
" ไหนบอกจะไม่เล่นไง ? " ปอถาม
" อ่อ..พูดเล่นจ้ะ พูดเล่น!! " ผมบอกเค้า อย่างอ้อนวอน
" อือ..งั้นก้อทำตามที่เราบอกละกัน...นังงก " ปอพูด
" จ้า!! " ผมบอก แล้วแอบอมยิ้มนิดๆ ( ^ v ^ )
ปอเริ่มซ้อมฉากเฟรชก่อน โดยบอกเค้าไปว่า ต้องทำยังไงมั่ง พอฉากนี้จบก้อต้องถึงคิวของผมแล้ว ที่ต้องออกมา...
♪ Re Dola…Re Dola!!!… ♫ ผมเดินออกมาอยู่ตรงกลาง แล้วโพสท่าค้างไว้ โดยท่าที่ทำค้างคือ ผมต้องงอแขนขวาขึ้นเข้าหาตัว แล้วเอาหน้าวางไว้บนหลังมือ ส่วนมือซ้ายก้อกางออกไปโดยงอแขนขึ้นเล็กน้อยประมาณ ยี่สิบองศา แล้วงอนิ้วกลางกับนิ้วโป้งเข้าหากัน ( ผู้คิดท่าคือ เจ๊ปอ!! )
ผมต้องทำท่านี้ค้างไว้จนกระทั่งเสียงฉาบดังขึ้น ผมจึงค่อยๆส่ายสะโพกเพื่อให้เข้ากับจังหวะเพลง หลังจากนั้นจึงค่อยๆเริ่มร่ายรำ ( - -' )
จนกระทั่ง ถึงช่วงกลางเพลง ที่ผมจะต้องเต้นคู่กับคิก ปอบอกให้ผมเป็นฝ่ายยื่นมือเข้าไปหาคิก เพื่อชวนเค้าลุกขึ้นมาเต้น ผมทำตามที่ปอบอกอย่างฝืนๆ
คิกมองผม แล้วยิ้มให้ แต่ผมกลับไม่สนใจ ปอบอกให้คิกจับมือผม แล้วลุกขึ้นมาเต้นด้วยกัน ( ไม่นะ!! ) คิกค่อยๆยื่นมือเพื่อจะจับ แต่ผมก้อรีบหดมือเข้ามา ปอมองผมอย่างงงๆ แต่ก้อไม่ได้พูดอะไร ทำให้คิกต้องลุกขึ้นมาเอง ปอบอกว่า พอเจ้าชายลุกขึ้นมาแล้ว ก้อให้ผมเริ่มเต้นยั่วได้เลย โดยผมต้องทำเป็นส่ายเอว ยั่วๆไปรอบๆตัวเค้า โดยเค้าต้องมองตามผมไปเรื่อยๆ ผมก้อต้องทำสายตาจิกๆ ยั่วๆเค้าเช่นกัน มือไม้ก้อต้องไปหมด โดยทำเป็นลูบๆคลำๆตัวเค้า ( เอาวะ..เพื่อเงิน!! )
ผมเหลือบไปมองเฟรช เค้าแอบมองผมอย่างเคืองๆ ผมว่า เค้าต้องไม่พอใจแน่ๆ ที่ปอกีดกันเค้า เพื่อไม่ให้เค้าได้เล่นคู่กับคิก จู่ๆเฟรชก้อหยิบกระเป๋า แล้วพูดขึ้น
" ฉันกลับก่อนนะปอ...ไม่มีอะไรแล้วนี่!! " เค้าพูดอย่างเคืองๆ
" อือ!! ไปเถอะ โชคดีนะ " ปอบอกพลางทำเป็นไม่สนใจเค้า
เฟรชเดินกระแทกเท้าออกไป แล้วกระแทกประตูปิดอย่างดัง ทำให้พวกผมหันไปมอง
" ไปได้ก้อดี!! " ปอพูดขึ้น
ผมมองหน้าปอ…
" ไม่ต้องไปสนใจหรอก..ซ้อมต่อเถอะ " ปอบอกผม ผมจึงซ้อมต่อ
หลังจากนั้น เมื่อซ้อมจบเพลงแล้ว พวกเราก้อเก็บของ เตรียมตัวจะกลับบ้านกัน...
ไว้ผมมาต่้อตอนหน้านะคัฟ:bye2:
-
" เชอะ!!! ไม่ง้อแล้ว ไปบอกเองก้อได้!! " เซฟพูดใส่ผมอย่างงอนๆ
^
เซฟคับ แอ๊บๆๆ โหน่ยย หุหุ สาวแตกแล้วน่ะคับ นั่น :m20:
ทำไม..พอมาร่วมกันเล่นละครเรื่องนี้
แล้วพากันออกสาว ตามปอกันไปหมดล่ะคับ เหอเหอ
จะเหลือก็คิกเท่านั้น ฮ่าฮ่า
:กอด1: ขอบคุณคับ มิก จุ๊บๆๆๆๆๆ
-
ช่างเป็นละครที่สนุกสนานซะจริงๆ :m20:
-
อ่า เพิ่งจะอ่าน ทั้งภาคเเรกเเล้วก็ภาคสอง
สนุกๆๆๆ ดีนะ เเต่เเลดูจะเศร้าก็ไม่สุด จะเฮฮาก็ไม่สุด
เหมือนกั๊กๆไงไม่รู้ (ก็ถ้ามันเศร้าๆ ปกติเราต้องน้ำตาไหลโดยอัตโนมัติอ่ะ เฮฮา ก็ขำเลย)
ไม่ต้องสนใจเราก็ได้ พูดไปเรื่อยเเหละ เเหะๆ
^^~
-
มาต่อคัฟ...
To : ขอขอบคุณคุณ Love_noval555 สำหรับความคิดเห็นคัฟ..ไว้ผมจะเอาปรับใช้ และเพิ่มเติมในบทอื่นๆที่จะลงนะคัฟ o13
บทที่ 28 : The War Of Two Queens~*
หลังจากที่ ผม เซฟ ปอ และคิกซ้อมละครเสร็จแล้วนั้น เราก้อเก็บของแล้วเดินออกมาจากห้องประชุมชมรม เพื่อที่จะแยกย้ายกันกลับบ้าน คิกได้ชวนปอให้นั่งรถกลับบ้านด้วยกัน ซึ่งปอก้อไม่ได้ปฏิเสธอะไร แถมยินดีด้วยซ้ำ เค้าทั้งคู่ได้เดินลงบันไดไปอีกทาง ส่วนผมกับเซฟก้อเดินไปอีกทางเช่นกัน..
" ป่านนี้คิกจะเป็นยังไงมั่งก้อไม่รู้เนอะ...สงสัยคงโดนปอลากเข้าห้องน้ำแล้วล่ะ หุๆ " เซฟพูดขึ้น
" อ่านะ..เราว่า คนที่จะลากเข้าห้องน้ำ น่าจะเป็นคิกเองมากกว่านะ ยิ่งอยากๆอยู่ด้วย!! " ผมพูดประชด
" อ๋า...รู้ได้ไง สงสัยเคยลองมาแล้วล่ะสิท่า!! " เซฟพูด แล้วยิ้มพลางชี้มาที่ผม
" บ้า...ไม่ใช่ซะหน่อย!! " ผมรีบพูด
" แน่ะ!! อย่ามาทำไก๋...มิน่าล่ะ ตอนที่ซ้อมละครอยู่ คิกจ้องนายไม่กระพริบเลย สงสัยคงจะติดใจ..หุๆ!! " เซฟว่า
" พอ..พอๆๆ พอได้เแล้ว..เลิกพูดได้แล้ว!! " ผมพูดอย่างหัวเสีย
" อ่านะ..ล้อเล่นแค่นี้ทำเป็นโกรธ หรือว่า เคยลองกับมันมาแล้วจริงๆอ้ะ ? " เซฟยังไม่เลิกกวน
" ถ้านายยังไม่หยุดพูด เราจะไม่คุยกะนายแล้วนะ..หึ!! " ผมบอกอย่างงอนๆ
" โอเค!! เลิกก้อได้ แค่นี้งอนแฮะ!! " เซฟรีบพูดพลางลูบหลังผมเบาๆ..
ผมเดินไปส่งเซฟที่ประตูหลังโรงเรียน จากนั้นผมก้อเดินย้อนกลับไปยังที่ประตูหน้าโรงเรียนเพื่อไปรอขึ้นรถเมล์..
ผมว่า ตอนนี้ ปอคงดีใจจนความดันขึ้นแล้วล่ะ ที่ได้กลับบ้านด้วยกันกับคิก ส่วนคิกเอง ผมว่า เค้าก้อคงตัดใจจากผมได้แล้ว ซึ่งตอนนี้...เค้าก้ออาจกำลังนั่งจีบปออยู่ก้อได้ ส่วนปอก้อคงจะดีใจ และยินดีแน่นอน ที่จะรับเค้าเป็นแฟน
คนที่เพิ่งอกหักมา อย่างคิกน่ะ...โดนขโมยหัวใจง่ายจะตาย ยิ่งถ้าเป็นคนที่เอาใจเก่งอย่างปอด้วยแล้วล่ะก้อ มีหรือ ที่เค้าจะทิ้งไป...
เช้าวันใหม่ ผม เซฟ และปอ มาถึงโรงเรียนด้วยกันตั้งแต่เช้าเลย วันนี้ท่าทางปอดูร่าเริงเป็นพิเศษ ถ้าจะให้ผมเดา ก้อคงไม่พ้นเรื่องคิกอีกเช่นเคย ยิ่งเมื่อวานด้วยแล้ว คงถูก พระทัย she เป็นแน่แท้
" เมื่อวานกลับบ้านกับคิกเป็นยังไงบ้าง ? " ผมเริ่มถาม
" สงสัยคงจะได้โป๊งๆชึ่ง กับคิกแล้วแน่ๆเลย ดูท่าทางร่าเริงเป็นพิเศษนะเนี่ย!! " เซฟบอก
" บ้า...ยังไม่ถึงขนาดนั้นซะหน่อย ก้อแค่ดีใจไง ที่เมื่อวานเนี้ย เรากะเค้าได้กลับด้วยกัน ก้อเท่านั้นเอง!! " ปอบอก
" แต่เราว่า ต้องไม่ใช่แค่เรื่องนี้แน่ๆ มันคงไม่ติดตาตรึงใจขนาดนี้หรอก มันมีอะไรมากกว่านี้ใช่มะ ? บอกมาเร็วๆ " เซฟถาม
" แหม..ก้อแค่เค้าบอกว่า เค้าชอบ...คนๆนึงอ้ะ!! " ปอพูด
" คนๆนึง ?!! " ผม กับเซฟพูดพร้อมกัน
" ใช่!! เค้าบอกเราว่า ตอนเนี้ยเค้าชอบคนๆนึงอยู่ แต่เค้าก้อไม่รู้ว่า คนๆนั้นจะชอบเค้าหรือเปล่า เค้าบอกว่า เค้ามีความสุขมากเลย เมื่ออยู่ใกล้คนๆนั้น " ปอพูด
" แล้วคนๆนั้นของเค้าอ่ะ..ใครเหรอ ? " เซฟถาม
" ไม่รู้ดิ!!..แต่เราก้อถามเค้าแล้วนะว่า ใคร..เค้าก้อทำเป็นเขินๆ แล้วบอกเราว่า อย่าถามดิปอ เราอายนะ!! ตอนที่เค้าทำท่าเขินน่ะ..ฮู้ย!! น่ารักมากๆเลย!! " ปอบอกพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
" เราว่า เค้าคงต้องหมายถึง นายแน่ๆเลยปอ ไม่อย่างนั้น เค้าคงไม่อายอย่างนี้หรอก!! " เซฟพูด
" แล้วเธอแน่ใจได้ไงอ้ะ ?..ว่าต้องเป็นเรา อาจจะไม่ใช่ก้อได้!! " ปอถาม
" แหม...ก้อคิดดูนะ ชวนกลับบ้านด้วยกัน บอกความในใจถึงใครสักคนให้นายรู้ แล้วพอนายถาม เค้าก้อไม่บอก แถมยังทำท่าทำทางบิดไปบิดมาอีก แบบเนี้ย ถ้าไม่ใช่นาย แล้วจะเป็นใคร ? " เซฟว่า
" อ่านะ..แล้วเค้าชวนนายคุยอะไรอีกป้ะ ? " ผมถาม
" อ่อ...ก้อเยอะแยะเลยอ่ะ อย่างเช่นถามว่า บ้านเราอยู่แถวไหน เราชอบกินอะไร เกิดวันที่เท่าไร อะไรอย่างเนี้ย!! " ปอบอก
" เห็นมะ ?!! ชัดเลย!! เค้าจะจีบนายแน่ๆเลยปอ เลยสอบถามข้อมูลก่อน หุๆ " เซฟพูด
" บ้าน่า..ไม่จริงหรอก!! " ปอบอกอย่างเขินอาย ( ถ้าเป็นจริงได้ก้อดี..ใช่มะล่ะ ?!! )
" แล้วนายให้เบอร์เค้าไปป่ะ ? " ผมถาม
" แหม..คงไม่ให้มั้ง ก้อเค้าอ้อนซะขนาดนั้นอ่ะ!! " ปอบอก
" หา!! ขอเบอร์เลยเหรอ แรงอ้ะปอ..สงสัยนายจะได้แฟนก้อคราวนี้ล่ะ " เซฟพูดขึ้น
ปอยิ้มอย่างอายๆพลางบิดตัวไปมา..
ผมว่า คิกเค้าคงจะจีบปอจริงๆแล่ะ คนเราก้ออย่างนี้ล่ะนะ พอพลาดจากคนหนึ่ง ก้อดิ้นรนเพื่อไปหาอีกคนหนึ่ง คิกก้อเช่นกัน เมื่อเค้าพลาดจากผมไปแล้ว เค้าก้อต้องไปหาคนใหม่ คงไม่มีใครหรอก ในโลกนี้ ที่จะจมปรักอยู่กับอดีต เค้าก้อต้องเดินทาง เพื่อแสวงหาสิ่งใหม่ๆ และในเมื่อเค้ารู้อยู่แล้วว่า ปอก้อต้องมีใจให้เค้าด้วยแน่ๆ มีหรือที่เค้าจะไม่เอา ปอก้อด้วยแล่ะ ในเมื่อโอกาสมารออยู่ข้างหน้า เค้าก้อคงไม่ปล่อยทิ้งมันไปแน่..
ตอนพักกลางวัน ผม ปอ และเซฟนั่งทานข้าวด้วยกันอยู่ที่โรงอาหาร ปอยังคงไม่หยุดฝันเรื่องของคิก แถมยังพูดเหตุการณ์นั้นซ้ำไปซ้ำมาจนน่ารำคาญ หนำซ้ำ เซฟยังช่วยยุยงส่งเสริมอีกด้วย..ยิ่งไปกันใหญ่เลย!!!
" พวกนายสองคน หยุดพูดถึงคิกซะทีจะได้มั้ย ? " ผมถามขึ้น
" ไม่ได้หรอก!! เพราะข่าวนี้กำลังมาแรง พวกสาวๆในโรงเรียนต่างพากันช็อค เมื่อได้รู้ข่าวนี้..ถ้านายไม่เชื่อ ก้อลองดูใน HM ก้อได้ พาดหัวข่าวตอนเช้าก้อยังลงเลย!! " เซฟพูด พร้อมกับยื่น HM ( หนังสือพิมพ์ประจำโรงเรียน ) ให้ผมดู ( โหววว!! นักข่าวโรงเรียนแม่งก้อรู้ดีซะเหลือเกิน สงสัยเมื่อวานมีสปายดักอยู่หน้าโรงเรียนแหงๆ!!! )
" อ่านะ..คงคลั่งตายกันไปแล้วล่ะ!! " ผมพูดขึ้น หลังจากที่อ่านพาดหัวข่าวตรงหน้าปก
" แน่นอน..โดยเฉพาะยัยเฟรชนะ แทบจะช็อค!! สะใจเราจริงๆ..หุๆ!! " ปอพูด
" อ่านะ...ถามหน่อย ระหว่างนายกะเฟรช ใครชอบคิกมากกว่ากันเหรอ ? " ผมถามปอ
" ก้อพอๆกันแล่ะ...แต่ยัยนั่น ชอบอวดอ้างตัวเองว่า เค้าเหมาะกับคิกที่สุดแล้ว คนอื่นเลยไม่ค่อยชอบเท่าไหร่อ้ะ เธอคงเข้าใจนะว่า เวลาที่เราชอบใคร แล้วคนส่วนใหญ่ก้อชอบด้วย แต่เธอกลับเที่ยวไปบอกใครต่อใครว่า เธอกับเค้าเหมาะกันที่สุด เธอคิดว่า คนอื่นๆจะพอใจมั้ยล่ะ..ไม่มีทางหรอก!! " ปออธิบาย
" เอาเถอะ!! พอใจหรือไม่พอใจ นายก้อไปเคลียร์กับเค้าเองละกัน โน่น!! โจทก์นายเดินมานู่นแล้ว " เซฟพูดขึ้นพลางสะกิดให้ปอหันไปดูเฟรช ที่กำลังเดินมาที่โต๊ะอย่างเคืองๆ
พร้อมลูกสมุนอีกสองตัว คือ ชาช่า กะวีวี่ ที่เดินตามกันมาเป็นกองเชียร์
" ปอ!! ไหนอธิบายเรื่องเมื่อวานมาซิ!! ว่าทำไม เธอถึงได้กลับบ้านพร้อมคิก ?!! " เฟรชตะคอกถามขึ้น
ปอหันไปยิ้มให้อย่างเย้ยหยัน " ก้อไม่รู้สินะ!! เค้าเป็นคนชวนฉันเอง เสียใจนะที่เธอรีบกลับไปก่อน ไม่แน่ว่า เค้าอาจจะชวนเธอก้อได้!! แต่คงไม่มีทางหรอก เพราะถึงยังไง ตอนนั้น เค้าก้อบอกเองนี่ว่า... " ปอพูดขึ้น
" หยุดนะ!! ตอนนั้นมันก้อตั้งนานแล้ว เธออย่าขุดเรื่องนั้นขึ้นมาอ้างอีกเลย..พอเถอะ!! " เฟรชรีบพูดตัดบท ( เรื่องตอนนั้น ??? )
" ตอนนั้น หรือตอนไหนมันก้อเหมือนกันแล่ะ ยังไงเค้าก้อไม่เอาเธออยู่ดี อย่างที่บอกแล่ะนะ ของอย่างเนี้ย แข่งเรือแข่งพายอ้ะแข่งได้ แต่แข่งบุญวาสนาน่ะสิ..ยิ่งบาปหนาอย่างเธอด้วยแล้ว คงไม่มีทางหรอกนะ ที่จะได้!!..หุๆ " ปอพูด แล้วยิ้มอย่างสะใจ ( งานนี้มีตบชัวร์!! )
เฟรชมองหน้าปออย่างโมโห " ก้อใช่สิ..ที่ไม่ได้เพราะมันมีหมาหวงก้างอย่างเธอไง เค้าจะเอาตัวเองหรือเปล่ายังไม่รู้เลย แล้วทำมาเป็นพูดดี ก้อแค่ได้อาศัยบารมีที่ตัวเองได้เป็น
ประธานชมรม แล้วก้อกลับบ้านด้วยกันแค่เนี้ย..ทำมาเป็นเชิด!! " เฟรชบอก
" เอา หรือไม่เอานั่นอีกเรื่อง..แต่กะอีแค่นั่งรถกลับบ้านด้วยกันนี่สิ ก้อสามารถทำให้ใครบางคนแถวนี้ชักดิ้นชักงอ จะเป็นจะตายได้อยู่แล้วล่ะ แล้วยังทำมาเป็นปากดีบอกว่า
เค้าจะไม่เอา แล้วตัวเองล่ะ...แค่จะคุย เค้ายังขยาด เดินหนีแทบไม่ทัน!! " ปอว่า
ตรงนี้ล่ะ ที่ทำให้เฟรชองค์ลง สั่นเป็นเจ้าเข้า พลางเงื้อมือจะตบกับปอ แต่โชคดีที่เซฟห้ามไว้ทัน ไม่งั้นคงวงแตก ( นังชาช่า กะวีวี่เตรียมตัวจะกรี๊ดละ!! )
" หยุดเถอะน่า ทั้งสองคน เลิกทะเลาะกันได้มั้ย ?!! แค่ผู้ชายคนเดียวเอง!! " เซฟพูดขึ้น
" เธออย่ามาห้ามน่ะเซฟ มันปากดีกะฉันก่อนนะ!! " เฟรชบอก
" นายตะหากล่ะ ที่เป็นฝ่ายเข้าไปหาเรื่องปอมันก่อน ถ้าอยู่เฉยๆก้อไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก!! " เซฟพูด
" อ้อ!! ใช่สิ...ลืมไป..ว่าเธอสองคนน่ะ เป็นพวกเดียวกันอยู่แล้วนี่ ช่วยกันถือหางให้กันไปเถอะ ฉันจะได้จดจำไว้ว่า เชื้อแรดมันแพร่สู่กันได้อยู่แล้ว!! " เฟรชบอก
" แม่เมิงสิแรด!! เลี้ยงลูกออกมา ถึงได้แรดทวีคูณขนาดนี้ไง...ทั้งแรด ทั้งร่าน มั่วผู้ชาย!! " ปอตะโกนด่าเฟรช
ตอนนี้ทุกคนในโรงอาหารหันมามองกันหมด เสียงของปอนี่..เป็นแกนนำเลย!!
" กรี๊ดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!! ปล่อยฉันนะเซฟ ฉันจะไปตบมัน จะเอาเลือดชั่วออกจากปากมันให้ได้!!! " เฟรชกรี๊ดลั่น พลางเขย่าแขนเซฟไปมา เพื่อให้ปล่อยตัวเอง
" เลือดชั่วอย่างเมิง กุไม่มีหรอกนะ..กุไม่ได้เป็นลูกของแม่เมิง!! " ปอบอก ยิ่งทำให้เฟรชเขย่าแขนเซฟแรงขึ้น
" เซฟ!!!!! ปล่อยอีนั่นให้มันมาตบกับเราเลยก้อได้ เราไม่กลัวมันหรอก!!! " ปอพูดต่อ
เลยทำให้เซฟเหวี่ยงเฟรชลงกับพื้น เค้าล้มลงไป พลางมองหน้าทั้งเซฟ และปออย่างอาฆาตแค้น
ชาช่า และวีวี่ต่างช่วยกันพยุงเฟรชให้ลุกขึ้นมา แต่เค้ากลับสะบัดแขน แล้วเดินกระทืบเท้าจากไป..
ปอ และเซฟ ค่อยๆนั่งลงกับที่ เซฟมองปอด้วยท่าทางเป็นห่วง พลางตบหลังเบาๆเป็นเชิงว่า ไม่เป็นไรหรอก….
" ไม่เป็นไรนะปอ ? " ผมถามขึ้น
" อืม...ไม่หรอก เฟรชมันก้อปากดีอย่างนี้แล่ะ ต้องตบสั่งสอนสักวัน!! " ปอบอก
" รู้งี้!! เราน่าจะปล่อยให้นายตบกับมันดีกว่า แม่งเขย่าเราซะเจ็บเลย!! เล็บก้อข่วนด้วย " เซฟบ่น
" เอาน่า...ถึงยังไง มันก้อไม่ตบเราหรอก ตบไปก้อแพ้!! " ปอพูด
" ใช่สิ!! ก้อนายถึกนี่ หุๆ " เซฟพูดติดตลก
" ปากดี!! อย่างน้อยเราก้อผอมกว่า ช่า กะวี่ละกัน!! " ปอบอก
" เอาเถอะ!! พวกนายรีบๆกินข้าวซะ นี่ก้อจะหมดเวลาพักแล้ว เดี๋ยวก้อขึ้นไปเรียนไม่ทันหรอกนะ!! " ผมพูดขึ้น
" ไม่เอาล่ะ...กินไม่ลงแล้ว อารมณ์เสีย!!...ไปเก็บจานดีกว่า " ปอบอก
" อืม..ไปด้วย " เซฟเห็นด้วย
ครั้นผมจะนั่งกินต่อ ก้อคงใช่ที่ ผมก้อเลยลุกขึ้นตามเค้า เพื่อไปเก็บจาน...
คิดไปคิดมา ก้อดีแล้วล่ะ...ที่ผมเลิกยุ่งกับคิกได้ ขืนหลวมตัวที่จะคบกับเค้า ผมก้อไม่รู้ว่า จะต้องเจออะไรมั่ง ทั้งเฟรช ทั้งปอ แล้วคนอื่นๆอีก ผมว่า ดีแล้วที่มันเป็นอย่างนี้ แล้วอีกอย่างคิกคงตัดใจจากผมได้แล้วเช่นกัน และคนๆนั้นของเค้าก้อคงหมายถึง ปอ..เพราะถ้าเค้าไม่ชอบปอ เค้าจะชวนปอกลับบ้าน และขอเบอร์ทำไมกัน
ตอนที่คิกชอบผม เค้าก้อเป็นอย่างนี้แล่ะ และตอนนี้ ผมก้อยินดีกับปอด้วย ที่เค้าสมหวังกับความรักของเค้าสักที แต่สำหรับผม คนๆนั้นของผม เค้าจะคิดกับผมอย่างนั้นมั่งมั้ยนะ..หรือว่า ไม่เลย!!
ไว้ผมกัลใหม่ตอนหน้านะคัฟ :bye2:
-
:mc4:มาต่อแล้วคัฟๆ :m1:
บทที่ 29 : My Fiancé~*
ตอนเย็น ผม ปอ เซฟ และคิกต่างพากันไปที่ห้องประชุมชมรม เพื่อที่จะไปซ้อมละครกันต่อ ( โดยเฉพาะฉากเลือกคู่ ) เพื่อจะได้ให้แม่นๆ และชัวร์ๆไปเลย ( สรุป!! ผมต้องซ้อมฉากนี้ทั้งอาทิตย์!! )
ตอนนี้ นักแสดงที่เข้าฉากมาพร้อมกันหมดแล้ว ยกเว้นเฟรช เค้ายังไม่มา ยิ่งทำให้ปอหงุดหงิดมากขึ้น ( ใครจะกล้ามาอีกล่ะ..เมื่อกลางวันโดนไปซะ!! ) ปอเลยตัดสินใจซ้อมบทผม กับคิกแทน
สักพักหนึ่ง วีวี่ก้อเข้ามาที่ห้องประชุมชมรม ด้วยท่าทางโก๊ะๆกังๆ
" มีอะไรยะฉวี ? " ปอถามขึ้น
" วีวี่ค่ะเจ๊..ฉวีนั่นแม่หนู!! " วีวี่บอก
" อ่านะ!! โทษที มีอะไรเหรอจ๊ะ ? แล้วลูกพี่เธอล่ะ ทำไมไม่มาซ้อม ?!! " ปอถาม
" แหม...ก้อที่หนูมา เพื่อที่จะมาบอกนี่ล่ะค่ะว่า วันนี้เจ๊เฟรชเค้าขอตัวกลับก่อน เค้าบอกว่า เค้าปวดหัว..ไม่สบาย " วีวี่บอก
" สำออยล่ะสิไม่ว่า..ไม่ใช่ไปหลบตามซอกตึกไล่จับผู้ชายหรอกนะ!! " ปอกล่าว
" ไม่หรอกค่ะเจ๊..เจ๊เฟรชไม่ทำอย่างนั้นหรอก เจ๊เค้ากลับบ้านไปจริงๆ ก้อวันนี้เจ๊ กะเฮียเซฟอ้ะ ทำเค้าซะ..!! " วีวี่หยุดพูดไป
" เอาเถอะๆ!! เจ๊จะให้หยุดวันนึงก้อได้ แต่ถ้าพรุ่งนี้เฟรชเค้าไม่มา เธอก้อบอกเค้าไปด้วยละกันนะว่า เจ๊จะตัดเค้าออก!! ไปได้แล้วป่ะ... " ปอบอก
" ค่ะเจ๊!! หนูไปก่อนนะ.." วีวี่พูดเสร็จ ก้อเดินออกจากห้องไป
" อย่างนังเฟรชคงยังไม่กลับบ้านหรอก!! " ปอพูดขึ้น
" เชื่อมันได้เรอะ ?!! " เซฟสมทบ
" เอาเถอะ!! นายสองคนก้อปล่อยๆ เฟรชมันไปบ้างละกัน เราว่า มันก้อคงไม่อยากมาเจอพวกนายหรอก...ในสภาพแบบนั้น!! " ผมกล่าว
" อืม..ช่างเถอะ!! ซ้อมๆๆๆๆไม่ต้องไปสนใจ!! " ปอเรียกทุกคนให้ประจำที่
เซฟเปิดเพลงขึ้น พอเสียงเพลงดังขึ้น ผมเริ่มรอจังหวะที่จะก้าวออกมา พอถึงคิว ก้อออกมายืนอยู่ตรงกลาง แล้วโพสท่าไว้ เพื่อรอเสียงฉาบ
ผมเต้นตามจังหวะที่ปอบอกให้จำ ดูเหมือนไม่ค่อยถนัดเท่าไรเลย โดยเฉพาะช่วงสะโพกอ่ะ ผมเลยดึงชายเสื้อออกนอกกางเกงเพื่อให้ถนัดขึ้น..อ่านะ..ค่อยดีขึ้นหน่อย!!...
ผมเต้นไปเรื่อยๆจนถึงกลางเพลง ซึ่งท่อนนี้ล่ะ ที่ผมจะต้องทำเป็นชวนคิกให้ขึ้นมาเต้นด้วยกัน พอเริ่มเข้าช่วงจังหวะนี้ ผมส่งมือไปให้เค้า
เค้ามองผม แล้วยิ้มให้ พลันเค้าก้อเอื้อมมือขึ้นมาจับ แต่ผมดึงมือขึ้นมาก่อน ทำให้มือของเค้า แตะๆได้แค่ที่นิ้วผมเท่านั้น เค้าเลยต้องลุกขึ้นมาเอง..
" หยุด!! เซฟหยุดเพลงก่อน กรอกลับไปนิดนึงดิ๊!! " ปอพูดขึ้น
เซฟกดปุ่ม Stop แล้วกดกรอกลับ ( เปิดในโน้ตบุ๊คของเซฟคับ )
" มิกอ่ะ...เล่นให้สมบทบาทหน่อยดิ ต้องทำเป็นดึงเค้าขึ้นมาเลย...ให้มันสมบทบาทหน่อย!! " ปอบอก
ผมมองปอ แล้วพยักหน้า คิกแอบยิ้มอย่างสะใจนิดๆ แล้วนั่งลง อ่านะ..ช่วยไม่ได้นี่ ในเมื่อผู้กำกับสั่ง ผมก้อต้องทำ!!
เซฟเริ่มเปิดเพลงใหม่ ผมยืนรอให้ถึงจังหวะนั้น เมื่อเข้าถึงช่วงนั้น ผมยื่นมือไปให้คิก เค้าจับผมอย่างเต็มแรง แต่แทนที่เค้าจะลุกขึ้นมา เค้ากลับกระชากผมให้ลงไปหาเค้า ทำให้..ผมเสียหลักล้มลง ( เหวอ!! )
ตอนนี้ ผมล้มลงไปนอนทับตัวเค้าแล้วคับ ทั้งปอ และเซฟต่างมองดูอย่างตกใจ
" มิก!! เป็นอะไรมั้ย ? " ปอถาม
ผมเงยหน้ามองปอ แล้วส่ายหน้า หลังจากนั้นจึงหันกลับมามองคิก คิกมองผม แล้วยิ้มให้ สีหน้าเค้าดูสะใจมากๆเลย ที่เค้าสามารถทำได้ถึงขนาดนี้ ร้าย..ร้ายกาจ!!...ร้ายกาจมาก!! (โมโหแล้วนะ!!)
" สารเลว!! " ผมพูดขึ้น แล้วตบหน้าเค้าไปเต็มแรงด้วยความโมโห
" เพียะ!! " เสียงฝ่ามือ ที่ผมตบลงไปบนหน้าเค้ามันทั้งดัง และแรงมาก จนหน้าเค้าหันเลยอ่ะ...เซฟ กับปอมองดูด้วยสีหน้าตกใจ!!
" พอกันทีปอ!!! ถ้าหากมีไอ้บ้านี่เล่นด้วย...เราจะไม่เล่นแล้ว!!! " ผมพูดอย่างโมโห หลังจากนั้นก้อลุกขึ้นเก็บของ แล้วออกจากห้องไปท่ามกลางความงุนงงของพวกเค้า
อ่านะ...ในเมื่อเค้าคิดที่จะตัดใจจากผมแล้ว เค้ายังจะกลับมายุ่งกับผมอีกทำไมกัน เค้าเองก้อน่าจะรู้ว่า ปอหรือผม ใครกันแน่ที่ชอบเค้า...
แล้วอีกอย่าง ตัวเค้าเองไม่ใช่เหรอ ที่เป็นฝ่ายจีบปอเมื่อวานน่ะ แล้ววันนี้เค้ายังจะมาทำรุ่มร่ามกับผมอีก ไม่มากไปเรอะ!! ผมว่า คนอย่างนี้สมควรที่จะตัดขาดออกไป
จากชีวิตได้แล้ว!!...พอกันที!!
ผมรีบเดินออกจากห้องประชุมชมรมเพื่อจะกลับบ้าน เดินไปไม่พ้นกี่ก้าว ผมก้อถูกคิกดึงแขนไว้ซะแล้ว
" มิก!!...นายจะไปไหนอ่ะ ? " เค้าถามขึ้น พลางดึงแขนผมไว้
" กลับบ้านน่ะสิ!!..นายอย่ามายุ่งกับเราน่ะ..ไปซ้อมละครไป ปอเค้ารอนายอยู่!! " ผมบอก แล้วพยายามจะเดินต่อไปข้างหน้า
" ปอเกี่ยวอะไรอ้ะ ? " เค้าถาม
" ช่างเถอะ!! คุยกะนาย แล้วอารมณ์เสีย " ผมว่า
" เดี๋ยวดิ!! เรายังพูดกันไม่รู้เรื่องเลยนะ!! " เค้าพูดขึ้น
" รู้เรื่องสิ..รู้ว่านายมันเห็นแก่ตัว เอาแต่ได้ไงล่ะ!! " ผมหันมาบอกเค้าด้วยความโมโห
" ใจเย็นๆสิ..เราขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจ!! " เค้าพูด
" ขอโทษๆๆ!!!..นายพูดเป็นแต่คำนี้เหรอ ? ขอโทษแล้วนายเคยสำนึกมั้ย ?... " ผมพูดจบแล้วมองหน้าเค้าด้วยสีหน้าที่ขุ่นเคือง…
" ขอร้องล่ะคิก นายอย่ามาทำตัวเป็นเด็กหน่อยเลย ที่ทำผิด..แล้วพูดแค่ขอโทษก้อจบกัน..นายเองก้อไม่เคยคิดที่จะปรับปรุงตัวเลยนะ!! ไอ้งี่เง่า!! " ผมด่า
" นาย..ว่าเราเหรอ ? " เค้าถามขึ้น พลางมองผมด้วยสีหน้าเย็นชา
ผมมองเค้า แล้วกลืนน้ำลาย ( ตายแล้ว!! ถ้ามันโมโหขึ้นมา มันจะฆ่ากุมะเนี่ย!! ~_~ )
" รู้มั้ย..ไม่เคยมีใครกล้าว่าเราถึงขนาดนี้เลยนะ..นายเป็นคนแรก..ที่กล้าว่าเรา!! " เค้าพูดต่อ
" ใช่!!..แล้วทำไมล่ะ ? " ผมถามคืน ( ใจดีสู้เสือวุ้ย!! )
" อย่างนี้ล่ะ..คนที่เราชอบ!! " เค้าพูดขึ้น ( - -' )
" นาย..หมายความว่าไง ? " ผมถามอย่างงงๆ
" นายรู้มั้ย ? คนส่วนใหญ่ที่เค้าชอบเรา เค้ามักจะทำดีกับเรา เอาใจเรา เพียงแค่ต้องการให้เราสนใจ และหันมาชอบ!! คนพวกนั้นน่ะ..เค้าชอบเพียงแค่ภายนอกของเรา จนไม่มีใครรู้จักข้างในตัวเราเลยว่า เป็นยังไง ?!! มีแต่นาย..นายแล่ะที่เป็นคนแรกที่กล้าว่าเรา แล้วทำให้เราสำนึกได้!! " เค้าบอก แล้วจับมือผมขึ้นมาแตะที่หน้าเค้า ตรงข้างที่โดนผมตบ
" เราจะถือว่า นี่เป็นที่ระลึก ที่นายทำให้เราสำนึกได้ละกัน!! " เค้าพูดพลางมองหน้าผม แล้วยิ้ม
ผมมองหน้าเค้า แล้วนิ่งไป จริงเหรอ...ที่เค้าบอกน่ะ!! แล้วเรื่องเมื่อวานล่ะ..
" นายอย่ามาต๊องน่ะ!! " ผมพูดพลางดึงมือออกมา
" แล้วปอล่ะ...เมื่อวานนายเพิ่งจีบปออยู่ไม่ใช่รึ ? " ผมถามขึ้น
" จีบปอ..ตอนไหน ?!! " เค้าถามอย่างงงๆ
" อย่ามาทำไก๋น่า...เค้ารู้กันหมดแล้วนะ HM ก้อลง เรื่องเมื่อวานน่ะ ตอนที่นายกลับบ้านด้วยกันกับปอไง " ผมบอก
เค้ามองผม แล้วทำหน้าอย่างสงสัย…
" ก้อที่นายบอกกับปอว่า คนที่นายชอบ เอ่อ...เค้าคนนั้นไง!! ” ผมพูดขึ้น
" อ๋อ!! เค้าคนนั้น..อ่านะ " เค้าพูด แล้วยิ้มอย่างอายๆ
" เห็นมั้ยล่ะ!!..นายก้อจีบปอนี่เอง!! แล้วยังมีหน้ามายุ่งกับเราอีก..มักมาก!! " ผมบอก
" ป่าวๆๆ!! คนๆนั้นที่เราพูด เราไม่ได้หมายถึงปอนะ เราหมายถึง... " เค้าพูด แล้วเงียบไป
" แล้วใครล่ะ ? " ผมถาม
เค้าไม่พูดอะไร แต่กลับล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบบางอย่างออกมา
( ถุงยางอีกป่าววะ ? ) เค้าหยิบของสิ่งนั้นออกมา แล้วกำไว้แน่น เค้าบอกให้ผมแบมือรับเอาไว้
" อ..อะไรอ่ะ ? " ผมถาม
" เออน่า!! ยื่นมือมาสิ!! " เค้าพูดพลางพยักหน้า
ผมแบมือให้เค้า เค้ากำของนั้น แล้ววางไว้บนมือผม
" ฝากเอาไปให้เค้าคนนั้นของเราด้วยละกัน แล้วบอกเค้าด้วยนะว่า เราอ้ะ..ชอบเค้ามาก " เค้าบอก แล้วแบมือออก เพื่อปล่อยของสิ่งนั้นสู่มือผม
" แหวน!! " ผมพูดขึ้น ( สงสัยตอนนั้นแน่เลย... )
มันเป็นแหวนเงินที่สลักชื่ออักษรย่อไว้ว่า K love M คงรู้นะคับว่า มันหมายถึงอะไร ผมมองหน้าเค้า แล้วแอบอมยิ้มนิดๆ
" ใส่ไว้ด้วยนะ ห้ามถอดล่ะ.. " เค้าพูด พร้อมกับยืนบิดไปมา อย่างอายๆ
" แล้วทำไมนายไม่ใส่ไว้เองล่ะ ? " ผมถาม
" ก้อนี่ไง..ใส่แล้ววงนึง " เค้าพูดพลางชูแหวนที่นิ้วให้ผมดู มันเป็นแหวนแบบเดียวกันเลยคับ..
" อ่านะ..ก้อได้!! เราจะเก็บไว้ แต่ไม่ใส่นะ!! " ผมบอก
" ทำไมอ้ะ ? " เค้าถาม
" ก้อเรา...ยังไม่ได้เป็นอะไรกันนี่นา " ผมบอก
" งั้นต้องเป็นกันก่อนใช่มะ ? " เค้าถาม
" เหอๆไม่รู้ดิ..คิดดูก่อน " ผมบอก
" อ่านะ...ไม่เป็นไร เราก้อไม่อยากเร่งนายหรอก เดี๋ยวนายจะเบื่อเราซะเปล่าๆ...แต่นายต้องกลับไปซ้อมละครกับเราต่อนะ " เค้าพูดขึ้น
" แต่เรา... " ผมพูด
" น่านะ..ถึงนายไม่ตกลงเรื่องนั้น ก้อตกลงเรื่องนี้ก้อพอแล้ว!! " เค้าพูดตัดบทพลางมองหน้าผม แล้วยิ้มให้
" อ่านะ...ก้อได้ๆ " ผมบอกพลางขยับตัวไปมา ( ที่จริงแล้ว ผมอายง่ะ..ยิ่งแพ้รอยยิ้มเค้าอยู่ ^ v ^ )
สรุปแล้ว ในวันนี้ ผมก้อต้องยอมที่จะกลับไปซ้อมละครกับคิกต่อให้เสร็จ
ปอ กับเซฟเค้าก้องงๆนะ ที่ผมยอมสยบต่อคิกได้ ทั้งๆที่ตัวผมอ้ะ ดื้อจะตาย!! แต่ก้อช่วยไม่ได้นะ เค้ายิ่งขี้อ้อนอยู่ด้วย..พ่ายแพ้เค้าตรงนี้แล่ะ!!
ไว้เด่วมาต่อนะคัฟ :bye2:
-
มาต่อแล้วคัฟ :jul1:
บทที่ 30 : Time Table~*
วันนี้เป็นวันพุธคับ เป็นวันแห่งสายลม ( ตามความเชื่อของมายิก = พ่อมด,แม่มดพวกหนึ่ง ) วันนี้ก้อเลยทำให้ผมจิตใจอ่อนไหวไปด้วยเช่นกัน เมื่อคิกได้ย้ายที่มานั่งข้างๆกับผม...
เหตุที่เค้าย้ายมาเพราะ มาดามเป็นคนสั่งย้ายคับ เพราะคนข้างๆผมมันไม่ค่อยตั้งใจเรียนเท่าไร เค้าเลยได้ทีมานั่งข้างๆผมแทน ซึ่งผมก้อพยายามจะแลกที่กับปออีกที
แต่คิกเค้าไม่ยอม ผมเลยต้องจำใจยอมนั่งไป..( นั่งกันอย่างนี้นะคับ คิก>ผม>เซฟ>ปอ )
วันนี้ช่วงเช้าทั้งช่วง ผมแทบจะไม่ได้เรียนเลย เพราะคิกเอาแต่ชวนผมคุย จนผมรำคาญ แต่เรื่องที่เค้าคุยแต่ละเรื่องอ้ะ มันเป็นเรื่องที่ฟังแล้วน่ารักๆทั้งนั้น สำหรับตัวผมแล้ว นั่นคือเรื่อง ของผม กับเค้า ถึงแม้เค้าจะเอาแต่พูดคำหวานๆจนชวนเลี่ยน แต่ถึงยังไงในใจผมมันก้อยังแอบอดดีใจไม่ได้ที่เค้าพูดออกมา
ตัวเค้าเองนั้นนอกจากหน้าตายังดีแล้ว การพูดจายังสามารถหว่านล้อมจิตใจคนได้อีก นับว่า มีเสน่ห์ครบถ้วนในตัวทีเดียว มิน่าล่ะ..ใครๆถึงได้ต่างพากันชอบ
ผมเอง ก้อเพิ่งได้เห็นเค้าทำตัวน่ารักก้อวันนี้นี่แล่ะ ถึงจะน่ารำคาญไปหน่อย แต่ก้ออดไม่ได้ที่จะแอบปลื้มในตัวของเค้า...
" มิก!! วันนี้เป็นอะไรไปเหรอ ? ดูเพลียๆจัง " เค้าถามขึ้น
" งั้นเหรอ ? ...ไม่รู้สิ!! สงสัยเมื่อคืนนอนดึกมั้ง " ผมบอกพลางหยิบกระจกขึ้นมาส่องดูหน้าตัวเอง ( โทรมป่าววะ ? )
" อ้าว!! นอนดึกเหรอ ? โธ่เอ๊ย!! นึกว่า มาวิ่งเล่นอยู่ในใจเราจนเหนื่อย..หุๆ " เค้าบอก
" แล้วรู้มะ..ว่าอะไรกลมๆมีรูอยู่ตรงกลาง ? " เค้าถามอีก
" อะไรล่ะ..โดนัทเหรอ ? " ผมทาย
" ไม่ช่ายๆ " เค้าพูดพลางส่ายหน้า
" งั้นก้อ...แหวน!! " ผมทายอีก
" ผิดๆ " เค้าพูด
" แล้วอะไรล่ะ..?? " ผมถาม
เค้ายื่นมือมาตบหลังผมเบาๆ แล้วพูดขึ้น " ไม่รู้เหรอ... ' ว่าเป็นห่วง ' พักผ่อนให้เยอะๆนะ อย่ามัวแต่วิ่งเล่นในใจเราจนเพลินล่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย!! " ( แหวะ!! )
" นี่นาย...อย่ามาต๊องน่ะ " ผมบอก แล้วทำท่าว่าจะตี
" โอ๊ย!! เจ็บๆๆๆๆ..มิกเบาๆดิ " เค้าร้องขึ้นพลางกุมหน้าอก แล้วก้มหน้าบิดไปมาอย่างเจ็บปวด
" อะไรๆ..เป็นอะไรไปล่ะ องค์ลงเรอะ ?..เรายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!! " ผมบอกพลางมองเค้าอย่างงงๆ
" ก้อมิกน่ารักกินใจเราอ่ะ..กินเบาๆดิ เดี๋ยวใจเราก้อสลายหมดหรอก!! " เค้าเงยหน้าขึ้นมาพูด แล้วยิ้มให้ ( ...' )
อ่านะคับ..นี่คือบางตัวอย่าง ยังมีอีกเยอะกับคำพูดชวนเลี่ยนของเค้า คิดดูละกันว่า เค้าพูดอย่างนี้ตลอดทั้งช่วงเช้าอ่ะ..
ตอนพักกลางวัน ผม ปอ และเซฟนั่งกินข้าวกลางวันอยู่ที่โรงอาหาร วันนี้ผมแทบไม่อยากจะกินอะไรเลย เวลาที่นึกถึงคำพูดเลี่ยนๆของเค้าแล้วรู้สึก..จะอ้วก!!
ถึงแม้ว่า มันจะฟังดูแล้วอดที่จะยิ้มไม่ได้ก้อตามที แต่พอได้ยินมากๆเข้า..ผมก้อรู้สึกไม่ไหวเหมือนกันนะ..หุๆ
" อิ่มแล้วเหรอมิก ? ทำไมกินน้อยจัง ? " ปอถามขึ้น
" อ่ะฮะ..มันอืดเต็มท้องไปหมดแล้ว ขืนกินอีกมีหวังพุ่งแน่!! " ผมบอก
" อ่านะ..ก้อตอนเช้าเค้ากินอาหารตา กะอาหารใจจนอิ่มไปแล้วไง..หุๆ " เซฟพูด
" บ้า!! ไม่ใช่นะว้อย..แค่รู้สึกอืดๆน่ะ..อิ่ม!! " ผมบอก
เซฟ กะปอมองหน้ากัน แล้วยิ้ม ยิ้มอย่างมีเลศนัยน์ด้วย..
" เออมิก!! วันนี้ตอนเย็นมาซ้อมด้วยนะ เราว่า วันนี้เราจะรวมนักแสดงอ้ะ..เพื่อนัดคิว " ปอบอก
" อืม..เราก้อต้องไปอยู่แล้วล่ะ คิกต้องไปด้วยป่ะ ?!! " ผมถาม
" ก้อต้องมาอยู่แล้วล่ะ..ทำไมเหรอ ? หรือว่า เดี๋ยวนี้ห่างกันไม่ได้ " เซฟถามต่อ
" อย่ามาบ้า!!..แค่ถามเฉยๆ นี่นายอย่ามายุให้เรา กับปอทะเลาะกันน่ะ!! " ผมพูด แล้วแอบอมยิ้ม
" อ๋า!! กลัวปอหึงอ่ะดิ.. ♪ ของๆใคร ของใครก้อห่วง ของใคร ใครก้อต้องหวง... ♫ " เซฟพูด แล้วร้องเพลง
" บ้า!! เราก้อไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย เธอไม่ใช่ยัยเฟรชนี่ ถ้าเป็นยัยนั่น ต่อให้มาเป็นกองทัพ เราก้อไม่ยอมหรอก!! " ปอบอก
" แล้ว..นายกะเฟรชคืนดีกันยังเนี่ย ?..ตอนเนี้ย!! " ผมถาม
" ก้อ..พึ่งเคลียร์กันตอนเช้าน่ะ..ถ้าไม่รีบเคลียร์ เดี๋ยวก้อจะไม่มีนักแสดงมาเล่นบทนี้ " ปอบอก
" อ่านะ..เคลียร์โดยการไปพูดประชดเค้าอ่ะดิ เพื่อให้เค้าสำนึก แล้วก้อต้องมาง้อตัวเอง " เซฟพูดขึ้น
" อ่านะ!! รู้อีก " ปอบอก
" หือ!! ทำไมจะไม่รู้ล่ะ..นิสัยนายอ่ะ ขอโทษใครเค้าไม่เป็นหรอก!! " เซฟประชด...
เฮ่อ!! ดีนะ..ที่ปอไม่ว่าอะไรผมเรื่องคิก แต่ดูเหมือนเซฟเค้าชอบประชดประชันจัง แล้วพยายามยุเรื่องผมกับคิก ปอก้ออีกคน เหมือนเค้าก้อช่วยยุด้วย ทั้งๆที่ตัวเค้าเองก้อชอบคิกแท้ๆ หรือว่า เค้าต้องการเพียงแค่จะแกล้งเฟรชนะ อย่ายุไปมากละกัน แค่นี้ผมก้อแทบจะอ่อนไหวไปกับคิกอยู่แล้ว ขืนมากไปกว่านี้ มีหวัง ผมต้องใจอ่อนกับคิกแน่ๆ อย่านะ..ผมไม่อยากทิ้งเหลียงอ้ะ!!
เย็นวันนั้น ที่ห้องประชุมชมรม ผม ปอ เซฟ และนักแสดงคนอื่นๆได้พากันมาประชุมยังที่ห้อง ตามที่ได้นัดกันไว้ รวมทั้ง คิก และเฟรชด้วย
" เอาล่ะ...ที่เรานัดกันมาวันนี้ เพื่อที่จะนัดคิวซ้อมกัน ซึ่งเราได้ทำตารางนัดเอาไว้แล้วนะ...เพื่อที่จะได้บอกระยะเวลา และฉากที่จะต้องซ้อม...อั๋น!! หยิบตารางนัดที่เจ๊เขียนไว้มาซิ!! " ปอหันไปสั่งเลขาฯ
" ค่ะเจ๊!! " อั๋นรับคำพลางส่งกระดาษที่ม้วนอยู่ให้ปอ
" พรึ่บ!! " ปอกางแผ่นกระดาษออก แล้วแปะไว้ที่กระดานหน้าห้อง
" มาดูกันเอาเองนะจ๊ะ!! " ปอบอก
ข้างในนั้นมีช่องตารางบอกวันเอาไว้ ตั้งแต่วันแรกของการซ้อม จนถึงวันที่แสดง รวมไปถึงฉากต่างๆที่นักแสดงจะจะต้องซ้อมกัน
ซึ่งภายในเดือนนี้ จะเริ่มซ้อมฉากที่ต้องใช้ในการเต้นก่อน เดือนต่อๆมาจะซ้อมเป็นฉากสนทนา และเดือนสุดท้ายจะเก็บรายละเอียดต่างๆ รวมถึงการซ้อมใหญ่บนเวทีจริงด้วย
รวมระยะเวลาในการซ้อมแล้ว ก้อประมาณ..สามดือน ซึ่งในที่นี้รวมถึง ซ้อมตอนปิดเทอมอีกหนึ่งอาทิตย์ ก่อนถึงวันแสดงจริงด้วย!!
นักแสดงต่างค่อยๆพากันมาดูตารางที่ซ้อม ผมก้อด้วย แต่ก้อนะ..ทุกที่ๆมีการชุลมุนจะต้องมีเหตุทะเลาะวิวาทกันทุกครั้งไป...
" นี่!! อย่าเบียดฉันสิยะนังช้างพัง..ตัวก้อออกจะใหญ่โต ไว้ดูทีหลังก้อได้!! " เสียงวีวี่เริ่มด่าชาช่า ( เอาแล้วไง - -' )
" ตัวหล่อนเล็กตายล่ะนังโคไพร!! ทั้งเขา ทั้งเกวียน เกะกะๆ " ช่าเถียงตอบ
" ต๊าย!! แล้วหล่อนล่ะ ทั้งงวง ทั้งงา ไปประกวดธิดาช้างไป๊!!" วี่ว่าต่อ
" ค่า!!!..อีควาย อย่างน้อยเค้าก้อมีละกัน ธิดาช้างเนี่ย..แต่เค้าคงไม่มีหรอกนะคะ ธิดาควายน่ะ!! " ช่าด่าตอบ
" โว้ย!! ปากดี..เมิงมาตบกะกุมะ ?!! " วี่ท้าทาย
" มาสิ!! " ช่ารับคำ แล้วทั้งคู่ก้อเริ่มทำท่าว่าจะจู่โจมกัน ( ยังกะกระทำยุทธหัตถี )
" หยุด!! หยุดได้แล้ว เดี๋ยวก้อเอาน้ำร้อนราดซะหรอก!! " ปอตะโกนขวางขึ้น ทำให้ทั้งคู่เลิกทะเลาะกัน
" แหม!! เจ๊ปอขา ก้อดูอีนังพระยาแรกนานี่สิคะ มันปากดี...ด่าหนูก่อนน่ะ หนูไม่ยอมนะ!! " ช่าฟ้อง
" นี่!! พอได้แล้วน่า ทั้งคู่เลย คนอื่นเค้าจะดูประกาศกัน ถ้าไม่ดูก้อออกไปตบกันข้างนอกก่อนไป อย่ามาตบกันตรงนี้ ขี้เกียจเก็บซาก " ปอว่า
ทั้งวี่ และช่าต่างก้อเงียบไป แล้วดูตารางกันอย่างโดยดี...( ดีว่ะอีคู่นี้!! เดี๋ยวด่ากัน เดี๋ยวดีกัน ประสาท!! )
" ดีจังเนาะ!! ที่ทั้งเรื่องเราเข้าฉาก แค่ฉากเดียว " ผมพูดขึ้นขณะที่ดูตาราง
" อืม..เรากะจะให้เธอมาเป็นผู้ช่วยผู้กำกับกะเราด้วย " ปอบอก
" อ๋า...โธ่เอ๊ย!! นึกว่าจะได้พัก..แล้วเซฟล่ะ ? " ผมถาม
" เค้าก้อด้วยแล่ะ!! ถึงยังไง..ทั้งเรื่องเราก้อกำกับคนเดียวไม่ไหวหรอก!! " ปอบอก
( อ่านะ...จริงด้วย!! ~ . ~ )
" กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! " เสียงกรี๊ดดังขึ้น ทำให้ทั้งปอ ผม และทุกคนในห้องหันไปมอง..เฟรชนั่นเอง ( เอาอีก..อีนี่เป็นอะไรอีกเนี่ยย ?? )
เค้าหันมาทางปอด้วยสีหน้าโมโห " อะไรกันปอ!! เธอจะให้ฉันเล่นแค่ฉากเดียว ทั้งเรื่องเหรอ ? " เฟรชถามขึ้น
" ใช่!! ข้องใจเหรอไง ? " ปอถาม
" บทของฉันทำไมมันน้อยอย่างนี้ล่ะ ?..เพราะอะไร!! " เฟรชตะคอกถาม
ปอมองหน้าเฟรช แล้วยิ้มให้ " เพราะอะไรน่ะเหรอ..ก้อเพราะว่า บทของเธอมันไม่มีในเรื่องยังไงล่ะ..นี่เราอุตส่าห์เพิ่มตัวละครให้นะเนี่ย เพื่อเธอจะได้มีบท " ปอบอก
เฟรชมองหน้าปออย่างงงๆ " งั้นแสดงว่า ฉันก้อเป็นแค่ตัวประกอบยังงั้นเหรอ ? " เฟรชค่อยๆถาม
" ใช่!! หรือเธอจะเล่นบทแม่มดของชาช่าก้อได้นะ เพราะเค้าเล่นเป็นตัวเด่น " ปอบอก
" อะไรนะ!! ขนาดช่ายังได้เล่นเป็นตัวเด่นเหรอ ? แล้วฉันล่ะ ?! ฉันได้เล่นแค่นี้เหรอ ?!! " เฟรชถาม
" ใช่!! ได้เล่นแค่นี้..ทำไมอ้ะเฟรช มิกเค้าก้อได้เล่นบทเดียวเท่าเธอ เค้ายังไม่เรื่องมากเหมือนเธอเลย!! " ปอว่า
เฟรชหันมามองผม แล้วหันกลับไปหาปออีกที " ก้อเธอมันแกล้งฉันนี่..ขัดขวางทุกอย่าง...คิดว่า ตัวเองได้เป็นประธาน แล้วจะทำอะไรก้อได้เหรอ ? " เฟรชถาม
" ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับมติจ้ะ ตัวเธอเอง ตอนแรกก้อยินดีรับบทนี้เองไม่ใช่เหรอ ? ไม่ได้คัดค้านอะไรด้วย แถมตอนมาซ้อมก้อยังยิ้มชอบอกชอบใจที่จะได้มาซ้อมคู่กับคิกน่ะ
แล้วตอนนี้จะมาตีโพยตีพาย มันไม่มากไปเหรอเฟรช ?!! " ปอถามคืน
ทำให้เฟรชเงียบไป เค้ามองหน้าปออย่างอึ้งๆ คงได้แต่คิดในใจว่า ตัวเองพลาดท่าให้ปอซะแล้ว...
" ทำใจให้สบายเถอะเฟรช อย่าคิดอะไรมาก..เล่นบทของตัวเองให้ดีที่สุดละกัน " ปอบอกพลางมองหน้าเฟรช
ตอนนี้เฟรชทำท่าเหมือนจะร้องไห้ เค้ารีบหยิบกระเป๋า แล้วเปิดประตูออกไป..
ชาช่า กับวีวี่ทำท่าจะวิ่งตาม แต่ปอได้ห้ามไว้
" เธอสองคนไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแล่ะ!!..อยู่เฉยๆซะ " ปอบอก
ทำให้ทั้งคู่หันมามองปอ แล้วก้มหน้าหลบไป...
บทนี้ออกแนวไร้สาระเล็กน้อยนะคัฟ ไว้จามาต่อให้ใหม่นะ :z10:
-
:mc4:มาต่อแล้วคัฟ
บทที่ 31 : Anxiety~*
หลังจากที่เราประชุมชมรมกันเสร็จแล้วนั้น สมาชิกทุกคนต่างก้อพากันแยกย้ายกันกลับ เหลือเพียงแต่ผม ปอ เซฟ อั๋น และคิก ที่กำลังช่วยกันเก็บของอยู่...
" มิก!! พรุ่งนี้อย่าลืมมาซ้อมนะ " ปอบอกผมขณะที่เค้ากำลังเปิดแฟ้มเอกสารบนโต๊ะ
" อืม..รู้แล้ว!! แล้วเฟรชล่ะ..ซ้อมด้วยรึเปล่า ? " ผมถามต่อ
" ก้อต้องด้วยแล่ะ!! เฮ่อ..เราไม่น่าไปชวนมันทะเลาะเลย...คราวนี้ถ้ามันเกิดถอนตัวขึ้นมาจริงๆนะ..เฮอะ!! ไม่อยากจะคิด!! " ปอพึมพำ
" งั้นเรื่องเฟรช...เดี๋ยวเราพูดให้ก้อได้ นายก้ออย่าไปทะเลาะกะมันอีกละกัน รู้อยู่ว่านิสัยมัน...เป็นยังไง นายเองก้อยิ่งชอบแหย่มันอยู่ด้วย " ผมพูด
" จ้าๆๆ..ฝากเธอด้วยละกัน " ปอบอก
" ได้ๆๆ!! แล้ว..พวกนายมัวนั่งทำไรกันอยู่เนี่ย ? ยังไม่เตรียมตัวกลับบ้านอีก " ผมเห็นปอนั่งลงจดบันทึกเอกสาร อั๋นกับเซฟช่วยกันพิมพ์งานอยู่ที่โน้ตบุ๊ค ส่วนคิก..นั่งเล่นอยู่เฉยๆ
" อ๋อ!! เขียนบันทึกส่งมาดามน่ะ ก้อเค้าเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของชมรมเราหนิ นายกลับไปก่อนเถอะ!! ไม่มีอะไรแล้วล่ะ " เซฟหันมาบอกผม
" อืม...งั้นเราไปก่อนนะ..บายทุกๆคน!! " ผมพูดพลางโบกมือลา
" บายจ้า " ทุกคนพูดพร้อมกัน
" เฮ้ย!! เราไปด้วยดิมิก!! " คิกพูดขึ้นพลางพุ่งตัวออกมาจากเก้าอี้
" อ้าว!! เห็นนั่งอยู่เฉยๆ นึกว่ารอปอ " ผมหันไปบอกเค้า
" ป่าว!! ก้อรอนายแล่ะ " เค้าพูด
" รอเรา...รอทำไม ? " ผมถาม
" ก้อรอกลับบ้านพร้อมนายไง!! " เค้าบอก
" แล้วนายกลับทางเดียวกะเราเหรอ ? " ผมถามอีก
เค้าเงียบไป " เออว่ะ...เอ๊ยไม่ใช่!! ก้อแค่หิวน้ำ...เอ้อ!! จะไปซื้อน้ำ..ใครจะเอาน้ำบ้าง เดี๋ยวเราซื้อมาให้ " คิกพูดพลางแกล้งถามทุกคน ( ต๊าย!! แก้ตัว )
" งั้นเอาโค้กมาสองแก้ว ของเรากะอั๋น ส่วนปอเค้าเอาน้ำรักของนายอ่ะ ฝากด้วยละกัน..เดี๋ยวปอเค้าจะลงแดงตายซะก่อน..หุๆ!! " เซฟหันมาบอกคิก ( - -' )
" เซฟ!! อย่ามาทะลึ่งน่ะ " ปอหันไปว่าเซฟอย่างอายๆ
" อ่ะน่ะ!! งั้นเดี๋ยวเราซื้อโค้กมาสามแก้วเลยละกัน เอาตังค์มาดิ เดี๋ยวไปซื้อให้ " คิกพูดพลางแบมือ
" อ่ะนี่!! " เซฟรวบรวมเก็บตังค์จากทุกคน แล้วยื่นให้
" เดี๋ยวเรามานะ " คิกพูด แล้วเดินลากผมออกจากห้องไป
" เออ!! เร็วๆล่ะ " เสียงเซฟตะโกนบอกทิ้งท้าย.....
ผม กับคิก เดินออกมาจากห้องประชุมชมรม แล้วกำลังจะเดินไปหน้าโรงเรียน
ตัวผมก้ออดที่จะขำกับความจุ๊ง ( จุ๊ง คือ อาการที่ทำแผนแตก หรือเจ๊ง คล้ายๆกับโป๊ะ แต่โป๊ะใช้กับเรื่องทั่วไป ) ของเค้าไม่ได้ เลยหัวเราะออกมา...
" หุๆๆ..คนเราเนาะ ทีหน้าทีหลังจะทำอะไรก้อน่าจะวางแผนล่วงหน้าซะก่อนนะ!! จะได้ไม่จุ๊ง!! " ผมพูดขึ้น
" 'ไรๆๆๆจุ๊ง'ไร ? " คิกหันมาว่าผม
" ป่าว!! แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย ใส่ใจด้วยเรอะ ? " ผมถาม
" อ่านะ..ก้อต้องใส่ใจดิ ก้อแฟนเรานี่นา " เค้าบอก
" ใคร ?..ใครแฟนนาย ?..ขี้ตู่!! " ผมถาม
" อ่านะ..ใครก้อไม่รู้เนาะ บอกว่าไม่ใช่แฟน..แต่ใส่แหวนที่เราให้เฉยเลย!! " เค้าพูด แล้วจับมือผมที่ใส่แหวนวงที่เค้าให้อยู่ขึ้นมา
" ง่า..ก้อคนมันเห่อนี่ นายให้เราแล้วนะ เราใส่ไม่ได้เหรอ ? " ผมถาม
" ถ้าจะใส่ก้อต้องเป็นแฟนเราดิ " เค้าบอก
" โอเค!! งั้นถอดออกก้อได้ " ผมบอก แล้วดึงแหวนที่สวมอยู่ออก
" เฮ่ย!!! ล้อเล่นๆ..ใส่ซะๆ " เค้ารีบพูด
" ช่างเถอะ..ถอดออกแล้ว ขี้เกียจใส่ " ผมบอก พลางถือแหวนนั้นพลิกไปพลิกมา
" อย่าทำงั้นดิ เดี๋ยวก้อหล่นหายหรอก!! " เค้าพูดขึ้น
" หายก้อหายดิ เราไม่ใช่คนจ่ายตังค์หนิ อิๆ " ผมพูด ( 555+ แกล้งมัน )...
" มิก!!!! ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ ? " เสียงๆหนึ่งเรียกผม..เป็นเสียงของเหลียงนั่นเอง
ผมสะดุ้งเมื่อหันไปเจอเค้า แล้วรีบกำแหวนที่เล่นอยู่ หลบเค้าทันที
เค้าเดินมาทางผม กับคิก คิกมองเหลียงด้วยท่าทางเคืองๆนะ
" ยังไม่กลับเหรอ ? " เค้าถามอีก
" อ่อ...ก้อกำลังน่ะ..กำลังจะกลับ " ผมบอก
" แล้ว..คิกกลับด้วยเหรอ ? " เค้าถามพลางมองคิก
" ช... " คิกกำลังจะพูด ( OoO!!! )
" อ๋อ!! ป่าว เค้าแค่ออกมาซื้อน้ำน่ะ " ผมรีบพูดตัดหน้า
" อ่านะ " เหลียงบอกพลางมองผมอย่างงงๆ
" แล้วนายยังไม่กลับเหรอ ? " ผมถาม
" ก้อจะกลับแล้วล่ะ ? " เค้าบอก
" เหรอ ? งั้นกลับด้วยกันนะ!! " ผมรีบพูดพลางส่งสายตาอ้อนเค้า
" อืมมม... " เค้าบอก แล้วยิ้มให้
" เดี๋ยวก่อน!!...เมิงกลับทางเดียวกับมิกเหรอเหลียง ? " คิกถาม ( - - )
" อ่อ..ก้อแค่เดินไปเป็นเพื่อนน่ะ " เหลียงบอก
" ใช่ๆ ข้องใจ'ไรเหรอ ? " ผมแกล้งทำเป็นถามคิกพลางยิ้มอย่างสะใจ
คิกมองผมพลางเม้มปากด้วยความโมโห แล้วทำท่าว่าจะพูดขึ้น แต่..
" เออใช่!! พรุ่งนี้เรียนฝรั่งเศสนี่นา..ใครทำการบ้านที่มาดามสั่งเสร็จแล้วมั่ง ยืมลอกหน่อยดิ ?!! " เหลียงถามขึ้น
" กุเสร็จแล้ว แต่ไม่ได้เอามาหรอกนะ..หนักกระเป๋า!! " คิกพูด แล้วทำท่าเบื่อๆ
" เราก้อเสร็จแล้ว..แต่เราเอามา วันนี้เอามาทำกับปอน่ะ!! " ผมบอก
" เหรอ ? งั้นเรายืมลอกหน่อยดิ " เหลียงขอยืมผม
" อืม...เอาไปดิ " ผมพูด พลางเปิดกระเป๋า แล้วหยิบชีทการบ้านขึ้นมา
" ได้ไงอ่ะ..ชีทนั่น เราจะลอกนะ!! " คิกพูดขึ้น
" อ่าว!! ไหนบอกเสร็จแล้วไง ? " ผมหันไปถามเค้า
" ก้อเสร็จ...เสร็จไปครึ่งนึงอ่ะ แต่กุจะยืมชีทนั้นลอกนะว้อยเหลียง ? " คิกบอก
" อ่า..งั้นเมิงยืมไปก่อนก้อได้ เดี๋ยวกุค่อยลอกวันพรุ่งนี้ " เหลียงบอก
" ได้ไง!! เหลียงเค้าขอยืมเราก่อนนะคิก แล้วอีกอย่างนายก้อทำไปตั้งครึ่งแล้ว แต่เหลียงเค้ายังไม่ได้ทำเลยนะ...เห็นใจเค้าหน่อยสิ!! " ผมบอก
คิกมองผมอย่างเคือง แล้วสะบัดหน้าหนี " เอาเหอะ!! ชีทนายนี่ จะทำอะไรก้อทำ ไปเถอะ " เค้าบอก
" อ่านะ..งั้นเหลียง นายเอาชีทเราไปลอกนะ แล้วนี่ก้อดิกฯเอาไปเปิดศัพท์ดู..เผื่อไม่เข้าใจความหมาย " ผมพูดพร้อมกับยื่นดิกฯให้เค้า ( แถมๆ ^ ^ )
" โห!! อะไรเนี่ย..มีงี้ด้วย " คิกพูดพลางทำท่าตกใจ
" อะไรคิก..เป็นไร..ของขึ้นเรอะ ? " ผมถาม แล้วมองเค้าอย่างงงๆ
" ป่าวๆ!! จะทำอะไรก้อทำเถอะ..ของๆนาย " เค้าบอก
" งั้น...เอาไปนะเหลียง พรุ่งนี้ก้อเอามาคืนเราด้วย " ผมบอกเหลียง ซึ่งเค้าก้อรับมา แล้วเก็บใส่กระเป๋าไป
" จะไปยังอ่ะ ? " ผมถามเหลียง
" อืม...ไปดิ จะรีบกลับไปทำเลย " เค้าพูด
" งั้นเราไปก่อนนะคิก รีบไปซื้อน้ำให้พวกปอไป เดี๋ยวเค้าจะรอนาน " ผมบอกลา
" อืมม..ไปเถอะ!! บาย เจอกันพรุ่งนี้ " คิกบอกผมพลางยกมือขึ้นโบกไปมา...
ผม กับเหลียงเดินไปข้ามสะพานลอยเพื่อไปรอรถเมล์ ดีจังเนาะ...ได้อยู่กับเค้าสองคนอีกแล้ว นี่เป็นครั้งที่ห้าเห็นจะได้แล้วมั้ง แต่มันเป็นครั้งที่สอง ตั้งแต่ที่ผมเริ่มชอบเค้า ( ส่วนสามครั้งแรก คงไม่ได้ใส่ใจมั้ง )...
" วันเสาร์เราขอโทษนะ ที่ไม่ได้ไปกับนาย " ผมพูดขึ้น
" อืม..ไม่เป็นไรหรอก ถือซะว่า ให้เราลอกการบ้านเป็นการไถ่โทษละกัน " เค้าบอก
" งั้นก้อได้!! " ผมพูด
" แล้ววันนั้นไปไหนกับแม่มาเหรอ ? " เค้าถาม
" ก้อ..ธุระอ่ะ ธุระนิดหน่อย!! " ผมพูด
" อ่านะ ดีจังเนาะ...ได้ออกไปข้างนอก ไม่เหมือนเราอยู่แต่ในบ้าน ไม่มีที่ไป..น่าเบื่อ!! " เค้าบอก
" นะ..เราก้อเบื่อ!! " ผมพึมพำ
" อ๋า...รถเมล์มาแล้วนี่ ทำไมมาเร็วจัง ? " เหลียงพูดขึ้น แล้วชี้ไปยังรถเมล์ซึ่งกำลังแล่นมา( อ่านะ..จริงด้วย!! )
" เออจริงด้วย!! งั้นเราไปก่อนนะ...หูกาง!! " ผมพูดล้อเค้า เพื่อไม่ให้เค้ารู้สึกเบื่อ
" โชคดีตาโต!! " เค้าล้อคืน...
รถเมล์มาจอดที่ป้าย ผมหันไปยิ้มให้เค้า แล้วเดินขึ้นรถเมล์ไป ซึ่งเค้าก้อยิ้มตอบกลับมา ผมชอบจังเวลาที่เค้ายิ้มน่ะ...มันเป็นรอยยิ้มที่ไร้มารยาใดๆเคลือบแฝง มันเป็นรอยยิ้มที่ยิ้มอย่างบริสุทธิ์ใจ เค้าดูท่าทางจะเชื่อใจผมมาก และผมเองก้อเชื่อใจเค้าเช่นกัน แต่เสียดายนะ ที่เค้าคิดผิด ที่ตอนนั้น ผมได้โกหกเค้า...
ที่จริงแล้ว คงจะรู้นะคับว่า วันนั้น ผมไปไหน...ผมไม่ได้ไปธุระกับแม่ตามที่ผมได้บอกเหลียงไว้หรอก จริงๆแล้วผมไปเที่ยวกับคิกตะหาก...แต่ที่ผมทำไป ผมมีเหตุผลนะคับ เพราะถ้าผมไม่ไปกับคิก เค้าก้อจะไม่รับเล่นละคร ซึ่งในตอนนั้นปอเค้าได้ขอร้องผม ให้ผมมาขอร้องคิกให้เล่นละคร ถ้าคิกไม่รับเล่น คนที่เสียหน้าก้อต้องเป็นปอ สำหรับผมแล้ว เพื่อเพื่อน เพื่อชมรม...ผมก้อยอมนะ ผมจึงต้องโกหกเหลียง เพื่อความสบายใจของเค้า....
แต่เหมือนกับว่า วันนั้นที่ผมไปเที่ยวกับคิก ผมเหมือนส่งตัวเองไปติดกับ แทนที่ผมจะได้มาพักผ่อน มาเดินเที่ยวเล่น ผมดันเกือบถูกเค้าทำมิดีมิร้าย แต่นี่มันไม่ใช่ครั้งแรก มันเป็นครั้งที่สองแล้ว ผมไม่ชอบเลยกับการกระทำของเค้าอย่างนี้ มันทำให้ผมนึกถึงใครบางคน...คนๆนั้น คนที่ผมเคยหลวมตัวรักเค้ามาแล้ว ซึ่งต่อไปนี้ ผมจะไม่ยอมเป็นยังงั้นอีกแน่..
ตอนนั้น ทำให้ผมโมโหคิกมาก ผมสัญญากับตัวเองว่า จะไม่คุยกับเค้าอีก แต่ผลสุดท้าย ผมก้อให้อภัยเค้า เพราะเค้าอุตส่าห์ง้อผม ด้วยแหวนที่เค้าไปสั่งทำมาเพื่อผม..แหวน..แหวนวงนั้น ที่เขียนเป็นอักษรย่อว่า K love M แต่ตอนนี้ แหวนวงนั้น...หายไปไหนแล้วล่ะ!!
ผมรีบควานหาแหวนวงนั้น ไม่ว่าจะเป็นในกระเป๋ากางเกง กระเป๋าเสื้อ หรือแม้แต่ในกระเป๋านักเรียน ผมก้อหาจนทั่ว แต่ก้อไม่เจอ...ทำไงดีล่ะ ไปหล่นไว้ที่ไหนหรือเปล่า หรือว่าตอนนั้น..ตอนที่ส่งชีท กับดิกฯไปให้เหลียง สงสัยคงจะติดไป..ไม่นะ คงไม่หรอกนะ...
ถ้าเกิดติดไปจริงๆ แล้วเหลียงเห็นขึ้นมาล่ะ..เค้าคงต้องคิดว่า ผมกับคิก...ไม่เอานะ ขอร้องล่ะ ทำไงดีล่ะ..โทร.ไปถามเหลียงเค้าดีมั้ย ? เฮ้ย!!!...ไม่ได้ๆ ขืนโทร.ไปก้อโป๊ะเลยสิ..แต่ผมจะทำยังไงล่ะ หรือทำได้เพียงแค่ นั่งภาวนา ภาวนาว่า ขอให้เหลียงไม่พบกับแหวนวงนั้นก้อพอ....
ไปละค้าฟฟฟฟ :bye2:
-
ถึงเหลียงเจอแหวน แต่ก็คงไม่รู้หรอกมั้งว่าหมายถึงใคร :laugh:
แต่ว่าอะไรๆ ก็ไม่ชัดเจนเลยเนอะมิก ชอบเหลียงแต่ก็แอบรู้สึกดีกับคิก :z1:
ไม่เป็นไร สวยเลือกได้ :m20:
-
:m16:
มิก..สับสน
ลังเลใจ อีกด้วย
เด๋วมิก เด๋วเหลียง
ไม่ชัดเจนเลยซักคน
อยู่กับเหลียง..ปลื้ม
อยู่กับคิก..ก็ปลื้ม
เฮ้อออออ :เฮ้อ: ใจโลเลอ่ะ
หรือว่า..ลึกๆแล้ว
ใจมิกยังรอเค้าคนนั้นอยู่
ให้หวนกลับคืนมา
อ๊อฟ..คงเป็นรักฝังใจ
ฝังรากลึก น่ะซินะ :seng2ped:
:L2: +1 คับ มิก..ขยันอัพเรื่อง ขอบคุณคร้าบบบบ
-
:z10:มาต่อแล้วๆๆๆๆจร้า....
บทที่ 32 : Goodbye..My Dear~*
ความรัก มักมาพร้อมกับหลายๆสิ่ง ซึ่งบางสิ่งบางอย่างนั้น อาจจะนำพาความสุข หรือ ความทุกข์มาให้ เพียงแต่เรานั้นควรที่จะนำสิ่งบางอย่างเหล่านั้น มาเป็นแนวทาง
และปรับเปลี่ยนมันให้เป็นโอกาส เพื่อก้าวไปสู่ความรักที่แท้จริง...
ความรักของทุกคนย่อมล้วนมีอุปสรรค ขวากหนามเสมอ เพียงแต่ว่า อุปสรรคนั้นจะมากหรือน้อย และมันจะทำให้เราท้อได้แค่ไหน หากเพียงแต่เราเชื่อมั่น และ
ศรัทธาในความรักนั้น อุปสรรคต่างๆก้อจะพลันหายไป เราก้อสามารถพิสูจน์ความรักของเราได้ และสิ่งนั้นนี่แล่ะ..ที่จะนำเราไปสู่ความรักที่แท้จริง...
เช้าวันใหม่ ผมรีบมาถึงโรงเรียนแต่เช้า เพื่อมาหาแหวน ในหัวของผมตอนนี้ไม่นึกถึงสิ่งใดแล้ว นอกจากเรื่องแหวน แหวนวงนั้น...
ตอนนี้ สิ่งที่ผมกังวลที่สุดเกี่ยวกับแหวน คือ เหลียง หากเหลียงได้พบกับแหวนวงนั้น เค้าก้อจะรู้ และต้องคิดว่า ผม กับคิกต้องเป็นแฟนกันแน่ๆ แล้วนั่นหมายถึง ผม..เป็นคนใจง่ายในสายตาของเค้า ผมไม่อยากให้เค้าคิดกับผมอย่างนั้น ทั้งๆที่ผมกับคิกก้อไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่จะให้ผมพูด หรือถามเค้ายังไง เกี่ยวกับแหวนวงนั้น เพราะถ้าเค้ารู้อะไรขึ้นมา ทุกอย่างที่ผมหวังไว้ก้อจบ ตอนนี้ ผมทำได้แค่เพียงภาวนา ภาวนาว่า อย่าให้เค้าได้เจอเลย
แต่คงเป็นไปได้ยากล่ะ..เพราะคงเป็นไปไม่ได้แน่นอนที่เค้าจะไม่เจอ ถ้าอย่างนั้นมันจะอยู่ที่ไหนล่ะ...ถ้าไม่ติดไปกับชีท ก้อคงจะหล่น
ผมก้มๆ เงยๆหาแหวนวงนั้น ตรงที่ยืนคุยกับเหลียงเมื่อวาน แต่ก้อไม่พบ ในเมื่อไม่พบ ผมก้อคงได้แต่ภาวนาว่า ขออย่าให้แหวนวงนั้นติดไปกับเหลียงเลย แต่ถ้ามันหล่นไปจริงๆก้อขอให้ผมหาเจอ ถ้าหาไม่เจอก้อขอให้หายไป หายไปเลยนะ...
" มิก!!..ทำ'ไรน่ะ!! หาของเหรอ ? " เสียงคิกทักขึ้น ทำให้ผมสะดุ้ง!!
" ป่าวๆ!! ไม่ใช่ๆ!! " ผมหันไปบอกเค้า
" จริงง่ะ...ไม่ได้ทำอะไรหายแน่นะ เดี๋ยวเราช่วยหาให้เอามั้ย ? " คิกถามต่อ
" ไม่!!..ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรหายหรอก!! " ผมบอก
เค้ามองผมอย่างสงสัย " จริงนะ ? " เค้าถาม
" จริงดิ!! " ผมบอกพลางพยักหน้า ( หงึกๆๆๆๆ )
เค้ามองผม แล้วเงียบไป แล้วจึงค่อยๆพูดขึ้น " คงไม่ได้ทำแหวนที่เราให้หล่น แล้วมาหาหรอกนะ ?!! " เค้าถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ( OoO!!! )
" ป๊าว!!! ไม่ใช่ๆ!! " ผมรีบพูด
" อ่านะ..แล้วแหวนที่เราให้อ่ะ...ยังเก็บดีอยู่รึป่าว ? " เค้าถามอีก
" ก้อเก็บดีสิ ติดตัวไว้ตลอดเลยนะ!! " ผมบอก
" อ่านะ..ขอดูหน่อยสิ!! " เค้าพูดพร้อมกับแบมือ
" เอ่อ..ตอนนี้แหวนอยู่ที่บ้านน่ะ ไม่ได้ใส่มา..อยู่ที่บ้านจริงๆ!! " ผมบอก แล้วยิ้มให้เค้า เพื่อให้เค้าสบายใจ แต่..ก้อไม่ช่วยอะไรได้เลย
เค้ามองหน้าผมอย่างเซ็งๆ " เราไม่นึกเลยนะว่า นายจะโกหกเรา!! " เค้าพูดขึ้น ( เฮ้ย!! )
" โกหก..เราโกหกอะไรนาย ? " ผมถาม ( ~ 0 ~ )
" ก้อโกหกว่า ไม่ได้ทำแหวนหายไง ทั้งๆที่นายทำ!! " เค้าพูด
" เอาอะไรมาพูดอ่ะ..อย่ามาปรักปรำเราดิ..หลักฐานก้อไม่มี " ผมบอก ( แก้ตัวสุดฤทธิ์ )
" นี่ไงหลักฐาน!! " เค้าพูดพลางชูแหวนวงนั้นขึ้นมา ( ตายห่า!! ซวยแล้วกุ OoO!! )
ผมมองหน้าเค้าอย่างตกใจ หน้าผมตอนนี้คงซีดเหมือนไก่ต้มแล้วมั้ง ( ไก่ต้มไหว้พระราหูด้วย!! )
" เราไม่นึกเลยนะว่า นายจะโกหกเราอ่ะ แล้วทำไมนายถึงบอกว่า ไม่มีอะไรไง ?!! " เค้าถาม
" ก้อ..ก้อเรา " ผมไม่รู้ว่า จะพูดยังไงแล้วตอนนี้ ถ้าจะพูดก้อคงจะพูดออกไปว่า ไม่อยากให้เหลียงรู้ แต่ก้อคงพูดไม่ได้หรอก เพราะเดี๋ยวคิกจะเสียใจ เค้าเป็นคนให้แหวนผมนะ ถ้าเค้ารู้ว่า ผมเอาแหวนเค้ามาทิ้งๆขว้างๆแบบนี้ เป็นใครๆก้อต้องเสียใจ...
" เรา...เราขอโทษนะ!! " ผมค่อยๆพูด
" ช่างเถอะ!! ถึงยังไง แหวนนี่มันก้อไม่สำคัญสำหรับนายอยู่แล้วนี่ ขว้างทิ้งไปก้อจบเรื่อง!! " เค้าพูด แล้วทำท่าจะขว้าง...
" อย่านะคิก!! อย่าขว้างนะ!! " ผมรีบพูดพลางคว้าแขนเค้าไว้
" ทำไมอ่ะ ? ก้อมันไม่สำคัญสำหรับนายเลยนี่!! แล้วเราจะเก็บไว้ทำไม ? " เค้าถาม แล้วมองหน้าผม
ผมมองหน้าเค้า ตอนนี้ผมรับรู้ได้ถึง ความสงสาร ผมสงสารเค้ามากเลยนะ..ถึงแม้ว่า ผมจะไม่ได้ชอบเค้า และเค้าก้อไม่ได้ทำตัวให้ผมชอบเท่าไร แต่ถึงยังไง ก้อยังมีหลายๆอย่างที่เค้าทำ แล้วผมก้อยิ้มได้ สำหรับเค้า เพื่อคนที่เค้ารัก เค้าทำได้ขนาดนี้เลยเหรอ ทั้งๆที่ผม ไม่เคยให้ความสนใจเค้าเลย...ผมนี่แย่จัง!!
" ถึงมันไม่สำคัญสำหรับเรา...มันก้อสำคัญสำหรับนายนะ..เก็บไว้เถอะ!! " ผมบอก
" แต่แหวนนี่เราทำมาเพื่อนายนะ ถ้านายไม่รับไว้ มันก้อไม่มีความหมายสำหรับเราหรอก!! " เค้าพูด
ผมมองหน้าเค้า แล้วยิ้ม " ก้อได้!! งั้นเราจะเก็บไว้ " ผมบอก
" ดี!! อ่ะนี่.. " เค้าพูด พลางนำแหวนมาสวมลงบนที่นิ้วนางข้างซ้ายของผม ( พอดีด้วย!! )
" นี่เราถือว่า เราหมั้นแล้วนะ หุๆ " เค้าบอก ( - - ' )
" ตลกแล้ว!! ใครหมั้นกะนาย ?!! " ผมถามอย่างฉุนๆ ( แต่ถึงยังไง..เห็นเค้ายิ้มได้ ผมก้อดีใจแล้ว!! )...
" ดูดิเหลียง!! คู่นี้เค้าสวีทกันดีจังเนาะ!! " เสียงมัจจุราชดังขึ้นข้างหลังผม ทำให้ผม กับคิกหันไปมอง
" อ้าว!! บ๋อม เหลียง เพิ่งมาหรอ ?!! " คิกถามขึ้น
" ใช่!! แต่ถึงยังไง ก้อมาทันเห็นช็อตเด็ดของเมิง กับมิกทันเวลาอ่ะ!! " บ๋อมบอก
" เออมิก!! เราลอกงานนายเสร็จแล้วนะ..เดี๋ยวคืนให้ละกัน!! " เหลียงพูดกับผม
ผมมองหน้าเค้า แล้วพยักหน้าอย่างอึ้งๆ ( แย่แล้ว..มันเริ่มแย่กว่า ตอนที่ผมกลัวว่า เหลียงจะเจอแหวนซะอีก!! )
" มิกนี่...ดีจังเนาะ!! นายเลิกกับอ๊อฟไม่ทันไร ก้อมาคบกับคิกซะแล้ว นี่ปอเค้ารู้รึยังเนี่ย..หุๆ!! " บ๋อมพูดติดตลก แต่ผมไม่ตลกด้วยหรอกนะ เพราะผมรู้ว่า เค้าคงต้องไปบอกปอแน่เลย นี่เค้าจะยุให้ปอกับผมทะเลาะกันเหรอ..
" ยังหรอก!! เราก้อหวังว่า คงไม่มีใครคาบข่าวไปบอกหรอกนะ...เพราะไอ้คนที่จะทำน่ะ มันคงไม่ประสงค์ดีแน่ๆเหมือนกับ..เรื่องก่อนๆไง!! " ผมพูดประชดเค้า เพื่อให้เค้ารู้ตัว
" นั่นสินะ..ขืนปอเค้ารู้ เค้าก้อต้องโมโหแน่ๆ เราว่า คงไม่มีใครเค้าอยากจะบอกหรอก นายเองก้ออย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อนักล่ะ..เดี๋ยวปอเค้าจะรู้ได้!! " บ๋อมย้อน
" รู้ไม่รู้..มันก้อไม่เกี่ยวกับนายไม่ใช่เหรอ นายเองก้อด้วยเถอะ หัดห้ามใจไว้ซะมั่ง เดี๋ยวไอ้ที่อยู่ในปากนาย มันจะออกมาเดินเพ่นพ่าน!! " ผมตอบเค้ากลับ
เค้ามองผมพลางส่งสายตาเคืองๆ คิก และเหลียงมองผมอย่างงงๆ คงสงสัยว่า ที่ผมพูดน่ะ หมายถึงอะไร...
" แหมนายนี่!! อารมณ์ขันดีนะมิก ตั้งแต่คบกับคิกนี่ อารมณ์ดีตลอดเลย... " บ๋อมเริ่มพูดพลางปั้นหน้ายิ้ม หลังจากนั้น เค้าจึงหันหน้ามาที่คิก
" ...ไม่รู้ว่า แหวนที่เมิงสวมให้มิกเมื่อกี้ จะใช่วงเดียวกันกับวงที่เมิงตั้งใจจะให้มิกด้วยหรือป่าววะ ? " บ๋อมถามคิก
" อ๋อใช่สิ!! วงเนี้ย กุสั่งทำขึ้นพิเศษเลยนะ!! " คิกบอก
" ไหนดูซิ!!..อืม..เขียนว่า'ไรเนี่ย ? K...love...M 'ไรอ่า ? อ๋อ!! คิกรักมิก ใช่แน่ๆเลย เมิงนี่ก้อโรแมนติกเหมือนกันนะ..อิจฉานายจังเลยมิก ที่ได้คบกับคนดีๆอย่างคิก...ใช่มั้ยวะ
เหลียง ? " บ๋อมพูด แล้วทำทีหันไปถามเหลียง
" อืม...ใช่!! " เหลียงตอบ แล้วพยักหน้า
" เมิงรู้มั้ยเหลียง ? ว่าคิกมันไปสั่งทำแหวนที่ไหน ? " บ๋อมทำเป็นถาม
" ที่ไหนเหรอ ? " เหลียงถามกลับ
" อ่อ!! ก้อมันไปสั่งทำที่ร้านของพี่ไอ้ยอดน่ะ...มันพามิกไปวัดนิ้วเมื่อวันเสาร์นี่เอง ไปกันทั้งคู่เลยนะ!! " บ๋อมบอก ( OoO!!! )
" วันเสาร์เหรอ ? " เหลียงถามอย่างงงๆพลางมองหน้าผม
" ใช่วันเสาร์...วันเสาร์เค้านัดกันไปน่ะ!! " บ๋อมพูดอีก
ผมมองหน้าบ๋อมอย่างโมโห เค้ามองผมกลับ ด้วยสีหน้าที่ดูสะใจสุดฤทธิ์..
ตอนนี้ ทุกอย่างจบสิ้นหมด จบสิ้นกันแล้ว เพราะไอ้บ๋อม ไอ้บ๋อมคนเดียว ผมอยากจะร้องไห้ออกมา น้ำตาผมเริ่มคลออยู่ที่เบ้า ทำท่าว่า จะไหลแหล่ ไม่ไหลแหล่...
ผมรีบวิ่งออกจากวงพวกเค้าทั้งสามคน แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป...
ผมเอาน้ำรีบล้างหน้า เพื่อให้น้ำตาไหลรวมไปกับน้ำที่ล้าง เพื่อคนที่กำลังเข้าห้องน้ำอยู่ จะได้ไม่สงสัยว่า ที่จริงแล้ว ผมนั้นร้องไห้...
ต่อจากนี้ไป ผมกับเหลียงคงตัดขาดกันแล้ว เค้าคงจะเห็นว่า ผมเป็นไอ้โกหกคนนึง แล้วไม่อยากจะยุ่งอีก เช่นเดียวกับที่อ๊อฟเคยทำกับผมอย่างนี้ ตราบใดที่พวกเค้ายังมีไอ้บ๋อมเป็นเพื่อน ทั้งเหลียง และอ๊อฟ ผมก้อคงไม่มีโอกาสที่จะได้คุยกับพวกเค้าอีกแน่นอน มันคงเป็นเวรกรรมของผมจริงๆล่ะ ทุกอย่างมันเป็นเพราะผม เพราะผมคนเดียว.....ไม่ใช่เพราะใครหรอก!!!
อุปสรรคความรักนั้น เราสามารถจะผ่านพ้นมันได้ หากเพียงแต่เรามีความเชื่อมั่น และไม่ละซึ่งศรัทธา นี่แล่ะ คือคำที่ผมท่องอยู่ทุกวัน...
เพียงแต่ว่า ผมนั้น ไม่รู้จะทำได้ยังไง เพราะเพียงแค่ได้เจอเข้ากับตัวแค่นี้ ผมก้อเริ่มท้อแล้ว อยากจะถอดใจ แต่ที่ผมทำไม่ได้ก้อเพราะเค้า เพราะเค้าคนนั้น...
ผมรักเค้ามากนะ แต่จะทำยังไงล่ะ ในเมื่อแสงแห่งศรัทธาของผม ผมมองไม่เห็นมัน...
" มิก!!เ ธอมัวแต่ร้องไห้อย่างนี้ มันจะได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาล่ะ!!! " เสียงๆหนึ่งเรียกผมจากทางด้านข้าง ทำให้ผมหันไปมอง
" เฟรชเหรอ ? " ผมถามขึ้น
เค้ามองผม แล้วยิ้มให้ " แล้วเธอคิดว่าใครล่ะ ? ถ้าไม่ใช่..ฉัน!! " เค้าบอก...
ไว้เด่วมาต่อใหม่นะ :pig4:
-
:z13: ก่อน เดี๋ยวมาอ่านนะ งานยุ่งสุดใจ - -||
-
:เฮ้อ:
ต้นเหตุ..เกิดจากมิกน่ะ
ที่ไม่ยอมพูดความจริง
กับอ๊อฟ ตอนนี้ก็เหลียง
ทั้งสองครั้งเลย
อ๊อฟ เรียกว่า โกหก
แล้วตอนนี้ ประวัติศาสตร์กำลังจะซ้ำรอย
ไม่รู้ว่า..เหลียงจะเรียกเหมือนอ๊อฟ หรือเปล่า
มิก..คงต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้างแล้วล่ะ
การถนอมน้ำใจคนหนึ่ง แล้วตัวเองต้องพูดไม่จริง
ถ้าอีกคนรู้เข้า มันจะทำให้เราหมดความน่าเชื่อถือน่ะคับ
:3123:เป็นกำลังใจให้น่ะคับ +1 มิก
-
ง่าาาา มิกก้อแค่..ไม่อยากทำให้เหลียงเสียใจนิคร้าฟฟ :sad11:
บทที่ 33 : Help Me Please!!~*
" นายจะเข้าห้องน้ำเหรอ...งั้นเราไปก่อนนะ!! " ผมบอก แล้วรีบเดินออกไป
" อย่างเพิ่งสิ!! ฉันรู้นะว่า เธอน่ะ..เสียใจเรื่องเหลียง!! " เฟรชพูดขึ้น คำพูดของเค้าทำให้ผมหยุดชะงักไป
" นาย...นายได้ยินเราคุยกันเหรอ ? " ผมถามเฟรช
" ยิ่งกว่าได้ยินซะอีก ฉันเห็นนะ...เมื่อวานน่ะ เธอกะเหลียง!! ทำไมไม่พูดไปล่ะ...ชอบเค้าก้อน่าจะบอกเค้าไปนะ " เฟรชพูดอีก
ผมมองหน้าเค้า จะให้ผมบอกได้ไงล่ะ...ขืนบอกไป ก้อไม่รู้ว่า เหลียงเค้าจะคุยกับผมเหมือนเดิมอีกหรือเปล่า..
" ถ้าเธอไม่กล้าบอก เดี๋ยวฉันบอกให้เอามะ ? " เฟรชพูด
" อย่านะ!! นายอย่าบอกเค้านะ..เรากลัว " ผมบอก
" กลัว ?!! กลัวอะไร ? ชอบเค้าก้อบอกเค้าไปดิ..มัวแต่อ้ำๆอึ้งๆอยู่นั่นแล่ะ..เดี๋ยวก้ออดได้หรอก!! " เฟรชบอก
" แล้วถ้าเค้าเกิดไม่ได้ชอบเราล่ะ..เราก้อต้องเลิกคบกับเค้าใช่มะ ?!! " ผมถาม
" เธอจะกังวลทำไม ? ของอย่างนี้มันอยู่ที่ฝีมือนะ!! " เฟรชบอก
" ใครจะเหมือนนายล่ะเฟรช เราไม่ได้..ร่าน..เหมือนนายนะ!! " ผมพูด
" ก้อเพราะเธอมัวแต่เหนียมอายอยู่อย่างงี้ไงล่ะ..ถึงไม่ได้ซะที มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับร่าน ไม่ร่านหรอกนะ!! มันอยู่ที่นี่ตะหาก..ที่ฝีมือนี่!! " เฟรชบอก
" เหรอ ?...ถ้ามันอยู่ที่ฝีมือจริง แล้วทำไมนายถึงไม่ได้คิกซะทีล่ะ ?!! " ผมย้อนถาม
...เค้าเงียบไป แล้วมองผมด้วยสายตาเคืองๆ
" มิก!! นั่นมันไม่เกี่ยวกันหรอกนะ..ฉันเองก้อไม่อยากได้คิกอะไรมากมาย อย่างที่ปอพูดหรอก!! ตัวปอเองตะหากล่ะ..ที่อยากได้!! " เค้าบอก ( จริงเรอะ!! )
" ฉันสามารถทำให้เหลียงชอบเธอได้นะ..เธอจะให้ฉันช่วยมั้ยล่ะ ? เดี๋ยวฉันพูดให้!! " เฟรชถาม
ผมมองหน้าเค้า ไม่สมควรเลยนะ ที่จะให้คนอย่างเฟรชช่วย ขืนทำไป ดีไม่ดี
เหลียงอาจจะเกลียดผมแทนก้อได้..ไม่ดีกว่า!!
" ไม่ละเฟรช!! เราจัดการเองได้...ขอบใจนะ!! " ผมบอก แล้วจะเดินออกไป
" ตามใจนะ..เพราะถึงยังไง เหลียงเค้าก้อรู้อยู่แล้วนี่ ว่าเธอน่ะ..โกหกเค้าเรื่องเมื่อวันเสาร์!! " เฟรชพูดขึ้น
จริงด้วย!! เพราะถึงยังไง เรื่องเมื่อวันเสาร์ เหลียงเค้าก้อรู้อยู่แล้ว ยังไงโอกาสที่ผมกับเค้าจะมองหน้ากันได้อีก ก้อน้อยเต็มที...
แต่ถ้ามีใครสักคน คิดที่จะยื่นมือมาให้ความช่วยเหลือ วิกฤตนั้นก้ออาจจะพลิกมาเป็นโอกาสที่ดีก้อได้ แต่มันก้อแค่อาจนะ...เอาวะ!! ไม่ลองไม่รู้
" ว่ามาเฟรช!! นายจะช่วยเรายังไง ? " ผมหันหลังกลับไปถาม
" ง่ายๆ!! ฉันก้อแค่จะไปแก้ข่าวเธอ เรื่องเมื่อวันเสาร์ให้ ก้อบอกไปว่า ที่เธอต้องโกหกเค้า เพราะเธอต้องไปเที่ยวกับคิกแทนฉัน ซึ่งวันนั้น ฉันไม่สบาย แล้วเธอก้อมา..แค่มาเอาแหวนวงนั้นไปให้ฉัน ก้อแค่นั้น!! " เฟรชอธิบาย
" แหวน..นายรู้เรื่องแหวนด้วยเหรอ ? " ผมถาม
" รู้สิ!! เมื่อวานฉันเห็นนะ ที่เธอกับคิกคุยกันเรื่องแหวนนั่น " เฟรชบอก แล้วชี้มาที่แหวนที่ผมใส่อยู่
" แต่แหวนนั่นสลักชื่อเรา กับคิกไว้นะ นายจะบอกว่ายังไงถ้าเค้าถาม ? " ผมถามอีก
" ชื่อจริงไงล่ะ..คิก คือ กฤศพงศ์ ยังไงก้อต้องตัว K ส่วนเรา มนัญชัย ตัว M เหมือนกัน ใช้แทนกันได้..ง่ายๆ " เฟรชบอก
" อืม..แล้วนาย จะช่วยเราจริงๆเหรอ ? " ผมถาม
" ช่วยสิ!! ฉันต้องช่วยเธอแน่มิก..แต่ เธอก้อต้องช่วยฉันเหมือนกันนะ " เฟรชบอก
" ช่วย...ให้ช่วยอะไรล่ะ ? " ผมถาม
" เธอก้อแค่..ทำยังไงก้อได้ ที่ให้คิกมาสนใจฉัน " เฟรชบอก ( O~O )
" สนใจงั้นเหรอ ? จะทำยังไงอ่ะ ? " ผมถามอีก
" แล้วแต่เธอละกัน..ฉันรู้นะว่า คิกอ้ะ..เค้าสนใจเธอ แต่เธอ..ไม่ได้สนใจเค้า ฉันว่า..เธอก้อแค่ไปชมฉันให้เค้าฟัง เพราะถึงยังไงเค้าก้อต้องเชื่อฟังที่เธอพูดแน่ๆล่ะ " เฟรชบอก
" ไหนว่า..นายไม่ได้ชอบคิกไง ? " ผมถาม
" ป่าวนะ!!..จริงๆแล้วไม่ได้ชอบหรอก แต่ฉันจะแกล้งปอน่ะ " เฟรชตอบ
" อ่านะ..แล้วเราจะทำได้เหรอ? " ผมถาม
" เธอก้อลองดูสิ..รับรองว่า ได้อยู่แล้วล่ะ..ส่วนเราก้อจะแก้ข่าวกับเหลียงให้ เพราะถึงยังไง เค้าก้อเชื่อคนง่ายอยู่แล้ว " เฟรชบอก
" นายรู้ได้ยังไงว่า เค้าเชื่อคนง่าย ? " ผมถาม
" รู้สิ!! ถ้าเค้าไม่เป็นคนอย่างนั้น ป่านนี้เค้าก้อเลิกคบกับอ๊อฟ เลิกคบกับบ๋อมไปแล้วล่ะ สองคนนั่นนิสัยแย่จะตาย คอยเป่าหูเค้าตลอด!! " เฟรชพูด
" อะไรนะ ? นายก้อไม่ชอบบ๋อมเหมือนกันเหรอ ? " ผมถามอีก ( จริงง่ะ!! )
" แน่นอน เกลียดเข้าไส้เลยล่ะ...เห็นหน้ามันทีไร ฉันอยากจะอ้วก!! ชอบทำตัวเป็นคนดี แต่จริงๆแล้วข้างในเน่ามาก!! " เฟรชบอก ( ได้แนวร่วมแล้วเว้ย!! )
" ฉันว่า ทางที่ดีเธอก้อควรห่างๆมันไว้ก้อดีนะ มันน่ะร้ายจะตาย!! " เฟรชบอกผม
" แน่นอนอยู่แล้วล่ะ เราก้อเกลียดมันจะตาย เพราะมันนั่นแล่ะ ที่ทำให้อ๊อฟ กับเราต้องเลิกกัน!! " ผมพูดอย่างเจ็บใจ
" เราก้อว่าอยู่แล้วเชียว ว่าต้องเป็นเพราะมันแน่ๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะ ที่มันทำ!! " เฟรช
บอก
" ใช่!! เพราะครั้งแรก มันทำกับแฟนเก่าอ๊อฟที่ชื่อ กิ๊ฟน่ะ มันแย่มากๆเลย!! " ผมพูด
" เอาเถอะๆ เอาเป็นว่า เธอก้อจัดการกับเรื่องของคิกด้วยละกัน เดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่อง
เหลียงให้เอง " เฟรชบอก
" ได้!! ตกลงตามนี้..เอ้อ!! วันนี้นายอย่าลืมไปซ้อมละครด้วยนะ ปอฝากบอกมา.. " ผมพูดขึ้น ( เกือบลืมแน่ะ!! )
" อืม..ไม่ลืมหรอก!! " เฟรชบอก..
วันนี้ในช่วงเช้า ผม กับเหลียงไม่ได้คุยอะไรกันเลย เป็นเพราะผมเองด้วยแล่ะที่พยายามเลี่ยงไม่มองเค้า ส่วนคิกเองหลังจากย้ายที่มานั่งข้างๆผม เค้าก้อยังคงทำตัวยุ่มย่ามกับผมเช่นเดิม ทั้งๆที่ตัวผมเองก้อพยายามทำตามแผนที่เฟรชบอก โดยการพูดยกยอเฟรช อย่างนู้นอย่างนี้ เพื่อให้เค้าฟัง แต่เผอิญโชคไม่เข้าข้างผมเท่าใดนัก เพราะทุกครั้งที่ผมพูดชมเฟรช ปอก้อจะชอบขัดขึ้นมาตลอด จนทำให้คิกไม่รู้เรื่อง..
..แต่ยังโชคดีหน่อย ที่ตอนบ่ายโชคยังเข้าข้างผมบ้าง เพราะเมื่อตอนพักกลางวัน ผมเห็นเฟรช กับเหลียงคุยกัน ผมหวังว่า เฟรชจะพูดแก้เรื่องผมได้นะ ถ้าได้ก้อคงดี แต่จะรู้ได้ยังไงล่ะ..ว่าเค้าพูดให้จริง ผมเอง ก้อไม่กล้าที่จะเข้าไปทักเค้าก่อนด้วย...
" มิก!! " ปอตะโกนเรียกผม ทำให้ผมสะดุ้งตกใจ
" อะไรปอ ? ตกใจหมด..อยู่ใกล้แค่นี้เอง ไม่ต้องตะโกนก้อได้!! " ผมบอก
" ก้อเราเรียกตั้งนาน เธอไม่ยอมหันมาหาเราเองนี่ มัวแต่นั่งเหม่อ.. " ปอบอก
" อ่านะ...โทษที เราคิดอะไรเล่นเรื่อยเปื่อยน่ะ มีอะไรเหรอ ? " ผมถาม
" มีคนส่งไอ้นี่มาถึงเธอน่ะ..มันส่งต่อๆกันมาจากข้างหลัง บอกว่า ให้มิก " ปอพูดขึ้น พร้อมกับยื่นเศษกระดาษที่พับไว้ให้ผม มันคล้ายๆกับโน้ตข้อความ
ผมหยิบมาจากมือปอ แล้วกำลังจะคลี่ออกดู...
" ใครส่งมาอ้ะมิก ?...เปิดดูดิ๊!! " ปอพูดขึ้นพลางทำท่าอยากรู้อยากเห็น เซฟก้อเช่นกัน ส่วนคิกก้อมีการเอาหน้ายื่นมา เพื่อแอบดู..
ผมคลี่กระดาษโน้ตนั้นออกดู..ข้างในนั้นมีข้อความเขียนไว้ว่า
" เฟรชเล่าหมดแล้ว ไม่เป็นไร...เราเข้าใจดี ^ ^ "
นั่นคือข้อความทั้งหมด ถึงแม้จะไม่ได้เขียนชื่อผู้ส่งมา แต่ผมก้อรู้ได้ว่า ใครเป็นคนเขียน!!
ผมหันหลังไปมองเหลียง เค้ามองผม แล้วยิ้มให้ ผมจึงยิ้มตอบ..
" อ๋า..เหลียงส่งมาให้เหรอ ? เรื่องอะไรอ่ะ..เค้าเข้าใจว่าอะไร ? แล้วทำไมยัยเฟรชต้องเข้ามาเกี่ยวด้วย ?!! " ปอถาม
" ไม่มีอะไรหรอก!! เดี๋ยวไว้ว่างๆจะเล่าให้ฟัง!! " ผมบอกพลางยิ้มให้ปอ
ดีจังนะ...ที่เค้าเข้าใจ แสดงว่า เฟรชก้อคงจะแก้เรื่องให้ทั้งหมดแล้วล่ะ แน่นอนเลย...
ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ผม เซฟ ปอ คิก และเฟรช ไปยังห้องประชุมชมรมเพื่อทำการซ้อมละคร ผมมีความรู้สึกว่า ผมจำท่าที่จะต้องใช้เต้นได้อย่างชัวร์ๆ แล้วก้อรู้สึกว่า เต้นได้อย่างกระฉับกระเฉง และคล่องแคล่วขึ้น อาจจะเพราะว่า วันนี้ผมมีความสุขมากๆเลยก้อว่าได้ เพราะอะไรต่ออะไรในตอนนี้ ต่างก้อดูดี และสวยงามไปหมด...
" ดีมากจ้ะมิก!! รู้สึกวันนี้จะตั้งใจซ้อม และทำได้มากขึ้นเป็นพิเศษนะ..ไปพักก่อนไป!! " ปอบอก
" งั้นเดี๋ยวเรามานะ..ไปกินน้ำก่อน หิว!! " ผมพูดขึ้น
" เราไปด้วยดิมิก!! หิวเหมือนกัน " คิกพูด แล้วลุกขึ้นตามผมออกมา
ผมยืนรอคิกซื้อน้ำที่ร้าน ส่วนผมกินน้ำเปล่าที่ตู้แล้วคับ เพราะผมไม่ชอบทานน้ำอัดลม..
" ได้ยังเนี่ย ?..ชักช้า!! " ผมพูดขึ้น
" ได้แล้วคับๆ!! แหม..ใจร้อนจริงๆ " คิกบอก
" ถ้างั้นก้อไปได้แล้ว เดี๋ยวปอรอนาน!! " ผมบอก แล้วกำลังจะเดินออกไปกับเค้า แต่ก้อพบกับเหลียงพอดี!! ส่วนคิกเดินนำหน้าไปก่อนแล้ว
" อ้าว..เหลียง!! " ผมร้องทักขึ้น แล้วยิ้มให้
" อืม..มาซื้อน้ำกับคิกเหรอ ? " เหลียงถาม
" อ่าฮะ!! " ผมบอก
" พักนี้...ดูนายสองคนตัวติดกันตลอดเลยนะ!! " เค้าพูด
" ป่าวนะ!! คิกเค้าแค่ออกมาซื้อน้ำน่ะ ส่วนเราก้อมากินน้ำ เลยต้องรอเค้าหน่อย!! " ผมบอก
" อืม...ไม่เป็นไรหรอก..เราเข้าใจ เฟรชบอกเราหมดแล้วล่ะ!! " เค้าพูด
" อ่านะ..งั้นนายคงเข้าใจแล้วสินะว่า เราไม่ได้ตั้งใจที่จะโกหกนาย " ผมบอก
" ใช่!! เข้าใจสิ คนรักกัน ย่อมอยากจะมีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง เราคนนอกมันก้อไม่สมควรที่จะเข้าไปยุ่งหรอก..ดีใจด้วยนะ เรื่องคิกกับนายน่ะ!! " เหลียงพูด
" เดี๋ยวก่อนนะ..หมายความว่าไง เฟรชบอกอะไรนาย ? " ผมถามอย่างงงๆ เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้าพูด
" เค้าก้อ...มาอธิบายให้เราเข้าใจไงว่า ไม่อยากให้เราโกรธนาย ที่จริงวันนั้น นายกับคิกนัดกันไว้ก่อนก้อแค่นั้นเอง " เหลียงบอก ( OoO!! )
" ล..เหลียงมัน ม.. " ผมพยายามจะอธิบายให้เหลียงฟังใหม่ แต่..
" มิก!! ไปได้แล้ว เดี๋ยวปอรอนะ " คิกตะโกนเรียก
" อ..เอ่อ.." ผมอ้ำๆ อึ้งๆไม่รู้ว่า จะพูดยังไง
" นายไปเถอะ เดี๋ยวแฟนนายจะโกรธนะ " เหลียงพูด
ผมมองหน้าเค้า แล้วอ้าปากค้าง
" ชักช้าน่ามิก..ไปก่อนนะว้อยเหลียง!! " คิกพูดขึ้น แล้วมาลากผมออกไปจากตรงนั้น
ทำไมอ่ะ...ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ทำไมเฟรชเค้าไปพูดยังงั้น...ไม่น่าเลย...
See Ya KuB :-[
-
:z3:
ยุ่งนุงนัง
พันกันไปหมดแล้ว มิก
คิดว่าเฟรชจะมาช่วยคลายปมให้
หึหึ ที่แท้มาช่วยมัดให้มันพันกัน
ยุ่งมากเข้าไปอีก
:seng2ped:
:L2: +1 คับ มิก
-
่ :เฮ้อ:มาต่อแระคัฟ
บทที่ 34 : Help Me Please ( Again ) !!!~*
สังคมมนุษย์เราในปัจจุบันนี้ ความจริงใจ แทบจะไม่สามารถพบเห็นกันได้เลย ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการแก่งแย่งชิงดีกัน ใครดี ใครได้ ปลาใหญ่ กินปลาเล็ก หนทางที่จะสามารถอยู่รอดได้นั้น ท้ายที่สุดแล้ว ก้อต้องไม่มีคำว่า เพื่อน...
คิกพาผมมายังห้องประชุมชมรม เพื่อที่จะทำการซ้อมละครต่อ ผมต้องเดินมากับเค้าด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์เท่าไร เนื่องจากว่า เมื่อสักครู่นี้ ผมได้พบกับเหลียง เค้าเข้าใจว่า เมื่อวันเสาร์ที่ผมไม่ไปตามนัดกับเค้า เพราะผมได้นัดกับแฟนไว้ นั่นคือ คิก!!!
ที่จริงแล้ว ผม กับคิกไม่ได้เป็นอะไรกันเลย ทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันหมด ผมพยายามที่จะอธิบายให้เค้าฟัง แต่กลับโดนคิกลากมาซะก่อน จะหันกลับไปก้อไม่ทันแล้ว ตอนนี้ ที่ผมทำได้ก้อคือ..
" เฟรช!! ขอคุยด้วยหน่อย!! " ผมเดินเข้าไปกระชากแขนเฟรชทันที เมื่อเดินเข้ามาถึงในห้อง แล้วพาเค้าออกไปยังข้างนอกท่ามกลางความงุนงงของเพื่อนๆ
" อะไรน่ะมิก ?!!..ฉันเจ็บนะ " เฟรชบอก แล้วพยายามสะบัดแขนผม
" ทำไมนายทำอย่างงี้อ่ะ ?!! " ผมถามเค้าพลางผลักเค้าไปยังที่ฝาผนัง
" ทำอะไร ?!! ฉันไม่เข้าใจที่เธอพูด!! " เฟรชถามผม แล้วมองหน้าอย่างงงๆ
" โกหก!! นายไปบอกอะไรกับเหลียง ?!!..บอกเรามา " ผมถามพลางเขย่าตัวเค้าไปมา
เค้ามองผม " ฉันก้อบอก อย่างที่เธอให้ฉันบอกน่ะแล่ะ!! " เฟรชว่า
" ไม่จริงอ่ะ!! นายไปบอกเหลียงว่า เราโกหกเค้า เพื่อที่จะไปเที่ยวกับคิก แล้วยังบอกอีกว่า เรากับคิกเป็นแฟนกัน!! ทำไมนายทำกับเราอย่างนี้ล่ะเฟรช...ทั้งที่เราอุตส่าห์ไว้ใจนาย!!..อ๋อ!! หรือว่า เพราะเราเป็นเพื่อนปอใช่มะ ? นายถึงต้องการจะแกล้งเรา " ผมบอก
" หยุดน่ะมิก!! ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดถึงอะไรนะ แต่ฉันก้อบอกเค้าอย่างที่เธอต้องการแล้วนี่ แล้วทีนี้เธอยังมาว่าฉันอีกเหรอ ?!! " เฟรชตะคอก
" พอกันทีเฟรช!! เสียแรงที่เราอุตส่าห์ไว้ใจ นายมันก้อไม่ต่างอะไรกะไอ้บ๋อม!! " ผมบอก
เฟรชมองหน้าผมอย่างเคืองๆ สายตาเค้าดูโกรธๆ และที่ขอบตาเค้าก้อยังมีน้ำตาคลอด้วย " ใช่!! ฉันมันเป็นเหมือนบ๋อม ฉันมันชอบฉวยโอกาส ฉันมันเลว...ฉันเป็นคนบอกเหลียงทั้งหมดเองแล่ะ ที่ฉันบอกเพราะฉันไม่ไว้ใจเธอไง...พอใจยัง!! " เฟรชตะคอก แล้วผลักผมให้ออกจากตัวเค้า แล้วเดินหนีไป
ผมยืนนิ่ง แล้วนึกถึงสิ่งที่เค้าพูด...เค้าทำมันจริงๆ...เค้าทำมันไปจริงๆใช่มั้ย ...ตอนนี้ เข่าผมอ่อนไปหมดแล้ว ผมทรุดลงไปนั่งกับพื้น แล้วร้องไห้
" มิกทำใจดีๆไว้...ไม่ต้องร้องนะ!!! " ปอวิ่งมาเข้ามาหาผม
" นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ เมื่อกี้...ทำไมเหรอ ? มิก กะเฟรชทะเลาะอะไรกัน ? " คิกถาม
" เอ่อ..ไม่มีอะไรหรอก เค้าซ้อมบทละครน่ะ!! " เซฟรีบพูดขึ้น เพื่อหลอกคิก
" เหรอ ? แล้วทำไมมิกถึงร้องไห้ขนาดนี้ล่ะ ?!!..แล้วเมื่อกี้ ทำไมมีชื่อไอ้เหลียงด้วย ? " คิกถามอีก
" อ๋อ!! มันเป็นแค่บทน่ะ " เซฟบอก แล้วยิ้มให้
" บท ? " คิกบอก แล้วมองหน้าเซฟอย่างงงๆ...
" เอาล่ะๆ..วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่า คิกกลับไปก่อนก้อได้นะจ๊ะ เดี๋ยวทางนี้เราจัดการต่อเอง!! " ปอหันมาบอกคิก
" ไม่เป็นไร..เราอยู่รอก้อได้!! " คิกบอก
" ไม่ได้ๆมันเป็นเรื่องที่..เอ่อ..ส่วนตัวอ้ะ เรื่องชมรม " ปอพูด
" 'ไมอ่ะ ? มีความลับอะไรกันเหรอ ? " คิกถามพลางมองหน้าเซฟที ปอที ( - -' )
เซฟกับปอมองหน้ากัน แล้วทำท่าเบื่อๆ " เอาล่ะ!! " เซฟพูดขึ้น " ที่จริงมันไม่ได้มีความล้ง ความลับอะไรหรอก!! เพียงแค่วันนี้ มิกมัน..ไม่สบายน่ะ ปวดหัว ปวดท้อง ปวดทั้งตัวเลย!! ทำให้ร่างกายมันรับสภาพไม่ไหว เลยร้องไห้ออกมา เอางี้!! นายไปเอายากับเราที่ห้องพยาบาลดีกว่า...ถ้านายยังไม่อยากกลับนะ อยู่ที่นี่ก้อทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อย..ไปๆๆไปกะเรา!! " เซฟพูดขึ้นพลางลากคิกออกไป
" เฮ่อ!! เหตุผลมั่วไปเรื่อย " ( - . - ) ปอบ่นเบาๆ แล้วหันมาทางผม " มิก!! มีอะไรก้อบอกเราได้นะ..ทะเลาะอะไรกับเฟรช บอกเรามา เผื่อเราจะช่วยได้ " ปอพูดปลอบผม
" เรา...เรามันโง่ปอ...เรามันโง่อ้ะ ที่ไว้ใจเค้าอ่ะ!! " ผมพูดออกมาด้วยท่าทางสะอึกสะอื้น
" ไว้ใจอะไรอ่ะ ? บอกเรามาดิ!! " ปอคะยั้นคะยอให้ผมเล่า
ผมมองหน้าเค้า ด้วยใบหน้าที่นองด้วยน้ำตา " นายจะไม่โกรธเรานะ นายจะไม่โกรธเราใช่มั้ย ? " ผมรีบถามปอ
" ไม่..ไม่หรอก!! บอกเรามาเถอะ อย่าเก็บเงียบไว้คนเดียว เราเป็นเพื่อนเธอนะ มีอะไร เราจะได้ช่วยๆกันไง " ปอพูด
" ก้อๆๆเฟรชอ่ะ..เฟรชมันหลอกเรา!! " ผมรีบพูด
" หลอก!!...มันหลอกอะไรเธอ ? " ปอถาม..
ผมมองหน้าเค้า แล้วก้อเล่าเรื่องทุกอย่างให้ปอฟัง ทุกอย่าง!!..ผมขอเน้นว่า
ทุกอย่างจริงๆ ตั้งแต่เรื่องที่ผมเลิกกับอ๊อฟ เลิกเพราะอะไร เลิกเพราะใคร เรื่องที่ผมชอบเหลียง เรื่องที่คิกชอบผม เรื่องที่ผมกับเหลียงผิดนัดกัน สาเหตุเพราะอะไร เรื่องแหวน และเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไป รวมถึงเรื่องเฟรช...
" ทั้งหมดนี่จริงเหรอ ? ทำไมเธอไม่เคยบอกเราเลยมิก ? แล้วเซฟรู้เรื่องยัง ? " ปอถาม
" เค้ารู้เรื่องบ๋อมแล้ว แต่ยังไม่รู้เรื่องที่เหลือ " ผมบอก
" ทำไมบ๋อมถึงชั่วร้ายอย่างนี้อ่ะ..เห็นตอนนั้นเค้าก้อดีออกไม่ใช่เหรอ ? " ปอถาม
" กับนาย กับเซฟ กับคนอื่นๆที่เค้าคิดถึงผลประโยชน์น่ะสิ!! แต่กับเรา เค้าคิดจะทำลาย " ผมบอก
" เฮ่อ!! เธอพูดเหมือนเฟรชเลย เฟรชมันก้อบอกว่า มันเกลียดบ๋อม!! " ปอพูด
" เฟรชคงจะรู้ถึงนิสัยบ๋อมแล่ะ..คงจะเคยโดนมันทำนิสัยแย่ๆมาแล้วแน่ๆ " ผมบอก
" แล้วเรื่องคิก!! เค้าชอบเธอจริงเหรอ ? " ปอถามพลางมองหน้าผม
ผมมองหน้าเค้า แล้วค่อยๆพยักหน้า...
" แต่นายอย่าเพิ่งโกรธเรานะ เรา..ไม่ได้ชอบคิก เราคิดกับเค้าแค่เพื่อนจริงๆ " ผมบอก
" เอาเถอะ!! มันก้อขึ้นอยู่กับเค้า ที่เค้าจะชอบใคร เราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปบังคับใจเค้าหรอก!! " ปอพูด แล้วกุมมือผมไว้พร้อมกับยิ้มให้
ผมมองหน้าเค้า แล้วยิ้มตอบ ดีจัง!! ที่ปอเข้าใจผม ถ้าผมคิดที่จะบอกเค้าตั้งแต่แรก เรื่องมันก้อคงไม่เลวร้ายถึงขนาดนี้หรอก…
" แล้วสรุป!! เธอชอบเหลียงเหรอ ? " ปอถาม
" อือ..ใช่!! เรา..ชอบ...เหลียง " ผมบอก แล้วยิ้มอย่างอายๆ ( ^ v ^ )
" อ่านะ..เราว่าแล้วเชียว เห็นเธอชอบแอบมองเค้าบ่อยๆ แล้วเค้าชอบเธอหรือเปล่าล่ะ ?! " ปอถาม
ผมนิ่งเงียบไป แล้วส่ายหน้า " ไม่..ไม่หรอกมั้ง เค้าก้อคงคิดกับเราแค่เพื่อนแล่ะ " ผมบอก
" เอาน่า...คนเราไม่มีสิทธิ์ที่จะบังคับใจใครให้มาชอบได้ แต่เรามีสิทธิ์ที่จะชอบเค้านะ ถ้าคิดจะชอบใคร ควรเผื่อใจไว้บ้างก้อดี จะได้ไม่ต้องเสียใจมาก " ปออธิบาย
" ...แต่เธอคงยังไม่รู้อะไรเรื่องนึงใช่มั้ยมิก ?!! " ปอพูดต่อ
ผมมองหน้าเค้า " อะไรเหรอ ?..รู้อะไร ? " แล้วถาม
" ที่เธอคิดว่า เฟรชหลอกเธอน่ะ..เรื่องเหลียง ที่เค้าไปบอกเหลียงอย่างนั้น..โธ่เอ๊ยยมิก!! เธอโดนเฟรชหลอกแล้วล่ะ เฟรชน่ะร้ายจะตาย!! " ปอบอก
" โดน..หลอก..เหรอ ? " ผมถามอย่างงงๆ
ปอเบือนหน้าไปทางอื่น เค้าทำท่าเหมือนไม่อยากจะพูด แล้วหันหน้ามามองผมด้วยท่าทางอาลัยๆ
" อะไรเหรอ ? " ผมถามขึ้น
" เธอคงไม่รู้สินะ..ว่า เหลียงกับเฟรช...เคยคบกัน!! " ปอบอก
" อะไรนะ ?..จริงเหรอ ? " ผมรีบถาม ตอนนี้ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว
" จริงๆ..แต่เค้าคบกันได้แค่เดือนเดียวก้อเลิกกัน เพราะเหลียงทนไม่ได้ที่เฟรชหันไปชอบคิก " ปอบอก
" แต่คิกเค้าก้อไม่ได้ชอบเฟรชนี่!! " ผมพูด
" ใช่ไง!! เหลียงเค้าก้อรู้ แต่เธอเข้าใจมั้ย น้ำโดนหินทุกวัน หินยังกร่อน นับประสาอะไรกับใจคน..เหลียงก้อทนไม่ได้ล่ะ ที่ได้ยินข่าวนี้..ทุกวัน " ปอบอก
" จากใครล่ะ ? ถ้าไม่ใช่บ๋อม!! " ผมพูด
ปอเงียบไป " อาจจะเป็นไปได้แล่ะ เพราะเฟรชก้อเกลียดบ๋อม..แต่..เฟรชเค้าก้อชอบคิกจริงๆไม่ใช่เหรอ ? " ปอบอก
" มันก้อจริงแล่ะ!! น่าสงสารเหลียงเนาะ ที่เจอแต่คนแย่ๆ " ผมพูด แล้วก้มหน้าพลางคิดถึงเค้า
ปอมองผม แล้วจับไหล่ผมเบาๆ " มันไม่แย่เสมอไปหรอกมิก ในสังคมเรา คนดีๆก้อยังมีอีกเยอะ!! " ปอบอก
บางที อาจจะจริงก้อได้อย่างที่ปอบอก คนดีๆก้อยังมีอีกเยอะ อย่างเช่น ปอ แล้วก้อเซฟไง...เพื่อนของผม ที่ยังคอยอยู่เคียงข้าง แล้วก้อให้กำลังใจเสมอมา บางครั้งที่ผมคิดไปว่า ตัวผมนั้นเจอะเจอแต่เรื่องแย่ๆจนผมคิดที่จะท้อ ผมว่า คิดๆดูแล้ว เหลียงเค้ายังเจอเรื่องที่แย่กว่าผมอีก ทั้งแฟน ทั้งเพื่อน แต่เค้าก้อยังยิ้มรับกับความทุกข์นั้นได้ โดยไม่คิดที่จะเสียใจแม้แต่น้อย แต่ไม่แน่ บางที...ภายใต้รอยยิ้มที่ดูมีความสุข และใสซื่อของเค้านั้น เค้าอาจจะเก็บความทุกข์ ความขมขื่นนั้นไว้ในใจก้อได้..ใครจะรู้
แล้วไว้ผมมาลงใหม่นะคัฟ :5555:
-
มาต่อคัฟ :3123:
บทที่ 35 : The Plan Of Golden Flower~*
ผมขอกล่าวอีกครั้งนะคับว่า ในสังคมมนุษย์ปัจจุบันนี้ คนเราต่างพากันแก่งแย่งชิงดี ชิงเด่นกัน ปลาใหญ่ กินปลาเล็ก เมื่อมีผู้ล่า ก้อต้องมีผู้ถูกล่า และผู้ล่าเท่านั้น คือผู้ที่จะอยู่รอด..
นี่คือคำกล่าวที่สามารถยืนยันได้ว่า สังคมมนุษย์เรานี้ มักจะมีคนเห็นแก่ตัวมากขึ้น มีเล่ห์เหลี่ยมมากขึ้น จึงจะสามารถทำอะไรก้อได้ เพื่อให้ได้รับผลประโยชน์ส่วนตน ไม่เห็นแก่ส่วนรวม และทำให้เกิดคนร้ายมากกว่าคนดี ผู้ถูกล่าจึงจะต้องพ่ายแพ้อยู่อย่างนี้เสมอ...
แต่ถ้าหากว่า ผู้ถูกล่าคิดที่จะต่อสู้ เพื่อที่จะยืนหยัดเอาตัวรอดอยู่ในสังคมนี้...และถึงแม้ว่า ผู้ล่าจะมีกำลังแข็งแกร่งกว่า ถ้าหากคิดที่ต้องการอยู่รอดแล้ว ผู้ถูกล่าจะต้องดิ้นรน เอาตัวรอด และพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้ตัวเองตกเป็นเหยื่อ และนั่นคือ การนำไปสู่สภาวะอย่างนึง ที่เรียกว่า การเอาคืน!!
" เอาล่ะ!! ในเมื่อทุกคนมาพร้อมกันแล้ว ตอนนี้ เราก้อขอเปิดประชุมกันเลยนะ " ปอพูดขึ้น ขณะมองดูหน้าสมาชิกทั้งสามคน
ตอนนี้ เซฟ อั๋น และผม อยู่ที่โต๊ะกินข้าวของบ้านปอ พวกเราทั้งสี่มาประชุม และวางแผนกันเรื่อง การทำลายล้าง และคว่ำบาตรไอ้บ๋อมมัน!!
" นายคิดดีแล้วเหรอปอ ที่จะจัดการบ๋อมมัน เราว่า นายอยู่เฉยๆดีกว่านะ " เซฟพูดขึ้น
" แหม..เซฟ ปอเค้าคิดถูกแล้วล่ะ!! ทำถูกต้องแล้วปอ ที่เข้าข้างเรา " ผมบอก ( ^ ^ )
" แล้วหนูล่ะคะเจ๊ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลย ?? จู่ๆ เจ๊มิกก้อลากหนูมาเช้ย!! " อั๋นว่า
" เอาน่ะ!! พี่ให้เธอมาช่วยวางแผนน่ะ..น่านะช่วยๆกัน " ผมบอก
" ปอก้อด้วยแล่ะ..บ๋อมมันทำอะไรให้นาย นายถึงคิดจะแก้แค้นเอาคืน ? " เซฟถาม
" ก้อคิดดูสิเซฟ ตำแหน่งหัวหน้าห้อง ควรจะป็นของเรานะ..จู่ๆมันก้อมาตัดหน้าเราไปเฉยเลย..ยอมไม่ได้!! " ปอบอก ( 55+ ยุขึ้นแฮะ!! )
" เอาเถอะ!! นายสองคนนับวันยิ่งจะติ๊งต๊องเข้าไปทุกที " เซฟพูดอย่างเบื่อๆ
" เซฟ!! นายเองก้อบอกเราไม่ใช่เหรอ ? ว่าถ้าบ๋อมมันทำอะไรเรา นายก้อจะช่วย ตอนนั้นนายพูดเองนะ!! " ผมบอก
" ...เออๆ ก้อได้ๆ ว่าแผนมา!! " เซฟพูด
" เอาล่ะ!! ในเมื่อพวกเราคิดที่จะทำลายอีนังบ๋อมนี่แล้ว เราก้อขอย้อนรอยถึงความเป็นมาของมันก่อนนะ อะแฮ่มๆๆ!! " ปอวางมาด ( ลีลา!! )
" บ๋อม หรือนายบารมีนั้น เป็นนักเรียนต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนในกรุงเทพฯตั้งแต่ ม. 1 เพราะความที่ไม่มีญาติอยู่เมืองหลวง เค้าเลยต้องมาเช่าตึกแถวอยู่ข้างๆโรงเรียน ด้วยความที่เค้าอยู่ตัวคนเดียวที่นี่ เค้าเลยต้องมีเพื่อน เพื่อนของเค้าเดิมทีมีทั้งหมด 4 คน คือ อ๊อฟ เหลียง คิก และยอด... " ปอพูด
" อะไรนะ ?? คิก กะยอดด้วยเหรอ ?!! บ้าน่า ก้อพวกเค้าไม่ถูกกะอ๊อฟนี่!! " ผมรีบถาม
" โอ๊ย!! มิก เธออย่าเพิ่งขัดสิ เดี๋ยวเราจะเล่าให้ฟัง " ปอบอกอย่างอารมณ์เสีย
" อะจ้ะๆ!! " ผมพูด
" ถึงไหนแล้วนะ..อ้อ!! เพื่อน..กลุ่มของเค้ามีชื่อว่า คีย์ไลน์ ( KEYLINE ) พวกเค้าทั้ง 5คนสนิทกันมาก และมักจะไปรวมตัวอยู่ที่บ้านบ๋อมกันบ่อยๆ จนกระทั่งขึ้น ม. 3 กลุ่มนี้ได้เกิดการขัดแย้งกันขึ้น บ๋อม เหลียง และอ๊อฟอยู่กลุ่มเดียวกัน ส่วนคิก กับยอดได้แยกตัวออกไป ไม่มีใครรู้ว่า ทำไมเค้าถึงเลิกคบกัน รู้เพียงแต่ว่า ตอนนี้ พวกเค้าได้กลายเป็นศัตรูกันไปแล้ว โดยเฉพาะคิก กับอ๊อฟ แต่คนอื่นๆยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่ มีก้อแค่สองคนนี้เท่านั้นที่ไม่ถูกกัน...แต่คีย์ไลน์ก้อยังคงเป็นคีย์ไลน์อยู่แล่ะ เพราะอ๊อฟก้อไม่ได้เปลี่ยนชื่อกลุ่มใหม่ คนในกลุ่มก้อยังคบกัน เพียงแต่ว่า ไม่สนิทด้วยกันเหมือนแต่ก่อนเท่านั้นเอง " ปอบอก
" จะเป็นไปได้มั้ยว่า เค้าทะเลาะกันเพราะบ๋อมเป็นตัวยุ ? " ผมถาม
" ไม่น่านะ...เพราะห้าคนนี้คงไม่มีทางหักหลังกันเองแน่ๆ เค้ารักกันจะตาย ต่อให้บ๋อมจะชั่วร้ายยังไงก้อเถอะ " ปอว่า
" แล้ว...นี่เราจะเริ่มวางแผนกันได้ยังเนี่ย ? " เซฟถามอย่างเบื่อๆ
" เริ่มแล้วๆๆๆ!! ที่เรากล่าวไปตอนแรกนั่นคือ ประวัติของอีนังชามข้าวหมา ต่อไปจะเป็นข้อมูลปัจจุบันของมัน... " ปอเริ่มอธิบาย
" ซึ่งรูปร่างลักษณะโดยรวมของมันแล้วนั้น เราไม่มีทางสามารถที่จะเอาชนะมันด้วยกำลังได้เลย สติปัญญาเหรอ ก้อแทบจะไม่ได้หรอก!! เพราะฉะนั้นเราจะต้องกำจัดทรัพยากรรอบๆตัวมันก่อน เพื่อที่จะสาวไปถึงต้นตอ.." ปอพูดจบ แล้วหยิบปากกาขึ้นมาเขียนลงไปในกระดาษบนโต๊ะว่า JOKER!!!
พร้อมกับวงกลมคำนั้นไว้ แล้วโยงเส้นมาทางด้านล่างซ้าย แล้วเขียนว่า BIG BODY
" นี่คือ จุดที่น่ากลัวของนังเสลดเป็ดนั่น ในเมื่อจุดนี้เป็นจุดที่ยากที่จะเอาชนะ เราลองมาดูจุดต่อไปกัน..น้องเป็ดคนนี้มีฐานะ หน้าที่ ที่ใหญ่กว่าพวกเรา นั่นคือ การเป็นหัวหน้าห้อง
แต่ถ้าเราสามารถพลิกจุดที่เด่นนี้ ให้เป็นจุดที่ด้อยสำหรับมันล่ะ มีอยู่ทางเดียวต้องทำให้มันอาย เสื่อมเสีย แล้วมันจะต้องลาออกๆไป นี่แล่ะสิ่งที่เราต้องทำ!! " ปอพูดจบ แล้วลากเส้นจากคำว่า JOKER ลงมาทางด้านขวาอีกอัน แล้วเขียนคำว่า BOSS
" เค้าจะลาออกเองได้ไงล่ะค่ะเจ๊ ถ้าไม่มีใครมากดดันให้เค้าออก แล้วไหนจะเพื่อนๆเค้าอีกล่ะ คงจะยอมหรอก!! " อั๋นพูดขึ้น
" จริงด้วย!! เจ๊ลืมไปเลย...เพื่อนมันล่ะ เราต้องทำให้เพื่อนๆของมันต้องเลิกคบด้วย นี่แล่ะ!! ทรัพยากรสุดท้ายของมันที่เราต้องทำ ฉลาดมากจ้ะอั๋น!! " ปอบอก
แล้วลากเส้นของคำว่า JOKER ลงมาตรงกลาง แล้วเขียนคำว่า THE JOKER’S ARMY ลงไป..
" สรุปแล้วนี่คือ จุดที่ได้เปรียบของมัน...จุดอ่อนของมันที่เราหาได้อย่างเดียวคือ ความ
อลังการบนใบหน้า ซึ่งมีแต่ความผัวะ และพัง!! " ปอพูด
" สิ่งแรกที่เราต้องทำ เราต้องจัดการให้กลุ่มของพวกมันทะเลาะกันเองก่อน แล้วต่อไปก้อเป็นคนอื่นๆ ต้องทำให้คนอื่นๆไม่ชอบมัน " ปอบอก
" แล้วเราจะทำยังไง ? " ผมถาม
" เรื่องนี้เราต้องวางแผนกันอีกที..แต่ต่อไปนี้ เรามาต้องมาตั้งรหัสของแต่ละคนกันก่อนดีกว่า เพื่อที่เวลาปฏิบัติภารกิจ จะได้ไม่มีใครรู้ ซึ่งเรา..ก้อได้เตรียมไว้แล้ว " ปอบอก
" รหัส ? " เซฟถาม
" อืม!!..กลุ่มของเรามีชื่อเรียกว่า มาดามสมสิบ!! " ปอบอก
" หา!! ม..มาดามสมสิบ...บ!! " ผม อั๋น และเซฟพูดพร้อมกัน
" ใช่จ้ะ!! " ปอพูด แล้วยิ้ม
" ทำไมตั้งซะน่าเกลียดอย่างนั้นล่ะ..ดีไม่ป๊อกเด้ง!! " เซฟบอก
" บ้า!! ป๊อกเด้งนั่นแล่ะ..น่าเกลียด หรือจะเอาอย่างอื่นล่ะ อีแก่ อีโกย หรือตอแหล ?? " ปอถาม
" สลาฟ หรือรัมมี่ก้อได้ค่ะเจ๊ ยังพอดูโอๆ " อั๋นบอก
" ไม่เอาหรอก!! เชยไป สมสิบดีกว่า..เก๋ๆ!! " ปอบอกด้วยท่าทางพออกพอใจ
( เก๋ตาย!! - -' )
" ตามใจๆ..จะทำอะไรก้อทำ!! " ผมบอก
" เอาล่ะ..นี่คือชื่อกลุ่ม ต่อไปคือชื่อรหัส ในเมื่อชื่อกลุ่มเป็นเรื่องเกี่ยวกับไพ่ รหัสก้อต้องเกี่ยวกับไพ่เช่นกัน " ปอพูดต่อ
" อะไรอีกล่ะ ? " เซฟถามอย่างสงสัย
" เซฟ..เธอคือรหัส คิงข้าวหลามตัด!! " ปอบอก
" ส่วนมิก..เอดโพธิ์ดำ!! " ปอว่าต่อ
" เดี๋ยว!! ทำไมต้องโพธิ์ดำ ? " ผมถาม
" จะได้เขกับสีผิวเธอไง หุๆ..เจ๊เม้าท์น่ะ " ปอพูดติดตลก ( - -' )
" ส่วนอั๋น เธอรหัส แจ๊คดอกจิก " ปอบอก
" ค่ะ!! ดอก...จิก " อั๋นพูดลอยๆ
" ส่วนเรา..ก้อแหม่มโพธิ์แดง 555+ " ปอหัวเราะ ( ปอบ้าไปแล้ว!! )
" และบ๋อม เราจะเรียกมันว่า โจ๊กเกอร์!! " ปอบอก
" อ่านะ..คงจะรู้กันล่ะนะ คนที่ตั้งชื่อแบบนี้ เวลาว่างมักจะทำอะไร " เซฟพูดขึ้น
" อย่ามาแขวะเราน่ะเซฟ เวลาเธอเล่นทีไร ก้อโดนเรากินตลอดไม่ใช่เหรอ หุๆ!! " ปอว่า
" เค้าเรียกว่า ต่อให้ตะหาก " เซฟบอก
" เอาเถอะ..จะยังไงก้อแล้วแต่ ปฏิบัติการนี้ เราจะต้องทำให้สำเร็จ ล้มเหลวไม่ได้เป็นอันขาด เพื่อห้อง เพื่อศักดิ์ศรี เพื่อเพื่อน เราต้องเอาคืน " ปอพูด
" เราจะต้องร่วมมือกัน " ผมพูดเสริม แล้วยื่นมือมากลางวง
" ใช่ " ปอพูดต่อ แล้วเอามือมาวางซ้อนผม
อั๋นมองอย่างลังเล ในที่สุดก้อตัดสินใจได้ " ก้อได้ค่ะ " อั๋นบอก แล้วเอามือมาซ้อนทับลงต่อจากปอ
" เอาก้อเอาวะ!!..เพื่อเพื่อน " เซฟพูด แล้วเอามือทับลงไปอีกที
" พวกเรา..สู้!! " ทุกคนพูดพร้อมกัน แล้วกระจายมือออกจากวง
อย่างที่บอกแล่ะคับ ในสังคมเรา เมื่อมีผู้ล่า ก้อจะต้องมีผู้ถูกล่า แต่เพราะที่เป็นสังคมแบบนี้ ผู้ถูกล่า จะต้องยืนหยัดต่อสู้เพื่อความอยู่รอด อย่างเช่นที่ผมทำ และสิ่งที่ผมทำนั้น ก้อคือ ปฏิบัติการทำลายล้างตัวตลก!!!
Bye คัฟ C Yaaa :t3:
-
:3123:มาต่อคัฟๆๆๆๆๆ :3123:
บทที่ 36 : Raindrops~*
เช้าวันใหม่...ผมมาถึงที่โรงเรียนก่อนเข้าแถวเล็กน้อย ขณะที่มาถึงฝนก้อเริ่มตกปรอยๆแล้ว และยิ่งมีทีท่าว่า จะต้องตกหนักด้วย ( ดีนะที่เอาร่มมา -*- )
ผมเดินเข้ามาในห้องซึ่งขณะนี้มีคนอยู่เพียงไม่กี่คน โชคดีหน่อยที่เซฟมาถึงก่อนแล้ว และเค้ากำลังนั่งทานแซนวิชอยู่ ผมเดินเข้าไปทักเค้า เค้าสะดุ้ง แล้วมองกลับมา..
" เป็นไร ? แค่นี้ทำตกใจไปได้ " ผมถามขึ้น
" แหม..ก้อคนกำลังกินอยู่นี่ เลยไม่ได้สนใจ!! " เซฟบอก
" เหรอ ? ท่าทางน่ากินนะ ไปซื้อที่ไหนล่ะ ? " ผมถาม ( น่ากินว่ะ!! )
" ใต้ตึกข้างล่างอ่ะ...ห่อละสิบบาทเอง!! " เซฟบอก
ผมมองเค้า แล้วพยักหน้า " เออ!! แล้วภารกิจอ้ะ..ไปถึงไหนแล้ว ? " ผมถามขึ้น
" เราก้อพยายามหาวิธีล้วงข้อมูลมันอยู่นะ มีอยู่ทางเดียวอ้ะ..คือต้องเข้าเมลล์มัน " เซฟบอก หลังจากนั้นก้อกัดแซนวิชไปหนึ่งคำ…
" เข้าเมลล์มัน..ทำไม ? " ผมถามอย่างงงๆ
" ก้อเพื่อที่จะได้รู้ว่า มันคุยกับใครบ้าง คุยอะไรกัน แล้วเราว่า ทางที่ดี เราควรจะแอดไปหามันซะ!! " เซฟบอก
" แอดไปหามันเหรอ ? แล้วใครจะคุยกับมันล่ะ ? " ผมถาม
" ก้อช่วยๆกันคุยเด้ะ นายก้อลองแอดไปสักสองเมลล์สิ!! สมัครใหม่ก้อได้ " เซฟบอก
" แล้วถ้ามันถามล่ะว่า ไปเอาเมลล์มันมาจากไหน นายจะบอกว่าอะไร ? " ผมถามอีก
" ก้อบอกไปดิว่า เห็นไปโพสไว้ที่นั่นที่นี่..อยากจะบอกว่า เดี๋ยวนี้ เวลาเค้าหาแฟน เค้าก้อต้องโพสตามเว็บกันทั่วแล่ะ..หรือไม่ก้อใน Hi5 " เซฟอธิบาย
" อ่า..งั้นก้อเหมือนนาย กะน้องนิคล่ะสิ ?!! " ผมถาม
" ก้อ..ประมาณนั้น " เซฟบอก...
" ครืน..น..เปรี้ยง!! ซ่าส..ส.. " เสียงฝนตกเริ่มหนักขึ้น ทำให้ผมไม่ค่อยได้ยินที่เซฟพูด ผมจึงลุกขึ้นเดินออกไปปิดหน้าต่าง เพื่อให้เสียงเบาลง และไม่ให้ฝนสาดเข้ามา
" ฝนตกหนักจัง ท่าทางจะตกทั้งวัน!! " เซฟพูดขึ้น
" อ๋า!! ถ้าตกทั้งวัน แล้วเราจะข้ามฝั่งไปกินข้าวที่โรงอาหารได้ไงอ่ะ น้ำไม่ท่วมแย่เหรอ ? งี้ก้อลำบากน่ะสิ!! " ผมพูดอย่างกระวนกระวาย
" ก้อไม่ต้องข้ามก้อได้นี่นา ใต้ตึกฝั่งนี้ก้อมีของขาย " เซฟบอก
" อ่านะ..งั้นเราคงต้องกินแซนวิชตอนกลางวันแล้วล่ะ " ผมบ่น....
ไม่นาน พวกเพื่อนๆในห้องผม ก้อเริ่มทยอยกันเข้ามา แต่ละคนนี่ ตัวเปียกกันทั้งนั้น ท่าทางคงจะวิ่งลุยฝนกันมาแน่ คิกก้อด้วย!!...ตัวเค้าเปียกยังกะ ลูกหมาตอนตกน้ำเลย!!..
" มิก เซฟ..หวัดดี!! " เค้าทักทายผม กับเซฟ พลางสะบัดหัวไปมา เพื่อเอาน้ำออก ( เปียกกุนะเฟ้ย!! >0< )
ผมมองเค้า แล้วพยักหน้า ตัวของเค้าเปียกปอนไปทั้งตัว เหมือนกับเพิ่งไปอาบน้ำมา..
" เออคิก..วันนี้นายอย่าลืมไปซ้อมนะ " เซฟพูดขึ้น
" อืม..ไม่ลืมหรอก!! แล้วนายไปป่าวอ้ะมิก ? " คิกหันมาถามผม
" เหอะ!! เราซ้อมไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วละไง!! วันนี้เค้าเข้าฉากใหม่กันแล้ว " ผมบอก
" ว้า!!..แย่จัง " คิกพูดขึ้น
" แย่..แย่อะไรเหรอ ? " เซฟถาม
" ก้อแย่ที่วันนี้มิกไม่ไปไง อดแกล้งเลย!! หุๆ " คิกพูดพลางทำหน้าเศร้าๆ
" เหอๆ นายก้อไปแกล้งปอแทนดิ..เค้าคงจะชอบนะ..เราว่า " ผมบอก
" ไม่เอาอ้ะ...แกล้งนาย'หนุกกว่า!! " เค้าพูด แล้วยิ้ม พลางวิ่งมาตบหัวผมเบาๆ แล้วรีบวิ่งไปหลบอยู่หลังเสา ราวกับว่า เค้ากลัวผมจะสวนกลับเค้ายังงั้นอ่ะ ( @ >.< @ )
ผม กับเซฟมองหน้ากัน แล้วอมยิ้ม " เราอยากฆ่ามันจริงๆเลยเซฟ แต่กลัวปอว่า...แค่นั้นแล่ะ " ผมหันมาบอกเซฟ
" โอ๋ๆ!!...อย่าฆ่าเรานะ..หุๆ..เราล้อเล่นอ่ะ..อ้ะนี่!! เราซื้อของมาฝากด้วย " คิกพูดขึ้น แล้วหยิบของในกระเป๋านักเรียนออกมา มันเป็นกระเป๋าเล็กๆไว้ใส่ของ สองใบ ใบนึงเป็น
กระเป๋าผ้าสีขาว มีลายกลมๆสีแดง และสีเขียว ส่วนอีกใบเป็นกระเป๋าขนสัตว์สีดำ
" กระเป๋า..ตั้งสองใบ ให้เราเหรอ ? " ผมถาม
" อืม..เอาไปดิ เห็นสวยดีเลยซื้อให้!! " เค้าบอก
" ดี!!..จะได้เอาไปใส่เครื่องสำอาง ชอบใบนี้อ่ะ..สวยดี แต่อีกใบ..เก็บไว้ดีกว่า " ผมพูด พลางหยิบกระเป๋าขนสัตว์สีดำพลิกไปพลิกมา และเก็บกระเป๋าผ้าใบนั้นใส่กระเป๋านักเรียนไป..
" อือ..ตามใจละกัน!! " เค้าบอก แล้วยิ้มให้ผม
" ขอบคุณนะ!! " ผมบอก แล้วยิ้มให้เค้า ( ดีว่ะ..อยู่ๆได้ของฟรี )...
สักพักหนึ่ง ปอก้อเข้ามา เค้ากางร่มที่ถืออยู่ แล้ววางตากไว้ที่มุมห้อง หลังจากนั้นจึงเดินมาที่โต๊ะของพวกผม
" หวัดดีจ้ะ!! ฝนตกแต่เช้าเลยเนอะ!! " ปอพูดขึ้น แล้ววางกระเป๋าลง
" ดูสิปอ!! หน้าซีดเซียวเว่อ!! " ผมบอก
" จริงเหรอ ? ตายแล้ว..ต้องตบแป้งด่วน!! " ปอพูดขึ้นพลางหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางออกมา แล้วรูดซิป..
" แคว่ก!! " เสียงซิปกระเป๋าเครื่องสำอางของปอแตก ทำให้รูดปิดคืนไม่ได้ ( O O" )
" ว้ายแหก!! กระเป๋าฉัน..ทำไงดีอ้ะมิก ? " ปอร้องขึ้น
" ไม่รู้ดิ!! เราซ่อมไม่เป็นอ้ะ ลองให้เซฟซ่อมให้ดิ " ผมบอก
" เซฟ!!! ซ่อมให้หน่อย " ปอเรียกพลางหันไปยื่นกระเป๋าให้เซฟ
" โห!! ซ่อมได้ไงอ้ะ ? แตกขนาดนี้!!..เปลี่ยนใหม่เถอะ!! " เซฟบอก
" เหรอ ? เราว่า..คงต้องได้ฤกษ์เปลี่ยนจริงๆแล้วล่ะ!! " ปอพูดอย่างเซ็งๆ
ผมมองปอ แล้วนึกถึงกระเป๋าของผมที่คิกให้ แล้วพูดขึ้น " ปอ!! เราว่า..เรามีกระเป๋าให้นายอ้ะ!! "
ปอหันมามองผม " จริงเหรอ ?..เอามาจากไหนอ้ะ ? " ปอถาม
" อ๋อ!!..คิกเค้าฝากมาให้นายอ่ะ..นี่!! " ผมพูดขึ้น แล้วหยิบกระเป๋าใบนั้นออกมา
" จริงเหรอ ? น่ารักจัง!! " ปอพูด แล้วยิ้มพลางพลิกกระเป๋าไปมา
" ชอบใช่ม้าา ?!! " ผมถาม
" อืม!! " ปอพูด แล้วพยักหน้า
" แต่มิก!!..กระเป๋านั่นมัน.. " เซฟทำท่าจะพูด
" มันสวยดี!! คิกเค้าบอกมา ว่านายต้องชอบแน่!! " ผมรีบพูดตัดบท ( เซฟ..เกือบโป๊ะแล้วมั้ยล่ะ )
ผมมองปอ เค้าทำท่าดีใจใหญ่เลยที่ได้กระเป๋านั่น เค้าคงมีความสุขนะ ผมว่า บางที ถ้าคิกชอบปอจริงๆล่ะก้อ ปอคงมีความสุขมากกว่านี้แน่ๆ และมันก้อคงไม่ใช่ความสุขลมๆแล้งๆแบบนี้ ทำไมนะ..คนเราต้องรักคนที่เค้าไม่รัก เพราะอะไรล่ะ..หรือว่า มันถูกกำหนดมาให้เป็นแบบนี้...
ฝนเพิ่งเริ่มซาลงในช่วงที่เลิกเรียนแล้ว วันนี้ผมต้องกินแซนวิชที่ใต้ตึกคับ เพราะวันนี้ฝนตกหนักทั้งวันเลย แล้วน้ำก้อท่วมด้วย เลยข้ามฝั่งไปโรงอาหารไม่ได้ เหอๆๆ...รู้สึกเสียดายเงินยังไงก้อไม่รู้ หนำซ้ำแซนวิชก้อไม่อร่อยอย่างที่คิดเลยอ้ะ ถ้ารู้ยังงี้!!..
กินโยเกิร์ต กะนมดีกว่า..
ในช่วงหลังเลิกเรียน ผม เซฟ ปอ และคิกได้ไปยังห้องประชุมชมรม เพื่อทำการซ้อมการแสดงต่อในช่วงอาทิตย์นี้ ที่จริงวันนี้ผมไม่ได้ซ้อมหรอกนะ แต่ขี้เกียจกลับมากกว่า กะว่าจะรอให้ฝนหายก่อน แล้วค่อยกลับ..
" อยู่รอเราเหรอ เกรงใจจังเลยคับ!! " คิกพูดขึ้น แล้วยิ้มให้ผม
" ใครรอนาย..เมาป่ะเนี่ย ? " ผมถามอย่างกวนๆ
" อ้าว!! ไหนบอกว่า จะไม่มาไง แล้วทำไมถึงมาอ่ะ ถ้าไม่ใช่..เพราะเรา " เค้าบอก
" วุ้ย!! ก้อเรา.. " ผมเงียบไป เพราะจู่ๆมือถือผมก้อดังขึ้น..อ๊ะ!! อีพี่เมย์โทร.มา
" ฮัลโหล!!..มีอะไรเจ๊ ? " ผมรับสาย
" มิกเหรอ ? อยู่ไหนเนี่ย ? " พี่เมย์ถาม
" อยู่ที่โรงเรียนอ้ะ มีอะไรเหรอ ? " ผมถามต่อ
" นี่!!..ถึงหน้าปากซอยแล้ว แวะซื้อยาแก้ปวดหัวให้พี่หน่อยดิ!! พี่อยู่บ้านอ้ะ..ปวดหัวมากเลย!! " เค้าบอก
" อืม..เดี๋ยวจะซื้อกลับไปให้นะ..หวัดดี!!" ผมบอก แล้ววางสายไป
ผมมองออกไปยังนอกหน้าต่างของห้องประชุมชมรม ฝนหายตกแล้วนี่!! แต่...ท้องฟ้าก้อยังครึ้มๆอยู่ ยังคงมีเค้าว่า จะต้องตกอีกแน่ๆ ผมว่า ผมควรรีบกลับบ้านดีกว่า...
" เรากลับก่อนนะคิก..บ๊าบบายทุกคน!! " ผมพูดพลางโบกมือให้ทุกคน
" อืม!!..บายมิก " ปอ และเซฟพูดขึ้น
" งั้นเราไปส่งนะ!! " คิกอาสา
" ตามใจ " ผมบอก แล้วยิ้มให้เค้า...
ผม กับเค้าเดินออกจากห้องประชุมชมรม แล้วลงไปข้างล่างเพื่อที่จะออกไปทางประตูหน้าโรงเรียน
" มิก!! ทำไมเดินเร็วจังอ่ะ ?!! " คิกถามขึ้น
" ก้อฝนจะตกแล้วอ่ะ..นายส่งเราแค่นี้ก้อได้นะ เดี๋ยวเราเดินข้ามสะพานลอยไปต่อเอง " ผมบอก
" ไม่เป็นไร!! เดี๋ยวเราข้ามไปส่งด้วย " คิกพูดตัดบท
ผมมองหน้าเค้า แล้วทำสีหน้างงๆ…
" ทำไมอ้ะ ? ทีเหลียงนะ..ให้ไปส่งได้ " เค้าพูดปะชด ( - -' )
" ตามใจ!! มาก้อมาดิ " ผมบอก แล้วทำท่าหันหลังจะเดินต่อ
เค้ามองผม แล้วยิ้ม " มิก!!..นายจะรีบเดินไปทำไมเนี่ย ? ไม่ต้องรีบก้อได้ " เค้าพูดขึ้น
" เห็นมะเนี่ย ? ฝนจะตกแล้ว เดี๋ยวก้อได้เปียก.. " ผมพูดไม่ทันขาดคำ จู่ๆฟ้าก้อร้องขึ้น…
" ครืน...ซ่าส์..ส " แล้วฝนก้อตกลงมา ทำให้ผมหยิบร่มขึ้นมากาง
" เฮ่อ!!..ฝนตกซะแล้ว ยังไม่ทันไรเลย!! " คิกพูดขึ้นพลางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
" นายเนี่ยน้าาาา...แทนที่จะรีบๆ " ผมบอก แล้วมองเค้า ตอนนี้ ตัวเค้าเริ่มเปียกแล้วล่ะ เพราะเค้ายืนตากฝนอยู่…
" แล้วจะยืนตากฝนอยู่ทำไม ? เข้ามาในร่มสิ เดี๋ยวก้อไม่สบายหรอก!! " ผมเรียกเค้า
เค้ายิ้มให้ผม แล้วเดินเข้ามาในร่ม ทำให้ผมต้องเขยิบตัวออกไปอีกนิด เพื่อให้เค้ายืนได้สะดวก แต่ดูเหมือนว่า น้ำฝนจะกระเซ็นใส่อยู่หลังผมนะ มันเย็นๆไงก้อไม่รู้ ผมเลยเดินกระเถิบเข้ามาในร่ม ทำให้หน้าของผมเกือบจะชนกับหน้าของคิก แต่ผมหยุดตัวไว้ทัน ทำให้เสียหลักเกือบจะล้มลง แต่ดีที่คิกช่วยจับเอวผมไว้ ผมจึงไม่ล้ม ส่วนผมเองก้อจับแขนเค้าไว้เช่นกัน แต่จมูกของผมอ่ะดิ ไปชนกับแก้มของเค้า ทำให้เราสองคนยืนตัวแข็งค้างด้วยท่านั้นอยู่ทั้งคู่...
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ในขณะที่เรายืนค้างกันอยู่อย่างนั้น จนกระทั่ง คิกพูดขึ้น " เราถือให้นะ!! "
" ถือ..อะไร ?? " ผมค่อยๆถาม
" ร่ม..ร่มไง " เค้าบอก
ผมค่อยๆถอยหลังออกมา มองหน้าเค้า เค้าเองก้อเช่นกัน
หลังจากนั้นผมก้อค่อยๆยื่นร่มให้...
" อ้ะนี่!! " ผมบอกพร้อมยื่นที่จับให้เค้า
เค้ารับมา แล้วยิ้มให้ หลังจากนั้นเราสองคนก้อเดินไปด้วยกัน เพื่อไปยังที่ประตูหน้าโรงเรียน...
ไม่รู้ว่า..สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ จะทำให้เค้าคิดมากเหมือนผมรึป่าวนะ แต่สำหรับผม ถึงแม้ว่า มันจะเป็นความบังเอิญก้อจริง แต่การที่ได้สัมผัสกับแก้มเค้านั้น มันรู้สึก..แปลกๆอย่างบอกไม่ถูก...
ผมก้มหน้าทำเป็นเดินไปอย่างไม่สนใจอะไร แต่ในใจได้แต่คิดใคร่ครวญถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ถึงแม้มันจะเป็นเวลาแค่ไม่กี่วินาทีก้อตาม
" นายเดินเร็วทำไมอ้ะมิก!! เดินช้าๆก้อได้ " เค้าพูดขึ้น ในขณะที่เท้าของเค้าก้อรีบเร่งตามผมมาเรื่อยๆ ผมได้ยินดังนั้นจึงหยุดสักพัก เพราะเห็นว่า ตอนนี้ตัวของผมเริ่มเปียกนิดนึงแล้ว..( ผมก้อเดินเร็วอยู่เหมือนกันนะ ?? )
" นายส่งเราแค่นี้ก้อพอ..เดี๋ยวเราข้ามสะพานลอยไปเอง " ผมหันมาบอกเค้า
" ไม่เป็นไร..อีกนิดเดียวเอง ข้ามไปส่งเลยจะเป็นอะไรไปล่ะ " เค้าบอก
ผมมองหน้าเค้า แล้วยิ้มให้ แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรก้อ..
" ปี๊นๆ!! " เสียงแตรรถดังขึ้นข้างๆผม กับคิก
ผมหันไปมองรถคันนั้น มันเป็นรถเก๋งคันสีดำ ที่กำลังบีบแตรเรียกผมอยู่ ผมจ้องมองเข้าไปในรถนั้น เพื่อจะดูว่า ใครเป็นคนเรียก...
" ใครอ่ะมิก..รู้จักรึป่าว ?!! " คิกถามขึ้น
" เราก้อยังไม่รู้เหมือนกัน มองไม่เห็นอ้ะ..ไฟหน้ารถมันบังตา " ผมบอก แล้วพยายามหรี่ตาลง เพื่อเพ่งดูคนในรถ
" มิก!!...ไปกับพี่มั้ย ? พี่กำลังจะไปบ้านเราพอดี!! " คนในรถตะโกนเรียกขึ้น ผมค่อยๆเพ่งสายตา มองเค้าให้ชัดๆ แล้วก้อพบว่า เค้าเป็นผู้ชายหน้าตาดี ออกตี๋นิดๆ แถมรุ่นราวคราวเดียวกับพี่สาวผมอีก ทำให้ผมรู้ทันทีว่าเป็นใคร
" อ้าว!!..พี่ฤทธิ์ " ผมร้องขึ้น คับ!!..นั่นพี่ฤทธิ์ เพื่อนพี่เมย์นั่นเอง
" ไปด้วยคับพี่..รอผมด้วยนะ!! " ผมร้องบอก
" ไปก่อนนะคิก ฝากร่มด้วยละกัน " ผมหันมาบอกเค้า
เค้ามองผมอย่างงงๆ ผมเลยรีบโบกมือไปมาเพื่อร่ำลาเค้า หลังจากนั้นผมก้อรีบขึ้นรถไปกับพี่ฤทธิ์ทันที ทิ้งคิกไว้ให้ยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง ( พร้อมกับร่มของผมหนึ่งคัน )...
ไว้เด่วมาลงบทต่อไปนะคัฟ :mc4:
-
:z12:มาต่อแร้วคร้าฟฟฟฟฟ
บทที่ 37 : My Sister & Her Friend~*
ตอนนี้ ผมนั่งอยู่บนรถกับพี่ฤทธิ์คับ ซึ่งกำลังจะไปหาพี่เมย์ที่บ้านผม แต่เผอิญเค้าพบผมที่หน้าโรงเรียนพอดี ผมจึงติดรถเค้ามาด้วย เค้าบอกว่า พี่เมย์ลืมรายงานไว้ที่คณะ ซึ่งเค้าก้อขับรถเอามาให้ นับว่ามีน้ำใจทีเดียว
พี่ฤทธิ์ กับพี่เมย์เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อยู่โรงเรียนเก่าแล้วคับ เผอิญว่า ทั้งคู่เอนทรานซ์ติดได้เข้ามหา’ลัยเดียวกัน แต่อยู่กันคนละคณะ ( พี่สาวผมเรียนนิเทศฯ ส่วนพี่ฤทธิ์เรียนวิศวะฯ คับ ) พวกเค้าจึงได้พบกันบ้างบางครั้ง
พี่ฤทธิ์เป็นคนที่นิสัยดีมาก ชอบซื้อของมาฝาก พ่อ แม่ และผมบ่อยๆ ตอนแรก ผมคิดว่า พี่เมย์ กับพี่ฤทธิ์เป็นแฟนกันเสียอีก แต่ไปๆมาๆ พี่เมย์กลับเป็นแฟนกับพี่โอมซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่คณะของพี่เมย์ซะงั้น ซึ่งผมก้อไม่ค่อยถูกชะตากับพี่โอมสักเท่าไร ดูท่าทางเค้า Play Boy ไงก้อไม่รู้ เผลอๆก้อน่าจะ Bad Boy ด้วย
ส่วนพี่ฤทธิ์นั้น เค้าก้อยังไม่มีแฟนคับ เค้าชอบไปไหนมาไหนกับพี่เมย์สองคนอยู่บ่อยๆ ไปด้วยกันมากกว่าพี่โอมซะอีก..
" ที่โรงเรียนใหม่เป็นไงบ้างมิก ? " พี่ฤทธิ์ถามขึ้น
" ก้อดีอ้ะคับ!! เพื่อนๆก้อนิสัยดี เข้ากับผมได้ ( บางคนนะ ) " ผมบอก
" อืม..ก้อดีแล้วล่ะ แล้วถ้าจบ ม. 6 นี่กะจะเข้าที่ไหนอ่ะ เตรียมตัวรึยัง ? " เค้าถามต่อ
" ยังเลยคับ ช่วงนี้ผมยังยุ่งอยู่เลย!! " ผมบอก
" นะ!! แล้วจะเข้าคณะอะไรล่ะ ? คณะเดียวกะพี่เมย์รึเปล่า ? " เค้าถามอีก
" คงไม่อ่ะคับ!! ผมกะจะเข้าคณะมนุษย์ศาสตร์อ่ะ...ชอบเรียนเกี่ยวกับพวกภาษามากกว่า!! " ผมพูด
" ก้อดี!! คงชอบทางนี้ล่ะสิ หุๆ!! " พี่ฤทธิ์พูด แล้วหัวเราะเบาๆ
ผมมองเค้า แล้วยิ้มให้ เค้าดูใจดี และเป็นมิตรจังเลย ดีกว่าไอ้พี่โอมซะอีก ทำไมนะ..พี่เมย์ถึงไม่ชอบพี่ฤทธิ์ ?!!
ตอนนี้ บนถนน รถยนต์ต่างเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ และฝนก้อยิ่งเทกระหน่ำลงมามากขึ้นๆ โดยไม่มีทีท่าว่า จะหยุดตกเลย…
จนตอนนี้ เบื้องหน้าผม แทบจะมองอะไรไม่เห็นแล้ว นอกจาก ภาพน้ำฝนที่ตกกระทบลงมาบนกระจก แล้วไหลกระจายไปทั่ว
" เฮ่อ!! " ผมถอนหายใจ " พี่เมย์ฝากผมซื้อยาด้วยนะเนี่ย!! เดี๋ยวพี่แวะจอดลงข้างทางด้วยนะคับ เดี๋ยวผมจะลงไปซื้อ " ผมพูดขึ้น
" จริงเหรอ ? งั้นเดี๋ยวพี่ลงไปซื้อให้ก้อได้ เราไม่ต้องลงหรอก " พี่ฤทธิ์บอก
" ไมเป็นไรคับ เดี๋ยวผมลงไปซื้อเองก้อได้ เกรงใจพี่ป่าวๆ " ผมรีบพูด
" ไม่เป็นไร!! เดี๋ยวพี่ลงไปซื้อให้เองดีกว่า..หุๆ " เค้าบอก
" ตามใจพี่ละกัน อ่านะ..เพื่อพี่เมย์ ทำได้ทุกอย่างใช่มะล่ะ ? " ผมพูดแซว
เค้ามองผม แล้วยิ้มอย่างอายๆ " บ้าดิ!!...ก้อพี่เมย์เค้ามีพี่โอมอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ..พี่จะต้องทำเพื่อเค้าทำไม ? " เค้าถาม
" แหม..ผมก้อพูดแซวไปงั้นแล่ะ หรือว่า..พี่อยากทำเพื่อเค้าจริงๆล่ะ ? หุๆ " ผมถามกลับ
" ก้อ..คงงั้น!! " เค้าบอก แล้วทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้
ผมมองเค้า แล้วยิ้มให้ จะว่าไป พี่ฤทธิ์ กะพี่เมย์เค้าก้อเหมาะสมกันดีนะ เหมาะกว่า อีพี่โอมนั่นซะอีก ตั้งแต่เค้าคบกับพี่เมย์มา ผมก้อไม่เห็นเค้าจะทำอะไรเพื่อพี่เมย์ หรือซื้ออะไรให้พี่เมย์เลย ทั้งๆที่เป็นแฟนกันแท้ๆ...
ฝนยังคงตกต่อไปเรื่อยๆ และดูไม่มีทีท่าว่า จะหยุดลงง่ายๆเลยด้วย รถก้อยังคงติดอยู่...ตอนนี้ บรรยากาศภายในรถเย็นมาก จนผมต้องกอดกระเป๋านักเรียนไว้แน่น เพราะความหนาว
ผมมองออกไปยังนอกหน้าต่างรถ มองออกไปยังริมถนนด้านนอก เพื่อมองดูร้านค้าต่างๆ มีร้านไอติมเล็กๆตั้งอยู่ริมถนน ร้านนั้นตั้งอยู่ทางด้านข้างของรถพี่ฤทธิ์พอดี ทำให้ผมมองเข้าไปในร้านได้ชัด และสะดวก
ผมมองสำรวจโน่นนี่ภายในร้าน มันเป็นร้านที่ตกแต่งอย่างเรียบๆ แต่ดูโรแมนติกเหมาะแก่การออกเดทสำหรับคู่รักมากกว่า แหม...ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากมาเดทกับเหลียงที่นี่จัง คงจะมีความสุขน่าดูเลยนะ..หุๆ ( ^ ^ )
ภายในร้านนั้นก้อมีคู่รักหลายคู่มาทานอยู่ด้วยทั้งนั้น แล้วแต่ละคู่ก้อมีทีท่าว่า
จะสวีทไม่แพ้กัน โดยเฉพาะกับคู่นึง ที่ดูหวานเป็นพิเศษ เพราะเค้ามีป้อนให้กันด้วย ทั้งคู่ยังคงเป็นนักศึกษาอยู่ เพราะผมเห็นทั้งคู่ยังคงใส่เครื่องแบบ ฝ่ายหญิงดูท่าทางเป็นสาวมั่น อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับพี่เมย์ แต่ความสวย..ผมว่า พี่เมย์น่าจะชนะมากกว่านะ
( เข้าข้างพี่ตัวเองซะงั้น ) แต่ฝ่ายชาย ดูท่าทางจะเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ ท่าทางเจ้าชู้ แถมตัดผมทรงสกินเฮดอีก แล้วเค้าก้อดูคล้ายๆ..คล้ายๆกับ...พี่โอม ไม่สิ ไม่คล้ายอ่ะ..เหมือนเลย!! นั่นพี่โอมนี่!! เค้ากำลังสวีทกับสาวอื่น ทำงี้ได้ไงฟะ ?!!
ผมรีบเรียกพี่ฤทธิ์ แล้วชี้ให้เค้าดู เค้ามองผม แล้วก้อเงยหน้าเข้าไปมองภายในร้านนั้น…" เฮ้ย!!..จริงด้วย!! นั่นไอ้พี่โอมนี่หว่า " เค้าพูดขึ้น
" ทำไงดีอ้ะพี่ พี่เมย์ของผมต้องโดนเค้าสวมเขาเหรอ ? " ผมร้องบอก
" ไม่หรอก!! พี่ไม่ยอมแน่ เดี๋ยวพี่จะลงไปต่อยมัน " พี่ฤทธิ์พูด พลางทำท่าจะปลดเข็มขัดนิรภัย
" อย่าเพิ่งพี่ อย่าเพิ่งทำบุ่มบ่าม เราถ่ายภาพเก็บไว้ให้พี่เมย์ดูดีกว่า เอามือถือพี่มาเร็ว!! " ผมบอก
" เออใช่ๆ!! " เค้าพูด แล้วเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เพื่อหยิบมือถือให้ผม แต่..
" ปี๊นๆ " รถคันหลังบีบแตรไล่ ให้รถพี่เค้าเคลื่อนตัวออกไป ซึ่งพี่ฤทธิ์ก้อปล่อยมือออกจากกระเป๋ากางเกง แล้วเคลื่อนตัวขับออกทำให้ผมต้องพลาดช็อตเด็ดไปอย่างน่าเสียดาย..แม๊!! เจ็บใจ..
" ทำไมเราไม่บอกพี่ให้เร็วกว่านี้นะ...อดเลย!! " พี่ฤทธิ์พูดขึ้น ขณะขับรถอยู่บนท้องถนน ( ตอนนี้รถโล่งแล้ว )
" ขอโทษค้าบ!! ก้อผมเพิ่งเห็นน่ะ..ทำไงได้!! " ผมบอก
" เอาเถอะๆ ไว้คราวหน้าละกัน " พี่ฤทธิ์พูด ( จะมีมั้ยพี่ ?!! )
" แล้ว..เราจะบอกพี่เมย์กันดีมั้ย ? " ผมถาม
พี่ฤทธิ์หันมามองผม " ไม่อ่ะ...อย่าเพิ่งเลย เค้ายิ่งไม่สบายอยู่นะ เดี๋ยวจะเป็นอะไรมากกว่านี้ " เค้าบอก
" ตามใจคับพี่ แต่ถ้าบอกได้ก้อจะดีมากๆเลย ผมล่ะเจ็บใจนัก หึๆๆ!!! " ผมพูดอย่างโมโห
จะว่าไป ผมก้อเจ็บใจแทนพี่เมย์จริงๆนะ ไม่รู้ว่า พี่โอมจะนอกใจพี่เมย์มานานรึยัง ผมล่ะ อยากจะบอกพี่เค้าจริงๆเลย แต่อย่างว่านะ พี่เมย์ไม่ค่อยเชื่อใครง่ายๆซะด้วย โดยเฉพาะเรื่องพี่โอม คงยาก..อยากให้เค้ามาเห็นกับตาตัวเองจัง!!
ไม่นานนัก พี่ฤทธิ์ก้อขับรถมาถึงหน้าปากซอยบ้านผม เค้าจอดรถ แล้วรีบเปิดประตูลงไปซื้อยา โดยบอกให้ผมนั่งรอเค้าอยู่ในรถ…
ไม่นานเค้าก้อมาพร้อมด้วยถุงใส่ยาในมือ ตัวของเค้าเปียกมากเลย ยิ่งมาเจอแอร์เย็นๆในรถอย่างนี้ คงจะไปกันใหญ่ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา..
" พี่ไปเปลี่ยนชุดที่บ้านผมก้อได้นะ ดูดิ..ตัวเปียกหมดเลย เดี๋ยวไม่สบายหรอก!! " ผมพูดขึ้น
" อืม..งั้นฝากด้วยละกันนะ หุๆ " เค้าบอก
" คับ!! แล้ว..นี่!! ก้อค่ายา ขอบคุณคับ " ผมบอกพร้อมยื่นตังค์ให้เค้า
" เฮ้ย!!..ไม่เป็นไร พี่ออกให้ เราเก็บตังค์ไว้เถอะ!! " เค้าปฏิเสธ
" อ่า..จะดีเหรอ ? " ผมถาม
" อืม..ก้อถือว่า ช่วยๆกันไง " เค้าบอก
ผมมองเค้า แล้วพยักหน้า ( ดี!! จะได้ไม่เปลือง ) ไม่นาน...พี่ฤทธิ์ก้อขับรถมาถึงที่บ้าน
ผมเปิดประตูเข้าไปในบ้าน แต่ไม่เห็นพี่เมย์ แสดงว่า เค้าคงนอนหลับอยู่บนห้องมั้ง ?? พี่ฤทธิ์เดินตามเข้ามา ผมชี้ไปที่ห้องน้ำ เพื่อให้เค้าไปอาบน้ำ แล้วผมจะไปหยิบเสื้อมาให้เค้าเปลี่ยน
ผมเดินขึ้นบันไดไป เพื่อจะขึ้นไปที่ห้อง เพื่อไปหาเสื้อให้พี่ฤทธิ์ใส่ แต่ระหว่างทางต้องผ่านห้องพี่เมย์ก่อน ผมจึงเคาะประตูเรียกเค้า " พี่เมย์!!..ผมกลับมาแล้วนะ พี่ฤทธิ์ก้อมาด้วย ยาอยู่ข้างล่างนะ ลงไปกินเอา " ผมตะโกนบอก
" อือ " เสียงเค้าพูดคลางเบาๆอยู่ในห้อง สงสัยคงนอนซมอยู่ ผมไม่สนใจอะไร จึงเดินเข้าไปในห้อง เพื่อวางกระเป๋า แล้วหยิบเสื้อ
อาจเป็นเพราะที่ห้องของผมไม่มีเสื้อตัวใหญ่ๆ ไซส์เท่าพี่ฤทธิ์มั้ง ผมจึงต้องหานาน ( ผมใส่ไซส์ S แล้วก้อ M ส่วนพี่ฤทธิ์ใส่ L กะ XL )
แต่ในที่สุด ผมก้อหาเจอ มันเป็นเสื้อไซส์ L สีน้ำเงินคับ ถ้าผมใส่ก้อเป็นพวกฮิพฮอพได้เลย หุๆ ผมหยิบเสื้อตัวนั้น แล้วก้อกางเกงอีกตัวไปให้เค้าเปลี่ยน ผมว่า ตอนนี้ เค้าคงอาบน้ำเสร็จแล้วล่ะ เฮ่อ!! คงจะรอผมนานแย่เลย แต่พอลงไป ผมกลับอึ้งคับ...ผมเห็นพี่ฤทธิ์เอาหลังมือวางทาบลงบนหน้าผากพี่เมย์ เพื่อวัดไข้ ท่าทางที่เค้าทำนั้นแสดง ออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยมาก ผมว่า เค้าคงชอบพี่เมย์จริงๆล่ะ ทำให้ผมแทบจะอดยิ้มไม่ได้ ( พี่สาวกุขายออกวุ้ย!! ^ v ^ )
ผมจะแกล้งทำเป็นกระแอมซะหน่อยเพื่อให้พวกเค้าตกใจ แต่จู่ๆพี่โอมก้อเข้ามาที่บ้าน พร้อมกับผู้หญิงคนนั้นที่เค้าเพิ่งไปทานไอติมด้วยกันมา
" ทำอะไรน่ะเมย์...ไอ้ฤทธิ์ ? " พี่โอมร้องถามขึ้นทันที ขณะที่เข้ามา
" อ้าวพี่โอม!! จอย!! " พี่เมย์ร้องขึ้นพลางหันไปมองพวกเค้าทั้งสองคน
" ก้อกำลังดูอาการเมย์มันอ้ะคับพี่..เมย์มันตัวอุ่นๆนะ..ท่าทางจะมีไข้ด้วย " พี่ฤทธิ์บอก
" วัดไข้อย่างเดียวหรือเปล่าเถอะ แล้วทำไมต้องนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียวล่ะ ? " พี่โอมถาม
พี่ฤทธิ์มองเค้า แล้วยืนเงียบ...
ซวยล่ะสิคับ!! นั่นความผิดผมเลยนะนั่น ที่เอาเสื้อลงมาให้เค้าช้า เค้าเลยต้องตกอยู่ในสภาพนั้น เวร..จะทำไงดีล่ะทีเนี้ย เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว..( - -' )
เด่วมาต่อนะคัฟ :bye2:
-
:a5: มาต่อคัฟๆ
บทที่ 38 : MSN~*
" ทำไม ?!! กุถามแล้วทำไมเมิงไม่ตอบ..ฮะ?!! " พี่โอมคำราม
" ก้อเมย์บอกไปแล้วนี่คะว่า มันไม่มีอะไร ฤทธิ์มันแค่วัดไข้เมย์เฉยๆเอง " พี่เมย์บอก ตอนนี้ใบหน้าพี่เมย์เริ่มซีดมากขึ้น
" เมย์!!..อยู่เฉยๆเถอะน่า..เดี๋ยวก้อเป็นอะไรไปหรอก!! " พี่จอยพูด ( ชิ!!นังชะนีคัน )
พี่เมย์เงียบไป แล้วมองดูพี่ฤทธิ์อย่างกังวล
ทางฝ่ายพี่ฤทธิ์เอง เค้าก้อไม่ยอมพูดอะไร ได้แต่ก้มหน้าอย่างเดียว ( พูดมั่งสิพี่!! )
" ดูท่าทางเมิงอยากจะมีเรื่องกะกุนะ เอาแม่งซักทีดีมะ ?!! " พี่โอมพูดพร้อมกับง้างหมัดจะต่อยพี่ฤทธิ์..
" อย่าเพิ่งคับพี่โอม!!..ผมอธิบายได้ " ผมรีบพูดขึ้นทันที ก่อนที่พี่โอมจะกระแทกหมัดไปยังหน้าพี่ฤทธิ์
พี่โอมหยุดการกระทำของเค้า แล้วทุกคนก้อหันมามอง..
" คือ..พี่ฤทธิ์เค้าแค่เอารายงานมาให้พี่เมย์อ้ะคับ แล้วระหว่างทางเค้าก้อลงไปซื้อยาให้ พอดีฝนตก เลยตัวเปียก พอมาถึงบ้าน ผมเลยให้เค้าอาบน้ำน่ะคับ เดี๋ยวจะไม่สบาย.." ผมรีบเล่า " ..แต่เพราะผมผิดเองที่หยิบชุดให้เค้าช้า เค้าเลยไม่มีชุดเปลี่ยน พอดีกับพี่เข้ามาก้อเลย..ยังงั้นแล่ะคับ!! " ผมอธิบายเรื่องราวอย่างละเอียด
พี่โอมมองผม แล้วหันไปมองพี่ฤทธิ์ " คราวนี้รอดตัวไปนะเมิง แต่คราวหน้าอย่าให้กุเห็นอีกล่ะ!! " เค้าบอก
พี่ฤทธิ์ไม่พูดอะไร ได้แต่ก้มหน้า เค้าเม้มปากเหมือนกับดูเคืองๆอยู่นิดนึง
ผมจึงรีบส่งชุดให้พี่ฤทธิ์รับไปเปลี่ยนในห้องน้ำ เค้าหยิบชุดมา แล้วจึงเดินไป ( เกือบแล้วมั้ยล่ะ!! )...
วันรุ่งขึ้น ฝนได้หยุดตกแล้ว หลังจากที่ตกมาตลอดทั้งคืน ผมไปถึงโรงเรียนสายหน่อย เพราะไม่ค่อยอยากจะลุกจากเตียงเท่าไร เนื่องจากบรรยากาศเย็นสบาย เลยทำให้ไม่อยากตื่น
พี่เมย์ก้ออาการดีขึ้น หลังจากที่เมื่อวานได้ทานยาไป วันนั้น หลังจากมีเรื่อง ต่างคนต่างก้อแยกย้ายกันกลับ พี่ฤทธิ์กลับไปก่อนหลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จ ส่วนพี่โอม กับนังชะนีคัน กิ๊กของเค้าก้ออยู่ต่ออีกสักครู่ แล้วก้อกลับไป..
วันนี้ผมมาถึงที่โรงเรียนก่อนเข้าแถวเล็กน้อย ปอ และเซฟมาถึงก่อนแล้ว เค้าทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ ดูเหมือนกำลังวางแผนอยู่นะ..
" คุยอะไรกันเหรอ ? " ผมถามขึ้นทันที หลังจากนั่งที่ไม่ทันไร
" สมสิบ!! " ปอหันมาบอกเบาๆ ( อ่อนะ!!..รู้กัน )
" ว่าไง ?!! คุยถึงไหนกันแล้ว " ผมถาม ( ด้วยเสียงอันเบา....ราวกับกระซิบ )
" วันนี้จะเริ่มปฏิบัติการ " เซฟบอก
" ว่ามา !! " ผมพูด
" คือ วันนี้ตอนทุ่มครึ่ง สมสิบจะต้องออนเอ็ม โดยแหม่มโพธิ์แดงจะเป็นคนเข้าเมลล์โจ๊กเกอร์!! " ปอบอก ( ใช้รหัสกันนะคับ หวังว่าคงไม่งง!! )
" นาย!! นายเหรอ ?!! จะเข้าไปทำไม ? " ผมถาม
" ชู่ว!! " ปอทำท่าจุ๊ปาก " อย่าลืม..ต้องใช้รหัส หน้าต่างมีหู ประตูมีจมูกปาก " ปอพูดเบาๆ…
" อ่อๆ แล้วนาย เอ๊ย!! แหม่ม..จะเข้าไปทำไม ? " ผมถาม ( เกือบจุ๊ง!! )
" ก้อล้วงข้อมูลน่ะสิว่า เวลามันออนน่ะ มันคุยกับใครบ้าง!! " ปอบอก
" เพื่ออะไร ? " ผมถาม
" ก้อเพื่อที่จะได้เก็บข้อมูลจากคนอื่นๆ ลำพังแค่สมสิบ คงไม่ได้หรอกนะ!! ข้อมูลยังน้อยไป " ปอบอก
" แล้วเอด คิง และแจ๊คล่ะ ทำอะไร ? " ผมถามอีก
" ดูต้นทาง..เผื่อในกรณีฉุกเฉิน " เซฟบอก
" อย่างเช่น.. " ผมถาม
" ยังไม่รู้เหมือนกัน ยังไม่แน่ใจ แต่คิงว่า ต้องมีแล่ะ!! " เซฟพูดขึ้น
" แล้ว...สมสิบรู้ PASSWORD เมลล์มันเหรอ ? " ผมถามอีก
" เหอๆ..ฝีมือคิงเองแล่ะ...ไปรูทมา คือเมื่อวาน หลังจากเลิกซ้อม คิงไปทำงานต่อที่ห้องคอมพ์ฯน่ะ แล้วเจอโจ๊กเกอร์ เลยทำเป็นไปนั่งคุยด้วย..แล้วทีนี้โจ๊กเกอร์ก้อเล่น Hi5 พอดี
คิงเลยแอบดู PASS..ซึ่งเป็นเบอร์มือถือของมัน " เซฟบอก
" หุๆ..เจ๋ง!! " ผมแอบหัวเราะ
" เอาล่ะ!! สมสิบ วันนี้ทุ่มครึ่งเริ่มปฏิบัติการ!! " ปอบอก ( ตื่นเต้นๆ!! )...
และแล้ว เวลานั้นก้อมาถึง เมื่อเข็มยาวชี้เลขหก และเข็มสั้นชี้อยู่ระหว่างเลขเจ็ด และเลขแปด ผมก้อเริ่มออนทันที ในนั้นก้อมีเซฟ และอั๋นรออยู่ก่อนแล้ว แต่ว่าปอยังไม่มา...ไปไหนล่ะนั่น ??
ณ. ห้องแชท มิกกี้ เซฟ อันอัน... ( เหตุที่ใช้ชื่อจริงเวลาออนนั้น คนจะได้ไม่สงสัยขืนใช้รหัสเค้าก้อต้องรู้กันทั้งเอ็มดิ!! )
มิกกี้ : ปออยู่ไหน ยังมะมาอีก
เซฟ : ปอออนอยู่
มิกกี้ : แล้วไมถึงขึ้นออฟไลน์ในเมลเราล่ะ หรือว่ามันบล็อค
อันอัน : ป่าวค่ะ คือเจ๊เค้าออนเมลโจ๊กเก้ออยู่อ่ะ
เซฟ : - -'
มิกกี้ : อ่อนะ ^ v ^
อันอัน : เฮียเซฟ ไปลากเจ๊ปอเข้ามาสิคะ
เซฟ : ได้
บอมเบอร์ SIGN IN.....................
บอมเบอร์ : ดีทุกคน
มิกกี้ : ไอ้บ๋อมเหรอ
บอมเบอร์ : มะช่าย เจ๊ปอสุดสวยเองค่ะ
มิกกี้ : อ่อนะ
เซฟ : เปนไง ได้ไรมามั่ง
บอมเบอร์ : ก้อมะมีอะไรอ่ะเทอ ที่เอ็มก้อมีแต่ไคก้อมะรุ มะรุจักเลย จาว่าไป ที่ออนๆน่ะ มีแต่ผู้ชายนะ
มิกกี้ : ผู้ชายหรอ 00'
บอมเบอร์ : ใช่ ทุกเมลที่ออนเลย
อันอัน : แล้วน้องนีอ่ะคะ
บอมเบอร์ : มะปรากดค่ะ
เซฟ : แล้วมีไคที่พอรุจักมั้ย ในเมลนั้นน่ะ
บอมเบอร์ : อ่อมี ก้อมีเซฟไง คนเดียว
อันอัน : - -'
เซฟ : กำ คนอื่นที่มะช่ายเราอ่ะ มีมะ
บอมเบอร์ : งั้นก้อมะมี เพื่อนมันก้อยังมะออน ในนี้ก้อมีแต่คนต่างรร. ถามไปก้อไร้บอย
เซฟ : เฮ่อ งั้นวันนี้เลิกล้มปฏิบัติการ พอแค่นี้
มิกกี้ : -.-
บอมเบอร์ : เด๋วก่อน มีคนแอดใหม่มา
มิกกี้ : ไคอ่ะ
บอมเบอร์ : มะรุดิ เมลมะคุ้นเลย เค้าถามว่า นั่นไค จาบอกว่าไงอ่ะ
อันอัน : เจ๊ก้อบอกไปสิคะว่าชื่อบ๋อม
บอมเบอร์ : ได้
...................................
บอมเบอร์ : เค้าบอกว่า ใช่หรอ
เซฟ : หมายความว่าไง
มิกกี้ : นั่นอาจจาเปนไอ้บ๋อมตัวจิงก้อได้
อันอัน : เปนไปได้ค่ะ เค้าอาจจามี 2 เมล ลองถามดูสิคะว่า เปนไค
บอมเบอร์ : ได้
.....................................
บอมเบอร์ : เค้าบอกว่าชื่อ เบียร์
มิกกี้ : งั้นคงมะใช่แล้วล่ะ
อันอัน : เฮ่อ
เซฟ : มีคนแอดเรามา เมลมะคุ้นอ่ะ เมล L**T**_*O**9อย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
มิกกี้ : เมลไควะ มะคุ้นเหมือนกัน
อันอัน : ถามดูสิคะ
บอมเบอร์ : เมลนั้น ที่มันเพิ่งแอดมานี่
อันอัน : อาจเปนคนในห้องก้อได้
มิกกี้ : แต่ห้องพี่ มะมีคนชื่อเบียร์นะ
อันอัน : อาจเปนคนห้องอื่น ที่สนิทกันมั้งคะ
เซฟ : ตายห่า นั่นไอ้บ๋อมนี่
บอมเบอร์ : กี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
มิกกี้ : กำ
บอมเบอร์ : ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อันอัน : หนูว่า เจ๊อย่าเพิ่งกระวนกระวายสิคะ ทำเปนปกติ
บอมเบอร์ : ให้ทำไงอ่ะ
อันอัน : ทำเปนว่า เจ๊คือเค้าไงคะ ชีวิตคือการแสดง
บอมเบอร์ : ได้
เซฟ : มันถามว่า ไคออนเมลมัน
มิกกี้ : นายบอกไปว่าไง
เซฟ : เราบอกเรามะรุ
บอมเบอร์ : เราว่า เราออฟไลน์ก่อนดีมะ
เซฟ : ตามใจ
บอมเบอร์ : เวร ไอ้อ๊อฟออน มันทักมาด้วยอ่ะ มะอยากคุย
มิกกี้ : งั้นปอเปลี่ยนกัน ออกมาก่อน ให้เราคุยแทน
เซฟ : นายจะทำอะไร
มิกกี้ : เถอะน่า แค้นนี้ต้องชำระ ขอ PASS.. หน่อย
เซฟ : 084xxxxxxx
มิกกี้ : อืม ปอออกมา
บอมเบอร์ : ได้
เซฟ : เร็วๆล่ะ
มิกกี้ บอมเบอร์ SIGN OUT...........................................................................
ผมออกจากเมลล์ของผม แล้วเข้าเมลล์ของบ๋อมมัน ผมใส่ชื่อเมลล์ แล้วใส่ PASSWORD ลงไป ขอให้เข้าได้ทันนะ!!!
ตอนนี้ตัวเอ็มเอสเอ็นกำลังหมุนอยู่ เพื่อกำลังรอ SIGN IN ขอให้ได้...ขอให้ได้...ขอให้ได้....ขอให้ได้.....ขอ...ให้...ได้ ได้แล้ว!!
บอมเบอร์ SIGN IN....................................................
เซฟ : นั่นไค
บอมเบอร์ : เราเอง มิกกี้
โอปอล : เริส
อันอัน : เฮ่อ..ทันเวลา
เซฟ : เมลนั้นมันออฟไลน์ไปแล้ว
บอมเบอร์ : สงสัยคงเห็นว่า ปอออฟไลน์ออกไป เลยจาเข้าแทนมั้ง แต่มะทัน อิๆ
โอปอล : แล้วเทอจาเข้าเมลนั้นทำไม
บอมเบอร์ : เออน่ะ รอแปบ
อันอัน : ...
...
ณ. อีกห้องนึง..
บอมเบอร์ : หวัดดี
อ๊อฟ : เออ เมื่อกี้ไปไหนมาวะ ทักแล้วมะตอบ
บอมเบอร์ : หลุดว่ะ
อ๊อฟ : อ่านะ
บอมเบอร์ : ออนนานยังเนี่ย
อ๊อฟ : ก้อเมื่อตะเกี้ย มะเหนเหรอ
บอมเบอร์ : มะเหน
อ๊อฟ : อ่านะ
บอมเบอร์ : ทำไรอยู่อ่ะ
อ๊อฟ : คุยกะกิ๊ฟ ถามไม
บอมเบอร์ : ป่าว ก้อแค่อยากรุ
อ๊อฟ : อ่านะ
บอมเบอร์ : แล้วมิกล่ะ มะอยากคุยแล้วเหรอ
อ๊อฟ : เลิกพูดถึงมันได้ป่ะ รำคาญ
บอมเบอร์ : อ่านะ เหนตอนนั้นยังรักกันดีมะใช่รึไง
อ๊อฟ : ตอนนั้นอ่ะ ตอนไหน กุมะเคยชอบมันสักครั้ง
บอมเบอร์ : เมิงอย่ามาโกหกกุน่า เหนตอนนั้นยังหวานกันอยู่เลยนี่
อ๊อฟ : เลิกพูดซะ
บอมเบอร์ : ทำไม แทงใจดำเหรอ ตอนนั้นเหนโกดเปนฟืนเปนไป ตอนที่มันไปเที่ยวกะเด็กรร.อื่น
อ๊อฟ : ไอ้บ๋อม กุบอกให้หยุด
บอมเบอร์ : ทำไม แค่นี้กุพูดมะได้เหรอ หรือมะจิงล่ะ เหนตอนนั้น รักมันจาตายมะใช่หรอ
อ๊อฟ : เมิงเปนห่าไรของเมิงเนี่ย เมิงบอกกะกุเองนะ ว่าให้เลิกยุ่งกะมันน่ะ แล้วไมตอนนี้เมิงถึงพูดถึงมันอีก กุมะชอบ รุป่ะ
บอมเบอร์ : ก้อเพราะกุหึงเมิงนี่ กุทนมะได้เมิงเข้าใจป่ะ ที่เมิงไปคบกะมัน แล้วก้ออีกิ๊ฟ กุเนี่ยแล่ะที่ทำให้เมิง 2 คนทะเลาะกัน 55+
อ๊อฟ : เมิงบ้าป่ะไอ้บ๋อม
บอมเบอร์ : เรื่องของกุ
อ๊อฟ SIGN OUT............................................................
ในที่สุด ก้อสำเร็จ..........
To B Continued~*
-
อ่านทันแระ...เฮ้อ เด็กน้อยเอ๊ย ชีวิตหนูไม่ได้มีแต่เรื่องรักๆใคร่นะลูก ตั้งใจเรียนดีกว่ามั้ย
กร๊ากกกก อารมณ์ออกแนวคุณครูมาก... :laugh:
เรื่องเหลียงเคลียร์แล้วเหรอมิก แล้วถ้าอิบ๋อมมันรู้ว่าแอบปฏิบัติการอะไรกันนี่ ชีไม่ปรี๊ดแตกเลยเรอะ o22
-
สุดยอดคะน้องมิก รู้สึกอิบ๋อมศัตรูรอบด้าน แต่มาเจอแก็งสมสิบ คงตายสนิท
-
:pighaun:ต่อคัฟต่อ..... :L3:
บทที่ 39 : Messenger~*
ปอใช้ปากกาขีดฆ่าคำว่า ซาตานที่เขียนไว้บนกระดาษ หลังจากนั้นจึงนับชื่อที่เหลืออีกสามชื่อ ซึ่งได้แก่ หูกาง เจ้าชาย และช็อกโกแลตไหม้ ( เหลียง คิก และยอด )
" กำจัดไปแล้วหนึ่ง เหลืออีกสาม " ปอพูดขึ้น หลังจากที่นับรายชื่อเสร็จ
" ต่อไปจะเป็นใครดี หูกาง เจ้าชาย หรือช็อกโกแลต ?!! " เซฟถาม
" ไว้คิดทีหลัง แต่ถึงยังไงแผนแรก ก้อสำเร็จไปได้ด้วยดี...แอบสะใจนิดนึงที่ตอนหลัง เราเข้าไปเปลี่ยนรหัส Password ของมัน " ปอบอก
" 555+ อ่านะ...อย่างที่เราบอกไง แค้นนี้ต้องชำระ หุๆ " ผมพูดขึ้น
" จ้าๆ แม่คนเก่ง ว่าแต่..เอดแน่ใจได้ยังไงว่า ซาตานเค้าคิดว่า เธอคือโจ๊กเกอร์จริงๆ " ปอถาม
" แน่ใจสิ!! มือระดับนี้แล้ว ไม่เนียนก้อให้มันรู้ไป " ผมบอก
" ไว้คอยสังเกตดูวันนี้ละกัน ว่าแผนเมื่อวาน จะรุ่งหรือร่วง " เซฟพูดขึ้น...
พวกผมสามคนหันไปมองทางโต๊ะของพวกบ๋อม ตอนนี้มีเหลียง และบ๋อมนั่งกันอยู่สองคน อ๊อฟยังไม่มาเลยคับ!!
ผมไม่รู้ว่า แผนที่พวกผมทำกันเมื่อวาน จะสำเร็จหรือไม่..แต่ดูท่าทีของบ๋อมยังดูเป็นปกติทุกอย่าง สงสัยว่า แผนคงล่มซะแล้ว ( - -' )
สักพัก อ๊อฟก้อเดินเข้ามาในห้อง สีหน้าของเค้าดูเย็นชาเช่นเคย ( นั่นคือ สีหน้าปกติของเค้าคับ )
" ท่าทางคงจะจุ๊งแล้วล่ะ " ปอว่า
" ไม่เป็นไร...โอกาสหน้ายังมี " ผมพูดขึ้น
แต่ทันที ที่อ๊อฟมาถึงที่ไม่ทันไร บ๋อมก้อลุกขึ้น แล้วยื่นมือ เพื่อขอยืมมือถืออ๊อฟ
" เฮ้ยอ๊อฟ!! กุยืมมือถือเมิงหน่อยดิ!! " บ๋อมพูด
อ๊อฟหยุดนึ่ง แล้วมองหน้าบ๋อม สีหน้าเค้าดูเปลี่ยนไป " เมิงไปไกลๆตีนกุไป กุไม่อยากเห็นหน้าเมิงเลยว่ะ!! " อ๊อฟคำราม
บ๋อมมองหน้าอ๊อฟอย่างงงๆ แล้วจึงค่อยๆยิ้มอย่างแก้เขินขึ้น " อ๊อฟ!! เมิงอย่าทำเป็นเล่นน่า กุขอยืมหน่อย!! " บ๋อมพูดอีก
อ๊อฟมองหน้าเค้าอย่างเคืองๆ " กุดูเล่นมากนักเหรอ ?!! เมิงเข้าใจมั้ยว่า กุไม่อยากเห็นหน้าเมิง เมิงไปไกลๆตีนกุไป!! " อ๊อฟว่า
" เฮ้ย!! อ๊อฟ เมิงเป็นอะไรของเมิงเนี่ย ? " บ๋อมถาม
" เมิงอย่ามายุ่งกะกุน่า ไปไหนก้อไปป่ะ..กุรำคาญ!! " อ๊อฟตะคอก
ตอนนี้ ภายในห้องดูเงียบกริบไป ทุกคนในห้องต่างหันมามองที่พวกเค้า ( ชอบสร้างจุดสนใจจริงๆ อ๊อฟนี่!! )
สีหน้าบ๋อมดูเปลี่ยนไป เค้ามองดูอ๊อฟอย่างงงๆปนตะลึง
" เฮ้ย!! อ๊อฟใจเย็นๆน่า มีอะไรค่อยๆพูดกันก้อได้ " เหลียงพูดขึ้นพลางจับไหล่อ๊อฟไว้
" เมิงไปไหนก้อไปป่ะ..ไปให้พ้นๆหน้ากุ " อ๊อฟบอก
" กุ..กุไม่เข้าใจนะเว้ย ว่าเมิงเป็นห่าอะไร ถามหน่อย!! กุทำอะไรให้เมิง ? " บ๋อมถาม
อ๊อฟมองหน้าบ๋อมอย่างโมโหพร้อมกำหมัดจะต่อย แต่เหลียงได้จับแขนเค้าไว้ก่อน ก่อนที่จะเกิดอะไรมากกว่านี้ ( โธ่!! )
" ทำอะไรไป เมิงก้อรู้อยู่แก่ใจ ที่กุกับกิ๊ฟเลิกกันน่ะ!! " อ๊อฟตวาด
บ๋อมมองหน้าอ๊อฟอย่างตกใจ ใบหน้าเค้าดูซีดๆไปในทันที ราวกับว่า อ๊อฟได้รู้อะไรบางอย่างเข้าแล้ว
" ไป!!..กุบอกให้เมิงไป กุไม่อยากเห็นหน้าเมิง!! " อ๊อฟตวาดอีก
บ๋อมไม่พูดอะไร แต่ยังคงยืนหน้าซีดอยู่…
" ได้...ได้ ถ้าเมิงไม่ไป กุไปเอง!! " อ๊อฟบอกพลางสะบัดแขน เพื่อให้เหลียงปล่อยมือ แล้วเค้าก้อหยิบกระเป๋า เดินออกจากห้องไป
คิก กับยอดลุกขึ้นมาหาบ๋อมทันทีที่อ๊อฟเดินออกไป..
บ๋อมยังคงยืนมองค้างอยู่ด้วยใบหน้าที่งุนงง และซีดเซียว
" อะไรวะไอ้บ๋อม เกิดอะไรขึ้น ? " คิกถามบ๋อมพลางเขย่าตัวเค้าไปมา
บ๋อมยังคงยืนนิ่ง ไม่พูดอะไร ผมว่า ตอนนี้เค้าคงจะจุก จุกกับความลับของเค้าที่ได้รั่วไหลออกไปยังผู้เสียหาย ที่เค้าได้เคยกระทำผิดด้วยในอดีต เค้าคงจะถึงทางตันแล้วแน่ๆ ในเมื่อสิ่งที่เค้าได้เก็บงำไว้มานาน เริ่มระแคะระคายออกมาบ้างแล้ว ตอนนี้ ตัวเค้ามีอยู่สองทางให้เลือกเดิน คือ จะยอมคายความรับนั้นออกมา หรือคิดที่จะหน้าด้าน ปิดความลับนั้นเอาไว้ต่อ ต้องคอยดู...
พวกผมสามคนมองหน้ากัน ผมแอบอมยิ้มด้วยความสะใจกับความสำเร็จในขั้นเริ่มแรก
ผมคิดไม่ผิดเลย ที่เลือกใช้แผนนี้กับซาตาน ถึงแม้ว่า วิธีนี้จะเป็นวิธีที่เสี่ยงที่สุดก้อตามเมื่อใช้กับอ๊อฟ แต่ถ้าคิดๆดูแล้ว วิธีนี้แล่ะ เป็นวิธีที่ง่ายที่สุด เพราะเท่าที่ผมรู้จักกับอ๊อฟมา เค้ามีข้อเสียอยู่อย่างนึงคือ เชื่อคนง่าย และหูเบา!! ผมเคยเสียอ๊อฟไป ด้วยเรื่องแบบนี้มาแล้ว จากคนที่ชื่อ บ๋อม
แต่เมื่อถึงวันที่เอาคืน ผมก้อขอเลือกวิธีนี้แล่ะ ที่จะทำให้เค้าเสียอ๊อฟไป จากคนที่ชื่อ มิก!!!
" เกิดอะไรขึ้นวะบ๋อม บอกกุมาดิ!! " คิกคาดคั้นถามบ๋อมอีก…
บ๋อมสะดุ้งขึ้นนิดนึง ราวกับว่า สติของเค้าเพิ่งกลับมา " หา!!..เมื่อกี้เมิงว่าอะไรนะ ? " บ๋อมถาม
" กุถามว่า..มันเกิดอะไรขึ้น ? เมื่อกี้!! " คิกถามอีกรอบ
" ไม่ๆ..ไม่รู้สิ!! กุว่า อ๊อฟมันคงเข้าใจกุผิดน่ะ เรื่องที่มันกับกิ๊ฟต้องเลิกกัน มันเข้าใจว่า เป็นเพราะกุ " บ๋อมว่า ( นั่น..ยังไม่สลด - -' )
" อ่านะ...ทำไมมันคิดยังงั้นวะ ? " เหลียงถาม
" ไม่รู้สิ!! กุว่า มีคนแกล้งกุอ่ะ!! " บ๋อมพูด แล้วเหลือบมองมาทางผมด้วยหางตา ดูเหมือนว่า เค้าจะรู้ตัวแล้วล่ะ แต่...คิดเหรอว่า จะหยุดผมได้!!
ตอนคาบเรียนบ่าย วันนี้ห้องผมเรียนพละคับ พวกผมเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว ก้อลงไปยังที่สนามเพื่อเข้าแถวเตรียมตัวเรียน...
ในเทอมแรก พวกห้องของผมเรียนกรีฑากันคับ แต่ก้อเรียนได้มาเทอมกว่าแล้วล่ะ นี่ก้อใกล้จะปิดเทอมแล้ว ตอนนี้อาจารย์ก้อเลยต้องสอบเก็บคะแนน โดยทำการวิ่งรอบสนาม 5 รอบ ใน 2 นาที ผลสรุปคือ แทบจะลากเลือดคับ ยิ่งแถวที่ผมอยู่ ได้สอบก่อนด้วยแล้ว เลยเหนื่อยเป็นแถวแรกเลย
แต่ก้อดีนะ ที่ผมได้เข้าเส้นชัยเป็นคนที่สามของแถว ( แถวละสี่คน ) เกือบโหล่แล้วมั้ยล่ะ...หุๆ!! ( ^ ^ )
เมื่อผมวิ่งเก็บคะแนนเสร็จก้อมานั่งพักที่ใต้ต้นหูกวาง ( ไม่ใช่หูกางนะ!! ) ข้างสนาม เพื่อรอปอ กะเซฟวิ่งเสร็จ
ตอนนี้เป็นรอบของแถวปอวิ่งคับ ดูเหมือนคุณหญิงแทบจะไม่วิ่งเลย สงสัยคงกลัวเหงื่อออก แล้วต้องโบ๊ะแป้งใหม่ แต่ถึงยังไงก้อยังมีคนวิ่งตามหลังเค้าอยู่ดี เพื่อที่จะแอบดูขาอ่อน ( ดูกางเกงพละ she ดิ..ทำไมไม่ใส่กางเกงว่ายน้ำไปเลยล่ะ!! - - )
สักพัก เค้าก้อวิ่งเสร็จ แล้วก้อเดินมานั่งพักข้างๆผม..." เฮ่อ!! เหนื่อยจังมิก ทำไมวันนี้ฝนถึงไม่ตกนะ จะได้ไม่ต้องเรียน!! " ปอบ่นพลางหอบไปมา
" ก้อคงเกิดอาเพศมั้ง ที่ไอ้บ๋อมยังคงลวยนวลอยู่ หุๆ " ผมพูดขึ้นเพื่อเหน็บมันเล่นๆ
" เออ!!..จริงด้วย เสียดายเนาะวันนี้...มันน่าจะรับๆไปซะว่า มันทำ!! " ปอบอก
" เหอะ!! คงยากอ่ะ อย่างมันเนี่ยนะจะสารภาพ...ผู้ร้ายปากแข็ง!! " ผมพูด แล้วมองไปที่บ๋อม ซึ่งมันไปนั่งพักอยู่อีกด้านนึงของสนามกับเหลียง ( หมั่นไส้!! )
" เหอๆ!! เจ็บใจใช่มั้ยล่ะ..เห็นเค้าหยอกล้อกันน่ะ " ปอพูดเหน็บผม
" เออสิ!! " ผมพูดกระแทกเสียง
" อ่านะ..แต่คิกเค้าก้อชอบเธอไม่ใช่เหรอ ? เธอก้อน่าจะชอบเค้ามั่งนะ " ปอว่า
" อันนี้ประชดป่ะเนี่ย ? " ผมหันไปถามปอ
" บ้าเหรอ ? เราไม่ได้หวงอะไรขนาดนั้นซะหน่อย เราชอบคิก แบบแฟนคลับชอบดาราตะหาก จะให้เอาเป็นแฟน เราก้อคงไม่หรอก..เรารู้ตัวเราน่า!! " ปอบอก
" แหม!!..แล้วกับเฟรชล่ะ ? " ผมถาม
" อีนั่นเราหมั่นไส้น่ะ เลยแกล้งๆมัน " ปอตอบ
" อ่า..เชื่อจ้าๆ " ผมพูดประชด แล้วยิ้มให้เค้า
เค้ามองผม แล้วอมยิ้มนิดๆ พลางแบมือ เพื่อจะขออะไรสักอย่าง..
" มิก!! ยืมมือถือหน่อยสิ " เค้าพูด
" เอาไปทำไมอ่ะ ? " ผมถาม
" เหอะน่า..เพื่อความสนุก " ปอบอก แล้วยิ้ม
ผมมองเค้าอย่างงงๆ แต่ก้อไม่ว่าอะไร หนำซ้ำ ยังหยิบมือถือให้เค้าอีกด้วย...
" อ้ะนี่!! " ผมพูดพร้อมยื่นให้เค้า
เค้ารับไป พร้อมเข้าไปที่หน้า sms แล้วเขียนข้อความ...
ผมมองเค้าขณะที่พิมพ์ข้อความลงไป เค้ากำลังทำอะไรของเค้านะ..
" เสร็จแล้ว!! " ปอพูดขึ้น
" ไหน ?!! พิมว่าอะไร ? เอามาอ่านดิ๊!! " ผมบอก
ปอยื่นมือถือให้ผม ในนั้นเขียนข้อความว่า...
วันเสาร์นี้ว่างมั้ย ไปช่วยเราเลือกของหน่อยดิ ^ ^
" อะไรของนายอ่ะปอ ? " ผมถามขึ้น
" เหอะน่า..เอามือถือมานี่!! " เค้าพูด แล้วหยิบมือถือมาจากมือผม
" นายจะส่งไปหาใคร ? " ผมถาม
" เหลียง!! " ปอบอก ( 00" )
" จะส่งไปทำไม ? " ผมถามอีก
" ก้อบอกแล้วไง..เพื่อความสนุก " ปอพูดขึ้น แล้วกดส่ง...( เหอๆ )
ผมหันไปมองที่เหลียง ยังอีกฟากนึงของสนาม เค้ากำลังเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เพื่อหยิบมือถือออกมา เค้ากดเปิด sms แล้วกำลังนั่งอ่าน แล้วมองมาที่ผม ผมพยักหน้ารับแกล้งเก้อ เค้ามองผม แล้วยิ้มให้ ( อ่านะ..ไม่โกรธเราวุ้ย!! )
แต่จู่ๆ ไอ้บ๋อมก้อยื่นหน้าเข้ามาอ่าน sms ในมือถือของเหลียง แล้วมองมาที่ผมพลางยิ้มให้อย่างมีเลศนัยน์ ( สงสัยคงคิดแผนชั่วอะไรอีกล่ะ!! )
" นายจะไปกับมิกเค้าหรือเปล่า ? " บ๋อมถามเหลียงทันที
เหลียงพยักหน้ารับ..
ผมมองดูเค้าสองคนคุยกัน ดูท่าทางบ๋อมมันคงจะต้องคิดทำอะไรไม่ดีอีกแน่ๆเลย ผมกลัวจัง..ไอ้นี่ดูท่าทางคงยังไม่เลิกราง่ายๆแน่
" เข้าแผน!! " ปอพูดขึ้นข้างๆหูผม ทำให้ผมหันไปมอง
" แผน..แผนอะไรของนาย ? " ผมถามอย่างงงๆ
" เดี๋ยวถึงวันนั้นก้อรู้!! " ปอบอก ( เอาแล้วไง..เริ่มแผนสอง!! )
ไว้เด่วมาต่อนะคัฟ....To Be Continued :bye2:
-
ไม่อยากให้มิก..กลับไปคืนดีกับอ๊อฟเลย
จริงๆน่ะ
ดีๆกว่ามัน..ยังมีอีกตั้งหลายคนน่ะมิก
อย่าไปยึดติดกับคนเฮงซวยอย่างมันเลย
:seng2ped:
:กอด1:มิก +1 น่ะ
-
:o12:มาต่อคัฟๆ
บทที่ 40 : You're Whore!!~*
วันนั้น หลังเลิกเรียน ผม ปอ เซฟ และคิกได้ไปที่ห้องประชุมชมรม เพื่อทำการซ้อมละครกันต่อ ( แต่ผมไม่ต้องซ้อมแล้วคับ!! ) ผมเพียงแค่รู้สึกขี้เกียจกลับบ้าน ก้อเลยไปนั่งอยู่ในห้องชมรมเล่นๆ ( เบื่อว่ะ!! - -' )
" วันนี้น่าเบื่ออ่ะ...ไม่มี'ไรทำ มีอะไรให้เราช่วยบ้างป้ะ " ผมถามปอ
ปอมองผม แล้วส่ายหน้า
" เฮ่อ!! เรายังไม่อยากกลับบ้านอ่ะ...กลับไปก้อไม่มีอะไรทำ!! " ผมพูดอย่างเบื่อๆอีก
" งั้น...นายมาช่วยเราเช็คเอกสาร ขอทำเรื่องแสดงละครหน่อยดีกว่า " เซฟพูดขึ้น
" เช็คเอกสาร ?!! " ผมถามอย่างงงๆ
" ก้อเอกสารทำเรื่องขอแสดงละครไง พวกเราต้องไปให้ผอ.เซ็นต์ด้วยนะ ว่าเค้าจะอนุมัติรึป่าว " เซฟบอก
" แล้วต้องไปให้เซ็นต์วันไหน ? " ผมถาม
" วันนี้!! ไปกะเราด้วย..นายอ่ะ " เค้าบอก
" นายเข้าไปข้างในนะ..เราจะยืนรออยู่ข้างนอก " ผมรีบพูด
" เข้าไปด้วยกันดิ!! " เค้าบอก
" เธอก้อเข้าไปกับเค้าด้วยกันสิมิก..เดี๋ยวเซฟมันก้อโป๊ะหรอก ? " ปอพูดขึ้น
" อืม..ก้อได้ๆ!! " ผมรับคำ แล้วหันไปมองเซฟ
สักพักหนึ่ง เมื่อผมจัดเอกสารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก้อไปยังห้องผอ.กับเซฟ เพื่อให้ผอ.เซ็นต์อนุมัติ ( ต้องไปถึงก่อนสี่โมงเย็นคับ!! )
ตอนนี้ ผม กับเซฟได้มาถึงหน้าห้องทำงานของท่านแล้ว ผมกับเค้ายังเกี่ยงกันที่จะเข้าไปข้างใน..
" นายเข้าไปก่อนสิเซฟ!! " ผมพูดขึ้นพลางผลักเซฟให้เดินเข้าไปข้างในก่อน
" เฮ้ยๆ!! นายนั่นแล่ะ..เข้าไปก่อน เดี๋ยวเราจะเดินตามเข้าไป " เค้าบอก
" นายนั่นแล่ะ!! " ผมเกี่ยง
" ศิราวุธ ปรัชญาพันธ์..มาทำอะไรกันที่นี่!! " เสียงมาดามเรียกพวกเราสองคน
" คับอาจารย์!! " พวกเราสองคนสะดุ้ง แล้วหันไปทางมาดามที่ยืนมองพวกเราอยู่
" พวกเธอมาทำอะไรกัน ? " มาดามถามอีก
" เอ่อ.. " เซฟเงียบไป
" พวกผมจะเอาใบอนุญาตไปให้ผอ.เซ็นต์อนุมัติน่ะคับ " ผมพูดขึ้น
" ใบอนุญาตอะไร ? " มาดามถามอีก
" ใบอนุญาตของชมรมการแสดงน่ะคับ..ที่จะอนุมัติให้พวกเราแสดงกันในตอนปิดเทอมนี้ " ผมบอก
" เหรอ ? ไหนเอามาให้ครูดูซิ " มาดามพูดพร้อมยื่นมือขอเอกสาร
ผมยื่นเอกสารนั้นให้มาดามไป..
" นี่พวกเธอยังไม่ได้ให้ครูเซ็นต์เลยนี่ แล้วยังจะเอาไปให้ผอ.เซ็นต์ได้ยังไง!! " มาดามพูดขึ้น พลางขยับแว่นไปมา...
" ก้อเห็นภควัฒน์เค้าบอกว่า ไม่ต้องก้อได้นี่คับ " เซฟบอก
" ทำยังงั้นไม่ได้นะ ถ้าอาจารย์ประจำชมรมยังไม่ได้เซ็นต์ พวกเธอก้อยังไม่มีสิทธิ์ที่จะได้รับอนุมัตินะ " มาดามพูด
" งั้นอาจารย์ก้อเซ็นต์เลยสิคับ " ผมบอก
" ครูยังไม่รู้เลยว่า พวกเธอจะแสดงละครเรื่องอะไรกัน แล้วอีกอย่าง..ครูก้อยังไม่ได้ไปดูพวกเธอซ้อมละครกันเลยนะ ครูก้อยังเซ็นต์ให้ไม่ได้ " มาดามบอก
" อ่า...งั้นอาจารย์ก้อไปดูก่อนก้อได้คับ เพราะวันนี้พวกผมก้อซ้อมกันอยู่ " ผมพูด แล้วยิ้ม
" อืม..เดี๋ยวครูตามไปละกัน ขอแวะเข้าไปหาท่านผอ.สักครู่ก่อน " มาดามบอก แล้วเดินเข้าห้องไป
ผม กับเซฟมองหน้ากัน แล้วเดินออกมาจากบริเวณหน้าห้องผอ. เพื่อจะกลับไปสู่ห้องชมรม..
ระหว่างที่เดินนั้น ผมบังเอิญพบกับโจทก์คนล่าสุดของผมคับ นั่นคือ เฟรช เค้าเดินมากับวีวี่ ดูท่าทางกำลังพยายามหาเหยื่ออยู่แน่ๆ ( - -' )
" ไม่ต้องไปสนใจเค้านะมิก เดินปกติๆ " เซฟพูดกระซิบข้างๆผม
" อืม..รู้แล้ว " ผมพยักหน้ารับ
ทั้งผม และเค้าเริ่มเดินเข้ามาใกล้กันทุกทีๆ ดูเค้าจะกระซิบกระซาบกับวีวี่อยู่ด้วย สงสัยคงจะเม้าเรื่องผมแน่ๆ ก้อเหมือนผมแล่ะ ที่กำลังกระซิบอยู่กับเซฟ เรื่องเค้า...
ตอนนี้ ผม กับเฟรชเริ่มเดินใกล้เข้ามาหากันมากขึ้นๆ เค้ามองหน้าผม แล้วผมก้อมองหน้าเค้า เราเริ่มเดินใกล้กันเข้ามามากขึ้นๆ จนกระทั่ง ผมกับเค้าเดินกระทบไหล่กัน แต่ดูเหมือนเค้าจงใจมากๆด้วย โดยเค้าเอาไหล่ของเค้า กระแทกกับไหล่ผมอย่างแรง แต่เค้าทำท่าเหมือนไม่สนใจอะไร ผมเองก้อไม่ได้พูดอะไร แต่กลับใช้หางตาเหลือบมองเค้า..ผมถึงได้รู้วันนี้เอง ว่าทำไม..ถึงไม่ค่อยมีใครชอบเฟรชนัก ทั้งปอ เซฟ และคิก..
" ดูสิวี่..เค้ามองเจ๊ด้วยสายตาเหยียดหยามเว่อๆอ่ะ!! " เฟรชเริ่มพูดขึ้น
ผมถอนหายใจ แต่ก้อทำเป็นไม่สนใจ
" มิก!! อยู่เฉยๆ ไม่ต้องไปตอบโต้ " เซฟพูดห้ามข้างๆผม
" ทำมาเป็นเชิดๆใส่ ระวังเถอะ..จะต้องโดนตบสักวัน!! " เฟรชพูดอีก
ผมกัดฟัน แล้วยังคงทำเป็นไม่สนใจ
" อย่าไปฟังมันนะมิก..อยู่เฉยๆ " เซฟพูดห้ามอีก
" ดูสิ..เวลาไปไหนยังต้องมีสุนัขรับใช้คอยเดินตาม ระวังเหอะ..จะโดนตบอีกตัว "
เฟรชพูดกัดเซฟ ( - -' )
ผมหันไปมองเซฟ...
" มันจะมากไปแล้วนะอีเฟรช..อีลูกกะ**!! ( กะ** คือคำที่แปลว่า โสเภณีคับ ) " เซฟตะโกนหันไปด่า
" แล้วเมิงล่ะ..อีกะเทยเก๊กแมน!! " เฟรชหันไปสวนทันที ( เอาแล้วไง )
" เซฟใจเย็นๆว้อย!! " ผมพูดขึ้น แล้วหันไปจับแขนเซฟ
" เราไม่เย็นแม่งแล้ว..ขอเอาเลือดอีนี่ออกจากปากสักทีเถอะ!! " เซฟพูดต่อ
" เอาเลยสิ!! ฉันท้าให้ไปเรียกอีปอมาอีกตัวเลยก้อได้ " เฟรชว่า
" ไม่ต้องถึงปอหรอก แค่กุก้อพอแล้ว " เซฟตวาด แล้ววิ่งโร่เข้าหาเฟรช
" เซฟ!! " ผมรีบวิ่งเข้าไปขวางระหว่างพวกเค้าสองคนไว้ ( เกือบไม่ทัน )
" อย่านะว้อย!!ใจเย็นๆ วี่..นายก้อช่วยห้ามเฟรชด้วยดิ!! " ผมตะโกนหันไปเรียกวีวี่ให้มาช่วยห้าม
" ค่ะๆๆๆ " วีวี่วิ่งมาด้วยท่าทางเร่งรีบ
" นายสองคนอย่าทะเลาะกันได้ป่ะ..ขอร้อง!! " ผมพูดห้ามขึ้น
" ปล่อยเราน่ะมิก...เราจะฆ่ามัน " เซฟตะโกนข้ามหัวผม
" อย่ามาทำเป็นปากดีหน่อยเลย ฉันว่า จะวิ่งไปหาปอแทบไม่ทันมากกว่า " เฟรชว่า
" เมิงอย่ามาปากดีน่า!! " เซฟคำราม
" พวกนายหยุดกันได้มั้ย ?!! " ผมร้องขึ้น
" อย่ามาสาระแนน่ะ อีนางเอก!!..วันๆได้แต่บีบน้ำตาร้องไห้ พอมีใครทำอะไรไม่ได้ดั่งใจขึ้นมา!! " เฟรชว่าผม...
" เพียะ!! " เสียงนั้นได้ดังขึ้น มันเป็นเสียงของฝ่ามือผมที่ได้ประทับไว้อยู่บนหน้าของเฟรชแล้ว ทั้งเฟรช เซฟ และวีวี่มองผมอย่างตะลึง
ผมเองก้อยังงงๆเหมือนกันว่า ผมนั้นทำไปได้ยังไง อาจจะเป็นเพราะผมไม่อยากให้ใครมองผมว่า เป็นพวกขี้แพ้ล่ะมั้ง ผมเลยไม่ยอมแน่นอนที่เฟรชมาว่าผมแบบนี้
" แกตบฉันเหรอมิก!!...แกกล้าเหรอ ?!! " เฟรชคำรามถาม
ผมมองเค้าอย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วค่อยรวบรวมสมาธิพูดออกไป " ใช่!!..กล้าสิ แล้วเรายังกล้ามากกว่านี้อีก!! " ผมบอก ( บทโหดผมไม่ค่อยเก่งง่ะ - -' )
เค้ามองผมอย่างเคืองๆ แล้วเอามือจิกหัว ( โปกๆ ) ของผมอย่างอารมณ์เสีย แล้วเขย่าไปมา " โอ๊ย!!เจ็บนะ..ปล่อยยย!! " ผมร้องขึ้น แล้วผลักเค้าออกไป
แต่เค้าก้อไม่ยอมขยับเลยแม้แต่นิดเดียว เค้าจิกผมแน่นมาก
" เฮ้ย!! ปล่อยเพื่อนกุนะว้อย!! " เซฟตะโกนพลางวิ่งเข้ามาห้าม วีวี่ก้อด้วย
ผมเอื้อมมือไปจิกไหล่เค้า แล้วสะบัดไปมาอย่างแรงเพื่อให้เค้าปล่อย แต่เค้าก้อไม่ยอมปล่อย กลับยิ่งจิกผมแรงขึ้นอีก มันเจ็บๆมากนะคับ ถ้าเค้าทำแรงกว่านี้อีกนิด ผมว่า หนังหัวผมต้องหลุดแน่ๆเลย ถ้าขืนเค้ายังไม่ปล่อยนะคับ..T^T
" หยุดเดี๋ยวนี้นะ พวกเธอสองคน " อาจารย์ฝ่ายปกครองคนหนึ่งตะโกนเรียก ทำให้ผม เฟรช เซฟ และวีวี่หันไปมอง อาจารย์ฝ่ายปกครองคนนั้นกำลังเดินมาทางพวกผม ทำให้ผมสังเกตเค้าได้ชัดว่า เค้าดูเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างอ้วน หัวล้านนิดๆ และเป็นคนที่ขี้ร้อนพอสมควร เพราะสังเกตจากรอยเหงื่อที่เปียกเป็นจุดๆอยู่ตามเสื้อเชิ้ตสีเทาของเค้า
" เอาอีกแล้ว ไอ้พวกนี้ ตบกันทุกวี่วัน " อาจารย์ว่า
" ก้อมันมาหาเรื่องหนูก่อนนี่คะครู " เฟรชฟ้องอาจารย์ทันที
" ไม่ใช่คับ!!! อีแรดนี่ตะหากที่มันมาว่าพวกผมก่อน " ผมฟ้อง แล้วชี้ไปที่เฟรช
" ว่าใครแรดยะ ?!! " เฟรชตะคอกถาม
" เมิงนั่นแล่ะ!! " ผมตะโกนบอก
" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด " เฟรชร้องลั่น
" หยุดๆๆๆ!!! จะโวยวายทำไมเธอนี่ ?!! " อาจารย์ว่าเฟรช จึงทำให้เค้าเงียบไป...
" เอาล่ะๆๆๆ!!..พวกเธอทั้งสี่คน ตามครูไปห้องฝ่ายปกครองเดี๋ยวนี้ แล้วพรุ่งนี้ไปเชิญผู้ปกครองของพวกเธอมา " อาจารย์สั่ง
" เชิญผู้ปกครองเหรอ ? " ผมหันไปถามเซฟ ด้วยสีหน้าซีดๆ
เซฟมองผม แล้วพยักหน้า สีหน้าเค้าก้อซีดเช่นกัน
ผมเดินตามอาจารย์เข้าไปในห้องฝ่ายปกครองแต่โดยดี...ความรู้สึกนี้ มันทำให้ท้องของผม มันแปรปรวนไปหมด ผมรู้สึกเสียวๆบริเวณท้องน้อยๆ ที่จะต้องโดนลงโทษ…
แย่แล้วๆๆ แย่แน่ๆเลย จะทำยังไงดีอ่ะคับ ผมต้องโดนเรียกผู้ปกครองเหรอ ถ้าพ่อผมรู้นะ เค้าต้องฆ่าผมตายแน่เลย ทำไงดีอ่า...หรือว่าตอนนี้ ผมทำได้อย่างเดียว คือ..ทำใจ!!
ครั้งแรกที่ได้ตบคนนะเนี่ย...แอบสะใจเล็กๆฮัฟ :-[
-
บทที่ 41 : When My Father Go To School~*
" อะไรกัน!!..เพิ่งเข้าไปเรียนแค่เทอมแรก ก้อก่อเรื่องซะแล้ว!!! " พ่อผมตะโกนเสียงดังทันทีเมื่อรู้เรื่อง...ผมจึงได้แต่ก้มหน้าไม่พูดอะไร ( ไม่กล้าเถียงเค้าเท่าไหร่หรอกคับ...เพราะเวลาพ่อโมโหนี่..น่ากลัวสุดๆ!! แถมเค้ายังไว้หนวดอีก เลยทำให้กลายเป็นคนดุไปใหญ่ - -‘ )
" ฉันส่งแกไปเรียนนะ ไม่ได้ให้ไปทะเลาะกับชาวบ้านเค้า...นี่อะไร ?!! " เค้าว่าพลางจ้องมองผมด้วยสายตาที่ดุดัน...ผมก้อได้แต่ก้มหน้าเงียบไม่พูดอะไรอีกตามเคย ( จ๋อยๆๆๆ )
" เอาน่าพ่อ..เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ไปโรงเรียนลูกเอง " แม่ผมพูดขึ้น ( แม่ผมเป็นคนใจดีคับ อายุเค้าก้อเยอะแล้ว แต่ใบหน้าเค้ายังอ่อนเยาว์อยู่เลย ทำให้เวลาแม่ กับพี่สาวผมไปไหนด้วยกัน คนมักเข้าใจว่า เป็นพี่น้องกันเสมอ )
" ไม่ต้องหรอก!! เดี๋ยวฉันไปเอง ฉันจะไปคุยกับอาจารย์ของมันเอง..อะไรกัน!!! ย้ายโรงเรียนมาเพื่อไม่ให้เป็นกะเทย แต่กลับไปต่อยตีกะเค้าซะได้!! " พ่อพูด ( ต่อย ?!! )
" แต่ผมไม่ได้เริ่มก่อนนะ เค้าตะหากที่เป็นฝ่ายหาเรื่อง " ผมบอก
" แกเงียบไปเลยนะ!! แล้วขึ้นห้องไปนอนได้แล้ว อะไรกัน ?!! กลับบ้านมืดๆค่ำๆได้ทุกวัน ไปมั่วสุมกันจนมีเรื่อง...มันน่านัก!! " พ่อว่าอีก
" ผมไม่ได้มั่วสุมนะ!! " ผมตะโกน
พ่อมองผมด้วยสายตาที่ดูเคืองๆ ผมเลยทำท่าจะเถียงต่อ...แต่แม่ผมได้ยกมือขึ้นห้ามทันที แล้วค่อยทำเป็นโบกมือไล่ผมให้ขึ้นไปนอน…
ผมมองแม่ และยอมทำตามแต่โดยดี แล้วเดินขึ้นห้องไปด้วยท่าทางหัวเสีย…
พรุ่งนี้ พ่อผมจะไปโรงเรียนเพื่อพูดคุยกับอาจารย์เรื่องผม ถ้าเกิดเค้ารู้ว่า การที่ผมทะเลาะกับเฟรชนั้น ไม่ใช่ชกต่อยกัน แต่กลายเป็นตบตีกัน พ่อเค้าจะว่ายังไงนะ..เค้ายิ่งไม่อยากให้ผมเป็นพวกเบี่ยงเบียนทางเพศอยู่ด้วย ผมคงต้องโดนเค้าว่าๆๆๆๆ!! แล้วต้องสั่งห้ามคบกับปอ กับเซฟแน่ๆ...ดีไม่ดี อาจรวมถึงห้ามเล่นละครด้วย!!!
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมมาถึงโรงเรียนตอนเกือบเข้าแถว แล้วกำลังเดินเข้าไปในห้องปกครองกับพ่อ ตามที่อาจารย์นัดไว้ 8 โมงเช้า..
ผมเดินเข้าไปในห้องนั้น ด้วยอาการเกร็งๆ ตอนนี้ถ้าหากผมสามารถขอพรได้ ผมอยากจะขอหายตัวออกไปจากที่นี่เลย ไปให้พ้นๆจากสถานที่ๆกำลังจะเดินเข้าไป
ขณะที่ผมกำลังเดินเข้าไปในห้อง มันมีความรู้สึกเหมือนกับว่า ผมเดินเข้าไปยังนรก เพื่อรอการตัดสินบาปเลย และบาปที่ผมจะได้รับบาปแรก ก้อคือ การที่ผมเป็นตุ๊ดนี่แล่ะ!!
" คุณทราบใช่มั้ยคับว่า ลูกคุณเป็นฝ่ายไปทำร้ายเค้าก่อน ? " อาจารย์ถามขึ้น ขณะที่ผม และพ่อเข้ามานั่งคุยกับอาจารย์เป็นรายบุคคล
" ใช่คับ!! แต่เค้าก้อบอกว่า เพื่อนของเค้าเป็นฝ่ายหาเรื่องก่อน " พ่อผมบอก
" จะหาเรื่องก่อนหรือไม่นั้นไม่สำคัญคับ แต่ถ้าหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งลงมือก่อน ฝ่ายนั้นถือว่าผิดคับ ยิ่งลูกคุณเป็นฝ่ายไปรุมตบเค้าก่อนด้วยแล้วเนี่ย ลูกคุณก้อถือว่าผิดนะคับ เพราะอีกฝ่าย เค้ายังไม่ได้ทันลงมือทำอะไรเลย ? " อาจารย์พูด
" รุมตบ!!...เหรอคับ ? " พ่อผมถาม ( ไม่ใช่ซะหน่อย!! )
" คับ!! เค้ากับเพื่อนเค้าช่วยกันรุมเด็กคนนั้น คุณพ่อต้องทราบนะคับว่า เด็กโรงเรียนเราที่เป็นแบบนี้ มักจะมีเรื่องกันบ่อย ทะเลาะตบตี ด่าทอกันเป็นประจำแทบทุกวันคับ ทางโรงเรียนเราก้อลงโทษกันไปหลายคนแล้ว แต่เค้าก้อไม่เคยเข็ดกัน ยิ่งส่วนใหญ่แล้ว พวกเด็กที่เข้ามาใหม่มักจะมีเรื่องทุกครั้งคับ " อาจารย์บอก
" เด็กแบบนี้ ม..หมายถึง เด็กที่เป็นตุ๊ด เป็นเกย์น่ะเหรอคับ ?!! " พ่อถามอีก
" ใช่คับ!! " อาจารย์พูดพร้อมกับพยักหน้า
พ่อผมนั่งนิ่ง แล้วเหลือบมามองที่ผมด้วยสายตาเคืองๆ
ผมได้แต่นั่งก้มหน้าอยู่ข้างๆ ( ซวย!! )
" แล้วยิ่งคู่กรณีของเค้าด้วยแล้ว ก้อคงไม่พ้นเรื่องผู้ชายนะคับ..เพราะว่า คู่กรณีของเค้าเองก้อใช่ย่อยเหมือนกัน เคยเข้าห้องปกครองหลายรอบแล้วด้วย เป็นเพราะเรื่องแย่งผู้ชายกันนี่แล่ะคับ " อาจารย์พูดต่อ
" ไม่ใช่นะคับ..เราม.. " ผมรีบเถียง เพราะผมรู้ว่า สาเหตุที่ทะเลาะกันนั้นไม่ได้มาจากเรื่องผู้ชาย แต่เป็นเพราะเค้ามาว่าผมว่า ผมขี้แพ้ต่างหาก..แต่ถ้า มองดูภาพรวมแล้ว จะว่าไป ทุกสิ่งทุกอย่าง มันก้อเป็นเรื่องผู้ชายนี่นา ทั้งคิก ทั้งเหลียง..
" แกไม่ต้องพูดเลย เงียบๆไป เดี๋ยวฉันต้องไปคุยกับอาจารย์ประจำชั้นแกต่อซะแล้ว ว่าเวลาแกอยู่ในห้องน่ะ...ทำตัวยังไง!! " พ่อผมว่า
ผมได้แต่นั่งก้มหน้า ไม่กล้าพูดอะไรอีก... เพราะยิ่งตอนนี้ อะไรๆมันก้อดูแย่ไปหมดแล้วนี่!! ขืนพูดอะไรไปมากกว่านี้ คงอาจจะเกิดเรื่องแย่ๆขึ้นมาอีกก้อได้..
หลังจากที่พ่อผมคุยกับอาจารย์ฝ่ายปกครองเสร็จ ผมก้อโดนทำทัณฑ์บน หัก 30 คะแนน ถ้าเกิดทำอีกจะต้องโดนพักการเรียน คราวนี้ล่ะ..เรื่องเศร้าเลย!!
หลังจากนั้น ผมก้อพาพ่อขึ้นไปพบกับมาดามต่อ เพราะพ่อเค้าต้องการที่จะคุยกับอาจารย์ประจำชั้น หวังว่า คราวนี้คงไม่เลวร้ายกว่าเดิมนะ( - .-' )...
ผมพาพ่อมาถึงหน้าห้องของมาดาม ( มาดามพักอยู่ที่ห้องนี้คนเดียวคับ ) แล้วผมก้อค่อยๆเลื่อนประตูเพื่อเปิดออก มาดามกำลังนั่งทำงานอยู่ข้างในห้อง ผมก้อรู้สึกกล้าๆกลัวๆที่จะเข้าไป..
" มีอะไรเหรอ...ปรัชญาพันธ์ ?!! " มาดามถามขึ้น ( OoO" )
" เอ่อ..คือ..พ่อของผมจะมาขอพบกับอาจารย์น่ะคับ " ผมพูดขึ้น
มาดามเงยหน้าขึ้น แล้วมองผม " เชิญพ่อเธอเข้ามา!! " เค้าบอก
" ค..คับ!! " ผมบอก แล้วเรียกพ่อผมเข้าไปในห้องพักครู..
" ไม่ทราบว่า มีธุระอะไรหรือคะคุณพ่อ ? " มาดามลุกขึ้นยืน แล้วถาม
" ก้อเรื่องลูกของผมน่ะคับ แกไปมีเรื่องทะเลาะกับเพื่อน วันนี้ผมเลยโดนเชิญ..ผมอยากทราบว่า ลูกของผมตอนอยู่ที่โรงเรียนแกเป็นยังไงบ้างคับ ? " พ่อผมถาม
" ปรัชญาพันธ์เค้า..ก้อเป็นเด็กเรียบร้อยดีนะคะ เข้ากับเพื่อนได้ แต่ดิฉันก้อยังไม่ทราบนะคะ เรื่องที่เค้าไปทะเลาะกับใครไว้..เราไปทะเลาะกับใครมา ? " มาดามมองหน้าผม แล้วถาม
" ม..มนัญชัย เด็กห้อง 8 คับ!! " ผมบอก
" อ่อ!! ยัยเฟรช..เราไปทะเลาะอะไรกันเหรอ ? " มาดามถามอีก
" เค้า...เค้ามาหาเรื่องผมก่อนน่ะคับ เค้ามาว่าผมอ่ะ.. " ผมพูดขึ้น
มาดามมองหน้าผม แล้วมองไปที่พ่อของผมซึ่งยืนอยู่อีกด้านนึง " ดิฉันว่า ปรัชญาพันธ์เค้าไม่ได้ไปหาเรื่องก่อนแน่ๆค่ะ มนัญชัยน่าจะหาเรื่องก่อนมากกว่า " มาดามบอก
" แต่เห็นอาจารย์ทางฝ่ายปกครองบอกว่า ลูกผมเป็นฝ่ายลงมือเค้าก่อนนะคับ กับเพื่อนเค้าช่วยกันรุม " พ่อผมว่า
" รุม..รุมด้วยเหรอ ? " มาดามมองผม แล้วถาม
" ไม่ใช่นะคับ..ศิราวุธเค้าแค่มาช่วยห้ามผมเท่านั้นเอง " ผมรีบบอก
" เรื่องเกิดขึ้นตอนไหนเนี่ย เมื่อวานหรือเปล่า ? " มาดามถามอีก
" คับ..หลังจากที่ผมพบอาจารย์น่ะคับ ตอนขากลับ.. " ผมบอก
" พวกเธอสองคนนี่นะ..เอาเถอะ!! เดี๋ยวครูต้องไปคุยกับมนัญชัยซะหน่อยแล้ว อะไรกัน อยู่ชมรมเดียวกัน แล้วยังจะทะเลาะกันอีก " มาดามพูดขึ้น
" อาจารย์คับ..ไม่ต้องไปว่า เด็กคนนั้นหรอกคับ ต้องว่า ลูกผมคับ ที่แกมันไม่รักดี อยากจะเป็นกะเทย ไปทะเลาะตบตีกะเค้า " พ่อผมบอก
" แล้วพ่อคิดว่า ผมอยากจะเป็นนักเหรอ ?!! " ผมถามกลับ
" ใช่สิ!!..ก้อแกมันอยากจะเป็นเองนี่..ฉันอุตส่าห์เอาแกมาอยู่ที่นี่ หวังจะได้เป็นผู้ชายเต็มตัว แต่แกกลับไปคบพวกนั้น คราวนี้กู่ไม่กลับเลย..กลับบ้านก้อมืดๆค่ำๆทุกวัน ไม่รู้ไปทำอะไร คงจะโดนไอ้พวกนั้นมันล้างสมองไปแล้วล่ะสิ!! พวกฝืนธรรมชาติ!! " พ่อผมว่า
" มันไม่เกี่ยวกับพวกเค้านะ!! " ผมบอก
" ปรัชญา..!! ใจเย็นๆสิ ค่อยๆพูดกับพ่อเค้าก้อได้ " มาดามว่า
" ก้อพ่อเค้าไม่เคยฟังผมเลยนี่คับ!! " ผมบอก
" แล้วที่เค้าพูดมาน่ะว่า กลับมืดๆค่ำๆ..มันจริงรึป่าวล่ะ ? " มาดามถาม
ผมเงียบไป..แล้วพยักหน้า มันก้อจริงอยู่นะ ที่ผมกลับมืดๆค่ำๆอย่างนั้น แต่ผมไม่ได้ไปทำตัวอย่างที่เค้าบอกนะ
" ผมแค่...อยู่ซ้อมละครน่ะคับ!! " ผมรีบพูด
" ละคร..ละครอะไร ?!! " พ่อผมถาม
" ละครชมรมน่ะค่ะ " มาดามรีบพูดขึ้นทันที
" จริงเหรอคับอาจารย์ ? " พ่อผมหันไปถามมาดาม
มาดามพยักหน้า " ค่ะ!!..แล้วอีกอย่างดิฉันก้อเป็นอาจารย์ประจำชมรมด้วย ดิฉันขอยืนยันค่ะว่า ปรัชญาพันธ์เค้าไม่ได้ไปทำตัวเหลวไหลที่ไหนแน่นอน!! " มาดามบอก
" ถึงจะยังไงก้อแล้วแต่ แกก้อยังคิดที่จะเป็นตุ๊ด เป็นเกย์อยู่ดี เรื่องของเรื่องคือ ผมไม่อยากให้แกเป็นคับ ยังไงก้อฝากอาจารย์ช่วยดูแลแกด้วยละกัน " พ่อผมพูดอีก
" จะยังงั้นก้อเถอะนะคะ ดิฉันเกรงว่า คงเป็นไปไม่ได้แน่นอน ที่ดิฉันจะบังคับไม่ให้แกเป็น เพราะถึงยังไงแล้ว การที่เป็นอย่างนี้ก้อเป็นเพราะธรรมชาติจากตัวของแกเอง คุณพ่อจะไปว่า ฝืนไม่ได้หรอกนะคะ มันก้อเป็นตัวของเค้า คงไม่มีใครอยากจะเกิดมาเป็นแบบนี้หรอกค่ะ แต่เมื่อมันเป็นไปแล้ว ดิฉันก้อทำได้แค่เพียงดูแลไม่ให้แกออกนอกลู่นอกทาง..ก้อแค่นั้น ทุกอย่างมันเริ่มจากการเลี้ยงดู ของทั้งพ่อ และแม่ก่อนนะคะ ยิ่งถ้าคุณพ่อบังคับแกมากเกินไป ผลสุดท้ายแกอาจจะเกลียดคุณ แล้วก้อเกลียดตัวเองก้อได้..เกลียดที่เกิดมาเป็นอย่างนี้ไงล่ะคะ คุณพ่ออยากให้เค้าเกลียดคุณพ่อเหรอ ? " มาดามถาม
ถึงตอนนี้ทุกอย่างเงียบไปหมด ทั้งพ่อ ทั้งผมต่างไม่พูดอะไร ผมก้มหน้าแล้วร้องไห้ออกมา รู้สึกดีนะ..ที่ได้ยินคำนี้ ได้ยินคนที่เค้าบอกว่า เข้าใจพวกเรา อย่างน้อยในสังคมเราการที่เป็นแบบนี้ ก้อไม่ได้เป็นที่ยอมรับนัก ถึงแม้ตอนนี้จะมีคนส่วนใหญ่ยอมรับกันมากขึ้นก้อตาม แต่ส่วนน้อยก้อยังคงต่อต้านกันอยู่ ถึงแม้คนที่พูดออกมา
อาจจะไม่ใช่ พ่อ หรือแม่ของผม แต่ยังไง เค้าคนนั้นก้อคือ แม่คนที่สองของผมนะคับ..
พ่อมองผม แล้วพูดว่า " เย็นนี้กลับบ้านเร็วๆล่ะ อย่าให้มืดแบบที่ผ่านมา " เค้าบอก แล้วกล่าวลามาดาม หลังจากนั้นจึงเดินออกจากห้องไป..
" เอาล่ะ..เราก้อไปเข้าเรียนต่อได้แล้ว เดี๋ยวไว้ครูจะไปคุยกับมนัญชัยให้..อ้อ!!..เรื่องเอกสารน่ะ ครูเซ็นต์ให้แล้วนะ เดี๋ยววันนี้ครูจะไปยื่นให้ผอ.เอง " มาดามบอก
ผมรีบเช็ดน้ำตา แล้วยกมือไหว้อาจารย์ " คับ..ขอบคุณคับ!! " ผมบอก แล้วเดินออกจากห้องไป
บางครั้ง บางคราสิ่งที่ผมคิดไปเองว่า ทุกคนเกิดมานั้นไม่เหมือนกัน ก้อน่าจะจริงนะ ขนาดนิ้วมือเราทั้งห้านิ้วยังไม่เท่ากัน แล้วนับประสาอะไรกับคน
บางครั้งผมก้อเคยนึกนะว่า ทำไมตัวผมเป็นอย่างนี้ ไม่เหมือนกับใครเค้า ผมเลยคิดว่า ผมจะสามารถอยู่ร่วมกับพวกเค้าได้หรือเปล่า แต่วันนี้ ผมก้อทราบคำตอบนั้น
คำตอบนั้นคือ คำว่า ได้!! ได้เพราะตัวของเราเอง ถึงเราเป็นอย่างนี้ก้อจริง แต่ไม่ได้ไปทำความเดือดร้อนให้ใคร เราก้อจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับผู้อื่นได้แน่นอน..
-
มิก..
ก็แค่เป็น
ในสิ่งที่เป็น
พ่อน่าจะเข้าใจ
ในตัวลูก
มากกว่านี้นะ
:sad11: ไม่มีใครกำหนดตัวเองได้หรอก..
ว่าอยากจะเป็น หรือไม่อยากจะเป็น
อ่านแล้ว...กลุ้มจวยยยยยยยยยยยย
:3123: +1 คับ มิก
-
บทที่ 42 : Are You Ready For The Second Plan ??~*
ผมเดินเข้าไปในห้อง เพื่อนๆกำลังนั่งเรียนวิชา ภาษาไทยกันอยู่ ผมเดินเข้าไปขออนุญาตอาจารย์ เพื่อขอเข้าห้องเรียน ซึ่งอาจารย์ก้อพยักหน้ารับ ผมเลยเดินเข้ามา จึงทำให้กลายเป็นจุดสนใจของห้องไปทันที ( วิชาภาษาไทยนี่ ผมเรียนอีกห้องหนึ่งนะคับ ไม่ได้เรียนที่ห้องของตัวเอง )..
เซฟเค้าขึ้นมาถึงก่อนผมแล้ว เหตุที่ผมมาช้านั้น เพราะหลังจากที่โดนอาจารย์ฝ่ายปกครองเรียกเข้าพบ พ่อของผมเค้าก้อให้ผม พาเค้าไปหามาดาม ซึ่งเป็นอาจารย์ประจำชั้นของผมต่อ เพื่อไปคุยเรื่องผม ขณะที่ผมอยู่ที่นี่ ว่าผมเป็นยังไง..
" หายไปไหนมา..นานจัง ?!! " ปอถามผมทันทีที่ผมนั่งเก้าอี้
" ก้อ..พาพ่อไปหามาดามต่ออ้ะ!! " ผมบอก
" อ่านะ..แล้วมาดามว่าไงมั่ง ? " เซฟถามต่อ
" เค้าก้อ..ไม่ได้ว่าอะไรนี่!! " ผมพูด
ปอ กับเซฟมองหน้าผม แล้วพยักหน้า..ผมว่า ทุกคนก้อคงรู้แล่ะว่า มาดามเค้าก้อไม่ได้ว่าอะไรผมจริงๆหรอก คงมีแต่พ่อนั่นแล่ะ ที่จะว่าผมเอง
ผมขึ้นมานั่งเรียนยังไม่ทันไร ก้อหมดคาบพอดี ทำให้ผมเรียนไม่รู้เรื่องเท่าไรนัก รู้แต่ว่า อาจารย์สั่งการบ้านไว้ด้วย ผมเลยต้องถามปอเค้า..สักพักหนึ่ง คิกก้อเดินมาหาผมที่โต๊ะ ผมทำเป็นไม่สนใจ เลยแกล้งตั้งหน้าตั้งตาฟังปออธิบายการบ้าน ทำให้เค้าต้องสะกิดที่ไหล่ผมเบาๆ
" อะไร ? " ผมหันไปถามเค้า
" 'ไมมาช้าจัง..ไปไหนมาเหรอ ? " เค้าถามด้วยสีหน้าสงสัย
" ไม่..บอก!! " ผมพูด
" เออ!!..ไม่บอกใช่มะ ? งั้นก้อดี ถ้าเกิดเฟรชทำอะไรนายอีกล่ะก้อ..เราจะไม่ช่วยนะ!! " เค้าบอก
" ไม่ต้องมาช่วยหรอก ขนาดเมื่อวานเรายังไม่เห็นนายโผล่ไปเลย ปล่อยให้เรากับเซฟบู๊กันอยู่สองคน " ผมพูด
" แหม..ก้อตอนนั้นเรายังไม่รู้เรื่องนี่ กว่าจะรู้ นายก้อกลับมาจากห้องปกครองแล้วอ่ะ!! " เค้าบอกพลางทำท่าทางแบบเด็กไร้เดียงสา
" เอาเหอะๆ..ช่างมันเถอะ!! เออใช่!!..แล้วร่มเราล่ะ เมื่อไรจะเอามาคืน ?!! " ผมถามพลางมองหน้าเค้า แล้วแบมือ
เค้ามองหน้าผม แล้วแสยะยิ้มให้อย่างงงๆทำราวกับว่า เค้าลืมไว้ที่ไหนซักที่นึง
" อยู่..ไหน..แล้ว..หว่า ?!! " เค้าพึมพำ ถามตัวเองเบาๆ ( 00' )
" ทุเรศ!! ทำไมทำอย่างนี้ ?!! ร่มเรานะว้อย!! " ผมตะโกนว่า( >o< )
เค้าเห็นดังนั้น จึงสะดุ้ง " ใจเย็นๆดิ อยู่บ้านเราเอง..ล้อเล่นนิดแค่นี้ทำเป็นโมโห!! " เค้าบอก
" เหอะๆ ขอให้มันจริงเถอะ..พรุ่งนี้เอามาคืนเราด้วยนะ!! " ผมสั่ง
" อืม..ไม่ลืมหรอก " เค้าพูด แล้วยิ้มให้ผม
ผมมองหน้าเค้า แล้วทำหน้าเบ้ใส่ ไม่ได้ยิ้มตอบออกไป เค้าเลยแกล้งตบหัวผมเบาๆ...
" นี่!! กล้าตบหัวเราเหรอ ? เดี๋ยวให้ปอจัดการซะหรอก!! " ผมพูดแล้วหันมาทางปอ
ปอมองหน้าผม แล้วยิ้ม " ให้เราจัดการยังไงอ่ะมิก ? " เค้าถาม
" ตามใจนายสิ คิกเค้าคงยินดีที่จะรับโทษทัณฑ์จากนายอยู่แล้วล่ะ 55+!! " ผมบอก แล้วหัวเราะ
" เหอะๆ อย่าดีกว่า แบบว่า เกรงใจอ่ะนะ!! " คิกพูด แล้วยิ้ม
" ไงตาโต..ไปไหนมา ? " เหลียงเดินเข้ามาหาผม แล้วถามขึ้น ( ^ v ^ )
" อ๋อ!! ไปหามาดามมาอ่ะ!! " ผมหันไปตอบเค้า พลางยิ้มให้...
" 'ไรเนี่ย ?..ทีกะเราไม่เห็นบอกเลย!! " คิกพูดอย่างฉุนๆ
" เหอะ!! จำเป็น ? " ผมย้อนถาม
" ... " คิกเงียบไป
" เออนี่!!..เราเก็บไว้ให้อ่ะ เมื่อเช้าเค้าแจกคืนมา ขอบคุณนะ ที่ให้เรายืม " เหลียงยื่นชีทฝรั่งเศส และดิกชันนารีที่เค้ายืมไปตั้งแต่คราวนั้นให้ผม
" อ๋า..นายส่งให้เราเหรอ ? ..ขอบคุณนะ!! " ผมพูด แล้วยิ้ม ( ^ v ^ )
" อืม..ก้อตอนนั้น นายไปไหนก้อไม่รู้นี่ เราก้อเลยส่งให้เลยอ่ะ!! " เค้าบอก ( อ่อ!! หนีเข้าห้องน้ำไปเจอเฟรชไง!! )
" อ่านะ..ขอบคุณมาก แล้วก้อขอบคุณอีกทีที่อุตส่าห์เก็บชีทให้ " ผมพูด แล้วยิ้มให้เค้าอีก
เค้ามองผม แล้วพยักหน้ารับ หลังจากนั้นเค้าจึงค่อยๆหันหลังกลับไป
ปอทำเป็นสะกิดผมเบาๆ ผมจึงหันไปหาเค้า " แผน!! " ปอพูดเบาๆใส่ผม ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่า ปอหมายถึงอะไร
" เออ..เหลียง!! " ผมร้องขึ้น แล้วคว้าแขนเค้าไว้
เค้าหันมามอง คิกก้อด้วย เค้ามองมือผม ที่กำลังจับแขนเหลียงอยู่
" มีอะไรเหรอ ? " เหลียงถามผมพลางก้มลงมองมองมือผม ที่กำลังจับแขนเค้า ผมจึงรีบปล่อยทันที!!
" อ่อ..เอ่อ..อย่าลืมนะเหลียง วันเสาร์!! " ผมพูด แล้วยิ้มให้เค้า
เค้ามองผม แล้วพยักหน้า " อ่อ..ได้ๆ!! นายเองก้อ..ห้ามลืมอีกล่ะ!! " เค้าพูด
" ไม่หรอก!! " ผมบอกพลางส่ายหน้า เค้ายิ้มให้ แล้วจึงเดินไป..
" ไปซะละ!! " ผมหันมาบอกปอ
คิกมองผม และปออย่างงงๆ " พวกนายสองคนมีอะไรกับเหลียงกันเหรอ ? " คิกถามขึ้น
ผม กับปอมองหน้ากัน แล้วเอานิ้วขึ้นจุ๊ปาก " ความลับ!! " พวกเราพูดพร้อมกัน
" เออ..จำไว้นะ!! ให้รู้ไม่ได้อ่ะ!! " เค้าพูดอย่างงอนๆ
" โอ๋ๆๆ..คิกจ๋า!! ถึงยังไงเธอก้อต้องรู้อยู่ดีแล่ะ!! " ปอพูดอย่างง้อๆ
คิกมองปอ " รู้..รู้อะไร ? " เค้าถามอย่างงงๆ
" รู้ว่าเราสวยไง หุๆ!! " ปอหัวเราะ
" พวกนายนี่นะ!! ชอบมีความลับกันจัง!! " คิกบอก
" แน่นอน!! ยิ่งเป็นนาย เรายิ่งไม่อยากให้รู้หรอก!! 55+ " ผมพูด แล้วหัวเราะไล่หลัง
" นิสัยไม่ดี!! ไม่ยุ่งด้วยแล้ว!! " คิกบอก แล้วทำเป็นงอน เดินหนีไป ปล่อยให้ผม กับปอนั่งหัวเราะกันอยู่สองคน
ส่วนเซฟ เค้าก้อนั่งมองดูพวกผมสองคนหัวเราะกันอย่างงงๆ คงคิดในใจว่า อีสองตัวนี่ เพี้ยนไปแล้วแหงๆ..
" อยากให้ถึงวันเสาร์เร็วๆจัง จะได้ปฏิบัติการแผนต่อไปซะที " ผมพูดขึ้น
" ก้ออยากเหมือนกันแล่ะ!! อยากจะรู้นักว่า โจ๊กเกอร์จะทำหน้ายังไง!! " ปอบอก
" อะไร ? พวกนายจะเริ่มแผนใหม่กันอีกแล้วเรอะ ? " เซฟถาม
" ก้อเออน่ะสิ!! แต่เราก้อยังไม่ค่อยแน่ใจกับแผนนี้เท่าไรนักนะ " ปอว่า
" ทำไมอ่ะ ?!! " ผมถามขึ้น
" ก้อเจ้าชายน่ะสิ แผนจะจุ๊งหรือไม่ ก้อขึ้นอยู่กับเจ้าชาย!! " ปอบอก
ผมมองหน้าเค้า แล้วพยักหน้า จริงอย่างที่ปอว่านะ มันก้อต้องขึ้นอยู่กับเจ้าชาย ทุกอย่างต้องขึ้นอยู่กับเค้า จริงๆนั่นแล่ะ..
To Be Continued~*
-
แผนสองคืออะไรหว่า
เด๋วจะตามไปส่องถึงที่เลย
รักนะ..เจ้าชาย
ฮ่าฮ่า
:กอด1:มิก +1 คับ
-
บทที่ 43 : Take Action Deceive The World~*
มีนิทานอยู่หนึ่งเรื่อง เท่าที่ผมเคยได้ฟัง เค้าเล่ากันมาว่า ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ผู้คนอยู่กันอย่างสงบร่มเย็น ไม่เคยมีเรื่องเดือดร้อนใดๆ
คนหมู่บ้านนี้เค้ามีอาชีพค้าขายเสื้อกันหนาวที่ทำมาจากขนแกะ ( เพราะฉะนั้นหมู่บ้านนี้ก้อต้องเลี้ยงแกะใช่มั้ยคับ!! ) และคนในหมู่บ้านนี้ เค้าก้อได้จ้างเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เป็นผู้เฝ้าแกะจากสุนัขป่า ในยามที่ปล่อยแกะออกไปหากินในไร่
เรื่องทุกอย่างคงจะสงบราบรื่นดี ถ้าเด็กคนนี้ไม่คิดอุตริ หรือเล่นพิเรนทร์ขึ้นมา เค้าแกล้งทำเป็นตะโกนหลอกชาวบ้านว่า หมาป่าจะมากินแกะ พอชาวบ้านรู้เข้า ต่างก้อพากันรีบมาช่วยเหลือ แต่พอมาถึงที่เกิดเหตุ กลับไม่พบหมาป่าสักตัว หนำซ้ำยังโดนเจ้าเด็กคนนี้หัวเราะชอบใจ ในความหน้าแตกของชาวบ้าน พวกเค้าจึงเข้าใจได้ทันทีว่า โดนเด็กชายคนนี้...หลอกเข้าให้แล้ว
พวกชาวบ้านนั้นต่างก้อพากันไม่ถือสาอะไร เพราะเห็นว่า เด็กคนนี้ยังอายุน้อย คงไม่มีความคิดอะไรมากนัก..แต่ทั้งหมดมันไม่ใช่คับ เด็กคนนี้มันปากดีไปยังงั้นเอง!!
เมื่อมีครั้งที่หนึ่ง ก้อต้องมีครั้งที่สอง เด็กคนนี้ไม่เคยรู้สึกสำนึกถึงการโกหกหลอกลวงผู้อื่นเลย จนกระทั่ง วันที่เด็กคนนั้นจะต้องรู้สึกเข็ดหลาบก้อมาถึง เมื่อหมาป่าได้เข้ามากินแกะจริงๆ เด็กคนนั้น ตะโกนร้องสุดเสียงเท่าไร ก้อไม่มีใครคิดจะช่วย เพราะเค้าต่างคิดว่า ที่เด็กคนนั้นทำไป เป็นเรื่องโกหกอีกแน่ๆ
ผลสุดท้าย หมาป่าก้อเข้ามากินแกะอย่างอิ่มเอม แล้วก้อจากไป เหลือไว้เพียงแต่ซากของแกะเกือบทั้งฝูง ที่เป็นบทเรียนให้เด็กคนนั้นได้รับรู้ ถึงสิ่งที่เค้าเคยโกหก ตราบเท่าทุกวันนี้....
วันนี้เป็นวันเสาร์คับ เป็นวันที่สมสิบกำลังจะปฏิบัติภารกิจที่สอง ผมมาถึงที่ MBK ตอนบ่ายโมงตรงพอดี ตามที่ได้นัดกับเซฟไว้ ก่อนเวลาที่เหลียงจะมาในอีกครึ่งชั่วโมง..
ผมเริ่มปฏิบัติตามแผนอย่างไม่รอช้าทันที เมื่อทุกอย่างเข้าที่ผมเพียงได้แต่รอ รอเวลาที่จะได้สั่งสอนเด็กเลี้ยงแกะที่ไม่เคยหลาบจำ
ผมต้องการที่จะสั่งสอนให้เค้ารู้สำนึกในวันนี้ เพียงแต่ว่า แผนนี้ขึ้นอยู่กับ เจ้าชาย เจ้าชายเท่านั้น...
" เรารู้สึกประหม่าเล็กๆน่ะ!! " ผมพูดขึ้นพลางกุมมือแน่น แล้วมองดูนาฬิกาที่ติดอยู่บนฝาผนังของร้านขายหนังสือ
" เอาน่า!!..ใกล้เวลาแล้ว เดี๋ยวหูกางก้อต้องมา แล้ว..ของที่เตรียมไว้อ่ะ..พร้อมยัง ? " เซฟถามขึ้น
" แน่นอน!! " ผมบอกพลางหยิบเครื่องดักฟังไร้สายในกระเป๋าขึ้นมา ( แพงนะเนี่ย!! น้องอั๋นเค้าแต๊บมาจากปะป๊า แต๊บ = การซ่อนอวัยวะเพศชายโดยการหนีบไว้ที่ขา แต่ในที่นี้หมายถึง ขโมย!! )
" ดี!! " เซฟพูดขึ้น
ผมมองหน้าเค้า แล้วยิ้ม...
เค้าตบไหล่ผมเบาๆ " ถ้าแผนนี้สำเร็จ เท่ากับเราตัดกำลังไปได้ครึ่งนะ!! " เซฟบอก
ผมพยักหน้า แล้วมองดูนาฬิกา..อ๊ะ!! ใกล้แล้วนี่ เวลาที่หูกางจะมาถึงก้ออีก..สิบ เก้า แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง ศูนย์!!!
อ๊ะ!!..เค้ามาแล้ว..ตอนนี้ เค้าเดินเข้ามาถึงในร้านหนังสือพลางมองซ้ายมองขวา ราวกับว่า กำลังมองหาใครอยู่ ( ตรงเวลาจริงๆ >0< )...
" หูกางมาแล้ว!!..ทำไงต่อ ? " ผมถาม
" หลบ!! อย่าให้เค้าเห็น " เซฟพูด
ผมพยักหน้า แล้วก้มลงซ่อน กับเซฟข้างหลังชั้นหนังสือ แต่ดูเหมือนว่า เค้ากำลังจะเดินมาทางพวกผมซ่อนอยู่นะ..ตายล่ะ!! ขออย่าให้เค้าเห็นเลย...
" เซฟ!!..ถ้าเค้าเห็นพวกเราล่ะ ? " ผมกระซิบถาม
" แผนบี!! " เค้าหันมาบอก
เค้าเดินใกล้เข้ามา..เข้ามาทุกที..จนผมได้ยินเสียงฝีเท้าเค้าเข้ามาใกล้แล้ว..ตอนนี้ ผมได้แต่หลับตาปี๋!!!
" เหลียง!! " ปอร้องขึ้น..
เสียงฝีเท้าหยุดอยู่แค่ตรงนั้น ดูเหมือนว่า เสียงฝีเท้านั้น หันหลังกลับไปด้วยซ้ำ
" อ้าวปอ!! แล้วมิกล่ะ ? " เหลียงถาม
" มิกเหรอ ? เค้าบอกเหรอว่า จะมา ?" ปอถามคืน
" อ้าว!!..ก้อเค้านัดเราไว้นี่..แล้วทำไมเค้าไม่มาล่ะ ? " เหลียงถามอีก
" เค้านัดเหรอ ?...เราต่างหากที่นัดเธอ คนที่ส่ง sms ไปนั่นอ่ะ..เรา ไม่ใช่มิก!! " ปอบอก
" ก้อเห็นเค้าบอกเราว่า จะมาแน่ๆไม่ใช่เหรอ ?!! " เหลียงถามอย่างงงๆ
" สงสัยก้อคงมาแล่ะ เพราะเห็นว่า..เรามามั้ง!!..เอาน่า!! เดี๋ยวเค้าก้อมา!! " ปอพูดแก้เก้อ
" เหรอ ? แล้ว..นัดเรามาทำไมอ่ะ ? " เหลียงถามอย่างงงๆ
" ก้อ..จะชวนให้มาช่วยเราเลือกซื้อเกมส์ จะเอาไปลงคอมพ์ฯที่บ้าน เรื่องแบบนี้..จะชวนคิก เราก้อไม่กล้า!! " ปอบอกพลางเดินย้ายมาแทนที่เค้า จนผมเห็นขาปอขยับไปมา..
" ติดเลย!! " ผมบอกเซฟ เพื่อให้เค้าติดเครื่องดักฟังไว้ที่หลังปอ
เซฟเอื้อมมือไป เพื่อจะติดเครื่องดักฟัง แต่ปอเอามือไขว้หลัง ซึ่งบนฝ่ามือของเค้ามีผ้าเช็ดหน้าวางไว้ ทันทีที่เซฟเห็นดังนั้น เซฟก้อวางเครื่องดักฟังไว้ที่บนผ้าเช็ดหน้าปอ แล้วสะกิดที่แขนเค้า เพื่อบอกว่า ได้วางเรียบร้อยแล้ว!!
ปอจึงกำมือที่ถือผ้าเช็ดหน้านั้น แล้วค่อยๆหย่อนมันลงไปในกระเป๋าเสื้อ ( - . - )
" ไปกันยัง ? " ปอถาม
" อืม..ไปดิ!! " เหลียงบอก แล้วพวกเค้าสองคนก้อพากันเดินไป
ผม กับเซฟมองหน้ากัน แล้วถอนหายใจ ผมล้วงหูฟังที่ติดอยู่กับตัวจูนคลื่นขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วยื่นหูฟังอีกข้างหนึ่งให้เซฟฟัง
" เธอรู้จักแหล่งที่ขายเหรอ ? " เสียงปอถามเหลียงอย่างชัดเจนในหูฟัง
" แน่นอน เรามาซื้อกับคิกบ่อยอ้ะ ถ้ามาซื้อกับเรา คนขายเค้าอาจจะลดให้ก้อได้ " เหลียงบอก…
" แล้ววันนี้ จะมีใครมาอีกป่ะเนี่ย ?...อย่าง..เพื่อนของเธอ " ปอถาม
" ก้อไม่รู้ดิ..ถามทำไม ? " เหลียงถาม
" ป๊าว!!..ก้อเผื่อคิกจะมาไง เรา..จะ...ด...!!!!! ซ่า!!!!!!!... " เสียงเริ่มขาดหายไป แต่มีคลื่นแทรกเข้ามาแทน
" เฮ้ย!!..เป็นอะไรไปเนี่ย ?!! " ผมหยิบตัวจูนคลื่นขึ้นมา แล้วเขย่า
" นายทำอะไรอ่ะมิก ? เดี๋ยวก้อเจ๊งหรอก!! " เซฟว่า
" ก้อคลื่นมันหายนี่ " ผมบอก
" แสดงว่า ปอ กับเหลียงเดินห่างจากระยะสิบเมตรไปแล้วแน่ๆ " เซฟพูดขึ้น
" แล้วเราจะทำยังไงต่อ ? " ผมถาม
" เดินตาม!! " เซฟบอก
" ด..เดินตามเหรอ ? " ผมถามอย่างตกใจ
" แล้วเราจะอยู่รออย่างไร้จุดหมายเหรอไง ? เอาน่า..เรารู้ละกันว่า ร้านขายเกมส์นั่นอยู่ที่ชั้นไหน ตามเรามาเหอะ!! " เซฟพูด แล้วลุกขึ้นพาผมลงไปยังชั้น 4
ตอนนี้ ผมกับเซฟลงไปอยู่ที่ชั้น 4 แล้ว และผมกำลังเดินหาคลื่นในระยะสิบเมตร ที่ใกล้ตัวปอมากที่สุด และที่สำคัญอย่าพยายามให้เหลียงเห็นผมกับเซฟ..
" ครืน..ซ่า!!!!!!!!!!! " นี่คือเสียงที่ผมได้ตอบรับจากการจูนหาคลื่นจากปอ
" นายอย่ามัวแต่หมุนไปหมุนมาสิ ระวังอย่าให้เจอเหลียงด้วย!! " เซฟบอก
" แล้วจะให้เราทำยังไงอ่ะ ? ถ้าไม่เจอปอ..ก้อจบ!! " ผมพูด
" เอาเถอะ!! นายก้อระวังๆด้วยละกัน อย่ามัวแต่หา..OH!!..My God!! " เซฟร้องขึ้น แล้วลากผมออกมาจากตรงทางเดิน…
" อะไร ? มีอะไร ?!! เหลียงมาเหรอ ? " ผมถามอย่างงงๆ แล้วทำเป็นเดินเข้าร้านขายกระเป๋ากับเซฟ
" ไม่ใช่เหลียง..แต่เป็นไอ้บ๋อมตะหาก!! " เซฟพูด
" หา!!..โจ๊กเกอร์อ่ะเหรอ ?!! " ผมพูดอย่างตกใจ แล้วรีบหันหลังหลบทันที
" มันมากับ..เจ้าชายน่ะ!! " เซฟบอก ( 00 )
" เจ้าชายก้อมาด้วยเหรอ ? " ผมถาม
" อืม..ดูเหมือนกับจะไปทางร้านขายมือถือนะ!! " เซฟว่า
" เค้าจะไปทำไม ที่ร้านขายมือถือน่ะ ? " ผมถามอย่างงงๆ
" เราก้อไม่รู้ ลองตามเค้าไปมั้ย ? " เซฟถามผม
" เอาดิ!! " ผมบอก แล้วออกจากร้านขายกระเป๋า เพื่อเดินตามโจ๊กเกอร์ กับเจ้าชายไป
" เค้าจะไปไหนของเค้ากันนะ ? " เซฟถามอย่างสงสัย
" เราก้อไม่รู้ แต่..อ๊ะ!!ได้แล้ว ได้ยินเสียงปอแล้ว ต้องอยู่แถวๆนี้แน่ๆ " ผมบอกพลางมองดูรอบๆ
" เหรอ ?..ไหนอ่ะ ? " เซฟถามพลางมองรอบๆเช่นกัน
" น..นั่น..นั่นไง!! " ผมร้องบอกเซฟทันทีที่เห็น แต่เห็นเหลียงนะคับ ผมไม่ได้เห็นปอ เค้ากำลังยืนอยู่ในร้านขายเกมส์เล็กๆร้านหนึ่ง ว่าแต่..ในร้านนั้นทำไมผมเห็นเหลียงอยู่คนเดียวอ่ะ ?!! ปอหายไปไหน ??
" โจ๊กเกอร์ กับเจ้าชายกำลังเดินเข้าไปในร้านอ่ะ..หรือว่า!! " เซฟพูดเบาๆ
" มิก เซฟ ทำอะไรกันอยู่เหรอ ? หุๆ!! " เสียงยอดทักพวกผมสองคน ทำให้พวกผมหันไปมอง ( ~ . ~' )
ผม กับเซฟมองหน้ากันอย่างเกร็งๆ จะทำไงดี ถ้าเกิดยอดมันรู้เรื่องล่ะ...
" นายนัดกับเหลียงไว้ไม่ใช่เหรอมิก ?? " ยอดถาม
" ก..ก้อใช่!! " ผมบอก " แล้ว..นายจะไปไหนอ่ะ ? " ผมถามอีก
" ก้อกำลังจะไปหาคิกอ่ะ เห็นบอกว่า มันจะมาหานายที่ร้านขายเกมส์ เราเลยตามลงมา เข้าไปพร้อมกันเลยดิ!! " เค้าพูด
" เฮ้ย!!..ไม่ต้อง " ผมร้องบอก ( อย่านะว้อย!!...เดี๋ยวจุ๊ง )
ผมหันไปมองเซฟ เพื่อจะให้ช่วย!!
เซฟมองผมอย่างเงอะๆงะๆ ไม่รู้ว่าจะช่วยยังไงดี แต่แล้ว...
" อ่า...ยอด!! ขอคุยด้วยหน่อย ? " เซฟพูดขึ้น แล้วจับแขนยอดไว้
" อะไร ? มีอะไรเหรอ ? " ยอดถาม
" นาย..จะเอามั้ย เบอร์เฟรชอ่ะ ? " เซฟถามขึ้น ( ?!!? )
" เบอร์เฟรชเหรอ ? ..เอาดิ!! " ยอดรีบพยักหน้าทันที
ผมมองพวกเค้าสองคนคุยกัน ยอดดูกระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษเมื่อรู้ว่า จะได้เบอร์ของเฟรช ( กลุ่มคีย์ไลน์ หรือ คิงไลน์วะ ?? ขนาดหนุ่มนักกีฬาอย่างไอ้ยอดยังเป็นเลยคิดดูละกัน - -‘ )…
" อ้าวเหลียง!! มาทำอะไรที่นี่วะ..มากะใคร ?? " เสียงบ๋อมดังขึ้นในหูฟังผม ทำให้ผมรีบหันไปตั้งใจฟังทันที แสดงว่า ปอต้องอยู่บริเวณนั้นแน่ๆ แต่ทำไมผมไม่เห็นปอวะ
" เฮ้ย!!..เมิงกับคิกมาได้ไงอ่ะ..นัดกันไว้เหรอ ? " เหลียงถามขึ้น
" ก้อใช่!!..มิกอยู่ไหนอ่ะ..เมิงมากับมิกไม่ใช่เหรอ ? " คิกถามขึ้น ผมเห็นเค้าทำท่าชะเง้อมองไปมาอยู่ภายในร้าน
" มิก ?!! " เหลียงถามอย่างงงๆ
" ก้อเห็นบ๋อมบอกว่า เมิงกับมิกนัดกันไว้ไม่ใช่เหรอไง ? " คิกถามอีก
" กุ.. " เหลียงพยายามพูด
" เมิงอย่ามาปิดกุน่า เมิงก้อรู้ว่า กุน่ะชอบมิก แล้วเมิงจะมาแย่งเหรอ ? เมิงยังเห็นกุเป็นเพื่อนอยู่ป่าววะ ?!! " คิกเริ่มใส่อารมณ์
" เฮ้ยคิก!!..ใจเย็นๆดิ กุไม่... " เหลียงพยายามพูด แต่ดูเหมือนคิกจะไม่ฟังเลย
" กุไม่คิดเลยนะเว้ย!!..ว่าเมิงจะทำกับกุอย่างนี้!! " คิกพูดอีก
" คิก!!..ใจเย็นๆดิ เหลียงมันคงไม่ได้คิดอะไรหรอก แต่มิกน่ะสิ..เราไม่รู้!! " บ๋อมพยายามพูด แล้วแอบยิ้ม ( หน็อยแน่!! )
ตอนนี้ดูท่าทางจะไม่มีอะไรดีขึ้นเลย คิกเริ่มโมโหใหญ่แล้ว เหลียงก้อด้วย ส่วนปอ..หายไปไหนซะล่ะ!!
" เหลียง!! อ้าวบ๋อม คิก!! มาทำอะไรกันเหรอ ? " จู่ๆปอก้อโผล่มาจากภายในร้าน แล้วรีบถามขึ้นทันที
" ปอ!! " ทั้งคิก และบ๋อมพูดขึ้นพร้อมกัน
" หือ..อะไรกันเหรอ ? " ปอถามพลางทำหน้าทำตาเหลอหลา ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น
" ปอ..นายมากับเหลียงเหรอ ? " คิกถามขึ้น
" ใช่!! " ปอบอก แล้วพยักหน้า
คิกมองปอ แล้วหันไปถามบ๋อมอย่างเคืองๆ " หมายความว่าไง ?? " คิกถาม
" ก้อ..อย่างที่เมิงเห็น " บ๋อมรีบพูดอย่างเก้อๆ
" โฮ้ย!!! " คิกกระฟัดกระเฟียดอย่างอารมณ์เสีย แล้วเดินออกจากร้านไป…
ทำให้เหลียง บ๋อม และปอมองอย่างงงๆ แล้วหลังจากนั้น บ๋อมก้อวิ่งตามคิกออกจากร้านไปเช่นกัน
" นี่มันเรื่องอะไรกันเหรอปอ ? " เหลียงหันไปถามปอ
" ไม่รู้สิ..บ๋อมคงไปกินหมามุ่ยมามั้ง..เลยคันปากอยากหาเรื่องคน!! แต่สุดท้ายก้อไปไม่รอด เลยต้องกลับไปซดน้ำใบบัวบก แก้ฟกช้ำ อิๆ!! " ปอบอก แล้วทำทีไม่สนใจพลางหันไปเลือกเกมส์ต่อ ( หุๆ )
" อ่านะ!! " เหลียงพยักหน้า แล้วหันไปเลือกเกมส์เช่นกัน...
" เฮ่อ!!! " ผมถอนหายใจ แล้วถอดหูฟังออกพลางมองไปที่เซฟ เค้ายังคงยืนคุยอยู่กับยอดอยู่ ( เหอๆ..พลาดช็อตเด็ด!! )
" อย่าลืมนะยอด นายต้องไม่บอกใครนะว่า เจอเรากะมิกที่นี่!! " เซฟพูด
" ได้ๆ..ไม่บอกหรอก!! เพื่อเบอร์เฟรช..ทำได้ทุกอย่าง!! " ยอดรับคำ
" ดี!! ไปได้แล้ว " เซฟบอก แล้วหันมามองที่ผม
" ไปถึงไหนแล้ว..โจ๊กเกอร์อ่ะ ?? " เซฟถาม
" เค้าโดนยึดรางวัลตุ๊กตาทองกลับไปแล้วเหอะ!! " ผมพูดขึ้นอย่างกัดๆ
" ว้า!!..เสียดาย อดเห็นฉากสำคัญ ฉากที่ไอ้บ๋อมหน้าแตก " เซฟว่า
" เหอะๆ เต็มๆ เลยล่ะ เอาเป็นว่า เดี๋ยวไว้ให้จบภารกิจนี้อย่างเรียบร้อยก่อน เดี๋ยวเราเล่าให้ฟัง " ผมบอก
เซฟมองผม แล้วพยักหน้า หลังจากตอนนั้น ผม และเซฟก้อไปนั่งรอปอที่ร้านอาหารของเค้า ไม่นานนัก เค้าก้อเข้ามา
" สำเร็จ!! " ปอบอก
" อ่านะ..ยินดีด้วยกับความสำเร็จอีกขั้น " ผมพูดขึ้น
" ว่าแผนต่อไปเลยคับ..ท่านประธาน " เซฟว่าต่อ
" แผนต่อไป..ยังไม่ได้คิดอ่ะ!! " ปอบอก
" อ่านะ..ไม่เป็นไร ไว้ว่ากันใหม่..เสียดายนะวันนี้ที่อั๋นไม่มา " ผมบอก
" เอาเถอะน่า..ถึงวันนี้จะมาไม่ครบ แต่ครั้งนี้ก้อถือว่า ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยนะ ทั้งคิก และก้อยอด!! " เซฟพูดพลางหยิบกระดาษขึ้นมาขีดฆ่าคำว่า เจ้าชาย และช็อกโกแลตไหม้ออก ตอนนี้ ใน THE JOKER'S ARMY ก้อเหลือแต่ชื่อ หูกางเท่านั้น..
" อันนี้แล่ะสำคัญ!! " ผมพูดขึ้น
" ไว้ค่อยว่ากันอีกที ถือซะว่า แผนของเรา..เกือบจุ๊ง!! " ปอว่า
" ใช่!! เกือบเสียท่าให้ไอ้ยอดมัน " เซฟบอก
" แต่ถึงยังไง..วันนี้..เรามาฉลองกันดีกว่า " ผมพูดพร้อมหยิบแก้วน้ำขึ้นมา
" เพื่อความสำเร็จ " เซฟพูดขึ้น
" แด่สมสิบ!! " ปอปิดท้าย แล้วพวกเราสามคนก้อชนแก้วกัน
เอาล่ะ..นับจากนี้ต่อไปจะเป็นยังไงนะ เพื่อบทลงโทษของเด็กเลี้ยงแกะที่เคยกระทำไว้ พวกเราก้อยอมเป็นหมาป่าล่ะ!!...
To Be Continued จร้าาาาาา :laugh:
-
บทที่ 44 : Just Said That “ Sorry!! ”~*
หลังจากที่ภารกิจที่สอง สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีในวันเสาร์นั้น พวกผมสามคนก้อได้ถือโอกาสฉลองกัน ถึงแม้ว่า มันยังไม่บรรลุเป้าหมายตามที่วางไว้ แต่ยังไงซะ แผนการล้มอำนาจครั้งนี้ ก้อสำเร็จ ไปครึ่งทางแล้ว...
เช้าวันจันทร์ ผมมาถึงโรงเรียนแต่เช้า เพื่อนัดกับเซฟ และปอให้มาติวภาษาฝรั่งเศสกัน เพื่อวันนี้มาดามจะทำการสอบเก็บคะแนนปลายภาค เนื่องจากอาทิตย์นี้ เป็นอาทิตย์สุดท้ายของการเรียนการสอนในภาคเรียนที่หนึ่ง ซึ่งอาทิตย์หน้าพวกผมก้อจะต้องสอบ แล้วก้อปิดภาคเรียนกัน..
" เฮ่อ!!..อาทิตย์หน้าก้อสอบแล้ว แผนการคว่ำบาตรก้อสำเร็จไปได้ครึ่งทาง ละครก้อยังซ้อมไม่ไปถึงไหน โอ๊ย!!..เราจะทำยังไงดีน๊า!!! กลุ้มๆๆ " ปอบ่นขึ้น
" เอาน่า..เรื่องโจ๊กเกอร์ เปิดเทอมสองค่อยจัดการต่อก้อได้ ส่วนละครก้อไว้ค่อยซ้อมตอนช่วงปิดเทอมก้อได้นี่ กว่าจะแสดงก้อกลางเดือนตุลาโน่น ทันอยู่แล้ว..เราว่า ตอนนี้ นายควรจะสนใจเรื่องสอบก่อนดีกว่านะ..และวันนี้ คาบแรกต้องสอบมาดามด้วย!! " เซฟพูด
" แหม..เซฟ!! เธอไม่ใช่เรานี่ ยังมีอะไรอีกหลายๆอย่างที่เทอมนี้เรายังไม่ได้ทำเลย แค่คิดก้อเสียดายแล้ว!! " ปอบอก
ผมเงยหน้าขึ้นดูพวกเค้าสองคน ตอนนี้ผมไม่มีสมาธิที่จะอ่าน หรือจำคำศัพท์แล้ว " นี่!! พวกนาย..จะติวกันมั้ย เดี๋ยวก้อไม่ทันหรอก อีกชั่วโมงเราก้อต้องสอบแล้วนะ " ผมพูดขึ้น
ทำให้ทั้งปอ และเซฟมองหน้ากัน แล้วลงมือนั่งจดศัพท์ และอ่านหนังสือกันต่อ..
ผมนั่งขีดเส้นใต้คำศัพท์ไปได้สักพัก ก้อเริ่มรู้สึกว่า หมึกปากกาแดงเริ่มหมด ผมเลยพยายามลากซ้ำไปมา เพื่อให้หมึกมันออก
" ทำอะไรน่ะมิก ? เดี๋ยวกระดาษก้อขาดหรอก!! " เซฟถามขึ้น
" ก้อหมึกมันไม่ยอมออกง่ะ!! แท่งสุดท้ายแล้วด้วย " ผมบอก แล้วเปลี่ยนมาเป็นสบัดปากกาไปมา ( ออกสิว้อย!! )
" โอ๊ย!!..ยัยต๊อง เอานี่!! เราให้ยืม อันเก่าน่ะทิ้งไปได้แล้ว!! " ปอบอก พร้อมกับหยิบปากกาแดงอันใหม่ขึ้นมาให้ผม
" ขอบใจนะ เดี๋ยวตอนกลางวันซื้อใหม่ดีกว่า " ผมพูด แล้วหยิบปากกาแดงที่ปอให้มาขีดเส้นใต้ต่อ...
" ว้าย!! เรานึกอะไรออกอย่างนึงแล้ว!! " ปอพูดขึ้น ( ตกใจ!! )
" อะไรเหรอ ? " เซฟถามพลางมองหน้าปออย่างงงๆ
" ก้อเราเพิ่งนึกออกว่า เหลียงเกิดวันไหนน่ะสิ เราอุตส่าห์ไปถามเค้ามา...เพื่อเธอนะมิก " ปอพูดขึ้น
" ฮุ้ย!!..ขอบใจจ้ะปอ..วันไหนเหรอ ? " ผมถาม
" ก้อ..วันที่ยี่สิบสอง กันยายนน่ะสิ!! " ปอบอก
" ยี่..สิบ..สอง กันยาฯ อาทิตย์หน้าแล้วนี่ แถมเป็นวันสอบวันสุดท้ายด้วย ตายๆๆๆๆเรายังไม่ได้ซื้อของขวัญให้เค้าเลยอ่ะ!! " ผมว่า ( 00!! )
" อย่าเว่อร์น่ามิก อีกตั้งหลายวันกว่าจะถึง..วันพฤหัสฯหน้าโน่นนะ!! " เซฟว่า ( อ่านะ!! )
" แต่เรายังไม่รู้ว่า จะให้อะไรเค้าดีอ่ะดิ!! " ผมบอกพลางนั่งนึกของที่จะซื้อให้ไปมา
" เอาน่า!! ไว้เสาร์-อาทิตย์ไปซื้อก้อยังทัน ว่าแต่..พวกเหลียงทำไมยังไม่มาอีกนะ..คิก กับยอดด้วย..ไปไหนกันหมด ? " ปอถามขึ้นพลางมองซ้ายทีขวาที
" อ่านะ..หรือว่า พวกเค้ารู้ตัวกันแล้วว่า เป็นฝีมือของพวกเรา ? " เซฟพูดขึ้น
" บ้าน่า!! ไม่จริงหรอก เราวางแผนกันออกจะแนบเนียนซะขนาดนี้ " ผมบอก
" ก้อขอให้มันเนียนจริงๆเถอะ!! " ปอพูดอย่างเกร็งๆ
ผมมองหน้าปออย่างหวั่นๆ คิดแล้วก้อเกร็งๆเหมือนกันแล่ะ ถ้าเกิดจุ๊งขึ้นมาล่ะ..แต่ก้อเถอะนะ สิบเท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง เจ๊ปอก้อคนเหมือนกัน ย่อมมี
ผิดพลาดกันได้บ้าง แต่ก้อขออย่าให้มากมาย มิเช่นนั้นแล้ว ทุกอย่างที่วางไว้ จะทลายครืนลงมา...
" เจ๊ปอ เจ๊มิก เฮียเซฟ!! " เสียงอั๋นตะโกนเรียกพวกผม
" มีอะไรเหรอจ๊ะอั๋น ? " ปอหันไปถามอั๋นที่ยืนอยู่หน้าห้อง
" มาดามเรียกค่ะ..เรียกทุกคนเลย!! " อั๋นบอก
" เรียก!! เรียกไปทำไม ? " ผมถาม
" ก้อไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เห็นให้เรียกเจ๊เฟรชด้วย ตอนนี้เจ๊เฟรชอยู่ที่ห้องมาดามแล้วค่ะ!! " อั๋นบอกอีก
" อ่านะ..งั้นพวกเราลงไปกันเถอะ!! " ปอบอก แล้วเก็บของลงกระเป๋า หลังจากนั้นพวกผมสามคน ก้อลงไปที่ห้องพักครูของมาดาม..
ที่ห้องนั่น มาดามยืนอยู่ข้างๆเฟรช ซึ่งเฟรชก้อได้แต่ก้มหน้าไม่พูดอะไร ตอนนี้ ทำให้ผมใจสั่นขึ้น ( อีเฟรชมันไปพูดอะไรกับมาดามวะ ?!! )
" พวกเธอยืนอยู่กันข้างนอกทำไม ? เข้ามาได้แล้ว!! " มาดามเรียก
พวกผมสามคนมองหน้ากัน แล้วค่อยๆ เดินเข้าห้องไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ
" สวัสดีคับอาจารย์!! " พวกผมพูดพร้อมกัน
" ศิราวุธ ปรัชญาพันธ์ มีอะไรจะพูดถึงมนัญชัยเค้ามั้ย ? " มาดามถาม
เซฟ และผมมองหน้ากัน " ก้อ..ม..ไม่มีนี่คับ ไม่มี!! " เซฟพูด
" แล้วปรัชญาล่ะ มีอะไรจะพูดมั้ย ? " มาดามถามผม
" ก้อ..ไม่มีเช่นกันล่ะคับ!! " ผมบอก แล้วมองเฟรช
ตอนนี้ เค้านั่งก้มหน้าไม่พูดอะไร แต่ผมได้ยินเสียงเค้าคราง เหมือนกับกำลังร้องไห้อยู่
มาดามมองผม แล้วขยับแว่นไปมา " มนัญชัยเค้าบอกกับครูหมดแล้วนะ กับเรื่องทุกอย่าง เค้าเองก้อยอมรับผิดว่า เป็นฝ่ายเริ่มก่อน พวกเธอ..จะให้อภัยเค้ามั้ย ? " มาดามถามผม กับเซฟ
ผม กับเซฟมองหน้ากัน แล้วพยักหน้า " ห..ให้คับ ถ้าเค้ายอมรับผิด " เซฟบอก
มาดามมองพวกผม แล้วยิ้ม พลางหันไปทางเฟรช " มนัญชัย พวกเค้าบอกว่า จะให้อภัยเธอนะ เธอก้อขอโทษพวกเค้าซะสิ!! " มาดามพูดกับเฟรช
เฟรชค่อยๆเงยหน้าขึ้น ตอนนี้ ทำให้พวกผมเห็นใบหน้าเฟรชชัดมาก มันเป็นใบหน้าที่อาบด้วยน้ำตา ริมฝีปากของเค้าสั่น เหมือนกำลังจะพูด
" ร..เรา ข..ขอโทษนะ.. " เฟรชพูดด้วยน้ำเสียงสั่นระรัว ( ปอมองหน้าเฟรช แล้วแอบเบ้หน้าใส่นิดๆ )
ผม กับเซฟมองดูเฟรชด้วยสีหน้าที่รู้สึกหดหู่ใจ และสงสารเค้ามาก เราสองคนจึงพยักหน้าให้อภัยเค้า จึงทำให้เค้ายิ้มออกได้..
" ตอนนี้ มนัญชัยได้ขอโทษเธอแล้วนะปรัชญาพันธ์ ตาเธอขอโทษเค้าบ้าง ที่เธอไปตบเค้าก่อน " มาดามพูด
ผมมองหน้าเฟรช แล้วเม้มปาก หลังจากนั้นจึงค่อยๆพูดขึ้น " เราก้อ..ขอโทษนะ " ผมบอก แล้วพยักหน้าให้เค้า..
จริงอยู่!! ที่เค้าเองเป็นต้นเหตุ แต่ตัวผมนี่แล่ะ ที่กลับเป็นฝ่ายเริ่มเปิดฉากก่อน คนเรา ถ้ารู้จักผูกปม ก้อต้องรู้จักแก้ปม เราไม่ควรที่จะปล่อยให้ปมนั้นเป็นปัญหา ที่ยากเกินจะแก้ไข เราต้องสื่อสารกันถึงจะเข้าใจ และนั่นหมายถึงการให้อภัย และมีเมตตา เว้นเสียแต่ว่า คนๆนั้นจะผูกจิตอาฆาต พยาบาท และขาดการอโหสิกรรม..
เฟรชมองผม แล้วยิ้มให้ " เรา..เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ!! " เค้าพูดขึ้น ( ปอยิ่งทำหน้าหมั่นไส้สุดฤทธิ์ ^ v ^ )
ผมยิ้ม และพยักหน้าให้เค้า..
เข้าใจกัน!! ต้องสื่อสารกันเท่านั้น จึงจะสามารถแก้ปมปัญหานั้นได้ คนเรานั้น ไม่สามารถอยู่ลำพังได้คนเดียวหรอก หากวันใดวันหนึ่งเราต้องพึ่งเค้าขึ้นมาล่ะ แล้วเรา..จะทำยังไง ต้องสื่อสารกัน ถึงจะรู้..และเฟรช ก้อเลือกที่จะเปิดประตูต้อนรับผมอีกครั้ง..
" เอาล่ะ!! ในเมื่อทุกฝ่ายต่างเข้าใจ และให้อภัยกันแล้ว ก้อแยกย้ายกันไปเรียนได้แล้วนะจ๊ะ!!..ส่วนภควัฒน์ อยู่รอคุยกับครูก่อนนะ " มาดามพูดขึ้น
" ค่ะ!! " ปอพูด
" งั้น..หนูขอตัวไปเรียนก่อนนะคะอาจารย์!! " เฟรชหันมาบอกมาดาม แล้วยกมือไหว้
มาดามยิ้ม และพยักหน้ารับ…
เฟรชลุกขึ้น แล้วเดินไป ระหว่างที่เค้าเดินผ่านผม เค้าหันมามองผมด้วยหางตา แววตาของเค้านั้น เป็นแววตาที่ดูอาฆาต และพยาบาทมาก มันคงไม่จริงใช่มั้ย ? ที่ผมคิดว่า เค้าเปิดประตูต้อนรับผมอีกครั้งนั้น แท้ที่จริงเค้าเพียงเปิดประตูกลต่างหาก เค้ายังคงไม่ยอมญาติดีกับผมง่ายๆแน่
แต่ก้อคิดๆดูแล้ว ผมเองก้อไม่เคยคิดที่อโหสิกรรมให้ใครคนนึงเหมือนกัน ใครคนนั้นที่ผมต้องการแก้แค้น หรือว่านี่แล่ะ..คือสิ่งที่ผมได้รับคืน!!..
ไว้เด่วมาต่อคัฟ :bye2:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
บทที่ 45 : Power Demolition~*
ผม กับเซฟนั่งรอปออยู่ที่หน้าห้องของมาดาม เพื่อที่จะกลับเข้าไปยังห้องเรียนพร้อมกับเค้า ระหว่างที่ผมนั่งรอปออยู่นั้น ผมก้อนึกถึงเรื่องที่เฟรชมองผมด้วยสายตาที่อาฆาตแค้น เค้าคงยังไม่ให้อภัยผมแน่นอน ไม่ว่าจะกรณีใดๆก้อตาม เท่าที่ผมทำได้
ในตอนนี้ก้อคือ ต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามกรรม ในเมื่อผมยังไม่คิดที่จะให้อภัยใครคนหนึ่ง ผมก้อคงจะได้รับผลกรรมในตอนนี้แน่นอน..
" มิก!! เป็นอะไร..นั่งเงียบ ? " เซฟถามขึ้น( 0o0" )
ผมหันไปมองเค้า แล้วค่อยๆพูด " ก้อ..เรื่องเฟรชอ่ะ ดูเหมือนว่า เค้ายังอาฆาตเราอยู่นะ " ผมบอก
ตอนนี้ ผมมีความรู้สึกว่า ผมกล้าที่จะพูดอะไรมากกว่าเมื่อก่อน จำไม่ได้แล้วว่า ตั้งแต่เมื่อไร แต่พอผมได้เห็นพวกเค้าช่วยเหลือผมในเรื่องของบ๋อม ทำให้ผม มีความไว้วางใจ ในตัวพวกเค้ามากขึ้น..
" เอาเถอะ!!..เราเข้าใจดี คนอย่างเฟรช ไม่ยอมให้อภัยใครง่ายๆอยู่แล้ว ถึงแม้ว่า พวกเราจะอยู่ชมรมเดียวกันก้อจริง แต่พอมีโอกาสที่จะทำร้าย เค้าก้อไม่ปล่อยไว้หรอก!! " เซฟพูด ผมมองเค้า แล้วพยักหน้า...
" ถ้าอย่างนั้น เราว่า เราต้องป้องกันตัวเอาไว้แล้วล่ะ!! " ผมบอกพลางเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วหยิบปากกาแดงที่หมึกหมดออกมา
" คอยดูนะ ถ้ามันจะทำอะไรเรา เราจะแทงมันให้ไส้ไหลเลย " ผมพูด แล้วกำปากกาไว้แน่น เตรียมทำท่าจะแทง
เซฟมองผม แล้วหัวเราะ " นี่ยังไม่ทิ้งไปอีกเรอะ ?!! แล้ว..ถ้ามันจะทำอะไรนายจริงๆนะ เรา กับปอก้อไม่ปล่อยมันไว้หรอก!! อย่างน้อยก้อยังมีคิกอีกคนด้วย หุๆ " เซฟบอก
ผมมองเค้า แล้วเงียบไป คิกเหรอ..อย่างเค้าเนี่ยนะ ที่จะปกป้องผมได้ ไม่มีทางอ่ะ..ถึงแม้เค้าจะเกลียดเฟรชแค่ไหนก้อเถอะ ผมว่า หลังจากที่เค้ารู้เรื่อง ตอนผมเข้าห้องปกครอง เค้าก้อคงไม่ได้ไปทำอะไรกับเฟรชหรอก ออกจะปล่อยๆไปเสียด้วยซ้ำ ผมว่า เค้าก้อแค่คงทำเป็นพูดดีไปอย่างนั้นแล่ะ...
" เฮ่อ!!..เราไม่ยอมหรอกนะ..ถ้าผอ.ไม่อนุมัติน่ะ!! " ปอพูดขึ้น หลังจากที่ปิดประตูห้องของมาดาม ในมือของปอถือตะกร้าใส่ไมค์ และหนังสือไวยากรณ์ภาษาฝรั่งเศสของมาดามอยู่ด้วย
" เป็นอะไรเนี่ย..บ่นอะไร ? " เซฟหันไปถามปอ
" ก้อผอ.น่ะสิ ยังไม่ยอมเซ็นต์อนุมัติให้ละครชมรมเราอ่ะ..เค้าบอกว่า ยังไม่ได้เห็นตัวอย่างจากการซ้อม เลยยังไม่เซ็นต์อนุมัติ " ปอว่า
" แล้ว..นายนัดผอ.มาดูตอนพวกเราซ้อมหรือเปล่า ? " ผมถาม
" ก้อนัดแล้วอ่ะว่า จะให้เป็นวันศุกร์ แต่มาดามบอกว่า ถ้าจะนัดก้อต้องตอนปิดเทอม.. " ปอบอก
" อ้าว!!..แล้วถ้าปิดเทอม ผอ.มาดู แล้วเค้าไม่อนุมัติล่ะ เท่ากับว่า ที่ผ่านมามันก้อสูญเปล่านะ " เซฟพูด
" ก้อใช่อ่ะสิ!! เราก้ออุตส่าห์ขอพี่ดิวลางาน เพื่อจะมาซ้อมละคร..ถ้าไม่ได้ขึ้นมา..เราก้อต้องเสียเงินค่าจ้างไปฟรีๆ...อย่างนี้เราไม่ยอมนะ!! " ปอพูดอีก
" นี่!!..ภควัฒน์..พวกเธอยังไม่ขึ้นห้องกันอีกเหรอ ? วันนี้ต้องสอบวิชาครูนะ ขึ้นไปเสียบไมค์ให้ครูก่อน เดี๋ยวครูจะตามไป ครูจะเข้าห้องน้ำแป๊บนึง!! " มาดามพูดขึ้น หลังจากที่เปิดประตูออกมา
" ได้ค่ะ!! " ปอพูดขึ้น แล้วเดินนำหน้าพวกผมไป ผม กับเซฟจึงเดินตามปออยู่ข้างหลัง..
ปอยังคงไม่หยุดบ่นในเรื่องซ้อมละคร ตั้งแต่ขึ้นมาจากห้องมาดาม จนกระทั่งถึงห้องเรียน เค้าก้อยังไม่เลิก จนผม กับเซฟมองหน้ากัน แล้วแอบหัวเราะ
" หัวเราะอะไรกันยะ ? " ปอถามขึ้น
" ป่าว!! " พวกผมพูดพร้อมกัน
" เอาเหอะ!! ยังไง เราก้อโมโหอยู่ดี ถ้าเกิดมัน.. " จู่ๆปอเงียบไป แล้วจ้องมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้อง
ผม และเซฟเองก้อไม่แปลกใจเหมือนกัน ที่จู่ๆปอเงียบไป แต่สิ่งที่ผมแปลกใจคือ เหตุการณ์ในห้องมากกว่า เหตุการณ์ที่ บ๋อม กับคิกทะเลาะกัน...
" เมิงอย่ามายุ่งกับกุน่า!! คนโกหกอย่างเมิงน่ะ..กุไม่ยุ่งด้วยหรอก!! " คิกตะโกนด่า
" เมิงหาว่า กุโกหกเหรอ ? กุโกหกอะไรเมิง..ก้อกุบอกเมิงไปแล้วนี่ว่า กุเองก้อได้ยินมาอย่างนั้น มันอาจจะรู้ทันเมิงก้อได้!! " บ๋อมว่า ( ท่าทางจะเป็นเรื่องวันเสาร์แน่ๆ )
" พวกเมิงสองคนหยุดทะเลาะกันได้มั้ย ? ตั้งแต่เข้าห้องแล้วนะว้อย นี่ยังไม่เลิกกัดกันอีก!! " เหลียงว่า
" เมิงไม่ต้องไปห้ามพวกมันไอ้เหลียง!! ให้หมามันกัดกันเข้าไป กุจะดูซิว่า ตัวไหนมันจะชนะ!! " อ๊อฟบอก สายตาของเค้าดูสะใจมาก
บ๋อมหันมาทางอ๊อฟ แต่ปรากฎว่า เค้าเหลือบมาเห็นผมก่อน เค้าเลยเดินเข้ามาจับแขนผม แล้วลากเข้าไปอยู่ในกลางวง
" มิก!! มานี่..ขอถามหน่อย เมื่อวันเสาร์ นายนัดกับใครไว้หรือเปล่า ? " บ๋อมถามผม
ผมมองเค้า แล้วหันไปมองเซฟ กับปอ ปอทำท่าส่ายหน้าไปมา..
" ป่าว!! " ผมพูดขึ้น
" โกหก!! นายส่ง sms ไปหาเหลียง เราเห็นนะว้อย!! " บ๋อมตะโกน
ผมมองหน้าเค้าด้วยท่าทางที่ตกใจ เค้าเขย่าแขนผมไปมาเพื่อให้บอก ( ทำไมไอ้พวกนี้ ชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่กันจังเลยวะ ?!! โดยเฉพาะคิก กับอ๊อฟเนี่ย...ดูท่าทางจะเรื่องเยอะกันที่สุดแล้ว..อีบ๋อมอีกตัว นับวันยิ่งจะมหาศาล... -*- )
ผมมองหน้าคิก เค้ามองผม แล้วไม่พูดอะไร แล้วผมก้อมองที่เหลียง แล้วเค้าก้อพูดขึ้น " เฮ้ยบ๋อม!! กุว่า... "
" คนส่งน่ะ..เราต่างหาก!! " ปอพูดขึ้น " เซฟ!! ไปเสียบไมค์ให้หน่อย เดี๋ยวเราขอเคลียร์เรื่องนี้เอง " ปอว่า พร้อมยื่นตะกร้าไมค์ให้เซฟไปเสียบไว้หน้าห้อง
ทุกคนหันไปมองปอ เค้ากำลังเดินก้าวเข้ามาในวง
" เราเพียงแค่ชวนเหลียง ไปช่วยเราเลือกซื้อเกมส์ ก้อแค่นั้น!! ทำไมนายต้องเข้ามายุ่งด้วยล่ะบ๋อม ? " ปอถาม
" ก้อเรา..เราจะรู้ได้ยังไงล่ะ เพราะคิกเค้าบอกให้เราดูแลมิกให้ดี พอเรารู้ว่า วันนั้นมิกไปกับเหลียง เราก้อเลยหวังดี อยากให้คิก กับมิกไปเจอกัน..อ๋อ!! หรือว่า นายหึงเหลียง..
นายต้องหึงเหลียงแน่ๆเลย ทำไม ?..นายเปลี่ยนใจแล้วเหรอปอ..เปลี่ยนใจจากคิกแล้วเหรอ ? " บ๋อมถามอีก
ตอนนี้ ผมว่า เค้าคงนึกคำพูดไม่ออกแล้ว นอกจากคำพูดไร้สาระของเค้า ที่จะโยนความผิดให้คนโน้น คนนี้ แต่ผมว่า สภาพตอนนี้เค้าคงจนตรอก ดูราวกับ..หมาข้างถนน!!
" ใครกันแน่ที่หึง ? ไม่ใช่นายหรอกเหรอบ๋อม..ที่หึงเหลียง หึงจนต้องพาคิกไปจับผิด!! เรื่องแบบนี้..มันดูคล้ายๆกับตอนที่ นายพาอ๊อฟไปจับผิดมิก ตอนนั้นเลยนะ!!
ถ้างั้น..แสดงว่า นายก้อต้องหึงอ๊อฟด้วย..ใช่มั้ยล่ะ ? " ปอว่า
" ใครบอกล่ะ ? ว่าเราหึง เราเพียงแค่ต้องการให้เพื่อนเรารู้เท่านั้น ว่าคนที่เค้าคบอยู่ไม่ได้จริงจังด้วยซะหน่อย!! " บ๋อมพูด
" แล้วเธอแน่ใจได้ยังไงว่า มิกเค้าไม่ได้จริงจัง มิกโดนกล่าวหาผิดๆแบบเนี้ย เธอไม่เห็นใจเค้ามั่งเลยเหรอ ?!! " ปอว่า
บ๋อมเงียบ แล้วมองหน้าผม เค้าลากผมมาที่หน้าห้อง ตรงที่เซฟกำลังเสียบไมค์อยู่ ท่ามกลางความงุนงงของคนในห้อง แล้วเค้าผลักผม ให้หลังของผมชนกับกระดาน เซฟมองดูด้วยสีหน้าที่ตกใจ..
" เมิงเล่าเรื่องให้ปอฟังเหรอ ? ..แล้วเล่าให้ใครฟังอีก ?!! " เค้าถามผมด้วยน้ำเสียงที่เบาราวกับกระซิบ ( ทีตอนนี้..กลัวคนได้ยินรึไง ?!! )
ผมมองหน้าเค้า ด้วยสายตาที่เคียดแค้น ตอนนี้ ผมว่า ผมเหมือนเฟรชแล้วล่ะ ที่ไม่เคยคิดจะให้อภัยกับใคร ที่เคยทำร้ายเรา..ให้เราเจ็บ
" ทุกคน!! ทุกคนเลย ทั้งอ๊อฟ เหลียง คิก แล้วก้อยอด ทุกคน!! ทุกคนในห้อง..เราบอกหมด " ผมพูด
เค้ามองหน้าผม สีหน้าเค้าดูเปลี่ยนไปเป็นโมโหแล้ว " โกหก!! กุไม่เชื่อเมิงหรอก!! เมิงจำไว้เลยนะ คนในห้องนี้จะไม่มีใครเชื่อเมิง นอกจากเพื่อนของเมิงอีกสองตัว แล้วพวกเมิงก้อจะโดนรังเกียจ เพราะพวกมันไม่มีวันเชื่อในสิ่งที่เมิงพูดหรอก!! " บ๋อมว่า
" เพราะอะไรล่ะ ? " ผมถามเค้าด้วยสีหน้ากลัวๆ
" เพราะพวกมัน..ก้อโง่กันทั้งนั้นไงล่ะ!! " บ๋อมพูดใส่หน้าผม แต่รู้สึกว่า เสียงครั้งนี้ของเค้าจะดังกว่าแต่ก่อนนะ มันไม่เหมือนกระซิบเลย หรือว่า..
" เสียงชัดมั้ย ? " เซฟถามขึ้น ขณะที่มือของเค้าถือไมค์เอาไว้ แล้วยื่นมาทางผม กับบ๋อม
บ๋อมหันหลังไปมอง ทุกคนในห้องต่างพากันมองมาที่เค้า ใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความโกรธ และเดือดดาลที่แสดงออกทางสายตา โดยการจ้องเขม็งมาด้วยความเคียดแค้น
" อุ๊บส์!! " ผมร้องขึ้น แล้วมองดูเค้าด้วยสีหน้าสะใจ
เค้ากระชากผมมาหน้าห้อง แล้วตบผมอย่างแรง!! ผมล้มลงไปนั่งกับพื้น ท่ามกลางความตกใจของคนในห้อง " เมิงมันตัวทำลายทุกอย่าง ทุกอย่างที่กุทำ เมิงเอาไปหมด!! " เค้าตะโกนลั่น เหมือนกับว่า ตอนนี้ เค้าไม่มีอะไรที่จะต้องเสียไรแล้ว เค้าเลยไม่ต้องเก็บกดจากความกดดันอีกต่อไป…
" เมิงอย่ามาทำตัวเป็นนางเอกหน่อยเลยน่า ไม่มีใครเค้าสงสารเมิงหรอก!! " เค้าพูดจบ แล้วทำท่าจะเตะผมซ้ำ
“ เมิงห้ามแตะมิกนะ ถ้าเมิงแตะอีกนิดเดียว..เมิงเจอ teen กุแน่!! ” เหลียงพูดขึ้น
“ เหลียง.. " บ๋อมพูดเบาๆ
ผมนั่งพับลงไป ผมมีความรู้สึกว่า ผมได้นั่งทับอะไรที่เปียกๆ แต่มันอยู่ในกระเป๋ากางเกงของผมน่ะ ผมเลยเอามือล้วงเข้าไป..อ๊ะ!!
" มิก!! เป็นไงบ้าง ? " เซฟก้มลง แล้วถามผม..
คำว่า นางเอก มันเป็นคำที่ใช้เรียก นักแสดงนำฝ่ายหญิง ที่เป็นตัวเด่นของเรื่อง บทส่วนใหญ่ที่เธอได้รับ จะเป็นบทที่เรียบร้อยๆ น่าสงสาร และมักจะถูกตัวร้ายแกล้งอยู่เสมอๆ แต่..คำๆนี้ มักจะนำไปใช้เปรียบเทียบกับคนที่ทำตัวน่าสงสาร หรืออีกนัยหนึ่งก้อคือ สำออยนั่นเอง!! คำๆนี้ เป็นคำที่บ๋อม และเฟรชเคยเรียกใช้กับผม ผมเคยถามตัวเองว่า ตัวผมเนี่ยนะ ที่ทำตัวน่าสงสาร จนบางที พวกเค้าอาจจะหมั่นไส้ เลยเรียกผมอย่างนั้น แต่ถ้าหากพวกเค้าต้องการให้ผมเป็นอย่างนั้น ผมก้อไม่ขัดศรัทธา..เพราะผม เป็นนางเอกนี่!!
" เลือด..เลือดไหลเลย!! บ๋อม..นายตบมิกจนปากแตกเลยเหรอ ? " เซฟหันไปถามบ๋อมทันที ที่เห็นเลือดผมไหลที่มุมปาก
" เลือดไหลเหรอ ?..มิก!! " ปอพูดอย่างตกใจพลางวิ่งมาดู เหลียง กับคิกด้วย
ผมเอานิ้วแตะที่ปากตัวเองไว้แน่น พลางซี้ดปากไปมา..
" เจ็บมากใช่มั้ย..เอานิ้วกดห้ามเลือดไว้นะ!! " เซฟพูดกับผม ผมพยักหน้า
" เรา..เราเจ็บมากด้วย!! " ผมพูด แล้วน้ำตาผมมันก้อไหลออกมาเอง ( แบบว่า บิวท์อารมณ์เก่งอ่ะนะ ^^ )
เหลียง และคิกมองดูผม คิกหันไปว่าบ๋อม " ไอ้เหี้**บ๋อม!! " คิกพูดเบาๆ
( เหี้** คือ สัตว์เลื้อยคลานชนิดหนึ่ง ตัวใหญ่คล้ายจระเข้ หรือเรียกตะกวดก้อได้!! )
" ทำไมเธอทำอย่างนี้อ่ะบ๋อม เธอบ้าไปแล้วเหรอ ? " ปอถาม
" มันสำออย หรือเปล่า หน็อยย!!...ทำเป็นกระแดะ!! " บ๋อมว่า
" เธอสิกระแดะ กระแดะที่เห็นใครดีกว่าเป็นไม่ได้ไงล่ะ..ก้อเลยอิจฉา ยอมลงทุนทำร้ายคนอื่นเค้า ทีหลังอ่ะนะ..หัดลงทุนไปทำหน้าตัวเองซะมั่ง ริจะเป็นกะเทยก้อเอาเวลาไปทำสวยดีกว่า แทนที่จะมาหาเรื่องคนอื่นเค้าอย่างนี้ ไม่อย่างนั้นแล้ว ก้อต้องคอยแอ๊บอาการสาวแตกไปตลอดชาติ เพราะหน้าไม่ให้!! " ปอด่า
บ๋อมมองปออย่างอึ้งๆ เหมือนกับว่า ปอได้ค้นพบความลับสุดยอดเข้าให้แล้ว
" อ้อ!! อีกเรื่องนึง ถ้าคิดที่จะทาแป้ง ก้อเลือกเอาเบอร์ที่เข้ากับสีผิวหน้าหน่อย ไม่ใช่ขาวกว่า แล้วพอแต่งออกมาหน้ากับคอดันสีไม่เท่ากัน เลยต้องไปแจกสตรอเบอร์รี่ใครต่อใครว่า ทายาแก้สิว ใครเชื่อ เค้าก้อออกลูกแล้วมีเขาอย่างเธอน่ะสิ เพราะทายามาเป็นแรมปี แต่สิวไม่หายเลยสักเม็ด แถมยังเป็นหลุมอีกตะหาก ว่างๆก้อมาเรียนแต่งหน้า กับเจ๊ปอก้อได้นะคะ ยินดีสอนฟรี ถือซะว่า ทำทานให้กับกะเทยผู้ยากไร้อย่างเธอละกัน!! " ปอแขวะต่อ
" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!! " บ๋อมกรีดร้องสุดเสียง แต่เหมือนกับว่า เค้าไม่เคยกรี๊ดมาก่อน หรือกรี๊ดไม่เป็นก้อไม่รู้ เลยเหมือนกับว่า เค้าร้องขู่ขวัญศัตรูยังไงยังงั้น ( หวีดอึงเว่อ!! )
" เมิงวอนกุเหรอ ?!! " บ๋อมตะคอกใส่ปอ แล้วทำท่าจะตบ
" เมิงหยุดนะเว้ยบ๋อม ก่อนที่พวกกุจะรุมกระทืบเมิง!! " คิกพูด
บ๋อมหันมามองคิก แล้วก้อเหลียง พวกเค้ามองหน้าบ๋อมอย่างโมโห
" ต่อไปนี้..เมิงไม่ใช่เพื่อนของกุ..เมิงจะไปไหนก้อไป!! " เหลียงพูดอย่างเย็นชา
บ๋อมมองพวกเค้า แต่กลับไม่มีใครคิดที่จะสนใจเลยพลางทำท่ารังเกียจเสียด้วยซ้ำ เนี่ยน่ะเหรอ คนที่เค้าบอกว่า มีแต่คนที่รังเกียจผม แต่ผลสุดท้าย เค้าเองต่างหาก ที่เป็นฝ่ายถูกรังเกียจ..
เค้าเดินกระทืบเท้าไปที่โต๊ะ เพื่อเก็บของ แล้วออกจากห้องไป เค้าเดินสวนกับ
มาดาม โดยที่เค้าไม่ได้สนใจอะไรเลย มาดามหันไปเรียกเค้า แต่เค้าไม่ได้หันกลับมา
ราวกับว่า ตอนนี้ วิญญาณของเค้าหลุดออกจากร่าง แล้วไม่รับรู้สิ่งใดอีกแล้ว...
ผมรีบเช็ดน้ำตา แล้วลุกขึ้นไปนั่งที่ โดยมีปอช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้น มาดามเข้ามาในห้อง แล้วถามถึงบ๋อมว่า เค้าเป็นอะไร แต่ทุกคนกลับพร้อมใจกันตอบว่า ผู้ปกครองเค้ามารับให้กลับต่างจังหวัด เนื่องจาก ญาติเสียชีวิต ช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้านักนะคับ สำหรับเค้า..ที่เป็นอย่างนี้
ในคาบมาดาม ผมใช้เวลาไม่นานก้อสอบเสร็จ หลังจากนั้น ผมจึงเดินไปเข้าห้องน้ำ ผมเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อล้วงของสิ่งหนึ่งออกมา สิ่งนั้นคือ ปากกาแดงที่ผมทับซะแตก เลยทำให้ไส้หมึกมันทะลักออกมา ผมใช้สิ่งนี้แล่ะคับ ทำเป็นเลือด..ผมรีบโยนลงทิ้งขยะไป แล้วไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหมึกออกจากปาก และมือ
" ร้ายนักนะ!! " เสียงๆหนึ่งพูดขึ้นข้างๆผม ( มีคนรู้ด้วยเหรอ ? )
ผมหันไปยังคนที่เรียกผม คนๆนั้นทำให้ผมตกใจอย่างมาก ผมเคยนึกไว้เสมอเลยนะว่า ไม่มีวัน..ไม่มีวันที่จะได้พูดคุยกับเค้าอีกแน่นอน จนกระทั่งวันนี้ วันที่เค้าเข้ามา...
To Be Continued~*
-
ใครมารู้ความลับนี่ อิอิ :laugh:
-
บทที่ 46 : When..He Comes Back & Him Walk Go Out~*
" อ๊อฟ!! " ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
" ทำไม ?!!..ตกใจอะไรเรานักเหรอ ? " เค้าถามผม ( แน่นอน!! )
" ป..ป่าวหรอก!! แค่แปลกใจน่ะ..ที่อยู่ๆนายมาทักเรา " ผมบอก
" ก้อนายอ่ะ..เล่นขี้โกงนี่นา ที่ไปเอาหมึกปากกา มาทำเป็นเลือดซะยังงั้น!! " เค้าพูด
ผมไม่พูดอะไร ได้แต่มองเค้าอย่างงงๆ เค้านึกยังไงของเค้านะ..ที่จู่ๆก้อเข้ามาทักผม ทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่เค้าเองก้อน่าจะรู้ว่า ก่อนหน้านั้น..มันได้เกิดอะไรขึ้นไปบ้าง..
" หืม..งงอะไรเหรอ ? ดูทำหน้าเข้าสิ!! " เค้าพูด แล้วเอื้อมมือมาจับที่หน้าผม
เหมือนเลย..เหมือนตอนนั้นเลย ตอนที่ผมหนีเค้าเข้ามาในนี้ แล้วเค้าเข้ามาเจอ หลังจากนั้นเค้าก้อ...
" อย่านะอ๊อฟ!! " ผมพูด แล้วถอยหลังออกไป
เค้ามองผม แล้วทำหน้างงๆ
" ตอนนี้..นายไม่มีสิทธิ์ในตัวเราแล้วนะ!! นายไปหากิ๊ฟซะเถอะ!! " ผมบอก
เค้ามองผม แล้วยิ้ม ( เย็นชา ) ให้พลางก้มหน้า ทำท่าราวกับว่า เค้ากำลังสำนึกยังไง ยังงั้น..( อ๋า!! มันจะฆ่ากุป่าววะ ?!! )
" อืม..เราเข้าใจ!! เราเลิกกับนายแล้วนี่..ใช่มะ ? มันก้อเหมือนกับว่า เราสองคนตัดขาดกันแล้ว นายก้อไปตามทางของนาย เราก้อไปตามทางของเรา..ต่างคนต่างอยู่ แล้วในที่สุด เราสองคนก้อกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้..นายคิดยังงั้นใช่มั้ย ? " อ๊อฟถามผม แววตาเค้าดูเศร้าๆไปนะ
ผมมองเค้า " คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก!! เราสองคน อาจจะเป็นได้แค่เพื่อนกันก้อได้ กิ๊ฟเค้าก้อเหมาะกับนายนะ เค้าดูท่าทางรักนายมากๆด้วย!! " ผมบอก แล้วยิ้มให้
" แต่กิ๊ฟเค้าก้อไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วนี่..เค้าไปอยู่ที่อเมริกาแล้ว นายจะว่าอะไรมั้ย..ถ้าเราสองคน..จะกลับไปเริ่มต้นกันใหม่ ?!! " เค้าถาม
ผมมองเค้า แล้วเงียบไป ถ้าคิดดีๆแล้ว มันก้อเป็นเรื่องดีเหมือนกันนะคับ ที่จู่ๆ เค้าก้อเข้ามา เข้ามาพูดคำๆนี้ แต่ถ้าหากมองย้อนกลับไป กว่าจะมาถึง ณ จุดๆนี้ได้ เค้าทำให้ผมทุกข์ใจแค่ไหน ต้องร้องไห้มากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว ตัวเค้าเคยมาไยดีผมมั่งมั้ย...มันแทบจะไม่มีคำว่า เคยเลย..แล้วมาวันนี้ แค่คำว่า กลับไปเริ่มต้นกันใหม่ มันคงจะทำให้ผมลืมเรื่องเก่าๆได้หรอกนะคับ!!
" เราว่า..อย่าดีกว่า!!..เราสองคน ถ้าดูจากสภาพแล้ว ตอนนี้ มันคงไม่มีอะไรที่จะมากกว่าคำว่า เพื่อนไปได้แล้วล่ะ!! " ผมพูด
เค้ามองผม แล้วก้มหน้า " เราเอง..ก้อผิดเองแล่ะ!! ที่จู่ๆก้อคิดจะไม่ยุ่งกับนาย..นายอย่าถือสาอะไรกับคนบ้าอย่างเราเลยนะ!! " เค้าบอก
" เราไม่ว่าอะไรหรอก!! ทุกคนต่างก้อมีทางเลือกเป็นของตัวเอง เราว่า นายคิดถูกแล้วล่ะ..ที่เลือกกิ๊ฟ!! เค้าดูท่าทางจะดีกับนายมากๆด้วย มากกว่า..เราซะอีก!! " ผมบอก
เค้ายิ้มให้ผม แล้วจับมือผมขึ้นมา อุ่นจัง..ไออุ่นจากฝ่ามือเค้า เหมือนกับตอนนั้นเลย..
" ก้อได้..ถ้านายต้องการอย่างนั้น แต่..สัญญากับเราอีกเรื่องได้มั้ย ? " เค้าพูดขึ้น
" อะไรเหรอ ? " ผมถามเค้า
" สัญญากับเราไงว่า จะไม่ร้องไห้อีก..รู้มั้ย ? เวลาที่เราเห็นนายร้องไห้ มันทำให้เรายิ่งรู้สึกผิด เหมือนกับที่แล้วๆมา ที่เรามักจะทำให้นายร้องไห้อยู่ตลอด..เราขอโทษนะ!! " เค้าบอก..
ผมมองเค้า แล้วยิ้มอย่างอายๆ เนี่ยเหรออ๊อฟ คนที่ผมเคยรู้จัก ไม่ได้เหมือนกับซาตานคนที่ผมเคยได้พบมา ทำไม..เค้าเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะ หรือว่า เพราะกิ๊ฟ!!
" กิ๊ฟเค้า..ทำให้นายเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอ ? " ผมถาม
" เหรอ ?..ไม่รู้สิ ไม่ได้สังเกตอ่ะ!! " เค้าบอก
" ก้อดีแล้วแล่ะ..คนอย่างนาย ก้อเหมาะที่จะคบกับกิ๊ฟเค้า...ไม่เหมาะกับเราหรอก " ผมบอก
" เอาเถอะ!! ถึงยังไง เราสองคนก้อกลับไปเริ่มต้นใหม่ด้วยกันไม่ได้อยู่ดี..ใช่มั้ย ? " อ๊อฟถาม…
ผมมองหน้าเค้า แล้วค่อยๆพยักหน้า ตอนนี้ ผมรู้สึกได้เลยว่า ได้ตอบคำถามในใจของตัวเองออกไปแล้ว หากว่า เรารักใครสักคน แล้วมีอีกคนที่รักเค้าคนนั้น เกินกว่าที่เราจะให้เค้าได้ สิ่งที่ผมจะต้องทำนั้นก้อคือ การเสียสละ..
อ๊อฟเขยิบตัวเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น ตอนนี้ทำให้ผมกับเค้าอยู่ห่างกันเพียงแค่ปลายจมูก ผมรับรู้ได้ถึงลมหายใจของเค้า ผมเริ่มนึกถึงบรรยากาศในตอนนั้น สัมผัสแรกที่ได้รับจากเค้ามันช่าง..ดีเหลือเกิน
เค้าค่อยๆโน้มตัวลงมาข้างหน้า แล้วบรรจงจูบที่หน้าผากผมเบาๆ ความรู้สึกที่ขาดหายไป ผมไม่นึกเลยนะว่า มันจะกลับมาอีก เหมือนกับความฝัน..แต่ไม่ใช่ฝัน!!
" ปึง!! " เสียงกระแทกประตูดังขึ้น ทำให้ผม และอ๊อฟหันไป
คิกมองดูพวกผมสองคนอยู่ ท่าทางเค้าดูโมโหมาก เค้ากำหมัด แล้วเท้าประตูไว้ แสดงว่า เสียงเมื่อกี้ต้องเป็นเค้าที่ทุบแน่
" นายเป็นอะไรอ่ะคิก ? " ผมถามเค้า
" ยังจะมีหน้ามาพูดอีกเหรอ ? ถ้าไม่ชอบเรา ก้อบอกกันตรงๆก้อได้นะ!! " เค้าพูด แล้วเดินออกไปด้วยท่าทางโมโห..
" คิก..เดี๋ยว!! " ผมพูดขึ้น แล้วกำลังจะรีบวิ่งไปหาเค้า แต่อ๊อฟกลับฉุดผมเอาไว้
" เดี๋ยวสิมิก!! นาย..คบกับคิกอยู่เหรอ ? " อ๊อฟถาม
ผมหันไปมองเค้า แล้วส่ายหน้า " เปล่า..ไม่ได้คบ!! " ผมค่อยๆพูด
" งั้นก้อช่างเค้าเถอะ!! ปล่อยเค้าไป " อ๊อฟบอก
ผมมองอ๊อฟ แล้วหันกลับไปมองตรงประตู..พลางนึกถึงคิก รู้สึกผิดเหมือนกันนะคับ ที่ไม่ได้อธิบายอะไรให้คิกเค้าฟัง แต่ถึงยังไง ความสัมพันธ์ระหว่างผม และเค้าไม่มีทางเกิดขึ้นได้แน่ เพราะผมไม่ได้ชอบเค้านี่นา และผมก้อไม่อยากโกหกตัวเอง บางครั้งการที่ปกปิดความรู้สึกตัวเองไม่ให้เค้ารู้ มันก้ออาจจะทำให้เค้ามีความสุขได้ แต่สิ่งที่ผมลืมนึกไปก้อคือ หากเค้ารู้ขึ้นมาล่ะ..เค้าจะรู้สึกยังไง จนวันนี้..ผมก้อได้รู้แล้ว!!
ผมเดินกลับเข้าไปในห้อง แล้วมองหาเค้า ตั้งแต่ย้ายที่มา คิกเค้าก้อจะนั่งข้างผมตลอดไม่ได้ย้ายไปไหนเลย..แต่วันนี้ เค้ากลับไปนั่งที่เดิมของตัวเอง มันเหมือนกับว่า ทุกสิ่ง ทุกอย่างได้กลับไปอยู่ ณ จุดๆเดิม กลับไปสู่จุดเริ่มต้น แต่ผมก้อไม่รู้ว่า หากเริ่มต้นใหม่ มันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกหรือเปล่า..
ช่วงเวลาที่พ้นผ่าน กับความเหงาที่ไม่มีเค้าคนนั้นมาคอยกวนใจ หรืออยู่เคียงข้าง ถึงแม้ว่า ผมกับอ๊อฟจะกลับมาคืนดีกัน ในฐานะของเพื่อน และบ๋อมก้อได้ย้ายออกจากโรงเรียนนี้ไป อย่างไม่มีวันกลับมา แต่สิ่งเหล่านี้ ไม่ได้ทำให้ผมมีความรู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อย แต่ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้ ผมยินดีที่จะเสียทุกอย่างเพื่อให้เค้ากลับคืนมา..
ตอนนี้..เค้าก้อยังไม่ได้เข้ามายุ่งกับผมจนครบอาทิตย์ ถึงแม้มันจะระยะเวลาเพียงแค่นิดเดียว แต่ในใจผมมันช่างยาวนาน..นานจนจำไม่ได้ว่า ครั้งสุดท้ายที่เรามีให้กันนั้น มันตั้งแต่เมื่อไร
จนบัดนี้..เวลาได้ล่วงเลยมาถึงช่วงสอบปลายภาค ผมเองก้อยังไม่ได้เข้าไปคุยกับเค้าเลย..เนี่ยเหรอ ? การแลกเปลี่ยน ที่ผมได้อ๊อฟกลับมา..แต่ต้องเสียเค้าไป
" มะรืนนี้ก้อสอบวันสุดท้ายแล้ว..หลังจากนั้น เราก้อต้องลุยงานละครต่ออย่างเดียวแล้วนะ!! " ปอพูดขึ้น หลังจากที่พวกเราสามคนเดินออกมาจากห้องสอบ
" เอาเถอะๆ ถึงยังไงก้อไม่รู้ว่า จะได้แสดงรึเปล่า ผอ.จะอนุมัติเร้อ ?!! " เซฟว่า
" ไม่รู้ล่ะ..ถ้าไม่อนุมัติล่ะก้อ เราไม่ยอมจริงๆด้วย!! " ปอบอกด้วยท่าทางเคืองๆ
" มิก!!..เป็นอะไร ดูเงียบๆไป ? " ปอหันมาถามผมอย่างสงสัย เพราะดูจากสภาพตอนนี้ผมเดินอย่างเหม่อลอยมากๆ
" อ๊ะ!!..เอ่อ..ป่าวนี่ " ผมหันไปบอก
" ทำไมเหรอ ? ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ..ไอ้บ๋อมมันก้อย้ายออกไปจากโรงเรียนนี้แล้วนะ!! " ปอบอก
" เราว่า คงไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก แต่เป็นเรื่อง..ที่กำลังคิดอยู่ว่า จะซื้ออะไรให้เหลียงในวันเกิดของเค้า แน่ๆเลย..ใช่มะ ? " เซฟถามผม แล้วยิ้ม
" เออใช่!! วันมะรืนนี้ วันเกิดเหลียงนี่..เรายังไม่รู้เลยว่า จะซื้ออะไรให้เค้า!! " ผมรีบพูดขึ้นอย่างตกใจ ( ลืมไปเลย!! )
" แหม..อย่ามาทำไก๋ เรื่องสำคัญอย่างนี้ เธอจะลืมจริงๆเหรอ ? เป็นไปไม่ได้หรอก!! " ปอว่า…
" อ่านะ!! " ผมบอก
" เราว่า นายก้อไปซื้อโบยาวๆมาสักเส้นนึงดิ แล้วก้อผูกไว้กับตัวนาย แล้วบอกเค้าไปว่า
' ของขวัญคือเราไง ' แกะเลยดิ!! หุๆ " เซฟพูด
" ทะลึ่งน่ะเซฟ!! เธอคงใช้มุขนี้บ่อยๆกับน้องนิคล่ะสิ!! " ปอว่า
" แหม..รู้ทัน เอ๊ย!!ไม่ใช่.. " เซฟบอกปอ แล้วหลังจากนั้นเค้าสองคนก้อเริ่มประชันฝีปากกันต่อ ส่วนผมก้อต้องเดินคิดอย่างเหม่อลอยต่อไปกับเรื่องคิก
ถึงแม้ว่า ผมอยากจะให้เค้าไปพ้นๆผมสักแค่ไหน อยากให้เค้าอยู่ห่างๆสักแค่ไหน แต่พอถึงเวลาจริงๆ ผมก้อต้องกลับมานั่งคิดถึงเค้า ทำไมนะ..ชีวิตคนเรา ถึงเป็นอย่างนี้
To Be Continued~*
-
บทที่ 47 : A Gift For You~*
การที่เรารู้จักใครบางคนนั้น ถึงแม้ว่า คนๆนั้นอาจจะไม่มีความสำคัญอะไรกับเรานัก แต่พอเมื่อถึงเวลาที่เค้าคนนั้นกำลังจะไปจากเรา ทำไมนะ..เราถึงรู้สึกเสียดาย และไม่อยากให้เค้าไป สิ่งนี้หรือเปล่าที่เรียกว่า ความรัก และความผูกพัน..ถึงแม้ ช่วงเวลาที่เค้าเคยอยู่ใกล้ๆ เราไม่เคยได้รู้สึกเลยก้อตาม…
วันนี้ เป็นวันสอบวันสุดท้ายคับ และเป็นวันเกิดของเหลียงด้วย ผมรู้สึกผิดนะ ที่ไม่ได้ซื้อของขวัญให้เค้า ถึงแม้ว่า เค้าจะเป็นคนที่ผมชอบ แต่ในเมื่อมันมีความรู้สึกที่เรียกว่า เสียดาย เกิดขึ้นมา มันก้อทำให้ผมได้ลืมเรื่องของเค้าไป ผมจึงไม่ได้เตรียมอะไรให้เค้าเป็นของขวัญ..
" มิก!!..หวัดดี ซื้ออะไรมาให้เหลียงล่ะ ?!! " เซฟถามทันทีที่เจอผม
ผมมองเค้า แล้วส่ายหน้า
เซฟมองผมอย่างงงๆ " อะไรนะ ? จริงเหรอ ? " เค้าถาม
ผมค่อยๆพยักหน้าด้วยสีหน้าที่รู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก
" เฮ่อ!! นายนะนาย โอกาสมาทั้งทีก้อน่าจะให้เค้าไป แล้วบอกรักกับเค้าไปเลยนะ!! " เซฟว่า
" ก้อช่วยไม่ได้นี่..เราลืมเองนี่นา " ผมบอก
" อ่านะ..โอกาสยังงี้นายลืมไปได้ยังไง ?!! " เซฟพูด ( - . -' )
" เอาเถอะน่า..เค้าก้อไม่ได้มีวันเกิดครั้งเดียวนี่ ครั้งหน้าก้อได้!! " ผมบอก
" ตามใจนายละกัน!! ถ้าเค้าอยากได้ของขวัญจากนายขึ้นมาล่ะ ?!! " เซฟถาม
" ถ้าเค้าอยากได้..เค้าก้อต้องบอกเราแล้วสิ!! " ผมพูด
" เรื่องอย่างนี้ใครเค้าจะบอกกันล่ะ!! " เซฟบอก
ผมเงียบไป แล้วก้อไม่ได้พูดอะไรอีก ไม่คิดที่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเซฟ เพราะถึงพูดไปมันก้อไม่ช่วยอะไร ผมเพียงแต่คิดว่า แค่ของขวัญเองจะให้เมื่อไรก้อได้
แต่สิ่งที่ผมไม่ได้คิดนั้นคือ ถ้าเค้ารอของขวัญจากผมขึ้นมาจริงๆล่ะ..ไม่หรอกๆ!! มันคง..เป็นไปไม่ได้หรอก!!
ผม กับเซฟใช้เวลาที่เหลือนั่งทบทวนวิชาที่จะใช้สอบวันนี้ แต่ในเมื่อทั้งเรื่องคิก และเหลียงเดินเข้ามาอยู่ในหัวผมแทนที่วิชาที่จะใช้สอบ การอ่านทบทวนบทเรียนในวันนี้ อ่านไปก้อเท่านั้น ในเมื่อสมองผมตอนนี้ ไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแล้ว..แต่เมื่อมาคิดๆดูไป การที่ผมชอบเหลียงมาตั้งแต่ต้นนั้น มันก้อไม่ได้ทำให้เกิดเรื่องอะไรเสียหายขึ้นมา แต่กลับคิก ทั้งที่ผมเองก้อไม่ได้ชอบเค้า แต่กลับต้องมาเดือดร้อนเพราะเค้า ฉะนั้น ผมควรที่จะให้ความสำคัญกับใครมากกว่ากันล่ะคับ..
เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมจึงหยิบมือถือขึ้นมา...
เซฟมองผมอย่างงงๆ " ทำอะไรน่ะ ? นายไม่อ่านหนังสือเหรอ ? " เค้าถาม
" ไว้ก่อน!! ตอนนี้ เราจะทำในสิ่งที่เรายังไม่ได้ทำ!! " ผมพูดขึ้น
" อะไรล่ะ ? " เค้าถาม
" ก้อแค่..ของขวัญน่ะ!! " ผมบอก
เซฟทำท่างงนิดๆ กับคำพูดของผม เอาเถอะ..ถึงแม้ว่า มันจะไม่มีค่ามากมาย หรือความหมายอะไรนัก แต่อย่างน้อยผมก้อทำให้เค้า!!
" เฮ่อ!! นึกว่าจะมาไม่ทันซะแล้ว!! " ปอพูดขึ้น ขณะเดินเข้ามาในห้อง
ผม และเซฟหันไปมอง " อะไรของนายน่ะปอ มาสายทุกวันเลย นอนเพลินเหรอไง ? " เซฟถาม
" บ้า!! เราอ่านหนังสือถึงดึกตะหาก!! " ปอบอก
" อ่อนะ!! " ผมพูด แล้วพยักหน้า
" เออมิก!! เหลียงมาแล้วอ่ะ..ตอนนี้เค้าอยู่หน้าห้อง ไม่ให้ของขวัญเค้าเหรอ ? " ปอถามขึ้น
" เอ่อ...ไม่อ้ะ!! เราไม่ได้ซื้ออะไรให้เค้า!! " ผมบอกพลางส่ายหน้าไปมา
" ตายล่ะ!! เราก้อดันไปบอกเหลียงเค้าไว้ซะด้วย ว่าเธอจะให้ของขวัญเค้าวันนี้..แล้วจะทำไงดีอ่ะ ?!! " ปอพูดขึ้น ( - -' )
" แล้วไปบอกเค้าเพื่อ.. " ผมพูด
" เอาน่าๆไม่เป็นไรหรอก!! ก้อทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก้อได้นี่ เค้าคงไม่ว่าหรอกมั้ง " เซฟบอก
" มิก!!!..ได้ข่าวว่า วันนี้จะให้ของขวัญเราไม่ใช่เหรอ ? ไหนล่ะ ? " เหลียงถามผมทันที หลังจากเดินเข้าห้องมาไม่ทันไร…
" อีปอ.. " เซฟพูดเบาๆ
ปอฉีกยิ้มอย่างอายๆ แล้วมองผม กับเหลียง
ผมมองหน้าเค้า แล้วยิ้มอย่างงงๆ " เรา..บอกนายเหรอ..ว่าจะให้ ? " ผมถามเค้า
เค้ามองผม แล้วเงียบไปพลางทำหน้าเศร้าๆ " อ่าเหรอ ?..เราคงหวังมากไปมั้ง!! " เค้าบอก
ปอ และเซฟมองหน้ากัน เซฟทำท่าโมโหใส่ปอเบาๆ…
ผมมองเค้า แล้วก้อนึกสงสารอยู่ในใจ..อย่าแกล้งเค้าเลยดีกว่า " เรา..ก้อให้ไปแล้วนี่ " ผมบอกเค้า แล้วยิ้มให้
ทั้งเซฟ ปอ และเหลียงต่างมองมาที่ผม " ไหนอ่ะ ? " เหลียงถาม
" ก้อลองเปิดมือถือนายดูดิ!! อาจจะเจอก้อได้!! " ผมบอก
เค้ามองผมอย่างงงๆ แล้วหยิบมือถือขึ้นมา เค้าปลดล็อกเครื่อง ปรากฎว่า มี sms ส่งหาเค้าหนึ่งข้อความ เค้าเปิดดู..แล้วหลังจากนั้น บนใบหน้าของเค้าก้อเริ่มมีรอยยิ้ม
" ครั้งนี้เป็นของนายแน่นะ ?!! " เค้าถาม
" แน่นอน..ไม่เชื่อก้อตามใจ!! " ผมบอก
" เชื่อก้อเชื่อ!! " เค้าบอก " ขอบคุณนะ..ที่ไม่ลืมวันเกิดเรา " เค้าพูดอีก
" อืม..แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะ!! " ผมบอก
เค้ามองหน้าผม แล้วยิ้ม " เออใช่!!..นายรู้รึยัง..วันที่สิบตุลาฯเนี้ย ? " เหลียงพูดขึ้น
" อะไรเหรอ ? มีอะไร ? " ผมถาม
" ก้อวันนั้น..อ๊อฟมันจะไปอเมริกาแล้วน่ะสิ!! " เหลียงบอก
" จริงเหรอ ? เค้าบอกนายตอนไหน ? " ผมถามด้วยท่าทางตกใจ ( ไหนเค้าบอกไม่ไปแล้วไง!! )
" ก้อเมื่อวานน่ะ..แล้วนายจะไปส่งเค้ามั้ย ? " เหลียงถามผม
ผมเงียบไป ลังเลอยู่นิดนึง " ถ้า..เค้าให้ไปนะ!! " ผมบอก
" แน่นอน!! เค้าต้องให้นายไปด้วยอยู่แล้วล่ะ!! " เหลียงว่า
" ไป..ไปก้อได้!! " ผมบอก
เหลียงมองผม แล้วยิ้ม " อ๊อฟมันคงดีใจอ่ะ..ที่นายจะไปส่งมันวันนั้น!! " เค้าบอก
" ก้อ..ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ!! " ผมบอก แล้วยิ้มให้เค้า...ถึงวันนั้น มันคงจะเป็นวันสุดท้ายที่ผม และอ๊อฟจะได้พบกัน..
" นายให้อะไรเหลียงเค้าเหรอ ? " ปอถามผม หลังจากที่พวกเราเดินออกมาจากห้องสอบ เมื่อสอบเสร็จ
" sms น่ะ!! แค่คำอวยพร " ผมบอก
" อวยพรว่าอะไรเหรอ ? " เซฟถาม
" ก้อขอให้มีความสุข...ประมาณเนี้ย!! " ผมว่า
" ไหน ? ขอเราดูหน่อยสิ!! " ปอพูดขึ้น พร้อมกับแบมือเพื่อขอดูข้อความในมือถือผม
ผมลังเลอยู่สักพัก แล้วพูดขึ้น " อืม..อย่าหัวเราะเรานะ!! " แล้วหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วเปิดให้พวกเค้าดู
ข้างในนั้นมันเป็นข้อความภาพ ที่ผมใช้ตัวอักษรหลายๆตัวประกอบเข้าด้วยกันให้เป็นรูปเค้ก แล้วด้านล่างรูปเค้กนั่นเขียนว่า Happy Birth Day
ขอให้มีความสุขมากๆนะ...หูกาง ^ ^
" น่ารักดี..เธอทำเองเหรอ ? " ปอถามขึ้น
" อืม!! " ผมบอก
" เราว่า เหลียงเค้าคงดีใจแล่ะ!! " เซฟพูดขึ้น
" ไม่รู้สินะ..อาจจะมีคนอื่นที่ให้ของขวัญดีกว่านี้ก้อได้!! " ผมบอก
" แล้วเธอให้เค้าด้วยใจหรือเปล่าล่ะ ? ไม่ว่าของอะไรที่เธอให้เค้า แล้วให้เค้าด้วยใจ เราว่า คนที่ได้รับก้อคงมีความสุขแล่ะ!! " ปอบอก
" แหม..อย่าทำมาพูดเลย ตอนแรก นายเองก้อเกือบโป๊ะแล้ว เรื่องของขวัญอ่ะ!! " เซฟว่า
" เอาน่าๆ ยังไงก้อผ่านไปด้วยดีไม่ใช่เหรอ ? เออนี่!!..พรุ่งนี้อย่าลืมมาซ้อมละครต่อนะ " ปอบอก
" ง่ะ!!..แทนที่จะได้หยุดปิดเทอม สอบเสร็จทั้งที.." เซฟพูด
" ไม่ได้ๆ ตราบใดที่เรายังไม่ได้รับอนุมัติจากผอ.เจ๊ปอคนนี้จะไม่ยอมเป็นอันขาด " ปอว่า
" แล้วเราต้องมามั้ย ? " ผมถาม
" แน่นอนจ้ะ..แม่ผู้ช่วยผู้กำกับ!! " ปอบอก ( - . -' )
อ่านะคับ..ในที่สุด วันพรุ่งนี้ผมก้อต้องมาซ้อมละครอีก แทนที่จะได้หยุด
ปิดเทอม เหอๆ...ยังไงก้อต้องมาเจอคิกอีก แค่นี้..ก้อยากที่ผมจะลืมเค้าลงซะแล้ว เอาเถอะยังไงซะ!! วันพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่..
To Be Continued ก๊าฟฟฟ :bye2:
-
บทที่ 48 : He’s Not Pays Attention To Me~*
เช้าวันใหม่..วันนี้เป็นวันศุกร์คับ วันที่โรงเรียนปิดเทอมแล้ว แต่พวกผมก้อยังไม่ได้หยุดกันนะคับ ต้องมาซ้อมละครต่อ โดยพวกเรายังไม่รู้จุดหมายว่า พวกเราซ้อมกันไปเพื่ออะไร ทั้งๆที่ผอ.ก้อยังไม่ได้อนุมัติ แล้วอย่างนี้พวกผมจะต้องซ้อมกันไปถึงเมื่อไรล่ะเนี่ย ???..
" เอาล่ะทุกคน!! วันนี้เราจะเริ่มทบทวนบทกันตั้งแต่ฉากแรกนะ นักแสดงทุกคนเริ่มประจำที่ได้!! " เสียงปอสั่งขึ้นทันที เมื่อทุกอย่างจัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว ทั้งนักแสดง และอุปกรณ์
ในวันนี้นักแสดงทุกคนมากันเกือบครบ ขาดแค่นักแสดงประกอบเพียงไม่กี่คน ส่วนคนที่มาแน่นอนก้อคือ ผม เซฟ ปอ อั๋น เฟรช ชาช่า วีวี่ และคิก..
" ฉากเริ่มต้นก้อเริ่มที่เซฟ และวีวี่เธอสองคนยืนอยู่ตรงกลางห้อง แล้วเราจะเริ่มเปิดเพลงประกอบนะ 3..2..1 แอ๊คชั่น!! " ปอพูดขึ้น
เสียงดนตรีเริ่มขึ้นทันที ทำราวกับว่า เป็นฉากไตเติ้ลก่อนเปิดหนังยังไงยังงั้น..
เซฟเดินเข้าฉากมาตรงกลางห้อง วีวี่ยืนถือตะกร้ารออยู่ ทำราวกับว่า เค้าเพิ่งเก็บผักมาจากไร่ ทางด้านหลังของพวกเค้าคือ ฟิวเจอร์บอร์ดที่สมมติว่า เป็นบ้าน
เสียงเพลงค่อยๆหรี่ลง เพื่อให้ได้ยินเสียงบทสนทนาชัดขึ้น " กลับมาแล้วเหรอคะที่รัก ? วันนี้เอาผักไปขาย แล้วได้อะไรมาบ้าง ? " วี่พูดขึ้น ( หุๆ..ที่รัก ^ ^ )
" วันนี้ก้อมีคนรับซื้อผักของเราเยอะมากทีเดียวอ่ะจ้ะ..ทำให้เราได้เงินมากพอที่จะซื้ออาหารตุนได้อีกตั้งเดือนแน่ะ!! " เซฟว่า
วีวี่พยักหน้า แล้ววางตะกร้าลง หลังจากนั้นจึงค่อยๆเดินไปหาเซฟ...
" คุณรู้มั้ยคะ..วันนี้ฉันไปหาหมอในเมืองมา หมอบอกว่า ที่ฉันคลื่นไส้อยู่บ่อยๆน่ะ เค้าพอที่จะรู้สาเหตุแล้ว " เค้าพูด แล้วยิ้ม
" อะไรเหรอจ๊ะ ? หมอเค้าบอกว่า คุณเป็นอะไร ?!! " เซฟถาม
วี่ยิ้มนิดๆ แล้วค่อยๆพูดขึ้น ( ทำซะสมบทบาทเชียว!! ) " คือ..หมอบอกว่า ฉันท้องได้สองเดือนแล้วล่ะค่ะ!! " เค้าพูด แล้วกุมท้องไว้
เซฟมองวี่ แล้วยิ้ม " จริงเหรอจ๊ะ ?!!..ผมจะได้เป็นพ่อคนแล้วเหรอ ? " เซฟบอก แล้วจับท้องวี่พลางลูบเบาๆ ทำเหมือนกับว่า วีวี่ท้องจริงๆยังงั้นแล่ะ!!
" ท้องมานน่ะค่ะเฮียเซฟ!! " ช่าพูดขัดขึ้น ทำให้ทุกคนหัวเราะออกไป ซึ่งเซฟก้อหลุดหัวเราะด้วย!! ทำให้วีวี่อายมากๆ ( หุๆ )
" คัต!! ชาช่า เธอจะพูดเพื่อ.. " ปอว่า
" ขอโทษค่ะเจ๊..หนูไม่นึกว่า มันจะเสียงดัง!! " ช่าพูดเบาๆ
" หืม..นังนี่!!..ถ้าฉันท้องมาน ป่านนี้แกไม่แตกไปก่อนหน้าฉันแล้วเหรอยะ ? " วี่ด่าช่า
" เอ๊ะ!! อีนี่ " ช่าจะเริ่มย้อนคืน
" หยุดเดี๋ยวนี้นะทั้งสองคน!! ถ้าวันนี้ ยังซ้อมไม่ไปถึงไหนล่ะก้อ คงรู้กันนะยะว่า จะเกิดอะไรขึ้น!! " ปอบอก
" ขู่เหรอปอ ? " เฟรชถามขึ้น ( นั่นๆ )
" ขู่หรือไม่ขู่ เธอก้อลองได้นะ!! " ปอสวน
เฟรชทำหน้าเบ้ๆใส่ แต่ปอก้อไม่ได้สนใจ หนำซ้ำเฟรชยังทำท่าล้อเลียนปออีกด้วย เมื่อรู้ว่า ปอไม่ได้สนใจ
" เอาล่ะทุกคน!!..เริ่มใหม่ 5..4..3..2..1 แอ๊คชั่น!! " ปอสั่ง แล้วหลังจากนั้นการซ้อมก้อเริ่มต่อ..
ในที่สุด ก้อมาถึงฉากเลือกคู่ ผม คิก และเฟรชยืนประจำที่ คิกนั่งลงตรงกลางห้อง แล้วหันหลังให้คนดู เพื่อทำเป็นดูเจ้าหญิงทั้งสองเมืองมาเข้าพิธีเลือกคู่!!
เสียงเพลง Brush On Silk เริ่มดังขึ้น เฟรชเหลือบมองผมด้วยหางตา ในมือเค้าถือพัดเอาไว้ หลังจากนั้น เค้าค่อยๆ เดินออกมาตรงกลางห้อง เค้าเดินอย่างช้าๆ แล้วเริ่มเร็วขึ้นๆตามจังหวะเสียงกลอง เค้าเดินมาถึงที่หน้าคิก แล้วกางพัดออก สายตาของเค้าจับจ้องอยู่ที่คิก ซึ่งคิกก้อมองเค้าอย่างไม่ละสายตาเช่นกัน..
เฟรชเค้าดูตั้งใจร่ายรำพัดมาก ยามที่เค้ารำพัดแล้ว เค้าดูสวยราวกับนางหงส์ เวลาทำท่าหันหลังบิดตัวไปมา ปลายตาของเค้ายังคงเหลือบมองดูคิกอยู่ ราวกับ กำลังสะกดเค้าเอาไว้ ซึ่งเค้าก้อคงทำเช่นนั้นจริงๆ เพราะผมเองก้อยังมองดูไม่กระพริบตาเลย..
จนกระทั่งเพลงจบลง ( ตั้งแต่เมื่อไรก้อไม่รู้!! ) โดยเฟรชค่อยๆเดินเข้ามาข้างห้องเช่นเดิม ทั้งๆที่เพลงจบแล้ว คิกก้อยังคงมองตามเฟรชออกไปอย่างไม่ละสายตา..
ทำไมเหรอ ? หลงเสน่ห์เฟรชเข้าแล้วล่ะสิ..เฮ่อ!!..คนเราก้อเป็นซะอย่างนี้แล่ะ พอพลาดหวังจากคนใดคนหนึ่ง ก้อมุ่งประเด็นไปที่อีกคนหนึ่ง ไม่เคยปล่อยให้หัวใจว่างเลย แต่จะว่าไป..เค้าก้อทำถูกแล้วล่ะ ที่เปลี่ยนใจ หันไปชอบคนที่เค้าชอบเราดีกว่า..เพราะขืนที่จะดึงดันชอบผมต่อไป ถึงยังไงเค้าก้อไม่ได้อยู่ดี..
" มิก!!..เดินออกมาได้แล้ว..เพลงเริ่มตั้งนานแล้วนะ!! " ปอพูดขึ้น ( เออว่ะ!! )
ผมสะดุ้ง แล้วหันไปมองปอ " ขอโทษๆปอ เราลืมจังหวะ..เริ่มใหม่ๆ " ผมบอกเค้า แล้วยกมือไหว้
" ตั้งใจซ้อมหน่อยสิ!!..เซฟย้อนใหม่!! " ปอทำหน้าเบื่อๆ แล้วหันไปบอกเซฟ
คิกทำท่าเบื่อๆใส่ผม แล้วเบือนหน้าหนีไป จริงๆด้วย..เค้าคงไม่ชอบผมแล้วจริงๆแน่นอน..
เซฟเริ่มเปิดเพลงใหม่ เสียงดนตรีค่อยๆดังขึ้น ผมเดินออกมาตรงกลางเวที แล้วโพสท่าค้างไว้ รอฟังเสียงฉาบหลังจากนั้น ผมจึงค่อยๆเริ่มร่ายรำ..
ผมพยายามจะเต้นให้เริดเหนือกว่าเฟรชเลย แต่..จะทำยังไงดีล่ะ ในเมื่อคิกเค้าไม่ได้มองผมเลย ทั้งที่ปลายตาผมมองจิกแต่เค้า
มันอาจจะดูเหมือนว่า เป็นเรื่องดีที่คิกเค้าออกไปจากชีวิตผมแล้ว แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเสียดายเค้าอยู่นะ เสียดายมากๆด้วย..ทั้งที่ผมก้อคิดดีแล้วนะว่า ผมเลือกเหลียง แต่ทำไมกับคิก..ผมยังเสียดายเค้าอยู่!!
พอถึงช่วงที่ผมต้องชวนเค้าให้ลุกขึ้นมาเต้นด้วย ผมยื่นมือไปหาเค้า เค้าก้อมองผมแบบแปลกๆ พิรี้พิไรอยู่สักพัก หลังจากนั้น เค้าจึงค่อยๆส่งมือมาให้ผม ( สลับกันแล้วใช่มั้ยเนี่ย!! ) ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนใจนิดๆที่เค้าทำยังงั้น ผมว่า ตอนที่ผมทำยังงั้นกับเค้า เค้าก้อคงกระอักกระอ่วนใจเช่นกันแล่ะ!! ( - -' )...
หลังจากที่ซ้อมฉากนี้เสร็จแล้ว ก้อเป็นฉากที่คิกจะต้องเดินทางเข้าป่า เพื่อหนีออกจากพิธีเลือกคู่ แล้วเดินเข้าไปพบหอคอยกลางป่า ซึ่งขังราพันเซลไว้ น้องอั๋นค่อยๆเดินเข้าฉาก โดยการขึ้นไปยืนบนกล่อง แล้วทำเป็นลิปซิงค์ร้องเพลง Truth In My Heart หลังจากนั้น คิกค่อยๆทำเป็นเดินตามหาเสียงนั้น แล้วก้อพบกับอั๋นร้องเพลงอยู่ เค้าค่อยๆทำเป็นซุ่มดู อั๋นยังคงร้องเพลงต่อไปโดยไม่สนใจคิก..แต่จู่ๆเสียงเพลงก้อกลับหยุดลง กลับแทรกด้วยเสียงหัวเราะปนร้ายกาจของชาช่า ที่รับบทเป็นแม่มดออกมา เค้าทำเป็นตะโกนเรียกอั๋น ให้ปล่อยผมเปียลงมา อั๋นทำเป็นจับผมเปีย ( อากาศ ) แล้วโยนลงไป ชาช่าก้อค่อยๆปีนขึ้นไปเพื่อเข้าไปอยู่บนหอคอยนั่น…
" คัต!! " เสียงปอตะโกน " พักซ้อมกันแค่นี้ก่อนนะ..นี่เที่ยงแล้ว ไปหาอะไรกินกันก่อนก้อได้ แล้วบ่ายโมงเจอกัน เดี๋ยวเราจะไปหามาดาม!! " ปอสั่งทุกคน
ทุกคนต่างแยกย้ายกันไป ช่า วี่ และเฟรชเริ่มจับกลุ่มเม้าท์กันทันที อั๋นเดินมาคุยกับปอ คิกบอกเซฟว่า จะออกไปหาอะไรกินข้างนอก อาจจะกลับช้าหน่อย แล้วเค้าก้อเดินออกไป..
" ปอ!! เราไปหามาดามกับนายด้วยสิ!! " ผมพูดขึ้น เพราะไม่รู้จะทำอะไรดี
" อืม..ไปด้วยกันก้อได้ งั้นอั๋นรอเจ๊อยู่ที่นี่ก่อนนะ " ปอหันไปบอกอั๋น
" ค่ะ!! " อั๋นบอก แล้วพยักหน้า
ผม กับปอเดินออกไปจากห้องชมรม แล้วไปที่ห้องมาดาม ตอนนี้ มาดามกำลังนั่งตรวจงานอยู่ในห้อง ปอค่อยๆเปิดประตูเข้าไป โดยมีผมยืนรออยู่ข้างนอก
วันนี้ ตอนที่ผมซ้อมละคร คิกเค้าดูสนใจเฟรชมากๆ ส่วนตัวผม..เค้าก้อทำเป็นเมินโดยการเบือนหน้าหนี ผมว่าตอนนี้ นอกจากคิกเค้าจะเลิกชอบผมแล้ว เค้าก้อยังเริ่มเกลียดผมด้วย..
สักพักนึง..ปอก้อเดินออกมา ด้วยสีหน้าที่ดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร
" มาดามว่าไงมั่ง ? " ผมลุกขึ้นถามทันทีที่เค้าเดินออกมาจากห้อง
" ก้อ..ไม่ได้ว่าอะไร เค้าบอกว่า วันจันทร์นี้ ผอ.จะมาดูการแสดงที่เราซ้อม!! ถ้าเรื่องไม่ดี หรือยังซ้อมไปไม่ถึงไหน เค้าก้อจะไม่อนุมัติ " ปอบอก
" อ่านะ..งั้นแสดงว่า เสาร์ - อาทิตย์นี้เราก้อต้องมาซ้อมกันอีกน่ะสิ!! " ผมพูด
" แน่นอน!! แล้วพวกเราจะซ้อมกันทัน ก่อนวันงานมั้ยเนี่ย..โอ๊ย!! เซ็งๆๆ " ปอบ่น
" เอาน่า..ยังมีเวลา แล้ว...มาดามบอกหรือเปล่า ถ้าได้แสดง จะแสดงวันไหน ? " ผมถาม
" ก้อประมาณ..อีก 2 - 3 อาทิตย์หน้า " ปอบอก
ผมพยักหน้า..อ่านะ ก้อยังมีเวลาเหลือนี่นา!!
" เดี๋ยวชวนอั๋นกับเซฟไปกินข้าวกันข้างนอกดีกว่า!! " ปอบอก
" ไปสิ!! " ผมพูด
ผม และปอเดินกลับเข้าไปในห้องชมรม เห็นเซฟ และอั๋นกำลังนั่งคัดบทละครกันอยู่ ส่วนกลุ่มของเฟรชยังคงนั่งจับกลุ่มเม้าท์กัน โดยไม่ได้ลุกไปไหน แต่พอพวกเค้าเห็นพวกผมเดินมา เฟรชก้อเริ่มหัวเราะเป็นคนแรก ผมก้อไม่รู้นะว่า พวกเค้าหัวเราะอะไรกัน!! ( แต่รู้ว่า ปอทำหน้าเคืองๆใส่!! )
" ไปกินข้าวกันเซฟ อั๋น!! " ผมตะโกนชวนพวกเค้าสองคน
" อ่า..ไปดิๆ " เซฟพูดพลางเคาะบทละครกับโต๊ะเพื่อให้กระดาษเสมอกัน แล้วเอาคลิบหนีบไว้
" วี่ ช่า เจ๊เฟรช..ไม่ไปกินข้าวด้วยกันเหรอคะ ? " อั๋นหันไปถามกลุ่มพวกเค้า
" ไม่หรอกจ้ะ..เจ๊ยังไม่หิวน่ะ ไปก่อนเถอะ!! " เฟรชบอก
" ไม่ต้องไปสนใจเค้าหรอกอั๋น เค้าคงกินลมจนอิ่มแล้วล่ะ มัวแต่นั่งเม้าท์ชาวบ้านอยู่หนิ!! " ปอว่า แล้วยิ้มอย่างสะใจ
" ฉันไม่ได้พูดกับเธอเลยนะปอ กรุณาอย่าว่า!! " เฟรชพูดสวน
" เราก้อไม่ได้ว่าเธอนี่เฟรช ในกลุ่มนั้นมีเธอคนเดียวเหรอไง ? " ปอถาม
" อ้าว!! แสดงว่า เจ๊ปอว่าพวกหนูเหรอคะ ? " ชาช่าถามขึ้น
" โอ๊ย!! ยัยบ้า เจ๊ประชดย่ะ!! " ปอพูด
" เห็นมะ!! เธอก้อว่าฉันนี่ปอ ฉันทำอะไรให้เธอเหรอไง ?!! " เฟรชถามอย่างฉุนๆ
" ก้อเธอนินทาเราไง!! บอกสิ..ว่าเธอไม่ได้นินทา คิดเหรอ ว่าเราจะไม่รู้น่ะ!! " ปอว่า
" บ้าน่ะปอ!! ฉันไม่ได้นินทาเธอนะ..ฉันก้อแค่นินทา.. " เฟรชหยุดพูด แล้วเหลือบมองมาที่ผม " ..คนแถวเนี้ย!! " เค้าพูดต่อ
ปอหันมาที่ผม " นินทาเพื่อนเราก้อไม่ได้ว้อย!! " ปอว่า
" โอ๊ย!! ยุ่งอะไรด้วยล่ะเธอเนี่ย!! เพื่อนของเธอตกกระป๋องไปหนึ่งคนแล้ว เธออยากโดนด้วยเหรอไง ?!! " เฟรชถาม
" ตก..กระ..ป๋อง อะไรอ่ะ ?!! " ปอถามขึ้นอย่างงงๆพลางหันมาที่ผม และเฟรช
" ถ้าอยากรู้ก้อถามเพื่อนเธอดูสิ ว่าทำไมถึงตกกระป๋อง..เค้ากับคิกน่ะ!! " เฟรชพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเย้ยหยัน เค้ารู้ได้ยังไงนะว่า ผมกับคิก เราทะเลาะกัน ( ข่าวโคตรไวเลย!! )
ผมมองหน้าเฟรชอย่างเคืองๆ แล้วเดินออกจากห้องไป ผมไม่อยากจะฟังถ้อยคำที่เฟรชจะเยาะเย้ยผม แล้วหาว่าผมเป็นไอ้ขี้แพ้ตัวนึง เค้าคงจะสะใจมากๆแน่ๆกับเรื่องนี้...
" มิก!! จะรีบไปไหน..ทำไมนายไม่เห็นบอกเราเรื่องนี้เลยอ่ะ ?!! " เซฟวิ่งตามผมออกมา แล้วถามขึ้น
" เรา..ไม่รู้ว่า จะต้องเล่าให้พวกนายฟังทำไมอ่ะสิ ช่างมันเถอะ!! " ผมพูด
" ทำไมนายไม่เล่าอ่ะ..นายยังเห็นปอ กับเราเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่า นายมีอะไรเราก้อยังช่วยกันได้นะ!! " เซฟบอก
" เรา..เรา..เราทะเลาะกับคิกเรื่องอ๊อฟน่ะ!! คิกเค้าเห็นเรากับอ๊อฟอยู่ด้วยกัน เค้านึกว่า เราคืนดีกันแล้ว และคิกเค้าก้องอนเราอ่ะ..อะไรของเค้าก้อไม่รู้!! " ผมว่า
เซฟมองหน้าผม แล้วทำสีหน้าอึ้งๆ " อ่านะ..เข้าใจๆ แล้วทีนี้นายจะทำยังไงต่อไปล่ะ ? " เซฟถาม
ผมมองหน้าเค้า แล้วส่ายหน้าไปมา " เราไม่รู้!! " ผมบอก
สักพักนึง ปอก้อเดินออกมาจากห้องชมรมกับอั๋น " อีเฟรชนี่อะไร!! ประสาท
แ_ก!!... " ปอบ่นพึมพำ " …มิก!!..เธออย่าเพิ่งยอมแพ้เรื่องคิกนะ เราว่า เราจัดการได้!! " ปอหันมาพูดกับผม
" นายจะจัดการอะไร ปล่อยไปเถอะ ถึงยังไงเราก้อไม่ได้ชอบคิกอยู่แล้ว " ผมบอก
" ไม่รู้แล่ะ!! ถึงไม่ใช่เรื่องคิก ก้อต้องเป็นเรื่องอีเฟรช เราไม่ยอมปล่อยให้มันลอยนวลอยู่อย่างนี้หรอก!! เอาเป็นว่า เมื่อรู้ผลจากผอ. และซ้อมเสร็จแล้วเมื่อไหร่ เธอ..กับอั๋นต้องไปบ้านเราทันที!! " ปอพูดอย่างกระฉับกระเฉง ดวงตาเค้าเป็นประกายแรงกล้า ราวกับว่า เค้าต้องการที่จะเอาชนะเฟรชให้ได้
" เพื่ออะไร...เราจะไปบ้านนายทำไม ? ” ผมถาม
" เอาเถอะน่า..เพื่อให้อีเฟรชคลั่งตายไงล่ะ!! " ปอบอก..
จะว่าไป ผมก้อยังงงๆกับแผนของปอนะว่า มันคืออะไร เจ๊แกยิ่งเป็นจอมวางแผนอยู่ด้วย แล้วแผนที่ออกมาแต่ละครั้งล้วนแต่ดุเด็ดเผ็ดมันทั้งนั้น ใครที่เจอเป็นต้องยอมศิโรราบเสียทุกราย..
หลังจากวันนั้นมา พวกเราต่างก้อใช้เวลาสองวันที่เหลือซ้อม และเก็บรายละเอียดของละคร จนถึงวันจันทร์ที่จะต้องแสดงให้ผอ.ดู เมื่อผอ.ได้รับชมแล้ว เค้าก้อดูท่าทางไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก อาจจะเป็นเพราะนักแสดงก้อได้ ที่มีแต่พวกสาวๆอย่างนี้...
แต่ด้วยสปิริตของเจ๊ปอ เธอได้แสดงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ให้ผอ.ได้เห็น ซึ่งผมก้อไม่รู้นะคับว่า ปอเค้าไปทำอะไร รู้เพียงแต่ว่า บุกเดี่ยวเข้าไปในห้องทำงานของท่าน หลังจากนั้นก้อเดินออกมาจากห้องพร้อมลายเซ็นต์ของท่านผอ.ว่า อนุมัติแล้ว..
" ปอ!!..นายนี่สุดยอดเลย!! " เซฟพูดขึ้น
" แล้วสรุป นายเข้าไปทำอะไรในห้องผอ.อ่ะ ผอ.จึงยอมเซ็นต์ให้ ? " ผมถาม
" ก้อไม่มีอะไรหรอก นิดๆหน่อยๆน่ะ " ปอว่า ( แน่ะ!!..ไม่ยอมเล่า )
" แล้ว...เราได้แสดงกันวันไหนเหรอ ? " เซฟถาม
" พวกเราได้แสดงวันที่ สิบตุลาฯ เวลาสี่โมงเย็นน่ะสิ!! " ปอบอก
" วันที่สิบตุลาฯ..วันอะไรนะ ดูคุ้นๆจัง เหมือนมีอะไรต้องทำ " ผมพูดอย่างเบาๆ แล้วนึกไปมา
" จะวันอะไรก้อแล้วแต่..ช่างมันเถอะ แต่อย่าลืมนะ วันพุธนี้ เธอ กับอั๋นจะต้องมาที่บ้านเรา " ปอว่า
" มา..ให้มาทำไม ? " ผมถาม
" เออน่า...เดี๋ยวก้อรู้ " ปอบอก
สรุปแล้ว ในวันพุธที่จะถึงนี้ ผมต้องไปที่บ้านปอ กับอั๋นสองคน ไปทำอะไรก้อไม่รู้ รู้เพียงแต่ว่า เพื่อหักหน้าเฟรช แต่พอเมื่อผมรู้เข้าว่า มันคืออะไร ผมก้อแทบหงายแน่ะ...ส่วนวันที่ สิบตุลาฯ มันวันอะไรนะ..นึกไม่ออก ใครรู้ก้อช่วยบอกผมทีละกัน!!
เด่วมาต่อนะฮะ :bye2:
-
มานั่งรอตอนต่อไป (ยังอ่านไม่ทันเลยอะ แต่ก็อยากได้ตอนใหม่และ ไม่ค่อยโลภเลย)
-
บทที่ 49 : The Farewell~*
เคยเป็นบ้างมั้ยคับ ? เวลาที่คนเรามีความรู้สึกดีๆให้กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง พอเมื่อเวลาผ่านไป..พอเราพบเห็นกับสิ่งนั้นอีกครั้ง ความรู้สึกดีๆเหล่านั้นก้อจะกลับมา ถึงแม้ว่า สิ่งนั้นจะอยู่เพียงครู่นึง แต่ความทรงจำนั้น ก้อจะอยู่กับเรามิรู้ลืม..
ตัวผมเองมักจะรู้สึกอย่างนี้เสมอๆ อะไรที่ทำให้เรามีความรู้สึกดีๆ ถึงแม้มันจะอยู่ด้วยไม่นาน แต่สิ่งนั้นก้ออาจจะทำให้เราสุขใจตลอดไปเลยก้อมี..
" ♪ ฉันขอสัญญา...จะจำทุกเรื่องราว ไม่ว่าร้าย หรือดี สุขหรือทุกข์ใจ... ♫ " เสียงโทรศัพท์มือถือ ปลุกผมให้ตื่น
" ฮ..ฮัลโหล..ล.. " ผมงัวเงียรับสาย โดยไม่ได้ดูชื่อคนโทร.มาเลยว่า ใครโทร.มา
" หวัดดีขี้เซา..ลืมตาที่โตๆขึ้นได้แล้ว " ผมรู้ได้ทันทีว่า ใครเป็นคนโทร.หาผม เพราะทั้งน้ำเสียง และคำที่ใช้เรียก ทำให้ผมตื่นขึ้นมาทันที...
" เหลียง!!!..มีอะไรเหรอ โทร.มาแต่เช้าเชียว ? " ผมค่อยๆปรับเสียงเป็นนุ่มลงทันที
" อ้าว!! ตื่นแล้วเหรอ ? หุๆ ก้อจะมาถามว่า ไม่ไปส่งอ๊อฟเหรอไง ? " เหลียงถาม
" วันไหนเหรอ..วันที่เท่าไรอ่ะ ? " ผมถามอย่างงัวเงีย
" อ้าว!! ก้อวันนี้แล่ะ วันที่สิบตุลาฯไง..นายจำไม่ได้จริงๆเหรอ ? " เค้าถามอีก ( ตายห่า!! )ที่จริงแล้ว..วันนี้ ก้อเป็นวันที่ผมต้องแสดงละครด้วยคับ ( มิน่า..ถึงวันมันคุ้นๆ )
" จริงอ่ะ!! แย่แล้วๆ ตอนนี้อ๊อฟเค้าอยู่ไหนแล้วอ่ะ ? " ผมถามอย่างกระวนกระวาย แล้วลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปที่ห้องน้ำ
" มันอยู่บนรถพ่อมันอ่ะ กำลังจะไปสนามบิน เครื่องจะออกตอน 8 โมงเช้า เรากำลังนั่งแท็กซี่ไปสุวรรณภูมิอยู่เนี่ย!! " เหลียงบอก
" อ่านะ!! โอเคๆ..เราจะรีบไป แค่นี้ก่อนนะ!! " ผมบอก แล้วกดวางสายเหลียงไป
ลืมได้ไงเนี่ย..วันสำคัญขนาดเนี้ย วันที่ผม กับอ๊อฟจะไม่ได้เจอหน้ากันอีก ถึงจะยังไม่รู้ว่า อนาคตเป็นยังไง แต่อย่างน้อยก้อรู้ว่า โอกาสที่จะเจอกัน มันช่างริบหรี่นัก ถึงแม้ว่า เราสองคนจะเลิกกันแล้ว และตอนนี้ก้อเป็นเพียงเพื่อนกัน ถึงยังไง ความรู้สึกดีๆที่ผมมีให้เค้า ก้อยังมีอยู่..และมันไม่เคยลบเลือนเลย แม้ว่า ในใจผมตอนนี้จะมีเหลียงเข้ามาแทนที่เค้า แต่กับความรู้สึกดีๆที่มีให้ ก้อยังคงอยู่…
ผมเพียงแค่ต้องการใช้เวลาอันน้อยนิดที่เหลือไปหาเค้า และบอกกับเค้าว่า ความรู้สึกผมที่มีให้เค้าในตอนนี้ มันยังเหมือนเดิม..ไม่เปลี่ยนแปลง
ถึงแม้ว่า เราจะเป็นแค่เพื่อนกัน ผมก้ออยากให้เราสองคนเก็บความทรงจำที่ดีนี้ต่อไป..แม้ว่า เราสองคนจะไม่เจอกันอีกแล้ว...ก้อตาม
ผมรีบออกมาจากห้องน้ำ แล้วแต่งตัว พลางจ้องมองดูนาฬิกา..นี่เพิ่งหกโมงครึ่งเอง ยังมีเวลาอีกชั่วโมงครึ่ง ผมจะต้องรีบไป ใช้เวลาที่เหลือให้มีค่าที่สุด..
ผมลงไปข้างล่าง ตอนนี้ในบ้านผมมีแม่เท่านั้นที่ตื่นแล้ว ผมไปที่โต๊ะทำงานของผมในห้องข้างล่าง เพื่อจะหยิบของที่ผมเตรียมให้เค้า นั่นคือ ดรีมแคช ( เครื่องรางชนิดหนึ่งของชนเผ่าอินเดียนแดง มีลักษณะกลมๆอยู่ตรงกลาง แล้วรอบๆมีขนนกร้อยลงมา เชื่อว่า จะป้องกันภูติผี และนำความสุขมาให้ ) ที่ผมเคยซื้อไว้ ตอนที่ผมคบกับเค้าใหม่ๆ กะจะให้เค้าตอนวันเกิด แต่เผอิญดันมีเรื่องขึ้นซะก่อน ผมเลยเก็บเอาไว้ในกล่อง..แต่ตอนนี้ ไม่รู้ว่า ยังอยู่หรือเปล่า…
" ไม่อยู่!!...หายไปไหนแล้วเนี่ย ?!! " ผมพูดขึ้นพลางเกาหัวไปมา แล้วค้นของบนโต๊ะ
( รกเว่อ!! )
" แม่!!!! เห็นกล่องสีน้ำเงิน บนโต๊ะมิกป่าวเนี่ย ? " ผมตะโกนถามแม่ซึ่งอยู่ในครัว
" กล่อง...สีน้ำเงินเหรอ ? " แม่ผมค่อยๆถามขึ้น
" ใช่!! " ผมบอก
" สงสัยจะอยู่ที่ห้องเก็บของๆพ่ออ่ะ!! ไปดูเอาเองนะ เพราะแม่เป็นคนเอาไปไว้เอง " แม่ผมบอก
" อืม..ได้ๆ " ผมพูดขึ้น แล้วรีบเดินไปที่ห้องเก็บของ..ผมมาถึงที่ประตูหน้าห้อง แล้วมองดูด้วยท่าทางที่อารมณ์เสีย..ก้อพ่อผมเค้าล็อคกุญแจไว้อ่ะคับ
" แม่!!! กุญแจอยู่ไหน ? " ผมถามแม่ด้วยท่าทางหงุดหงิด
" กุญแจ..สงสัยแขวนอยู่ตรงใต้บันไดน่ะ..มิกไปดูเอาเองละกัน!! " แม่ผมบอก
ผมรีบไปดูกุญแจที่แขวนไว้ตรงบันได ที่ใต้บันไดมีพวงกุญแจแขวนไว้ แต่กุญแจนั้นมีอยู่เป็นสิบๆดอก ซึ่งแต่ละดอกก้อรูปทรงคล้ายๆกันทั้งนั้น ( งงนะวุ้ย!! )
ผมหยิบพวงกุญแจออกมาจากใต้บันได แล้วมุ่งหน้าไปยังห้องเก็บของ หลังจากนั้นจึงค่อยๆลองไขทีละดอก ใช้เวลาอยู่สักพักก้อเปิดได้...
ผมเปิดประตูออกมา แล้วก้มหน้าก้มตาควานหากล่องนั่น ( รกว่าโต๊ะกุอีก!! ) ไม่นานก้อเจอ ผมเปิดกล่องนั้นออกมาดู ยังคงมีดรีมแคชอยู่ในนั้น มันเป็นดรีมแคชอันเล็กๆที่ผมซื้อมาจากร้านขายเครื่องหนังของเพื่อนพ่อผม ที่อยู่ปิ่นเกล้า ผมเห็นครั้งแรกก้อชอบเลย และตั้งใจที่จะซื้อให้เค้าเพื่อเป็นของขวัญวันเกิด…
ผมมองดูนาฬิกา ตายล่ะ!!..จะเจ็ดโมงแล้ว อีกห้านาที จะทันมั้ยเนี่ย จากปิ่นเกล้า ถึงสุวรรณภูมิ..ผมรีบปิดฝากล่อง แล้วรีบออกจากบ้านไป
ผมเดินออกจากบ้านไปหน้าปากซอย เพื่อเรียกแท็กซี่ ( ตอนนี้ต้องยอมเปลืองอ่ะคับ..ถ้านั่งรถเมล์ไป คงอีกนานกว่าจะถึง!! )
ดีนะคับ..ที่ผมเอาเงินมาประมาณห้าร้อยบาท ( กันเหนียว!! ) เพราะรู้อยู่แล้วว่า ตัวผมเองต้องรีบไป
ช่วงเวลาที่รีบเร่งในตอนเช้าของวันนี้ ช่างแออัดไปด้วยการเดินทางจริงๆ ทั้งๆที่ก้อปิดเทอมแล้ว แต่ทำไมรถยังติดอยู่อย่างนี้ก้อไม่รู้!!
" พี่..ขึ้นทางด่วนได้ป่าวคับ ? " ผมถามคนขับรถ
เค้าหันมามองผม แล้วพยักหน้า ( ยอมเสียค่าทางด่วนซะงั้น..เอาวะ!! ถึงยังไงก้อต้องให้ทัน!! ) แต่นั่น..ก้อไม่ได้ช่วยอะไรได้เลยคับ เพราะกว่าจะไปถึงทางด่วนก้อยังคงมีอุปสรรคอยู่ แต่พอขึ้นได้ก้อเริ่มหายใจโล่งบ้าง..
หลายนาทีต่อมา ผมมองดูนาฬิกาบนรถ เจ็ดโมงสี่สิบห้าแล้ว!!! อีกสิบห้านาทีเองจะทันหรือเปล่า!! รถแท็กซี่ที่ผมนั่งมา ตอนนี้ ได้ลงจากทางด่วนแล้ว และกำลังมุ่งหน้าสู่สนามบิน
" ♪ ฉันขอสัญญา...จะจำทุกเรื่องราว ไม่ว่าร้าย หรือดี สุขหรือทุกข์ใจ... ♫ " เสียงมือถือผมดังขึ้น ( เหลียงโทร.มา )
" ฮัลโหล!! " ผมรับสาย
" อยู่ไหนแล้วมิก ?!! " เค้าถามผม
" ก้อ..ใกล้ถึงแล้วล่ะ!! " ผมพูด
" เร็วๆล่ะ!! อ๊อฟมันจะขึ้นเครื่องแล้วนะ!! " เหลียงบอกผม
" โอเคๆ..แล้วเจอกัน!! " ผมพูด แล้ววางสายไป
ไม่นานนัก รถแท็กซี่ก้อได้มาเทียบท่าอยู่ที่ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ ผมจ่ายเงิน แล้วลงจากรถไป ( หมดไปเกือบสองร้อยแน่ะ!! )
ตอนนี้ เท่าที่ผมคำนวณเวลาดู น่าจะเหลือเวลาที่ผมจะได้เจออ๊อฟนะ..ซึ่งผม ก้อได้แต่ภาวนาอยู่อย่างนั้น!!
ผมเดินไปตามทางเดิน ผ่านประตูทางเข้า แล้วเดินไปในท่าอากาศยาน สักพัก ผมก้อเจอเหลียง เพื่อนๆอ๊อฟบางคน พ่อ และแม่ของเค้า แต่..ผมไม่พบเค้า
" เหลียง!! " ผมเรียก
เหลียงหันมามองผม พลางเดินเข้ามา
" อ๊อฟล่ะ ?!! " ผมถามเค้า
" อ๊อฟ..เพิ่งขึ้นเครื่องไปเมื่อสองนาทีที่แล้วนี้เอง..นายมาช้าไปอ่ะ!! " เหลียงบอกผม
ผมมองดูนาฬิกา อีกเพียงแค่ไม่กี่วินาที เครื่องบินก้อจะออกแล้ว ถ้าโทร.ไปหาเค้าตอนนี้ ก้อคงไม่ทันแน่ๆ…
ผมก้มหน้า แล้วน้ำตามันก้อไหลออก ความรู้สึกนี้..มันรู้สึกเสียดาย เสียดายที่ไม่ได้บอกเค้า ไม่ได้กล่าวลา และไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ อย่างที่อ๊อฟเค้าเคยว่าไว้
เค้ารู้สึกผิดเสมอ ที่เค้าเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมร้องไห้อยู่บ่อยๆ แม้กระทั่ง วินาทีสุดท้ายที่เค้าจากไป ผมก้อยังต้องร้องไห้..เพื่อเค้า
" นี่มิก!! ไม่ต้องร้องหรอก..อ๊อฟเค้าไม่ลืมนายหรอกน่า!! นี่..เช็ดน้ำตาซะ!! "
เหลียงพูดพลางยื่นผ้าเช็ดหน้าออกมา ในผ้าเช็ดหน้านั้น มีกระดาษโน้ตเขียนเอาไว้
ผมเงยหน้ามองเหลียง เหมือนกับจะถามว่า กระดาษโน้ตเนี่ย..คืออะไร ?
" อ๊อฟมันบอกเราว่า ถ้าเกิดนายไม่มาส่งมัน หรือมาไม่ทัน ก้อให้เรา เอาโน้ตเนี้ยให้นาย " เหลียงบอก ผมพยักหน้า แล้วค่อยๆเปิดกระดาษโน้ตขึ้นอ่าน
....ถึงมิก
เมื่อมิกได้อ่านจดหมายนี้จบแล้วนั้น นั่นแสดงว่า ตอนนี้ เราไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว แต่สิ่งที่เหลืออยู่ที่นี่ก้อคือ ความทรงจำที่ดีของเราสองคน
เราจะจำไว้ว่า อย่างน้อยตอนที่เราอยู่ที่นี่ ได้พบกับมิก เรามีความสุขแค่ไหน ถึงเราจะเป็นคนเลวในสายตามิก ที่มิกต้องยอมทนคบด้วยคนนึง
แม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆ นั่นก้อเป็นสิ่งที่เราดีใจแล้ว เพราะเราก้อได้รู้ว่า การที่เราต้องเลิกรักมิก เป็นเรื่องที่ยาก แต่การที่จะให้มิกรักเราไปตลอดนั้นเป็นเรื่องที่ยากกว่า เพราะในที่สุดแล้ว เราสองคนก้อต้องจากกันอยู่ดี อย่างที่มิกบอก มิกก้อต้องมีทางเดินของมิก เราก้อต้องมีทางเดินของเรา แต่เราก้อจะจำไว้ว่า ครั้งนึง เคยมีคนบางคนมาพูดกับเราว่า...รัก ทั้งๆที่เราก้อไม่ได้ยินคำๆนี้มาตั้งนานแล้ว
ขอบคุณนะ ที่ช่วยทนอยู่ใกล้ๆเรา แม้มันจะเป็นเพียงเวลาอันน้อยนิดก้อเถอะ แต่เราก้ออยากให้มิกรู้ไว้ อะไรที่ทำให้มิกเจ็บ เราเจ็บกว่ามิกเป็นร้อยเท่า เพราะเวลาที่เราเห็นน้ำตาของมิก มันก้อยิ่งทำให้เราเจ็บปวดทุกที ขอโทษนะ กับทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เราเคยทำไม่ดีไว้กับมิก..
รักมิกเสมอนะ..ถึงแม้เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วก้อตาม…
ปล. หยุดร้องไห้ได้แล้ว มิกกี้เม้าส์ ^ v ^
....คนเลวที่ชื่ออ๊อฟ
ผมอ่านไปถึงตอนนี้ ก้อยิ่งเริ่มร้องไห้หนักขึ้นทุกที ผมได้แต่กำกล่องที่ใส่ดรีมแคชไว้แน่น แล้วสะอึกสะอื้นไปมา
เหลียงพาผมออกไปข้างนอกสนามบิน ท่ามกลางความงุนงงของเพื่อนๆ และพ่อแม่อ๊อฟ
" เลิกร้องได้แล้วน่ามิก..ยังไง อ๊อฟมันก้อยังรักนายเหมือนเดิมนี่ " เหลียงพูด ปลอบผม ตอนนี้ ผม และเค้านั่งอยู่บนรถแท็กซี่ กำลังเดินทางกลับ ( บ้านเหลียง )
" มันไม่ช่วยอะไรหรอกเหลียง!! ถึงยังไง..อ๊อฟเค้าก้อไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว " ผมบอกพลางซับน้ำตาไปมา
" อ่านะ..เราเข้าใจ นาย กับอ๊อฟคงเป็นความรู้สึกที่ลืมได้ยาก..แต่ถึงยังงั้น อะไรที่มันพลาดไป นายก้อเอามาทดแทนกับคิกก้อได้นี่ " เหลียงบอก
" บ้าน่าเหลียง..นายเข้าใจ.. " ผมหันไปพูดแก้เค้า แต่ไม่ทัน…
" เข้าใจ..เราเข้าใจ นายยังคงไม่กล้าที่จะบอกให้ใครรู้มากมาย เรื่องนาย กับคิกหรอก เพราะนายเพิ่งเลิกกับอ๊อฟมาไม่นาน ไอ้คิกมันก้อเพื่อนเรา..เรารู้ดี " เค้าพูด แล้วยิ้มให้ผม
ผมมองเหลียงอย่างงงๆ เค้ากำลังเข้าใจผิดอย่างรุนแรงเลย เรื่องผม กับคิกน่ะ..ตอนนี้ คนที่ผมชอบน่ะ..คือเค้าต่างหาก!!
" ลืมอดีตซะมิก แล้วก้าวต่อไป ยังมีอะไรดีๆที่รอเราอยู่อีกเยอะนะ!! " เหลียงพูด แล้วยิ้มให้ผม
ผมยิ้มให้เค้า " ก้าวต่อไปเหรอ ? เราก้อไม่รู้หรอกนะว่า ก้าวต่อไปของเราจะต้องเจอกับอะไรบ้าง เอ้อ!! วันนี้เราต้องแสดงละครที่โรงเรียนน่ะ นายจะมาดูมั้ยล่ะ..ตอนสี่โมงเย็นอ่ะ ?!! " ผมถามเค้า
" วันนี้เหรอ ? แน่นอนสิ!! เรื่องอะไรอ่ะ ? " เค้าถามผม
" ราพันเซล " ผมบอก
" หุๆ..ไปอยู่แล้ว!! เพื่อเป็นกำลังใจให้ก้าวต่อไปของนายไง " เค้าพูด แล้วยิ้มให้ผม
ผมมองเค้า แล้วก้อยิ้มตอบ...ก้าวต่อไปงั้นเหรอ ? ผมว่า จะทำยังไงให้ก้าวต่อไปของผม ได้เข้าไปอยู่ในใจเค้าดีกว่า นั่นล่ะ..อาจจะเป็นก้าวสำคัญสำหรับผม!!
" ♪ ฉันขอสัญญา...จะจำทุกเรื่องราว ไม่ว่าร้าย หรือดี สุขหรือทุกข์ใจ... ♫ " เสียง มือถือผมดังขึ้น ( เจ๊ปอโทร.มา )
" ฮัลโหล!! ว่าไงปอ ? " ผมรับสาย แล้วถามปอ
" มิก!! อยู่ไหนเนี่ย ? เธอต้องไปเอาชุดนักแสดงกับเรานะ " ปอถามผม
" เราอยู่บนรถแท็กซี่กับเหลียงน่ะ กำลังจะไปโรงเรียนเดี๋ยวเนี้ย!! " ผมบอก
" ต๊าย!! อยู่กับเหลียงเหรอ ? แรงซ้าาาาา..ไปไหนกันมาล่ะ ? " ปอถามอีกด้วยน้ำเสียงกระดี๊กระด๊า ( - -' )
" ไปส่งอ๊อฟที่สนามบินอ่ะ " ผมบอก
" อ่าเหรอ ? ไงก้อ..มาเร็วๆล่ะ ถึงแล้วโทร.บอกด้วย ตอนนี้เราอยู่ที่โรงเรียนนะ เซฟก้อมาแล้ว ช่วยกันจัดฉากอยู่...อย่าลืมล่ะ!! " ปอบอก
" จ้าๆๆ!! " ผมบอกเค้า แล้ววางสายไป
" ปอโทร.มาเหรอ ? " เหลียงถาม
" ใช่!! เค้าให้เราไปเจอเค้าที่โรงเรียนน่ะ " ผมบอก
" อ่อนะ..งั้นนายไปหาปอก่อนละกัน เดี๋ยวเย็นๆเราจะเอายอดไปดูด้วย ได้ข่าวว่า คิกแสดงด้วยนี่!!..เป็นเจ้าชายใช่มะ ?? " เหลียงว่า
" อ่ะ..ก้อใช่นะ!! " ผมบอก แล้วมองหน้าเค้า
เค้ามองผม แล้วยิ้มให้ " แสดงให้เต็มที่ล่ะ!! " เค้าพูดขึ้น
ผมพยักหน้า แล้วยิ้มให้เค้า ไม่รู้ว่า..ผมจะทำได้หรือเปล่านะ แต่เพื่อก้าวต่อไป ผมต้องลืมอดีตไว้เบื้องหลัง..
ผมไปถึงที่โรงเรียน แล้วโทร.หาปอทันที เราสองคนไปรับชุดที่สั่งไว้ด้วยกันที่แถวเจริญกรุง แล้วหลังจากนั้น จึงกลับมาโรงเรียนเพื่อเตรียมตัว
วันนี้ในช่วงเช้า ผมเจออะไรมามากแล้ว ในช่วงบ่ายผมก้อไม่รู้ว่า จะต้องเจออะไรอีก ถึงแม้จะต้องอยู่บนเวทีก้อเถอะ...
" นักแสดงทุกคนไปแต่งตัวกันได้แล้ว เดี๋ยวทางนี้เราให้พวกทีมงานจัดการต่อเอง มิก อั๋นตามเรามา!! " ปอเรียกผม และอั๋นไปที่ห้องแต่งตัวอีกห้องนึง ซึ่งไม่ใช่ห้องรวม
เฟรชมองปอ ด้วยสีหน้าสงสัย " ปอ!! จะพามิกกับอั๋นไปไหนน่ะ ? " เค้าถามขึ้น
" ก้อไปแต่งตัว แต่งหน้าน่ะสิ!! " ปอบอก
" แล้วทำไม ไม่แต่งตัวที่ห้องนี้ซะล่ะ!! " เฟรชถามอย่างงงๆ
ปอมองเฟรชไปมา " ไม่เอาหรอก..หมามันดุ!! " ปอว่า แล้วรีบพาผมกับอั๋นเดินไป ( ^ ^ )
" ... " เฟรชได้แต่ยืนอึ้งๆ ทำท่าจะด่า แต่ก้อด่าไม่ทัน " ชาช่า..วีวี่!! " เฟรชตะโกนเรียก
" ขา..เจ๊!! " ทั้งสองคนร้องตอบ
" มาแต่งตัว แต่งหน้าให้ฉันซิ!!!! " เฟรชตะโกนอย่างอารมณ์เสีย
" ไม่ได้หรอกค่ะเจ๊ พวกหนูแต่งหน้ากันอยู่ " วีวี่บอก
เฟรชมองทั้งสองคน แล้วทำท่าหงุดหงิด " ยังจะต้องแต่งอีกเหรอ ? หน้าวอกขนาดนี้แล้ว!! " เฟรชด่า แล้วเดินไปอย่างอารมณ์เสีย
ทั้งชาช่า และวีวี่ยืนงง ก่อนที่จะรีบวิ่งไปหาเจ๊ของพวกเธอ ( สงสารทั้งสองคนจัง ที่ต้องมาเป็นกระโถนให้เฟรช - -' )
ปอเดินพาผมออกไปข้างนอก คิกยืนคุยอยู่กับเซฟเรื่องบท ผมเดินผ่านคิกไป เค้าไม่ยอมหันมามองผมเลย ได้แต่ทำเป็นยืนคุยกับเซฟอยู่ อย่างไม่เหลียวแล..
" เอาล่ะ!! มิก เธอไปแต่งตัวก่อนนะ เดี๋ยวเราจะแต่งหน้าให้อั๋นก่อน!! " ปอบอกผม พร้อมกับยื่นชุดให้
" ได้!! " ผมพูด แล้วพยักหน้ารับ..
ปอหันไปแต่งหน้าให้อั๋น ไมนานก้อเสร็จ หลังจากนั้น เค้าก้อลากผมไปแต่งหน้าต่อ
ไม่นาน ทั้งผม และอั๋นก้อแต่งหน้า และแต่งตัวเสร็จ ( ราพันเซล & องค์หญิงแขก )
ผมหันไปมองกระจก คนในนั้น ในกระจกนั่น ที่ผมเห็น..นั่นคือผมเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลย..ทำไมถึง..สวยจัง!! ( อุ๊บ!!..ชมตัวเอง )
ครั้งแรกนะเนี่ย ที่ผมได้แต่งหญิง ( ถึงแม้ว่า วิกมันจะไม่ค่อยเข้าที่เท่าไรก้อตาม..แต่ก้อโออ่ะ ^ v ^ )
" เธอสองคน อย่าลืมทำตามที่ซ้อมกันไว้นะ!! " ปอบอก
ผม และอั๋นมองหน้ากัน แล้วพยักหน้า..
ในที่สุด ก้อใกล้เวลาที่จะเริ่มแสดงแล้ว หลังจากที่นักแสดงแต่งตัวกันครบหมดแล้ว ปอก้อได้บอกให้อั๋น และผมนั่งรออยู่ที่ห้องอีกห้องหนึ่ง ข้างๆห้องเปลี่ยนเสื้อนักแสดง ส่วนปอก้อเดินไปบอกนักแสดงทุกคนว่า " เอาล่ะ..ต่อจากนี้ การแสดงกำลังจะเริ่มขึ้น ขอให้ทุกคนตั้งใจกันเต็มที่ จำไว้ว่า..ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น การแสดงต้องดำเนินต่อไปนะ!! " ( THE SHOW MUST GO ON )..
To Be Continued ฮัฟ :t3:
-
ตามอ่านตาแฉะ :กอด1: ไรเตอร์หนึ่งที ขยันลงจริงๆ
กับอ๊อฟก็ปล่อยให้เป็นความทรงจำอย่างที่ว่าแหละเนอะ
เริ่มต้นใหม่(กับใครดีล่ะ หุหุ)ดีกว่า แล้วก็ตั้งใจเล่นละครเวทีนะมิก
นั่งหน้าติดขอบเวที ชูป้ายไฟเชียร์อยู่ 555
-
อย่าว่ากันนะอ่านทีเดียวจบเลย แล้วอย่างนี้ใครจะเป็นพระเอกล่ะเนี้ย
-
ยังตามหาพระเอกไม่เจอเลย..มิก
ตกลงเค้าคือ ครายยยยยยย
บอกหน่อยดิ อ่ะ กระซิบๆข้างหูก็ได้
:กอด1:มิก +1 คับ
-
บทที่ 50 : Rapunzel~*
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีสามี ภรรยาชาวไร่คู่หนึ่ง ปลูกผักเลี้ยงชีพอยู่อย่างพอมีพอกิน ทุกๆวัน สามีจะเก็บผักที่ตนปลูกไว้ไปขายในตลาด เพื่อนำเงินมาซื้อข้าวของเครื่องใช้ภายในบ้าน
ฝ่ายภรรยา ก้อจะมีหน้าที่ทำกับข้าว เก็บกวาด และดูแลบ้าน เพื่อรอสามีกลับมาจากการไปขายของ...
" กลับมาแล้วเหรอคะที่รัก ? " เสียงวีวี่พูดขึ้น ขณะที่เธอกำลังถือตะกร้าใส่ผลไม้ ยืนรอ อยู่หน้าบ้าน
" ใช่จ้ะ!! วันนี้ผมเอาผักไปขายที่ตลาด ได้เงินกลับมาพอที่จะใช้จ่ายได้ทั้งเดือนเลยนะ " เซฟพูดขึ้นพลางทำท่าปาดเหงื่อไปมา
วี่วี่ยิ้ม แล้วเดินเข้าไปจับแขนเซฟไว้ " ที่รักคะ..วันนี้ฉันไปหาหมอในเมืองมา หมอบอกว่า สาเหตุที่ฉันป่วยน่ะ เพราะว่า..ฉันท้องแล้วค่ะ!! " เค้าพูด
เซฟมองวี่ แล้วทำท่าดีใจ " จริงเหรอจ๊ะ!! นี่ผม..ได้เป็นพ่อคนแล้วใช่มั้ย ?.. ไชโย!! " เซฟร้องขึ้น
สามีดีใจอย่างมาก คอยประคับประคอง และเอาอกเอาใจภรรยาเป็นอย่างดี แต่ที่น่าแปลกก้อคือ..ห้าเดือนต่อมา ภรรยาก้อเริ่มรู้สึกไม่อยากทานอาหาร ไม่ว่าจะอะไรก้อแล้วแต่ ที่สามีพยายามสรรหามาให้ เพื่อหวังว่า จะบำรุงลูกในครรภ์ ภรรยาก้อไม่มีทีท่าว่าจะสนใจ หรืออยากทานอะไรเลย จนสามีเริ่มท้อ และเป็นห่วงภรรยา รวมถึงลูกในครรภ์ด้วย..
ฝ่ายภรรยาเองนั้น ก้อได้แต่นั่งมองแปลงหัวผักกาดของบ้านข้างๆที่อยู่ใกล้กัน บ้านนั้น..ไม่ใช่บ้านของคนทั่วไป แต่เป็นบ้านของมาดามมิมม์ ผู้เป็นแม่มดเฒ่า ซึ่งไม่มีใครที่จะกล้าเข้าไป หรือเข้าใกล้ก้อตาม…
" ที่รักจ๊ะ!! ทำไม..คุณถึงไม่ยอมทานอะไรเลยล่ะ ? " เสียงเซฟถามวี่อย่างอ่อนใจ
" ไม่ค่ะ!! ฉันไม่รู้สึกหิว ไม่..ไม่เลย เว้นแต่.. " วีวี่เงียบไป
" เว้นแต่..เว้นแต่อะไรจ๊ะ ? คุณต้องการอะไร เดี๋ยวผมจะหามาให้!! " เซฟถาม
" สิ่งที่ฉันต้องการ..คือหัวผักกาดนั่นค่ะ " วีวี่พูดขึ้นพลางชี้ไปที่แปลงหัวผักกาดของบ้านข้างๆ...
" โธ่!! แค่หัวผักกาด..ที่ไร่เราก้อปลูกไว้เยอะ เดี๋ยวผมไปเก็บมาให้ " เซฟพูด แล้วกำลังเดินออกจากบ้าน
" ไม่ค่ะ!!! ฉันไม่ต้องการหัวผักกาดของไร่เรา แต่ที่ฉันต้องการคือ หัวผักกาดของบ้านนั้นต่างหาก คุณไปเอามาให้ฉันได้มั้ยคะ ? " วี่พูด แล้วจับแขนเซฟไว้ ( อีนี่แลเยอะ!! )
เซฟมองวี่อย่างกังวลใจ แล้วค่อยๆมองออกไปนอกหน้าต่าง " แต่..แต่นั่น..เป็นบ้านของมาดามมิมม์นะจ๊ะ ผม..ผมไม่กล้าเข้าไปหรอก!! " เซฟพูดอย่างกลัวๆ
" หรือคุณอยากให้ลูกของเราเป็นอะไรไปเหรอคะ ?!!.. " วี่ตะโกน " ..นะคะ..เพื่อลูกของเรา " วี่พูดอย่างอ้อนวอนพลางกุมมือเซฟไว้แน่น
เซฟมองวี่อย่างสงสาร " ได้..ได้จ้ะ เดี๋ยวคืนนี้ผมจะไปขโมยมาให้!! " เซฟบอก แล้วตบไหล่วีวี่เบาๆ
และแล้ว..ในคืนนั้น สามีก้อได้แอบเข้าไปขโมยหัวผักกาดในบ้านของมาดามมิมม์ เค้ารีบเก็บหัวผักกาดนั้นอย่างรวดเร็ว และรีบออกมาจากที่นั่น แล้วนำมาประกอบอาหาร เพื่อให้ภรรยาทาน ซึ่งภรรยาก้อติดใจ และชื่นชอบในรสชาติของหัวผักกาดนั้น
เธอจึงได้ขอร้องให้สามี เข้าไปขโมยหัวผักกาดนั้นมาอีก..
ฝ่ายสามีก้อต้องยอมจำใจ ด้วยความเป็นห่วงลูก และภรรยา เค้าจึงได้แอบเข้าไปขโมยหัวผักกาดในนั้นอีก แต่ทว่า ครั้งนี้...
" หยุดนะเจ้าหัวขโมย!!! " ชาช่าทำเสียงแหลมใส่ ทำให้เซฟหยุดชะงัก และคุกเข่าลง
" เจ้าบังอาจเข้ามาขโมยหัวผักกาดของข้างั้นเหรอ ? หน็อยแน่!! ไม่รู้จักฤทธิ์ข้าซะแล้ว..อย่างนี้ต้องเจอดี " ช่าพูด แล้วหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมา เพื่อจะสาป..
" โอ้!!! ได้โปรดเถิดมาดามมิมม์ ได้โปรดเห็นแก่ภรรยาของข้าสักครั้งเถอะ..ภรรยาของข้าท้องแก่ ใกล้คลอดเต็มทีแล้ว นางอยากทานหัวผักกาดของท่านมาก..ได้โปรดเถอะ!!! " เซฟอ้อนวอน
" ท้องงั้นเหรอ ? " ช่าพูดเบาๆ แล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มไปในทันที
" งั้นก้อได้!!! ข้าจะให้หัวผักกาดแก่เจ้า เจ้าสามารถเก็บหัวผักกาดได้ตามใจต้องการ..แต่!!! หากลูกของเจ้าที่เกิดมาเป็นผู้หญิง เจ้าจะต้องนำมาให้ข้า หากเป็นผู้ชาย ข้าจะปล่อยไป.. " ช่าบอก แล้วยิ้มอย่างมีเลศนัยน์
ด้วยความกลัว เซฟจึงยอมตอบตกลงแก่ชาช่า
เมื่อครบกำหนดคลอด ทันทีที่ภรรยาคลอดลูกออกมา ปรากฎว่า เป็นลูกสาว ทันใดนั้นมาดามมิมม์ก้อปรากฎตัวขึ้นทันที
นางนำเด็กทารกเพศหญิง หน้าตาน่ารักน่าชังนั้นไปเลี้ยง ( ด้วยเหตุผลประการใดไม่ทราบ ) ท่ามกลางความเศร้าเสียใจของสามี และภรรยาผู้นั้น...
วันเวลาผ่านไป..จากเด็กทารกหน้าตาน่ารัก น่าชัง ก้อเติบโตขึ้นกลายเป็นสาวสะพรั่ง อายุได้ราว สิบแปดปี เธอมีลักษณะพิเศษอย่างหนึ่ง นั่นคือ ผมสีทองของเธอ ที่ยาวมาก ยาวเกินเด็กสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกันทั่วไป มาดามมิมม์นำเธอไปขังไว้อยู่บนหอคอยกลางป่า ซึ่งไร้ทางออก มีเพียงแต่หน้าต่างบานใหญ่ที่อยู่ชั้นบนสุดของหอคอยเท่านั้น หญิงสาวแรกรุ่นที่อาศัยอยู่ในนั้น มีนามว่า ราพันเซล ( ฉากนี้ ฉายสไลด์ )...
" ฉากต่อไป พร้อมหรือยัง ? " ปอตะโกนถามนักแสดงอยู่หลังเวที
" พร้อมแล้ว!! " พวกเค้าตะโกน
" โอเค!! แอ๊คชั่น!! " ปอร้อง
ห่างออกจากป่าลึกไป มุ่งหน้าเข้าสู่ในเมือง วันนี้พระราชา และพระราชินี ได้มีพระประสงค์ที่จะจัดพิธีเลือกคู่แก่เจ้าชาย ซึ่งมีพระชนมายุครบ สิบแปดชันษา
ภายในงาน มีแขกเหรื่อจากต่างเมืองเข้าร่วมมากมาย เมืองไหนที่มีพระธิดา ก้อได้นำพระธิดามางานนี้ด้วย เพื่อหวังจะเป็นที่ต้องตาต้องใจของเจ้าชาย และนำไปสู่การอภิเษกสมรส
" เจ้าชายเสด็จแล้ว!!! " เสียงนักแสดงที่แสดงเป็นทหารตะโกนขึ้นมาจากหลังห้องแสดงละคร ทำให้ผู้ชมต่างหันไปมอง ( นักแสดงประกอบ และทีมงานบางคนเป็น สมาชิกชมรมดนตรีคับ )
คิกเดินมาตามทางเดินที่ปูพรมแดง ตามที่ได้ซักซ้อมไว้ ผู้ชมต่างปรบมือกันเกรียวกราว เวลาที่เค้าสวมชุดที่แสดงนั้น เค้าเหมือนเจ้าชายมากๆเลย ไม่ว่าจะเป็นมงกุฎสีทองอร่าม ตลอดจนชุด และผ้าคลุม เรียกได้ว่า ดูดีไร้ที่ติจริงๆ..
เค้าเดินมาถึงหน้าเวที ซึ่งมีเก้าอี้วางเตรียมไว้ เค้านั่งลงไป แล้ววางมาด
" เริส!! ผู้ชมมองคิกเป็นตาเดียวเลย " ปอพูดขึ้น แล้วยื่นหน้ากลับเข้ามายังหลังเวที
" เฟรช!! เธอเตรียมตัวออกได้แล้ว " ปอหันมาพูดกับเฟรชต่อ ซึ่งตอนนี้เค้าอยู่ในชุดกิโมโนสีฟ้าอ่อน และวิกผมสีดำยาวสลวย ภายใต้หน้าที่ขาวราวหิมะ
" ฉันพร้อมเสมอน่ะ!! " เฟรชพูดด้วยท่าทางหยิ่งๆ " แล้วอั๋น กับมิกล่ะ ? " เฟรชถาม แล้วหยิบพัดขึ้นมาไว้กับตัวพลางหันไปมา
" เธอไม่ต้องสนใจใครหรอก ถึงคิวเธอแล้ว...ไปได้แล้ว!! " ปอบอก
เฟรชกระฟัดกระเฟียดนิดๆ แล้วเดินออกมายืนรออยู่ข้างๆเวที
" ตึง!!!...ตึง!!!...ตึง!!!..ตึง ตึง ตึง ตึง ตึง ต... " เสียงกลองค่อยๆเริ่มรัวเป็นจังหวะ ทำให้ผู้ชมหยุดสนใจคิกไปชั่วขณะ แล้วหันมามองบนเวที
เฟรชค่อยๆกรีดกรายเดินออกมา แล้วกางพัดออก สายตาผู้ชมทุกคนต่างจดจ้องมาที่เค้า ทันทีที่เสียงขลุ่ย และพิณบีวะดังขึ้น เค้าก้อเริ่มร่ายรำ เฟรชสะกดผู้ชมไว้อย่างจังงัง เค้าร่ายรำได้อย่างสวยงาม และมีชีวิตชีวา ราวกับเป็นภาพจิตรกรรมที่เคลื่อน ไหวได้อย่างอ่อนช้อย และนุ่มนวล แม้แต่คิกเอง ยังจ้องเค้าอย่างตาไม่กระพริบ..
" ตึง ตึง ตึง ต.. " เสียงกลองค่อยๆรัวดังขึ้นในตอนท้าย เฟรชสะบัดพัด แล้วหมุนรอบตัวเองไปมา แล้วล้มลงตามเสียงจังหวะที่กลองหยุด
เค้าค่อยๆลุก แล้วนั่งคุกเข่า หลังจากนั้นจึงยื่นมืออกไปทางผู้ชม แล้วค่อยๆวาดมือออกไป หลังจากนั้นก้อค่อยๆลุกขึ้น แล้วเดินกลับหลังเข้าฉากไป ตามด้วยเสียงปรบมือของผู้ชมปิดท้าย
เฟรชแสดงได้เยี่ยมมาก เค้าสะกดผู้ชมได้อย่างอยู่หมัด แม้แต่ผมเองยังต้องทึ่งกับการแสดงของเค้า ผมจะทำได้อย่างเค้ามั้ยนะ
" เจ้าหญิงแขก!! " ปอยื่นหน้าเข้ามาพูดในห้องที่ผม กับอั๋นนั่งอยู่.. ใช่!! ฉากของเจ้าหญิงแขกแล้ว ได้เวลาที่ต้องไปแสดงแล้วล่ะสิ
" ติ๊ง...ติ๊ง..ติ๊ง " เสียงสายจินตวาณีดังขึ้นเกริ่นนำก่อนเข้าสู่เพลง หลังจากนั้นก้อค่อยๆเป็นทำนองอย่างช้าๆ ผมหลับตา แล้วนึกถึงภาพเจ้าหญิงแขกที่มีผ้าปิดอยู่ที่ใบหน้า แล้วเผยให้เห็นแค่ดวงตาคู่งามทั้งสองข้าง
“ ♪ Re Dola…Re Dola!!!… ♫ ” ผู้ชมต่างมองที่เวที แล้วพบว่า เจ้าหญิงแขกเดินออกมา แล้วโพสท่าหันหลังให้ผู้ชมอยู่ตรงกลางเวที รอเสียงจังหวะฉาบ
" ผ่าง!!! " ทันทีที่เสียงฉาบดังขึ้น การร่ายรำก้อเกิดขึ้นตามทันที เสียงเครื่องดนตรีค่อยๆดังขึ้นทีละชิ้น ทั้งปี่แขก และบัณเฑาะว์ เสียงกลองก้อเริ่มดังขึ้นตามจังหวะ และทำนองเพลง ตลอดจนเสียงร้องของนักร้องเพลงนั้น
เมื่อเพลงเร็วขึ้น การร่ายรำก้อยิ่งเร็วขึ้น ทำให้ผู้ชมต่างเงียบไปชั่วขณะ และมองดูอย่างเพลิดเพลิน บางคนทำท่าส่ายหัวไปมาตามเสียงเพลง ส่วนบางคน หากเป็นไปได้ เค้าก้อคงจะลุกขึ้นมาเต้นด้วยเป็นแน่..
พอเข้าถึงช่วงกลางเพลง ซึ่งเป็นช่วงที่เจ้าหญิงต้องชวนเจ้าชายขึ้นมาเต้นด้วย ต่างก้อรู้หน้าที่ของตนเอง คิกรีบลุกขึ้นทันทีที่ได้ยื่นมือมาจับ
เมื่อลุกขึ้นมา คิกเค้าก้อทำท่างงๆเพื่อให้สมบทบาท ซึ่งบทบาทของเจ้าหญิงเอง ก้อมีหน้าที่ยั่ว และยั่วเจ้าชาย เพื่อให้เจ้าชายหลงใหล เจ้าชายทำทีเอื้อมมือมาเพื่อจะสัมผัส และจะเปิดผ้าคลุมหน้าออก ( อย่านะเว้ย..เดี๋ยวเค้าก้อรู้กันหมดหรอกว่า ใครเล่น!! )
แต่ยังไม่ทันที่จะได้เปิด เพลงก้อค่อยๆ เริ่มเบาลง..เบาลง ตัวเจ้าหญิงเองก้อค่อยๆเต้นหลบมาข้างหลัง ทำให้เจ้าชายไม่สามารถเปิดผ้านั้นออกได้ จนกระทั่งจบเพลงไป เจ้าชายก้อยังไม่ได้เปิดผ้าคลุมหน้า ( เฮ่อ..!! )..
ในงานเลือกคู่นี้ ไม่มีหญิงงามคนใดที่จะเป็นที่พึงพอพระทัยเจ้าชายได้ รวมทั้งตัวพระองค์เองนั้น ก้อยังไม่พร้อมที่จะอภิเษกสมรส พระองค์จึงตัดสินใจเสด็จประพาสป่าเพื่อเที่ยวเล่น ตามพระทัยพระองค์
เจ้าชายเสด็จเข้าไปในป่าลึก พร้อมม้าคู่ใจ ตามความเกษมสำราญ จนกระทั่งพระองค์ได้ยินเสียงคนร้องเพลงดังมาจากทางป่าอีกด้านหนึ่ง ( นักร้องจากชมรมดนตรีช่วยกันร้องประสานเสียงเพลง ก้อนหินละเมอ )
“♪ มองไปไกล..ที่ดวงดาวสุดขอบฟ้าไกล
อยากจะไป..ไปให้ถึงครึ่งทางแสงเธอ
ดวงดาราเหมือนไม่มีวันจะพบเจอ
อยากให้เธอ..ส่องแสงลงมาผืนดิน... ♫ ”
พระองค์ดั้นด้นตามหาเสียงนั้นโดยเสด็จเข้าไปในป่าเพียงลำพัง โดยพระองค์ผูกม้าไว้กับต้นไม้ยังป่าด้านนอก
พระองค์เสด็จพระราชดำเนินตามหาที่มาของเสียงนั้น จนลึก...ลึกเข้าไป จนกระทั่งพบกับ หอคอยสูงตระหง่านไร้ซึ่งทางเข้าออก ตั้งอยู่ลำพังกลางป่าลึก..
“ ♪…อยากให้ความทรงจำที่เธอให้ไว้
ช่วยทอแสงประกายทุกวัน
เพราะเพียงความอบอุ่นจากเธอไม่นาน
จะต่อเติมความสำคัญ...ฉันได้ ♫ ”
" เสียงใครนะ ? ช่างไพเราะจับใจข้านัก!! " คิกพึมพำ...
-
" ราพันเซล..ราพันเซล ปล่อยผมสีทองของเจ้าลงมา " เสียงแหลมของชาช่าตะโกนขึ้น ทำให้คิกต้องทำเป็นหลบอยู่หลังพุ่มไม้
ถึงตอนนี้ ก้อได้ทีที่ราพันเซลจะต้องออกโรงแล้ว ผมค่อยๆก้าวเดินขึ้นบันไดที่ข้างหลังฉาก เพื่อไปโผล่อยู่ตรงหน้าต่างของหอคอย
ผู้ชมทุกคนต่างมองที่ผมเป็นตาเดียว ทั้งคนที่ผมไม่รู้จัก และรู้จักอย่าง พี่เมย์ แม่ พ่อ และท็อป ( มาได้ไง ?!! ) รวมถึง ยอด และเหลียงด้วย พวกเค้าสองคนก้อมา
แม้กระทั่งชาช่า และคิก ที่เป็นนักแสดงเค้าทั้งสองคนมองดูผมอย่างตะลึง และงงๆ...ใช่คับ!! ผมนี่แล่ะ..ราพันเซล!!
ชาช่ายืนจ้องมองผม และอ้าปากค้าง เค้ายังคงงงไม่หายแน่นอนว่า ทำไม ผมถึงรับบทนี้..
" THE SHOW MUST GO ON. " ปอพูดขึ้นเบาๆข้างเวที
" เอ่อ...ราพันเซล ปล่อยผมสีทองของเจ้าลงมา " ช่าเงียบไปสักพัก แล้วจึงพูดต่อ
" ได้ค่ะ..ท่านแม่ " ผมพูดจบ แล้วค่อยๆจับหางเปียที่ยาว และรุ่มร่ามขึ้น พลางโยนลงไปข้างล่าง เพื่อให้ช่ารับ และปีนขึ้นมา ( เดินขึ้นบันไดหลังฉาก )...
เจ้าชายเฝ้าสังเกตมาดามมิมม์ ถึงวิธีการที่จะขึ้นไปบนหอคอย จนกระทั่งเค้าเฝ้ารอโอกาสให้มาดามมิมม์ไป เค้าถึงค่อยปรากฏตัว ออกมาจากที่ซ่อนนั่น และทำเสียงเลียนแบบมาดามมิมม์ " ราพันเซล ราพันเซล..ปล่อยผมสีทองของเจ้าลงมา " คิกตะโกน
เมื่อราพันเซลได้ยินดังนั้น ก้อไม่ได้เอะใจอะไร หนำซ้ำเธอยังปล่อยผมเปีย เพื่อให้ปีนขึ้นมา จนกระทั่ง ราพันเซล ก้อได้พบกับเจ้าชาย..
ถึงตอนนี้ ก้อจะต้องเป็นบทที่จะต้องพูดโต้ตอบกันระหว่างราพันเซล และเจ้าชาย หรืออีกนัยหนึ่งก้อคือ ผม และคิก
ผมมองเค้า แล้วเงียบไป พลางเม้มปากไปมา แต่เค้าไม่ค่อยมองผมเท่าไร เบือนหน้าหนีเสียด้วยซ้ำ อย่างที่ปอบอกในตอนต้น หากมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างแสดง การแสดงจะยังคงต้อง..ดำเนินต่อไป!!
และนี่ ก้อจะเป็นครั้งแรก ครั้งแรกในหลายอาทิตย์ที่ผมจะได้พูดกับเค้า ไม่ว่าอย่างไรก้อตาม ผมต้อง..พูด…
" ท..ท่านเป็นใคร ? ท่านไม่ใช่แม่ของข้านี่!! " ผมพูดตามบท แล้วคอยดูปฏิกริยาโต้ตอบจากเค้า
" ไม่หรอก!! ข้าไม่ใช่แม่ของเจ้า ข้าคือเจ้าชายของอาณาจักรแห่งนี้ แล้วเจ้าล่ะ เจ้าคือใครโปรดบอกนามของเจ้าให้ข้ารู้ด้วยเถิด ?? " เค้าถาม
ผมมองหน้าเค้า แล้วยิ้ม ก่อนที่จะพูดบทต่อ " ข้ามีนามว่า ราพันเซล!! " ผมบอก
" ราพันเซล..นามเจ้าช่างไพเราะนัก เจ้าอาศัยอยู่บนหอคอยแห่งนี้แต่เพียงผู้เดียวหรือ ? " คิกถามอีก
" ใช่!! ข้าอยู่ที่นี่ อยู่ตั้งแต่ข้าลืมตาขึ้นมาบนโลกนี้ ข้าไม่เคยพบผู้ใดเลยนอกจากแม่..นอกจากนี้ ก้อยังมีเพียงตะวัน จันทรา และสัตว์ป่าในพงไพรเท่านั้นที่ยังเป็นเพื่อนพูดคุยกับข้า แต่กับ..อย่างท่าน..ข้าไม่เคย " ผมพูดเสร็จ แล้วเดินหลบไป
" ท่านจงกลับไปซะเถอะ ถ้าหากท่านแม่มาพบเข้า นางคงไม่พอใจเป็นแน่!! " ผมหันไปพูดกับเค้า
" ได้โปรด..เจ้าอย่าได้ขับไล่ข้า ราพันเซล..เพียงครั้งแรกที่ข้าพบกับเจ้า ดั่งกามเทพแผลงศรให้ข้า ได้พบกับรัก..รักแท้ที่ข้าตามหามานาน " เค้าพูด แล้วค่อยๆเอื้อมมือ เพื่อจับมือผมไว้..ตอนนี้ นัยน์ตาเค้า ดูออดอ้อน และจริงใจ ราวกับว่า เหมือนเค้าเผยความในใจของเค้าออกมา
" ความรัก..ความรักคืออะไร ? ทำไมข้าถึงไม่เคยรู้จัก ? " ผมดึงมือของผมออกมาจากมือของเค้า แล้วถาม
" เจ้าไม่รู้จักกับความรักเหรอ ?...ความรัก เป็นสิ่งที่ทำให้เราทุกคนอยู่ได้บนโลกนี้ หากไม่มีความรัก โลกนี้ก้อไม่มีวันที่จะสวยงาม ความรัก คือ การที่เราได้ให้ ได้เสียสละ ด้วยไมตรี และเป็นมิตร ไม่มีผู้ใดที่มอบความรักแล้วหวังผลตอบแทน เค้าผู้นั้นยินดีที่จะสละทุกอย่างเพื่อความรัก เหมือนกับที่ข้า..ยอมสละให้เจ้า..ราพันเซล!! " เค้าพูด
ผมมองเค้า แล้วเงียบไป ในหัวผมตอนนี้แทบจะลืมบทหมดทุกอย่าง ถ้าหากคำที่เค้าพูดเป็นความจริง ไม่ได้เป็นแค่ละคร ผมก้อคงจะดีใจ..
" ...ที่ท่าน..มอบให้ข้าเหรอ ? ข้าไม่เคยมีความรักมาก่อน..ข้าไม่รู้หรอก ท่านแม่ไม่เคยบอกกับข้า!! " ผมพูด
" ไม่มีแม่คนไหนที่ไม่รักลูกหรอก..ราพันเซล ถ้าหากว่า เจ้าไม่เคยพบกับความรัก ข้านี่แล่ะ..จะเป็นคนมอบให้เจ้าเอง มากับข้าสิ!! " คิกพูด แล้วยื่นมือให้ผม
ผมมองอย่างงงๆ แล้วก้อค่อยๆส่งมือให้เค้า...
ในคืนนั้น คืนแห่งความสุข ไม่มีผู้ใดในหอคอยนั้นนอกจาก ราพันเซล และเจ้าชาย เค้าทั้งคู่ได้เต้นรำร่วมกันอย่างมีความสุข ท่ามกลางแสงจันทรา และดาราราย ทั้งคู่..ไม่รู้ว่า เวลาแห่งความสุขนั้นได้ล่วงเลยไปถึงเมื่อไร และไม่รู้ว่า มันจะจบลงเมื่อไร นี่หรือที่เรียกว่า..ความรัก เหตุใด มันช่างสุขใจเช่นนี้ มันเป็นสิ่งที่ทำให้เราลืมทุกสิ่ง ยอมเสียสละทุกอย่าง แม้กระทั่งชีวิตของเรา เพื่อแลกมาซึ่งความสุข อันเกิดจากความรัก
โอ้...อานุภาพของมัน มากมายเพียงนี้เชียวหรือ ( ฉากนี้บรรเลงเพลง So This Is Love )
ทั้งคู่ มีความสุขอยู่ด้วยกันจนถึงรุ่งเช้า เจ้าชายได้ปีนกลับลงไปจากหอคอย และสัญญากับราพันเซลว่า เย็นนี้จะกลับมาหา ซึ่งราพันเซลก้อรับคำ และสัญญาว่า จะรอคอยเจ้าชายเช่นกัน..
แต่ดูเหมือนความรักของทั้งคู่จะอยู่ร่วมกันได้ไม่นาน มาดามมิมม์ก้อทราบเรื่องทุกอย่าง ( จากพรายกระซิบ ) นางรีบตรงไปยังหอคอยด้วยความแค้น และตะโกนเรียก ราพันเซล " ราพันเซล ราพันเซล..ปล่อยผมสีทองของเจ้าลงมา "
" ค่ะ..แม่!! " ราพันเซลตอบรับ แล้วปล่อยผมเปียของนางลงไป
มาดามมิมม์รีบปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว พอขึ้นไปถึง นางก้อต่อว่า ราพันเซลอย่างโมโห โกรธา " หน็อยแน่ะ นังตัวดี!! บังอาจนักนะ ข้าอุตส่าห์พาเจ้ามาอยู่บนหอคอย เพื่อไม่ให้พบเจอใคร แต่เจ้ากลับกล้าลองดีกับข้า ดีล่ะ!! ข้าจะส่งเจ้าไปอยู่ที่อื่น ไปยังที่ๆเจ้าจะไม่ได้พบกับมันอีก!! " ช่าตะคอกใส่ผม
" ไม่นะแม่..อย่านะ!! " ผมร้อง ( ใส่อารมณ์สุดฤทธิ์ )
ช่าหยิบกรรไกรขึ้นมา แล้วจับผมไว้ไม่ให้หนีไปไหน แล้วเค้าก้อใช้กรรไกรตัด
( วิก ) ผมเปียของผมขาดออก แล้วเค้าก้อใช้ไม้กายสิทธิ์ เสกผมให้หายไป ( ตรงนี้ใช้ ดรายไอซ์... )
หลังจากที่มาดามมิมม์เสกราพันเซลให้หายไป นางก้อนำผมเปียของเธอมาผูกติดกับขอบหน้าต่าง แล้วรอเวลาให้เจ้าชายขึ้นมาตามแผนของนาง แล้วนางจะได้กำจัดพระองค์..
" มิกมานี่!! " ปอเรียกผม ผมจึงเดินไปหาเค้า
" เตรียมตัวเข้าฉากต่อไปนะ!! " เค้าพูดพลางเอาขี้เถ้าป้ายหน้า และเสื้อของผมให้เลอะๆ แล้วฉีกผ้าบางส่วนให้ขาดออก ( เช่าเค้ามาไม่ใช่เหรอ ?? )
" วิกมัน..คันอ่ะ!! " ผมพูดพลางเกาหัว
" เออน่า..ไม่เป็นไร วันนี้แสดงดีแล้ว อดทนหน่อย..ทำดีก้อต้องดีให้จบล่ะ!! " ปอบอก
" แล้วอั๋นล่ะ ? " ผมหันไปถามปอ ซึ่งกำลังจัดวิกให้ผมอยู่
" ไปเปลี่ยนชุดกลับน่ะ..เราว่า อั๋นเต้นระบำแขกสวยออกนะ..ว่ามะ ? " ปอถาม
" ใช่!! ดีกว่าเราอีก " ผมพูด
" ไม่หรอก!! เธอก้อทำดีในแบบของเธอ.. " ปอบอก แล้วยิ้มให้ผม
ผมก้อยิ้มให้เค้าเช่นกัน
" ...เอาน่า เตรียมตัวแสดงได้แล้ว ทำหน้าให้น่าสงสารเข้าไว้ อ่ะนี่!! ไว้ใช้ตอนถึงฉากนั้น เผื่อเธอร้องไห้ไม่ออก " ปอพูด พร้อมยื่นยาหม่องให้ผม ( ไว้ป้ายตา )
"...ที่เวทีตอนนี้ ช่าผลักคิกตกหอคอยแล้ว..เตรียมตัว!! " ปอพูด แล้วผลักผมออกไปข้างๆเวที
หลังจากที่มาดามมิมม์ ผลักเจ้าชายตกหอคอย เพื่อลงไปที่ดงหนามแล้วนั้น อนิจจา..ดงหนามนั้น ได้ทิ่มแทงดวงตาของเจ้าชายให้บอดทั้งสองข้าง บัดนี้ พระเนตรทั้งสองของเจ้าชาย ได้มืดสนิทลง..
ฝ่ายราพันเซลนั้น หลังจากที่ถูกมาดามมิมม์เสกหายไป นางได้มาอยู่ที่ดินแดนทะเลทรายแห่งหนึ่ง เป็นดินแดนอันไกลโพ้น ไร้ซึ่งผู้คน ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ นอกจากทราย และสายลม เธอระหกระเหินเดินไปตามทาง ตอนนี้ ภายในจิตใจของเธอได้แต่ภาวนา และรอคอย เธอรอคอยเพียงแต่เจ้าชาย และหวังว่า สักวันหนึ่งเค้าต้องหาเธอพบ
( นักดนตรีบรรเลงเพลง แค่รู้ว่ารักกัน เพื่อให้ผมร้อง )…
“ ♪ คงเป็นที่โชคชะตา คงเป็นบนฟ้าบันดาล
ให้เราได้มาพบกัน และพราก...เราจากกัน
มันคงจะเป็นที่สุดของการทรมาน
ที่เธอและฉัน ต้องพบเจอ... ♫ ”
ช่วงเวลานี้ มันเหมือนกับ ตอนที่ ผม และคิกไม่คุยกัน สำหรับผม มันเป็นอะไรที่นานมาก ความรู้สึกนี้ มันไม่ใช่แค่ละคร แต่มันคือ เรื่องจริง..เรื่องจริงที่มันยังคงจดจำในความรู้สึกของผมอยู่...
“♪ จะอยู่...ที่ไหนก้อตาม ความทรงจำที่ดี
จะมีแต่เธอผู้เดียวเท่านั้น
ไม่ว่าจะนาน...แค่ไหน จะรอแต่เธอเท่านั้น
จะไม่มีวันรักใครเหมือนเธอ... ♫ ”
ท่ามกลางทะเลทรายอันร้อนระอุ และสายลมที่พัดทรายให้ฟุ้งปลิวไปนั้น ค่อยๆปรากฏให้เห็นเป็นรูปคนที่กำลังคลำหาทางเดินมา แล้วเมื่อฝุ่นทรายนั้นจางลง มันก้อปรากฎให้เห็นเป็นคนผู้นั้น ซึ่งได้มีผ้าผูกปิดตาไว้.." คิ.. เจ้าชาย!! " ผมตะโกนขึ้น ( อุ๊บ!!เกือบ - -' )
" ราพันเซล...ราพันเซล..เจ้าอยู่ที่ไหน ? " คิกทำท่าควานหาผม ท่าทางของเค้าตอนนี้ดูน่าสงสารมาก ถึงแม้มันจะเป็นแค่บทบาทสมมติก้อเถอะ…
" ข้าอยู่นี่เจ้าชาย..ข้าอยู่นี่!! " ผมพูด แล้วรีบคว้าเค้าไว้
เค้าจับมือผมไว้แน่น แล้วล้มลง ผมจึงค่อยๆลงไปนั่งกับเค้า และให้เค้านอนหนุนตักผมไว้..
" เจ้าชาย..ทำไมท่านถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ ทำไมตาท่านถึงบอด ?!! " ผมถามอย่างกระวนกระวาย ตอนนี้ ผมอินกับบทมาก มากจนถึงขั้นกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
ผมจับมือเค้าไว้แน่น แน่นเสียจนไม่ให้เค้าไปไหน พลางก้มลงมองดูเค้า ด้วยความเวทนา…
" ..เพราะความรักไงล่ะ..ราพันเซล ที่ถึงทำให้ข้าเป็นแบบนี้ ข้ารักเจ้ามาก..ดวงตาของเจ้า ใบหน้าของเจ้า หรือแม้แต่เส้นผมของเจ้า มันก้อยังติดตรึงใจข้าอยู่ทุกวัน ข้ารักเจ้ามากนะ..เจ้ารู้มั้ย ? " คิกพูด น้ำเสียงของเค้าดูสะอึกสะอื้นเล็กน้อย
ผมค่อยๆจับมือของเค้าขึ้นมานาบกับแก้มของผม " ..ความรัก..มันเป็นอย่างนี้เองเหรอ ? ที่ทำให้คนเรา มีความสุขได้ เศร้าได้ หัวเราะ และร้องไห้ได้ ก้อเพราะอย่างนี้เองเหรอ ? " ผมพูด
" ข้า...รักท่านมากเลย..เจ้าชาย!! " ผมร้องบอก..ความรู้สึกนี้ ที่ผมพูดออกไป มันอาจจะมาจากส่วนหนึ่งของจิตใจผมจริงๆก้อได้
พลันน้ำตาของผม มันก้อไหลออกมาเองโดยธรรมชาติ แล้วไหลลงสู่ดวงตาทั้งสองข้างของเค้า..
ทันทีที่น้ำตาของราพันเซล..ไหลลงสู่ดวงตาทั้งสองข้างของเจ้าชาย ก้อทำให้ ได้เกิดสิ่งมหัศจรรย์ขึ้น น้ำตาที่มาจากความบริสุทธิ์ใจ และความรักที่แท้จริง ทำให้ดวงตาที่มืดบอดของเจ้าชายทั้งสองข้าง กลับหายเป็นปกติทันที..
" ราพันเซล..ข้ามองเห็นแล้ว " คิกพูดขึ้น พลางมองหน้าผม แล้วยิ้มให้
ผมก้อยิ้มตอบให้เค้า ถึงแม้..จะรู้ว่า สิ่งนี้คือการแสดง แต่ผมก้อรู้สึกเหมือนว่า มันคือเรื่องจริง..ถ้าน้ำตาของผมทำได้อย่างนี้ก้อดีสิ!!
" เจ้าทำให้ข้าพบกับความสุขอีกครั้ง ได้พบกับโลกที่สวยงาม..และเจ้า..ที่สวยงาม เจ้าทำให้ข้ารู้จักกับคำว่า ความรักอย่างแท้จริง!! " คิกพูด แล้วค่อยๆเขยิบหน้า
เข้ามาเพื่อที่จะ..จูบ!! ( ที่จริงฉากนี้ ต้องจูบหลอกๆนะ ) แต่ดูเหมือนกับว่า ทั้งผม และเค้าก้อจงใจด้วยแล่ะ..นี่เป็นจูบแรกของเค้า ที่ผมไม่ขัดขืน..
ผมมองหน้าเค้า แล้วยิ้ม ( อายเว่อ!! )
" แต่งงานกับข้านะ ข้าจะรับเจ้าเข้าวัง!! " เค้าพูด
ผมไม่ได้พูดอะไร ได้แต่พยักหน้า ( ลืมบทด้วย!! )
เค้าจึงค่อยๆลุกขึ้น แล้วยื่นมือให้ผม ผมส่งมือให้เค้า แล้วเค้าก้อเดินจูงมือ พาผมไปด้วยกัน...
หลังจากนั้น เจ้าชาย และราพันเซลก้ออยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ตลอดไป... ตราบนานเท่านาน!!....
เสียงปรบมือดังกึกก้องกับการแสดงนี้ ถึงแม้ สำหรับผม มันจะเป็นเพียงแค่การแสดง แต่ในชีวิตจริง ผมไม่รู้ว่า ตอนจบของชีวิตคนเรา มันจะสวยหรูเหมือนอย่างนิยายหรือเปล่า สิ่งนี้แล่ะคับ..ที่ผมยังไม่รู้คำตอบ
" แสดงดีมากจ้ะมิก!! ไปเปลี่ยนชุดเถอะ!! " ปอบอกผม แล้วพาผมไปเปลี่ยนชุดยังห้องเดิม
" นายว่า..คิกเค้าหายโกรธเรายังอ่ะ ? " ผมถามปอ
" แน่นอน!! เค้าหายโกรธเธออยู่แล้วล่ะ..เห็นตั้งใจเล่นกันจะตาย!! " ปอพูด แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทำท่าภูมิใจกับละครของตัวเอง
" มันก้อแค่ละครน่ะ..ชีวิตจริง เค้าก้อ..ไม่สนใจเธอแล้วอยู่ดี " เฟรชพูดอย่างประชดประชัน
" นี่เฟรช..ขอร้องอย่ามายุ่ง!! " ปอหันไปว่า
" ไม่ยุ่งก้อได้!! ไว้คอยดูละกัน " เฟรชบอก
" มิก!! เย็นนี้ไปกินข้าวกับเรามั้ย ? เหลียงกับยอดก้อไปด้วย!! " คิกพูดขึ้น แล้วยิ้มให้ผม
ทำให้ผมหันไปมองเค้า เค้าเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วจับแขนผมไว้ พร้อมกับชวนผมอีกครั้ง
เฟรชหันไปมองคิกอย่างหัวเสีย แล้วเดินจากไป…
ผมมองเค้า แล้วยิ้มให้อย่างอายๆ " บ้า!! พ่อกับแม่เรามานะ เราก้อต้องกลับพร้อมเค้าดิ!! " ผมบอก
เค้ามอง แล้วพยักหน้าเชิงเข้าใจ " งั้น...ไว้เดี๋ยวเราโทร.หานะ!! " เค้าพูด
" ได้!! " ผมบอก แล้วหันกลับไปหาปอ
" เออมิก!! เรื่องวันนั้น..เราขอโทษนะ!! " คิกพูดขึ้น
ผมหันกลับไปมองเค้าอีกครั้ง " อืม.." ผมพยักหน้า " เรา..ไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ " ผมบอกเค้า แล้วเดินไปกับปอ
" เห็นมั้ย ? เค้าไม่โกรธเธอหรอก!! " ปอกระซิบผมเบาๆ
" อ่านะ " ผมพูดขึ้น...
เย็นวันนั้น หลังจากที่ผมเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว ผมก้อเดินลงไปหาพ่อ แม่ พี่เมย์ และท็อปที่ยืนรอผมอยู่ข้างล่าง
" แหม!! ละครสนุกนะจ๊ะ " พี่เมย์พูดขึ้น
" อ่ะนะ..ก้อผมป็นผู้ช่วยผู้กำกับนี่ " ผมบอก
" จริงเหรอ ? " พี่เมย์พูด แล้วแอบยิ้มเพราะเค้าก้อรู้แล่ะว่า ผมอ่ะแสดงเอง
" ‘หนุกมากเลยคับพี่มิก ผมอ้ะ..ช้อบชอบ!! " ท็อปพูดขึ้น
" ชอบใครล่ะ ? พระเอกเหรอ ? " ผมถาม
" อ่าคับ..คงงั้น!! " ท็อปพูด แล้วแอบยิ้ม
" พ่อ!! ไม่มีอะไรจะคุยกับมิกมันหน่อยเหรอคะ ? เรื่องนี้ มันอุตส่าห์ช่วยกำกับเลยนะ " พี่เมย์หันมาพูดกับพ่อ
" ก้อ...’หนุกดี นางเอกหน้าตาก้อดี ไม่น่ามาเป็นอย่างนี้เลย..เอาล่ะๆ กลับบ้านได้แล้ว!! " พ่อผมพูด แล้วเรียกพวกเรากลับบ้าน ( หุๆ )
อ่านะคับ..ผมก้อไม่รู้เหมือนกันว่า พ่อผมเค้ารู้หรือเปล่าที่ผมได้เล่นละคร แถมเล่นเป็นนางเอกด้วย..
" นี่พี่..พ่อรู้มั้ย ? " ผมหันไปกระซิบถามพี่เมย์
เค้าไม่พูดอะไร แต่กลับพยักหน้า
" จริงเหรอ ? " ผมถามอย่างตกใจ ( 00" )
" ล้อเล่น.. " เค้าบอก ( - -' )
โชคดีนะคับ..ถึงยังไง พ่อผมเค้าก้อไม่รู้ แต่ถึงรู้ ผมว่า เค้าก้อคงไม่ว่าอะไรหรอก ( มั้ง ) แต่เสียดายนะคับ วันนี้ หลังจากแสดงละครเสร็จ ผมน่าจะเจอเหลียงบ้าง เพื่อคุยกับเค้า..แต่ไม่เป็นไร เปิดเทอมก้อได้เจอคับ ^ ^
“ ตี๊ด..ตี๊ด ” จู่ๆเสียงเรียกเข้า sms ของมือถือผมก้อดังขึ้น
" อ๊ะ!!..พี่มิก มือถือดัง!! " ท็อปพูดขึ้น
" อ๋อ sms น่ะ!! " ผมพูด พร้อมกับหยิบมือถือออกมา
" ละครหนุกจังตาโต..ตีบทแตกนะวันนี้!! " นี่คือข้อความที่ส่งให้ ผมรู้ได้ทันทีเลยว่า เป็นใคร..เค้าเป็นคนพูดกับผมเองนะคับว่า เค้าจะคอยดูแล และเป็นกำลังใจให้ผมเสมอ กับก้าวต่อไป ที่ผมไม่รู้ว่า จะต้องเจอกับอะไรบ้าง..เอาไว้คอยดูตอนเปิดเทอมละกัน ผมจะรอเค้ามาอยู่ข้างๆ ให้เค้าได้เป็นกำลังใจ อย่างที่เค้าเคยได้พูดไว้…รักนะ...นายหูกาง ^ o ^
The End~*
จบแร้วนะคัฟ สำหรับภาคนี้...ไว้พบกันใหม่กับภาคหน้าคับ...เร็วๆนี้ :bye2:
-
พระเอก เป็น ใครไม่สน ที่อ่าน เพราะ อยากรู้ ว่า บ๋อมมันจะได้รับบบทเรียน ยังไง
-
ตกลงใครคือพระเอกอ่ะ เรา
เชียร์คิกอ่า
-
ตกลงใครเป็นพระเอกกันเนี่ย
แอบเชียร์ึคิกนะ อิอิ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุก ๆ นะฮ๊าฟฟฟ