ต่อๆๆเลยนะครับ
..........................
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูหน้าห้องคีย์ เขานอนเฉยอยู่บนที่นอน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"คีย์นี่แม่เองนะลูก แม่ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม" สุภาตะโกนบอก
"แม่ก็เข้ามาสิครับ ผมไม่ได้ล็อคซะหน่อย มีแต่ที่บ้านแหละที่ขังผมไว้" คีย์ทำเสียงไม่พอใจ
สุภาเดินยิ้มเข้ามานั่งลงที่เตียงข้างๆคีย์ที่นอนซุกอยู่ในหมอน เธอนั่งมองลูกชายอยู่สักพัก
"นี่จะไม่หันมาคุยกับแม่หน่อยหรือไง" สุภาถามลูกชายที่นอนเอาหน้าซุกอยู่ใต้หมอน
"..........." คีย์เงียบไม่ยอมตอบอะไรเลย
"ถ้าไม่มาคุยกับแม่แล้วแม่จะช่วยเราได้ไหม เจ้าตัวปัญหา" สุภาเอามือดึงหมอนออกจากหน้าคีย์
"แม่ว่ายังไงนะ แม่จะช่วยคีย์" คีย์ทำท่าเหมือนไม่เชื่อกับเรื่องที่ได้ยิน
"อืม หรือว่าไม่ต้องการให้แม่ช่วย" สุภาทำท่าจะลุกขึ้น
คีย์รีบขยับตัวไปกอดเองแม่เขาไว้ทันที ก่อนที่แม่ของเขาจะเดินหนีไป สุภาแอบยิ้มกับท่าทางของลูกชายตัวเอง
"แม่จะช่วยคีย์จริงๆหรอครับ" คีย์ยังแปลกใจในเรื่องที่แม่เขาพูด
"อืมก็จริงนะสิ แม่ก็ไม่อยากเห็นลูกแม่ทุกข์ใจเหมือนกันนะ" สุภายิ้มแล้วลูบหัวลูกชายสุดที่รัก ก่อนที่จะกลับมานั่งลงบนเตียงเหมือนเดิม
"แต่แม่จะถามอะไรลูกอีกครั้งได้ไหม" สุภาถาม
"แม่จะถามอะไรครับ คีย์จะตอบทุกอย่างเลย" คีย์นั่งมองหน้าแม่ของเขา อย่างมีความหวัง
"แม่จะถามว่า เรารักคุณธรเขาจริงๆใช่ไหม ไม่ใช่แค่ทำไปตามอารมณ์สนุกนะ" สุภาตั้งใจถาม
"จริงสิครับ คีย์รักพี่เขาจริงๆ ไม่ได้ทำตามใจหรือแค่เล่นๆ คีย์คิดเรื่องนี้หลายรอบแล้ว ก่อนที่พี่เขาจะมาบอกว่ารักคีย์อีก" คีย์ยิ้มทุกครั้งที่ได้พูดเรื่องนี้ สุภาก็สังเกตได้
"แล้วลูกมีความสุขไหมเวลาที่อยู่กับเขาน่ะ"
"มีสิครับ ผมรู้สึกมีความสุขที่สุด ทั้งยังรู้สึกอบอุ่นจากความห่วงใยของพี่เขาด้วย" คีย์เริ่มอายขึ้นมาแล้วตอนนี้ ที่เขาเหมือนจะชื่นชมธรมากเกินไป
"อืม ถ้าลูกคิดอย่างนั้นจริง แม่ก็จะหาทางช่วยดู ถึงพ่อเขาจะทำรุนแรงไปบ้าง แต่เพราะเขารักเรามากนะ ลูกเข้าใจใช่ไหม" สุภาลูบหัวลูกชายตัวดีที่นั่งมองหน้าอยู่
"เพราะฉะนั้น เราอย่าไปโกรธพ่อเขาเลยนะ"
"ครับ ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรพ่อนี่ครับ เพียงแค่ผมน้อยใจเท่านั้นเองที่ไม่เข้าใจผมบ้าง" คีย์ทำหน้าเศร้าลงนิดหน่อย
"ดีแล้วลูก คิดได้แบบนั้นก็ดีแล้ว แม่รู้สึกว่าเราจะโตเป็นผู้ใหญ่เหมือนกันนะนี่" สุภายิ้ม
"ยังไงก็กินข้าวกินปลาบ้างนะ เดี๋ยวไม่มีแรงรอคุณธรเขาหรอก" สุภาพูดก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
คีย์ยิ้มตามหลัง เพราะเขาเริ่มจะมีความหวังขึ้นมาบ้างแล้วตอนนี้ เพราะอย่างน้อยแม่เขาก็เข้าใจเขาอีกคน
.........................................
ธรนั่งคิดทบทวนเรื่องต่างๆ เขากำลังคิดว่าเขาจะหาทางไหนที่จะคุยกับสุเมธให้เข้าใจ หรือว่าเขายังแสดงความจริงใจได้ไม่มากพอที่สุเมธจะยอมรับเขาได้ แล้วเขาจะต้องทำอย่างไรต่อไปดี เขาคิดทบทวนจนในหัวเขาสับสนไปหมด
แต่สิ่งหนึ่งที่เขาสบายใจขึ้นตอนนี้ ก็คือเขารู้แล้วว่าคีย์อยู่ไหน และสบายดีแน่นอน ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขาคิด เขาคงลืมไปว่าคีย์กับสุเมธเป็นพ่อลูกกัน
.......................
ธรตื่นออกไปบ้านสุเมธแต่เช้าเหมือนเดิม แต่วันนี้เขาตัดสินใจไว้ว่า ถ้าเขาไม่เจอคีย์เขาจะไม่ยอมกลับเด็ดขาด
พอมาถึงบ้านสุเมธเขาก็ทำได้แต่เพียงอยู่แค่หน้าบ้านเหมือนเดิม เขาพยายามที่จะตะโกนเรียกให้สุเมธออกมาคุยกับเขาแต่ก็ไม่เป็นผล ธรจึงตัดสินใจนั่งรออยู่ที่หน้าบ้านแบบนั้น เขาจะรอจนกว่าสุเมธจะออกมาหาเขา หรือยอมให้เขาเจอกับคีย์
ธรนั่งรอตั้งแต่เช้าจนเที่ยง ซึ่งช่วงนี้ก็แดดแรงมากๆด้วย คีย์ที่เฝ้าดูอยู่ข้างบนเริ่มเป็นห่วง
"ปู่กลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ" คีย์ตะโกนบอกด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรหรอกลุง พี่ทนได้ พี่จะอยู่จนกว่าพ่อของลุงจะยอมรับฟังพี่บ้าง ลุงไม่ต้องเป็นห่วงนะ" ธรตะโกนบอกกลับ
แต่ถึงยังไรคีย์ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะอากาศที่ร้อนมากในช่วงนี้ แล้วธรยังตากแดดอยู่ไม่ได้เข้าไปหลบในรถหรือที่ไหนทั้งสิ้น ธรกลับเลือกที่จะยืนตากแดดรออยู่ตรงหน้าประตูบ้านแบบนั้น อีกอย่างเขาห่วงที่ธรยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่ที่เขาเห็นธรขับรถเข้ามา เขาอยากจะลงไปหาธรเพื่อบอกให้กลับบ้านไปก่อน แต่ก็ทำไม่ได้เพราะห้องเขายังคงโดนล็อคอยู่เหมือนเดิม
คีย์นั่งมองธรทั้งวันจนเย็น ธรก็ยังยืนอยู่ตรงหน้าบ้านไม่ยอมไปไหน
"ปู่กลับบ้านไปก่อนเถอะนะ พ่อคงไม่ยอมออกมาแล้ว" คีย์ตะโกนบอกอีกครั้ง หลังจากที่เขาบอกมาหลายครั้งตั้งแต่เช้า ถึงมันจะไม่ได้ผมแต่เขาก็ยังพยายามต่อ เพราะเขาเป็นห่วงกลัวว่าธรจะเป็นอะไรไปมากกว่า
"พี่ไม่กลับหรอกลุง พี่จะอยู่รอที่นี่ พี่จะพิสูจน์ให้พ่อลุงเห็น ว่าพี่จริงใจไม่ได้มาหลอกลุง" ธรตะโกนบอก
ธรยืนอยู่จนตะวันลับขอบฟ้า ก็ยังไม่มีทีท่าว่าเขาจะกลับบ้านตัวเอง เขายังคงตั้งมั่นที่จะยืนอยู่แบบนั้น คีย์ก็ได้แต่มองลงมาจากหน้าต่างด้วยความเป็นห่วง
..........................
ธรยืนรอจนถึงรุ่งเช้าอีกวัน สุเมธก็ไม่ได้ออกมาหาเขา คีย์ก็พลอยไม่ได้นอนไปกับธรด้วย เขานั่งมองธรที่ยืนตากน้ำค้างด้วยความเป็นห่วง แต่เขาก็ไม่รู้จะพูดยังไงกับธรแล้ว เพราะไม่ว่ายังไงธรก็ยืนยันว่าจะรอยู่แบบนี้
คีย์เฝ้ามองธรที่ยืนอยู่จนสาย เขาเห็นสุภาเดินเข้าไปคุยกับธร แต่เขาไม่ได้ยินที่ทั้งสองคุยกัน เขาแอบหวังแค่ว่าสุภาจะทำให้ธรยอมกลับบ้านไปได้ก่อนที่จะป่วยซะก่อน
หลังจากที่เขาเห็นแม่เขาคุยกับธรสักพัก แม่เขาก็เดินกลับเข้ามาในบ้าน ธรยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขารู้ทันทีว่าแม่เขาต้องเกลี้ยกล่อมธรไม่สำเร็จแน่นอน
............................
ธรยืนรอจนถึงตอนเย็นวันที่สอง เขาไม่ได้กินข้าวกินน้ำเลยตั้งแต่เมื่อวาน ตอนนี้ดูเขาอิดโรยลงมากๆทีเดียว คงเพราะเขายืนตากแดดที่ร้อนแรงทั้งวัน คีย์ยิ่งกังวลกับธรเมื่อมองผ่านหน้าต่างออกไป แต่เข้าไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วตอนนี้ เพราะลำพังตัวเขาเองยังไม่สามารถออกจากห้องได้เลย
จะเที่ยงคืนของอีกวัน ธรยังยืนรออยู่ที่เดิม คีย์กังวลมากขึ้นทุกขณะแล้วตอนนี้ และตอนนี้เขารู้แล้วว่าธรรักเขามากขนาดไหน ถึงแม้ว่าเขาทั้งสองคนจะเพิ่งยอมเปิดใจให้กันไม่นานเท่าไหร่ แต่เรื่องราวที่ผ่านมากลับทำให้เขาทั้งสองคนยิ่งผูกพันกันยิ่งขึ้น ตอนนี้เขารู้สึกไม่เสียใจเลยที่ยอมรับธรในเรื่องนี้
"ปู่เค้าขอร้อง ปู่กลับบ้านไปก่อนนะ นี่ปู่ไม่ได้กินไรมาสองวันแล้วด้วย" คีย์มีน้ำเสียงที่กังวลมากจนธรรับรู้ได้
"ลุงไม่เป็นไรหรอก พี่ทนได้ลุงไม่ต้องเป็นห่วงนะ" ธรยิ้มขึ้นไปทั้งที่ไม่แน่ใจว่าคีย์จะเห็นหรือเปล่า
"แต่ว่าปู่จะไม่สบายได้นะ"
"ลุงดูแลตัวเองเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายก่อนที่จะได้เจอพี่นะ" ธรพูดเล่นกับคีย์เพื่อให้เขาคลายความกังวล
"ลุงนอนได้แล้วนะ ดึกมากแล้ว"
"ไม่เค้าจะอยู่เป็นเพื่อนปู่แบบนี้แหละ"
..............................
ยังไม่จบนะครับ
หัวข้อ: [เปิดจอง P:1,ภาพกระเป๋า P:39] มนต์รักบ้านทุ่ง ตอนจบ P:39 20-8-2554 (อ่าน 357854 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก