ตอนที่ 15 Sweet
เช้าวันนี้ของผมเริ่มต้นขึ้นมาพร้อมกับการที่มีคนๆ หนึ่งนอนหลับอยู่ในอ้อมแขน ผมขยับตัวขึ้นอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้รบกวนการนอนหลับของพี่เขา ก่อนจะดึงหมอนที่ตัวเองหนุนอยู่ขึ้นมาวางพิงหัวเตียง แล้วค่อยๆ เอนตัวตามลงไป ส่วนแขนของผมที่ถูกใช้ต่างหมอนมาตั้งแต่เมื่อคืนก็ยังทำหน้าที่ของมันอยู่เช่นเดิม เพราะคนที่นอนหนุนอยู่ขยับตัวตามขึ้นมาด้วย แม้จะขยับตัวบ้างแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะยอมตื่นขึ้นมา มีเพียงเสียงงึมงัมในลำคอเล็กน้อยคล้ายจะบ่นที่แขนของผมที่เจ้าใช้ตัวหนุนอยู่ถูกขยับ และไม่รู้ว่าเพราะกลัวหมอนใบนี้จะขยับอีกหรือเปล่า จากแขนที่เคยซุกไว้อยู่แนบอกเลยถูกยกขึ้นมาพาดอยู่บนหน้าท้องของผมแทน ก่อนจะขยับตัวมาซุกอยู่กับตัวผมมากขึ้น
ผมเองก็ได้แต่มองและอมยิ้มกับการกระทำของพี่กันต์ แล้วผมก็อดไม่ได้ที่จะจับมือข้างที่พาดอยู่บนหน้าท้องของผมขึ้นมา และลูบไปมาอย่างเบามือ ช่วงเวลานี้ผมไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าการมองและพิจารณาคนในอ้อมแขนเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จักเบื่อ ตั้งแต่ผมเส้นเล็กสีดำสนิทที่นุ่มลื่นมือ ซึ่งผมยังจำความรู้สึกในครั้งแรกที่สัมผัสได้ดี คิ้วไม่หนาไม่บางจนเกินไป น่าจะว่ากำลังได้รูป เปลือกตาบางที่มีขนตาหนาเป็นแพประดับอยู่ เรื่อยมาจนถึงจมูกที่โด่งเป็นสัน ตลอดลงมาจนริมฝีปากแดงระเรื่ออย่างคนมีสุขภาพดี และพวงแก้มขาวใส โดยรวมแล้วจัดว่าเป็นผู้ชายที่ทั้งหล่อ และน่ารักได้ในคนๆ เดียวกัน ซึ่งนั่นก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของเจ้าตัว
แสงแดดอ่อนๆ ของพระอาทิตย์ในยามเช้า เริ่มส่องผ่านม่านของประตูประจกผืนบางสีฟ้าอ่อนที่เมื่อเปิดออกจะเจอกับระเบียงสีขาวของห้องนอนทีละน้อย แล้วมากระทบลงบนใบหน้าของคนที่กำลังหลับใหล ทำให้เจ้าของค่อยๆ รู้สึกตัว เปลือกตาบางเริ่มขยับเล็กน้อย ก่อนที่เปลือกตาคู่นั้นจะถูกเปิดออกอย่างช้าๆ จนเห็นดวงตาโตสีเข้มคู่หนึ่งขึ้นมาแทน ดวงตาคู่สวยที่ไม่ใช่ดวงตากลมโตสวยหวานแบบผู้หญิง แต่เป็นดวงตากลมโต คมเข้ม เจ้าของดวงตาคู่นั้นกระพริบตาอยู่สองสามที เพื่อให้คุ้นกับแสงสว่าง แล้วช้อนสายตาขึ้นมาสบกับสายตาของผมที่คอยมองเขาอยู่ก่อนแล้ว ก่อนที่ผมจะผมส่งยิ้มบางๆ กลับไปให้
“ตื่นนานหรือยัง นี่กี่โมงแล้ว ทำไมไม่ปลุก จะออกไปถ่ายรูปไม่ใช่หรอ” แล้วคำถามก็ถูกส่งมาจากปากของอีกคนเป็นชุดจนผมอดยิ้มเล็กๆ ไม่ได้ พี่เขาจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าตอนนี้ตัวเองทำหน้าทำตาน่ารักแค่ไหน หน้าตาดูยุ่งนิดๆ บวกงัวเงียหน่อยๆ นี่พี่เขาจะทำให้ผมหลงไปถึงไหนกัน แค่เวลาปกติผมก็หลงจะแย่อยู่แล้ว
จากตอนแรกที่ผมเคยรู้สึกแปลกๆ เวลาที่ได้ยินคนอื่นชมว่าผู้ชายคนนั้น คนนี้น่ารัก แต่มาตอนนี้คงไม่มีคำไหนที่จะมาบรรยายลักษณะของคนที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของผมตอนนี้ได้ดีไปกว่าคำๆ นี้
“ไปครับ นี่เพิ่งเจ็ดโมงนิดๆ เอง ก็เห็นพี่กำลังหลับสบายเลยว่าจะปล่อยให้นอนอีกสักพักค่อยปลุก” ตอนนี้พี่เขาเริ่มขยับตัวขึ้นมานอนพิงอยู่กับอกของผม ผมยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาโอบพี่เขาไว้แล้วจับมือของพี่เขาเล่นไปมา ก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มเนียนเบาๆ พี่เขาก็เอียงคอหนี แต่ยิ่งหนีมันก็ยิ่งเหมือนเปิดทางให้ผมมากกว่า
แต่ผมก็ยังไม่ทันได้ทำอะไรต่อ เมื่อคนที่นอนพิงอกผมอยู่เมื่อกี้เป็นฝ่ายจับแขนของผมที่โอบตัวของเขาเอาไว้ออก แล้วหันหน้ากลับมาหาผม ก่อนจะยกมือทั้งสองขึ้นมาจับไว้ที่บ่าทั้งสองข้างของผม แล้วรั้งตัวเองขึ้นมานั่งคร่อมตัวของผมเอาไว้ ผมได้แต่มองหน้าอีกคนอย่างอึ่งๆ ชอบทำอะไรที่ผมคาดไม่ถึงจริงๆ ผมมองหน้าพี่เขาก็เห็นริมฝีปากที่ยกยิ้มที่มุมปากเล็กๆ ก่อนจะก้มลงมากัดลงเบาๆ ที่ซอกคอของผม แล้วขยับซุกไซ้จากลำคอ จากลำคอขึ้นมาจนถึงติ่งหูก่อนที่จะขบเม้มลงไปเบาๆ
“อืม…” ผมอดไม่ได้ที่จะครางออกมา
มือของผมข้างหนึ่งสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดสีขาวของคนที่นั่งคร่อมผมไว้ แล้วลูบไปมาตามแนวแผ่นหลัง ส่วนอีกข้างยกขึ้นมาวางลงบนสะโพกแล้วรั้งให้ตัวขยับเข้ามาแนบชิดกันมากขึ้น จากมือทั้งสองข้างที่วางอยู่บนบ่าของผมถูกเปลี่ยนมาโอบรอบคอไว้แทน ริมฝีปากร้อนค่อยๆ เลื่อนจากติ่งหูอย่างช้าๆ จนมาถึงข้างแก้ม ก่อนที่พี่กันต์จะถอนใบหน้าออกมา แล้วมองตาของผม ผมเองก็มองกลับไปเช่นกัน
ผมปล่อยมือที่ยึดสะโพกของพี่เขาไว้ ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปรั้งท้ายทอยลงมา ให้ริมฝีปากของเราทั้งคู่เคลื่อนเข้ามาหากันอย่างช้าๆ และแตะกันเพียงเบาๆ เราเริ่มจากจูบที่นุ่มนวล แผ่วเบา ละเลียดเหมือนชิมขนมหวาน ค่อยๆ แนบแน่น รุนแรงและหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ เหมือนไม่มีใครยอมใคร มือของผมที่ลูบไล้อยู่ที่แผ่นหลังเนียน ถูกย้ายมาที่ผิวหน้าท้องและขยับสูงขึ้นไปอย่างช้าๆ จนถึงแผ่นอก จนเจ้าของแผ่นอกนั้นเกร็งตัวขึ้นมาเล็กน้อย แล้วผมก็ได้ยินเสียงครางดังออกมาเบาๆ แต่ก่อนที่อะไรๆ มันจะดำเนินไปไกลกว่านั้น
มือที่โอบรอบคอของผมถูกคลายออกอย่างช้าๆ แล้วลดลงมาทาบอยู่ที่แผ่นอกของผม ก่อนจะขยับตัวเองออกห่างจากผมเล็กน้อย แต่ยังคงนั่งคร่อมผมเอาไว้เช่นเดิม
“ไปอาบน้ำเถอะ จะออกไปถ่ายรูปไม่ใช่หรอ” พี่กันต์พูด แล้วก้มลงมาหอมแก้มผมเบาๆ ก่อนจะลุกจากเตียง เดินไปคว้าผ้าเช็ดตัว และเดินออกจากห้องไป
“อ้าว เฮ้ย!! พี่กันต์...” จะมานึกเรื่องถ่ายรูปอะไรกันตอนนี้ แต่จะเรียกกลับมาก็ไม่ทันแล้ว แถมอะไรๆ ในตัวมันจะถูกปลุกขึ้นมาซะขนาดนี้แล้ว คงต้องขอตัวไปจัดการให้สงบลงไปก่อน สุดท้ายเลยทำได้แค่ลุกจากเตียงแล้วเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องน้ำบ้าง ส่วนคนมาดนิ่ง แต่แสบเอาเรื่องนี่ขอฝากไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยตามไปคิดบัญชีทบต้นทบดอกกันคราวหน้า
………………………………………………
หลังจากผมอาบน้ำแต่ตัวเสร็จเรียบร้อย ก็เปิดม่านและประตูกระจกเพื่อก้าวออกมายืนที่ระเบียง และสิ่งที่ผมกำลังเห็นอยู่ข้างหน้าตอนนี้คือ ทะเลที่เงียบสงบ หากแต่ระยิบระยับด้วยแสงแดดที่ตกลงมากระทบ มันสวยจนผมอดไม่ได้ที่จะเดินกลับไปหยิบกล้องจากในห้องออกมาถ่ายรูปเก็บไว้
ช่วงที่ผมเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้งก็ตรงกับช่วงเวลาที่พี่กันต์เปิดประตูกลับเข้ามาในห้องพอดี ทั้งเนื้อทั้งตัวของพี่เขามีผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียวที่ปกปิดส่วนล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่ จนเห็นหน้าท้องแบนราบ เลื่อนขึ้นมาก็เป็นกล้ามเนื้อลอนสวยที่ดูไม่มากไม่น้อยจนเกินไป ขยับขึ้นไปถึงช่วงไหล่ที่ยังคงมีน้ำเกาะอยู่เล็กน้อย ถึงจะสัมผัสไปแล้วแต่ก็เพิ่งมีโอกาสได้เห็นแบบเต็มตา แล้วผมก็ไม่รู้ตัวว่าเผลอจ้องคนตรงหน้าอยู่นานแค่ไหน จนได้ยินเสียงของเจ้าของร่างนั้นเรียกสติให้กลับคืนมา
“นี่จะมองอะไร ของตัวเองไม่มีให้ดูหรือไง” อืม... นะ ดุได้อีกไหม
“หึหึ มองของตัวเอง มันจะไปเหมือนมองของพี่ได้ไง” ผมพูดทั้งๆ ที่มองพี่เขาอยู่แบบนั้น ก่อนจะส่งยิ้มอย่างที่คนอื่นมองแล้วบอกว่ามันดูเจ้าเล่ห์กลับไปให้พี่เขา
“เออ มองได้ก็มองไป” แล้วพี่เขาก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า ก่อนจะคว้าเสื้อที่แขวนอยู่มาใส่อยู่ตรงนั้น แบบนี้เขาเรียกกันว่ายั่วหรือเปล่าเนี่ย
“.........” แต่ก่อนที่ผมจะคิดอะไรต่อไปจากเมื่อเช้า เพราะเห็นอีกคนที่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ไม่แพ้กันใส่กระจกเพื่อส่งผ่านมาถึงผม อืม... ปล่อยไปก่อนๆ แล้วผมก็เดินไปเปิดกระเป๋าใส่กล้องที่อยู่บนโต๊ะตรงมุมห้อง เปิดแล้วหยิบกล้องออกมาคล้องสายกล้องเข้าที่คอ ก่อนจะเดินกลับออกไปที่ระเบียง
พอผมเดินกลับออกมาที่ระเบียงแล้วก็ไม่วายได้ยินเสียงหัวเราะ “หึหึ” เบาๆ ของคนในห้องลอยตามออกมา เออๆ อย่าให้ถึงคราวผมบ้างแล้วกัน ไม่รู้หรือไงว่าสภาพของตัวเองเมื่อกี้มันเป็นยังไง คนอุตส่าห์ห้ามใจไว้ไม่ทำอะไรแล้วนะ ทั้งที่ใจอยากจะขอกลับไปต่อจากเมื่อกี้แทบตาย ว่าแล้วก็พยายามดึงความสนใจของตัวเองให้หันกลับไปที่ทะเล และเริ่มต้นถ่ายรูป
“จะลงไปข้างล่างหรือยัง” เสียงพี่กันต์ดังขึ้นมาจากหน้าประตูระเบียง ทำให้ผมต้องหันกลับไปตามเสียง
“ครับ” ผมตอบแล้ว แต่พอหันไปเห็นหน้าขาวๆ นั่น แล้วก็ได้แต่แอบคิดว่า ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ
………………………………………………
แล้วเราก็พากันเดินลงไปข้างล่าง และทันทีที่ลงไปถึง ก็ได้ยินเสียงของป้านิ่มที่เดินออกมาจากห้องครัวทักขึ้นมา
“หิวกันหรือยังคะ จะให้ป้าตั้งโต๊ะเลยไหม”
“เราจะออกไปถ่ายรูปกันก่อนครับป้า เดี๋ยวค่อยกลับมากินนะครับ” พี่กันต์ตอบ
“ค่ะ”
เราเดินออกไปที่สนามโดยที่พี่กันต์เป็นฝ่ายเดินนำออกไปก่อน ผมเดินตามออกไปช้าๆ มองด้านหลังของพี่เขาไปเรื่อยๆ จนพี่เขาไปหยุดที่ปลายสุดของสนาม แล้วมองตรงออกไปยังท้องทะเลเหมือนกำลังเก็บภาพบรรยากาศเอาไว้ ส่วนผมเองก็เริ่มลงมือถ่ายรูป และรูปที่ผมเริ่มถ่ายก็เป็นรูปของคนที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ ภาพด้านหลังของคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ถูกถ่ายไว้โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ ผมค่อยๆ กดชัทเตอร์เก็บภาพของพี่เขาไปเรื่อยๆ จนได้ยินเสียงๆ หนึ่งดังขึ้น
“โฮ่ง ๆ โฮ่ง” เสียงของเจ้าสุนัขพันธุ์โกลเด้น รีทรีฟเวอร์ ที่เห่าเรียกขณะที่วิ่งมาจากชายหาด แล้วขึ้นบันไดตรงมาหาพี่กันต์
“ซูชิ เบาๆ เฮ้ย!! ใจเย็น” เสียงพี่กันต์ตะโกนเมื่อถูกเจ้าตัวโตนั่นกระโจนใส่ ผมยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเก็บไว้ ก่อนจะปล่อยกล้องที่คล้องไว้ลง แล้วเดินไปหาพี่เขา
“หมาที่ไหนอ่ะพี่” ผมถามพี่กันต์ ขณะที่พี่เขากำลังยืนลูบหัวเจ้าตัวโตที่ชื่อ ซูชิ ที่ตอนนี้นั่งลงแล้วกระดิกหางไปมา
“หมาของพี่นี่แหละ ให้ป้านิ่มกับลุงนานแกเลี้ยงไว้ที่บ้านของแก เวลาพี่มาก็พามาหาที่บ้านนี้ แต่เมื่อวานไม่ได้พามาเพราะกลัวไปกวนช่างเขาทำงาน เช้านี้พี่เลยให้พามาหา”
“ไปซูชิ ตามมาเร็ว” พี่กันต์เรียกเจ้าซูชิให้วิ่งตามลงไปที่ชายหาด ก่อนที่พี่เขาจะเดินไปหยิบลูกบอลสีส้ม ที่คาดว่าเจ้าซูชิคงจะคาบมาแล้ววางทิ้งไว้บนหาด แล้วปาออกไป เจ้าซูชิก็วิ่งตามไปคาบลูกบอลแล้วเอากลับมาให้พี่กันต์ ผมก็มองพี่กันต์เล่นกับเจ้าซูชิ แล้วก็ยกกล้องขึ้นมาเก็บภาพไว้
หลังจากถ่ายรูปไปเป็นที่พอใจแล้ว ผมก็เดินเอากล้องถ่ายรูปไปวางไว้บนโต๊ะในสนาม ก่อนจะเดินตามพี่กันต์ลงไปที่หาด แล้วก็เห็นเจ้าซูชิที่นอนหอบแฮ่ก อยู่ข้างพี่กันต์ที่นั่งชันเข่าขึ้นมา แล้วพาดแขนทั้งสองข้างไว้บนเข่า ท่าดูจะเหนื่อยด้วยกันทั้งคู่ ก็เล่นพากันวิ่งไปวิ่งมาซะขนาดนั้น
แต่ผมยังไม่เหนื่อย
“พี่กันต์ไปเล่นน้ำกัน”
“ไม่เอาเหนื่อยแล้ว”
“มาทะเลไม่ลงน้ำได้ไง”
“ได้ ก็นี่ไง มาทะเลแล้ว” อืม... ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่าแบบนี้เขาเรียกว่ากวนหรือเปล่า พอไม่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ต กางเกงสแล๊คก็ดูเหมือนว่านิสัยพี่เขาจะเปลี่ยนไปจริงๆ
“เมื่อกี้ยังไม่ได้คิดบัญชีเลยที่อยู่ดีๆ ก็ลุกหนีไปแบบนั้น”
“อ้าว ก็บอกว่าอยากถ่ายรูปตอนเช้าไง กลัวสายเดี๋ยวแดดร้อน” แน่ะ มีการยักคิ้วให้อีก มันน่านักเชียว ผมไม่พูดอะไรแล้ว แต่ยื่นมือออกไปกะจะคว้าข้อมือที่พาดอยู่บนเข่าคนที่นั่งอยู่ขึ้นมา แต่เหมือนผมจะช้าไปอีกแล้ว เพราะพี่เขาเอี้ยวตัวหลบแล้วลุกขึ้นวิ่งออกไปก่อน เจ้าซูชิพอเห็นพี่กันต์วิ่งออกไปมันก็ลุกขึ้นมาเห่าเรียก แต่ก็ไม่ได้วิ่งตามออกไป เออ! หมาดีรออยู่นี่แหละ ขอไปจัดการเจ้านายแกก่อน
“จะหนีไปไหนมานี่เลย” ผมตะโกนบอก ก่อนจะวิ่งตามออกไป แล้วมีหรอที่คนอย่างผมจะวิ่งตามไม่ทัน รู้จักกรน้อยไปแล้วพี่ พอผมวิ่งไปใกล้ในระยะที่สามารถคว้าข้อมือของพี่เขาได้ ผมก็ยื่นมือออกไปดึงข้อมือของพี่เขาแล้วดึงตัวพี่เขาให้หันมาปะทะกับอกผม ก็จุกนิดๆ เพราะตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ กัน พี่เขาก็ยังไม่ละความพยายามที่จะหนี จนผมต้องรวบตัวเขามากอดไว้ทั้งตัว
“เฮ้ย!! ปล่อยๆ เดี๋ยวใครมาเห็น”
“ไม่มีใครหรอก ดูแล้ว พี่นั่นแหละดื้อ ลงไปเล่นด้วยกันดีๆ ตั้งแต่แรกก็ไม่ต้องเหนื่อยแล้ว” ผมบอกคนที่ถูกผมกอดเอาไว้ เพราะผมเองก็มองซ้ายมองขวาก่อนแล้ว พอเห็นว่าไม่มีใครถึงได้ทำแบบนี้
“เออๆ ไม่หนีแล้ว ไหนว่าจะไปเล่น ก็ไปดิ แล้วก็ปล่อยได้แล้ว” พี่กันต์บอก แล้วก็ขยับขลุกขลักพยายามจะออกจากอ้อมแขนของผม
“สายไปแล้วแหละ”
“เฮ้ย!!! ไม่เอา ไม่เล่น” เสียงโวยวายของพี่เขา เมื่อผมคล้ายอ้อมกอดแต่เปลี่ยนเป็นย่อตัวลงไปยกอีกคนขึ้นพาดบ่า แล้วเดินลงน้ำไปแทน
ตู้มมมม...
พรวดดด... เสียงคนที่ถูกโยนลงน้ำไปเมื่อกี้ ดันตัวเองกลับขึ้นมายืน
“แค่กๆ ๆ ไอ้บ้า”
“ฮาๆ ๆ” ผมหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางเอาเรื่องของอีกคน ที่ตอนนี้มองยังไงก็ไม่น่ากลัว
“…………..”
“โอ้ๆ อย่าโกรธเลยน่า ดีกันนะ มาทะเลทั้งที ยิ้มหน่อยสิ” ผมบอกคนที่กำลังมองหน้าผมอยู่พร้อมกับยื่นนิ้วก้อยไปให้พี่เขา
“ปัญญาอ่อน”
“แล้วหายโกรธหรือยังล่ะ”
“เออ”
“จุ๊บ” ผมก้มลงไปหอมแก้มพี่เขา
“โว้ย!!... ไอ้บ้ากร” นั่นๆ มีการยกหมัดขึ้นมาจะต่อยผมด้วย ผมเห็นเสียก่อนเลยยกมือขึ้นไปรับไว้ทัน แต่พี่เขาก็ไม่ได้จะต่อยจริงจังหรอก คงหงุดหงิดที่ผมกวนเขามากกว่า
“หิวข้าวหรือยังครับ” ผมถาม พร้อมกับเปลี่ยนมือที่กุมหมัดที่พี่เขาส่งมาเมื่อกี้มาจับกันไว้แทน ตอนนี้แดดเริ่มแรงแล้วด้วย เลยชวนพี่เขากลับเข้าบ้านไปกินข้าวกันดีกว่า สายแล้วเดี๋ยวป้านิ่มจะรอนานด้วย
“อืม หิว” พูดแล้วก็เดินกลับขึ้นบ้านกัน สรุปก็ไม่ได้เล่นน้ำอะไรกันหรอก แต่แบบนี้มันก็ดีกว่านะ ฮาๆ ๆ ส่วนเจ้าซูชิพอเห็นผมสองคนเดินกลับมามันก็ลุกขึ้น แล้วเดินตามกลับเข้าบ้าน
.........................................................
พวกผมก็กลับเข้าบ้านแล้วแยกย้ายกันไปอาบน้ำ กว่าจะลงมากินมื้อเช้าฝีมือของป้านิ่มก็เกือบสิบโมงไปแล้ว พอจัดการมื้อเช้ากันเรียบร้อยก็เตรียมตัวกลับกรุงเทพกัน พี่เขาบอกว่าอยากรีบกลับไปดูงานต่ออีกนิด เพราะมีประชุมพรุ่งนี้ ตอนขากลับ ผมก็ขอทำหน้าที่เป็นพลขับบ้าง เอาใจกันนิดนึง วันนี้กวนมาเยอะแล้ว
---------------------------------------------------------
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
