หัวข้อ: [เปิดจอง P:1,ภาพกระเป๋า P:39] มนต์รักบ้านทุ่ง ตอนจบ P:39 20-8-2554

[j4c9y]

ปู่ธรเป็นไรอ่ะ

คีย์ต้องไถ่โทษโดยการดูแลปู่นะรู้ไหม

จุ๊บๆ

[kk_oi1983]

นี่แหละคนเรา ไม่เห็นคุณค่าตอนที่มีอยู่ แต่จะฟูมฟายเมื่อต้องสูญเสียไป

ปล.พี่นัทครับพักผ่อนเยอะๆ เขียนเรื่องแยะๆนะ หายป่วยใหม่ๆอย่าเพิ่งซ่าส์ เดี๋ยวจะทรุดอีกนะครับ เป็นห่วงเป็นใย

[hpsky]

ฝากดูแลปู่ด้วยนะลุง

[Little Devil]

มาให้กำลังใจนายธร
+1

[boofuu]

ปู่ธรเท่มาก แมนสุดๆ 

น้องคีย์ดูแลปู่ให้ดีๆนะ 

[Phing]

 
ให้ปู่ธร เท่มาก


 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[Nabee]

น้องคีย์คงจะรู้ใจตัวเองสักทีหล่ะนะ

เฮ้อออออออออออ...นั่นแหล่ะน้า...กว่าจะรู้ว่าอะไรสำคัญ ก็ตอนที่เราเกือบที่จะเสียเค้าไปนี่แหล่ะ

แต่พี่ธรเทห์มาก ๆ เลยนะ...ยิ่งตอนที่บอกว่าจะดูแลปกป้องน้องคีย์เนี่ย

อ๊ากกกกกกกกกกกก...เทห์ที่สุดอ่ะ...ปลื้มมมมมมมมมมมมม >/////////////<

หวังว่าพี่ธรคงจะไม่เป็นอะไรมากหรอกนะฮะ


รออ่านตอนต่อไปฮับป๋ม XD

[Classical]

ลงต่อให้แล้วนะครับ วันนี้เขียนได้เท่านี้เอง

กินยาแล้วนอนทั้งวันเลย แต่หายป่วยแล้วครับไม่ต้องห่วง

เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเขียนให้ยาวเลย งานไม่ต้องทำช่วงนี้(คงไม่ต้องบอกเหตุผลนะครับว่าเพราะอะไร)

พี่นัท ไม่ต้องทำงานนี้  เด็กที่บ้านสั่งพัก หรือหัวหน้าสั่งพักหว่า หุหุ

ว่าแต่มาลงซะดึกเลย  หุหุ


------------------------


ธรได้รับการถ่ายเทพลังงานความร้อนมาจากไฟ ทำให้ตอนนี้ธรกลายเป็นมนุษย์ไฟไปแล้ว  หุหุ

คีย์ ต้องดูแลปู่อย่างใกล้ชิดละตอนนี้


------------------------

ปล.พี่นัทครับพักผ่อนเยอะๆ เขียนเรื่องแยะๆนะ หายป่วยใหม่ๆอย่าเพิ่งซ่าส์ เดี๋ยวจะทรุดอีกนะครับ เป็นห่วงเป็นใย

เห็นมะพี่นัท เค้าบอกว่า หายป่วยใหม่ๆ อย่าเพิ่งซ่า  

ต้องงดการบ้าน    หลายวันหน่อยนะ หุหุ

ให้ปู่ธร เท่มาก


 

ผิงก็มาตามอ่านเหรอจ๊ะ   จุ๊บๆๆๆ  ผิง คิดถึง  หุหุ

[nataxiah]

  วันนี้คงไม่ได้ลงเพิ่มนะครับ 

แต่สัญญาว่าพรุ่งนี้จะเอามาลงให้ยาววววววววววววววเลยครับ

เตรียมแรงไว้อ่านได้เลย

เพิ่งกลับมาถึงบ้านไม่ไหวเพลียอะครับ

[Classical]

วันนี้คงไม่ได้ลงเพิ่มนะครับ  

แต่สัญญาว่าพรุ่งนี้จะเอามาลงให้ยาววววววววววววววเลยครับ

เตรียมแรงไว้อ่านได้เลย

เพิ่งกลับมาถึงบ้านไม่ไหวเพลียอะครับ

คราบพี่นัท   รับทราบ  อุตส่าห์ดักรอนะเนี่ย หุหุ





ปล. ขอฟ้อง พี่นัทแอบไปเที่ยวมา  เลยไม่เอาเรื่องมาลง  อย่างนี้ต้อง :เตะ1:    โทษฐานหนีเที่ยวและไม่ยอมชวน


    ตบอีกฉาก


  ไปเอามาลงเดี๋ยวนี้นะ

[nataxiah]

โดนข่มขู่อ่าครับ เลยต้องเอามาลง

ตอนนี้เป็นเป็นสองส่วนนะครับ ส่วนของคีย์ กับส่วนของธร

ตอนที่ 11.1 คิดถึง(ภาคคีย์)

ธรค่อยลืมตาขึ้นมา เขาพยายามปรับสภาพสายตาทันที เขามองเห็นเพดานสีขาวไม่คุ้นตา เขายกมือขึ้นมาขยี้ตาก็รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติที่แขน เขามองดูเป็นสายน้ำเกลือที่เจาะแขนเขาไว้นั่นเอง เขาเลยเริ่มมองไปรอบๆเห็นแดงนั่งหลับอยู่ข้างเตียงเขา

“แดง” ธรเรียกเบาๆ เพราะเขารู้สึกแสบคอมากตอนนี้

แดงรีบตื่นขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียง

“นายตื่นแล้วหรอครับ” แดงรับถาม

“ขอน้ำผมหน่อย”

แดงพยุงธรนั่งขึ้นแล้วเอาน้ำมาให้ทันที หลังจากินน้ำแล้ว

“นี่ผมอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ธรสงสัย

“นายสลบไปนะครับ ตอนกลับบ้านผมเลยพามาส่งโรงพยาบาล” แดงบอก

“อืม แล้วพวกคีย์ละเป็นไรหรือเปล่า” ธรห่วงคีย์กลัวจะเป็นไรไปเหมือนกัน แดงรู้สึกเศร้านิดๆก่อนที่จะตอบ

“ไม่เป็นไรหรอกครับ หลับอยู่นั่นไง” แดงชี้ให้ธรหันไปดูคีย์กับเต้ที่นอนหลับอยู่บนโซฟารับแขกในห้องพิเศษของโรงพยาบาล

ธรก็ได้แต่ยิ้มเมื่อเห็นภาพนั้น ก่อนหันมาคุยกับแดง

“ทุกอย่างคงเรียบร้อยนะ”

“ครับ ก็มีแต่นายที่ต้องเข้าโรงพยาบาล”

“แล้วทำไมไม่พากลับไปนอนบ้านกันละ” ธรถามแดงแล้วหันไปมองพวกคีย์

“กลับไปมาแล้วครับ แต่คุณสองคนยืนยันจะมานอนเฝ้านายนะครับ ผมว่ามนอนเฝ้าจริงๆนั่นแหละ” แดงบอก ทำเอาธรถึงกับหัวเราะออกมา เพราะทั้งสองนอนหลับสบายอยู่จริงๆ

“แดงพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะนอนต่อ”

ธรก็หลับอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะตื่นมาอีกทีตอนเช้า เขาก็เห็นคีย์นั่งมองหน้าเขาอยู่แล้ว

“ว่าไงลุง หน้าพี่มีอะไรหรือไง” ธรพูดทันทีที่เห็นแบบนั้น

“เปล่านี่ แค่ดูว่าปู่จะไหวไหม ยิ่งแก่ๆอยู่” คีย์บอกก่อนที่จะหลบสายตาไป

“โห นี่ตื่นมาก็โดนเลย” ธรยิ้ม

ธรกับคีย์นั่งคุยกันสักพัก กว่าเต้กับแดงจะตื่น พอตื่นเต้ก้เข้ามาหาธรทันที

“พี่ธรเป็นไงบ้างครับ ผมเป็นห่วงพี่แทบแย่” เต้รีบบอกเมื่อเดินมาที่ข้างเตียง

“อืม พี่ไม่เป็นไรแล้ว เดี๋ยววันนี้ก็กลับได้”

“คนเราเก่งกว่าหมอซะแล้ว ยังไม่ทันเจอหมอเลยบอกว่าจะกลับบ้านได้” คีย์พูดใส่

ตอนสายหมอก็ให้ธรกลับบ้านได้ เพราะเขาไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแค่ร่างกายได้รับควันกับโดนความร้อนมากเกินไปเท่านั้นเอง มีแค่แผลโดนบาดกับแผลไฟไหม้นิดหน่อยเท่านั้นเอง จากนั้นทุดคนก็กลับมาที่บ้านไร่ พอเลี้ยวเข้ามาหน้าบ้านเห็นรถเก๋งจอดอยู่

“ไอ้คีย์รถพ่อเองป่าววะ” เต้ถามเมื่อสังเกตเห็น

“เออใช่ แต่ว่าพ่อมาทำไม” คีย์ทำท่าสงสัย

หลังจากที่ทั้งหมดเข้ามาในบ้าน สุเมธกับสุภานั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่น คีย์วิ่งเข้าไปกอดสุภาทันทีที่เห็นหน้า

“คุณสุเมธมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” ธรถามหลังจากทักทายกันเสร็จแล้ว

“วันนี้ผมจะมาพาลูกชายผมกลับแล้วครับ” ธรทำหน้าตกใจทันทีที่ได้ยิน

“ทำไมหรอครับหรือว่าคิดว่าผมดูแลลูกคุณไม่ดี” ธรถามเหตุผลทันที

“ไม่ใช่หรอกครับ คือพวกผมคุยกันแล้วมันรบกวนคุณมามากเกินไปแล้ว อีกอย่างคีย์ต้องไปทำเรื่องเรียนต่อด้วยนะครับ” สุเมธบอกเหตุผล

“ผมคิดว่าจะสิ้นเดือนนี้ซะอีก”

“ยังไงก็ขอบคุณ คุณมากเลยนะครับที่ผ่านมา ผมรบกวนคุณเยอะเลย” สุเมธบอก

“ไม่เป็นไรครับ” ธรแบ่งรับเบ่งสู้

“พ่อต้องกลับวันนี้เลยหรอ” คีย์ถามพ่อเขาทันทีที่ได้ยิน

“อืม นี่พ่อก็ให้ป้าน้อยเก็บของเราขึ้นรถหมดแล้ว”

คีย์หน้าเศร้าลงทันที ธรก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่เพียงแต่เขาเก็บอาการได้ดีกว่าเท่านั้นเอง หลังจากคุยกันเสร็จสุเมธก้พาคีย์กับเต้กลับบ้าน ธรได้แต่ยืนมองคีย์นั่งรถออกไป คีย์แอบมองธรผ่านกระจกส่องหลังของรถ

หลังจากที่คีย์กลับบ้านไปแล้ว วันนี้ธรต้องกลับมากินข้าวคนเดียวเหมือนเดิม ธรรู้สึกว่าตอนนี้บ้านมันเงียบมาก ธรนั่งกินข้าวสักพักก็ขึ้นไปบนห้องนอนทันที เขาหยุดยืนมองห้องของคีย์แปบนึงก่อนเดินเข้าห้องตัวเองไป

คีย์กลับมาถึงบ้านก็เงียบลงไป เขาเดินเข้าห้องไปทันที คีย์ล้มตัวลงนอนบนที่นอนเมื่อเข้าห้องมาได้ ก่อนที่จะหลับไป เขาตื่นมาตอนเย็นตอนที่เต้มาเรียกให้ไปกินข้าว

เย็นนี้สุภาสั่งแม่ครัวทำกับข้าวเอาใจลูกชายเต็มที่ มีหมู ปลา ไก่ เต็มโต๊ะอาหาร คีย์ลงมานั่งกินข้าว สุภาตักปลาตักไก่เอาใจลูกชายของเขา แต่ตอนนี้คีย์กลับนึกถึงภาพที่ธรตักผัดผักมาให้เขามากกว่า เขารู้สึกแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่เขาก้ไม่รู้ตัว ทำให้เขารู้สึกไม่อยากกินข้าวขึ้นมาทันที เขายังนึกว่าธรจะรู้สึกเหมือนเขาหรือเปล่า

คีย์กินข้าวได้สองสามคำ เขาก็ขอตัวขึ้นไปบนห้องนอนก่อน คีย์รู้สึกเหงายังไงบอกไม่ถูกตอนนี้ เขาไม่รู้สึกสนุกเหมือนที่อยู่บ้านไร่ของธรเลย นี่เขาเป็นอะไรกันแน่นะหรือว่าเขาไม่สบาย คีย์บอกกับตัวเอง

สองสามวันที่กลับบ้านมาคีย์ดูเงียบลงไปนิดหน่อย แต่เขาก็พยายาม ที่จะไม่ทำให้ใครสังเกตเห็น แต่มันก็ไม่พ้นสายต้าเต้เพื่อนซี้ของเขาอยู่ดี วันนี้คีย์ต้องเข้ากรุงเทพไปจัดการเรื่องเรียนมหา’ลัย แล้วส่งเต้กลับบ้านด้วย ตกลงคีย์ยอมเรียนมหา’ลัยต่อที่เมืองไทย แต่เต้กลับไปเรียนต่อ

“คีย์กูถามอะไรมึงหน่อย มึงต้องตอบกูจริงๆนะ” เต้ทำเสียงจริงจังถามคีย์ ตอนนี้ทั้งสองนั่งอยู่ด้านหลังของรถตู้เพื่อเข้ากรุงเทพฯ

“มึงมีเรื่องอะไรจะถามวะ ทำจริงจังไปได้” คีย์สงสัยเมื่อเห็นเต้ทำท่าทางจริงจัง

“เออ กูจริงจัง เพราะกูอยากรู้ความจริง” เต้จ้องหน้าคีย์

“เออ มีอะไรก็ว่ามา” คีย์อยากรู้สิ่งที่เต้จะถาม

“ตกลงมึงชอบพี่ธรเขาใช่ไหมวะ”

คีย์ตกใจเล็กน้อยที่เต้ถามเรื่องนี้ “เฮ้ย มึงถามอะไรวะ มึงก็รู้อยู่ทำไมกลัวกูแย่งมึงหรือไง” คีย์บอกปัด

“เฮ้ย เอาจริงๆดิวะ กูซีเครียดนะมึง” เต้ทำหน้าจริงจัง จนคีย์ต้องหยุดทำเป็นเล่น

“กูจะไปชอบเขาได้ไงวะ มึงก็รู้นี่หว่าว่ากูกับเขาถูกกันที่ไหน” คีย์ยังไม่ยอมรับ

“แต่กูว่าไม่ใช่ว่ะ กูดูท่าทางมึงกูก็รู้แล้ว”

“เป็นอะไรของมึงวะ กูบอกว่าไม่ก็ไม่ดิ” คีย์ยืนยันแต่เขาก็เริ่มสับสนในความคิดของตัวเอง

“เออ ตามใจมึง มึงถามใจตัวเองแล้วกัน แต่ระวังช้าไปนะโว๊ยแล้วจะหาว่าเพื่อนไม่เตือน” เต้ยิ้มกวนๆ

“มึงกลัวกูแย่งปู่หรือไง” คีย์ยังติดเรียกธรว่าปู่ตลอด

“ถ้าเป็นมึงกลัวไม่ว่าหรอก เพราะเดี๋ยวกูก็กลับไปเรียนแล้ว ดีกว่ายกให้คนอื่น แต่ปีหน้ากูกลับมากูจะขอคืนนะโว๊ย” เต้หัวเราะออกมา คีย์ตบหัวเพื่อนเบาๆ

รถตู้ของคีย์มาส่งเต้ที่บ้านเขาก่อน

“ไอ้คีย์มึงรีบๆยอมรับซะเถอะว่ะ ว่าชอบพี่ธรเดี๋ยวหมาคาบไปแดกจะหาว่ากูไม่เตือน” เต้หันมาบอกก่อนที่จะลงรถไป คีย์ทำท่าจะถีบส่งเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่เต้ระวังตัวจึงรีบลงจากรถได้ทัน

“รีบๆนะมึงเชื่อกู” เต้หันมาบอกอีกที หลังลงจากรถไปแล้ว

“เออ มึงรีบไปเลยป่ะ” คีย์ไล่เต้ด้วยความรำคาญ

“เดี๋ยวกูจะติดต่อมาบ่อยๆแล้วกัน” เต้บอกก่อนที่จะปิดประตูรถให้

หลังจากที่ส่งเต้แล้วคีย์ก็มาถึงบ้านป้าที่กรุงเทพ สุเมธตกลงให้คีย์มาอยู่บ้านพี่สาวเพราะใกล้กับมหา’ลัย แล้วเขาก็รู้ว่าพี่สาวเขารักลูกชายเขามากเช่นกัน คีย์เรียนที่มหา’ลัยเอกชนที่มีชื่อเรื่องภาษา เพราะที่บ้านไม่อยากให้เขาลืมภาษาตอนอยู่เมืองนอก

หลังจากเต้กลับไปแล้วคีย์ยิ่งรู้สึกเหงายิ่งกว่าเดิม คีย์มาอยู่บ้านป้าที่ตามใจเขามากเหมือนกัน ผ่านมาไม่กี่อาทิตย์คีย์ก็กลับไปมีนิสัยเหมือนอย่างเดิมอีก แต่ดูเหมือนตอนนี้จะยิ่งกว่าเดิมด้วยซ้ำในเรื่องหาเรื่องคนอื่น

เปิดเรียนคีย์ต้องเข้ามาเรียนที่ใหม่ เจอกับเพื่อนใหม่ๆมากมาย แต่เขาก็ยังทำตัวเข้ากับคนอื่นได้ยาก อาจจะด้วยท่าทางที่กวนนิดๆของเขาก็ได้ ทำให้คนอื่นไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้

“ขอโทษนะ นายชื่ออะไรเราชื่อพงษ์” เด็กหนุ่มคิ้วเข้มตาคม เข้ามาทักเขา คีย์หันไปมองหน้าแล้วเฉยๆ

“ตกลงนายจะไม่บอกชื่อกับเราใช่ไหม” พงษ์ถามต่อ คีย์หันมามองหน้า

“ชื่อคีย์ พอใจหรือยัง” คีย์หันไปบอก ก่อนเดินไปหาที่นั่งในห้อง

คีย์เลือกที่นั่งด้านหลังเพราะเขาไม่ค่อยอยากเรียนเท่าไหร่ ตอนนี้คีย์รู้สึกคิดถึงตอนที่อยู่ในไร่ของธรมากขึ้นไปอีก หรือว่าเขาจะชอบธรจริงๆอย่างที่เพื่อนเขาบอกนะ แต่เขาก็ยังไม่ยอมรับความจริงข้อนี้ เขากลับคิดว่าคงเพราะไม่มีใครที่ทำให้เขาสนุกได้มากกว่า

คีย์เลือกที่จะมานั่งกินข้าวคนเดียว เพราะตอนนี้เขายังไม่ได้สนิทกับใคร ตอนนี้คีย์กินผักได้ทุกอย่างแล้ว เพราะอย่างน้อยการกินผักก็ทำให้เขาหายคิดถึงธรได้ เพราะเขาจะนึกทุกครั้งว่าธรเป็นคนตักให้

“ขอนั่งด้วยคนนะ” พงษ์คนที่ทักเขาเมื่อตอนเข้าเรียนมานั่งตรงข้าม

คีย์ไม่ได้ตอบก้มหน้าก้มตากินข้าวของเขาต่อไป พงษ์พยายามชวนคีย์คุยเรื่องต่างๆ แต่คีย์ก็แค่ตอบว่า “อืม” เท่านั้นเอง เพราะเขายังไม่อยากสนิทกับใครตอนนี้

หลายวันที่เปิดเรียนมาพงษ์พยายามเข้ามาตีสนิทกับคีย์ตลอด พงษ์จะคอยตามถามตามไปด้วยในที่ๆคีย์ไป

“นี่ถามจริงๆเถอะ ตามอยู่ได้ไม่เบื่อหรือไง” คีย์หันไปถามเมื่อเห็นพงษ์เดินเข้ามานั่งข้างๆเขา

“ไม่เบื่อ ก็เราอยากสนิทกับนายไง” พงษ์ยิ้ม

“แต่เราไม่” คีย์บอกหน้าตาเฉย แต่พงษ์ก็ไม่สนใจที่คีย์พูด

พงษ์ตามตื้อคีย์ตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา จนคีย์เริ่มที่จะรำคาญเพราะเขาไม่ค่อยชอบอดทนกับเรื่องแบบนี้มากเท่าไหร่ นี่ถ้าเป็นสมัยก่อนที่จะไปอยู่กับธร ปานนี้พงษ์คงโดนคีย์ต่อยไปแล้ว

คีย์พยายามเลี่ยงที่จะเจอกับพงษ์ให้มากที่สุด เพราะเขาไม่อยากมีเรื่องด้วย และรำคาญกับท่าทางของพงษ์ วันนี้เขาหาที่นั่งคนเดียวเงียบได้แล้ว ระหว่างที่เขาก้มหน้าคิดถึงเรื่องในไร่เพลินๆ

“ขอโทษนะครับ ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ”

“เมื่อไหร่จะเลิกตามซักที” คีย์บ่นทั้งที่ไม่เงยหน้ามอง เขาคิดว่าคงเป็นพงษ์

“นี่จะไม่ยอมให้ผมนั่งจริงๆหรอครับ” เสียงเดิมยังถามซ้ำ

แต่ตอนนี้คีย์รู้สึกคุ้นๆกับเสียงนี้มาก มันคล้ายๆเสียงของคนที่เขาแอบคิดถึงบ่อยๆ หรือว่าเขาจะคิดถึงมากเกินไปทำให้หูเพี้ยนไปเองก็ได้ คีย์คิดในใจ

“ตกลงจะให้ผมนั่งไหมครับ” เสียงเดิมยังรอคำตอบอยู่

แต่คีย์กลับมั่นใจมากขึ้นว่าเขาไม่ได้หูฝาดแน่นอน นี่ต้องเป็นเสียงคนที่เขากำลังคิดถึง เขาจึงรีบเงยหน้าขึ้นมามองหาเจ้าของเสียงทันที

“ปู่ ปู่มาได้ไง” คีย์รีบทักทันที ตอนนี้เขารู้สึกดีใจมากอย่างบอกไม่ถูกที่ได้เห็นหน้าธรอีกครั้ง เขายิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“ก็มาทำธุระเลยแวะมา ได้ข่าวว่าแถวนี้มีเด็กมีปัญหา” ธรพูดแล้วอมยิ้ม

“ใคร ใครมีปัญหา ถ้าจะมีปัญหาก็ตอนนี้นะแหละ” คีย์ยังยิ้มอย่างมีความสุขออกมา

“ก็ยังซ่าได้เหมือนเดิมนี่ แล้วใครบอกเราเงียบลงไปนะ” ธรเอามือขยี้หัวคีย์เบาๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคีย์คงรำคาญแล้วปัดมือออกทันที แต่ตอนนี้คีย์กลับรู้สึกดีมากๆ แต่ทำไมเขาต้องดีใจมากขนาดนี้ด้วยนะที่เจอกับธร คีย์บอกกับตัวเองแต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้เขาดีใจน้อยลง

“ว่าแต่ปู่เถอะ มาทำธุระอะไรถึงมาหาผมได้ หรือว่ามาหาใครในนี้” คีย์แอบลุ้นคำตอบในใจ

“อืม ก็ใช่นะพี่ตั้งใจมาหาคนบางคน” ธรบอก คีย์ทำหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที

“แล้วปู่มาหาใคร” คีย์ทำเสียงไม่พอใจ

“ลุงอย่ารู้เลยดีกว่านะ” ธรตอบ

“ไม่อยากบอกก็ไม่อยากรู้” คีย์ทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจกลับอยากรู้มากๆ

ธรชวนคีย์ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน ธรพาคีย์ไปนั่งกินข้างที่ร้านแถวมหา’ลัย หลังกับข้าวมาเขาตักกับข้าวให้คีย์เหมือนเดิม

คีย์แอบยิ้มเพราะเขารู้สึกเหมือนตอนที่อยู่บ้านไร่ นี่เป็นเรื่องหนึ่งที่เขาคิดถึงตลอดเวลากินข้าวตลอดเดือนที่ผ่านมานี้ แต่ตอนนี้มันเป็นความจริงแล้ว

ธรกับคีย์กินข้าวกันเสร็จธรก็ไปส่งคีย์ที่มหา’ลัย ก่อนที่คีย์จะลงจากรถ

“ไม่อยากรู้จริงๆหรอว่าพี่มาหาใคร” ธรหันไปถามคีย์เรื่องที่คุยค้างไว้

“ไม่อยากรู้แหละ” คีย์ทำไม่สนใจ

“แต่พี่อยากบอกนี่” ธรยิ้มๆ คีย์หันมามองหน้า

“อยากบอกก็บอกมาสิ”

“ก็พี่มาหาลุงไง พี่แค่อยากเจอลุง แต่ลุงคงไม่อยากเจอหน้าพี่ละมั้ง” ธรแกล้งทำหน้าเศร้า

“ใครจะอยากเจอล่ะ” คีย์ยิ้มหน้าบานเลยตอนนี้ ธรก็สังเกตเห็นได้

คีย์ลงจากรถเพื่อจะไปเข้าเรียนต่อ ก่อนที่คีย์จะหันหลังเดินไปเรียน

“ถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่นะ” ธรตะโกนบอก ก่อนขับรถออกไป

คีย์งงกับที่ธรพูด เพราะเขาไม่เคยมีเบอร์ของธรมาก่อน ถ้ามีเขาคงโทรไปหาเรื่องคุยกับธรตั้งนานแล้ว แล้วอยู่ๆทำไมธรพูดแบบนั้น หรือว่าตอนที่เขาขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เมื่อคิดได้แล้วคีย์ก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

ปู่สุดหล่อ

080xxxxxxxxx

ธรเมมชื่อพร้อมเบอร์ใส่ไว้ให้ที่เครื่องของคีย์

คีย์ยิ้มออกมาทันที ตอนนี้เขาอารมณ์ดีมาก เขายิ้มแย้มต่างต่างจากทุกวัน พอเขาเดินเข้ามาในห้องพงษ์ก็ทักทันที

“คีย์วันนี้ไปกินข้าวที่ไหนมา เราตามหาไม่เจอเลย” พงษ์ถาม

“ออกไปกินข้าวข้างนอกมา” คีย์ตอบพร้อมกับหันไปยิ้มให้ นี่เป็นครั้งแรกที่คีย์ยิ้มให้พงษ์ พงษ์แปลกใจมาก

คีย์เดินไปนั่งหลังห้องเหมือนเดิม ก่อนที่พงษ์จะเดินตามมานั่งข้างๆ วันนี้คีย์ไม่รู้สึกรำคาญพงษ์เหมือนทุกวัน คีย์ชวนพงษ์คุยเสียอีกต่างหากวันนี้ ทำเอาพงษ์กับคีย์ว่าเกิดอะไรขึ้น

ระหว่างนั่งเรียนคีย์แอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูบ่อยๆ ตอนนี้เขาแค่เห็นโทรศัพท์เขาก็ยิ้มออกมาแล้ว คีย์อารมณ์ดีตลอดทั้งเย็นจนกลับมาที่บ้าน

คีย์กำลังอาบน้ำแต่งตัว เสียงโทรศัพท์เขาก็ดังขึ้นมา เขาหยิบมารับโดยไม่ได้ดูชื่อ

“ใครอะ” คีย์รับสาย

“โห รับโทรศัพท์ไม่เพราะเลย” เสียงปลายสายบ่น

“แล้วใครน่ะ” คีย์ถามย้ำ

“แล้วไม่ได้ดูชื่อก่อนรับหรือไง” ปลายสายยังบ่นต่อ

คีย์เลยหยิบออกมาดู เห็นเป็นชื่อธรเขายิ้มทันทีรีบกลับปพูดโทรศัพท์

“โทรมาทำไมปู่” คีย์ถามแต่ก็ดีใจ

“ไม่มีอะไรแค่อยากได้ยินเสียง แค่นี้นะ” ธรรีบวางสายไป

คีย์ยิ้มก่อนที่จะล้มตัวลงบนที่นอนอย่างมีความสุข



....................................

[Classical]

ย๊ากกกกกกกกกกก   จองพื้นที่ไว้ก่อน  อ่านเสร็จค่อยมา ว่ากันทีหลัง  หุหุ


+1 ให้ดัวะ  เห็นในในความขยัน  หุหุ



อ่านละ   หุหุ สงสัยพงษ์ ต้องมาจีบคีย์แน่เลย 

[nataxiah]

อันนี้เป็นส่วนของธรตั้งแต่ตอนที่แยกกับคีย์นะครับ

ตอนที่ 11.2 คิดถึง(ภาคธร)

“ขอบคุณมากนะคุณธรที่ช่วยดูแลลูชายผม” สุเมธบอกธรก่อนพาคีย์กับเต้กลับบ้านไป

 ธรยืนมองส่งคีย์นั่งรถออกไปจนลับสายตา ตอนนี้เขารู้สึกใจหายยังไงบอกไม่ถูก เพราะตอนนี้เขารู้ใจของตัวเองแล้ว เขารู้ตัวแล้วว่าเขานั้นชอบคีย์ แต่เขายังไม่ทันที่จะบอกเรื่องนี้กับคีย์ เขาก็ต้องแยกจากกันซะก่อน

ธรนั่งกินข้าวเย็นด้วยอารมณ์ที่เหงามาก จนทำให้เขาไม่มีความรู้สึกอยากกินข้าว เขาเลยขึ้นไปนอนบนห้องเพื่อพักผ่อน ธรอยากรู้ว่าตอนนี้คีย์จะรู้สึกอย่างไร จะรู้สึกเหมือนเขาตอนนี้หรือเปล่า

เช้าอีกวันที่เขาตื่นขึ้นมาแล้วต้องกินข้าวคนเดียว เขามองไปที่นั่งของคีย์ที่เขาต้องเห็นทุกเช้า ถึงจะเป็นเวลาไม่นานที่คีย์มาอยู่กับเขาแต่ก็ทำให้เขาชินซะแล้ว ทำไมเขาถึงได้รู้สึกคิดถึงคีย์แบบนี้นะ ธรเฝ้าคิดในใจ

ตั้งแต่วันที่คีย์จากไปธรก็ทำงานเยอะขึ้นกว่าเดิม เขาหวังว่าทำงานเยอะๆจะทำให้เขาคลายความคิดถึงลงได้บ้าง แต่มันก็ไม่ได้ช่วยเขาเท่าไหร่ ทำให้เขายิ่งโหมทำงานให้เยอะกว่าเดิม สมองของเขาจะได้ไม่มีเวลาคิดเรื่องคีย์

“นพแกว่านายเราโหมงานหนักไปไหมวะช่วงนี้” แดงถามเพื่อนซี้ ตอนนี้แดงทำใจเรื่องธรได้แล้ว ธรก็กลับมาดีกับเขาเหมือนเดิม แต่แดงก็ยังเป็นห่วงธรตลอดเวลาเหมือนเดิม

“เออ ข้าก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ตั้งแต่นายน้อยกลับบ้านไปนะ นายก็เอาแต่ทำงานทุกวันเลย” นพตั้งข้อสังเกต

“ข้าละเป็นห่วงกลัวนายจะแย่จริงเลยว่ะ”

“นายเราไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นหรอก พวกเราไปช่วยนายดีกว่า”

ตลอดเวลาที่ผ่านมาพอถึงเวลากินข้าวที่ไรธรจะนึกถึงคีย์ทุกครั้งไป เขาจะยืนมองหน้าห้องนอนที่คีย์เคยนอนก่อนเข้าห้องตัวเองทุกครั้ง นับวันเขากลับยิ่งรู้สึกคิดถึงคีย์มากขึ้นทุกวัน คิดถึงท่าทางต่างของคีย์

วันนี้ธรต้องไปงานกินเลี้ยงในตัวจังหวัด

“อ่าวคุณธรเป็นไงบ้าง ผมไม่ได้ไปเยี่ยมเลยตั้งแต่วันนั้น” สุเมธทักธรเมื่อเจอกันในงาน

“สวัสดีครับคุณสุเมธ ผมสบายดีครับ” ธรยิ้มพร้อมกับทักตอบ

“ยังไงผมก็ต้องขอบใจเรื่องลูกชายผมจริงๆนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเต็มใจ แต่ว่าตอนนี้คีย์เป็นยังไงบ้างครับ” ธรถามข่าวคราวของคีย์

“จะว่าไงดีละ มันก็ทำตัวดีขึ้นแหละนะ แต่มันดูเงียบลงไปหน่อย ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมหรือว่าเพราะผมให้มันกลับมาเรียนเมืองไทยก็ไม่รู้” สุเมธทำหน้ากังวล

“คงไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกครับ เขาคงเหงามั้งครับก็เต้ไม่อยู่แล้ว เดี๋ยวเรียนไปมีเพื่อนใหม่เขาก็ดีขึ้นเองแหละครับ”

“อืม ผมก็คิดอย่างนั้น” สุเมธทำสีหน้าดีขึ้นนิดหน่อย

“แล้วคุณตกลงให้คีย์เรียนที่ไหนหรอครับ” ธรถาม

“ก็ที่ xxxxxxxxxxxx มันใกล้บ้านพี่สาวผมด้วย”

ธรคุยกับสุเมธสักพักก่อนทีจะไปทักทายคนอื่นๆต่อ ธรดีใจที่ได้รู้ข่าวคราวของคีย์บ้างตอนนี้

“แดงเดี๋ยวผมฝากดูบ้านสักสองสามวันนะ” ธรบอกแดงที่ขับรถกลับมาให้

“นายจะไหนหรอครับ” แดงสงสัย

“ผมว่าจะไปหาพ่อกับแม่ที่กรุงเทพฯสักหน่อย แล้วจะแวะทำธุระด้วยเลย” ธรบอก

แดงก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ ธรกลับมาถึงบ้านก็เตรียมเก็บข้าวของทันที ตอนนี้เขาตัดสินใจแล้วว่าเขาจะไปหาคีย์ เขาอยากเจอหน้าคีย์อีกสักครั้งก็ยังดี แต่ถ้าคีย์มีท่าทางไม่อยากเจอเขาอีกเขาจะได้ตัดใจ เขาเลยถือโอกาสนี้ไปเยี่ยมพ่อกับแม่ด้วยซะเลย

ธรสั่งงานแดงกับนพจนเป็นที่เรียบร้อยแล้วถึงออกเดินทาง เขาเดินทางมาถึงบ้านเขาที่กรุงเทพฯก็เกือบเย็น ตอนเช้าเขาไปทำธุระเรื่องไร่ แต่เขาก็รีบทำเพื่อให้เสร็จเร็ว เพราะเขาอยากเจอคนบางคนเต็มที่แล้ว

หลังจากเสร็จงานแล้วธรก็มาตามหาคีย์ที่มหา’ลัย เขาเดินตามหาจนเกือบทั่วก็เห็นคีย์หลบมุมนั่งก้มหน้าซบลงกับแขนบนโต๊ะอยู่

“ขอโทษนะครับ ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ” ธรแกล้งถาม

“เมื่อไหร่จะเลิกตามซักที” คีย์บ่นทั้งที่ไม่เงยหน้ามอง

“นี่จะไม่ยอมให้ผมนั่งจริงๆหรอครับ” ธรถามซ้ำพลางอมยิ้ม

 “ตกลงจะให้ผมนั่งไหมครับ” ธรถามซ้ำอีกเมื่อเห็นคีย์ยังก้มหน้าอยู่

แต่ตอนนี้มันได้ผลขึ้นมาแล้ว เพราะคีย์เงยหน้าขึ้นมามองเขาแล้วตอนนี้ เขารีบยิ้มให้คีย์

 “ปู่ ปู่มาได้ไง” คีย์รีบทักทันที

“ก็มาทำธุระเลยแวะมา ได้ข่าวว่าแถวนี้มีเด็กมีปัญหา” ธรพูดแล้วอมยิ้ม

“ใคร ใครมีปัญหา ถ้าจะมีปัญหาก็ตอนนี้นะแหละ” คีย์ยังยิ้มอย่างมีความสุขออกมา

“ก็ยังซ่าได้เหมือนเดิมนี่ แล้วใครบอกเราเงียบลงไปนะ” ธรเอามือขยี้หัวคีย์เบาๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคีย์คงรำคาญแล้วปัดมือออกทันที แต่ตอนนี้กลับไม่ทำ

“ว่าแต่ปู่เถอะ มาทำธุระอะไรถึงมาหาผมได้ หรือว่ามาหาใครในนี้” คีย์ถาม

“อืม ก็ใช่นะพี่ตั้งใจมาหาคนบางคน” ธรบอก คีย์ทำหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที

“แล้วปู่มาหาใคร” คีย์ทำเสียงไม่พอใจ

“ลุงอย่ารู้เลยดีกว่านะ” ธรตอบ

“ไม่อยากบอกก็ไม่อยากรู้” คีย์ทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจกลับอยากรู้มากๆ

ธรชวนคีย์ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน ธรพาคีย์ไปนั่งกินข้างที่ร้านแถวมหา’ลัย หลังกับข้าวมาเขาตักกับข้าวให้คีย์เหมือนเดิม ธรกินข้าวอย่างมีความสุขครั้งแรกในระยะเวลาที่ผ่านมา เขากินข้าวไปมองหน้าคีย์ไปตลอดเวลา

“เดี๋ยวผมขอตัวไปล้างมือก่อนนะ” คีย์บอกหลังกินข้าวเสร็จ

ธรเห็นคีย์วางมือถือทิ้งไว้ที่โต๊ะ เขาจึงหยิบขึ้นมาดู อืมเขายังไม่มีเบอร์คีย์นี่นะ เขาคิดได้เขาก็กดเบอร์เขาที่เครื่องคีย์ก่อนโทรออก หลังจากที่เขาได้เบอร์ของคีย์แล้วเขาก็เมมชื่อของเขาลงไปในเครื่องคีย์ทันที

ธรกับคีย์กินข้าวกันเสร็จธรก็ไปส่งคีย์ที่มหา’ลัย ก่อนที่คีย์จะลงจากรถ

“ไม่อยากรู้จริงๆหรอว่าพี่มาหาใคร” ธรหันไปถามคีย์เรื่องที่คุยค้างไว้

“ไม่อยากรู้แหละ” คีย์ทำไม่สนใจ

“แต่พี่อยากบอกนี่” ธรยิ้มๆ คีย์หันมามองหน้า

“อยากบอกก็บอกมาสิ”

“ก็พี่มาหาลุงไง พี่แค่อยากเจอลุง แต่ลุงคงไม่อยากเจอหน้าพี่ละมั้ง” ธรแกล้งทำหน้าเศร้า

“ใครจะอยากเจอล่ะ” คีย์ยิ้มหน้าบานเลยตอนนี้ ธรก็สังเกตเห็นได้

คีย์ลงจากรถเพื่อจะไปเข้าเรียนต่อ ก่อนที่คีย์จะหันหลังเดินไปเรียน

“ถ้ามีอะไรก็โทรหาพี่นะ” ธรตะโกนบอก ก่อนขับรถออกไป

ธรกลับมาพักผ่อนที่บ้าน หลังกินข้าวเย็นเขาคิดถึงคีย์อีกแล้ว เขาเพิ่งคิดได้ว่าเขาเพิ่งได้เบอร์คีย์มานีนา เขาเลยต่อสายทันที

“ใครอะ” คีย์รับสาย

“โห รับโทรศัพท์ไม่เพราะเลย” ธรบ่นทันทีที่ได้ยินคีย์พูด

“แล้วใครน่ะ” คีย์ถามย้ำ

“แล้วไม่ได้ดูชื่อก่อนรับหรือไง”

คีย์เงียบไปนิดนึง ก่อนที่จะพูดต่า

“โทรมาทำไมปู่” คีย์ถามแต่ก็ดีใจ

“ไม่มีอะไรแค่อยากได้ยินเสียง แค่นี้นะ” ธรรีบวางสายไป

ธรนอนยิ้มบนที่นอนอย่างมีความสุข

เสียงริงโทนเพลงลูกทุ่งของธรดังขึ้นหลังจากว่างสายจากคีย์สักพัก เขาหยิบขึ้นมาดูชื่อเป็นคีย์โทรมา

“มีอะไรหรอลุง” ธรสงสัยเพราะเขาเพิ่งว่างสายจากคีย์เมื่อกี้เอง

“ก็ไม่มีอะไรแค่อยากได้ยินเสียงเหมือนกัน แค่นี้นะ” คีย์รีบพูดแล้วก็วางสายไปทันที

ธรยิ้มกว้างมากขึ้นอีกทันที


.................................

ปล.ตอนหน้าจะพาไปหวานๆกันซะหน่อยนะครับ

[kk_oi1983]

เหมือนกันครับ มาแสดงตัวไว้ก่อน(หึ ไม่ทันคนแรก) เด๋วค่อยอ่าน

ปล.ฝนตกหนักมากๆ พี่นัทอย่าตากฝนนะครับ เดี๋ยวเปียก

[j4c9y]

key r u sure that u dont know ur feeling?

[Nabee]

อ๊ากกกกกกกกกกกก...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ขอกรีดร้องอย่างโหยหวนก่อนเลย...ชอบอ่ะ...เป็นสองตอนที่ชอบมาก ๆ ๆ ๆ ๆ >/////////<

ในที่สุดก็รู้ใจตัวเองกันสักทีนะ...ว่ารู้สึกยังไงกับอีกฝ่ายกันแน่ ทั้งพี่ธรและน้องคีย์

นี่แหล่ะนะที่เค้าว่า "ความเหงาทำให้เรารู้ใจตัวเอง...ความคิดถึงทำเราให้รู้ว่าใครสำคัญ"

ยังดีที่น้องเต้ยอมถอยให้น้องคีย์...(แม้ว่าจะชั่วคราว) แถมยังทำให้แง่คิดกะน้องคีย์อีก

ชอบตอนที่เค้าโทรศัพท์หากันอ่ะ...อ๊ากกกกกกกกกกกก...หวานไปมั้ย????

แต่ถึงจะหวานยังไงเค้าก็รับได้นะ...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด...เริ่มจีบกันแล้วอ่ะ

หลังจากนี้หวังว่าจะมีแต่เรื่องหวาน ๆ มาทำให้มดเดินขบวนมาวิ่งเล่นบนคอมเค้านะ...อิอิ


จะรออ่านฉากหวาน ๆ นะฮะ....+1 ให้ไรท์เตอร์ด้วยฮับป๋ม XD

[j4c9y]

กรี๊ดหวานนนนนนนนนนนนน

[Little Devil]

เริ่มหวานแล้ว 
+1

[JJHJJH]

อร๊ายยย ปู่กับลุงแอบหวานกันแล้วววววววววววว >.<

[hpsky]

หวานนนนกันมร๊ากกกกกมาก
เขินแทน555+

[Phelyra]

ขอให้ลงเอยกันด้วยดีนะค่ะ แค่บอกว่ารักแค่เนี๊ยก็พูดกันไม่ได้ ปากหนักกันจริง ๆ เชียว

[Classical]

ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก  จะหวานกันแล้ว   ปลัดโอห์ม กับ พงษ์ ขัดขวางที   อย่าให้เค้ารักกันได้   เด๊ว จะจบเร็ว หุหุ



------------------------

หลักฐาน หุหุ

nataxiah:
555 พี่เพิ่งถึงบ้านเอง
19 May, 2010, 01:29:25 AM

nataxiah:
ป่าวอ่าไปเที่ยวมาคร้าบ
19 May, 2010, 01:30:45 AM


-------------------------

มีเรื่องต้องสะสรางกันนะพี่นัท หุหุ (เมื่อคืนเน็ตผมตัดไปก่อนหรอก หุหุ) แนะนำชนิดปืนให้กาล ได้ดีมาก 


--------------------------------------------

 พี่นัท ผมให้    






ปล.นอนดึกมากไม่ดีนะพี่นัท อายุก็ไม่ใช่น้อยๆละ กระดูกกระเดี๊ยวมันก็ไม่เหมือนเดิมละ   ไงก็ดูแลสุขภาพด้วยละกัย หุหุ  ดูแลแทนคนทางบ้านซะหน่อย  หุหุ

[nataxiah]

วันนี้ไม่ได้ลงนะครับ 

เดี๋ยวพรุ่งนี้จะลงให่แน่นอนสัญญาครับ

[Classical]

อ๊ากกกกกกกกกกก   ป๋า มาดันกระทู้

[kk_oi1983]

รอไม่ไหวคร้าบ อยากอ่านแล้วคร้าบ

[อนันตกาล]

อ่านถึงหน้าสามแล้วค่า

เริ่มเรื่องทำให้นึกถึงอดีตเมื่อตอนเด็กๆ

ปัจจุบันไปต่างจังหวัดคงไม่ได้มีโอกาสสัมผัสบรรยากาศแบบนั้นอีกแล้ว

ทุกอย่างเข้าสู่ความเจริญ  มีแต่รีสอร์ท
และโรงแรม

 

[Ryuse]

ได้อีก

[seaz]

กว่าจะรู้ใจตัวเองแต่ละคน อิอิ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ