หัวข้อ: Violet K!ss II : In My Dream~* << แอบรัก >> มาลงบทสุดท้ายคร้าฟฟฟฟ ^^

[BeeRY]

ก่อน เดี๋ยวมาอ่านนะ งานยุ่งสุดใจ - -||

[broke-back]

 

ต้นเหตุ..เกิดจากมิกน่ะ
ที่ไม่ยอมพูดความจริง
กับอ๊อฟ ตอนนี้ก็เหลียง
ทั้งสองครั้งเลย

อ๊อฟ เรียกว่า โกหก

แล้วตอนนี้ ประวัติศาสตร์กำลังจะซ้ำรอย
ไม่รู้ว่า..เหลียงจะเรียกเหมือนอ๊อฟ หรือเปล่า

มิก..คงต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้างแล้วล่ะ
การถนอมน้ำใจคนหนึ่ง แล้วตัวเองต้องพูดไม่จริง
ถ้าอีกคนรู้เข้า มันจะทำให้เราหมดความน่าเชื่อถือน่ะคับ

 :3123:เป็นกำลังใจให้น่ะคับ +1 มิก

[MachiKo]

ง่าาาา มิกก้อแค่..ไม่อยากทำให้เหลียงเสียใจนิคร้าฟฟ 

บทที่ 33 : Help Me Please!!~*
   
" นายจะเข้าห้องน้ำเหรอ...งั้นเราไปก่อนนะ!! " ผมบอก แล้วรีบเดินออกไป
" อย่างเพิ่งสิ!! ฉันรู้นะว่า เธอน่ะ..เสียใจเรื่องเหลียง!! " เฟรชพูดขึ้น คำพูดของเค้าทำให้ผมหยุดชะงักไป
" นาย...นายได้ยินเราคุยกันเหรอ ? " ผมถามเฟรช
" ยิ่งกว่าได้ยินซะอีก ฉันเห็นนะ...เมื่อวานน่ะ เธอกะเหลียง!! ทำไมไม่พูดไปล่ะ...ชอบเค้าก้อน่าจะบอกเค้าไปนะ " เฟรชพูดอีก
ผมมองหน้าเค้า จะให้ผมบอกได้ไงล่ะ...ขืนบอกไป ก้อไม่รู้ว่า เหลียงเค้าจะคุยกับผมเหมือนเดิมอีกหรือเปล่า..
   " ถ้าเธอไม่กล้าบอก เดี๋ยวฉันบอกให้เอามะ ? " เฟรชพูด
" อย่านะ!! นายอย่าบอกเค้านะ..เรากลัว " ผมบอก
" กลัว ?!! กลัวอะไร ? ชอบเค้าก้อบอกเค้าไปดิ..มัวแต่อ้ำๆอึ้งๆอยู่นั่นแล่ะ..เดี๋ยวก้ออดได้หรอก!! " เฟรชบอก
" แล้วถ้าเค้าเกิดไม่ได้ชอบเราล่ะ..เราก้อต้องเลิกคบกับเค้าใช่มะ ?!! " ผมถาม
" เธอจะกังวลทำไม ? ของอย่างนี้มันอยู่ที่ฝีมือนะ!! " เฟรชบอก
" ใครจะเหมือนนายล่ะเฟรช เราไม่ได้..ร่าน..เหมือนนายนะ!! " ผมพูด
" ก้อเพราะเธอมัวแต่เหนียมอายอยู่อย่างงี้ไงล่ะ..ถึงไม่ได้ซะที มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับร่าน ไม่ร่านหรอกนะ!! มันอยู่ที่นี่ตะหาก..ที่ฝีมือนี่!! " เฟรชบอก
" เหรอ ?...ถ้ามันอยู่ที่ฝีมือจริง แล้วทำไมนายถึงไม่ได้คิกซะทีล่ะ ?!! " ผมย้อนถาม
...เค้าเงียบไป แล้วมองผมด้วยสายตาเคืองๆ
" มิก!! นั่นมันไม่เกี่ยวกันหรอกนะ..ฉันเองก้อไม่อยากได้คิกอะไรมากมาย อย่างที่ปอพูดหรอก!! ตัวปอเองตะหากล่ะ..ที่อยากได้!! " เค้าบอก ( จริงเรอะ!! )
" ฉันสามารถทำให้เหลียงชอบเธอได้นะ..เธอจะให้ฉันช่วยมั้ยล่ะ ? เดี๋ยวฉันพูดให้!! " เฟรชถาม
ผมมองหน้าเค้า ไม่สมควรเลยนะ ที่จะให้คนอย่างเฟรชช่วย ขืนทำไป ดีไม่ดี
เหลียงอาจจะเกลียดผมแทนก้อได้..ไม่ดีกว่า!!
" ไม่ละเฟรช!! เราจัดการเองได้...ขอบใจนะ!! " ผมบอก แล้วจะเดินออกไป
" ตามใจนะ..เพราะถึงยังไง เหลียงเค้าก้อรู้อยู่แล้วนี่ ว่าเธอน่ะ..โกหกเค้าเรื่องเมื่อวันเสาร์!! " เฟรชพูดขึ้น
จริงด้วย!! เพราะถึงยังไง เรื่องเมื่อวันเสาร์ เหลียงเค้าก้อรู้อยู่แล้ว ยังไงโอกาสที่ผมกับเค้าจะมองหน้ากันได้อีก ก้อน้อยเต็มที...
   แต่ถ้ามีใครสักคน คิดที่จะยื่นมือมาให้ความช่วยเหลือ วิกฤตนั้นก้ออาจจะพลิกมาเป็นโอกาสที่ดีก้อได้ แต่มันก้อแค่อาจนะ...เอาวะ!! ไม่ลองไม่รู้
" ว่ามาเฟรช!! นายจะช่วยเรายังไง ? " ผมหันหลังกลับไปถาม
" ง่ายๆ!! ฉันก้อแค่จะไปแก้ข่าวเธอ เรื่องเมื่อวันเสาร์ให้ ก้อบอกไปว่า ที่เธอต้องโกหกเค้า เพราะเธอต้องไปเที่ยวกับคิกแทนฉัน ซึ่งวันนั้น ฉันไม่สบาย แล้วเธอก้อมา..แค่มาเอาแหวนวงนั้นไปให้ฉัน ก้อแค่นั้น!! " เฟรชอธิบาย
" แหวน..นายรู้เรื่องแหวนด้วยเหรอ ? " ผมถาม
" รู้สิ!! เมื่อวานฉันเห็นนะ ที่เธอกับคิกคุยกันเรื่องแหวนนั่น " เฟรชบอก แล้วชี้มาที่แหวนที่ผมใส่อยู่
" แต่แหวนนั่นสลักชื่อเรา กับคิกไว้นะ นายจะบอกว่ายังไงถ้าเค้าถาม ? " ผมถามอีก
" ชื่อจริงไงล่ะ..คิก คือ กฤศพงศ์ ยังไงก้อต้องตัว K ส่วนเรา มนัญชัย ตัว M เหมือนกัน ใช้แทนกันได้..ง่ายๆ " เฟรชบอก
" อืม..แล้วนาย จะช่วยเราจริงๆเหรอ ? " ผมถาม
" ช่วยสิ!! ฉันต้องช่วยเธอแน่มิก..แต่ เธอก้อต้องช่วยฉันเหมือนกันนะ " เฟรชบอก
" ช่วย...ให้ช่วยอะไรล่ะ ? " ผมถาม
" เธอก้อแค่..ทำยังไงก้อได้ ที่ให้คิกมาสนใจฉัน " เฟรชบอก ( O~O )
" สนใจงั้นเหรอ ? จะทำยังไงอ่ะ ? " ผมถามอีก
" แล้วแต่เธอละกัน..ฉันรู้นะว่า คิกอ้ะ..เค้าสนใจเธอ แต่เธอ..ไม่ได้สนใจเค้า ฉันว่า..เธอก้อแค่ไปชมฉันให้เค้าฟัง เพราะถึงยังไงเค้าก้อต้องเชื่อฟังที่เธอพูดแน่ๆล่ะ " เฟรชบอก
" ไหนว่า..นายไม่ได้ชอบคิกไง ? " ผมถาม
" ป่าวนะ!!..จริงๆแล้วไม่ได้ชอบหรอก แต่ฉันจะแกล้งปอน่ะ " เฟรชตอบ
" อ่านะ..แล้วเราจะทำได้เหรอ? " ผมถาม
" เธอก้อลองดูสิ..รับรองว่า ได้อยู่แล้วล่ะ..ส่วนเราก้อจะแก้ข่าวกับเหลียงให้ เพราะถึงยังไง เค้าก้อเชื่อคนง่ายอยู่แล้ว " เฟรชบอก
" นายรู้ได้ยังไงว่า เค้าเชื่อคนง่าย ? " ผมถาม
" รู้สิ!! ถ้าเค้าไม่เป็นคนอย่างนั้น ป่านนี้เค้าก้อเลิกคบกับอ๊อฟ เลิกคบกับบ๋อมไปแล้วล่ะ สองคนนั่นนิสัยแย่จะตาย คอยเป่าหูเค้าตลอด!! " เฟรชพูด
" อะไรนะ ? นายก้อไม่ชอบบ๋อมเหมือนกันเหรอ ? " ผมถามอีก ( จริงง่ะ!! )
" แน่นอน เกลียดเข้าไส้เลยล่ะ...เห็นหน้ามันทีไร ฉันอยากจะอ้วก!! ชอบทำตัวเป็นคนดี แต่จริงๆแล้วข้างในเน่ามาก!! " เฟรชบอก ( ได้แนวร่วมแล้วเว้ย!! )
" ฉันว่า ทางที่ดีเธอก้อควรห่างๆมันไว้ก้อดีนะ มันน่ะร้ายจะตาย!! " เฟรชบอกผม
" แน่นอนอยู่แล้วล่ะ เราก้อเกลียดมันจะตาย เพราะมันนั่นแล่ะ ที่ทำให้อ๊อฟ กับเราต้องเลิกกัน!! " ผมพูดอย่างเจ็บใจ
" เราก้อว่าอยู่แล้วเชียว ว่าต้องเป็นเพราะมันแน่ๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะ ที่มันทำ!! " เฟรช
บอก
" ใช่!! เพราะครั้งแรก มันทำกับแฟนเก่าอ๊อฟที่ชื่อ กิ๊ฟน่ะ มันแย่มากๆเลย!! " ผมพูด
" เอาเถอะๆ เอาเป็นว่า เธอก้อจัดการกับเรื่องของคิกด้วยละกัน เดี๋ยวฉันจะจัดการเรื่อง
เหลียงให้เอง " เฟรชบอก
" ได้!! ตกลงตามนี้..เอ้อ!! วันนี้นายอย่าลืมไปซ้อมละครด้วยนะ ปอฝากบอกมา.. " ผมพูดขึ้น ( เกือบลืมแน่ะ!! )
" อืม..ไม่ลืมหรอก!! " เฟรชบอก..
   วันนี้ในช่วงเช้า ผม กับเหลียงไม่ได้คุยอะไรกันเลย เป็นเพราะผมเองด้วยแล่ะที่พยายามเลี่ยงไม่มองเค้า ส่วนคิกเองหลังจากย้ายที่มานั่งข้างๆผม เค้าก้อยังคงทำตัวยุ่มย่ามกับผมเช่นเดิม ทั้งๆที่ตัวผมเองก้อพยายามทำตามแผนที่เฟรชบอก โดยการพูดยกยอเฟรช อย่างนู้นอย่างนี้ เพื่อให้เค้าฟัง แต่เผอิญโชคไม่เข้าข้างผมเท่าใดนัก เพราะทุกครั้งที่ผมพูดชมเฟรช ปอก้อจะชอบขัดขึ้นมาตลอด จนทำให้คิกไม่รู้เรื่อง..
   ..แต่ยังโชคดีหน่อย ที่ตอนบ่ายโชคยังเข้าข้างผมบ้าง เพราะเมื่อตอนพักกลางวัน ผมเห็นเฟรช กับเหลียงคุยกัน ผมหวังว่า เฟรชจะพูดแก้เรื่องผมได้นะ ถ้าได้ก้อคงดี แต่จะรู้ได้ยังไงล่ะ..ว่าเค้าพูดให้จริง ผมเอง ก้อไม่กล้าที่จะเข้าไปทักเค้าก่อนด้วย...
" มิก!! " ปอตะโกนเรียกผม ทำให้ผมสะดุ้งตกใจ
" อะไรปอ ? ตกใจหมด..อยู่ใกล้แค่นี้เอง ไม่ต้องตะโกนก้อได้!! " ผมบอก
" ก้อเราเรียกตั้งนาน เธอไม่ยอมหันมาหาเราเองนี่ มัวแต่นั่งเหม่อ.. " ปอบอก
" อ่านะ...โทษที เราคิดอะไรเล่นเรื่อยเปื่อยน่ะ มีอะไรเหรอ ? " ผมถาม
" มีคนส่งไอ้นี่มาถึงเธอน่ะ..มันส่งต่อๆกันมาจากข้างหลัง บอกว่า ให้มิก " ปอพูดขึ้น พร้อมกับยื่นเศษกระดาษที่พับไว้ให้ผม มันคล้ายๆกับโน้ตข้อความ
ผมหยิบมาจากมือปอ แล้วกำลังจะคลี่ออกดู...
" ใครส่งมาอ้ะมิก ?...เปิดดูดิ๊!! " ปอพูดขึ้นพลางทำท่าอยากรู้อยากเห็น เซฟก้อเช่นกัน ส่วนคิกก้อมีการเอาหน้ายื่นมา เพื่อแอบดู..
   ผมคลี่กระดาษโน้ตนั้นออกดู..ข้างในนั้นมีข้อความเขียนไว้ว่า
" เฟรชเล่าหมดแล้ว ไม่เป็นไร...เราเข้าใจดี ^ ^ "
นั่นคือข้อความทั้งหมด ถึงแม้จะไม่ได้เขียนชื่อผู้ส่งมา แต่ผมก้อรู้ได้ว่า ใครเป็นคนเขียน!!
ผมหันหลังไปมองเหลียง เค้ามองผม แล้วยิ้มให้ ผมจึงยิ้มตอบ..
" อ๋า..เหลียงส่งมาให้เหรอ ? เรื่องอะไรอ่ะ..เค้าเข้าใจว่าอะไร ? แล้วทำไมยัยเฟรชต้องเข้ามาเกี่ยวด้วย ?!! " ปอถาม
" ไม่มีอะไรหรอก!! เดี๋ยวไว้ว่างๆจะเล่าให้ฟัง!! " ผมบอกพลางยิ้มให้ปอ
ดีจังนะ...ที่เค้าเข้าใจ แสดงว่า เฟรชก้อคงจะแก้เรื่องให้ทั้งหมดแล้วล่ะ แน่นอนเลย...
   ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ผม เซฟ ปอ คิก และเฟรช ไปยังห้องประชุมชมรมเพื่อทำการซ้อมละคร ผมมีความรู้สึกว่า ผมจำท่าที่จะต้องใช้เต้นได้อย่างชัวร์ๆ แล้วก้อรู้สึกว่า เต้นได้อย่างกระฉับกระเฉง และคล่องแคล่วขึ้น อาจจะเพราะว่า วันนี้ผมมีความสุขมากๆเลยก้อว่าได้ เพราะอะไรต่ออะไรในตอนนี้ ต่างก้อดูดี และสวยงามไปหมด...
" ดีมากจ้ะมิก!! รู้สึกวันนี้จะตั้งใจซ้อม และทำได้มากขึ้นเป็นพิเศษนะ..ไปพักก่อนไป!! " ปอบอก
" งั้นเดี๋ยวเรามานะ..ไปกินน้ำก่อน หิว!! " ผมพูดขึ้น
" เราไปด้วยดิมิก!! หิวเหมือนกัน " คิกพูด แล้วลุกขึ้นตามผมออกมา
   ผมยืนรอคิกซื้อน้ำที่ร้าน ส่วนผมกินน้ำเปล่าที่ตู้แล้วคับ เพราะผมไม่ชอบทานน้ำอัดลม..
" ได้ยังเนี่ย ?..ชักช้า!! " ผมพูดขึ้น
" ได้แล้วคับๆ!! แหม..ใจร้อนจริงๆ " คิกบอก
" ถ้างั้นก้อไปได้แล้ว เดี๋ยวปอรอนาน!! " ผมบอก แล้วกำลังจะเดินออกไปกับเค้า แต่ก้อพบกับเหลียงพอดี!! ส่วนคิกเดินนำหน้าไปก่อนแล้ว
" อ้าว..เหลียง!! " ผมร้องทักขึ้น แล้วยิ้มให้
" อืม..มาซื้อน้ำกับคิกเหรอ ? " เหลียงถาม
" อ่าฮะ!! " ผมบอก
" พักนี้...ดูนายสองคนตัวติดกันตลอดเลยนะ!! " เค้าพูด
" ป่าวนะ!! คิกเค้าแค่ออกมาซื้อน้ำน่ะ ส่วนเราก้อมากินน้ำ เลยต้องรอเค้าหน่อย!! " ผมบอก
" อืม...ไม่เป็นไรหรอก..เราเข้าใจ เฟรชบอกเราหมดแล้วล่ะ!! " เค้าพูด
" อ่านะ..งั้นนายคงเข้าใจแล้วสินะว่า เราไม่ได้ตั้งใจที่จะโกหกนาย " ผมบอก
" ใช่!! เข้าใจสิ คนรักกัน ย่อมอยากจะมีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพัง เราคนนอกมันก้อไม่สมควรที่จะเข้าไปยุ่งหรอก..ดีใจด้วยนะ เรื่องคิกกับนายน่ะ!! " เหลียงพูด
" เดี๋ยวก่อนนะ..หมายความว่าไง เฟรชบอกอะไรนาย ? " ผมถามอย่างงงๆ เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เค้าพูด
" เค้าก้อ...มาอธิบายให้เราเข้าใจไงว่า ไม่อยากให้เราโกรธนาย ที่จริงวันนั้น นายกับคิกนัดกันไว้ก่อนก้อแค่นั้นเอง " เหลียงบอก ( OoO!! )
" ล..เหลียงมัน ม.. " ผมพยายามจะอธิบายให้เหลียงฟังใหม่ แต่..
" มิก!! ไปได้แล้ว เดี๋ยวปอรอนะ " คิกตะโกนเรียก
" อ..เอ่อ.." ผมอ้ำๆ อึ้งๆไม่รู้ว่า จะพูดยังไง
" นายไปเถอะ เดี๋ยวแฟนนายจะโกรธนะ " เหลียงพูด
ผมมองหน้าเค้า แล้วอ้าปากค้าง
" ชักช้าน่ามิก..ไปก่อนนะว้อยเหลียง!! " คิกพูดขึ้น แล้วมาลากผมออกไปจากตรงนั้น
ทำไมอ่ะ...ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ทำไมเฟรชเค้าไปพูดยังงั้น...ไม่น่าเลย...


See Ya KuB

[broke-back]

 
ยุ่งนุงนัง

พันกันไปหมดแล้ว มิก

คิดว่าเฟรชจะมาช่วยคลายปมให้

หึหึ ที่แท้มาช่วยมัดให้มันพันกัน

ยุ่งมากเข้าไปอีก
 

  +1 คับ มิก

[MachiKo]

่ มาต่อแระคัฟ

บทที่ 34 : Help Me Please ( Again ) !!!~*

   สังคมมนุษย์เราในปัจจุบันนี้ ความจริงใจ แทบจะไม่สามารถพบเห็นกันได้เลย ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการแก่งแย่งชิงดีกัน ใครดี ใครได้ ปลาใหญ่ กินปลาเล็ก หนทางที่จะสามารถอยู่รอดได้นั้น ท้ายที่สุดแล้ว ก้อต้องไม่มีคำว่า เพื่อน...
   คิกพาผมมายังห้องประชุมชมรม เพื่อที่จะทำการซ้อมละครต่อ ผมต้องเดินมากับเค้าด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์เท่าไร เนื่องจากว่า เมื่อสักครู่นี้ ผมได้พบกับเหลียง เค้าเข้าใจว่า เมื่อวันเสาร์ที่ผมไม่ไปตามนัดกับเค้า เพราะผมได้นัดกับแฟนไว้ นั่นคือ คิก!!!
   ที่จริงแล้ว ผม กับคิกไม่ได้เป็นอะไรกันเลย ทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันหมด ผมพยายามที่จะอธิบายให้เค้าฟัง แต่กลับโดนคิกลากมาซะก่อน จะหันกลับไปก้อไม่ทันแล้ว ตอนนี้ ที่ผมทำได้ก้อคือ..
" เฟรช!! ขอคุยด้วยหน่อย!! " ผมเดินเข้าไปกระชากแขนเฟรชทันที เมื่อเดินเข้ามาถึงในห้อง แล้วพาเค้าออกไปยังข้างนอกท่ามกลางความงุนงงของเพื่อนๆ
" อะไรน่ะมิก ?!!..ฉันเจ็บนะ " เฟรชบอก แล้วพยายามสะบัดแขนผม
" ทำไมนายทำอย่างงี้อ่ะ ?!! " ผมถามเค้าพลางผลักเค้าไปยังที่ฝาผนัง
" ทำอะไร ?!! ฉันไม่เข้าใจที่เธอพูด!! " เฟรชถามผม แล้วมองหน้าอย่างงงๆ
" โกหก!! นายไปบอกอะไรกับเหลียง ?!!..บอกเรามา " ผมถามพลางเขย่าตัวเค้าไปมา
เค้ามองผม " ฉันก้อบอก อย่างที่เธอให้ฉันบอกน่ะแล่ะ!! " เฟรชว่า
" ไม่จริงอ่ะ!! นายไปบอกเหลียงว่า เราโกหกเค้า เพื่อที่จะไปเที่ยวกับคิก แล้วยังบอกอีกว่า เรากับคิกเป็นแฟนกัน!! ทำไมนายทำกับเราอย่างนี้ล่ะเฟรช...ทั้งที่เราอุตส่าห์ไว้ใจนาย!!..อ๋อ!! หรือว่า เพราะเราเป็นเพื่อนปอใช่มะ ? นายถึงต้องการจะแกล้งเรา " ผมบอก
" หยุดน่ะมิก!! ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดถึงอะไรนะ แต่ฉันก้อบอกเค้าอย่างที่เธอต้องการแล้วนี่ แล้วทีนี้เธอยังมาว่าฉันอีกเหรอ ?!! " เฟรชตะคอก
" พอกันทีเฟรช!! เสียแรงที่เราอุตส่าห์ไว้ใจ นายมันก้อไม่ต่างอะไรกะไอ้บ๋อม!! " ผมบอก
เฟรชมองหน้าผมอย่างเคืองๆ สายตาเค้าดูโกรธๆ และที่ขอบตาเค้าก้อยังมีน้ำตาคลอด้วย " ใช่!! ฉันมันเป็นเหมือนบ๋อม ฉันมันชอบฉวยโอกาส ฉันมันเลว...ฉันเป็นคนบอกเหลียงทั้งหมดเองแล่ะ ที่ฉันบอกเพราะฉันไม่ไว้ใจเธอไง...พอใจยัง!! " เฟรชตะคอก แล้วผลักผมให้ออกจากตัวเค้า แล้วเดินหนีไป
   ผมยืนนิ่ง แล้วนึกถึงสิ่งที่เค้าพูด...เค้าทำมันจริงๆ...เค้าทำมันไปจริงๆใช่มั้ย ...ตอนนี้ เข่าผมอ่อนไปหมดแล้ว ผมทรุดลงไปนั่งกับพื้น แล้วร้องไห้
" มิกทำใจดีๆไว้...ไม่ต้องร้องนะ!!! " ปอวิ่งมาเข้ามาหาผม
" นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ เมื่อกี้...ทำไมเหรอ ? มิก กะเฟรชทะเลาะอะไรกัน ? " คิกถาม
" เอ่อ..ไม่มีอะไรหรอก เค้าซ้อมบทละครน่ะ!! " เซฟรีบพูดขึ้น เพื่อหลอกคิก
" เหรอ ? แล้วทำไมมิกถึงร้องไห้ขนาดนี้ล่ะ ?!!..แล้วเมื่อกี้ ทำไมมีชื่อไอ้เหลียงด้วย ? " คิกถามอีก
" อ๋อ!! มันเป็นแค่บทน่ะ " เซฟบอก แล้วยิ้มให้
" บท ? " คิกบอก แล้วมองหน้าเซฟอย่างงงๆ...
" เอาล่ะๆ..วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่า คิกกลับไปก่อนก้อได้นะจ๊ะ เดี๋ยวทางนี้เราจัดการต่อเอง!! " ปอหันมาบอกคิก
" ไม่เป็นไร..เราอยู่รอก้อได้!! " คิกบอก
" ไม่ได้ๆมันเป็นเรื่องที่..เอ่อ..ส่วนตัวอ้ะ เรื่องชมรม " ปอพูด
" 'ไมอ่ะ ? มีความลับอะไรกันเหรอ ? " คิกถามพลางมองหน้าเซฟที ปอที ( - -' )
   เซฟกับปอมองหน้ากัน แล้วทำท่าเบื่อๆ " เอาล่ะ!! " เซฟพูดขึ้น " ที่จริงมันไม่ได้มีความล้ง ความลับอะไรหรอก!! เพียงแค่วันนี้ มิกมัน..ไม่สบายน่ะ ปวดหัว ปวดท้อง ปวดทั้งตัวเลย!! ทำให้ร่างกายมันรับสภาพไม่ไหว เลยร้องไห้ออกมา เอางี้!! นายไปเอายากับเราที่ห้องพยาบาลดีกว่า...ถ้านายยังไม่อยากกลับนะ อยู่ที่นี่ก้อทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อย..ไปๆๆไปกะเรา!! " เซฟพูดขึ้นพลางลากคิกออกไป
" เฮ่อ!! เหตุผลมั่วไปเรื่อย " ( - . - ) ปอบ่นเบาๆ แล้วหันมาทางผม " มิก!! มีอะไรก้อบอกเราได้นะ..ทะเลาะอะไรกับเฟรช บอกเรามา เผื่อเราจะช่วยได้ " ปอพูดปลอบผม
" เรา...เรามันโง่ปอ...เรามันโง่อ้ะ ที่ไว้ใจเค้าอ่ะ!! " ผมพูดออกมาด้วยท่าทางสะอึกสะอื้น
" ไว้ใจอะไรอ่ะ ? บอกเรามาดิ!! " ปอคะยั้นคะยอให้ผมเล่า
   ผมมองหน้าเค้า ด้วยใบหน้าที่นองด้วยน้ำตา " นายจะไม่โกรธเรานะ นายจะไม่โกรธเราใช่มั้ย ? " ผมรีบถามปอ
" ไม่..ไม่หรอก!! บอกเรามาเถอะ อย่าเก็บเงียบไว้คนเดียว เราเป็นเพื่อนเธอนะ มีอะไร เราจะได้ช่วยๆกันไง " ปอพูด
" ก้อๆๆเฟรชอ่ะ..เฟรชมันหลอกเรา!! " ผมรีบพูด
" หลอก!!...มันหลอกอะไรเธอ ? " ปอถาม..
   ผมมองหน้าเค้า แล้วก้อเล่าเรื่องทุกอย่างให้ปอฟัง ทุกอย่าง!!..ผมขอเน้นว่า
ทุกอย่างจริงๆ ตั้งแต่เรื่องที่ผมเลิกกับอ๊อฟ เลิกเพราะอะไร เลิกเพราะใคร เรื่องที่ผมชอบเหลียง เรื่องที่คิกชอบผม เรื่องที่ผมกับเหลียงผิดนัดกัน สาเหตุเพราะอะไร เรื่องแหวน และเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไป รวมถึงเรื่องเฟรช...
" ทั้งหมดนี่จริงเหรอ ? ทำไมเธอไม่เคยบอกเราเลยมิก ? แล้วเซฟรู้เรื่องยัง ? " ปอถาม
" เค้ารู้เรื่องบ๋อมแล้ว แต่ยังไม่รู้เรื่องที่เหลือ " ผมบอก
" ทำไมบ๋อมถึงชั่วร้ายอย่างนี้อ่ะ..เห็นตอนนั้นเค้าก้อดีออกไม่ใช่เหรอ ? " ปอถาม
" กับนาย กับเซฟ กับคนอื่นๆที่เค้าคิดถึงผลประโยชน์น่ะสิ!! แต่กับเรา เค้าคิดจะทำลาย " ผมบอก
" เฮ่อ!! เธอพูดเหมือนเฟรชเลย เฟรชมันก้อบอกว่า มันเกลียดบ๋อม!! " ปอพูด
" เฟรชคงจะรู้ถึงนิสัยบ๋อมแล่ะ..คงจะเคยโดนมันทำนิสัยแย่ๆมาแล้วแน่ๆ " ผมบอก
" แล้วเรื่องคิก!! เค้าชอบเธอจริงเหรอ ? " ปอถามพลางมองหน้าผม
ผมมองหน้าเค้า แล้วค่อยๆพยักหน้า...
" แต่นายอย่าเพิ่งโกรธเรานะ เรา..ไม่ได้ชอบคิก เราคิดกับเค้าแค่เพื่อนจริงๆ " ผมบอก
" เอาเถอะ!! มันก้อขึ้นอยู่กับเค้า ที่เค้าจะชอบใคร เราไม่มีสิทธิ์ที่จะไปบังคับใจเค้าหรอก!! " ปอพูด แล้วกุมมือผมไว้พร้อมกับยิ้มให้
ผมมองหน้าเค้า แล้วยิ้มตอบ ดีจัง!! ที่ปอเข้าใจผม ถ้าผมคิดที่จะบอกเค้าตั้งแต่แรก เรื่องมันก้อคงไม่เลวร้ายถึงขนาดนี้หรอก…
" แล้วสรุป!! เธอชอบเหลียงเหรอ ? " ปอถาม
" อือ..ใช่!! เรา..ชอบ...เหลียง " ผมบอก แล้วยิ้มอย่างอายๆ ( ^ v ^ )
" อ่านะ..เราว่าแล้วเชียว เห็นเธอชอบแอบมองเค้าบ่อยๆ แล้วเค้าชอบเธอหรือเปล่าล่ะ ?! " ปอถาม
ผมนิ่งเงียบไป แล้วส่ายหน้า " ไม่..ไม่หรอกมั้ง เค้าก้อคงคิดกับเราแค่เพื่อนแล่ะ " ผมบอก
" เอาน่า...คนเราไม่มีสิทธิ์ที่จะบังคับใจใครให้มาชอบได้ แต่เรามีสิทธิ์ที่จะชอบเค้านะ ถ้าคิดจะชอบใคร ควรเผื่อใจไว้บ้างก้อดี จะได้ไม่ต้องเสียใจมาก " ปออธิบาย
" ...แต่เธอคงยังไม่รู้อะไรเรื่องนึงใช่มั้ยมิก ?!! " ปอพูดต่อ
ผมมองหน้าเค้า " อะไรเหรอ ?..รู้อะไร ? " แล้วถาม
" ที่เธอคิดว่า เฟรชหลอกเธอน่ะ..เรื่องเหลียง ที่เค้าไปบอกเหลียงอย่างนั้น..โธ่เอ๊ยยมิก!! เธอโดนเฟรชหลอกแล้วล่ะ เฟรชน่ะร้ายจะตาย!! " ปอบอก
" โดน..หลอก..เหรอ ? " ผมถามอย่างงงๆ
   ปอเบือนหน้าไปทางอื่น เค้าทำท่าเหมือนไม่อยากจะพูด แล้วหันหน้ามามองผมด้วยท่าทางอาลัยๆ
" อะไรเหรอ ? " ผมถามขึ้น
" เธอคงไม่รู้สินะ..ว่า เหลียงกับเฟรช...เคยคบกัน!! " ปอบอก
" อะไรนะ ?..จริงเหรอ ? " ผมรีบถาม ตอนนี้ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว
" จริงๆ..แต่เค้าคบกันได้แค่เดือนเดียวก้อเลิกกัน เพราะเหลียงทนไม่ได้ที่เฟรชหันไปชอบคิก " ปอบอก
" แต่คิกเค้าก้อไม่ได้ชอบเฟรชนี่!! " ผมพูด
" ใช่ไง!! เหลียงเค้าก้อรู้ แต่เธอเข้าใจมั้ย น้ำโดนหินทุกวัน หินยังกร่อน นับประสาอะไรกับใจคน..เหลียงก้อทนไม่ได้ล่ะ ที่ได้ยินข่าวนี้..ทุกวัน " ปอบอก
" จากใครล่ะ ? ถ้าไม่ใช่บ๋อม!! " ผมพูด
ปอเงียบไป " อาจจะเป็นไปได้แล่ะ เพราะเฟรชก้อเกลียดบ๋อม..แต่..เฟรชเค้าก้อชอบคิกจริงๆไม่ใช่เหรอ ? " ปอบอก
" มันก้อจริงแล่ะ!! น่าสงสารเหลียงเนาะ ที่เจอแต่คนแย่ๆ " ผมพูด แล้วก้มหน้าพลางคิดถึงเค้า
ปอมองผม แล้วจับไหล่ผมเบาๆ " มันไม่แย่เสมอไปหรอกมิก ในสังคมเรา คนดีๆก้อยังมีอีกเยอะ!! " ปอบอก
   บางที อาจจะจริงก้อได้อย่างที่ปอบอก คนดีๆก้อยังมีอีกเยอะ อย่างเช่น ปอ แล้วก้อเซฟไง...เพื่อนของผม ที่ยังคอยอยู่เคียงข้าง แล้วก้อให้กำลังใจเสมอมา บางครั้งที่ผมคิดไปว่า ตัวผมนั้นเจอะเจอแต่เรื่องแย่ๆจนผมคิดที่จะท้อ ผมว่า คิดๆดูแล้ว เหลียงเค้ายังเจอเรื่องที่แย่กว่าผมอีก ทั้งแฟน ทั้งเพื่อน แต่เค้าก้อยังยิ้มรับกับความทุกข์นั้นได้ โดยไม่คิดที่จะเสียใจแม้แต่น้อย แต่ไม่แน่ บางที...ภายใต้รอยยิ้มที่ดูมีความสุข และใสซื่อของเค้านั้น เค้าอาจจะเก็บความทุกข์ ความขมขื่นนั้นไว้ในใจก้อได้..ใครจะรู้


แล้วไว้ผมมาลงใหม่นะคัฟ

[MachiKo]

มาต่อคัฟ

บทที่ 35 : The Plan Of Golden Flower~*
   
ผมขอกล่าวอีกครั้งนะคับว่า ในสังคมมนุษย์ปัจจุบันนี้ คนเราต่างพากันแก่งแย่งชิงดี ชิงเด่นกัน ปลาใหญ่ กินปลาเล็ก เมื่อมีผู้ล่า ก้อต้องมีผู้ถูกล่า และผู้ล่าเท่านั้น คือผู้ที่จะอยู่รอด..
   นี่คือคำกล่าวที่สามารถยืนยันได้ว่า สังคมมนุษย์เรานี้ มักจะมีคนเห็นแก่ตัวมากขึ้น มีเล่ห์เหลี่ยมมากขึ้น จึงจะสามารถทำอะไรก้อได้ เพื่อให้ได้รับผลประโยชน์ส่วนตน ไม่เห็นแก่ส่วนรวม และทำให้เกิดคนร้ายมากกว่าคนดี ผู้ถูกล่าจึงจะต้องพ่ายแพ้อยู่อย่างนี้เสมอ...
   แต่ถ้าหากว่า ผู้ถูกล่าคิดที่จะต่อสู้ เพื่อที่จะยืนหยัดเอาตัวรอดอยู่ในสังคมนี้...และถึงแม้ว่า ผู้ล่าจะมีกำลังแข็งแกร่งกว่า ถ้าหากคิดที่ต้องการอยู่รอดแล้ว ผู้ถูกล่าจะต้องดิ้นรน เอาตัวรอด และพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้ตัวเองตกเป็นเหยื่อ และนั่นคือ การนำไปสู่สภาวะอย่างนึง ที่เรียกว่า การเอาคืน!!
   " เอาล่ะ!! ในเมื่อทุกคนมาพร้อมกันแล้ว ตอนนี้ เราก้อขอเปิดประชุมกันเลยนะ " ปอพูดขึ้น ขณะมองดูหน้าสมาชิกทั้งสามคน
ตอนนี้ เซฟ อั๋น และผม อยู่ที่โต๊ะกินข้าวของบ้านปอ พวกเราทั้งสี่มาประชุม และวางแผนกันเรื่อง การทำลายล้าง และคว่ำบาตรไอ้บ๋อมมัน!!
" นายคิดดีแล้วเหรอปอ ที่จะจัดการบ๋อมมัน เราว่า นายอยู่เฉยๆดีกว่านะ " เซฟพูดขึ้น
" แหม..เซฟ ปอเค้าคิดถูกแล้วล่ะ!! ทำถูกต้องแล้วปอ ที่เข้าข้างเรา " ผมบอก ( ^ ^ )
" แล้วหนูล่ะคะเจ๊ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยเลย ?? จู่ๆ เจ๊มิกก้อลากหนูมาเช้ย!! " อั๋นว่า
" เอาน่ะ!! พี่ให้เธอมาช่วยวางแผนน่ะ..น่านะช่วยๆกัน " ผมบอก
" ปอก้อด้วยแล่ะ..บ๋อมมันทำอะไรให้นาย นายถึงคิดจะแก้แค้นเอาคืน ? " เซฟถาม
" ก้อคิดดูสิเซฟ ตำแหน่งหัวหน้าห้อง ควรจะป็นของเรานะ..จู่ๆมันก้อมาตัดหน้าเราไปเฉยเลย..ยอมไม่ได้!! " ปอบอก ( 55+ ยุขึ้นแฮะ!! )
" เอาเถอะ!! นายสองคนนับวันยิ่งจะติ๊งต๊องเข้าไปทุกที " เซฟพูดอย่างเบื่อๆ
" เซฟ!! นายเองก้อบอกเราไม่ใช่เหรอ ? ว่าถ้าบ๋อมมันทำอะไรเรา นายก้อจะช่วย ตอนนั้นนายพูดเองนะ!! " ผมบอก
" ...เออๆ ก้อได้ๆ ว่าแผนมา!! " เซฟพูด
" เอาล่ะ!! ในเมื่อพวกเราคิดที่จะทำลายอีนังบ๋อมนี่แล้ว เราก้อขอย้อนรอยถึงความเป็นมาของมันก่อนนะ อะแฮ่มๆๆ!! " ปอวางมาด ( ลีลา!! )
" บ๋อม หรือนายบารมีนั้น เป็นนักเรียนต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนในกรุงเทพฯตั้งแต่ ม. 1 เพราะความที่ไม่มีญาติอยู่เมืองหลวง เค้าเลยต้องมาเช่าตึกแถวอยู่ข้างๆโรงเรียน ด้วยความที่เค้าอยู่ตัวคนเดียวที่นี่ เค้าเลยต้องมีเพื่อน เพื่อนของเค้าเดิมทีมีทั้งหมด 4 คน คือ อ๊อฟ เหลียง คิก และยอด... " ปอพูด
" อะไรนะ ?? คิก กะยอดด้วยเหรอ ?!! บ้าน่า ก้อพวกเค้าไม่ถูกกะอ๊อฟนี่!! " ผมรีบถาม 
" โอ๊ย!! มิก เธออย่าเพิ่งขัดสิ เดี๋ยวเราจะเล่าให้ฟัง " ปอบอกอย่างอารมณ์เสีย
" อะจ้ะๆ!! " ผมพูด
" ถึงไหนแล้วนะ..อ้อ!! เพื่อน..กลุ่มของเค้ามีชื่อว่า คีย์ไลน์ ( KEYLINE ) พวกเค้าทั้ง 5คนสนิทกันมาก และมักจะไปรวมตัวอยู่ที่บ้านบ๋อมกันบ่อยๆ จนกระทั่งขึ้น ม. 3 กลุ่มนี้ได้เกิดการขัดแย้งกันขึ้น บ๋อม เหลียง และอ๊อฟอยู่กลุ่มเดียวกัน ส่วนคิก กับยอดได้แยกตัวออกไป ไม่มีใครรู้ว่า ทำไมเค้าถึงเลิกคบกัน รู้เพียงแต่ว่า ตอนนี้ พวกเค้าได้กลายเป็นศัตรูกันไปแล้ว โดยเฉพาะคิก กับอ๊อฟ แต่คนอื่นๆยังคงเป็นเพื่อนกันอยู่ มีก้อแค่สองคนนี้เท่านั้นที่ไม่ถูกกัน...แต่คีย์ไลน์ก้อยังคงเป็นคีย์ไลน์อยู่แล่ะ เพราะอ๊อฟก้อไม่ได้เปลี่ยนชื่อกลุ่มใหม่ คนในกลุ่มก้อยังคบกัน เพียงแต่ว่า ไม่สนิทด้วยกันเหมือนแต่ก่อนเท่านั้นเอง " ปอบอก
" จะเป็นไปได้มั้ยว่า เค้าทะเลาะกันเพราะบ๋อมเป็นตัวยุ ? " ผมถาม
" ไม่น่านะ...เพราะห้าคนนี้คงไม่มีทางหักหลังกันเองแน่ๆ เค้ารักกันจะตาย ต่อให้บ๋อมจะชั่วร้ายยังไงก้อเถอะ " ปอว่า
" แล้ว...นี่เราจะเริ่มวางแผนกันได้ยังเนี่ย ? " เซฟถามอย่างเบื่อๆ
" เริ่มแล้วๆๆๆ!! ที่เรากล่าวไปตอนแรกนั่นคือ ประวัติของอีนังชามข้าวหมา ต่อไปจะเป็นข้อมูลปัจจุบันของมัน... " ปอเริ่มอธิบาย
"  ซึ่งรูปร่างลักษณะโดยรวมของมันแล้วนั้น เราไม่มีทางสามารถที่จะเอาชนะมันด้วยกำลังได้เลย สติปัญญาเหรอ ก้อแทบจะไม่ได้หรอก!! เพราะฉะนั้นเราจะต้องกำจัดทรัพยากรรอบๆตัวมันก่อน เพื่อที่จะสาวไปถึงต้นตอ.." ปอพูดจบ แล้วหยิบปากกาขึ้นมาเขียนลงไปในกระดาษบนโต๊ะว่า JOKER!!!
พร้อมกับวงกลมคำนั้นไว้ แล้วโยงเส้นมาทางด้านล่างซ้าย แล้วเขียนว่า BIG BODY
" นี่คือ จุดที่น่ากลัวของนังเสลดเป็ดนั่น ในเมื่อจุดนี้เป็นจุดที่ยากที่จะเอาชนะ เราลองมาดูจุดต่อไปกัน..น้องเป็ดคนนี้มีฐานะ หน้าที่ ที่ใหญ่กว่าพวกเรา นั่นคือ การเป็นหัวหน้าห้อง
แต่ถ้าเราสามารถพลิกจุดที่เด่นนี้ ให้เป็นจุดที่ด้อยสำหรับมันล่ะ มีอยู่ทางเดียวต้องทำให้มันอาย เสื่อมเสีย แล้วมันจะต้องลาออกๆไป นี่แล่ะสิ่งที่เราต้องทำ!! " ปอพูดจบ แล้วลากเส้นจากคำว่า JOKER ลงมาทางด้านขวาอีกอัน แล้วเขียนคำว่า BOSS 
" เค้าจะลาออกเองได้ไงล่ะค่ะเจ๊ ถ้าไม่มีใครมากดดันให้เค้าออก แล้วไหนจะเพื่อนๆเค้าอีกล่ะ คงจะยอมหรอก!! " อั๋นพูดขึ้น
" จริงด้วย!! เจ๊ลืมไปเลย...เพื่อนมันล่ะ เราต้องทำให้เพื่อนๆของมันต้องเลิกคบด้วย นี่แล่ะ!! ทรัพยากรสุดท้ายของมันที่เราต้องทำ ฉลาดมากจ้ะอั๋น!! " ปอบอก
แล้วลากเส้นของคำว่า JOKER ลงมาตรงกลาง แล้วเขียนคำว่า THE JOKER’S ARMY ลงไป..
" สรุปแล้วนี่คือ จุดที่ได้เปรียบของมัน...จุดอ่อนของมันที่เราหาได้อย่างเดียวคือ ความ
อลังการบนใบหน้า ซึ่งมีแต่ความผัวะ และพัง!! " ปอพูด
" สิ่งแรกที่เราต้องทำ เราต้องจัดการให้กลุ่มของพวกมันทะเลาะกันเองก่อน แล้วต่อไปก้อเป็นคนอื่นๆ ต้องทำให้คนอื่นๆไม่ชอบมัน " ปอบอก
" แล้วเราจะทำยังไง ? " ผมถาม
" เรื่องนี้เราต้องวางแผนกันอีกที..แต่ต่อไปนี้ เรามาต้องมาตั้งรหัสของแต่ละคนกันก่อนดีกว่า เพื่อที่เวลาปฏิบัติภารกิจ จะได้ไม่มีใครรู้ ซึ่งเรา..ก้อได้เตรียมไว้แล้ว " ปอบอก
" รหัส ? " เซฟถาม
" อืม!!..กลุ่มของเรามีชื่อเรียกว่า มาดามสมสิบ!! " ปอบอก
" หา!! ม..มาดามสมสิบ...บ!! " ผม อั๋น และเซฟพูดพร้อมกัน
" ใช่จ้ะ!! " ปอพูด แล้วยิ้ม
" ทำไมตั้งซะน่าเกลียดอย่างนั้นล่ะ..ดีไม่ป๊อกเด้ง!! " เซฟบอก
" บ้า!! ป๊อกเด้งนั่นแล่ะ..น่าเกลียด หรือจะเอาอย่างอื่นล่ะ อีแก่ อีโกย หรือตอแหล ?? " ปอถาม
" สลาฟ หรือรัมมี่ก้อได้ค่ะเจ๊ ยังพอดูโอๆ " อั๋นบอก
" ไม่เอาหรอก!! เชยไป สมสิบดีกว่า..เก๋ๆ!! " ปอบอกด้วยท่าทางพออกพอใจ
( เก๋ตาย!! - -' )
" ตามใจๆ..จะทำอะไรก้อทำ!! " ผมบอก
" เอาล่ะ..นี่คือชื่อกลุ่ม ต่อไปคือชื่อรหัส ในเมื่อชื่อกลุ่มเป็นเรื่องเกี่ยวกับไพ่ รหัสก้อต้องเกี่ยวกับไพ่เช่นกัน " ปอพูดต่อ
" อะไรอีกล่ะ ? " เซฟถามอย่างสงสัย
" เซฟ..เธอคือรหัส คิงข้าวหลามตัด!! " ปอบอก
" ส่วนมิก..เอดโพธิ์ดำ!! " ปอว่าต่อ
" เดี๋ยว!! ทำไมต้องโพธิ์ดำ ? " ผมถาม
" จะได้เขกับสีผิวเธอไง หุๆ..เจ๊เม้าท์น่ะ " ปอพูดติดตลก ( - -' )
" ส่วนอั๋น เธอรหัส แจ๊คดอกจิก " ปอบอก
" ค่ะ!! ดอก...จิก " อั๋นพูดลอยๆ
" ส่วนเรา..ก้อแหม่มโพธิ์แดง 555+ " ปอหัวเราะ ( ปอบ้าไปแล้ว!! )
" และบ๋อม เราจะเรียกมันว่า โจ๊กเกอร์!! " ปอบอก
" อ่านะ..คงจะรู้กันล่ะนะ คนที่ตั้งชื่อแบบนี้ เวลาว่างมักจะทำอะไร " เซฟพูดขึ้น
" อย่ามาแขวะเราน่ะเซฟ เวลาเธอเล่นทีไร ก้อโดนเรากินตลอดไม่ใช่เหรอ หุๆ!! " ปอว่า
" เค้าเรียกว่า ต่อให้ตะหาก " เซฟบอก
" เอาเถอะ..จะยังไงก้อแล้วแต่ ปฏิบัติการนี้ เราจะต้องทำให้สำเร็จ ล้มเหลวไม่ได้เป็นอันขาด เพื่อห้อง เพื่อศักดิ์ศรี เพื่อเพื่อน เราต้องเอาคืน " ปอพูด
" เราจะต้องร่วมมือกัน " ผมพูดเสริม แล้วยื่นมือมากลางวง
" ใช่ " ปอพูดต่อ แล้วเอามือมาวางซ้อนผม
อั๋นมองอย่างลังเล ในที่สุดก้อตัดสินใจได้ " ก้อได้ค่ะ " อั๋นบอก แล้วเอามือมาซ้อนทับลงต่อจากปอ
" เอาก้อเอาวะ!!..เพื่อเพื่อน " เซฟพูด แล้วเอามือทับลงไปอีกที
" พวกเรา..สู้!! " ทุกคนพูดพร้อมกัน แล้วกระจายมือออกจากวง
   อย่างที่บอกแล่ะคับ ในสังคมเรา เมื่อมีผู้ล่า ก้อจะต้องมีผู้ถูกล่า แต่เพราะที่เป็นสังคมแบบนี้ ผู้ถูกล่า จะต้องยืนหยัดต่อสู้เพื่อความอยู่รอด อย่างเช่นที่ผมทำ และสิ่งที่ผมทำนั้น ก้อคือ ปฏิบัติการทำลายล้างตัวตลก!!!

Bye คัฟ C Yaaa

[MachiKo]

มาต่อคัฟๆๆๆๆๆ

บทที่ 36 : Raindrops~*
   
เช้าวันใหม่...ผมมาถึงที่โรงเรียนก่อนเข้าแถวเล็กน้อย ขณะที่มาถึงฝนก้อเริ่มตกปรอยๆแล้ว และยิ่งมีทีท่าว่า จะต้องตกหนักด้วย ( ดีนะที่เอาร่มมา -*- )
ผมเดินเข้ามาในห้องซึ่งขณะนี้มีคนอยู่เพียงไม่กี่คน โชคดีหน่อยที่เซฟมาถึงก่อนแล้ว และเค้ากำลังนั่งทานแซนวิชอยู่ ผมเดินเข้าไปทักเค้า เค้าสะดุ้ง แล้วมองกลับมา..
" เป็นไร ? แค่นี้ทำตกใจไปได้ " ผมถามขึ้น
" แหม..ก้อคนกำลังกินอยู่นี่ เลยไม่ได้สนใจ!! " เซฟบอก
" เหรอ ? ท่าทางน่ากินนะ ไปซื้อที่ไหนล่ะ ? " ผมถาม ( น่ากินว่ะ!! )
" ใต้ตึกข้างล่างอ่ะ...ห่อละสิบบาทเอง!! " เซฟบอก
ผมมองเค้า แล้วพยักหน้า " เออ!! แล้วภารกิจอ้ะ..ไปถึงไหนแล้ว ? " ผมถามขึ้น
" เราก้อพยายามหาวิธีล้วงข้อมูลมันอยู่นะ มีอยู่ทางเดียวอ้ะ..คือต้องเข้าเมลล์มัน " เซฟบอก หลังจากนั้นก้อกัดแซนวิชไปหนึ่งคำ…
" เข้าเมลล์มัน..ทำไม ? " ผมถามอย่างงงๆ
" ก้อเพื่อที่จะได้รู้ว่า มันคุยกับใครบ้าง คุยอะไรกัน แล้วเราว่า ทางที่ดี เราควรจะแอดไปหามันซะ!! " เซฟบอก
" แอดไปหามันเหรอ ? แล้วใครจะคุยกับมันล่ะ ? " ผมถาม
" ก้อช่วยๆกันคุยเด้ะ นายก้อลองแอดไปสักสองเมลล์สิ!! สมัครใหม่ก้อได้ " เซฟบอก
" แล้วถ้ามันถามล่ะว่า ไปเอาเมลล์มันมาจากไหน นายจะบอกว่าอะไร ? " ผมถามอีก
" ก้อบอกไปดิว่า เห็นไปโพสไว้ที่นั่นที่นี่..อยากจะบอกว่า เดี๋ยวนี้ เวลาเค้าหาแฟน เค้าก้อต้องโพสตามเว็บกันทั่วแล่ะ..หรือไม่ก้อใน Hi5 " เซฟอธิบาย
" อ่า..งั้นก้อเหมือนนาย กะน้องนิคล่ะสิ ?!! " ผมถาม
" ก้อ..ประมาณนั้น " เซฟบอก...
   " ครืน..น..เปรี้ยง!! ซ่าส..ส.. " เสียงฝนตกเริ่มหนักขึ้น ทำให้ผมไม่ค่อยได้ยินที่เซฟพูด ผมจึงลุกขึ้นเดินออกไปปิดหน้าต่าง เพื่อให้เสียงเบาลง และไม่ให้ฝนสาดเข้ามา
" ฝนตกหนักจัง ท่าทางจะตกทั้งวัน!! " เซฟพูดขึ้น
" อ๋า!! ถ้าตกทั้งวัน แล้วเราจะข้ามฝั่งไปกินข้าวที่โรงอาหารได้ไงอ่ะ น้ำไม่ท่วมแย่เหรอ ? งี้ก้อลำบากน่ะสิ!!  " ผมพูดอย่างกระวนกระวาย
" ก้อไม่ต้องข้ามก้อได้นี่นา ใต้ตึกฝั่งนี้ก้อมีของขาย " เซฟบอก
" อ่านะ..งั้นเราคงต้องกินแซนวิชตอนกลางวันแล้วล่ะ " ผมบ่น....
   ไม่นาน พวกเพื่อนๆในห้องผม ก้อเริ่มทยอยกันเข้ามา แต่ละคนนี่ ตัวเปียกกันทั้งนั้น ท่าทางคงจะวิ่งลุยฝนกันมาแน่ คิกก้อด้วย!!...ตัวเค้าเปียกยังกะ ลูกหมาตอนตกน้ำเลย!!..
" มิก เซฟ..หวัดดี!! " เค้าทักทายผม กับเซฟ พลางสะบัดหัวไปมา เพื่อเอาน้ำออก ( เปียกกุนะเฟ้ย!! >0< )
ผมมองเค้า แล้วพยักหน้า ตัวของเค้าเปียกปอนไปทั้งตัว เหมือนกับเพิ่งไปอาบน้ำมา..
" เออคิก..วันนี้นายอย่าลืมไปซ้อมนะ " เซฟพูดขึ้น
" อืม..ไม่ลืมหรอก!! แล้วนายไปป่าวอ้ะมิก ? " คิกหันมาถามผม
" เหอะ!! เราซ้อมไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วละไง!! วันนี้เค้าเข้าฉากใหม่กันแล้ว " ผมบอก
" ว้า!!..แย่จัง " คิกพูดขึ้น
" แย่..แย่อะไรเหรอ ? " เซฟถาม
" ก้อแย่ที่วันนี้มิกไม่ไปไง อดแกล้งเลย!! หุๆ " คิกพูดพลางทำหน้าเศร้าๆ
" เหอๆ นายก้อไปแกล้งปอแทนดิ..เค้าคงจะชอบนะ..เราว่า " ผมบอก
" ไม่เอาอ้ะ...แกล้งนาย'หนุกกว่า!! " เค้าพูด แล้วยิ้ม พลางวิ่งมาตบหัวผมเบาๆ แล้วรีบวิ่งไปหลบอยู่หลังเสา ราวกับว่า เค้ากลัวผมจะสวนกลับเค้ายังงั้นอ่ะ ( @ >.< @ )
ผม กับเซฟมองหน้ากัน แล้วอมยิ้ม " เราอยากฆ่ามันจริงๆเลยเซฟ แต่กลัวปอว่า...แค่นั้นแล่ะ " ผมหันมาบอกเซฟ
" โอ๋ๆ!!...อย่าฆ่าเรานะ..หุๆ..เราล้อเล่นอ่ะ..อ้ะนี่!! เราซื้อของมาฝากด้วย " คิกพูดขึ้น แล้วหยิบของในกระเป๋านักเรียนออกมา มันเป็นกระเป๋าเล็กๆไว้ใส่ของ สองใบ ใบนึงเป็น
กระเป๋าผ้าสีขาว มีลายกลมๆสีแดง และสีเขียว ส่วนอีกใบเป็นกระเป๋าขนสัตว์สีดำ
" กระเป๋า..ตั้งสองใบ ให้เราเหรอ ? " ผมถาม
" อืม..เอาไปดิ เห็นสวยดีเลยซื้อให้!! " เค้าบอก
" ดี!!..จะได้เอาไปใส่เครื่องสำอาง ชอบใบนี้อ่ะ..สวยดี แต่อีกใบ..เก็บไว้ดีกว่า " ผมพูด พลางหยิบกระเป๋าขนสัตว์สีดำพลิกไปพลิกมา และเก็บกระเป๋าผ้าใบนั้นใส่กระเป๋านักเรียนไป..
" อือ..ตามใจละกัน!! " เค้าบอก แล้วยิ้มให้ผม
" ขอบคุณนะ!! " ผมบอก แล้วยิ้มให้เค้า ( ดีว่ะ..อยู่ๆได้ของฟรี )...
   สักพักหนึ่ง ปอก้อเข้ามา เค้ากางร่มที่ถืออยู่ แล้ววางตากไว้ที่มุมห้อง หลังจากนั้นจึงเดินมาที่โต๊ะของพวกผม
" หวัดดีจ้ะ!! ฝนตกแต่เช้าเลยเนอะ!! " ปอพูดขึ้น แล้ววางกระเป๋าลง
" ดูสิปอ!! หน้าซีดเซียวเว่อ!! " ผมบอก
" จริงเหรอ ? ตายแล้ว..ต้องตบแป้งด่วน!! " ปอพูดขึ้นพลางหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางออกมา แล้วรูดซิป..
" แคว่ก!! " เสียงซิปกระเป๋าเครื่องสำอางของปอแตก ทำให้รูดปิดคืนไม่ได้ ( O O" )
" ว้ายแหก!! กระเป๋าฉัน..ทำไงดีอ้ะมิก ? " ปอร้องขึ้น
" ไม่รู้ดิ!! เราซ่อมไม่เป็นอ้ะ ลองให้เซฟซ่อมให้ดิ " ผมบอก
" เซฟ!!! ซ่อมให้หน่อย " ปอเรียกพลางหันไปยื่นกระเป๋าให้เซฟ
" โห!! ซ่อมได้ไงอ้ะ ? แตกขนาดนี้!!..เปลี่ยนใหม่เถอะ!! " เซฟบอก
" เหรอ ? เราว่า..คงต้องได้ฤกษ์เปลี่ยนจริงๆแล้วล่ะ!! " ปอพูดอย่างเซ็งๆ
   ผมมองปอ แล้วนึกถึงกระเป๋าของผมที่คิกให้ แล้วพูดขึ้น " ปอ!! เราว่า..เรามีกระเป๋าให้นายอ้ะ!! "
ปอหันมามองผม " จริงเหรอ ?..เอามาจากไหนอ้ะ ? " ปอถาม
" อ๋อ!!..คิกเค้าฝากมาให้นายอ่ะ..นี่!! " ผมพูดขึ้น แล้วหยิบกระเป๋าใบนั้นออกมา
" จริงเหรอ ? น่ารักจัง!! " ปอพูด แล้วยิ้มพลางพลิกกระเป๋าไปมา
" ชอบใช่ม้าา ?!! " ผมถาม
" อืม!! " ปอพูด แล้วพยักหน้า
" แต่มิก!!..กระเป๋านั่นมัน.. " เซฟทำท่าจะพูด
" มันสวยดี!! คิกเค้าบอกมา ว่านายต้องชอบแน่!! " ผมรีบพูดตัดบท ( เซฟ..เกือบโป๊ะแล้วมั้ยล่ะ )
   ผมมองปอ เค้าทำท่าดีใจใหญ่เลยที่ได้กระเป๋านั่น เค้าคงมีความสุขนะ ผมว่า บางที ถ้าคิกชอบปอจริงๆล่ะก้อ ปอคงมีความสุขมากกว่านี้แน่ๆ และมันก้อคงไม่ใช่ความสุขลมๆแล้งๆแบบนี้ ทำไมนะ..คนเราต้องรักคนที่เค้าไม่รัก เพราะอะไรล่ะ..หรือว่า มันถูกกำหนดมาให้เป็นแบบนี้...
   ฝนเพิ่งเริ่มซาลงในช่วงที่เลิกเรียนแล้ว  วันนี้ผมต้องกินแซนวิชที่ใต้ตึกคับ เพราะวันนี้ฝนตกหนักทั้งวันเลย แล้วน้ำก้อท่วมด้วย เลยข้ามฝั่งไปโรงอาหารไม่ได้ เหอๆๆ...รู้สึกเสียดายเงินยังไงก้อไม่รู้ หนำซ้ำแซนวิชก้อไม่อร่อยอย่างที่คิดเลยอ้ะ ถ้ารู้ยังงี้!!..
กินโยเกิร์ต กะนมดีกว่า..
   ในช่วงหลังเลิกเรียน ผม เซฟ ปอ และคิกได้ไปยังห้องประชุมชมรม เพื่อทำการซ้อมการแสดงต่อในช่วงอาทิตย์นี้ ที่จริงวันนี้ผมไม่ได้ซ้อมหรอกนะ แต่ขี้เกียจกลับมากกว่า กะว่าจะรอให้ฝนหายก่อน แล้วค่อยกลับ..
" อยู่รอเราเหรอ เกรงใจจังเลยคับ!! " คิกพูดขึ้น แล้วยิ้มให้ผม
" ใครรอนาย..เมาป่ะเนี่ย ? " ผมถามอย่างกวนๆ
" อ้าว!! ไหนบอกว่า จะไม่มาไง แล้วทำไมถึงมาอ่ะ ถ้าไม่ใช่..เพราะเรา " เค้าบอก
" วุ้ย!! ก้อเรา.. " ผมเงียบไป เพราะจู่ๆมือถือผมก้อดังขึ้น..อ๊ะ!! อีพี่เมย์โทร.มา
" ฮัลโหล!!..มีอะไรเจ๊ ? " ผมรับสาย
" มิกเหรอ ? อยู่ไหนเนี่ย ? " พี่เมย์ถาม
" อยู่ที่โรงเรียนอ้ะ มีอะไรเหรอ ? " ผมถามต่อ
" นี่!!..ถึงหน้าปากซอยแล้ว แวะซื้อยาแก้ปวดหัวให้พี่หน่อยดิ!! พี่อยู่บ้านอ้ะ..ปวดหัวมากเลย!! " เค้าบอก
" อืม..เดี๋ยวจะซื้อกลับไปให้นะ..หวัดดี!!" ผมบอก แล้ววางสายไป
   ผมมองออกไปยังนอกหน้าต่างของห้องประชุมชมรม ฝนหายตกแล้วนี่!! แต่...ท้องฟ้าก้อยังครึ้มๆอยู่ ยังคงมีเค้าว่า จะต้องตกอีกแน่ๆ ผมว่า ผมควรรีบกลับบ้านดีกว่า...
" เรากลับก่อนนะคิก..บ๊าบบายทุกคน!! " ผมพูดพลางโบกมือให้ทุกคน
" อืม!!..บายมิก " ปอ และเซฟพูดขึ้น
" งั้นเราไปส่งนะ!! " คิกอาสา
" ตามใจ " ผมบอก แล้วยิ้มให้เค้า...
   ผม กับเค้าเดินออกจากห้องประชุมชมรม แล้วลงไปข้างล่างเพื่อที่จะออกไปทางประตูหน้าโรงเรียน
" มิก!! ทำไมเดินเร็วจังอ่ะ ?!! " คิกถามขึ้น
" ก้อฝนจะตกแล้วอ่ะ..นายส่งเราแค่นี้ก้อได้นะ เดี๋ยวเราเดินข้ามสะพานลอยไปต่อเอง " ผมบอก
" ไม่เป็นไร!! เดี๋ยวเราข้ามไปส่งด้วย " คิกพูดตัดบท
ผมมองหน้าเค้า แล้วทำสีหน้างงๆ…
" ทำไมอ้ะ ? ทีเหลียงนะ..ให้ไปส่งได้ " เค้าพูดปะชด ( - -' )
" ตามใจ!! มาก้อมาดิ " ผมบอก แล้วทำท่าหันหลังจะเดินต่อ
เค้ามองผม แล้วยิ้ม " มิก!!..นายจะรีบเดินไปทำไมเนี่ย ? ไม่ต้องรีบก้อได้ " เค้าพูดขึ้น
" เห็นมะเนี่ย ? ฝนจะตกแล้ว เดี๋ยวก้อได้เปียก.. " ผมพูดไม่ทันขาดคำ จู่ๆฟ้าก้อร้องขึ้น…
   " ครืน...ซ่าส์..ส " แล้วฝนก้อตกลงมา ทำให้ผมหยิบร่มขึ้นมากาง
" เฮ่อ!!..ฝนตกซะแล้ว ยังไม่ทันไรเลย!! " คิกพูดขึ้นพลางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
" นายเนี่ยน้าาาา...แทนที่จะรีบๆ " ผมบอก แล้วมองเค้า ตอนนี้ ตัวเค้าเริ่มเปียกแล้วล่ะ เพราะเค้ายืนตากฝนอยู่…
" แล้วจะยืนตากฝนอยู่ทำไม ? เข้ามาในร่มสิ เดี๋ยวก้อไม่สบายหรอก!! " ผมเรียกเค้า
เค้ายิ้มให้ผม แล้วเดินเข้ามาในร่ม ทำให้ผมต้องเขยิบตัวออกไปอีกนิด เพื่อให้เค้ายืนได้สะดวก แต่ดูเหมือนว่า น้ำฝนจะกระเซ็นใส่อยู่หลังผมนะ มันเย็นๆไงก้อไม่รู้ ผมเลยเดินกระเถิบเข้ามาในร่ม ทำให้หน้าของผมเกือบจะชนกับหน้าของคิก แต่ผมหยุดตัวไว้ทัน ทำให้เสียหลักเกือบจะล้มลง แต่ดีที่คิกช่วยจับเอวผมไว้ ผมจึงไม่ล้ม ส่วนผมเองก้อจับแขนเค้าไว้เช่นกัน แต่จมูกของผมอ่ะดิ ไปชนกับแก้มของเค้า ทำให้เราสองคนยืนตัวแข็งค้างด้วยท่านั้นอยู่ทั้งคู่...
   เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ในขณะที่เรายืนค้างกันอยู่อย่างนั้น จนกระทั่ง คิกพูดขึ้น " เราถือให้นะ!! "
" ถือ..อะไร ?? " ผมค่อยๆถาม
" ร่ม..ร่มไง " เค้าบอก
ผมค่อยๆถอยหลังออกมา มองหน้าเค้า เค้าเองก้อเช่นกัน
หลังจากนั้นผมก้อค่อยๆยื่นร่มให้...
" อ้ะนี่!! " ผมบอกพร้อมยื่นที่จับให้เค้า
เค้ารับมา แล้วยิ้มให้ หลังจากนั้นเราสองคนก้อเดินไปด้วยกัน เพื่อไปยังที่ประตูหน้าโรงเรียน...
   ไม่รู้ว่า..สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ จะทำให้เค้าคิดมากเหมือนผมรึป่าวนะ แต่สำหรับผม ถึงแม้ว่า มันจะเป็นความบังเอิญก้อจริง แต่การที่ได้สัมผัสกับแก้มเค้านั้น มันรู้สึก..แปลกๆอย่างบอกไม่ถูก...
   ผมก้มหน้าทำเป็นเดินไปอย่างไม่สนใจอะไร แต่ในใจได้แต่คิดใคร่ครวญถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ถึงแม้มันจะเป็นเวลาแค่ไม่กี่วินาทีก้อตาม
" นายเดินเร็วทำไมอ้ะมิก!! เดินช้าๆก้อได้ " เค้าพูดขึ้น ในขณะที่เท้าของเค้าก้อรีบเร่งตามผมมาเรื่อยๆ ผมได้ยินดังนั้นจึงหยุดสักพัก เพราะเห็นว่า ตอนนี้ตัวของผมเริ่มเปียกนิดนึงแล้ว..( ผมก้อเดินเร็วอยู่เหมือนกันนะ ?? )
" นายส่งเราแค่นี้ก้อพอ..เดี๋ยวเราข้ามสะพานลอยไปเอง " ผมหันมาบอกเค้า
" ไม่เป็นไร..อีกนิดเดียวเอง ข้ามไปส่งเลยจะเป็นอะไรไปล่ะ " เค้าบอก
ผมมองหน้าเค้า แล้วยิ้มให้ แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรก้อ..
" ปี๊นๆ!! " เสียงแตรรถดังขึ้นข้างๆผม กับคิก
ผมหันไปมองรถคันนั้น มันเป็นรถเก๋งคันสีดำ ที่กำลังบีบแตรเรียกผมอยู่ ผมจ้องมองเข้าไปในรถนั้น เพื่อจะดูว่า ใครเป็นคนเรียก...
" ใครอ่ะมิก..รู้จักรึป่าว ?!! " คิกถามขึ้น
" เราก้อยังไม่รู้เหมือนกัน มองไม่เห็นอ้ะ..ไฟหน้ารถมันบังตา " ผมบอก แล้วพยายามหรี่ตาลง เพื่อเพ่งดูคนในรถ
" มิก!!...ไปกับพี่มั้ย ? พี่กำลังจะไปบ้านเราพอดี!! " คนในรถตะโกนเรียกขึ้น ผมค่อยๆเพ่งสายตา มองเค้าให้ชัดๆ แล้วก้อพบว่า เค้าเป็นผู้ชายหน้าตาดี ออกตี๋นิดๆ แถมรุ่นราวคราวเดียวกับพี่สาวผมอีก ทำให้ผมรู้ทันทีว่าเป็นใคร
" อ้าว!!..พี่ฤทธิ์ " ผมร้องขึ้น คับ!!..นั่นพี่ฤทธิ์ เพื่อนพี่เมย์นั่นเอง
" ไปด้วยคับพี่..รอผมด้วยนะ!! " ผมร้องบอก
" ไปก่อนนะคิก ฝากร่มด้วยละกัน " ผมหันมาบอกเค้า
เค้ามองผมอย่างงงๆ ผมเลยรีบโบกมือไปมาเพื่อร่ำลาเค้า หลังจากนั้นผมก้อรีบขึ้นรถไปกับพี่ฤทธิ์ทันที ทิ้งคิกไว้ให้ยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง ( พร้อมกับร่มของผมหนึ่งคัน )...

ไว้เด่วมาลงบทต่อไปนะคัฟ

[MachiKo]

มาต่อแร้วคร้าฟฟฟฟฟ
บทที่ 37 : My Sister & Her Friend~*
   
        ตอนนี้ ผมนั่งอยู่บนรถกับพี่ฤทธิ์คับ ซึ่งกำลังจะไปหาพี่เมย์ที่บ้านผม แต่เผอิญเค้าพบผมที่หน้าโรงเรียนพอดี ผมจึงติดรถเค้ามาด้วย เค้าบอกว่า พี่เมย์ลืมรายงานไว้ที่คณะ ซึ่งเค้าก้อขับรถเอามาให้ นับว่ามีน้ำใจทีเดียว
   พี่ฤทธิ์ กับพี่เมย์เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อยู่โรงเรียนเก่าแล้วคับ  เผอิญว่า ทั้งคู่เอนทรานซ์ติดได้เข้ามหา’ลัยเดียวกัน แต่อยู่กันคนละคณะ ( พี่สาวผมเรียนนิเทศฯ ส่วนพี่ฤทธิ์เรียนวิศวะฯ คับ ) พวกเค้าจึงได้พบกันบ้างบางครั้ง
พี่ฤทธิ์เป็นคนที่นิสัยดีมาก ชอบซื้อของมาฝาก พ่อ แม่ และผมบ่อยๆ ตอนแรก ผมคิดว่า พี่เมย์ กับพี่ฤทธิ์เป็นแฟนกันเสียอีก แต่ไปๆมาๆ พี่เมย์กลับเป็นแฟนกับพี่โอมซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่คณะของพี่เมย์ซะงั้น ซึ่งผมก้อไม่ค่อยถูกชะตากับพี่โอมสักเท่าไร ดูท่าทางเค้า Play Boy ไงก้อไม่รู้ เผลอๆก้อน่าจะ Bad Boy ด้วย
ส่วนพี่ฤทธิ์นั้น เค้าก้อยังไม่มีแฟนคับ เค้าชอบไปไหนมาไหนกับพี่เมย์สองคนอยู่บ่อยๆ ไปด้วยกันมากกว่าพี่โอมซะอีก..
" ที่โรงเรียนใหม่เป็นไงบ้างมิก ? " พี่ฤทธิ์ถามขึ้น
" ก้อดีอ้ะคับ!! เพื่อนๆก้อนิสัยดี เข้ากับผมได้ ( บางคนนะ ) " ผมบอก
" อืม..ก้อดีแล้วล่ะ แล้วถ้าจบ ม. 6 นี่กะจะเข้าที่ไหนอ่ะ เตรียมตัวรึยัง ? " เค้าถามต่อ
" ยังเลยคับ ช่วงนี้ผมยังยุ่งอยู่เลย!! " ผมบอก
" นะ!! แล้วจะเข้าคณะอะไรล่ะ ? คณะเดียวกะพี่เมย์รึเปล่า ? " เค้าถามอีก
" คงไม่อ่ะคับ!! ผมกะจะเข้าคณะมนุษย์ศาสตร์อ่ะ...ชอบเรียนเกี่ยวกับพวกภาษามากกว่า!! " ผมพูด
" ก้อดี!! คงชอบทางนี้ล่ะสิ หุๆ!! " พี่ฤทธิ์พูด แล้วหัวเราะเบาๆ
ผมมองเค้า แล้วยิ้มให้ เค้าดูใจดี และเป็นมิตรจังเลย ดีกว่าไอ้พี่โอมซะอีก ทำไมนะ..พี่เมย์ถึงไม่ชอบพี่ฤทธิ์ ?!!
   ตอนนี้ บนถนน รถยนต์ต่างเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ และฝนก้อยิ่งเทกระหน่ำลงมามากขึ้นๆ โดยไม่มีทีท่าว่า จะหยุดตกเลย…
จนตอนนี้ เบื้องหน้าผม แทบจะมองอะไรไม่เห็นแล้ว นอกจาก ภาพน้ำฝนที่ตกกระทบลงมาบนกระจก แล้วไหลกระจายไปทั่ว
" เฮ่อ!! " ผมถอนหายใจ " พี่เมย์ฝากผมซื้อยาด้วยนะเนี่ย!! เดี๋ยวพี่แวะจอดลงข้างทางด้วยนะคับ เดี๋ยวผมจะลงไปซื้อ " ผมพูดขึ้น
" จริงเหรอ ? งั้นเดี๋ยวพี่ลงไปซื้อให้ก้อได้ เราไม่ต้องลงหรอก " พี่ฤทธิ์บอก
" ไมเป็นไรคับ เดี๋ยวผมลงไปซื้อเองก้อได้ เกรงใจพี่ป่าวๆ " ผมรีบพูด
" ไม่เป็นไร!! เดี๋ยวพี่ลงไปซื้อให้เองดีกว่า..หุๆ " เค้าบอก
" ตามใจพี่ละกัน อ่านะ..เพื่อพี่เมย์ ทำได้ทุกอย่างใช่มะล่ะ ? " ผมพูดแซว
เค้ามองผม แล้วยิ้มอย่างอายๆ " บ้าดิ!!...ก้อพี่เมย์เค้ามีพี่โอมอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ..พี่จะต้องทำเพื่อเค้าทำไม ? " เค้าถาม
" แหม..ผมก้อพูดแซวไปงั้นแล่ะ หรือว่า..พี่อยากทำเพื่อเค้าจริงๆล่ะ ? หุๆ " ผมถามกลับ
" ก้อ..คงงั้น!! " เค้าบอก แล้วทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้
   ผมมองเค้า แล้วยิ้มให้ จะว่าไป พี่ฤทธิ์ กะพี่เมย์เค้าก้อเหมาะสมกันดีนะ เหมาะกว่า  อีพี่โอมนั่นซะอีก ตั้งแต่เค้าคบกับพี่เมย์มา ผมก้อไม่เห็นเค้าจะทำอะไรเพื่อพี่เมย์ หรือซื้ออะไรให้พี่เมย์เลย ทั้งๆที่เป็นแฟนกันแท้ๆ...
   ฝนยังคงตกต่อไปเรื่อยๆ และดูไม่มีทีท่าว่า จะหยุดลงง่ายๆเลยด้วย รถก้อยังคงติดอยู่...ตอนนี้ บรรยากาศภายในรถเย็นมาก จนผมต้องกอดกระเป๋านักเรียนไว้แน่น เพราะความหนาว
   ผมมองออกไปยังนอกหน้าต่างรถ มองออกไปยังริมถนนด้านนอก เพื่อมองดูร้านค้าต่างๆ มีร้านไอติมเล็กๆตั้งอยู่ริมถนน ร้านนั้นตั้งอยู่ทางด้านข้างของรถพี่ฤทธิ์พอดี ทำให้ผมมองเข้าไปในร้านได้ชัด และสะดวก
   ผมมองสำรวจโน่นนี่ภายในร้าน มันเป็นร้านที่ตกแต่งอย่างเรียบๆ แต่ดูโรแมนติกเหมาะแก่การออกเดทสำหรับคู่รักมากกว่า แหม...ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากมาเดทกับเหลียงที่นี่จัง คงจะมีความสุขน่าดูเลยนะ..หุๆ ( ^ ^ )
   ภายในร้านนั้นก้อมีคู่รักหลายคู่มาทานอยู่ด้วยทั้งนั้น แล้วแต่ละคู่ก้อมีทีท่าว่า
จะสวีทไม่แพ้กัน โดยเฉพาะกับคู่นึง ที่ดูหวานเป็นพิเศษ เพราะเค้ามีป้อนให้กันด้วย ทั้งคู่ยังคงเป็นนักศึกษาอยู่ เพราะผมเห็นทั้งคู่ยังคงใส่เครื่องแบบ ฝ่ายหญิงดูท่าทางเป็นสาวมั่น อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับพี่เมย์ แต่ความสวย..ผมว่า พี่เมย์น่าจะชนะมากกว่านะ
( เข้าข้างพี่ตัวเองซะงั้น ) แต่ฝ่ายชาย ดูท่าทางจะเป็นหนุ่มเจ้าสำราญ ท่าทางเจ้าชู้  แถมตัดผมทรงสกินเฮดอีก แล้วเค้าก้อดูคล้ายๆ..คล้ายๆกับ...พี่โอม ไม่สิ ไม่คล้ายอ่ะ..เหมือนเลย!! นั่นพี่โอมนี่!! เค้ากำลังสวีทกับสาวอื่น ทำงี้ได้ไงฟะ ?!!
   ผมรีบเรียกพี่ฤทธิ์ แล้วชี้ให้เค้าดู เค้ามองผม แล้วก้อเงยหน้าเข้าไปมองภายในร้านนั้น…" เฮ้ย!!..จริงด้วย!! นั่นไอ้พี่โอมนี่หว่า " เค้าพูดขึ้น
" ทำไงดีอ้ะพี่ พี่เมย์ของผมต้องโดนเค้าสวมเขาเหรอ ? " ผมร้องบอก
" ไม่หรอก!! พี่ไม่ยอมแน่ เดี๋ยวพี่จะลงไปต่อยมัน " พี่ฤทธิ์พูด พลางทำท่าจะปลดเข็มขัดนิรภัย
" อย่าเพิ่งพี่ อย่าเพิ่งทำบุ่มบ่าม เราถ่ายภาพเก็บไว้ให้พี่เมย์ดูดีกว่า เอามือถือพี่มาเร็ว!! " ผมบอก
" เออใช่ๆ!! " เค้าพูด แล้วเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เพื่อหยิบมือถือให้ผม แต่..
" ปี๊นๆ " รถคันหลังบีบแตรไล่ ให้รถพี่เค้าเคลื่อนตัวออกไป ซึ่งพี่ฤทธิ์ก้อปล่อยมือออกจากกระเป๋ากางเกง แล้วเคลื่อนตัวขับออกทำให้ผมต้องพลาดช็อตเด็ดไปอย่างน่าเสียดาย..แม๊!! เจ็บใจ..
" ทำไมเราไม่บอกพี่ให้เร็วกว่านี้นะ...อดเลย!! " พี่ฤทธิ์พูดขึ้น ขณะขับรถอยู่บนท้องถนน ( ตอนนี้รถโล่งแล้ว )
" ขอโทษค้าบ!! ก้อผมเพิ่งเห็นน่ะ..ทำไงได้!! " ผมบอก
" เอาเถอะๆ ไว้คราวหน้าละกัน " พี่ฤทธิ์พูด ( จะมีมั้ยพี่ ?!! )
" แล้ว..เราจะบอกพี่เมย์กันดีมั้ย ? " ผมถาม
พี่ฤทธิ์หันมามองผม " ไม่อ่ะ...อย่าเพิ่งเลย เค้ายิ่งไม่สบายอยู่นะ เดี๋ยวจะเป็นอะไรมากกว่านี้ " เค้าบอก
" ตามใจคับพี่ แต่ถ้าบอกได้ก้อจะดีมากๆเลย ผมล่ะเจ็บใจนัก หึๆๆ!!! " ผมพูดอย่างโมโห
   จะว่าไป ผมก้อเจ็บใจแทนพี่เมย์จริงๆนะ ไม่รู้ว่า พี่โอมจะนอกใจพี่เมย์มานานรึยัง ผมล่ะ อยากจะบอกพี่เค้าจริงๆเลย แต่อย่างว่านะ พี่เมย์ไม่ค่อยเชื่อใครง่ายๆซะด้วย โดยเฉพาะเรื่องพี่โอม คงยาก..อยากให้เค้ามาเห็นกับตาตัวเองจัง!!
   ไม่นานนัก พี่ฤทธิ์ก้อขับรถมาถึงหน้าปากซอยบ้านผม เค้าจอดรถ แล้วรีบเปิดประตูลงไปซื้อยา โดยบอกให้ผมนั่งรอเค้าอยู่ในรถ…
ไม่นานเค้าก้อมาพร้อมด้วยถุงใส่ยาในมือ ตัวของเค้าเปียกมากเลย ยิ่งมาเจอแอร์เย็นๆในรถอย่างนี้ คงจะไปกันใหญ่ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา..
" พี่ไปเปลี่ยนชุดที่บ้านผมก้อได้นะ ดูดิ..ตัวเปียกหมดเลย เดี๋ยวไม่สบายหรอก!! " ผมพูดขึ้น
"  อืม..งั้นฝากด้วยละกันนะ หุๆ " เค้าบอก
" คับ!! แล้ว..นี่!! ก้อค่ายา ขอบคุณคับ " ผมบอกพร้อมยื่นตังค์ให้เค้า
" เฮ้ย!!..ไม่เป็นไร พี่ออกให้ เราเก็บตังค์ไว้เถอะ!! " เค้าปฏิเสธ
" อ่า..จะดีเหรอ ? " ผมถาม
" อืม..ก้อถือว่า ช่วยๆกันไง " เค้าบอก
ผมมองเค้า แล้วพยักหน้า ( ดี!! จะได้ไม่เปลือง ) ไม่นาน...พี่ฤทธิ์ก้อขับรถมาถึงที่บ้าน
   ผมเปิดประตูเข้าไปในบ้าน แต่ไม่เห็นพี่เมย์ แสดงว่า เค้าคงนอนหลับอยู่บนห้องมั้ง ?? พี่ฤทธิ์เดินตามเข้ามา ผมชี้ไปที่ห้องน้ำ เพื่อให้เค้าไปอาบน้ำ แล้วผมจะไปหยิบเสื้อมาให้เค้าเปลี่ยน
ผมเดินขึ้นบันไดไป เพื่อจะขึ้นไปที่ห้อง เพื่อไปหาเสื้อให้พี่ฤทธิ์ใส่ แต่ระหว่างทางต้องผ่านห้องพี่เมย์ก่อน ผมจึงเคาะประตูเรียกเค้า " พี่เมย์!!..ผมกลับมาแล้วนะ พี่ฤทธิ์ก้อมาด้วย ยาอยู่ข้างล่างนะ ลงไปกินเอา " ผมตะโกนบอก
" อือ " เสียงเค้าพูดคลางเบาๆอยู่ในห้อง สงสัยคงนอนซมอยู่ ผมไม่สนใจอะไร จึงเดินเข้าไปในห้อง เพื่อวางกระเป๋า แล้วหยิบเสื้อ
   อาจเป็นเพราะที่ห้องของผมไม่มีเสื้อตัวใหญ่ๆ ไซส์เท่าพี่ฤทธิ์มั้ง ผมจึงต้องหานาน ( ผมใส่ไซส์ S แล้วก้อ M ส่วนพี่ฤทธิ์ใส่ L กะ XL )
แต่ในที่สุด ผมก้อหาเจอ มันเป็นเสื้อไซส์ L สีน้ำเงินคับ ถ้าผมใส่ก้อเป็นพวกฮิพฮอพได้เลย หุๆ ผมหยิบเสื้อตัวนั้น แล้วก้อกางเกงอีกตัวไปให้เค้าเปลี่ยน ผมว่า ตอนนี้ เค้าคงอาบน้ำเสร็จแล้วล่ะ เฮ่อ!! คงจะรอผมนานแย่เลย แต่พอลงไป ผมกลับอึ้งคับ...ผมเห็นพี่ฤทธิ์เอาหลังมือวางทาบลงบนหน้าผากพี่เมย์ เพื่อวัดไข้ ท่าทางที่เค้าทำนั้นแสดง ออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยมาก ผมว่า เค้าคงชอบพี่เมย์จริงๆล่ะ ทำให้ผมแทบจะอดยิ้มไม่ได้ ( พี่สาวกุขายออกวุ้ย!! ^ v ^ )
   ผมจะแกล้งทำเป็นกระแอมซะหน่อยเพื่อให้พวกเค้าตกใจ แต่จู่ๆพี่โอมก้อเข้ามาที่บ้าน พร้อมกับผู้หญิงคนนั้นที่เค้าเพิ่งไปทานไอติมด้วยกันมา
" ทำอะไรน่ะเมย์...ไอ้ฤทธิ์ ? " พี่โอมร้องถามขึ้นทันที ขณะที่เข้ามา
" อ้าวพี่โอม!! จอย!! " พี่เมย์ร้องขึ้นพลางหันไปมองพวกเค้าทั้งสองคน
" ก้อกำลังดูอาการเมย์มันอ้ะคับพี่..เมย์มันตัวอุ่นๆนะ..ท่าทางจะมีไข้ด้วย " พี่ฤทธิ์บอก
" วัดไข้อย่างเดียวหรือเปล่าเถอะ แล้วทำไมต้องนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียวล่ะ ? " พี่โอมถาม
พี่ฤทธิ์มองเค้า แล้วยืนเงียบ...
ซวยล่ะสิคับ!! นั่นความผิดผมเลยนะนั่น ที่เอาเสื้อลงมาให้เค้าช้า เค้าเลยต้องตกอยู่ในสภาพนั้น เวร..จะทำไงดีล่ะทีเนี้ย เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว..( - -' )

เด่วมาต่อนะคัฟ

[MachiKo]

  มาต่อคัฟๆ

บทที่ 38 : MSN~*
   
" ทำไม ?!! กุถามแล้วทำไมเมิงไม่ตอบ..ฮะ?!! " พี่โอมคำราม
" ก้อเมย์บอกไปแล้วนี่คะว่า มันไม่มีอะไร ฤทธิ์มันแค่วัดไข้เมย์เฉยๆเอง " พี่เมย์บอก ตอนนี้ใบหน้าพี่เมย์เริ่มซีดมากขึ้น
" เมย์!!..อยู่เฉยๆเถอะน่า..เดี๋ยวก้อเป็นอะไรไปหรอก!! " พี่จอยพูด ( ชิ!!นังชะนีคัน )
พี่เมย์เงียบไป แล้วมองดูพี่ฤทธิ์อย่างกังวล
ทางฝ่ายพี่ฤทธิ์เอง เค้าก้อไม่ยอมพูดอะไร ได้แต่ก้มหน้าอย่างเดียว ( พูดมั่งสิพี่!! )
" ดูท่าทางเมิงอยากจะมีเรื่องกะกุนะ เอาแม่งซักทีดีมะ ?!! " พี่โอมพูดพร้อมกับง้างหมัดจะต่อยพี่ฤทธิ์..
" อย่าเพิ่งคับพี่โอม!!..ผมอธิบายได้ " ผมรีบพูดขึ้นทันที ก่อนที่พี่โอมจะกระแทกหมัดไปยังหน้าพี่ฤทธิ์
พี่โอมหยุดการกระทำของเค้า แล้วทุกคนก้อหันมามอง..
" คือ..พี่ฤทธิ์เค้าแค่เอารายงานมาให้พี่เมย์อ้ะคับ แล้วระหว่างทางเค้าก้อลงไปซื้อยาให้ พอดีฝนตก เลยตัวเปียก พอมาถึงบ้าน ผมเลยให้เค้าอาบน้ำน่ะคับ เดี๋ยวจะไม่สบาย.." ผมรีบเล่า " ..แต่เพราะผมผิดเองที่หยิบชุดให้เค้าช้า เค้าเลยไม่มีชุดเปลี่ยน พอดีกับพี่เข้ามาก้อเลย..ยังงั้นแล่ะคับ!! " ผมอธิบายเรื่องราวอย่างละเอียด
พี่โอมมองผม แล้วหันไปมองพี่ฤทธิ์ " คราวนี้รอดตัวไปนะเมิง แต่คราวหน้าอย่าให้กุเห็นอีกล่ะ!! " เค้าบอก
พี่ฤทธิ์ไม่พูดอะไร ได้แต่ก้มหน้า เค้าเม้มปากเหมือนกับดูเคืองๆอยู่นิดนึง
ผมจึงรีบส่งชุดให้พี่ฤทธิ์รับไปเปลี่ยนในห้องน้ำ เค้าหยิบชุดมา แล้วจึงเดินไป ( เกือบแล้วมั้ยล่ะ!! )...
   วันรุ่งขึ้น ฝนได้หยุดตกแล้ว หลังจากที่ตกมาตลอดทั้งคืน ผมไปถึงโรงเรียนสายหน่อย เพราะไม่ค่อยอยากจะลุกจากเตียงเท่าไร เนื่องจากบรรยากาศเย็นสบาย เลยทำให้ไม่อยากตื่น
   พี่เมย์ก้ออาการดีขึ้น หลังจากที่เมื่อวานได้ทานยาไป วันนั้น หลังจากมีเรื่อง ต่างคนต่างก้อแยกย้ายกันกลับ พี่ฤทธิ์กลับไปก่อนหลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จ ส่วนพี่โอม กับนังชะนีคัน กิ๊กของเค้าก้ออยู่ต่ออีกสักครู่ แล้วก้อกลับไป..
   วันนี้ผมมาถึงที่โรงเรียนก่อนเข้าแถวเล็กน้อย ปอ และเซฟมาถึงก่อนแล้ว เค้าทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ ดูเหมือนกำลังวางแผนอยู่นะ..
" คุยอะไรกันเหรอ ? " ผมถามขึ้นทันที หลังจากนั่งที่ไม่ทันไร
" สมสิบ!! " ปอหันมาบอกเบาๆ ( อ่อนะ!!..รู้กัน )
" ว่าไง ?!! คุยถึงไหนกันแล้ว " ผมถาม ( ด้วยเสียงอันเบา....ราวกับกระซิบ )
" วันนี้จะเริ่มปฏิบัติการ " เซฟบอก
" ว่ามา !! " ผมพูด
" คือ วันนี้ตอนทุ่มครึ่ง สมสิบจะต้องออนเอ็ม โดยแหม่มโพธิ์แดงจะเป็นคนเข้าเมลล์โจ๊กเกอร์!! " ปอบอก ( ใช้รหัสกันนะคับ หวังว่าคงไม่งง!! )
" นาย!! นายเหรอ ?!! จะเข้าไปทำไม ? " ผมถาม
" ชู่ว!! " ปอทำท่าจุ๊ปาก " อย่าลืม..ต้องใช้รหัส หน้าต่างมีหู ประตูมีจมูกปาก " ปอพูดเบาๆ…
" อ่อๆ แล้วนาย เอ๊ย!! แหม่ม..จะเข้าไปทำไม ? " ผมถาม ( เกือบจุ๊ง!! )
" ก้อล้วงข้อมูลน่ะสิว่า เวลามันออนน่ะ มันคุยกับใครบ้าง!! " ปอบอก
" เพื่ออะไร ? " ผมถาม
" ก้อเพื่อที่จะได้เก็บข้อมูลจากคนอื่นๆ ลำพังแค่สมสิบ คงไม่ได้หรอกนะ!! ข้อมูลยังน้อยไป " ปอบอก
" แล้วเอด คิง และแจ๊คล่ะ ทำอะไร ? " ผมถามอีก
" ดูต้นทาง..เผื่อในกรณีฉุกเฉิน " เซฟบอก
" อย่างเช่น.. " ผมถาม
" ยังไม่รู้เหมือนกัน ยังไม่แน่ใจ แต่คิงว่า ต้องมีแล่ะ!! " เซฟพูดขึ้น
" แล้ว...สมสิบรู้ PASSWORD เมลล์มันเหรอ ? " ผมถามอีก
" เหอๆ..ฝีมือคิงเองแล่ะ...ไปรูทมา คือเมื่อวาน หลังจากเลิกซ้อม คิงไปทำงานต่อที่ห้องคอมพ์ฯน่ะ แล้วเจอโจ๊กเกอร์ เลยทำเป็นไปนั่งคุยด้วย..แล้วทีนี้โจ๊กเกอร์ก้อเล่น Hi5 พอดี
คิงเลยแอบดู PASS..ซึ่งเป็นเบอร์มือถือของมัน " เซฟบอก
" หุๆ..เจ๋ง!! " ผมแอบหัวเราะ
" เอาล่ะ!! สมสิบ วันนี้ทุ่มครึ่งเริ่มปฏิบัติการ!! " ปอบอก ( ตื่นเต้นๆ!! )...
   และแล้ว เวลานั้นก้อมาถึง เมื่อเข็มยาวชี้เลขหก และเข็มสั้นชี้อยู่ระหว่างเลขเจ็ด และเลขแปด ผมก้อเริ่มออนทันที ในนั้นก้อมีเซฟ และอั๋นรออยู่ก่อนแล้ว แต่ว่าปอยังไม่มา...ไปไหนล่ะนั่น ??
   ณ. ห้องแชท มิกกี้ เซฟ อันอัน... ( เหตุที่ใช้ชื่อจริงเวลาออนนั้น คนจะได้ไม่สงสัยขืนใช้รหัสเค้าก้อต้องรู้กันทั้งเอ็มดิ!! )
มิกกี้ : ปออยู่ไหน ยังมะมาอีก
เซฟ : ปอออนอยู่
มิกกี้ : แล้วไมถึงขึ้นออฟไลน์ในเมลเราล่ะ หรือว่ามันบล็อค
อันอัน : ป่าวค่ะ คือเจ๊เค้าออนเมลโจ๊กเก้ออยู่อ่ะ
เซฟ : - -'
มิกกี้ : อ่อนะ ^ v ^
อันอัน : เฮียเซฟ ไปลากเจ๊ปอเข้ามาสิคะ
เซฟ : ได้
บอมเบอร์ SIGN IN.....................
บอมเบอร์ : ดีทุกคน
มิกกี้ : ไอ้บ๋อมเหรอ
บอมเบอร์ : มะช่าย เจ๊ปอสุดสวยเองค่ะ
มิกกี้ : อ่อนะ
เซฟ : เปนไง ได้ไรมามั่ง
บอมเบอร์ : ก้อมะมีอะไรอ่ะเทอ ที่เอ็มก้อมีแต่ไคก้อมะรุ มะรุจักเลย จาว่าไป ที่ออนๆน่ะ มีแต่ผู้ชายนะ
มิกกี้ : ผู้ชายหรอ 00'
บอมเบอร์ : ใช่ ทุกเมลที่ออนเลย
อันอัน : แล้วน้องนีอ่ะคะ
บอมเบอร์ : มะปรากดค่ะ
เซฟ : แล้วมีไคที่พอรุจักมั้ย ในเมลนั้นน่ะ
บอมเบอร์ : อ่อมี ก้อมีเซฟไง คนเดียว
อันอัน : - -'
เซฟ : กำ คนอื่นที่มะช่ายเราอ่ะ มีมะ
บอมเบอร์ : งั้นก้อมะมี เพื่อนมันก้อยังมะออน ในนี้ก้อมีแต่คนต่างรร. ถามไปก้อไร้บอย
เซฟ : เฮ่อ งั้นวันนี้เลิกล้มปฏิบัติการ พอแค่นี้
มิกกี้ : -.-
บอมเบอร์ : เด๋วก่อน มีคนแอดใหม่มา
มิกกี้ : ไคอ่ะ
บอมเบอร์ : มะรุดิ เมลมะคุ้นเลย เค้าถามว่า นั่นไค จาบอกว่าไงอ่ะ
อันอัน : เจ๊ก้อบอกไปสิคะว่าชื่อบ๋อม
บอมเบอร์ : ได้
...................................
บอมเบอร์ : เค้าบอกว่า ใช่หรอ
เซฟ : หมายความว่าไง
มิกกี้ : นั่นอาจจาเปนไอ้บ๋อมตัวจิงก้อได้
อันอัน : เปนไปได้ค่ะ เค้าอาจจามี 2 เมล ลองถามดูสิคะว่า เปนไค
บอมเบอร์ : ได้
.....................................
บอมเบอร์ : เค้าบอกว่าชื่อ เบียร์
มิกกี้ : งั้นคงมะใช่แล้วล่ะ
อันอัน : เฮ่อ
เซฟ : มีคนแอดเรามา เมลมะคุ้นอ่ะ เมล L**T**_*O**9อย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com
มิกกี้ : เมลไควะ มะคุ้นเหมือนกัน
อันอัน : ถามดูสิคะ
บอมเบอร์ : เมลนั้น ที่มันเพิ่งแอดมานี่
อันอัน : อาจเปนคนในห้องก้อได้
มิกกี้ : แต่ห้องพี่ มะมีคนชื่อเบียร์นะ
อันอัน : อาจเปนคนห้องอื่น ที่สนิทกันมั้งคะ
เซฟ : ตายห่า นั่นไอ้บ๋อมนี่
บอมเบอร์ : กี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
มิกกี้ : กำ
บอมเบอร์ : ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อันอัน : หนูว่า เจ๊อย่าเพิ่งกระวนกระวายสิคะ ทำเปนปกติ
บอมเบอร์ : ให้ทำไงอ่ะ
อันอัน : ทำเปนว่า เจ๊คือเค้าไงคะ ชีวิตคือการแสดง
บอมเบอร์ : ได้
เซฟ : มันถามว่า ไคออนเมลมัน
มิกกี้ : นายบอกไปว่าไง
เซฟ : เราบอกเรามะรุ
บอมเบอร์ : เราว่า เราออฟไลน์ก่อนดีมะ
เซฟ : ตามใจ
บอมเบอร์ : เวร ไอ้อ๊อฟออน มันทักมาด้วยอ่ะ มะอยากคุย
มิกกี้ : งั้นปอเปลี่ยนกัน ออกมาก่อน ให้เราคุยแทน
เซฟ : นายจะทำอะไร
มิกกี้ : เถอะน่า แค้นนี้ต้องชำระ ขอ PASS.. หน่อย
เซฟ : 084xxxxxxx
มิกกี้ : อืม ปอออกมา
บอมเบอร์ : ได้
เซฟ : เร็วๆล่ะ
มิกกี้ บอมเบอร์ SIGN OUT...........................................................................
   ผมออกจากเมลล์ของผม แล้วเข้าเมลล์ของบ๋อมมัน ผมใส่ชื่อเมลล์ แล้วใส่ PASSWORD ลงไป ขอให้เข้าได้ทันนะ!!!
ตอนนี้ตัวเอ็มเอสเอ็นกำลังหมุนอยู่ เพื่อกำลังรอ SIGN IN ขอให้ได้...ขอให้ได้...ขอให้ได้....ขอให้ได้.....ขอ...ให้...ได้ ได้แล้ว!!
บอมเบอร์ SIGN IN....................................................
เซฟ : นั่นไค
บอมเบอร์ : เราเอง มิกกี้
โอปอล : เริส
อันอัน : เฮ่อ..ทันเวลา
เซฟ : เมลนั้นมันออฟไลน์ไปแล้ว
บอมเบอร์ : สงสัยคงเห็นว่า ปอออฟไลน์ออกไป เลยจาเข้าแทนมั้ง แต่มะทัน อิๆ
โอปอล : แล้วเทอจาเข้าเมลนั้นทำไม
บอมเบอร์ : เออน่ะ รอแปบ
อันอัน : ...
...
   ณ. อีกห้องนึง..
บอมเบอร์ : หวัดดี
อ๊อฟ : เออ เมื่อกี้ไปไหนมาวะ ทักแล้วมะตอบ
บอมเบอร์ : หลุดว่ะ
อ๊อฟ : อ่านะ
บอมเบอร์ : ออนนานยังเนี่ย
อ๊อฟ : ก้อเมื่อตะเกี้ย มะเหนเหรอ
บอมเบอร์ : มะเหน
อ๊อฟ : อ่านะ
บอมเบอร์ : ทำไรอยู่อ่ะ
อ๊อฟ : คุยกะกิ๊ฟ ถามไม
บอมเบอร์ : ป่าว ก้อแค่อยากรุ
อ๊อฟ : อ่านะ
บอมเบอร์ : แล้วมิกล่ะ มะอยากคุยแล้วเหรอ
อ๊อฟ : เลิกพูดถึงมันได้ป่ะ รำคาญ
บอมเบอร์ : อ่านะ เหนตอนนั้นยังรักกันดีมะใช่รึไง
อ๊อฟ : ตอนนั้นอ่ะ ตอนไหน กุมะเคยชอบมันสักครั้ง
บอมเบอร์ : เมิงอย่ามาโกหกกุน่า เหนตอนนั้นยังหวานกันอยู่เลยนี่
อ๊อฟ : เลิกพูดซะ
บอมเบอร์ : ทำไม แทงใจดำเหรอ ตอนนั้นเหนโกดเปนฟืนเปนไป ตอนที่มันไปเที่ยวกะเด็กรร.อื่น
อ๊อฟ : ไอ้บ๋อม กุบอกให้หยุด
บอมเบอร์ : ทำไม แค่นี้กุพูดมะได้เหรอ หรือมะจิงล่ะ เหนตอนนั้น รักมันจาตายมะใช่หรอ
อ๊อฟ : เมิงเปนห่าไรของเมิงเนี่ย เมิงบอกกะกุเองนะ ว่าให้เลิกยุ่งกะมันน่ะ แล้วไมตอนนี้เมิงถึงพูดถึงมันอีก กุมะชอบ รุป่ะ
บอมเบอร์ : ก้อเพราะกุหึงเมิงนี่ กุทนมะได้เมิงเข้าใจป่ะ ที่เมิงไปคบกะมัน แล้วก้ออีกิ๊ฟ กุเนี่ยแล่ะที่ทำให้เมิง 2 คนทะเลาะกัน 55+
อ๊อฟ : เมิงบ้าป่ะไอ้บ๋อม
บอมเบอร์ : เรื่องของกุ
อ๊อฟ SIGN OUT............................................................
   ในที่สุด ก้อสำเร็จ..........

To B Continued~*

[BeeRY]

อ่านทันแระ...เฮ้อ เด็กน้อยเอ๊ย ชีวิตหนูไม่ได้มีแต่เรื่องรักๆใคร่นะลูก ตั้งใจเรียนดีกว่ามั้ย
กร๊ากกกก  อารมณ์ออกแนวคุณครูมาก...
เรื่องเหลียงเคลียร์แล้วเหรอมิก แล้วถ้าอิบ๋อมมันรู้ว่าแอบปฏิบัติการอะไรกันนี่ ชีไม่ปรี๊ดแตกเลยเรอะ

[hotladyanyavee]

สุดยอดคะน้องมิก รู้สึกอิบ๋อมศัตรูรอบด้าน แต่มาเจอแก็งสมสิบ คงตายสนิท

[MachiKo]

ต่อคัฟต่อ.....

บทที่ 39 : Messenger~*
   
ปอใช้ปากกาขีดฆ่าคำว่า ซาตานที่เขียนไว้บนกระดาษ หลังจากนั้นจึงนับชื่อที่เหลืออีกสามชื่อ ซึ่งได้แก่ หูกาง เจ้าชาย และช็อกโกแลตไหม้ ( เหลียง คิก และยอด )
" กำจัดไปแล้วหนึ่ง เหลืออีกสาม " ปอพูดขึ้น หลังจากที่นับรายชื่อเสร็จ
" ต่อไปจะเป็นใครดี หูกาง เจ้าชาย หรือช็อกโกแลต ?!! " เซฟถาม
" ไว้คิดทีหลัง แต่ถึงยังไงแผนแรก ก้อสำเร็จไปได้ด้วยดี...แอบสะใจนิดนึงที่ตอนหลัง เราเข้าไปเปลี่ยนรหัส Password ของมัน " ปอบอก
" 555+ อ่านะ...อย่างที่เราบอกไง แค้นนี้ต้องชำระ หุๆ " ผมพูดขึ้น
" จ้าๆ แม่คนเก่ง ว่าแต่..เอดแน่ใจได้ยังไงว่า ซาตานเค้าคิดว่า เธอคือโจ๊กเกอร์จริงๆ " ปอถาม
" แน่ใจสิ!! มือระดับนี้แล้ว ไม่เนียนก้อให้มันรู้ไป " ผมบอก
" ไว้คอยสังเกตดูวันนี้ละกัน ว่าแผนเมื่อวาน จะรุ่งหรือร่วง " เซฟพูดขึ้น...
   พวกผมสามคนหันไปมองทางโต๊ะของพวกบ๋อม ตอนนี้มีเหลียง และบ๋อมนั่งกันอยู่สองคน อ๊อฟยังไม่มาเลยคับ!!
ผมไม่รู้ว่า แผนที่พวกผมทำกันเมื่อวาน จะสำเร็จหรือไม่..แต่ดูท่าทีของบ๋อมยังดูเป็นปกติทุกอย่าง สงสัยว่า แผนคงล่มซะแล้ว ( - -' )
   สักพัก อ๊อฟก้อเดินเข้ามาในห้อง สีหน้าของเค้าดูเย็นชาเช่นเคย ( นั่นคือ สีหน้าปกติของเค้าคับ )
" ท่าทางคงจะจุ๊งแล้วล่ะ " ปอว่า
" ไม่เป็นไร...โอกาสหน้ายังมี " ผมพูดขึ้น
   แต่ทันที ที่อ๊อฟมาถึงที่ไม่ทันไร บ๋อมก้อลุกขึ้น แล้วยื่นมือ เพื่อขอยืมมือถืออ๊อฟ
" เฮ้ยอ๊อฟ!! กุยืมมือถือเมิงหน่อยดิ!! " บ๋อมพูด
อ๊อฟหยุดนึ่ง แล้วมองหน้าบ๋อม สีหน้าเค้าดูเปลี่ยนไป " เมิงไปไกลๆตีนกุไป กุไม่อยากเห็นหน้าเมิงเลยว่ะ!! " อ๊อฟคำราม
บ๋อมมองหน้าอ๊อฟอย่างงงๆ แล้วจึงค่อยๆยิ้มอย่างแก้เขินขึ้น " อ๊อฟ!! เมิงอย่าทำเป็นเล่นน่า กุขอยืมหน่อย!! " บ๋อมพูดอีก
อ๊อฟมองหน้าเค้าอย่างเคืองๆ " กุดูเล่นมากนักเหรอ ?!! เมิงเข้าใจมั้ยว่า กุไม่อยากเห็นหน้าเมิง เมิงไปไกลๆตีนกุไป!! " อ๊อฟว่า
 " เฮ้ย!! อ๊อฟ เมิงเป็นอะไรของเมิงเนี่ย ? " บ๋อมถาม
" เมิงอย่ามายุ่งกะกุน่า ไปไหนก้อไปป่ะ..กุรำคาญ!! " อ๊อฟตะคอก
   ตอนนี้ ภายในห้องดูเงียบกริบไป ทุกคนในห้องต่างหันมามองที่พวกเค้า ( ชอบสร้างจุดสนใจจริงๆ อ๊อฟนี่!! )
สีหน้าบ๋อมดูเปลี่ยนไป เค้ามองดูอ๊อฟอย่างงงๆปนตะลึง
" เฮ้ย!! อ๊อฟใจเย็นๆน่า มีอะไรค่อยๆพูดกันก้อได้ " เหลียงพูดขึ้นพลางจับไหล่อ๊อฟไว้
" เมิงไปไหนก้อไปป่ะ..ไปให้พ้นๆหน้ากุ " อ๊อฟบอก
" กุ..กุไม่เข้าใจนะเว้ย ว่าเมิงเป็นห่าอะไร ถามหน่อย!! กุทำอะไรให้เมิง ? " บ๋อมถาม
อ๊อฟมองหน้าบ๋อมอย่างโมโหพร้อมกำหมัดจะต่อย แต่เหลียงได้จับแขนเค้าไว้ก่อน ก่อนที่จะเกิดอะไรมากกว่านี้ ( โธ่!! )
" ทำอะไรไป เมิงก้อรู้อยู่แก่ใจ ที่กุกับกิ๊ฟเลิกกันน่ะ!! " อ๊อฟตวาด
บ๋อมมองหน้าอ๊อฟอย่างตกใจ ใบหน้าเค้าดูซีดๆไปในทันที ราวกับว่า อ๊อฟได้รู้อะไรบางอย่างเข้าแล้ว
" ไป!!..กุบอกให้เมิงไป กุไม่อยากเห็นหน้าเมิง!! " อ๊อฟตวาดอีก
บ๋อมไม่พูดอะไร แต่ยังคงยืนหน้าซีดอยู่…
" ได้...ได้ ถ้าเมิงไม่ไป กุไปเอง!! " อ๊อฟบอกพลางสะบัดแขน เพื่อให้เหลียงปล่อยมือ แล้วเค้าก้อหยิบกระเป๋า เดินออกจากห้องไป
   คิก กับยอดลุกขึ้นมาหาบ๋อมทันทีที่อ๊อฟเดินออกไป..
บ๋อมยังคงยืนมองค้างอยู่ด้วยใบหน้าที่งุนงง และซีดเซียว
" อะไรวะไอ้บ๋อม เกิดอะไรขึ้น ? " คิกถามบ๋อมพลางเขย่าตัวเค้าไปมา
บ๋อมยังคงยืนนิ่ง ไม่พูดอะไร ผมว่า ตอนนี้เค้าคงจะจุก จุกกับความลับของเค้าที่ได้รั่วไหลออกไปยังผู้เสียหาย ที่เค้าได้เคยกระทำผิดด้วยในอดีต เค้าคงจะถึงทางตันแล้วแน่ๆ ในเมื่อสิ่งที่เค้าได้เก็บงำไว้มานาน เริ่มระแคะระคายออกมาบ้างแล้ว ตอนนี้ ตัวเค้ามีอยู่สองทางให้เลือกเดิน คือ จะยอมคายความรับนั้นออกมา หรือคิดที่จะหน้าด้าน ปิดความลับนั้นเอาไว้ต่อ ต้องคอยดู...
    พวกผมสามคนมองหน้ากัน ผมแอบอมยิ้มด้วยความสะใจกับความสำเร็จในขั้นเริ่มแรก
ผมคิดไม่ผิดเลย ที่เลือกใช้แผนนี้กับซาตาน ถึงแม้ว่า วิธีนี้จะเป็นวิธีที่เสี่ยงที่สุดก้อตามเมื่อใช้กับอ๊อฟ แต่ถ้าคิดๆดูแล้ว วิธีนี้แล่ะ เป็นวิธีที่ง่ายที่สุด เพราะเท่าที่ผมรู้จักกับอ๊อฟมา เค้ามีข้อเสียอยู่อย่างนึงคือ เชื่อคนง่าย และหูเบา!! ผมเคยเสียอ๊อฟไป ด้วยเรื่องแบบนี้มาแล้ว จากคนที่ชื่อ บ๋อม
แต่เมื่อถึงวันที่เอาคืน ผมก้อขอเลือกวิธีนี้แล่ะ ที่จะทำให้เค้าเสียอ๊อฟไป จากคนที่ชื่อ มิก!!!
   " เกิดอะไรขึ้นวะบ๋อม บอกกุมาดิ!! " คิกคาดคั้นถามบ๋อมอีก…
บ๋อมสะดุ้งขึ้นนิดนึง ราวกับว่า สติของเค้าเพิ่งกลับมา " หา!!..เมื่อกี้เมิงว่าอะไรนะ ? " บ๋อมถาม
" กุถามว่า..มันเกิดอะไรขึ้น ? เมื่อกี้!! " คิกถามอีกรอบ
" ไม่ๆ..ไม่รู้สิ!! กุว่า อ๊อฟมันคงเข้าใจกุผิดน่ะ เรื่องที่มันกับกิ๊ฟต้องเลิกกัน มันเข้าใจว่า เป็นเพราะกุ " บ๋อมว่า ( นั่น..ยังไม่สลด - -' )
" อ่านะ...ทำไมมันคิดยังงั้นวะ ? " เหลียงถาม
" ไม่รู้สิ!! กุว่า มีคนแกล้งกุอ่ะ!! " บ๋อมพูด แล้วเหลือบมองมาทางผมด้วยหางตา ดูเหมือนว่า เค้าจะรู้ตัวแล้วล่ะ แต่...คิดเหรอว่า จะหยุดผมได้!!
   ตอนคาบเรียนบ่าย วันนี้ห้องผมเรียนพละคับ พวกผมเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว ก้อลงไปยังที่สนามเพื่อเข้าแถวเตรียมตัวเรียน...
ในเทอมแรก พวกห้องของผมเรียนกรีฑากันคับ แต่ก้อเรียนได้มาเทอมกว่าแล้วล่ะ นี่ก้อใกล้จะปิดเทอมแล้ว ตอนนี้อาจารย์ก้อเลยต้องสอบเก็บคะแนน โดยทำการวิ่งรอบสนาม 5 รอบ ใน 2 นาที ผลสรุปคือ แทบจะลากเลือดคับ ยิ่งแถวที่ผมอยู่ ได้สอบก่อนด้วยแล้ว เลยเหนื่อยเป็นแถวแรกเลย
แต่ก้อดีนะ ที่ผมได้เข้าเส้นชัยเป็นคนที่สามของแถว ( แถวละสี่คน ) เกือบโหล่แล้วมั้ยล่ะ...หุๆ!! ( ^ ^ )
   เมื่อผมวิ่งเก็บคะแนนเสร็จก้อมานั่งพักที่ใต้ต้นหูกวาง ( ไม่ใช่หูกางนะ!! ) ข้างสนาม เพื่อรอปอ กะเซฟวิ่งเสร็จ
ตอนนี้เป็นรอบของแถวปอวิ่งคับ ดูเหมือนคุณหญิงแทบจะไม่วิ่งเลย สงสัยคงกลัวเหงื่อออก แล้วต้องโบ๊ะแป้งใหม่ แต่ถึงยังไงก้อยังมีคนวิ่งตามหลังเค้าอยู่ดี เพื่อที่จะแอบดูขาอ่อน ( ดูกางเกงพละ she ดิ..ทำไมไม่ใส่กางเกงว่ายน้ำไปเลยล่ะ!! - - )
   สักพัก เค้าก้อวิ่งเสร็จ แล้วก้อเดินมานั่งพักข้างๆผม..." เฮ่อ!! เหนื่อยจังมิก ทำไมวันนี้ฝนถึงไม่ตกนะ จะได้ไม่ต้องเรียน!! " ปอบ่นพลางหอบไปมา
" ก้อคงเกิดอาเพศมั้ง ที่ไอ้บ๋อมยังคงลวยนวลอยู่ หุๆ " ผมพูดขึ้นเพื่อเหน็บมันเล่นๆ
" เออ!!..จริงด้วย เสียดายเนาะวันนี้...มันน่าจะรับๆไปซะว่า มันทำ!! " ปอบอก
" เหอะ!! คงยากอ่ะ อย่างมันเนี่ยนะจะสารภาพ...ผู้ร้ายปากแข็ง!! " ผมพูด แล้วมองไปที่บ๋อม ซึ่งมันไปนั่งพักอยู่อีกด้านนึงของสนามกับเหลียง ( หมั่นไส้!! )
" เหอๆ!! เจ็บใจใช่มั้ยล่ะ..เห็นเค้าหยอกล้อกันน่ะ " ปอพูดเหน็บผม
" เออสิ!! " ผมพูดกระแทกเสียง
" อ่านะ..แต่คิกเค้าก้อชอบเธอไม่ใช่เหรอ ? เธอก้อน่าจะชอบเค้ามั่งนะ " ปอว่า
" อันนี้ประชดป่ะเนี่ย ? " ผมหันไปถามปอ
" บ้าเหรอ ? เราไม่ได้หวงอะไรขนาดนั้นซะหน่อย เราชอบคิก แบบแฟนคลับชอบดาราตะหาก จะให้เอาเป็นแฟน เราก้อคงไม่หรอก..เรารู้ตัวเราน่า!! " ปอบอก
" แหม!!..แล้วกับเฟรชล่ะ ? " ผมถาม
" อีนั่นเราหมั่นไส้น่ะ เลยแกล้งๆมัน " ปอตอบ
" อ่า..เชื่อจ้าๆ " ผมพูดประชด แล้วยิ้มให้เค้า
เค้ามองผม แล้วอมยิ้มนิดๆ พลางแบมือ เพื่อจะขออะไรสักอย่าง..
" มิก!! ยืมมือถือหน่อยสิ " เค้าพูด
" เอาไปทำไมอ่ะ ? " ผมถาม
" เหอะน่า..เพื่อความสนุก " ปอบอก แล้วยิ้ม
ผมมองเค้าอย่างงงๆ แต่ก้อไม่ว่าอะไร หนำซ้ำ ยังหยิบมือถือให้เค้าอีกด้วย...
" อ้ะนี่!! " ผมพูดพร้อมยื่นให้เค้า
เค้ารับไป พร้อมเข้าไปที่หน้า sms แล้วเขียนข้อความ...
ผมมองเค้าขณะที่พิมพ์ข้อความลงไป เค้ากำลังทำอะไรของเค้านะ..
" เสร็จแล้ว!! " ปอพูดขึ้น
" ไหน ?!! พิมว่าอะไร ? เอามาอ่านดิ๊!! " ผมบอก
ปอยื่นมือถือให้ผม ในนั้นเขียนข้อความว่า...
วันเสาร์นี้ว่างมั้ย ไปช่วยเราเลือกของหน่อยดิ ^ ^
" อะไรของนายอ่ะปอ ? " ผมถามขึ้น
" เหอะน่า..เอามือถือมานี่!! " เค้าพูด แล้วหยิบมือถือมาจากมือผม
" นายจะส่งไปหาใคร ? " ผมถาม
" เหลียง!! " ปอบอก ( 00" )
" จะส่งไปทำไม ? " ผมถามอีก
" ก้อบอกแล้วไง..เพื่อความสนุก " ปอพูดขึ้น แล้วกดส่ง...( เหอๆ )
   ผมหันไปมองที่เหลียง ยังอีกฟากนึงของสนาม เค้ากำลังเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เพื่อหยิบมือถือออกมา เค้ากดเปิด sms แล้วกำลังนั่งอ่าน แล้วมองมาที่ผม ผมพยักหน้ารับแกล้งเก้อ เค้ามองผม แล้วยิ้มให้ ( อ่านะ..ไม่โกรธเราวุ้ย!! )
แต่จู่ๆ ไอ้บ๋อมก้อยื่นหน้าเข้ามาอ่าน sms ในมือถือของเหลียง แล้วมองมาที่ผมพลางยิ้มให้อย่างมีเลศนัยน์ ( สงสัยคงคิดแผนชั่วอะไรอีกล่ะ!! )
" นายจะไปกับมิกเค้าหรือเปล่า ? " บ๋อมถามเหลียงทันที
เหลียงพยักหน้ารับ..
   ผมมองดูเค้าสองคนคุยกัน ดูท่าทางบ๋อมมันคงจะต้องคิดทำอะไรไม่ดีอีกแน่ๆเลย ผมกลัวจัง..ไอ้นี่ดูท่าทางคงยังไม่เลิกราง่ายๆแน่
" เข้าแผน!! " ปอพูดขึ้นข้างๆหูผม ทำให้ผมหันไปมอง
" แผน..แผนอะไรของนาย ? " ผมถามอย่างงงๆ
" เดี๋ยวถึงวันนั้นก้อรู้!! " ปอบอก ( เอาแล้วไง..เริ่มแผนสอง!! )


ไว้เด่วมาต่อนะคัฟ....To Be Continued

[broke-back]

ไม่อยากให้มิก..กลับไปคืนดีกับอ๊อฟเลย

จริงๆน่ะ

ดีๆกว่ามัน..ยังมีอีกตั้งหลายคนน่ะมิก

อย่าไปยึดติดกับคนเฮงซวยอย่างมันเลย
 

 :กอด1:มิก +1 น่ะ

[MachiKo]

มาต่อคัฟๆ
บทที่ 40 : You're Whore!!~*
   
วันนั้น หลังเลิกเรียน ผม ปอ เซฟ และคิกได้ไปที่ห้องประชุมชมรม เพื่อทำการซ้อมละครกันต่อ ( แต่ผมไม่ต้องซ้อมแล้วคับ!! ) ผมเพียงแค่รู้สึกขี้เกียจกลับบ้าน ก้อเลยไปนั่งอยู่ในห้องชมรมเล่นๆ ( เบื่อว่ะ!! - -' )
" วันนี้น่าเบื่ออ่ะ...ไม่มี'ไรทำ มีอะไรให้เราช่วยบ้างป้ะ " ผมถามปอ
ปอมองผม แล้วส่ายหน้า
" เฮ่อ!! เรายังไม่อยากกลับบ้านอ่ะ...กลับไปก้อไม่มีอะไรทำ!! " ผมพูดอย่างเบื่อๆอีก
" งั้น...นายมาช่วยเราเช็คเอกสาร ขอทำเรื่องแสดงละครหน่อยดีกว่า " เซฟพูดขึ้น
" เช็คเอกสาร ?!! " ผมถามอย่างงงๆ
" ก้อเอกสารทำเรื่องขอแสดงละครไง พวกเราต้องไปให้ผอ.เซ็นต์ด้วยนะ ว่าเค้าจะอนุมัติรึป่าว " เซฟบอก
" แล้วต้องไปให้เซ็นต์วันไหน ? " ผมถาม
" วันนี้!! ไปกะเราด้วย..นายอ่ะ " เค้าบอก
" นายเข้าไปข้างในนะ..เราจะยืนรออยู่ข้างนอก " ผมรีบพูด
" เข้าไปด้วยกันดิ!! " เค้าบอก
" เธอก้อเข้าไปกับเค้าด้วยกันสิมิก..เดี๋ยวเซฟมันก้อโป๊ะหรอก ? " ปอพูดขึ้น
" อืม..ก้อได้ๆ!! " ผมรับคำ แล้วหันไปมองเซฟ
   สักพักหนึ่ง เมื่อผมจัดเอกสารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก้อไปยังห้องผอ.กับเซฟ เพื่อให้ผอ.เซ็นต์อนุมัติ ( ต้องไปถึงก่อนสี่โมงเย็นคับ!! )
ตอนนี้ ผม กับเซฟได้มาถึงหน้าห้องทำงานของท่านแล้ว ผมกับเค้ายังเกี่ยงกันที่จะเข้าไปข้างใน..
" นายเข้าไปก่อนสิเซฟ!! " ผมพูดขึ้นพลางผลักเซฟให้เดินเข้าไปข้างในก่อน
" เฮ้ยๆ!! นายนั่นแล่ะ..เข้าไปก่อน เดี๋ยวเราจะเดินตามเข้าไป " เค้าบอก
" นายนั่นแล่ะ!! " ผมเกี่ยง
" ศิราวุธ ปรัชญาพันธ์..มาทำอะไรกันที่นี่!! " เสียงมาดามเรียกพวกเราสองคน
" คับอาจารย์!! " พวกเราสองคนสะดุ้ง แล้วหันไปทางมาดามที่ยืนมองพวกเราอยู่
" พวกเธอมาทำอะไรกัน ? " มาดามถามอีก
" เอ่อ.. " เซฟเงียบไป
" พวกผมจะเอาใบอนุญาตไปให้ผอ.เซ็นต์อนุมัติน่ะคับ " ผมพูดขึ้น
" ใบอนุญาตอะไร ? " มาดามถามอีก
" ใบอนุญาตของชมรมการแสดงน่ะคับ..ที่จะอนุมัติให้พวกเราแสดงกันในตอนปิดเทอมนี้ " ผมบอก
" เหรอ ? ไหนเอามาให้ครูดูซิ " มาดามพูดพร้อมยื่นมือขอเอกสาร
ผมยื่นเอกสารนั้นให้มาดามไป..
" นี่พวกเธอยังไม่ได้ให้ครูเซ็นต์เลยนี่ แล้วยังจะเอาไปให้ผอ.เซ็นต์ได้ยังไง!! " มาดามพูดขึ้น พลางขยับแว่นไปมา...
" ก้อเห็นภควัฒน์เค้าบอกว่า ไม่ต้องก้อได้นี่คับ " เซฟบอก
" ทำยังงั้นไม่ได้นะ ถ้าอาจารย์ประจำชมรมยังไม่ได้เซ็นต์ พวกเธอก้อยังไม่มีสิทธิ์ที่จะได้รับอนุมัตินะ " มาดามพูด
" งั้นอาจารย์ก้อเซ็นต์เลยสิคับ " ผมบอก
" ครูยังไม่รู้เลยว่า พวกเธอจะแสดงละครเรื่องอะไรกัน แล้วอีกอย่าง..ครูก้อยังไม่ได้ไปดูพวกเธอซ้อมละครกันเลยนะ ครูก้อยังเซ็นต์ให้ไม่ได้ " มาดามบอก
" อ่า...งั้นอาจารย์ก้อไปดูก่อนก้อได้คับ เพราะวันนี้พวกผมก้อซ้อมกันอยู่ " ผมพูด แล้วยิ้ม
" อืม..เดี๋ยวครูตามไปละกัน ขอแวะเข้าไปหาท่านผอ.สักครู่ก่อน " มาดามบอก แล้วเดินเข้าห้องไป
ผม กับเซฟมองหน้ากัน แล้วเดินออกมาจากบริเวณหน้าห้องผอ. เพื่อจะกลับไปสู่ห้องชมรม..
   ระหว่างที่เดินนั้น ผมบังเอิญพบกับโจทก์คนล่าสุดของผมคับ นั่นคือ เฟรช เค้าเดินมากับวีวี่ ดูท่าทางกำลังพยายามหาเหยื่ออยู่แน่ๆ ( - -' )
 " ไม่ต้องไปสนใจเค้านะมิก เดินปกติๆ " เซฟพูดกระซิบข้างๆผม
" อืม..รู้แล้ว " ผมพยักหน้ารับ
   ทั้งผม และเค้าเริ่มเดินเข้ามาใกล้กันทุกทีๆ ดูเค้าจะกระซิบกระซาบกับวีวี่อยู่ด้วย สงสัยคงจะเม้าเรื่องผมแน่ๆ ก้อเหมือนผมแล่ะ ที่กำลังกระซิบอยู่กับเซฟ เรื่องเค้า...
   ตอนนี้ ผม กับเฟรชเริ่มเดินใกล้เข้ามาหากันมากขึ้นๆ เค้ามองหน้าผม แล้วผมก้อมองหน้าเค้า เราเริ่มเดินใกล้กันเข้ามามากขึ้นๆ จนกระทั่ง ผมกับเค้าเดินกระทบไหล่กัน แต่ดูเหมือนเค้าจงใจมากๆด้วย โดยเค้าเอาไหล่ของเค้า กระแทกกับไหล่ผมอย่างแรง แต่เค้าทำท่าเหมือนไม่สนใจอะไร ผมเองก้อไม่ได้พูดอะไร แต่กลับใช้หางตาเหลือบมองเค้า..ผมถึงได้รู้วันนี้เอง ว่าทำไม..ถึงไม่ค่อยมีใครชอบเฟรชนัก ทั้งปอ เซฟ และคิก..
" ดูสิวี่..เค้ามองเจ๊ด้วยสายตาเหยียดหยามเว่อๆอ่ะ!! " เฟรชเริ่มพูดขึ้น
ผมถอนหายใจ แต่ก้อทำเป็นไม่สนใจ
" มิก!! อยู่เฉยๆ ไม่ต้องไปตอบโต้ " เซฟพูดห้ามข้างๆผม
" ทำมาเป็นเชิดๆใส่ ระวังเถอะ..จะต้องโดนตบสักวัน!! " เฟรชพูดอีก
ผมกัดฟัน แล้วยังคงทำเป็นไม่สนใจ
" อย่าไปฟังมันนะมิก..อยู่เฉยๆ " เซฟพูดห้ามอีก
" ดูสิ..เวลาไปไหนยังต้องมีสุนัขรับใช้คอยเดินตาม ระวังเหอะ..จะโดนตบอีกตัว "
เฟรชพูดกัดเซฟ ( - -' )
ผมหันไปมองเซฟ...
" มันจะมากไปแล้วนะอีเฟรช..อีลูกกะ**!! ( กะ** คือคำที่แปลว่า โสเภณีคับ ) " เซฟตะโกนหันไปด่า
" แล้วเมิงล่ะ..อีกะเทยเก๊กแมน!! " เฟรชหันไปสวนทันที ( เอาแล้วไง )
" เซฟใจเย็นๆว้อย!! " ผมพูดขึ้น แล้วหันไปจับแขนเซฟ
" เราไม่เย็นแม่งแล้ว..ขอเอาเลือดอีนี่ออกจากปากสักทีเถอะ!! " เซฟพูดต่อ
" เอาเลยสิ!! ฉันท้าให้ไปเรียกอีปอมาอีกตัวเลยก้อได้ " เฟรชว่า
" ไม่ต้องถึงปอหรอก แค่กุก้อพอแล้ว " เซฟตวาด แล้ววิ่งโร่เข้าหาเฟรช
" เซฟ!! " ผมรีบวิ่งเข้าไปขวางระหว่างพวกเค้าสองคนไว้ ( เกือบไม่ทัน )
" อย่านะว้อย!!ใจเย็นๆ วี่..นายก้อช่วยห้ามเฟรชด้วยดิ!! " ผมตะโกนหันไปเรียกวีวี่ให้มาช่วยห้าม
" ค่ะๆๆๆ " วีวี่วิ่งมาด้วยท่าทางเร่งรีบ
" นายสองคนอย่าทะเลาะกันได้ป่ะ..ขอร้อง!! " ผมพูดห้ามขึ้น
" ปล่อยเราน่ะมิก...เราจะฆ่ามัน " เซฟตะโกนข้ามหัวผม
" อย่ามาทำเป็นปากดีหน่อยเลย ฉันว่า จะวิ่งไปหาปอแทบไม่ทันมากกว่า " เฟรชว่า
" เมิงอย่ามาปากดีน่า!! " เซฟคำราม
" พวกนายหยุดกันได้มั้ย ?!! " ผมร้องขึ้น
" อย่ามาสาระแนน่ะ อีนางเอก!!..วันๆได้แต่บีบน้ำตาร้องไห้ พอมีใครทำอะไรไม่ได้ดั่งใจขึ้นมา!! " เฟรชว่าผม...
" เพียะ!! " เสียงนั้นได้ดังขึ้น มันเป็นเสียงของฝ่ามือผมที่ได้ประทับไว้อยู่บนหน้าของเฟรชแล้ว ทั้งเฟรช เซฟ และวีวี่มองผมอย่างตะลึง
ผมเองก้อยังงงๆเหมือนกันว่า ผมนั้นทำไปได้ยังไง อาจจะเป็นเพราะผมไม่อยากให้ใครมองผมว่า เป็นพวกขี้แพ้ล่ะมั้ง ผมเลยไม่ยอมแน่นอนที่เฟรชมาว่าผมแบบนี้
" แกตบฉันเหรอมิก!!...แกกล้าเหรอ ?!! " เฟรชคำรามถาม
ผมมองเค้าอย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วค่อยรวบรวมสมาธิพูดออกไป " ใช่!!..กล้าสิ แล้วเรายังกล้ามากกว่านี้อีก!! " ผมบอก ( บทโหดผมไม่ค่อยเก่งง่ะ - -' )
เค้ามองผมอย่างเคืองๆ แล้วเอามือจิกหัว ( โปกๆ ) ของผมอย่างอารมณ์เสีย แล้วเขย่าไปมา " โอ๊ย!!เจ็บนะ..ปล่อยยย!! " ผมร้องขึ้น แล้วผลักเค้าออกไป
แต่เค้าก้อไม่ยอมขยับเลยแม้แต่นิดเดียว เค้าจิกผมแน่นมาก
" เฮ้ย!! ปล่อยเพื่อนกุนะว้อย!! " เซฟตะโกนพลางวิ่งเข้ามาห้าม วีวี่ก้อด้วย
ผมเอื้อมมือไปจิกไหล่เค้า แล้วสะบัดไปมาอย่างแรงเพื่อให้เค้าปล่อย แต่เค้าก้อไม่ยอมปล่อย กลับยิ่งจิกผมแรงขึ้นอีก มันเจ็บๆมากนะคับ ถ้าเค้าทำแรงกว่านี้อีกนิด ผมว่า หนังหัวผมต้องหลุดแน่ๆเลย ถ้าขืนเค้ายังไม่ปล่อยนะคับ..T^T
" หยุดเดี๋ยวนี้นะ พวกเธอสองคน " อาจารย์ฝ่ายปกครองคนหนึ่งตะโกนเรียก ทำให้ผม เฟรช เซฟ และวีวี่หันไปมอง อาจารย์ฝ่ายปกครองคนนั้นกำลังเดินมาทางพวกผม ทำให้ผมสังเกตเค้าได้ชัดว่า เค้าดูเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างอ้วน หัวล้านนิดๆ และเป็นคนที่ขี้ร้อนพอสมควร เพราะสังเกตจากรอยเหงื่อที่เปียกเป็นจุดๆอยู่ตามเสื้อเชิ้ตสีเทาของเค้า
" เอาอีกแล้ว ไอ้พวกนี้ ตบกันทุกวี่วัน " อาจารย์ว่า
" ก้อมันมาหาเรื่องหนูก่อนนี่คะครู " เฟรชฟ้องอาจารย์ทันที
" ไม่ใช่คับ!!! อีแรดนี่ตะหากที่มันมาว่าพวกผมก่อน " ผมฟ้อง แล้วชี้ไปที่เฟรช
" ว่าใครแรดยะ ?!! " เฟรชตะคอกถาม
" เมิงนั่นแล่ะ!! " ผมตะโกนบอก
" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด " เฟรชร้องลั่น
" หยุดๆๆๆ!!! จะโวยวายทำไมเธอนี่ ?!! " อาจารย์ว่าเฟรช จึงทำให้เค้าเงียบไป...
" เอาล่ะๆๆๆ!!..พวกเธอทั้งสี่คน ตามครูไปห้องฝ่ายปกครองเดี๋ยวนี้ แล้วพรุ่งนี้ไปเชิญผู้ปกครองของพวกเธอมา " อาจารย์สั่ง
" เชิญผู้ปกครองเหรอ ? " ผมหันไปถามเซฟ ด้วยสีหน้าซีดๆ
เซฟมองผม แล้วพยักหน้า สีหน้าเค้าก้อซีดเช่นกัน
ผมเดินตามอาจารย์เข้าไปในห้องฝ่ายปกครองแต่โดยดี...ความรู้สึกนี้ มันทำให้ท้องของผม มันแปรปรวนไปหมด ผมรู้สึกเสียวๆบริเวณท้องน้อยๆ ที่จะต้องโดนลงโทษ…
แย่แล้วๆๆ แย่แน่ๆเลย จะทำยังไงดีอ่ะคับ ผมต้องโดนเรียกผู้ปกครองเหรอ ถ้าพ่อผมรู้นะ เค้าต้องฆ่าผมตายแน่เลย ทำไงดีอ่า...หรือว่าตอนนี้ ผมทำได้อย่างเดียว คือ..ทำใจ!!

ครั้งแรกที่ได้ตบคนนะเนี่ย...แอบสะใจเล็กๆฮัฟ

[MachiKo]

บทที่ 41 : When My Father Go To School~*
   
" อะไรกัน!!..เพิ่งเข้าไปเรียนแค่เทอมแรก ก้อก่อเรื่องซะแล้ว!!! " พ่อผมตะโกนเสียงดังทันทีเมื่อรู้เรื่อง...ผมจึงได้แต่ก้มหน้าไม่พูดอะไร ( ไม่กล้าเถียงเค้าเท่าไหร่หรอกคับ...เพราะเวลาพ่อโมโหนี่..น่ากลัวสุดๆ!! แถมเค้ายังไว้หนวดอีก เลยทำให้กลายเป็นคนดุไปใหญ่ - -‘ )
" ฉันส่งแกไปเรียนนะ ไม่ได้ให้ไปทะเลาะกับชาวบ้านเค้า...นี่อะไร ?!! " เค้าว่าพลางจ้องมองผมด้วยสายตาที่ดุดัน...ผมก้อได้แต่ก้มหน้าเงียบไม่พูดอะไรอีกตามเคย ( จ๋อยๆๆๆ )
" เอาน่าพ่อ..เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ไปโรงเรียนลูกเอง " แม่ผมพูดขึ้น ( แม่ผมเป็นคนใจดีคับ อายุเค้าก้อเยอะแล้ว แต่ใบหน้าเค้ายังอ่อนเยาว์อยู่เลย ทำให้เวลาแม่ กับพี่สาวผมไปไหนด้วยกัน คนมักเข้าใจว่า เป็นพี่น้องกันเสมอ )
" ไม่ต้องหรอก!! เดี๋ยวฉันไปเอง ฉันจะไปคุยกับอาจารย์ของมันเอง..อะไรกัน!!! ย้ายโรงเรียนมาเพื่อไม่ให้เป็นกะเทย แต่กลับไปต่อยตีกะเค้าซะได้!! " พ่อพูด ( ต่อย ?!! )
" แต่ผมไม่ได้เริ่มก่อนนะ เค้าตะหากที่เป็นฝ่ายหาเรื่อง " ผมบอก
" แกเงียบไปเลยนะ!! แล้วขึ้นห้องไปนอนได้แล้ว อะไรกัน ?!! กลับบ้านมืดๆค่ำๆได้ทุกวัน ไปมั่วสุมกันจนมีเรื่อง...มันน่านัก!! " พ่อว่าอีก
" ผมไม่ได้มั่วสุมนะ!! " ผมตะโกน
พ่อมองผมด้วยสายตาที่ดูเคืองๆ ผมเลยทำท่าจะเถียงต่อ...แต่แม่ผมได้ยกมือขึ้นห้ามทันที แล้วค่อยทำเป็นโบกมือไล่ผมให้ขึ้นไปนอน…
ผมมองแม่ และยอมทำตามแต่โดยดี แล้วเดินขึ้นห้องไปด้วยท่าทางหัวเสีย…
   พรุ่งนี้ พ่อผมจะไปโรงเรียนเพื่อพูดคุยกับอาจารย์เรื่องผม ถ้าเกิดเค้ารู้ว่า การที่ผมทะเลาะกับเฟรชนั้น ไม่ใช่ชกต่อยกัน แต่กลายเป็นตบตีกัน พ่อเค้าจะว่ายังไงนะ..เค้ายิ่งไม่อยากให้ผมเป็นพวกเบี่ยงเบียนทางเพศอยู่ด้วย ผมคงต้องโดนเค้าว่าๆๆๆๆ!! แล้วต้องสั่งห้ามคบกับปอ กับเซฟแน่ๆ...ดีไม่ดี อาจรวมถึงห้ามเล่นละครด้วย!!!
   เช้าวันรุ่งขึ้น ผมมาถึงโรงเรียนตอนเกือบเข้าแถว แล้วกำลังเดินเข้าไปในห้องปกครองกับพ่อ ตามที่อาจารย์นัดไว้ 8 โมงเช้า..
ผมเดินเข้าไปในห้องนั้น ด้วยอาการเกร็งๆ ตอนนี้ถ้าหากผมสามารถขอพรได้ ผมอยากจะขอหายตัวออกไปจากที่นี่เลย ไปให้พ้นๆจากสถานที่ๆกำลังจะเดินเข้าไป
ขณะที่ผมกำลังเดินเข้าไปในห้อง มันมีความรู้สึกเหมือนกับว่า ผมเดินเข้าไปยังนรก เพื่อรอการตัดสินบาปเลย และบาปที่ผมจะได้รับบาปแรก ก้อคือ การที่ผมเป็นตุ๊ดนี่แล่ะ!!
   " คุณทราบใช่มั้ยคับว่า ลูกคุณเป็นฝ่ายไปทำร้ายเค้าก่อน ? " อาจารย์ถามขึ้น ขณะที่ผม และพ่อเข้ามานั่งคุยกับอาจารย์เป็นรายบุคคล
" ใช่คับ!! แต่เค้าก้อบอกว่า เพื่อนของเค้าเป็นฝ่ายหาเรื่องก่อน " พ่อผมบอก
" จะหาเรื่องก่อนหรือไม่นั้นไม่สำคัญคับ แต่ถ้าหากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งลงมือก่อน ฝ่ายนั้นถือว่าผิดคับ ยิ่งลูกคุณเป็นฝ่ายไปรุมตบเค้าก่อนด้วยแล้วเนี่ย ลูกคุณก้อถือว่าผิดนะคับ เพราะอีกฝ่าย เค้ายังไม่ได้ทันลงมือทำอะไรเลย ? " อาจารย์พูด
" รุมตบ!!...เหรอคับ ? " พ่อผมถาม ( ไม่ใช่ซะหน่อย!! )
" คับ!! เค้ากับเพื่อนเค้าช่วยกันรุมเด็กคนนั้น คุณพ่อต้องทราบนะคับว่า เด็กโรงเรียนเราที่เป็นแบบนี้ มักจะมีเรื่องกันบ่อย ทะเลาะตบตี ด่าทอกันเป็นประจำแทบทุกวันคับ ทางโรงเรียนเราก้อลงโทษกันไปหลายคนแล้ว แต่เค้าก้อไม่เคยเข็ดกัน ยิ่งส่วนใหญ่แล้ว พวกเด็กที่เข้ามาใหม่มักจะมีเรื่องทุกครั้งคับ " อาจารย์บอก
" เด็กแบบนี้ ม..หมายถึง เด็กที่เป็นตุ๊ด เป็นเกย์น่ะเหรอคับ ?!! " พ่อถามอีก
" ใช่คับ!! " อาจารย์พูดพร้อมกับพยักหน้า
พ่อผมนั่งนิ่ง แล้วเหลือบมามองที่ผมด้วยสายตาเคืองๆ
ผมได้แต่นั่งก้มหน้าอยู่ข้างๆ ( ซวย!! )
" แล้วยิ่งคู่กรณีของเค้าด้วยแล้ว ก้อคงไม่พ้นเรื่องผู้ชายนะคับ..เพราะว่า คู่กรณีของเค้าเองก้อใช่ย่อยเหมือนกัน เคยเข้าห้องปกครองหลายรอบแล้วด้วย เป็นเพราะเรื่องแย่งผู้ชายกันนี่แล่ะคับ " อาจารย์พูดต่อ
" ไม่ใช่นะคับ..เราม.. " ผมรีบเถียง เพราะผมรู้ว่า สาเหตุที่ทะเลาะกันนั้นไม่ได้มาจากเรื่องผู้ชาย แต่เป็นเพราะเค้ามาว่าผมว่า ผมขี้แพ้ต่างหาก..แต่ถ้า มองดูภาพรวมแล้ว จะว่าไป ทุกสิ่งทุกอย่าง มันก้อเป็นเรื่องผู้ชายนี่นา ทั้งคิก ทั้งเหลียง..
" แกไม่ต้องพูดเลย เงียบๆไป เดี๋ยวฉันต้องไปคุยกับอาจารย์ประจำชั้นแกต่อซะแล้ว ว่าเวลาแกอยู่ในห้องน่ะ...ทำตัวยังไง!! " พ่อผมว่า
ผมได้แต่นั่งก้มหน้า ไม่กล้าพูดอะไรอีก... เพราะยิ่งตอนนี้ อะไรๆมันก้อดูแย่ไปหมดแล้วนี่!! ขืนพูดอะไรไปมากกว่านี้ คงอาจจะเกิดเรื่องแย่ๆขึ้นมาอีกก้อได้..
   หลังจากที่พ่อผมคุยกับอาจารย์ฝ่ายปกครองเสร็จ ผมก้อโดนทำทัณฑ์บน หัก 30 คะแนน ถ้าเกิดทำอีกจะต้องโดนพักการเรียน คราวนี้ล่ะ..เรื่องเศร้าเลย!!
หลังจากนั้น ผมก้อพาพ่อขึ้นไปพบกับมาดามต่อ เพราะพ่อเค้าต้องการที่จะคุยกับอาจารย์ประจำชั้น หวังว่า คราวนี้คงไม่เลวร้ายกว่าเดิมนะ( - .-' )...
   ผมพาพ่อมาถึงหน้าห้องของมาดาม ( มาดามพักอยู่ที่ห้องนี้คนเดียวคับ ) แล้วผมก้อค่อยๆเลื่อนประตูเพื่อเปิดออก มาดามกำลังนั่งทำงานอยู่ข้างในห้อง ผมก้อรู้สึกกล้าๆกลัวๆที่จะเข้าไป..
" มีอะไรเหรอ...ปรัชญาพันธ์ ?!! " มาดามถามขึ้น ( OoO" )
" เอ่อ..คือ..พ่อของผมจะมาขอพบกับอาจารย์น่ะคับ " ผมพูดขึ้น
มาดามเงยหน้าขึ้น แล้วมองผม " เชิญพ่อเธอเข้ามา!! " เค้าบอก
" ค..คับ!! " ผมบอก แล้วเรียกพ่อผมเข้าไปในห้องพักครู..
   " ไม่ทราบว่า มีธุระอะไรหรือคะคุณพ่อ ? " มาดามลุกขึ้นยืน แล้วถาม
" ก้อเรื่องลูกของผมน่ะคับ แกไปมีเรื่องทะเลาะกับเพื่อน วันนี้ผมเลยโดนเชิญ..ผมอยากทราบว่า ลูกของผมตอนอยู่ที่โรงเรียนแกเป็นยังไงบ้างคับ ? " พ่อผมถาม
" ปรัชญาพันธ์เค้า..ก้อเป็นเด็กเรียบร้อยดีนะคะ เข้ากับเพื่อนได้ แต่ดิฉันก้อยังไม่ทราบนะคะ เรื่องที่เค้าไปทะเลาะกับใครไว้..เราไปทะเลาะกับใครมา ? " มาดามมองหน้าผม แล้วถาม
" ม..มนัญชัย เด็กห้อง 8 คับ!! " ผมบอก
" อ่อ!! ยัยเฟรช..เราไปทะเลาะอะไรกันเหรอ ? " มาดามถามอีก
" เค้า...เค้ามาหาเรื่องผมก่อนน่ะคับ เค้ามาว่าผมอ่ะ.. " ผมพูดขึ้น
มาดามมองหน้าผม แล้วมองไปที่พ่อของผมซึ่งยืนอยู่อีกด้านนึง " ดิฉันว่า ปรัชญาพันธ์เค้าไม่ได้ไปหาเรื่องก่อนแน่ๆค่ะ มนัญชัยน่าจะหาเรื่องก่อนมากกว่า " มาดามบอก
" แต่เห็นอาจารย์ทางฝ่ายปกครองบอกว่า ลูกผมเป็นฝ่ายลงมือเค้าก่อนนะคับ กับเพื่อนเค้าช่วยกันรุม " พ่อผมว่า
" รุม..รุมด้วยเหรอ ? " มาดามมองผม แล้วถาม
" ไม่ใช่นะคับ..ศิราวุธเค้าแค่มาช่วยห้ามผมเท่านั้นเอง " ผมรีบบอก
" เรื่องเกิดขึ้นตอนไหนเนี่ย เมื่อวานหรือเปล่า ? " มาดามถามอีก
" คับ..หลังจากที่ผมพบอาจารย์น่ะคับ ตอนขากลับ.. " ผมบอก
" พวกเธอสองคนนี่นะ..เอาเถอะ!! เดี๋ยวครูต้องไปคุยกับมนัญชัยซะหน่อยแล้ว อะไรกัน อยู่ชมรมเดียวกัน แล้วยังจะทะเลาะกันอีก " มาดามพูดขึ้น
" อาจารย์คับ..ไม่ต้องไปว่า เด็กคนนั้นหรอกคับ ต้องว่า ลูกผมคับ ที่แกมันไม่รักดี อยากจะเป็นกะเทย ไปทะเลาะตบตีกะเค้า " พ่อผมบอก
" แล้วพ่อคิดว่า ผมอยากจะเป็นนักเหรอ ?!! " ผมถามกลับ
" ใช่สิ!!..ก้อแกมันอยากจะเป็นเองนี่..ฉันอุตส่าห์เอาแกมาอยู่ที่นี่ หวังจะได้เป็นผู้ชายเต็มตัว แต่แกกลับไปคบพวกนั้น คราวนี้กู่ไม่กลับเลย..กลับบ้านก้อมืดๆค่ำๆทุกวัน ไม่รู้ไปทำอะไร คงจะโดนไอ้พวกนั้นมันล้างสมองไปแล้วล่ะสิ!! พวกฝืนธรรมชาติ!! " พ่อผมว่า
" มันไม่เกี่ยวกับพวกเค้านะ!! " ผมบอก
" ปรัชญา..!! ใจเย็นๆสิ ค่อยๆพูดกับพ่อเค้าก้อได้ " มาดามว่า
" ก้อพ่อเค้าไม่เคยฟังผมเลยนี่คับ!! " ผมบอก
" แล้วที่เค้าพูดมาน่ะว่า กลับมืดๆค่ำๆ..มันจริงรึป่าวล่ะ ? " มาดามถาม
ผมเงียบไป..แล้วพยักหน้า มันก้อจริงอยู่นะ ที่ผมกลับมืดๆค่ำๆอย่างนั้น แต่ผมไม่ได้ไปทำตัวอย่างที่เค้าบอกนะ
" ผมแค่...อยู่ซ้อมละครน่ะคับ!! " ผมรีบพูด
" ละคร..ละครอะไร ?!! " พ่อผมถาม
" ละครชมรมน่ะค่ะ " มาดามรีบพูดขึ้นทันที
" จริงเหรอคับอาจารย์ ? " พ่อผมหันไปถามมาดาม
มาดามพยักหน้า " ค่ะ!!..แล้วอีกอย่างดิฉันก้อเป็นอาจารย์ประจำชมรมด้วย ดิฉันขอยืนยันค่ะว่า ปรัชญาพันธ์เค้าไม่ได้ไปทำตัวเหลวไหลที่ไหนแน่นอน!! " มาดามบอก
" ถึงจะยังไงก้อแล้วแต่ แกก้อยังคิดที่จะเป็นตุ๊ด เป็นเกย์อยู่ดี เรื่องของเรื่องคือ ผมไม่อยากให้แกเป็นคับ ยังไงก้อฝากอาจารย์ช่วยดูแลแกด้วยละกัน " พ่อผมพูดอีก
" จะยังงั้นก้อเถอะนะคะ ดิฉันเกรงว่า คงเป็นไปไม่ได้แน่นอน ที่ดิฉันจะบังคับไม่ให้แกเป็น เพราะถึงยังไงแล้ว การที่เป็นอย่างนี้ก้อเป็นเพราะธรรมชาติจากตัวของแกเอง คุณพ่อจะไปว่า ฝืนไม่ได้หรอกนะคะ มันก้อเป็นตัวของเค้า คงไม่มีใครอยากจะเกิดมาเป็นแบบนี้หรอกค่ะ แต่เมื่อมันเป็นไปแล้ว ดิฉันก้อทำได้แค่เพียงดูแลไม่ให้แกออกนอกลู่นอกทาง..ก้อแค่นั้น ทุกอย่างมันเริ่มจากการเลี้ยงดู ของทั้งพ่อ และแม่ก่อนนะคะ ยิ่งถ้าคุณพ่อบังคับแกมากเกินไป ผลสุดท้ายแกอาจจะเกลียดคุณ แล้วก้อเกลียดตัวเองก้อได้..เกลียดที่เกิดมาเป็นอย่างนี้ไงล่ะคะ คุณพ่ออยากให้เค้าเกลียดคุณพ่อเหรอ ? " มาดามถาม
ถึงตอนนี้ทุกอย่างเงียบไปหมด ทั้งพ่อ ทั้งผมต่างไม่พูดอะไร ผมก้มหน้าแล้วร้องไห้ออกมา รู้สึกดีนะ..ที่ได้ยินคำนี้ ได้ยินคนที่เค้าบอกว่า เข้าใจพวกเรา อย่างน้อยในสังคมเราการที่เป็นแบบนี้ ก้อไม่ได้เป็นที่ยอมรับนัก ถึงแม้ตอนนี้จะมีคนส่วนใหญ่ยอมรับกันมากขึ้นก้อตาม แต่ส่วนน้อยก้อยังคงต่อต้านกันอยู่ ถึงแม้คนที่พูดออกมา
อาจจะไม่ใช่ พ่อ หรือแม่ของผม แต่ยังไง เค้าคนนั้นก้อคือ แม่คนที่สองของผมนะคับ..
    พ่อมองผม แล้วพูดว่า " เย็นนี้กลับบ้านเร็วๆล่ะ อย่าให้มืดแบบที่ผ่านมา " เค้าบอก แล้วกล่าวลามาดาม หลังจากนั้นจึงเดินออกจากห้องไป..
" เอาล่ะ..เราก้อไปเข้าเรียนต่อได้แล้ว เดี๋ยวไว้ครูจะไปคุยกับมนัญชัยให้..อ้อ!!..เรื่องเอกสารน่ะ ครูเซ็นต์ให้แล้วนะ เดี๋ยววันนี้ครูจะไปยื่นให้ผอ.เอง " มาดามบอก
ผมรีบเช็ดน้ำตา แล้วยกมือไหว้อาจารย์ " คับ..ขอบคุณคับ!! " ผมบอก แล้วเดินออกจากห้องไป
   บางครั้ง บางคราสิ่งที่ผมคิดไปเองว่า ทุกคนเกิดมานั้นไม่เหมือนกัน ก้อน่าจะจริงนะ ขนาดนิ้วมือเราทั้งห้านิ้วยังไม่เท่ากัน แล้วนับประสาอะไรกับคน
บางครั้งผมก้อเคยนึกนะว่า ทำไมตัวผมเป็นอย่างนี้ ไม่เหมือนกับใครเค้า ผมเลยคิดว่า ผมจะสามารถอยู่ร่วมกับพวกเค้าได้หรือเปล่า แต่วันนี้ ผมก้อทราบคำตอบนั้น
คำตอบนั้นคือ คำว่า ได้!! ได้เพราะตัวของเราเอง ถึงเราเป็นอย่างนี้ก้อจริง แต่ไม่ได้ไปทำความเดือดร้อนให้ใคร เราก้อจะสามารถใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับผู้อื่นได้แน่นอน..

[broke-back]

มิก..

ก็แค่เป็น

ในสิ่งที่เป็น




พ่อน่าจะเข้าใจ

ในตัวลูก

มากกว่านี้นะ


  ไม่มีใครกำหนดตัวเองได้หรอก..

ว่าอยากจะเป็น หรือไม่อยากจะเป็น



อ่านแล้ว...กลุ้มจวยยยยยยยยยยยย


  +1 คับ มิก

[MachiKo]

บทที่ 42 : Are You Ready For The Second Plan ??~*
   
ผมเดินเข้าไปในห้อง เพื่อนๆกำลังนั่งเรียนวิชา ภาษาไทยกันอยู่ ผมเดินเข้าไปขออนุญาตอาจารย์ เพื่อขอเข้าห้องเรียน ซึ่งอาจารย์ก้อพยักหน้ารับ ผมเลยเดินเข้ามา จึงทำให้กลายเป็นจุดสนใจของห้องไปทันที ( วิชาภาษาไทยนี่ ผมเรียนอีกห้องหนึ่งนะคับ ไม่ได้เรียนที่ห้องของตัวเอง )..
   เซฟเค้าขึ้นมาถึงก่อนผมแล้ว เหตุที่ผมมาช้านั้น เพราะหลังจากที่โดนอาจารย์ฝ่ายปกครองเรียกเข้าพบ พ่อของผมเค้าก้อให้ผม พาเค้าไปหามาดาม ซึ่งเป็นอาจารย์ประจำชั้นของผมต่อ เพื่อไปคุยเรื่องผม ขณะที่ผมอยู่ที่นี่ ว่าผมเป็นยังไง..
" หายไปไหนมา..นานจัง ?!! " ปอถามผมทันทีที่ผมนั่งเก้าอี้
" ก้อ..พาพ่อไปหามาดามต่ออ้ะ!! " ผมบอก
" อ่านะ..แล้วมาดามว่าไงมั่ง ? " เซฟถามต่อ
" เค้าก้อ..ไม่ได้ว่าอะไรนี่!! " ผมพูด
ปอ กับเซฟมองหน้าผม แล้วพยักหน้า..ผมว่า ทุกคนก้อคงรู้แล่ะว่า มาดามเค้าก้อไม่ได้ว่าอะไรผมจริงๆหรอก คงมีแต่พ่อนั่นแล่ะ ที่จะว่าผมเอง
   ผมขึ้นมานั่งเรียนยังไม่ทันไร ก้อหมดคาบพอดี ทำให้ผมเรียนไม่รู้เรื่องเท่าไรนัก รู้แต่ว่า อาจารย์สั่งการบ้านไว้ด้วย ผมเลยต้องถามปอเค้า..สักพักหนึ่ง คิกก้อเดินมาหาผมที่โต๊ะ ผมทำเป็นไม่สนใจ เลยแกล้งตั้งหน้าตั้งตาฟังปออธิบายการบ้าน ทำให้เค้าต้องสะกิดที่ไหล่ผมเบาๆ
" อะไร ? " ผมหันไปถามเค้า
" 'ไมมาช้าจัง..ไปไหนมาเหรอ ? " เค้าถามด้วยสีหน้าสงสัย
" ไม่..บอก!! " ผมพูด
" เออ!!..ไม่บอกใช่มะ ? งั้นก้อดี ถ้าเกิดเฟรชทำอะไรนายอีกล่ะก้อ..เราจะไม่ช่วยนะ!! " เค้าบอก
" ไม่ต้องมาช่วยหรอก ขนาดเมื่อวานเรายังไม่เห็นนายโผล่ไปเลย ปล่อยให้เรากับเซฟบู๊กันอยู่สองคน " ผมพูด
" แหม..ก้อตอนนั้นเรายังไม่รู้เรื่องนี่ กว่าจะรู้ นายก้อกลับมาจากห้องปกครองแล้วอ่ะ!! " เค้าบอกพลางทำท่าทางแบบเด็กไร้เดียงสา
" เอาเหอะๆ..ช่างมันเถอะ!! เออใช่!!..แล้วร่มเราล่ะ เมื่อไรจะเอามาคืน ?!! " ผมถามพลางมองหน้าเค้า แล้วแบมือ
เค้ามองหน้าผม แล้วแสยะยิ้มให้อย่างงงๆทำราวกับว่า เค้าลืมไว้ที่ไหนซักที่นึง
" อยู่..ไหน..แล้ว..หว่า ?!! " เค้าพึมพำ ถามตัวเองเบาๆ ( 00' )
" ทุเรศ!! ทำไมทำอย่างนี้ ?!! ร่มเรานะว้อย!! " ผมตะโกนว่า(  >o<  )
เค้าเห็นดังนั้น จึงสะดุ้ง " ใจเย็นๆดิ อยู่บ้านเราเอง..ล้อเล่นนิดแค่นี้ทำเป็นโมโห!! " เค้าบอก
" เหอะๆ ขอให้มันจริงเถอะ..พรุ่งนี้เอามาคืนเราด้วยนะ!! " ผมสั่ง
" อืม..ไม่ลืมหรอก " เค้าพูด แล้วยิ้มให้ผม
ผมมองหน้าเค้า แล้วทำหน้าเบ้ใส่ ไม่ได้ยิ้มตอบออกไป เค้าเลยแกล้งตบหัวผมเบาๆ...
" นี่!! กล้าตบหัวเราเหรอ ? เดี๋ยวให้ปอจัดการซะหรอก!! " ผมพูดแล้วหันมาทางปอ
ปอมองหน้าผม แล้วยิ้ม " ให้เราจัดการยังไงอ่ะมิก ? " เค้าถาม
" ตามใจนายสิ คิกเค้าคงยินดีที่จะรับโทษทัณฑ์จากนายอยู่แล้วล่ะ 55+!! " ผมบอก แล้วหัวเราะ
" เหอะๆ อย่าดีกว่า แบบว่า เกรงใจอ่ะนะ!! " คิกพูด แล้วยิ้ม
" ไงตาโต..ไปไหนมา ? " เหลียงเดินเข้ามาหาผม แล้วถามขึ้น ( ^ v ^ )
" อ๋อ!! ไปหามาดามมาอ่ะ!! " ผมหันไปตอบเค้า พลางยิ้มให้...
" 'ไรเนี่ย ?..ทีกะเราไม่เห็นบอกเลย!! " คิกพูดอย่างฉุนๆ
" เหอะ!! จำเป็น ? " ผมย้อนถาม
" ... " คิกเงียบไป
" เออนี่!!..เราเก็บไว้ให้อ่ะ เมื่อเช้าเค้าแจกคืนมา ขอบคุณนะ ที่ให้เรายืม " เหลียงยื่นชีทฝรั่งเศส และดิกชันนารีที่เค้ายืมไปตั้งแต่คราวนั้นให้ผม
" อ๋า..นายส่งให้เราเหรอ ? ..ขอบคุณนะ!! " ผมพูด แล้วยิ้ม ( ^ v ^ )
" อืม..ก้อตอนนั้น นายไปไหนก้อไม่รู้นี่ เราก้อเลยส่งให้เลยอ่ะ!! " เค้าบอก ( อ่อ!! หนีเข้าห้องน้ำไปเจอเฟรชไง!! )
"  อ่านะ..ขอบคุณมาก แล้วก้อขอบคุณอีกทีที่อุตส่าห์เก็บชีทให้ " ผมพูด แล้วยิ้มให้เค้าอีก
เค้ามองผม แล้วพยักหน้ารับ หลังจากนั้นเค้าจึงค่อยๆหันหลังกลับไป
ปอทำเป็นสะกิดผมเบาๆ ผมจึงหันไปหาเค้า " แผน!! " ปอพูดเบาๆใส่ผม ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่า ปอหมายถึงอะไร
" เออ..เหลียง!! " ผมร้องขึ้น แล้วคว้าแขนเค้าไว้
เค้าหันมามอง คิกก้อด้วย เค้ามองมือผม ที่กำลังจับแขนเหลียงอยู่
" มีอะไรเหรอ ? " เหลียงถามผมพลางก้มลงมองมองมือผม ที่กำลังจับแขนเค้า ผมจึงรีบปล่อยทันที!!
" อ่อ..เอ่อ..อย่าลืมนะเหลียง วันเสาร์!! " ผมพูด แล้วยิ้มให้เค้า
เค้ามองผม แล้วพยักหน้า " อ่อ..ได้ๆ!! นายเองก้อ..ห้ามลืมอีกล่ะ!! " เค้าพูด
" ไม่หรอก!! " ผมบอกพลางส่ายหน้า เค้ายิ้มให้ แล้วจึงเดินไป..
" ไปซะละ!! " ผมหันมาบอกปอ
คิกมองผม และปออย่างงงๆ " พวกนายสองคนมีอะไรกับเหลียงกันเหรอ ? " คิกถามขึ้น
ผม กับปอมองหน้ากัน แล้วเอานิ้วขึ้นจุ๊ปาก " ความลับ!! " พวกเราพูดพร้อมกัน
" เออ..จำไว้นะ!! ให้รู้ไม่ได้อ่ะ!! " เค้าพูดอย่างงอนๆ
" โอ๋ๆๆ..คิกจ๋า!! ถึงยังไงเธอก้อต้องรู้อยู่ดีแล่ะ!! " ปอพูดอย่างง้อๆ
คิกมองปอ " รู้..รู้อะไร ? " เค้าถามอย่างงงๆ
" รู้ว่าเราสวยไง หุๆ!! " ปอหัวเราะ
" พวกนายนี่นะ!! ชอบมีความลับกันจัง!! " คิกบอก
" แน่นอน!! ยิ่งเป็นนาย เรายิ่งไม่อยากให้รู้หรอก!! 55+ " ผมพูด แล้วหัวเราะไล่หลัง
" นิสัยไม่ดี!! ไม่ยุ่งด้วยแล้ว!! " คิกบอก แล้วทำเป็นงอน เดินหนีไป ปล่อยให้ผม กับปอนั่งหัวเราะกันอยู่สองคน
ส่วนเซฟ เค้าก้อนั่งมองดูพวกผมสองคนหัวเราะกันอย่างงงๆ คงคิดในใจว่า อีสองตัวนี่ เพี้ยนไปแล้วแหงๆ..
   " อยากให้ถึงวันเสาร์เร็วๆจัง จะได้ปฏิบัติการแผนต่อไปซะที " ผมพูดขึ้น
" ก้ออยากเหมือนกันแล่ะ!! อยากจะรู้นักว่า โจ๊กเกอร์จะทำหน้ายังไง!! " ปอบอก
" อะไร ? พวกนายจะเริ่มแผนใหม่กันอีกแล้วเรอะ ? " เซฟถาม
" ก้อเออน่ะสิ!! แต่เราก้อยังไม่ค่อยแน่ใจกับแผนนี้เท่าไรนักนะ " ปอว่า
" ทำไมอ่ะ ?!! " ผมถามขึ้น
" ก้อเจ้าชายน่ะสิ แผนจะจุ๊งหรือไม่ ก้อขึ้นอยู่กับเจ้าชาย!! " ปอบอก
ผมมองหน้าเค้า แล้วพยักหน้า จริงอย่างที่ปอว่านะ มันก้อต้องขึ้นอยู่กับเจ้าชาย ทุกอย่างต้องขึ้นอยู่กับเค้า จริงๆนั่นแล่ะ..

To Be Continued~*

[broke-back]

แผนสองคืออะไรหว่า

เด๋วจะตามไปส่องถึงที่เลย


รักนะ..เจ้าชาย
ฮ่าฮ่า


 :กอด1:มิก +1 คับ

[MachiKo]

บทที่ 43 : Take Action Deceive The World~*
   
มีนิทานอยู่หนึ่งเรื่อง เท่าที่ผมเคยได้ฟัง เค้าเล่ากันมาว่า ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ผู้คนอยู่กันอย่างสงบร่มเย็น ไม่เคยมีเรื่องเดือดร้อนใดๆ
คนหมู่บ้านนี้เค้ามีอาชีพค้าขายเสื้อกันหนาวที่ทำมาจากขนแกะ ( เพราะฉะนั้นหมู่บ้านนี้ก้อต้องเลี้ยงแกะใช่มั้ยคับ!! ) และคนในหมู่บ้านนี้ เค้าก้อได้จ้างเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เป็นผู้เฝ้าแกะจากสุนัขป่า ในยามที่ปล่อยแกะออกไปหากินในไร่
เรื่องทุกอย่างคงจะสงบราบรื่นดี ถ้าเด็กคนนี้ไม่คิดอุตริ หรือเล่นพิเรนทร์ขึ้นมา เค้าแกล้งทำเป็นตะโกนหลอกชาวบ้านว่า หมาป่าจะมากินแกะ พอชาวบ้านรู้เข้า ต่างก้อพากันรีบมาช่วยเหลือ แต่พอมาถึงที่เกิดเหตุ กลับไม่พบหมาป่าสักตัว หนำซ้ำยังโดนเจ้าเด็กคนนี้หัวเราะชอบใจ ในความหน้าแตกของชาวบ้าน พวกเค้าจึงเข้าใจได้ทันทีว่า โดนเด็กชายคนนี้...หลอกเข้าให้แล้ว
พวกชาวบ้านนั้นต่างก้อพากันไม่ถือสาอะไร เพราะเห็นว่า เด็กคนนี้ยังอายุน้อย คงไม่มีความคิดอะไรมากนัก..แต่ทั้งหมดมันไม่ใช่คับ เด็กคนนี้มันปากดีไปยังงั้นเอง!!
   เมื่อมีครั้งที่หนึ่ง ก้อต้องมีครั้งที่สอง เด็กคนนี้ไม่เคยรู้สึกสำนึกถึงการโกหกหลอกลวงผู้อื่นเลย จนกระทั่ง วันที่เด็กคนนั้นจะต้องรู้สึกเข็ดหลาบก้อมาถึง เมื่อหมาป่าได้เข้ามากินแกะจริงๆ เด็กคนนั้น ตะโกนร้องสุดเสียงเท่าไร ก้อไม่มีใครคิดจะช่วย เพราะเค้าต่างคิดว่า ที่เด็กคนนั้นทำไป เป็นเรื่องโกหกอีกแน่ๆ
ผลสุดท้าย หมาป่าก้อเข้ามากินแกะอย่างอิ่มเอม แล้วก้อจากไป เหลือไว้เพียงแต่ซากของแกะเกือบทั้งฝูง ที่เป็นบทเรียนให้เด็กคนนั้นได้รับรู้ ถึงสิ่งที่เค้าเคยโกหก ตราบเท่าทุกวันนี้....
   วันนี้เป็นวันเสาร์คับ เป็นวันที่สมสิบกำลังจะปฏิบัติภารกิจที่สอง ผมมาถึงที่ MBK ตอนบ่ายโมงตรงพอดี ตามที่ได้นัดกับเซฟไว้ ก่อนเวลาที่เหลียงจะมาในอีกครึ่งชั่วโมง..
   ผมเริ่มปฏิบัติตามแผนอย่างไม่รอช้าทันที เมื่อทุกอย่างเข้าที่ผมเพียงได้แต่รอ รอเวลาที่จะได้สั่งสอนเด็กเลี้ยงแกะที่ไม่เคยหลาบจำ
ผมต้องการที่จะสั่งสอนให้เค้ารู้สำนึกในวันนี้ เพียงแต่ว่า แผนนี้ขึ้นอยู่กับ เจ้าชาย เจ้าชายเท่านั้น...
" เรารู้สึกประหม่าเล็กๆน่ะ!! " ผมพูดขึ้นพลางกุมมือแน่น แล้วมองดูนาฬิกาที่ติดอยู่บนฝาผนังของร้านขายหนังสือ
" เอาน่า!!..ใกล้เวลาแล้ว เดี๋ยวหูกางก้อต้องมา แล้ว..ของที่เตรียมไว้อ่ะ..พร้อมยัง ? " เซฟถามขึ้น
" แน่นอน!! " ผมบอกพลางหยิบเครื่องดักฟังไร้สายในกระเป๋าขึ้นมา ( แพงนะเนี่ย!! น้องอั๋นเค้าแต๊บมาจากปะป๊า แต๊บ =  การซ่อนอวัยวะเพศชายโดยการหนีบไว้ที่ขา แต่ในที่นี้หมายถึง ขโมย!! )
" ดี!! " เซฟพูดขึ้น
ผมมองหน้าเค้า แล้วยิ้ม...
เค้าตบไหล่ผมเบาๆ " ถ้าแผนนี้สำเร็จ เท่ากับเราตัดกำลังไปได้ครึ่งนะ!! " เซฟบอก
ผมพยักหน้า แล้วมองดูนาฬิกา..อ๊ะ!! ใกล้แล้วนี่ เวลาที่หูกางจะมาถึงก้ออีก..สิบ เก้า แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง ศูนย์!!!
อ๊ะ!!..เค้ามาแล้ว..ตอนนี้ เค้าเดินเข้ามาถึงในร้านหนังสือพลางมองซ้ายมองขวา ราวกับว่า กำลังมองหาใครอยู่ ( ตรงเวลาจริงๆ >0< )...
" หูกางมาแล้ว!!..ทำไงต่อ ? " ผมถาม
" หลบ!! อย่าให้เค้าเห็น " เซฟพูด
ผมพยักหน้า แล้วก้มลงซ่อน กับเซฟข้างหลังชั้นหนังสือ แต่ดูเหมือนว่า เค้ากำลังจะเดินมาทางพวกผมซ่อนอยู่นะ..ตายล่ะ!! ขออย่าให้เค้าเห็นเลย...
" เซฟ!!..ถ้าเค้าเห็นพวกเราล่ะ ? " ผมกระซิบถาม
" แผนบี!! " เค้าหันมาบอก
เค้าเดินใกล้เข้ามา..เข้ามาทุกที..จนผมได้ยินเสียงฝีเท้าเค้าเข้ามาใกล้แล้ว..ตอนนี้ ผมได้แต่หลับตาปี๋!!!
" เหลียง!! " ปอร้องขึ้น..
เสียงฝีเท้าหยุดอยู่แค่ตรงนั้น ดูเหมือนว่า เสียงฝีเท้านั้น หันหลังกลับไปด้วยซ้ำ
" อ้าวปอ!! แล้วมิกล่ะ ? " เหลียงถาม
" มิกเหรอ ? เค้าบอกเหรอว่า จะมา ?" ปอถามคืน
" อ้าว!!..ก้อเค้านัดเราไว้นี่..แล้วทำไมเค้าไม่มาล่ะ ? " เหลียงถามอีก
" เค้านัดเหรอ ?...เราต่างหากที่นัดเธอ คนที่ส่ง sms ไปนั่นอ่ะ..เรา ไม่ใช่มิก!!  " ปอบอก
" ก้อเห็นเค้าบอกเราว่า จะมาแน่ๆไม่ใช่เหรอ ?!! " เหลียงถามอย่างงงๆ
" สงสัยก้อคงมาแล่ะ เพราะเห็นว่า..เรามามั้ง!!..เอาน่า!! เดี๋ยวเค้าก้อมา!! " ปอพูดแก้เก้อ
" เหรอ ? แล้ว..นัดเรามาทำไมอ่ะ ? " เหลียงถามอย่างงงๆ
" ก้อ..จะชวนให้มาช่วยเราเลือกซื้อเกมส์ จะเอาไปลงคอมพ์ฯที่บ้าน เรื่องแบบนี้..จะชวนคิก เราก้อไม่กล้า!! " ปอบอกพลางเดินย้ายมาแทนที่เค้า จนผมเห็นขาปอขยับไปมา..
" ติดเลย!! " ผมบอกเซฟ เพื่อให้เค้าติดเครื่องดักฟังไว้ที่หลังปอ
เซฟเอื้อมมือไป เพื่อจะติดเครื่องดักฟัง แต่ปอเอามือไขว้หลัง ซึ่งบนฝ่ามือของเค้ามีผ้าเช็ดหน้าวางไว้ ทันทีที่เซฟเห็นดังนั้น เซฟก้อวางเครื่องดักฟังไว้ที่บนผ้าเช็ดหน้าปอ แล้วสะกิดที่แขนเค้า เพื่อบอกว่า ได้วางเรียบร้อยแล้ว!!
ปอจึงกำมือที่ถือผ้าเช็ดหน้านั้น แล้วค่อยๆหย่อนมันลงไปในกระเป๋าเสื้อ ( - . - )
" ไปกันยัง ? " ปอถาม
" อืม..ไปดิ!! " เหลียงบอก แล้วพวกเค้าสองคนก้อพากันเดินไป
ผม กับเซฟมองหน้ากัน แล้วถอนหายใจ ผมล้วงหูฟังที่ติดอยู่กับตัวจูนคลื่นขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วยื่นหูฟังอีกข้างหนึ่งให้เซฟฟัง
" เธอรู้จักแหล่งที่ขายเหรอ ? " เสียงปอถามเหลียงอย่างชัดเจนในหูฟัง
" แน่นอน เรามาซื้อกับคิกบ่อยอ้ะ ถ้ามาซื้อกับเรา คนขายเค้าอาจจะลดให้ก้อได้ " เหลียงบอก…
" แล้ววันนี้ จะมีใครมาอีกป่ะเนี่ย ?...อย่าง..เพื่อนของเธอ " ปอถาม
" ก้อไม่รู้ดิ..ถามทำไม ? " เหลียงถาม
" ป๊าว!!..ก้อเผื่อคิกจะมาไง เรา..จะ...ด...!!!!! ซ่า!!!!!!!... " เสียงเริ่มขาดหายไป แต่มีคลื่นแทรกเข้ามาแทน
" เฮ้ย!!..เป็นอะไรไปเนี่ย ?!! " ผมหยิบตัวจูนคลื่นขึ้นมา แล้วเขย่า
" นายทำอะไรอ่ะมิก ? เดี๋ยวก้อเจ๊งหรอก!! " เซฟว่า
" ก้อคลื่นมันหายนี่ " ผมบอก
" แสดงว่า ปอ กับเหลียงเดินห่างจากระยะสิบเมตรไปแล้วแน่ๆ " เซฟพูดขึ้น
" แล้วเราจะทำยังไงต่อ ? " ผมถาม
" เดินตาม!! " เซฟบอก
 " ด..เดินตามเหรอ ? " ผมถามอย่างตกใจ
" แล้วเราจะอยู่รออย่างไร้จุดหมายเหรอไง ? เอาน่า..เรารู้ละกันว่า ร้านขายเกมส์นั่นอยู่ที่ชั้นไหน ตามเรามาเหอะ!! " เซฟพูด แล้วลุกขึ้นพาผมลงไปยังชั้น 4
   ตอนนี้ ผมกับเซฟลงไปอยู่ที่ชั้น 4 แล้ว และผมกำลังเดินหาคลื่นในระยะสิบเมตร ที่ใกล้ตัวปอมากที่สุด และที่สำคัญอย่าพยายามให้เหลียงเห็นผมกับเซฟ..
" ครืน..ซ่า!!!!!!!!!!! " นี่คือเสียงที่ผมได้ตอบรับจากการจูนหาคลื่นจากปอ
" นายอย่ามัวแต่หมุนไปหมุนมาสิ ระวังอย่าให้เจอเหลียงด้วย!! " เซฟบอก
" แล้วจะให้เราทำยังไงอ่ะ ? ถ้าไม่เจอปอ..ก้อจบ!! " ผมพูด
" เอาเถอะ!! นายก้อระวังๆด้วยละกัน อย่ามัวแต่หา..OH!!..My God!! " เซฟร้องขึ้น แล้วลากผมออกมาจากตรงทางเดิน…
" อะไร ? มีอะไร ?!! เหลียงมาเหรอ ? " ผมถามอย่างงงๆ แล้วทำเป็นเดินเข้าร้านขายกระเป๋ากับเซฟ
" ไม่ใช่เหลียง..แต่เป็นไอ้บ๋อมตะหาก!! " เซฟพูด
" หา!!..โจ๊กเกอร์อ่ะเหรอ ?!! " ผมพูดอย่างตกใจ แล้วรีบหันหลังหลบทันที
" มันมากับ..เจ้าชายน่ะ!! " เซฟบอก ( 00 )
" เจ้าชายก้อมาด้วยเหรอ ? " ผมถาม
" อืม..ดูเหมือนกับจะไปทางร้านขายมือถือนะ!! " เซฟว่า
" เค้าจะไปทำไม ที่ร้านขายมือถือน่ะ ? " ผมถามอย่างงงๆ
" เราก้อไม่รู้ ลองตามเค้าไปมั้ย ? " เซฟถามผม
" เอาดิ!! " ผมบอก แล้วออกจากร้านขายกระเป๋า เพื่อเดินตามโจ๊กเกอร์ กับเจ้าชายไป
" เค้าจะไปไหนของเค้ากันนะ ? " เซฟถามอย่างสงสัย
" เราก้อไม่รู้ แต่..อ๊ะ!!ได้แล้ว ได้ยินเสียงปอแล้ว ต้องอยู่แถวๆนี้แน่ๆ " ผมบอกพลางมองดูรอบๆ
" เหรอ ?..ไหนอ่ะ ? " เซฟถามพลางมองรอบๆเช่นกัน
" น..นั่น..นั่นไง!! " ผมร้องบอกเซฟทันทีที่เห็น แต่เห็นเหลียงนะคับ ผมไม่ได้เห็นปอ เค้ากำลังยืนอยู่ในร้านขายเกมส์เล็กๆร้านหนึ่ง ว่าแต่..ในร้านนั้นทำไมผมเห็นเหลียงอยู่คนเดียวอ่ะ ?!! ปอหายไปไหน ??
" โจ๊กเกอร์ กับเจ้าชายกำลังเดินเข้าไปในร้านอ่ะ..หรือว่า!! " เซฟพูดเบาๆ
" มิก เซฟ ทำอะไรกันอยู่เหรอ ? หุๆ!! " เสียงยอดทักพวกผมสองคน ทำให้พวกผมหันไปมอง ( ~ . ~' )
ผม กับเซฟมองหน้ากันอย่างเกร็งๆ จะทำไงดี ถ้าเกิดยอดมันรู้เรื่องล่ะ...
" นายนัดกับเหลียงไว้ไม่ใช่เหรอมิก ?? " ยอดถาม
" ก..ก้อใช่!! " ผมบอก " แล้ว..นายจะไปไหนอ่ะ ? " ผมถามอีก
" ก้อกำลังจะไปหาคิกอ่ะ เห็นบอกว่า มันจะมาหานายที่ร้านขายเกมส์ เราเลยตามลงมา เข้าไปพร้อมกันเลยดิ!! " เค้าพูด
" เฮ้ย!!..ไม่ต้อง " ผมร้องบอก ( อย่านะว้อย!!...เดี๋ยวจุ๊ง )
ผมหันไปมองเซฟ เพื่อจะให้ช่วย!!
เซฟมองผมอย่างเงอะๆงะๆ ไม่รู้ว่าจะช่วยยังไงดี แต่แล้ว...
" อ่า...ยอด!! ขอคุยด้วยหน่อย ? " เซฟพูดขึ้น แล้วจับแขนยอดไว้
" อะไร ? มีอะไรเหรอ ? " ยอดถาม
" นาย..จะเอามั้ย เบอร์เฟรชอ่ะ ? " เซฟถามขึ้น ( ?!!? )
" เบอร์เฟรชเหรอ ? ..เอาดิ!! " ยอดรีบพยักหน้าทันที
ผมมองพวกเค้าสองคนคุยกัน ยอดดูกระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษเมื่อรู้ว่า จะได้เบอร์ของเฟรช ( กลุ่มคีย์ไลน์ หรือ คิงไลน์วะ ?? ขนาดหนุ่มนักกีฬาอย่างไอ้ยอดยังเป็นเลยคิดดูละกัน - -‘ )…
" อ้าวเหลียง!! มาทำอะไรที่นี่วะ..มากะใคร ?? " เสียงบ๋อมดังขึ้นในหูฟังผม ทำให้ผมรีบหันไปตั้งใจฟังทันที แสดงว่า ปอต้องอยู่บริเวณนั้นแน่ๆ แต่ทำไมผมไม่เห็นปอวะ
" เฮ้ย!!..เมิงกับคิกมาได้ไงอ่ะ..นัดกันไว้เหรอ ? " เหลียงถามขึ้น
" ก้อใช่!!..มิกอยู่ไหนอ่ะ..เมิงมากับมิกไม่ใช่เหรอ ? " คิกถามขึ้น ผมเห็นเค้าทำท่าชะเง้อมองไปมาอยู่ภายในร้าน
" มิก ?!! " เหลียงถามอย่างงงๆ
" ก้อเห็นบ๋อมบอกว่า เมิงกับมิกนัดกันไว้ไม่ใช่เหรอไง ? " คิกถามอีก
" กุ.. " เหลียงพยายามพูด
" เมิงอย่ามาปิดกุน่า เมิงก้อรู้ว่า กุน่ะชอบมิก แล้วเมิงจะมาแย่งเหรอ ? เมิงยังเห็นกุเป็นเพื่อนอยู่ป่าววะ ?!! " คิกเริ่มใส่อารมณ์
" เฮ้ยคิก!!..ใจเย็นๆดิ กุไม่... " เหลียงพยายามพูด แต่ดูเหมือนคิกจะไม่ฟังเลย
" กุไม่คิดเลยนะเว้ย!!..ว่าเมิงจะทำกับกุอย่างนี้!! " คิกพูดอีก
" คิก!!..ใจเย็นๆดิ เหลียงมันคงไม่ได้คิดอะไรหรอก แต่มิกน่ะสิ..เราไม่รู้!! " บ๋อมพยายามพูด แล้วแอบยิ้ม ( หน็อยแน่!! )
ตอนนี้ดูท่าทางจะไม่มีอะไรดีขึ้นเลย คิกเริ่มโมโหใหญ่แล้ว เหลียงก้อด้วย ส่วนปอ..หายไปไหนซะล่ะ!!
" เหลียง!! อ้าวบ๋อม คิก!! มาทำอะไรกันเหรอ ? " จู่ๆปอก้อโผล่มาจากภายในร้าน แล้วรีบถามขึ้นทันที
" ปอ!! " ทั้งคิก และบ๋อมพูดขึ้นพร้อมกัน
" หือ..อะไรกันเหรอ ? " ปอถามพลางทำหน้าทำตาเหลอหลา ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น
" ปอ..นายมากับเหลียงเหรอ ? " คิกถามขึ้น
" ใช่!! " ปอบอก แล้วพยักหน้า
คิกมองปอ แล้วหันไปถามบ๋อมอย่างเคืองๆ " หมายความว่าไง ?? " คิกถาม
" ก้อ..อย่างที่เมิงเห็น " บ๋อมรีบพูดอย่างเก้อๆ
" โฮ้ย!!! " คิกกระฟัดกระเฟียดอย่างอารมณ์เสีย แล้วเดินออกจากร้านไป…
ทำให้เหลียง บ๋อม และปอมองอย่างงงๆ แล้วหลังจากนั้น บ๋อมก้อวิ่งตามคิกออกจากร้านไปเช่นกัน
" นี่มันเรื่องอะไรกันเหรอปอ ? " เหลียงหันไปถามปอ
" ไม่รู้สิ..บ๋อมคงไปกินหมามุ่ยมามั้ง..เลยคันปากอยากหาเรื่องคน!! แต่สุดท้ายก้อไปไม่รอด เลยต้องกลับไปซดน้ำใบบัวบก แก้ฟกช้ำ อิๆ!! " ปอบอก แล้วทำทีไม่สนใจพลางหันไปเลือกเกมส์ต่อ ( หุๆ )
" อ่านะ!! " เหลียงพยักหน้า แล้วหันไปเลือกเกมส์เช่นกัน...
" เฮ่อ!!! " ผมถอนหายใจ แล้วถอดหูฟังออกพลางมองไปที่เซฟ เค้ายังคงยืนคุยอยู่กับยอดอยู่ ( เหอๆ..พลาดช็อตเด็ด!! )
" อย่าลืมนะยอด นายต้องไม่บอกใครนะว่า เจอเรากะมิกที่นี่!! " เซฟพูด
" ได้ๆ..ไม่บอกหรอก!! เพื่อเบอร์เฟรช..ทำได้ทุกอย่าง!! " ยอดรับคำ
" ดี!! ไปได้แล้ว " เซฟบอก แล้วหันมามองที่ผม
" ไปถึงไหนแล้ว..โจ๊กเกอร์อ่ะ ?? " เซฟถาม
" เค้าโดนยึดรางวัลตุ๊กตาทองกลับไปแล้วเหอะ!! " ผมพูดขึ้นอย่างกัดๆ
" ว้า!!..เสียดาย อดเห็นฉากสำคัญ ฉากที่ไอ้บ๋อมหน้าแตก " เซฟว่า
" เหอะๆ เต็มๆ เลยล่ะ เอาเป็นว่า เดี๋ยวไว้ให้จบภารกิจนี้อย่างเรียบร้อยก่อน เดี๋ยวเราเล่าให้ฟัง " ผมบอก
เซฟมองผม แล้วพยักหน้า หลังจากตอนนั้น ผม และเซฟก้อไปนั่งรอปอที่ร้านอาหารของเค้า ไม่นานนัก เค้าก้อเข้ามา
" สำเร็จ!! " ปอบอก
" อ่านะ..ยินดีด้วยกับความสำเร็จอีกขั้น " ผมพูดขึ้น
" ว่าแผนต่อไปเลยคับ..ท่านประธาน " เซฟว่าต่อ
" แผนต่อไป..ยังไม่ได้คิดอ่ะ!! " ปอบอก
" อ่านะ..ไม่เป็นไร ไว้ว่ากันใหม่..เสียดายนะวันนี้ที่อั๋นไม่มา " ผมบอก
" เอาเถอะน่า..ถึงวันนี้จะมาไม่ครบ แต่ครั้งนี้ก้อถือว่า ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยนะ ทั้งคิก และก้อยอด!! " เซฟพูดพลางหยิบกระดาษขึ้นมาขีดฆ่าคำว่า เจ้าชาย และช็อกโกแลตไหม้ออก ตอนนี้ ใน THE JOKER'S ARMY ก้อเหลือแต่ชื่อ หูกางเท่านั้น..
" อันนี้แล่ะสำคัญ!! " ผมพูดขึ้น
" ไว้ค่อยว่ากันอีกที ถือซะว่า แผนของเรา..เกือบจุ๊ง!! " ปอว่า
" ใช่!! เกือบเสียท่าให้ไอ้ยอดมัน " เซฟบอก
" แต่ถึงยังไง..วันนี้..เรามาฉลองกันดีกว่า " ผมพูดพร้อมหยิบแก้วน้ำขึ้นมา
" เพื่อความสำเร็จ " เซฟพูดขึ้น
" แด่สมสิบ!! " ปอปิดท้าย แล้วพวกเราสามคนก้อชนแก้วกัน
เอาล่ะ..นับจากนี้ต่อไปจะเป็นยังไงนะ เพื่อบทลงโทษของเด็กเลี้ยงแกะที่เคยกระทำไว้ พวกเราก้อยอมเป็นหมาป่าล่ะ!!...

To Be Continued จร้าาาาาา

[MachiKo]

บทที่ 44 : Just Said That “ Sorry!! ”~*
   
หลังจากที่ภารกิจที่สอง สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีในวันเสาร์นั้น พวกผมสามคนก้อได้ถือโอกาสฉลองกัน ถึงแม้ว่า มันยังไม่บรรลุเป้าหมายตามที่วางไว้ แต่ยังไงซะ แผนการล้มอำนาจครั้งนี้ ก้อสำเร็จ ไปครึ่งทางแล้ว...
   เช้าวันจันทร์ ผมมาถึงโรงเรียนแต่เช้า เพื่อนัดกับเซฟ และปอให้มาติวภาษาฝรั่งเศสกัน เพื่อวันนี้มาดามจะทำการสอบเก็บคะแนนปลายภาค เนื่องจากอาทิตย์นี้ เป็นอาทิตย์สุดท้ายของการเรียนการสอนในภาคเรียนที่หนึ่ง ซึ่งอาทิตย์หน้าพวกผมก้อจะต้องสอบ แล้วก้อปิดภาคเรียนกัน..
" เฮ่อ!!..อาทิตย์หน้าก้อสอบแล้ว แผนการคว่ำบาตรก้อสำเร็จไปได้ครึ่งทาง ละครก้อยังซ้อมไม่ไปถึงไหน โอ๊ย!!..เราจะทำยังไงดีน๊า!!! กลุ้มๆๆ " ปอบ่นขึ้น
" เอาน่า..เรื่องโจ๊กเกอร์ เปิดเทอมสองค่อยจัดการต่อก้อได้ ส่วนละครก้อไว้ค่อยซ้อมตอนช่วงปิดเทอมก้อได้นี่ กว่าจะแสดงก้อกลางเดือนตุลาโน่น ทันอยู่แล้ว..เราว่า ตอนนี้ นายควรจะสนใจเรื่องสอบก่อนดีกว่านะ..และวันนี้ คาบแรกต้องสอบมาดามด้วย!! " เซฟพูด
" แหม..เซฟ!! เธอไม่ใช่เรานี่ ยังมีอะไรอีกหลายๆอย่างที่เทอมนี้เรายังไม่ได้ทำเลย แค่คิดก้อเสียดายแล้ว!! " ปอบอก
ผมเงยหน้าขึ้นดูพวกเค้าสองคน ตอนนี้ผมไม่มีสมาธิที่จะอ่าน หรือจำคำศัพท์แล้ว " นี่!! พวกนาย..จะติวกันมั้ย เดี๋ยวก้อไม่ทันหรอก อีกชั่วโมงเราก้อต้องสอบแล้วนะ " ผมพูดขึ้น
ทำให้ทั้งปอ และเซฟมองหน้ากัน แล้วลงมือนั่งจดศัพท์ และอ่านหนังสือกันต่อ..
ผมนั่งขีดเส้นใต้คำศัพท์ไปได้สักพัก ก้อเริ่มรู้สึกว่า หมึกปากกาแดงเริ่มหมด ผมเลยพยายามลากซ้ำไปมา เพื่อให้หมึกมันออก
" ทำอะไรน่ะมิก ? เดี๋ยวกระดาษก้อขาดหรอก!! " เซฟถามขึ้น
" ก้อหมึกมันไม่ยอมออกง่ะ!! แท่งสุดท้ายแล้วด้วย " ผมบอก แล้วเปลี่ยนมาเป็นสบัดปากกาไปมา ( ออกสิว้อย!! )
" โอ๊ย!!..ยัยต๊อง เอานี่!! เราให้ยืม อันเก่าน่ะทิ้งไปได้แล้ว!! " ปอบอก พร้อมกับหยิบปากกาแดงอันใหม่ขึ้นมาให้ผม
" ขอบใจนะ เดี๋ยวตอนกลางวันซื้อใหม่ดีกว่า " ผมพูด แล้วหยิบปากกาแดงที่ปอให้มาขีดเส้นใต้ต่อ...
" ว้าย!! เรานึกอะไรออกอย่างนึงแล้ว!! " ปอพูดขึ้น ( ตกใจ!! )
" อะไรเหรอ ? " เซฟถามพลางมองหน้าปออย่างงงๆ
" ก้อเราเพิ่งนึกออกว่า เหลียงเกิดวันไหนน่ะสิ เราอุตส่าห์ไปถามเค้ามา...เพื่อเธอนะมิก " ปอพูดขึ้น
" ฮุ้ย!!..ขอบใจจ้ะปอ..วันไหนเหรอ ? " ผมถาม
" ก้อ..วันที่ยี่สิบสอง กันยายนน่ะสิ!! " ปอบอก
" ยี่..สิบ..สอง กันยาฯ อาทิตย์หน้าแล้วนี่ แถมเป็นวันสอบวันสุดท้ายด้วย ตายๆๆๆๆเรายังไม่ได้ซื้อของขวัญให้เค้าเลยอ่ะ!! " ผมว่า ( 00!! )
" อย่าเว่อร์น่ามิก อีกตั้งหลายวันกว่าจะถึง..วันพฤหัสฯหน้าโน่นนะ!! " เซฟว่า ( อ่านะ!! )
" แต่เรายังไม่รู้ว่า จะให้อะไรเค้าดีอ่ะดิ!! " ผมบอกพลางนั่งนึกของที่จะซื้อให้ไปมา
" เอาน่า!! ไว้เสาร์-อาทิตย์ไปซื้อก้อยังทัน ว่าแต่..พวกเหลียงทำไมยังไม่มาอีกนะ..คิก กับยอดด้วย..ไปไหนกันหมด ? " ปอถามขึ้นพลางมองซ้ายทีขวาที
" อ่านะ..หรือว่า พวกเค้ารู้ตัวกันแล้วว่า เป็นฝีมือของพวกเรา ? " เซฟพูดขึ้น
" บ้าน่า!! ไม่จริงหรอก เราวางแผนกันออกจะแนบเนียนซะขนาดนี้ " ผมบอก
" ก้อขอให้มันเนียนจริงๆเถอะ!! " ปอพูดอย่างเกร็งๆ
ผมมองหน้าปออย่างหวั่นๆ คิดแล้วก้อเกร็งๆเหมือนกันแล่ะ ถ้าเกิดจุ๊งขึ้นมาล่ะ..แต่ก้อเถอะนะ สิบเท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง เจ๊ปอก้อคนเหมือนกัน ย่อมมี
ผิดพลาดกันได้บ้าง แต่ก้อขออย่าให้มากมาย มิเช่นนั้นแล้ว ทุกอย่างที่วางไว้ จะทลายครืนลงมา...
" เจ๊ปอ เจ๊มิก เฮียเซฟ!! " เสียงอั๋นตะโกนเรียกพวกผม
" มีอะไรเหรอจ๊ะอั๋น ? " ปอหันไปถามอั๋นที่ยืนอยู่หน้าห้อง
" มาดามเรียกค่ะ..เรียกทุกคนเลย!! " อั๋นบอก
" เรียก!! เรียกไปทำไม ? " ผมถาม
" ก้อไม่ทราบเหมือนกันค่ะ เห็นให้เรียกเจ๊เฟรชด้วย ตอนนี้เจ๊เฟรชอยู่ที่ห้องมาดามแล้วค่ะ!! " อั๋นบอกอีก
" อ่านะ..งั้นพวกเราลงไปกันเถอะ!! " ปอบอก แล้วเก็บของลงกระเป๋า หลังจากนั้นพวกผมสามคน ก้อลงไปที่ห้องพักครูของมาดาม..
   ที่ห้องนั่น มาดามยืนอยู่ข้างๆเฟรช ซึ่งเฟรชก้อได้แต่ก้มหน้าไม่พูดอะไร ตอนนี้ ทำให้ผมใจสั่นขึ้น ( อีเฟรชมันไปพูดอะไรกับมาดามวะ ?!! )
" พวกเธอยืนอยู่กันข้างนอกทำไม ? เข้ามาได้แล้ว!! " มาดามเรียก
พวกผมสามคนมองหน้ากัน แล้วค่อยๆ เดินเข้าห้องไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ
" สวัสดีคับอาจารย์!! " พวกผมพูดพร้อมกัน
" ศิราวุธ ปรัชญาพันธ์ มีอะไรจะพูดถึงมนัญชัยเค้ามั้ย ? " มาดามถาม
เซฟ และผมมองหน้ากัน " ก้อ..ม..ไม่มีนี่คับ ไม่มี!! " เซฟพูด
" แล้วปรัชญาล่ะ มีอะไรจะพูดมั้ย ? " มาดามถามผม
" ก้อ..ไม่มีเช่นกันล่ะคับ!! " ผมบอก แล้วมองเฟรช
ตอนนี้ เค้านั่งก้มหน้าไม่พูดอะไร แต่ผมได้ยินเสียงเค้าคราง เหมือนกับกำลังร้องไห้อยู่
มาดามมองผม แล้วขยับแว่นไปมา " มนัญชัยเค้าบอกกับครูหมดแล้วนะ กับเรื่องทุกอย่าง เค้าเองก้อยอมรับผิดว่า เป็นฝ่ายเริ่มก่อน พวกเธอ..จะให้อภัยเค้ามั้ย ? " มาดามถามผม กับเซฟ
ผม กับเซฟมองหน้ากัน แล้วพยักหน้า " ห..ให้คับ ถ้าเค้ายอมรับผิด " เซฟบอก
มาดามมองพวกผม แล้วยิ้ม พลางหันไปทางเฟรช " มนัญชัย พวกเค้าบอกว่า จะให้อภัยเธอนะ เธอก้อขอโทษพวกเค้าซะสิ!! " มาดามพูดกับเฟรช
เฟรชค่อยๆเงยหน้าขึ้น ตอนนี้ ทำให้พวกผมเห็นใบหน้าเฟรชชัดมาก มันเป็นใบหน้าที่อาบด้วยน้ำตา ริมฝีปากของเค้าสั่น เหมือนกำลังจะพูด
" ร..เรา ข..ขอโทษนะ.. " เฟรชพูดด้วยน้ำเสียงสั่นระรัว ( ปอมองหน้าเฟรช แล้วแอบเบ้หน้าใส่นิดๆ )
ผม กับเซฟมองดูเฟรชด้วยสีหน้าที่รู้สึกหดหู่ใจ และสงสารเค้ามาก เราสองคนจึงพยักหน้าให้อภัยเค้า จึงทำให้เค้ายิ้มออกได้..
" ตอนนี้ มนัญชัยได้ขอโทษเธอแล้วนะปรัชญาพันธ์ ตาเธอขอโทษเค้าบ้าง ที่เธอไปตบเค้าก่อน " มาดามพูด
ผมมองหน้าเฟรช แล้วเม้มปาก หลังจากนั้นจึงค่อยๆพูดขึ้น " เราก้อ..ขอโทษนะ " ผมบอก แล้วพยักหน้าให้เค้า..
   จริงอยู่!! ที่เค้าเองเป็นต้นเหตุ แต่ตัวผมนี่แล่ะ ที่กลับเป็นฝ่ายเริ่มเปิดฉากก่อน คนเรา ถ้ารู้จักผูกปม ก้อต้องรู้จักแก้ปม เราไม่ควรที่จะปล่อยให้ปมนั้นเป็นปัญหา ที่ยากเกินจะแก้ไข เราต้องสื่อสารกันถึงจะเข้าใจ และนั่นหมายถึงการให้อภัย และมีเมตตา เว้นเสียแต่ว่า คนๆนั้นจะผูกจิตอาฆาต พยาบาท และขาดการอโหสิกรรม..
เฟรชมองผม แล้วยิ้มให้ " เรา..เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ!! " เค้าพูดขึ้น ( ปอยิ่งทำหน้าหมั่นไส้สุดฤทธิ์  ^ v ^ )
ผมยิ้ม และพยักหน้าให้เค้า..
   เข้าใจกัน!! ต้องสื่อสารกันเท่านั้น จึงจะสามารถแก้ปมปัญหานั้นได้ คนเรานั้น ไม่สามารถอยู่ลำพังได้คนเดียวหรอก หากวันใดวันหนึ่งเราต้องพึ่งเค้าขึ้นมาล่ะ แล้วเรา..จะทำยังไง ต้องสื่อสารกัน ถึงจะรู้..และเฟรช ก้อเลือกที่จะเปิดประตูต้อนรับผมอีกครั้ง..
" เอาล่ะ!! ในเมื่อทุกฝ่ายต่างเข้าใจ และให้อภัยกันแล้ว ก้อแยกย้ายกันไปเรียนได้แล้วนะจ๊ะ!!..ส่วนภควัฒน์ อยู่รอคุยกับครูก่อนนะ " มาดามพูดขึ้น
" ค่ะ!! " ปอพูด
" งั้น..หนูขอตัวไปเรียนก่อนนะคะอาจารย์!! " เฟรชหันมาบอกมาดาม แล้วยกมือไหว้
มาดามยิ้ม และพยักหน้ารับ…
เฟรชลุกขึ้น แล้วเดินไป ระหว่างที่เค้าเดินผ่านผม เค้าหันมามองผมด้วยหางตา แววตาของเค้านั้น เป็นแววตาที่ดูอาฆาต และพยาบาทมาก มันคงไม่จริงใช่มั้ย ? ที่ผมคิดว่า เค้าเปิดประตูต้อนรับผมอีกครั้งนั้น แท้ที่จริงเค้าเพียงเปิดประตูกลต่างหาก เค้ายังคงไม่ยอมญาติดีกับผมง่ายๆแน่
แต่ก้อคิดๆดูแล้ว ผมเองก้อไม่เคยคิดที่อโหสิกรรมให้ใครคนนึงเหมือนกัน ใครคนนั้นที่ผมต้องการแก้แค้น หรือว่านี่แล่ะ..คือสิ่งที่ผมได้รับคืน!!..

ไว้เด่วมาต่อคัฟ

[benxine]

 

[MachiKo]

บทที่ 45 : Power Demolition~*
   ผม กับเซฟนั่งรอปออยู่ที่หน้าห้องของมาดาม เพื่อที่จะกลับเข้าไปยังห้องเรียนพร้อมกับเค้า ระหว่างที่ผมนั่งรอปออยู่นั้น ผมก้อนึกถึงเรื่องที่เฟรชมองผมด้วยสายตาที่อาฆาตแค้น เค้าคงยังไม่ให้อภัยผมแน่นอน ไม่ว่าจะกรณีใดๆก้อตาม เท่าที่ผมทำได้
ในตอนนี้ก้อคือ ต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามกรรม ในเมื่อผมยังไม่คิดที่จะให้อภัยใครคนหนึ่ง ผมก้อคงจะได้รับผลกรรมในตอนนี้แน่นอน..
" มิก!! เป็นอะไร..นั่งเงียบ ? " เซฟถามขึ้น( 0o0" )
ผมหันไปมองเค้า แล้วค่อยๆพูด " ก้อ..เรื่องเฟรชอ่ะ ดูเหมือนว่า เค้ายังอาฆาตเราอยู่นะ " ผมบอก
ตอนนี้ ผมมีความรู้สึกว่า ผมกล้าที่จะพูดอะไรมากกว่าเมื่อก่อน จำไม่ได้แล้วว่า ตั้งแต่เมื่อไร แต่พอผมได้เห็นพวกเค้าช่วยเหลือผมในเรื่องของบ๋อม ทำให้ผม มีความไว้วางใจ ในตัวพวกเค้ามากขึ้น..
" เอาเถอะ!!..เราเข้าใจดี คนอย่างเฟรช ไม่ยอมให้อภัยใครง่ายๆอยู่แล้ว ถึงแม้ว่า พวกเราจะอยู่ชมรมเดียวกันก้อจริง แต่พอมีโอกาสที่จะทำร้าย เค้าก้อไม่ปล่อยไว้หรอก!! " เซฟพูด ผมมองเค้า แล้วพยักหน้า...
" ถ้าอย่างนั้น เราว่า เราต้องป้องกันตัวเอาไว้แล้วล่ะ!! " ผมบอกพลางเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วหยิบปากกาแดงที่หมึกหมดออกมา
" คอยดูนะ ถ้ามันจะทำอะไรเรา เราจะแทงมันให้ไส้ไหลเลย " ผมพูด แล้วกำปากกาไว้แน่น เตรียมทำท่าจะแทง
เซฟมองผม แล้วหัวเราะ " นี่ยังไม่ทิ้งไปอีกเรอะ ?!! แล้ว..ถ้ามันจะทำอะไรนายจริงๆนะ เรา กับปอก้อไม่ปล่อยมันไว้หรอก!! อย่างน้อยก้อยังมีคิกอีกคนด้วย หุๆ " เซฟบอก
ผมมองเค้า แล้วเงียบไป คิกเหรอ..อย่างเค้าเนี่ยนะ ที่จะปกป้องผมได้ ไม่มีทางอ่ะ..ถึงแม้เค้าจะเกลียดเฟรชแค่ไหนก้อเถอะ ผมว่า หลังจากที่เค้ารู้เรื่อง ตอนผมเข้าห้องปกครอง เค้าก้อคงไม่ได้ไปทำอะไรกับเฟรชหรอก ออกจะปล่อยๆไปเสียด้วยซ้ำ ผมว่า เค้าก้อแค่คงทำเป็นพูดดีไปอย่างนั้นแล่ะ...
" เฮ่อ!!..เราไม่ยอมหรอกนะ..ถ้าผอ.ไม่อนุมัติน่ะ!! " ปอพูดขึ้น หลังจากที่ปิดประตูห้องของมาดาม ในมือของปอถือตะกร้าใส่ไมค์ และหนังสือไวยากรณ์ภาษาฝรั่งเศสของมาดามอยู่ด้วย
" เป็นอะไรเนี่ย..บ่นอะไร ? " เซฟหันไปถามปอ
" ก้อผอ.น่ะสิ ยังไม่ยอมเซ็นต์อนุมัติให้ละครชมรมเราอ่ะ..เค้าบอกว่า ยังไม่ได้เห็นตัวอย่างจากการซ้อม เลยยังไม่เซ็นต์อนุมัติ " ปอว่า
" แล้ว..นายนัดผอ.มาดูตอนพวกเราซ้อมหรือเปล่า ? " ผมถาม
" ก้อนัดแล้วอ่ะว่า จะให้เป็นวันศุกร์ แต่มาดามบอกว่า ถ้าจะนัดก้อต้องตอนปิดเทอม.. " ปอบอก
" อ้าว!!..แล้วถ้าปิดเทอม ผอ.มาดู แล้วเค้าไม่อนุมัติล่ะ เท่ากับว่า ที่ผ่านมามันก้อสูญเปล่านะ " เซฟพูด
" ก้อใช่อ่ะสิ!! เราก้ออุตส่าห์ขอพี่ดิวลางาน เพื่อจะมาซ้อมละคร..ถ้าไม่ได้ขึ้นมา..เราก้อต้องเสียเงินค่าจ้างไปฟรีๆ...อย่างนี้เราไม่ยอมนะ!! " ปอพูดอีก
" นี่!!..ภควัฒน์..พวกเธอยังไม่ขึ้นห้องกันอีกเหรอ ? วันนี้ต้องสอบวิชาครูนะ ขึ้นไปเสียบไมค์ให้ครูก่อน เดี๋ยวครูจะตามไป ครูจะเข้าห้องน้ำแป๊บนึง!! " มาดามพูดขึ้น หลังจากที่เปิดประตูออกมา
" ได้ค่ะ!! " ปอพูดขึ้น แล้วเดินนำหน้าพวกผมไป ผม กับเซฟจึงเดินตามปออยู่ข้างหลัง..
   ปอยังคงไม่หยุดบ่นในเรื่องซ้อมละคร ตั้งแต่ขึ้นมาจากห้องมาดาม จนกระทั่งถึงห้องเรียน เค้าก้อยังไม่เลิก จนผม กับเซฟมองหน้ากัน แล้วแอบหัวเราะ
" หัวเราะอะไรกันยะ ? " ปอถามขึ้น
" ป่าว!! " พวกผมพูดพร้อมกัน
" เอาเหอะ!! ยังไง เราก้อโมโหอยู่ดี ถ้าเกิดมัน.. " จู่ๆปอเงียบไป แล้วจ้องมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้อง
ผม และเซฟเองก้อไม่แปลกใจเหมือนกัน ที่จู่ๆปอเงียบไป แต่สิ่งที่ผมแปลกใจคือ เหตุการณ์ในห้องมากกว่า เหตุการณ์ที่ บ๋อม กับคิกทะเลาะกัน...
" เมิงอย่ามายุ่งกับกุน่า!! คนโกหกอย่างเมิงน่ะ..กุไม่ยุ่งด้วยหรอก!! " คิกตะโกนด่า
" เมิงหาว่า กุโกหกเหรอ ? กุโกหกอะไรเมิง..ก้อกุบอกเมิงไปแล้วนี่ว่า กุเองก้อได้ยินมาอย่างนั้น มันอาจจะรู้ทันเมิงก้อได้!! " บ๋อมว่า ( ท่าทางจะเป็นเรื่องวันเสาร์แน่ๆ )
" พวกเมิงสองคนหยุดทะเลาะกันได้มั้ย ? ตั้งแต่เข้าห้องแล้วนะว้อย นี่ยังไม่เลิกกัดกันอีก!! " เหลียงว่า
" เมิงไม่ต้องไปห้ามพวกมันไอ้เหลียง!! ให้หมามันกัดกันเข้าไป กุจะดูซิว่า ตัวไหนมันจะชนะ!! " อ๊อฟบอก สายตาของเค้าดูสะใจมาก
บ๋อมหันมาทางอ๊อฟ แต่ปรากฎว่า เค้าเหลือบมาเห็นผมก่อน เค้าเลยเดินเข้ามาจับแขนผม แล้วลากเข้าไปอยู่ในกลางวง
" มิก!! มานี่..ขอถามหน่อย เมื่อวันเสาร์ นายนัดกับใครไว้หรือเปล่า ? " บ๋อมถามผม
ผมมองเค้า แล้วหันไปมองเซฟ กับปอ ปอทำท่าส่ายหน้าไปมา..
" ป่าว!! " ผมพูดขึ้น
" โกหก!! นายส่ง sms ไปหาเหลียง เราเห็นนะว้อย!! " บ๋อมตะโกน
ผมมองหน้าเค้าด้วยท่าทางที่ตกใจ เค้าเขย่าแขนผมไปมาเพื่อให้บอก ( ทำไมไอ้พวกนี้ ชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่กันจังเลยวะ ?!! โดยเฉพาะคิก กับอ๊อฟเนี่ย...ดูท่าทางจะเรื่องเยอะกันที่สุดแล้ว..อีบ๋อมอีกตัว นับวันยิ่งจะมหาศาล... -*- )
ผมมองหน้าคิก เค้ามองผม แล้วไม่พูดอะไร แล้วผมก้อมองที่เหลียง แล้วเค้าก้อพูดขึ้น " เฮ้ยบ๋อม!! กุว่า... "
" คนส่งน่ะ..เราต่างหาก!! " ปอพูดขึ้น " เซฟ!! ไปเสียบไมค์ให้หน่อย เดี๋ยวเราขอเคลียร์เรื่องนี้เอง " ปอว่า พร้อมยื่นตะกร้าไมค์ให้เซฟไปเสียบไว้หน้าห้อง
ทุกคนหันไปมองปอ เค้ากำลังเดินก้าวเข้ามาในวง
" เราเพียงแค่ชวนเหลียง ไปช่วยเราเลือกซื้อเกมส์ ก้อแค่นั้น!! ทำไมนายต้องเข้ามายุ่งด้วยล่ะบ๋อม ? " ปอถาม
" ก้อเรา..เราจะรู้ได้ยังไงล่ะ เพราะคิกเค้าบอกให้เราดูแลมิกให้ดี พอเรารู้ว่า วันนั้นมิกไปกับเหลียง เราก้อเลยหวังดี อยากให้คิก กับมิกไปเจอกัน..อ๋อ!! หรือว่า นายหึงเหลียง..
นายต้องหึงเหลียงแน่ๆเลย ทำไม ?..นายเปลี่ยนใจแล้วเหรอปอ..เปลี่ยนใจจากคิกแล้วเหรอ ? " บ๋อมถามอีก
ตอนนี้ ผมว่า เค้าคงนึกคำพูดไม่ออกแล้ว นอกจากคำพูดไร้สาระของเค้า ที่จะโยนความผิดให้คนโน้น คนนี้ แต่ผมว่า สภาพตอนนี้เค้าคงจนตรอก ดูราวกับ..หมาข้างถนน!!
" ใครกันแน่ที่หึง ? ไม่ใช่นายหรอกเหรอบ๋อม..ที่หึงเหลียง หึงจนต้องพาคิกไปจับผิด!!  เรื่องแบบนี้..มันดูคล้ายๆกับตอนที่ นายพาอ๊อฟไปจับผิดมิก ตอนนั้นเลยนะ!!
ถ้างั้น..แสดงว่า นายก้อต้องหึงอ๊อฟด้วย..ใช่มั้ยล่ะ ? " ปอว่า
" ใครบอกล่ะ ? ว่าเราหึง เราเพียงแค่ต้องการให้เพื่อนเรารู้เท่านั้น ว่าคนที่เค้าคบอยู่ไม่ได้จริงจังด้วยซะหน่อย!! " บ๋อมพูด
" แล้วเธอแน่ใจได้ยังไงว่า มิกเค้าไม่ได้จริงจัง มิกโดนกล่าวหาผิดๆแบบเนี้ย เธอไม่เห็นใจเค้ามั่งเลยเหรอ ?!! " ปอว่า
บ๋อมเงียบ แล้วมองหน้าผม เค้าลากผมมาที่หน้าห้อง ตรงที่เซฟกำลังเสียบไมค์อยู่ ท่ามกลางความงุนงงของคนในห้อง แล้วเค้าผลักผม ให้หลังของผมชนกับกระดาน เซฟมองดูด้วยสีหน้าที่ตกใจ..
" เมิงเล่าเรื่องให้ปอฟังเหรอ ? ..แล้วเล่าให้ใครฟังอีก ?!! " เค้าถามผมด้วยน้ำเสียงที่เบาราวกับกระซิบ ( ทีตอนนี้..กลัวคนได้ยินรึไง ?!! )
ผมมองหน้าเค้า ด้วยสายตาที่เคียดแค้น ตอนนี้ ผมว่า ผมเหมือนเฟรชแล้วล่ะ ที่ไม่เคยคิดจะให้อภัยกับใคร ที่เคยทำร้ายเรา..ให้เราเจ็บ
" ทุกคน!! ทุกคนเลย ทั้งอ๊อฟ เหลียง คิก แล้วก้อยอด ทุกคน!! ทุกคนในห้อง..เราบอกหมด " ผมพูด
เค้ามองหน้าผม สีหน้าเค้าดูเปลี่ยนไปเป็นโมโหแล้ว " โกหก!! กุไม่เชื่อเมิงหรอก!! เมิงจำไว้เลยนะ คนในห้องนี้จะไม่มีใครเชื่อเมิง นอกจากเพื่อนของเมิงอีกสองตัว แล้วพวกเมิงก้อจะโดนรังเกียจ เพราะพวกมันไม่มีวันเชื่อในสิ่งที่เมิงพูดหรอก!! " บ๋อมว่า
" เพราะอะไรล่ะ ? " ผมถามเค้าด้วยสีหน้ากลัวๆ
" เพราะพวกมัน..ก้อโง่กันทั้งนั้นไงล่ะ!! " บ๋อมพูดใส่หน้าผม แต่รู้สึกว่า เสียงครั้งนี้ของเค้าจะดังกว่าแต่ก่อนนะ มันไม่เหมือนกระซิบเลย หรือว่า..
" เสียงชัดมั้ย ? " เซฟถามขึ้น ขณะที่มือของเค้าถือไมค์เอาไว้ แล้วยื่นมาทางผม กับบ๋อม
บ๋อมหันหลังไปมอง ทุกคนในห้องต่างพากันมองมาที่เค้า ใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความโกรธ และเดือดดาลที่แสดงออกทางสายตา โดยการจ้องเขม็งมาด้วยความเคียดแค้น
" อุ๊บส์!! " ผมร้องขึ้น แล้วมองดูเค้าด้วยสีหน้าสะใจ
เค้ากระชากผมมาหน้าห้อง แล้วตบผมอย่างแรง!! ผมล้มลงไปนั่งกับพื้น ท่ามกลางความตกใจของคนในห้อง " เมิงมันตัวทำลายทุกอย่าง ทุกอย่างที่กุทำ เมิงเอาไปหมด!! " เค้าตะโกนลั่น เหมือนกับว่า ตอนนี้ เค้าไม่มีอะไรที่จะต้องเสียไรแล้ว เค้าเลยไม่ต้องเก็บกดจากความกดดันอีกต่อไป…
" เมิงอย่ามาทำตัวเป็นนางเอกหน่อยเลยน่า ไม่มีใครเค้าสงสารเมิงหรอก!! " เค้าพูดจบ แล้วทำท่าจะเตะผมซ้ำ
“ เมิงห้ามแตะมิกนะ ถ้าเมิงแตะอีกนิดเดียว..เมิงเจอ teen กุแน่!! ” เหลียงพูดขึ้น
“ เหลียง.. " บ๋อมพูดเบาๆ
ผมนั่งพับลงไป ผมมีความรู้สึกว่า ผมได้นั่งทับอะไรที่เปียกๆ แต่มันอยู่ในกระเป๋ากางเกงของผมน่ะ ผมเลยเอามือล้วงเข้าไป..อ๊ะ!!
" มิก!! เป็นไงบ้าง ? " เซฟก้มลง แล้วถามผม..
   คำว่า นางเอก มันเป็นคำที่ใช้เรียก นักแสดงนำฝ่ายหญิง ที่เป็นตัวเด่นของเรื่อง บทส่วนใหญ่ที่เธอได้รับ จะเป็นบทที่เรียบร้อยๆ น่าสงสาร และมักจะถูกตัวร้ายแกล้งอยู่เสมอๆ แต่..คำๆนี้ มักจะนำไปใช้เปรียบเทียบกับคนที่ทำตัวน่าสงสาร หรืออีกนัยหนึ่งก้อคือ สำออยนั่นเอง!! คำๆนี้ เป็นคำที่บ๋อม และเฟรชเคยเรียกใช้กับผม ผมเคยถามตัวเองว่า ตัวผมเนี่ยนะ ที่ทำตัวน่าสงสาร จนบางที พวกเค้าอาจจะหมั่นไส้ เลยเรียกผมอย่างนั้น แต่ถ้าหากพวกเค้าต้องการให้ผมเป็นอย่างนั้น ผมก้อไม่ขัดศรัทธา..เพราะผม เป็นนางเอกนี่!!
" เลือด..เลือดไหลเลย!! บ๋อม..นายตบมิกจนปากแตกเลยเหรอ ? " เซฟหันไปถามบ๋อมทันที ที่เห็นเลือดผมไหลที่มุมปาก
" เลือดไหลเหรอ ?..มิก!! " ปอพูดอย่างตกใจพลางวิ่งมาดู เหลียง กับคิกด้วย
ผมเอานิ้วแตะที่ปากตัวเองไว้แน่น พลางซี้ดปากไปมา..
" เจ็บมากใช่มั้ย..เอานิ้วกดห้ามเลือดไว้นะ!! " เซฟพูดกับผม ผมพยักหน้า
" เรา..เราเจ็บมากด้วย!! " ผมพูด แล้วน้ำตาผมมันก้อไหลออกมาเอง ( แบบว่า บิวท์อารมณ์เก่งอ่ะนะ ^^ )
เหลียง และคิกมองดูผม คิกหันไปว่าบ๋อม " ไอ้เหี้**บ๋อม!! " คิกพูดเบาๆ
( เหี้** คือ สัตว์เลื้อยคลานชนิดหนึ่ง ตัวใหญ่คล้ายจระเข้ หรือเรียกตะกวดก้อได้!! )
" ทำไมเธอทำอย่างนี้อ่ะบ๋อม เธอบ้าไปแล้วเหรอ ? " ปอถาม
" มันสำออย หรือเปล่า หน็อยย!!...ทำเป็นกระแดะ!! " บ๋อมว่า
" เธอสิกระแดะ กระแดะที่เห็นใครดีกว่าเป็นไม่ได้ไงล่ะ..ก้อเลยอิจฉา ยอมลงทุนทำร้ายคนอื่นเค้า ทีหลังอ่ะนะ..หัดลงทุนไปทำหน้าตัวเองซะมั่ง ริจะเป็นกะเทยก้อเอาเวลาไปทำสวยดีกว่า แทนที่จะมาหาเรื่องคนอื่นเค้าอย่างนี้ ไม่อย่างนั้นแล้ว ก้อต้องคอยแอ๊บอาการสาวแตกไปตลอดชาติ เพราะหน้าไม่ให้!! " ปอด่า
บ๋อมมองปออย่างอึ้งๆ เหมือนกับว่า ปอได้ค้นพบความลับสุดยอดเข้าให้แล้ว
" อ้อ!! อีกเรื่องนึง ถ้าคิดที่จะทาแป้ง ก้อเลือกเอาเบอร์ที่เข้ากับสีผิวหน้าหน่อย ไม่ใช่ขาวกว่า แล้วพอแต่งออกมาหน้ากับคอดันสีไม่เท่ากัน เลยต้องไปแจกสตรอเบอร์รี่ใครต่อใครว่า ทายาแก้สิว ใครเชื่อ เค้าก้อออกลูกแล้วมีเขาอย่างเธอน่ะสิ เพราะทายามาเป็นแรมปี แต่สิวไม่หายเลยสักเม็ด แถมยังเป็นหลุมอีกตะหาก ว่างๆก้อมาเรียนแต่งหน้า กับเจ๊ปอก้อได้นะคะ ยินดีสอนฟรี ถือซะว่า ทำทานให้กับกะเทยผู้ยากไร้อย่างเธอละกัน!! " ปอแขวะต่อ
" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!! " บ๋อมกรีดร้องสุดเสียง แต่เหมือนกับว่า เค้าไม่เคยกรี๊ดมาก่อน หรือกรี๊ดไม่เป็นก้อไม่รู้ เลยเหมือนกับว่า เค้าร้องขู่ขวัญศัตรูยังไงยังงั้น ( หวีดอึงเว่อ!! )
" เมิงวอนกุเหรอ ?!! " บ๋อมตะคอกใส่ปอ แล้วทำท่าจะตบ
" เมิงหยุดนะเว้ยบ๋อม ก่อนที่พวกกุจะรุมกระทืบเมิง!! " คิกพูด
บ๋อมหันมามองคิก แล้วก้อเหลียง พวกเค้ามองหน้าบ๋อมอย่างโมโห
" ต่อไปนี้..เมิงไม่ใช่เพื่อนของกุ..เมิงจะไปไหนก้อไป!! " เหลียงพูดอย่างเย็นชา
บ๋อมมองพวกเค้า แต่กลับไม่มีใครคิดที่จะสนใจเลยพลางทำท่ารังเกียจเสียด้วยซ้ำ เนี่ยน่ะเหรอ คนที่เค้าบอกว่า มีแต่คนที่รังเกียจผม แต่ผลสุดท้าย เค้าเองต่างหาก ที่เป็นฝ่ายถูกรังเกียจ..
เค้าเดินกระทืบเท้าไปที่โต๊ะ เพื่อเก็บของ แล้วออกจากห้องไป เค้าเดินสวนกับ
มาดาม โดยที่เค้าไม่ได้สนใจอะไรเลย มาดามหันไปเรียกเค้า แต่เค้าไม่ได้หันกลับมา
ราวกับว่า ตอนนี้ วิญญาณของเค้าหลุดออกจากร่าง แล้วไม่รับรู้สิ่งใดอีกแล้ว...
   ผมรีบเช็ดน้ำตา แล้วลุกขึ้นไปนั่งที่ โดยมีปอช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้น มาดามเข้ามาในห้อง แล้วถามถึงบ๋อมว่า เค้าเป็นอะไร แต่ทุกคนกลับพร้อมใจกันตอบว่า ผู้ปกครองเค้ามารับให้กลับต่างจังหวัด เนื่องจาก ญาติเสียชีวิต ช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้านักนะคับ สำหรับเค้า..ที่เป็นอย่างนี้
ในคาบมาดาม ผมใช้เวลาไม่นานก้อสอบเสร็จ หลังจากนั้น ผมจึงเดินไปเข้าห้องน้ำ ผมเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อล้วงของสิ่งหนึ่งออกมา สิ่งนั้นคือ ปากกาแดงที่ผมทับซะแตก เลยทำให้ไส้หมึกมันทะลักออกมา ผมใช้สิ่งนี้แล่ะคับ ทำเป็นเลือด..ผมรีบโยนลงทิ้งขยะไป แล้วไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหมึกออกจากปาก และมือ
" ร้ายนักนะ!! " เสียงๆหนึ่งพูดขึ้นข้างๆผม ( มีคนรู้ด้วยเหรอ ? )
ผมหันไปยังคนที่เรียกผม คนๆนั้นทำให้ผมตกใจอย่างมาก ผมเคยนึกไว้เสมอเลยนะว่า ไม่มีวัน..ไม่มีวันที่จะได้พูดคุยกับเค้าอีกแน่นอน จนกระทั่งวันนี้ วันที่เค้าเข้ามา...

To Be Continued~*

[nana]

ใครมารู้ความลับนี่ อิอิ

[MachiKo]

บทที่ 46 : When..He Comes Back & Him Walk Go Out~*
   
" อ๊อฟ!! " ผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
" ทำไม ?!!..ตกใจอะไรเรานักเหรอ ? " เค้าถามผม ( แน่นอน!! )
" ป..ป่าวหรอก!! แค่แปลกใจน่ะ..ที่อยู่ๆนายมาทักเรา " ผมบอก
" ก้อนายอ่ะ..เล่นขี้โกงนี่นา ที่ไปเอาหมึกปากกา มาทำเป็นเลือดซะยังงั้น!! " เค้าพูด
ผมไม่พูดอะไร ได้แต่มองเค้าอย่างงงๆ เค้านึกยังไงของเค้านะ..ที่จู่ๆก้อเข้ามาทักผม ทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่เค้าเองก้อน่าจะรู้ว่า ก่อนหน้านั้น..มันได้เกิดอะไรขึ้นไปบ้าง..
" หืม..งงอะไรเหรอ ? ดูทำหน้าเข้าสิ!! " เค้าพูด แล้วเอื้อมมือมาจับที่หน้าผม
เหมือนเลย..เหมือนตอนนั้นเลย ตอนที่ผมหนีเค้าเข้ามาในนี้ แล้วเค้าเข้ามาเจอ หลังจากนั้นเค้าก้อ...
" อย่านะอ๊อฟ!! " ผมพูด แล้วถอยหลังออกไป
เค้ามองผม แล้วทำหน้างงๆ
" ตอนนี้..นายไม่มีสิทธิ์ในตัวเราแล้วนะ!! นายไปหากิ๊ฟซะเถอะ!! " ผมบอก
เค้ามองผม แล้วยิ้ม ( เย็นชา ) ให้พลางก้มหน้า ทำท่าราวกับว่า เค้ากำลังสำนึกยังไง ยังงั้น..( อ๋า!! มันจะฆ่ากุป่าววะ ?!! )
" อืม..เราเข้าใจ!! เราเลิกกับนายแล้วนี่..ใช่มะ ? มันก้อเหมือนกับว่า เราสองคนตัดขาดกันแล้ว นายก้อไปตามทางของนาย เราก้อไปตามทางของเรา..ต่างคนต่างอยู่ แล้วในที่สุด เราสองคนก้อกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้..นายคิดยังงั้นใช่มั้ย ? " อ๊อฟถามผม แววตาเค้าดูเศร้าๆไปนะ
ผมมองเค้า " คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก!! เราสองคน อาจจะเป็นได้แค่เพื่อนกันก้อได้ กิ๊ฟเค้าก้อเหมาะกับนายนะ เค้าดูท่าทางรักนายมากๆด้วย!! " ผมบอก แล้วยิ้มให้
" แต่กิ๊ฟเค้าก้อไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วนี่..เค้าไปอยู่ที่อเมริกาแล้ว นายจะว่าอะไรมั้ย..ถ้าเราสองคน..จะกลับไปเริ่มต้นกันใหม่ ?!! " เค้าถาม
ผมมองเค้า แล้วเงียบไป ถ้าคิดดีๆแล้ว มันก้อเป็นเรื่องดีเหมือนกันนะคับ ที่จู่ๆ เค้าก้อเข้ามา เข้ามาพูดคำๆนี้ แต่ถ้าหากมองย้อนกลับไป กว่าจะมาถึง ณ จุดๆนี้ได้ เค้าทำให้ผมทุกข์ใจแค่ไหน ต้องร้องไห้มากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว ตัวเค้าเคยมาไยดีผมมั่งมั้ย...มันแทบจะไม่มีคำว่า เคยเลย..แล้วมาวันนี้ แค่คำว่า กลับไปเริ่มต้นกันใหม่ มันคงจะทำให้ผมลืมเรื่องเก่าๆได้หรอกนะคับ!!
" เราว่า..อย่าดีกว่า!!..เราสองคน ถ้าดูจากสภาพแล้ว ตอนนี้ มันคงไม่มีอะไรที่จะมากกว่าคำว่า เพื่อนไปได้แล้วล่ะ!! " ผมพูด
เค้ามองผม แล้วก้มหน้า " เราเอง..ก้อผิดเองแล่ะ!! ที่จู่ๆก้อคิดจะไม่ยุ่งกับนาย..นายอย่าถือสาอะไรกับคนบ้าอย่างเราเลยนะ!! " เค้าบอก
" เราไม่ว่าอะไรหรอก!! ทุกคนต่างก้อมีทางเลือกเป็นของตัวเอง เราว่า นายคิดถูกแล้วล่ะ..ที่เลือกกิ๊ฟ!! เค้าดูท่าทางจะดีกับนายมากๆด้วย มากกว่า..เราซะอีก!! " ผมบอก
เค้ายิ้มให้ผม แล้วจับมือผมขึ้นมา อุ่นจัง..ไออุ่นจากฝ่ามือเค้า เหมือนกับตอนนั้นเลย..
" ก้อได้..ถ้านายต้องการอย่างนั้น แต่..สัญญากับเราอีกเรื่องได้มั้ย ? " เค้าพูดขึ้น
" อะไรเหรอ ? " ผมถามเค้า
" สัญญากับเราไงว่า จะไม่ร้องไห้อีก..รู้มั้ย ? เวลาที่เราเห็นนายร้องไห้ มันทำให้เรายิ่งรู้สึกผิด เหมือนกับที่แล้วๆมา ที่เรามักจะทำให้นายร้องไห้อยู่ตลอด..เราขอโทษนะ!! " เค้าบอก..
ผมมองเค้า แล้วยิ้มอย่างอายๆ เนี่ยเหรออ๊อฟ คนที่ผมเคยรู้จัก ไม่ได้เหมือนกับซาตานคนที่ผมเคยได้พบมา ทำไม..เค้าเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะ หรือว่า เพราะกิ๊ฟ!!
" กิ๊ฟเค้า..ทำให้นายเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอ ? " ผมถาม
" เหรอ ?..ไม่รู้สิ ไม่ได้สังเกตอ่ะ!! " เค้าบอก
" ก้อดีแล้วแล่ะ..คนอย่างนาย ก้อเหมาะที่จะคบกับกิ๊ฟเค้า...ไม่เหมาะกับเราหรอก " ผมบอก
" เอาเถอะ!! ถึงยังไง เราสองคนก้อกลับไปเริ่มต้นใหม่ด้วยกันไม่ได้อยู่ดี..ใช่มั้ย ? " อ๊อฟถาม…
ผมมองหน้าเค้า แล้วค่อยๆพยักหน้า ตอนนี้ ผมรู้สึกได้เลยว่า ได้ตอบคำถามในใจของตัวเองออกไปแล้ว หากว่า เรารักใครสักคน แล้วมีอีกคนที่รักเค้าคนนั้น เกินกว่าที่เราจะให้เค้าได้ สิ่งที่ผมจะต้องทำนั้นก้อคือ การเสียสละ..
   อ๊อฟเขยิบตัวเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น ตอนนี้ทำให้ผมกับเค้าอยู่ห่างกันเพียงแค่ปลายจมูก ผมรับรู้ได้ถึงลมหายใจของเค้า ผมเริ่มนึกถึงบรรยากาศในตอนนั้น สัมผัสแรกที่ได้รับจากเค้ามันช่าง..ดีเหลือเกิน
เค้าค่อยๆโน้มตัวลงมาข้างหน้า แล้วบรรจงจูบที่หน้าผากผมเบาๆ ความรู้สึกที่ขาดหายไป ผมไม่นึกเลยนะว่า มันจะกลับมาอีก เหมือนกับความฝัน..แต่ไม่ใช่ฝัน!!
" ปึง!! " เสียงกระแทกประตูดังขึ้น ทำให้ผม และอ๊อฟหันไป
คิกมองดูพวกผมสองคนอยู่ ท่าทางเค้าดูโมโหมาก เค้ากำหมัด แล้วเท้าประตูไว้ แสดงว่า เสียงเมื่อกี้ต้องเป็นเค้าที่ทุบแน่
" นายเป็นอะไรอ่ะคิก ? " ผมถามเค้า
" ยังจะมีหน้ามาพูดอีกเหรอ ? ถ้าไม่ชอบเรา ก้อบอกกันตรงๆก้อได้นะ!! " เค้าพูด แล้วเดินออกไปด้วยท่าทางโมโห..
" คิก..เดี๋ยว!! " ผมพูดขึ้น แล้วกำลังจะรีบวิ่งไปหาเค้า แต่อ๊อฟกลับฉุดผมเอาไว้
" เดี๋ยวสิมิก!! นาย..คบกับคิกอยู่เหรอ ? " อ๊อฟถาม
ผมหันไปมองเค้า แล้วส่ายหน้า " เปล่า..ไม่ได้คบ!! " ผมค่อยๆพูด
" งั้นก้อช่างเค้าเถอะ!! ปล่อยเค้าไป " อ๊อฟบอก
ผมมองอ๊อฟ แล้วหันกลับไปมองตรงประตู..พลางนึกถึงคิก รู้สึกผิดเหมือนกันนะคับ ที่ไม่ได้อธิบายอะไรให้คิกเค้าฟัง แต่ถึงยังไง ความสัมพันธ์ระหว่างผม และเค้าไม่มีทางเกิดขึ้นได้แน่ เพราะผมไม่ได้ชอบเค้านี่นา และผมก้อไม่อยากโกหกตัวเอง บางครั้งการที่ปกปิดความรู้สึกตัวเองไม่ให้เค้ารู้ มันก้ออาจจะทำให้เค้ามีความสุขได้ แต่สิ่งที่ผมลืมนึกไปก้อคือ หากเค้ารู้ขึ้นมาล่ะ..เค้าจะรู้สึกยังไง จนวันนี้..ผมก้อได้รู้แล้ว!!
   ผมเดินกลับเข้าไปในห้อง แล้วมองหาเค้า ตั้งแต่ย้ายที่มา คิกเค้าก้อจะนั่งข้างผมตลอดไม่ได้ย้ายไปไหนเลย..แต่วันนี้ เค้ากลับไปนั่งที่เดิมของตัวเอง มันเหมือนกับว่า ทุกสิ่ง ทุกอย่างได้กลับไปอยู่ ณ จุดๆเดิม กลับไปสู่จุดเริ่มต้น แต่ผมก้อไม่รู้ว่า หากเริ่มต้นใหม่ มันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกหรือเปล่า..
   ช่วงเวลาที่พ้นผ่าน กับความเหงาที่ไม่มีเค้าคนนั้นมาคอยกวนใจ หรืออยู่เคียงข้าง ถึงแม้ว่า ผมกับอ๊อฟจะกลับมาคืนดีกัน ในฐานะของเพื่อน และบ๋อมก้อได้ย้ายออกจากโรงเรียนนี้ไป อย่างไม่มีวันกลับมา แต่สิ่งเหล่านี้ ไม่ได้ทำให้ผมมีความรู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อย แต่ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้ ผมยินดีที่จะเสียทุกอย่างเพื่อให้เค้ากลับคืนมา..
   ตอนนี้..เค้าก้อยังไม่ได้เข้ามายุ่งกับผมจนครบอาทิตย์ ถึงแม้มันจะระยะเวลาเพียงแค่นิดเดียว แต่ในใจผมมันช่างยาวนาน..นานจนจำไม่ได้ว่า ครั้งสุดท้ายที่เรามีให้กันนั้น มันตั้งแต่เมื่อไร
จนบัดนี้..เวลาได้ล่วงเลยมาถึงช่วงสอบปลายภาค ผมเองก้อยังไม่ได้เข้าไปคุยกับเค้าเลย..เนี่ยเหรอ ?  การแลกเปลี่ยน ที่ผมได้อ๊อฟกลับมา..แต่ต้องเสียเค้าไป
" มะรืนนี้ก้อสอบวันสุดท้ายแล้ว..หลังจากนั้น เราก้อต้องลุยงานละครต่ออย่างเดียวแล้วนะ!! " ปอพูดขึ้น หลังจากที่พวกเราสามคนเดินออกมาจากห้องสอบ
" เอาเถอะๆ ถึงยังไงก้อไม่รู้ว่า จะได้แสดงรึเปล่า ผอ.จะอนุมัติเร้อ ?!! " เซฟว่า
" ไม่รู้ล่ะ..ถ้าไม่อนุมัติล่ะก้อ เราไม่ยอมจริงๆด้วย!! " ปอบอกด้วยท่าทางเคืองๆ
" มิก!!..เป็นอะไร ดูเงียบๆไป ? " ปอหันมาถามผมอย่างสงสัย เพราะดูจากสภาพตอนนี้ผมเดินอย่างเหม่อลอยมากๆ
" อ๊ะ!!..เอ่อ..ป่าวนี่ " ผมหันไปบอก
" ทำไมเหรอ ? ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ..ไอ้บ๋อมมันก้อย้ายออกไปจากโรงเรียนนี้แล้วนะ!! " ปอบอก
" เราว่า คงไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก แต่เป็นเรื่อง..ที่กำลังคิดอยู่ว่า จะซื้ออะไรให้เหลียงในวันเกิดของเค้า แน่ๆเลย..ใช่มะ ? " เซฟถามผม แล้วยิ้ม
" เออใช่!! วันมะรืนนี้ วันเกิดเหลียงนี่..เรายังไม่รู้เลยว่า จะซื้ออะไรให้เค้า!! " ผมรีบพูดขึ้นอย่างตกใจ ( ลืมไปเลย!! )
" แหม..อย่ามาทำไก๋ เรื่องสำคัญอย่างนี้ เธอจะลืมจริงๆเหรอ ? เป็นไปไม่ได้หรอก!! " ปอว่า…
" อ่านะ!! " ผมบอก
" เราว่า นายก้อไปซื้อโบยาวๆมาสักเส้นนึงดิ แล้วก้อผูกไว้กับตัวนาย แล้วบอกเค้าไปว่า
' ของขวัญคือเราไง ' แกะเลยดิ!! หุๆ " เซฟพูด
" ทะลึ่งน่ะเซฟ!! เธอคงใช้มุขนี้บ่อยๆกับน้องนิคล่ะสิ!! " ปอว่า
" แหม..รู้ทัน เอ๊ย!!ไม่ใช่.. " เซฟบอกปอ แล้วหลังจากนั้นเค้าสองคนก้อเริ่มประชันฝีปากกันต่อ ส่วนผมก้อต้องเดินคิดอย่างเหม่อลอยต่อไปกับเรื่องคิก
ถึงแม้ว่า ผมอยากจะให้เค้าไปพ้นๆผมสักแค่ไหน อยากให้เค้าอยู่ห่างๆสักแค่ไหน แต่พอถึงเวลาจริงๆ ผมก้อต้องกลับมานั่งคิดถึงเค้า ทำไมนะ..ชีวิตคนเรา ถึงเป็นอย่างนี้

To Be Continued~*

[MachiKo]

บทที่ 47 : A Gift For You~*
   
การที่เรารู้จักใครบางคนนั้น ถึงแม้ว่า คนๆนั้นอาจจะไม่มีความสำคัญอะไรกับเรานัก แต่พอเมื่อถึงเวลาที่เค้าคนนั้นกำลังจะไปจากเรา ทำไมนะ..เราถึงรู้สึกเสียดาย และไม่อยากให้เค้าไป สิ่งนี้หรือเปล่าที่เรียกว่า ความรัก และความผูกพัน..ถึงแม้ ช่วงเวลาที่เค้าเคยอยู่ใกล้ๆ เราไม่เคยได้รู้สึกเลยก้อตาม…
   วันนี้ เป็นวันสอบวันสุดท้ายคับ และเป็นวันเกิดของเหลียงด้วย ผมรู้สึกผิดนะ ที่ไม่ได้ซื้อของขวัญให้เค้า ถึงแม้ว่า เค้าจะเป็นคนที่ผมชอบ แต่ในเมื่อมันมีความรู้สึกที่เรียกว่า เสียดาย เกิดขึ้นมา มันก้อทำให้ผมได้ลืมเรื่องของเค้าไป  ผมจึงไม่ได้เตรียมอะไรให้เค้าเป็นของขวัญ..
" มิก!!..หวัดดี ซื้ออะไรมาให้เหลียงล่ะ ?!! " เซฟถามทันทีที่เจอผม
ผมมองเค้า แล้วส่ายหน้า
เซฟมองผมอย่างงงๆ " อะไรนะ ? จริงเหรอ ? " เค้าถาม
ผมค่อยๆพยักหน้าด้วยสีหน้าที่รู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก
" เฮ่อ!! นายนะนาย โอกาสมาทั้งทีก้อน่าจะให้เค้าไป แล้วบอกรักกับเค้าไปเลยนะ!! " เซฟว่า
" ก้อช่วยไม่ได้นี่..เราลืมเองนี่นา " ผมบอก
" อ่านะ..โอกาสยังงี้นายลืมไปได้ยังไง ?!! " เซฟพูด ( - . -' )
" เอาเถอะน่า..เค้าก้อไม่ได้มีวันเกิดครั้งเดียวนี่ ครั้งหน้าก้อได้!! " ผมบอก
" ตามใจนายละกัน!! ถ้าเค้าอยากได้ของขวัญจากนายขึ้นมาล่ะ ?!! " เซฟถาม
" ถ้าเค้าอยากได้..เค้าก้อต้องบอกเราแล้วสิ!! " ผมพูด
" เรื่องอย่างนี้ใครเค้าจะบอกกันล่ะ!! " เซฟบอก
ผมเงียบไป แล้วก้อไม่ได้พูดอะไรอีก ไม่คิดที่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเซฟ เพราะถึงพูดไปมันก้อไม่ช่วยอะไร ผมเพียงแต่คิดว่า แค่ของขวัญเองจะให้เมื่อไรก้อได้
แต่สิ่งที่ผมไม่ได้คิดนั้นคือ ถ้าเค้ารอของขวัญจากผมขึ้นมาจริงๆล่ะ..ไม่หรอกๆ!! มันคง..เป็นไปไม่ได้หรอก!!
   ผม กับเซฟใช้เวลาที่เหลือนั่งทบทวนวิชาที่จะใช้สอบวันนี้ แต่ในเมื่อทั้งเรื่องคิก และเหลียงเดินเข้ามาอยู่ในหัวผมแทนที่วิชาที่จะใช้สอบ การอ่านทบทวนบทเรียนในวันนี้ อ่านไปก้อเท่านั้น ในเมื่อสมองผมตอนนี้ ไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกแล้ว..แต่เมื่อมาคิดๆดูไป การที่ผมชอบเหลียงมาตั้งแต่ต้นนั้น มันก้อไม่ได้ทำให้เกิดเรื่องอะไรเสียหายขึ้นมา แต่กลับคิก ทั้งที่ผมเองก้อไม่ได้ชอบเค้า แต่กลับต้องมาเดือดร้อนเพราะเค้า ฉะนั้น ผมควรที่จะให้ความสำคัญกับใครมากกว่ากันล่ะคับ..
เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมจึงหยิบมือถือขึ้นมา...
เซฟมองผมอย่างงงๆ " ทำอะไรน่ะ ? นายไม่อ่านหนังสือเหรอ ? " เค้าถาม
" ไว้ก่อน!! ตอนนี้ เราจะทำในสิ่งที่เรายังไม่ได้ทำ!! " ผมพูดขึ้น
" อะไรล่ะ ? " เค้าถาม
" ก้อแค่..ของขวัญน่ะ!! " ผมบอก
เซฟทำท่างงนิดๆ กับคำพูดของผม เอาเถอะ..ถึงแม้ว่า มันจะไม่มีค่ามากมาย หรือความหมายอะไรนัก แต่อย่างน้อยผมก้อทำให้เค้า!!
   " เฮ่อ!! นึกว่าจะมาไม่ทันซะแล้ว!! " ปอพูดขึ้น ขณะเดินเข้ามาในห้อง
ผม และเซฟหันไปมอง " อะไรของนายน่ะปอ มาสายทุกวันเลย นอนเพลินเหรอไง ? " เซฟถาม
" บ้า!! เราอ่านหนังสือถึงดึกตะหาก!! " ปอบอก
" อ่อนะ!! " ผมพูด แล้วพยักหน้า
" เออมิก!! เหลียงมาแล้วอ่ะ..ตอนนี้เค้าอยู่หน้าห้อง ไม่ให้ของขวัญเค้าเหรอ ? " ปอถามขึ้น
" เอ่อ...ไม่อ้ะ!! เราไม่ได้ซื้ออะไรให้เค้า!! " ผมบอกพลางส่ายหน้าไปมา
" ตายล่ะ!! เราก้อดันไปบอกเหลียงเค้าไว้ซะด้วย ว่าเธอจะให้ของขวัญเค้าวันนี้..แล้วจะทำไงดีอ่ะ ?!! " ปอพูดขึ้น ( - -' )
" แล้วไปบอกเค้าเพื่อ.. " ผมพูด
" เอาน่าๆไม่เป็นไรหรอก!! ก้อทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก้อได้นี่ เค้าคงไม่ว่าหรอกมั้ง  " เซฟบอก
" มิก!!!..ได้ข่าวว่า วันนี้จะให้ของขวัญเราไม่ใช่เหรอ ? ไหนล่ะ ? " เหลียงถามผมทันที หลังจากเดินเข้าห้องมาไม่ทันไร…
" อีปอ.. " เซฟพูดเบาๆ
ปอฉีกยิ้มอย่างอายๆ แล้วมองผม กับเหลียง
ผมมองหน้าเค้า แล้วยิ้มอย่างงงๆ " เรา..บอกนายเหรอ..ว่าจะให้ ? " ผมถามเค้า
เค้ามองผม แล้วเงียบไปพลางทำหน้าเศร้าๆ " อ่าเหรอ ?..เราคงหวังมากไปมั้ง!! " เค้าบอก
ปอ และเซฟมองหน้ากัน เซฟทำท่าโมโหใส่ปอเบาๆ…
ผมมองเค้า แล้วก้อนึกสงสารอยู่ในใจ..อย่าแกล้งเค้าเลยดีกว่า " เรา..ก้อให้ไปแล้วนี่ " ผมบอกเค้า แล้วยิ้มให้
ทั้งเซฟ ปอ และเหลียงต่างมองมาที่ผม " ไหนอ่ะ ? " เหลียงถาม
" ก้อลองเปิดมือถือนายดูดิ!! อาจจะเจอก้อได้!! " ผมบอก
เค้ามองผมอย่างงงๆ แล้วหยิบมือถือขึ้นมา เค้าปลดล็อกเครื่อง ปรากฎว่า มี sms ส่งหาเค้าหนึ่งข้อความ เค้าเปิดดู..แล้วหลังจากนั้น บนใบหน้าของเค้าก้อเริ่มมีรอยยิ้ม
" ครั้งนี้เป็นของนายแน่นะ ?!! " เค้าถาม
" แน่นอน..ไม่เชื่อก้อตามใจ!! " ผมบอก
" เชื่อก้อเชื่อ!! " เค้าบอก " ขอบคุณนะ..ที่ไม่ลืมวันเกิดเรา " เค้าพูดอีก
" อืม..แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะ!! " ผมบอก
เค้ามองหน้าผม แล้วยิ้ม " เออใช่!!..นายรู้รึยัง..วันที่สิบตุลาฯเนี้ย ? " เหลียงพูดขึ้น
" อะไรเหรอ ? มีอะไร ? " ผมถาม
" ก้อวันนั้น..อ๊อฟมันจะไปอเมริกาแล้วน่ะสิ!! " เหลียงบอก
" จริงเหรอ ? เค้าบอกนายตอนไหน ? " ผมถามด้วยท่าทางตกใจ ( ไหนเค้าบอกไม่ไปแล้วไง!! )
" ก้อเมื่อวานน่ะ..แล้วนายจะไปส่งเค้ามั้ย ? " เหลียงถามผม
ผมเงียบไป ลังเลอยู่นิดนึง " ถ้า..เค้าให้ไปนะ!! " ผมบอก
" แน่นอน!! เค้าต้องให้นายไปด้วยอยู่แล้วล่ะ!! " เหลียงว่า
" ไป..ไปก้อได้!! " ผมบอก
เหลียงมองผม แล้วยิ้ม " อ๊อฟมันคงดีใจอ่ะ..ที่นายจะไปส่งมันวันนั้น!! " เค้าบอก
" ก้อ..ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ!! " ผมบอก แล้วยิ้มให้เค้า...ถึงวันนั้น มันคงจะเป็นวันสุดท้ายที่ผม และอ๊อฟจะได้พบกัน..
   " นายให้อะไรเหลียงเค้าเหรอ ? " ปอถามผม หลังจากที่พวกเราเดินออกมาจากห้องสอบ เมื่อสอบเสร็จ
" sms น่ะ!! แค่คำอวยพร " ผมบอก
" อวยพรว่าอะไรเหรอ ? " เซฟถาม
" ก้อขอให้มีความสุข...ประมาณเนี้ย!! " ผมว่า
" ไหน ? ขอเราดูหน่อยสิ!! " ปอพูดขึ้น พร้อมกับแบมือเพื่อขอดูข้อความในมือถือผม
ผมลังเลอยู่สักพัก แล้วพูดขึ้น " อืม..อย่าหัวเราะเรานะ!! " แล้วหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วเปิดให้พวกเค้าดู
ข้างในนั้นมันเป็นข้อความภาพ ที่ผมใช้ตัวอักษรหลายๆตัวประกอบเข้าด้วยกันให้เป็นรูปเค้ก แล้วด้านล่างรูปเค้กนั่นเขียนว่า Happy Birth Day
ขอให้มีความสุขมากๆนะ...หูกาง ^ ^
" น่ารักดี..เธอทำเองเหรอ ? " ปอถามขึ้น
" อืม!! " ผมบอก
" เราว่า เหลียงเค้าคงดีใจแล่ะ!! " เซฟพูดขึ้น
" ไม่รู้สินะ..อาจจะมีคนอื่นที่ให้ของขวัญดีกว่านี้ก้อได้!! " ผมบอก
" แล้วเธอให้เค้าด้วยใจหรือเปล่าล่ะ ? ไม่ว่าของอะไรที่เธอให้เค้า แล้วให้เค้าด้วยใจ เราว่า คนที่ได้รับก้อคงมีความสุขแล่ะ!! " ปอบอก
" แหม..อย่าทำมาพูดเลย ตอนแรก นายเองก้อเกือบโป๊ะแล้ว เรื่องของขวัญอ่ะ!! " เซฟว่า
" เอาน่าๆ ยังไงก้อผ่านไปด้วยดีไม่ใช่เหรอ ? เออนี่!!..พรุ่งนี้อย่าลืมมาซ้อมละครต่อนะ " ปอบอก
" ง่ะ!!..แทนที่จะได้หยุดปิดเทอม สอบเสร็จทั้งที.." เซฟพูด
" ไม่ได้ๆ ตราบใดที่เรายังไม่ได้รับอนุมัติจากผอ.เจ๊ปอคนนี้จะไม่ยอมเป็นอันขาด " ปอว่า
" แล้วเราต้องมามั้ย ? " ผมถาม
" แน่นอนจ้ะ..แม่ผู้ช่วยผู้กำกับ!! " ปอบอก ( - . -' )
   อ่านะคับ..ในที่สุด วันพรุ่งนี้ผมก้อต้องมาซ้อมละครอีก แทนที่จะได้หยุด
ปิดเทอม เหอๆ...ยังไงก้อต้องมาเจอคิกอีก แค่นี้..ก้อยากที่ผมจะลืมเค้าลงซะแล้ว เอาเถอะยังไงซะ!! วันพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่..

To Be Continued ก๊าฟฟฟ

[MachiKo]

บทที่ 48 : He’s Not Pays Attention To Me~*

   เช้าวันใหม่..วันนี้เป็นวันศุกร์คับ วันที่โรงเรียนปิดเทอมแล้ว แต่พวกผมก้อยังไม่ได้หยุดกันนะคับ ต้องมาซ้อมละครต่อ โดยพวกเรายังไม่รู้จุดหมายว่า พวกเราซ้อมกันไปเพื่ออะไร ทั้งๆที่ผอ.ก้อยังไม่ได้อนุมัติ แล้วอย่างนี้พวกผมจะต้องซ้อมกันไปถึงเมื่อไรล่ะเนี่ย ???..
" เอาล่ะทุกคน!! วันนี้เราจะเริ่มทบทวนบทกันตั้งแต่ฉากแรกนะ นักแสดงทุกคนเริ่มประจำที่ได้!! " เสียงปอสั่งขึ้นทันที เมื่อทุกอย่างจัดเตรียมเรียบร้อยแล้ว ทั้งนักแสดง และอุปกรณ์
ในวันนี้นักแสดงทุกคนมากันเกือบครบ ขาดแค่นักแสดงประกอบเพียงไม่กี่คน ส่วนคนที่มาแน่นอนก้อคือ ผม เซฟ ปอ อั๋น เฟรช ชาช่า วีวี่ และคิก..
" ฉากเริ่มต้นก้อเริ่มที่เซฟ และวีวี่เธอสองคนยืนอยู่ตรงกลางห้อง แล้วเราจะเริ่มเปิดเพลงประกอบนะ 3..2..1 แอ๊คชั่น!! " ปอพูดขึ้น
เสียงดนตรีเริ่มขึ้นทันที ทำราวกับว่า เป็นฉากไตเติ้ลก่อนเปิดหนังยังไงยังงั้น..
เซฟเดินเข้าฉากมาตรงกลางห้อง วีวี่ยืนถือตะกร้ารออยู่ ทำราวกับว่า เค้าเพิ่งเก็บผักมาจากไร่ ทางด้านหลังของพวกเค้าคือ ฟิวเจอร์บอร์ดที่สมมติว่า เป็นบ้าน
เสียงเพลงค่อยๆหรี่ลง เพื่อให้ได้ยินเสียงบทสนทนาชัดขึ้น " กลับมาแล้วเหรอคะที่รัก ? วันนี้เอาผักไปขาย แล้วได้อะไรมาบ้าง ? " วี่พูดขึ้น ( หุๆ..ที่รัก ^ ^ )
" วันนี้ก้อมีคนรับซื้อผักของเราเยอะมากทีเดียวอ่ะจ้ะ..ทำให้เราได้เงินมากพอที่จะซื้ออาหารตุนได้อีกตั้งเดือนแน่ะ!! " เซฟว่า
วีวี่พยักหน้า แล้ววางตะกร้าลง หลังจากนั้นจึงค่อยๆเดินไปหาเซฟ...
" คุณรู้มั้ยคะ..วันนี้ฉันไปหาหมอในเมืองมา หมอบอกว่า ที่ฉันคลื่นไส้อยู่บ่อยๆน่ะ เค้าพอที่จะรู้สาเหตุแล้ว " เค้าพูด แล้วยิ้ม
" อะไรเหรอจ๊ะ ? หมอเค้าบอกว่า คุณเป็นอะไร ?!! " เซฟถาม
วี่ยิ้มนิดๆ แล้วค่อยๆพูดขึ้น ( ทำซะสมบทบาทเชียว!! ) " คือ..หมอบอกว่า ฉันท้องได้สองเดือนแล้วล่ะค่ะ!! " เค้าพูด แล้วกุมท้องไว้
เซฟมองวี่ แล้วยิ้ม " จริงเหรอจ๊ะ ?!!..ผมจะได้เป็นพ่อคนแล้วเหรอ ? " เซฟบอก แล้วจับท้องวี่พลางลูบเบาๆ ทำเหมือนกับว่า วีวี่ท้องจริงๆยังงั้นแล่ะ!!
" ท้องมานน่ะค่ะเฮียเซฟ!! " ช่าพูดขัดขึ้น ทำให้ทุกคนหัวเราะออกไป ซึ่งเซฟก้อหลุดหัวเราะด้วย!! ทำให้วีวี่อายมากๆ ( หุๆ )
" คัต!! ชาช่า เธอจะพูดเพื่อ.. " ปอว่า
" ขอโทษค่ะเจ๊..หนูไม่นึกว่า มันจะเสียงดัง!! " ช่าพูดเบาๆ
" หืม..นังนี่!!..ถ้าฉันท้องมาน ป่านนี้แกไม่แตกไปก่อนหน้าฉันแล้วเหรอยะ ? " วี่ด่าช่า
" เอ๊ะ!! อีนี่ " ช่าจะเริ่มย้อนคืน
" หยุดเดี๋ยวนี้นะทั้งสองคน!! ถ้าวันนี้ ยังซ้อมไม่ไปถึงไหนล่ะก้อ คงรู้กันนะยะว่า จะเกิดอะไรขึ้น!! " ปอบอก
" ขู่เหรอปอ ? " เฟรชถามขึ้น ( นั่นๆ )
" ขู่หรือไม่ขู่ เธอก้อลองได้นะ!! " ปอสวน
เฟรชทำหน้าเบ้ๆใส่ แต่ปอก้อไม่ได้สนใจ หนำซ้ำเฟรชยังทำท่าล้อเลียนปออีกด้วย เมื่อรู้ว่า ปอไม่ได้สนใจ
" เอาล่ะทุกคน!!..เริ่มใหม่ 5..4..3..2..1 แอ๊คชั่น!! " ปอสั่ง แล้วหลังจากนั้นการซ้อมก้อเริ่มต่อ..
   ในที่สุด ก้อมาถึงฉากเลือกคู่ ผม คิก และเฟรชยืนประจำที่ คิกนั่งลงตรงกลางห้อง แล้วหันหลังให้คนดู เพื่อทำเป็นดูเจ้าหญิงทั้งสองเมืองมาเข้าพิธีเลือกคู่!!
เสียงเพลง Brush On Silk เริ่มดังขึ้น เฟรชเหลือบมองผมด้วยหางตา ในมือเค้าถือพัดเอาไว้ หลังจากนั้น เค้าค่อยๆ เดินออกมาตรงกลางห้อง เค้าเดินอย่างช้าๆ แล้วเริ่มเร็วขึ้นๆตามจังหวะเสียงกลอง เค้าเดินมาถึงที่หน้าคิก แล้วกางพัดออก สายตาของเค้าจับจ้องอยู่ที่คิก ซึ่งคิกก้อมองเค้าอย่างไม่ละสายตาเช่นกัน..
เฟรชเค้าดูตั้งใจร่ายรำพัดมาก ยามที่เค้ารำพัดแล้ว เค้าดูสวยราวกับนางหงส์ เวลาทำท่าหันหลังบิดตัวไปมา ปลายตาของเค้ายังคงเหลือบมองดูคิกอยู่ ราวกับ กำลังสะกดเค้าเอาไว้ ซึ่งเค้าก้อคงทำเช่นนั้นจริงๆ เพราะผมเองก้อยังมองดูไม่กระพริบตาเลย..
จนกระทั่งเพลงจบลง ( ตั้งแต่เมื่อไรก้อไม่รู้!! ) โดยเฟรชค่อยๆเดินเข้ามาข้างห้องเช่นเดิม ทั้งๆที่เพลงจบแล้ว คิกก้อยังคงมองตามเฟรชออกไปอย่างไม่ละสายตา..
   ทำไมเหรอ ? หลงเสน่ห์เฟรชเข้าแล้วล่ะสิ..เฮ่อ!!..คนเราก้อเป็นซะอย่างนี้แล่ะ พอพลาดหวังจากคนใดคนหนึ่ง ก้อมุ่งประเด็นไปที่อีกคนหนึ่ง ไม่เคยปล่อยให้หัวใจว่างเลย แต่จะว่าไป..เค้าก้อทำถูกแล้วล่ะ ที่เปลี่ยนใจ หันไปชอบคนที่เค้าชอบเราดีกว่า..เพราะขืนที่จะดึงดันชอบผมต่อไป ถึงยังไงเค้าก้อไม่ได้อยู่ดี..
" มิก!!..เดินออกมาได้แล้ว..เพลงเริ่มตั้งนานแล้วนะ!! " ปอพูดขึ้น ( เออว่ะ!! )
ผมสะดุ้ง แล้วหันไปมองปอ " ขอโทษๆปอ เราลืมจังหวะ..เริ่มใหม่ๆ " ผมบอกเค้า แล้วยกมือไหว้
" ตั้งใจซ้อมหน่อยสิ!!..เซฟย้อนใหม่!! " ปอทำหน้าเบื่อๆ แล้วหันไปบอกเซฟ
คิกทำท่าเบื่อๆใส่ผม แล้วเบือนหน้าหนีไป จริงๆด้วย..เค้าคงไม่ชอบผมแล้วจริงๆแน่นอน..
   เซฟเริ่มเปิดเพลงใหม่ เสียงดนตรีค่อยๆดังขึ้น ผมเดินออกมาตรงกลางเวที แล้วโพสท่าค้างไว้ รอฟังเสียงฉาบหลังจากนั้น ผมจึงค่อยๆเริ่มร่ายรำ..
ผมพยายามจะเต้นให้เริดเหนือกว่าเฟรชเลย แต่..จะทำยังไงดีล่ะ ในเมื่อคิกเค้าไม่ได้มองผมเลย ทั้งที่ปลายตาผมมองจิกแต่เค้า
มันอาจจะดูเหมือนว่า เป็นเรื่องดีที่คิกเค้าออกไปจากชีวิตผมแล้ว แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเสียดายเค้าอยู่นะ เสียดายมากๆด้วย..ทั้งที่ผมก้อคิดดีแล้วนะว่า ผมเลือกเหลียง แต่ทำไมกับคิก..ผมยังเสียดายเค้าอยู่!!
   พอถึงช่วงที่ผมต้องชวนเค้าให้ลุกขึ้นมาเต้นด้วย ผมยื่นมือไปหาเค้า เค้าก้อมองผมแบบแปลกๆ พิรี้พิไรอยู่สักพัก หลังจากนั้น เค้าจึงค่อยๆส่งมือมาให้ผม ( สลับกันแล้วใช่มั้ยเนี่ย!! ) ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนใจนิดๆที่เค้าทำยังงั้น ผมว่า ตอนที่ผมทำยังงั้นกับเค้า เค้าก้อคงกระอักกระอ่วนใจเช่นกันแล่ะ!! ( - -' )...
   หลังจากที่ซ้อมฉากนี้เสร็จแล้ว ก้อเป็นฉากที่คิกจะต้องเดินทางเข้าป่า เพื่อหนีออกจากพิธีเลือกคู่ แล้วเดินเข้าไปพบหอคอยกลางป่า ซึ่งขังราพันเซลไว้ น้องอั๋นค่อยๆเดินเข้าฉาก โดยการขึ้นไปยืนบนกล่อง แล้วทำเป็นลิปซิงค์ร้องเพลง Truth In My Heart หลังจากนั้น คิกค่อยๆทำเป็นเดินตามหาเสียงนั้น แล้วก้อพบกับอั๋นร้องเพลงอยู่ เค้าค่อยๆทำเป็นซุ่มดู อั๋นยังคงร้องเพลงต่อไปโดยไม่สนใจคิก..แต่จู่ๆเสียงเพลงก้อกลับหยุดลง กลับแทรกด้วยเสียงหัวเราะปนร้ายกาจของชาช่า ที่รับบทเป็นแม่มดออกมา เค้าทำเป็นตะโกนเรียกอั๋น ให้ปล่อยผมเปียลงมา อั๋นทำเป็นจับผมเปีย ( อากาศ ) แล้วโยนลงไป ชาช่าก้อค่อยๆปีนขึ้นไปเพื่อเข้าไปอยู่บนหอคอยนั่น…
" คัต!! " เสียงปอตะโกน " พักซ้อมกันแค่นี้ก่อนนะ..นี่เที่ยงแล้ว ไปหาอะไรกินกันก่อนก้อได้ แล้วบ่ายโมงเจอกัน เดี๋ยวเราจะไปหามาดาม!! " ปอสั่งทุกคน
ทุกคนต่างแยกย้ายกันไป ช่า วี่ และเฟรชเริ่มจับกลุ่มเม้าท์กันทันที อั๋นเดินมาคุยกับปอ คิกบอกเซฟว่า จะออกไปหาอะไรกินข้างนอก อาจจะกลับช้าหน่อย แล้วเค้าก้อเดินออกไป..
" ปอ!! เราไปหามาดามกับนายด้วยสิ!! " ผมพูดขึ้น เพราะไม่รู้จะทำอะไรดี
" อืม..ไปด้วยกันก้อได้ งั้นอั๋นรอเจ๊อยู่ที่นี่ก่อนนะ " ปอหันไปบอกอั๋น
" ค่ะ!! " อั๋นบอก แล้วพยักหน้า
   ผม กับปอเดินออกไปจากห้องชมรม แล้วไปที่ห้องมาดาม ตอนนี้ มาดามกำลังนั่งตรวจงานอยู่ในห้อง ปอค่อยๆเปิดประตูเข้าไป โดยมีผมยืนรออยู่ข้างนอก
วันนี้ ตอนที่ผมซ้อมละคร คิกเค้าดูสนใจเฟรชมากๆ ส่วนตัวผม..เค้าก้อทำเป็นเมินโดยการเบือนหน้าหนี ผมว่าตอนนี้ นอกจากคิกเค้าจะเลิกชอบผมแล้ว เค้าก้อยังเริ่มเกลียดผมด้วย..
สักพักนึง..ปอก้อเดินออกมา ด้วยสีหน้าที่ดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร
" มาดามว่าไงมั่ง ? " ผมลุกขึ้นถามทันทีที่เค้าเดินออกมาจากห้อง
" ก้อ..ไม่ได้ว่าอะไร เค้าบอกว่า วันจันทร์นี้ ผอ.จะมาดูการแสดงที่เราซ้อม!! ถ้าเรื่องไม่ดี หรือยังซ้อมไปไม่ถึงไหน เค้าก้อจะไม่อนุมัติ " ปอบอก
" อ่านะ..งั้นแสดงว่า เสาร์ - อาทิตย์นี้เราก้อต้องมาซ้อมกันอีกน่ะสิ!! " ผมพูด
" แน่นอน!! แล้วพวกเราจะซ้อมกันทัน ก่อนวันงานมั้ยเนี่ย..โอ๊ย!! เซ็งๆๆ " ปอบ่น
" เอาน่า..ยังมีเวลา แล้ว...มาดามบอกหรือเปล่า ถ้าได้แสดง จะแสดงวันไหน ? " ผมถาม
" ก้อประมาณ..อีก 2 - 3 อาทิตย์หน้า " ปอบอก
ผมพยักหน้า..อ่านะ ก้อยังมีเวลาเหลือนี่นา!!
" เดี๋ยวชวนอั๋นกับเซฟไปกินข้าวกันข้างนอกดีกว่า!! " ปอบอก
" ไปสิ!! " ผมพูด
   ผม และปอเดินกลับเข้าไปในห้องชมรม เห็นเซฟ และอั๋นกำลังนั่งคัดบทละครกันอยู่ ส่วนกลุ่มของเฟรชยังคงนั่งจับกลุ่มเม้าท์กัน โดยไม่ได้ลุกไปไหน แต่พอพวกเค้าเห็นพวกผมเดินมา เฟรชก้อเริ่มหัวเราะเป็นคนแรก ผมก้อไม่รู้นะว่า พวกเค้าหัวเราะอะไรกัน!! ( แต่รู้ว่า ปอทำหน้าเคืองๆใส่!! )
" ไปกินข้าวกันเซฟ อั๋น!! " ผมตะโกนชวนพวกเค้าสองคน
" อ่า..ไปดิๆ " เซฟพูดพลางเคาะบทละครกับโต๊ะเพื่อให้กระดาษเสมอกัน แล้วเอาคลิบหนีบไว้
" วี่ ช่า เจ๊เฟรช..ไม่ไปกินข้าวด้วยกันเหรอคะ ? " อั๋นหันไปถามกลุ่มพวกเค้า
" ไม่หรอกจ้ะ..เจ๊ยังไม่หิวน่ะ ไปก่อนเถอะ!! " เฟรชบอก
" ไม่ต้องไปสนใจเค้าหรอกอั๋น เค้าคงกินลมจนอิ่มแล้วล่ะ มัวแต่นั่งเม้าท์ชาวบ้านอยู่หนิ!! " ปอว่า แล้วยิ้มอย่างสะใจ
" ฉันไม่ได้พูดกับเธอเลยนะปอ กรุณาอย่าว่า!! " เฟรชพูดสวน
" เราก้อไม่ได้ว่าเธอนี่เฟรช ในกลุ่มนั้นมีเธอคนเดียวเหรอไง ? " ปอถาม
" อ้าว!! แสดงว่า เจ๊ปอว่าพวกหนูเหรอคะ ? " ชาช่าถามขึ้น
" โอ๊ย!! ยัยบ้า เจ๊ประชดย่ะ!! " ปอพูด
" เห็นมะ!! เธอก้อว่าฉันนี่ปอ ฉันทำอะไรให้เธอเหรอไง ?!! " เฟรชถามอย่างฉุนๆ
" ก้อเธอนินทาเราไง!! บอกสิ..ว่าเธอไม่ได้นินทา คิดเหรอ ว่าเราจะไม่รู้น่ะ!! " ปอว่า
" บ้าน่ะปอ!! ฉันไม่ได้นินทาเธอนะ..ฉันก้อแค่นินทา.. " เฟรชหยุดพูด แล้วเหลือบมองมาที่ผม " ..คนแถวเนี้ย!! " เค้าพูดต่อ
ปอหันมาที่ผม " นินทาเพื่อนเราก้อไม่ได้ว้อย!! " ปอว่า
" โอ๊ย!! ยุ่งอะไรด้วยล่ะเธอเนี่ย!! เพื่อนของเธอตกกระป๋องไปหนึ่งคนแล้ว เธออยากโดนด้วยเหรอไง ?!! " เฟรชถาม
" ตก..กระ..ป๋อง อะไรอ่ะ ?!! " ปอถามขึ้นอย่างงงๆพลางหันมาที่ผม และเฟรช
" ถ้าอยากรู้ก้อถามเพื่อนเธอดูสิ ว่าทำไมถึงตกกระป๋อง..เค้ากับคิกน่ะ!! " เฟรชพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเย้ยหยัน เค้ารู้ได้ยังไงนะว่า ผมกับคิก เราทะเลาะกัน ( ข่าวโคตรไวเลย!! )
   ผมมองหน้าเฟรชอย่างเคืองๆ แล้วเดินออกจากห้องไป ผมไม่อยากจะฟังถ้อยคำที่เฟรชจะเยาะเย้ยผม แล้วหาว่าผมเป็นไอ้ขี้แพ้ตัวนึง เค้าคงจะสะใจมากๆแน่ๆกับเรื่องนี้...
" มิก!! จะรีบไปไหน..ทำไมนายไม่เห็นบอกเราเรื่องนี้เลยอ่ะ ?!! " เซฟวิ่งตามผมออกมา แล้วถามขึ้น
" เรา..ไม่รู้ว่า จะต้องเล่าให้พวกนายฟังทำไมอ่ะสิ ช่างมันเถอะ!! " ผมพูด
" ทำไมนายไม่เล่าอ่ะ..นายยังเห็นปอ กับเราเป็นเพื่อนอยู่หรือเปล่า นายมีอะไรเราก้อยังช่วยกันได้นะ!! " เซฟบอก
" เรา..เรา..เราทะเลาะกับคิกเรื่องอ๊อฟน่ะ!! คิกเค้าเห็นเรากับอ๊อฟอยู่ด้วยกัน เค้านึกว่า เราคืนดีกันแล้ว และคิกเค้าก้องอนเราอ่ะ..อะไรของเค้าก้อไม่รู้!! " ผมว่า
เซฟมองหน้าผม แล้วทำสีหน้าอึ้งๆ " อ่านะ..เข้าใจๆ แล้วทีนี้นายจะทำยังไงต่อไปล่ะ ? " เซฟถาม
ผมมองหน้าเค้า แล้วส่ายหน้าไปมา " เราไม่รู้!! " ผมบอก
   สักพักนึง ปอก้อเดินออกมาจากห้องชมรมกับอั๋น " อีเฟรชนี่อะไร!! ประสาท
แ_ก!!... " ปอบ่นพึมพำ " …มิก!!..เธออย่าเพิ่งยอมแพ้เรื่องคิกนะ เราว่า เราจัดการได้!! " ปอหันมาพูดกับผม
" นายจะจัดการอะไร ปล่อยไปเถอะ ถึงยังไงเราก้อไม่ได้ชอบคิกอยู่แล้ว " ผมบอก
" ไม่รู้แล่ะ!! ถึงไม่ใช่เรื่องคิก ก้อต้องเป็นเรื่องอีเฟรช เราไม่ยอมปล่อยให้มันลอยนวลอยู่อย่างนี้หรอก!! เอาเป็นว่า เมื่อรู้ผลจากผอ. และซ้อมเสร็จแล้วเมื่อไหร่ เธอ..กับอั๋นต้องไปบ้านเราทันที!! " ปอพูดอย่างกระฉับกระเฉง ดวงตาเค้าเป็นประกายแรงกล้า ราวกับว่า เค้าต้องการที่จะเอาชนะเฟรชให้ได้
" เพื่ออะไร...เราจะไปบ้านนายทำไม ? ” ผมถาม
" เอาเถอะน่า..เพื่อให้อีเฟรชคลั่งตายไงล่ะ!! " ปอบอก..
   จะว่าไป ผมก้อยังงงๆกับแผนของปอนะว่า มันคืออะไร เจ๊แกยิ่งเป็นจอมวางแผนอยู่ด้วย แล้วแผนที่ออกมาแต่ละครั้งล้วนแต่ดุเด็ดเผ็ดมันทั้งนั้น ใครที่เจอเป็นต้องยอมศิโรราบเสียทุกราย..
   หลังจากวันนั้นมา พวกเราต่างก้อใช้เวลาสองวันที่เหลือซ้อม และเก็บรายละเอียดของละคร จนถึงวันจันทร์ที่จะต้องแสดงให้ผอ.ดู เมื่อผอ.ได้รับชมแล้ว เค้าก้อดูท่าทางไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรนัก อาจจะเป็นเพราะนักแสดงก้อได้ ที่มีแต่พวกสาวๆอย่างนี้...
แต่ด้วยสปิริตของเจ๊ปอ เธอได้แสดงอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ให้ผอ.ได้เห็น ซึ่งผมก้อไม่รู้นะคับว่า ปอเค้าไปทำอะไร รู้เพียงแต่ว่า บุกเดี่ยวเข้าไปในห้องทำงานของท่าน หลังจากนั้นก้อเดินออกมาจากห้องพร้อมลายเซ็นต์ของท่านผอ.ว่า อนุมัติแล้ว..
" ปอ!!..นายนี่สุดยอดเลย!! " เซฟพูดขึ้น
" แล้วสรุป นายเข้าไปทำอะไรในห้องผอ.อ่ะ ผอ.จึงยอมเซ็นต์ให้ ? " ผมถาม
" ก้อไม่มีอะไรหรอก นิดๆหน่อยๆน่ะ " ปอว่า ( แน่ะ!!..ไม่ยอมเล่า )
" แล้ว...เราได้แสดงกันวันไหนเหรอ ? " เซฟถาม
" พวกเราได้แสดงวันที่ สิบตุลาฯ เวลาสี่โมงเย็นน่ะสิ!! " ปอบอก
" วันที่สิบตุลาฯ..วันอะไรนะ ดูคุ้นๆจัง เหมือนมีอะไรต้องทำ " ผมพูดอย่างเบาๆ แล้วนึกไปมา
" จะวันอะไรก้อแล้วแต่..ช่างมันเถอะ แต่อย่าลืมนะ วันพุธนี้ เธอ กับอั๋นจะต้องมาที่บ้านเรา " ปอว่า
" มา..ให้มาทำไม ? " ผมถาม
" เออน่า...เดี๋ยวก้อรู้ " ปอบอก
   สรุปแล้ว ในวันพุธที่จะถึงนี้ ผมต้องไปที่บ้านปอ กับอั๋นสองคน ไปทำอะไรก้อไม่รู้ รู้เพียงแต่ว่า เพื่อหักหน้าเฟรช แต่พอเมื่อผมรู้เข้าว่า มันคืออะไร ผมก้อแทบหงายแน่ะ...ส่วนวันที่ สิบตุลาฯ มันวันอะไรนะ..นึกไม่ออก ใครรู้ก้อช่วยบอกผมทีละกัน!!


เด่วมาต่อนะฮะ

[KaorPaor]

มานั่งรอตอนต่อไป (ยังอ่านไม่ทันเลยอะ แต่ก็อยากได้ตอนใหม่และ ไม่ค่อยโลภเลย)

[MachiKo]

บทที่ 49 : The Farewell~*
   
เคยเป็นบ้างมั้ยคับ ? เวลาที่คนเรามีความรู้สึกดีๆให้กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง พอเมื่อเวลาผ่านไป..พอเราพบเห็นกับสิ่งนั้นอีกครั้ง ความรู้สึกดีๆเหล่านั้นก้อจะกลับมา ถึงแม้ว่า สิ่งนั้นจะอยู่เพียงครู่นึง แต่ความทรงจำนั้น ก้อจะอยู่กับเรามิรู้ลืม..
   ตัวผมเองมักจะรู้สึกอย่างนี้เสมอๆ อะไรที่ทำให้เรามีความรู้สึกดีๆ ถึงแม้มันจะอยู่ด้วยไม่นาน แต่สิ่งนั้นก้ออาจจะทำให้เราสุขใจตลอดไปเลยก้อมี..
" ♪ ฉันขอสัญญา...จะจำทุกเรื่องราว  ไม่ว่าร้าย หรือดี สุขหรือทุกข์ใจ... ♫ " เสียงโทรศัพท์มือถือ ปลุกผมให้ตื่น
" ฮ..ฮัลโหล..ล.. " ผมงัวเงียรับสาย โดยไม่ได้ดูชื่อคนโทร.มาเลยว่า ใครโทร.มา
" หวัดดีขี้เซา..ลืมตาที่โตๆขึ้นได้แล้ว " ผมรู้ได้ทันทีว่า ใครเป็นคนโทร.หาผม เพราะทั้งน้ำเสียง และคำที่ใช้เรียก ทำให้ผมตื่นขึ้นมาทันที...
" เหลียง!!!..มีอะไรเหรอ โทร.มาแต่เช้าเชียว ? " ผมค่อยๆปรับเสียงเป็นนุ่มลงทันที
" อ้าว!! ตื่นแล้วเหรอ ? หุๆ ก้อจะมาถามว่า ไม่ไปส่งอ๊อฟเหรอไง ?  " เหลียงถาม
" วันไหนเหรอ..วันที่เท่าไรอ่ะ ? " ผมถามอย่างงัวเงีย
" อ้าว!! ก้อวันนี้แล่ะ วันที่สิบตุลาฯไง..นายจำไม่ได้จริงๆเหรอ ? " เค้าถามอีก ( ตายห่า!! )ที่จริงแล้ว..วันนี้ ก้อเป็นวันที่ผมต้องแสดงละครด้วยคับ ( มิน่า..ถึงวันมันคุ้นๆ )
" จริงอ่ะ!! แย่แล้วๆ ตอนนี้อ๊อฟเค้าอยู่ไหนแล้วอ่ะ ? " ผมถามอย่างกระวนกระวาย แล้วลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปที่ห้องน้ำ
" มันอยู่บนรถพ่อมันอ่ะ กำลังจะไปสนามบิน เครื่องจะออกตอน 8 โมงเช้า เรากำลังนั่งแท็กซี่ไปสุวรรณภูมิอยู่เนี่ย!! " เหลียงบอก
" อ่านะ!! โอเคๆ..เราจะรีบไป แค่นี้ก่อนนะ!! " ผมบอก แล้วกดวางสายเหลียงไป
   ลืมได้ไงเนี่ย..วันสำคัญขนาดเนี้ย วันที่ผม กับอ๊อฟจะไม่ได้เจอหน้ากันอีก ถึงจะยังไม่รู้ว่า อนาคตเป็นยังไง แต่อย่างน้อยก้อรู้ว่า โอกาสที่จะเจอกัน มันช่างริบหรี่นัก ถึงแม้ว่า เราสองคนจะเลิกกันแล้ว และตอนนี้ก้อเป็นเพียงเพื่อนกัน ถึงยังไง ความรู้สึกดีๆที่ผมมีให้เค้า ก้อยังมีอยู่..และมันไม่เคยลบเลือนเลย แม้ว่า ในใจผมตอนนี้จะมีเหลียงเข้ามาแทนที่เค้า แต่กับความรู้สึกดีๆที่มีให้ ก้อยังคงอยู่…
   ผมเพียงแค่ต้องการใช้เวลาอันน้อยนิดที่เหลือไปหาเค้า และบอกกับเค้าว่า ความรู้สึกผมที่มีให้เค้าในตอนนี้ มันยังเหมือนเดิม..ไม่เปลี่ยนแปลง
ถึงแม้ว่า เราจะเป็นแค่เพื่อนกัน ผมก้ออยากให้เราสองคนเก็บความทรงจำที่ดีนี้ต่อไป..แม้ว่า เราสองคนจะไม่เจอกันอีกแล้ว...ก้อตาม
   ผมรีบออกมาจากห้องน้ำ แล้วแต่งตัว พลางจ้องมองดูนาฬิกา..นี่เพิ่งหกโมงครึ่งเอง ยังมีเวลาอีกชั่วโมงครึ่ง ผมจะต้องรีบไป ใช้เวลาที่เหลือให้มีค่าที่สุด..
ผมลงไปข้างล่าง ตอนนี้ในบ้านผมมีแม่เท่านั้นที่ตื่นแล้ว ผมไปที่โต๊ะทำงานของผมในห้องข้างล่าง เพื่อจะหยิบของที่ผมเตรียมให้เค้า นั่นคือ ดรีมแคช ( เครื่องรางชนิดหนึ่งของชนเผ่าอินเดียนแดง มีลักษณะกลมๆอยู่ตรงกลาง แล้วรอบๆมีขนนกร้อยลงมา เชื่อว่า จะป้องกันภูติผี และนำความสุขมาให้ ) ที่ผมเคยซื้อไว้ ตอนที่ผมคบกับเค้าใหม่ๆ กะจะให้เค้าตอนวันเกิด แต่เผอิญดันมีเรื่องขึ้นซะก่อน ผมเลยเก็บเอาไว้ในกล่อง..แต่ตอนนี้ ไม่รู้ว่า ยังอยู่หรือเปล่า…
" ไม่อยู่!!...หายไปไหนแล้วเนี่ย ?!! " ผมพูดขึ้นพลางเกาหัวไปมา แล้วค้นของบนโต๊ะ
( รกเว่อ!! )
" แม่!!!! เห็นกล่องสีน้ำเงิน บนโต๊ะมิกป่าวเนี่ย ? " ผมตะโกนถามแม่ซึ่งอยู่ในครัว
" กล่อง...สีน้ำเงินเหรอ ? " แม่ผมค่อยๆถามขึ้น
" ใช่!! " ผมบอก
" สงสัยจะอยู่ที่ห้องเก็บของๆพ่ออ่ะ!! ไปดูเอาเองนะ เพราะแม่เป็นคนเอาไปไว้เอง " แม่ผมบอก
" อืม..ได้ๆ " ผมพูดขึ้น แล้วรีบเดินไปที่ห้องเก็บของ..ผมมาถึงที่ประตูหน้าห้อง แล้วมองดูด้วยท่าทางที่อารมณ์เสีย..ก้อพ่อผมเค้าล็อคกุญแจไว้อ่ะคับ
" แม่!!! กุญแจอยู่ไหน ? " ผมถามแม่ด้วยท่าทางหงุดหงิด
" กุญแจ..สงสัยแขวนอยู่ตรงใต้บันไดน่ะ..มิกไปดูเอาเองละกัน!! " แม่ผมบอก
ผมรีบไปดูกุญแจที่แขวนไว้ตรงบันได ที่ใต้บันไดมีพวงกุญแจแขวนไว้ แต่กุญแจนั้นมีอยู่เป็นสิบๆดอก ซึ่งแต่ละดอกก้อรูปทรงคล้ายๆกันทั้งนั้น ( งงนะวุ้ย!! )
ผมหยิบพวงกุญแจออกมาจากใต้บันได แล้วมุ่งหน้าไปยังห้องเก็บของ หลังจากนั้นจึงค่อยๆลองไขทีละดอก ใช้เวลาอยู่สักพักก้อเปิดได้...
ผมเปิดประตูออกมา แล้วก้มหน้าก้มตาควานหากล่องนั่น ( รกว่าโต๊ะกุอีก!! ) ไม่นานก้อเจอ ผมเปิดกล่องนั้นออกมาดู ยังคงมีดรีมแคชอยู่ในนั้น มันเป็นดรีมแคชอันเล็กๆที่ผมซื้อมาจากร้านขายเครื่องหนังของเพื่อนพ่อผม ที่อยู่ปิ่นเกล้า ผมเห็นครั้งแรกก้อชอบเลย และตั้งใจที่จะซื้อให้เค้าเพื่อเป็นของขวัญวันเกิด…
ผมมองดูนาฬิกา ตายล่ะ!!..จะเจ็ดโมงแล้ว อีกห้านาที จะทันมั้ยเนี่ย จากปิ่นเกล้า ถึงสุวรรณภูมิ..ผมรีบปิดฝากล่อง แล้วรีบออกจากบ้านไป
   ผมเดินออกจากบ้านไปหน้าปากซอย เพื่อเรียกแท็กซี่ ( ตอนนี้ต้องยอมเปลืองอ่ะคับ..ถ้านั่งรถเมล์ไป คงอีกนานกว่าจะถึง!! )
ดีนะคับ..ที่ผมเอาเงินมาประมาณห้าร้อยบาท ( กันเหนียว!! ) เพราะรู้อยู่แล้วว่า ตัวผมเองต้องรีบไป
   ช่วงเวลาที่รีบเร่งในตอนเช้าของวันนี้ ช่างแออัดไปด้วยการเดินทางจริงๆ ทั้งๆที่ก้อปิดเทอมแล้ว แต่ทำไมรถยังติดอยู่อย่างนี้ก้อไม่รู้!!
" พี่..ขึ้นทางด่วนได้ป่าวคับ ? " ผมถามคนขับรถ
เค้าหันมามองผม แล้วพยักหน้า ( ยอมเสียค่าทางด่วนซะงั้น..เอาวะ!! ถึงยังไงก้อต้องให้ทัน!! ) แต่นั่น..ก้อไม่ได้ช่วยอะไรได้เลยคับ เพราะกว่าจะไปถึงทางด่วนก้อยังคงมีอุปสรรคอยู่ แต่พอขึ้นได้ก้อเริ่มหายใจโล่งบ้าง..
   หลายนาทีต่อมา ผมมองดูนาฬิกาบนรถ เจ็ดโมงสี่สิบห้าแล้ว!!! อีกสิบห้านาทีเองจะทันหรือเปล่า!! รถแท็กซี่ที่ผมนั่งมา ตอนนี้ ได้ลงจากทางด่วนแล้ว และกำลังมุ่งหน้าสู่สนามบิน
" ♪ ฉันขอสัญญา...จะจำทุกเรื่องราว  ไม่ว่าร้าย หรือดี สุขหรือทุกข์ใจ... ♫ " เสียงมือถือผมดังขึ้น ( เหลียงโทร.มา )
" ฮัลโหล!! " ผมรับสาย
" อยู่ไหนแล้วมิก ?!! " เค้าถามผม
" ก้อ..ใกล้ถึงแล้วล่ะ!! " ผมพูด
" เร็วๆล่ะ!! อ๊อฟมันจะขึ้นเครื่องแล้วนะ!! " เหลียงบอกผม
" โอเคๆ..แล้วเจอกัน!! " ผมพูด แล้ววางสายไป
   ไม่นานนัก รถแท็กซี่ก้อได้มาเทียบท่าอยู่ที่ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ ผมจ่ายเงิน แล้วลงจากรถไป ( หมดไปเกือบสองร้อยแน่ะ!! )
ตอนนี้ เท่าที่ผมคำนวณเวลาดู น่าจะเหลือเวลาที่ผมจะได้เจออ๊อฟนะ..ซึ่งผม ก้อได้แต่ภาวนาอยู่อย่างนั้น!!
ผมเดินไปตามทางเดิน ผ่านประตูทางเข้า แล้วเดินไปในท่าอากาศยาน สักพัก ผมก้อเจอเหลียง เพื่อนๆอ๊อฟบางคน พ่อ และแม่ของเค้า แต่..ผมไม่พบเค้า
" เหลียง!! " ผมเรียก
เหลียงหันมามองผม พลางเดินเข้ามา
" อ๊อฟล่ะ ?!! " ผมถามเค้า
" อ๊อฟ..เพิ่งขึ้นเครื่องไปเมื่อสองนาทีที่แล้วนี้เอง..นายมาช้าไปอ่ะ!! " เหลียงบอกผม
ผมมองดูนาฬิกา อีกเพียงแค่ไม่กี่วินาที เครื่องบินก้อจะออกแล้ว ถ้าโทร.ไปหาเค้าตอนนี้ ก้อคงไม่ทันแน่ๆ…
ผมก้มหน้า แล้วน้ำตามันก้อไหลออก ความรู้สึกนี้..มันรู้สึกเสียดาย เสียดายที่ไม่ได้บอกเค้า ไม่ได้กล่าวลา และไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ อย่างที่อ๊อฟเค้าเคยว่าไว้
เค้ารู้สึกผิดเสมอ ที่เค้าเป็นต้นเหตุที่ทำให้ผมร้องไห้อยู่บ่อยๆ แม้กระทั่ง วินาทีสุดท้ายที่เค้าจากไป ผมก้อยังต้องร้องไห้..เพื่อเค้า
" นี่มิก!! ไม่ต้องร้องหรอก..อ๊อฟเค้าไม่ลืมนายหรอกน่า!! นี่..เช็ดน้ำตาซะ!! "
เหลียงพูดพลางยื่นผ้าเช็ดหน้าออกมา ในผ้าเช็ดหน้านั้น มีกระดาษโน้ตเขียนเอาไว้
ผมเงยหน้ามองเหลียง เหมือนกับจะถามว่า กระดาษโน้ตเนี่ย..คืออะไร ?
" อ๊อฟมันบอกเราว่า ถ้าเกิดนายไม่มาส่งมัน หรือมาไม่ทัน ก้อให้เรา เอาโน้ตเนี้ยให้นาย " เหลียงบอก ผมพยักหน้า แล้วค่อยๆเปิดกระดาษโน้ตขึ้นอ่าน
....ถึงมิก
      เมื่อมิกได้อ่านจดหมายนี้จบแล้วนั้น นั่นแสดงว่า ตอนนี้ เราไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว แต่สิ่งที่เหลืออยู่ที่นี่ก้อคือ ความทรงจำที่ดีของเราสองคน
   เราจะจำไว้ว่า อย่างน้อยตอนที่เราอยู่ที่นี่ ได้พบกับมิก เรามีความสุขแค่ไหน ถึงเราจะเป็นคนเลวในสายตามิก ที่มิกต้องยอมทนคบด้วยคนนึง
   แม้จะเป็นระยะเวลาสั้นๆ นั่นก้อเป็นสิ่งที่เราดีใจแล้ว เพราะเราก้อได้รู้ว่า การที่เราต้องเลิกรักมิก เป็นเรื่องที่ยาก แต่การที่จะให้มิกรักเราไปตลอดนั้นเป็นเรื่องที่ยากกว่า เพราะในที่สุดแล้ว เราสองคนก้อต้องจากกันอยู่ดี อย่างที่มิกบอก มิกก้อต้องมีทางเดินของมิก เราก้อต้องมีทางเดินของเรา แต่เราก้อจะจำไว้ว่า ครั้งนึง เคยมีคนบางคนมาพูดกับเราว่า...รัก ทั้งๆที่เราก้อไม่ได้ยินคำๆนี้มาตั้งนานแล้ว
   ขอบคุณนะ ที่ช่วยทนอยู่ใกล้ๆเรา แม้มันจะเป็นเพียงเวลาอันน้อยนิดก้อเถอะ แต่เราก้ออยากให้มิกรู้ไว้ อะไรที่ทำให้มิกเจ็บ เราเจ็บกว่ามิกเป็นร้อยเท่า เพราะเวลาที่เราเห็นน้ำตาของมิก มันก้อยิ่งทำให้เราเจ็บปวดทุกที ขอโทษนะ กับทุกสิ่งทุกอย่าง ที่เราเคยทำไม่ดีไว้กับมิก..
   รักมิกเสมอนะ..ถึงแม้เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วก้อตาม…
ปล. หยุดร้องไห้ได้แล้ว มิกกี้เม้าส์  ^ v ^
                                                                      ....คนเลวที่ชื่ออ๊อฟ                  
   ผมอ่านไปถึงตอนนี้ ก้อยิ่งเริ่มร้องไห้หนักขึ้นทุกที ผมได้แต่กำกล่องที่ใส่ดรีมแคชไว้แน่น แล้วสะอึกสะอื้นไปมา
เหลียงพาผมออกไปข้างนอกสนามบิน ท่ามกลางความงุนงงของเพื่อนๆ และพ่อแม่อ๊อฟ
" เลิกร้องได้แล้วน่ามิก..ยังไง อ๊อฟมันก้อยังรักนายเหมือนเดิมนี่ " เหลียงพูด ปลอบผม ตอนนี้ ผม และเค้านั่งอยู่บนรถแท็กซี่ กำลังเดินทางกลับ ( บ้านเหลียง )
" มันไม่ช่วยอะไรหรอกเหลียง!! ถึงยังไง..อ๊อฟเค้าก้อไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว " ผมบอกพลางซับน้ำตาไปมา
" อ่านะ..เราเข้าใจ นาย กับอ๊อฟคงเป็นความรู้สึกที่ลืมได้ยาก..แต่ถึงยังงั้น อะไรที่มันพลาดไป นายก้อเอามาทดแทนกับคิกก้อได้นี่ " เหลียงบอก
" บ้าน่าเหลียง..นายเข้าใจ.. " ผมหันไปพูดแก้เค้า แต่ไม่ทัน…
" เข้าใจ..เราเข้าใจ นายยังคงไม่กล้าที่จะบอกให้ใครรู้มากมาย เรื่องนาย กับคิกหรอก เพราะนายเพิ่งเลิกกับอ๊อฟมาไม่นาน ไอ้คิกมันก้อเพื่อนเรา..เรารู้ดี " เค้าพูด แล้วยิ้มให้ผม
ผมมองเหลียงอย่างงงๆ เค้ากำลังเข้าใจผิดอย่างรุนแรงเลย เรื่องผม กับคิกน่ะ..ตอนนี้ คนที่ผมชอบน่ะ..คือเค้าต่างหาก!!
" ลืมอดีตซะมิก แล้วก้าวต่อไป ยังมีอะไรดีๆที่รอเราอยู่อีกเยอะนะ!! " เหลียงพูด แล้วยิ้มให้ผม
ผมยิ้มให้เค้า " ก้าวต่อไปเหรอ ? เราก้อไม่รู้หรอกนะว่า ก้าวต่อไปของเราจะต้องเจอกับอะไรบ้าง เอ้อ!! วันนี้เราต้องแสดงละครที่โรงเรียนน่ะ นายจะมาดูมั้ยล่ะ..ตอนสี่โมงเย็นอ่ะ ?!! " ผมถามเค้า
" วันนี้เหรอ ? แน่นอนสิ!! เรื่องอะไรอ่ะ ? " เค้าถามผม
" ราพันเซล " ผมบอก
" หุๆ..ไปอยู่แล้ว!! เพื่อเป็นกำลังใจให้ก้าวต่อไปของนายไง " เค้าพูด แล้วยิ้มให้ผม
ผมมองเค้า แล้วก้อยิ้มตอบ...ก้าวต่อไปงั้นเหรอ ? ผมว่า จะทำยังไงให้ก้าวต่อไปของผม ได้เข้าไปอยู่ในใจเค้าดีกว่า นั่นล่ะ..อาจจะเป็นก้าวสำคัญสำหรับผม!!
" ♪ ฉันขอสัญญา...จะจำทุกเรื่องราว  ไม่ว่าร้าย หรือดี สุขหรือทุกข์ใจ... ♫ "  เสียง มือถือผมดังขึ้น ( เจ๊ปอโทร.มา )
" ฮัลโหล!! ว่าไงปอ ? " ผมรับสาย แล้วถามปอ
" มิก!! อยู่ไหนเนี่ย ? เธอต้องไปเอาชุดนักแสดงกับเรานะ " ปอถามผม
" เราอยู่บนรถแท็กซี่กับเหลียงน่ะ กำลังจะไปโรงเรียนเดี๋ยวเนี้ย!! " ผมบอก
" ต๊าย!! อยู่กับเหลียงเหรอ ? แรงซ้าาาาา..ไปไหนกันมาล่ะ ? " ปอถามอีกด้วยน้ำเสียงกระดี๊กระด๊า ( - -' )
" ไปส่งอ๊อฟที่สนามบินอ่ะ " ผมบอก
" อ่าเหรอ ? ไงก้อ..มาเร็วๆล่ะ ถึงแล้วโทร.บอกด้วย ตอนนี้เราอยู่ที่โรงเรียนนะ เซฟก้อมาแล้ว ช่วยกันจัดฉากอยู่...อย่าลืมล่ะ!! " ปอบอก
" จ้าๆๆ!! " ผมบอกเค้า แล้ววางสายไป
" ปอโทร.มาเหรอ ? " เหลียงถาม
" ใช่!! เค้าให้เราไปเจอเค้าที่โรงเรียนน่ะ " ผมบอก
" อ่อนะ..งั้นนายไปหาปอก่อนละกัน เดี๋ยวเย็นๆเราจะเอายอดไปดูด้วย ได้ข่าวว่า คิกแสดงด้วยนี่!!..เป็นเจ้าชายใช่มะ ?? " เหลียงว่า
" อ่ะ..ก้อใช่นะ!! " ผมบอก แล้วมองหน้าเค้า
เค้ามองผม แล้วยิ้มให้ " แสดงให้เต็มที่ล่ะ!! " เค้าพูดขึ้น
ผมพยักหน้า แล้วยิ้มให้เค้า ไม่รู้ว่า..ผมจะทำได้หรือเปล่านะ แต่เพื่อก้าวต่อไป ผมต้องลืมอดีตไว้เบื้องหลัง..
   ผมไปถึงที่โรงเรียน แล้วโทร.หาปอทันที เราสองคนไปรับชุดที่สั่งไว้ด้วยกันที่แถวเจริญกรุง แล้วหลังจากนั้น จึงกลับมาโรงเรียนเพื่อเตรียมตัว
วันนี้ในช่วงเช้า ผมเจออะไรมามากแล้ว ในช่วงบ่ายผมก้อไม่รู้ว่า จะต้องเจออะไรอีก ถึงแม้จะต้องอยู่บนเวทีก้อเถอะ...
" นักแสดงทุกคนไปแต่งตัวกันได้แล้ว เดี๋ยวทางนี้เราให้พวกทีมงานจัดการต่อเอง มิก อั๋นตามเรามา!! " ปอเรียกผม และอั๋นไปที่ห้องแต่งตัวอีกห้องนึง ซึ่งไม่ใช่ห้องรวม
เฟรชมองปอ ด้วยสีหน้าสงสัย " ปอ!! จะพามิกกับอั๋นไปไหนน่ะ ? " เค้าถามขึ้น
" ก้อไปแต่งตัว แต่งหน้าน่ะสิ!! " ปอบอก
" แล้วทำไม ไม่แต่งตัวที่ห้องนี้ซะล่ะ!! " เฟรชถามอย่างงงๆ
ปอมองเฟรชไปมา " ไม่เอาหรอก..หมามันดุ!! " ปอว่า แล้วรีบพาผมกับอั๋นเดินไป ( ^ ^ )
" ... " เฟรชได้แต่ยืนอึ้งๆ ทำท่าจะด่า แต่ก้อด่าไม่ทัน " ชาช่า..วีวี่!! " เฟรชตะโกนเรียก
" ขา..เจ๊!! " ทั้งสองคนร้องตอบ
" มาแต่งตัว แต่งหน้าให้ฉันซิ!!!! " เฟรชตะโกนอย่างอารมณ์เสีย
" ไม่ได้หรอกค่ะเจ๊ พวกหนูแต่งหน้ากันอยู่ " วีวี่บอก
เฟรชมองทั้งสองคน แล้วทำท่าหงุดหงิด " ยังจะต้องแต่งอีกเหรอ ? หน้าวอกขนาดนี้แล้ว!! " เฟรชด่า แล้วเดินไปอย่างอารมณ์เสีย
ทั้งชาช่า และวีวี่ยืนงง ก่อนที่จะรีบวิ่งไปหาเจ๊ของพวกเธอ ( สงสารทั้งสองคนจัง ที่ต้องมาเป็นกระโถนให้เฟรช - -' )
   ปอเดินพาผมออกไปข้างนอก คิกยืนคุยอยู่กับเซฟเรื่องบท ผมเดินผ่านคิกไป เค้าไม่ยอมหันมามองผมเลย ได้แต่ทำเป็นยืนคุยกับเซฟอยู่ อย่างไม่เหลียวแล..
" เอาล่ะ!! มิก เธอไปแต่งตัวก่อนนะ เดี๋ยวเราจะแต่งหน้าให้อั๋นก่อน!! " ปอบอกผม พร้อมกับยื่นชุดให้
" ได้!! " ผมพูด แล้วพยักหน้ารับ..
ปอหันไปแต่งหน้าให้อั๋น ไมนานก้อเสร็จ หลังจากนั้น เค้าก้อลากผมไปแต่งหน้าต่อ
ไม่นาน ทั้งผม และอั๋นก้อแต่งหน้า และแต่งตัวเสร็จ ( ราพันเซล & องค์หญิงแขก )
ผมหันไปมองกระจก คนในนั้น ในกระจกนั่น ที่ผมเห็น..นั่นคือผมเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลย..ทำไมถึง..สวยจัง!! ( อุ๊บ!!..ชมตัวเอง )
ครั้งแรกนะเนี่ย ที่ผมได้แต่งหญิง ( ถึงแม้ว่า วิกมันจะไม่ค่อยเข้าที่เท่าไรก้อตาม..แต่ก้อโออ่ะ ^ v ^ )
" เธอสองคน อย่าลืมทำตามที่ซ้อมกันไว้นะ!! " ปอบอก
ผม และอั๋นมองหน้ากัน แล้วพยักหน้า..
   ในที่สุด ก้อใกล้เวลาที่จะเริ่มแสดงแล้ว หลังจากที่นักแสดงแต่งตัวกันครบหมดแล้ว ปอก้อได้บอกให้อั๋น และผมนั่งรออยู่ที่ห้องอีกห้องหนึ่ง ข้างๆห้องเปลี่ยนเสื้อนักแสดง ส่วนปอก้อเดินไปบอกนักแสดงทุกคนว่า " เอาล่ะ..ต่อจากนี้ การแสดงกำลังจะเริ่มขึ้น ขอให้ทุกคนตั้งใจกันเต็มที่ จำไว้ว่า..ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น การแสดงต้องดำเนินต่อไปนะ!! " ( THE SHOW MUST GO ON )..

To Be Continued ฮัฟ

[BeeRY]

ตามอ่านตาแฉะ  ไรเตอร์หนึ่งที ขยันลงจริงๆ
กับอ๊อฟก็ปล่อยให้เป็นความทรงจำอย่างที่ว่าแหละเนอะ
เริ่มต้นใหม่(กับใครดีล่ะ หุหุ)ดีกว่า แล้วก็ตั้งใจเล่นละครเวทีนะมิก
นั่งหน้าติดขอบเวที ชูป้ายไฟเชียร์อยู่ 555

[yunjaejoong]

อย่าว่ากันนะอ่านทีเดียวจบเลย แล้วอย่างนี้ใครจะเป็นพระเอกล่ะเนี้ย