หัวข้อ: รักคือ... รัก >>> ส่งข่าว

[Little Devil]

ถ้าเป็นอีป้าแก่ๆ ไม่รอนานขนาดนี้หรอก ลุยตั้งแต่เห็นก่อนค่อยถามทีหลัง

ู^
ตรงใจซะ

[Angel_K]

ตอนที่ 19 รับฟัง [2/2]

“ฟังก่อนได้ไหม” ผมได้แต่เรียกคนที่กำลังถอยห่างจากผมไปเรื่อยๆ ไม่ มันต้องไม่เป็นแบบนี้ ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ แล้วเขาก็หยุด แต่เหมือนหยุดเพื่อตัดสินใจที่จะพูดอะไรบางอย่าง

“พี่ยังมีอะไรจะโกหกกรอีก” เขาถามผมกลับมาด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่เย็นชา มันเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเขาเป็นแบบนี้
และคำพูดของเขามันก็ยิ่งตอกย้ำความผิดของผม

“มันไม่ใช่อย่างนั้น” ผมตอบออกไป
  
“แล้วมันเป็นเรื่องแบบไหนหรอ บอกกรหน่อยสิ ว่าที่กรเห็น ที่กรได้ยินมันคืออะไร หรือจะโกหกอะไรอีกก็ว่ามา” เขาพูดแล้วก้าวเข้ามาหาผมเรื่อยๆ จนผมต้องเป็นฝ่ายเดินถอยหลังกลับเข้ามาในห้อง เขายังคงมองมาที่ผมด้วยท่าทีที่เฉยชาจนผมเองรู้สึกกลัวกับสายตาแบบนั้น

“บอกมาสิว่าเมื่อกี้พี่กำลังทำอะไรกับใคร บอกมา กรบอกให้พี่บอกมาไง” พอเขาก้าวเข้ามาในห้องก็ปิดประตูเสียงดังก่อนจะหันมาตะคอกใส่หน้าผม ก่อนจะยื่นมือทั้งสองข้างขึ้นมาคว้าหัวไหล่ทั้งสองข้างของผมไว้แล้วเขย่า จากที่ผมพยายามจะอธิบายสิ่งที่มันเกิดขึ้นให้เขาฟังอย่างใจเย็น มันเลยทำให้ความพยายามของผมค่อยๆ ลดลงไป  

“ปล่อย บอกให้ปล่อย ปล่อย” ผมตะโกนบอกให้เขาปล่อย เพราะเขาเพิ่มแรงลงมามากขึ้นจนผมเริ่มเจ็บ แต่แทนที่เขาจะปล่อยกลับยิ่งเพิ่มแรงที่บีบลงมาที่ไหล่ทั้งสองข้างของผมมากขึ้นอีก แล้วความอดทนของผมก็หมดลง จนเป็นฝ่ายที่ยกมือทั้งสองข้างของตัวเองขึ้นมาผลักที่หน้าอกของคนตรงหน้าอย่างแรงจนเขาเซไปปะทะกับประตูไม้ด้านหลัง

>>ปึ้ก<<


>>อึก<<

ด้วยมือของเขาที่ยึดกับไหล่ของผมอยู่ก่อนหน้าที่ผมจะผลักเขา มันเลยทำให้ตัวของผมตามติดไปกระแทกกับตัวเขา แล้วผมก็พยายามจะดึงตัวเองออกมาอีกครั้ง แต่มันยากขึ้นเมื่อถูกมือของเขายกขึ้นมาจับที่ไหล่ทั้งสองอีกครั้งและจับผมพลิกตัวจนหลังของผมไปกระแทกกับบานประตู แล้วยกมือขึ้นมายันกับประตูเอาไว้ไม่ให้ผมขยับหนีไปไหนได้อีก

“เป็นบ้าหรือไง” ผมตะโกนใส่หน้า เมื่อความอดทนของผมมันเริ่มเหลือน้อยเต็มที

“เออ ถ้ามันจะบ้าก็เพราะพี่นั่นแหละ พี่จะเอายังไงกันแน่ บอกมาสิ แค่บอกมา แต่อย่ามาทำแบบนี้” เขาตะโกนใส่หน้าผม แต่แล้วเสียงของเขาก็เริ่มอ่อนลงในช่วงท้ายของประโยค


“ผิงเป็นแฟนเก่าพี่” ผมบอกออกไป และทันทีที่บอก เขาก็ค่อยๆ ลดมือที่ยันประตูไว้ ทิ้งลงข้างตัว แล้วก้มหน้าฟังสิ่งที่ผมพูด

“แต่พี่ก็ไม่ได้นัดเขามา เขาเองที่เป็นฝ่ายกลับมาหาพี่ พี่จะไม่ปฏิเสธว่า พี่เองก็เคยหวังว่าพี่กับเขาจะกลับมาคบกันอีกครั้ง” คำพูดเริ่มพรั่งพรูออกมาจากปากผมไปเรื่อยๆ โดยที่คนตรงหน้า ยังคงก้มหน้าและรับฟังอยู่เช่นเดิม แต่ผมก็เห็นว่าเขากำลังกำหมัดจนแน่นเหมือนพยายามข่มความรู้สึกของตัวเองเอาไว้

“แล้วพี่กับเขาก็เกือบจะมีอะไรกัน แต่มันก็แค่เกือบ” ผมบอกเขาไปตามความจริง ที่ผมทำลงไปมันอาจเป็นด้วยวูบหนึ่งของอารมณ์ ด้วยความคุ้นเคย หรือผมแค่อยากพิสูจน์อะไรบางอย่างก็ตาม แต่สุดท้ายผมก็ทำมันไม่ได้

“สภาพของพี่ตอนนี้มันยังเรียกว่าเกือบอีกหรอ” เขาถามผมด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน


“พี่ไม่ได้มีอะไรกับเขา แล้วรู้ไหมว่าทำไมพี่ถึงหยุด เพราะมันทำไม่ได้ไง มันทำไม่ได้ ทำไม่ได้เข้าใจไหม”

ผมตะโกนบอกคนตรงหน้า ในขณะที่ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นไปกระชากคอเสื้อของเขา แล้วขยุ้มไว้ในมือจนแน่น จากนั้นผมก็ไม่รู้ว่าน้ำตาของผมมันไหลออกมาตั้งแต่ตอนไหน และมันไหลออกมามากมายแค่ไหน ผมรู้แต่ว่าภาพที่ผมมองเห็นอยู่ตอนนี้มันกำลังพร่ามัวไปหมด ผมคลายมือที่ขยุ้มคอเสื้อของคนตรงหน้า แล้วปล่อยให้ตัวเองทรุดลงไปกับพื้นอย่างคนไร้กำลัง ส่วนกรก็ยังคงยืนนิ่งอยู่แบบนั้นโดยไม่ขยับเขยื้อน ได้แต่ปล่อยให้ผมนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้น



.........................................................................


ช่วงก่อนหน้านี้ในขณะที่ผมกำลังจะเดินไปที่รถของตัวเองเพื่อที่จะขับรถกลับบ้าน ผมก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง เสียงที่ผมยังจำได้ดี เรียกขึ้นมาเสียก่อน พอผมหันไปตามเสียงนั้นผมก็เห็นเธอกำลังเดินตรงมาหาผม “ผิง” ผมเรียกชื่อของเธอเมื่อเธอมายืนอยู่ตรงหน้าผม

ผมกับผิงเราเคยคบกันช่วงที่ผมไปเรียนต่อ ผมได้เจอกับเธอที่นั่น ผิงเคยเป็นคนที่ผมคิดว่าจะรัก ใช่ครับ คิดว่าจะรัก คิดที่จะรักด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่ ที่สรุปแล้วว่าเธอกับผมควรจะเป็นคู่กัน เราเป็นคู่ที่ดูเหมาะสมกันในทุกด้าน แล้วตัวผิงเองก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะคบกับผม และถึงแม้ว่าผมกับผิงและมาคบกันด้วยเรื่องของเหตุผลที่ผมเห็นว่ามันดี มันเหมาะสม พอคบกันไปผมเองกลับรู้สึกดีกับผิงอยู่ไม่น้อย แต่ด้วยความที่เราเหมือนกันจนมากเกินไป สุดท้ายเราก็ไปด้วยกันไม่ได้
  
แล้วผิงก็เป็นฝ่ายกลับมาหาผมอีกครั้ง ลึกๆ ในใจผมตอนที่เห็นหน้าผิง ผมบอกได้เลยว่าผมรู้สึกดีใจที่ได้เห็นผิงกลับมายืนอยู่ตรงหน้าผมอีกครั้ง และมันก็ไม่ใช่เรื่องยาก ที่ความรู้สึกอะไรๆ ที่เคยผ่านมาระหว่างผมกับผิง มันจะถูกพัดพากลับมาด้วย

แต่สุดท้ายหลังจากที่เราคุยกัน ทั้งผมและผิงต่างก็รู้ดีว่า เราคงกลับมาเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว และเรื่องนี้มันน่าจะจบลงด้วยดี

หากผมกับเธอไม่เลือกที่จะจากกันด้วยเซ็กส์ ซึ่งผมเองก็ไม่คิดที่จะปฏิเสธ

ถ้าเป็นตัวผมก่อนหน้าที่จะมารู้จักกับกร ผมก็คงจะพูดว่า ก็คนมันเคยๆ ไม่เห็นจะเป็นเรื่องแปลกอะไร

แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ผมแค่อยากรู้ อยากลองกลับไปทำในสิ่งที่ผมเคยเป็น เคยทำ และสำหรับผมมันก็เป็นแค่เซ็กส์ ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้น ไม่มีแม้พันธะ ไม่มีความผูกพัน



 
จนมาถึงตอนที่ผมเกือบจะมีอะไรกับผิง ในขณะที่ผมกำลังจะทำอะไรกับผู้หญิงอีกคน ภาพและเสียงของผมขณะกำลังร่วมรักกับอีกคน มันก็ถูกฉายขึ้นมาในความคิดของผม

ภาพของผมที่ถูกเขาโอบกอดบนเตียงๆ นี้

ภาพที่ผมโผตัวขึ้นไปกอดเขาไว้ และมีเขาคอยปลอบประโลมยามที่ผมรู้สึกเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด

และสุดท้ายเสียงกระซิบเบาๆ ที่เขาบอกกับผมว่า เขารักผม

และเมื่อตัดกลับมาที่ภาพของผิงที่อยู่ใต้ร่างผม มันก็ทำให้ผมเลือกที่จะหยุดทุกอย่างเอาไว้

ผมทำมันต่อไปไม่ได้



พอผิงกลับไปแล้วผมก็พาตัวเองเข้าไปนอนแช่น้ำในอ่างอาบน้ำ ผมแค่อยากลบสัมผัสและกลิ่นที่ผมไม่คุ้นเคยมานานให้หายไปจากตัว และหวังว่าน้ำจะช่วยปลดปล่อยความคิดของผมที่มันกำลังเต็มไปด้วยความสับสนให้หายไปได้

ผมถามตัวเองว่าอะไรที่ทำให้ผมทำอะไรลงไปได้มากขนาดนี้ ผมโกหกกร และเกือบจะทำอะไรกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา

ถ้าเป็นเรื่องของผิง มันก็จบลงไปแล้ว และไม่มีทางจะรื้อฟื้นมันกลับขึ้นมาได้อีก

และมันไม่ใช่เพราะผมถูกโอบกอดโดยผู้ชาย เพราะผมเต็มใจที่จะทำ มันเกิดขึ้นและเป็นไปตามความรู้สึก



ผมเองเป็นคนอยากให้กรเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตของผม เขามาทำให้อะไรหลายๆ อย่างในชีวิตของผมเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปจนผมรู้สึกได้ และผมก็ยินดีและยอมรับการเปลี่ยนแปลงนั้น

แต่ถ้าวันหนึ่งที่ผมไม่มีเขา ผมจะเป็นยังไง

มันทำให้ผมกลัวที่จะไม่มีเขา ทั้งๆ ที่ผมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่า ความรู้สึกที่ผมมีให้เขา มันจะเรียกว่า “รัก” ได้หรือยัง



.......................................................................


“พี่...” คนตรงหน้าผมเรียก ก่อนจะย่อตัวลงมาหาผม และทันทีที่ผมเห็นหน้าเขา ผมก็โผตัวไปกอดเขาไว้ แล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม จนผมได้ยินเพียงเสียงสะอื้นของตัวเอง ผมกอดกรไว้จนแน่น แต่เขาไม่ได้กอดผมกลับมา มันยิ่งทำให้ผมแทบจะเป็นบ้า

“พี่ทำผิดมากใช่ไหม ใช่ไหม พี่ขอโทษ ฮึกๆ” ผมไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ผมเป็นได้ถึงเพียงนี้ แต่ไม่ว่าจะยังไง ผมก็รู้สึกว่าผมเสียคนๆ นี้ไปไม่ได้

กรไม่ได้ตอบอะไรออกมา แต่เขาดึงตัวผมออก ก่อนที่จะยกมือทั้งสองข้างของเขาขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่มันเปื้อนอยู่เต็มสองข้างแก้มของผม และมองสบตากับผม

“พี่รักกรบ้างหรือเปล่า กรจะถามพี่แค่นี้ พี่ตอบกรมาได้ไหม”

“พี่ไม่รู้ แต่พี่รู้สึกดีเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน” ผมก้มหน้า ก้มตาแล้วตอบคนตรงหน้า

“แล้วก็อยากคุยด้วย”

“อยากเห็นหน้า”

“อยากให้กอด”

“อยากให้อยู่ข้างๆ กันไปแบบนี้” ผมตอบเขาได้แค่นี้ แล้วคนที่อยู่ตรงหน้าผมก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ เพียงแต่ดึงตัวของผมเข้าไปกอดไว้ มันเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่นมากสำหรับผม แล้วเขาก็ดันตัวผมออกมาเล็กน้อยก่อนจะพูดกับผม

“กรจะไม่ถามอะไรพี่แล้ว ถ้าพี่บอกว่าไม่ได้ทำ กรก็จะเชื่อว่าพี่ไม่ได้ทำ แต่ขอได้ไหมให้มันเป็นครั้งสุดท้ายที่พี่จะทำแบบนี้ พี่รู้ไหมว่ากรรู้สึกยังไง เวลาที่เห็นพี่อยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่กร หรือแค่คิดว่าพี่กำลังทำอะไรกับคนอื่นที่ไม่ใช่กร มันก็ทำให้กรเจ็บตรงนี้จนแทบจะทนไม่ไหว” กรพูด จนเมื่อประโยคสุดท้ายเขาก็จับมือของผมขึ้นไปทาบอยู่ที่อกข้างซ้ายของเขา

“อืม”

“แต่เรื่องที่พี่โกหกกร กรยังไม่หายโกรธหรอกนะ”


---------------------------------------------------------

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

  :z13:ไรเตอร์

เข้ามาขออ่านด้วยคนน้า

[N.T.❁]

ถอนหายใจด้วยความโล่ง....



ไม่รู้จะเม้นไรอ่าค่ะ...แต่ดีใจมากมายที่ไม่มีอะไรเกินเลย
สงสารกร >.<

ขอบคุณมากๆนะคะ 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

  :เฮ้อ:โล่งไปตามๆกัน

รักกัน รักกัน 

อ่านสองตอนี้แล้วปวดใจดีแท้

ดีนะที่กันไม่มีไรกับแฟนเก่าอ่ะ ไม่งั้นนะ ไม่แค่ปวดใจอ่ะ 

[PEENAT1972]

อีป้าแก่ๆ อ่านไปน้ำตาคลอหน่วยตา

แต่ตอนนี้มันเริ่มหยาดหยดลงมา

เพราะการกระพริบตาไปซะแล้ว


จริงสินะ

เราจะต้องถามหาเหตุและผลกันทำไม

ก็เพราะว่า

รักคือ....รัก ยังไงละค่ะ

[anajulia]

เฮ้อ..........ดีนะที่ตัดสินใจรอจนครบตอนแล้วค่อยเข้ามาอ่าน
ไม่งั้นเขียนเรื่องตัวเองไม่ออกแน่ๆ

แค่รักกันมันไม่พอจริงๆด้วยสินะคะ T____T เกือบไปแล้วมั้ยล่ะพี่กันต์ ความสัมพันธ์ของคนสองคนมันเปราะบางเหลือเกิน

[iforgive]

เฮ้อ  แล้วจะทำแบบนั้นเพื่ออะไร
มีอะไรกันครั้งสุดท้าย  ใครวะที่เป็นคนแรกที่คิดได้แบบนี้

[bbyuqin]

ขอบใจที่ย้องกรใจกว้างมากพอที่จะเชื่อและไว้ใจพี่กันต์...
ขอบคุณพี่กันต์ที่หยุดทุกอย่างได้ทันเวลา......ก่อนที่จะเสียรักแท้ไป..

รักคือ...รัก...ชอบคำนี้จัง

[yunjaejoong]

กรอย่างนี้ต้องลงโทษให้หนักเลยน่ะ ไม่งั้นไม่ยอมด้วย
เอ้..จะลงโทษแบบไหนดีหน่า

[pattybluet]

เกิดเรื่องน่าหวาดเสียวจริงๆด้วย สงสารน้องกรเลย
แต่ก็เอาเหอะ...
ว่าแล้วก็ลุ้นวิธีลงโทษคนทำผิดดีกว่า 

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[wan]

ไอ้ประโยคสุดท้ายนี่แหละ  กรคิดอะไรอยู่น้า
พี่กันต์ คงยินยอมที่จะถูกลงโทษ
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ

[♥a2k♥]

โอ่ยยยย
หัวใจจะวายตอนพี่กันต์บอกเกือบมีอะไรกับผิง 
เคลียร์กันได้ก็ดีแล้ว แต่กรไม่ยอมแล้วจะทำอะไรนะ 

[vvivy]

 

[SPSJ]

เรามาดีกันนะนะ

[naiin]

สงสัยจะโดนคิดดอกเบี้ยค่าโกหกทบต้นทบดอกแน่ นี่แหละทุกอย่างมันมีทุน

[lovenadd]

สุดยอด

[dahlia]

ขวัญเอ๋ยขวัญมา เฮ้อออออออออออออออออออออ โล่งอกหน่อย พี่กันต์ก็ทำซะหายใจไ่ม่ทั่วท้องปวดตับกันเลย
ลุ้นกันต่อไป 

[didi]

สะดุดค่ะ

[jasmin]

อ่านทันแล้ว 
เรื่องนี้น่ารักมากเลยอ่ะ หว๊าน หวาน
ชอบตอนที่พี่กันต์ป่วยจัง ขี้อ้อนดี
ว่าแต่ตอนล่าสุดนี้แอบใจแป่วเลยอ่ะ
ดีจังที่กรเข้าใจ ถึงจะยังไม่หายโกรธก็เถอะ
รออ่านตอนที่พี่กันต์ง้อน้องกรน๊า
ปล. +1 ให้ไรทเตอร์

[Chocorun]

ทำเอาลุ้นแทบแย่

 

ตอนทะเลาะกันนี่ก็เหมือนจะรุนแรงอยู่นิดนึงนะ เจ็บกันมั้ยหล่ะนั้น

เดี๋ยวตามลุ้นตอนหน้าดีกว่า จะกลับมาหวานกันรึยังนะ อิอิ

[Sweet cream]

"เพราะมันทำไมได้ มันทำไมได้"

แอบสงสารพี่กันต์อยู่นิดๆ เหมือนกันนะ
พี่แกคงกำลังสับสนอ่ะ

งานนี้ต้องขอบคุณกรที่ยังเชื่อพี่กันต์ >_<

[BeeRY]

ต้องตามอ่านตั้งแต่ตอนที่ 11
ตอนแรกเสียเลือด ต่อมาก็เสียน้ำตา แล้วเดี๋ยวกำลังจะเสียเลือดอีกรอบใช่ป่ะคะ
รักกันๆนะ พี่กันต์กับน้องกร

[PEENAT1972]

  เบียร์เอาให้พรุนอีกรอบ 555

คนเขียนขา อีป้าแก่ๆ อยากอ่านอีกตอนแล้วค่ะ  ยั่วยวนชวนให้มาลงต่อ 

[anajulia]

กลับมาอ่านอีกรอบรอคุณกวาง เลยเจอนี่ค่ะ

.................
ก่อนจะหยิบที่วางไว้บนเบาะข้างๆ ขึ้นมา (หยิบ อะไรคะ? มือถือ โทรศัพท์ แบบว่าน่าจะมีคำนามมาเติมนิดนึง)
.................ข้างล่างนี่จากส่วนของพี่กันต์นะคะ
ผมก็พาตัวเองเขาไปนอนแช่น้ำ (เข้า)
ไม่มีทางจะรื้อฝืนมันกลับ (รื้อฟื้น)

[Angel_K]

กลับมาอ่านอีกรอบรอคุณกวาง เลยเจอนี่ค่ะ
.................

ขอบคุณนะคะพี่นุ่น

คนเขียนขา อีป้าแก่ๆ อยากอ่านอีกตอนแล้วค่ะ  ยั่วยวนชวนให้มาลงต่อ 

อดใจรออีกนึงน้า นิดนึงจริงๆ

ต้องตามอ่านตั้งแต่ตอนที่ 11
ตอนแรกเสียเลือด ต่อมาก็เสียน้ำตา แล้วเดี๋ยวกำลังจะเสียเลือดอีกรอบใช่ป่ะคะ
รักกันๆนะ พี่กันต์กับน้องกร

รักกันแน่ๆ แต่เสียเลือดไหม รออ่านแล้วกันเนอะ อิอิ


ขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะคะที่ตามอ่านกันมา ตอบบ้างไม่ตอบบ้างก็อย่าว่ากันน้า


ปล. เดี๋ยวคืนนี้เจอกันค่ะ

 

[knightofbabylon]

โล่งใจที่มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

แล้วคืนนี้จะรอดูว่าน้องกรจะทำโทษพี่กันต์วิธีไหน 55+


  ให้กำลังใจไรท์เตอร์

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

//// กร นายจะทำไรพี่เค้าอย่านะ ////

[Angel_K]

ตอนที่ 20 ของใคร

“พี่กันต์” ผมเรียกชื่อของคนที่กำลังหลับตา แล้วกระชับอ้อมแขนที่ถูกส่งขึ้นมาโอบรั้งรอบคอของผมไว้จนแน่น เพื่อหวังจะใช้เป็นที่ยึดเหนี่ยว ริมฝีปากที่บวมเจ่อและเจือไว้ด้วยสีแดงระเรื่อจากการถูกบดจูบอยู่เนิ่นนานก่อนหน้านี้ถูกเปิดออก และส่งคมเขี้ยวลงมาฝังบนไหล่หนาเพื่อระบายความอัดอั้น ในขณะที่ลำตัวถูกปล่อยให้โยกไหวไปตามแรงที่ถูกส่งไปให้รองรับไว้ ส่วนสตินั้นกำลังถูกทำให้พร่าเลือน และลอยล่องไปตามการชักพาให้เข้าสู่ห้วงอารมณ์แห่งความรักและปรารถนา


“อื้อ... อึก…”


เสียงที่ถูกส่งมามีเพียงแต่เสียงครางฮือของร่างข้างใต้ ซึ่งเป็นเสียงที่เรียกความพึงพอใจให้กับผมได้ไม่น้อย


แต่ผมยังต้องการมากกว่านั้น



ผมชักพาความต้องการของตัวเองออกมาอีกครั้ง ก่อนจะนำพาให้ดำดิ่งเข้าไปหาความอุ่นร้อนในกายนั้น อย่างเชื่องช้าแต่หนักหน่วงและเน้นหนักในทุกสัมผัส จนผิวเนื้อที่รุ่มร้อนและพร่างพราวไปด้วยเหงื่อของเราทั้งสองคนแนบชิดสนิทกัน จนไร้ซึ่งช่องว่างใด และเมื่อนั้นผมก็หยุดขยับโยกร่างกาย ทำให้ร่างข้างใต้ต้องระบายความอัดอั้นที่มีอยู่เปี่ยมล้นออกมาเป็นเสียงครางยาว จากนั้นจึงค่อยๆ คลายคมเขี้ยว และขยับใบหน้าที่ฝังอยู่ที่ลาดไหล่ของผมออกมาช้าๆ   แล้วปรือตาขึ้นมามองผม ที่ตอนนี้ยันลำตัวช่วงบนให้สูงขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อมองร่างข้างใต้ให้ถนัดถนี่ยิ่งขึ้นเช่นกัน ดวงตาคมดูหวานเยิ้มกว่าครั้งไหน กำลังคลอไปด้วยหยาดน้ำสีใสที่ถูกเก็บกักเอาไว้จนเต็มหน่วย หากกระพริบเบาๆ แม้เพียงครั้ง หยาดน้ำสีใสนั้นคงร่วงหล่นลงมา


“พี่กันต์” ผมเรียกชื่อนั้นอีกครั้ง


“อื้อ” คนตอบรับได้แต่ส่งเสียงอยู่ในลำคอไม่เป็นภาษา


“พี่เป็นของใครครับ” ผมถามออกไป ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แต่แฝงไว้ด้วยความหนักแน่น



“กะ... กร” เสียงจากร่างข้างใต้ถูกส่งออกมาอย่างกระท่อนกระแท่น


“ขอฟังอีกที่ได้ไหมว่า พี่เป็นของใครครับ” ผมถาม ก่อนจะถอนความต้องการออกมาจนเกือบสุด แล้วส่งกลับเข้าไปใหม่อย่างหนักหน่วงและรวดเร็ว จนร่างข้างใต้ส่งเสียงหวีดร้องออกมา


“อึก...           อะ อื้อออออ...”


ใบหน้าใสที่บัดนี้ถูกย้อมจนแดงระเรื่อไปด้วยเลือดฝาด ขยับส่ายไปมาอยู่บนหมอนนุ่ม หน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมา โดยมีปอยผมที่เปียกลู่ตกลงมาปิดบังไว้บางส่วน


“ตอบกรหน่อยนะครับ คนดี” ผมยกมือข้างหนึ่งขึ้นไปลูบปอยผมเปียกที่ลู่ลงมาบังหน้าผากของร่างข้างใต้ออก และเลื่อนลงมาจับประคองใบหน้าไว้ ก่อนจะก้มลงไปประทับจูบบนหน้าผากเนียนที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ


“กะ   กวินท์  กร”

เจ้าของใบหน้าแดงระเรื่อค่อยๆ ส่งเสียงตอบออกมาอย่างแผ่วเบา


“กรก็เป็นของพี่นะครับ แล้วอย่าไปทำแบบนี้กับใครที่ไหนอีกนะครับ รู้ไหม”

“อื้ออ...”


จากนั้นผมก็ไม่รู้ว่า ผมถ่ายเทความรักและความปรารถนาจากตัวผมไปให้อีกคนรับรู้อยู่เนิ่นนานเท่าไร

และไม่รู้ว่าวังวนแห่งความรัก และความปรารถนานั้นถูกชักนำให้หมุนวนไปอยู่กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

กว่าที่วังวนนั้นจะถูกทำให้หยุดลง แสงอาทิตย์ที่เคยสาดส่องก็เริ่มถอยลับดับแสงไป

พร้อมกับเสียงครางยาวครั้งสุดท้าย


“มะ ไม่ไหวแล้ว อ้าาาา......”



“อื้ออออ.... กรรักพี่นะครับ” ผมเองขยับตัวครั้งสุดท้ายและปลดปล่อยออกมาพร้อมกับอีกคน ก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างหูของร่างที่อ่อนระโหยโรยแรง และดูเหมือนว่าเจ้าของร่างนั้นพยายามจะเปล่งเสียงอะไรกลับมา


“อืม... ระ รัก” คำสุดท้ายถูกส่งออกมาเพียงเบาๆ ราวกับเสียงกระซิบ ก่อนที่คนพูดจะสลบไสล แล้วพาตัวเองจมดิ่งลงสู่ห่วงนิทรา จากนั้นผมจะถอนกายออกมา และตามด้วยหยาดรักที่ไหลรินออกจากกายของคนที่เข้าสู่ภวังค์ไปแล้ว




……………………………………………..


ผมลุกขึ้นมา ก่อนจะหาผ้ามาชุบน้ำอุ่น แล้วนำไปเช็ดทำความสะอาดร่างกายให้กับร่างที่นอนหลับใหลไม่ได้สติ ก่อนจะหันมาจัดการกับตัวเอง และพาตัวเองกลับมานอนลงบนเตียงนุ่มอีกครั้ง โดยไม่ลืมที่จะรั้งร่างที่นอนอยู่ข้างกันให้มาอยู่ในอ้อมแขน จากนั้นก็ปล่อยให้ตัวเองเข้าสู่ภวังค์ไปเช่นเดียวกัน

[Angel_K]

“<<ไม่มีพรุ่งนี้ รักเราจะมีเพียงวันนี้รออยู่ ปล่อยวันพรุ่งนี้ ให้ฟ้านำทางต่อไป…>>” เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเรียกให้ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ก่อนที่ผมจะค่อยๆ เอี้ยวตัวเพื่อหันกลับไปมองที่โต๊ะ และเห็นว่าเสียงนั้นดังออกมาจากโทรศัพท์ของคนที่ยังคงนอนหลับและไม่มีที่ท่าว่าจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนนี้

แล้วผมก็ขยับตัวเพื่อเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์นั้นให้เข้ามาอยู่ในมือของผม พอมองไปที่หน้าจอก็เห็นว่าเป็นแม่ของพี่กันต์ที่โทรเข้ามา จากนั้นเสียงก็เงียบไป ก่อนจะดังขึ้นมาอีกเป็นครั้งที่สอง จนผมตัดสินใจที่จะเรียกเจ้าของโทรศัพท์ให้ตื่นขึ้นมารับสาย

“พี่กันต์ แม่พี่โทรเข้ามา ตื่นขึ้นมารับหน่อยนะครับ” ผมเรียก พร้อมกับยกมือขึ้นไปตีที่ต้นแขนของเขาเบาๆ เพื่อให้รู้สึกตัว

“อื้อ...” คนที่นอนหลับอยู่เมื่อครู่ครางรับ แล้วขยับยกใบหน้าของตัวขึ้นมาถูไถอยู่กับต้นแขนผม ก่อนจะยื่นมาออกมารับโทรศัพท์ไปจากมือผมแบบงัวเงียเต็มทีและกดรับสาย


“ครับ”  

“ไม่ได้เป็นอะไรแล้วครับ หายดีแล้ว” พี่เขาคุยโทรศัพท์ ในขณะที่ยังคงซุกตัวอยู่ข้างผม

“เอ่อ... ครับ ก็เรียบร้อยดีครับ กันต์ว่าอีกสักสองอาทิตย์จะลงไปดู”

“คิดถึงสิครับ ไว้อาทิตย์หน้ากันต์จะกลับไปหานะครับ”

“ครับ แม่ก็เหมือนกันนะครับ บายครับ”
 
พอกดวางสายแล้วพี่กันต์ก็ยื่นโทรศัพท์ส่งคืนมาให้ผมรับไว้ ผมก็รับแล้วเอี้ยวตัวเอาโทรศัพท์กลับไปวางไว้ที่เดิม ก่อนจะหันกลับมาหาอีกคนที่ตั้งท่าจะลุกขึ้น

“กี่โมงแล้ว” พี่กันต์ถาม ขณะยันตัวลุกขึ้นมานั่ง แล้วก็ต้องทำหน้าเบ้ออกมาให้เห็น

“เพิ่งจะสองทุ่มเอง แล้วพี่... เอ่อ... เจ็บมากหรือเปล่า” ผมถามออกไปทั้งที่ตัวเองก็พอจะรู้คำตอบ

“ลองดูไหมล่ะ”

“หึหึ แล้วใครให้ไปทำอะไรแบบนั้นล่ะครับ” ผมก็ทำได้แค่หัวเราะเบาๆ แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกไปมาก ปล่อยให้เขาอยู่ดีๆ แบบนี้ของเขาน่าจะดีกว่า แต่สงสัยว่าจะไม่ทันแล้ว ถึงร่างกายจะไม่เอื้ออำนวยให้ทำอะไรได้มาก ก็ยังไม่วายส่งสายมามองผมแบบไม่พอใจ
 
“จะรื้อฟื้นทำไมเล่า รู้แล้วว่าผิด ก็จะไม่ทำแล้ว” เอ้า!! โวยวายเหมือนผมเป็นคนผิดเสียอย่างนั้น

“ครับๆ พี่จะนอนต่อไหม” ผมถาม แล้วก็เห็นเขาส่ายหน้ากลับมาเป็นคำตอบ

“อยากอาบน้ำมากกว่า ช่วยพาไปห้องน้ำที มันลุกไม่ไหว” พี่กันต์หันมาบอกผมเสียงเบา พร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสี แล้วก็ขยับตัวเตรียมจะลุกออกจากเตียง

“เดี๋ยวแช่น้ำอุ่นดีกว่าไหม พี่รอก่อนนะ กรไปเปิดน้ำก่อน”

“อื้อ”

แล้วผมก็ลุกออกจากเตียงเข้าไปเปิดน้ำอุ่นลงอ่าง พร้อมกับเทครีมอาบน้ำลงไปด้วย ก่อนจะเดินกลับออกมารับคนที่นั่งรออยู่บนเตียง

“ไม่ต้องอุ้ม ช่วยประคองเฉยๆ ก็พอ” พี่กันต์พูดดักขึ้นมาก่อน เหมือนจะรู้ว่าผมจะทำอะไร

“ไหวแน่นะ” ผมถาม

“อืม” แล้วผมก็ประคองพี่เขาให้ลุกขึ้นมาจากเตียง เดินไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งน้ำที่เปิดทิ้งไว้ก็ได้ระดับกำลังดี

ผมค่อยๆ ประคองตัวพี่เขาให้ก้าวลงไปนั่งในอ่างอาบน้ำ จากนั้นผมก็ตามลงไปนั่งซ้อนหลังพี่เขาเอาไว้ ให้ตัวพี่เขาก็อยู่ที่หว่างขาของผม พอผมนั่งลงแล้วพี่เขาก็เอนหลังลงมาพิงไว้กับหน้าอกของผม

“กร” คนข้างหน้าเรียกชื่อผม ในขณะที่คว้ามือของผมข้างหนึ่งขึ้นมาไว้ในมือแล้วบีบเบา

“ครับ” ผมตอบรับ แล้วบีบมือของพี่เขากลับไปเช่นกัน

“เจ็บมากไหม” พี่เขาถามผมออกมาเสียงเบา  

“เจ็บที่ใจนะหรอ เจ็บสิ ทั้งเจ็บทั้งกลัวเลยรู้ไหม” ผมพูดออกไปตามความรู้สึกที่ผมเป็นก่อนหน้านี้

“แล้วทำไมถึงยังเชื่อ พี่อาจจะโกหกกรอีกก็ได้” พี่เขาถามออกมา พลางเอามือมาจับที่แขนข้างหนึ่งที่วางพาดไว้กับขอบอ่าง และอีกข้างที่อยู่ในมือเขา ให้มาโอบรอบเอวของเขาไว้

“แต่พี่รู้อะไรหรือเปล่าว่าสายตาพี่มันไม่เคยเก็บความรู้สึกอะไรไว้ได้เลย ถ้าตอนที่พี่พูดโดยที่กรไม่เห็นสายตาของพี่ กรก็คงไม่รู้ว่าพี่กำลังคิดอะไร” ผมพูด แล้วค่อยๆ เลือนมือที่โอบเอวพี่เข้าไว้ ขึ้นมาจับที่ไหล่ จากนั้นก็ดันตัวพี่เขาที่พิงอยู่กับอกผมให้ห่างออกไป ก่อนจะหมุนตัวพี่เขาเล็กน้อยให้หันหน้ามาสบตากับผม แล้วยกสองมือขึ้นไปประคองใบหน้านั้นไว้

“พี่รู้ไหมว่าสายตาของพี่มันบอกทุกอย่างกับกร ถ้าพี่อยากได้อะไรสายตาของพี่มันก็บอกว่า พี่กำลังอยากได้ในสิ่งที่กำลังมองอยู่ ถ้าพี่โกรธ พี่ไม่พอใจ พี่ก็แสดงออกมาให้รู้ว่าพี่กำลังไม่พอใจ แล้วเวลาที่พี่บอกว่าพี่ไม่ได้โกหก สายตาของพี่มันก็บอกว่า พี่ไม่ได้ทำอย่างนั้นจริงๆ” ผมบอกกับคนตรงหน้า ครับ พี่กันต์เป็นอย่างนั้นจริงๆ ถึงจะดูเป็นคนที่เก็บอารมณ์ไม่ให้แสดงออกมาทางสีหน้าที่ดูเรียบเฉยนั้นได้ แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่พี่เขาจะเก็บมันไว้ให้แสดงออกมาทางสายตา โดยเฉพาะเวลาที่อยู่ต่อหน้าผม

“หรอ” แล้วพี่เขาก็ยกมือขึ้นมาจับมือของผมที่แนบอยู่กับสองข้างแก้มของพี่เขาไว้ออก ก่อนจะหันหน้ากลับไปทางเดิม และเอนหลังพิงผมไว้ ส่วนผมก็หยิบฟองน้ำที่วางไว้ขึ้นมาลูบไปตามแขนของพี่เขาทีละข้าง

“แล้วรู้ไหม ว่าทำไมพี่ถึงทำแบบนั้น” แล้วพี่เขาก็ถามผมขึ้นมาอีกครั้ง

“..........” ผมได้แต่เงียบ และอาบน้ำให้พี่เขาไปเรื่อยๆ แต่ในใจของผม มันกำลังรอฟังคำพูดของอีกคนนั้น

“กรรู้ไหม การที่พี่จะตัดสินใจทำตามใจตัวเองจนมาคบกับกร และมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแบบนี้มันทำให้พี่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ตัวเองตามหา แต่รู้ไหมว่าในขณะเดียวกันพี่เองก็กลัว กลัวว่าวันนึง ถ้าเราไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้มันจะเป็นยังไง กลัวว่าวันนึงถ้าเราไม่มีกันแล้ว และพี่เองก็กลับไปใช้ชีวิตอย่างที่เคยเป็นไม่ได้ พี่จะทำยังไง” ผมได้แต่นิ่งรับฟังคนตรงหน้า มือที่เคยขยับเคลื่อนไหวก็ถูกหยุดเอาไว้ ในมือทั้งสองข้างของเขา

“ขึ้นจากน้ำก่อนดีกว่า แช่นานแล้วเดี๋ยวจะไม่สบาย” ผมยังไม่ตอบคำถามของพี่เขา แต่เลือกที่จะพาพี่เขากลับขึ้นมาจากน้ำก่อน

“อืม”

จากนั้นผมก็พาพี่เขาไปล่างตัว แล้วพาออกมาแต่งตัวให้เรียบร้อย ก่อนที่เราจะพากันกลับมาอยู่บนเตียงอีกครั้ง

“พี่หิวไหม” ผมถาม เพราะหลังจากมื้อเช้าผ่านไปแล้วเราก็ไม่ได้กินอะไรกันอีก พี่เขาก็ได้แต่ส่ายหน้ากลับมา

“พี่กันต์ กรเองก็ไม่รู้หรอว่าเราจะคบกันไปนานแค่ไหน แต่วันนี้เรายังมีกันอยู่ไม่ใช่หรอ ถ้าวันนี้เราหลับไปพร้อมกัน พรุ่งนี้ตื่นมาก็คงมีกันอยู่ ถ้าเราทำวันนี้ให้ดี พรุ่งนี้มันก็น่าจะดีไม่ใช่หรอ กรก็ไม่รู้หรอกว่าที่กรคิดมันถูกไหม แต่กรก็คิดได้แค่นี้” ผมพูดออกไปตามที่ใจคิด โดยไม่รู้ว่ามันเป็นคำพูดที่ดีหรือเปล่า แต่ผมก็เลือกที่จะพูดมันออกไป

“นั่นสินะ เฮ้อ!!” พี่เขาหันมาพูดกับผม

“เป็นไรอ่ะ”

“พี่แค่คิดว่า พี่จะต้องคิดไปไกลทำไม ก็เท่านั้นเอง”

“หึหึ พี่เนี่ยน้า พอจะคิดก็คิดมากซะ”

“ไม่คุยแล้วจะนอน เหนื่อย”

“อ้าว !!” ก็นี่แหละครับ พี่กันต์ อยากจะทำอะไรก็ทำ ตามใจตัวเองเป็นที่หนึ่ง แล้วก็คิดเยอะเป็นที่หนึ่งไม่แพ้กัน

แต่จะทำยังไงได้ล่ะ คนมันรักไปแล้ว


---------------------------------------------------------