๑๓
พาทิศไม่เคยปวดหัวเท่านี้มาก่อน ปวดราวกับหัวจะระเบิด ราวกับใครเอาของแข็งมาฟาดเข้าที่ท้ายทอยอย่างนั้น เพียงชายหนุ่มรู้สึกตัวเขาก็ยกมือขึ้นกุมหัวด้วยความเจ็บปวด ค่อยๆลืมตาขึ้นสู้กับแสงแดดที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างที่อยู่ข้างเตียง นักเขียนหนุ่มพลิกตัวนอนคว่ำ ฉับพลันก็รู้สึกปวดแปลบปลาบขึ้นที่หลัง ตามมาด้วยความชาตัวหนักราวกับว่าถูกรถวิ่งทับจนกระดูกร้าวไปหมด
ชายหนุ่มบิดตัว จนกระดูกลั่นกรอบแกรบ กระนั้นความชาก็ยังไม่หายไปจากแผ่นหลังราวกับว่าเขาหลับไปเป็นเดือนอย่างนั้น พาทิศค่อยๆลุกขึ้นนั่นนึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็พบว่าเขาเพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยงวันเกิดของป้าจิตมาศ แล้วหลับไปทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำไม่ใช่หรือ ไม่ได้ไปเมามาแล้วแฮงก์ข้ามวันเสียหน่อย เหตุใดจึงปวดหัวไปหมดอย่างนี้
เขาลุกจากเตียงก็พบว่า ขาแข้งไร้เรี่ยวแรง ล้มลงกับพื้นอย่างน่าประหลาดใจ ขาของเขาชาไปหมด ชาราวกับเป็นเหน็บอย่างไรอย่างนั้น ชายหนุ่มก้มลงบีบนวดขาของตนอย่างตกอกตกใจ เกินอะไรขึ้นกับเขากันนี่ ราวกับถูกฉีดยาชา ตัวหนักชาไปหมดทั้งตัว
นั่งอยู่ที่พื้นสักพัก ความเจ็บปวดก็มาเยือนที่ท้องเขาอีกที่ พาทิศแสบท้องรุนแรงคล้ายกับว่าไม่ได้ทานข้าวมาทั้งวัน ทั้งๆที่เมื่อคืนก็กินเลี้ยงมาเสียอิ่ม ชายหนุ่ม กุมท้องด้วยความเจ็บปวด ก็พบว่า หน้าท้องที่เคยเต็มอิ่มอย่างคนสุขภาพดี หายไปไหนเสียไม่รู้ จับไปเจอแต่กระดูก ซี่โครงขึ้นเป็นซี่จนเขาเองแทบจะนับได้ พาทิศตกใจเป็นที่สุด เกิดอะไรขึ้นกับเขาเพียงช่วยข้ามคืน เขารีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ จ้องหน้าตัวเองในกระจกก็ตกใจจนเกือบจะล้มทั้งยืน
“เหี้ย อะไรวะ” ชายหนุ่มสบถคำหยาบออกมา
ใบหน้าของคนที่จ้องตอบมาในกระจกไม่เหมือนพาทิศแม้แต่น้อย เขาเห็นตัวเองก็จริง แต่เป็นตัวเขาที่ผอมแห้งใบหน้าซูบตอบ ผิวซีดราวกับคนขาดสารอาหาร สารรูปดูไม่จืดเอาเสียเลย เมื่อเลิกเสื้อขึ้นก็พบว่า ผอมไปแทบจะเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก มิน่าเล่าถึงไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย
ชายหนุ่ม เดินโซเซออกมาจากห้องน้ำ เกิดอะไรขึ้นกับเขา ช่วยด้วย เกิดอะไรขึ้นกับกูกันเนี่ย
นักเขียนหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือ คิดจะโทรหาใครสักคนก็พบว่า แบตโทรศัพท์หมดเสียแล้ว เขาหาสายชาร์จ เสียบเข้ารูปลั๊กข้างเตียง พอไฟเข้า พอจะเปิดเครื่องได้ พาทิศก็พบว่า มีสายโทรเข้าหาเขาที่ไม่ได้รับกว่าร้อยสาย
หมายเลขโทรศัพท์ของแม่เป็นเกือบ 70 เปอร์เซนต์ของมิสคอลล์ทั้งหมด มีเมสเสจเกือบ 50 เมสเสจ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้เปิดดู เห็นว่ามีจำนวนสายที่ไม่ได้รับจากเพื่อนในกลุ่มหลายคน เลมอน พิพัฒน์ วรวิทย์ ที่มากที่สุดคือ ณัฐ โทรหาเขาเกือบ 30 สาย รวมถึงหมายเลขโทรศัพท์ที่ไม่ขึ้นชื่อ ที่เขาไม่คุ้นตามี สองสามหมายเลข พาทิศขมวดคิ้ว หย่อนก้นนั่งลงบนเตียง พวกนี้โทรมาหาเขาทำไมมากมายเป็นร้อยสาย อย่างกับมีเรื่องอะไรเร่งด่วน คอขาดบาดตายอย่างนั้น
แล้วเขาจะโทรกลับเบอร์ไหนก่อน ไม่ใช่แม่แน่นอน เขากดโทรศัพท์หาณัฐ เป็นคนแรก
“ไอ้เหี้ย” เป็นคำแรกที่เพื่อนหนุ่มของเขาตะคอกใส่หูโทรศัพท์เป็นการทักทาย ทันทีที่กดรับสาย
“เดี๋ยวนี้เขาไม่พูดสวัสดีกันแล้วหรือไง ตอนรับโทรศัพท์”
“ไอ้ห่าทิศ ไอ้เหี้ย” คำผรุสวาทดังมาอีกสามสี่คำ ก่อนจะเบาไปในที่สุด พาทิศได้ยินเสียงณัฐร้องสะอื้นอยู่ปลายสายก็ตกใจ
“อ้าวๆ เฮ้ยๆ ร้องไห้ทำไม ณัฐมึงเป็นอะไรของมึง ด่ากูแล้วก็เสือกร้องไห้ มึงเป็นอะไรรึเปล่า” เขาพูดอย่างร้อนรน
“เป็นอะไร มึงถามกูมาได้ว่ากูเป็นอะไร มึงหายไปไหนมาตั้งเป็นอาทิตย์ กูโทรหามึงจนเมื่อยมึงก็ไม่รับ กูไปหามึงที่บ้านแม่มึงก็บอกมึงไม่อยู่ กูสืบหาไอ้บ้านโบราณของมึงมาได้ ไปหา เคาะเรียกมึงก็ไม่ตอบ ถามน้องเป๊ก น้องเขาก็ไม่รู้ มึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้ว่ามึงหายไปไหนมา ไปทำอะไร กับใคร ทำไมไม่ติดต่อกลับ เขาวุ่นวายกันใหญ่หาตัวมึงไม่เจอ มึงรู้บ้างไหม”
ณัฐพูดจบเท่าที่อยากพูดก็ร้องไห้อีกจนพาทิศ ยิ่งตกใจไปใหญ่
หายไปเป็นอาทิตย์หรือ ติดต่อมาไม่รับหรือ เคาะเรียกก็ไม่ตอบหรือ เขาแค่หลับไปคืนเดียวนี่ณัฐกำลังเล่นอะไรอยู่
“เดี๋ยวณัฐ กูไม่ได้หายไปไหน กูหลับไปเฉยๆ ก็เมื่อวานกูไปงานวันเกิดเพื่อนป้ากูไง พอกลับมากูก็นอน เพิ่งตื่นเมื่อกี้นี้เอง ก็เห็นว่ามีมิสคอลล์”
“ทิศ” ณัฐเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “มึงพูดอะไรออกมา มึงไปดูหนังกับกู แล้วก็ไปงานวันเกิดเพื่อนป้ามึงเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว”
ฟ้าผ่าเปรี้ยงลงหัวพาทิศ หนุ่มน้อยตกใจ เรื่องจริงหรือ นี่ไม่ใช่เรื่องจริง ณัฐอำเขา...ไม่จริง เขาจะนอนหลับไปถึงหนึ่งอาทิตย์ได้อย่างไร
“ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ กูนอนหลับไปวันเดียว”
“วันเดียวห่าอะไร ไม่เชื่อมึงดูวันที่สิว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่”
“สาม พฤศจิกา”
“แล้วมึงดูตั๋วหนังสิ ที่ไปดูกับกูว่ามันวันที่เท่าไหร่”
พาทิศคว้ากระเป๋าสตางค์ข้างเตียง เปิดออก เขาก้มลงมอง โชคดีที่เขายังเก็บตั๋วไว้... เลขบนตั๋วหนังบอกไว้ชัดเจนว่า เป็นรอบ บ่ายสองโมง ของวันที่ ยี่สิบเจ็ด ตุลาคม ชัดเจนไม่มีการปลอมแปลงเพื่ออำกันอย่างแน่นอน
“มึงนัดกูว่าจะจัดงานเลี้ยงที่บ้านโบราณของมึง วันถัดจากวันเกิดเพื่อนป้ามึง ก็คือ วันที่ ยี่สิบแปดกูโทรหามึงทั้งวัน มึงไม่รับ กูก็โทรบอกคนอื่นว่าสงสัยมึงเบี้ยว ก็ไม่มีใครไปงาน แต่กูสงสัยว่ามึงหายไปไหน โทรไปหลังจากนั้นมึงก็ไม่เคยรับเลย เมื่อ สามสี่ วันก่อนกูเลยถามแม่มึงว่ามึงซื้อบ้านแถวไหน แม่มึงเลยรู้เรื่อง โทรหาจะคุยให้ได้มึงก็ไม่รับอีก กูกับแม่มึงเลยคุยกับเจ้าของเก่า เขาก็พาพวกกูไปหามึงที่บ้าน ปรากฏบ้านปิดสนิท เหมือนมึงไม่อยู่ ลุงที่ดูแลบ้านก็บอกว่ามึงหายไปหลายวันแล้วกูก็นึกว่ามึงไปเป็นไปตายที่ไหน”
ณัฐไม่ได้โกหก พาทิศไล่ดูหมายเลขที่ไม่ได้รับ เพื่อนหนุ่มโทรมาวันที่ ยี่สิบแปด เพื่อนๆ ทุกคนก็โทรวันนั้น จากนั้น ก็เป็นณัฐที่โทรมาทุกวัน แล้วจึงเป็นแม่ของเขาที่โทรมาตั้งแต่ คืนวันที่สามสิบเรื่อยมา จนเช้าวันที่ หนึ่งจึงเป็นเบอร์แปลกๆ สองเบอร์ รวมทั้งเบอร์ของณัฐ และแม่เขาที่โทรมาทุกวัน เมื่อนำมาคิดกับเรื่องที่ณัฐเล่าก็ตรงกันพอดี พาทิศจึงมั่นใจว่าคงเปนเรื่องจริง
“แม่มึงก็ไปแจ้งคนหาย ลงข่าวหนังสือพิมพ์กันให้วุ่นวาย มึงไปอยู่ที่ไหนมา ถึงไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
“ณัฐ กูมีเรื่องจะเล่าให้มึงฟัง เป็นเรื่องเหลือเชื่ออย่างที่ว่ามึงคงไม่เชื่อแน่ถ้ากูพูดทางโทรศัพท์ ถ้ามึงว่างอยู่ช่วยมาหากูหน่อยนะ” พาทิศว่า “แล้วก็ ถ้าที่บ้านพอมีของกินช่วยเอามาด้วยก็ดีนะ ขอบใจมากนะมึง”
ทันทีที่พาทิศเปิดประตูรับเพื่อนหนุ่ม ณัฐก็ผงะถอยหลังอย่างตกใจ อดอุทานออกมาไม่ได้ เพราะคนที่มาเปิดประตูรับเขานั้น แทบจะไม่เหมือนพาทิศเลยแม้แต่นิดเดียว ชายหนุ่มตาโหลลึก แม้จะดูว่านอนหลับมาเต็มที่แต่ก็ดูเหนื่อยโทรมผอมโซอย่างขาดสารอาหารเหมือนติดเกาะร้างมานาน เห็นสภาพของเพื่อนหนุ่มอย่างนี้ ณัฐก็โกรธเขาไม่ลงอีกต่อไป
“ไอ้ทิศ” เพื่อนหนุ่มโผเข้ากอดพาทิศ ด้วยความคิดถึงหรือสงสารก็ไม่อาจรู้ได้ รู้เพียงแต่ว่า อ้อมกอดนั้นอบอุ่นและเต็มไปด้วยความห่วงใยอย่างแน่นอน “เป็นอะไร”
“กูขอกินข้าวก่อนได้ไหม เอาอะไรมาฝากหรือเปล่า”
“เอามาๆ กูแวะซื้อของกินมาเต็มเลย กะว่ากินไม่หมดก็เก็บไว้ได้ แถวบ้านผีสิงนี่ คงหาซื้อของกินยาก” ณัฐชูถุงอาหาร ซ่อนความไม่สบายใจไว้ไม่ให้เพื่อนหนุ่มเห็น แม้จะทำได้ลำบากเพียงใด ก็พยายามอย่างเต็มที่ไม่ให้เพื่อนหนุ่มรู้ว่า ตนลำบากใจแค่ไหนที่ต้องมาอยู่ในบ้านบรรยากาศน่ากลัวอย่างนี้
พาทิศเดินเข้าห้องครัวหยิบจานออกมาสองสามใบ ก็มือสั่นไม่มีแรงจนจานตกแตก ณัฐได้ยินก็รีบเข้ามาพยุงเพื่อนหนุ่มไปนั่งรอที่ห้องอาหาร ตัวเขาเองเดินไปเก็บกวาดเศษจานที่แตกทิ้งให้เรียบร้อย จากนั้นเขาจึงเดินกลับมาแกะอาหารใส่จานให้เพื่อนหนุ่มกิน
พาทิศตักโน่นตักนี่เข้าปากกินอย่างหิวกระหาย จนน่ากลัวจะหายใจไม่ทัน มีณัฐนั่งมองอยู่ข้างๆอย่างหนักใจ แอบคิดในใจไปเองว่าคงถูกผีหลอกจับไข้หัวโกร๋นไปแล้วกระมัง
“กินช้าๆก็ได้มึง เดี๋ยวได้ติดคอตาย”
แม้อาหารจะรสชาติธรรมดาไม่ได้เอร็ดอร่อย อะไรหนักหนา แต่พาทิศก็กินจนหมดเรียบ อาหารที่ว่าซื้อมาเผื่อเก็บนั้น หายวับไปกับตาในเวลาไม่นานนัก ณัฐมองเพื่อนหนุ่มอย่างไม่แน่ใจว่าควรจะถามเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่พาทิศหายตัวไปหรือรอให้เขาเล่าเอง ความอยากรู้เอาชนะความเห็นใจเพื่อน ณัฐจึงเอ่ยปากถามหลังจากนั่งอยู่เฉยๆมาพักหนึ่ง
“สรุป มึงเป็นอะไรวะ หายไปไหนทำไมทำท่าเหมือนไปตายอด ตายอยากที่ไหนมา”
พาทิศมองหน้าณัฐ แล้วถอนใจครั้งหนึ่งก่อนจะตัดสินใจตอบคำถาม
“ไม่รู้จะเชื่อหรือเปล่า แต่กูไม่รู้จริงๆว่า เกิดอะไรขึ้น กูจำได้แต่กลับมาจากงานเลี้ยงแล้วก็หลับไป ตื่นมาก็โทรหามึง เพิ่งรู้จากปากมึงนี่เองว่า เวลาผ่านไปอาทิตย์นึงแล้ว” พาทิศพูด
ต่อให้ณัฐไม่เชื่อเขาก็ไม่เถียง ได้แต่แสดงสีหน้าให้เห็นชัดว่า “ไม่เชื่อ” เท่านั้น จะให้ทำอย่างไร ในเมื่อพาทิศพูดอย่างนี้ เขาอาจจะไปอยู่ที่ไหนมา ที่ไม่สามารถเปิดเผยได้ ก็เลยแกล้งพูดปัดไปอย่างนั้นก็เป็นได้ แต่คนอย่างพาทิศ ถ้าจะโกหก เขาจะสามารถโกหกได้แนบเนียนกว่านี้ ไม่น่าอ้างง่ายๆ ว่าหลับไปเป็นอาทิตย์แล้วตื่นมาเสียง่ายๆ ให้จับผิดกันได้ง่ายถึงเพียงนี้
หรือในเมื่อไหนๆจะโกหกแล้ว ก็โกหกให้รู้ไปเลยว่าโกหก ไม่อยากบอกความจริงอย่างนั้นหรือ
“กูเข้าใจนะถ้ามึงไม่อยากบอกความจริง แต่ว่ามันดู...”
“กูรู้ว่ามึงคงไม่เชื่อ” พาทิศพูดเบาๆ “แต่นี่คือความจริงกูหลับไปจริงๆ แล้วกูก็ฝัน... ฝันเรื่องบ้านหลังนี้ เรื่องหลวงพินิจราชอักษรเจ้าของบ้าน”
เท่านั้น ณัฐก็ทำตาโตอย่างตกใจ
“ผะ.. ผีเข้าฝันหรือ”
“กูก็ไม่รู้ว่าจะเรียกอย่างนั้นได้หรือเปล่า...” พาทิศเงียบไปสักพัก “แต่มันไม่เหมือนผีหลอก อะไรอย่างนั้น เหมือนกูดูหนังมากกว่า”
“แล้วมึงอยู่ตรงไหนของฝันวะ”
“ว่าไงนะ” พาทิศถามกลับ เพราะไม่เข้าใจคำถามของเพื่อนหนุ่ม
“ก็กูถามว่า มึงอยู่ตรงไหนของฝัน ยืนดูอยู่ในเหตุการณ์ หรือ ดูอยู่ข้างบน หรือเป็นตัวละครตัวใดตัวหนึ่ง”
นั่นซี เขาไม่รู้ ไม่รู้ว่าตัวเองมองออกมาจากสายตาของใคร หรือยืนดูอยู่ เขาไม่เห็นตัวเองในฝันด้วยซ้ำ ไม่รู้สึกเหมือนมองดูอะไรอยู่ เห็นเพียงเหตุการณ์ต่างๆ วนไปเวียนมาอยู่ในหัว ราวกับมีคนมาฉายภาพยนตร์ให้ดูเท่านั้น หากแต่รูปรสกลิ่นเสียงต่างๆ เหมือนจริงราวกับพาทิศเป็นคนใดคนหนึ่งในเรื่อง
“กูไม่รู้ เหมือนแค่เห็นภาพเฉยๆ” เขาตอบ
“ถ้าอย่างนั้นมึงคงคิดไปเองหรือเปล่า เพราะเวลาฝันแบบคิดไปเอง มึงจะเห็นภาพเฉยๆ ไม่เห็นตัวเอง ว่าตัวเองอยู่ตรงไหน”
“มึงรู้เรื่องพวกนี้ด้วยหรอ”
“รู้ซี เคยอ่านหนังสือดูดวงไง พวกทำนายฝัน”
พูดถึงดูดวง พาทิศก็นึกถึงป้าจิตราขึ้นมา ใบหน้าของหญิงชรา เด่นชัดขึ้นในใจของเขาทันทีเขาเห็นใบหน้าของหญิงผู้นั้นชัดเจนในมโนภาพ ชัดจนเขาตกใจ ลุกขึ้นยืนอย่างไม่รู้ตัว จนณัฐร้องเฮ้ยขึ้นสุดเสียง
“ดิฉันเห็นภาพนิมิตได้เวลาที่ดิฉันไม่เป็นตัวของตัวเองค่ะ ยามหลับ ยามงัวเงีย เพิ่งตื่น หรือเมา หรือใจลอยคิดไปตรงกับคนที่เขาใจลอยคิดถึงอะไรอยู่เหมือนเรา”
สองครั้งแล้วที่พาทิศเห็นภาพแปลกๆ สองครั้งที่เกิดขึ้นเกิดในเวลาที่เขาหลับ ไม่เป็นตัวของตัวเอง และคราวนี้จู่ๆเขาก็คิดถึงจิตรา แถมยังเห็นภาพของหญิงชราเด่นชัดราวกับว่า จิตราก็คิดถึงเขาเช่นเดียวกัน
“เป็นเหี้ยไรวะไอ้ทิศ” ณัฐถาม ไม่ทันที่พาทิศจะได้ตอบ ชายหนุ่มล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ยังหยิบออกมาไม่พ้นกระเป๋าดีเสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้น ชายหนุ่มกดปุ่มรับ ทั้งที่เสียงเรียกเข้ายังดังไม่เกินหนึ่งวินาทีด้วยซ้ำ
“สวัสดีค่ะ คุณพาทิศ” เสียงของจิตราดังมาจากปลายสาย ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งอย่างตกใจ จู่ๆเขาก็คิดถึงจิตรา แล้วเพียงแค่คิด จิตราก็โทรศัพท์มาหาเขาอย่างน่าประหลาด มันจะบังเอิญเกินไปหรือเปล่านี่
“คุณป้าจิตรา ผมกำลังคิดถึงคุณป้าอยู่ คุณป้าก็โทรมาพอดี”
“ค่ะ คุณพาทิศ ดิฉันรับคลื่นความคิดจากสมองของคุณได้พอดี เพราะเรากำลังคิดถึงกันอย่างบังเอิญ พอคลื่นมันตรงกัน ดิฉันก็รู้ว่าคุณกำลังอยากเจอดิฉัน หรือไม่ใช่คะ” เสียงของจิตราเรียบๆ ราวกับพูดเรื่องดินฟ้าอากาศอยู่ อย่างไรอย่างนั้น
“ครับ ว่าแต่คุณป้ารู้เบอร์มือถือผมได้อย่างไรครับ”
“หนูสร้อยเขาให้มาน่ะซี” ป้าพูดถึงหลานสาว แม้จะมีสร้อยสองคนแต่ พาทิศก็เข้าใจว่าคงเป็น สร้อยฟ้าไม่ผิด “มีเรื่องอะไรหรือคะคุณพาทิศ”
“ผม...” เขาเหลือบมองณัฐ ก็พบว่าเพื่อนหนุ่มนั่งจ้องหน้าเขาอยู่อย่างพิศวง งงงวยราวกับทุกอย่างที่เกิดขึ้นภายในครึ่งชั่วโมงนี้เป็นการจัดฉากมาเพื่อหลอกเขาโดยเฉพาะ ณัฐมองไปรอบๆราวกับว่าอีกสักพัก ก็จะมีกล้องสาระแนโชว์ ออกมาเซอร์ไพรส์อย่างไรอย่างนั้น “...ผมเห็นนิมิตอีกแล้วครับคุณป้า”
ณัฐงงมากขึ้นไปอีก งงเป็นไก่ตาแตก
“ผมจำได้ว่าคุณป้าบอกว่าผมจะเห็นเรื่องราวในอดีตเวลาที่ผมไม่เป็นตัวของตัวเอง หรือใครบางคนอยากให้ผมเห็น... ผมเห็นแล้วครับคุณป้า ผมเห็นแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น แต่นั่นก็ทำให้ผมหลับไปเป็นอาทิตย์”
“เอาล่ะค่ะ คุณพาทิศ อย่าเพิ่งโวยวายไป” ป้าจิตรากล่าวเบาๆ เสียงเรียบเหมือนเดิม “คุณจะกรุณามาหาดิฉันได้ไหมคะ ดิฉันไม่ใคร่คุยทางโทรศัพท์นัก มันทำให้คลื่นความคิด คลื่นสมองของดิฉันถูกรบกวน”
“ได้ครับ คุณป้าจะให้ผมไปหาที่ไหน”
พาทิศขับรถไม่ไหวจึงให้ณัฐเป็นคนขับเอง เพื่อนหนุ่มพาทั้งคู่มาจนถึงคลองสาน บ้านของป้าจิตรา ขับวนอยู่พักหนึ่งก็เจอ
บ้านหลังนั้นเล็กนิดเดียว มีตึกแถวรายล้อมเต็มไปหมดจนหากขับรถผ่านไปไม่สังเกตดีๆละก็คงไม่มีใครรู้ว่าตรงนั้นมีบ้านไม้เก่าๆ ตั้งอยู่ด้วย บ้านของจิตรา ก็เหมือนหล่อนละ ดูลึกลับ น่าเกรงขาม แต่สง่างามอยู่ในที เป็นบ้าน เก่า แต่ก็ไม่โบราณเท่าบ้านของหลวงพินิจราชอักษร มองเห็นว่าเพิ่งสร้างมาไม่กี่สิบปีมานี้ พาทิศให้ณัฐจอดรถบริเวณใกล้ๆแถวนั้นแล้วพากันเดินไปที่บ้านของหญิงชรา จะจอดข้างหน้าไม่ได้ เพราะจะกีดขวางการจราจรที่ติดขัดอยู่แล้วให้ติดยิ่งขึ้นไปอีก
คนที่มาเป็นประตูต้อนรับเป็นเด็กสาวคนใช้ มารู้ทีหลังว่าชื่อ เล็ก ตัวเล็กสมชื่อแม้ดูคล่องแคล่วใช้งานได้ แต่ก็ไม่พูดอะไรนัก ทันทีที่พาทิศก้าวเข้าเขตบ้านมาก็อดคิดไม่ได้ว่า ตนเดินทะลุมิติมาอยู่ยุคของคุณหลวงอีกครั้ง
ก้าวเข้าตัวบ้านแทนที่จะพบหญิงชรามาต้อนรับ กลับพบหญิงสาวหน้าตาสะสวยดูปราดเปรียว แม้ไร้เครื่องสำอางค์ออกมาแทน ทีแรกพาทิศแทบจำไม่ได้ แต่เมื่อมองหน้าไปนานๆก็นึกออกว่าคือสร้อยฟ้า
“สวัสดีค่ะ คุณพาทิศ เชิญเข้าข้างในค่ะ” สร้อยฟ้ายิ้มให้อย่างเป็นกันเองก่อนจะ ผายมือไปในบ้าน หล่อนเหลือบตามาพบณัฐที่เดินตามมาข้างหลัง ก็ยิ้มให้เช่นกัน
“สวัสดีครับ นี่ณัฐเพื่อนผมครับ”
“รู้จักกันแล้วค่ะ ตั้งแต่ตอนที่ไปตามคุณที่เรือนเทา”
ณัฐยิ้มแล้วพยักหน้าเป็นเชิงทักทาย ก่อนจะเดินตามเพื่อนหนุ่มเข้าบ้านไป ณัฐสังเกตเห็นแววตาของสร้อยฟ้า ว่าดูตกใจเล็กน้อยที่เห็นพาทิศ ไม่ซี ต้องบอกว่าตกใจมากแต่สงวนท่าเอาไว้ให้ดูเป็นเล็กน้อยมากกว่า หล่อนชวนคุยเรื่องดินฟ้าอากาศไม่เท่าไหร่ก็พา พาทิศมาที่ห้องนั่งเล่นที่ไม่มีอะไรนอกจากตั่งไม้ยาวๆ มีหมอนอิงสามเหลี่ยมวางอยู่ด้านบน และโซฟาตัวเล็กอยู่สองข้างของตั่ง มีหนังสือดูโบราณหลายเล่มกองอยู่ ที่โต๊ะเล็กถัดไป
พาทิศและณัฐจะนั่งโซฟาก็ไม่กล้า จึงนั่งลงบนตั่งข้างกันแทน
“ปกติคุณป้าอยู่คนเดียวกับเด็กสองคนค่ะ บ้านเลยไม่มีอะไรอำนวยความสะดวกนัก ขอโทษด้วยนะคะ ไม่ทราบล่วงหน้าว่าจะมาก็เลยไม่ได้เตรียมอะไรไว้ต้อนรับ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเองต้องขอโทษที่มารบกวน”
สร้อยฟ้านั่งลงที่โซฟา ตัวที่อยู่ใกล้กับพาทิศ แล้วก็พูดต่อ
“ไม่รบกวนหรอกค่ะ ที่นี่ยินดีต้อนรับเสมอค่ะ” หญิงสาวว่า “ไม่ทราบว่าคุณพาทิศรู้เรื่องหรือยังว่า คุณน้าพิณตามหาคุณแทบพลิกแผ่นดิน ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา ดิฉันก็โทรเข้ามือถือเสียด้วยไม่ได้รับ”
“ทราบแล้วครับ”
“ค่ะ เป็นห่วงกันใหญ่เลยนะคะ ดีใจค่ะที่ยังไม่เป็นไร เพราะเราไม่ยังเคยคุยกันเลยสักที”
หล่อนช่างพูดเอาการ พาทิศคิดในใจ แถมท่าทางก็ดูแก่นแก้ว แบบสาวขี้เล่นไม่ได้ดูสวยหยาดเยิ้มแบบที่เขาคิดไว้แต่แรก
“ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ”
“ค่ะ เอ คุณป้าเธอคงไม่คิดว่าจะมากันเร็วมังคะ ยังสวดมนต์อยู่ในห้องพระอยู่เลย สงสัยว่าจะยังไม่รู้ว่ามากันแล้ว อย่างนั้นนั่งรอสักครู่เถอะนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะขึ้นไปตามให้” หล่อนลุกไปจากตรงนั้น รีบเดินขึ้นบันไดไม้ไปชั้นบนเพื่อตามป้าของหล่อน ผมสีดำขลับรวบไว้เป็นหางม้าไกวซ้ายขวาตามแรงที่เดินดูคล้ายนางแบบบนแคทวอล์คมากเหลือเกิน
“คนอะไรสวยอย่างกับดารา” ณัฐว่า
“คนรวยก็สวยอย่างนี้แหละ ไม่ต้องทำอะไรก็ขัดสีฉวีวรรณไปวันๆ” เพื่อนหนุ่มตอบขวางๆ ไม่ค่อยพอใจนักที่ณัฐเอ่ยปากชมใครคนอื่น
นั่งรออยู่ไม่ถึงห้านาที หญิงสาวก็กลับลงมาจากชั้นบน
ป้าจิตราเดินตามมาด้านหลัง พาทิศสังเกตจากหางตาว่าณัฐสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงชรา หล่อนนุ่งขาวห่มขาวอย่างคนปฏิบัติธรรมผมทรงบ๊อบสั้น ไหวเล็กน้อยตามแรงที่เดิน หากแต่ไม่มีเครื่องสำอางค์ใดๆอยู่บนใบหน้า มองเผินๆจะคิดว่าเป็นคนแก่ธรรมดาที่เราเห็นได้ตามวัดทั่วไป แต่เมื่อมองพิศแล้ว จะพบว่า ป้าจิตราดูสง่าผิดจากคนรุ่นราวคราวเดียวกันอยู่มาก ไม่ใช่สวยแบบ ศัลยกรรมมาจนดูอ่อนกว่าวัย แต่สวยสมวัยแบบคนโบราณ จมูกโด่ง ปากบาง ตาคม ดุทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจให้ดูดุเลย ใครเห็นก็ต้องเกรงใจ ราวกับว่ามีรังสีประหลาดแผ่ออกมาจากร่างตลอดเวลา
อย่างนี้หรือเปล่าที่เขาเรียกว่า ผู้มีบุญ
“ไม่คิดว่าจะมาเร็ว สวัสดีค่ะคุณพาทิศ”
พาทิศยกมือไหว้หญิงชรา หล่อนรับไหว้อย่างงดงามก่อนจะนั่งลงบนโซฟาตัวที่อยู่ไกลจากพาทิศ
“วันนี้ดิฉันถือศีล เลยแต่งตัวแบบนี้ หวังว่าจะไม่กลัวนะคะ”
พาทิศถือเอาว่า ไม่ใช่คำถามที่ต้องการคำตอบ จึงเพียงแต่ยิ้ม ไม่ได้พูดตอบอะไร
“นี่เพื่อนผมครับ ณัฐขับรถมาส่งพอดีผมขับไม่ไหว รู้สึกเพลียเหลือเกิน” พาทิศเอ่ยเบาๆ
“ค่ะ ดิฉันเข้าใจดี” หญิงชรารับคำ เวลาพูด หล่อนไม่ค่อยเปิดปากนักน้ำเสียงที่ออกมาไม่ชัดถ้อยชัดคำ แถมเสียงยังเบาทำให้ผู้ฟังยิ่งต้องตั้งใจฟังหล่อนพูดมากยิ่งขึ้น “เอ้อ แม่สร้อย ป้าว่าจะให้เล็กเขายกน้ำมาให้แขก แต่เดี๋ยวเงอะงะไม่ถูกใจ หนูช่วยไปรินน้ำมาทีนะ ถ้ามีของว่างก็เอามาด้วย ท่าทางคุณพาทิศเธอจะหิว”
เล็กหรือจะใช้ไม่ถูกใจ หญิงสาวยิ้ม ป้าของหล่อนเป็นแบบนี้คือ เวลาจะอ้างอะไร จะอ้างให้ผู้ที่เกี่ยวข้องเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไรเอง ส่วนผู้ที่ไม่รู้เรื่องก็จะเชื่อข้ออ้างนั้นโดยไม่ผิดสังเกต อย่างครั้งนี้ สร้อยฟ้าเข้าใจทีเดียวว่า ป้าไม่อยากให้หล่อนอยู่ฟังเรื่องที่จะคุยกับพาทิศนั่นเอง
“ค่ะคุณป้า ดิฉันขอตัวนะคะคุณพาทิศ”
หล่อนลุกทำท่าจะเดินออกไป ก็พอดีณัฐเอ่ยขึ้น
“เอ้อ คุณสร้อยฟ้าคงจะยกไม่ไหว ให้ผมไปช่วยดีกว่าไหมครับ” สร้อยฟ้าได้ยินก็ยิ้มก่อนจะบอกว่า
“ใช้แขกยกของเอง เดี๋ยวจะว่าเจ้าบ้านไม่ดูแลค่ะ ดิฉันจัดการเองดีกว่า”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” ณัฐมองหน้าหล่อนเต็มๆ “ผมเกรงใจ โบราณเขาว่า อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย จริงไหมครับ”
หล่อนปฏิเสธไม่ได้อีกต่อไปจึงหัวเราะเบาๆแล้วเดินออกจากห้องไปช้าๆ อย่างนั้น ณัฐถือกิริยาของหล่อนเป็นคำตอบตกลง ก็เดินตามออกไปด้วย ทิ้งให้พาทิศอยู่กับจิตราสองคน
ห้องครัวของบ้านนี้อยู่ไม่ไกลจากห้องนั่งเล่น อันที่จริงเดินไปไม่เกินสิบ ยี่สิบก้าวก็ถึงหากแต่แบ่งเขตชัดเจนแล้วว่า คนที่อยู่ที่นี่จะไม่ได้ยินอะไรที่คนในห้องนั่งเล่นคุณกันนัก สร้อยฟ้าเปิดประตูตู้ หยิบแก้วน้ำออกมาสามใบ รินน้ำในเหยือกที่แช่เย็นไว้ลงในแก้ว ก่อนจะชวนณัฐคุย
“ไม่อยากอยู่ฟังคุณพาทิศ กับคุณป้าใช่ไหมล่ะคะ”
“ครับ” ณัฐว่า “ผมเป็นคนขวัญอ่อน เอ้อ... เผื่อเขาพูดเรื่องอะไรกัน น่ากลัวๆ ผมจะนอนไม่หลับเอา”
สร้อยฟ้าหัวเราะ
“เอ คุณพาทิศชอบทานอะไรคะไม่รู้ว่าจะเอาอะไรให้ทานดี” หล่อนว่า
“มีอะไรก็เอาเถอะครับ ผมกับพาทิศมารบกวนก็เกรงใจจะแย่แล้ว”
“ไม่รบกวนจริงๆค่ะ” หล่อนว่า “ผลไม้ได้ไหมคะ คุณป้าทานมังสวิรัติ ไม่มีขนมอะไรเลย เค้กคุณป้าก็ไม่รับบอกว่าเป็นการไม่ประมาณในอาหาร”
หญิงสาวหัวเราะเบาๆ
“เงาะ หรือ สาลี่ดีคะ คุณณัฐชอบอย่างไหนมากกว่ากัน”
“อะไรก็ได้ครับ ผมเป็นคนง่ายๆกินอะไรก็ได้ทั้งนั้น”
“เงาะแล้วกันนะคะ ดิฉันจะคว้านเมล็ดให้ด้วย คุณป้าท่านคงอยากรับเงาะคว้านหวานๆเย็นๆนะคะ คุณพาทิศก็คงชอบ”
“เอ้อ เห็นด้วยครับ เป็นอะไรหวานๆ น้ำตาลเยอะไว้ก่อนละดีครับ เพื่อนผมมันดู ... ขาดสารอาหารยังไงไม่รู้”
สร้อยฟ้าล้างมือ ก่อนจะมาปอกเปลือกเงาะ เตรียมคว้านไปเสิร์ฟแขก และป้าจิตรา “อย่าหาว่าดิฉันแส่เลยนะคะ แต่ว่าอยากรู้เหลือเกินว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณพาทิศ หายไปเป็นอาทิตย์ต้องตามหากันให้วุ่น แถมพอเจอแล้วก็ทำท่าป่วยอีก น่าเป็นห่วงเหลือเกินค่ะ”
“ไม่ทราบซีครับ มันบอกว่าหลับไป”
“หลับไปอาทิตย์หนึ่งน่ะหรือคะ” หล่อนวางมือ หันมาถามอย่างสนอกสนใจ “น่ากลัวจะโดนเข็มปั่นด้ายทิ่ม จนหลับไปอย่างที่ถูกสาปนะคะ”
“อย่างนั้นคงเป็นเจ้าหญิงนิทราแล้วครับ แถมหลับไปร้อยปีไม่ใช่หนึ่งอาทิตย์เสียด้วย” ณัฐหัวเราะเบาๆ “ผมว่าคงมีอะไรมากกว่านั้น เห็นคุยโทรศัพท์กับป้าคุณว่าเห็นนิมิตอะไร”
“อ้อ” หล่อนร้องแค่นั้นไม่พูดอะไรต่อ
“อ้อนี่ แสดงว่าเคยมีเหตุการณ์อย่างนี้หรือครับ”
“เปล่าค่ะ” หล่อนตอบ ก่อนจะหันไปคว้านเงาะต่อ “เพียงแต่คุณป้าชอบพูดว่าเห็นนิมิตๆ อารมณ์ประมาณระลึกชาติละมังคะ”
“ระลึกชาติ คุณเชื่อเรื่องชาติภพหรือ”
“เชื่อมากค่ะ คุณป้าท่านธรรมะธัมโม ดิฉันโตมากับคุณป้าก็เลยซึมซับเอาไว้มาก คุณป้าไม่ใช่คนธรรมดานะคะ นอกจากดูดวงแล้ว คุณป้ายังเห็นนิมิตประหลาดๆอะไรหลายอย่าง แถมอ่านใจคนได้อีกค่ะ”
“แหมพูดอย่างกับในหนังนะครับ”
“ค่ะ แต่จริง คุณป้าแม่นอย่าบอกใคร ไม่ใช่อยู่ดีๆเป็นเหมือนอย่างในหนังนะคะ คุณป้าท่านฝึกกรรมฐาน เพ่งกสิณอะไรพวกนั้น” หล่อนเล่าอย่างสนุกปาก “มีครั้งหนึ่งคุณป้าเพ่ง เตโชกสิณ เอ่อเพ่งไฟน่ะค่ะ จ้องเปลวเทียน ถอดจิตไปเป็นอาทิตย์ นั่งอยู่ท่าขัดสมาธิอย่างนั้นละค่ะ คุณพ่อ คุณแม่เห็นเข้ารีบพาส่งโรงพยาบาลคิดว่าสลบ หรือเป็นอัมพฤกษ์ อัมพาตอะไร โรงพยาบาลก็รักษาไม่หาย กระทั่งเมดเห็นเทียนในห้องคุณป้ายังจุดติดอยู่เป็นอาทิตย์ไปเป่าเข้าเท่านั้น คุณป้าก็ฟื้นเลย”
“ขนาดนั้นเลยหรือครับ”
“ขนาดนั้นล่ะค่ะ” หล่อนหัวเราะ “คุณป้าท่านคงมีบุญอยู่แล้ว แล้วก็หมั่นทำบุญตลอด ทานมังสวิรัติ ไม่เคยฆ่าสัตว์ ถือศีล เข้าวัดเข้าวาเป็นประจำ พบจิตสงบ จะทำอะไรก็ทำได้ค่ะ”
ณัฐทึ่งไปกับคำพูดของหญิงสาว อย่างนั้นถ้าจะบอกว่า พาทิศถอดจิตระลึกชาติไปเป็นอาทิตย์ได้บ้างก็คงพอจะเป็นไปได้... แต่คนบาปหนาอย่างเพื่อนเขาเนี่ยหรือ วัดวาไม่เข้า ผิดศีลหมดทุกข้อโดยเฉพาะข้อสาม จะถอดจิดแบบป้าจิตรา ไม่มีทางหรอก เข้าใจผิดกันมากกว่า
“เรื่องเป็นอย่างไรคะ เชิญคุณพาทิศเล่าให้ดิฉันฟังค่ะ”
พาทิศเล่าเรื่องวันงานเลี้ยงให้ป้าจิตราฟังว่า เขาเห็นอะไรในสระอโนดาต เขากลับบ้านอย่างไรหลังจากคุยกับป้าจิตราแล้ว เขาหลับไปฝันเห็นอะไรบ้าง กระทั่งตื่นมาพบว่าหลับไปหนึ่งอาทิตย์
“จำเรื่องในฝันได้บ้างไหมคะ”
“กระท่อนกระแท่นนักครับ จำได้บ้างไม่ได้บ้าง บางตอนจำแม่นแม้แต่ว่าใครพูดว่าอะไร บางช่วงก็จำไม่ได้เลยว่าเห็นใครบ้าง จำได้ว่ามีหลวงพินิจราชอักษร มีบ่าวคนหนึ่งชื่อเส็ง แล้วก็ผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อ หยาดเท่านั้นครับ” เขาเงียบไป
“ในฝันคุณอยู่ตรงไหนคะ ยืนมองเฉยๆ เป็นตัวละครตัวใดตัวหนึ่ง หรือไม่เห็นตัวเอง เห็นแต่ภาพเฉยๆ”
“เห็นแต่ภาพเฉยๆครับ เหมือนดูภาพยนตร์” เขาตอบ “คุณป้าคิดว่าผมหลับฝันไปเท่านั้น หรือระลึกชาติได้กันแน่ครับ”
“หลับไปเฉยๆอาทิตย์หนึ่งเต็มๆน่ะหรือคะ” จิตรายิ้มอย่างยั่วล้อ “คุณเห็นนิมิตค่ะ คุณพาทิศ”
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
